ZASADY ADMINISTRACJI SIECI WYKŁADY
ARPA (ł69)
DOD
RFI
Request For Coments
RFC 318
TELNET (1972)
RFC 454
File Transfer Protocol (1973)
RFC
TCP (1974)
RFC 791
Ipv4 (1981)
ARPA -> TCP/IP (1982)
DNS (1984)
TCP/IP Utilities
FTP
RSH
PING
NESTAT
TFTP
REXEC
IPCONFIG
ROUTE
RCF
LPR
NSLOOKUP
TRACERT
TELNET
LPQ
HOSTNAME
ARP
NETSTAT
FINGER
ISOC (Internet Society) -> IAB (Internet Architecture Board)
Internet Engineering Task Force (IETF)
problemy texhniczne związane z
internetem;
Internet Asigned Number Authority (IANA)
przyznawanie numerów IP;
Internet Research Tas Force (IRTF)
Klasyfikacje dokumentów RFC:
Required
opisywane w nim usługi mają być realizowane na każdym hoście w
sieci;
Recommended
zaleca się stosować protokół lub usługę;
Elective
uznawany za stabilny;
Limited use
nie powinno być powszechnie używane;
Not recommended
nie zaleca się stosować;
Klasyfikacja dla standardów:
Proponowany standard;
Draft standard;
Standard (Standard Internetowy)
MICROSOFT TCP/IP PROTOCOL SUITE
IP over LAN:
Ethernet;
Token Ring;
ARCNet;
FDDI
IP over WAN
serial lines (SLIP)(RFC 1055)/(PPP)
packed switched networks (X.25)/(ATM)/(Frame Delay)
ARP
Address Resolution Protocol
daje informację o adresie MAC dla
odpowiedniego adresu sieciowego.
ARP Cache
IP Address Hardware Address
131.107.255.255 = FFFFFFFFF
131.107.3.5 = ............................
.......................... = ............................
Można dodać ręcznie. Wpisy te nie "znikają".
Wpisy dynamiczne są modyfikowane automatycznie (po czasie zwykle wynoszącym 10
min).
ARP Packed Structure
Hardware type
2 oktety
Protocol type
2 oktety
Hardware Address Length
1 oktet
Protocol Address Length
1 oktet
Operation (Opcode)
2 oktety
Senderłs Hardware Address
6 oktetów
Senderłs IP Address
4 oktety
Targetłs Hardware Address
6 oktetów
Targetłs IP Address
4 oktety
ICMP
Internet Control Message Protocol
usprawnienie IP (gdy prędkości
nadawcy i odbiorcy są różne).
Type
1 oktet
Code
1 oktet
Checksum
2 oktety (suma nagłówkowa)
Type Specific Data
IGMP
Internet Group Management Protocol
do zarządzania grupami.
Version
4 bity
Type
4 bity
Unused
8 bitów
Checksum
16 bitów
Group Address
32 bity
IP
Internet Protocol
podstawowy protokół komunikacyjny w tym modelu. IP
dodaje informacje o adresie IP nadawcy i odbiorcy do pakietów z warstw
wyższych. IP musi wiedzieć do jakiego pakietu jest kierowany pakiet. Daje
informację TTL (Time To Live) aby pakiet nie krążył nieskończenie w sieci w
przypadku nie znalezienia odbiorcy (w hopach lub sekundach). W routerze
dodawane są informacje w przypadku dzielenia pakietu.
Flaga fragmentacji
czy był dzielony
Fragment ID
wspólny ID dla wszystkich pakietów
Fragment Offset
informacja o tym jaka jest to część oryginalnego pakietu.
IP Packet Structure
Version
4
Headwr Length
4
Type of Service
8
Total Length
16
Identifier
16
Flags
3
Fragment Offset
13
Time to Live
8
Protocol
8 (do jakiego protokołu warstwy wyższej)
Header Checksum
32
Source Address
32
Destinantion Address
32
Options + Padding
1
ADRESOWANIE
MACAddress
adres wszyty w kartę sieciową. Jest niezmienialny. Warstwa II. W
warstwie III adresujemy:
hosty
by rozróżnić komputer w sieci;
sieci;
W chwili obecnej w protokole IPv.4 adres hosta i adres sieci zapisany jest w
jeden zapis 4-o bajtowy. w adresach IP używa się notacji:
dwójkowej;
dziesiętnej;
szesnastkowej;
Wartości pojedynczych bajtów mogą być z zakresu 0-255.
