R'lyeh - zaginione miasto cyklopów http://rlyeh.ms-net.info/index2.php?str=37
Nie wiem w jakiej części tej odległej i przera\ającej krainy zniknął Denys Barry. Byłem z nim ostatniej nocy, gdy
znajdował się wśród \ywych i słyszałem wrzask, kiedy przyszła po niego ta Istota. śaden z wieśniaków i
policjantów z hrabstwa Meath nie zdołał go odnalezć, mimo i\ poszukiwania zakrojone były na szeroką skalę.
Teraz zaś wzdrygam się słysząc kumkanie \ab na moczarach, albo gdy widzę księ\yc przebywając w samotnych,
odludnych miejscach.
Doskonale znałem Denysa Barry'ego jeszcze w Ameryce, gdzie się wzbogacił i pogratulowałem mu, kiedy wykupił
stare zamczysko nad moczarami w sennym Kilderry. Stamtąd właśnie pochodził jego ojciec i tam te\ Denys
pragnął radować się swym bogactwem w rodzinnych stronach, niegdyś w Kilderry rządzili jego przodkowie i to oni
wznieśli zamczysko, w którym pózniej zamieszkali, niemniej były to bardzo odległe czasy i przez wiele pokoleń
opuszczony zamek popadł w ruinę. Po wyjezdzie do Irlandii Barry często do mnie pisywał opowiadając, jak pod
jego opieką szary zamek, wie\a po wie\y, odzyskiwał dawny splendor, jak bluszcz piął się z wolna w górę po
odrestaurowanych ścianach, niczym przed setkami lat i jak wieśniacy dziękowali mu, \e za przywiezione zza
morza złoto o\ywił pamięć dawnych dni. Potem jednak coś się wydarzyło i wieśniacy opuścili Kilderry, uciekając
niby przed zarazą. Jakiś czas pózniej przysłał mi list i poprosił bym do niego przyjechał, gdy\ czuł się w zamku
samotny nie mając nikogo, z kim mógłby porozmawiać za wyjątkiem nowych słu\ących i robotników,
sprowadzonych z Północy.
Powodem wszystkich jego kłopotów były moczary -o czym Barry poinformował mnie tej samej nocy, kiedy
zjawiłem się w zamku. Dotarłem do Kilderry o zmierzchu pewnego letniego dnia, gdy złocisty blask bijący z nieba
omiatał wzgórza, gaje i błękitną połać bagien, gdzie w oddali, na niewielkiej wysepce migotały widmowo
dziwaczne, stare ruiny. Zachód słońca był zaiste urzekający, ale wieśniacy z Ballylough nie omieszkali mnie przed
nim ostrzec i stwierdzili, \e Kilderry zostało przeklęte, ja zaś prawie zadr\ałem na widok pałających złocistym
ogniem wie\ zamczyska. Automobil Barry ego czekał na mnie na stacji Ballylough, gdy\ Kilderry znajduje się w
pewnym oddaleniu od linii kolejowej. Wieśniacy, którzy trzymali się z dala od auta i kierowcy z Północy, pobledli
na twarzach usłyszawszy, \e wybieram się do Kilderry i uraczyli mnie kilkoma trwo\liwie wyszeptanymi
informacjami. Tej nocy zaś, Barry wyjaśnił mi całą sytuację.
Wieśniacy opuścili Kilderry poniewa\ Denys Barry zamierzał osuszyć wielkie trzęsawisko. Pomimo miłości jaką
darzył Irlandię, pobyt w Stanach wycisnął na nim swe piętno i Denys nienawidził owej wspaniałej, bezu\ytecznej
przestrzeni, z której mo\na by wybrać warstwę torfu i przystosować cały ten teren pod uprawy.
Legendy i przesądy Kilderry nie wywarły na nim najmniejszego wra\enia i kwitował śmiechem, gdy wieśniacy
najpierw odmówili mu pomocy, a następnie przeklęli go i, przekonani i\ nic nie zdoła zmienić jego decyzji,
zabrawszy swoje rzeczy, wynieśli się do Ballylough. Zastąpił ich robotnikami z Północy, a gdy opuścili go słu\ący,
sprowadził z Północy następnych. Czuł się jednak samotny wśród obcych, dlatego poprosił abym go odwiedził.
