codziennosc malzenska homilia slubna

Codzienność małżeńska (homilia ślubna) : Kazania, Homilie, Liturgia - Biblioteka Kaznodziejska

Strona główna

Redakcja

Historia Pisma

Prenumerata

Kontakt

Bieżące wydanie

Archiwum
Polecamy książki
Sympozjum homiletyczne

W numerze

marzec/kwiecień 2011

spis treści
zamów prenumeratę

Ankieta

Czy wraz z drukowaną wersją chciałbyś otrzymać wersję elektroniczną naszego czasopisma?

TAK

NIE

wyniki | poprzednie

Głosów: 2669

wrzesień/październik 2007 � FORUM HOMILETYCZNE � Codzienność małżeńska (homilia ślubna) Drukuj

Ef 5,21-33; Mt 7,21-29

Śpiewają na weselach: „jam ci świata nie wiązała, wiązał ci go ksiądz”. Z góry się wykręcam od odpowiedzialności – chcieli to mają. Wyglądają nawet na zadowolonych.
Patrząc na miny obecnych małżonków z pewnym doświadczeniem wspólnego życia też niejedno mógłbyś wyczytać. Może współczucie: „czekaj Adamie parę lat i da ci Ewa popalić. Tak, jak było z moją – żeniłem się z aniołem, a teraz mam jędzę”. – „Nie daj się nabrać, Ewuś. Mój też na początku był miły, ale chłop to chłop, nie można ufać”. Czy miałbym zaprzeczyć? Wiesz przecież, że jest wiele małżeństw zupełnie sobie obcych, nawet wrogich. To jedna z możliwych dróg, pułapka na Adama i Ewę, jeśli nie będą ostrożni. Ale dajmy spokój smutasom. Drogi małżeńskie wielu tu obecnych mogłyby zachwycić nowożeńców. Z radosnych twarzy łatwo wyczytać: „jesteś szczęśliwy”. „Nie zamieniłbym swojego życia na żadne inne”.
To druga z możliwych dróg: Adam i Ewa związani tak blisko, że za parę lat pytanie „czy jesteście szczęśliwi?” będzie nie na miejscu. Po co pytać? Widać, że są. Bez egzaltacji, „ochów” i „achów”. Zwyczajnie są dla siebie, oddychają sobą, karmią się sobą. O sobie śnią i budzą się pewni tej ukochanej bliskości.
Tylko która droga jest wasza? Nigdzie tego nie zapisano. Pytanie czy człowiek może być szczęśliwy w małżeństwie, to pytanie czy jest zdolny do rzeczy niezwykłych. Wytrzymać przy jednym człowieku do końca życia – to już niezwykłe. Domowe drobne sprawy, w których słowa: „Ja uważam”, trzeba zastąpić: „zastanówmy się razem”. Codzienna szczerość, która nie zna zbywania: „nieważne, nic się nie stało”. Lepsze będą słowa „chcę ci o czymś powiedzieć”. Czasem nawet: „mam kłopoty, pomóż mi”.
Zwykle w małżeństwie pojawia się przepracowanie. Tylko zanim ze zmęczenia padniesz na nos, jeszcze zobaczysz: żona wciąż pracuje, męża coś dręczy. I poczłapiesz do ukochanej osoby, bo w obieraniu ziemniaków, czy w słuchaniu narzekań jest zazwyczaj o wiele więcej miłości niż w kwiatach i komplementach. Tak, to bardzo niezwykłe.
Przychodzi ci do głowy myśl: „należy mi się...” i zadusisz ją jak wstrętnego gada – nie mogę być egoistą. Serce wychyli się gdzieś na bok, ale ty nie dopuścisz do niczego, bo w twoim życiu tylko jeden mężczyzna, tylko jedna kobieta. Przed tobą jeszcze mnóstwo szczebli kariery do wdrapania się, aż po horyzont. Ty jednak mówisz – wystarczy. Teraz pora podzielić się miłością; nauczyć kogoś wszystkiego co wiesz, co dla ciebie ważne. Pora na dzieci.
Pismo Święte jeszcze podnosi barierkę: „żony bądźcie poddane mężom, jak Kościół Chrystusowi”. Czyli bezgranicznie i we wszystkim. Taka ma być żona. „Mężowie miłujcie swoje żony, jak Chrystus umiłował Kościół”, czyli do zatracenia siebie, do przyjęcia poniżeń, nawet od ukochanych. Szczególnie od nich. Kochaj choćby kosztem swojego życia. Taki ma być mąż. To właśnie znaczy być żoną i mężem. Dobra i zła dola. Zdrowie i choroby. Razem do śmierci.
Dla wielu ten obraz jest tak niezwykły, że nieprawdziwy. W sam raz w ramki i na ścianę, bo do życia (wg takich ludzi) nie przystaje. Dlaczego? Bo decyzja pochopna, bo dopiero teraz prawdziwa miłość, a tamto pomyłka, bo kiedyś byłem dzieciak, a teraz wiem więcej. Dogadać się nie mogę, nie szanuje mnie. Ona miała być inna, a nie jest, on choruje, a ja nie jego pielęgniarka. Bo teściowie, bo dom, bezrobocie, bo bla bla bla...
Jak przestraszone zwierzę w ślepym zaułku. Niezdolny do czynienia dobra, nie nadaje się do dotrzymania obietnic, biedak rozkłada bezradnie ręce i biernie obserwuje, co mu wyjdzie z życia. Albo przez egoizm i agresję jeszcze się pogrąży. Nie przerażałoby cię takie życie? „Nie potrafię, nie umiem, nie nadaję się”. Tylko czy można inaczej... Patrząc jak ateista, odpowiedź brzmi – jak się uda. Ale przecież wierzysz. Popatrzmy na to z wiarą.
Bóg stworzył człowieka, by kochał Stwórcę, ale i cały stworzony świat. Buntowniczemu ludzkiemu rodzajowi dał czas do namysłu. Czas życia na Ziemi. Zbawienie to miłość, więc Sąd Ostateczny to podział na kochających i egoistów. Tylko czy dasz radę jednakowo intensywnie poświęcać się dla całego świata? Nie. Nawet nie musisz.
Konkretne sytuacje, konkretne osoby. Wszystko wg planu. Bo Bóg kieruje twoim życiem wg planu. Każda Twoja decyzja to nowe zadanie – czy nie zawiedziesz. Pierwsze i najważniejsze – czy kochasz Boga. Bez bełkotu, usprawiedliwień. Konkretnie – modlitwa, sakramenty, przykazania, Pismo Święte. Drugie podobne jest do pierwszego – kochaj bliźniego jak siebie. Niektórym Bóg powierzył mnóstwo bliźnich w opiekę. Tobie tylko rodzinę. Bądź dobry dla wszystkich, ale przyrzekałeś tylko jednej osobie.
Bóg zaplanował, że Adam i Ewa poznają się i pokochają, podarował ich jedno drugiemu, doprowadził do tej chwili. Za chwilę nie tylko sobie, ale przede wszystkim Bogu przysięgną wzajemną miłość. To wszystko plan prowadzący do zbawienia. Do egzaminu z miłości Boga i bliźniego.
Powiesz: „jestem słaby, niektóre zadania są poza moim zasięgiem”! To prawda. I co z tego? Bóg jest mocny. Twój ruch dla ciebie i twojej rodziny to modlitwa, spowiedź, Komunia Święta, wysiłek.
Czy więc naprawdę byłoby niezwykłe, jeśli małżeństwo Ewy i Adama okaże się dobrym, szczęśliwym? Nie, to całkiem normalne. Niezwykłym, dziwacznym byłoby, gdyby zmarnowali tak wiele łask, które Bóg dla nich przygotował.
„Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony”.