Adresy podzielono na klasy
KLASA A
Na adres sieci idzie 1-wszy bajt adresu, reszta to adres hosta. Klasa
przeznaczona dla bardzo dużych sieci (do 16.5 mln komputerów).
KLASA B
Pół na pół. 16384 sieci. W każdej sieci do 65 tyś komputerów.
KLASA C
Podział: 3 dla sieci, 1 dla hosta. Przydział adresów na wyczerpaniu. Pracuje
się nad IPv.6.
Są jeszcze 2 dodatkowe klasy:
KLASA D
Przeznaczona do grup komputerów. Tych klas jest 16.
KLASA E
Adres 255.255.255.255. Tych klas jest 16.
ZAREZERWOWANE ADRESY
Adres składający się z samych 0 służy do zapamiętania domyślnej drogi.
127.0.0.0
pozwala na adresowanie lokalnego hosta tak, jak byłby zdalny
LOOK
BACK.
Jeżeli bity sieci są zerowane
to adres lokalnego hosta jest: (0.0.12.12)
Jeśli bity hosta są zerowane
to adres sieci jest: (12.32.0.0)
Jeśli mamy 131.100.255.255 lub 255.255.255.255 <-(pakiet BROAD CAST)
pakiet
rozgłoszeniowy dla sieci (pakiety te nie są przepuszczane przez routery).
InterNIC
to organizacja która dystrybuje adresy sieciowe na inne organizacje.
Dla Ameryki ta organizacja nazywa się: ARIN.
Dla Europy: RIPE.
Dla Azji: APNIC.
Dla Polski: NASK.
ADRESY TESTOWE
Jeżeli z adresu IP chcemy wydobyć adres np.: sieci to używamy maskowania.
MASKA PODSIECI
to adres, gdzie na początku są same jedynki a na pozycjach
hosta są same zera. SUBNET MASK.
MASKI PODSIECI DLA POSZCZEGÓLNYCH KLAS (DOMYŚLNE):
A 255.0.0.0
B 255.255.0.0
C 255.255.255.0
Jednak są problemy. IP pozwala dzielić sieci na podsieci. Po co podsieci?
różne technologie
przekroczenie limitów dla różnych technologii
natura ruchu (zbyt duży ruch w sieci)
DZIELENIE SIECI NA PODSIECI
Odbywa się to przez pożyczenie z ADRESU HOSTA pewnej ilości bitów.
Np.: mam adres sieci: 8.0.0.0
Zatem adresy w podsieci A to: 8.1.0.1 do 8.1.254.254
W podsieci B: 8.2.0.1 do 8.2.254.254
Maska podsieci A i B to: 255.255.0.0
Jeśli używam 1 bajtu do maskowania to mogę użyć 254 podsieci. Adresy z samych 0
lub 1 (255) są odrzucane. Takie maskowanie możliwe jest w sieciach klasy A i B.
W klasie C jest inaczej. Tu operujemy na bitach pojedynczego bajtu.
Budowanie podsieci polega na pożyczaniu bitów z części przeznaczonej na host.
Im więcej bitów przeznaczymy na podsieci tym mniej na hosta. Maska informuje o
ilości pożyczonych bitów.
SUPERNET
nadsieci
Pożyczamy kilka bitów z części adresu przeznaczoną na sieć i przydzielam je
hostom (odwrotnie niż w podsieciach).
Muszą być 2 sieci klasy C, które różnią się tylko n ostatnimi pozycjami w
adresie, gdzie n jest liczbą pożyczonych nitów z adresu sieci. Dla podsieci /
nadsieci należy zawsze stosować maskę. Gdy używamy nad/pod sieci, musimy
informować router o długości maski. W nowoczesnych routerach pisze się długość
maski po adresie np.: 192.59.101.200/26
maska ma 26 bitów, więc są 2
podsieci.
