Zygmunta Krasińskiego
Psalm wiary
OPRACOWAŁ Karol Kusmirek (kusmir@kki.net.pl)
29. A odpowiadajac Jezus rzekł im:
błądzicienie będąc świadomi pisma ani mocy
bożej.
30. Albowiem przy zmartwychwstaniu ani się
żenić, ani za mąż chodzić będą, ale będą jako
aniołowie Boży w niebie.
31. A o powstaniu umarłych nie czytaliście, co
wam powiedziano od Boga mówiącego:
32. Jam jest Bóg Abrahamów i Bóg Izaaków I
Bóg Jakubów? Bóg nie jest ci Bogiem
umarłych ale żywych?
Św. Mateusz, Roz.XXI.
47. Pierwszy człowiek z ziemi ziemski, wtóry
człowiek sam Pan z nieba.
48. Jaki jest ten ziemski, tacy też i ziemscy, A
jaki jest niebieski, tacy też będą niebiescy.
Św Paweł.
List I. do Koryntian, Roz. XV.
Dusza i ciało to tylko dwa skrzydła,
Którymi czasu i przestrzeni sidła
Duch mój rozcina w postępowym locie!
Gdy się zużyją przez chwil i prób krocie,
Odpadać muszą, - lecz on nie umiera -
Choć to się śmiercią nazywa u ludzi!
On zwiędłe zrzuca, a świeże przybiera,
I w nie otulon, znów na jaw się budzi!
A to się zowie: narodzin godzina!
I duch mój, wziąwszy skrzydła niezmęczone,
Niemi znów leci, - lecz już w wyższą stronę!
Tak coraz wyżej ku Panu się wspina,
Ciała i dusze własne poza sobą
Sypie jak liście zżółkłe i strząśnięte,
Wciąga do siebie siły im odjęte -
On sam wciąż żyje ich zgonów żałobą!
Za nim - przeszłości zmierzchające tonie!
Przed nim świat wszystek - czas, przestrzeń bez końca,
Piętra z dróg mlecznych i dni z lat tysiąca;
A dalej, wyżej, nad niemi, - za niemi, -
Ten, co jest wszystkiem i wszystko obleka,
Duch twórczy gwiazdy, anioła, człowieka,
Cel a początek i nieba i ziemi;
Ten, który zawsze i wyżej i dalej,
Niedoścignięty, nad wszystko się pali:
Spokój, - a jednak razem siła tchnąca, -
Blask najwyższego z duchów: Ducha - Słońca!
K' niemu wciąż dążę, - zrazu tam iść muszę
Przez piekła trudy, - przez czyśce zasługi -
Aż zacznę wdziewać i ciała i dusze
Bardziej promienne i wstąpię w świat drugi!
W świat, co od wieków zwan okręgiem nieba -
I w nim letargów mi już nie potrzeba,
Ani przebudzeń z grobu, by iść wyżej!
Tam żywot wieczny, - żywot nieustanny -
Grób i kolebka koniecznie są niżej:
Na tych planetach, gdzie świt ducha ranny,
Gdzie człowiek Boga niemowlęciem jeszcze
I kwili tylko przeczucia swe wieszcze -
Lecz dla aniołów, śmierci nigdzie nie ma!
Przeszłość i przyszłość ostremi oczyma
Widzą i znają - dla nich, przemienienie
To jedna chwila, - to dalsze natchnienie!
Jak my na ziemi w godzinę zachwytu
Nikłą pieśń z serca czerpiem - tak tam oni
Kształt rzeczywisty czerpią z fal wszechbytu,
Szaty przemienne czerpią z życia toni
I coraz dalej ku Panu, - ku górze
Lecą w królewskiej ciał i dusz purpurze!
