96.
Zbaw nas od głupoty, Panie!
Jesteśmy solą zwietrzałą i bezużyteczną.
Nie umiemy żyć,
nie umiemy myśleć,
nie umiemy patrzeć,
nie umiemy słyszeć,
nie umiemy niczego przewidzieć,
nie umiemy z nieszczęść
wyciągnąć zbawiennych nauk.
I tak wspinamy się
- zgraja ludzi,
opętanych żądzą zdobywania -
po stromej drabinie złudzeń,
a jej szczeble pękają i łamią się
pod ciężarem nierozważnych kroków.
Czyniąc wszystko na przekór zdrowemu
rozsądkowi i przyrodzonej skłonności do trwania,
idziemy urojoną drogą
do urojonego celu.
W klęskach naszych upatrujemy zwycięstwa,
w zwycięstwach nie widzimy zarodków klęski,
w nonsensie upatrujemy sens,
a mowę,
ten przywilej i chlubę naszego wybraństwa,
uczyniliśmy narzędziem pustej paplaniny
i brzydoty,
i jadowitego kłamstwa,
na którym usiłujemy zbudować
wielkość człowieka.
Boże nieskończonej mądrości,
Stworzycielu doskonałego kosmosu
i najpiękniejszej ziemi,
nieśmiertelnej duszy
i mózgu,
i szarych komórek,
i pięciu zmysłów,
i wolnej woli,
wyzwól nas z drapieżnych szponów głupoty,
tej czarnookiej kusicielki,
wabiącej nas na wszystkich rogach historii
jak na rogach ulic.
Od tej sprawczyni
naszych błazeńskich zamiarów i czynów,
i upadków,
i jałowego życia,
i daj nam mądrość oczyszczenia,
nam ...
synom ziemi,
soli zwietrzałej i bezużytecznej.
Roman Brandstaetter
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
lit6lit6lit6lit6lit6lit6lit6lit6p356Pala85515839 oeb?6 r1prawo w 6?u20016Modul 6anon?81101003909 oeb?6 r1fbs?6więcej podobnych podstron