USTAWA
z dnia 4 lutego 1994 r.
o prawie autorskim i prawach pokrewnych.*
(tekst jednolity)
Rozdział 1
Przedmiot prawa autorskiego
Art. 1. 1. Przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o
indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości,
przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).
2. W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:
1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie,
publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe),
2) plastyczne,
3) fotograficzne,
4) lutnicze,
5) wzornictwa przemysłowego,
6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne,
7) muzyczne i słowno-muzyczne,
8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne,
9) audiowizualne (w tym wizualne i audialne).
3. Utwór jest przedmiotem prawa autorskiego od chwili ustalenia, chociażby miał postać nie
ukończoną.
4. Ochrona przysługuje twórcy niezależnie od spełnienia jakichkolwiek formalności.
Art. 2. 1. Opracowanie cudzego utworu, w szczególności tłumaczenie, przeróbka, adaptacja,
jest przedmiotem prawa autorskiego bez uszczerbku dla prawa do utworu pierwotnego.
2. Rozporządzanie i korzystanie z opracowania zależy od zezwolenia twórcy utworu
pierwotnego (prawo zależne), chyba że autorskie prawa majątkowe do utworu pierwotnego
wygasły.
3. Twórca utworu pierwotnego może cofnąć zezwolenie, jeżeli w ciągu pięciu lat od jego
udzielenia opracowanie nie zostało rozpowszechnione. Wypłacone twórcy wynagrodzenie nie
podlega zwrotowi.
4. Za opracowanie nie uważa się utworu, który powstał w wyniku inspiracji cudzym utworem.
5. Na egzemplarzach opracowania należy wymienić twórcę i tytuł utworu pierwotnego.
Art. 3. Zbiory, antologie, wybory, bazy danych są przedmiotem prawa autorskiego, nawet
jeżeli zawierają nie chronione materiały, o ile przyjęty w nich dobór, układ lub zestawienie
ma twórczy charakter, bez uszczerbku dla praw do wykorzystanych utworów.
Art. 4. Nie stanowią przedmiotu prawa autorskiego:
1) akty normatywne lub ich urzędowe projekty,
2) urzędowe dokumenty, materiały, znaki i symbole,
 3) opublikowane opisy patentowe lub ochronne,
4) proste informacje prasowe.
Art. 5. Przepisy ustawy stosuje się do utworów:
1) których twórca lub współtwórca jest obywatelem polskim lub
2) które zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
albo równocześnie na tym terytorium i za granicą, lub
3) które zostały opublikowane po raz pierwszy w języku polskim, lub
4) których ochrona wynika z umów międzynarodowych.
Art. 6. W rozumieniu ustawy:
1) utworem opublikowanym jest utwór, który za zezwoleniem twórcy został
zwielokrotniony i którego egzemplarze zostały udostępnione publicznie,
2) opublikowaniem równoczesnym utworu jest opublikowanie utworu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą w okresie trzydziestu dni od jego pierwszej publikacji,
3) utworem rozpowszechnionym jest utwór, który za zezwoleniem twórcy został
udostępniony publicznie.
Art. 7. Jeżeli umowy międzynarodowe, których Rzeczpospolita Polska jest stroną, przewidują
dalej idącą ochronę, niż to wynika z ustawy, do nie opublikowanych utworów obywateli
polskich albo do utworów opublikowanych po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub równocześnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej albo opublikowanych po
raz pierwszy w języku polskim - stosuje się postanowienia tych umów.
Rozdział 2
Podmiot prawa autorskiego
Art. 8. 1. Prawo autorskie przysługuje twórcy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.
2. Domniemywa się, że twórcą jest osoba, której nazwisko w tym charakterze uwidoczniono
na egzemplarzach utworu lub której autorstwo podano do publicznej wiadomości w
jakikolwiek inny sposób w związku z rozpowszechnianiem utworu.
3. Dopóki twórca nie ujawnił swojego autorstwa, w wykonywaniu prawa autorskiego
zastępuje go producent lub wydawca, a w razie ich braku - właściwa organizacja zbiorowego
zarządzania prawami autorskimi.
Art. 9. 1. Współtwórcom przysługuje prawo autorskie wspólnie. Domniemywa się, że
wielkości udziałów są równe. Każdy ze współtwórców może żądać określenia wielkości
udziałów przez sąd, na podstawie wkładów pracy twórczej.
2. Każdy ze współtwórców może wykonywać prawo autorskie do swojej części utworu
mającej samodzielne znaczenie, bez uszczerbku dla praw pozostałych współtwórców.
3. Do wykonywania prawa autorskiego do całości utworu potrzebna jest zgoda wszystkich
współtwórców. W przypadku braku takiej zgody każdy ze współtwórców może żądać
rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeka uwzględniając interesy wszystkich współtwórców.
4. Każdy ze współtwórców może dochodzić roszczeń z tytułu naruszenia prawa autorskiego
do całości utworu. Uzyskane świadczenie przypada wszystkim współtwórcom, stosownie do
wielkości ich udziałów.
5. Do autorskich praw majątkowych przysługujących współtwórcom stosuje się odpowiednio
przepisy Kodeksu cywilnego o współwłasności w częściach ułamkowych.
Art. 10. Jeżeli twórcy połączyli swoje odrębne utwory w celu wspólnego rozpowszechniania,
każdy z nich może żądać od pozostałych twórców udzielenia zezwolenia na
rozpowszechnianie tak powstałej całości, chyba że istnieje słuszna podstawa odmowy, a
umowa nie stanowi inaczej. Przepisy art. 9 ust. 2-4 stosuje się odpowiednio.
Art. 11. Autorskie prawa majątkowe do utworu zbiorowego, w szczególności do encyklopedii
lub publikacji periodycznej, przysługują producentowi lub wydawcy, a do poszczególnych
części mających samodzielne znaczenie - ich twórcom. Domniemywa się, że producentowi
lub wydawcy przysługuje prawo do tytułu.
Art. 12. 1. Jeżeli ustawa lub umowa o pracę nie stanowią inaczej, pracodawca, którego
pracownik stworzył utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy, nabywa z
chwilą przyjęcia utworu autorskie prawa majątkowe w granicach wynikających z celu umowy
o pracę i zgodnego zamiaru stron.
2. Jeżeli pracodawca, w okresie dwóch lat od daty przyjęcia utworu, nie przystąpi do
rozpowszechniania utworu przeznaczonego w umowie o pracę do rozpowszechnienia, twórca
może wyznaczyć pracodawcy na piśmie odpowiedni termin na rozpowszechnienie utworu z
tym skutkiem, że po jego bezskutecznym upływie prawa uzyskane przez pracodawcę wraz z
własnością przedmiotu, na którym utwór utrwalono, powracają do twórcy, chyba że umowa
stanowi inaczej. Strony mogą określić inny termin na przystąpienie do rozpowszechniania
utworu.
3. Jeżeli umowa o pracę nie stanowi inaczej, z chwilą przyjęcia utworu pracodawca nabywa
własność przedmiotu, na którym utwór utrwalono.
Art. 13. Jeżeli pracodawca nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od
dostarczenia utworu o jego przyjęciu, nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania
określonych zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa się, że utwór
został przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin.
Art. 14. 1. Jeżeli w umowie o pracę nie postanowiono inaczej, instytucji naukowej
przysługuje pierwszeństwo opublikowania utworu naukowego pracownika, który stworzył ten
utwór w wyniku wykonywania obowiązków ze stosunku pracy. Twórcy przysługuje prawo do
wynagrodzenia. Pierwszeństwo opublikowania wygasa, jeżeli w ciągu sześciu miesięcy od
dostarczenia utworu nie zawarto z twórcą umowy o wydanie utworu albo jeżeli w okresie
dwóch lat od daty jego przyjęcia utwór nie został opublikowany.
2. Instytucja naukowa może, bez odrębnego wynagrodzenia, korzystać z materiału
naukowego zawartego w utworze, o którym mowa w ust. 1, oraz udostępniać ten materiał
osobom trzecim, jeżeli to wynika z uzgodnionego przeznaczenia utworu lub zostało
postanowione w umowie.
Art. 15. Domniemywa się, że producentem lub wydawcą jest osoba, której nazwisko lub
nazwę uwidoczniono w tym charakterze na przedmiotach, na których utwór utrwalono, albo
podano do publicznej wiadomości w jakikolwiek sposób w związku z rozpowszechnianiem
utworu.
Rozdział 3
Treść prawa autorskiego
Oddział 1
Autorskie prawa osobiste
Art. 16. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, autorskie prawa osobiste chronią nieograniczoną w
czasie i nie podlegającą zrzeczeniu się lub zbyciu więz
twórcy z utworem, a w szczególności
prawo do:
1) autorstwa utworu,
2) oznaczenia utworu swoim nazwiskiem lub pseudonimem albo do udostępniania go
anonimowo,
3) nienaruszalności treści i formy utworu oraz jego rzetelnego wykorzystania,
4) decydowania o pierwszym udostępnieniu utworu publiczności,
5) nadzoru nad sposobem korzystania z utworu.
Oddział 2
Autorskie prawa majątkowe
Art. 17. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje wyłączne prawo do korzystania
z utworu i rozporządzania nim na wszystkich polach eksploatacji oraz do wynagrodzenia za
korzystanie z utworu.
