Chruściki (Trichoptera) okolic Kartuz (Pojezierze Pomorskie)

Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
Wydział Biologii
Justyna Kwidzińska
Chruściki (Trichoptera) okolic Kartuz
(Pojezierze Pomorskie)
Praca magisterska wykonana
w Katedrze Ekologii i Ochrony Środo-
wiska
pod kierunkiem
dr hab. Stanisława Czachorowskiego
prof. UWM
OLSZTYN 2001 R.
Spis treści
1. Wstęp ...................................................................................................... 3
2. Materiał i metody.................................................................................... 7
2.1. Opis terenu badań......................................................................................................................7
2.2 Opis stanowisk .........................................................................................................................11
2.3. Metody zbioru materiału i metody statystyczne .....................................................................15
2.4. Metody analizy materiału........................................................................................................15
3. Wyniki .................................................................................................. 17
3.1. Przegląd systematyczny gatunków .........................................................................................17
3.2. Charakterystyka chruścików okolic Kartuz ............................................................................23
3.3. Charakterystyka fauny różnych środowisk.............................................................................26
3.3.1. Fauna jezior......................................................................................................................26
3.3.2. Fauna zbiorników okresowych ........................................................................................26
3.3.3. Fauna zródeł i kanałów ....................................................................................................27
3.4. Analiza podobieństw faunistycznych pomiędzy stanowiskami..............................................27
3.5. Porównanie fauny Trichoptera z różnych lat ..........................................................................28
4. Dyskusja................................................................................................ 28
5. Wnioski................................................................................................. 30
6. Streszczenie........................................................................................... 30
7. Piśmiennictwo....................................................................................... 30
- 2 -
1. Wstęp
Chruściki to szeroko rozpowszechniony rząd owadów (Insecta), których larwy wystę-
pują we wszystkich typach wód śródlądowych. Aacińska nazwa Trichoptera włoskoskrzy-
dłe pochodzi od skupionych na skrzydłach imagines drobnych włosków. Według najnow-
szych danych opisano 12 669 gatunków (wymarłych i współcześnie żyjących), tworzących 62
rodziny i 598 rodzajów (CZACHOROWSKI 2001). Liczba ta wzrosła w ciągu ostatnich dwóch
lat o około 1,5 tys. taksonów.
Oznaczenie rzeczywistej liczby gatunków jest trudne. Szacuje się, że współcześnie
występuje około 50 tys. gatunków chruścików, z czego około 40 tys. żyje w tropikalnych re-
gionach południowo-zachodniej Azji (SCHMIDT 1984). Z badań przeprowadzonych przez
prof. Johna Morse a wynika, że pod względem jakościowym i ilościowym najbogatsza jest
trichopterofauna Regionu Orientalnego (przypada tu 1,22 gatunków Trichoptera/km2) (MOR-
SE, dane nie publikowane).
W Europie opisano ponad 900 gatunków, z czego w Polsce do tej pory udokumento-
wano występowanie ponad 275 gatunków z 18 rodzin (CZACHOROWSKI 2001). Niektóre z
nich najprawdopodobniej już wymarły, wiele innych w niedalekiej przyszłości może spotkać
ten sam los.
Chruściki to duża grupa owadów, można wśród nich spotkać wiele linii rozwojowych
silnie wyspecjalizowanych, jak i takie, które zachowały cechy pierwotne. Istnieją wyrazne
różnice między fauną Trichoptera północnej i południowej półkuli, także na poziomie rodzin
(CZACHOROWSKI 2001).
Postacie dorosłe Trichoptera są typowymi owadami lądowymi aktywnymi wieczorem
i w nocy. Najczęściej można je spotkać w pobliżu wody. Rozmiary chruścików są bardzo
różne: od 2 do 30 mm. Ubarwione są skromnie, dominują odcienie brązowe, szare i czarne,
z mniej lub bardziej widocznym rysunkiem (nie dotyczy to oczywiście gatunków zasiedlają-
cych obszary tropikalne, te są ubarwione bardziej jaskrawo). Skrzydła pokryte są włoskami,
często mają metaliczny połysk, w spoczynku są składane dachówkowato nad odwłokiem. Na
głowie znajdują się oczy złożone i trzy przyoczka, cechą charakterystyczną są skierowane do
przodu i przekraczające długością kilkakrotnie długość ciała czułki. Imagines mają uwstecz-
niony aparat gębowy, niektóre gatunki w tym stadium wogóle nie pobierają pokarmu. Posta-
cie dorosłe chruścików żyją od kilku tygodni do kilku miesięcy.
Chruściki przechodzą rozwój z przeobrażeniem zupełnym. W cyklu życiowym wystę-
pują: jajo, stadia larwalne (najczęściej pięć), poczwarka oraz imago. Jaja składane są poje-
dynczo lub w pakietach do wody lub są przyczepiane do roślinności nadwodnej. Wylęgające
się larwy mają wydłużony kształt, dobrze wykształcony aparat gębowy i sklerotyzowaną gło-
wę. Wśród larw chruścików występują formy wolnożyjące, ale zdecydowana większość żyje
w przenośnych domkach. Wielkość larw waha się w granicach od 2 do 40 mm długości, zaś
domków może dochodzić do 50 60 mm (CZACHOROWSKI 2001).
Larwy Trichoptera to prawdziwi podwodni konstruktorzy (CZACHOROWSKI 2001).
Wykorzystując produkt gruczołów wargowych jakim są jedwabne nici, tworzą sieci łowne,
norki i różnego kształtu przenośne domki. Materiał użyty do budowy i kształt domku zależy
od gatunku chruścika (STACCZYKOWSKA 1986). Larwy chruścików reprezentują różne formy
odżywiania się. Są wśród nich drapieżcy (Rhyacophilidae, Polycentropodidae), detrytusofagi
(Philopotamidae, Limnephilidae), fitofagi (Hydroptilidae, Leptoceridae), gatunki wszystko-
żerne (Limnephilidae, Molannidae, Phryganeidae), niektóre żywią się gąbkami (Leptocerida-
e: Ceraclea) lub glonami (Hydroptilidae) (CZACHOROWSKI 1998).
Przepoczwarczenie odbywa się wewnątrz domku (formy bezdomkowe w tym okresie
budują domek poczwarkowy). Po kilkunastu dniach poczwarka przegryza pokrywę
i wychodzi z wody jako imagines.
Larwy chruścików żyją w różnych środowiskach wodnych: w strumieniach, rzekach,
jeziorach. Opanowały różne środowiska, często niedostępne dla innych organizmów. Niektóre
gatunki żyją wysoko w górach, np. w Himalajach (na wys. około 5 800 m n.p.m.), kilka ga-
tunków z Nowej Zelandii i Australii żyje w środowisku morskim, co jest rzadkością
w świecie owadów (HOLZENTHAL I BLAHNIK 1999). Larwy Trichoptera żyją zasadniczo
w płytkim litoralu, ale są też spotykane gatunki, które mogą występować na 40, a nawet 80 m
głębokości (STACCZYKOWSKA 1986). Są pospolite w wodach śródlądowych, nie biorąc pod
uwagę liczniejszych muchówek (Diptera), są też najważniejszym elementem makrobentosu,
zwłaszcza w regionach neotropikalnych (CZACHOROWSKI 2001). Chruściki są zróżnicowane
pod względem ekologicznym. Licznie występują w potokach, strumieniach i chłodnych gór-
skich rzekach (w niektórych potokach stanowią do 40% fauny, żyją nawet przy bardzo by-
strym prądzie). Mniej licznie fauna chruścików zasiedla duże rzeki i wody stojące, zwłaszcza
ciepłe. Wiele gatunków żyje w zbiornikach okresowych i torfowiskach. Larwy kilku gatun-
ków można też spotkać w wilgotnej ściółce (wtórny lądowy tryb życia), inne zasiedlają zródła
helokrenowe (CZACHOROWSKI 2001).
W jeziorze widoczne jest strefowe rozmieszczenie larw, różne gatunki preferują inne
siedliska (CZACHOROWSKI 1998):
strefy najpłytszego litoralu (niezarośniętego)
- 4 -
strefy helofitów (najpłytszy litoral zarośnięty przez roślinność wynurzoną)
strefy roślinności elodeidowej (strefy głębszego litoralu).
Chruściki można również podzielić na grupy ekologiczne (CZACHOROWSKI 2001):
limnebionty (gatunki jeziorne, wyłącznie lub głównie występujące w jeziorach)
limnefile (gatunki jeziorolubne, często i licznie występujące w jeziorach)
limnekseny (gatunki przypadkowe w jeziorach)
Larwy chruścików są wrażliwe na zanieczyszczenia wód i dlatego bywają wykorzy-
stywane jako bioindykatory (TUROBOYSKI 1979).
Stan poznania trichopterofauny Pojezierza Pomorskiego na tle Pojezierza Mazurskie-
go, jak i Polesia Lubelskiego wypada stosunkowo słabo, nie ma zwartych i syntetycznych
opracowań dotyczących chruścików Pomorza (CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygotowaniu
do druku).
