138 05 (13)

B/138: G.H.Stine - Urządzenia poruszane siłą umysłu

Wstecz / Spis
Treści / Dalej

Rozdział piąty: Wahadełka
Dane podstawowe
Pod pewnymi względami dwa różne rodzaje wahadełek opisanych w tym rozdziale przypominają w działaniu koło energetyczne omówione wcześniej. Oba przyrządy wykonane są z bardzo lekkiego materiału zawieszonego na mocnej nitce. Niektórzy twierdzą, że siłą woli można wprawić wahadełko w ruch. Jednakże wahadełko zdaje się też udzielać odpowiedzi �tak" lub �nie" na postawione mu pytania, jak również wskazuje, jaki trzeba obrać kierunek, szukając określonego obiektu.
Wahadełko pierwszego rodzaju jest instrumentem trzymanym w ręku. Bez wątpienia jest ono najwygodniejsze w użyciu. Jednak bierze się pod uwagę możliwość, iż operator wykonuje podświadome ruchy nadgarstkami, co poddaje w wątpliwość każde twierdzenie, iż wahadełko jest zadziwiającym instrumentem poruszanym siłą umysłu, działającym według nie znanych dotychczas zasad.
Wahadełko drugiego rodzaju umocowane jest w stałym punkcie, na przykład przy kloszu lampy biurowej, krawędzi abażuru czy na zwykłym trójnogu z drewnianych kołków. Niezależnie umocowane wahadełko wyklucza możliwość, iż operator wywiera wpływ na jego wychylenia przez nieświadome ruchy palcami, dłonią lub ramieniem. Tego rodzaju przyrząd można również przykryć przezroczystą osłoną, by wyeliminować możliwość oddziaływania drgań powietrza. Operator �myśli", czyli koncentruje uwagę na wahadełku, zadając mu pytania, na które może otrzymać odpowiedź �tak" lub �nie". Zgodnie z wcześniej przyjętą konwencją, wychylenia wahadełka w kierunku do operatora mogą oznaczać odpowiedź twierdzącą, natomiast kołysanie na boki
przeczącą. Osoba posługująca się wahadełkiem musi przed rozpoczęciem eksperymentu wyraźnie oświadczyć, jakie ruchy będą oznaczać potwierdzenie, a jakie zaprzeczenie. Używając wahadełka jako instrumentu do lokalizacji poszukiwanych obiektów, a więc pełniącego funkcję różdżki, operator skłania je, by wychylało się w kierunku poszukiwanego przedmiotu. Odpowiedź wahadełka jest oczywiście dwuznaczna: szukaną rzecz możemy bowiem znaleźć w jednym z dwóch wskazywanych przez nie kierunków. Na przykład jeśli wahadełko kołysze się na linii północ
południe, obiekt może znajdować się albo na południe, albo na północ od obserwatora. Niektóre osoby podczas prób lokalizacji przedmiotu wydają się nadzwyczaj sprawne w skłanianiu wahadełka, by kołysało się w nader niezwykły sposób: od punktu, w jakim znajduje się ono w spoczynku (gdy zwisa pionowo w dół), do punktu w kierunku poszukiwanego obiektu.
Tło historyczne
Magiczne wahadełko znane było już w czasach prehistorycznych. Posługiwali się nim czarnoksiężnicy i szamani. Tak długa historia owego przyrządu nie oznacza jednak, że dysponując ogromnym zasobem wiedzy wywodzącej się z wielowiekowego dziedzictwa naukowego, powinniśmy kpić i naśmiewać się z instrumentów, których działania nie da się racjonalnie wyjaśnić w kategoriach wszechświata takiego, jaki znamy i o jakiego istnieniu jesteśmy przekonani. Wszyscy nasi przodkowie w ciągu kilkuset tysięcy lat nie tylko wierzyli w takie magiczne przyrządy, lecz także załatwiali swoje sprawy zgodnie z ich wskazaniami. Zdajemy sobie sprawę, mimo ogarniających nas wątpliwości, że uzależnianie swoich działań od wskazówek dawanych przez magiczne przyrządy nie mogło być ani pozbawione sensu, ani niebezpieczne, ponieważ nasi przodkowie żyli, dobrze się rozwijali i wytwarzali geny obecne dzisiaj w nas samych. Jeśli założymy, że wszyscy nasi praojcowie byli głupcami, a my, ludzie żyjący w wieku nauki, jesteśmy tak inteligentni, znaczyłoby to, że prawa Mendla dotyczące genetyki i dziedziczenia są nonsensowne. A przecież doskonale wiemy również o tym, że owe zasady biotechniki są słuszne, prawdziwe i (co najważniejsze) sprawdzają się w praktyce. Potwierdzi to każdy hodowca koni, psów i wszyscy farmerzy, którzy uprawiają krzyżówki roślin. Może nasi antenaci nie byli tak całkowicie pozbawieni rozumu, jak skłonni jesteśmy sądzić, lecz dysponowali pewnymi dowodami świadczącymi o tym, że dziwne przyrządy, takie jak wahadełka, rzeczywiście mają swoją wartość, choć nie potrafili zrozumieć, jak one działają, i z tego względu zaliczali je do magicznych.
Ludzie są z natury nadzwyczaj praktyczni. Jeśli coś nie działa, odrzucają to. Jeśli zaś coś w większości przypadków działa albo przynajmniej działa tyle czasu, że może się do czegoś przydać, używają tej rzeczy dopóty, dopóki nie pojawi się doskonalsza.
Bardzo niewiele uwagi poświęcono badaniom i dalszemu rozwojowi tego wyjątkowo prostego przyrządu. Dzisiaj istnieje on niemal w tej samej postaci co przed wieloma wiekami.
Jednak zmienił się nasz stosunek do nich. W większości krajów świata nikt dziś nie zostanie uznany za czarownika i spalony na stosie za eksperymentowanie z takimi instrumentami Jak wahadełko. (Chociaż w Stanach Zjednoczonych są jeszcze miejsca, w których poradzono by ci, byś z dużą ostrożnością podchodził do tego typu eksperymentów, po prostu dlatego, że żyją tu bardzo różni ludzie, a wśród nich również tacy, którzy są nadal niezwykle przesądni, bojaźliwi i bardzo porywczy).
Doświadczenia autora
Nie pamiętam, kiedy po raz pierwszy próbowałem posłużyć się wahadełkiem. Może było to wtedy, gdy miałem dwanaście lub trzynaście lat i byłem zafascynowany talerzykiem podskakującym na stole podczas seansów spirytystycznych, co zachęciło mnie do eksperymentów z innymi akcesoriami wiedźm i szamanów przynoszonymi od czasu do czasu przez moich kolegów. Wiele spośród tych przyrządów odkrywaliśmy i poddawaliśmy testom, gdyż byliśmy wtedy w tym wieku i na tym poziomie rozwoju intelektualnego, w którym zaznajamiano nas z tzw. Metodą Naukową oraz z tajnikami Wszechświata, a zajmował się tym nasz szkolny magik, nauczyciel młodszych klas szkoły średniej w Colorado Spring, pan Donald John Obee. Jedno mogę o nim powiedzieć: potrafił uczynić naukę czy technikę tak fascynującą, zabawną i zarazem tak intrygującą, że na tyle rozbudził we mnie ciekawość świata, iż moje zainteresowanie tymi dziedzinami będzie trwać do końca życia. Już sama myśl, że nie muszę poddawać się kaprysom natury, lecz mogę jak ją dobrze poznam
manipulować światem tak, by czynić rzeczy graniczące z magią (na przykład fruwać w powietrzu lub lecieć na Księżyc), całkowicie zawładnęła moim młodym umysłem. Już wtedy bowiem czułem, że kapryśny świat szarpie mną we wszystkie strony.