Art. 18. 1. Autorskie prawa majątkowe nie podlegają egzekucji, dopóki służą twórcy. Nie
dotyczy to wymagalnych wierzytelności.
2. Po śmierci twórcy, spadkobiercy mogą sprzeciwić się egzekucji z prawa autorskiego do
utworu nie opublikowanego, chyba że sprzeciw byłby niezgodny z ujawnioną wolą twórcy co
do rozpowszechniania utworu.
3. Prawo do wynagrodzenia, o którym mowa w art. 20 ust. 2, art. 30 ust. 2 oraz w art. 70 ust.
3, nie podlega zrzeczeniu się, zbyciu ani egzekucji. Nie dotyczy to wymagalnych
wierzytelności.
Art. 19. 1. Twórcy i jego spadkobiercom przysługuje prawo do wynagrodzenia w wysokości
5% ceny dokonanych zawodowo odsprzedaży oryginalnych egzemplarzy utworu
plastycznego oraz rękopisów utworów literackich i muzycznych. Do zapłaty tego
wynagrodzenia jest obowiązany sprzedawca, a gdy działa na rzecz osoby trzeciej, odpowiada
z nią solidarnie.
2. Sprzedawca jest obowiązany do ujawnienia osoby trzeciej, o której mowa w ust. 1. Z
obowiązku tego może się zwolnić płacąc należne wynagrodzenie.
3. Zrzeczenie się wynagrodzenia, o którym mowa w ust. 1, jest nieważne, chyba że dotyczy
wymagalnej wierzytelności.
Art. 20. 1. Producenci i importerzy magnetofonów, magnetowidów i innych podobnych
urządzeń, czystych nośników służących do utrwalania przy użyciu tych urządzeń utworów w
zakresie własnego użytku osobistego oraz urządzeń reprograficznych są obowiązani do opłat
na rzecz twórców, artystów wykonawców oraz producentów fonogramów i wideogramów, w
wysokości nie wyższej niż 3% kwoty należnej z tytułu sprzedaży tych urządzeń i nośników.
2. Z kwoty uzyskanej z tytułu opłat, o których mowa w ust. 1, przypada:
1) 50% - twórcom,
2) 25% - artystom wykonawcom,
3) 25% - producentom fonogramów i wideogramów,
z tym że w przypadku urządzeń reprograficznych kwota ta przypada w 100% twórcom.
3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego po zasięgnięciu
opinii właściwych organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi, stowarzyszeń twórców, artystów wykonawców oraz organizacji producentów
lub importerów urządzeń i czystych nośników wymienionych w ust. 1 określa, w drodze
rozporządzenia, wysokość opłat, o których mowa w ust. 1, szczegółowe zasady ich pobierania
i odprowadzania oraz wskazuje organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi właściwe do ich pobierania.
Art. 21. 1. Organizacjom radiowym i telewizyjnym wolno nadawać opublikowane utwory
muzyczne oraz drobne utwory słowne i słowno-muzyczne wyłącznie na podstawie umowy
zawartej z właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi.
2. Prawo do pierwszego nadania utworów zamówionych przez nadawcę może przysługiwać
mu na podstawie umowy innej niż określona w ust. 1.
3. Twórca może oświadczyć właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami
autorskimi lub prawami pokrewnymi, z zachowaniem formy pisemnej pod rygorem
nieważności, że o nadaniu swoich opublikowanych utworów, o których mowa w ust. 1, będzie
decydować osobiście.
4. Operatorom sieci kablowych wolno reemitować w sieciach kablowych utwory nadawane w
programach organizacji radiowych i telewizyjnych wyłącznie na podstawie umowy zawartej z
właściwą organizacją zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.
Art. 22. 1. Organizacjom radiowym i telewizyjnym wolno dla własnych celów nadawczych
utrwalać utwory, na których nadanie uprzednio uzyskały zezwolenie.
2. Utrwalenia, o których mowa w ust. 1, powinny być zniszczone w ciągu miesiąca od
nadania utworu.
3. Przepisu ust. 2 nie stosuje się do utrwaleń dokonanych dla celów nadawczych mających
wyjątkowy charakter dokumentalny, o ile zostają umieszczone w archiwum. Twórca
powinien zostać niezwłocznie powiadomiony o umieszczeniu utrwalenia jego utworu w takim
archiwum.
Oddział 3
Dozwolony użytek chronionych utworów
Art. 23. 1. Bez zezwolenia twórcy wolno nieodpłatnie korzystać z już rozpowszechnionego
utworu w zakresie własnego użytku osobistego. Przepis ten nie upoważnia do budowania
według cudzego utworu architektonicznego i architektoniczno-urbanistycznego.
2. Zakres własnego użytku osobistego obejmuje krąg osób pozostających w związku
osobistym, w szczególności pokrewieństwa, powinowactwa lub stosunku towarzyskiego.
Art. 24. 1. Wolno rozpowszechniać za pomocą anteny zbiorowej oraz sieci kablowej utwory
nadawane przez inną organizację radiową lub telewizyjną drogą satelitarną albo naziemną,
jeżeli następuje to w ramach równoczesnego, integralnego i nieodpłatnego rozpowszechniania
programów radiowych lub telewizyjnych i przeznaczone jest do oznaczonego grona
odbiorców znajdujących się w jednym budynku lub w domach jednorodzinnych
obejmujących do 50 gospodarstw domowych.
2. Posiadacze urządzeń służących do odbioru dz
więku lub dz
więku i obrazu mogą za ich
pomocą odbierać nadawane utwory, choćby urządzenia te były umieszczone w miejscu
ogólnie dostępnym, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych.
3. Z zastrzeżeniem przepisu ust. 1, operatorom sieci kablowych wolno rozpowszechniać
utwory nadawane przez inne organizacje radiowe lub telewizyjne dostępne na danym
obszarze, jeżeli rozpowszechnianie w sieciach kablowych ma charakter równoczesny i
integralny z nadaniem pierwotnym. Uprawnionym do utworów przysługuje prawo do
wynagrodzenia.
Art. 25. 1. Wolno rozpowszechniać w celach informacyjnych w prasie, radiu i telewizji:
1) już rozpowszechnione:
a) sprawozdania o aktualnych wydarzeniach,
b) aktualne artykuły na tematy polityczne, gospodarcze lub religijne, chyba że zostało wyraz
nie
zastrzeżone, że ich dalsze rozpowszechnianie jest zabronione,
c) aktualne wypowiedzi i fotografie reporterskie,
2) krótkie wyciągi ze sprawozdań i artykułów, o których mowa w pkt 1 lit. a) i b),
3) przeglądy publikacji i utworów rozpowszechnionych,
4) mowy wygłoszone na publicznych zebraniach i rozprawach; nie upoważnia to jednak do
publikacji zbiorów mów jednej osoby,
5) krótkie streszczenia rozpowszechnionych utworów.
2. Za korzystanie z utworów, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b) i c), twórcy przysługuje
prawo do wynagrodzenia.
3. Rozpowszechnianie utworów na podstawie ust. 1 jest dozwolone zarówno w oryginale, jak
i w tłumaczeniu.
Art. 26. Wolno w sprawozdaniach o aktualnych wydarzeniach przytaczać fragmenty utworów
udostępnianych podczas tych wydarzeń, jednakże w granicach uzasadnionych celem
informacji.
Art. 27. Instytucje naukowe i oświatowe mogą, w celach dydaktycznych lub prowadzenia
własnych badań, korzystać z opublikowanych utworów w oryginale i w tłumaczeniu oraz
sporządzać w tym celu egzemplarze fragmentów opublikowanego utworu.
Art. 28. Biblioteki, archiwa i szkoły mogą:
1) udostępniać nieodpłatnie, w zakresie swoich zadań statutowych, egzemplarze utworów
opublikowanych,
2) sporządzać lub zlecać sporządzenie pojedynczych egzemplarzy utworów
opublikowanych, niedostępnych w handlu - w celu uzupełniania, ochrony swoich zbiorów i
nieodpłatnego ich udostępniania.
Art. 29. 1. Wolno przytaczać w utworach stanowiących samoistną całość urywki
rozpowszechnionych utworów lub drobne utwory w całości, w zakresie uzasadnionym
wyjaśnianiem, analizą krytyczną, nauczaniem lub prawami gatunku twórczości.
2. Wolno w celach dydaktycznych i naukowych zamieszczać rozpowszechnione drobne
utwory lub fragmenty większych utworów w podręcznikach i wypisach.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia.
Art. 30. 1. Ośrodki informacji lub dokumentacji naukowo-technicznej mogą sporządzać i
rozpowszechniać własne opracowania dokumentacyjne oraz pojedyncze egzemplarze, nie
większych niż jeden arkusz wydawniczy, fragmentów opublikowanych utworów.
2. Twórca albo właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi jest uprawniona do pobierania od ośrodków, o których mowa w ust. 1,
wynagrodzenia za odpłatne udostępnianie egzemplarzy fragmentów utworów.
Art. 31. Wolno nieodpłatnie wykonywać publicznie opublikowane utwory literackie,
muzyczne i słowno-muzyczne, jeżeli nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych.
Dotyczy to w szczególności okazjonalnego wykonywania na żywo, związanego ze
sprawowaniem kultu religijnego, uroczystościami państwowymi, szkolnymi, obchodami i
imprezami powszechnie dostępnymi, z wyłączeniem jednak imprez reklamowych,
promocyjnych i wyborczych.
