KRUSZYNKA
IZABELA DEGÓRSKA
Występują:
SAONICA
SROKA
BÓBR
WIEWIÓRKA
PTAK
MYSZ
śUCZEK GNOJAREK
GAOS
Scena 1.
Noc, pohukują sowy. Przez las zakrada się grubaśna Słonica obwieszona
dzwoneczkami. Słonica stara się wywoływać jak najmniej hałasu, co niekoniecznie się
jej udaje.
GAOS
Kruszynko! Kruszyyyn-kooo!
SAONICA
(do siebie) Nie cierpię mojego imienia: Kruszynka-szynka!
GAOS
Kruszynko, czemu mi to robisz?
Słonica chowa się. Niezbyt dokładnie, jak to słonica.
GAOS
Przecie\ wiesz, jak cię wszyscy kochają. Dostajesz najwięcej braw!
SAONICA
Phi!
GAOS
Gwiazdo areny! Ju\ nie będę mówił, \e jesteś leniem.
SAONICA
(do siebie) Obrzydliwym leniem.
GAOS
No wróć! Przecie\ uwielbiasz występy!
Głos zdaje się niknąć.
SAONICA
Występy mogą być, ale próby? Okropność! Wolę spać i jeść.
Słychać kroki, Słonica chowa głowę. Wygląda jak wielki pagórek.
GAOS
(z bardzo bliska) Kruszynko, gdzie jesteś?
SAONICA
(szeptem) Gdzie indziej.
GAOS
Dostaniesz wiadro pomarańczy.
SAONICA
Tere-fere. A potem znowu będzie gadać, \e jestem za gruba. Ja -
gruba? Po prostu skóra i kości!
GAOS
(cichnie) Kruszyy-nko! Cyrk cię potrzebuje! Kruszyyynkooo&
Słonica chichoce.
Kruszynka Izabela Degórska 2
SAONICA
To ci historia: treser
zgubił słonicę w lesie! Cha, cha, cha!
Wierzga nogami z uciechy, gra na trąbie, wystawia język.
SAONICA
Mam w trąbie twój cyrk! Zostanę tu, w lesie. Będę spać i jeść do woli.
I koniec z pracą! śadnego wysiłku! Aha!
k&
Mam w trąbie ten cyrk
Mam w trąbie od teraz
I małpy, i kuce,
I lwy, i tresera!
Nie będzie nikt więcej
Do pracy mnie gonić
Od dzisiaj po prostu
się będę wałkonić!
Niech \yje wolność
I błogie lenistwo
Ob\arstwo słodziutkie
Niech \yje opilstwo!
Więc dniami całymi
Tu będę le\ała
Nocami natomiast
To będę tu spała!
Nie będzie nikt więcej
Do pracy mnie gonić
Od dzisiaj po prostu
się będę wałkonić!
Niech \yje wolność
I błogie lenistwo
Ob\arstwo słodziutkie
Niech \yje opilstwo!
Ziewa.
SAONICA
Ale ta wolność męczy! Uaa! No, pora spać. Spaać&
Zadowolona zasypia. Głośno chrapie.
Scena 2.
Dzień, leśna polana. Słonica śpi w najlepsze. Wygląda jak wielki, szary pagórek.
Przybiega Wiewiórka.
WIEWIÓRKA
Gdzie to było? No gdzie? To miejsce jakby znajome. Tylko ten
pagórek& Nie. Nie było tam szarego pagórka. Na pewno nie było.
Wyciąga szczotkę i czesze swój ogon.
Kruszynka Izabela Degórska 3
WIEWIÓRKA
Tyle orzeszków! I jakby licho porwało. Ale znajdę, na moją kitkę
znajdę!
Chowa szczotkę i zmyka. Nadlatuje Sroka. Przygląda się pagórkowi .
SROKA
Hm, dziwne. Wczoraj tu tego nie było. Ale taką ciepłą noc
mieliśmy& Mo\e w ciepłe noce rosną pagórki? Musi być świe\utki,
jeszcze nie ma na nim nawet kępki trawy! (nagle spływa na nią
olśnienie) Och! Ach! Ale\ tak! Sroczko, jesteś genialna! Ta szarość!
Po prostu świetne tło dla moich ozdób! Och tak! Doskonałe miejsce
do strojenia!
Odlatuje podekscytowana. Nadchodzi Bóbr. Niesie ogromne naręcze gałęzi, które
zasłania mu drogę.
BÓBR
Tama. Tama! Nie ma co zwlekać. Pracować, pracować! Jeszcze tylko
sto wiązek drewna i ją naprawię.
Wpada na pagórek z trudem utrzymując w łapkach niesione drewno.
BÓBR
Do stu bobrów, hem, hem! A to skąd?
Próbuje przesunąć zawalidrogę, ale bezskutecznie.
BÓBR
A niech mnie rzeka zaleje! Przecie\ nie będę tego obchodzić! Zajmuje
połowę polany!