Wkoło, niebieskich coraz więcej darów,
Grzmiących dźwięczności i światła pożarów,
Mnożą się mleczne pierścienie i pręgi
Coraz to szersze lazurowe kraje,
- Przestrzeń pełniejszą potęg się wydaje -
- Czas coraz to bardziej się przeteraźniejsza -
A jednak przyszłość, co od końca dzieli,
W nieskończoności swej nigdy nie mniejsza.
Bo Pan wszystkiego jest wszystkiem na wieki,
Choć coraz bliższy, on równie daleki!
Jego - to Jego żądają anieli!
Żądza bez miary co chwila rosnąca,
Miłość bez granic, - to życie bez końca!
On, ogniw wszechstworzenia wiązannym łańcuchem,
On Bytem, Myślą, Życiem, - Ojcem, Synem, Duchem!
On jak myśl w świecie mieszka i jak byt wieczysty!
Lecz za świata krańcami, On jest osobisty.
On Duchem Świętym, jednym, który wie sam siebie,
Rozlał się po wszej ziemi, a został na niebie!
A my wszyscy i wszędzie Jegośmy obrazem,
I wstępując stopniami w coraz wyższe włości,
Żyć musim nieśmiertelnie, z Nim żyć musim razem,
Zrodzeni z Jego łona, żyć w Jego wieczności!
I jak On nas stworzył, tak my tworzyć dalej,
I z wewnętrza nas samych, wyprowadzać światy,
By prząść MU, jak nam uprządł, wiadomości szaty,
O ile możem, biedni, w anielskiej pokorze,
To, coś Ty nam dał z łaski - oddawać Ci Boże,
A nigdy nie móc, nigdy, nic Ci oddać, Panie,
I tak żyć w Tobie wiecznie, przez wieczne kochanie!
??????????
Chrystus wciąż w Tobie mieszka o ludzkości!
W twych piersiach żyje, w twoich losach gości,
Krwią twą, krew Jego i ciałem twem, ciało!
Stanie się tobie, co Jemu się stało!
On wcielił w siebie wszystkie twe nadzieje.
Skądeś zrodzona: - z przeczystej dziewicy,
Bo z myśli Bożej, w Boże podobieństwo!
Ku czemu idziesz: - ku ojca stolicy, -
Przez co przejść musisz: - przez trud i męczeństwo!
A kiedy Chrystus nad Taboru szczytem
Już się otacza wieczności przedświtem,
Czy ty nie widzisz, co ten znak ci wróży?
Nim los Twój ziemski, w pełni się dokona,
I ty, ludzkości, będziesz przemieniona!
Zostawisz w dole u stóp ciemnych wzgórzy
Wszystko, co zwodzi i wszystko co boli;
Zostawisz w dole szataństwo niewoli!
Zostawisz w dole kłamstwa opętanie,
Zostawisz w dole tajemnic zawiłość;
A weźmiesz z sobą duchowe poznanie
I serca wieczną, nieskończoną miłość!
I z temi dwoma świętemi potęgi
Jak Chrystus w światła wzbijesz się okręgi!
Z czoła się twego grzech wszelki twój zetrze;
Jak pióra lekkie będą twe ramiona!
Ręce pokładniesz na białe powietrze,
I w niem się ważyć będziesz - spowietrzona!
Koniec
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Psalm wiaryPsalm 115 w 3 8 MODLITWY DO KRZYŻAPsalm 71 w 18 MODLITWA SENIORA2012 01 06 Nota na Rok WiaryPsalm 73 w 28 DOBRZE JEST MI DO BOGA SĘ PRZYBLIŻAĆw obronie wiary 44 phtmlw obronie wiary 49 phtmlPsalm 22w obronie wiary 08 phtmlUniwersalny charakter poezji Ignacego KrasińskiegoFizyka wykł 7,8 Ruch drgający (M Krasiński)1 Niedziela Wielkiego Postu rok A (psalm)w obronie wiary 54 phtml (2)w obronie wiary 26 phtmlMsza o nową ewangelizację na Rok Wiarywięcej podobnych podstron