Art. 32. 1. Właściciel egzemplarza utworu plastycznego może go wystawiać publicznie, jeżeli
nie łączy się z tym osiąganie korzyści majątkowych.
2. W razie podjęcia decyzji o zniszczeniu oryginalnego egzemplarza utworu plastycznego
znajdującego się w miejscu publicznie dostępnym, właściciel jest obowiązany złożyć twórcy
utworu lub jego bliskim ofertę sprzedaży, jeżeli porozumienie się z nim, celem złożenia
oferty, jest możliwe. Górną granicę ceny określa wartość materiałów. Jeżeli sprzedaż nie jest
możliwa, właściciel jest obowiązany umożliwić twórcy sporządzenie kopii bądz
- zależnie od
rodzaju utworu - stosownej dokumentacji.
Art. 33. Wolno rozpowszechniać:
1) utwory wystawione na stałe na ogólnie dostępnych drogach, ulicach, placach lub w
ogrodach, jednakże nie do tego samego użytku,
2) utwory wystawione w publicznie dostępnych zbiorach, takich jak muzea, galerie, sale
wystawowe, lecz tylko w katalogach i w wydawnictwach publikowanych dla promocji tych
utworów, a także w sprawozdaniach o aktualnych wydarzeniach w prasie i telewizji, jednakże
w granicach uzasadnionych celem informacji,
3) w encyklopediach i atlasach - opublikowane utwory plastyczne i fotograficzne, o ile
nawiązanie porozumienia z twórcą celem uzyskania jego zezwolenia napotyka trudne do
przezwyciężenia przeszkody. Twórcy przysługuje wówczas prawo do wynagrodzenia.
Art. 34. Można korzystać z utworów w granicach dozwolonego użytku pod warunkiem
wymienienia twórcy i z
ródła. Twórcy nie przysługuje prawo do wynagrodzenia, chyba że
ustawa stanowi inaczej.
Art. 35. Dozwolony użytek nie może naruszać normalnego korzystania z utworu lub godzić w
słuszne interesy twórcy.
Rozdział 4
Czas trwania autorskich praw majątkowych
Art. 36. Z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, autorskie prawa majątkowe
gasną z upływem lat siedemdziesięciu:
1) od śmierci twórcy, a do utworów współautorskich - od śmierci współtwórcy, który
przeżył pozostałych,
2) w odniesieniu do utworu, którego twórca nie jest znany - od daty pierwszego
rozpowszechnienia, chyba że pseudonim nie pozostawia wątpliwości co do tożsamości autora
lub jeżeli autor ujawnił swoją tożsamość,
3) w odniesieniu do utworu, do którego autorskie prawa majątkowe przysługują z mocy
ustawy innej osobie niż twórca - od daty rozpowszechnienia utworu, a gdy utwór nie został
rozpowszechniony - od daty jego ustalenia,
 4) w odniesieniu do utworu audiowizualnego - od śmierci najpóz
niej zmarłej z
wymienionych osób: głównego reżysera, autora scenariusza, operatora obrazu, autora
dialogów, kompozytora muzyki skomponowanej do utworu audiowizualnego.
Art. 37. Jeżeli bieg terminu wygaśnięcia autorskich praw majątkowych rozpoczyna się od
rozpowszechnienia utworu, a utwór rozpowszechniono w częściach, odcinkach, fragmentach
lub wkładkach, bieg terminu liczy się oddzielnie od daty rozpowszechnienia każdej z
wymienionych części.
Art. 38. (skreślony).
Art. 39. Czas trwania autorskich praw majątkowych liczy się w latach pełnych następujących
po roku, w którym nastąpiło zdarzenie, od którego zaczyna się bieg terminów określonych w
art. 36 i art. 37.
Art. 40. 1. Producenci lub wydawcy egzemplarzy utworów literackich, muzycznych,
plastycznych, fotograficznych i kartograficznych, których czas ochrony autorskich praw
majątkowych upłynął, są obowiązani do przekazywania, na rzecz Funduszu, o którym mowa
w art. 111, od 5% do 8% wpływów brutto ze sprzedaży egzemplarzy tych utworów. Dotyczy
to wydań publikowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do egzemplarzy chronionych opracowań utworów,
których czas ochrony autorskich praw majątkowych upłynął.
3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określa, w drodze
rozporządzenia, wysokość procentu, o którym mowa w ust. 1.
Rozdział 5
Przejście autorskich praw majątkowych
Art. 41. 1. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej:
1) autorskie prawa majątkowe mogą przejść na inne osoby w drodze dziedziczenia lub na
podstawie umowy,
2) nabywca autorskich praw majątkowych może przenieść je na inne osoby, chyba że
umowa stanowi inaczej.
2. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych lub umowa o korzystanie z utworu,
zwana dalej "licencją", obejmuje pola eksploatacji wyraz
nie w niej wymienione.
3. Nieważna jest umowa w części dotyczącej wszystkich utworów lub wszystkich utworów
określonego rodzaju tego samego twórcy mających powstać w przyszłości.
4. Umowa może dotyczyć tylko pól eksploatacji, które są znane w chwili jej zawarcia.
Art. 42. Jeżeli autorskie prawa majątkowe jednego ze współtwórców miałyby przypaść
Skarbowi Państwa jako spadkobiercy ustawowemu, część ta przechodzi na pozostałych przy
życiu współtwórców lub ich następców prawnych, stosownie do wielkości ich udziałów.
Art. 43. 1. Jeżeli z umowy nie wynika, że przeniesienie autorskich praw majątkowych lub
udzielenie licencji nastąpiło nieodpłatnie, twórcy przysługuje prawo do wynagrodzenia.
2. Jeżeli w umowie nie określono wysokości wynagrodzenia autorskiego, wysokość
wynagrodzenia określa się z uwzględnieniem zakresu udzielonego prawa oraz korzyści
wynikających z korzystania z utworu.
Art. 44. W razie rażącej dysproporcji między wynagrodzeniem twórcy a korzyściami
nabywcy autorskich praw majątkowych lub licencjobiorcy, twórca może żądać stosownego
podwyższenia wynagrodzenia przez sąd.
Art. 45. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, twórcy przysługuje odrębne wynagrodzenie za
korzystanie z utworu na każdym odrębnym polu eksploatacji.
Art. 46. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, twórca zachowuje wyłączne prawo zezwalania na
wykonywanie zależnego prawa autorskiego, mimo że w umowie postanowiono o
przeniesieniu całości autorskich praw majątkowych.
Art. 47. Jeżeli wynagrodzenie twórcy zależy od wysokości wpływów z korzystania z utworu,
twórca ma prawo do otrzymania informacji i wglądu w niezbędnym zakresie do dokumentacji
mającej istotne znaczenie dla określenia wysokości tego wynagrodzenia.
Art. 48. 1. Jeżeli wynagrodzenie twórcy jest określone procentowo od ceny sprzedaży
egzemplarzy utworu, a cena ta ulega podwyższeniu, twórcy należy się umówiony procent od
egzemplarzy sprzedanych po podwyższonej cenie.
2. Jednostronne obniżenie ceny sprzedaży egzemplarzy przed upływem roku od przystąpienia
do rozpowszechniania utworu nie wpływa na wysokość wynagrodzenia. Strony mogą
przedłużyć ten termin.
Art. 49. 1. Jeżeli w umowie nie określono sposobu korzystania z utworu, powinien on być
zgodny z charakterem i przeznaczeniem utworu oraz przyjętymi zwyczajami.
2. Następca prawny, choćby nabył całość autorskich praw majątkowych, nie może, bez zgody
twórcy, czynić zmian w utworze, chyba że są one spowodowane oczywistą koniecznością, a
twórca nie miałby słusznej podstawy im się sprzeciwić. Dotyczy to odpowiednio utworów,
których czas ochrony autorskich praw majątkowych upłynął.
Art. 50. Odrębne pola eksploatacji stanowią w szczególności:
1) utrwalenie,
2) zwielokrotnienie określoną techniką,
3) wprowadzenie do obrotu,
4) wprowadzenie do pamięci komputera,
5) publiczne wykonanie albo publiczne odtworzenie,
6) wystawienie,
7) wyświetlenie,
8) najem,
9) dzierżawa,
10) nadanie za pomocą wizji lub fonii przewodowej albo bezprzewodowej przez stację
naziemną,
11) nadanie za pośrednictwem satelity,
12) równoczesne i integralne nadanie utworu nadawanego przez inną organizację radiową
lub telewizyjną.
Art. 51. 1. Wprowadzeniem do obrotu jest przeniesienie własności egzemplarza utworu
dokonane przez uprawnionego lub inne rozporządzenie egzemplarzem dokonane za jego
zezwoleniem.
2. Po wprowadzeniu do obrotu, dalszy obrót egzemplarzami utworu nie narusza praw
autorskich, z zastrzeżeniem przepisu art. 50 pkt 8 i 9.
3. Nie stanowi naruszenia autorskich praw majątkowych import egzemplarzy wprowadzonych
do obrotu na terytorium państwa, z którym Rzeczpospolita Polska zawarła umowę o
utworzeniu strefy wolnego handlu.
Art. 52. 1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przeniesienie własności egzemplarza utworu nie
powoduje przejścia autorskich praw majątkowych do utworu.
2. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, przejście autorskich praw majątkowych nie powoduje
przeniesienia na nabywcę własności egzemplarza utworu.
3. Nabywca oryginału utworu jest obowiązany udostępnić go twórcy w takim zakresie, w
jakim jest to niezbędne do wykonywania prawa autorskiego. Nabywca oryginału może jednak
domagać się od twórcy odpowiedniego zabezpieczenia oraz wynagrodzenia za korzystanie.
Art. 53. Umowa o przeniesienie autorskich praw majątkowych wymaga zachowania formy
pisemnej pod rygorem nieważności.
Art. 54. 1. Twórca jest obowiązany dostarczyć utwór w terminie określonym w umowie, a
jeżeli termin nie został oznaczony - niezwłocznie po ukończeniu utworu.
2. Jeżeli twórca nie dostarczył utworu w przewidzianym terminie, zamawiający może
wyznaczyć twórcy odpowiedni dodatkowy termin z zagrożeniem odstąpienia od umowy, a po
jego bezskutecznym upływie może od umowy odstąpić.
Art. 55. 1. Jeżeli zamówiony utwór ma usterki, zamawiający może wyznaczyć twórcy
odpowiedni termin do ich usunięcia, a po jego bezskutecznym upływie może od umowy
odstąpić lub żądać odpowiedniego obniżenia umówionego wynagrodzenia, chyba że usterki
są wynikiem okoliczności, za które twórca nie ponosi odpowiedzialności. Twórca zachowuje
w każdym razie prawo do otrzymanej części wynagrodzenia, nie wyższej niż 25%
wynagrodzenia umownego.
2. Jeżeli utwór ma wady prawne, zamawiający może od umowy odstąpić i żądać naprawienia
poniesionej szkody.
3. Roszczenia, o których mowa w ust. 1, wygasają z chwilą przyjęcia utworu.
4. Jeżeli zamawiający nie zawiadomi twórcy w terminie sześciu miesięcy od dostarczenia
utworu o jego przyjęciu, nieprzyjęciu lub uzależnieniu przyjęcia od dokonania określonych
zmian w wyznaczonym w tym celu odpowiednim terminie, uważa się, że utwór został
przyjęty bez zastrzeżeń. Strony mogą określić inny termin.
Art. 56. 1. Twórca może odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć ze względu na swoje
istotne interesy twórcze.
2. Jeżeli w ciągu dwóch lat od odstąpienia lub wypowiedzenia, o którym mowa w ust. 1,
twórca zamierza przystąpić do korzystania z utworu, ma obowiązek zaoferować to
korzystanie nabywcy lub licencjobiorcy, wyznaczając mu w tym celu odpowiedni termin.
3. Jeżeli odstąpienie od umowy lub jej wypowiedzenie następuje po przyjęciu utworu,
skuteczność odstąpienia lub wypowiedzenia może być przez drugą stronę umowy uzależniona
od zabezpieczenia kosztów poniesionych przez nią w związku z zawartą umową. Nie można
jednak żądać zwrotu kosztów, gdy zaniechanie rozpowszechniania jest następstwem
okoliczności, za które twórca nie ponosi odpowiedzialności.
4. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do utworów architektonicznych i architektoniczno-
urbanistycznych, audiowizualnych oraz utworów zamówionych w zakresie ich eksploatacji w
utworze audiowizualnym.
Art. 57. 1. Jeżeli nabywca autorskich praw majątkowych lub licencjobiorca, który zobowiązał
się do rozpowszechniania utworu, nie przystąpi do rozpowszechniania w umówionym
terminie, a w jego braku - w ciągu dwóch lat od przyjęcia utworu, twórca może odstąpić od
umowy lub ją wypowiedzieć i domagać się naprawienia szkody po bezskutecznym upływie
dodatkowego terminu, nie krótszego niż sześć miesięcy.
2. Jeżeli wskutek okoliczności, za które nabywca lub licencjobiorca ponosi odpowiedzialność,
utwór nie został udostępniony publiczności, twórca może się domagać, zamiast naprawienia
poniesionej szkody, podwójnego wynagrodzenia w stosunku do określonego w umowie o
rozpowszechnienie utworu, chyba że licencja jest niewyłączna.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do utworów architektonicznych i architektoniczno-
urbanistycznych.
Art. 58. Jeżeli publiczne udostępnienie utworu następuje w nieodpowiedniej formie albo ze
zmianami, którym twórca mógłby słusznie się sprzeciwić, może on po bezskutecznym
wezwaniu do zaniechania naruszenia odstąpić od umowy lub ją wypowiedzieć. Twórcy
przysługuje prawo do wynagrodzenia określonego umową.
Art. 59. Jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, każda ze stron odstępując od umowy lub
wypowiadając ją może żądać od drugiej strony zwrotu wszystkiego, co ta otrzymała z tytułu
umowy.
Art. 60. 1. Korzystający z utworu jest obowiązany umożliwić twórcy przed
rozpowszechnieniem utworu przeprowadzenie nadzoru autorskiego. Jeżeli wniesione w
związku z nadzorem zmiany w utworze są niezbędne i wynikają z okoliczności od twórcy
niezależnych, koszty ich wprowadzenia obciążają nabywcę autorskich praw majątkowych lub
licencjobiorcę.
2. Jeżeli twórca nie przeprowadzi nadzoru autorskiego w odpowiednim terminie, uważa się,
że wyraził zgodę na rozpowszechnianie utworu.
3. Jeżeli ustawa lub umowa nie stanowią inaczej, za wykonanie nadzoru autorskiego nie
przysługuje twórcy odrębne wynagrodzenie.
4. Twórcy utworu plastycznego przysługuje prawo do sprawowania odpłatnego nadzoru
autorskiego.
5. Sprawowanie nadzoru autorskiego nad utworami architektonicznymi i architektoniczno-
urbanistycznymi regulują odrębne przepisy.
Art. 61. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, nabycie od twórcy egzemplarza projektu
architektonicznego lub architektoniczno-urbanistycznego obejmuje prawo zastosowania go
tylko do jednej budowy.
Art. 62. 1. Twórca może w zbiorowej publikacji swych utworów umieścić utwory, o których
publikację zawarł odrębną umowę.
2. Umowa o zbiorowe wydanie utworów nie obejmuje prawa publikacji poszczególnych
utworów, chyba że postanowiono w niej inaczej.
Art. 63. Jeżeli umowa obejmuje sporządzenie egzemplarzy przeznaczonych do udostępnienia
publiczności, twórcy należą się egzemplarze autorskie w liczbie określonej w umowie.
Art. 64. Umowa zobowiązująca do przeniesienia autorskich praw majątkowych przenosi na
nabywcę, z chwilą przyjęcia utworu, prawo do wyłącznego korzystania z utworu na
określonym w umowie polu eksploatacji, chyba że postanowiono w niej inaczej.
Art. 65. W braku wyraz
nego postanowienia o przeniesieniu prawa, uważa się, że twórca
udzielił licencji.
Art. 66. 1. Umowa licencyjna uprawnia do korzystania z utworu w okresie pięciu lat na
terytorium państwa, w którym licencjobiorca ma swoją siedzibę, chyba że w umowie
postanowiono inaczej.
2. Po upływie terminu, o którym mowa w ust. 1, prawo uzyskane na podstawie umowy
licencyjnej wygasa.
Art. 67. 1. Twórca może udzielić upoważnienia do korzystania z utworu na wymienionych w
umowie polach eksploatacji z określeniem zakresu, miejsca i czasu tego korzystania.
2. Jeżeli umowa nie zastrzega wyłączności korzystania z utworu w określony sposób (licencja
wyłączna), udzielenie licencji nie ogranicza udzielenia przez twórcę upoważnienia innym
osobom do korzystania z utworu na tym samym polu eksploatacji (licencja niewyłączna).
3. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, licencjobiorca nie może upoważnić innej osoby do
korzystania z utworu w zakresie uzyskanej licencji.
4. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, uprawniony z licencji wyłącznej może dochodzić
roszczeń z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych, w zakresie objętym umową
licencyjną.
5. Umowa licencyjna wyłączna wymaga zachowania formy pisemnej pod rygorem
nieważności.
Art. 68. 1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, a licencji udzielono na czas nie oznaczony,
twórca może ją wypowiedzieć z zachowaniem terminów umownych, a w ich braku na rok
naprzód, na koniec roku kalendarzowego.
2. Licencję udzieloną na okres dłuższy niż pięć lat uważa się, po upływie tego terminu, za
udzieloną na czas nie oznaczony.
Rozdział 6
Przepisy szczególne dotyczące utworów audiowizualnych
Art. 69. Współtwórcami utworu audiowizualnego są osoby, które wniosły wkład twórczy w
jego powstanie, a w szczególności: reżyser, operator obrazu, twórca adaptacji utworu
literackiego, twórca stworzonych dla utworu audiowizualnego utworów muzycznych lub
słowno-muzycznych oraz twórca scenariusza.
Art. 70. 1. Domniemywa się, że producent utworu audiowizualnego nabywa na mocy umowy
o stworzenie utworu albo umowy o wykorzystanie już istniejącego utworu wyłączne prawa
majątkowe do eksploatacji tych utworów w ramach utworu audiowizualnego jako całości.