Dane pochodzące z końca XIX w. są bardzo fragmentaryczne. Pierwszą znaczącą pra-
cą zawierającą informacje o chruścikach Pomorza jest praca SIEBOLDA (1851), który stwier-
dził występowanie 47 gatunków Trichoptera. Inne opracowania dotyczą danych
z pojedynczych ekspedycji (BRISCHKE 1886, za: CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygotowa-
niu do druku), czy ogólnych informacji o faunie całej Europy (MCLACHLAN 1875, 1880, za:
CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygotowaniu do druku). Dane o charakterze systematycz-
nym czy zoologicznym dotyczące chruścików Pojezierza Pomorskiego znajdują się w pracach
HAGENA (1858, 1859, 1868, za: CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygotowaniu do druku).
Duże zainteresowanie trichopterofauną przynosi wiek XX. Ogólne informacje na temat regio-
nalnego rozmieszczenia zawierają opracowania ENDERLEINA (1908), ULMERA (1909, 1913)
i SZULCZEWSKIEGO (1937, za: CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygotowaniu do druku). Dla
Polski najważniejsze dane z tego okresu o występowaniu chruścików w jeziorach zawarte są
w pracach DEMELA (1923), JAKUBISIAKOWEJ (1933) i RZÓSKI (1935).
Po II Wojnie Światowej informacje o pojedynczych gatunkach chruścików Pomorza
znalazły się w publikacjach JELINOWSKIEGO (1950 za: CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygo-
towaniu do druku), JASKOWSKIEJ (1960, za: CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygotowaniu do
druku) i RIEDEL (1961, za: CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygotowaniu do druku).
Pierwszym pełnym opracowaniem gatunków Trichoptera stwierdzonych na Pomorzu
jest praca TOMASZEWSKIEGO (1965), zawiera pełne zestawienie dotychczasowych badań.
Wykazał on występowanie 96 gatunków chruścików na Pomorzu oraz 34 gatunki na Pobrzeżu
Bałtyku. Ważnym krokiem w poznaniu fauny chruścików były badania prowadzone w okoli-
cy Kartuz (RIEDEL 1972). Jednakże intensywne badania z uwzględnieniem ekologii oraz re-
- 5 -
gionalnego i siedliskowego rozmieszczenia larw rozpoczęły się pod koniec XX w. Pierwszą
była praca CZACHOROWSKIEGO (1989), stwierdzająca 9 nowych dla Pomorza gatunków chru-
ścików. W ciągu kolejnych kilku lat ukazały się opracowania dotyczące chruścików jezior
(CZACHOROWSKI 1994a, 1994b, 1998; CZACHOROWSKI I ZAWAL 1994), drobnych zbiorników
(CZACHOROWSKI 1995; CZACHOROWSKI I ZAWAL 1994), zródeł (CZACHOROWSKI 1999) oraz
strumieni i rzek (RACZYCSKI I INNI 2000; CZACHOROWSKI I ZAWAL 1994; PIETRZAK 2000).
Opublikowano też pracę o charakterze faunistycznym (CZACHOROWSKI 1995b).
Od momentu ukazania się pełnego opracowania fauny chruścików Pomorza (TOMA-
SZEWSKI 1965), pojawiło się wiele nowych prac poszerzających listę wykazanych na Pomorzu
gatunków o kolejne taksony. Wiele materiałów dotyczących Pojezierza Pomorskiego nie zo-
stało jeszcze opublikowanych. Opracowywane są materiały z Drawieńskiego i Słowińskiego
Parku Narodowego, rzek Drawy, Aupawy, Charstnicy i Wąsawy, a także materiały podsumo-
wujące dotychczasowe badania nad regionalnym i siedliskowym rozmieszczeniem chruści-
ków w mezoregionach północno zachodniej Polski (CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygo-
towaniu do druku).
Obecnie dla Pomorza wykazano występowanie 146 gatunków Trichoptera, co stanowi
około 56% fauny krajowej (CZACHOROWSKI I PIETRZAK, w przygotowaniu do druku). Na po-
równywalnym krajobrazowo Pojezierzu Mazurskim stwierdzono ponad 170 gatunków, a sza-
cuje się na 180 190 (CZACHOROWSKI 1994). Na podstawie tych danych na Pomorzu można
się spodziewać występowania jeszcze 30 40 gatunków, tak więc stan poznania składu ga-
tunkowego tego regionu mieści się w granicach około 80%.
Celem niniejszej pracy jest przedstawienie wyników badań nad fauną chruścików wy-
stępujących w okolicach Kartuz, z uwzględnieniem wpływu przekształceń antropogenicznych
na faunę chruścików. Praca jest elementem szerszych badań dotyczących regionalnego roz-
mieszczenia chruścików (Trichoptera) w Polsce, prowadzonych w Katedrze Ekologii i
Ochrony Środowiska UWM w Olsztynie.
- 6 -
2. Materiał i metody
2.1. Opis terenu badań
Pojezierze Kaszubskie jest najwyżej położoną częścią wszystkich pojezierzy pomor-
skich (KONDRACKI 2000), a znajdujące się w jego środkowej części Wzgórza Szymbarskie z
górą Wieżycą (328,6 m n.p.m.) stanowią najwyższe wzniesienie na Niżu Środkowoeuropej-
skim. Pojezierze Kaszubskie graniczy od wschodu z wąskim Pobrzeżem Kaszubskim i Żuła-
wami Wiślanymi, od północy z pradoliną Aeby i Redy, od zachodu z Wysoczyzną Polanow-
ską i Pojezierzem Bytowskim, od południo-zachodu z Równiną Tucholską, od południo-
wschodu z Pojezierzem Starogardzkim.
Region obejmuje powierzchnię około 3000 km2. Duża miąższość utworów czwarto-
rzędowych i układ moren wynika z faktu, że region usytuowany jest między dwoma wielkimi
lobami lodowcowymi w fazie pomorskiej zlodowacenia wiślańskiego: zachodniopomorskim i
wschodniopomorskim. Ze środkowej, najwyższej części Pojezierza Kaszubskiego wody
spływają we wszystkich kierunkach: na północ do Redy i Aeby, na wschód przez Radunię do
Motławy lub bezpośrednio do Zatoki Gdańskiej, na południe przez Wierzycę i Wdę do Wisły,
na zachód do Słupi i Aupawy. Na działach wodnych tych zlewni występuje wiele obszarów
bezodpływowych, zajmujących łącznie ponad 400 km2 . Wody płynące wykorzystują rynny
polodowcowe i tylko częściowo mają ukształtowane doliny erozyjne.
Jeziorność Pojezierza Kaszubskiego należy do największych w Polsce. Naliczono 517
jezior o powierzchni większej lub równej 1 ha, których łączna powierzchnia wynosi 135,77
km2, co stanowi około 3,65% powierzchni całego terenu (AUGUSTOWSKI 1979),
a Majdanowski (1954) podaje, że przy średniej jeziorności wynoszącej dla całego Pojezierza
Pomorskiego 2,38% w rejonie Kościerzyny i Kartuz wskaznik ten osiąga odpowiednio warto-
ści 7,13% i 6,17%.
Największym wskaznikiem jeziorności charakteryzuje się centralna i południowo-
zachodnia cześć obszaru, natomiast najmniejsze wartości występują wzdłuż północnej
i wschodniej granicy Pojezierza. Do największych skupisk należy grupa 19 jezior w dorzeczu
górnej Raduni o łącznej powierzchni 22,1 km2 , w tym Jezioro Raduńskie Górne i Dolne (11,2
km2, głęb. 43 m), Ostrzyckie (2,7 km2, głęb. 19 m), Wielkie Brodno (1,3 km2, głęb. 16 m).
Inne jeziora są na ogół mniejsze, z wyjątkiem Gowidlińskiego (3,8 km2, głęb. 27m) w dorze-
- 7 -
czu Słupi. Ogólnie jeziora te charakteryzuje słabo wykształcony pas szuwarów lub wręcz jego
brak, a także wąski pas ubogich torfowisk. W większości są to jeziora zbliżone do typu jezior
oligotroficznych. Pod wpływem nawożenia pól i zanieczyszczeń osiedli wiejskich, wiele z
nich uległo eutrofizacji.
