Jadwiga Pytlarczyk
W kręgu zabawy
Program wychowania przedszkolnego
Warszawa 2009
Redakcja językowa i korekta
Lidia Machura
Skład i łamanie
Paweł Kowalski
Grupa Edukacyjna S.A.
Wydawnictwo JUKA-91 Sp. z o.o.
ul. Jutrzenki 118
02-230 Warszawa
tel. 022 381 72 07, faks 022 381 72 10
infolinia 0800 650 300
juka@juka.edu.pl
www.juka.edu.pl
SPIS TREÅšCI
Wstęp ............................................................................................................. 5
1. Szczegółowe cele kształcenia i wychowania .............................................. 6
2. Treści programowe .................................................................................... 7
2.1. Edukacja zdrowotna ......................................................................... 12
2.2. Edukacja emocjonalna i wprowadzenie w świat wartości .................. 16
2.3. Edukacja społeczna i otoczenie techniczne....................................... 19
2.4. Edukacja językowa ........................................................................... 23
2.5. Edukacja przyrodnicza i ekologiczna ................................................ 28
2.6. Edukacja matematyczna .................................................................. 32
2.7. Edukacja artystyczna ........................................................................ 36
3. Sposoby osiągania celów kształcenia i wychowania, z uwzględnieniem
możliwości indywidualizacji pracy w zależności od potrzeb
i możliwości dzieci .................................................................................. 42
4. Obserwacje pedagogiczne. Analiza gotowości dziecka do podjęcia
nauki w szkole (diagnoza przedszkolna) .................................................. 49
Materiały pomocnicze .................................................................................. 52
Bibliografia .................................................................................................... 60
Podstawy prawne: ......................................................................................... 61
WST
P
Wiek przedszkolny to okres szybkich zmian rozwojowych, majÄ…cy swe konse-
kwencje w dalszym życiu człowieka. Wychowanie przedszkolne to czas wspoma-
gania dziecka, czyli tworzenia mu optymalnych warunków rozwoju i czuwania
nad kierunkiem zmian. W procesie tym należy pomagać wychowankowi rozwijać
różnorodne umiejętności, takie jak samodzielność, kreatywność, umiejętność do-
strzegania problemów, planowania i realizowania zadań, kompetencje społeczne
oraz postawy kształtowane w relacjach ze środowiskiem społeczno-przyrodniczym
i kulturowym.
Program ten opisuje sposób realizacji podstawy programowej wychowania
przedszkolnego w zakresie wspomagania rozwoju i edukacji dzieci objętych
różnymi formami wychowania przedszkolnego po zmianie z 23 grudnia 2008
roku.
Program wyznacza szczegółowe umiejętności dziecka w różnych obszarach
jego funkcjonowania z podziałem na poziomy, wskazuje dodatkowe treści w ra-
mach wspomagania wychowanka w rozwijaniu uzdolnień. Ponadto przybliża spo-
soby osiągania przyjętych celów, wartościowania postępów dziecka oraz zawiera
materiały pomocnicze do pracy nauczyciela.
Podstawowe założenia tego programu oparte są na czterech filarach edukacji,
będących celami ogólnymi kształcenia. Są to:
1. Uczyć się, aby wiedzieć (wiedza)
Wiedza to środek i cel ludzkiego życia. Pozwala na komunikowanie, rozwijanie
umiejętności, rozumienie świata. Daje radość rozumienia, poznawania i odkry-
wania. Istotna jest sprawność procesów poznawczych.
2. Uczyć się, aby działać (umiejętności)
W codziennej rzeczywistości istotne są wszechstronne kompetencje, dzięki któ-
rym człowiek radzi sobie z różnymi zadaniami i problemami.
3. Uczyć się , aby być (system wartości i postaw)
Dzięki edukacji człowiek powinien kształcić samodzielne, krytyczne myślenie,
wypracować sądy, podejmować decyzje w różnych okolicznościach życia. Waż-
ne są różnorodne doświadczenia, które mają pomóc w ukształtowaniu systemu
postaw, wzbogacić osobowość, przygotować do  bycia i pełnienia ról.
4. Uczyć się, aby żyć wspólnie z innymi (pokojowe współistnienie i współdziała-
nie całej ludzkości)
Ważne jest, aby odkryć siebie, zauważyć niepowtarzalność i odrębność każde-
go człowieka, współdziałać z innymi, nauczyć się rozwiązywać konflikty, plano-
wać i realizować z innymi wspólne cele.
Program ten wyznacza właściwe proporcje między wychowaniem a kształce-
niem w warunkach wzmożonej aktywności dziecka w wieku przedszkolnym. Tytuł
nawiązuje do zabawy, jako podstawowej formy aktywności małego dziecka.
5
1. SZCZEGÓA
OWE CELE KSZTAA
CENIA I WYCHOWANIA
Podstawowym zadaniem placówek i innych form wychowania przedszkolnego
jest pełnienie funkcji opiekuńczych, wychowawczych i kształcących. Mają one za-
pewnić dzieciom możliwość wspólnej zabawy i nauki w warunkach bezpiecznych,
przyjaznych i dostosowanych do ich potrzeb rozwojowych.
Celem nadrzędnym edukacji przedszkolnej jest wspomaganie rozwoju i edu-
kacji dzieci objętych wychowaniem przedszkolnym, zmierzające do osiągnięcia
stanu gotowości do podjęcia nauki w szkole podstawowej.
Szczegółowe cele kształcenia i wychowania wynikają z podstawy programowej
wychowania przedszkolnego i obejmujÄ…:
" Promocję zdrowia, w tym poznanie budowy własnego ciała, funkcji podstawo-
wych narządów
" Praktyczną naukę zasad higieny w odniesieniu do własnego ciała i otoczenia
" Poznanie zasad bezpiecznego funkcjonowania w najbliższym środowisku
" Poznanie form aktywności ruchowej i własnych możliwości w tym zakresie
" Przekazanie wiedzy o tym co sprzyja, a co zagraża zdrowiu
" Wykształcenie samodzielności w zakresie samoobsługi
" Kształcenie umiejętności nazywania własnych potrzeb oraz różnych stanów
emocjonalnych
" Nauczenie sposobów radzenia sobie z własnymi emocjami oraz kontrolowania
zachowań
" Przygotowanie dzieci do rozpoznawania i rozumienia podstawowych wartości,
takich jak: przyjaz
ń, miłość, odpowiedzialność, szacunek, prawda, tolerancja,
współdziałanie oraz wspólne ustalanie norm w oparciu o te wartości tak, aby
dziecko przyjęło je jako kryterium własnego postępowania
" Przygotowanie dzieci do prowadzenia dialogu jako formy wymiany poglądów
oraz sposobu na osiąganie kompromisu i rozwiązywanie konfliktów
" Wprowadzenie dzieci w zasady funkcjonowania grupy rówieśniczej oraz życia
społecznego
" Ukształtowanie poczucia przynależności do środowiska lokalnego oraz budo-
wanie tożsamości narodowej
" Rozbudzenie zainteresowania dzieci innymi narodami i kulturami
" Zapoznanie dzieci z podstawowymi przyborami i urzÄ…dzeniami technicznymi
oraz zawodami, a także ważnymi instytucjami użyteczności publicznej
" Rozwijanie umiejętności spostrzegania za pomocą zmysłów: wzroku, słuchu,
smaku, węchu, dotyku
" Rozwijanie myślenia dziecka, w tym przyczynowo-skutkowego, symboliczne-
go, twórczego
" Doskonalenie uwagi i pamięci
" Rozwijanie ciekawości i aktywności poznawczej
" Doskonalenie mowy komunikatywnej w zakresie: poprawności pod względem
6
artykulacyjnym, technik żywego słowa, prawidłowych konstrukcji i form grama-
tycznych, wzbogacania słownictwa
" Ukształtowanie gotowości do nauki czytania
" Wyrobienie umiejętności niezbędnych do nauki pisania
" Dostrzeganie walorów estetycznych przyrody oraz rozwinięcie zdolności wielo-
zmysłowego poznawania środowisk przyrodniczych
" Kształtowanie umiejętności dostrzegania zależności przyczynowo-skutkowych
w środowisku
" Ukazanie przykładów wpływu działalności człowieka na przyrodę oraz znacze-
nia przyrody dla człowieka
" Kształcenie opiekuńczego stosunku do przyrody
" Rozwijanie orientacji w przestrzeni i czasie
" Rozumienie pojęcia liczby (aspekt kardynalny i porządkowy)
" Kształcenie umiejętności liczenia, dodawania i odejmowania na konkretach
oraz zbiorach zastępczych
" Kształcenie umiejętności mierzenia długości, a także klasyfikowania
" Zapoznanie z podstawowymi figurami geometrycznymi
" Wprowadzenie dzieci w podstawowe pojęcia plastyczne, muzyczne i teatral-
ne
" Organizowanie działalności artystycznej dziecka, zarówno odtwórczej, jak
i twórczej, np. poprzez zapoznanie z technikami wyrazu plastycznego, realiza-
cjÄ™ form muzycznych i parateatralnych
" Rozwijanie wrażliwości estetycznej
Cele te są realizowane we wszystkich obszarach działalności edukacyjnej przed-
szkola. Ich rozwinięcie ze wskazaniem konkretnych umiejętności dzieci znajduje
się w dziale treści programowe zamieszczonym poniżej.
2. TREÅšCI PROGRAMOWE
Treści programowe są niezbędne dziecku do całościowego i harmonijnego roz-
woju, pozwalają mu na radosne, twórcze  bycie i aktywność. Nauczyciel, planu-
jąc pracę, wykorzystuje treści ze wszystkich niżej wymienionych obszarów. W ob-
szary te wtopiony jest rozwój procesów poznawczych.
W każdym obszarze znajdują się istotne informacje o rozwoju dziecka oraz
wytyczony cel i wskazówki metodyczne odnoszące się do prowadzenia działań
w tym zakresie. Podano także informacje o relacji pomiędzy treściami programo-
wymi a podstawÄ… programowÄ….
W tabeli umieszczono materiał edukacyjny wyznaczający zamierzone osiągnię-
cia dzieci. Są one wyznacznikiem celów, do jakich dąży nauczyciel. Obejmują
wiedzę, umiejętności i postawy. Materiał ten został podzielony na trzy poziomy,
związane z możliwościami dzieci w wieku przedszkolnym. Kolejne poziomy wy-
znaczają stopień trudności, co może odnosić się do wieku, ale niekoniecznie.
7
Opracowując treści dla poszczególnych poziomów przyjęto, że poziom I mogą
osiągnąć dzieci 3-, 4-letnie a poziom drugi dzieci 5-, 6-letnie. Niezależnie od tego
założenia należy pamiętać, że podstawą wszelkich oddziaływań jest poznanie
możliwości każdego dziecka, w tym trudności i uzdolnień w procesie systema-
tycznie prowadzonych obserwacji. Nauczyciel, poznając dzieci, wybiera treści od-
powiednio do ich możliwości. Odnosi się to zarówno do grup jednorodnych, jak
i różnowiekowych.
Realizacja treści z I i II poziomu jest gwarancją nabycia umiejętności prze-
widzianych dla dziecka kończącego przedszkole, określonych w podstawie
programowej z 23 grudnia 2008 roku.
Przejście do treści określonych na III poziomie jest możliwe tylko wtedy, gdy
dzieci nabyły umiejętności przewidziane dla poziomu II, co oznacza, że wykra-
czają swoim rozwojem i umiejętnościami poza oczekiwania typowe dla dziecka
kończącego przedszkole. Ustanowienie w programie poziomu III, rozszerzającego
treści podstawy programowej, to szansa dalszego rozwijania uzdolnień i możliwo-
ści indywidualnych każdego dziecka.
Nauczyciele pracujący w jednorocznych oddziałach przedszkolnych powinni
dążyć do równoczesnej realizacji treści programowych z I i II poziomu.
Treści programowe podzielono na obszary, co ilustruje przedstawiony poniżej
diagram. Procesy poznawcze umieszczono w miejscu centralnym, bowiem ich
rozwój związany jest ze wszystkimi sferami funkcjonowania człowieka.
Rozwój procesów poznawczych i ich znaczenie w osiąganiu przez dziecko sukcesów
edukacyjnych
8
Wszyscy uczymy się poprzez zmysły. Wrażenia zmysłowe to elementarne skład-
niki procesu poznawczego, powstają wskutek działania bodz
ców na poszczególne
narządy zmysłów. Wrażenia te układają się w sensowne, całościowe spostrzeżenia
dotyczÄ…ce tego, co nas otacza. Bez informacji docierajÄ…cych do naszego systemu
nerwowego, nie byłoby uczenia ani rozwoju. Aby jednak zaistniało, musi dokony-
wać się integracja między pracą kilku układów zmysłowych. Codziennie docierają
do człowieka tysiące wrażeń, które są sortowane, przekształcane i integrowane
tak, by stały się użyteczne (odbiór wrażeń za pomocą zmysłów, ich percepcja,
identyfikacja i rozpoznanie obiektów).
Procesy poznawcze to podstawa naszego kontaktu ze światem. U małego dziec-
ka mają tło emocjonalne i przebiegają najczęściej mimowolnie. Wiek przed-
szkolny to szybki rozwój procesów poznawczych. Spostrzeganie jest jeszcze nie-
doskonałe, ale pod koniec wieku przedszkolnego trudności percepcji zanikają
lub zmniejszają się. Myślenie dzieci się doskonali. U dzieci 3-letnich jest ono
związane z działaniem i spostrzeganiem. W miarę rozwoju zmienia się i dziecko
dokonuje operacji umysłowych oderwanych od bezpośredniego spostrzegania.
Uwaga  początkowo krótkotrwała  staje się dłuższa i w znacznym stopniu do-
wolna.
Procesy pamięci zależne są od tego, jak przebiegał proces spostrzegania i jaka
była wtedy koncentracja uwagi. Trwałość zapamiętywania uwarunkowana jest
tym, czy dziecko brało udział w zdarzeniach oraz czy towarzyszyły temu emo-
cje.
Rozwój procesów poznawczych następuje wraz z naturalnym dojrzewaniem
organizmu, a także pod wpływem celowych i właściwie zorganizowanych sytu-
acji edukacyjnych. Procesy te kształtują się i doskonalą w toku działania i w kon-
takcie z otoczeniem. Małe dzieci potrzebują uczenia się poprzez zmysły i dzia-
łanie ( słyszę i zapominam, widzę i pamiętam, robię i rozumiem ). Właściwy ich
rozwój decyduje o osiąganiu przez dziecko zamierzonych umiejętności w po-
szczególnych obszarach edukacyjnych, a dalej o powodzeniu od początku nauki
szkolnej, a także o prawidłowym funkcjonowaniu w życiu codziennym. Nawet
drobne deficyty mogą wpływać dezorganizująco na umiejętność zabawy, efekty
nauki, zdolności ruchowe, samoobsługę, zachowanie.
Zamieszczony w tabeli materiał edukacyjny dotyczy następujących obsza-
rów z podstawy programowej:
1. Kształtowanie umiejętności społecznych dzieci: porozumiewanie się z dorosły-
mi i dziećmi, zgodne funkcjonowanie w zabawie i w sytuacjach zadaniowych.
4. Wspieranie dzieci w rozwijaniu czynności intelektualnych, które stosują w po-
znawaniu i rozumieniu siebie i swojego otoczenia.
14. Kształtowanie gotowości do nauki czytania i pisania.
9
Zamierzone osiągnięcia dzieci
Zakres
treści
Poziom I Poziom II Poziom III (rozszerzony)
 wyszukuje takie same przedmioty  wyszukuje wśród obrazków  układa proste puzzle,
(układa w pary), tematycznych jeden różniący się  wyszukuje takie same litery,
 wyszukuje takie same obrazki szczegółem, cyfry,
tematyczne (ustawia w pary),  wyszukuje takie same obrazki  wskazuje różnice pomiędzy
 wyszukuje wśród obrazków atematyczne (ustawia w pary), podobnymi literami, cyframi,
tematycznych taki, jak pokazywany  wyszukuje wśród obrazków ate-
przez nauczyciela, matycznych taki jak pokazywany
 składa obrazki z 2-3 części w całość przez nauczyciela,
wg wzoru,  wyszukuje wśród obrazków
atematycznych jeden różniący się
szczegółem,
 odnajduje na ilustracji przedmiot
pokazany na małym pojedyn-
czym obrazku,
 układa obrazki tematyczne z fi-
gur geometrycznych wg wzoru,
 układa wzory atematyczne z fi-
gur geometrycznych wg wzoru,
 dostrzega i wskazuje różnice po-
między podobnymi obrazkami,
 wyszukuje takie same znaki,
wzory, elementy,
 składa obrazki z 3 5 części
w całość wg wzoru,
 składa obrazki z kilku części
w całość bez wzoru,
 dostrzega różnice pomiędzy po-
dobnymi znakami, elementami,
wzorami,
 dorysowuje brakujÄ…ce elementy,
 rozpoznaje popularne dz
więki  rozpoznaje liczne odgłosy  dokonuje analizy i syntezy
z otoczenia, z otoczenia, głoskowej dłuższych wyrazów,
 rozpoznaje brzmienie poznanych  rozpoznaje głosy kolegów,  potrafi określić kierunek linii
instrumentów,  dostrzega nastrój w głosie, melodycznej  w górę, w dół ,
 rozpoznaje głosy: męski, żeński, muzyce (smutny, wesoły),
dziecięcy,  rozpoznaje, czy wyraz jest
 różnicuje dz
więki wysokie i niskie, wypowiedziany dobrze, czy z
le
pod względem artykulacyjnym,
 wyróżnia głoski w nagłosie,
śródgłosie, wygłosie,
 dokonuje analizy głoskowej
i sylabowej prostych wyrazów ,
 łączy głoski, sylaby w wyraz,
10
Percepcja wzrokowa
Percepcja słuchowa
 rozpoznaje znane przedmioty za  różnicuje i nazywa cechy za  ocenia cechy za pomocą dotyku:
pomocą dotyku, pomocą dotyku: zimny, ciepły, kształt, długość, grubość,
 rozpoznaje wybrane produkty gładki, chropowaty, duży,
spożywcze za pomocą smaku, np. mały, itp.
cukier, cytryna,  rozpoznaje i nazywa smaki za
 różnicuje zapachy za pomocą pomocą zmysłu smaku: słodki,
zmysłu powonienia np. mięta, kwaśny, gorzki, bez smaku,
 układa serię obrazków przedsta-  układa historyjkę obrazkową  rozpoznaje zmiany odwracalne
wiającą pojedynczy, zmieniający się składającą się z 3 4 obrazków (otwarte  zamknięte okno)
przedmiot  stosuje określenia: najpierw, i nieodwracalne (cała szyba,
 układa historyjkę obrazkową potem, na końcu, stłuczona szyba),
składającą się z 2-3 obrazków
 rozpoznaje własny znaczek  dopasowuje symboliczny obraz  tworzy symbole do określonych
identyfikacyjny, do przedmiotu, przez siebie treści,
 rozpoznaje i tworzy symbole  odczytuje symbolikÄ™ barw,
oznaczajÄ…ce pogodÄ™,  odczytuje i rozumie znaczenie
 rozpoznaje symbole oznaczajÄ…ce cyfr,
ostrzeżenie, informację, zakaz,  odczytuje litery i wyrazy jako
nakaz, reprezentację konkretnych treści,
 rozpoznaje wybrane znaki
drogowe,
 wymyśla nowe słowa, wierszy-  wymyśla rymowanki, wiersze,
ki, historyjki, piosenki, opowiadania,
 wymyśla zakończenie do  wymyśla nowe rozwiązania
opowiadania, historyjki, w dziedzinie nauki, techniki
 wymyśla tytuł do opowiadania,  wymyśla nowe zastosowania
rysunku, innych treści, dla istniejących urządzeń
i przedmiotów,
 tworzy oryginalne prace
artystyczne, projektuje,
 przekształca istniejące rysunki
w nowe,
 wymyśla rozwiązania określo-
nych problemów,
11
smaku, węchu
wowo-skutkowe
Myślenie przyczyno-
Percepcja za pomocÄ… dotyku,
Myślenie symboliczne
Myślenie twórcze
 zapamiętuje wygląd przedmiotu,  zapamiętuje 3-5 przedmiotów,  zapamiętuje 5 elementów,
 zapamiętuje 2 3 przedmioty,  zapamiętuje kilka obrazków  zapamiętuje serię kilku figur
 zapamiętuje 2 3 obrazki pokazy- pokazywanych kolejno, geometrycznych pokazanych
wane jednocześnie,  zapamiętuje kolejność jednocześnie,
 zapamiętuje sekwencję kilku słów, dz
więków,  zapamiętuje serię figur
 zapamiętuje proste wierszyki, geometrycznych pokazywanych
piosenki, kolejno,
 zapamiętuje kolejność gestów,  zapamiętuje uzyskane informa-
 zapamiętuje kolejno pokazywa- cje i włącza je w system swojej
ne czynności, wiedzy po to, by wykorzystać,
 zapamiętuje kolejność zdarzeń, gdy zajdzie ku temu potrzeba.
 zapamiętuje polecenia, zadania,
 utrzymuje kontakt wzrokowy  skupia uwagÄ™ na rzeczach
z rozmówcą, i dostrzega ich cechy,
 skupia uwagÄ™ na rzeczach,  skupia uwagÄ™ na osobach,
 skupia uwagÄ™ na osobach, dostrze- dostrzega ich wyglÄ…d, wykony-
ga ich wygląd. wane czynności,
 skupia uwagÄ™ na informacjach
uznanych przez nauczyciela za
ważne.