Rys. 5
1. Wahadełko trzymane w rękach. Oprzyj łokcie na stole, by twoje ręce
były nieruchome.
Umiem pracować z wahadełkiem trzymanym w ręku. Nie zawsze jednak wiem, czy poprawnie udziela mi ono odpowiedzi twierdzących bądź przeczących, gdyż nie dość często używałem go w tym celu. Wahadełko wymaga, by operator grał z nim w grę w dwadzieścia pytań. Często uzyskanie w ten sposób odpowiedzi zabiera więcej czasu niż po prostu zajrzenie do odpowiedniej książki czy przemyślenie sprawy i znalezienie rozwiązania samemu. Poza tym nigdy nie byłem absolutnie pewien, czy podświadomie nie wprawiam wahadełka w ruch w sposób odpowiadający moim życzeniom. Nieraz odnoszę podobne wrażenie w stosunku do różdżek, lecz w ich przypadku nie może być mowy o ingerencji z mojej strony z tej prostej przyczyny, że reagują one niezwykle gwałtownie.
Umiem również poruszać wahadełkiem umocowanym w niezależnym punkcie, osłoniętym szkłem. Nie wiem dlaczego się ono kołysze, aczkolwiek
o tym później
mam pewną hipotezę.
Obserwowanie innych ludzi posługujących się wahadełkami obu rodzajów pozwala stwierdzić, iż około 80 procent osób potrafi ożywić wahadełka ręczne, a około 50 procent osób porusza wahadełkiem stacjonarnym. Nie wiem dlaczego tak jest.
Sposób wykonania
Wahadełko to jeden z najprostszych w konstrukcji i w działaniu przyrządów poruszanych siłą umysłu. Do jego wykonania potrzebne są następujące materiały:
1. Pinezka, spinacz biurowy lub trochę modeliny na ciężarek.
2. Szpulka nici do szycia (mogą to być nici jedwabne, nylonowe, poliestrowe bądź inne).
3. Taśma klejąca do umocowania górnego końca wahadełka przy wsporniku.
4. Wspornik: nie musi być wymyślny, wystarczy klosz od lampy biurkowej lub innej; dolny uchwyt od szafki w łazience lub w kuchni.
5. Szklanka i większe naczynie do wody z przezroczystego plastiku (niekoniecznie).
Utnij kawałek nitki o długości pół metra (lub dłuższy, jeśli punkt umocowania wahadełka znajduje się w większej odległości od stołu bądź od innego podłoża; im dłuższe wahadełko, tym większa jego czułość.
Przywiąż jeden koniec nitki do ciężarka
do pinezki lub spinacza
albo ulep z modeliny kulkę tak, by koniec nitki znalazł się w jej środku. Do wykonania wahadełka ręcznego nie potrzeba już żadnych dalszych czynności.
Jeśli chodzi o wahadełko stacjonarne, można je wykonać w ten sposób, że taśmą przykleja się wolny koniec nitki do klosza lampy, tak by ciężarek kołysał się swobodnie tuż nad powierzchnią stołu. Można je również skonstruować wewnątrz szklanego klosza, przyklejając je taśmą do dna odwróconego naczynia.
Chcąc, by wahadełko było bardziej czułe, użyj wysokiej szklanki do piwa.
Bardziej dociekliwi badacze zechcą być może skonstruować kilka wahadełek, z których każde miałoby ciężarek wykonany z innego materiału, o innym rozmiarze, kształcie i wadze, również nić byłaby innej grubości i z innego tworzywa, a naczynia stanowiące błonę wykonane byłyby ze szkła i różnego rodzaju plastiku. Także górny koniec nici mocowany byłby rozmaitymi sposobami.
Jednak popularne wahadełko, z powodzeniem nadające się do zwykłych, szybkich eksperymentów, Można zrobić z najzwyklejszych materiałów wyszczególnionych wyżej.
Instrukcja obsługi