Oprócz dużych jezior jest mnóstwo drobnych zbiorników wodnych, niekiedy
o powierzchni kilkudziesięciu metrów kwadratowych. Występują one na terenie całego Poje-
zierza, lecz w niektórych miejscach tworzą wyrazne skupiska. Równie typowe są mokradła
stałe i okresowe, bagna oraz trzęsawiska tworzące albo całe kompleksy, albo występujące w
izolowanych płatach. Częstym elementem w krajobrazie Pojezierza Kaszubskiego są natural-
ne wypływy wód podziemnych. Najczęściej przyjmują one postać wysięków. Mogą to być
także zródła punktowe. Ważnym elementem hydrograficznym Pojezierza są bardzo liczne
zagłębienia bezodpływowe powierzchniowo. Mogą to być zarówno jeziora o powierzchni
kilkudziesięciu hektarów jak i oczka oraz zagłębienia chłonne o powierzchni nie przekracza-
jącej kilkudziesięciu metrów kwadratowych. Ich istnienie uwarunkowało wytworzenie się
licznych obszarów bezodpływowych powierzchniowo, które w centralnej części Pojezierza
zajmują około 429,5% km2, co stanowi około 45% jej powierzchni (AUGUSTOWSKI 1979).
Pod względem klimatycznym Pojezierze Kaszubskie można podzielić na dwie krainy:
właściwą pojezierną, obejmującą jego górne partie, oraz przejściową na wschodnich obrze-
żach wzniesienia. Stosunkowo chłodna kraina pojezierna ma dużo dni pochmurnych
i mroznych z obfitymi opadami atmosferycznymi i długotrwałą pokrywą śnieżną. Natomiast
w przejściowej krainie klimatycznej obserwuje się stosunkowo duże poziome gradienty tem-
peratury powietrza i prędkości wiatru oraz duże zróżnicowanie wysokości opadów atmosfe-
rycznych. Pojezierze Kaszubskie wskutek znacznego wzniesienia w stosunku do równin po-
brzeża Bałtyku (wysokości względne dochodzą do 160 m) cechuje temperatura niższa średnio
o 1oC (średnia roku 6-7oC), opady zaś w ciągu roku są większe mniej więcej o 100 mm (śred-
nia roczna 600-700 mm) (KONDRACKI 2000).
Gleby ze względu na urozmaicone ukształtowanie powierzchni i zmienność utworów
powierzchniowych przedstawiają zróżnicowaną mozaikę. Ich cechą ogólną jest znaczne za-
kwaszenie i ubóstwo mikroelementów. Przeważają bielicoziemy i kwaśne brunatnoziemy
o stosunkowo słabej przydatności rolniczej.
Pojezierze Kaszubskie różni się od terenów sąsiednich nagromadzeniem we florze ga-
tunków o zachodnim, północnym i górskim typie rozmieszczenia oraz występowaniem roślin
reliktowych, co pozwala mówić o geobotanicznej odrębności regionu (PIOTROWSKA 1979).
Lesistość regionu jest znaczna (ok. 30%). Lasy występują na bardziej wyniesionych partiach
- 8 -
terenu i wzdłuż cieków wodnych. Dominują lasy mieszane i liściaste, a najważniejszymi natu-
ralnymi gatunkami lasotwórczymi są buk (Fagus silvatica), oba dęby (Quercus robur i Quer-
cus sessilis), rzadziej grab (Carpinus betulus), lipa drobnolistna (Tilia cordata) i inne. Wzdłuż
potoków zachowały się miejscami lasy łęgowe, w których panuje jesion (Fraxinus excelsior)
na zmianę z jaworem (Acer pseudoplatanus), olszą szarą (Alnus incana) lub olszą czarną (Al-
nus glutinosa). Ta ostatnia tworzy także drzewostany w olesach. Na piaskach i torfach wystę-
pują zbiorowiska borowe z sosną (Pinus silvestris).
Obfitość zbiorników i cieków wodnych stwarza dogodne warunki do rozwoju wyspe-
cjalizowanej flory i zbiorowisk znajdujących się w bezpośrednim kontakcie z wodą. Przewa-
żają tu zbiorniki ubogie w składniki odżywcze oligotroficzne, mniej jest jezior mezotroficz-
nych, natomiast typowe eutroficzne należą na Pojezierzu do rzadkości. Duży procentowo
udział stanowią jeziora lobeliowe, skupiają się głównie w środkowej części Pojezierza i wy-
kazuja pewien związek z rozmieszczeniem moren czołowych. Jeziora lobeliowe to bezdopły-
wowe i najczęściej bezodpływowe zbiorniki, znacznie wyniesione nad poziom morza, średnio
głębokie (około 20 m) o przezroczystości do 3 m. W tych warunkach żyje szereg roślin relik-
towych, jak np. lobelia jeziorna (Lobelia dortmanna), poryblin jeziorny (Isoetes lacustris),
brzeżyca jednokwiatowa (Litorella uniflora) czy elisma wodna (Elisma natans).
W zagłębieniach i u brzegu wielu jezior, w warunkach silnego uwodnienia podłoża,
rozwinęły się torfowiska. Ze względu na specyficzne warunki podłoża i swoisty mikroklimat
panujący na torfowiskach wysokich i na części przejściowych, żyje na nich wiele gatunków
o północnym, głównie borealnym, typie rozmieszczenia, a wśród nich relikty glacjalne, jak
np. żurawina błotna, bażyna czarna, wierzba borówkolistna, turzyca strunowa, czy też roślina
torfowisk niskich skalnica torfowiskowa. Z postglacjalnych roślin borealnych - borówka
piramidalna, z górskich przewiercień długolistny. Najmłodszymi reliktami, które rozprze-
strzeniły się w okresie subatlantyckim są: tojeść gajowa, przetacznik górski, żebrowiec. Na
Pojezierzu Kaszubskim jest obficie reprezentowana także flora zbiorowisk łąkowych, nisko-
torfowiskowych, i zagłębień bezodpływowych.
Duże zróżnicowanie środowiska przyrodniczego Pojezierza wpływa na różnorodność
fauny. Według Katalogu Fauny Polski na Pomorzu stwierdzono występowanie ponad 1/3
liczby gatunków znajdowanych na obszarze Polski (AUGUSTOWSKI 1979). Na terenie Pojezie-
rza Kaszubskiego stwierdzono występowanie jednego endemitu troci jeziornej (Salmo trutta
morpha lacustris), ryby, która żyje głównie w jeziorze Wdzydze. Podobnie jak w przypadku
endemitów znany jest tylko jeden gatunek reliktowy Balea perversa, ślimak z rodziny świ-
drzykowatych.
- 9 -
Fauna bezkręgowców liczebnością i różnorodnością form przewyższa wszystkie grupy
zwierząt. Przede wszystkim należy tu najbogatsza w gatunki gromada owadów. Fauna denna
jezior Pojezierza Kaszubskiego została dość dobrze poznana; stwierdzono występowanie po-
nad 100 gatunków bezkręgowców. Wyraznie przeważały tutaj larwy muchówek z rodziny
ochotkowatych (Chironomidae) 43 gatunki. Liczne były też skąposzczety, małże i pijawki.
Licznie prezentowane są też największe w naszej faunie skorupiaki raki. Można spotkać
trzy gatunki raków: stawowego, rzecznego oraz raka amerykańskiego, wypierającego raki
rodzime.
Ryby na Pojezierzu liczą około 40 gatunków. Spośród ryb żyjących w rzekach na
uwagę zasługują łososiowate, występują one w rzekach bystro płynących, jak Aeba, Słupia,
Radunia czy Wierzyca. Najczęściej można spotkać w tych rzekach trocie (Salmo trutta mor-
pha trutta), pstrągi (Salmo trutta morpha fario), nieco rzadziej pojawia się łosoś (Salmo sa-
lar), który podobnie jak troć przepływa do rzek na tarło. W jeziorach przedstawicielem łoso-
siowatych jest sieja (Coregonus lavaretus).
Liczba gadów i płazów na Pojezierzu Kaszubskim w porównaniu z innymi zwierzęta-
mi okazuje się stosunkowo nieliczna. Występuje tutaj 9 gatunków płazów, między innymi:
traszka zwyczajna (Triturus vulgaris) i grzebieniasta (Rtiturus cristatus), kumak nizinny
(Bombina bombina), czy należąca do rzadkości ropucha paskówka (Bufo calamita). Gadów
znaleziona tylko 5 gatunków, są to: jaszczurka zwinka (Lacerta agilis) i żyworódka (Lacerta
vivipara), padalec (Anquis fragilis), a także zaskroniec (Natrix natrix) i żmija zygzakowata
(Vipera berus).
Ptaki osiadłe i przelotne zamieszkujące lasy, wody, bagna i pola tworzą bogatą, bo li-
czącą ponad 350 gatunków część świata fauny (AUGUSTOWSKI 1979). Do dużych i rzadkich
ptaków należy czapla (Ardea cinerea), bocian czarny (Ciconia nigra), żuraw (Crus grus) oraz
głuszec (Tetrao urogallus).
Pojezierze Kaszubskie ze swą dużą przestrzenia leśną, bagnami i częściowo nieuregu-
lowanymi rzekami stwarza dobre warunki dla wielu ssaków, większość z nich, zwłaszcza
kopytne, są charakterystyczne dla całej krainy południowo-bałtyckiej. Spośród kopytnych
najliczniejszym gatunkiem jest sarna (Capreolus capreolus), a także dzik i jeleń. Rzadkim
gatunkiem jest łoś (Alce alces) i daniel (Dama dama).