2.1. EDUKACJA ZDROWOTNA
Rozwój fizyczny w wieku przedszkolnym nie przebiega równomiernie. Podsta-
wowymi wskaz
nikami jest budowa ciała i układ ruchowy. Tempo i rytm rozwoju
w tym zakresie jest w miarę równomierny i tylko między czwartym a piątym ro-
kiem życia następuje nasilenie procesów rozwojowych. 3 4-latki mają typ budo-
wy małego dziecka, stopy są słabe, nie ma wykształconych naturalnych krzywizn
kręgosłupa. Układ ruchowy jest słaby: kościec zbudowany jest z tkanki chrzęstnej,
a słabe mięśnie (szczególnie dłoni) wzmacniają się około 5. roku życia. Postępuje
też proces kostnienia oraz ustalenie naturalnych krzywizn kręgosłupa. Wraz z roz-
wojem fizycznym doskonali siÄ™ motoryka. Trzylatki sÄ… nieporadne, nie potrafiÄ…
wykonać łącznie kilku form ruchu. Między 4. a 5. rokiem życia następuje udo-
skonalenie czynności motorycznych (siła, szybkość, zwinność, zręczność i wytrzy-
małość). Grupa dziecięca różnicuje się. Z jednej strony są dzieci, których rozwój
kształtuje się w normie, z drugiej dzieci o przyspieszonej dynamice i nieco słabiej
rozwinięte. Pojawiają się różnice w rozwoju motorycznym, zaznaczają się w tym
zakresie różnice między dziewczynkami a chłopcami.
W okresie przedszkolnym stopniowo zwiększa się też odporność dziecka na
infekcje.
12
Pamięć
Uwaga
Edukacja zdrowotna jest fundamentalnym prawem socjalnym dziecka, zagwa-
rantowanym przez KonwencjÄ™ o prawach dziecka. Celem edukacji zdrowotnej
w przedszkolu jest poznanie i zachęcanie do zdrowego stylu życia. Pozwoli to
na ukształtowanie u dzieci zaczątków postaw, które ułatwią dokonywanie wybo-
rów, mających znaczenie dla jakości ich życia.
Zdrowie to jedna z ważniejszych wartości w życiu człowieka. Ważne jest, aby
dziecko wprowadzane w zagadnienia dotyczące zdrowia poznało budowę własne-
go ciała i funkcję podstawowych organów, nauczyło się stosować zasady higieny
w odniesieniu do własnego ciała i otoczenia. Istotne jest także jak najwcześniejsze
poznanie zagrożeń, jakie mogą czyhać w najbliższym środowisku. Ważnym ele-
mentem jest zarówno aspekt fizyczny, jak i bezpieczeństwo psychiczne: poczucie
własnej wartości i więz
z otoczeniem. Promocja aktywności ruchowej to nie tylko
rozwój fizyczny i zdrowie, ale też sposób na zdobywanie doświadczeń o otaczają-
cym świecie i poznanie własnych możliwości.
W kształtowaniu zachowań sprzyjających zdrowiu ważne są działania nauczy-
ciela i środowiska przedszkolnego, a także wsparcie rodziny sprzyjające utrwaleniu
właściwej postawy prozdrowotnej.
Wskazówki metodyczne
Realizacja treści programowych w tym obszarze edukacyjnym następuje
przez:
" realizację celowo zaplanowanych tematów kompleksowych ukierunkowanych
na zdrowie i bezpieczeństwo, np.  Dbamy o swoje zdrowie ,
" realizację innych tematów, np.  Moje przedszkole, moi koledzy (treści doty-
czące bezpieczeństwa w sali, na terenie przedszkolnym),
" sytuacje okolicznościowe,
" planowe formy aktywności ruchowej.
Nauka aktywności ruchowej i zachęta do niej powinna być realizowana po-
przez codzienne ćwiczenia poranne, zabawy ruchowe (co najmniej dwie) dostoso-
wane do możliwości dzieci, a także pobyt na świeżym powietrzu. Ponadto młod-
sze dzieci kilka razy w tygodniu (minimum dwa razy) uczestniczÄ… w specjalnie
skonstruowanych zestawach zabaw ruchowych, a starsze w zestawach ćwiczeń
gimnastycznych. Od początku niezbędny jest pokaz nauczyciela i jego aktywny
udział. Stopniowo wprowadzamy dzieci w korzystanie z przyborów, pozycje wyj-
ściowe, formy ustawienia oraz sygnały. Starsze dzieci są gotowe do udziału w grach
z regułami.
Zamieszczony w tabeli materiał edukacyjny dotyczy następujących obsza-
rów z podstawy programowej:
2. Kształtowanie czynności samoobsługowych, nawyków higienicznych i kultural-
nych. Wdrażanie dzieci do utrzymywania ładu i porządku.
5. Wychowanie zdrowotne i kształtowanie sprawności fizycznej dzieci.
6. Wdrażanie dzieci do dbałości o bezpieczeństwo własne oraz innych.
13
Zamierzone osiągnięcia dzieci
Zakres
treści
Poziom I Poziom II Poziom III (rozszerzony)
 zna budowę własnego ciała,  znaj funkcje podstawowych
 nazywa części ciała organów człowieka ( serce,
płuca),
 samodzielnie stosuje etapy  poprawnie stosuje etapy mycia zębów,  uzasadnia konieczność
mycia rąk,  myje ręce po korzystaniu z toalety i przed przestrzegania zasad higieny
 samodzielne wykonuje jedzeniem, (estetyka, choroby)
wszystkie czynności doty-  unika miejsc brudnych,  stosuje zasady higieny
czące korzystania z toalety,  wskazuje podstawowe zasady związane zmysłów,
 sprząta po sobie zabawki z higieną własnego ciała,
i miejsce zabawy,  troszczy się o czystość podczas przygoto-
wywania jedzenia,
 zachowuje czystość w miejscach użytecz-
ności publicznej,
 wskazuje, jak należy dbać o czystość
odzieży i obuwia,
 dba o czystość i estetykę miejsca pracy
i zabawy,
 samodzielnie ubiera siÄ™ i rozbiera,
 nazywa podstawowe  poprawnie posługuje się widelcem  zna podstawowe sposoby
pokarmy, i nożem, przechowywania żywności,
 posługuje się łyżką  nazywa pokarmy konieczne dla zdrowia,
i kubkiem,  nakrywa do stołu,
 przezwycięża uprzedzenia  korzysta z serwetki,
do niektórych potraw,  podczas posiłków zachowuje się wg
próbuje nowych potraw, ustalonych zasad,
 spokojne spożywa posiłki,  przezwycięża opory w kontakcie z różno-
 akceptuje mycie owoców rodnością posiłków,
i warzyw przed spożyciem,  przestrzega zakazu picia nieprzegotowa-
nej wody,
 wyjaśnia konieczność odpowiedniego
przygotowania żywności do spożycia
(mycie, gotowanie),
 uzasadnia zakaz spożywania nieznanych
owoców, grzybów, płodów rolnych, roślin
dziko żyjących, produktów nieznanego
pochodzenia,
 akceptuje konieczność ograniczania
spożywania słodyczy,
14
Budowa
własnego ciała
Higiena
Racjonalne żywienie
 koryguje postawę ciała  przyjmuje poprawną postawę podczas  uzasadnia znaczenie ruchu
podczas stania, siedzenia, wykonywania różnych czynności, i przyjmowania poprawnej
 uczestniczy w zabawach  właściwie przygotowuje się do zamierzo- postawy dla prawidłowego
orientacyjno-porządkowych, nej aktywności ruchowej (obuwie, strój), funkcjonowania organizmu,
bieżnych, na czworakach,  stosuje się do wizualnych i dz
więkowych  przestrzega reguł obowiązu-
rzutu, celowania, toczenia, sygnałów, jących w grach i zabawach
skoku, podskoku ,  poprawnie przyjmuje pozycje wyjściowe ruchowych,
 podnosi piłkę i inne do ćwiczeń,  uczestniczy w zabawach
przedmioty,  poprawnie wykorzystuje przybory do w wodzie,
 utrzymuje równowagę ćwiczeń i zabaw,
podczas przejścia po torze,  pokonuje tory przeszkód,
 wspina siÄ™ na niewielkie  Å‚Ä…czy ruch z muzykÄ…, rytmem i przybo-
przeszkody, rem,
 bierze udział w zabawach  osiąga sprawność (na miarę swoich
na śniegu, możliwości): chód, bieg, podskok obunóż
 ilustruje ruchem muzykÄ™, i na jednej nodze,
opowiadanie nauczyciela,  przeskakuje przez niewielkie przeszkody,
 uczestniczy w formach usta-  utrzymuje równowagę podczas przejścia
wienia: rozsypka, gromadka, po torze, Å‚aweczce, stania na jednej
koło, pary, rząd, nodze,
 stosuje się do sygnałów  rzuca piłką, woreczkiem, innymi przed-
nauczyciela (dz
więk, hasło) miotami do celu i na odległość,
podczas zabaw,  bierze udział w zabawach na lodzie,
 rozumie pojęcia zmęczenia  samorzutnie organizuje gry i zabawy
i konieczności odpoczynku ruchowe,
oraz zna jego formy,
 stosuje działania zapobie-  dostrzega związek między troską  rozumie szkodliwy wpływ
gajÄ…ce rozprzestrzenianiu o zdrowie, np. sposobem ubierania siÄ™ nikotyny na organizm i wy-
się infekcji, np. zasłania a chorobą, nikające z tego zagrożenia,
usta, nos podczas kaszlu,  akceptuje potrzebę wypoczynku,  rozumie szkodliwość długie-
kichania,  bierze udział w technikach relaksacyjnych go oglądania telewizji oraz
 akceptuje potrzebÄ™ wietrze- i rozumie ich znaczenie dla funkcjonowa- stosowania gier kompute-
nia pomieszczeń, nia organizmu, rowych,
 uczestniczy w formach wy-  zna sposoby czynnego wypoczynku na
poczynku organizowanych powietrzu,
przez nauczyciela,  odpowiednio zachowuje siÄ™ w miejscu
 korzysta z aktywności wypoczynku innych osób,
ruchowej na powietrzu,  korzysta z aktywności ruchowej na
powietrzu,
 akceptuje badania profilaktyczne oraz
szczepienia ochronne,
 dostrzega związek pomiędzy chorobą
a leczeniem, akceptuje konieczność lecze-
nia, np. wie, że przyjmowanie lekarstw
i zastrzyki sÄ… konieczne,
 podejmuje działania zapobiegające
zmarznięciu i przegrzaniu,
15
Aktywność ruchowa i profilaktyka wad postawy
Zdrowy styl życia i profilaktyka
 przestrzega zasad korzysta-  przestrzega zasad ustalonych dla  wie, jak trzeba zachować się
nia z zabawek i urządzeń na korzystania ze sprzętu sportowego oraz w sytuacji zagrożenia, zna
placu zabaw, przyborów, narzędzi i sztućców, numery alarmowe
 powiadamia nauczyciela  przestrzega zakazu zabawy lekarstwami  przestrzega zakazu kÄ…pania
o uszkodzonych zabawkach i środkami chemicznymi, się bez nadzoru dorosłych.
i sprzęcie,  wskazuje zagrożenia płynące ze świata
 przestrzega zasad porusza- roślin oraz zwierząt i unika ich,
nia się po pomieszczeniach  zachowuje ostrożność wobec nieznajo-
przedszkolnych, mych, nie udziela im ważnych informacji,
 przestrzega zakazu korzysta-  przestrzega zakazu zbliżania się do
nia z urządzeń elektrycznych maszyn i urządzeń (np. rolniczych),
i ognia,  stosuje zasady zachowania siÄ™ w miej-
 przestrzega zakazu zabawy scach publicznych, np. w parku, na ulicy,
na jezdni,  orientuje siÄ™ w bezpiecznym poruszaniu
 przestrzega zakazu samo- się po drogach i korzystaniu ze środków
wolnego oddalania siÄ™, transportu,
 przestrzega zakazu bawienia  zna zagrożenia wynikające z zabawy na
się nieznanymi lub znalezio- zamarzniętych naturalnych zbiornikach
nymi przedmiotami, wodnych,
 zwraca się do nauczyciela  próbuje samodzielnie i bezpiecznie orga-
ze wszystkimi sprawami, nizować sobie czas wolny w przedszkolu.
z którymi dziecko nie potrafi
sobie poradzić,
 zachowuje ostrożność
wobec nieznanych zwierzÄ…t.
2.2. EDUKACJA EMOCJONALNA I WPROWADZENIE W ÅšWIAT WARTOÅšCI
Dziecko zmienia się nie tylko fizycznie, ale zmienia się też jego psychika, któ-
rą cechuje duża emocjonalność. Czynnościom dziecka w okresie przedszkolnym
towarzyszy ładunek różnorodnych uczuć. Sfera emocjonalna dzieci jest najbar-
dziej delikatna i najtrudniejsza do kształcenia. Emocje łatwo powstają i szybko się
zmieniają. Duża pobudliwość nerwowa (im dziecko młodsze, tym większa pobu-
dliwość) powoduje utratę równowagi uczuciowej, dziecko łatwo ulega sugestii,
bywa zmienne. Dzieci ujawniają emocje w różnych formach ekspresji: mimiką,
ruchowo, werbalnie. Pod koniec wieku przedszkolnego reakcje emocjonalne stajÄ…
się bardziej adekwatne do rodzaju i siły bodz
ca. W tym okresie zaczynają pojawiać
się oceny estetyczne i moralne. Dopiero dziecko sześcioletnie uzyskuje znaczną
równowagę emocjonalną, jest jednak drażliwe na ocenę swojej osoby. Pojawiają
się uczucia wyższe. Bardzo ważne dla właściwego rozwoju emocjonalnego jest
znajomość i zaspokojenie podstawowych potrzeb dziecka. Klasyfikacja wg Maslo-
wa pozwala zrozumieć, jak są zaspokajane:
VII potrzeba samorealizacji
VI potrzeby estetyczne
16
Bezpieczeństwo
V potrzeba wiedzy i rozumienia
IV potrzeba szacunku
III potrzeba przynależności i miłości
II potrzeba bezpieczeństwa
I potrzeby fizjologiczne.
W grupie przedszkolnej do ważniejszych należy zaspokojenie potrzeb: bezpie-
czeństwa, miłości, akceptacji, uznania.
Wspierając rozwój dziecka, trzeba nauczyć je rozumieć i nazywać własne po-
trzeby. Ważną umiejętnością jest także identyfikowanie i nazywanie różnych sta-
nów emocjonalnych, a następnie nauczenie się sposobów radzenia sobie z wła-
snymi emocjami oraz kontrolowanie zachowań. Emocje mają zasadniczy wpływ na
procesy poznawcze oraz pełnią podstawową funkcję w motywowaniu do działania.
W procesie edukacyjnym ważne jest tworzenie takich sytuacji, aby dziecko
poznawało siebie, dostrzegało odmienność i niepowtarzalność każdej osoby. Po-
zwoli to na kształtowanie pojęcia tożsamości, własnej wartości, pomoże w budo-
waniu pozytywnego obrazu własnego  Ja , a także szacunku i akceptacji dla sie-
bie i innych osób. Bardzo ważne jest wprowadzenie dziecka w świat wartości.
Zasadniczą sprawą jest, aby nie tylko przyswoiło sobie wiedzę o określonych
wartościach i normach, ale też przyjęło je jako kryterium własnego postępo-
wania. Ich rozumienie i stosowanie pozwoli na podejmowanie wartościowych
wyborów, na harmonijne bycie w zgodzie z sobą oraz współistnienie i współdzia-
Å‚anie z innymi. Jednolity proces nauczania i wychowania sprzyja stopniowemu
budowaniu systemu wartości.
Wskazówki metodyczne
Edukację w tym zakresie rozpoczynamy od przyzwyczajania dzieci do mówie-
nia o swoich emocjach i potrzebach. Można zastosować znaki graficzne,  buz
ki
do określenia przez dzieci swojego samopoczucia. Warto stosować zabawy i ćwi-
czenia pozwalające na dostrzeżenie emocji i potrzeb innych, a także opisanie
przyczyn tych emocji. Kolejny krok to pokazanie sposobów radzenia sobie w sytu-
acjach trudnych.
Przygotowując dzieci do nabycia umiejętności nawiązywania pozytywnych kon-
taktów z innymi oraz współdziałania, należy już najmłodszym dzieciom pokazać
możliwości komunikowania się w sposób werbalny i niewerbalny. Ważne jest sy-
gnalizowanie gotowości do mówienia i uczenie zasad poprawnej dyskusji. Starsze
dzieci powinny werbalizować swoje mocne i słabe strony. Nauczyciel, zachowując
przyjazną atmosferę, powinien uczyć dzieci, żeby mówiły to, co myślą. Stopniowo
trzeba wprowadzać dzieci w pełnienie różnych ról: najpierw jednorazowo, a po-
tem na dłuższy czas. Dyżury mogą dotyczyć opieki nad kącikiem książki, porządku
w łazience, kącika przyrody itp. Dzieciom starszym często tworzymy okazje do
wykonywania zadań w parach i małych (do 3-4 osób) zespołach.
17
Dziecko 3-, 4-letnie ma kłopoty z dostrzeganiem i akceptowaniem indywidual-
ności każdego człowieka. Zadaniem nauczyciela jest tworzenie takich okazji, aby
dzieci mówiły o swoich potrzebach, upodobaniach, celach. Własnym przykładem
trzeba dać dziecku do zrozumienia, że ta różnorodność jest normalna i mamy do
tego prawo. Istotne są sytuacje , w których uczymy dzieci słuchać się wzajemnie.
Dzieci 5-, 6-letnie są gotowe do wzajemnego wysłuchania się w sytuacji konfliktowej
i znalezienia rozwiÄ…zania problemu. Rola nauczyciela polega na dopilnowaniu, aby
dzieci wysłuchały swoich racji i znalazły rozwiązanie, na które zgadzają się obydwie
strony konfliktu.