Wahadełko trzymane w ręku

Usiądź wygodnie przy stole w miejscu wolnym od przeciągów i drgań powietrza spowodowanych praca wentylatorów, grzejników i wiatraczków. Weź wolny koniec nici wahadełka w palce i złącz obie dłonie, tak by zapewniały sobie większą stabilność (rys. 5
1.). W tym samym celu oprzyj łokcie na powierzchni stołu. Dopasuj długość nici tak, by ciężarek kołysał się tuż nad blatem. Określ konwencję, zgodnie z którą wahadełko, reagując na twoje pytania, będzie wychylać się w odpowiednim kierunku, dając w ten sposób odpowiedź �tak" lub �nie". W większości kultur europejskich przyjęto się, iż odpowiedź twierdząca udzielana jest za pomocą wychyleń w kierunku od i do operatora, a odpowiedź przecząca to wychylenia na boki: w prawo i w lewo.

Rys. 5
2. Wahadełko stacjonarne. Każda metoda mocowania wahadełka będzie skuteczna.
Im wahadełko dłuższe, tym bardziej czułe.
Określ, czego chcesz się dowiedzieć. Pytania muszą być formułowane w ten sposób, by można było na nie udzielić odpowiedzi �tak" lub �nie". Oznacza to, iż często trzeba zadać dłuższą serię pytań, zanim otrzyma się oczekiwaną odpowiedź. Osobom mającym doświadczenie w grze w dwadzieścia pytań przyjdzie to z pewnością o wiele łatwiej.
Większość ludzi potrafi skłonić wahadełko do reakcji, gdy posługują się nim, trzymając je w ręku.