Na terenie Pojezierza Kaszubskiego istnieją dwa parki krajobrazowe. Pierwszy, Trój-
miejski Park Krajobrazowy o powierzchni 201 km2 (obejmujący wschodnią część Pojezierza
z silnie urozmaiconą rzezbą terenu i licznymi ciekami wodnymi), utworzono w 1979 r.; drugi,
- 10 -
Kaszubski Park Krajobrazowy został utworzony w środkowej części Pojezierza na po-
wierzchni 345 km2 w 1983 r.
Bliższe poznanie Kaszubskiego Parku Krajobrazowego jest konieczne z uwagi na to,
iż część zebranego do pracy materiału pochodzi właśnie z tego terenu. Park ten obejmuje
swym zasięgiem najbardziej wzniesioną i zróżnicowaną pod względem rzezby część Pojezie-
rza Kaszubskiego. W skład Kaszubskiego Parku Krajobrazowego wchodzi zespół rynnowych
Jezior Raduńskich, Wzgórza Szymbarskie oraz kompleks Lasów Mirachowskich. Rozmaitość
siedlisk lądowych i wodnych sprzyja zróżnicowaniu florystycznemu. Pod względem przyrod-
niczym Kaszubski Park Krajobrazowy należy do Krainy Bałtyckiej, dzielnicy zwanej Pojezie-
rzem Kartuskim (SZUKALSKI 1999).
2.2 Opis stanowisk
Badania terenowe nad występowaniem fauny Trichoptera przeprowadzono na 13 sta-
nowiskach, uwzględniając pełne zróżnicowanie środowiskowe badanych zbiorników. Mate-
riał, głównie w postaci larw, został zebrany z kilku jezior leżących na terenie miasta Kartuzy
oraz z kilku drobnych leśnych zbiorników znajdujących się w bliskim sąsiedztwie miasta.
(mapa)
Do zespołu połączonych jezior leżących w obrębie Kartuz należą: Mielonko, Kar-
czemne, Klasztorne Małe i Klasztorne Duże. Obszar miasta wraz z jeziorami zajmuje po-
wierzchnię około 6 km2 (w tym wymienione jeziora 1,3 km2). Długość linii brzegowej
wszystkich jezior wynosi około 10 km, z tego około 3 km stanowią granicę zabudowy miej-
skiej (DUBRAWSKI 1996). Stosunek wielkości powierzchni miasta do wielkości powierzchni
zlewni wskazuje na możliwość bardzo niekorzystnego oddziaływania miejskich procesów
metabolicznych na środowisko jezior.
Pierwsze pięć stanowisk zlokalizowanych jest na południe od miasta przy drobnych
leśnych zbiornikach, których z uwagi na podmokły charakter terenu jest wiele. Ze względu na
utrudniony dostęp do zbiorników położonych głębiej w lesie, badania przeprowadzono na
zbiornikach znajdujących się wzdłuż trasy rowerowej zwanej Ścieżką zdrowia - miejscem
rekreacji mieszkańców miasta. Większość stanowią drobne zbiorniki okresowe utrzymujące
wodę przez kilka miesięcy, potem wysychają. Są też większe utrzymujące wodę przez cały
rok, wahaniom ulega tylko poziom wody. Należy do nich Staw Bobrowy zbiornik nazywany
- 11 -
tak przez okoliczną ludność. To zarastający, zanikający zbiornik o charakterze torfowym,
raczej płytki, i z uwagi na utrzymujące się od dłuższego czasu wyższe temperatury i brak
opadów, silnie podsychający. Do pobierania prób dostępny jest tylko niewielki fragment
brzegu, pozostały jest bardzo grząski i otoczony gęstą roślinnością.
Stanowisko 1.
Drobny zbiornik okresowy, zlokalizowany nieopodal leśnego parkingu przy
.Ścieżce zdrowia . Zbiornik dość silnie zacieniony, słabo dostępny, teren wo-
kół podmokły z gęsto rosnącymi drzewami. Dno zbiornika pokryte grubą war-
stwą butwiejących liści, brak roślinności zanurzonej. (zdjęcie)
Stanowisko 2.
Staw Bobrowy, okolice pomostu, dno muliste, brzeg płytki, zarośnięty, z roślin
najliczniejsze turzyce, bardzo liczne larwy chruścików, dużo również pijawek.
(zdj)
Stanowisko 3.
Staw Bobrowy, brzeg bardzo płytki, nasłoneczniony, porośnięty gęsto turzy-
cami, dno muliste. W części wyschniętej masowo puste domki chruścików, na
turzycach przyczepione domki poczwarkowe.
Stanowisko 4.
Staw Bobrowy, okolica przy dębie, turzycowisko, pod dębem butwiejące li-
ście. Brzeg płytki, mulisty, szybko podsychający. Próby zbierano spod dębu i z
jego pnia.
Stanowisko 5.
Drobny zbiornik okresowy, zlokalizowany około 300 m od osiedla domów
jednorodzinnych przy Ścieżce zdrowia . Zanieczyszczony, dno pokryte grubo
opadłymi, butwiejącymi liśćmi, brak roślinności zanurzonej. Czuć siarkowo-
dór.
- 12 -
Następne cztery stanowiska związane są z jeziorem Cichym. To małe jezioro, położo-
ne w lesie na południe od miasta, nie podlegające jego bezpośrednim wpływom. Z badanych
zbiorników charakteryzuje się najczystszą wodą, świadczą o tym licznie występujące raki. Ze
względu na niewielką powierzchnię i małe znaczenie gospodarcze nie przeprowadzano w nim
żadnych pomiarów wskazników fizyko-chemicznych i morfometrycznych.
Stanowisko 6.
Jezioro Ciche, teren pagórkowaty, zalesiony, około 50 m od brzegu jeziora.
Duża strefa holokrenowa wysięku, woda powoli wysącza się spod ziemi
i spływa do jeziora.
Stanowisko 7.
Jezioro Ciche, brzeg zadrzewiony, litoral, dno torfowe. W pobliżu stanowiska
do jeziora wpływa niewielki śródleśny strumień.
Stanowisko 8.
Jezioro Ciche, brzeg zalesiony, dno piaszczyste, w wodzie zanurzone kłody,
opadłe liście, występuje roślinność zanurzona.
Stanowisko 9.
Jezioro Ciche, okolice pomostu, brzeg dosyć stromy, zadrzewiony, dno piasz-
czyste, pokryte opadłymi liśćmi, głębiej muliste.
Kolejne próby pobierane były z Jeziora Karczemnego. Stanowi ono łącznie
z jeziorami Klasztornym Małym i Klasztornym Dużym kompleks połączonych jezior. Jego
położenie geograficzne to: 54o 20,0 szerokości geogr. i 18o 11,1 długości geogr. Jezioro
Karczemne leży stosunkowo wysoko- 204 m npm (JACCZAK 1997). Jego powierzchnia wyno-
si 40,2 ha, to drugie, co do wielkości, jezioro kartuskie i największy zbiornik wykorzystany
do badań nad fauną Trichoptera w tej pracy.
Jezioro Karczemne przyjmuje jeden niewielki ciek, prowadzący wody z małego je-
ziorka Mielonko. Odpływ wód następuje ku północy, do Jeziora Klasztornego Małego, skąd
wody płyną dalej do Jeziora Klasztornego Dużego i rzeki Klasztornej strugi. Ta uchodzi przez
rzekę Słupinię do Raduni, a ta wpada do Motławy (DUBRAWSKI 1996).
- 13 -
W bezpośrednim otoczeniu jeziora przeważają tereny użytkowe rolniczo. Wzdłuż
wschodniego brzegu ciągną się zabudowania miasta. Jezioro przez wiele lat stanowiło od-
biornik ścieków z Kartuz. Obrzeża jeziora w części północno-zachodniej są mało dostępne ze
względu na występujący tam szeroki pas roślinności szuwarowej, a cała część wschodnia nie-
dostępna jest ze względu na ciągnące się aż do linii wody posesje. Jezioro Karczemne to po-
limiktyczny zbiornik znajdujący się pod bezpośrednim wpływem miasta. Wieloletni dopływ
zanieczyszczeń doprowadził jezioro do stanu pilitrofii i całkowitej utraty jego walorów użyt-
kowych (DUBRAWSKI 1996). W ramach prowadzonego monitoringu Wojewódzka Inspekcja
Ochrony Środowiska w latach 1989-1997 badała czterokrotnie jeziora kartuskie. Okazało się,
że charakteryzują się ponadnormatywnym zanieczyszczeniem i wysoką podatnością na de-
gradację. Wody Jeziora Karczemnego w badaniach przeprowadzonych w 1989, 1990 i 1991
roku znajdowały się poza klasą czystości, zaś w badaniach wykonanych w 1996 roku przy-
znano im III klasę czystości (RAPORT... 1997). Wieloletnie badania wykazały również, że
bardzo niekorzystnie, z punktu widzenia jakości wód, kształtują się wskazniki związane z
morfometrią misy jeziornej. Są to: bardzo mała głębokość średnia (1,9 m), mała głębokość
maksymalna (3,5 m), brak stratyfikacji wód oraz mała wartość stosunku objętości jeziora
(763,8 tys m3) do długości jego linii brzegowej (3070 m) (DUBRAWSKI 1996).