Wraca bardzo zadowolona Sroka z koszykiem pełnym błyskotek.
SROKA
Coś taki zły, Bobrze?
BÓBR
Nie widzisz? Spieszę się do pracy, bardzo wa\nej pracy, i co? Takie
coś na środku mojej drogi!
SROKA
A, to. Nie zwracaj uwagi.
Sroka wyjmuje lusterko, zakłada błyskotki, obsypuje się brokatem.
BÓBR
Jak mam nie zwracać? Ten kopczyk mi przeszkadza!
Sroka, bardzo zajęta swoja osobą, mizdrzy się do lustra. Najwyrazniej nie zamierza
odpowiadać. Bóbr ostro\nie stara się obejść przeszkodę.
BÓBR
Nie zwracaj uwagi, dobre sobie!
Wtem Bóbr potyka się i wysypuje drewno na pagórek . Słonica budzi się, ziewa.
Kruszynka Izabela Degórska 4
SAONICA
Rozkoszny dzień! Świe\e powietrze, słońce, wietrzyk& Tak, tu nawet
powietrze inaczej pachnie. O! No i są tu jakieś leśne \yjątka.
Wstaje podzwaniając dzwoneczkami. Swymi rozmiarami przytłacza Srokę i Bobra.
BÓBR I SROKA
Ojej!
SAONICA
Dzień dobry! Jestem Kruszynka.
SROKA
Jeszcze nigdy nie widziałam takiej& takiej& kruszynki. Jaka ty jesteś
wielka. Wielka i słoniowata! W naszym lesie nie ma nikogo a\ tak
ogromnego. A dzwoneczki! Jak one się błyszczą!
BÓBR
Ty na pewno nie jesteś stąd.
SAONICA
Och, nie. Jestem z zagranicy. Du\o podró\uję z cyrkiem.
SROKA
Jej, zagraniczny gość. Światowy taki. (zerka do lustra, poprawia
ozdoby) Tam w świecie tyle się pewnie dzieje. A u nas taka głusza.
BÓBR
Ja tam lubię nasz las.
SROKA
Co ty tam wiesz. Ech, światowe \ycie! Bi\uteria! Wykwintne dania!
Strusie pióra!
k&
W świecie dalekim
W świecie szerokim
W luksusach czas upływa.
Jada się lepiej
Fruwa się wy\ej
śycia się w pełni u\ywa.
Tam rano z nieba
Prosto do dzioba
Pyszne robaczki wpadają.
Tam nie ma błota
Tam nie ma kota
I gniazdka modne rozdają.
Tak, tak! Po prostu cywilizacja! Samochody, samoloty, samowary!
No i samo& samo& (kasłaniem maskuje niezręczność) No tak, a ja
się nie przedstawiłam. Sroka jestem. (kłania się wymyślnie)
BÓBR
A ja Bóbr. ( kiwa głową)
Kruszynka Izabela Degórska 5
SROKA
Ale\ Bobrze, niedobrze! Nie tak. Nie tak! W wielkim świecie inaczej
się kłaniają. Prawda, Kruszynko?
SAONICA
Jeśli chcecie, poka\ę wam jakiś wyjątkowy ukłon.
BÓBR
Kiedy ja się spieszę.
SROKA
Ale\ chcemy, chcemy! (do Bobra) Patrz i się ucz!
Słonica kłania się elegancko.
SAONICA
Mo\e być tak& Albo tak& (składa bardziej wymyślny ukłon) Albo&
Słonica kłania się wyjątkowo zamaszyście tłukąc przy tym lustro Sroki. Sroka jest
zdruzgotana.
SAONICA
Ups&
SROKA
Ups?! Tylko ups ?! Nieszczęście! Siedem lat nieszczęścia! Co za
niezgraba, stłukła moje śliczne lustro! Uuu! Ledwo przyszła!
SAONICA
Ale&
SROKA
Moje lusterko! Moje piękne zwierciadełko! Buuu& Całe zniszczone.
Przynosisz pecha!
SAONICA
Ja? Pecha? Nieprawda! Wszyscy wiedzą, \e słonie przynoszą
szczęście. Zwłaszcza, gdy zrobią tak!
Słonica zadziera do góry trąbę zrzucając przy okazji gniazdo. Ptaki wzbijają się w górę.
PTAK
Och! Och! Och! Co za szczęście, \e w tym gniezdzie nie było
jajeczek!
Słonica jest ura\ona.
SAONICA
A nie mówiłam? Po prostu przynoszę szczęście.
Zrozpaczona Sroka zbiera do koszyka potłuczone szkło.
SROKA
Było takie śliczne!
SAONICA
Phi!
Kruszynka Izabela Degórska 6
Słonica kładzie gniazdo z powrotem na drzewie, przewraca przy tym krzak i rozrzuca
gałęzie Bobra.
