Osoby niewidome i słabowidzące
w przestrzeni publicznej
zalecenia, przepisy, dobre praktyki
1
Warszawa 2009
 Spis treści
" Wstęp 1
" Kontekst projektu 2
" Uszkodzenia i schorzenia układu wzrokowego
a potrzeby osób słabowidzących w przestrzeni publicznej 7
" Dlaczego oznaczenia dz
więkowe w komunikacji miejskiej? 11
" Dane techniczne, charakterystyka fali dz
więkowej 15
" Zasady adaptacji środowiska fizycznego do potrzeb
osób niewidomych i słabowidzących 17
" Jak być dobrym przewodnikiem osoby niewidomej
w przestrzeni publicznej 28
" Arkusz oceny otoczenia 30
" Przykłady dobrych praktyk 34
" Przepisy prawne 39
" Literatura zalecana przez Polski Związek Niewidomych 49
" Produkty projektu 51
" Przydatne adresy 52
3
 Wstęp
Małgorzata Pacholec
Dyrektor Polskiego Związku Niewidomych
 Boję się wychodzić z domu
 Nie widzę numerów autobusów i wstydzę się pytać o nie nieznajomych
 Spadłem ze schodów, bo nie dostrzegłem pierwszego stopnia
 Rozcięłam głowę, bo nie zauważyłam szklanej ściany
 Mam kłopoty przy przechodzeniu przez ulicę
 Gubię się w hipermarketach, w urzędach, na dworcach
o autentyczne wypowiedzi ludzi, którzy z powodu różnych schorzeń
Twidzą słabiej, niż większość społeczeństwa. Poruszając się w prze-
strzeni publicznej czują się zagrożeni, gdyż natrafiają na wiele barier
i pułapek. To lęki sprawiają, że wybierają pozostawanie w domu, bo tam
jedynie czują się bezpiecznie. W ten sposób rezygnują z aktywnego
życia, a to prawie zawsze prowadzi do frustracji, przygnębienia,
a nawet depresji. Mimo rozwoju medycyny jest ciągle bardzo dużo
schorzeń prowadzących do całkowitej lub częściowej utraty widzenia.
Warto wiedzieć, że w naszym kraju jest kilkaset tysięcy ludzi słabo-
widzących, którym okulary nie są w stanie skorygować wzroku.
Czy możemy im pomóc?
iniejsza publikacja jest próbą uświadomienia wszystkim, od których
Nzależy wygląd, kształt i funkcjonalność naszego otoczenia, potrzeb
słabowidzących i niewidomych użytkowników. Mamy nadzieję, że przed-
stawione tu wskazówki i propozycje rozwiązań pozwolą na zaplano-
wanie działań, które uczynią przestrzeń publiczną przyjazną i bez-
pieczną dla wszystkich.
1
 Kontekst projektu
Grzegorz Lutomski
Polski Związek Niewidomych w Warszawie
rojekt  Chcemy zobaczyć żółte pasy, usłyszeć numery autobusów był
Pwspółfinansowany ze środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych w ramach konkursu na prowadzenie kampanii
informacyjnych na rzecz integracji osób niepełnosprawnych i przeciwdziała-
niu ich dyskryminacji. Jego cele skupiały się wokół:
" stworzenia materiałów informacyjno-edukacyjnych na temat dysfunkcji
wzroku osób słabowidzących oraz barier doświadczanych przez osoby
niewidome i słabowidzące,
" opracowania standardów likwidacji barier na przykładzie oznaczania
przestrzeni miejskiej,
" informacji i edukacji skierowanej do samorządów na temat rodzajów
dysfunkcji, sposobu likwidacji barier doświadczanych przez osoby
niewidome i słabowidzące,
Oklejanie schodów do budynku Banku Spółdzielczego i ZUS w Hajnówce
2
" lobbowania na rzecz likwidacji barier poprzez umieszczanie żółtych
pasów i udz
więkawianie komunikacji miejskiej.
asze działania edukacyjne w projekcie adresowaliśmy do władz i miesz-
Nkańców siedmiu powiatów województwa mazowieckiego i podlaskiego.
Współpracowaliśmy z samorządami i lokalnymi kołami PZN w Bielsku Pod-
laskim, Hajnówce, Kozienicach, Płocku, Radomiu, Siedlcach i Suwałkach.
Z uwagi na pilotażowy charakter projektu, efekty osiągane w poszczególnych
miastach i powiatach były różne. Mamy świadomość, że jesteśmy w trakcie
procesu wypracowywania polskich standardów dostosowywania przestrzeni
publicznej do potrzeb osób z dysfunkcją narządu wzroku oraz wypracowy-
wania sposobów likwidacji doświadczanych przez nich barier w swobodnym
i bezpiecznym przemieszczaniu się w przestrzeni zurbanizowanej.
ednocześnie jednak zakres merytoryczny projektu poruszał tematy-
Jkę od lat stanowiącą przedmiot troski Polskiego Związku Niewidomych
 dostępu osób z ograniczeniami wzrokowymi do dóbr kultury, swobodne-
go i bezpiecznego przemieszczania się, tego co określać można mianem
edukacji tyfl ologicznej (od greckiego tyflos = ślepy) czyli edukacji odnoszą-
cej się do spraw osób niewidomych i słabowidzących. Dotyczy to zarówno
aspektu usprawniania, jak i społecznego odbioru osób odmiennie funkcjonu-
jących wzrokowo. W toku projektu wielokrotnie doświadczaliśmy, zwłaszcza
w kontakcie z władzami samorządowymi, że Związek nie jest normotwórczy
w zakresie rozwiązań funkcjonujących powszechnie w infrastrukturze.
Jednocześnie, poprzez działania edukacyjne, władze powiatu, dyrekto-
rzy przedsiębiorstw odpowiedzialnych za część przestrzeni publicznej (np.
Miejskie Dyrekcje Inwestycji, Zarządy Dróg Miejskich) dostrzegały, jak
mało wiedzą o tej części swoich wyborców lub klientów, o ich potrzebach
i sposobach zwiększenia ich samodzielności przez niekiedy bardzo proste
rozwiązania dostosowujące. Wskazywaliśmy akty prawne i luki w zakresie
szczegółowych rozwiązań. Niekiedy akty prawne nie zostały nigdy wydane,
choć odpowiednie służby były do tego zobowiązane. W toku
projektu  jego realizatorzy proszeni byli także o konsultacje dotyczące
przygotowywanych projektów ustaw lub innych szczegółowych regulacji.
3
Kontrastowa budka telefoniczna Szkolenie w Urzędzie Miejskim
w Suwałkach w Płocku
Poprzez projekt opowiadaliśmy się także za przyjęciem pewnych rozwiązań
z puli już dostępnych i realizowanych alternatywnie (patrz zwłaszcza uwa-
gi o sygnalizacji dz
więkowej). Zabieramy tu głos występując jako najstarszy
i najbardziej reprezentatywny (najliczniejszy) przedstawiciel środowiska
osób niewidomych i słabowidzących. Wiemy, że nie wszystkie rozwiązania
zadowolą każdego członka Polskiego Związku Niewidomych, zrzesza on
bowiem osoby, których wymagania, np. względem oświetlenia mogą być
ze sobą w sprzeczności z uwagi na osobiste preferencje oraz obraz
kliniczny dysfunkcji narządu wzroku. Poszukiwaliśmy najczęściej rozwiązań
kompromisowych, a w ostateczności opowiadaliśmy się za rozwiązaniami
służącymi możliwie najszerszemu gronu ostatecznych użytkowników. Mamy
świadomość, jak niedoskonałe niekiedy są tak wypracowane kompromisy.
erspektywa likwidacji barier architektonicznych nie stanowi kresu oddzia-
Pływania projektu. Naszą intencją było poszukiwanie przestrzeni publicznej
przyjaznej dla użytkowników tejże przestrzeni z pełną akceptacją ich różno-
rodności, odmienności potrzeb, postaw, nastawień i możliwości. Jesteśmy
4
Szkolenie w Starostwie Powiatowym Kontrastowe oznakowanie stanowiska
w Bielsku Podlaskim PKS w Kozienicach
w drodze do tego celu. Prezentowane w niniejszej publikacji rozwiązania i akty
normatywne są zaktualizowane na dzień 31 grudnia 2009 roku. W publikacji
zawarliśmy adresy producentów różnego typu akcesoriów umożliwiających
dostosowanie przestrzeni do potrzeb osób niewidomych i słabowidzących.
Mamy świadomość, że nie jest to lista pełna, ani kompletna. Wybieramy jed-
nak strategię informowania zainteresowanych i dzielenia się naszymi odkry-
ciami, choćby były one niedoskonałe.
ealizując projekt mieliśmy świadomość, że nie jesteśmy ani pierwszymi,
Rani ostatnimi podejmującymi podobne zadanie. Kolejne idee, projekty
i ludzkie zaangażowanie  udoskonali i zweryfi kuje to, co możemy propono-
wać Państwu zgodnie z naszą najlepszą wiedzą w końcu roku 2009. Polska,
dzięki funduszom europejskim, przeżywa największy w powojennej historii
okres remontów i zmian infrastruktury, zarówno tej  twardej architektonicznej,
drogowej i kolejowej, jak i infrastruktury społecznej. Nie można z tego procesu
wykluczyć osób, które przebywają w tej samej przestrzeni fizycznej i społecz-
nej, a których charakterystyka często zawiera orzeczenie  niepełnospraw-
5
Szkolenie przedstawicieli służb Konferencja podsumowująca projekt
mundurowych w Radomiu
ność z powodu dysfunkcji narządu wzroku . Dlatego część naszych wyborów
wynikała z poczucia, że dłużej nie można zwlekać z uruchomieniem długo-
falowej przecież polityki dostosowywania przestrzeni publicznej do potrzeb
osób funkcjonujących odmiennie wzrokowo od większości społeczeństwa.
6
 Uszkodzenia i schorzenia układu
wzrokowego a potrzeby osób
słobowidzących w przestrzeni
publicznej
Antonina Adamowicz-Hummel
Akademia Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie
arunkiem prawidłowego widzenia jest sprawny układ wzrokowy, któ-
Wry odbiera (oko), przewodzi (nerw i droga wzrokowa) oraz prze-
twarza i interpretuje (mózg) informacje wzrokowe. Równie ważnym wa-
runkiem widzenia jest światło  w całkowitej ciemności człowiek nie widzi,
mimo najsprawniej działającego układu wzrokowego. Trzeci istotny wa-
runek widzenia, to obecność obiektów lub inaczej bodz
ców - wzrokowych.
aburzenia dotyczyć mogą budowy lub funkcji jakiejś części układu wzro-
Zkowego. Kiedy umiejscowione są w ośrodkach optycznych oka  np.
w rogówce lub soczewce  zmiany w widzeniu polegają przede wszystkim
na obniżeniu się ostrości wzroku. Typowym przykładem jest zaćma, a także,
po usunięciu zmętniałej soczewki  bezsoczewkowość pooperacyjna, inaczej
zwana afakią. Osoba z takimi zaburzeniami ma problemy ze spostrzega-
niem szczegółów, czyli z czytaniem, pisaniem, oglądaniem grafiki, telewizji.
