Mistrza w pełni się akceptuje, a możliwość obcowania z nim jest swoistym wyróżnieniem

Mistrz bywa kojarzony, z kimś kto ma zawsze rację, mistrzostwo gwarantuje wyższość, którą należy celebrować. Przypisuje się mu prawo do nienaruszalnej wyższości, przewagi, władzy

Mistrzowi daje się prawo do zachowań od niekonwencjonalnych do ekscentrycznych. Często sam sobie ustanawia normy

Takie celebrowanie wyższości nie ma charakteru czysto intelektualnego, ale wymaga powstania więzi emocjonalnej. Przywiązanie emocjonalne bywa intelektualną blokadą

Mistrz może dawać przyzwolenie na uwielbienie

Przez to podopieczny może ulegać fascynacji lub uwiedzeniu

Cechą mistrzostwa jest zdolność do generowania przeżyć inicjacyjnych

Rzadkość inicjacji

„Autorytet każe nawet jeśli nic nie każe”

Uczniowie nie mówią własnym głosem, lecz działają jak echo

Sam wpływ nie jest czymś złym, lecz obracanie się w określonym kręgu zwalnia z wysiłku dalszego poszukiwania

Zdarza się, że czasem z jednej strony mamy do czynienia z bezkrytyczną postawą uznających mistrza, z drugiej radykalną jego negację

polega na pozytywnym oddziaływaniu mistrza. Można nauczyć się być mistrzem, opanowując niezbędne umiejętności oddziaływania

Mistrza wyznacza postawa polegająca na trosce o to aby uczniowie go przerośli. Mistrz zatem staje się jedynie punktem oparcia, wsparcia

Niezdolność do kreowania własnego punktu widzenia. Zarówno uczeń w stosunku do mistrza jest bezkrytyczny, ale często się zdarza, że mistrz jest niezdolny do korygowania błędów postawy swojego ucznia.

Odwaga naruszania granic sztywności, to cechy młodości. Mistrz musi być po stronie poszukujących, a nie wyrażać komfort tego kto już odkrył

Początkowo uczeń pasożytuje, na swoim mistrzu, a ten powinien temu sprzyjać

Czasem dopiero po oderwaniu się od mistrza i popatrzeniu n jego nauki z perspektywy, lepiej się je rozumie i można z nich twórczo korzystać, nie będąc przez nie redukowanym, ani zamkniętym.