Stanowisko 10.
Jezioro Karczemne, stanowisko zlokalizowane poniżej wzgórza z punktem wi-
dokowym tzw. Aawką Asesora . Dno piaszczyste, nasłonecznione, litoral.
Dużo glonów, liczna pałka wodna. Charakterystyczny zapach ramienic. (zdj.)
Stanowisko 11.
Drobny kanał łączący jezioro Mielonko z Jeziorem Karczemnym, próby pobie-
rano przy moście, przy ul. Chmieleńskiej. Płytka, wąska rzeczka z dnem piasz-
czysto-kamienistym, zanieczyszczonym, woda wolno płynąca, brudna, nie-
przejrzysta.
Stanowisko 12.
Kanał łączący Jezioro Karczemne z Jeziorem Klasztornym Małym, stanowisko
w pobliżu mostu przy ul. 3-go Maja i miejsca zrzutu ścieków. Brzeg sztuczny,
wykonany z drewnianych elementów, dno piaszczysto-kamieniste, woda za-
nieczyszczona o niemiłym zapachu. (zdj.)
- 14 -
Ostatnie stanowisko umieszczone jest przy jeziorze Mielonko. To najmniejsze jezioro
z zespołu czterech jezior kartuskich. Ze względu na małą powierzchnię zbiornik ten nie został
ujęty w Atlasie Jezior Polski Jańczaka, nie ma więc bliższych danych na temat jego wskaz-
ników morfometrycznych i fizyko-chemicznych.
Jezioro Mielonko jest zasilane wodami dopływającymi z kilku wyżej położonych
drobnych leśnych zbiorników. Odpływ stanowi mały kanał łączący jezioro Mielonko
z Jeziorem Karczemnym. W bezpośrednim otoczeniu jeziora przeważają tereny zabudowane.
Pola uprawne i łąki znajdują się na zachodnim brzegu zbiornika. Prawie na całej długości
brzegu jezioro jest mocno zarośnięte roślinnością szuwarową, co utrudnia kontakt z wodą.
Mielonko jest najbardziej zaniedbanym jeziorem w grupie jezior kartuskich (DUBRAWSKI
1996).
Stanowisko 13.
Jezioro Mielonko, nieopodal ul. Chmieleńskiej, brzeg gęsto porośnięty roślin-
nością szuwarową, trudno dostępny, dno z dużą ilością detrytusu. (zdj)
2.3. Metody zbioru materiału i metody statystyczne
Chruściki zbierano w maju i sierpniu 2000 r. na 13 wyznaczonych stanowiskach.
Larwy łowiono ręcznym czerpakiem hydrobiologicznym, przebierano na miejscu na białej
kuwecie i konserwowano 70% alkoholem etylowym. W pobliżu zbiorników łowiono siatką
entomologiczną postacie dorosłe.
Larwy i imagines oznaczano przy pomocy dostępnej literatury. Materiał dowodowy
znajduje się w zbiorach Katedry Ekologii i Ochrony Środowiska UWM w Olsztynie.
Larwy i imagines oznaczano z wykorzystaniem dostępnych kluczy. Charakterystyki
ekologiczne gatunków zaczerpnięto z pracy CZACHOROWSKIEGo (1998).
Dla poróniania zmian fauny w okresie wieloletnim wykorzystano dane RIEDEL (1972).
2.4. Metody analizy materiału
- 15 -
Dominację wyliczano ze wzoru:
n
Di = 100%
N
gdzie: Di dominacja i-tego gatunku,
n liczebność i-tego gatunku,
N łączna liczebność wszystkich gatunków.
Klasy dominacji przyjęto za (BIESIADKA 1980) gdzie:
Eudominanci liczebność powyżej 10%,
Dominanci 5,01-10%,
Subdominanci 2,01-5%,
Recedenci poniżej 2%.
Podobieństwa faunistyczne wyliczano z wykorzystaniem programu BIODIVERSITY
z uwzględnieniem formuły jakościowej (Jaccarda) oraz ilościowej (Bray-Curtisa).
- 16 -
3. Wyniki
3.1. Przegląd systematyczny gatunków
Rodzina: Ecnomidae
Larwy drapieżne, budują sieci łowne.
Ecnomus tenellus (Rambur, 1842)
Materiał: złowiono jedną larwę w Jeziorze Cichym.
Ekologia: jest to limnebiont obecny we wszystkich typach jezior, często i licznie w dystro-
ficznych i torfowiskowych, głównie w strefie elodeidów. Jest larwą drapieżną,
budującą sieci łowne. Gatunek palearktyczny, acidotolerancyjny.
Rodzina: Hydropsychidae
Larwy wszystkożerne, budują sieci łowne, filtratorzy.
Hydropsyche sp.
Materiał: zebrano 9 larw, wszystkie w rzece (kanale łączącym jeziora: Mielonko, Karczem-
ne i Klasztorne Małe).
Ekologia: są to limnekseny, potamobionty, obecne w całej Europie. Larwy, spotykane
głównie w jeziorach oligotroficznych, są wszystkożerne, budują sieci łowne.
Rodzina: Phryganeidae
Larwy budują przenośne domki, to fitofagiczne rozdrabniacze, w starszych stadiach drapież-
ne.
Trichostegia minor (Curtis, 1834)
- 17 -
Materiał: złowiono 11 larw, z czego 5 w Stawie Bobrowym i 6 w zbiornikach okresowych.
Ekologia: są limneksenami, typowymi dla astatycznych śródleśnych drobnych zbiorników,
zasiedlają całą Europę. Larwy są też spotykane w jeziorach oligotroficznych,
mezotroficznych i starorzeczach w strefie szuwarów.
Phryganea grandis Linneus, 1761
Materiał: zebrano dwie imagines, obie nad Jeziorem Cichym.
Ekologia: to limnebionty. Larwy preferują strefę helofitów, są stwierdzane w jeziorach me-
zotroficznych, eutroficznych, politroficznych i przepływowych. Żyją w Europie
poza jej częścią południową i Islandią.
Rodzina: Limnephilidae
Larwy budują przenośne domki, są detrytofagami lub polifagami, rozdrabniacze.
Anabolia brevipennis (Curtis, 1834)
Materiał: zebrano 10 larw, w tym dwie w Stawie Bobrowym i 8 w zbiornikach okresowych.
Ekologia: larwy należące do tej rodziny budują przenośne domki. To limnekseny, typowe
dla drobnych, śródleśnych zbiorników astatycznych, spotykane w jeziorach oligo-
troficznych, eutroficznych, dystroficznych i torfowiskowych oraz starorzeczach.
To gatunek palearktyczny.
Anabolia laevis (Zetterstedt, 1840)
Materiał: złowiono 45 larw 23 w Jeziorze Cichym i 22 larwy w Jeziorze Karczemnym.
Ekologia: to limnebionty. Larwy są detrytofagicznymi rozdrabniaczami, występują w strefie
helofitów na brzegu zadrzewionym, we wszystkich typach jezior (poza dystro-
ficznymi). Gatunek występuje w środkowej i północnej Europie.
Grammotaulius nitidus (Mueller, 1764)
Materiał: złapano jedną imagines nad Stawem Bobrowym w okolicy pomostu, na wy-
- 18 -
schniętym turzycowisku gęsto porastającym brzeg zbiornika.
Ekologia: to limneksen, gatunek drobnozbiornikowy. Larwy preferują zbiorniki śródleśne,
astatyczne, są spotykane w jeziorach mezotroficznych, eutroficznych
i starorzeczach w strefie helofitów. To gatunek euroazjatycki, w Europie nie wy-
stępuje na południu, Islandii i Skandynawii.
Glyphotaelius pellucidus (Retzius, 1783)
Materiał: złapano jedną imagines nad Jeziorem Cichym, na kłodzie drewna leżącej na za-
drzewionym brzegu.
Ekologia: gatunek limnefilny. Larwy spotykane są w drobnych zbiornikach śródleśnych na
dnie z opadłymi liśćmi, występują w prawie wszystkich typach jezior. To gatunek
eurosyberyjski.
Limnephilus borealis (Zetterstedt, 1840)
Materiał: złowiono trzy larwy w Jeziorze Cichym niedaleko pomostu.
Ekologia: to limnebiont, preferuje strefę szuwarów z dnem niezarośniętym. Larwy występu-
ją w jeziorach i starorzeczach w strefie helofitów. To gatunek północno-
palearktyczny.
Limnephilus decipiens (Kolenati, 1848)
Materiał: złowiono jedną larwę nad Jeziorem Cichym z torfowego, niezarośniętego dna
najpłytszego litoralu, przy zadrzewionym brzegu.