Jej wrażliwość na światło może też być inna od przeciętnej  obok większe-
go zapotrzebowania na światło może wystąpić światłowstręt i podatność
na olśnienie. W odniesieniu do reguł tworzenia i adaptowania przestrze-
ni publicznej oznacza to szczególnie konieczność: (a) unikania sytuacji
nagłego, skokowego zmieniania wartości oświetlenia, (b) takiej modyfika-
cji istotnych orientacyjnych elementów otoczenia, by były one dostępne
dla osób o obniżonym spostrzeganiu szczegółów, (c) uzupełniania trudno
dostępnych bodz
ców wzrokowych bodz
cami odwołującymi się do innych
zmysłów (wspomagającymi).
7
Widzenie prawidłowe Obniżona ostrość wzroku
Widzenie prawidłowe Mroczki rozsiane
aburzenia dotyczące siatkówki oka i dalszych części układu wzrokowego
Zmogą powodować bardziej zróżnicowane skutki. Obok obniżenia ostrości
wzroku mogą wystąpić ograniczenia pola widzenia. Najczęściej występują-
ce schorzenia w tej grupie to jaskra, retinopatia cukrzycowa, zwyrodnienie
plamki żółtej, wysoka krótkowzroczność (jest to nazwa jednostki chorobowej
- w odróżnieniu od zwykłej krótkowzroczności, która jest wadą refrakcji wyrów-
nywaną szkłami korekcyjnymi), zaniki nerwów wzrokowych. Rzadziej spotykane
schorzenia to barwnikowe zwyrodnienie siatkówki, achromatopsja, bielactwo.
soby z poważnie ograniczonym polem widzenia mogą mieć proble-
Omy z orientacją w przestrzeni i samodzielnym przemieszczaniem się.
Mogą mieć trudności z widzeniem w złych warunkach oświetleniowych, np.
8
Widzenie prawidłowe Mroczek w centralnym polu widzenia
Zawężone pole widzenia,
Widzenie prawidłowe
tzw. widzenie lunetowe
o zmierzchu (ślepota zmierzchowa), po przejściu z ciemnego obszaru do ja-
snego lub odwrotnie (zaburzenia adaptacji).
iele osób słabowidzących ma zaburzenia widzenia barw, zniekształ-
Wcenia lub dwojenie obrazu, czasem bóle oczu lub głowy. Niezależnie
od schorzenia słabowidzący skarżą się na trudności z dobraniem odpowied-
niego oświetlenia, z oceną odległości i nierówności podłoża (schodów, kra-
wężników), na zmienność widzenia (raz widzą lepiej, innym razem gorzej)
czy zmęczenie pojawiające się podczas pracy wzrokowej. Obszarem troski
stają się więc miejsca grożące szczególnym niebezpieczeństwem wynikają-
cym ze zmiany poziomu przemieszczania się (schody) oraz przekraczaniem
granicy chodnik  ulica. Właściwe oznaczenie takich miejsc wymaga nie
9
tylko nakładów fi nansowych, lecz przede wszystkim wyraz
nej woli zrozumie-
nia problemu i nie pozostawienia osób słabowidzących samym sobie.
ależy zwrócić szczególną uwagę na wyrównanie u słabowidzącego wady
Nwzroku, czyli wady refrakcji  krótkowzroczności, nadwzroczności czy
astygmatyzmu. Nie skorygowane wady refrakcji  obok schorzeń i uszkodzeń
układu wzrokowego - są przyczyną obniżenia ostrości wzroku i zniekształceń
obrazu. Stopień widzenia po korekcji wady refrakcji przy pomocy szkieł okula-
rowych lub kontaktowych jest punktem wyjścia do funkcjonalnej oceny widze-
nia słabowidzącego, dobrania ćwiczeń usprawniających i odpowiednich pomocy
rehabilitacyjnych ułatwiających widzenie oraz do poczynienia adaptacji oto-
czenia fizycznego  tam gdzie to możliwe.
wiczenia usprawniające, pomoce rehabilitacyjne i adaptacje otocze-
Ćnia mają na celu usprawnienie funkcjonowania. Słabowidzący uczy się
interpretować to, co widzi. Pomocne w tym jest właściwe oświetlenie, kontrast
obiektów, w tym także kontrast barwny, stałość obiektów w przestrzeni,
dodatkowy czas na patrzenie. Bywa, że wzrok nie jest ani najskuteczniejszym
ani preferowanym zmysłem przy wykonywaniu pewnych czynności. Może
utrudniać ich wykonanie lub powodować napięcia emocjonalne. Może
wręcz stanowić zagrożenie w sytuacjach, kiedy nie można na nim polegać,
np. kiedy osoba z bardzo wąskim lunetowym polem widzenia chce przejść
przez ruchliwą ulicę. Należy wówczas dokonać wyboru między wykorzystaniem
wzroku w danej sytuacji, zrezygnowaniem ze wzroku jako nieskutecznego
medium i połączeniem wykorzystywania wzroku z innymi zmysłami.
Dlatego oddziaływania usprawniające w stosunku do słabowidzących powinny
uwzględniać zarówno techniki, pomoce i adaptacje wzrokowe, jak i pozawzro-
kowe. Przykłady i zasady adaptacji przestrzeni publicznej do ich potrzeb
są ilustracją tej tezy.
10
 Dlaczego oznaczenia dz
więkowe
w komunikacji miejskiej?
Jarosław Gniatkowski, Grzegorz Lutomski
Polski Związek Niewidomych w Warszawie
idząc osobę niewidomą na ulicy możemy odnieść wrażenie, że poru-
Wszając się wykorzystuje głównie zmysł dotyku, że biała laska zapew-
nia jej bezpieczny kontakt z obiektami i informuje o wszelkich przeszkodach.
W rzeczywistości osoby niewidome w znaczącej części poruszając się posłu-
gują się połączeniem bodz
ców słuchowych i dotykowych. Przemieszczanie
się wzdłuż krawężnika związane jest z nasłuchiwaniem kierunku poruszania
się samochodów, rozpoznawanie niektórych elementów np. wiaty przystan-
kowej, niewidomi zawdzięczają zjawisku wykorzystywanym przy echolokacji
(odmiennego rozchodzenia się sygnału dz
więkowego). Wprowadzenie, ujed-
nolicenie i rozpowszechnienie oznaczeń dz
więkowych pozwoli na:
" zrealizowanie prawa dostępu do informacji należnej każdemu obywa-
telowi (np. o numerze linii zbliżającego się autobusu);
" wzmocnienie systemu bezpieczeństwa (poprzez zwielokrotnienie
z
ródeł informacji ostrzegawczych)  nie ograniczonych jedynie do
sygnałów wzrokowych;
" uzyskanie chwili wypoczynku i uwolnienia części uwagi podczas po-
dróży osoby niewidomej (bowiem usłyszy ona zapowiedz
zbliżania się
do miejsca potencjalnie niebezpiecznego jakim jest skrzyżowanie lub
pojazdu komunikacji zbiorowej do punktu docelowego lub przesiad-
kowego na swojej drodze  zamiast ustawicznego nasłuchiwania lub
pytania przygodnych uczestników ruchu drogowego o aktualne miejsce
znajdowania się);
" zwiększenie swobody i samodzielności podejmowania decyzji
komunikacyjnych (osoby niewidome i słabowidzące nie będą skazane
na pomoc przygodnych osób  będą mogły polegać na zintegrowa-
nym systemie prowadzącym, dostarczającym informacji wzrokowych,
dz
więkowych, a niekiedy dotykowych);
11
" pełne wykorzystanie potencjału rehabilitacyjnego. Obecnie nawet naj-
lepiej wyszkolony pies przewodnik nie jest w stanie przekazać informa-
cji o numerze nadjeżdżającego autobusu, ani informacji o przystanku,
do jakiego zbliża się pojazd tak, by umożliwić odpowiedzialną decyzję
osobie niepełnosprawnej;
" skrócenie czasu wejścia do pojazdu - dodatkowa informacja umożli-
wiająca osobom niewidomym na rozpoznanie dz
więkowe miejsca
otwarcia drzwi autobusu lub tramwaju, umożliwi szybkie  nie oparte
na technice opukiwania nieznanej przestrzeni przed sobą, samo-
dzielne wejście do pojazdu.
Jak poprawnie założyć sygnalizację
dz
więkową na przejściach?
oniższe opracowanie jest zgodne z Rozporządzeniem Ministra Infrastruk-
Ptury z dnia 3 lipca 2003 roku (Dz.U. nr 220, poz. 2181) w sprawie szczegóło-
wych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń
bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczenia na drogach.
Czego oczekują osoby z dysfunkcją wzroku na przejściu udz
więkowionym?
" Dz
więk sygnalizacyjny przeprowadzi niewidomego przez całą jezdnię
w danym kierunku, czyli będzie dobrze słyszalny na jezdni i przyległym
chodniku.
" Sygnał prowadzący będzie słyszalny z kierunku przejścia (z przodu lub
też z tyłu), a nie z boku, a charakterystyczne dla  klekotu bociana stu-
ki, będą zsynchronizowane w tempie dla wszystkich nadajników.
" Za pomocą dz
więku sygnału światła czerwonego (pomocniczego) nie-
widomi będą mogli zlokalizować rzeczywiste usytuowanie przejścia
przez jezdnię.
" Sygnały dz
więkowe będą na tyle głośne, aby ich rozpoznanie i prowa-
dzenie nie stanowiło problemu.
" W przypadku przejść dla pieszych przedzielonych pasem rozdziału
12
lub spocznikiem, na których występują niezależne fazy sygnalizacji
świetlnej, będą również zainstalowane sygnalizatory dz
więkowe
z różnymi typami dz
więku dla każdej części.
" Możliwości zdalnego włączania sygnalizacji dz
więkowej za pomocą
 przycisku na pilocie ; PZN rekomenduje to rozwiązanie w celu zmniej-
szenia uciążliwości hałasu na skrzyżowaniach i jednoczesnej możliwo-
ści korzystania z udz
więkowienia wtedy, kiedy zachodzi realna potrze-
ba osoby niewidzącej.
ajważniejsze jednak oczekiwanie dotyczy spójnego systemu sygnału
Ndz
więkowego, jednolitego dla całego kraju, który będzie typowym
dla udz
więkawiania przejść dla pieszych. PZN rekomenduje tu tzw.
 klekot bociana . Inaczej osoby niewidome skazane będą na rozpoznawanie
wciąż nowych systemów sygnalizacyjnych.