Poznawanie wartości powinno łączyć się z konkretnymi blokami tematycznymi,
np.  Moje przedszkole  uczymy się odpowiedzialności . Podczas realizacji tego te-
matu trzeba stworzyć takie sytuacje edukacyjne, w których dziecko nie tylko poznaje
przedszkole, ale poznaje, doświadcza i zrozumie, na czym polega odpowiedzial-
ność. Kolejne tematy, to kolejne wartości, np.  Moja rodzina  uczymy się jak ko-
chać innych . Taki sposób wprowadzania w świat wartości to dobre przygotowanie
do zapoznania z umowami i normami postępowania. Dzieci uczestnicząc aktywnie
w procesie poznawania i rozumienia kolejnych wartości, których konsekwencją są
czytelne normy, będą się z nimi identyfikować i zaakceptują je. W ten sposób po-
wstanie cały  Katalog dobrego przedszkolaka . Pomoże on w tworzeniu właściwego
klimatu w grupie przedszkolnej, nauczy odróżniania dobra od zła i będzie ułatwiał
rozwiązywanie konfliktów, a także podejmowanie decyzji i dokonywanie wyborów.
Zamieszczony w tabeli materiał edukacyjny dotyczy następujących obsza-
rów z podstawy programowej:
1. Kształtowanie umiejętności społecznych dzieci: porozumiewanie się z dorosły-
mi i dziećmi, zgodne funkcjonowanie w zabawie i w sytuacjach zadaniowych.
15. Wychowanie rodzinne, obywatelskie i patriotyczne.
Zamierzone osiągnięcia dzieci
Zakres
treści
Poziom I Poziom II Poziom III (rozszerzony)
 identyfikuje i nazywa różne stany  wskazuje przyczyny powstałych  określa własne plany,
emocjonalne, emocji, zamierzenia,
 rozpoznaje i nazywa własne  opisuje swoje mocne i słabe strony,  opisuje wielowymiarowość
potrzeby, akceptuje potrzeby  traktuje niepowodzenia jako infor- człowieka (postrzegam,
innych, macje, co trzeba poprawić, zmienić myślę, czuję, działam),
 zna sposoby radzenia sobie z własny-
mi emocjami,
 właściwie reaguje na przejawy
emocji innych,
 kontroluje własne zachowanie,
 przewiduje skutki różnych zachowań,
18
sobie z emocjami
Rodzaje emocji. Sposoby radzenia
 skupia uwagę na mówiącej do  wskazuje zachowania akceptowane  ustala zakresy obowiązków,
niego osobie, społecznie,  planuje i wykonuje zadania
 odkrywa znaczenia komunikowa-  mówi wprost, czego oczekuje i co w zespole trzy-, czterooso-
nia się w sposób niewerbalny, myśli, zachowując przyjazny klimat, bowym,
 z ważnymi sprawami w ustalony  pełni wyznaczone funkcje, np. dyżur  ocenia sposób wykonania
sposób zwraca się do nauczyciela,  w parach i w trzyosobowym powierzonych zadań,
 podporządkowuje się zacho- zespole podejmuje i realizuje różne  wspólnie rozwiązuje
waniom oczekiwanym przez zadania, problemy,
opiekunów ,
 stosuje zwroty grzecznościowe,
 zgłasza gotowość do mówienia,  akceptuje sytuację, w której  dyskutuje z kolegą i docho-
 słucha innych, nie przerywając, występują różnice potrzeb, zdań dzi do kompromisu,
lub celów,  doświadcza samodzielnego
 dyskutuje wg zasad ustalonych rozwiÄ…zywania sytuacji
przez nauczyciela, konfliktowych,
 rozpoznaje wartości, takie jak:  dostrzega skutki okazywa-
prawda, piękno, odpowiedzialność, nia wartości w relacjach ze
tolerancja, szacunek, szczęście, sobą i innymi ludz
mi,
miłość, przyjaz
ń, inne,  formułuje ocenę zachowań
 dostrzega krzywdę innych, własnych i innych osób,
 nie wyśmiewa się i nie chwali,  dokonuje wyborów i prze-
 pomaga słabszym i potrzebującym żywa pozytywne efekty
pomocy, własnych działań.
 uczestniczy w tworzeniu i prze-
strzega norm współżycia opartych
na wartościach,
 akceptuje zasadę, że wszyscy mają
równe prawa i równe obowiązki.
2.3. EDUKACJA SPOA
ECZNA I OTOCZENIE TECHNICZNE
Edukacja społeczna to budowanie poczucia więzi z innymi osobami
i współuczestnictwa w społeczności bliższej i dalszej. Kontakty społeczne
dziecka są uzależnione od rozwoju emocjonalnego. Wiąże się to nierozerwalnie
z rozumieniem przez dziecko własnej odrębności i niepowtarzalności jako jed-
nostki, a także dostrzeganiem współistnienia innych osób. Tu należy pamiętać,
że młodsze dzieci cechuje egocentryzm i subiektywizm i dopiero około piątego
roku zauważa się cechy uspołecznienia. Dotyczy to nie tylko środowiska rodzin-
nego, ale też grupy rówieśniczej, w tym także grupy przedszkolnej. Na przełomie
wieku przedszkolnego i szkolnego obserwuje się powstawanie wyższych uczuć
patriotycznych, estetycznych i humanistycznych. Udział w życiu społecznym
umożliwia kontrola własnych emocji oraz poznawanie systemu wartości. Dzięki
19
kontaktów 
współdziałanie
NawiÄ…zywanie pozytywnych
konfliktów
RozwiÄ…zywanie
Wartości
temu dzieci zaczynają rozumieć i akceptować wymagania społeczne. Zakres edu-
kacji społecznej w przedszkolu obejmuje rodzinę, grupę rówieśniczą, swoją miej-
scowość, swój region, ojczyznę oraz inne kraje. Obszar ten poszerzono o treści
dotyczące otoczenia technicznego, z jakim styka się małe dziecko.
Wskazówki metodyczne
Dzieci najmłodsze, przychodząc do przedszkola, powinny nauczyć się przed-
stawiania imieniem i nazwiskiem. Kolejny etap to znajomość imion i nazwisk
rodziców oraz rozumienie i określanie stopnia pokrewieństwa. Najstarsze dzieci
opisują swój dom, zwyczaje rodzinne oraz znaczenie i sposoby okazywania so-
bie uczuć. Dzieje się to w sytuacjach okolicznościowych oraz podczas realizacji
tematów kompleksowych, np.  Moja rodzina .
Pierwsze dni pobytu w przedszkolu to poznanie budynku i przeznaczenia po-
mieszczeń i urządzeń. Dzieci szybko powinny udoskonalić umiejętność samo-
dzielnego ubierania i rozbierania się, np. podczas zajęć ruchowych. Teraz stały
się członkami zbiorowości przedszkolnej. Życie w grupie wymusza podporząd-
kowanie się pewnym regułom. Małe dziecko przedszkolne w naturalny sposób
jest egocentrykiem i trzeba pomóc mu dostrzec inne osoby, pokazać wzory wła-
ściwego zachowania i kontaktowania się. Pracę w tym zakresie zaczynamy od
zawierania umów w trakcie różnych okoliczności. Dzięki poznaniu i rozumieniu
kolejnych wartości, dzieci uczestniczą w ustalaniu norm i podporządkowują się
im.
Z rozwojem dziecka i włączaniem w życie społeczne wiąże się także kształto-
wanie poczucia tożsamości regionalnej i narodowej. Już dzieci młodsze poznają
nazwę swojej miejscowości i potem wzbogacają wiedzę o środowisku lokalnym.
Okazją jest realizacja zaplanowanych tematów kompleksowych, np.  Moje mia-
sto (wieś) . Kolejnym etapem jest poznanie swojego regionu i poczucie się człon-
kiem szerszego środowiska (temat kompleksowy). Dobrze poradzą sobie z tym
dzieci starsze.
Na bazie wcześniejszej wiedzy o swojej miejscowości i regionie kształtujemy
tożsamość narodową oraz postawy prospołeczne i obywatelskie. Dobrą okazją
będzie temat  Polska  moja ojczyzna . Będzie to przejawiać się zainteresowa-
niem prawami najbliższego otoczenia oraz gotowością podejmowania działań na
rzecz osiedla, swojej miejscowości, innych ludzi.
Kształcąc poczucie przynależności narodowej, można jednocześnie rozbudzić
zainteresowanie dzieci innymi narodami i kulturami. Dzieci starsze sÄ… gotowe do
otwarcia się na inne społeczności. Pokazując zwyczaje, tradycje i kulturę innych
narodów, łatwo zauważyć to, co decyduje o naszej odrębności, co jest tylko pol-
skie.
Dzieci stopniowo poznają środowisko techniczne  od najprostszych przybo-
rów, materiałów i urządzeń, do tych bardziej skomplikowanych. Starsze dzieci po-
znają także uproszczone procesy technologiczne, dowiadują się o postępie tech-
20
nicznym (dawniej i dziś) i jego znaczeniu. Poznawanie zawodów odbywa się na
przestrzeni kolejnych lat pobytu w przedszkolu: od znanych i bliskich dzieciom,
do tych mniej znanych. Najczęściej planowane są tematy kompleksowe, poświę-
cone tym treściom.
Zamieszczony w tabeli materiał edukacyjny dotyczy następujących obsza-
rów z podstawy programowej:
1. Kształtowanie umiejętności społecznych dzieci: porozumiewanie się z dorosły-
mi i dziećmi, zgodne funkcjonowanie w zabawie i w sytuacjach zadaniowych.
8. Wychowanie przez sztukę  muzyka i śpiew, pląsy i taniec.
9. Wychowanie przez sztukę: różne formy plastyczne.
10. Wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci poprzez zabawy konstrukcyjne, bu-
dzenie zainteresowań technicznych.
15. Wychowanie rodzinne, obywatelskie i patriotyczne.
Zamierzone osiągnięcia dzieci
Zakres
treści
Poziom I Poziom II Poziom III (rozszerzony)
 przedstawia się imieniem  zna własny adres,  opisuje zwyczaje rodzinne,
i nazwiskiem,  wskazuje, czym zajmujÄ… siÄ™ zawodo-
 zna imiona i nazwiska wo najbliżsi członkowie rodziny,
najbliższej rodziny,  określa stopień pokrewieństwa,
 opisuje swój dom,  opisuje, jak okazać miłość swojej
rodzinie,
 nazywa imionami swoich  przestrzega ustalonych norm postÄ™-
kolegów, powania, np. sprząta zabawki,
 zna urzÄ…dzenia i pomiesz-  samodzielnie wykonuje proste
czenia przedszkolne, czynności porządkowe,
korzysta z nich zgodnie
z przeznaczeniem,
 podaje pełną nazwę miej-  odszukuje swoją miejscowość na  podaje pełną nazwę miejsco-
scowości, w której mieszka, konturowej mapie Polski, wości (ewentualnie wyjaśnia
 zna terminologiÄ™ geograficznÄ… nazwÄ™  legenda),
dotyczÄ…cÄ… miejsca zamieszkania  podaje wyjÄ…tkowe fakty
(góra, rzeka, jezioro, itp.), historyczne dotyczące swojej
 rozpoznaje charakterystyczne miejscowości,
obiekty, w tym zabytki,  nazywa największe zakłady lub
typowe zajęcia mieszkańców,
21
Moja rodzina
przedszkole
Moi koledzy, moje
Moja miejscowość
 podaje nazwÄ™ regionu,  podaje istotne fakty historyczne
 odszukuje region na konturowej dotyczÄ…ce regionu,
mapie Polski  identyfikuje siÄ™ z regionem,
 opisuje typowe tradycje regionu
(obrzędy i sztuka ludowa, potrawy),
 dostrzega różnicę pomiędzy współ-
czesnym strojem uroczystym a strojem
regionalnym,
 rozpoznaje taniec regionalny,
 zna wybrane legendy regionalne,
 nazywa największe miasta regionu,
 nazywa ojczyznÄ™,  nazywa wybrane regiony Polski,
 rozpoznaje kształt mapy Polski,  nazywa największe miasta
 rozpoznaje i wyróżnia symbole naro- Polski,
dowe: hymn, godło, flaga, język,  dostrzega piękno polskiej sztuki,
 nazywa stolicę, największą rzekę,  dostrzega dorobek polskiej
morze, nauki, sportu, kultury (wybrane
 dostrzega piękno polskiej przyrody przykłady),
i konieczność jej ochrony,
 rozróżnia materiały: papier,  rozróżnia materiały: plastik, tkaniny,  opisuje wybrane procesy tech-
drewno, metale, szkło, inne, nologiczne, np. wytwarzanie
 samodzielnie konstru-  określa cechy tych materiałów, papieru,
uje z klocków i tworzy  określa funkcje wybranych narzędzi  wskazuje przykłady rozwoju
kompozycje z różnorodnych i urządzeń technicznych, np. żelaz- techniki na przestrzeni historii,
materiałów, ka, radia, telefonu, dz
wigu (windy),  opisuje korzyści z rozwoju
 określa funkcje podstawo-  rozpoznaje i nazywa podstawowe techniki,
wych narzędzi, np. nożyczek maszyny rolnicze: kombajn, ciągnik,  montuje z gotowych elementów
i posługuje się nimi, siewnik i wskazuje ich funkcje, do majsterkowania i konstru-
 określa funkcje podstawo-  opisuje wybrane procesy techno- owania,
wych urządzeń domowych, logiczne, np. powstawanie chleba,  używa prostych narzędzi
np. lodówka, pralka, cukru, podczas majsterkowania, np.
 opisuje rolę wybranych  opisuje cechy i rolę wybranych młotka,
zawodów: lekarz, kucharz, zawodów, np. strażak, górnik,  opisuje znaczenie różnych
listonosz, kierowca, środków komunikacji,
 nazywa podstawowe środki  opisuje funkcje podstawowych  opisuje formy i znaczenie
komunikacji: rower, autobus, instytucji, np. poczta, przychodnia transportu,
samochód. lekarska,
 odróżnia środki komunikacji: tram-
waj, pociÄ…g, samolot, statek,
 opisuje rolę i znaczenie środków
komunikacji ,
 orientuje siÄ™ w podstawowych
zasadach ruchu drogowego,
22
Mój region
Moja ojczyzna
Otoczenie techniczne i społeczne
 zna kilka wybranych krajów  wskazuje położenie Polski na
europejskich, mapie Europy,
 nazywa EuropÄ™ jako kontynent, na  rozpoznaje charakterystyczne
którym znajduje się Polska, budowle lub obiekty z wybra-
 dostrzega różnicę pomiędzy flagą nych krajów,
polską a flagami innych krajów,  rozpoznaje typowe potrawy
 dostrzega odmienność języków innych krajów,
w różnych krajach,  zna zabawy dzieci innych
 słucha bajek, baśni i legend innych narodów,
narodów,  kojarzy znane postaci z krajami
 orientuje się, że Polska należy do Unii europejskimi, np. św. Mikołaja.
Europejskiej.
2.4. EDUKACJA J
ZYKOWA
Celem edukacji językowej w przedszkolu jest kształcenie umiejętności po-
prawnej artykulacji, komunikowania siÄ™, przygotowanie do czytania i pisania.
W wieku przedszkolnym mowa doskonali się. Dziecko zwiększa swój zasób
słownictwa tak pod względem ilościowym, jak i jakościowym. Poprawia się wymo-
wa, zmniejsza się ilość błędów gramatycznych. Pod koniec wieku przedszkolnego
dzieci wypowiadają się nie tylko o zdarzeniach aktualnych, ale także o minionych
lub wyobrażonych. Ułatwia to proces komunikowania się z innymi osobami.
Kształtowanie komunikatywnej mowy dziecka obejmuje dwa typy wypowiedzi:
rozmowÄ™ oraz mowÄ™ powiÄ…zanÄ… (wielozdaniowa wypowiedz
na dany temat). Każ-
da z tych wypowiedzi jest wyrazem dokonywanych czynności umysłowych oraz
werbalnych.
Mowa komunikatywna to:
" stosowanie mowy wyraz
nej (wymowa),
" stosowanie wyrazistej formy dz
więkowej (techniki żywego słowa),
" prawidłowe konstrukcje i formy gramatyczne,
" słownictwo.
Mowa wyrazista to różnicowanie dz
więków, akcenty, siła głosu, właściwe tem-
po wypowiedzi.
Usprawnianie mowy pod względem gramatycznym to stosowanie poprawnej
odmiany i koniugacji odmiennych części mowy, używanie przyimków, spójników
i przysłówków, kształtowanie pojmowania wyrazu w związku z jego słowotwórczą
budowÄ… oraz emocjonalnym zabarwieniem.
Kryterium oceny dojrzałości mowy powiązanej jest jej komunikatywność, wyni-
kająca z układu zdań i stosowania odpowiednich form językowych (dz
więkowych
i gramatycznych), wyrażających ich związek i spoistość.
23
Wybrane kraje europejskie
Formy mowy powiÄ…zanej stosowane w przedszkolu to: wypowiedz
na temat
obrazka, opowiadanie treści utworu literackiego, opowiadanie twórcze, opowia-
danie na temat filmu, przedstawienia.
Wiek przedszkolny to okres zainteresowania słowem pisanym. Dzieci doskonalą
umiejętności niezbędne do nauki czytania i pisania. Wprowadzanie w nią odbywa
się stopniowo, z wykorzystaniem różnych metod. Umiejętność ta wiąże się nieroze-
rwalnie z ćwiczeniami w zakresie percepcji słuchowej i wzrokowej.
W przygotowaniu do pisania trzeba pamiętać o niedoskonałej jeszcze koordy-
nacji ręki dziecka. Gotowość do pisania zależy od dojrzałości aparatu mięśniowo-
stawowego, dynamiki procesów nerwowych, rozwoju koordynacji wzrokowo-ru-
chowej.
Pisanie to uświadomienie myśli, która ma być zapisana, werbalizacja, przypo-
rzÄ…dkowanie liter dz
więkom, ruchy graficzne ręki. Jest to czynność intelektualno-
-motoryczna. Trudności, jakie napotyka dziecko podczas póz
niejszej nauki pisa-
nia, to: zharmonizowanie ruchów kończyny z napięciem siły mięśni i nacisku na
papier, konieczność posługiwania się drobnymi ruchami związanymi z wielkością
liter i stałymi zmianami kierunku linii, płynne wiązanie różnych elementów graficz-
nych w procesie Å‚Ä…czenia liter, rozmieszczanie pisma na kartce (odpowiednie li-
nie), rytmiczne pisanie, czyli właściwe odstępy między literami, właściwa wielkość
liter. Systematyczna praca w przygotowaniu dziecka do zadań szkolnych zniweluje
te trudności.
Wskazówki metodyczne
Realizując ten obszar kształcenia, nauczyciel powinien być wzorem poprawno-
ści językowej oraz umożliwić dzieciom codzienny kontakt z literaturą.
Stosowanie mowy wyraz
nej wymaga pracy nad: poprawnym słuchaniem, wła-
ściwym oddechem, poprawnym funkcjonowaniem narządów artykulacyjnych
(warg, szczęk, języka, podniebienia, krtani). Ćwiczenia usprawniające aparat ar-
tykulacyjny należy rozpocząć od pierwszych dni pobytu w przedszkolu. Praca
w tym zakresie to codzienne ćwiczenia 3-5 minut. Na początku jest to powta-
rzanie w zabawie głosek i sylab (np. naśladowanie głosów zwierząt i odgłosów
z otoczenia). Ćwiczenia słuchowe i oddechowe prowadzimy systematycznie, już
z najmłodszymi dziećmi, równolegle z usprawnianiem narządów artykulacyj-
nych. Często wplatamy je w różne sytuacje edukacyjne.
Ze starszymi dziećmi należy prowadzić codzienne krótkie ćwiczenia oraz 3-4
razy w miesiącu ćwiczenia ortofoniczne (10-20 minut). Ustalenie się wymowy
powinno być zakończone w wieku 6 lat.
Praca nad stosowaniem wyrazistej formy dz
więkowej to ćwiczenia w formie
zabawowej, kontrola wypowiedzi i korekta. W miarę rozwoju możliwości dzie-
ci uczą się m.in. operować natężeniem głosu, stosować odpowiednie tempo
i nadawać wypowiedzi różny charakter. Doskonałą okazją do ćwiczeń w zakresie
stosowania technik żywego słowa są np. zabawy parateatralne.