SROKA
(cicho do Bobra) Słonica - Demolka! Cały las nam rozdepcze!
Bóbr zbiera rozsypane gałęzie.
BÓBR
Kruszynko, a ty tu chwilowo, czy na dłu\ej?
Sroka psyka na Bobra.
SROKA
Sam słyszałeś, \e Kruszynka du\o podró\uje. Na pewno jej ju\
spieszno w bardziej cywilizowane miejsca.
SAONICA
Ale\ skąd!
BÓBR
Aha! No i dobrze.
SROKA
Dobrze?
BÓBR
Bardzo dobrze. Bo nadałabyś się do pracy.
SAONICA
Ja? Do pracy? Wykluczone!
BÓBR
Ale tama, hem, hem. Obawiam się&
SAONICA
Nie! Słonie nie pracują! Słonie przynoszą szczęście.
Oburzona siada z rozmachem wywołując małe trzęsienie ziemi. Ptaszki podskakują w
swych gniazdkach.
PTAK
Ojć, jeszcze kilka razy tak siądzie i zrujnuje nasze gniazdka!
BÓBR
Nie pracują. Szkoda. Wielka szkoda.
Bóbr odchodzi z drewnem. Sroka kończy zbierać potłuczone lusterko. Jest bardzo zła.
SROKA
No i co, będziesz tak tu długo gracić naszą polanę?
SAONICA
Ptaszyno droga, skoro ju\ o to pytasz, to długo. Jeszcze długo będę ją
gracić. A zgłodniałam& Słyszysz? (słychać burczenie w brzuchu)
Tak to się zwykle zaczyna.
Kruszynka Izabela Degórska 7
Sroka jest zaniepokojona.
SROKA
Ale nie jadasz& srok?
SAONICA
Nie. Ale zjadłabym je\yn.
Sroka oddycha z ulgą.
SROKA
A, je\yn? Je\yn u nas pełno! Wprawdzie kolczaste te krzaki okropnie,
ale jagódki pyszniutkie, słodziusieńkie! Delicje!
SAONICA
Teoretycznie mogłabym je pozbierać sama, ale&
SROKA
Ale co?
SAONICA
Jak sama zauwa\yłaś, nie jestem zbyt zgrabna. Spójrz na moje nogi.
Nie uchowałby się ani krzaczek.
SROKA
Oj!
SAONICA
Nawet listek! Cały zagajnik zrównałabym z ziemią. Więc dla dobra
lasu lepiej ty przygotuj wszystko.
SROKA
Jak to - ja? Dlaczego ja? A ty?
SAONICA
A ja się zdrzemnę. Tutaj. śebyś nie miała kłopotu mnie znalezć.
SROKA
Ale&
SAONICA
No, pospiesz się. Aha! Zjem jeszcze orzechów i miodu. (oblizuje się) I
co tam jeszcze macie.
Słonica kładzie się spać nie zwa\ając na protesty Sroki. Zasypia.
Scena 3.
Wokół chrapiącej Słonicy gromadzą się Sroka (wcią\ obwieszona błyskotkami), Mysz,
Wiewiórka i śuczek Gnojarek. Ptaki siedzą w gniazdach. Wszyscy oglądają przybysza
ze zdumieniem. Wiewiórka wcią\ czesze swój ogon.
WIEWIÓRKA
Ale ogromna! Oj, będzie z nią problem.
Kruszynka Izabela Degórska 8
SROKA
Wielki problem.
WIEWIÓRKA
Większy, ni\ myślałam. Nawet Niedzwiedz nie jest taki ogromny. A
ma taaaki brzuch. O, taki! A je! Ho, ho! Albo i więcej.
śUCZEK
A ja jestem zadowolony. Jaką kulę nawozu będę mógł utoczyć! Mo\e
trafię do księgi rekordów?
SROKA
Ale\ \uczku, to nie czas na rozmowy o nawozie. Mamy problem: skąd
wziąć dla Kruszynki tyle jedzenia?
śUCZEK
Tak, tak. Najpierw jedzenie, potem nawóz.
SROKA
śuczku!
śUCZEK
W ka\dym bądz razie zgłaszam się do prac sanitarnych. No co?
Przecie\ trzeba będzie potem posprzątać.
SROKA
Wracając do jedzenia. Kto zgłasza się do pomocy? Myszko?
MYSZ
Och, Sroko, jesteś taka elegancka, a zwracasz się do mnie, szarej
myszki. Oczywiście, \e pomogę. Mam spleśniałe zbo\e, jeszcze z
zimy. Bardzo smaczne!
SROKA
Na początek mo\e być. A co z orzechami? Tak, do ciebie mówię,
Wiewiórko.
WIEWIÓRKA
No nie wiem. Teraz rośnie mi nowe futro na ogonie. Powinnam je
często czesać. Nie mam czasu na szukanie orzeszków.