CLASSFULL
routing używający tylko domyślnych masek.
CLASSLESS INTER-DOMAIN ROUTING
pozwala na używanie niestandardowych masek
np.: /19
ROUTING
Routing
to znajdowanie drogi w sieci.
Wektor odległości (Distance Vector)
wymiana tablic routingu
Stan łącza (Link State)
gdy coś się zmieni, to dopiero informują
RIP (Toute Internet Protocol)
protokół, który wymienia bardzo dużo informacji
w sieci. Powoduje to duży ruch w sieci. Co 30 s każdy router wysyła swoją
tablicę routingu.
X - router
R2 przesyła do R1, że jest odległy od C o1 i A o 1. R1 dostaje informacje od
R2, że przez interface A odległość od C jest po 2 i A po 2 skokach. Sam jednak
wie, że jest odległy od A o 1, więc do tablicy routingu wpisuje niższe
wartości, więc C-2, A-1.
Z każdym interfacem związana jest ilość sieci, jakie można osiągnąć. Na metrykę
jest przeznaczone 4 bity, więc tylko do 15. Gdy koszt jest większy od 15 to
sieć jest nieosiągalna. Nie da się więc w ten sposób zrobić wielkich organizmów
sieciowych. Zrobienie tablic zajmuje dużo czasu, a przy zerwaniu połączenia
trzeba wszystko odbudowywać. RIP nie obsługiwał pod/nad sieci.
RIP2
może obsługiwać pod/nad sieci. Wprowadzono autentyfikację. Można
wymuszać drogi dłuższe, którymi pójdzie pakiet.
Wada ripów:
odliczanie do nieskończoności;
Jak temu zaradzić?
SPLIT HORIZONT
polega na tym, że gdy informacja o drodze do sieci, C dostaje
przez interface X1, to nie wysyła potem na X1 informacji o swojej odległości do
C. Nigdy nie jest wysyłana informacja o drodze do danej sieci ścieżką, z której
ta informacja przyszła.
HOLD INTERVAL
jeśli coś się zmieni w sieci, to przez pewien czas (ok. 1 min)
router nie wysyła żadnych informacji (brak wysyłana tablic routingu).
POISON REVERSE
router wysyła na interface (z którego dostał informację o
drodze do danej sieci)informację, że sieć przez niego jest nieosiągalna.
Te typy routowania wykorzystują wektor odległości. Jest też routowanie
wykorzystujące stan łącza.
Wszystko jest OK. do momentu, gdy droga R3 jest przerwana. Wtedy R1 dostaje
informację o C od R2, że sieć C jest odległa o 2 hopy przez R3. Połączenie z R3
padło, więc je wymazuje z tablicy i wpisuje, że jest odległy od C o 2+1 przez
R2. R2 znów widzi, że R3 padł, więc wpisuje, że jest odległy od C o 1+3 przez
R1 itd.
System autonomiczny
kilka sieci, jeden właściciel, wspólne protokoły,
administratorzy.
Router wewnętrzny
pośredniczą pomiędzy sieciami wewnętrznego systemu
autonomicznego. Protokoły do zarządzania tymi routerami to: IGP/Internet
Gateway Protocols/ (np.: RIP, OSFF).
Router zewnętrzny (brzegowy)
wyprowadza sieć na zewnątrz. Protokoły do
obsługi tych routerów to: EGP, BGP (np.; GGP).
Obszar (AREA)
coś mniejszego od systemu autonomicznego. Wyodrębnienie
obszarów spośród systemu autonomicznego pozwala na zmniejszenie ruchu w sieci.
Istnieje kilka typów obszarów:
Obszar magistrali (BACK BONE)
do niego przyłączone są pozostałe obszary;
Obszary tranzytowe
to takie, w których jest więcej niż 1 wyjście;
Obszary "ślepe"
jest tylko jedno wyjście;
OSPF (najkrótsza droga najpierw): rodzaj protokołów.
W przypadku protokołu wektora odległości, routery wysyłały tablice routingu do
wszystkich routingów. W stanie łącza routery wysyłają tylko informację do
najbliższych przyłączonych do siebie routerów, oraz koszt połączenia.