Wahadełko stacjonarne

Taśmą klejącą przymocuj wolny koniec nici wahadełka do lekko wychylonego wspornika (rys. 5
2.), takiego jak pałąk lampy, bądź do wiszącej półki, miejscu wolnym od ruchów powietrza spowodowanych pracą urządzeń wentylacyjnych czy grzewczych. Dostosuj długość nici tak, by ciężarek kołysał się tuż nad powierzchnią stołu. Usiądź wygodnie naprzeciw wahadełka. Rękami postaraj się uspokoić jego kołysanie powstałe w wyniku jego zawieszania. Gdy ciężarek wisi już nieruchomo, połóż dłonie na stole, tak jakbyś obejmował nimi ciężarek, ale w odległości 7
12 centymetrów od niego. Osobom początkującym będzie może łatwiej pracować z tym przyrządem, gdy przysuną dłonie bliżej.
Posługuj się tego rodzaju wahadełkiem podobnie jak wahadełkiem ręcznym. W ten sam sposób formułuj i zadawaj pytania.
Eksperymenty
Jeśli przy eksperymentach z wahadełkiem ręcznym osiągasz dobre rezultaty, spróbuj przeprowadzić testy z wahadełkiem stacjonarnym. Jeśli również te próby są udane, spróbuj skłonić wahadełko do wychyleń, nie kładąc rąk po obu stronach ciężarka.
Podobnie jak w przypadku prób z kołem energetycznym, lekko posmaruj dłonie oliwką dla dzieci, by zmienić właściwości elektryczne oraz stałą dielektryczną twojej skóry. Albo bardzo dokładnie wyszoruj ręce, by usunąć jak najwięcej naturalnego naskórka. Jeśli podejrzewasz, że drgania powietrza, spowodowane oddechem twoim lub kogoś innego, albo ruch w otoczeniu, wywierają wpływ na działanie wahadełka, przeprowadź eksperyment z przyrządem umieszczonym pod kloszem lub szklanką (rys. 5
3.). Otocz dłońmi ścianki naczynia na zewnątrz i powtórz podstawowe czynności opisane wyżej.
Jeśli wahadełko skonstruowane wewnątrz szklanego naczynia wychyla się, przeprowadź próby z naczyniem wykonanym z polistyrenu.