SROKA
Ale\ Wiewiórciu! To wa\ne!
WIEWIÓRKA
Dla mnie wa\na jest moja kitka! A Kruszynka? Wielkie rzeczy.
SROKA
Właśnie: wielkie. I jeśli sama pójdzie w leszczynę, nie będzie ju\
więcej w lesie orzeszków.
WIEWIÓRKA
Muszę czesać ogon i ju\! Nie będę szukać orzechów dla darmozjada!
Niech jej same spadną. Sa-me! Spa-dną! Sa-me! Spa-dną!
Kruszynka Izabela Degórska 9
Podskakuje w rytm słów na gałęzi. Gałąz ułamuje się odsłaniając dziuplę. Z dziupli
wysypują się orzeszki.
WIEWIÓRKA
Ooo& A tyle ich szukałam. Tak szukałam!
SROKA
Zatem orzeszki ju\ są.
Sroka podlatuje do ptaków.
SROKA
My, ptaki, przyniesiemy je\yny.
PTAK
My? Mo\e ty, Sroko, masz pełno czasu na strojenie i inne głupstwa&
SROKA
Głupstwa& ?!
PTAK
& ale my mamy pilniejsze sprawy! Słonica za nas nie wysiedzi!
Inne ptaki mu przytakują.
SROKA
Skoro wolicie, by Kruszynka sama sobie zbierała je\yny& Pod
waszymi gniazdkami&
Słonica kładzie się na drugi bok i macha obszernie trąbą.
PTAK
No dobrze, ju\ dobrze!
SROKA
No to na co czekamy? Lećmy! Pędzmy!
Ptaki odlatują. Wszyscy się rozchodzą. Słonica się budzi. Nadchodzi Bóbr z kolejną
wiązką drewna.
BÓBR
No i jak się spało?
SAONICA
Całkiem, całkiem.
BÓBR
To mo\e teraz mały spacerek?
SAONICA
Spacerek? A gdzie?
BÓBR
A tu, niedaleko. Poło\ysz się tylko na środku rzeczki, hem, hem, a ja
szybciutko, szybciutko skończę tamę.
Kruszynka Izabela Degórska 10
SAONICA
Aleś wymyślił! W zimnej wodzie? Jak nic się przeziębię. Czy
potrafisz sobie wyobrazić słoniowy katar? Skąd ja tu wezmę
prześcieradło do nosa?
BÓBR
(zastanawia się) Prześcieradło, prześcieradło. Skąd prześcieradło?
SAONICA
Dostałabym dreszczy. Trząsł by się ze mną cały las. Czy masz kocyk
dla słonia? Wielki jak namiot?
BÓBR
Nie.
SAONICA
No i aspiryna. Koniecznie wiaderko aspiryny. (Bóbr kręci głową) Nie
masz? Sam widzisz, ile by to było dla was kłopotu. Dlatego
odmawiam. Stanowczo odmawiam. Dla waszego dobra.
BÓBR
Ale rzeczka!
SAONICA
Co, rzeczka?
BÓBR
Wylewa! Nie zdą\ę naprawić tamy pod wodą!
SAONICA
Więc nie marnuj czasu na gadanie. No, zmykaj Bobrze!
Słonica ziewa i kładzie się z powrotem. Bóbr obchodzi ją z trudem niosąc gałęzie.
SAONICA
Ale\ mnie tu wszyscy męczą!
Ziewa raz jeszcze i zasypia.
Scena 4.
Słonica wcią\ śpi. Wiewiórka łupie orzechy i wkłada je do miseczki, kiedy Sroka nie
widzi, czesze ogon. Sroka ustawia miseczki z jedzeniem, kiedy Wiewiórka nie widzi,
kradnie Słonicy dzwoneczek.
SROKA
Niezłe ma te dzwoneczki, co?
WIEWIÓRKA
Pewnie w mieście takie noszą. Moda.
SROKA
Nie wiem, czy zauwa\yłaś, ale tylko my dwie trzymamy fason przed
Gościem.
Kruszynka Izabela Degórska 11
WIEWIÓRKA
Tak?
SROKA
Ja mam piękną bi\uterię, ty eleganckie futro. Ale reszta? Widać, \e
z lasu.
WIEWIÓRKA
Eleganckie futro. O, tak.
Słonica budzi się. Na widok zgromadzonego jedzenia rozpromienia się.
SAONICA
Jedzenie! Nareszcie. Myślałam, \e umrę tu z głodu. (wącha trąbą
jedzenie) Świe\utkie. To rozumiem. Niezle się spisałaś, Sroczko.
SROKA
Wszyscy się postarali, Kruszynko.
k&
Przysmaki dla Kruszynki
Delicji wielki stos
Do brzuszka same lecą
Ich woń pora\a nos.
SAONICA
Jak to pora\a?
SROKA
No, \e takie dobre.
SAONICA
Aha.