Ekologia: to limnebiont, preferujący roślinność wynurzoną strefy szuwarowej i oczeretowej
oraz dno bogate w gruboziarnisty detrytus. Jest gatunkiem eurosyberyjskim (nie
występuje tylko w Hiszpanii, Włoszech i strefie tundry). Stwierdzany jest
w jeziorach eutroficznych i starorzeczach.
Limnephilus elegans Curtis, 1834
Materiał: złowiono dwie larwy, jedną w Jeziorze Cichym, a drugą w zródełku helokreno-
- 19 -
wym wypływającym z leśnego wzniesienia nieopodal tego jeziora.
Ekologia: to limnefil, tyrfofilny lub tyrfobiontyczny. Gatunek eurosyberyjski, borealno-
górski, w Polsce jest rzadki. Larwy stwierdzane są w jeziorach dystroficzno-
torfowiskowych.
Limnephilus flavicornis (Fabricius, 1787)
Materiał: złowiono 54 larwy, w tym dwie w Jeziorze Cichym, 19 w Jeziorze Karczemnym,
30 w Stawie Bobrowym i trzy w kanale łączącym jeziora Mielonko, Karczemne
i Klasztorne Małe.
Ekologia: to limnefil, lokalnie nawet limnebiont. Preferuje strefę helofitów, najpłytszy nie-
zarośnięty litoral, spotykany jest na kłodach i gałęziach oraz na dnie z gubym
detrytusem. Występuje we wszystkich typach jezior. Jest gatunkiem eurosyberyj-
skim, nie występuje w Islandii i Hiszpanii.
Limnephilus fuscinervis (Zetterstedt, 1840)
Materiał: zebrano 33 larwy, wszystkie w Stawie Bobrowym, na stanowisku porośniętym
roślinnością turzycową.
Ekologia: to gatunek limnekseniczny, drobnozbiornikowy, preferujący strefę szuwarową,
jest spotykany w jeziorach lobeliowych i eutroficznych. Gatunek euroazjatycki,
występuje w Europie w części środkowej i północnej.
Limnephilus griseus (Linnaeus, 1758)
Materiał: zebrano 27 larw i trzy imagines w Stawie Bobrowym, część złowiono z dna na
stanowisku porośniętym turzycami, a resztę z pnia dębu 5-10 cm nad wodą.
Ekologia: limneksen, gatunek palearktyczny, typowy dla śródpolnych zbiorników astatycz-
nych, spotykany również w jeziorach oligotroficznych, eutroficznych, politroficz-
nych i starorzeczach, w helofitach.
Limnephilus ignavus McLachlan, 1865
- 20 -
Materiał: złowiono dwie larwy, po jednej w Jeziorze Karczemnym i Stawie Bobrowym.
Ekologia: to reofilny limnefil, występuje prawie w całej Europie. Larwy spotykane są w
jeziorach oligotroficznych i mezotroficznych, głównie przy brzegu zadrzewionym
w strefie helofitów, również na kłodach i gałęziach.
Limnephilus marmoratus Curtis, 1834
Materiał: złowiono 44 larwy, najwięcej w Jeziorze Karczemnym (30 osobników), 11 larw
w Stawie Bobrowym i trzy larwy w Jeziorze Cichym. Larwy zebrano z dna po-
krytego grubym detrytusem oraz z zanurzonych w wodzie kłód i gałęzi.
Ekologia: limnebiont, acidotolerancyjny. Larwy zasiedlają strefę helofitów i brzegi zadrze-
wione, spotykane w jeziorach ciągu harmonicznego i dysharmonicznego. Gatu-
nek eurosyberyjski, nie występuje w południowo-wschodniej Europie, Arktyce i
Islandii.
Limnephilus politus McLachlan, 1865
Materiał: złowiono trzy larwy w Jeziorze Mielonko na głębokości ok. 0,5 m w miejscu po-
rośniętym trzciną.
Ekologia: to limnebiont, gatunek eurosyberyjski, nie występuje w południowej części Euro-
py i Islandii. Larwy preferują małe jeziorka śródleśne i jeziora lobeliowe, zasie-
dlają strefę helofitów oraz elodeidów.
Limnephilus stigma Curtis, 1834
Materiał: złowiono 154 larwy, w tym 128 larw w Stawie Bobrowym, 17 larw w drobnych
zbiornikach okresowych, 8 larw w Jeziorze Karczemnym i jedną w Jeziorze Ci-
chym. Zbierano je na głębokości od 2 do 50 cm na dnie pokrytym detrytusem,
a także w miejscach częściowo wyschniętych.
Ekologia: limneksen, typowy dla turzycowych zbiorników okresowych i astatycznych. To
gatunek holarktyczny, w Europie nie występuje we Włoszech, południowych Bał-
kanach i Islandii. Larwy są obecne w jeziorach oligotroficznych, lobeliowych
i torfowiskowych oraz w starorzeczach, w strefie helofitów.
- 21 -
Limnephilus subcentralis Brauer, 1857
Materiał: złowiono jedną larwę w Stawie Bobrowym na 20 cm głębokości, w miejscu poro-
śniętym turzycami.
Ekologia: limneksen, charakterystyczny dla drobnych zbiorników. Gatunek eurosyberyjski,
nie występuje w południowej Europie. Larwy preferują strefę szuwarów, stwier-
dzane są w jeziorach oligotroficznych i torfowiskowych.
Potamophylax nigricornis (Pictet, 1834)
Materiał: zebrano dwie larwy ze zródełka helokrenowego w okolicy Jeziora Cichego.
Ekologia: to limneksen, krenobiont, występuje w całej Europie. Larwy są stwierdzane w
jeziorach oligotroficznych i lobeliowych w najpłytszym, niezarośniętym litoralu.
Halesus digitatus (Schrank, 1781)
Materiał: złowiono dwie larwy w Jeziorze Cichym w okolicy pomostu.
Ekologia: limnefil, potamofil, gatunek euroazjatycki zasiedlający całą Europę. Larwy prefe-
rują brzeg zadrzewiony i dno niezarośnięte, występują w jeziorach ciągu harmo-
nicznego i przepływowych.
Rodzina: Molannidae
Larwy są polifagicznymi zbieraczami, budują przenośne domki.
Molanna angustata Curtis, 1834
Materiał: zebrano cztery imagines i jeden pusty domek nad Jeziorem Karczemnym.
Ekologia: to limnebiont, gatunek eurosyberyjski, nie występuje w południowej Europie
i Islandii. Larwy preferują dno niezarośnięte, choć są obecne także w strefie helo-
fitów i elodeidów, spotykane są w jeziorach ciągu harmonicznego.
Rodzina: Leptoceridae
- 22 -
Larwy budują przenośne domki, są fitofagami i rozdrabniaczami (Triaenodes, Leptocerus,
Erotesis), detrytusofagicznymi zbieraczami (Mystacides), fito- i detrytusofagicznymi roz-
drabniaczami (Athripsodes), rozdrabniaczami odżywiającymi się gąbkami (Ceraclea) lub dra-
pieżne (Oecetis).
Triaenodes bicolor (Curtis, 1834)
Materiał: złowiono dwie larwy w Jeziorze Cichym w niezarośniętym litoralu, tuż przy
brzegu.
Ekologia: to limnebiont, występuje głównie w strefie helofitów, czasami w strefie elode-
idów w pobliżu brzegów, preferuje jeziora małe i eutroficzne oraz starorzecza. W
Europie nie występuje na Półwyspie Iberyjskim, Islandii, południowych Bałka-
nach i obszarach Tundry.
Mystacides lingicornis (Linnaeus, 1758)
Materiał: złowiono cztery larwy w Jeziorze Karczemnym na mulistym dnie, na 20 cm głę-
bokości.
Ekologia: to limnebiont, preferujący strefę elodeidową, gatunek eurosyberyjski. Larwy
obecne są we wszystkich typach jezior, poza dystroficznymi i torfowiskowymi.
3.2. Charakterystyka chruścików okolic Kartuz
Aącznie zebrano 429 larw i imagines zaliczonych do 24 gatunków z sześciu rodzin (ta-
bela 1). Najwięcej gatunków (17), należało do rodziny Limnephilidae. Pozostałe rodziny były
reprezentowane mniej licznie, po dwa gatunki zaliczono do rodzin Phryganeidae i Leptoceri-
dae, oraz po jednym gatunku do rodzin Ecnomidae, Hydropsychidae i Molannidae.
Zebrany materiał reprezentował wszystkie klasy dominacji. W klasie eudominantów
znalazły się cztery gatunki: Limnephilus stigma, L. flavicornis, L. marmoratus i Anabolia la-
evis. Klasę dominantów reprezentowały dwa gatunki: Limnephilus fuscinervis i L. griseus. W
klasie subdominantów znalazły się trzy gatunki: Trichostegia minor, Anabolia brevipennis i
Hydropsyche sp. Najwięcej, 15 gatunków, znalazło się w klasie recedentów (tabela 1).