Rys. 5
3. Chcąc wyeliminować możliwość wpływu drgań powietrza na kołysanie wahadełka,
umieść je wewnątrz odwróconego do góry dnem naczynia.
Im dłuższa jest nić wahadełka, tym będzie ono bardziej wyczulone na wszelkie zakłócenia. Wydłuż nić i zwróć uwagę na rezultaty.
Im większą wagę ma ciężarek, tym mniej wahadełko będzie wyczulone na zakłócenia. Zastąp pinezkę lub spinacz biurowy kulką z plasteliny. Przy kolejnych próbach zmniejszaj kulkę, by zwiększyć wrażliwość przyrządu. W końcu dojdziesz do punktu, gdy ciężar plasteliny będzie niewystarczający, by zapewnić nici odpowiednie naprężenie, a tym samym umożliwić wahadełku poruszanie.
Wykonaj decydujący eksperyment. Umieść wahadełko stacjonarne w miejscu, w którym operator może, położyć dłonie obok ciężarka, ale nie może widzieć przyrządu (można użyć przesłony z kartonu). Bardziej dociekliwy eksperymentator może wykonać przezroczysty plastikowy klosz, pod którym umieści wahadełko, po czym zmatowić go z jednej strony.
Przyrząd będzie ukryty przed wzrokiem operatora, a obserwator będzie mógł notować reakcje wahadełka w odpowiedzi na głośno zadawane przez operatora pytania. Wyniki eksperymentu trzeba wówczas porównać z rezultatami osiągniętymi podczas pracy z wahadełkiem, które było widoczne.
A jeśli nie działa?
Jeżeli nie otrzymujesz odpowiedzi od wahadełka trzymanego w rękach, należysz z pewnością do mniejszości. Możesz jednak zwiększyć wrażliwość tego instrumentu, zmniejszając wagę ciężarka w sposób opisany w poprzednim paragrafie,
Często pomocne okazuje się położenie gładkiej kartki papieru na stole bezpośrednio pod wahadełkiem. Na kartce narysuj krzyż. Przy pionowych ramionach krzyża napisz słowa �tak", natomiast przy poziomych słowa �nie". Dzięki temu wzrośnie twoja koncentracja i myślą będziesz trzymał się kierunku, w którym wahadełko powinno się kołysać, by udzielić ci odpowiedzi.
Jeśli w ogóle nie potrafisz go ożywić, zrezygnuj na razie z dalszych prób i ponów je po jakimś czasie. Nie wiemy, jaki wpływ na działanie wahadełka wywierają rozmaite nastroje, biorytmy, emocje, stan odprężenia itp. Może po prostu miałeś zły dzień, jak każdy z nas od czasu do czasu,
Jeżeli mimo wielu prób nie możesz wprawić wahadełka w kołysanie, sprawdź, czy zadziała ono w rękach przyjaciela.
Ta sama rada dotyczy innych eksperymentów z wahadełkami. Lecz w przypadku wahadełka mocowanego w stałym punkcie spróbuj zmienić pole elektryczne swoich dłoni, albo dokładnie je myjąc, albo smarując oliwką dla dzieci... albo stosując obie te metody po kolei.
Ale chcę jeszcze raz podkreślić
jak zresztą robię to już jakiś czas w tej książce
że mimo wszelkich wysiłków może ci się nie udać ożywić wahadełka w żaden sposób. I nie wiemy, dlaczego.
Hipotezy
Tak jak w przypadku koła energetycznego omawianego w poprzednim rozdziale nie musimy powoływać się na dziwaczne hipotezy mówiące o falach czy promieniach, które jeszcze nie zostały do końca zbadane. Znów zajmujemy się zjawiskiem, które prawdopodobnie można z powodzeniem wyjaśnić za pomocą zasad nauki i techniki. Jakie już są nam znane. Warto jednak na marginesie zauważyć, że jest wielce prawdopodobne, iż z działaniem wahadełka wiąże się coś nowego, czego dotychczas nie podejrzewaliśmy.
Pragnę podkreślić, że nie chciałbym być wzięty za dogmatyka ze względu na prezentowane przez mnie hipotezy. Może być przecież i tak, że to wszystko dzieje się tylko dlatego, iż tak podoba się jakiemuś �złośliwemu bogu", którego bawi kapryśny sposób rządzenia wszechświatem. Wątpię. Lecz oczywiście mogę się mylić. Trzeba zachować trzeźwość umysłu, gdy zajmujemy się tego rodzaju urządzeniami.
Gdy w celu wytłumaczenia mechanizmu działania wahadełka ręcznego odwołamy się do teorii �brzytwy Ockhama", możemy najprościej stwierdzić, że operator świadomie bądź nieświadomie wywołuje w swym układzie nerwowym naturalne drgania, �szum", tym samym wprawiając wahadełko w ruch.
Mamy tu jednak do czynienia z innymi problemami, których nie da się wyjaśnić za pomocą tej najprostszej hipotezy. Skąd operator zna odpowiedź? Co się dzieje w przypadku, gdy pytanie nie sugeruje odpowiedzi, gdyż nie zawiera treści zdradzających pobożne życzenia? A jeśli wahadełko sięga super
hiper
ultraświadomości lub choćby podświadomości? A jeśli odwołuje się do pamięci �podświadomej", czyli właściwej dla całej ludzkiej rasy? Jeśli jest tak w istocie, wahadełko wykonuje to lepiej, dużo szybciej i o wiele skuteczniej niż jakikolwiek znany mi psychiatra czy jakakolwiek technika psychologiczna.