R1 wysyła, że jest podłączony do A i B i koszt.
R2 wysyła, że jest podłączony do B i C i koszt.
R3 wysyła, że jest podłączony do A i D i koszt.
R4 wysyła, że jest podłączony do B i D i koszt.
Koszt jest z zakresu 0
65535.
Z tych informacji router buduje sobie mapę topologii sieci. Wymieniają
informację tylko, gdy coś się zmieni w siec. Routery ustalają na początku,
które z nich są ważne i tylko z nimi wymienia się informację. Najpierw
wymieniają miedzy sobą pakiety HELLO: adres, maska, priorytet, informacja o
sąsiadach, HELLO INTERVAKL, czyli częstotliwości wysyłania pakietów HELLO
(wspólna dla całej sieci). Router o największym priorytecie, to DESIGNATED
ROUTER, a ten an drugim miejscu to BACKUP DESIGN.
ROUTER TWO-WAY STATE
stan, w którym routery dogadują się co do wyższości
priorytetów, potem przechodzą w FULL-STATE i wtedy jest rozmowa tylko z DR i
BDR. Gdy DR był przez chwilę nieosiągalny, to już potem jest tylko zwykłym
routerem.
Wymieniane pakiety:
DDP (Data Description Packed)
informacja o stanie naszej bazy danych
skrót
tablicy routingu.
LSR (Link State Request)
żądanie podania stanu łącza;
LSU (Link State Update)
uaktualnienie stanu łącza;
LSA (Link State Acknowledgment)
potwierdzenie stanu łącza;
Liczenie drogi następuje w pamięci routera i on wyznacza najtańszą drogę, przez
którą będzie przesyłany pakiet.
BOOTP i DHCP
Aby komputer mógł pracować w cieci TCP/IP musi mieć:
MAC Address
Ip Address
Maskę podsieci (SubNet Mask)
Default Gateway (bramka)
Adresy te możemy:
Wklepywać ręcznie (w małych sieciach).
Zalety:
Zawsze dobre;
Wady:
Interwencja na każdej stacji roboczej;
Gdy mamy statyczne adresy możemy nadać 2 komputerom te same adresy;
Instalacja na każdej stacji;
Przydzielanie automatyczne.
Przydzielanie takie możemy robić za pomocą 2 mechanizmów:
BootP - automatycznie informacje są dostarczane komputerowi o jego
konfiguracji. Jest to mechanizm automatycznego przydzielania konfiguracji.
Służy do:
ustalenia parametrów konfiguracyjnych komputera;
wystartowania komputera (bootowanie komputera) bez systemu operacyjnego. Jest
to realizowane przez protokół TFTP;
AdA.
Odbywa się to przy pomocy komunikacji 2 pakietów UDP:
BOOTREQUES
musi być typu BROADCAST. Zapytanie klienta do serwera. Zawiera
informacje od jakiego czasu klient próbuje uzyskać informację od serwera;
BOOTREPLY
odpowiedź na pakiet klienta. Musi być typu BROADCAST.
Obydwa pakiety mają tą samą strukturę.
Pola pakietu UDP.
Nazwa pola
Opis
Wielkość
OP
Pole opcji. Umieszcza się w nim rodzaj operacji: żądanie (wartość 1), odpowiedź
(wartość 2).
1B
HTYPE
Definiuje rodzaj sieci w jakiej pracujemy.
1B
HLEN
Długość adresu. Wielkość w Ethernecie 6B.
1B/6B
HOPS
Jak daleko jest pakiet od sieci, gdzie został wygenerowany. Odległość w
routerach (przez ile routerów przeszedł pakiet).
1B
XID
Identyfikator transakcji.
4B
SECS
Ilość sekund jaka minęła od momentu wysłania żądania.
2B
CLADDR
Adres IP klienta jaki chciałby mieć.
4B
YIADDR
Adres IP klienta, który przydzielił serwer.
4B
SIADDR
Adres IP konkretnego serwera.
4B
GIADDR
W polu są zera, gdy jest sieć lokalna. Jeśli jest w nij podsieć to umieszczamy
adres routera przez który to się stało.