- 23 -
Na strukturę gatunkową największy wpływ miała klasa recedentów, najmniejszy zaś
klasa dominantów (ryc. Wyk.koł.1).
Tab. x. Występowanie Trichoptera zbiorników okolic Kartuz na stanowiskach.
1-13 numeracja stanowisk.
Gatunek 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13
Anabolia brevipennis
Anabolia laevis
Ecnomus tenellus
Glyphotaelius pellucidus
Grammotaulius nitidus
Halesus digitatus
Hydropsyche sp.
Limnephilus borealis
Limnephilus decipiens
Limnephilus flavicornis
Limnephilus fuscinervis
Limnephilus griseus
Limnephilus ignavus
Limnephilus marmoratus
Limnephilus politus
Limnephilus elegans (?)
Limnephilus stigma
Limnephilus subcentralis
Molanna angustata
Mystacides longicornis
Phryganea grandis
Potamophylax nigricornis
Triaenodes bicolor
Trichostegia minor
Aączna liczba gatunków
Aączna liczba osobników
Ryc. X. Liczba gatunków w klasach dominacji (w procentach).
- 24 -
16,7
8,3
62,5 12,5
Eudominanci
Dominanci
Subdominanci
Recedenci
Na strukturę ilościową największy wpływ miała klasa eudominantów (69,2%) najlicz-
niej reprezentowana przez gatunek Limnephilus stigma (154 osobniki). Najmniejszy wpływ
na strukturę ilościową miała klasa subdominantów (7%) (ryc. Wyk.koł.2).
Ryc. X. Liczebność osobników w klasach dominacji (w procentach).
9,09
Eudominanci
6,99
Dominanci
Subdominanci
Recedenci
14,7
69,2
W całości materiału największe znaczenie uzyskały gatunki drobnozbiornikowe, zarów-
no ze względu na liczbę gatunków jak i ich liczebność.
- 25 -
3.3. Charakterystyka fauny różnych środowisk
3.3.1. Fauna jezior
W jeziorach okolic Kartuz stwierdzono występowanie 22 gatunków chruścików. Wśród
gatunków występujących w jeziorach w klasie eudominantów znalazły się cztery taksony:
Limnephilus stigma (137 osobników), Limnephilus flavicornis (51 osobników), Anabolia la-
evis (45 osobników) i Limnephilus marmoratus (44 osobniki) (tabela 1). Pierwszy
z wymienionych gatunków można uznać za charakterystyczny dla drobnych zbiorników okre-
sowych.
W klasie dominantów znalazły się dwa gatunki: Limnephilus fuscinervis (33 osobniki)
i Limnephilus griseus (30 osobników). W klasie subdominantów znalazł się jeden gatunek.
Jest to Glyphotaelius pellucidus reprezentowany przez 8 osobników. Pozostałe 15 gatunków
należy do klasy recedentów.
Największe zróżnicowanie gatunkowe stwierdzono w jeziorze Cichym. Oznaczono tu
12 gatunków reprezentowanych przez 44 osobniki. Dużym zróżnicowaniem gatunkowym
odznaczył się również Staw Bobrowy, w którym stwierdzono 11 gatunków w liczbie 247
osobników. Najmniejsze zróżnicowanie zaobserwowano w jeziorze Mielonko (1 gatunek),
może to wynikać z małej liczby larw zebranych w nim (tab.zb).
Wśród gatunków zebranych w jeziorach okolic Kartuz 11 to limnebionty, 7 limnekse-
ny i 4 - limnefile.
Tab. x. Zbiorniki badane w okolicy Kartuz.
Liczba gatun- Liczba larw
Nazwa zbiornika Liczba rodzin
ków (w tym imagines)
Jezioro Ciche 11 4 40 (4)
Jezioro Karczemne 7 3 85 (4)
Jezioro Mielonko 1 1 3
Staw Bobrowy 11 2 243 (4)
Zbiorniki okresowe 3 2 31
yródło 2 1 3
Cieki wodne 2 2 12
3.3.2. Fauna zbiorników okresowych
W zbiornikach okresowych odnotowano występowanie trzech gatunków reprezentują-
cych tylko jedną klasę dominacji - eudominantów. Najliczniej reprezentowany był Limnephi-
- 26 -
lus stigma (17 osobników), co stanowi 55%. Mniej licznie występowały Anabolia brevipennis
(8 osobników) i Trichostegia minor (6 osobników) (tab.zb.). Gatunki zbiorników okresowych
to gatunki limnekseniczne.
3.3.3. Fauna zródeł i kanałów
W zródle stwierdzono występowanie dwóch gatunków: Potamophylax nigricornis (2
osobniki) i Limnephilus elegans (1 osobnik) (tab.zb.). Pierwszy z nich to limneksen, drugi-
limnefil.
Fauna kanałów była również bardzo uboga pod względem jakościowym i ilościowym.
Podobnie jak w zródłach, tu również stwierdzono występowanie tylko dwóch taksonów. Były
to: Hydropsyche sp. (9 osobników) i Limnephilus flavicornis (3 osobniki).
3.4. Analiza podobieństw faunistycznych pomiędzy stanowiskami
Analizowano również podobieństwa faunistycznie pomiędzy wyróżnionymi typami
wód. Zauważa się relatywnie niskie podobieństwa miedzy badanymi zbiornikami. W ujęciu
jakościowych (formuła Jaccarda) stosunkowo większymi podobieństwami odznaczyły się
fauny Stawu Bobrowego i Jez. Karczemnego (podobieństwa ok. 30%). Na nieco niższym po-
ziomie podobieństw dołącza do nich fauna jez. Cichego. Niewielkim podobieństwem (ok.
10%) w stosunku do wymienionych wyżej zbiorników wód stojących odznaczyła się fauna
cieku kanału łączącego jeziora Karczemne, Mielonko i Klasztorne Małe. Zerowym podo-
bieństwem odznaczyły się fauny jez. Mielonko, zbiorników okresowych i zródła (rys. xxx).
W ujęciu ilościowym (formuła Bray-Curtisa) wyodrębniły się dwie pary zbiorników:
pierwszy skupiający zbiorniki okresowe i Staw Bobrowy, druga para skupiająca jez. Ciche,
Karczemne i rzekę (kanał łączący jeziora) (rys. xxx). Zerowym podobieństwem odznaczyły
się zgrupowania zródliska i jez. Mielonko.
Analiza podobieństw faunistycznych uwidoczniła duże podobieństwo Stawu Bobro-
wego do drobnych zbiorników okresowych. Wynika to z podobieństwa charakteru siedlisko-
wego tego stawu. Jest położony w pobliżu analizowanych zbiorników okresowych, w lesie.
Charakteryzuje się dużymi wahaniami poziomu wody w skali roku, co świadczy o tym, że jest
to raczej płytki zbiornik. Brak w nim charakterystycznej dla jezior strefowości i typowej ro-
ślinności jeziornej w strefie elodeidów i nimfeidów. W Stawie Bobrowym dominują zbioro-
wiska turzycowe, woda ma barwę żółtawą, dno jest pokryte grubą warstwą detrytusu. Fauna
chruścików tego zbiornika ma charakter drobnozbiornikowy.
- 27 -
3.5. Porównanie fauny Trichoptera z różnych lat
4. Dyskusja
W badaniach przeprowadzonych w okolicy Kartuz wykazano występowanie 24 gatun-
ków chruścików (tabela 1), co stanowi zaledwie 8,5% fauny krajowej. Jest to stosunkowo
niewielka liczba gatunków w porównaniu do wykazanych 96 gatunków Trichoptera dla Poje-
zierza Pomorskiego (TOMASZEWSKI 1965).
Fauna Trichoptera okolic Kartuz w zestawieniu z innymi rejonami Pomorza pod
względem zróżnicowania gatunkowego wypada raczej ubogo. W okolicach Nowogardu wy-
kazano 41 gatunków chruścików, w tym 8 nowych dla regionu(CZACHOROWSKI 1989). W
Jeziorze Żarnowieckim stwierdzono występowanie 28 gatunków (w tym 5 wcześniej nie po-
dawanych z Pojezierza Pomorskiego) (CZACHOROWSKI 1989). W jeziorach okolic Bytowa,
Szczecinka, Szczecina i Nowogardu odnotowano obecność 58 taksonów, z których 11 okaza-
ło się nowymi dla Pomorza (CZACHOROWSKI 1994).
W okolicach Kartuz prowadzono wcześniej podobne badania. W lipcu 1965 roku
z jezior: Mielonko w Kartuzach, Czarne w Grzybnie i Mezowo w Dzierżążnie oraz nad rzeką
Radunią w Babim Dole zebrano 20 gatunków chruścików, z których 10 nie było ówcześnie
notowanych z Pojezierza Pomorskiego (RIEDEL 1972). Wszystkie one natomiast były znane
z Pojezierza Mazurskiego. Aktualnie aż 98 gatunków jest wspólnych dla obu regionów (CZA-
CHOROWSKI 1989).