Kiedy usłyszałem o lękach, które były przyczyną tego exodusu, śmiałem się równie głośno jak mój przyjaciel,
gdy\ były to obawy niejasnego, dzikiego a nawet absurdalnego wręcz charakteru. Miały coś wspólnego z jakąś
niedorzeczną legendą dotyczącą moczarów i strzegącego ich posępnego ducha, zamieszkującego w dziwnych,
starych ruinach na odległej wysepce, którą dostrzegłem o zachodzie słońca.
1 z 4 2007-08-12 21:05
R'lyeh - zaginione miasto cyklopów http://rlyeh.ms-net.info/index2.php?str=37
Krą\yły tu historie o światłach tańczących przy blasku księ\yca i chłodnych wiatrach wiejących w ciepłe noce; o
widmach w bieli, unoszących się nad wodami i o domniemanym kamiennym mieście, znajdującym się głęboko pod
powierzchnią bagna. Wszyscy jednak zgodnie twierdzili - i nie mieli co do tego najmniejszych wątpliwości - \e na
tego, kto ośmieli się tknąć lub osuszyć rozległą połać czerwonawych moczarów, spadnie okrutna klątwa.
Są tam sekrety, twierdzili wieśniacy, których nie nale\y ujawniać, tajemnice ukryte odkąd zaraza spadła na dzieci
Partholanu w bajecznych latach, niepamiętnej ju\ dziś, przeszłości. W Księdze Najezdzców powiedziane jest, \e
owych synów Grecji pogrzebano w Tallaght, ale starcy z Kilderry twierdzą, \e jedno z miast zostało ocalone dzięki
jego patronce - bogini Księ\yca, ukryte w samym sercu zalesionego pagórka, kiedy Nemedyjczycy przybyli ze
Scytii do brzegów tej krainy na pokładach trzydziestu okrętów.
Takie to historie skłoniły wieśniaków do opuszczenia Kilderry i gdy je usłyszałem, nie zdziwiło mnie, i\ Denys
Barry nie chciał ich wysłuchać. Interesował się on staro\ytnością i zamierzał dokładnie zbadać bagnisko, kiedy
zostanie nale\ycie osuszone. Często odwiedzał białe ruiny na wysepce, ale choć niewątpliwie bardzo wiekowe i nie
przypominające \adnych innych tego typu budowli w całej Irlandii, były one zbyt zniszczone, aby mogły
powiedzieć coś więcej na temat czasów swojej świetności.
Niebawem miano rozpocząć proces osuszania moczarów, a robotnicy z Północy czekali na rozkaz, by zacząć
zdejmować z zakazanych trzęsawisk warstwę mchu i czerwonych wrzosów oraz, by zlikwidować, jeden po drugim,
cienkie jak wstą\ki strumyki i ciche, błękitne sadzawki porośnięte sitowiem.
Kiedy Barry zakończył swą opowieść byłem ju\ bardzo śpiący, gdy\ całodzienna podró\ nader mnie wyczerpała, a
mój gospodarz snuł swój monolog do póznej nocy. Słu\ący wskazał mi pokój, który znajdował się w odległej
wie\y, z widokiem na wioskę, równinę na skraju trzęsawiska i na same moczary - z mego okna widziałem
błyszczące w księ\ycowym blasku dachy milczących chat, z których uciekli wieśniacy i gdzie zamieszkali obecnie
nowi robotnicy; jak równie\ kościółek parafialny z antyczną iglicą. Daleko, na niewielkiej wysepce po drugiej
stronie bagien, widniały prastare, zapuszczone mury - zdające się emanować białym widmowym światłem.