4B
CHADDR
Adres Hardwarełowy klienta.
16B
SNAME
Jeśli zna nazwę, to ją tu umieszcza. Jeśli nie to 0.
64B
FILE
Określa nazwę pliku do bootowania.
128B
VEND
Pole do wykorzystania w dowolny sposób
64B
UDP korzysta z 2 portów:
67
klient
68
serwer
Serwer przydziela adresy IP klientowi na podstawie tablicy, którą serwer ma
zidentyfikowaną. Tablica ta zamienia adresy MAC na adres IP. Serwer może
rozbudowywać tę tablicę. Aby możliwe było przekazywanie broadcastów pomiędzy
segmentami różnych sieci, to na routerze musi być uruchomiona usługa: BOOT
GATEWAY REALY AGENT.
DHCP
rozwinięcie BootP. Jest to mechanizm alokacji adresów z puli IP.Używa
tej samej struktury co BootP. Dodatkowo jest jedno pole:
FLAG
flaga. Służy do tego, czy pakiet ma być wysłany jako broadcast lub nie.
DHCP alokuje adresy IP DYNAMICZNIE, a nie STATYCZNIE (BootP). Komunikacja jest
bardzo skomplikowana. Może być wymieniane 8 pakietów:
Nazwa pakietu
Opis
DHCP
DISCOVER
Jest wysyłany jako pierwszy. Kto może mi odpowiedzieć.
OFFER
Odpowiadający na pakiet DISCOVER.
REQUEST
Odpowiada pakietowi BOOTREQUES. Prosi o konfigurację.
ACK
Pozytywne potwierdzenie prośby o konfigurację.
NAK
Negatywne potwierdzenie prośby o konfigurację.
DECLINE
Informuje, że dostarczona informacja jest niewłaściwa.
RELEASE
Pakiet zwalniający adres. Nie będę już dłużej używał adresu dostarczonego przez
serwer. Adres wraca do puli serwera.
INFORM
Informacja dla serwera DHCP, że taki adres jest już zarezerwowany. Odbywa się
to UNICASTOWO.
DHCP przydziela adresy na 3 sposoby:
AUTOMATIC
adres pierwszy wolny z puli i przydziela go na stałe stacji;
DYNAMIC
mamy pewną pulę adresów, które są wypożyczane na pewien czas. Po
upływie czasu serwer zwraca do puli ten adres (jeśli nie poprosimy o jego
przedłużenie);
MANUAL
to samo jak w przypadku BootP;
Ad DYNAMIC
Klient sugeruje jaki chce mieć adres (po przez pole CLADDR). Jeśli adres nie
został przydzielony, to w pierwszej kolejności jest on klientowi przydzielany.
Problemem jest synchronizacja zegarów klienta i serwera. Zabezpieczeniem jest
mechanizm oszukiwania (klient dostaje informację, że adres jest na 1,5 dnia, a
serwer zapisuje w tablicy na 3 dni).
Klient wysyła w sieć pakiet DHCP DISCOVER. Określa w nim:
Przez jaki serwer chce być obsługiwany;
Adres jaki chce mieć;
Adres ten jest przechwytywany przez kilka serwerów. I serwer który chce spełnić
żądanie klienta wysyła do niego pakiet DHCP OFFER z proponowanym adresem, który
jest zdejmowany z puli adresów serwera.
Klient odbiera kilka ofert z różnych serwerów. Wybiera konkretną propozycję i
do danego serwera wysyła pakiet DHCP REQUEST. Pozostałe serwery słuchają tego
pakietu.
Serwer do którego klient wysłał pakiet DHCP REQUEST wysyła do klienta: albo
pakiet DHCP ACK lub DHCP NAK. Od danego momentu klient ma lub nie ma adresu.
Może być tak, że otrzymany adres może być niewłaściwy. To wpierw otrzymany
adres testujemy (pakiet ECHO). Jeśli adres jest zły to pakietem DHCP DECLINE
odrzucamy adres. Po 10 sekundach powtarzamy proces.