Oczywiście, poza uproszczoną hipotezą opierającą się na teorii �brzytwy Ockhama", z wahadełkiem muszą wiązać się jakieś dodatkowe wyjaśnienia. Nie wiem, jakie. Lecz zasługuje to na dalsze badania.
Jeśli chodzi o wahadełko umocowane w niezależnym punkcie, przypomnijmy, że każdy świeżo upieczony student fizyki ma do czynienia z eksperymentem, w którym lekkie skrawki papieru lub korka przyciągane są do szklanego czy też gumowego pręta, potartego uprzednio jedwabiem czy też kawałkiem kociego futerka. Jest to zjawisko zwane elektryzowaniem. W poprzednim rozdziale przytaczaliśmy pierwsze prawo elektrostatyki mówiące, iż ciała o jednakowym ładunku elektrycznym odpychają się, natomiast ciała o ładunku przeciwnym się przyciągają.
Oprócz rozmaitych przedmiotów, którym różnymi środkami nadaje się ładunki elektryczne, do eksperymentu demonstrującego tę zasadę używa się przyrządu, który zwykle składa się z małego, lekkiego obiektu zawieszonego na nitce, przypominającego wahadełko. Bardzo łatwo jest zapewnić danemu przedmiotowi ładunek elektryczny wystarczający do tego, by mógł on przyciągnąć do siebie drugi przedmiot, jakim jest na przykład lekki ciężarek wahadełka.
Wcześniej mówiliśmy także o tym, że ciało człowieka przenosi ładunki elektryczne na powierzchni skóry i że działanie układu nerwowego może zmienić siłę i polaryzację pola elektrostatycznego. W każdym człowieku zachodzi to zjawisko, i to bez udziału świadomości, tak jak w przypadku oddychania czy bicia serca. Jednak, tak jak oddech czy bicie serca, można je również kontrolować.
A zatem hipoteza dotycząca działania wahadełka jest niemal identyczna jak w przypadku koła energetycznego: umysł człowieka skłania system nerwowy do zmiany ładunku elektrostatycznego na skórze dłoni, powodując tym samym kołysanie się wahadełka umocowanego w stałym punkcie. Jeśli ładunek skóry prawej dłoni jest dodatni, a lewej ujemny, i jeśli wahadełko ma ładunek ujemny, wychyli się ono w kierunku prawej ręki. Wówczas operator siłą umysłu powoduje wymianę ładunków między dłońmi i w ten sposób wahadełko wychyla się w drugą stronę. Chcąc spowodować kołysanie się wahadełka w przód i w tył w stosunku do eksperymentatora, trzeba doprowadzić do tego. by ładunek elektryczny u nasady obu dłoni miał ten sam znak, i na palcach również tego sam znak.
Żeby ożywić wahadełko, wcale nie potrzeba dużej zmiany ładunku elektrycznego.
I znowu, podobnie jak przy testach z kołem energetycznym, można poddać elementy fizyczne pomiarom. Mamy do dyspozycji elektroniczne czujniki pomiarowe ciał stałych, służące do lokalizowania i określania wartości pola elektrycznego.
Lecz, tak jak poprzednio, przytoczona hipoteza nasuwa nam zasadnicze pytanie: skąd operator wie, w jaki sposób skłonić wahadełko do odpowiedzi na pytanie, na które on sam nie potrafi świadomie odpowiedzieć?
I znów, stwierdzenie, że wahadełko pobudza pamięć zbiorową (wspólną dla ludzkiej rasy) czy też inne głęboko zakorzenione elementy psychiki, skłania nas do postawienia jeszcze ważniejszych pytań zawierających kluczowe słowo �jak". Jak takie proste wahadełko może tak łatwo dotrzeć do głębokich pokładów świadomości. Jeśli w innym przypadku wymaga to wielu godzin, tygodni, a nawet miesięcy intensywnej terapii, leczenia lub badań?
Wnioski
Oto zwykły przyrząd poruszany siłą umysłu, którego zasady działania są zarówno proste, jak i skomplikowane. Lecz hipotezy mogą tylko dlatego wydawać się złożone, że mechanizm działania wahadełka nadal jest nie zbadany. Przyrząd działa i rzeczywiście może podać odpowiedzi z większym stopniem prawdopodobieństwa niż ma przypadkowa informacja.
Jest to również instrument, który może służyć do eksperymentów nawet amatorom. Sprzęt do pomiaru czynników fizycznych nie jest skomplikowany ani drogi, co więcej, wchodzi on w skład podstawowego wyposażenia laboratorium fizycznego.
Być może poddajemy konfrontacji dwa osobne zjawiska jakim jest wahadełko ręczne i wahadełko umocowane w stałym punkcie, lecz przy obecnym stanie w tej dziedzinie nie wydaje się, byśmy mogli uzyskać coś więcej, badając je oddzielnie.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
13 F II wyklad 22 05 13
pętle 2 wym zad 1 14 05 13
zad2 6 05 13
pętle 2 wym zad 3 zmienione na ujemne 14 05 13
Badanie płytą 16 05 13 MC 20 ( rondo 1 w wa)
138 03 (13)
Zadania Problemowe 21 05 13
v 05 13
2009 05 13 Rozp MON wojskowe dokumenty osobiste

więcej podobnych podstron