24
Praca nad stosowaniem poprawnych konstrukcji gramatycznych przez dzieci
to ważne zadanie w pracy nauczyciela przedszkola. Likwidowanie naturalnych
trudności dziecka odbywa się poprzez żywe słowo nauczyciela, poprawianie
błędów dzieci w budowie zdań, tworzenie sytuacji edukacyjnych sprzyjających
ćwiczeniom w poprawnym mówieniu.
Najmłodsze dzieci uczą się poprawnie odmieniać rzeczowniki i przymiotniki
przez przypadki oraz łączyć przyimki (np. na, pod) z rzeczownikami, pojawiają
się też nowe przymiotniki. W ćwiczeniach usprawniamy też posługiwanie się
czasownikami w czasie teraz
niejszym, trybie orzekajÄ…cym. W tym wieku uczymy
także stosowania zaimków, liczebników oraz łatwych spójników  a, i .
Dziecko 5-letnie jest w stanie posługiwać się wszystkimi odmiennymi częścia-
mi mowy. Starsze dzieci wzbogacają swoją mowę o trudniejsze spójniki, popraw-
ne stosowanie przysłówków, liczebników porządkowych, czasowników w czasie
przyszłym i przeszłym. Nieprawidłowości gramatyczne zanikają.
Jak sprowokować dzieci do zastosowania oczekiwanej formy wypowiedzi?
Pomocne będą np. obrazki lub seria obrazków. Podczas rozmowy trzeba zada-
wać pytania do obrazka, typu  Co robi Kasia, a co tata (spójnik  a ). Nauczyciel
musi pamiętać o prawidłowości: na obrazku dzieci zauważają najpierw przed-
mioty, potem czynności. Starsze dzieci dostrzegają cechy, zależności i związki
przyczynowo-skutkowe. Dobrą okazją do ćwiczeń gramatycznych są m.in. zaba-
wy tematyczne, konstrukcyjne, badawcze, spacery i wycieczki. Można na przy-
kład rozmawiać z dziećmi na temat tego, jak wyglądał park jesienią a jak wygląda
teraz (czas przeszły i teraz
niejszy).
Wzbogacanie słownika odbywa się w każdej sytuacji, wiąże się także z ćwi-
czeniami gramatycznymi. Zasób słownictwa poszerza się w miarę zdobywania
kolejnych doświadczeń i wiedzy o otaczającej rzeczywistości. W przedszkolu
wpływ na bogacenie i doskonalenie języka ma realizowana tematyka zajęć.
Przygotowanie do nauki czytania rozpoczynamy już w najmłodszej grupie
wiekowej. Pamiętamy, że o tej sprawności decyduje wiele elementów. Rozwi-
jamy więc percepcję wzrokową i słuchową już u dzieci trzyletnich. Jest to np.
rozpoznawanie dz
więków z otoczenia lub wyszukiwanie takich samych obraz-
ków tematycznych. Ważne są ćwiczenia polegające na wprowadzaniu symboli
i znaków graficznych oznaczających umowną treść. Wraz z rozwojem dziecka
ćwiczenia są trudniejsze.
Przygotowanie ręki do pisania odbywa się poprzez wiele ćwiczeń już od naj-
młodszej grupy wiekowej. Podobnie jak przy umiejętności czytania, ważną rolę
odgrywa tu percepcja wzrokowa. U młodszych dzieci są to ćwiczenia proste, np.
wyszukiwanie takich samych obrazków. Na początku są to ilustracje tematyczne,
a potem pojawiajÄ… siÄ™ proste wzory atematyczne i skomplikowane wzory graficz-
ne. Ponadto, systematycznie należy prowadzić ćwiczenia w zakresie usprawniania
motoryki dużej i małej. Początkowo są to ćwiczenia na dużej, a potem na małej
przestrzeni. Istotne są ćwiczenia koordynacji wzrokowo-ruchowej oraz sprawności
ręki.
25
Umiejętności dziecka gotowego do nauki pisania to:
" orientacja w przestrzeni oraz w schemacie własnego ciała,
" orientacja na kartce papieru,
" rozumienie rytmów,
" myślenie symboliczne,
" dobra percepcja wzrokowa,
" rozwinięta koordynacja wzrokowo- ruchowa,
" dobra sprawność ruchowa i manualna.
Nie wolno nam pomijać faktu, że niektóre dzieci znają litery, interesują się
czytaniem, próbują pisać. Nie należy hamować umiejętności zaobserwowanych
u dzieci w procesie nauki czytania i pisania. Pozwala na to zasada stymulacji roz-
woju i pierwszy cel podstawy programowej: wspomaganie dzieci w rozwijaniu
uzdolnień.
Zamieszczony w tabeli materiał edukacyjny dotyczy następujących obsza-
rów z podstawy programowej:
3. Wspomaganie rozwoju mowy dzieci.
14. Kształtowanie gotowości do nauki czytania i pisania.
Zamierzone osiągnięcia dzieci
Zakres
treści
Poziom I Poziom II Poziom III (rozszerzony)
 różnicuje i powtarza dz
więki,  wybiera odpowiedni obrazek lub
 poprawnie dobiera obrazek do wykonuje polecenie odpowiednio do
usłyszanego wyrazu, usłyszanej wypowiedzi,
 poprawnie artykułuje głoski, wyrazy
i zdania,
 wykonuje ćwiczenia narządów mowy
 warg, szczęk, języka, podniebienia,
krtani wg pokazu nauczyciela,
 operuje natężeniem głosu,  prawidłowo gospodaruje oddechem
 dysponuje długością trwania podczas wypowiedzi,
dz
więku,  stosuje różne tempo wypowiedzi,
 posługuje się różnym natę-  przekazuje głosem emocje,
żeniem mowy: szept, mowa  nadaje wypowiedzi charakter oznaj-
cicha i głośna, miania, pytania, rozkazu,
 stosuje onomatopeje,  rytmizuje wypowiedzi,
26
Poprawność artykulacyjna
Techniki żywego słowa
 wypowiada nazwy z najbliż-  opisuje historyjki zdaniami pojedynczy-  poprawnie używa przysłów-
szego otoczenia, mi i złożonymi, ków nieokreślonych:  nigdy ,
 opisuje obrazki (przedmioty,  poprawnie używa w mowie odmiennych części  gdzieś ,
osoby), mowy: rzeczowników i przymiotników,  poprawnie używa w mowie
 opisuje swoją działalność  poprawnie stosuje koniugację cza- innych przysłówków,
zdaniami pojedynczymi, sowników w mowie, czas teraz
niejszy,  poprawnie używa w mowie
 używa w mowie odmiennych przeszły i przyszły, spójników przeciwnych:  a,
części mowy: rzeczowników,  używa przyimków  naprzeciw, między, ale, lecz, przecież oraz pod-
przymiotników, zaimków, obok, po , rzędnych:  kiedy, żeby, ale ,
 stosuje koniugację cza-  poprawnie używa liczebników po-  stosuje partykuły wskazujące
sowników w mowie, czas rządkowych i wyrazów szeregujących prawdopodobieństwo (może,
teraz
niejszy, tryb orzekający,  następny, poprzedni , na pewno), a także wyrażają-
 używa przyimków  przed, na,  poprawnie używa w mowie spójników ce wolę (niech),
pod, za , łącznych  i, albo, oraz, dlatego, więc ,
 sprawnie stosuje koniu-  poprawnie używa zaimków  ten,
gację czasowników, tryb tamten, tamta, mój, twój, jego, jej ,
rozkazujący,  poprawnie używa przysłówków
wskazujÄ…cych:  tutaj, teraz , pytajÄ…cych:
 gdzie, skąd, dokąd, kiedy i nieokreślo-
nych:  nigdy, gdzieÅ› ,
 stosuje partykuły do tworzenia pytań
(czy) i przeczeń (nie),
 nazywa przedmioty codzien-  nazywa popularne przedmioty oraz  stosuje określenia dotyczące
nego użytku i urządzenia spotykane w otoczeniu maszyny czasu (kiedy?),
gospodarstwa domowego, i urzÄ…dzenia,  nazywa egzotyczne owoce
 nazywa różne materiały, takie  nazywa różne materiały, takie jak: papier, i warzywa,
jak: papier, drewno, drewno, plastik, tkaniny, metale, szkło,
 nazywa podstawowe czynno-  stosuje określenia opisujące właściwości
ści ludzi i zwierząt, oraz cechy ludzi, przedmiotów i zjawisk
 nazywa zwierzęta domowe, atmosferycznych,
 nazywa popularne owoce  nazywa znane rośliny i zwierzęta oraz
i warzywa środowiska przyrodnicze,
 nazywa podstawowe środki  nazywa popularne zawody,
lokomocji,  nazywa kolory pochodne i kształty,
 nazywa podstawowe kolory,  stosuje podstawowe określenia dotyczą-
ce sposobu (jak?) i miejsca (gdzie?),
 korzysta z kącika książki zgod-  odróżnia pojęcia: głoska, litera, sylaba,  dokonuje analizy i syntezy
nie z zainteresowaniami, zdanie, słuchowej dłuższych wyrazów
 ogląda obrazki, zwraca uwagę  dokonuje analizy i syntezy słuchowej o pisowni zgodnej z fonetyką,
na to, co przedstawiają, prostych wyrazów o pisowni zgodnej  rozpoznaje i nazywa litery,
 słucha np. opowiadań, baśni z fonetyką,  czyta wyrazy oraz proste
i rozmawia o nich,  korzysta ze z
ródeł informacji (album, zdania,
atlas& ) z pomocÄ… nauczyciela,  przyporzÄ…dkowuje wyrazy
i zdania do obrazków,
 samodzielnie poszukuje
informacji w książkach
 czyta proste teksty,
27
Poprawność gramatyczna
Zasób słownictwa
Przygotowanie do czytania, czytanie
 rozpoznaje obrazki takie same,  rozpoznaje takie same znaki i różne,  tworzy znaki graficzne wyra-
 rozpoznaje umowne znaczenie  dostrzega różnice pomiędzy odmienny- żające określone treści,
prostych znaków, mi znakami i kształtami, obrazkami,  odwzorowuje kształty w linia-
 rysuje, maluje, modeluje  odróżnia wielkość znaków, turze i na papierze w kratkę,
z mas, wydziera,  rozpoznaje umowne znaczenie znaków  kreśli znaki literopodobne na
 kreśli różne formy w po- i symboli graficznych, małej płaszczyz
nie,
wietrzu, np. wstążką i na  przetwarza znaki graficzne na znaki  kreśli znaki literopodobne
podkładzie, np. z piasku, ruchowe, w liniaturze ruchem postę-
 kreśli linie i kształty na dużej  przetwarza znaki ruchowe na znaki pującym,
płaszczyz
nie, graficzne (pionowe, poziome, faliste)  pisze po śladzie,
 koloruje tory,  rysuje, maluje, modeluje, wycina,  podejmuje próby pisania liter
 układa proste rytmy, wydziera, w liniaturze.
 poprawnie trzyma kredkÄ™,  rysuje szlaczki cieniowane, grubÄ…
pędzel. i cienką linią, na dużej i małej płasz-
czyz
nie,
 Å‚Ä…czy punkty liniÄ… od lewej do prawej,
 rysuje oburącz i po śladzie,
 kreśli znaki literopodobne na dużej
płaszczyz
nie,
 odwzorowuje kształty i znaki, także
w liniaturze i na kratce,
 odtwarza i układa rytmy,
 orientuje się w schemacie ciała
i w przestrzeni,
 orientuje się na kartce papieru (góra,
dół, lewa, prawa strona)
 wykonuje na papierze w kratkę ćwicze-
nia typu dyktando graficzne,
 poprawnie trzyma przybory do pisania.
2.5. EDUKACJA PRZYRODNICZA I EKOLOGICZNA
Dziecko żyje i rozwija się w otoczeniu przyrody. Zadaniem przedszkola jest po-
kazanie jej piękna, mądrości i różnorodności. Należy stwarzać dziecku okazje do
zaobserwowania sposobu korzystania przez człowieka z zasobów przyrody oraz
wskazania mu skutków niewłaściwego zachowania w naturalnym środowisku.
Celem edukacji przyrodniczej i ekologicznej jest wytworzenie emocjonalnego
związku z przyrodą. Ma to doprowadzić do rozbudzenia ciekawości poznawczej
i wytworzenia motywacji do działań przyjaznych przyrodzie. Eksponowana w tej
koncepcji warstwa uczuciowa i emocjonalny kontekst procesów poznawczych są
szczególnie istotne. Uczenie przez przeżywanie to tworzenie takich sytuacji, które
wywołują u dzieci silne przeżycia emocjonalne pod wpływem eksponowanych
wartości. Przeżycia nie tylko oddziałują na psychikę, ale także są czynnikiem, ma-
jącym zasadniczy wpływ na skuteczność poznania i wartościowania.
28
Przygotowanie do pisania
W procesie edukacji przyrodniczej i ekologicznej dziecko jest partnerem na-
uczyciela, aktywnym odkrywcą i badaczem. Muszą być stworzone warunki do
pracy umysłu i do silnych przeżyć emocjonalnych. Postępowanie pedagogiczne
ma tu charakter wielostronny, a więc odwołuje się do aktywności intelektualnej,
emocjonalnej i respektuje cztery drogi dochodzenia do wiedzy  przez przyswaja-
nie, odkrywanie, przeżywanie i działanie.
Nauczyciel przewodzi, sugeruje i proponuje oraz dyskretnie czuwa nad bezpie-
czeństwem wychowanków oraz kierunkiem działań. Trzeba zadbać, aby dziecko
zauważało sens tego, co robi oraz efekty swoich poczynań.
Metody obserwacyjne, badawcze i ćwiczenia praktyczne służą skutecznie
kształtowaniu gotowości do czynnego udziału w ochronie przyrody i środowiska,
przynoszą określone efekty w sferze wiadomości i umiejętności, a także postaw
i motywacji. Nowoczesne metody pracy z dzieckiem kształcą badawczą postawę
nacechowaną odpowiedzialnością, wrażliwością i szacunkiem dla przyrody. Bar-
dzo ważna jest realizacja tego obszaru edukacji we współpracy z rodzicami w celu
ujednolicenia norm i utrwalania zachowań.
Wskazówki metodyczne
Wprowadzanie dziecka w środowisko przyrodnicze rozpoczynamy od nauki
korzystania ze zmysłów w taki sposób, aby dostrzegało i różnicowało bodz
ce.
Poznawanie powinno mieć charakter bezpośredni i wielozmysłowy. Na pozio-
mie poznawania bezpośredniego podstawową rolę odgrywają wrażenia i spostrze-
żenia, które są głównym z
ródłem wiedzy o przyrodzie.
Wśród dominujących form powinny znalez
ć się wycieczki, zabawy badaw-
cze, proste eksperymenty. IstotnÄ… metodÄ… edukacji przyrodniczej i ekologicznej
jest właściwie zorganizowana obserwacja. Nauczyciel powinien kierować nią po-
przez nadanie procesowi spostrzegania określonego celu. Spostrzeganie prowadzi
się z wykorzystaniem różnych zmysłów: wzrokowych, słuchowych, smakowych,
węchowych, dotykowych. Dziecko w lesie dotyka, obejmuje drzewo, mierzy się
z nim, osłuchuje je, wącha, opisuje, staje się cząstką natury. Tu nazywanie nie jest
ważne!
Nauczyciel kieruje obserwacją, a dziecko gromadzi spostrzeżenia. Pozwoli to na
wzbogacenie jego wiedzy i doznań. Z czasem będzie je opisywać i wartościować.
Stopień trudności i złożoność zjawisk oraz problemów dotyczących przyrody bę-
dzie wzrastał wraz z wiekiem i możliwościami dzieci. Młodsze przedszkolaki będą
rozpoznawać bliskie ekosystemy i typowych przedstawicieli. Starsze, poznają tak-
że oddalone środowiska. Być może zauważą w nich zależności przyczynowo-skut-
kowe, przystosowanie do życia w środowisku itp. Nauczyciel wprowadza dzieci
w wybrany obszar przyrody poprzez blok tematyczny lub okazjonalnie pokazujÄ…c
piękno, różnorodność, zależności przyczynowo-skutkowe. Jest to dobry moment
na pokazanie roli przyrody w życiu człowieka. Można także stworzyć okazję, aby
dzieci poznały skutki działalności człowieka i potrafiły je ocenić. Ważne jest na-
uczenie zachowań przyjaznych przyrodzie.
29
Dzieci, w miarę jak poznają środowiska naturalne uświadamiają sobie, iż każ-
dy człowiek ma wpływ na stan przyrody. Po każdym bloku tematycznym potrafią
odróżnić dobre i złe zachowania w danym zakresie. Powinny więc uczestniczyć
w ustalaniu norm postępowania w odniesieniu do konkretnych elementów przy-
rody, np. jak zachować się w lesie czy parku. Wspólnie tworzony przez starsze
przedszkolaki kodeks oznacza identyfikacjÄ™ dzieci z normami, a to daje szansÄ™ na
utrwalenie właściwych zachowań. Dzieci poznają też elementy przyrody nieoży-
wionej. Dzieje siÄ™ tak podczas zaplanowanych sytuacji edukacyjnych w blokach
tematycznych (np.  Bawimy siÄ™ piaskiem, glinÄ… ,  Budujemy domy ) lub okazjo-
nalnie. Starsze przedszkolaki badają właściwości różnych  skarbów Ziemi : powie-
trza, wody, soli, metali, itd. DowiadujÄ… siÄ™ o ich wykorzystaniu.
Ponadto dzieci systematycznie obserwujÄ… i odnotowujÄ… zmiany atmosferyczne
i prowadzą kalendarze pogody. Uczą się też odpowiedzialności, prowadząc w ką-
ciku przyrody hodowle roślin i zwierząt, dokarmiając ptaki.
W miarę poszerzania zakresu poznawanych treści, zainteresowane tym dzieci
mogą dowiedzieć się o istnieniu Kosmosu.
Zamieszczony w tabeli materiał edukacyjny dotyczy następujących obsza-
rów z podstawy programowej:
11. Pomaganie dzieciom w rozumieniu istoty zjawisk atmosferycznych i w unikaniu
zagrożeń.