2. Główny reżyser, operator obrazu, twórcy scenariusza, twórcy innych utworów literackich
lub muzycznych, które stworzone zostały do utworu audiowizualnego lub w nim
wykorzystane, oraz artyści wykonawcy są uprawnieni do:
1) wynagrodzenia proporcjonalnego do wpływów z tytułu wyświetlania utworu
audiowizualnego w kinach,
2) stosownego wynagrodzenia z tytułu najmu egzemplarzy utworów audiowizualnych i ich
publicznego odtwarzania,
3) stosownego wynagrodzenia z tytułu nadawania utworu w telewizji lub poprzez inne
środki publicznego udostępniania utworów,
 4) stosownego wynagrodzenia z tytułu reprodukowania utworu audiowizualnego na
egzemplarzu przeznaczonym do własnego użytku osobistego.
3. Korzystający z utworu audiowizualnego wypłaca wynagrodzenie, o którym mowa w ust. 2,
za pośrednictwem właściwej organizacji zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub
prawami pokrewnymi.
4. Stosowne wynagrodzenie za korzystanie z polskiego utworu audiowizualnego za granicą
lub zagranicznego utworu audiowizualnego w Rzeczypospolitej Polskiej może być ustalone
ryczałtowo.
Art. 71. Producent może bez zgody twórców utworu audiowizualnego dokonywać tłumaczeń
na różne wersje językowe.
Art. 72. Twórca utworu zamówionego do utworu audiowizualnego może, po upływie pięciu
lat od przyjęcia zamówionego utworu, zezwolić na rozpowszechnianie tego utworu w innym
utworze audiowizualnym, jeżeli w tym terminie nie doszło do rozpowszechnienia utworu
audiowizualnego z jego utworem. Strony mogą skrócić ten termin.
Art. 73. Prawo do nadzoru autorskiego może być wykonywane tylko w stosunku do
ostatecznej wersji utworu audiowizualnego.
Rozdział 7
Przepisy szczególne dotyczące programów komputerowych
Art. 74. 1. Programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie, o ile przepisy
niniejszego rozdziału nie stanowią inaczej.
2. Ochrona przyznana programowi komputerowemu obejmuje wszystkie formy jego
wyrażenia. Idee i zasady będące podstawą jakiegokolwiek elementu programu
komputerowego, w tym podstawą łączy, nie podlegają ochronie.
3. Prawa majątkowe do programu komputerowego stworzonego przez pracownika w wyniku
wykonywania obowiązków ze stosunku pracy przysługują pracodawcy, o ile umowa nie
stanowi inaczej.
4. Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art.
75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:
1) trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w
części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla
wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu
komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody
uprawnionego,
2) tłumaczenia, przystosowywania, zmiany układu lub jakichkolwiek innych zmian w
programie komputerowym, z zachowaniem praw osoby, która tych zmian dokonała,
3) rozpowszechniania, w tym najmu, programu komputerowego lub jego kopii.
Art. 75. 1. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, czynności wymienione w art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2
nie wymagają zgody uprawnionego, jeżeli są niezbędne do korzystania z programu
komputerowego zgodnie z jego przeznaczeniem, w tym do poprawiania błędów przez osobę,
która legalnie weszła w jego posiadanie.
2. Nie wymaga zezwolenia uprawnionego:
 1) sporządzenie kopii zapasowej, jeżeli jest to niezbędne do korzystania z programu
komputerowego. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, kopia ta nie może być używana
równocześnie z programem komputerowym,
2) obserwowanie, badanie i testowanie funkcjonowania programu komputerowego w celu
poznania jego idei i zasad przez osobę posiadającą prawo korzystania z egzemplarza
programu komputerowego, jeżeli, będąc do tych czynności upoważniona, dokonuje ona tego
w trakcie wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania lub przechowywania
programu komputerowego,
3) zwielokrotnianie kodu lub tłumaczenie jego formy w rozumieniu art. 74 ust. 4 pkt 1 i 2,
jeżeli jest to niezbędne do uzyskania informacji koniecznych do osiągnięcia współdziałania
niezależnie stworzonego programu komputerowego z innymi programami komputerowymi, o
ile zostaną spełnione następujące warunki:
a) czynności te dokonywane są przez licencjobiorcę lub inną osobę uprawnioną do korzystania z
egzemplarza programu komputerowego bądz
przez inną osobę działającą na ich rzecz,
b) informacje niezbędne do osiągnięcia współdziałania nie były uprzednio łatwo dostępne dla
osób, o których mowa pod lit. a),
c) czynności te odnoszą się do tych części oryginalnego programu komputerowego, które są
niezbędne do osiągnięcia współdziałania.
3. Informacje, o których mowa w ust. 2 pkt 3, nie mogą być:
1) wykorzystane do innych celów niż osiągnięcie współdziałania niezależnie stworzonego
programu komputerowego,
2) przekazane innym osobom, chyba że jest to niezbędne do osiągnięcia współdziałania
niezależnie stworzonego programu komputerowego,
3) wykorzystane do rozwijania, wytwarzania lub wprowadzania do obrotu programu
komputerowego o istotnie podobnej formie wyrażenia lub do innych czynności naruszających
prawa autorskie.
Art. 76. Postanowienia umów sprzeczne z art. 75 ust. 2 i 3 są nieważne.
Art. 77. Do programów komputerowych nie stosuje się przepisów art. 16 pkt 3-5, art. 20, 23,
27, 28, 30, 49 ust. 2 oraz art. 56, 60 i 62.
Art. 771. Uprawniony może domagać się od użytkownika programu komputerowego
zniszczenia posiadanych przez niego środków technicznych (w tym programów
komputerowych), których jedynym przeznaczeniem jest ułatwianie niedozwolonego usuwania
lub obchodzenia technicznych zabezpieczeń programu.
Rozdział 8
Ochrona autorskich praw osobistych
Art. 78. 1. Twórca, którego autorskie prawa osobiste zostały zagrożone cudzym działaniem,
może żądać zaniechania tego działania. W razie dokonanego naruszenia może także żądać,
aby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego
skutków, w szczególności aby złożyła publiczne oświadczenie o odpowiedniej treści i formie.
Jeżeli naruszenie było zawinione, sąd może przyznać twórcy odpowiednią sumę pieniężną
tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę albo - na żądanie twórcy - zobowiązać
sprawcę, aby uiścił odpowiednią sumę pieniężną na wskazany przez twórcę cel społeczny.
2. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, po jego śmierci z powództwem o ochronę autorskich
praw osobistych zmarłego może wystąpić małżonek, a w jego braku kolejno: zstępni, rodzice,
rodzeństwo, zstępni rodzeństwa.
3. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, osoby wymienione w ust. 2 są uprawnione w tej samej
kolejności do wykonywania autorskich praw osobistych zmarłego twórcy.
4. Jeżeli twórca nie wyraził innej woli, z powództwem, o którym mowa w ust. 2, może
również wystąpić stowarzyszenie twórców właściwe ze względu na rodzaj twórczości lub
organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi, która
zarządzała prawami autorskimi zmarłego twórcy.
Rozdział 9
Ochrona autorskich praw majątkowych
Art. 79. 1. Twórca może żądać od osoby, która naruszyła jego autorskie prawa majątkowe,
zaniechania naruszenia, wydania uzyskanych korzyści albo zapłacenia w podwójnej, a w
przypadku gdy naruszenie jest zawinione, potrójnej wysokości stosownego wynagrodzenia z
chwili jego dochodzenia; twórca może również żądać naprawienia wyrządzonej szkody, jeżeli
działanie naruszającego było zawinione.
2. Niezależnie od roszczeń wymienionych w ust. 1, uprawniony może się domagać, ażeby
sprawca naruszenia dokonanego w ramach działalności gospodarczej podejmowanej w
cudzym albo we własnym imieniu, choćby na cudzy rachunek, uiścił odpowiednią sumę
pieniężną z przeznaczeniem na Fundusz, o którym mowa w art. 111. Suma ta nie może być
niższa niż dwukrotna wysokość uprawdopodobnionych korzyści odniesionych przez sprawcę
z dokonanego naruszenia.
3. Przepis ust. 1 stosuje się w odniesieniu do usuwania lub obchodzenia zabezpieczeń
technicznych przed udostępnianiem, zwielokrotnianiem lub rozpowszechnianiem utworu,
jeżeli działania te mają na celu bezprawne korzystanie z utworu.
4. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio w przypadku usuwania lub zmiany bez
upoważnienia jakichkolwiek informacji identyfikujących dzieło, autora, podmiot praw
autorskich do dzieła lub informacji o warunkach eksploatacji dzieła, o ile zostały one
dołączone do egzemplarza dzieła lub są przekazywane w związku z rozpowszechnianiem
dzieła, a także zawinionego rozpowszechniania dzieł z bezprawnie usuniętymi lub
zmodyfikowanymi takimi informacjami.