Poło\yłem się i ju\ miałem usnąć, gdy odniosłem wra\enie, \e słyszę dochodzące z oddali słabe dzwięki; odgłosy
dzikie i na wpół harmonijne, które przepełniły mnie osobliwym podnieceniem i przydały barw mym snom. Kiedy
jednak obudziłem się następnego ranka stwierdziłem, \e wszystko musiało mi się przyśnić, bowiem wizje jakich
doznałem były cudowniejsze ani\eli jakiekolwiek szaleńcze dzwięki fletów, rozlegające się wśród nocy. Pod
wpływem legend przekazanych przez Barry'ego, umysł mój stworzył obraz majestatycznego miasta poło\onego w
zielonej dolinie, a marmurowe ulice, posągi, wille, świątynie, płaskorzezby oraz inskrypcje zdawały się świadczyć,
i\ była to Grecja. Kiedy opowiedziałem o moim śnie Barry'emu obaj się roześmialiśmy - ja głośniej, poniewa\ on
martwił się o swoich robotników. Po raz szósty z rzędu zaspali, budzili się wolno - oszołomieni -zachowując się
jakby przez całą noc nie zmru\yli oka.
Tego ranka i popołudnia wędrowałem samotnie przez skąpaną w słonecznym blasku wioskę i rozmawiałem z
napotkanymi przygodnie robotnikami - Barry bowiem zajęty był ostatecznym opracowywaniem planów przed
rozpoczęciem osuszania bagien. Robotnicy nie byli tak szczęśliwi, jak mo\na by się tego spodziewać, a większość
z nich sprawiała wra\enie zaniepokojonych snami, które na pró\no usiłowali sobie przypomnieć. Opowiedziałem
im o moim śnie, ale nie zainteresował ich dopóki nie wspomniałem o wyimaginowanych wra\eniach słuchowych.
Spojrzeli na mnie dość dziwnie i potwierdzili, \e im równie\ wydawało się, i\ słyszą jakieś dzwięki.
Wieczorem Barry zjadł ze mną wieczerzę i oświadczył, \e za dwa dni rozpocznie osuszanie. Jego słowa podniosły
mnie na duchu, bo choć trudno mi było pogodzić się z myślą, i\ pokrywające moczary mech i wrzosy oraz
błyszczące jeziorka i strumyki będą musiały zniknąć, coraz bardziej narastało we mnie pragnienie odkrycia
prastarych sekretów, niewątpliwie skrytych pod grubą warstwą torfu. Tej nocy moje sny o grających fletach i
marmurowych perystylach zakończyły się w nader gwałtowny i niepokojący sposób; zobaczyłem bowiem jak na
miasto w dolinie spada zaraza, potem zaś - przera\ająca wizja -trupy spoczywające na ulicach. Nie pogrzebana
pozostała jedynie świątynia Artemidy, znajdująca się na najwy\szym ze szczytów, gdzie stara kapłanka, bogini
Księ\yca, Cleis le\ała martwa w koronie z kości słoniowej.
Powiedziałem ju\, \e obudziłem się gwałtownie i nagle. Przez jakiś czas nie byłem w stanie odró\nić jawy od snu,
gdy\ wcią\ miałem w uszach przenikliwe dzwięki fletów; kiedy wszak\e zobaczyłem podłogę komnaty skąpaną w
księ\ycowym blasku i zarys gotyckiego okna, stwierdziłem, i\ powróciłem do świata jawy i znów znajduję się w
Kilderry. Pózniej usłyszałem jak zegar na dole wybija drugą i upewniłem się, \e to jawa. Mimo to, wcią\ słyszałem
dochodzące z oddali dzwięki fletów; dzikie, osobliwe tony, które przywodziły mi na myśl tańce faunów na
zboczach odległego Maenalus. Nie dawały mi zasnąć i wyczerpany wyskoczyłem z łó\ka. Zupełnie przypadkiem
podszedłem do północnego okna i spojrzałem w kierunku cichej wioski i równiny na skraju bagien. Nie miałem
ochoty się rozglądać - chciałem jedynie zasnąć -jednak dzwięki fletów nie dawały mi spokoju i musiałem coś
zrobić, albo coś zobaczyć. Skąd mogłem przypuszczać jaki widok ujrzą moje oczy?
