Levi-Strauss opisuje tubylców Parany. Indian, którzy zostali ujęci i osiedleni przez brazylijski rząd. Próbowano ich wdrożyć do cywilizowanego życia jednak okazało się to niemożliwe. Odstąpiono od tych usiłować i pozostawiono Indian samym sobie. Pojawiły się znowu dawne obyczaje. Mimo, że dysponowali osiągnięciami techniki, nie chcieli z nich korzystać. Wrócili do koczowniczego trybu życia.

Rezerwat Sao Jeronimo, który zwiedzał Levi-Strauss miał około 100 tys. hektarów zamieszkane przez 450 tubylców. Poprzez spustoszenie, jakie powodowały choroby i alkoholizm przyrost naturalny był niski. Domy budowane przez Indian, mimo dostępności rządowych, były prymitywne: pnie związane liną z dachami z liści. Wszystkie domy były jednoizbowe, nawet w domach rządowych wykorzystywano tylko jedno pomieszczenie. Ubranie ich było bardzo ubogie, dzieci były nagie.

Głównym zajęciem plemienia Kaingang było polowanie. Niewielkie grupy wędrowały po lasach, mężczyźni uzbrojeni w łuki i amunicję, a za nimi kobiety niosące dobytek całej rodziny. Ich pożywienie to owoce, mąka z kukurydzy, mięso z polowań, a nawet koro - białe larwy wydobywane z pni drzew.

Levi-Strauss kontynuował swoje badania. Podróżował koleją, samolotem, ciężarówką. Dojechał koleją do Porto Esperanca, gdzie kończyły się tory. Mieszkali tam sami funkcjonariusze kolei. Umieścił się w baraku z jedną izbą, do którego wchodzi się po drabinie. W odległości 100 kilometrów znajdowała się ferma rolnicza, którą obrał za baze w drodze do Kaduweo. Fermę prowadziło dwóch Francuzów wraz z pasuchami, którzy prowadzili bardzo surowy trym życia. Zwyczajem gospodarzy było picie mate (rodzaj ostrokrzewu) przez słomkę dwa razy dziennie.

Otrzymawszy od nich wsparcie techniczne wyruszył dalej. Dotarł do Engenho gdzie się zakwaterował. Szkielety domów były zrobione z pni drzew. W jednej chacie mieszkało nawet 6 rodzin. Tubylcy utrzymywali się z polowania, zbieractwa, hodowli zwierząt. Głównym zajęciem było tu garncarstwo. Kobiety robiły figurki dla dzieci, które pełniły rolę zarówno zabawek jak i wyobrażenie bóstw i przodków. Levi-Strauss był świadkiem obrzędu uczczenia dojścia do dojrzałości pewnej dziewczyny. Doszedł do wniosku, że nie chodziło tu raczej o wypełnienie obrządku, lecz o pokazanie tego obserwatorom, Wbrew powszechnej opinii, że tubylcy obawiają się fotografowania i trzeba ich uspokajać, o dziwo jest to wręcz pożądane oczywiście za odpowiednią opłatą.

Kaduweo są ostatnimi reprezentantami Mbaya-Gwaikuru. Panowała tam odpowiednia hierarchia. Byli oni zorganizowani w kastach. Arystokracja podkreślała swoją wyższość przez malowanie ciała lub tatuaż. Indianie byli monogamiczni, lecz zdarzały się wyjątki. Sprzeciwiali się uczuciom i odczuwano wstręt do rozmnażania się do tego stopnia, że grupa trwała bardziej dzięki adopcjom niż przez urodzenia. Doprowadziło to do tego, że na początki XIX w. tylko 10 procent grupy należało do niej z krwi. Plemię Mbaya było przepełnione pychą, byli przekonani, że ich przeznaczeniem jest przewodzenie ludzkości. Zapewniał ich o tym mit, wedle którego otrzymali to prawo od boga. Levis-Strauss dokumentował malunki na ciałach Kaduweo, a w szczególności na twarzach. W powodów finansowych przestał je fotografować i zaczął szkicować na papierze oraz prosił kobiety, żeby to robiły. Okazało to się tak dobrym pomysłem, że zrezygnował z własnych szkiców. Poprzez wieloletnie badania i konfrontacja ich z publikacjami innych badaczy doszedł do wniosku, że malowanie twarzy odgrywa bardzo dużą rolę w społeczności tubylców gdyż zwyczaj nie zmienił się przez lata, w przeciwieństwie do innych zajęć na przykład garncarstwa. Zastanawia się nad pochodzeniem i celem sztuki malunków na ciele. Twierdzi, że są one efektem wymyślania jak i zapożyczania.

Sztukę Kaduweo charakteryzuje dualizm. Mężczyźni są przywiązani do stylu przedstawieniowego, a kobiety nieprzedstawieniowego. Kobiety uprawiają dwa style: kątowy i geometryczny oraz krzywolinijny i swobodny. Style te mogą być łączone. Malunki te często przypominają herby.

Celem malowideł jest przede wszystkim nadanie danej osobie godności istoty ludzkiej, odróżnienie od zwierzęcia. Świadczą one również o pozycji społecznej oraz przynależności do kasty