W DHCP ACK jest czas wypożyczenia adresu. Jeśli minął to:
Klient może żądać inny adres;
Klient może żądać ten sam adres co miał (pomija DHCP DISCOVER i DHCP OFFER);
Nie chce żadnego adresu (wysyła pakiet DHCP RELEASE);
DNS
Na samym początku internetu było tak, że był plik host.txt, w którym znajdowało
się: nazwa maszyny i jej adres IP. Należało wymyślić inny sposób nazewnictwa,
który:
musiał być w lepszy sposób uaktualniany;
usprawnić problem z nazwami maszyn;
Wymyślono DNS (Domain Name Serwer). Domeny ukształtowane są w formie drzewa,
którego korzeniem jest ROOT.
ROOT
sama w sobie domena ta nie ma maszyn. Jawnie to (.)
DOMENY GÓRNEGO POZIOMU (TOP LEVEL)
Rozróżniamy 2 rodzaje domen górnego poziomu:
domeny funkcyjne
dotyczą instytucji (głównie w USA). Zarządza nimi INTERNIC;
domeny geograficzne
dotyczą państw (wg standardu ISO 1366). Dwu-literowe
nazwy państw. Zarządza nimi NASK;
Podstawowe domeny:
NET
domena przeznaczona dla organizacji związanych z siecią;
ORG
domena przeznaczona dla organizacji o charakterze niezarobkowym;
COM
domena przeznaczona dla organizacji o charakterze zarobkowym. Domena
przeznaczona dla firm;
MIL
domena przeznaczona dla organizacji wojskowych
GOV
domena przeznaczona dla organizacji rządowych;
EDU
domena przeznaczona dla organizacji edukacyjnych;
Domeny górnego poziomu są zarządzane przez serwery internetowe. Każda domena I
poziomu może mieć wiele podprzestrzeni (poddomen) nazewniczych o wielu
poziomach. Na każdym poziomie nazwy domen nie mogą się powtarzać.
Bez kropki
nazwa względna
XYZ.COM.PL
Z kropką
nazwa bezwzględna
XYZ.COM.PL.
Przydzielaniem domen zajmuje się InterNIC.
Domena odwrotna
zbudowana w celu pytania p porządku odwrotnym. Jest to domena
ARPA. Używamy jej w celu dowiedzenia się do kogo należy adres. Nazwy domen mają
ograniczenia: do 63 znaków (liczby, cyfry, -).
Primary Name Serwer
przechowuje informację o nazwach danej domeny;
Secondary Name Serwer
trzyma to samo co Primary, ale wszystkie zmiany są
wykonywane na Primary i rozsyłane do Secondary.
Postulowane domeny:
FIRM
firmy;
SHOP
sklepy;
WEB
organizacje związane z siecią;
ARTS
organizacje związane ze sztuką;
REC
rekreacja
INFO
serwisy informacyjne;
NOM
dla personalnych stron;
System nazewnictwa w DNS składa się z :
przestrzeni nazw;
serwerów;
klientów odwzorowania;
DOMENY ODWROTNE
In-addr.arpa
przykład adresu odwrotnego.
212.191.65.2.
Po klasie adresu wiemy, gdzie kończy się host.
SERWERY
Serwery
trzymają informacje o przestrzeni nazewniczej i o domenach.
Strefa
pewna ilość domen z poddomenami, którymi zarządza serwer. Nie
koniecznie strefą musi być całe drzewo.
Typy serwerów w drzewie DNS:
ROOT SERWER
trzymają informację o domenie ROOT. Są wyznaczane przez InterNIC.
Jest ich 13. Nazwa wg kolejności alfabetu. To baza wiedzy o domenach I
poziomu;
MASTER SERWER
trzymają wiedzę w postaci rekordów zasobowych. Do nich
kierowane są pytania. Wyróżniamy 2 podtypy:
PRIMARY SERWER
źródło wiedzy dla domen niższego poziomu. Na nim należy
dokonywać wszystkich wpisów. W każdej domenie musi być 1 taki serwer;
SECONDARY SERWER
źródło wiedzy dla domen niższego poziomu. Na nich nie może
być dokonywana żadna zmiana. W każdej domenie musi być co najmniej 1 taki
serwer.