Art. 80. 1. Sąd właściwy do rozpoznania sprawy o naruszenie autorskich praw majątkowych
miejsca, w którym sprawca prowadzi działalność lub znajduje się jego majątek, także przed
wytoczeniem powództwa rozpoznaje, nie póz
niej jednak niż w ciągu 3 dni od dnia złożenia w
sądzie, wniosek mającego w tym interes prawny:
1) o zabezpieczenie dowodów, bez potrzeby wykazania obawy, że ich przeprowadzenie
stanie się niewykonalne lub zbyt utrudnione,
2) o zobowiązanie naruszającego autorskie prawa majątkowe do udzielenia informacji i
udostępnienia, określonej przez sąd, dokumentacji mającej znaczenie dla roszczeń, o których
mowa w art. 79 ust. 1,
3) o zabezpieczenie roszczenia z tytułu naruszenia autorskich praw majątkowych, wydając
stosowne zarządzenie tymczasowe, po uprawdopodobnieniu, że niezabezpieczenie roszczenia
może pozbawić uprawnionego zaspokojenia, choćby zarządzenie tymczasowe zmierzało do
zaspokojenia roszczenia.
2. Sąd może uzależnić wydanie postanowienia o zabezpieczeniu dowodów lub roszczeń, o
których mowa w ust. 1 pkt 1 i 3, od złożenia stosownej kaucji.
3. Sąd orzeka przepadek, na rzecz Skarbu Państwa, bezprawnie wytworzonych egzemplarzy
utworów.
4. Sąd może orzec przepadek, na rzecz Skarbu Państwa, przedmiotów służących do
bezprawnego wytworzenia egzemplarzy utworów lub przedmiotów, przy których użyciu
dokonano naruszenia.
5. Na wniosek poszkodowanego, na poczet należnego odszkodowania, sąd może orzec
przyznanie poszkodowanemu przedmiotów, o których mowa w ust. 4.
6. Domniemywa się, że przedmioty, o których mowa w ust. 4, należą do naruszającego prawa
autorskie.
7. Zażalenie na postanowienie sądu w sprawach, o których mowa w ust. 1 pkt 1-3, sąd
rozpoznaje w ciągu 7 dni.
Rozdział 10
Ochrona wizerunku, adresata korespondencji i tajemnicy z
ródeł informacji
Art. 81. 1. Rozpowszechnianie wizerunku wymaga zezwolenia osoby na nim przedstawionej.
W braku wyraz
nego zastrzeżenia zezwolenie nie jest wymagane, jeżeli osoba ta otrzymała
umówioną zapłatę za pozowanie.
2. Zezwolenia nie wymaga rozpowszechnianie wizerunku:
1) osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez
nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych,
2) osoby stanowiącej jedynie szczegół całości takiej jak zgromadzenie, krajobraz,
publiczna impreza.
Art. 82. Jeżeli osoba, do której korespondencja jest skierowana, nie wyraziła innej woli,
rozpowszechnianie korespondencji, w okresie dwudziestu lat od jej śmierci, wymaga
zezwolenia małżonka, a w jego braku kolejno zstępnych, rodziców lub rodzeństwa.
Art. 83. Do roszczeń w przypadku rozpowszechniania wizerunku osoby na nim
przedstawionej oraz rozpowszechniania korespondencji bez wymaganego zezwolenia osoby,
do której została skierowana, stosuje się odpowiednio przepis art. 78 ust. 1; roszczeń tych nie
można dochodzić po upływie dwudziestu lat od śmierci tych osób.
Art. 84. 1. Twórca, a wydawca lub producent na żądanie twórcy mają obowiązek zachowania
w tajemnicy z
ródeł informacji wykorzystanych w utworze oraz nieujawniania związanych z
tym dokumentów.
2. Ujawnienie tajemnicy jest dozwolone za zgodą osoby, która powierzyła tajemnicę, lub na
podstawie postanowienia właściwego sądu.
Rozdział 11
Prawa pokrewne
Oddział 1
Prawa do artystycznych wykonań
Art. 85. 1. Każde artystyczne wykonanie utworu lub dzieła sztuki ludowej pozostaje pod
ochroną niezależnie od jego wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia.
2. Artystycznymi wykonaniami, w rozumieniu ust. 1, są w szczególności: działania aktorów,
recytatorów, dyrygentów, instrumentalistów, wokalistów, tancerzy i mimów oraz innych osób
w sposób twórczy przyczyniających się do powstania wykonania.
Art. 86. 1. Artyście wykonawcy przysługuje, w granicach określonych przepisami ustawy,
wyłączne prawo do:
1) ochrony dóbr osobistych dotyczących artystycznego wykonania,
2) korzystania z artystycznego wykonania i rozporządzania nim na poszczególnych polach
eksploatacji,
3) wynagrodzenia za korzystanie z artystycznego wykonania.
2. Wyłączne prawo korzystania i rozporządzania, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, obejmuje
prawo do:
1) utrwalania,
2) zwielokrotniania określoną techniką,
3) wprowadzenia do obrotu,
4) publicznego odtwarzania, chyba że jest ono dokonywane za pomocą wprowadzonego do
obrotu egzemplarza,
5) najmu,
6) dzierżawy,
7) nadawania, chyba że jest ono dokonywane za pomocą wprowadzonego do obrotu
egzemplarza.
3. W przypadku nadawania lub publicznego odtwarzania wykonania za pomocą
wprowadzonego do obrotu egzemplarza, artyście wykonawcy przysługuje prawo do
stosownego wynagrodzenia.
Art. 87. Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, zawarcie przez artystę wykonawcę z producentem
utworu audiowizualnego umowy o współudział w realizacji utworu audiowizualnego przenosi
na producenta prawa do rozporządzania i korzystania z wykonania, w ramach tego utworu
audiowizualnego, na wszystkich znanych w chwili zawarcia umowy polach eksploatacji.
Art. 88. Prawo artysty wykonawcy nie narusza prawa autorskiego do wykonywanego utworu.
Art. 89. Prawo, o którym mowa w art. 86 ust. 1 pkt 2 i 3, wygasa z upływem pięćdziesięciu
lat następujących po roku, w którym artystyczne wykonanie ustalono. Jeżeli jednak w tym
czasie nastąpiła publikacja utrwalenia tego wykonania lub jego publiczne odtworzenie, okres
ochrony liczy się od tych zdarzeń, a gdy miały miejsce obydwa - od tego z nich, które miało
miejsce wcześniej.
Art. 90. Przepisy ustawy stosuje się do artystycznych wykonań, które:
1) dokonane zostały przez obywatela polskiego albo osobę zamieszkałą na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej lub
2) zostały ustalone po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
3) zostały opublikowane po raz pierwszy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, lub
4) są chronione na podstawie umów międzynarodowych.
Art. 91. Domniemywa się, że kierownik zespołu jest umocowany do reprezentowania praw
do zespołowego artystycznego wykonania. Domniemanie to stosuje się odpowiednio do
części artystycznego wykonania mających samodzielne znaczenie.
Art. 92. Do artystycznych wykonań stosuje się odpowiednio przepisy art. 8-10, 12, 18, 21,
41-45, 47-49, 52-55, 57-59, 62-68, 71 i 78.
Art. 93. Do prawa do artystycznego wykonania stosuje się odpowiednio przepis art. 33 pkt 10
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego.
Oddział 2
Prawa do fonogramów i wideogramów
Art. 94. 1. Producentem fonogramu lub wideogramu jest ten, pod czyim nazwiskiem lub
firmą (nazwą) fonogram lub wideogram został po raz pierwszy sporządzony.
2. Bez uszczerbku dla praw twórców lub artystów wykonawców, producentowi fonogramu
lub wideogramu przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania z fonogramu
lub wideogramu w zakresie:
1) zwielokrotniania określoną techniką,
2) wprowadzenia do obrotu,
3) najmu,
4) dzierżawy.
3. W przypadku nadawania lub publicznego odtwarzania wprowadzonego do obrotu
fonogramu lub wideogramu, producentowi przysługuje prawo do stosownego wynagrodzenia.
Art. 95. Prawo, o którym mowa w art. 94 ust. 2 i 3, gaśnie z upływem pięćdziesięciu lat
następujących po roku, w którym fonogram lub wideogram został sporządzony.
Art. 96. Przepisy ustawy stosuje się do fonogramów i wideogramów:
1) których producent ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsce zamieszkania lub
siedzibę, lub
2) których ochrona wynika z umów międzynarodowych.
Oddział 3
Prawa do nadań
Art. 97. Bez uszczerbku dla praw twórców i artystów wykonawców, organizacji radiowej lub
telewizyjnej przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania i korzystania ze swoich
programów w zakresie:
1) utrwalania,
2) zwielokrotniania określoną techniką,
3) nadawania, w tym także przez inną organizację radiową lub telewizyjną.
Art. 98. Prawo, o którym mowa w art. 97, gaśnie z upływem pięćdziesięciu lat następujących
po roku pierwszego nadania programu.
Art. 99. Przepisy ustawy stosuje się do programów:
1) organizacji radiowej i telewizyjnej, która ma siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, lub
2) których ochrona wynika z umów międzynarodowych.
Oddział 31
Prawa do pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych
Art. 991. Wydawcy, który jako pierwszy w sposób zgodny z prawem opublikował lub w inny
sposób rozpowszechnił utwór, którego czas ochrony już wygasł, a jego egzemplarze nie były
jeszcze publicznie udostępniane, przysługuje wyłączne prawo do rozporządzania tym
utworem i korzystania z niego na wszystkich polach eksploatacji przez okres dwudziestu
pięciu lat od daty publikacji.