A zatem, zgodnie z rozporządzeniem, na przejściach dla pieszych osoby
z dysfunkcją wzroku powinny usłyszeć następujące dz
więki:
" dz
więk światła zielonego (podstawowy)  rekomendowany przez PZN
 klekot bociani o tempie marszobiegu; zdecydowanie nie zalecana jest
mowa ludzka;
" dz
więk światła zielonego mrugającego  ten sam  klekot bociani o 2
razy szybszym tempie i powtarzaniu;
" dz
więk światła czerwonego  (pomocniczy)  ten sam  klekot bociani
o tempie 2 razy wolniejszym, niż przy świetle zielonym;
" uzupełniające komunikaty słowne  np.  Uwaga! Awaria sygnalizacji.
lub  Uwaga! Przycisk.
Niewidomi mogą też spotkać:
" sygnalizatory wibracyjne, które emitują takie same sygnały, co dz
wię-
kowe, ale w postaci drgań na obudowie urządzenia;
" tabliczki brajlowskie z rozrysowanymi planami organizacyjnymi
przejść.
13
 Gdzie instalować udz
więkowienie przejść?
ozporządzenie zaleca łączenie sygnalizacji świetlnej z sygnalizacją
Rdz
więkową i wibracyjną. Nakazuje obowiązkowo stosować w przypad-
ku lokalizacji przejść dla pieszych (odosobnionych i w ramach skrzyżowań)
w pobliżu ośrodków dla osób niepełnosprawnych i w miejscach, gdzie owi
niepełnosprawni często przebywają.
edyny zakaz instalacji sygnalizacji dz
więkowej dotyczy tych miejsc, gdzie
Jodległość elementów nadawczych od budynków mieszkalnych jest mała,
np. przy chodnikach węższych niż 3,5 metra. Wówczas powinno się stosować
sygnały wibrujące.
14
Dane techniczne,
charakterystyka fali dz
więkowej
Anna Furman
Instytut Akustyki UAM w Poznaniu
adania prowadzone w Instytucie Akustyki Uniwersytetu im. A. Mickiewi-
Bcza w Poznaniu wykazały, że na przejściach dla pieszych najlepiej jest
stosować sygnały, które są krótko trwającą (10 ms) falą prostokątną o czę-
stotliwości podstawowej od 780 Hz do 1560 Hz powtarzającą się z określoną
częstotliwością repetycji: na świetle zielonym ciągłym najlepiej zastosować
częstotliwość repetycji 5 Hz, na świetle zielonym migającym częstotliwość
repetycji 10 Hz, na świetle czerwonym częstotliwość repetycji 1 Hz.
ygnały akustyczne emitowane podczas wyświetlania światła zielonego
Spowinny być generowane z sygnalizatorów akustycznych zamontowa-
nych zgodnie z Dz. U. nr 220 poz. 2181 na wysokości co najmniej 2,2 m.
ygnały akustyczne emitowane podczas wyświetlania dla pieszych świa-
Stła czerwonego powinny być generowane z sygnalizatora akustycznego
zamontowanego w puszce z przyciskiem (na wys. 1,2 -1,35 m) wywołującym
przez samego pieszego światło zielone na przejściu. Jeżeli na przejściach dla
pieszych, pieszy sam wywołuje światło zielone, wówczas sygnalizator emitu-
jący dz
więk z puszki z przyciskiem powinien mieć akustyczne potwierdzenie
przyjęcia zgłoszenia chęci przejścia przez jezdnię, w postaci dwóch sygnałów
akustycznych oddalonych od siebie z niewielkim odstępem czasu (np. 200 ms).
a odcinkach przejścia z torowiskiem tramwajowym należy zastoso-
Nwać sygnał o innej częstotliwości podstawowej niż na przejściach bez
torowiska.
15
eżeli jest to możliwe wskazane jest zastosowanie adaptacyjnych sygna-
Jlizatorów akustycznych, które będą emitowały sygnał zależnie od po-
ziomu hałasu otoczenia (ISO 23600/2007 - 5 dB powyżej poziomu hałasu).
Adaptacyjne sygnalizatory akustyczne szczególnie są zalecane na przej-
ściach usytuowanych w okolicach budynków mieszkalnych.
eżeli jest to możliwe sygnalizacja akustyczna powinna działać w taki
Jsamych godzinach jak sygnalizacja świetlna.
ygnalizacja akustyczna powinna być montowana na wszystkich przejściach
Sprzez jezdnię. Badania przeprowadzone przez Instytut Akustyki pokazują,
że z sygnalizacji akustycznej korzystają nie tylko osoby niewidome i słabowi-
dzące, ale także osoby starsze, dla których sygnalizacja akustyczna jest infor-
macją o momencie wejścia na jezdnię i możliwości przejścia przez nią.
16
 Zasady adaptacji środowiska
fizycznego do potrzeb osób
niewidomych i słabowidzących
zebrała Agnieszka Fabisiak
Polski Związek Niewidomych w Warszawie
la lepszego zrozumienia poniższego materiału oraz ujednolicenia
Dnazewnictwa przyjęliśmy następujące definicje:
1. Ścieżka dotykowa najlepiej jak jest kontrastowa w stosunku do
nawierzchni i składa się z dwóch elementów:
" pasa prowadzącego  ciąg elementów z podłużnymi wypukło-
ściami umieszczonych powyżej poziomu posadzki, stanowiących
dotykowe oznakowanie trasy wolnej od przeszkód, które mają
doprowadzać do następujących konkretnych miejsc: przejścia dla
pieszych, schody, windy, wejścia, wyjścia, plany plastyczne, kasy,
punkty informacyjne, toalety, telefony alarmowe;
Ścieżka dotykowa
17
" pól uwagi  elementy punktowo wypukłe ułożone w miejscach
zakrętów, rozgałęzień, punktów docelowych, do których doprowa-
dza ścieżka;
2. Pas ostrzegawczy jest niekontrastowy, ale widoczny  zbiór elementów
wypukłych umieszczonych powyżej poziomu posadzki, umożliwiających
ich postrzeganie przez dotyk, umieszczanych w odległości określonej
w dalszej części materiału, wzdłuż krawędzi peronu, przed początkiem
i na końcu każdego biegu schodów, przed wejściami do wind.
3. Kontrast musi odpowiadać parametrom 0,83względna kontrastu wyliczanego stosunkiem jaskrawości obiektu do
jaskrawości tła [z
ródło: wg niemieckiego podręcznika z 1996r.  Verbes-
serung der visuellen informationen im offentlichen Raum (Poprawianie
informacji wizualnej otaczającej nas przestrzeni)].
4. W związku z tym, że dotychczas w Polsce nie stosowano pasów
prowadzących w obiektach użyteczności publicznej, PZN nie ma
doświadczeń związanych z ich użytkowaniem. Nie wiemy czy lepiej
umieszczać je przy ścianach, czy prowadzić przez środek szlaków
komunikacyjnych, np. w Brukseli, Berlinie pasy prowadzące w me-
trze biegną przez środek korytarza. Wydaje się, że z uwagi na czę-
sty zabór korytarza na potrzeby aparatów telefonicznych, automa-
tów biletowych, lokalizację wejść do lokali usługowo-handlowych,
a także nielegalny handel mogący zakłócić bądz
uniemożliwić ich
właściwe wykorzystywanie; lepszym rozwiązaniem jest umieszcza-
nie ścieżki dotykowej na środku. Jednakże w przypadku szerokich
korytarzy (powyżej 10m) proponujemy ułożenie ścieżki dotyko-
wej po dwóch stronach korytarza, w odległości od ściany ok. 3m.
Ponadto ze względu na brak doświadczeń nie jesteśmy w stanie
określić, w jakiej odległości od konkretnych miejsc, tj. wind, tablic
itd. należy umieszczać pola uwagi.
18
 Zasady umieszczania oznaczeń kontrastowych
i dotykowych w przestrzeni publicznej
" Oznaczenia przejść dla pieszych: bezpośrednio wzdłuż krawędzi kra-
wężnika powinny być ułożone pola uwagi szerokości 0,80m, połączone
z odpowiednim pasem prowadzącym.
" Oznaczenia na przystankach komunikacji miejskiej (autobusowych,
tramwajowych): od krawędzi krawężnika powierzchnie  0,15m żółta,
0,15m czarna, 0,30m powierzchnia szara antypoślizgowa, 0,40m pola
uwagi.
Oznaczenie przejścia dla pieszych - pola uwagi i pas prowadzący
" Oznaczenia wejść w pojazdach komunikacji miejskiej: kontrastowy
pas przy krawędzi podestu szer. 0,08  0,10m oraz na krawędzi stopnia
(pas szer. 0,08  0,10m na płaszczyz
nie pionowej i poziomej stopnia).
Wejścia na dworce (przystanki) powinny być zasygnalizowane pola-
mi uwagi ułożonymi w chodniku prostopadle do wejścia o szerokości
0,80m oraz polami uwagi szerokości 0,50m ułożonymi przed drzwiami
i za drzwiami w odległości 0,50m.
19
Oznaczenie na przystanku komunikacji miejskiej
" Nie powinno stosować się drzwi obrotowych, drzwi powinny być
rozsuwane i najlepiej automatyczne.
" Szklane przegrody (drzwi, ściany) powinny być oznaczone na wysoko-
ściach 0,80-1,20m oraz 1,40-1,70m pasami szerokości 0,10-0,15m bar-
wami jednolitymi kontrastującymi z widzianym tłem, w przypadku drzwi
należy zaznaczyć ich framugę pasem szerokości 0,10m (w przypadku
drzwi rozsuwanych także strefę przechodzenia), szklane powierzch-
nie szczególnie w strefie przypodłogowej powinny być nietłukące się
i trwałe.
" Przy wejściu po stronie wewnętrznej (w przypadku przejścia podziem-
nego na poziomie przejścia) należy przewidzieć montaż planów plastycz-
nych danej kondygnacji (lub wybranych fragmentów), plany plastyczne
mogą być umieszczone na postumentach (preferowane przez Polski
Związek Niewidomych) bądz
umieszczone na ścianie (dopuszczalne
przez Polski Związek Niewidomych), każdy plan powinien być przygoto-
wany (lub uzgodniony) z Polskim Związkiem Niewidomych.
" Schody stałe: 0,50m przed pierwszym stopniem schodów w górę oraz
0,50m przed pierwszym stopniem schodów w dół, na całej szeroko-
ści schodów powinno być zainstalowane oznakowanie dotykowe - pas
ostrzegawczy o minimalnej szerokości 0,50m ą0,01 połączony pasem
prowadzącym, krawędzie każdego pierwszego i ostatniego stopnia
20
Oznaczenie szklanych powierzchni
każdego biegu należy oznakować pasem kontrastowym (najlepiej kolo-
ru żółtego) szerokości 0,08-0,10m na powierzchni poziomej i pionowej
stopnia, wyjątkowo w przypadku biegu o trzech stopniach oznakować
należy wszystkie trzy krawędzie, wszystkie biegi schodów powinny być
zadaszone; stopnie schodów powinny być proste, bez nosków.