Niniejsze badania wykazały obecność 19 gatunków wcześniej nie notowanych (tabela
xxx). Są to: wymienic I skomentowac te gatunki, czy nowymi sa dorbnozbiornikowe, czy
cieków czy jezior.
W porównaniu do danych RIEDEL (1972) w obecnych badaniach nie złowiono: Rhy-
acophila nubila, Orthotrichia angustella, Agraylea multipunctata, Holocentropus dubius,
Cyrnus flavidus, Cyrnus trimaculatus, Cheumatopsyche lepida, Athripsodes aterrimus,
Athripsodes cinereus, Athripsodes commutatus, Oecetis furva, Oecetis lacustris, Oecetis nota-
ta, Agrypnia varia, Silo pallipes (tabela xxx). Różnice w składzie gatunkowym mogą być
spowodowane wieloma czynnikami. Zbiór materiału odbywał się w różnych porach roku (w
2000 roku w maju, 1965 roku w połowie lipca). Prawie całość zebranego materiału do
niniejszej pracy występowała w postaci larwalnej, tylko kilka osobników to imagines, nato-
miast chruściki zebrane przez RIEDEL (1972) to wyłącznie postacie imagines. Różnice mogą
- 28 -
też wynikać z charakteru zbiorników, z których zbierano chruściki. Większość stanowiły
drobne zbiorniki śródleśne, poza tym trzy jeziora i drobne cieki je łączące. Dr Riedel zbierała
imagines wyłącznie w okolicy jezior i na krótkim odcinku rzeki. Tylko jeden zbiornik jezio-
ro Mielonko podlegało badaniom w obu okresach. Można sądzić, że przyczyna mniejszej
liczby gatunków stwierdzonych w jez. Mielonko jest nie tylko różnica metodyki zbioru mate-
riału, lecz także antropogeniczne przekształcenie zbiornika. Najprawdopodobniej w związku z
eutrofizacją i siedliskowym zubożeniem litoralu, fauna chruścików uległa znaczącemu prze-
kształceniu, wraz ze spadkiem różnorodności gatunkowej.
Najwięcej larw spośród chruścików okolic Kartuz złowiono w jeziorach (383 osobni-
ków), znacznie mniej w zbiornikach okresowych (31), najmniej w ciekach (12) i zródle (3).
Największe zróżnicowanie gatunkowe stwierdzono wśród chruścików jezior (tab. x). Aącznie
odnotowano występowanie w nich 21 gatunków. Pozostałe gatunki w liczbie trzech są
charakterystyczne dla drobnych zbiorników okresowych. Widoczna jest również niska liczba
gatunków w ciekach łączących jeziora i w zródle (oznaczono w nich po dwa gatunki chruści-
ków). Takie zróżnicowanie ilościowe i jakościowe wynika z liczby pobranych prób
z poszczególnych środowisk, a to z kolei z liczby i wielkości wyróżnionych środowisk. Tak
więc fauna Trichoptera okolic Kartuz zdominowana jest przez faunę zasiedlającą jeziora.
Należy przy tym dodać, że większość gatunków stwierdzonych w jeziorach to gatunki drob-
nozbiornikowe. Wiąże się to z licznym występowaniem chruścików drobnozbiornikowych w
Stawie Bobrowym. Zbiornik ten ma charakter astatyczny i zanik fauny jeziornej a pojawienie
się bardzo liczne gatunków drobnozbiornikowych można interpretować jako efekt przekształ-
ceń siedliskowych Tu porównac do Żabiego Rogu.
Z analizy podobieństw faunistycznych wynika, że Staw Bobrowy charakteryzuje się
dużym podobieństwem do drobnych zbiorników okresowych. Drobnozbiornikowy charakter
fauny Stawu Bobrowego wynika najprawdopodobniej z jego astatycznego charakteru. Uwi-
dacznia się to także w strukturze roślinności: brak typowo jeziornych elodeidów i nimfeidów.
Gatunki chruścików typowe dla zbiorników jeziornych wymagają stabilnego środowiska
przez cały rok. Wahania poziomu wody i ewentualne letnie wysychanie stwarzają warunki
bytowania jedynie gatunkom drobnozbiornikowym, które w stadium larwalnym rozwijają się
w okresie wiosennym, a okres letni spędzają w stadium imago.
W badanych jeziorach okolic Kartuz stwierdzono zróżnicowaną liczbę gatunków:
najwięcej w jeziorze Cichym 12 gatunków, 11gatunków w Stawie Bobrowym, 7 w Jeziorze
Karczemnym i tylko jeden w jeziorze Mielonko. W porównani z innymi jeziorami liczba ze-
branych gatunków jest stosunkowo niewielka. I tak w Jeziorze Żarnowieckim złowiono 14
- 29 -
taksonów (CZACHOROWSKI 1994). W jeziorach Pojezierza Olsztyńskiego sytuacja wygląda
lepiej. W Jeziorze Narckim oznaczono 44 gatunki, w Warchałdzkim 38 gatunków,
w Brajnickim 32, a w Skandzie aż 43 gatunki (CZACHOROWKI 1995). W jeziorach Pole-
skiego Parku Narodowego odnotowano występowanie 28 gatunków (CZACHOROWKI
I BUCZYCSKI 1999).
Analiza dendrytów, wnioski I porównać& .
Badnia regionalne - komentować
5. Wnioski
6. Streszczenie
7. Piśmiennictwo
Biesiadka E., 1980. Water mites (Hydracarina) of the eutrophic Lake Zbechy (Leszno voiv).
Pol. Ecol. Stud., 6: 247-262.
Czachorowski S., 2001. Chruściki (Trichoptera) ogólna charakterystyka (cz. 1) w Notatki
Entomologiczne, w druku.
Czachorowski S., 1989. Chruściki (Trichoptera) nowe dla Pojezierza Pomorskiego. Przegląd
Zoologiczny XXXIII, 2.
Demel K., 1923. Ugrupowanie etologiczne makrofauny w strefie litoralnej jeziora Wigier-
skiego [Le groupement ethologique de la macrofaune dans la region littorale du lac de
Wigry (Pologne)]. Pr. Inst. Im. M. Nenckiego, 29: 1-55 pp.
Enderlein G., 1908. Biologisch-faunistisch Moor und Dqnen-Studien. Ein Beitrag zur Kennt-
nis biosynQzischer Regionen in Westpreusse. Ber. Westpr. Bot. Zool. Ver., 30: 50-240.
- 30 -
Holzenthal R. W., R. J. Blahnik 1999. Trichoptera.
http://phylogeny.arizona.edu.tree/eukaryotes/animal/arthoropoda/trichoptera/trichoptera.
html.
Jakubisiakowa J., 1933. Chruściki (Trichoptera) jeziora Kierskiego. p. T.P.N., Poznań, 46 pp.
Riedel W., 1972. Materiały do znajomości rozmieszczenia chruścików (Trichoptera) w Pol-
sce, II. Fragm. Faun., 18: 245-256.
Rzóska J., 1935. Badania nad ekologią i rozmieszczeniem fauny brzeżnej dwu jezior polskich
(jezioro Kierskie i jezioro Wigierskie) [Oekologische unterschungen tber die verbre-
itung der Litoralfauna zweier Polnischer Seen (Kiekrzsee, Wigrysee]. Pozn. T.P.N. (B),
7,6:1-152.
Schmidt E., 1984. Essai d evaluation de la faune mondiale des Trichopteres. In Proc.4th int.
Symp. Trichoptera. Ed J. Morse, p. 337. The Hagues Junk Pub., 486 pp.
Siebold C., 1851. Beitr�ge zur Fauna der wirbellosen Tiere der Provinz Preussen. Neue
Preuss. Prov. Bl., 11: 351-359
Stańczykowska A., 1986. Zwierzęta bezkręgowe naszych wód. Wydawnictwa Szkolne
i Pedagogiczne. Warszawa
Tomaszewski C., 1965. Chruściki Trichoptera, Kat. Fauny Pol., Warszawa, 28: 1-104.
Turoboyski L., 1979. Hydro biologia techniczna. P.W.N. Warszawa
Ulmer G., 1909. Trichoptera. W: Sqsswasserfauna Deutschlands, Jena, 326 str.
Ulmer G., 1913. Zur Trichopterofauna Ostpreussen. Schr. Phys.-�kon. Ges., 53: 20-41.
- 31 -

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
12 Charakterystyka faunistyczna chruścików (Trichoptera) jeziora Oświn(1)
Strefowość rozmieszczenia larw chruścików (Trichoptera) w rzece Wałszy
=== WIERSZYKI OKOLICZNOSCIOWE === ?zdomni
przemowienie okolicznosciowe pdf
=== WIERSZYKI OKOLICZNOSCIOWE === My, wszyscy

więcej podobnych podstron