12. Wychowanie dla poszanowania roślin i zwierząt.
Zamierzone osiągnięcia dzieci
Zakres
treści
Poziom I Poziom II Poziom III (rozszerzony)
 obserwuje walory estetycz-  korzysta z wszystkich zmysłów w procesie  dostrzega różnorodność
ne przyrody, poznawania środowisk przyrodniczych, obiektów i krajobrazów oraz
 korzysta z wszystkich  dostrzega różnorodność w świecie przy- ich walory estetyczne,
zmysłów podczas obser- rody, np. barwy, kształty, zapachy,
wacji przyrodniczych pod
kierunkiem nauczyciela,
 dostrzega i nazywa  obserwuje zjawiska atmosferyczne  dostrzega wzajemne,
zjawiska atmosferyczne i zmiany w przyrodzie zwiÄ…zane z porÄ… przyczynowo-skutkowe
związane z porą roku: roku, zależności w środowisku, np.
wiatr, deszcz, śnieg, mgła,  wskazuje zagrożenia związane z niebez- proste łańcuchy pokarmowe,
szron, burza, chmury, piecznymi zjawiskami atmosferycznymi, barwy ochronne,
 rozpoznaje wybrane  rozpoznaje wybrane ekosystemy, np. las,  dostrzega niszczącą siłę
ekosystemy, np. Å‚Ä…ka, sad, pole, staw, rzeka, przyrody, np. huragan,
ogród, park,  przyporządkowuje poszczególne elemen-
ty przyrody ożywionej do konkretnych
ekosystemów,
30
Różnorodność
w świecie przyrody
Zależności w świecie przyrody
 dostrzega przystosowanie roślin i zwie-
rząt do życia w określonym środowisku,
 określa warunki niezbędne do życia
wszystkim organizmom (woda, powie-
trze, słońce),
 nazywa element przyrody  nazywa elementy przyrody nieożywionej:  opisuje sposoby wykorzystania
nieożywionej: woda, gleba, powietrze, zasobów przyrody nieożywio-
 rozpoznaje wybrane bo-  bada i opisuje wybrane właściwości nej przez człowieka,
gactwa naturalne: piasek, gleby, wody, powietrza,  nazywa, wyjaśnia i przeżywa
glina, kreda,  rozpoznaje bogactwa naturalne: węgiel, obserwowane zjawiska
sól, metale, przyrodnicze,
 uczestniczy w zabawach z magnesem,
 bada i opisuje właściwości wybranych
bogactw naturalnych,
 uczestniczy w prowadzeniu  nazywa części rośliny,  wyjaśnia znaczenie przyrody
prostych hodowli,  opisuje cykl rozwojowy wybranych roślin, dla człowieka (przyroda
 prowadzi proste prace pielęgnacyjne żywi, ubiera i pozwala na
podczas hodowli roślin i zwierząt, funkcjonowanie w życiu, jest
 nazywa narzędzia i maszyny stosowane miejscem relaksu)
przez człowieka w kontaktach z przyrodą,  wskazuje wpływ działalności
 uzasadnia konieczność przewidywania człowieka na przyrodę (zanie-
pogody, wyjaśnia pojęcie  prognoza , czyszczenia wody, powietrza
i gleb, odpady, zmiany
w krajobrazie),
 uczestniczy w dokarmianiu  uczestniczy w opiece nad zwierzętami  uzasadnia konieczność
ptaków zimą, i roślinami, oszczędzania zasobów przyrody
 obserwuje porządek  uczestniczy w utrzymywaniu porządku i produktów naturalnego po-
w otoczeniu przedszkola. w otoczeniu przedszkola, na osiedlu. chodzenia,
 wyjaśnia pojęcie  segregacja
odpadów , wskazuje sposoby
zmniejszenia ich ilości,
 dokonuje wyborów i podejmuje
decyzje dotyczące środowiska
w codziennym życiu (oszczę-
dzanie wody i energii),
 akceptuje, że Ziemia jest
planetÄ…,
 wyjaśnia, co to znaczy, że
Ziemia jest planetą życia,
 zwraca uwagÄ™ na istnienie
innych planet,
 dostrzega rolę człowieka
w poznawaniu Kosmosu.
31
przyrody
nieożywionej
Zasoby przyrody
Zależności w świecie
Relacje: człowiek  przyroda
Ochrona środowiska
Kosmos
2.6. EDUKACJA MATEMATYCZNA
Myślenie dziecka w wieku przedszkolnym nazywamy myśleniem konkret-
no-wyobrażeniowym, przedoperacyjnym. Oznacza to, że dziecko korzysta
z informacji zgromadzonych w postaci wyobrażeń, które są wykorzystywane
i przetwarzane w konkretnej sytuacji. Sposób myślenia zależy od ilości i jako-
ści informacji, indywidualnych zdolności do ich przetwarzania, doświadczeń
i ćwiczeń dziecka. Ważną rolę w rozwoju myślenia odgrywa środowisko, w tym
przedszkolne, dające możliwość doświadczania w procesie aktywności własnej
dziecka.
Celem edukacji matematycznej w przedszkolu jest wspomaganie rozwo-
ju umysłowego, pozwalającego m.in. na orientację w przestrzeni i czasie
oraz rozumienie pojęcia liczby (aspekt kardynalny i porządkowy), a także
umiejętność liczenia, dodawania i odejmowania na konkretach oraz zbio-
rach zastępczych, mierzenia, klasyfikowania.
Treści są dobrane tak, aby rozwinąć czynności intelektualne dziecka oraz
ukształtować umiejętności ważne dla dalszej edukacji matematycznej. Efekty
zależą od umiejętnego dopasowania treści kształcenia do możliwości rozwojo-
wych dzieci, z uwzględnieniem różnic indywidualnych.
Wskazówki metodyczne
Treści podzielono na bloki programowe, układając je w każdym bloku w po-
rządku rozwojowym. Przejście do następnych, trudniejszych treści w danym
bloku (poziom I, II, ewentualnie III) jest możliwe po opanowaniu treści wcze-
śniejszych. Niektóre z bloków są zbyt trudne dla dzieci trzy-, czteroletnich (ze
względu na naturalny w tym wieku sposób myślenia), pojawiają się dopiero na
poziomie II, czyli realizujemy je dopiero z dziećmi najstarszymi. Zastosowa-
nie zapisów dotyczących wieku wprowadzania kolejnych pojęć pełni funkcję
orientacyjną. Ostateczną decyzję co do stopnia trudności realizowanych treści
podejmuje nauczyciel. Realizacja edukacji matematycznej w jednorocznych
oddziałach przedszkolnych obejmuje wszystkie treści w kolejnych blokach
(czyli poziom I i II).
Wprowadzanie dzieci w pojęcia matematyczne powinno odbywać się po-
przez działania na konkretach i w bezpośrednim działaniu dziecka oraz ćwicze-
niach praktycznych.
Zamieszczony w tabeli materiał edukacyjny dotyczy następujących obsza-
rów z podstawy programowej:
4. Wspieranie dzieci w rozwijaniu czynności intelektualnych, które stosują w po-
znawaniu i rozumieniu siebie i swojego otoczenia.
13. Wspomaganie rozwoju intelektualnego dzieci wraz z edukacjÄ… matematycz-
nÄ….
32
Zamierzone osiągnięcia dzieci
Zakres
treści
Poziom I Poziom II Poziom III (rozszerzony)
 orientuje się w schemacie  odróżnia i stosuje określenia  potrafi ocenić relacje w przestrze-
własnego ciała, nazywa  u góry, na dole ni z punktu widzenia innej osoby,
poszczególne części,  ocenia odległości i stosuje okre-  wytycza kierunki od obranego
 określa i porównuje wielkości: ślenia:  daleko, blisko, wysoko, przedmiotu,
 duży, mały , nisko, dalej, bliżej, wyżej, niżej ,
 określa położenie przedmiotów  orientuje się w schemacie ciała
w przestrzeni:  na, pod, za, obok, innej osoby, ustala kierunki od osi
za mną, przede mną, do przodu, ciała drugiej osoby (prawo, lewo,
do tyłu przód, tył),
 orientuje siÄ™ w kierunkach:  ustala, co widzi druga osoba, po-
 strona lewa, strona prawa równuje to z własnym punktem
widzenia,
 orientuje siÄ™ na kartce papieru,
posługuje się pojęciami  góra,
dół, prawa strona, lewa strona,
róg górny prawy, górny lewy, róg
dolny prawy, dolny lewy ,
 dostrzega powtarzające się  dostrzega rytm słuchany i układa  dostrzega przemienność i rytm
elementy i rytmicznie układa go za pomocą symboli (klocków, miesięcy, układa graficzne
szeregi wg podanego wzoru, patyczków, innych, rysowanie), kalendarze,
 słucha i powtarza rytmy (stuka-  odtwarza dz
więkiem (wykla-  dostrzega upływ czasu, orientuje
nie, klaskanie), skiwanie, tupanie, stukanie) się w znaczeniach słów  dzisiaj,
 odtwarza rytm w ruchach rytm przedstawiony w formie wczoraj, jutro, pojutrze, przed-
i gestach ( podskok, tupnięcie), graficznej lub ułożony z klocków, wczoraj ,
 dostrzega przemienność rytmu  dostrzega przemienność i rytm
dnia i nocy , układa graficzne pór roku, układa graficzne
kalendarze, kalendarze,
 dostrzega przemienność i rytm
dni tygodnia, układa graficzne
kalendarze,
 wyodrębnia obiekty do liczenia,  liczy, zaczynając od prawej ,  kojarzy liczbę wyrażoną za
szacuje:  dużo, mało a potem od lewej strony, uświa- pomocą liczebnika, np. siedem
 liczy wyodrębnione przedmioty damia sobie, że ilość nie zależy od z odpowiednią cyfrą 7,
z zastosowaniem liczebników sposobu liczenia,  liczy od dowolnego miejsca (4, 5,
w zakresie dostępnym dziecku,  liczy obiekty znikające (np. 6...) i na wspak (8, 7, 6...)
dostrzega rolę ostatniego wkładane do kartonu),  pokazuje na palcach: pięć, dzie-
liczebnika oznaczającego liczbę  liczy obiekty i pokazuje na zbio- sięć i liczy po pięć: pięć, dziesięć,
policzonych przedmiotów, rach zastępczych (np. na palcach),
 liczy palce
33
Orientacja przestrzenna
Rytmy
Liczenie
 dostrzega, że po dodaniu jest  dodaje i odejmuje na palcach  potrafi w pamięci wykonywać
więcej, po odjęciu jest mniej, i innych zbiorach zastępczych operacje dodawania i odejmowa-
 ustala wynik dodawania i odej- w zakresie do 10, nia w zakresie 10,
mowania na przedmiotach,  rozdaje po kilka,  dodaje i odejmuje w zakresie
 rozdziela tak, aby każdy miał przekraczającym 10,
tyle samo,
 manipuluje przedmiotami,  sprawnie klasyfikuje obraz-  definiuje przedmioty (guziki,
dostrzega wynik tego działania, ki i uzasadnia, wg jakiego klocki) z różnych materiałów za
 porównuje przedmioty, obrazki kryterium, pomocą cech, np. duży , zielony,
 takie same, inne , określa  grupuje słowa wg kryterium: ko- gruby,
 pasuje, nie pasuje , lory, imiona, zwierzęta, i nazywa  segreguje według kilku cech
 gromadzi przedmioty , obrazki tę grupę słów, równocześnie ,
ze względu na przeznaczenie,  segreguje przedmioty (guziki,  stosuje symbole oznaczające
miejsce, gdzie się zwykle klocki) wg cech: koloru, wielkości, cechy przedmiotów,
znajdują, kształtu,
 klasyfikuje przedmioty,
obrazki i uzasadnia wg jakiego
kryterium,
 wymienia jeden element za inny  wymienia jeden element za kilka  dostrzega, że zmiana kolejności
element, w sytuacji kupna i sprzedaży, ustawienia nie zmienia liczby
 porównuje liczebność przez elementów,
przeliczanie i ustawianie w pary,
nakładając elementy jeden na
drugi,
 określa i porównuje wielkości:  wykonuje bardziej złożone pole-  liczy od początku do końca i od
 duży, mały, większy, mniejszy, cenia oznaczające kolejność, końca do początku, zaczynając
największy, najmniejszy ,  określa za pomocą liczebników z dowolnego miejsca ,
 ustawia przedmioty wg podane- porządkowych schody, krzesła,  numeruje obiekty z wykorzysta-
go porzÄ…dku np. od najmniejsze-  ustala miejsce w szeregu:  ten niem cyfr,
go do największego, jest pierwszy, ten piąty, ten
 wykonuje proste polecenia ósmy ,
oznaczające kolejność, np.
najpierw wyjmij kartkÄ™, potem
kredki,
 porównuje długości: długi,  uświadamia sobie, ze zmiana uło-
krótki, taki sam, dłuższy, krótszy, żenia (np. zgięcie drutu, zwinięcie
najdłuższy, najkrótszy, sznurka) nie zmienia długości,
 porównuje wysokość: wysoki,  rozpoznaje i nazywa przybory
niski, niższy, wyższy, najniższy, do mierzenia: linijka , miara
najwyższy, krawiecka,
 mierzy długości krokami, stopa za
stopą, dłonią,
 mierzy różne długości patykiem,
sznurkiem,
34
wanie, rozdzielanie
Dodawanie i odejmo-
Klasyfikacja
równoliczność
Stałość pojęcia liczby,
Aspekt porzÄ…dkowy liczby
Mierzenie długości
 dostrzega kształty,  odkrywa lustrzane odbicie
 rozpoznaje i nazywa koło, trójkąt, i zjawisko symetrii,
kwadrat, prostokÄ…t,  dostrzega symetriÄ™ w otoczeniu
 układa kompozycje płaskie i prze- (zewnętrzna budowa ciała czło-
strzenne z figur geometrycznych, wieka, skrzydła ptaka, owadów),
 dolewa i dostrzega, że jest więcej,
odlewa i dostrzega, że jest mniej,
 dolewa miarkÄ… i liczy , ile takich
miarek zmieści się np. w szklance,
 porównuje ilości płynu w dwóch
takich samych kubkach na podsta-
wie poziom płynu,
 obserwuje zachowanie płynu
w zamkniętym pojemniku na
skutek odwracania,
 porównuje ilość płynu w dwóch
zamkniętych pojemnikach ,
z których jeden stoi, a drugi jest
odwrócony na bok,
 wnioskuje o stałości ilości płynu,
mimo iż wydaje się , że nastąpiła
zmiana na skutek odwrócenia
zamkniętego pojemnika,
 porównuje ciężar przedmiotów na
wadze szalkowej: cięższy, lżejszy,
taki sam,
 waży na wadze szalkowej za
pomocą klocków,
 zauważa, że ciężar nie zależy od
wielkości,
 rozpoznaje i rozumie sens cyfr oraz
znaków matematycznych:  +, -,
<, >,= ,
 zapisuje czynności matematyczne
wyrażone zadaniem matema-
tycznym z treścią za pomocą cyfr
i znaków,
 odczytuje zakodowane czynności
matematyczne i rozwiÄ…zuje je,
 uczestniczy w konstruowaniu gier  konstruuje gry i rozgrywa
i rozgrywa je z kolegami. z kolegami.
35
do geometrii
Wprowadzenie
Mierzenie ilości płynu
Ważenie
ności emocjonalnej
czynności matematycznych
Kształtowanie odpor-
Kodowanie i odczytywanie
2.7. EDUKACJA ARTYSTYCZNA
Poprzez sztukÄ™ dziecko opowiada, jak pojmuje i odbiera otoczenie. PoczÄ…wszy
od przedszkola należy zdawać sobie sprawę z tego, co może dać dziecku kontakt
ze sztuką, jakie wartości zostaną przekazane podczas spostrzegania, przeżywania,
przyswajania i tworzenia.
Sztuka jest środkiem wychowania, ponieważ kształtuje postawy człowieka, ale
jest również środkiem nauczania, ponieważ wzbogaca zasób wiedzy i mechanizmy
poznawcze. Koncepcja  wychowania przez sztukÄ™ nie ogranicza siÄ™ do biernego
kontaktu człowieka z dziełami, ale też wymaga aktywnego uczestnictwa w kulturze.
Właściwie zaaranżowane sytuacje edukacyjne wzmagają zainteresowanie twór-
czością artystyczną, co można zaobserwować w codziennej pracy z dziećmi.
Realizacja programu będzie sposobem rozwijania wrażliwości estetycznej,
a także organizowania działalności artystycznej dziecka, zarówno odtwórczej
jak i twórczej. Poprzez swobodną twórczość zdobędzie ono doświadczenia w tym
zakresie. Dziecko będzie miało możliwość doświadczania, tworzenia oraz rozwija-
nia różnych sfer osobowości: fantazji twórczej, emocji i uczuć wyższych. Kreatyw-
na działalność w sferze poznawczej, emocjonalno-motywacyjnej i praktycznej po-
zwoli zdobyć dzieciom różnorodne doświadczenia.
Stymulując twórczą aktywność artystyczną dziecka, zachęcamy je do realizo-
wania własnych pomysłów, do sprawdzania zaprojektowanych rozwiązań. Dajemy
w ten sposób szansę na podejmowanie działań, szczególnie dzieciom, które są nie-
śmiałe, zamknięte w sobie, wykazują mało inicjatywy oraz są trudne w kontaktach
z rówieśnikami i dorosłymi. Stwarzamy okazję do oceny własnych możliwości oraz
odniesienia sukcesu.
Proponowana w obszarze edukacji artystycznej aktywność rozwinie nie tylko
ich wrażliwość estetyczną i umożliwi różnorodne formy ekspresji, ale będzie także
pełnić rolę swoistej terapii.
Wskazówki metodyczne
Plastyka
Dzieci są stopniowo wprowadzane w pojęcia plastyczne. Najpierw nazywają
barwy podstawowe, operują linią i plamą. Potem poprzez doświadczanie poznają
barwy pochodne i różne stopnie nasycenia barwy. Starsze dzieci tworzą kompozy-
cje i odróżniają portret i pejzaż. Lepiej radzą sobie z rozplanowaniem pracy.
Już dziecko trzyletnie wyraża swoje przeżycia i wiedzę w formach płaskich lub
przestrzennych. Nauczyciel zapoznaje dzieci z narzędziami, materiałami i techni-
kami. Na początku dziecko uczy się trzymania przyborów i prostych technik, jak:
rysowanie kredkami, malowanie farbami plakatowymi, lepienie z plasteliny lub
gliny, wydzieranie. Trudniejsze jest wycinanie, rysowanie patykiem, kredÄ…, stem-
plowanie. LubianÄ… przez dzieci formÄ… jest Å‚Ä…czenie technik.
Kształtowanie wrażliwości estetycznej rozpoczynamy od pierwszych dni pobytu
w przedszkolu. Już dzieci najmłodsze przyzwyczajamy do porządkowania i estety-
36
ki otoczenia. Starsze dzieci zachęcamy do zaprojektowania i wykonania wystroju
pomieszczeń przedszkolnych.
Ważnym elementem kształcenia wrażliwości dziecka starszego jest kontakt ze
sztuką. Zajęcia plastyczne są organizowane i inspirowane przez nauczyciela lub
mają charakter dowolnej aktywności dziecka. Powinno ono mieć stały dostęp do
materiałów, które umożliwią mu ekspresję plastyczną (kącik plastyczny).
Muzyka
Już najmłodsze dzieci różnicują dz
więki wysokie i niskie oraz bawią się przy
nich. Starsze świadomie je nazywają i potrafią określić kierunek linii melodycznej
 w górę, w dół . Kształcąc wrażliwość na barwę dz
więku, trzeba uwzględnić moż-
liwości dziecka. Trzylatki odróżniają głosy: męski, żeński, proste instrumenty per-
kusyjne oraz niektóre odgłosy otoczenia (pies, kot). Starsze dzieci poradzą sobie
z rozpoznaniem skrzypiec, pianina i innych trudniejszych odgłosów, jak potrząsa-
nie piaskiem, odgłosy z otoczenia itp. Podczas uwrażliwiania na tempo istotne jest
kształcenie umiejętności utrzymania równego tempa podczas ruchu, śpiewu, gry.
Ćwiczenia rozpoczynamy od pierwszych dni w przedszkolu, ale dopiero starszym
dzieciom udaje się osiągnąć wrażliwość na tempo. Ćwiczenia w zakresie dynamiki
rozpoczynamy od  słuchania ciszy , a potem różnicujemy dz
więki, aż do  średnio
głośno . Kształcenie poczucia rytmu zaczynamy u trzylatków i stopniujemy trud-
ność zadań.
Najstarsze dzieci na skutek gromadzenia doświadczeń potrafią zauważyć ele-
menty budowy utworu muzycznego, np. refren, akcent metryczny. Na poczÄ…t-
ku dzieci słuchają śpiewu nauczycielki, potem uczą się śpiewać proste piosenki.
Dobierając repertuar, nauczyciel zwraca uwagę na stopień trudności tekstu oraz
melodii. Ważna jest kolejność: osłuchanie z piosenką, nauka, zabawy muzyczno-
-ruchowe oparte na piosence oraz tworzenie akompaniamentu do piosenki.
Ważną rolę w edukacji muzycznej odgrywa ruch. W grupach młodszych prze-
ważają zabawy ilustracyjne i inscenizowane przy muzyce. Wpływ na harmonijny
rozwój motoryki mają zabawy ruchowe przy akompaniamencie. Dzieci reagują na
zmiany w muzyce, np. tempo, rytm, dynamikÄ™. SÄ… wprowadzane od pierwszych
dni w przedszkolu, odpowiednio do umiejętności rozpoznawania przez dzieci
tych elementów muzyki. Lubianą formą są opowieści ruchowe wysnute z treści
bajek, opowiadań, wierszy czy realizowanej tematyki. Tańce pojawiają się w gru-
pach najstarszych.