" Średnica poręczy zarówno schodów jak i pochylni powinna się mieścić
między 30 a 40mm, na wysokości: przy schodach 800 i 1100mm, a przy
pochylniach 750 i 900mm, poręcze powinny być w kolorze kontrastują-
cym z tłem ściany, biec nieprzerwanie przez cały ciąg schodów, poręcze
powinny wykraczać poza pierwszą i ostatnią krawędz
stopnia o 300 mm
i być zaokrąglone (w przypadku schodów zewnętrznych poręcz może
wykraczać 1000mm poza ostatnią krawędz
stopnia znajdującego się na
zewnątrz), linia poręczy powinna wiernie odzwierciedlać bieg schodów,
czyli skos poręczy powinien kończyć się na wysokości ostatniego stop-
nia biegu schodów.
" Schody ruchome: krawędz
powierzchni stałej należy oznakować kon-
trastowym pasem (najlepiej żółtym) o szerokości 0,08-0,10m na po-
wierzchni poziomej wzdłuż całej krawędzi, przed schodami ruchomymi
w odległości 0,50m należy umieścić pole uwagi o minimalnej szerokości
0,50mą0,01 połączone z odpowiednim pasem prowadzącym, w przy-
padku schodów o zmiennym kierunku poruszania się musi pojawić się
21
Oznaczenie schodów
co 10 sekund komunikat głosowy wtedy gdy schody są w ruchu  ruch
schodów w górę ,  ruch schodów w dół .
" Pochylnie: zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia
12 IV 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać budynki i ich usytuowanie, w przypadku przejścia prowadzone-
go w całości na pochyleniu o większych wartościach należy przewidzieć
umieszczenie poręczy tworząc pochylnię.
" Dz
wigi osobowe: przed drzwiami należy umieścić pole uwagi szeroko-
ści 0,50mą0,01 połączone z odpowiednim pasem prowadzącym, drzwi
wejściowe powinny być zaznaczone poprzez obramowanie strefy prze-
chodzenia oraz framugi kontrastowym pasem szerokości 0,10-0,15m,
na wysokości 0,80-1,20m oraz 1,4-1,7m, konsolety z przyciskami muszą
być umieszczane konsekwentnie w jednym miejscu (np. zawsze z pra-
wej strony) na kontrastowym tle, przyciski klawiszowe nie sensorowe (!!!)
muszą wystawać poza powierzchnię konsolety, oznakowane pismem
22
Oznaczenie drzwi windy
brajla bezpośrednio na przyciskach lub obok, maksymalna wysokość
przycisków 1,20m od podłogi kabiny, każdy dz
wig powinien podawać
informacje o otwieraniu/zamykaniu się drzwi oraz nr/nazwie: piętra/
poziomu/peronu, dz
wig osobowy powinien być zgodny z odpowiednią
Normą (PN-EN 81-70:2005 Przepisy bezpieczeństwa dotyczące budowy
i instalowania dz
wigów-Szczególne zastosowania dz
wigów osobowych
i towarowych - Część 70: Dostępność dz
wigów dla osób, w tym osób
niepełnosprawnych).
" Perony: należy wyraz
nie zaznaczyć krawędz
peronu (patrząc od strony
torów) pasem żółtym o szerokości 0,10m i następującym po nim pasem
czarnym o szerokości 0,10m wzdłuż całej krawędzi, w odległości 0,60m
od krawędzi peronu należy zamontować oznakowanie dotykowe-pas
ostrzegawczy szerokości 0,50mą0,01 połączony z odpowiednim pasem
prowadzącym do schodów oraz dz
wigów osobowych; linia ostrzegawcza
dla widzących powinna być namalowana przed pasem ostrzegawczym
(patrząc od strony peronu).
" Wszystkie nawierzchnie (posadzki) powinny być przeciwodblaskowe
i przeciwpoślizgowe.
" Obszary z ograniczoną wysokością do 2,20m (np. pod schodami)
muszą być odpowiednio zabezpieczone uniemożliwiając wejście oraz
posiadać poziomą blokadę na wysokości 0,20-0,30m, uniemożliwiającą
23
Oznaczenie peronu
wsunięcie białej laski w ten obszar.
" Elementy wyposażenia przestrzeni (ławki, kosze, kwietniki) muszą
być bez ostrych krawędzi, w kolorze kontrastującym z otoczeniem, bądz

posiadać oznaczenia kontrastowe.
" Wszystkie dwunożne tabli-
ce informacyjne i inne wysta-
jące ze ścian przedmioty na
wysokości od 1-2,40m powin-
ny mieć na dole poziomą blo-
kadę uniemożliwiającą włoże-
nie pod nią białej laski.
" Znaki i napisy powinny
znajdować się na poziomie
oczu (tj. 1,4  1,7 m), nale-
ży stosować litery o prostym
kroju, bez kursywy, czcionką
bezszeryfową (Arial, Tahoma)
Kontrastowy kosz na śmieci
na matowym, kontrastowym
tle; wg niemieckiego podręcznika z 1996 r.  Verbesserung der visuellen
informationen im offentlichen Raum (Poprawianie informacji wizualnej
otaczającej nas przestrzeni):
24
Odległość z ja- Wielkość pisma
kiej napis ma być [cm] Przykłady
widoczny
30 m 52 cm - 104 cm nazwa stacji metra
25 m 44 cm - 87 cm czas odjazdu
20 m 35 cm - 70 cm numery peronów
15 m 26 cm - 52 cm szyldy z nazwami ulic
10 m 17 cm - 35 cm punkt sprzedaży
5 m 9 cm - 18 cm szyldy nad drzwiami
2 m 3.5 cm - 7 cm plan linii
1 m 1.8 cm - 3.5 cm monitory, ekrany
30 cm 0.5 cm - 1 cm rozkład jazdy
25 cm 0.4 cm - 0.9 cm książka z rozkładem jazdy, broszurki
" Oświetlenie tablic informacyjnych i napisów musi być bezrefleksowe
(nie dające odblasków).
" Informację wizualną dla słabowidzących (piktogramy i ideogramy) nale-
ży stosować wg rezolucji ONZ (Porady Projektowe nr 3, informacja wizu-
alna, dotykowa i dz
więkowa dla pieszych), białe symbole na niebieskim
tle - pełny dostęp, niebieskie symbole na białym tle - utrudniony dostęp.
" Oznaczenia dotykowe (np. napisy brajlowskie lub oznaczenia wypukłe)
należy umieszczać na wysokości 1,4 m.
" Należy przewidzieć montaż pętli indukcyjnych/pętli induktofonicz-
nych współpracujących z indywidualnymi aparatami słuchowymi osób
niedosłyszących.
" Należy rozważyć możliwość wyznaczenia miejsc oczekiwania niepeł-
nosprawnego pasażera wymagającego pomocy przy wsiadaniu, miej-
sce takie mogłoby być wyznaczone na peronie przed czołem pociągu,
posiadać nawierzchnię podwójnego pola uwagi na szerokości ok. 1m,
25
Napisy na drzwiach Powiększony numer na drzwiach
oraz oznaczenie w brajlu
oznakowaną symbolem wózka inwalidzkiego.
" Zapewnienie możliwości swobodnego wjazdu do pociągów osobom nie
mogącym pokonać różnicy wysokości i/lub odległości pomiędzy podłogą
pociągu w tym szczególnie poruszających się na elektrycznych wózkach
inwalidzkich poprzez składane rampy umieszczone na peronach obok
miejsca oczekiwania.
" Na stacjach musi się znalez
ć plan ewakuacji w formie dostosowa-
nej dla niewidomych oraz dz
więkowy system prowadzenia do wyjścia
ewakuacyjnego. Pan doktor Marek Wysocki z Politechniki Gdańskiej,
który zajmuje się badaniem tego zagadnienia wie, że stworzono system
alarmowy oparty na dz
więkach kierunkowych, który opracował zespół
z Uniwersytetu w Leeds pod kierunkiem prof. Deborah Withington.
System ewakuacyjnych sygnałów dz
więkowych DSE (skrót od ang.
Directional Sound Evacuation) składa się z serii sond umieszczanych
nad wyjściami ewakuacyjnymi do klatek schodowych i na trasie ewa-
kuacji. Urządzenia systemu DSE emitują impulsy dz
więkowe w szero-
kim paśmie częstotliwości, ale również serie dz
więków o zmiennej tona-
cji, tak aby w sytuacjach zagrożenia wskazywały precyzyjnie kierunek
ewakuacji. Co prawda system został opracowany dla ewakuacji osób
podróżujących statkami pasażerskimi, to Amerykańskie Stowarzysze-
26
nie Niewidomych rekomendowało ten system do wdrożenia w obiek-
tach użyteczności publicznej. Niezależne badania systemu wskazują,
że sprawność ewakuacji w zadymionych pomieszczeniach wzrasta
o 70%, a w nie zadymionych o 30%. System ten przydatny jest zarówno
dla osób z dysfunkcjami wzroku, jak i pozostałych.
" Uważamy również, że w obiektach użyteczności publicznej, szczególnie
wielopiętrowych powinny być wyznaczane pomieszczenia o podwyższo-
nej odporności ogniowej, gdzie osoby niepełnosprawne mogłyby ocze-
kiwać na pomoc służb ratowniczych. Oczywiście te punkty powinny być
odpowiednio wyposażone, w tym również w instalację alarmową i łącz-
ność dwukierunkową  czyli aby ratownicy wiedzieli, że w pomieszcze-
niu znajdują się ludzie potrzebujący pomocy i dzwoniący miał pewność,
że ta informacja dotarła do odpowiednich służb. Takie pomieszcze-
nia powinny znajdować się blisko dróg ewakuacji i być dedykowane
szczególnie osobom poruszającym się na wózkach.
" Należy w pełni udostępnić automaty dla osób niewidomych i słabowidzą-
cych  udz
więkowić, nie stosować monitorów dotykowych.
" Stacje muszą być zaopatrzone w informacje dz
więkowe zapowiada-
jące kierunek jazdy pociągów. Wagony metra muszą zapowiadać za-
równo stację bieżącą  w momencie zbliżania się do niej, jak i stację
następną. Jeżeli na stację równocześnie wjeżdżają dwa pociągi w róż-
nych kierunkach to musi się pojawić zapowiedz
głosowa kierunku jazdy
obu pociągów.
" Należy unikać stosowania jakichkolwiek elementów wystających ze ścian
na wysokości od 1m do 2,40m na wszystkich szlakach komunikacyjnych
stacji i przejść podziemnych.
27
 Jak być dobrym przewodnikiem
osoby niewidomej
w przestrzeni publicznej
Agnieszka Fabisiak, Jarosław Gniatkowski
Polski Związek Niewidomych w Warszawie
1. Jeżeli chcesz pomóc osobie niewidomej swoje działanie rozpocznij
od nawiązania kontaktu słownego, np. zapytaj:  czy mogę pomóc?
Nie chwytaj osoby niewidomej, nie szarp, nie łap za laskę, nie popychaj
i nie przesuwaj  każdy ma prawo do nietykalności osobistej.