Oblizuje się. Chce jeść, ale Sroka śpiewa dalej.
SROKA
k&
Przysmaki dla Kruszynki
Poziomki, szyszki, miód
Smacznego gościu miły
Pyszności masz tu w bród!
SAONICA
Bardzo roztropnie, Sroczko.
Słonica chce jeść, ale Sroka śpiewa dalej.
SROKA
k&
Przysmaki dla Kruszynki
Wyborne! Niesie wieść
Pachnące i soczyste
Po prostu rozkosz jeść!
Kruszynka Izabela Degórska 12
SAONICA
Och, przestań ju\ śpiewać i dawaj to jedzenie!
SROKA
Oczywiście. Zobacz, to przyniósł Borsuk. (Słonica połyka jedzenie od
Borsuka) śołędzie Dziki. A szczaw i szpinak Zajączki.
Słonica po\era szybko zgromadzone przysmaki. Przy szczawiu krzywi się.
SROKA
I jak? Dobre?
Słonica ciamka niezdecydowana. Sięga po następną miseczkę jedzenia.
SROKA
I jak? Dobre?
Słonica dłubie w zębach. Przez chwilę zastanawia się.
SAONICA
Mo\e być.
WIEWIÓRKA
A to miodek. Od Niedzwiedzia.
SAONICA
Miodek? Gdzie? Gdzie?
WIEWIÓRKA
Tutaj, w tej baryłce.
Słonica wypija miód duszkiem. Odrzuca baryłkę.
SAONICA
Mniam, mniam. Mmm. Pycha! (oblizuje się) Od Misia, powiadasz?
Jego szczęście, \e przyniósł tę baryłkę. Gdybym sama poszła szukać
miodu, niechybnie poniszczyłabym barcie. Strasznie jestem
niezgrabna.
WIEWIÓRKA
Oj, pszczółki. Z nimi trzeba bardzo ostro\nie.
SAONICA
Same widzicie, wszystko robię dla waszego dobra.
Sięga po orzechy.
WIEWIÓRKA
A to świe\o łupane orzechy. Moje.
Wiewiórka przytrzymuje miseczkę, Słonica przysuwa ją siłą.
WIEWIÓRKA
Smacznego.
SAONICA
Dziękuję.
Kruszynka Izabela Degórska 13
Słonica po\era orzeszki jednym haustem. Nagle krztusi się, kaszle, kicha.
SAONICA
Ekh! Ekh!
Wyjmuje trąbą z gardła garść rudej sierści.
SAONICA
A to co? Co za brak higieny!
SROKA
Wiewiórko!
WIEWIÓRKA
Co, Wiewiórko! Musi być od razu na mnie? Jakbym tylko ja w tym
lesie się czesała!
Obra\ona Wiewiórka odchodzi.
SAONICA
Patrzcie, jaka obra\alska! A jak \ałowała mi orzeszków! Widziałaś?
Widziałaś, Sroczko?
SROKA
Zbierała je całą jesień.
SAONICA
Straszna grzebuła. No, to po tej przekąsce zjadłabym wreszcie
śniadanko.
Słonica sięga po kolejną porcję jedzenia, ale niczego ju\ nie ma.
SAONICA
A wanienka bananów? A pomarańcze?
Niezadowolona macha trąbą. Ptaki kulą się w gniazdach. Sroka jest zawstydzona.
SROKA
Kiedy u nas& W naszym lesie& Nie ma. Nie ma.
SAONICA
Co za głusza! Taka głodna tu le\ę.
SROKA
(do ptaków) Słyszałyście? Gość jeszcze by zjadł!
PTAK
Mo\e jednak& ?
SAONICA
Z pewnością by zjadł.
Ptaki odlatują.
SAONICA
Tak lepiej. Jeszcze tylko pazurki.
Kruszynka Izabela Degórska 14
SROKA
Pazurki? Co z nimi?
SAONICA
Są za długie.
Słonica wywala się brzuchem do góry i pokazuje pazurki.
SROKA
I co?
SAONICA
Jak to co? Trzeba przystrzyc, a sama nie dam rady. O, widzisz? Nie
dosięgam. Chyba ktoś z was to potrafi?
Zapada cisza.
SROKA
To& to chyba tylko Bóbr. Ale on jest bardzo zajęty.
SAONICA
Tak się dla was staram, a tu taka niewdzięczność! Och, jak cierpię! Po
prostu męki!
SROKA
Dobra, ju\ dobra, poszukam Bobra.
Sroka odlatuje. Przylatują ptaki z je\ynami.
SAONICA
Je\ynki! Bardzo dobrze. śeby ju\ was nie kłopotać, od razu tu
wrzucajcie.
Otwiera szeroko buzię. Ptaki wkładają je\yny wprost do jej gęby.
SAONICA
Mm, pyszne je\ynki. Chaps! Chaps! Same widzicie jak dbam o wasz
las. Gdybym poszła sama je zrywać, z pewnością wszystko bym
rozdeptała.