W blasku księ\yca zalewającym całą rozległą równinę, rozgrywał się spektakl. Przy dzwiękach trzcinowych
piszczałek, które roznosiły się gromkim echem ponad całym trzęsawiskiem przesuwał się tamtędy bezgłośny i
osobliwy korowód ró\norodnych, kołyszących się i pląsających razno postaci. Pogrą\one w spontanicznym,
szaleńczym uniesieniu mogły przypominać Sycylijczyków, którzy w dawnych czasach tańczyli przy blasku
księ\yca, oddając w ten sposób cześć bogini Demeter. Rozległa równina, złocisty blask księ\yca, cieniste,
poruszające się postaci, a przede wszystkim monotonny, przenikliwy dzwięk piszczałek - wszystko to wywarło na
2 z 4 2007-08-12 21:05
R'lyeh - zaginione miasto cyklopów http://rlyeh.ms-net.info/index2.php?str=37
mnie parali\ujące wręcz wra\enie. Pomimo tego zdołałem stwierdzić, i\ połowę spośród tych niestrudzonych,
mechanicznych tancerzy stanowili robotnicy, o których sądziłem, \e spali. Pozostałymi uczestnikami korowodu
były dziwne, mgliste istoty w bieli, na wpół materialne, ale sugestywnie blade, smętne najady z nawiedzonych
zródeł wytryskających na trzęsawisku. Nie wiem jak długo obserwowałem tę scenę z okna komnaty na szczycie
wie\y, zanim nie pogrą\yłem się w dziwnej, mrocznej, pozbawionej snów nieświadomości, z której wyrwały mnie
dopiero ciepłe, złociste promienie porannego słońca.
W pierwszej chwili po przebudzeniu miałem ochotę podzielić się mymi obserwacjami i obawami z Denysem
Barry'ym, lecz kiedy zobaczyłem promienie słońca przenikające przez kratowane wschodnie okno, nabrałem
pewności, \e wszystko to wydawało mi się. Miewam ró\ne dziwne wizje, jednak\e nie jestem na tyle słaby, aby w
nie wierzyć - w tym zaś przypadku zadowoliłem się jedynie wypytaniem kilku spośród robotników, którzy spali do
bardzo pózna i z poprzedniej nocy nie pamiętali nic, prócz mglistych snów o przeciągłych i piskliwych dzwiękach.
Sprawa widmowej muzyki wielce mnie niepokoiła i zastanawiałem się czy nie zło\yć tego na karb jesiennych
świerszczy, które tego roku pojawiły się wcześniej i swoim graniem zakłócały nocną ciszę oraz spokojny sen
robotników.
Pózniej - tego dnia - obserwując Barry'ego w bibliotece, jak pochyla się nad planami wielkiego dzieła, mającego
rozpocząć się ju\ nazajutrz, po raz pierwszy poczułem owo dziwne, nieuchwytne tchnienie grozy, które nakazało
wieśniakom, by opuścili to miejsce. Z jakiegoś niewiadomego powodu poczęła napawać mnie lękiem myśl o
zakłóceniu spokoju prastarego trzęsawiska i jego mrocznych tajemnic; wyobraziłem sobie jednocześnie okropny
widok spoczywających pośród czerni, ukrytych głęboko w niezgłębionej otchłani moczarów, pod grubą warstwą
prastarego torfu - szkieletów. Wydobycie owych na światło dzienne wydawało się zgoła nieroztropne i zacząłem
szukać jakiejś wymówki, by móc opuścić zamek i wioskę. Posunąłem się nawet do tego, by porozmawiać z
Barry'ym, ale kiedy mnie wyśmiał, nie podjąłem więcej przerwanego tematu. Milczałem więc, kiedy nad odległymi
wzgórzami leniwie zaczęło zachodzić słońce, a całe Kilderry skąpały, zdawałoby się, złowrogie potoki
złotawo-czerwonego, ognistego blasku.
Nigdy nie będę mógł powiedzieć, czy wypadki tej nocy miały miejsce naprawdę, czy te\ były jedynie ułudą. Z całą
pewnością przewy\szają wszystko, co jesteśmy w stanie wyjaśnić, a co związane jest z naturą wszechświata. W
\aden bowiem normalny sposób nie potrafię wytłumaczyć tajemniczych zaginięć, które stwierdzono, kiedy było
ju\ po wszystkim.