2. Chcąc poprowadzić osobę niewidomą, zaproponuj jej swoje ramię. Wów-
czas stanie ona za tobą i chwyci cię dłonią nieco powyżej łokcia. Cztery
palce wsunie pomiędzy twoją rękę i tułów, a kciukiem obejmie ramię
z zewnątrz. W ten sposób osoba niewidoma będzie mogła doskonale
orientować się, jakie ruchy wykonujesz.
3. Pamiętaj, że poruszając się z osobą niewidomą przewodnik zawsze
i wszędzie idzie pierwszy, a osoba niewidoma pół kroku za nim.
4. Pamiętaj, aby obserwować nie tylko ziemię przed sobą i osobą niewido-
mą, ale także przestrzeń obejmującą tułów i głowę osoby niewidomej.
Chodzi o to, abyście nie zahaczyli o gałęzie, zwisające znaki drogowe,
tabliczki, czy wystające poza obrys budynku skrzynki, budki telefoniczne
itp.
5. Jeżeli znajdziecie się w ciasnej przestrzeni (np. w wąskich drzwiach,
na zastawionym chodniku) zasygnalizuj to osobie niewidomej słownie
oraz przez wysunięcie łokcia w tył. Wówczas osoba niewidoma schowa
się za Twoimi plecami i będziecie mogli pokonać drogę  gęsiego .
6. Zbliżając się do schodów możesz uprzedzić o tym osobę niewidomą.
Pamiętaj, aby poinformować, czy schody są w górę, w dół, czy mają
nietypowe rozmiary itp.
7. Jeżeli musicie przejść przez drzwi, osoba niewidoma powinna zna-
lez
ć się po stronie zawiasów. Poinformuj zawczasu o takim manewrze
28
i konieczności zmiany trzymanego ramienia. Ty otwierasz drzwi, a oso-
ba niewidoma, zabezpieczając swoją twarz wolną ręką, złapie skrzydło,
a następnie sama je zamknie.
8. Osoba niewidoma nie ma potrzeby wieszać się na twoim ramieniu, ani
bardzo mocno zaciskać dłoni. Tempo marszu możecie dostosowywać
dowolnie  zależnie od okoliczności.
9. Jeśli chcesz wskazać osobie niewidomej miejsce do siedzenia, to połóż
jej dłoń na wewnętrznej stronie oparcia, albo na samym siedzisku.
29
Arkusz oceny otoczenia
Opracowano na podstawie
 Ocena i modyfi kacje otoczenia dla osób słabowidzących
Maureen A. Duffy
SZLAKI KOMUNIKACYJNE
(przejścia podziemne, korytarze, hale dworcowe)
oznaczenia kontrastowe
oznaczenia dotykowe
odblaski
SCHODY
oznaczenia kontrastowe
oznaczenia dotykowe
odblaski
WINDY
oznaczenia kontrastowe
30
oznaczenia dotykowe
odblaski
informacje dz
więkowe
WEJŚCIA DO BUDYNKÓW
oznaczenia kontrastowe
oznaczenia dotykowe
odblaski
DRZWI
oznaczenia kontrastowe
oznaczenia dotykowe
odblaski
31
PRZEJŚCIA DLA PIESZYCH
oznaczenia kontrastowe
oznaczenia dotykowe
odblaski
informacje dz
więkowe
PRZYSTANKI KOMUNIKACJI MIEJSKIEJ
oznaczenia kontrastowe
oznaczenia dotykowe
odblaski
informacje dz
więkowe
32
PERONY
oznaczenia kontrastowe
oznaczenia dotykowe
odblaski
informacje dz
więkowe
33
 Przykłady dobrych praktyk
Apteka bez barier
Przewodnik dla aptekarzy, chcących dostosować swoje apteki do potrzeb
osób niepełnosprawnych. Torfarm, 2004, rozdział  Osoba niewidoma
w aptece  Elżbieta A
ukasiak, Elżbieta Oleksiak Polski Związek Niewido-
mych w Warszawie.
soby z dysfunkcjami wzroku mają problemy z odnajdywaniem w terenie
Ointeresujących ich miejsc. Może w tym pomóc oznakowanie wizualne
i dz
więkowe drzwi. Wizualne oznakowanie polega na użyciu kontrastowej
kolorystyki, natomiast dz
więkowe na umieszczeniu sygnalizatora akustyczne-
go nad wejściem. Ważne jest też, by szyld apteki był wykonany prostą dużą
czcionką, a litery dobrze kontrastowały z tłem. Dotyczy to także napisu infor-
mującego o godzinach otwarcia apteki oraz dyżurnych aptekach.
olejnym problemem, na jaki może się natknąć osoba z uszkodzonym
Kwzrokiem, jest pokonywanie różnicy poziomów. Warunkiem bezpieczne-
go pokonywania różnicy poziomów jest świadomość, że taki fakt zaistnieje.
Informacja o tym może być przekazana za pośrednictwem wrażeń dotykowych,
w czym pomoże zastosowanie odpowiedniej faktury na spocznikach schodów
(dolnym i górnym). Dodatkowo pomocne będzie odpowiednie zastosowanie
kontrastowych kolorów na poręczach oraz pierwszym i ostatnim stopniu.
soby słabowidzące, w odróżnieniu od niewidomych, mogą w sprzy-
Ojających warunkach posługiwać się wzrokiem. Problemem dla nich są
jednak duże powierzchnie przeszklone. Niektóre apteki, znajdujące się, np.
w obiektach handlowych, wydzielone są poprzez zastosowanie przeszklo-
nej obudowy, która może stać się zagrożeniem dla osób słabowidzących,
34
zwłaszcza, gdy przez szybę widać wyraz
nie, co znajduje się dalej. Aby unikać
niebezpiecznej dla osoby słabowidzącej sytuacji, można umieścić na szybie
na wysokości oczu (ok. 1,40 - 1,70 m od podłogi) znak  np. reklamę lub plakat.
soba, która utraciła całkowicie lub częściowo wzrok, może mieć problem
Oz odnalezieniem stanowisk w aptece (okienek, gdzie wydawane są leki,
kasy). Dla osób słabowidzących pomocne mogą być oznaczenia kolorystycz-
ne stanowisk i prowadzące do nich kolorowe linie albo inny rodzaj i kolor
wykładziny czy kafelków niż cała podłoga. Dużym utrudnieniem jest jednolita
kolorystyka pomieszczeń, gdzie taki sam kolor mają podłogi, ściany i lady
apteczne.
yskomfort powodować też mogą bardzo połyskliwe, powodujące odblaski
Dpowierzchnie podłóg, ścian, lad. Dla osób niewidomych pomocne mogą
okazać się  szlaki komunikacyjne utworzone przez zastosowanie innego
rodzaju faktury podłogi na takim szlaku np. od drzwi do okienka (przy czym
należy pamiętać, że podłoga nie powinna być śliska), a także takie zaaranżo-
wanie przestrzeni, by na ciągu komunikacyjnym nie było żadnych przeszkód
(np. kartonowych reklam, doniczek z kwiatami, gablotek). Mimo to osoby
całkowicie niewidome mogą sobie nie poradzić z samodzielnym dotarciem
do odpowiedniego okienka aptecznego i tu pomocą powinien służyć im pra-
cownik apteki.
iele osób rozmawiając z osobą niewidomą zaczyna mówić głośniej lub
Wzwraca się do przewodnika osoby niewidomej. Należy tego unikać.
Osoba niewidoma może mieć kłopoty z oceną sytuacji w aptece. Może nie
mieć świadomości, że teraz jest jej kolej. Należy wtedy pomóc, mówiąc np.:
 Słucham teraz panią w niebieskim płaszczu lub mówiąc  Słucham panią
i jeśli jest możliwość lekko ją dotknąć.
ależy pamiętać, że osoba niewidoma nie widzi reakcji swojego rozmów-
Ncy. Dlatego, gdy z nią rozmawiamy, dobrze jest potwierdzać w sposób
werbalny, że słuchamy, wtrącając  tak ,  rozumiem . Aby uniknąć niezręcz-
nych sytuacji, farmaceuta, gdy zamierza oddalić się od okienka, powinien
35
uprzedzić o tym osobę niewidomą. Nie będzie ona wtedy mówiła do niego,
gdy jest już poza zasięgiem głosu.
zęsto niewidomemu załatwiającemu sprawę towarzyszy osoba widzą-
Cca. Nie należy jednak posługiwać się tą osobą jak tłumaczem, gdy jest
potrzeba uzyskania lub przekazania informacji niewidomemu. Farmaceuta
powinien zwracać się bezpośrednio do niewidomego  on sam zdecyduje,
czy poprosić osobę towarzyszącą o pomoc.
eśli osoba niewidoma chce zakupić jakiś lek i nie podaje konkretów (np.
Jrodzaju środka przeciwbólowego), farmaceuta powinien pamiętać, że
potrzebuje ona pełniejszych informacji, by dokonać wyboru, niż klient widzą-
cy. Przykładowo wypowiedzenie  duże opakowanie musi być uzupełnione
o ilość sztuk w opakowaniu lub pojemność naczynia (tuby).
ie trzeba unikać takich wyrazów jak  proszę zobaczyć  stanowią one
Nczęść zasobu słów każdego człowieka. Podając osobie niewidomej lek
do obejrzenia, farmaceuta powinien określić, jak może ona to zrobić, np.:
 Kładę opakowania na blacie przed panem, proszę nieco wyciągnąć rękę
do przodu .
omunikując się z osobą niewidomą, należy zachowywać się naturalnie.
KJeśli wystąpią jakieś trudności w komunikacji, można zawsze zapytać
osobę niewidomą, jak w określonej sytuacji można pomóc. Liczyć się trze-
ba także z tym, że obsługując osobę niewidomą trzeba będzie poświęcić jej
więcej czasu.
soba niewidoma płacąc, pyta czasem, np.  czy to jest banknot stuzło-
Otowy? . Należy wtedy dać stosowną odpowiedz
. Nie zaszkodzi też,
by osoba odbierająca należność powiedziała jakie nominały przyjmuje, nawet
jeśli osoba niewidoma nie oczekuje potwierdzenia. Wydając resztę, wskazane
jest, by nie były to pieniądze drobne. Najlepiej podawać banknoty lub monety
po kolei, jeśli to możliwe bezpośrednio do ręki, mówiąc, jaki mają nominał.
36
omagając przy przejściu przez drzwi, przewodnik powinien cofnąć swoje
Pramię za plecy, chowając w ten sposób niewidomego za siebie i zabezpie-
czając go przed zderzeniem z futryną.
ednym z głównych udogodnień, jakie można przygotować w aptece, jest
Joddzielne stanowisko do obsługi osób niepełnosprawnych, w tym osób
niewidomych. Takie stanowisko powinno być odpowiednio dostosowane 
można do niego wytyczyć szlak komunikacyjny i zastosować kolorystyczne
oznaczenia okienka.