Wkłada okulary przeciwsłoneczne, zakłada nogę na nogę.
SAONICA
Je\yn ju\ dość. Pośpiewajcie.
PTAK
Znam taką jedną piosenkę. O słoniu. Mo\e być o słoniu?
SAONICA
Mo\e być.
Ptak śpiewa piosenkę, refren śpiewają ptaki chórem.
PTAK
k&
Pewien komar młody zapragnął raz szczerze
Skosztować krwi słonia ot tak, na wieczerzę
Kruszynka Izabela Degórska 15
A \e był wytrwały, to po trudach wielu
Na grzbiecie bociana doleciał do celu.
Tirli-lili-laj.
Słoń tak jak co wieczór poziewał pod palmą
Liściem się wachlował, bo było mu parno
Komar werwy pełen uzbroił się w tupet
Wziął rozpęd i wierzcie ukąsił go wreszcie.
Tirli-lili-laj.
Skóra była twarda i słoniowo gruba
Wkuć się jedna sprawa, uwolnić - to druga
Słoń ani to poczuł, ruszył tylko uchem
I \ycia komara pozbawił tym ruchem.
Tirli-lili-laj.
W trakcie piosenki Słonica zasypia. Ptaki śpiewają coraz ciszej.
Scena 5.
Słonica śpi w najlepsze. Nadchodzi Bóbr ze Sroką.
BÓBR
Sroczko i to ma być takie wa\ne?
SROKA
Bardzo wa\ne.
BÓBR
Mam obgryzać słoniowe pazurki? Przecie\ mo\e zalać nam las!
SROKA
Ojej, na pewno zdą\ysz. Zresztą tylko ty nic nie przyniosłeś dla
gościa.
BÓBR
Gościa! Dobre sobie! (szepce) Sroczko, ona znowu śpi!
SROKA
Dziwne, ciągle śpi, albo je. Mo\e słonie zapadają w sen letni?
BÓBR
Ja myślę, \e ona jest po prostu leniwa. Przez cały dzień nie zrobiła nic
po\ytecznego!
SROKA
Pst! Jeszcze usłyszy. Ma takie wielkie uszy.
BÓBR
A gdzie tam, śpi jak zabita.
SROKA
Skoro śpi, niech śpi. A my cichutko, cichusieńko sobie pójdziemy&
Kruszynka Izabela Degórska 16
Cicho wycofują się. Słonica unosi ucho. Bóbr i Sroka zamierają bez ruchu. Słonica
opuszcza ucho. Bóbr i Sroka znowu się wycofują. Sroce udaje się oddalić. Słonica budzi
się.
SAONICA
Uuaaa! No, nareszcie, Bobrze. Czekam tu od wieków! Co się tak
chowasz?
BÓBR
Nie chciałem ci przeszkadzać.
SAONICA
Jaki milusi boberek! No, bierz się za pazurki. Tylko uwa\aj, \ebyś nie
pokaleczył mi skórek.
Bóbr zabiera się za pazurki.
SAONICA
Nawet nie wiesz, jakie to dla was szczęście.
BÓBR
Nie wiem.
SAONICA
Gdybyś mi nie obgryzł pazurków, mogłyby mnie boleć paluszki. A
kiedy mnie bolą paluszki, to nie patrzę, gdzie staję. Kto wie, kogo
bym rozdeptała?
Zza krzaczka wychyla się śuczek Gnojarek.
śUCZEK
Obgryzaj, Bobrze, obgryzaj!
BÓBR
A ty tu czego, śuczku Gnojarku?
śUCZEK
Czekam.
BÓBR
Na co?
śUCZEK
Przecie\ Kruszynka ju\ trochę pojadła. To mo\e teraz& ?
BÓBR
Iii& ! Lepiej zmykaj! No, ju\!
śUCZEK
Nikt nie ceni mojej pracy! A niechby tylko mnie zabrakło!
Ura\ony śuczek odchodzi. Bóbr wcią\ obgryza pazurki.
SAONICA
Sam widzisz, wszystko robię dla waszego dobra.
Kruszynka Izabela Degórska 17
BÓBR
Dobra, dobra. Hem, hem.
SAONICA
Tak, jestem taka dobra! I wra\liwa. I odwa\na.
BÓBR
Jakbym był taki wielki, te\ bym się nikogo nie bał.
SAONICA
To nie tak, Bobrze. Odwaga nie zale\y od rozmiarów. Niektórzy
nawet bardzo duzi boją się na przykład wę\y.
BÓBR
No tak. Albo pająków.
SAONICA
Albo os.
BÓBR
Albo myszy.
SAONICA
(zrywa się) Myszy? Jakie myszy? Gdzie myszy?
BÓBR
Mówię, \e niektórzy boją się myszy.