CiekawÄ… formÄ… jest gra. Wprowadzamy instrumenty perkusyjne gotowe lub
wykonane z dziećmi. Najstarsze dzieci mogą grać na instrumentach o określonej
wysokości dz
więku, np. na dzwonkach, ksylofonach.
Słuchanie muzyki odbywa się wg zasady: dzieci młodsze słuchają muzyki ży-
wej, starsze mogą słuchać muzyki mechanicznej.
Rozwijanie inwencji twórczej przedszkolaków to ciekawe zadanie dla nauczy-
ciela. Małe dzieci lubią rytmizować teksty, dlatego zachęcamy je do improwizacji
opartych na tekście. Może to być np. zabawa w echo. Potem do improwizacji
37
włączamy śpiew. Prostym zadaniem jest śpiewane pytanie nauczycielki i taka sama
odpowiedz
dziecka. Pojawiają się też improwizacje instrumentalne. Najpierw mają
charakter dz
więkonaśladowczy (dzieci młodsze), a potem może to być np. ryt-
miczny akompaniament do piosenki (dzieci starsze). Swobodna ekspresja ruchowa
pojawia się w grupach najmłodszych i wyraża treści pozamuzyczne. W grupach
starszych ruch wiąże się z rytmem i elementami muzyki (tempo, dynamika itd.).
Najstarsze przedszkolaki odróżniają specyficzne czynności ludzi związanych
z muzyką, mogą przyjmować ich role w trakcie edukacji muzycznej. Uczestni-
czą w koncertach. Muzyka to codzienny element różnych sytuacji edukacyjnych,
a także zorganizowane zajęcia muzyczne.
Literatura i teatr
Dzieci najmłodsze poznają utwory literackie krótkie i nieskomplikowane tre-
ściowo. Słownictwo powinno być zrozumiałe, a nowych słów niewiele. Wraz
z wiekiem utwory stają się trudniejsze i dotyczą tematów umożliwiających dysku-
sję i ocenę postępowania bohaterów. Często są też inspiracją do organizowania za-
baw dramatyzowanych. Dzieci w swojej bogatej wyobraz
ni nie tylko przemieniajÄ…
się w  księżniczki lub  rycerzy , ale także nadają przedmiotom cechy ludzkie,
ożywiają je i wykorzystują w niezwykły sposób. Praca z konkretnym utworem,
przeznaczonym do odtworzenia przez dzieci starsze, podzielona jest na etapy:
" poznanie utworu
" charakterystyka postaci
" ocena ich postępowania
" ustalenie logicznego ciągu wydarzeń
" odczytanie sensu (wnioski)
" budowanie scen z utworu w formie zabawowej, ze zmianą ról
" wybór ról
" ustawienie na scenie
" łączenie scen w całość
" dobór rekwizytów, scenografii, muzyki
" przygotowanie oprawy, np. zaproszenia, bilety.
Nauczyciel dobiera techniki teatralne do wieku i możliwości dzieci. Starsze
dzieci poznajÄ… kulisy teatru i same uczestniczÄ… w przygotowaniu oprawy do reali-
zowanej formy teatralnej.
Zamieszczony w tabeli materiał edukacyjny dotyczy następujących obsza-
rów z podstawy programowej:
7. Wychowanie przez sztukÄ™  dziecko widzem i aktorem.
8. Wychowanie przez sztukę  muzyka i śpiew, pląsy i taniec.
9. Wychowanie przez sztukę  różne formy plastyczne.
38
Zamierzone osiągnięcia dzieci
Zakres
treści
Poziom I Poziom II Poziom III (rozszerzony)
 rozpoznaje i nazywa barwy  rozpoznaje i nazywa barwy pochod-  rozróżnia pojęcia: portret,
podstawowe, ne, różne stopnie nasycenia barwy, pejzaż, martwa natura,
 operuje linią,  operuje różnymi formami linii,
 operuje barwnÄ… plamÄ…,  samodzielnie projektuje prace,
 tworzy różnorodne kompo-  tworzy różnorodne kompozycje
zycje płaskie według wzoru płaskie według wzoru i własnego
i własnego pomysłu, pomysłu w układzie pasowym
 tworzy kompozycje półprze- i kołowym,
strzenne i przestrzenne ,  właściwie rozplanowuje pracę na
różnym formacie papieru,
 tworzy ilustracje plastyczne  sprawnie posługuje się poznanymi  eksperymentuje kolorem,
do muzyki oraz w powiązaniu technikami, różnicuje odcienie,
z treścią utworów literackich,  wycina,  wyraża za pośrednictwem
 posługuje się przyborami  posługuje się nożyczkami barwy określone nastroje
i narzędziami: kredka, pędzel,  eksperymentuje w zakresie łączenia i emocje,
stemple, różnych technik i materiałów,  projektuje kostiumy, scenogra-
 tworzy elementy sztuki  sprawnie posługuje się przyborami fię, pacynki, kukiełki,
ludowej, np. pisanki, i narzędziami (prawidłowy chwyt,  poszukuje sposobów przedsta-
 stosuje różne techniki: ryso- odpowiedni nacisk dłoni, precyzyjne wiania ruchu na płaszczyz
nie,
wanie kredkÄ… i kredÄ…, malo- ruchy), w przestrzeni,
wanie palcami i pędzlem na  rozróżnia, nazywa i opisuje cechy
dużym i średnim formacie, poszczególnych materiałów (mięk-
wydzieranie, stemplowanie, kość, gładkość, plastyczność itp.)
modelowanie z mas,  samodzielne dokonuje wyboru: czym
i na czym chce tworzyć swoją pracę,
 pracuje na różnych formatach
i fakturach oraz przy sztalugach,
 tworzy elementy sztuki ludowej, np.
wycinanki,
 uczestniczy w tworzeniu wystaw
plastycznych,
 nazywa własne wytwory,  interpretuje własne wytwory,
 dba o porządek w toku pracy  opisuje wrażenia estetyczne doty-
i po jej zakończeniu, czące wytworów sztuki plastycznej,
 uczestniczy w urządzaniu  właściwie zachowuje się podczas
i dekorowaniu pomieszczeń, zwiedzania wystaw plastycznych,
 dba o porzÄ…dek w toku pracy i po niej ,
 interesuje siÄ™ estetykÄ… wystroju sali,
uczestniczy w urzÄ…dzaniu i dekoro-
waniu pomieszczeń
 oglÄ…da katalogi prezentujÄ…ce
architekturę wnętrz,
39
PLASTYKA
Elementy wiedzy o sztuce
Aktywność twórcza
estetycznej
Kształtowanie wrażliwości
 rozpoznaje melodię znanych  dostrzega i odróżnia dz
więki z oto-  dostrzega i określa kierunek linii
piosenek, czenia: ilość, kierunek, gęstość, melodycznej  w górę, w dół
 dostrzega i odróżnia rodzaj  rozpoznaje i nazywa dynamikę:  wyczuwa akcent metryczny,
dz
więków z otoczenia, ciszej, głośniej  odróżnia dz
więki długie
 rozpoznaje brzmienie  rozpoznaje wysokość dz
więków: i krótkie,
znanych instrumentów, wysoko, średnio, nisko,
 rozpoznaje i nazywa dynami-  rozpoznaje i nazywa tempo: wolno,
kę: cicho, głośno, szybko, wolniej, szybciej,
 reaguje ruchem na akompa-  reaguje na zmiany tempa, dynamiki
niament do marszu, biegu i wysokości dz
więków,
i podskoków,  odtwarza rytm za pomocą ciała,
 rozpoznaje wysokość dz
wię- instrumentów i przyborów,
ków: wysoko, nisko,  dostrzega powtarzające się części
 reaguje na zmiany tempa, utworu,
wysokości i dynamiki,
 odtwarza prosty rytm za po-
mocą dłoni i instrumentów,
 reaguje na przerwÄ™
w muzyce,
 śpiewa zbiorowo i indywi-  określa nastrój słuchanego utworu,  wykonuje proste formy tanecz-
dualnie piosenki z repertuaru  rytmicznie oddycha podczas śpiewu, ne w całości,
dziecięcego i ludowego,  gra na instrumentach: trójkąt,
 przyjmuje prawidłową talerze, ksylofon, metalofon i inne,
postawę podczas śpiewu,  konstruuje i wykorzystuje
 uczestniczy w zabawach samodzielnie wykonane proste
ruchowych ze śpiewem: instrumenty perkusyjne,
ilustracyjnych, inscenizowa-  interpretuje muzykÄ™ za pomocÄ… form
nych, rytmicznych, ruchowych i plastycznych,
 gra na instrumentach perku-  wykonuje elementy tańca,
syjnych: kołatka, grzechotka,  słucha utworów muzyki klasycznej,
bębenek - dłonią i pałeczką,  dzieli się swoimi wrażeniami po
drewienka, tamburyn, wysłuchaniu fragmentu dzieła
muzycznego,
 uczestniczy w zabawach opartych na
muzyce klasycznej,
 interpretuje ruchem opowie-  rytmizuje teksty i wypowiedzi,  dobiera melodie do rymowa-
ści ruchowe przy muzyce,  wykonuje śpiewane dialogi, nek, wierszyków,
 wykonuje improwizacje dz
więkona-  improwizuje na instrumentach
śladowcze głosem i na instrumen- melodycznych,
tach,  łączy różne formy ekspresji
 improwizuje rytmy, twórczej,
 odzwierciedla swoje emocje i prze-
życia w improwizacjach słownych,
wokalnych, instrumentalnych,
ruchowych,
40
MUZYKA
ka, rytm, tempo, struktura utworu
Formy muzyczne:
mentach, słuchanie muzyki
śpiew i ćwiczenia mowy, ruch przy muzyce, gra na instru-
Elementy muzyki  wysokość dz
więku, linia melodyczna,barwa, dynami-
Działania twórcze
 uczestniczy w koncertach, właściwie  odróżnia na czym polega
zachowuje siÄ™ (w tym odpowiedni praca kompozytora, muzyka,
strój), dyrygenta, śpiewaka,
 opisuje wrażenia estetyczne doty-
czące słuchanych utworów,
 słucha utworów literatury  wyraża swoje wrażenia i przeżycia  wskazuje elementy humoru
dziecięcej, związane z odbiorem utworu w utworach literackich i przed-
 interesuje siÄ™ obrazem literackiego lub przedstawienia stawieniach teatralnych,
lub innÄ… formÄ… ilustrujÄ…cÄ… teatralnego,
słuchany tekst, opisuje  charakteryzuje bohaterów literackich
spostrzeżenia, i teatralnych,
 dokonuje oceny postępowania
bohaterów w kategorii dobra i zła,
 układa zakończenie do opowiadania,
 uczestniczy w spontanicznej  wyraża treści mimiką, ruchem  planuje i angażuje się w two-
i zorganizowanej aktywno- i gestem, rzonÄ… formÄ™ teatralnÄ…,
ści ruchowej wynikającej  swobodnie porusza się w prze-  tworzy przedstawienia za po-
z treści poznanych utworów strzeni, mocą różnych technik: kukiełki,
literackich ,  gra różne role, stosując techniki teatr cieni i inne,
 odkrywa znaczenie żywego słowa,
komunikowania się w sposób  bawi się przedmiotami, którym
niewerbalny, nadaje dowolne znaczenie,
 dostrzega związek pomiędzy  odgrywa scenki z rekwizytami,
gestem i słowem,  słucha słów narratora i inscenizuje
 naśladuje gesty, ruchy, swoją rolę samodzielnie lub we
zachowania, współpracy z kolegami,
 uczestniczy w grach w kręgu,  uczestniczy w formach teatralnych:
teatrze z odgrywaniem ról, gra z podziałem na role, pantomi-
teatrze paluszkowym. ma, żywe obrazy, chińskie cienie,
kukiełki, pacynki, teatr obrazów,
 kulturalnie zachowuje się podczas  zna pojęcia: scenografia,
odbioru dzieł literackich i teatral- kostiumy, scena, widownia,
nych, rekwizyt.
 wskazuje elementy piękna w utwo-
rach literackich i w przedstawieniach
teatralnych.
41
muzyki
Kultura odbioru
LITERATURA I TEATR
Odbiór i interpretacja
Ekspresja teatralna
tura odbioru sztuki
Wiedza o teatrze i kul-
3. SPOSOBY OSI
GANIA CELÓW KSZTAA
CENIA I WYCHOWANIA,
Z UWZGL
DNIENIEM MOŻLIWOŚCI INDYWIDUALIZACJI
PRACY W ZALEŻNOŚCI OD POTRZEB I MOŻLIWOŚCI DZIECI
Nauczyciel jest świadkiem różnych zachowań. Mają one swoje z
ródło w braku
możliwości zaspokajania potrzeb. Każdy dąży do znalezienia tego, czego potrze-
buje. Potrzeby dynamizują aktywność. W przedszkolu dziecko potrzebuje: bez-
pieczeństwa, akceptacji, aktywności, kontaktu emocjonalnego, uznania, kontaktu
społecznego, komunikowania się, bodz
ców poznawczych.
Wspierając rozwój dziecka trzeba odpowiadać na jego potrzeby, zainteresowa-
nia i problemy. Nauczyciel powinien zwrócić także uwagę na sposób zaspokajania
potrzeby poznawczej, tak by uniknąć nadmiernych wymagań i stałych napięć zabu-
rzających poczucie bezpieczeństwa. Tym bardziej, że rozwój w tym wieku często
przebiega w sposób nieharmonijny. Obserwacja różnych aspektów rozwoju dziec-
ka pomoże nauczycielowi dobrać odpowiednią drogę wspomagania tego rozwoju.
Punktem wyjścia i warunkiem do właściwego planowania i organizacji procesu
edukacyjnego przez nauczyciela jest więc prowadzenie obserwacji pedagogicz-
nych mających na celu poznanie możliwości i potrzeb rozwojowych dzieci.
Organizacja i formy pracy w przedszkolu
Praca z dzieckiem w grupie przedszkolnej wymaga właściwych form organiza-
cyjnych. Oznacza to rozplanowanie w czasie i przestrzeni wszelkich działań. Re-
alizacja treści programowych w procesie wspomagania rozwoju dziecka odbywa
się w naturalnych i celowo zaplanowanych sytuacjach. Będą to zajęcia i zabawy
dowolne, zajęcia obowiązkowe (sytuacje edukacyjne) oraz sytuacje okolicznościo-
we.
Mogą mieć charakter indywidualny, grupowy i zbiorowy.
Sytuacje edukacyjne to część procesu dydaktycznego, obejmująca aktywność
wewnętrzną i zewnętrzną ukierunkowaną na stawiany cel, czyli założone zmiany
w dzieciach. CiÄ…g takich sytuacji sprzyja narastaniu i stabilizowaniu siÄ™ tych zmian.
Sytuacje edukacyjne sprzyjają nabywaniu zamierzonych umiejętności przy jedno-
czesnym wprowadzaniu dziecka w świat wartości.
Ważne jest przemyślane zagospodarowanie czasu pobytu dziecka w oddziale
przedszkolnym, co zapewni mu prawidłowy rozwój psychoruchowy oraz właściwy
przebieg jego wychowania i kształcenia. Ramowy rozkład dnia powinien respekto-
wać naturalne potrzeby dziecka i umożliwiać nabywanie umiejętności przewidzia-
nych w podstawie programowej wychowania przedszkolnego.
W materiałach pomocniczych zamieszczono przykładowy ramowy rozkład dnia.
Metody pracy w przedszkolu
Efektywność zaplanowanych działań osiągnie nauczyciel dzięki modelowi po-
szukującemu (jest to najskuteczniejszy sposób zapamiętywania i rozumienia treści)
i stosowaniu odpowiednich metod.
42
Metoda nauczania to celowo i systematycznie stosowany sposób pracy nauczy-
ciela, umożliwiający dzieciom opanowanie wiedzy i umiejętności. Jednak musi cały
czas pamiętać, że zabawa jest podstawową formą działalności małego dziecka.
Rola nauczyciela w procesie edukacyjnym dziecka polega na uświadomieniu
celu i umotywowaniu potrzeby jego osiÄ…gania oraz stworzeniu atrakcyjnej sy-
tuacji edukacyjnej. Stąd odpowiednie dla uzyskania zamierzonych celów będą
metody i techniki pobudzające ciekawość poznawczą i aktywność dziecka. Na-
uczyciel wychowania przedszkolnego organizuje proces wychowawczo-dydak-
tyczny i opiekuńczy małego dziecka, zaspokaja jego potrzeby i zapewnia mu
dobrą zabawę, integrując różnorodne, sprawdzone w pedagogice przedszkolnej
metody:
" czynne (metoda samodzielnych doświadczeń, metoda kierowania własną
działalnością dziecka, metoda zadań stawianych dziecku, metoda ćwiczeń)
" słowne (rozmowy, opowiadania, zagadki, objaśnienia i instrukcje, sposoby spo-
łecznego porozumiewania się, metody żywego słowa)
" percepcyjne (obserwacja i pokaz, osobisty przykład nauczyciela, udostępnianie
sztuki).
Zabawy badawcze, doświadczenia, ukierunkowane i zaplanowane obserwacje
przyrodnicze, wycieczki rozbudzą ciekawość poznawczą i zainspirują dzieci do
działania. Aktywność i twórcze myślenie zainicjują metody aktywizujące i twór-
czego myślenia: burza mózgów, mapa pojęciowa, metoda projektu, stacje zada-
niowe, gry planszowe, poker kryterialny, skojarzenia, tworzenie nowych zastoso-
wań, wspólne opowiadania i inne.
Efektywne w pracy z małymi dziećmi są też toki metodyczne oparte na integra-
cji sensorycznej, takie jak: Metoda Dobrego Startu, System Edukacji przez Ruch D.
Dziamskiej, Metoda Symboli Dz
więkowych.
Ważną rolę w tworzeniu środowiska odgrywa wyposażenie sali przedszkolnej,
kąciki zachęcające do zabawy, zabawki dydaktyczne oraz kolorowe książki, albu-
my i plansze.
Planowanie pracy nauczyciela
Działania nauczyciela są planowane i ujęte w kręgi tematyczne. Plany są oparte
na treściach wprowadzających dzieci w świat społeczno-przyrodniczo-kulturowy.
Planowanie zapewnia różnorodność i ciągłość oddziaływań ukierunkowanych na
osiąganie przez dzieci konkretnych umiejętności.
Nauczyciel, konstruując plan, analizuje treści programowe i przekłada je na kon-
kretne zamierzone osiągnięcia dzieci obejmujące wiedzę, umiejętności i postawy
dziecka. W planach sÄ… one zapisane jako cele konkretnych sytuacji edukacyjnych.
Uwzględnia przy tym realne możliwości swoich podopiecznych. W materiałach
pomocniczych zamieszczono przykładowy plan obejmujący jeden krąg tema-
tyczny. Podczas planowania należy zwrócić uwagę na różnorodność stosowanych
metod (atrakcyjność) oraz planowanie osiągnięć ze wszystkich obszarów programu
(wszechstronny rozwój).
43
Realizacja przykładowo zamieszczonego planu dotyczy zajęć dydaktycznych
ujętych w ramowym rozkładzie dnia. Jednak należy pamiętać, iż oprócz tego w cią-
gu dnia odbywają się zajęcia i zabawy dowolne dziecka, a także inne sytuacje, nad
którymi czuwa nauczyciel i realizuje swoje cele ukierunkowane na wieloaspektowy
rozwój dziecka. Bardzo ważne jest wykorzystanie przez nauczyciela czasu  pod-
czas czynności higienicznych, porządkowych, zabaw dowolnych (w tym zabaw
manipulacyjno-konstrukcyjnych, tematycznych, badawczych, ruchowych), space-
rów, obserwacji przyrodniczych  na organizowanie środowiska wychowawczego,
kształcenie samodzielności, doświadczanie i gromadzenie wiedzy przez dzieci.