Art. 992. Temu, kto po upływie czasu ochrony prawa autorskiego do utworu przygotował
jego wydanie krytyczne lub naukowe, nie będące utworem, przysługuje wyłączne prawo do
rozporządzania takim wydaniem i korzystania z niego w zakresie, o którym mowa w art. 50
pkt 1-3 oraz 8 i 9, przez okres trzydziestu lat od daty publikacji.
Art. 993. Przepisy art. 991 i art. 992 stosuje się odpowiednio do utworów i tekstów, które ze
względu na czas ich powstania lub charakter nigdy nie były objęte ochroną prawa
autorskiego.
Art. 994. Przy wyznaczaniu czasu ochrony, o którym mowa w art. 991 i w art. 992, stosuje się
odpowiednio przepisy art. 37 i art. 39.
Oddział 4
Postanowienia wspólne dotyczące praw pokrewnych
Art. 100. Wykonywanie praw do artystycznych wykonań, fonogramów, wideogramów, nadań
programów, a także pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych, podlega
odpowiednio ograniczeniom wynikającym z przepisów art. 23-35.
Art. 101. Do artystycznych wykonań, fonogramów, wideogramów, nadań programów,
pierwszych wydań oraz wydań naukowych i krytycznych stosuje się odpowiednio przepisy
art. 1 ust. 3 i 4, art. 6, art. 22, art. 39, art. 51, art. 79 ust. 1 i 3 oraz art. 80.
Art. 102. 1. Na każdym egzemplarzu fonogramu lub wideogramu umieszcza się, poza
oznaczeniami dotyczącymi autorstwa i artystycznego wykonawstwa, tytułami utworów oraz
datą sporządzenia, nazwisko lub firmę (nazwę) producenta oraz, w wypadku utrwalenia
nadania, nazwę organizacji radiowej lub telewizyjnej.
2. Domniemywa się, że egzemplarze nie spełniające wymogów określonych w ust. 1 zostały
sporządzone bezprawnie.
Art. 103. Spory dotyczące praw pokrewnych należą do właściwości sądów okręgowych.
Rozdział 12
Organizacje zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi
Art. 104. 1. Organizacjami zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami
pokrewnymi, zwanymi dalej "organizacjami zbiorowego zarządzania", w rozumieniu ustawy,
są stowarzyszenia zrzeszające twórców, artystów wykonawców, producentów lub organizacje
radiowe i telewizyjne, których statutowym zadaniem jest zbiorowe zarządzanie i ochrona
powierzonych im praw autorskich lub praw pokrewnych oraz wykonywanie uprawnień
wynikających z ustawy.
2. Do organizacji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy prawa o stowarzyszeniach, z
tym że:
1) członkiem organizacji może być również osoba prawna,
2) podjęcie przez organizacje działalności określonej w ustawie wymaga zezwolenia
ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,
3) nadzór nad organizacjami sprawuje minister właściwy do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego.
3. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego udziela
zezwolenia, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, organizacjom dającym rękojmię należytego
zarządzania powierzonymi prawami.
4. W przypadku stwierdzenia naruszenia zakresu udzielonego zezwolenia, minister właściwy
do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego wzywa organizację do usunięcia
naruszenia w wyznaczonym terminie z zagrożeniem cofnięcia zezwolenia.
5. Zezwolenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, może być cofnięte, jeżeli organizacja:
1) nie wykonuje należycie obowiązków w zakresie zarządzania powierzonymi jej prawami
autorskimi lub pokrewnymi oraz ich ochrony,
2) narusza przepisy prawa w zakresie udzielonego zezwolenia.
6. Decyzja ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego o
udzieleniu lub o cofnięciu zezwolenia na podjęcie wykonywania przez organizacje
zbiorowego zarządzania uprawnień określonych w ust. 1 podlega ogłoszeniu w Dzienniku
Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej "Monitor Polski".
Art. 105. 1. Domniemywa się, że organizacja zbiorowego zarządzania jest uprawniona do
zarządzania i ochrony w odniesieniu do pól eksploatacji objętych zbiorowym zarządzaniem
oraz że ma legitymację procesową w tym zakresie. Na domniemanie to nie można się
powołać, gdy do tego samego utworu lub artystycznego wykonania rości sobie tytuł więcej
niż jedna organizacja zbiorowego zarządzania.
2. W zakresie swojej działalności organizacja zbiorowego zarządzania może się domagać
udzielenia informacji oraz udostępnienia dokumentów niezbędnych do określenia wysokości
dochodzonych przez nią wynagrodzeń i opłat.
Art. 106. 1. Organizacja zbiorowego zarządzania jest obowiązana do jednakowego
traktowania praw swoich członków oraz innych podmiotów przez siebie reprezentowanych w
zakresie zarządzania tymi prawami lub dochodzenia ich ochrony.
2. Organizacja zbiorowego zarządzania nie może, bez ważnych powodów, odmówić zgody na
korzystanie z utworów lub artystycznych wykonań w granicach wykonywanego przez siebie
zarządu.
3. Organizacja zbiorowego zarządzania nie może, bez ważnych powodów, odmówić podjęcia
zarządzania prawem autorskim lub prawem pokrewnym. Zarządzanie to wykonuje zgodnie ze
swoim statutem.
Art. 107. Jeżeli na danym polu eksploatacji działa więcej niż jedna organizacja zbiorowego
zarządzania, organizacją właściwą w rozumieniu ustawy jest organizacja, do której należy
twórca lub artysta wykonawca, a gdy twórca lub artysta wykonawca nie należy do żadnej
organizacji albo nie ujawnił swojego autorstwa - organizacja wskazana przez Komisję Prawa
Autorskiego, o której mowa w art. 108 ust. 1.
Art. 108. 1. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego powołuje
Komisję Prawa Autorskiego, zwaną dalej "Komisją", składającą się z czterdziestu arbitrów
powoływanych w odpowiedniej proporcji spośród kandydatów, o których mowa w ust. 2.
2. Kandydatów na członków Komisji przedstawiają organizacje zbiorowego zarządzania,
stowarzyszenia twórców, artystów wykonawców, producentów, organizacje zrzeszające
podmioty zajmujące się zawodowo korzystaniem z utworów oraz organizacje radiowe i
telewizyjne, w terminie wyznaczonym przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego. Informację o terminie ogłasza się w drukowanych dziennikach
prasowych.
3. Komisja w składzie sześciu arbitrów oraz przewodniczącego jako superarbitra,
wyznaczonych przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego z grona arbitrów, zatwierdza lub odmawia zatwierdzenia przedstawionych przez
organizacje zbiorowego zarządzania tabel wynagrodzeń za korzystanie z utworów lub
artystycznych wykonań objętych zbiorowym zarządzaniem, a także wskazuje organizację
właściwą w rozumieniu art. 107.
4. Do postępowania przed Komisją w sprawach, o których mowa w ust. 3, stosuje się
odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Od orzeczeń Komisji
wydanych w tym trybie służy odwołanie do ministra właściwego do spraw kultury i ochrony
dziedzictwa narodowego.
5. Komisja w składzie trzyosobowym wyznaczonym z grona arbitrów po jednym przez każdą
ze stron oraz superarbitra wybranego przez tak wyznaczonych arbitrów rozstrzyga spory
dotyczące stosowania tabel, o których mowa w ust. 3. Jeżeli jedna ze stron nie wyznaczy
arbitra albo arbitrzy nie wyznaczą superarbitra, zostaną oni wyznaczeni przez ministra
właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego.
6. Do postępowania przed Komisją w sprawach, o których mowa w ust. 5, stosuje się
odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postępowaniu przed sądem
polubownym.
7. Strona niezadowolona z rozstrzygnięcia Komisji, o którym mowa w ust. 5, może w
terminie 14 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia wnieść powództwo do właściwego sądu
okręgowego.(1)
8. Arbitrom za udział w posiedzeniach Komisji przysługuje wynagrodzenie.
9. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego określa, w drodze
rozporządzenia, szczegółowe zasady i tryb działania Komisji, wysokość wynagrodzenia, o
którym mowa w ust. 8, wysokość opłat za postępowanie przed Komisją oraz zasady ich
wnoszenia.
Art. 109. Postanowienia umowne mniej korzystne dla twórców, niż wynikałoby to z tabel, o
których mowa w art. 108 ust. 3, są nieważne, a ich miejsce zajmują odpowiednie
postanowienia tych tabel.
Art. 110. Wysokość wynagrodzeń dochodzonych w zakresie zbiorowego zarządzania przez
organizacje zbiorowego zarządzania powinna uwzględniać wysokość wpływów osiąganych z
korzystania z utworów i artystycznych wykonań, a także charakter i zakres korzystania z tych
utworów i wykonań artystycznych.
Rozdział 13
Fundusz Promocji Twórczości
Art. 111. 1. Tworzy się Fundusz Promocji Twórczości, zwany dalej "Funduszem".
2. Funduszem dysponuje minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego.
3. Fundusz jest państwowym funduszem celowym w rozumieniu przepisów prawa
budżetowego.
Art. 112. Przychodami Funduszu są:
1) wpływy określone w art. 40,
2) wpływy określone w art. 79 ust. 2,
3) dobrowolne wpłaty, zapisy i darowizny,
4) inne wpływy.
Art. 113. Środki Funduszu przeznacza się na:
1) stypendia i pomoc socjalną dla twórców utworów oraz dla twórców opracowań
utworów,
2) pokrycie w całości lub w części kosztów wydań utworów o szczególnym znaczeniu dla
kultury i nauki oraz wydań dla niewidomych.