Poło\yłem się na spoczynek wcześnie i - pełen niepokoju - nie byłem w stanie przez długi czas zasnąć w
nieziemskiej, złowrogiej ciszy panującej w wie\y. Było dziwnie ciemno, choć niebo było czyste, jednak księ\yc
świecił bardzo słabo i miało tak być a\ do póznych godzin nocnych. Le\ąc w łó\ku rozmyślałem o Denysie
Barry'ym i o tym, co wydarzy się na trzęsawisku, kiedy nadejdzie dzień, a jednocześnie ogarnęło mnie szaleńcze
wręcz pragnienie, aby wybiec w noc, wziąć wóz Barry ego i jak najszybciej opuściwszy te złowrogie ziemie, udać
się do Ballylough. Zanim jednak zdołałem wprowadzić swe zamierzenia w c/yn, usnąłem i we śnie znów ujrzałem
miasto w dolinie, zimne i martwe, otulone całunem upiornych cieni.
Prawdopodobnie obudziły mnie ochrypłe dzwięki fletów, ale to nie one przykuły mą uwagę, kiedy otworzyłem
oczy. Le\ałem odwrócony plecami w stronę wschodniego okna wychodzącego na trzęsawisko, nad którym wisiał
blady księ\yc, tote\ spodziewałem się, \e na ścianie przede mną zobaczę światło; to co ujrzały moje oczy przeszło
jednak wszelkie oczekiwania. Ściana na wprost rzeczywiście skąpana była w blasku, ale bez wątpienia nie płynął
on z księ\yca. Czerwona poświata przepływająca przez kratowane gotyckie okno i omiatająca całą komnatę była
niewiarygodnie, upiornie wręcz intensywna.
Moje poczynania w tej sytuacji mogły wydawać się dość osobliwe, ale jedynie w ksią\kach bohater jest w stanie
postępować w dramatyczny i przewidywalny sposób. Zamiast spojrzeć na drugi koniec moczarów w kierunku
zródła nowego światła, ogarnięty paniczną zgrozą odwróciłem głowę od okna i niezdarnie się ubrałem,
powodowany dojmującym pragnieniem ucieczki. Pamiętam, \e zabrałem swój rewolwer i kapelusz, ale zanim całe
zdarzenie dobiegło końca porzuciłem je, nie nało\ywszy kapelusza, ani nie oddawszy jednego choćby strzału. Po
pewnym czasie uczucie fascynacji czerwoną poświatą przemogło mój strach i podkradłszy się do wschodniego
okna wyjrzałem na zewnątrz, podczas gdy przyprawiające o utratę zmysłów, nieprzerwane dzwięki fletów
rozchodziły się szerokim echem ponad wioską, docierając do najdalszych nawet zakamarków starego zamczyska.