Wykorzystując niniejszy program do planowania pracy, należy rozważnie
wybierać umiejętności z poszczególnych poziomów. Tu należy pamiętać, że
poziomy wyznaczają stopień trudności, co może odnosić się do wieku, ale nie-
koniecznie. Różnice indywidualne pomiędzy dziećmi urodzonymi w tym samym
roku mogą sięgać nawet kilku lat. Nauczyciel poznaje dzieci w trakcie obserwacji
i wybiera treści odpowiednio do ich możliwości. Odnosi się to zarówno do grup
jednorodnych, jak i różnowiekowych. Planując miesięcznie, zwykle dostosowuje-
my wymagania do większości dzieci, ale niektóre treści należy zróżnicować (np.
treści w zakresie edukacji matematycznej). Koniecznie  w odniesieniu do wy-
chowanków odbiegających poziomem od pozostałych (trudności lub uzdolnienia)
 musimy zastosować omówioną niżej zasadę indywidualizacji. Przy większych
podziałach rozwojowych możemy wybrane zajęcia prowadzić w grupach. Uła-
twieniem w planowaniu są treści napisane na kilku poziomach i uwzględniające
dzieci uzdolnione (w tym sześciolatki, które nie zostały zapisane do klasy I szkoły
podstawowej, a posiadające już umiejętności z poziomu II).
Zasady organizacji procesu edukacyjnego wspierającego rozwój dziecka
Praca z dzieckiem w wieku przedszkolnym wymaga od nauczyciela przestrze-
gania norm postępowania pedagogicznego.
W przedszkolach, jako istotne, wymieniane sÄ… zasady:
" zaspokajania potrzeb
" aktywności
" indywidualizacji
" organizowania życia społecznego
" integracji.
Wśród ważnych zasad wychowania przedszkolnego znajduje się zasada in-
dywidualizacji, polegająca na różnicowaniu wymagań w zależności od potrzeb
i możliwości dziecka. Zasada ta uwzględnia:
" predyspozycje dziecka
" zainteresowania
" zdolności
" trudności i ograniczenia
" środowisko, w którym żyje.
44
Nauczanie zindywidualizowane wymaga precyzyjnej, przemyślanej pracy na-
uczyciela, dopasowania i zróżnicowania zadań tak, by odpowiadały każdemu
dziecku z osobna, zgodnie z rozpoznaniem.
Cykl postępowania pedagogicznego w procesie indywidualizacji
Indywidualizacja podczas zajęć edukacyjnych
Nauczyciel przygotowuje scenariusz zajęć wg procedury:
" analiza zaplanowanych do realizacji celów
" analiza możliwości poszczególnych dzieci w odniesieniu do celów zajęcia
" wybór momentu edukacyjnego, w którym dokona zróżnicowania stopnia
trudności zadania (tak, aby dać szansę na sukces każdemu dziecku)
" wybór metod, form i środków odpowiednich do realizacji zamierzeń
" zaprojektowanie przebiegu zajęcia
" realizacja zajęcia
" ewaluacja zajęcia pod katem osiągnięcia celów w odniesieniu do grupy i po-
szczególnych dzieci.
Moment edukacyjny, w którym nastąpi zróżnicowanie stopnia trudności zada-
nia wynika z celów zajęcia. I tak, np. gdy nauczyciel planuje jako jeden z celów:
 dziecko układa historyjkę obrazkową z czterech obrazków , to nie wszystkie dzie-
ci w grupie poradzą sobie z tym zadaniem. Są też takie, które potrafią dużo więcej.
Jest to dobry moment na zróżnicowanie stopnia trudności tego zadania.
45
Schemat zajęcia uwzględniającego indywidualne możliwości dziecka:
Temat: Układanie historyjki obrazkowej  Uwaga niebezpieczeństwo
Wiek dzieci  5 lat
I. Wprowadzenie do zajęcia:
1. Rytmiczne rysowanie kropek do muzyki (metoda D. Dziamskiej).
2. Układanie i przyklejanie domów z figur geometrycznych (ulica).
II. Część główna:
1. Słuchanie opowiadania nauczyciela, które jest ilustrowane odgłosami ulicy i se-
rią obrazków, rozmowa.
2. Zabawa ruchowa przy muzyce  Uwaga światło .
3. Praca indywidualna  zróżnicowana (moment indywidualizacji):
Pierwszy poziom  wybór pierwszego i ostatniego obrazka (dwa środkowe są
już przyklejone do kartki).
Drugi poziom  układanie obrazków wg kolejności zdarzeń.
Trzeci poziom  układanie obrazków wg kolejności zdarzeń, dorysowanie bra-
kującego obrazka, odczytywanie zdań i układanie pod obrazkami.
II. Zakończenie:
Zabawa twórcza  A
ańcuch skojarzeń .
Indywidualizacja a praca w zespole
Praca zespołowa w przedszkolu to przede wszystkim nauka współdziałania
w parach (dobór dzieci celowy lub losowy). Zespoły mogą mieć takie same za-
dania lub o różnym stopniu trudności (uwzględniamy możliwości, potrzeby, za-
interesowania dzieci). Jeśli chcemy zastosować zasadę indywidualizacji, zespoły
powinny mieć zadania o różnym stopniu trudności (dzieci dobierane są celowo).
Gdy przedszkolaki potrafią wykonywać zadania w parach, tworzymy większe ze-
społy (maksymalnie 3 4 osoby). Konstrukcja treści programowych, ujęta w postaci
trzech poziomów, ułatwia realizację zasady indywidualizacji.
Planowanie pracy wychowawczej
Każde dziecko to inna osobowość. Na tę osobowość i zachowanie dziecka mają
wpływ czynniki genetyczne, choroby w okresie okołoporodowym, zdarzenia trau-
matyczne, środowisko rodzinne, przedszkolne, rówieśnicze. Należy też pamiętać
o mechanizmie modelowania: my jesteśmy modelami, a dziecko jest obserwato-
rem i uczy siÄ™.
Głównym motorem i siłą ludzkich działań są wartości. Zapotrzebowanie na
wartości jest ogromne, bowiem wśród rodziców i nauczycieli narasta przeraże-
nie wszechogarniającą przemocą, agresją, problemami i konfliktami społecznymi,
brakiem szacunku dla wszystkiego i wszystkich. ZÅ‚e zachowania to zwracanie na
siebie uwagi, szukanie sposobu na kontakt z drugim człowiekiem, na bycie zauwa-
żonym, szukanie uznania, wsparcia, zaspokojenia potrzeb.
Rozwój dziecka, człowieka to nie tylko zmiany jakościowe w tym czego się
uczy, lecz i w tym, jakim się staje. Proces wychowania to system czynności nauczy-
46
cieli, rodziców i innych podmiotów, a także samych wychowanków. Umożliwia on
dzieciom zmienianie się w pożądanym kierunku, a więc kształtowanie i przekształ-
canie uczuć, przekonań i postaw społecznych, moralnych, estetycznych, kształto-
wanie woli i charakteru. Praca wychowawcza to proces, który musi być planowy,
zamierzony i systematyczny.
Dziecko powinno poznać samego siebie, potrzeby i emocje własne, a także
innych osób. Ważne, aby umiało  na bazie poznanych i akceptowanych warto-
ści  tworzyć i stosować normy, wykorzystywać je do rozwiązywania konfliktów.
Świadomość i rozumienie emocji oraz rozpoznawanie i stosowanie wartości jest
równie ważne jak wiedza dziecka.
Ze względu na istotne znaczenie tych treści, w niniejszym programie wydzie-
lono dział  Edukacja emocjonalna i wprowadzenie w świat wartości . Planowanie
pracy wychowawczej to uwzględnianie w planach miesięcznych odpowiednich
treści programowych. Ponadto ważny jest klimat wychowawczy tworzony przez
nauczyciela, w tym umiejętność komunikowania się z dziećmi oraz konsekwencja.
Na skuteczny klimat wychowawczy składają się takie elementy, jak:
" dostarczanie wzorów właściwych zachowań i wzmacnianie pozytywnych za-
chowań;
" stosowanie przez nauczyciela technik asertywnego komunikowania siÄ™;
" aktywne słuchanie (wysłuchanie i zrozumienie treści, uświadomienie emocji
rozmówcy, nakierowanie osoby mającej problem na różne możliwości rozwią-
zania, pozytywne wzmocnienie);
" wypracowanie z dziećmi sposobów rozwiązywania konfliktów (uczenie wza-
jemnego słuchania i negocjowania, próby samodzielnego wyjścia z trudnej sy-
tuacji);
" wyznaczanie reguł i granic, ustalenie zachowań akceptowanych i nieakcepto-
wanych, zawarcie układu (kodeks grupowy, także indywidualne ustalenia).
Kodeks grupowy zawierający normy postępowania musi wynikać z naturalnych
sytuacji oraz realizacji tematów kompleksowych związanych z wartościami. Ważny
jest bezpośredni udział dzieci w jego tworzeniu. Będzie to miało ogromne znacze-
nie dla jego rozumienia, akceptacji i respektowania. Właściwości psychofizyczne
przedszkolaków sprawiają, że łatwo przyjmują one czytelne wymagania i są podat-
ne na wpływy pedagogiczne.
Należy także pamiętać o współdziałaniu z rodzicami. Przedszkole, szkoła ma
obowiązek wspierać rodziców. Są oni z
ródłem wiedzy o dziecku, a także partne-
rem w jego wychowywaniu. W oddziałach przedszkolnych nauczycielki prowadzą
obserwacje, aby poznać dziecko i spróbować odpowiednio postępować. Jednak
nie uda się to bez udziału rodziny. W trosce o jednolite oddziaływanie wycho-
wawcze, te dwa środowiska muszą współpracować, szczególnie w sytuacjach pro-
blemowych. Ponadto wychowawca zapoznaje rodziców z podstawą programową,
przekazuje im aktualne informacje o zadaniach wychowawczych i kształcących
realizowanych w przedszkolu, włącza ich do wpajania określonych wiadomości
47
i kształtowania umiejętności dziecka. Na bieżąco informuje o postępach dziec-
ka, ewentualnych problemach i trudnościach, uzgadnia oddziaływania, dyskretnie
promuje właściwe postawy i zachowania (np. promocja zdrowia, zachowania pro-
środowiskowe). Ważne jest też doskonalenie umiejętności wychowawczych rodzi-
ców oraz włączenie ich do współdecydowania o sprawach przedszkola, szkoły.
Kompetencje i obowiÄ…zki nauczyciela przedszkola
Sukces dziecka zależy w znacznej mierze od efektywności pracy nauczyciela,
który jest wzorem i autorytetem dla swojego wychowanka. Jaki jest efektywny na-
uczyciel? Posiada niezbędne kompetencje, jest refleksyjny, doskonali się ustawicz-
nie, osiąga zamierzone cele w pracy z dziećmi. Kompetencje te najogólniej można
podzielić na:
" specjalistyczne (rzetelna wiedza i umiejętności w zakresie przekazywanych tre-
ści);
" dydaktyczne (planowanie pracy, precyzowanie celów, dobieranie metod
i form);
" psychologiczne (nauczyciel przedszkola rozpoznaje potrzeby, możliwości i zain-
teresowania dzieci, kreuje warunki uczenia, poszukiwania, odkrywania, myśle-
nia, komunikowania i działania grupy, tworzy sprzyjający klimat wychowawczy,
uczestniczy w wymianie emocjonalnej między dzieckiem a innymi osobami,
jest opiekunem samodzielnego i aktywnego rozwoju, respektuje prawa dziec-
ka).
Z powyższych rozważań wynikają następujące zadania nauczyciela przedszkola:
1) Prowadzenie systematycznych i udokumentowanych obserwacji pedagogicz-
nych obejmujÄ…cych wszystkie obszary rozwoju, monitorowanie zmian.
2) Dostosowywanie zakresu i sposobu oddziaływań do indywidualnych możliwo-
ści i potrzeb dziecka, zapewnienie poczucia sukcesów rozwojowych.
3) Przeprowadzenie  z początkiem roku poprzedzającego rozpoczęcie przez
dziecko nauki w klasie I szkoły podstawowej  analizy gotowości dziecka do
podjęcia nauki w szkole (diagnoza przedszkolna).
4) Opracowanie indywidualnych programów wspomagania i korygowania rozwo-
ju dla dzieci, które osiągnęły niezadowalający poziom podczas analizy gotowo-
ści do podjęcia nauki w szkole. Realizacja tego programu z dzieckiem następuje
w roku poprzedzającym rozpoczęcie nauki w szkole podstawowej.
5) Prowadzenie ukierunkowanego i planowego procesu wychowawczego oparte-
go na wartościach.
6) Planowanie i realizacja procesu dydaktycznego umożliwiającego podjęcie na-
uki w szkole.
7) Przekazywanie bieżącej informacji rodzicom o realizowanych w przedszkolu
treściach, a także postępach i problemach dzieci.
8) Podejmowanie działań w zakresie wczesnej interwencji specjalistycznej w sto-
sunku do dzieci o specjalnych potrzebach edukacyjnych, we współpracy z po-
radniÄ… psychologiczno-pedagogicznÄ….
48
9) Wspieranie rodziców w rozwiązywaniu problemów wychowawczych.
10) Tworzenie klimatu wychowawczego, sprzyjającego realizacji zamierzeń oraz
poczuciu bezpieczeństwa fizycznego i psychicznego.
11) Dokumentowanie swojej pracy poprzez prowadzenie dzienników, planów
miesięcznych, dokumentacji współpracy z rodzicami i środowiskiem, doku-
mentowanie obserwacji pedagogicznych, i in.
12) Dokonywanie ewaluacji własnej pracy.
4. OBSERWACJE PEDAGOGICZNE. ANALIZA GOTOWOÅšCI
DZIECKA DO PODJ
CIA NAUKI W SZKOLE
(DIAGNOZA PRZEDSZKOLNA)
Jednym z najtrudniejszych zadań nauczyciela jest ocenianie postępów swoich
wychowanków. Diagnozowanie osiągnięć dzieci opiera się na humanistycznej
koncepcji rozwoju człowieka, która zakłada odrębność i indywidualność każdej
jednostki. Postępy i zmiany w rozwoju mają więc prawo przebiegać w tempie cha-
rakterystycznym dla każdego dziecka. Różnice indywidualne sprawiają, że trudno
wyznaczyć sztywne granice oczekiwań, kierując się tylko wiekiem dziecka.
Zadanie nauczyciela polega na systematycznym diagnozowaniu poziomu umie-
jętności, ocenie tempa zmian, wykrywaniu tendencji rozwojowych i określaniu
potrzeb oraz zainteresowań każdego wychowanka. Analiza rozwoju powinna być
dokonywana na podstawie systematycznie prowadzonej obserwacji dziecka i jego
wytworów, we współpracy z rodzicami. Uzupełnieniem wiedzy o dziecku będą
tworzone przez nauczyciela sytuacje zadaniowe, pozwalające zauważyć konkret-
ne umiejętności.
Konstrukcja tego programu, a szczególnie treści programowe przedstawione
jako zestaw zamierzonych osiągnięć dzieci, ułatwi nauczycielowi ukierunkowanie
swoich obserwacji i ich dokumentowanie.
Obserwacje pedagogiczne powinny dostarczyć pełnego opisu funkcji dziecka,
próbować wyjaśnić obserwowane zjawiska oraz sformułować prognozy. Podsta-
wowym celem tych działań jest znalezienie odpowiedzi na pytanie: co dziecko
potrafi, jakie posiada kompetencje. Obserwacja wstępna (na początku roku szkol-
nego) pozwoli zgromadzić informacje niezbędne do zaplanowania procesu edu-
kacyjnego. Opis funkcjonowania we wszystkich sferach daje możliwość ustalenia
poziomu, od którego należy rozpocząć wspomaganie i ustalenie sfery najbliższego
rozwoju. Sfera najbliższego rozwoju to realny, pierwszy cel, do jakiego zmierza
oddziaływanie pedagogiczne. Zaplanowanie i realizacja procesu edukacyjnego łą-
czy się z koniecznością dalszego, stałego monitorowania postępów podopiecznych
(obserwacje śródroczne i na końcu roku szkolnego).
Do wartościowania osiągnięć naszych wychowanków pomocne będą różnorod-
ne środki, w tym materiały własnej konstrukcji, dotyczące poszczególnych obsza-
49
rów rozwoju. Mogą to być np. karty pracy o charakterze czynnościowym. Dzieci
będą kolorować odpowiednie obrazki, łączyć w pary, dorysowywać, zaznaczać itd.
Zadania w nich zawarte pokażą nauczycielowi, co dziecko wie, jak rozumuje, jak
przeżywa i jak wartościuje. Obserwacje zachowań dzieci w codziennych sytuacjach,
podczas zabaw, zadań do wykonania i gier, a także inne badania należy wykonać
w życzliwej atmosferze, z przyznaniem dziecku prawa do popełniania błędów.
Dokumentacja obserwacyjna dziecka to odrębny dla każdego arkusz rozwoju
(gotowy lub samodzielnie przygotowany), w którym nauczyciel zaznaczy posia-
dane/nabyte umiejętności dziecka w poszczególnych sferach rozwoju. Wskazane
jest, aby ten sam arkusz umożliwiał zaznaczanie postępów nie tylko w danym roku
szkolnym, ale przez cały okres pobytu dziecka w placówce przedszkolnej. Widać
wtedy nie tylko zmiany, ale także ich tempo na przestrzeni całego okresu obser-
wacji.
Uzyskane informacje są decydujące także podczas:
" wyboru programu lub jego konstruowania,
" planowania miesięcznego,
" konstruowania scenariuszy zajęć,
" planowania pracy stymulującej rozwój dziecka (indywidualnie lub w grupach) 
działania te są zaplanowane w ramowym rozkładzie dnia przedszkola,
" organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej  za zgodą rodziców,
" przygotowywania oferty zajęć dodatkowych rozwijających zainteresowania
i uzdolnienia dziecka  w przedszkolu decyzja rodziców.
W zależności od dostrzeganych efektów pracy, nauczyciel powinien kontynu-
ować swój plan lub wprowadzać zmiany w sposobie i treściach pracy z wycho-
wankami. Konsekwencją tych zabiegów jest stworzenie maksymalnie najlepszych
warunków dla zapewnienia im rozwoju. Skuteczność działań nauczyciela w od-
niesieniu do zamierzeń zależy od dopasowania treści i metod do rzeczywistych
możliwości każdego dziecka.
Z początkiem roku poprzedzającego rozpoczęcie przez dziecko nauki w klasie
I szkoły podstawowej, należy przeprowadzić analizę gotowości dziecka do podję-
cia nauki w szkole (diagnoza przedszkolna). Celem takiej analizy jest zgromadze-
nie informacji, które mogą pomóc:
1) rodzicom w poznaniu stanu gotowości swojego dziecka do podjęcia nauki
w szkole podstawowej, aby mogli je w osiąganiu tej gotowości, odpowiednio
do potrzeb, wspomagać;
2) nauczycielowi przedszkola przy opracowaniu indywidualnego programu wspo-
magania i korygowania rozwoju dziecka, który będzie realizowany w roku po-
przedzającym rozpoczęcie nauki w szkole podstawowej;
3) pracownikom poradni psychologiczno-pedagogicznej, do której zostanie skie-
rowane dziecko w razie potrzeby pogłębionej diagnozy związanej ze specjalny-
mi potrzebami edukacyjnymi.
Aby wykonać to zadanie, należy skorzystać z gotowych arkuszy, bądz
skonstru-
ować własne opierając się na umiejętnościach zawartych w poziomie I i II progra-
50
mu. Tu należy wybrać najważniejsze umiejętności. Pomocne będzie porównanie
tych wybranych z umiejętnościami wskazanymi w podstawie programowej. Należy
jednak pamiętać, że są to umiejętności dziecka kończącego przedszkole i jeszcze
pozostaje cały rok do podjęcia nauki w szkole. Taka diagnoza pozwoli ocenić,
w jakim momencie rozwoju znajduje się dziecko i które obszary wymagają szcze-
gólnego wsparcia.