SERWERY BUFORUJĄCE
nie mają żadnej wiedzy z samej siebie. Zdobywają ją
podczas pracy. Trzymają ją przez pewien czas.
SERWERY PRZEKAZUJĄCE (FORVARDING)
nie mają żadnej wiedzy z samej siebie.
Wiedzą natomiast, gdzie przekierować pytanie. Formułuje zapytanie.
SLAVE SERWER
to serwery klienckie, podległe. Przekazują zapytanie komuś, kto
może na nie odpowiedzieć.
RODZAJE ZAPYTAŃ
Są 2 rodzaje zapytań:
1. Nierekursywne (iteracyjne)
jeśli serwer sformułuje to zapytanie, to serwer
pytany musi doskonale znać odpowiedź na nie. Wszystkie serwery DNS mają pełną
listę wszystkich 13 ROOT SERWERÓW.
2. Rekursywne (rekurencyjne)
odpowiedzią na nie jest informacja, której
szukam, lub komunikat o błędzie. Nie ma sytuacji, że serwer zwraca nam
informację typu: "szukaj gdzieś indziej".
REKORDY ZASOBOWE
Możliwe wpisy w DNS:
A
trzymają informację o połączeniu adresu z konkretną nazwą;
NS
wskazuje NAME SERWER (serwer nazw dla danej domeny);
SOA
rekord główny dla danej domeny. Pozwala stwierdzić, gdzie jest źródło
wiedzy o danej domenie;
CNAME
pozwala budować aliasy dla maszyn;
WKS
wskazuje jakie usługi (przy jakich protokołach) będzie posiadał serwer;
PTR
pozwala na wyszukanie odwrotne;
HINFO
pozwala zwrócić informację z jakim systemem i maszyną mamy do
czynienia;
MX
pozwala pokazać jaki serwer będzie odbierał pocztę dla danej domeny;
TXT
pozwala przesłać dowolne teksty;
WYGLĄD REKORDU ZASOBOWEGO
Nazwa Czas życia (TTL) Klasa wpisu Typ rekordu Dane
SOA
budowa
NAZWA: @ - oznacza, że należy wziąć nazwę pliku
.
bieżąca domena
..
root
DANE:
Nic nie ma
bierzemy to co było w poprzednim rekordzie;
Orign
wskazanie maszyny na której trzymana jest informacja;
Person
mail do osoby do której należy kierować informacje o systemie, itp.;
Serial
numer seryjny. Jest unikalny. Każda nasza informacja powinna mieć
większy numer. Numeracja przyjęta wg standardu: rok miesiąc dzień wersja np.:
200104261;
Refresh
informacja o czasie odświeżenia informacji (w sekundach);
Retry
po jakim czasie ponowić próbę odświeżenia;
Expire
kiedy należy uznać, że informacja jest nieaktualna (w sekundach);
Minimum
domyślny czas życia informacji;
A
Adres IP
adres wskazanego hosta w danej domenie;
NS
Host
wskazanie hosta, który trzyma informacje o danej domenie;
CNAME
HINFO
Machine
wskazanie maszyny;
System
rodzaj systemu jaki jest zainstalowany na danej maszynie;
MX
Koszt
Host
adres serwera, który spełnia rolę serwera pocztowego;
WKS
Address
adres pod którym można znaleźć daną usługę;
Protocol
nazwa protokołu;
Service
nazwa serwisu;
TXT
tekst
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
ZASADY ADINISTRACJI SIECIOgolne zasady proj sieci wod kanIII Słownik pojęć Zasady projektowania sieciZasady syntezy sieci LAN i AplikacjiOgólne zasady proj sieci wod kan 2013Zasady administracji siecikuta,Planowanie sieci radiokomunikacyjnych,zasady nadawania sygnału radiofonicznegoSieci komputerowe wyklady dr FurtakZasady rachunkowości w zakresie prawa podatkowego w PolsceFundacje i Stowarzyszenia zasady funkcjonowania i opodatkowania ebookZasady Huny PigułkasieciSieci elektroenergetzcynewięcej podobnych podstron