Połać trzęsawiska rozpłomieniona była feerią ognistego światła, szkarłatnego i złowieszczego, bijącego z
dziwnych, prastarych ruin na odległej wysepce. Nie potrafię opisać aspektu owych ruin - musiałem chyba
postradać zmysły - bowiem odniosłem wra\enie, i\ wznoszą się one doskonałe, majestatyczne i nienaruszone,
nietknięte zębem czasu, okolone smukłymi kolumnami. Marmurowe belkowania, w których odbijał się płomienisty
blask strzelały w niebo, niczym iglica świątyni stojącej na szczycie wysokiej góry. Flety zawodziły, niebawem
zawtórowały im bębny i gdy tak patrzyłem sparali\owany, wydawało mi się, \e dostrzegam mroczne pląsające
postaci odbijające się groteskowo na tle czerwonych promieni marmurów. Efekt był tytaniczny, aczkolwiek
niewyobra\alny -i mógłbym przyglądać mu się bez końca, gdyby po mojej lewej stronie nie rozległ się nagle
przybierający na sile dzwięk piszczałek. Przełamując przera\enie mieszające się przedziwnie z ekstazą,
przeszedłem przez owalny pokój do północnego okna, z którego roztaczał się widok na wioskę i równinę na skraju
trzęsawiska. Moje oczy ponownie się rozszerzyły w wyrazie szaleńczego zdumienia, jak gdybym zaledwie przed
chwilą nie oglądał niezwykłych i nadnaturalnych scen. Skąpaną w upiornym krwistym blasku równiną podą\ał
korowód istot, jakich nigdy dotąd nie miałem okazji oglądać, z wyjątkiem najgorszych koszmarów sennych. Na
wpół ślizgające się, na wpół unoszące się w powietrzu, odziane w biel bagienne widma wycofywały się z wolna w
kierunku nieruchomych wód i wyspy z ruinami, ustawione w szyku zdającym się sugerować układ jakiegoś
3 z 4 2007-08-12 21:05
R'lyeh - zaginione miasto cyklopów http://rlyeh.ms-net.info/index2.php?str=37
prastarego, powa\nego tańca rytualnego. Ich na wpół przezroczyste ręce, kołyszące się w rytm nie cichnącego
dzwięku fletów, przywoływały w niesamowity sposób tłum słaniających się robotników, którzy podą\ali za nimi jak
psy, wolno, sennie, bezmyślnie, powłócząc nogami, jak gdyby przyciągani jakąś nieodpartą demoniczną mocą.
Gdy najady zbli\yły się do moczarów nie zmieniając kierunku marszu, nowy szereg sunących ocię\ale,
zataczających się jak pijani mę\czyzni, opuścił zamczysko wyjściem, które musiało znajdować się mniej więcej
poni\ej mojego okna, po czym przemierzył na ukos dziedziniec i dołączył do wlokącej się kolumny robotników na
równinie. Pomimo odległości, jaka ich ode mnie dzieliła w mgnieniu oka rozpoznałem słu\ących sprowadzonych z
Północy, gdy\ wzrok mój przykuła charakterystyczna, brzydka i nieforemna sylwetka kucharza, której
absurdalność stała się teraz uderzająco tragiczna. Piszczałki zamilkły, od strony ruin ponownie dobiegł odgłos
bębnów. Potem zgoła bezgłośnie i z gracją, najady dotarły do wody i jedna po drugiej wtopiły się w prastare
trzęsawisko; podą\ający ich śladem robotnicy, nawet na chwilę nie zwalniając tempa marszu, wkroczyli w mętne
fale i jedynym śladem określającym miejsce ich zniknięcia była niewielka chmura niezdrowych bąbelków, które z
trudem mogłem dostrzec w blasku szkarłatnego światła. Kiedy tłusty kucharz, ostatni patetyczny uczestnik tego
upiornego korowodu, znikł pośród szarawej, cuchnącej toni bagniska, dzwięk umilkł, a oślepiające czerwone
promienie płynące z ruin zgasły nieoczekiwanie, pozostawiając wioskę samotną i opuszczoną, skąpaną w słabym
świetle księ\yca. Mój stan wówczas określić mo\na jedynie jako nieopisany chaos. Nie wiedząc czy postradałem
zmysły czy te\ byłem normalny, śniłem czy te\ mo\e przebywałem w świecie jawy, popadłem w litościwe
odrętwienie. Wydaje mi się, \e robiłem zgoła niedorzeczne rzeczy, zanosiłem modły do Artemidy, Latony,
Demeter, Persefony i Plutona. Wszystko, co sobie przypomniałem z klasycznej edukacji, trafiało na me usta, w
miarę jak groza sytuacji pobudzała tkwiące głęboko w moim sercu przesądy. Czułem, \e byłem świadkiem śmierci
całej wioski i wiedziałem, \e zostałem w zamku sam, jedynie z Denysem Barry'ym, którego śmiałość i duma były
przyczyną tragedii. Kiedy go wspomniałem, nowa groza przyprawiła mnie o atak konwulsji i runąłem na podłogę.