SAONICA
A, niektórzy. Właśnie. Niektórzy boją się na przykład, \e mysz mo\e
wskoczyć im na nogę, albo na trąbę& Och, coś okropnego!
BÓBR
Na trąbę?
SAONICA
No ale jeśli ktoś jest tak odwa\ny jak ja, to nie boi się niczego.
Słonica kładzie się na trawie, coś jednak jej nie pasuje. Maca po trawie. Zrywa się.
SAONICA
Brr, jaka zimna woda! Skąd to?
Bóbr łapie się za głowę.
BÓBR
A mówiłem! Ostrzegałem! Powódz! Zaczyna się powódz!
SAONICA
Będzie bardziej mokro?
BÓBR
Ba! Jest tylko jedna rada. Poło\ysz się przy grobli, którą kończę, a ja
raz-dwa ją naprawię!
Kruszynka Izabela Degórska 18
SAONICA
Ja? W zimnej wodzie? Przecie\ ju\ ci mówiłam, \e słonie nie pracują.
Zwłaszcza w takich warunkach!
BÓBR
Ale&
SAONICA
Pójdę poszukać jakiegoś suchego miejsca.
Scena 6.
Słonica idzie na pagórek. Spotyka tam Mysz, która ciągnie worek.
MYSZ
Uff. Uff. Uff. Jeszcze trochę. Kawałeczek.
Na widok Słonicy podskakuje uradowana.
MYSZ
O! Poznaję! To ty, Kruszynka!
Słonica zamiera bez ruchu, tylko dr\y jej trąba.
MYSZ
Ale masz fajna trąbę! Jej, mogę dotknąć?
Słonica wytrzeszcza oczka. Zadziera trąbę do góry, stara się stanąć na jednej nodze.
Robi dziwne wygibasy.
SAONICA
Aa& Aaa& !
MYSZ
Słyszałam, \e jesteś z cyrku. Ale ty jesteś wygimnastykowana!
SAONICA
Mysz!
MYSZ
Jej, ja taka skromna myszka, a tu zna mnie Wielka Artystka.
SAONICA
Mysz!!!
Słonica rzuca się do ucieczki, biega przera\ona wokół polany. Mysz za nią.
MYSZ
Wygimnastykowana i taka szybka! Ścigamy się?
SAONICA
Mysz! Ratunku! MYSZ!
Mysz staje przy worku. Jest zdziwiona.
MYSZ
Ale\, Słonico, przyszłam tu specjalnie dla ciebie. Przyniosłam ci
Kruszynka Izabela Degórska 19
kolację.
Słonica biega jak oszalała, stawia małe kroczki, staje na pieńku, próbuje wspinać się na
drzewo. Trąbi. Dobiega do zdumionego Bobra.
SAONICA
Ja? Na kolację? Ratunku! Niech mi ktoś pomo\e!
Bóbr nagle rozpromienia się.
BÓBR
Tędy, moja droga! Mysz nie wejdzie do wody!
Prowadzi Słonicę do naprawianej grobli. Słonica biegnie w popłochu rozchlapując
wodę.
SAONICA
Goni mnie? Goni?
MYSZ
(z daleka) Kruszynko& !
BÓBR
To ju\ blisko. Zaraz będziesz bezpieczna. Połó\ się za tymi gałęziami.
Tu \adna mysz cię nie dostanie.
Słonica posłusznie kładzie się. Widać tylko jej trąbę, która trzęsie się z przera\enia.
Woda natychmiast zostaje zatrzymana. Bóbr zabiera się do pracy.
BÓBR
k&
Hej-ho, rośnie tama
Hej-ho, niepokonana
A bóbr tak jak nikt
Wodę spiętrzy w mig.
Hem, hem, hem
Hem, hem, hem
Jak budować tamy wiem!
Hej-ho, wszystkie szpary
Hej-ho, pozatykamy
Rzeczka ju\ od dziś
Jest posłuszna mi!
Hem, hem, hem
Hem, hem, hem
Jak budować tamy wiem!
SAONICA
I co, ju\ bezpiecznie?
BÓBR
Radziłbym tam nieco zostać. I nie ruszać się zbytnio.
SAONICA
Tak, tak. Z tymi myszami nigdy nic nie wiadomo. Są bardzo
Kruszynka Izabela Degórska 20
krwio\ercze i podstępne.
Bóbr szybko kończy pracę.
BÓBR
(do siebie) No i suchutko. To chyba mój rekord. Poszło migiem! (do
Słonicy) Ju\ dobrze, mo\esz wstać.
Słonica wstaje ubłocona. Na głowie ma wodne rośliny.
SAONICA
Ojej, jak ja wyglądam.
BÓBR
Nic to. Najwa\niejsze, \e las jest bezpieczny.
SAONICA
Jak to?
BÓBR
To miłe, \e mi pomogłaś&
SAONICA
Ja?
BÓBR
& skończyć budowanie tamy. Dziękuję ci bardzo.