Art. 114. Minister właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, po
zasięgnięciu opinii właściwych stowarzyszeń twórców, określa, w drodze rozporządzenia,
szczegółowe zasady dokonywania wypłat z Funduszu oraz zasady przyznawania stypendiów i
pomocy socjalnej, o których mowa w art. 113 pkt 1.
Rozdział 14
Odpowiedzialność karna
Art. 115. 1. Kto przywłaszcza sobie autorstwo albo wprowadza w błąd co do autorstwa
całości lub części cudzego utworu albo artystycznego wykonania,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
2. Tej samej karze podlega, kto rozpowszechnia bez podania nazwiska lub pseudonimu
twórcy cudzy utwór w wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie
albo publicznie zniekształca taki utwór, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub
nadanie.
3. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej w inny sposób niż określony w ust. 1 lub 2
narusza cudze prawa autorskie lub prawa pokrewne określone w art. 16, art. 17, art. 18, art. 19
ust. 1 lub 2, art. 20 ust. 1 i 2, art. 40 ust. 1 lub 2, art. 86, art. 94 ust. 2 i art. 97,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 116. 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom rozpowszechnia cudzy utwór w
wersji oryginalnej albo w postaci opracowania, artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram
lub nadanie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w ust. 1 w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
3. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe z
ródło
dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do lat 5.
4. Jeżeli sprawca czynu określonego w ust. 1 działa nieumyślnie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 117. 1. Kto bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom w celu rozpowszechnienia
utrwala lub zwielokrotnia cudzy utwór w wersji oryginalnej lub w postaci opracowania,
artystyczne wykonanie, fonogram, wideogram lub nadanie,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe z
ródło
dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Art. 118. 1. Kto w celu osiągnięcia korzyści majątkowej przedmiot będący nośnikiem
utworu, artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu rozpowszechnianego lub
zwielokrotnionego bez uprawnienia albo wbrew jego warunkom nabywa lub pomaga w jego
zbyciu albo przedmiot ten przyjmuje lub pomaga w jego ukryciu,
podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.
2. Jeżeli sprawca uczynił sobie z popełniania przestępstwa określonego w ust. 1 stałe z
ródło
dochodu albo działalność przestępną, określoną w ust. 1, organizuje lub nią kieruje,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 5.
3. Jeżeli na podstawie towarzyszących okoliczności sprawca przestępstwa określonego w ust.
1 lub 2 powinien i może przypuszczać, że przedmiot został uzyskany za pomocą czynu
zabronionego,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Art. 1181. 1. Kto wytwarza przedmioty przeznaczone do niedozwolonego usuwania lub
obchodzenia technicznych zabezpieczeń przed odtwarzaniem, przegrywaniem lub
zwielokrotnianiem utworu bądz
też służące do nielegalnego odbioru nadawanych programów,
przeznaczonych dla zamkniętego grona odbiorców, uzyskujących do nich dostęp po
zapłaceniu wynagrodzenia usługodawcy, albo dokonuje obrotu takimi przedmiotami,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
2. Kto posiada, przechowuje lub wykorzystuje przedmioty, o których mowa w ust. 1,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 119. Kto uniemożliwia lub utrudnia wykonywanie prawa do kontroli korzystania z
utworu, artystycznego wykonania, fonogramu lub wideogramu albo odmawia udzielenia
informacji przewidzianych w art. 47,
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.
Art. 120. (skreślony).
Art. 121. 1. W wypadku skazania za czyn określony w art. 115, 116, 117, 118 lub 1181, sąd
orzeka przepadek przedmiotów pochodzących z przestępstwa, chociażby nie były własnością
sprawcy.
2. W wypadku skazania za czyn określony w art. 115, 116, 117 lub 118, sąd może orzec
przepadek przedmiotów służących do popełnienia przestępstwa, chociażby nie były
własnością sprawcy.
Art. 122. Ściganie przestępstw określonych w art. 115, art. 116 ust. 1, 2 i 4, art. 117 ust. 1,
art. 118 ust. 1, art. 1181 oraz art. 119 następuje na wniosek pokrzywdzonego.
Art. 1221. W sprawach o przestępstwa określone w art. 115-119 pokrzywdzonym jest również
właściwa organizacja zbiorowego zarządzania prawami autorskimi lub prawami pokrewnymi.
Art. 123. Minister Sprawiedliwości, w drodze rozporządzenia, może wyznaczyć sądy
rejonowe właściwe do rozpoznawania spraw o przestępstwa, o których mowa w art. 115-119 -
na obszarze właściwości danego sądu okręgowego.
Rozdział 15
Przepisy przejściowe i końcowe
Art. 124. 1. Przepisy ustawy stosuje się do utworów:
1) ustalonych po raz pierwszy po jej wejściu w życie,
2) do których prawa autorskie według przepisów dotychczasowych nie wygasły,
3) do których prawa autorskie według przepisów dotychczasowych wygasły, a które
według niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony, z wyłączeniem okresu między
wygaśnięciem ochrony według ustawy dotychczasowej i wejściem w życie niniejszej ustawy.
Ustawa nie narusza własności egzemplarzy utworów rozpowszechnionych przed dniem jej
wejścia w życie.
2. Przepis ust. 1 pkt 3 stosuje się do utworów obywateli obcych stale zamieszkałych za
granicą, pod warunkiem wzajemności.
3. (skreślony).
4. Postanowienia umów, zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy, sprzeczne z
przepisami art. 75 ust. 2 i 3 są nieważne.
Art. 125. 1. Przepisy ustawy stosuje się do artystycznych wykonań:
1) ustalonych po raz pierwszy po jej wejściu w życie,
2) w zakresie korzystania z nich po jej wejściu w życie, jeżeli według przepisów niniejszej
ustawy korzystają nadal z ochrony.
2. Ustawa nie narusza własności egzemplarzy, na których utrwalono artystyczne wykonanie
przed dniem jej wejścia w życie.
Art. 126. 1. Przepisy ustawy stosuje się do:
1) fonogramów i wideogramów, które zostały sporządzone po jej wejściu w życie,
2) programów radiowych i telewizyjnych, które zostały nadane po jej wejściu w życie,
3) fonogramów i wideogramów oraz programów radiowych i telewizyjnych, które według
niniejszej ustawy korzystają nadal z ochrony.
2. Zasady, o której mowa w ust. 1 pkt 3, nie stosuje się do korzystania przez szkoły w celach
dydaktycznych ze sporządzonych przed dniem wejścia w życie ustawy nadań, fonogramów i
wideogramów nie będących filmami fabularnymi oraz spektaklami teatralnymi, a także do
korzystania z utrwalonych na fonogramach i wideogramach artystycznych wykonań.
Art. 127. 1. Jeżeli rozpoczęte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy korzystanie z
utworu, artystycznego wykonania, fonogramu, wideogramu lub programu radiowego albo
telewizyjnego było według przepisów dotychczasowych dozwolone, natomiast po tej dacie
wymaga zezwolenia, to może być ono dokończone, pod warunkiem że uprawniony otrzymał
stosowne wynagrodzenie.
2. Z zastrzeżeniem ust. 3, dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy czynności
prawne odnoszące się do prawa autorskiego są skuteczne i podlegają ocenie według
przepisów prawa dotychczasowego; odnosi się to również do zdarzeń innych niż czynności
prawne.
3. Ustawę stosuje się do umów długoterminowych, które zawarte zostały przed dniem jej
wejścia w życie, w odniesieniu do okresu następującego po tej dacie oraz do zobowiązań,
które powstały przed dniem wejścia w życie ustawy, w odniesieniu do skutków prawnych
zdarzeń następujących po tej dacie, nie związanych z istotą zobowiązania.
4. Umowy zawarte przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy nie obejmują praw
pokrewnych, chyba że strony postanowiły inaczej.
Art. 1271. Prezes Rady Ministrów, na wniosek ministra właściwego do spraw kultury i
ochrony dziedzictwa narodowego, w drodze zarządzenia, utworzy zespół do spraw
przeciwdziałania naruszeniom prawa autorskiego i praw pokrewnych oraz określi jego skład,
zadania i tryb działania.
Art. 128. Traci moc ustawa z dnia 10 lipca 1952 r. o prawie autorskim (Dz. U. Nr 34, poz.
234, z 1975 r. Nr 34, poz. 184 i z 1989 r. Nr 35, poz. 192).
Art. 129. Ustawa wchodzi w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, z wyjątkiem
przepisu art. 124 ust. 3, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Prawo Autorskie Ustawa stan 2010
Prawo autorskie ustawa
Prawo autorskie a e biznes
ustawa o prawach autorskich
Ustawa Prawo działalności gospodarczej
Ustawa Prawo Energetyczne
u ustawa prawo o stowarzyszeniach
Ustawa Prawo Zam Publ
7 Ustawa Prawo łowieckie
Prawo autorskie 08 09
USTAWA Prawo geodezyjne i kartograficzne
ustawa prawo budowlane0 kwie 04
265 Ustawa o prawie autorskim i prawach pokrewnych
USTAWA O PRAWIE AUTORSKIM I PRAWACH POKREWNYCH (TEKST AKTU)

więcej podobnych podstron