Udostępnienie ogrodu zoologicznego do potrzeb
osób niewidomych i słabowidzących
Agnieszka Fabisiak
gród zoologiczny jest jednym z miejsc, które w bardzo małym stopniu
Obywa dostosowane do potrzeb niewidomych i słabowidzących zwiedza-
jących. Z oczywistych przyczyn nie zawsze możliwy jest bezpośredni kontakt
z żywym zwierzęciem. Istnieje jednak kilka rozwiązań, które pozwolą osobom
z niepełnosprawnością wzroku cieszyć się atrakcjami zoo.
iele ogrodów proponuje w swojej ofercie dydaktycznej lekcje dla dzie-
Wci z uszkodzonym wzrokiem. W ich trakcie prezentowane są wypcha-
ne zwierzęta, ich szkielety, czaszki. Tego typu ofertę można spotkać, np.:
w Miejskim Ogrodzie Zoologicznym w Warszawie. Ponadto warszawskie zoo
proponuje najmłodszym zwiedzającym odsłuchanie nagrania głosów różnych
ptaków.
nną propozycją dla najmłodszych mogą być zajęcia dotyczące pokarmów
Ijakie spożywają zwierzęta w zoo. Tu również można skorzystać z doświad-
czenia zoo w stolicy. Dzieci z uszkodzonym wzrokiem mogą dotykowo poznać
plastikowe odpowiedniki różnych produktów.
37
iekawą zabawę edukacyjną chce wprowadzić płockie zoo. Planowa-
Cne jest umieszczenie próbek sierści różnych zwierząt przy ich klatkach
i wybiegach.
iele ogrodów zoologicznych ma w swojej ofercie małe zoo, gdzie zwie-
Wdzający mogą obejrzeć króliki, świnki morskie, kozy, owce, kucyki itp.
W takim miejscu można dotknąć zwierzęcia i nakarmić je. Takie atrakcje moż-
na spotkać w zoo w Warszawie, Wrocławiu, Poznaniu, Gdańsku, Krakowie,
Chorzowie, A
odzi, Bydgoszczy, Zamościu.
stnieje kilka rozwiązań udostępniających ogrody zoologiczne prywatnym
Iosobom z niepełnosprawnością wzroku. Przy wejściu do zoo można umieścić
wypukłą mapę przedstawiającą trasę zwiedzania z zaznaczonymi dotykowo
punktami zwiedzania i jej opis w brajlu oraz powiększonym druku. Ułatwieniem
dla zwiedzających byłaby wyczuwalna stopami i laską dotykowa ścieżka do-
prowadzająca do konkretnych punktów zwiedzania lub dostosowanych tablic
informacyjnych. Użyteczne byłoby też umieszczenie przy wybiegach miniatur
zwierząt wraz z nazwami w brajlu i powiększonym druku. Dłuższe opisy, któ-
re aktualnie występują na większości plansz i ekranów dotykowych można
wzbogacić o nagrane informacje na temat danego zwierzęcia i jego odgłosy,
które odsłuchiwałoby się za pomocą słuchawek lub w inny sposób.
38
Przepisy prawne
zebrała Agnieszka Fabisiak
Polski Związek Niewidomych w Warszawie
1. Ustawa z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz. U. 2000 nr 50
poz. 601 z póz
n. zm.)
Art. 14.2. Przewoz
nik powinien podejmować działania ułatwiające korzysta-
nie ze środków transportowych, punktów odprawy, przystanków i peronów
osobom niepełnosprawnym, w tym również poruszającym się na wózkach
inwalidzkich.
2. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 2006 nr 156 poz.
1118 z póz
n. zm.)
Art. 5. 1. Obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urządzeniami budow-
lanymi należy, biorąc pod uwagę przewidywany okres użytkowania, projekto-
wać i budować w sposób określony w przepisach, w tym techniczno-budow-
lanych, oraz zgodnie z zasadami wiedzy technicznej, zapewniając:
4). niezbędne warunki do korzystania z obiektów użyteczności publicznej
i mieszkaniowego budownictwa wielorodzinnego przez osoby niepełno-
sprawne, w szczególności poruszające się na wózkach inwalidzkich.
Art. 34. 3. Projekt budowlany powinien zawierać:
2). projekt architektoniczno-budowlany, określający funkcję, formę i kon-
strukcję obiektu budowlanego, jego charakterystykę energetyczną i eko-
logiczną oraz proponowane niezbędne rozwiązania techniczne, a także
materiałowe, ukazujące zasady nawiązania do otoczenia, a w stosunku
do obiektów budowlanych, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 - również
opis dostępności dla osób niepełnosprawnych.
Art. 36a. 5. Nieistotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego
lub innych warunków pozwolenia na budowę nie wymaga uzyskania decyzji
o zmianie pozwolenia na budowę i jest dopuszczalne, o ile nie dotyczy:
5). zapewnienia warunków niezbędnych do korzystania z tego obiektu przez
osoby niepełnosprawne.
39
Art. 59a. 1. Właściwy organ przeprowadza, na wezwanie inwestora, obo-
wiązkową kontrolę budowy w celu stwierdzenia prowadzenia jej zgodnie
z ustaleniami i warunkami określonymi w pozwoleniu na budowę.
2. Kontrola, o której mowa w ust. 1, obejmuje sprawdzenie:
2). zgodności obiektu budowlanego z projektem architektoniczno
-budowlanym, w zakresie:
f). zapewnienia warunków niezbędnych do korzystania z tego
obiektu przez osoby niepełnosprawne, w szczególności po-
ruszające się na wózkach inwalidzkich  w stosunku do
obiektu użyteczności publicznej i budynku mieszkalnego
wielorodzinnego.
3. Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym.
Art. 42. Niewidomy podczas samodzielnego poruszania się po drodze jest obo-
wiązany nieść białą laskę w sposób widoczny dla innych uczestników ruchu.
4. Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. O planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym (Dz. U. 2003 nr 80, poz. 717 z póz
n. zm.)
5. Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 26
lutego 1996 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać skrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymi i ich usytu-
owanie (Dz. U. 1996 nr 33 poz. 144 z póz
n. zm.)
ż 30. 1. Skrzyżowania linii kolejowych z drogami publicznymi powinny
umożliwiać dogodne warunki dla ruchu pieszych, w tym również dla osób
niepełnosprawnych.
2. Przejścia dla pieszych oraz dla osób niepełnosprawnych na skrzyżowa-
niach linii kolejowych z drogami publicznymi powinny spełniać wymaga-
nia techniczne określone dla tego typu obiektów.
6. Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia
2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. 1999 r. nr 43 poz. 430).
ż 44. 1. Chodnik powinien mieć szerokość dostosowaną do natężenia ruchu
40
pieszych, z zastrzeżeniem ust. 3.
2. Szerokość chodnika przy jezdni lub przy pasie postojowym nie powinna
być mniejsza niż 2,0 m, a w wypadku przebudowy albo remontu drogi
dopuszcza się miejscowe zmniejszenie szerokości chodnika do 1,25 m,
jeżeli jest on przeznaczony wyłącznie do ruchu pieszych.
3. Szerokość chodnika powinna być odpowiednio zwiększona, jeżeli oprócz
ruchu pieszych jest on przeznaczony do usytuowania urządzeń tech-
nicznych, w szczególności podpór znaków drogowych, słupów, drzew,
wejść lub zjazdów utrudniających ruch pieszych.
4. Szerokość chodnika odsuniętego od jezdni lub szerokość samodzielne-
go ciągu pieszego nie powinna być mniejsza niż 1,5 m, a dopuszcza
się miejscowe zmniejszenie szerokości chodnika do 1,0 m, jeżeli jest on
przeznaczony wyłącznie do ruchu pieszych.
5. Długość chodnika usytuowanego w ciągu przejść dla pieszych między
jezdniami lub między jezdnią a torowiskiem tramwajowym powinna
wynosić nie mniej niż 2,0 m.
6. Urządzenia na chodniku, w szczególności podpory znaków drogowych,
słupy oświetleniowe należy tak usytuować, aby nie utrudniały użytkowa-
nia chodnika, w tym przez osoby niepełnosprawne.
ż 53. 2. Drzewa w pasie drogowym powinny być tak usytuowane, żeby
w okresie swojej wegetacji nie powodowały niszczenia nawierzchni drogi
oraz nie utrudniały użytkowania chodników przez pieszych, w szczególności
przez osoby niepełnosprawne.
ż 120. 1. Ulica z torowiskiem tramwajowym powinna mieć perony przystan-
ków tramwajowych.
4. Rampa łącząca peron z przejściem dla pieszych w poziomie jezdni po-
winna mieć szerokość równą peronowi i pochylenie nie większe niż 8%,
dla umożliwienia korzystania z peronu przez osoby niepełnosprawne.
7. Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia
17 września 1999 r. w sprawie warunków technicznych tramwajów i trolej-
busów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia.
ż 8. 3. Szerokość drzwi w stanie otwartym powinna wynosić co
najmniej 1,30 m, przy czym dopuszcza się stosowanie na skosach
41
z przodu i z tyłu wagonu drzwi jednoskrzydłowych o szerokości 0,65
m. Co najmniej jedno wejście powinno być przystosowane do potrzeb
osób niepełnosprawnych i posiadać odpowiednie oznakowanie; nie do-
tyczy to wagonów wyprodukowanych przed dniem 1 stycznia 1999 r.
ż 13. 2. W przedziale dla pasażerów powinna znajdować się wolna po-
wierzchnia przeznaczona dla wózków inwalidzkich i wózków dziecięcych.
Powierzchnia ta powinna znajdować się w pobliżu odpowiednio oznakowa-
nych drzwi, o których mowa w ż 8 ust. 3 zdanie 2; nie dotyczy to wagonów
wyprodukowanych przed dniem 1 stycznia 1999 r.
8. Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia
30 maja 2000 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać drogowe obiekty inżynierskie i ich usytuowanie (Dz. U. 2000 nr 63
poz. 735).
ż 134. 1. Schody i pochylnie powinny mieć wykończenie powierzchni odróż-
niające je od poziomych płaszczyzn ruchu, polegające na zastosowaniu:
1). kolorystyki - barwa żółta lub pomarańczowa, przewidziana w posta-
ci powłok malarskich twardych i odpornych na ścieranie i poślizg
lub w postaci dodatków bądz
domieszek barwiących do betonów
lub zapraw,
2). guzkowatego wykończenia powierzchni wyczuwalnego stopami.
2. Powierzchnie, o których mowa w ust. 1, powinny być przewidziane
do wykończenia w zakresie:
1). kolorystyki:
a). na czole i podnóżku pierwszego i ostatniego stopnia każdego
z biegów schodów,
b). przy krawędziach biegów i spoczników pochylni, w częściach
przeznaczonych dla ruchu pieszych - na pasach o szerokości
30 cm z obu stron krawędzi,
2). guzkowatego wykończenia - jako pasy o szerokości 30 cm:
a). przed pierwszym stopniem i na podnóżku ostatniego stopnia
każdego z biegów schodów,
b). w miejscach określonych w pkt. 1 lit. b) - w przypadku
pochylni.