Słonica dopiero teraz dostrzega naprawioną tamę.
SAONICA
Och, drobnostka.
Słonica zdejmuje sobie z głowy zielsko. Schodzą się zwierzęta.
WIEWIÓRKA
Bohaterzy! Nasi bohaterzy! Uratowali las przed powodzią!
BÓBR
Gdyby nie Kruszynka na pewno bym nie zdą\ył. Własnym ciałem
zatamowała wodę.
SROKA
Taki Wa\ny Gość! Własnym ciałem! Kto by pomyślał. Co za
szlachetność!
Słonica jest zawstydzona.
SAONICA
Och. Właściwie to Bóbr. Ja tylko& tylko&
SROKA
Byliście wspaniali. Wiwat Bóbr! I wiwat Kruszynka!
WSZYSCY
Wiwat! Wiwat! Wiwat!
Kruszynka Izabela Degórska 21
BÓBR
Dziękuję. Spełniałem tylko swoje obowiązki. Ale Kruszynka nie
musiała.
SAONICA
(zawstydzona) Och, przecie\ wiem, jaka byłam nieznośna.
Wybaczcie, proszę.
SROKA
Pomogłaś uratować las. Przynosisz nam szczęście.
SAONICA
Wiem, zwłaszcza gdy zrobię tak.
Podnosi do góry trąbę i głośno trąbi. Wszyscy się śmieją.
BÓBR
Fajna z ciebie dziewczyna! Brawo Kruszynka!
Wszyscy wiwatują.
SAONICA
Ojej, brawa! Zupełnie jak w moim cyrku! Och, cyrk, mój dom&
Wiem, wiem! Poka\ę wam mój ostatni numer! Chcecie?
WSZYSCY
Tak, chcemy!
SAONICA
Zatem uwaga!
Pam-para-pam
Skacze na linkach
Kręci piruet
Wasza Kruszynka!
Słonica kręci wymyślny piruet.
WSZYSCY
Ooo!!!
SAONICA
Pam-para-pam
Patrzcie uwa\nie
Na jednej nodze
Staję odwa\nie!
Słonica staje na jednej nodze.
WSZYSCY
Jej!
SAONICA
Pam-para-pam
O tym nie wiecie
śe najsilniejsza
Kruszynka Izabela Degórska 22
Jestem na świecie!
Słonica podnosi coś du\ego.
WSZYSCY
O-o-och!!!
SAONICA
I jak? Podobało się?
SROKA
Jesteś wielka artystką!
Wszyscy biją gromkie brawa. Słonica kłania się wymyślnie, jak w cyrku.
WIEWIÓRKA
Co za talent!
SAONICA
Dziękuję, dziękuję, dziękuję. Tak, arena, brawa, owacje. To moje
\ycie!
śUCZEK
Mo\e jednak zamieszkasz z nami na zawsze?
SAONICA
Bo ja wiem?
Słonica zastanawia się. W tym momencie spostrzega Mysz ciągnącą worek.
MYSZ
Uff, jeszcze kawałek. Bliziutko, bliziuteńko.
Słonica z trwogą wycofuje się.
SAONICA
Jednak nie. Dziękuję za zaproszenie, ale nie. Lepiej wrócę ju\ do
cyrku. Tam nie ma myszy!
Chowa się za drzewo. Mysz opiera się o worek.
MYSZ
A kolacja? Mo\e podrzucę ci worek do cyrku?
SAONICA
Aaa!
Wszyscy się śmieją. Piosenkę finałową śpiewają wszyscy kolejno.
WSZYSCY
k&
Cwana gapa, cwana gapa, cwana gapa
Za nos wodzi tak, by nikt się nie połapał.
Niby taka nieporadna
Niby grzeczna i układna
Ale cwana, proszę pana i zaradna!
Tu ją boli, to za trudne
Kruszynka Izabela Degórska 23
To za cię\kie, a to nudne
Cwana gapa nic nie zrobi dobrze sama
Więc pomaga jej sąsiadka
Wujek, siostra oraz babka
A najwięcej to za gapę robi mama.
Cwana gapa, cwana gapa, cwana gapa
Za nos wodzi tak by nikt się nie połapał.
Niby taka nieporadna
Niby grzeczna i układna
Ale cwana, proszę pana i zaradna!
Koniec.
Kruszynka Izabela Degórska 24
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Właściwości wytrzymałościowe lekkich betonów kruszywowych z włóknami stalowymi04 Kontrola zagęszczenia gruntow i kruszywidP51DegorskiWarzywoda Kruszyńska Wielisława, RODZINA W PROCESIE ZMIANKruszyna pospolitaBDiA w2 skaly i kruszywa0 w kruszynie chleba panie jestesND TRD kruszywaaaa śpiewnik Kruszyna3 KRUSZYWASłonina w papryce wg KruszynkiKruszywa budowlanewięcej podobnych podstron