Nie zemdlałem, ale fizycznie byłem zupełnie bezradny. Potem zaś poczułem lodowaty podmuch od strony okna, w
którym świecił teraz blady księ\yc i usłyszałem krzyki dobiegające z dolnej części zamczyska. Niebawem wrzaski
przybrały na sile, a ich brzmienie i tego co w sobie zawierały wręcz nie sposób było opisać. Kiedy o nich myślę,
ogarnia mnie fala niewypowiedzianej słabości. Jedyne, co mogę powiedzieć to to, i\ wydawał je ktoś, kogo
uwa\ałem za swego przyjaciela.
W którymś momencie owego przera\ającego, wstrząsającego epizodu, zimny wiatr i hałas musiały mnie zmusić do
działania, gdy\ następną rzeczą jaką pamiętam jest szaleńczy bieg przez atramentowo-czarne pokoje i korytarze.
Jak oszalały wybiegłem w upiorną posępną noc i przebiegłem przez dziedziniec...
Znalezli mnie o świcie, krą\ącego bez zmysłów niedaleko Ballylough, ale z równowagi nie wytrąciły mnie
bynajmniej koszmary jakie zobaczyłem, czy usłyszałem wcześniej. Mamrotałem pod nosem o dwóch
fantastycznych zdarzeniach jakie miały miejsce podczas mojej ucieczki - incydentach zgoła bez znaczenia w całej
sprawie, które jednak w dalszym ciągu nie dają mi spokoju i dręczą czasami, gdy przebywam sam, na posępnych,
pustych trzęsawiskach, skąpanych w blasku księ\yca.
Kiedy wybiegłem z przeklętego zamku i gnałem co sił w nogach wzdłu\ skraju moczarów dobiegł mnie nagle
zupełnie nowy dzwięk: pospolity, aczkolwiek nigdy dotąd, będąc w Kilderry, nie miałem okazji go słyszeć.
Stojące wody moczarów, w których ostatnimi czasy nie było \adnych zwierząt, były a\ czarne od hord oślizłych,
ogromnych ropuch, które rechotały ochryple i, co mogło wydawać się niemo\liwe czy wręcz nieprawdopodobne,
zdawałoby się - nieprzerwanie. Ich obrzmiałe, śliskie ciała zieleniły się w blasku księ\yca, a ropuchy zdawały się
spoglądać w górę, w kierunku zródła światła. Podą\yłem za spojrzeniem jednej wyjątkowo du\ej i odra\ająco
szpetnej ropuchy; to była druga rzecz, która odjęła mi zmysły.
Dostrzegłem mianowicie ślad promienia - słabego, falującego światła - ciągnącego się od dziwacznych, prastarych
ruin na odległej maleńkiej wyspie do zawieszonego na atramentowo-czarnym niebie bladego, posępnego księ\yca.
Co więcej, światło to nie odbijało się w wodach trzęsawiska. W górze zaś, na tle blednącej smugi widmowego
blasku moja rozgorączkowana wyobraznia zarejestrowała cienki, wijący się wolno cień; mglisty, zdeformowany,
skręcający się i szamoczący, jakby ciągnęły go niewidzialne demony.
Pomimo, i\ u kresu wytrzymałości i bliski utraty zmysłów, zdołałem jeszcze wychwycić w owym upiornym cieniu
monstrualne podobieństwo. W przyprawiający o mdłości, niewiarygodny, karykaturalny, a nawet wręcz
bluznierczy sposób przypominał on człowieka, którego znałem pod nazwiskiem Denysa Barry'ego.
Autor: Howard Philips Lovecraft
[Początek]
4 z 4 2007-08-12 21:05
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
H P Lovecraft Księżycowe MoczaryH P Lovecraft Księżycowe MoczaryHoward Phillips Lovecraft Rzecz w swietle ksiezycaH P Lovecraft Rzecz w świetle księżycaH P Lovecraft Rzecz w świetle księżycaH P Lovecraft Rzecz w świetle księżycaLovecraft, H P Ciudad sin nombre, LaGreen Simon R Forest Kingdom 1 i 2 Blekitny ksiezycH P Lovecraft The Strange High House in the Mistobserwatoria księżycoweH P Lovecraft At the RootZjawiska zakryciowe w układzie księżyców Jowisza (2009 2020)więcej podobnych podstron