42
3. Nawierzchnia pochylni powinna być szorstka.
9. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki
i ich usytuowanie (Dz. U. 2002 nr 75, poz. 690 z póz
n. zm.)
dział II Rozdz. 2 ż 16. 1. Do wejść do budynku mieszkalnego wieloro-
dzinnego, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej powinny
być doprowadzone od dojść i dojazdów, o których mowa w ż 14 ust. 1
i 3, utwardzone dojścia o szerokości minimalnej 1,5 m, przy czym co
najmniej jedno dojście powinno zapewniać osobom niepełnosprawnym
dostęp do całego budynku lub tych jego części, z których osoby te mogą
korzystać.
dział VII ż 299. 5. Okna w pomieszczeniach przewidzianych do korzy-
stania przez osoby niepełnosprawne powinny mieć urządzenia przezna-
czone do ich otwierania, usytuowane nie wyżej niż 1,2 m nad poziomem
podłogi.
dział II Rozdz. 3 ż 18. 2. Liczbę i sposób urządzenia miejsc postojowych
należy dostosować do wymagań ustalonych w decyzji o warunkach za-
budowy i zagospodarowania terenu, z uwzględnieniem potrzebnej liczby
miejsc, z których korzystają osoby niepełnosprawne.
dział II Rozdz. 9 ż 42. 2. Furtki w ogrodzeniu przy budynkach miesz-
kalnych wielorodzinnych i budynkach użyteczności publicznej nie mogą
utrudniać dostępu do nich osobom niepełnosprawnym poruszającym się
na wózkach inwalidzkich.
dział IV Rozdz. 9 ż 193. 2. Co najmniej jeden z dz
wigów służących
komunikacji ogólnej w budynku z pomieszczeniami przeznaczonymi na
pobyt ludzi, a także w każdej wydzielonej w pionie, odrębnej części (seg-
mencie) takiego budynku, powinien być przystosowany do przewozu
mebli, chorych na noszach i osób niepełnosprawnych.
2a). Kabina dz
wigu osobowego dostępna dla osób niepełnospraw-
nych powinna mieć szerokość co najmniej 1,1 m i długość 1,4 m,
poręcze na wysokości 0,9 m oraz tablicę przyzywową na wyso-
kości od 0,8 m do 1,2 m w odległości nie mniejszej niż 0,5 m od
naroża kabiny z dodatkowym oznakowaniem dla osób niewido-
43
mych i informacją głosową.
dział VII ż 293. 1. Tablice informacyjne, reklamy i podobne urządzenia
oraz dekoracje powinny być tak usytuowane, wykonane i zamocowane,
aby nie stanowiły zagrożenia bezpieczeństwa dla użytkowników budyn-
ku i osób trzecich.
2. Daszki, balkony oraz stałe i ruchome osłony przeciwsłoneczne
mogą być umieszczane na wysokości co najmniej 2,4 m nad po-
ziomem chodnika, z pozostawieniem nieosłoniętego pasma ruchu
od strony jezdni o szerokości co najmniej 1 m.
3. Wystawy sklepowe, gabloty reklamowe, a także obudowy urządzeń
technicznych nie mogą być wysunięte poza płaszczyznę ściany
zewnętrznej budynku o więcej niż 0,5 m - przy zachowaniu użytko-
wej szerokości chodnika nie mniejszej niż 2 m oraz zapewnieniu
bezpieczeństwa ruchu dla osób z dysfunkcją narządu wzroku.
4. Skrzydła drzwiowe i okienne oraz kraty, okiennice lub inne osło-
ny, w pozycji otwartej lub zamkniętej, nie mogą zawężać szeroko-
ści użytkowej chodnika usytuowanego bezpośrednio przy ścianie
zewnętrznej budynku, w której się znajdują.
5. Wymaganie określone w ust. 4 dotyczy także zewnętrznych scho-
dów i pochylni.
6. Oświetlenie wystaw i reklamy świetlne nie powinny być uciążliwe
dla użytkowników budynku oraz powodować olśnienia przechod-
niów i użytkowników jezdni.
dział II Rozdz. 2 ż 16. 1. Do wejść do budynku mieszkalnego wieloro-
dzinnego, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej powinny
być doprowadzone od dojść i dojazdów, o których mowa w ż 14 ust. 1
i 3, utwardzone dojścia o szerokości minimalnej 1,5 m, przy czym co
najmniej jedno dojście powinno zapewniać osobom niepełnosprawnym
dostęp do całego budynku lub tych jego części, z których osoby te mogą
korzystać.
2. Wymaganie dostępności osób niepełnosprawnych, o którym mowa
w ust. 1, nie dotyczy budynków na terenach zamkniętych, a także
budynków w zakładach karnych, aresztach śledczych, zakładach
poprawczych i schroniskach dla nieletnich oraz budynków w zakła-
44
dach pracy, nie będących zakładami pracy chronionej, z wyjątkiem
budynków, o których mowa w ż 3 pkt 6.
dział II Rozdz. 1 ż 55. 2. W niskim budynku zamieszkania zbiorowego
i budynku użyteczności publicznej, niewymagającym wyposażenia
w dz
wigi, o których mowa w ż 54 ust. 1, należy zainstalować urządzenia tech-
niczne zapewniające osobom niepełnosprawnym dostęp na kondygnacje
z pomieszczeniami użytkowymi, z których mogą korzystać. Nie dotyczy
to budynków koszarowych, zakwaterowania w zakładach karnych, aresz-
tach śledczych oraz zakładach poprawczych i schroniskach dla nieletnich.
dział III Rozdz. 3 ż 61. 1. Położenie drzwi wejściowych do budynku oraz
kształt i wymiary pomieszczeń wejściowych powinny umożliwiać dogod-
ne warunki ruchu, w tym również osobom niepełnosprawnym.
2. Wymaganie przystosowania wejść dla osób niepełnosprawnych
nie dotyczy budynków mieszkalnych w zabudowie jednorodzinnej
i zagrodowej oraz budynków rekreacji indywidualnej, budynków
koszarowych, a także budynków w zakładach karnych i aresz-
tach śledczych oraz w zakładach poprawczych i schroniskach dla
nieletnich.
dział III Rozdz. 4 ż 67. Zainstalowanie w budynku schodów lub pochylni
ruchomych nie zwalnia z obowiązku zastosowania schodów lub pochylni
stałych.
dział III Rozdz. 4 ż 69. 7. W budynku zakładu opieki zdrowotnej stoso-
wanie schodów zabiegowych i wachlarzowych, jako przeznaczonych do
ruchu pacjentów, jest zabronione.
8. W budynkach opieki zdrowotnej, a także budynkach zamieszka-
nia zbiorowego przeznaczonych dla osób starszych oraz niepeł-
nosprawnych zabrania się stosowania stopni schodów z noskami
i podcięciami.
dział III Rozdz. 4 ż 71. 1. Pochylnie przeznaczone dla osób niepełno-
sprawnych powinny mieć szerokość płaszczyzny ruchu 1,2 m, krawężni-
ki o wysokości co najmniej 0,07 m i obustronne poręcze odpowiadające
warunkom określonym w ż 298, przy czym odstęp między nimi powinien
mieścić się w granicach od 1 m do 1,1 m.
2. Długość poziomej płaszczyzny ruchu na początku i na końcu po-
45
chylni powinna wynosić co najmniej 1,5 m.
3. Powierzchnia spocznika przy pochylni dla osób niepełnosprawnych
poruszających się na wózkach inwalidzkich powinna mieć wymiary
co najmniej 1,5 x 1,5 m poza polem otwierania skrzydła drzwi wej-
ściowych do budynku.
4. Krawędzie stopni schodów w budynkach mieszkalnych wielorodzin-
nych i użyteczności publicznej powinny wyróżniać się kolorem kon-
trastującym z kolorem posadzki.
dział VIII ż 306. 1. W budynku użyteczności publicznej, produkcyjnym i ma-
gazynowym, w miejscach, w których następuje zmiana poziomu podłogi, na-
leży zastosować rozwiązania techniczne, plastyczne lub inne sygnalizujące
tę różnicę.
2. W budynkach, o których mowa w ust. 1, powierzchnie spoczników
schodów i pochylni powinny mieć wykończenie wyróżniające je od-
cieniem, barwą bądz
fakturą, co najmniej w pasie 30 cm od krawę-
dzi rozpoczynającej i kończącej bieg schodów lub pochylni.
dział III Rozdz. 6 ż 86. 1. W budynku, na kondygnacjach dostępnych dla
osób niepełnosprawnych, co najmniej jedno z ogólnodostępnych pomiesz-
czeń higieniczno-sanitarnych powinno być przystosowane dla tych osób
przez:
1). zapewnienie przestrzeni manewrowej o wymiarach co naj-
mniej 1,5x1,5 m,
2). stosowanie w tych pomieszczeniach i na trasie dojazdu do
nich drzwi bez progów,
3). zainstalowanie odpowiednio przystosowanej, co najmniej
jednej miski ustępowej i umywalki, a także jednego natrysku,
jeżeli ze względu na przeznaczenie przewiduje się w budyn-
ku takie urządzenia,
4). zainstalowanie uchwytów ułatwiających korzystanie z urzą-
dzeń higieniczno-sanitarnych.
2. Dopuszcza się stosowanie pojedynczego ustępu dla osób nie-
pełnosprawnych bez przedsionka oddzielającego od komunikacji
ogólnej.
ż 298. 1. Balustrady przy schodach, pochylniach, portfenetrach, balkonach
46
i loggiach powinny mieć konstrukcję przenoszącą siły poziome, określone
w Polskich Normach, oraz wysokość i wypełnienie płaszczyzn pionowych
zapewniające skuteczną ochronę przed wypadnięciem osób.
2. Wysokość i prześwity lub otwory w wypełnieniu balustrad powinny
mieć wymiary określone w tabeli:
Rodzaj budynków Minimalna wyso- Maksymalny prześwit lub
(przeznaczenie kość balustrady, wymiar otworu pomiędzy
użytkowe) mierzona do wierz- elementami wypełnienia
chu poręczy (m) balustrady (m)
Budynki jednorodzinne
i wnętrza mieszkań 0,9 nie reguluje się
wielopoziomowych
Budynki wielorodzinne
i zamieszkania zbioro-
wego, oświaty i wy- 1,1 0,12
chowania oraz zakła-
dów opieki zdrowotnej
Inne budynki 1,1 0,2
3. W budynku, w którym przewiduje się zbiorowe przebywanie dzieci
bez stałego nadzoru, balustrady powinny mieć rozwiązania unie-
możliwiające wspinanie się na nie oraz zsuwanie się po poręczy.
4. Przy balustradach lub ścianach przyległych do pochylni, przezna-
czonych dla ruchu osób niepełnosprawnych, należy zastosować
obustronne poręcze, umieszczone na wysokości 0,75 i 0,9 m od
płaszczyzny ruchu.