W materiałach pomocniczych zamieszczono przykładowy arkusz do bada-
nia gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole. W jego końcowej części znaj-
duje się miejsce na wpisanie obszarów, które zdaniem nauczycieli należy wspoma-
gać i korygować u wychowanka. Ten fragment arkusza trzeba wypełnić po analizie
wyników przeprowadzonego badania. Wyznaczenie tych obszarów i konkretnych
trudności to jednocześnie ustalenie indywidualnego programu wspomagania i ko-
rygowania rozwoju. Stwierdzenie trudności np. w obszarze edukacji matematycz-
nej ukierunkuje pracÄ™ indywidualnÄ… z dzieckiem na wspomaganie rozwoju i kon-
kretnych umiejętności w tym obszarze. Problemy w rozwoju społecznym dziecka
to program do organizowania sytuacji, w których dziecko nauczy się np. współ-
działania i norm obowiązujących w grupie.
Działalność diagnostyczną zakończy przygotowanie listy dzieci, które należy
objąć pracą indywidualną. Praca ta prowadzona jest przez nauczyciela wycho-
wania przedszkolnego w czasie wskazanym w ramowym rozkładzie dnia. Przy-
gotowujÄ…c dla tych dzieci indywidualne programy wspomagania i korygowania
rozwoju, należy rozszerzyć i skonkretyzować wyznaczone w ich arkuszach diagno-
stycznych obszary do wspomagania i korygowania rozwoju. Dla dzieci objętych
pracą indywidualną proponuję założyć odrębną dokumentację (wzór znajduje się
w materiałach pomocniczych). Analiza takiej dokumentacji pokaże ciągłość pracy
z konkretnym dzieckiem w kontekście jego problemów i trudności.
Po zakończeniu działań wspomagająco-korygujących warto ponownie spraw-
dzić gotowość dziecka do podjęcia nauki w szkole, aby ocenić jego postępy i efek-
ty pracy nauczycieli.
W trosce o zapewnienie dziecku optymalnych warunków rozwoju na miarę
jego możliwości ważna jest wczesna interwencja specjalistyczna. W przypadku
dostrzeżenia niepokojących sygnałów dotyczących jakiegokolwiek obszaru roz-
woju dziecka, nauczyciel informuje o tym rodziców, wskazując potrzebę dodat-
kowych konsultacji ze specjalistami w poradni psychologiczno-pedagogicznej lub
innymi. Odpowiednio do wyników tych badań, dziecku i jego rodzinie przysługuje
pomoc psychologiczno-pedagogiczna, udzielana przez przedszkole, szkołę lub od-
powiednie instytucje.
Dzieci z deficytami rozwoju, niepełnosprawne, posiadające orzeczenia i/lub
opinie poradni psychologiczno-pedagogicznej powinny być objęte odpowiednią
opiekÄ… nauczycieli w grupach integracyjnych, wczesnym wspomaganiem, naucza-
niem indywidualnym lub/i oddziaływaniem terapeutycznym. Wiedza o dziecku
pozwoli na stopniowe korygowanie i kompensowanie trudności we współpracy ze
specjalistami.
51
MATERIAA
Y POMOCNICZE
I. Arkusz badania gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole
(diagnoza przedszkolna)
ImiÄ™ i nazwisko dziecka .........................................
Data urodzenia ......................................................
termin badania I od & & & do & & wiek w czasie badania I & .................& & &
termin badania II od & & & do & & wiek w czasie badania II & ...................& &
zgoda rodziców na przeprowadzenie badań
.........................................
data i podpis
Z pomocÄ…
UMIEJ
TNOÅšCI Tak Nie
N
I. Umiejętności społeczne, emocje
nazywa emocje, wskazuje ich przyczynÄ™
stosuje zwroty grzecznościowe
współdziała podczas zabaw i zajęć
przedstawia siÄ™ imieniem i nazwiskiem
podaje imiona rodziców
podaje adres
wie, jakiej jest narodowości
podaje nazwę miejscowości, w której mieszka
wie, co robi strażak, policjant, lekarz itp.
II. Czynności samoobsługowe
przestrzega etapów mycia rąk
samodzielnie korzysta z toalety
samodzielnie rozbiera się i ubiera do zajęć ruchowych oraz wyjść
utrzymuje porzÄ…dek, sprzÄ…ta po zabawie
III. Czynności intelektualne
klasyfikuje wg przeznaczenia, wielkości, koloru
układa historyjkę obrazkową z 3-4 elementów
liczy do 10 na konkretach
dodaje i odejmuje w zakresie do 10
52
ustala równoliczność zbiorów
rozróżnia strony: lewa, prawa
rozróżnia i stosuje pojęcia: na, pod, obok, przed, za
posługuje się liczebnikami porządkowymi w zakresie do 10
wymienia pory roku, dni tygodnia
skupia uwagÄ™ na wykonywanym zadaniu
rozumie polecenia do niego kierowane
zapamiętuje 4 elementy (przedmioty, wyrazy itp.)
poprawnie artykułuje głoski
opowiada, w formie zdań, co przedstawia obrazek (osoby, przedmioty, czynności)
wypowiada się poprawnie pod względem gramatycznym
IV. Gotowość do pisania
orientuje się na kartce (góra, dół, lewa, prawa strona)
Å‚Ä…czy takie same znaki atematyczne i wzory
dostrzega różnice, dorysowuje brakujące elementy
układa szeregi z figur, przedmiotów itp.
rysuje szlaczek w dużej liniaturze
odwzorowuje proste elementy na kartce w kratkÄ™
poprawnie trzyma przybory do pisania
stosuje odpowiedni nacisk dłoni podczas pisania, rysowania
V. Gotowość do czytania
rozpoznaje odgłosy z otoczenia
określa kierunek dz
więku
układa zdanie z podanym wyrazem
wyjaśnia znaczenie prostych symboli z kodeksu grupowego, kalendarza pogody itp.
dzieli wyraz na sylaby i odwrotnie
wskazuje głoskę na początku wyrazu
VI. Wychowanie zdrowotne
uczestniczy i radzi sobie w zabawach ruchowych
zna podstawowe formy ustawień
zna podstawowe pozycje wyjściowe
VII. Wychowanie przez sztukÄ™
uczestniczy w śpiewie
reaguje na zmiany tempa
reaguje na zmiany dynamiki
reaguje na zmiany wysokości
53
rozpoznaje instrumenty perkusyjne
zna kolory podstawowe i pochodne
rysuje na poziomie adekwatnym do wieku
VIII. Edukacja przyrodnicza i techniczna
nazywa zjawiska atmosferyczne
wymienia popularne rośliny i zwierzęta w ekosystemach: las, pole, sad, ogród, łąka
rozpoznaje i nazywa zwierzęta domowe i gospodarskie
nazywa domowe urzÄ…dzenia techniczne i wskazuje ich przeznaczenie
Zalecane obszary do wspomagania i korygowania rozwoju:
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
....................................................................................
Podpisy nauczycieli przeprowadzajÄ…cych badanie
Uwagi: badanie I zaznaczamy kolorem niebieskim, a II czerwonym. Badanie II
jest przeznaczone dla dzieci objętych indywidualnym wspomaganiem i korygowa-
niem rozwoju, pokaże postęp dziecka po zakończeniu pracy.
54
II. Dokumentacja wspomagania i korygowania rozwoju dziecka
ImiÄ™ i nazwisko dziecka .........................................
Program wspomagania i korygowania rozwoju:
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
..........................................................................................................................
data Sytuacja edukacyjna, zadanie cel Uwagi, podpis N
55
III. Przykładowy ramowy rozkład dnia
6.00  7.45 Zabawy dowolne wg zainteresowań: manipulacyjne, konstruk-
cyjne, tematyczne, dydaktyczne, inne.
7.45  8.15 Indywidualne wspomaganie i korygowanie rozwoju, praca
z dzieckiem uzdolnionym (pozostałe dzieci zabawy dowolne).
8.15  8.30 Zestaw ćwiczeń porannych i czynności higieniczno-porządkowe.
8.30  9.00 I śniadanie.
9.00  10.00 Zajęcia dydaktyczne.
10.00  10.30 Zabawy dowolne wg zainteresowań: manipulacyjne, konstruk-
cyjne, tematyczne, dydaktyczne, inne.
10.30  10.45 Zabawa ruchowa i czynności higieniczno-porządkowe.
10.45  11.15 II śniadanie.
11.15  11.45 Indywidualne wspomaganie i korygowanie rozwoju, praca
z dzieckiem uzdolnionym (pozostałe dzieci zabawy dowolne).
11.45  13.15 Zabawy w ogrodzie przedszkolnym, spacery, obserwacje przy-
rodnicze lub/i zabawy ruchowe na sali gimnastycznej, praca
w kÄ…ciku przyrody.
13.15  13.30 Czynności higieniczno-porządkowe.
13.30  14.00 Obiad.
14.00  14.30 Bajkoterapia, ćwiczenia relaksacyjne, zabawy tematyczne, wg
zainteresowań.
14.30  15.30 Zabawy ruchowe w ogrodzie przedszkolnym, obserwacje przy-
rodnicze lub/i zabawy ruchowe na sali gimnastycznej, praca
w kÄ…ciku przyrody.
15.30  16.30 Zabawy dowolne wg zainteresowań dzieci: manipulacyjne,
konstrukcyjne, tematyczne, dydaktyczne, inne.
IV. Plan pracy wychowawczo-dydaktycznej
oddział: III ( dz. pięcioletnie) nauczyciele:..............................................
Tematy kompleksowe:
1. Las jesieniÄ… realizacja od 28.09 do 09.10.
2. Jesień w polu i ogrodzie realizacja od 12.10. do 24.10
56
Temat kompleksowy Las jesieniÄ…
Umiejętność ogólna Poznanie lasu jako ekosystemu, dostrzeganie zmian w przyrodzie, jakie zachodzą jesienią.
Data Sytuacja edukacyjna Zamierzone osiągnięcia dziecka Rodzaj edukacji
(temat, metoda) (Cele operacyjne)
PP Z EW ST J PE M A
28.09 1. Wycieczka do lasu  wielozmysłowo obserwuje i poznaje las,
 ocenia jego czystość,
 rozpoznaje i nazywa dary lasu: szyszki, mech, grzyby, kora, drewno, wrzosy, ** * **
 obserwuje pogodÄ™ i wskazuje zmiany zachodzÄ…ce w przyrodzie jesieniÄ…,
 kończy zdanie typu:  Las jest potrzeby ponieważ...
29.09 1. Nauka piosenki  Leśne  poprawnie odtwarza linię melodyczną i słowa,
skrzaty (metoda ortofoniczno-  poprawnie artykułuje głoski s, sz,
-muzyczna)  reaguje ruchem na zmianÄ™ dynamiki,
** * * **
2. Zabawy badawcze  układa mapę pojęciową  Dary lasu ,
 Dary lasu  bada i określa właściwości drewna,
 wskazuje przykłady wykorzystania drewna,
30.09 1. Układanie historyjki  układa obrazki historyjki we właściwej kolejności,
obrazkowej  wskazuje przykłady zastosowania drewna,
 wymyśla tytuł,
** *** *
2. Zestaw ćwiczeń gimnastycz-  poprawnie przyjmuje pozycję siad klęczny,
nych nr 2  sprawnie ustawia siÄ™ w pary,
 poprawnie wykonuje ćwiczenia na czworakach,
PP Z EW ST J PE M A
01.10 1. Odtwarzanie rytmów  dostrzega rytm słuchany i układa go za pomocą symboli (klocków, patyczków, *** **
graficznych i wysłuchanych innych, rysowanie),
 odtwarza dz
więkiem (wyklaskiwanie, tupanie, stukanie) rytm przedstawiony
2. Zestaw ćwiczeń gimnastycz- w formie graficznej,
nych nr 2  poprawnie przyjmuje pozycję: siad klęczny,
 sprawnie ustawia siÄ™ w pary,
 poprawnie wykonuje ćwiczenia na czworakach,
57
02.10 1. Tworzenie akompaniamentu  wyklaszcze rytm piosenki,
do piosenki  Leśne skrzaty  poprawnie wykorzysta instrument,
2. Wykonanie odbitek liści  zagra fragment piosenki wg instrukcji N,
 opisuje wygląd i właściwości 2 liści z wykorzystaniem spójnika  i oraz * ****
przymiotników,
 poprawnie stosuje technikę wykowania odbitki, z użyciem kredek świeco-
wych,
05.10 1.Nauka wiersza  Las  zapamiętuje wiersz,
 dostrzega rymy i układa rymy do wyrazów,
2. Zestaw ćwiczeń gimnastycz-  dobiera w odpowiednie pary dom-zwierzę,
* *** * *
nych nr 2  poprawnie przyjmuje pozycję siad klęczny,
 sprawnie ustawia siÄ™ w pary,
 poprawnie wykonuje ćwiczenia na czworakach,
06.10 1. Układanie kalendarza pór  rozpoznaje i nazywa pory roku,
roku  wymienia 3 cechy, zjawiska danej pory roku,  stosuje spójnik  i podczas
wyliczania,
 dostrzega przemienność i rytm pór roku, układa graficzne kalendarze,
* * ** * **
 rozpoznaje symbole graficzne oznaczające  cicho, głośno ,
2. Zabawy muzyczno-ruchowe  reaguje ruchem na zmiany dynamiki i tempa,
przy piosence  Leśne skrzaty  śpiewa piosnkę w sposób odpowiedni do pokazywanych symboli graficznych,
PP Z EW ST J PE M A
07.10 1. Ćwiczenia ortofoniczne  rozpoznaje kierunek , z którego dochodzi głos,
 Odgłosy lasu  zdmuchuje listek z dłoni,
 wykonuje ćwiczenia narządów mowy  warg, szczęk, języka wg pokazu
2. Zestaw ćwiczeń gimnastycz- nauczyciela, * *** **
nych nr 2  poprawnie przyjmuje pozycję: siad klęczny,
 sprawnie ustawia siÄ™ w pary,
 poprawnie wykonuje ćwiczenia na czworakach,
58
08.10 1. Wykonanie pracy  Rytmiczny  rytmicznie rysuje  jodełki do marsza i  owale do kujawiaka (koordynacja
las  wykorzystanie metody wzrokowo-ruchowo-słuchowa),
D. Dziamskiej  wydziera  jodełki i  owale i przykleja,
 dorysowuje inne elementy lasu,
 wskazuje przykłady drzew iglastych i liściastych, * ** * * ***
2. Tworzenie przedstawienia  poznaje i stosuje technikę teatralną  żywe obrazy ,
na podstawie wiersza  W lesie  opisuje emocje zwierząt i własne podczas gry,
stoi dom  wyjaśnia na czym polega przyjaz
Å„,
 wymyśla tytuł,
09.10 1. RozwiÄ…zywanie zagadek z  rozpoznaje dotykiem m.in. dary lasu, *
wykorzystaniem wszystkich  rozpoznaje produkty za pomocą smaku i węchu, *
zmysłów  wskazuje (nazywa) na obrazku rozwiązanie zagadki, *
2. Opowieść ruchowa  Leśne  dzieli na sylaby wyrazy, układa zdania, *
przygody  odtwarza ruchem opowiadanie nauczyciela, *
 ustala zasady zachowania w lesie, *
 współpracuje w parach podczas zajęć, *
Uwagi: Zastosowane w planie skróty dotyczą działów programowych. Gwiazdka oznacza, że cel dotyczy treści programo-
wych z danego obszaru. Cel, a nie temat czy metoda, decyduje o miejscu, w którym wstawiono gwiazdkę.
PP  procesy poznawcze
Z  edukacja zdrowotna
EW  edukacja emocjonalna i wprowadzenie w świat wartości
ST  edukacja społeczna i otoczenie techniczne
J  edukacja językowa
PE  edukacja przyrodnicza i ekologiczna
M  edukacja matematyczna
A  edukacja artystyczna
59
BIBLIOGRAFIA
Dudkiewicz K., Kamińska K., Edukacja zdrowotna, Nasza Księgarnia, Warszawa
2001.
Fürl E. Teatr w przedszkolu i Å›wietlicy, Wydawnictwo Jedność, Kielce 2004.
Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E., Dziecięca matematyka, WSiP, Warszawa
1997.
Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E., Wspomaganie dzieci w rozwoju zdolności
do skupiania uwagi i zapamiętywania, WSiP, Warszawa 2005.
Gruszczyk-Kolczyńska E., Zielińska E., Wspomaganie rozwoju umysłowego trzylat-
ków i dzieci starszych wolniej rozwijających się, WSiP, Warszawa 2000.
Hamer H., Klucz do efektywności nauczania, Wydawnictwo Veda, Warszawa
1994.
Kafel K., Lenart W., Którędy po ziemi. Jak kształcić zgodnie z ideą rozwoju zrówno-
ważonego, Narodowa Fundacja Ochrony Środowiska, Warszawa, 1995.
Kaja B., Zarys terapii dziecka, Wydawnictwo Uczelniane WSP, Bydgoszcz 1994.
Klim-Klimaszewska A., Pedagogika przedszkolna, PIW, Warszawa 2005.
Konwencja o prawach dziecka
Lipnicka B. Kształtowanie zdolności i talentu dziecka. Wspierająca funkcja rodzi-
ców, Wydawnictwo Barbara, Kraków 2000.
Mały słownik języka polskiego PWN, Warszawa 1969.
Maas V.F., Uczenie się przez zmysły. Wprowadzenie do teorii integracji sensorycz-
nej, WSiP, Warszawa 1998.
Malko D., Metodyka wychowania muzycznego w przedszkolu, WSiP, Warszawa
1988.
Okoń W., Słownik pedagogiczny, PWN, Warszawa 1987.
Portmann R., Gry i zabawy przeciwko agresji, Wydawnictwo Jedność, Kielce
2003.
Pytlarczyk J., Diagnoza rozwoju dziecka podstawÄ… planowania procesu eduka-
cyjnego w przedszkolu i w szkole, Juka, Warszawa 2007.
Pytlarczyk J., Z radością w świat, Juka, Warszawa 2007.
Rau K., Ziętkiewicz E., Jak aktywizować uczniów, Oficyna Wydawnicza G&P,
Poznań.
Soida D., Zasady i techniki edukacji ekologicznej, Regionalny Ośrodek Edukacji
Ekologicznej, Kraków 1994.
Strykowski W., Strykowska J., Pielachowski J., Kompetencje nauczyciela szkoły
współczesnej, Wydawnictwo eMPi2, Poznań 2003.
Sybilski Z. (red.), Psychologia nie dla psychologów, Wydawnictwo Literackie
Parnas, Inowrocław 2004.
Tillman D., Hsu D., Wychowanie w duchu wartości. Wchodzenie w świat (wiek
3 6 lat), WSiP, Warszawa 2004.
Tillman D. Quera Colomina P., Wychowanie w duchu wartości. Przewodnik,
WSiP, Warszawa 2004.
60
PODSTAWY PRAWNE
" Ustawa z dnia 7 września 1991 r. O systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r. nr 256,
poz. 2572 z póz
niejszymi zmianami)
" Ustawa z dnia 19 marca 2009 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty oraz
o zmianie niektórych innych ustaw ( Dz. U. z 2009 r. nr 56, poz. 458)
" RozporzÄ…dzenie ministra edukacji narodowej z dnia 8 czerwca 2009 r. w spra-
wie dopuszczania do użytku w szkole programów wychowania przedszkolnego
i programów nauczania oraz dopuszczania do użytku szkolnego podręczników
(Dz.U. z 2009 r. nr 89, poz. 730)
" RozporzÄ…dzenie ministra edukacji narodowej z dnia 23 grudnia 2008 r. w spra-
wie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogól-
nego w poszczególnych typach szkół (Dz. U. z 2009 r. nr 4, poz.17)
61
NOTATKI
62
NOTATKI
63


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
w kregu zabawy pogram wychowania przedszkolnego
Zabawy relaksacyjne
ZABAWY DLA PRZEDSZKOLAKÓW
Zabawy orientacyjno porzadkowe
Zabójstwo jako forma zabawy
W KRĘGU FOLKLORU
zabawy alfabetem czesc2 kj 09
ZUCHY W KRĘGU RADY

więcej podobnych podstron