autor: ks. Piotr Wojnar

« poprzedni następny � wróć

Redakcja | Historia Pisma | Prenumerata | Kontakt

.ecreo h1 { font-size:11px; color:#999; font-weight:normal; font-family:Tahoma, Arial, sans-serif; display:inline; clear:none; background:none; padding:0px; margin:0px;}
.ecreo strong { font-size:11px; color:#999; font-weight:normal; font-family:Tahoma, Arial, sans-serif; display:inline; clear:none; background:none; padding:0px; margin:0px;}
.ecreo a { font-size:11px; color:#999; font-weight:normal; font-family:Tahoma, Arial, sans-serif; display:inline; clear:none; background:none; padding:0px !important; margin:0px !important;}

strony internetowe
Agencja Reklamowa Poznań

var art = "art-1";
if(art!="art0")
highSubItem( 'art-1' );
else
highSubItem( 'cat-1' );

_uacct = "UA-4028585-2";
urchinTracker();

var gaJsHost = (("https:" == document.location.protocol) ? "https://ssl." : "http://www.");
document.write(unescape("%3Cscript src='" + gaJsHost + "google-analytics.com/ga.js' type='text/javascript'%3E%3C/script%3E"));

var pageTracker = _gat._getTracker("UA-4028585-2");
pageTracker._initData();
pageTracker._trackPageview();

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
homilia slubna111
homilia slubna4
slubuje ci homilia slubna
homilia slubna1
homilia ślubna
Homilia ślubna 2
Humor małżeński
Zarzadzanie codziennoscia Zaplanuj dzien skoncentruj sie i wyostrz swoj tworczy umysl
Stare Dobre Małżeństwo U studni (2003) Złota kolekcja
Fotografia ślubna zdjęcia w plenerze, cz II
malzenstwo pod gorke
homilia pogrzebowa
myśli o małżeństwie
ŻYCIE CODZIENNE W RENESANSIE

więcej podobnych podstron