5. Poręcze przy schodach zewnętrznych i pochylniach, przed ich po-
czątkiem i za końcem, należy przedłużyć o 0,3 m oraz zakończyć w
sposób zapewniający bezpieczne użytkowanie.
6. Poręcze przy schodach i pochylniach powinny być oddalone od ścian,
do których są mocowane, co najmniej 0,05 m.
7. Balustrady oddzielające różne poziomy w halach sportowych, te-
atrach, kinach, a także w innych budynkach użyteczności publicznej
powinny zapewniać bezpieczeństwo użytkowników także w przy-
47
padku paniki. Dopuszcza się obniżenie pionowej części balustrady
do 0,7 m, pod warunkiem uzupełnienia jej górną częścią poziomą
o szerokości dającej łącznie z częścią pionową wymiar co najmniej
1,2 m.
10. Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w spra-
wie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów dro-
gowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich
umieszczania na drogach (zał. 3 Szczegółowe warunki techniczne dla sy-
gnałów drogowych i warunki ich umieszczania na drogach) (Dz. U. 2003
nr 220, poz. 2181).
11. Uchwała sejmu RP z dnia 1 sierpnia 1997 r.  Karta Praw Osób Niepeł-
nosprawnych (M.P. 1997 nr 50poz. 475).
12. Polska Norma PN-Z-80100, listopad 2004 r. Pomoce techniczne dla
osób niewidomych i słabowidzących. Sygnalizacja dz
więkowa na przej-
ściach dla pieszych z sygnalizacja świetlną. Norma została opracowana
przez KT nr 1 ds. Osób Niepełnosprawnych i zatwierdzona przez Prezesa
OKN dnia 21 kwietnia 2004 r.
13. Piasecki M., Stępniak M., Standardowe zasady wyrównywania szans
osób niepełnosprawnych, Fundacja Fuga Mundi, Lublin 1998.
14. Projekt. Ustawa o wyrównywaniu szans, Stowarzyszenie Przyjaciół In-
tegracji, Warszawa 2008.
15.  Porady projektowe wydane przez Ministerstwo Infrastruktury  Se-
kretariat Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego:
" Porady projektowe 1. Skrajnie ruchu niepełnosprawnych pieszych.
" Porady projektowe 2. Przejścia dla pieszych  oznakowanie
i informacja.
" Porady projektowe 3. Informacja wizualna, dotykowa i dz
więkowa dla
pieszych.
48
Literatura zalecana przez
Polski Związek Niewidomych
zebrała Elżbieta Oleksiak
Polski Związek Niewidomych w Warszawie
Jest to literatura dotycząca dostosowania środowiska fizycznego do
potrzeb osób niewidomych i słabowidzących.
1. Maureen A. Duffy:  Ocena i modyfi kacja otoczenia dla osób słabowidzą-
cych , Zeszyty Tyfl ologiczne nr 20, PZN, Warszawa 2002, www.pzn.org.pl
2.  Dostosowanie środowiska fi zycznego do potrzeb osób niewidomych
i słabowidzących , Materiały Tyfl ologiczne nr 11, PZN, Warszawa 2001,
www.pzn.org.pl
3. Przegląd Tyflologiczny nr 1-2 (24-25) z 1992 r., artykuł Renaty Niemczu-
k-Kozłowskiej  Druk powiększony  opinie i kontrowersje , PZN, Warsza-
wa 1993, www.pzn.org.pl
4. Przegląd Tyflologiczny nr 1-2 (26-27) z 1993 r.; artykuł Liliany Schwartz
 Projektowanie środowiska człowieka w świetle potrzeb osób z uszko-
dzonym wzrokiem , PZN, Warszawa 1993, www.pzn.org.pl
5.  Pracodawco zatrudnij osobę niewidomą lub słabowidzącą , broszura
PZN, Warszawa 2006, www.pzn.org.pl
6. Poradnik pracodawcy osób niewidomych i słabowidzących, rozdział M.
Duffy i W. Maja:  Ocena i adaptacja miejsca pracy dla osób niewidomych
i słabowidzących , Fundacja AWARE Europe, publikacja dostępna na
stronach Fundacji www.idn.org.pl/aware-europe
7. Ewa Kuryłowicz:  Projektowanie uniwersalne. Udostępnianie otoczenia
osobom niepełnosprawnym , Centrum Badawczo-Rozwojowe Rehabili-
tacji Osób Niepełnosprawnych, Warszawa 1996.
8.  Dostosowanie budynków użyteczności publicznej teoria i narzędzia , pu-
blikacja Stowarzyszenia Integracja, Warszawa, 2006, www.integracja.org
9.  Mieszkanie dostępne dla osób z dysfunkcjami wzroku , publikacja Sto-
warzyszenia Integracja, Warszawa 2007, www.integracja.org
49
10. Jolanta Budny:  Projektowanie dla wszystkich , publikacja Stowarzysze-
nia Integracja, www.integracja.org
11.  Apteka bez barier , publikacja Stowarzyszenia Integracja, Toruń 2004,
www.integracja.org
12.  Porady projektowe  Przejścia dla pieszych oznakowania i informacja,
Skrajnie ruchu niepełnosprawnych pieszych, Informacja wizualna, doty-
kowa i dz
więkowa dla pieszych , Ministerstwo Transportu i Gospodarki
Morskiej  Sekretariat Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego, opra-
cowanie merytoryczne Liliany Schwartz, Warszawa, tel. 022 830 08 45.
13. ABC mieszkania bez barier, publikacja Fundacji Dom Dostępny, Warsza-
wa 2003, tel. 022 870 08 17, 870 54 58.
14. Katarzyna Jaranowska:  Osoby niepełnosprawne w środowisku miej-
skim , Warszawa 1996.
15.  Bank dostępny  dostosowanie polskich banków do potrzeb osób niepeł-
nosprawnych i starszych , wydawnictwo Stowarzyszenia Otwarte Drzwi,
www.otwartedrzwi.pl i Narodowego Banku Polskiego, www.nbp.pl
16.  Environmental Nosie  Hałas środowiskowy , wydanie polskie Rubel
i Kjaer, tel. 022 858 93 92.
17.  Raport z badania na temat dostępności budynków administracji rządo-
wej i urzędów centralnych dla osób niepełnosprawnych , Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej, Pełnomocnik Rządu ds. Osób Niepełno-
sprawnych, Warszawa 2008.
50
Produkty projektu
Film  Jak widać, kiedy niewiele widać
Plakat  Gdy spotkasz osobę niewidomą
Ulotka  Gdy spotkasz
osobę niewidomą
51
Przydatne adresy
Taśmy do oznaczeń kontrastowych
PK Firma Handlowo Usługowa
03-301 Warszawa, ul. Jagiellońska 55 bud. 14
tel. 22 675 57 73, 501 665 524, 601 80 10 90
biuro@pk-tasmy.pl
www.tasmy24.pl
Wypukłe, powiększone numery na drzwi
Pracownia Reklam
00-658 Warszawa, ul. Lwowska 2a
tel. 502 042 065
gambis1@tlen.pl
Oznaczenia brajlowskie na drzwi
1. Wydawnictwa Polskiego Związku Niewidomych Spółka z o.o.
00-216 Warszawa, ul. Konwiktorska 7
tel. 22 423 04 88, 22 831 85 06
biuro@wydawnictwapzn.pl
www.wydawnictwapzn.pl
2. Studio Tyflografiki  Tyflograf Marek Jakubowski
62-005 Owińska, Pl. Przemysława 3/11
tel. 61 892 90 05, 602 727 606
biuro@niewidomi.com.pl
www.niewidomi.com.pl
52
 Wypukłe płyty ostrzegawcze
EKOTECH Sp. j., J. Rząsa
i T. Stanowski,
37-500 Jarosław,
ul. Grunwaldzka 4/2,
tel. 16 623 05 46,
663 419 800, 793 450 740,
info@ekotechsj.pl,
www.ekotechsj.pl
Płyty ostrzegawcze firmy Ekotech (otrzymały najwyższą
ocenę na 5-stopniowej skali
w testach przeprowadzonych
przez osoby niewidome
i słabowidzące w PZN).
3M Poland Sp. z o.o.,
al. Katowicka 117, Kajetany,
05-830 Nadarzyn,
tel. 22 739 60 00,
www.mmm.com (w 5-stopnio-
wej skali otrzymały w przewa-
Płyty ostrzegawcze firmy 3M
żającej większości oceny 3 i 4).
E.Wood Limited PI-BETA
PETROCHEMIE,
00-187 Warszawa,
ul. Nalewki 5,
tel. 22 635 88 29,
www.pibeta-unirep.com.pl,
ewood@neostrada.pl
(otrzymały bardzo niską
Płyty ostrzegawcze firmy PI-BETA ocenę).
53
REKERS
ul. Dąbrowskiego 75/61,
60-523 Poznań,
tel. 61 84 55 976,
maciej.chwedoruk@rekers.pl,
www.rekers.pl
(nie zostały przetestowane).
Płyty ostrzegawcze firmy REKERS LABRADOR
Andrzej Ossowski
64-320 Buk, os. Przyjaz
ni 3/1,
tel. 61 814 97 10,
500 212 025,
andrzejossowski@go2.pl,
www.pasylabrador.pl
(nie zostały przetestowane,
zamontowane w Warszawie
na Krakowskim Przedmieściu,
przy wejściu na Uniwersytet
Pas prowadzący firmy REKERS
Warszawski).
RADOMEXIM Sp. z o.o.
ul. Północna 1,
26-600 Radom,
tel. 48 381 06 91,
radomexim@radomexim.com.
pl, www.radomexim.com.pl
(nie były testowane
w PZN, stosowane
Płyty ostrzegawcze firmy RADOMEXIM
w Warszawie, z
le oceniane
przez użytkowników).
54
Opracowanie:
Polski Związek Niewidomych
ul. Konwiktorska 9
00-216 Warszawa
tel./fax 22 635 52 84
tel. 22 887 95 09
e-mail: rehab.zg@pzn.org.pl
www.pzn.org.pl
Publikacja współfinansowana przez Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
56


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
podejmowanie przeds przestrzen publicz
Rewitalizacja przestrzeni publicznej drogą do integracji lokalnej
KesekZ Przestrzen Publiczna współczesne oczekiwana
Definiowanie przestrzeni publicznej
Diagnoza głównych barier architektonicznych w przestrzeni publicznej w Warszawie
Identyfikacja miejskiej przestrzeni publicznej przy użyciu alternatywnych form oświetlenia
Dostępna przestrzeń publiczna samorząd równych szans
Przestrzenie publiczne w sferze dyskusji
Swierłow Orientacja niewidomych w przestrzeni
o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publiczne
Klimasiński Rola wyobrażeń przestrzennych w rozwoju myślenia dzieci niewidomych
ustawa z dnia o ograniczeniu prowadzenia działalności gospodarczej przez osoby pełniące funkcje publ

więcej podobnych podstron