Below is the result of your feedback form. It was submitted by (nnotreal@excite.com) on Tuesday, May 23, 2000 at 08:43:28 ---------------------------------------------------------------------------
text: Rola Wielkiej Emigracji dla rozwoju państwowości polskiej.
Wielka Emigracja, emigracja polityczno-patriotyczna po upadku powstania listopadowego, należała do największych ruchów migracyjnych w Europie ówczesnego czasu. Spowodowana szeroko zakrojonymi represjami wobec konspirantów, była wyrazem protestu przeciwko podporządkowaniu Polski wobec obcej przemocy. Emigranci mieli nadzieję, poprzez swą obecność, na uzyskanie poparcia ludów, czy rządów zachodnich dla odzyskania niepodległości. W skład uchodźców wchodzili głównie przedstawiciele szlachty, wojskowi, politycy, pisarze i artyści. Nazwanie emigracji "wielką" miało podłoże w zarówno w jej liczebności jak i w tym, że odegrała naprawdę duża rolę w kształtowaniu świadomości patriotycznej i politycznej Polaków. Głównymi skupiskami emigracji były: Francja, Belgia, Szwajcaria, Niemcy, Wielka Brytania i USA. Ludność tych państw okazywała przychylny stosunek do uchodźców. Inaczej zresztą niż w przypadku ich rządów, które odnosiły się raczej w sposób powściągliwy, a nierzadko wrogi, wyczuwając niebezpieczeństwo w tak licznej ekspansji ludzi, oraz napięciach ze wschodem jakie musiało wywołać przyjmowanie emigrantów. Część uchodźców starała się znaleźć sobie miejsce w życiu na obczyźnie. Ludzie kończyli szkoły, zdobywali zawody, czy też zawierali związki małżeńskie. Znaczna część emigrantów uważała jednak, iż ich powinnością jest trwać w pogotowiu, ponieważ w każdej chwili mogą być potrzebni ojczyźnie. Emigrację łączyła miłość do swojego kraju i odczuwana nostalgia, dzieliły ją jednak poglądy społeczno-polityczne. Rezultatem tych różnic było utworzenie różnych obozów emigracyjnych. Obóz konserwatywny (Hotel Lambert) zrzeszał arystokrację, cywilne i wojskowe kierownictwo powstania, oraz część inteligencji, skupionych przy księciu Adamie Czartoryskim. Według programu polityczno-społecznego tego obozu przyszłe państwo polskie miało być monarchią konstytucyjną, a władza miałaby pozostać w rękach elity szlachecko-burżuazyjnej. Jednakże uznawali również konieczność innych reform jak choćby (w niewielkim stopniu) uwłaszczenie chłopów. Następny obóz, to demokraci podzieleni jednak na frakcje. I tak Komitet Narodowy Polski z Joachimem Lelewelem na czele dystansował się od radykalnych rozwiązań, widział jednak potrzebę walki całego społeczeństwa o niepodległość Polski, również rozwiązania sprawy chłopskiej, oraz widział państwo Polskie jako republikę. Inną choć nieodległą frakcją było Towarzystwo Demokratyczne Polski. Wydano polski dokument programowy tzw. Duży Manifest. W manifeście potępiano arystokrację, stwierdzano konieczność przeprowadzenia reform agralnych i socjalnych w tym bezpłatne uwłaszczenie chłopów. W wizji tych ludzi Polska winna zaistnieć jako republika demokratyczna w której wszyscy obywatele mają te same prawa i obowiązki. Jeszcze inną, radykalno-plebejską frakcją demokratyczną były Gromady Ludu Polskiego. W ich rozumieniu Polska miała być państwem demokratycznym, gdzie chłopi mieli być właścicielami uprawianej ziemi. Mocno rewolucyjne poglądy jak na ówczesne czasy. Bardzo istotny był również rozwój polskiej kultury. Na emigracji powstały najwybitniejsze dzieła romantycznych poetów takich jak: Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Zygmunt Krasiński, czy Cyprian Kamil Norwid. Europejską sławę zdobył Fryderyk Chopin, kompozytor i wirtuoz. Poprzez swoją twórczość przyczyniali się do upowszechnienia ideałów walki z przemocą, niepodległości, czy obroną podstawowych wartości moralnych. Na emigracji działały również drukarnie i wydawnictwa. Tworzono stowarzyszenia literackie, naukowe i dobroczynne. Po prostu starano się różnymi sposobami utrzymać spójność całej emigracji. Jednakże nie ograniczano się do działań poza granicami Królestwa (które de facto na terenie caratu utraciło już swą autonomię, zniesioną przez Mikołaja I). Wszystkie obozy, choć skłócone ze sobą, przywiązywały jednakże dużą wagę do utrzymywania więzi emigracji z krajem. Wysyłano emisariuszy, starano się zapewnić stały dopływ czasopism, książek, broszur i ulotek, drukowanych na emigracji i przedstawiających nowe idee i programy. Emisariusze trafiali szczególnie do młodych zapaleńców, wspierając ich i zachęcając do działań przeciwko zaborcom. W konspiracji uczestniczyli przede wszystkim ucząca się młodzież, drobna i średnia szlachta, inteligencja, a później również mieszczanie i chłopi. Wynikiem działań tychże wysłanników były próby wznowienia walki zbrojnej. Dość nieudolne zresztą doprowadziły jednak do powstania krakowskiego. Nadmienić również należy, iż represyjne zarządzenia dotknęły nie tylko uczestników walk, ale całe społeczeństwo. Restrykcje jakim poddano ludność najłagodniej przebiegły w obszarze zaboru pruskiego, gdzie przeprowadzono reformę uwłaszczeniową i zastosowano pracę organiczną jako alternatywny sposób walki z najeźdźcą. Emigracja, tak samo jak powstania narodowe nie były dobrem samym w sobie, lecz instrumentem do wywalczenia niepodległości państwa. Tam właśnie, poza granicami swego kraju emigranci kreowali przyszłość państwa polskiego. Mając dość ograniczone możliwości i dzieląc się przy tym na różne ugrupowania, nie zaniechali walki, a dzięki wspólnej miłości do ojczyzny szukali drogi do stworzenia w pełni suwerennego Państwa Polskiego.