Kazimierz Wierzyński
* * *
Obłok
Tyś jest, jak dzień wiosenny z pogodą
Zasnuwasz mię, zawlekasz, jak
błękitną,
obłok wysoki,
I majowe w swej duszy nosisz poematy,
Cały światłem objęty i pełen pogody,
Radością zasadzone myśli w tobie
Odbijam cię, jak woda odbija obłoki:
kwitną
Powtarzam w sobie każdy szczegół
Ruchliwe, jak motyle, i wonne, jak
twej urody.
kwiaty.
I zatapiam się w tobie, najdroższy
Lubię wspominać twoje miłosne
widoku,
spojrzenia
Rozprowadzam cię wkoło, roztaczam
Zatulone w powiekach, jak stokrocie w
i mnożę,
trawie,
l poprzez pamięć czuję cię na
I krągły smiech, co z warg ci zęby
każdym kroku.
wypłomienia,
I poprzez myśli czuję cię o każdej
Białe, jak miąższ jabłeczny, w
porze.
czerwonej oprawie.
I nie ma więcej szczęścia, niż w tym
Kiedyś potem - jesienią bez ciebie
podobłoczu,
żałosną,
Gdy wodzę się za tobą podróżą
Gdy smutek serce ścichłe napełni po
skrzydlatą:
brzegi,
Wtedy w niewysłowionym spojrzeniu
Niech mi się przyśnia twoje, w białych
twych oczu
sukniach wiosno,
Dojrzewam, promieniuję i świecę,
Pocałunki słoneczne: twe maleńkie
jak lato.
piegi.
Zaślepieni
By nie dziwić się, wiedzieć, na to są uczeni, Dla nas sens spoza sensu, zza śmierci i życia,
Nam wyjść z podziwu trudno, myśmy Oko znikąd niewidne, patrzące z ukrycia.
zaślepieni.
Wzrok co biegnie na wylot, oświeca na
Nad nimi może prawda, może tylko złuda, przestrzał.
Dla nas wszystko jest żywe, chleb, wino i Profesorze zaświatów, daj coś nam
cuda. obwieszczał.
Oni przejrzą rzecz każdą, zbadają na nowo Nauczycielu trudny, z
ródło tajemnicy,
Dla nas jedno początkiem wszystkiego jest: Przeczucie daj nam wieczne w sumiennej
słowo. z
renicy.
Dla nas drzewa i wiatry i inni koledzy Widzenie śród ciemności, słowo co się ziści,
Bezprzyczynnej zadumy, dziejącej się wiedzy. Nutę, byśmy ci grali, ślepi organiści.
Usta twoje całując
Usta twoje się snują, usta twe się wodzą,
Jak wyznania wstydliwe, jak szepty
Jak dwa ptaki różowe, po mnie lekko szalone,
chodzą, Powtarzam w ustach twoje usta
niezliczone,
Jak dwa światła natchnione, oczu
Od uśmiechu w kącikach do smaku
dotykają,
języka -
Usta twe mnie zabrały, usta twe mnie
Usta twoje całują i świat cały znika.
mają.
Memento
Wymyśliliśmy wyścigi samochodów i wyścigi kangurów,
Wymyśliliśmy loterie, karty, ranione ambicje i chaosy uczuć,
Wymyśliliśmy radość z nieudanych wierszy przyjaciela,
Wymyśliliśmy smutek z kurzych łapek przy ukochanych oczach,
Wymyśliliśmy gapiów przy małym nosorożcu urodzonym w ogrodzie
[ zoologicznym,
Wymyśliliśmy pokazy nagich dziewcząt o nogach długich jak mila,
Wymyśliliśmy aferę Dreyfusa i aferę kanału panamskiego,
Wymyśliliśmy tyle namiętności, że nie ma w nas nic, prócz terroru
[życia,
Wymyśliliśmy systemy filozoficzne, zwycięstwa ich i bankructwa,
Wymyśliliśmy wojny i pomniki generałów i pacyfistów,
Wymyśliliśmy brak czasu, aby nie zostawać ze sobą samym,
Wymyśliliśmy asekuracje od wypadków i błyskawiczne ambulanse,
Wymyśliliśmy szpitale z chłodzonem powietrzem, chloroform i eter,
Wymyśliliśmy wszystko, by umniejszyć cierpienia,
Wymyśliliśmy wszystko, by zapomnieć o śmierci.
I zapomnieliśmy.
I cieszymy się z utraty pamięci
I śmiejemy się z ludzi, którzy nie wymyślili nic
Ale wierzą w inny początek i koniec
I klękają utrudzeni
I twarz kryją w dłonie
I wiedzą co mówią,
Gdy szepcą przed nocą:
Odpuść nam nasze winy.
Hruby Wierch
Hruby jest mózgiem skalnym. Widzisz ostre szwy
Natężone do bólu żłobistym skupieniem?
Ognie tędy lawiną zadymioną szły.
Ziemia stygła i kamień się stawał kamieniem.
v Czas, rzeczownik bezdenny, zapadał śród gór,
Lepił czaszkę z granitu i myśli w niej pisał,
Aż nieznaną muzyką wielogłowy chór
Pod niebem nieruchomym swój śpiew rozkołysał.
Melodio niepojęta, ciszo wód i skał,
Która kruszysz się w uchu zaziemskim szelestem!
Czuję wiatr: niósł mnie w dymach, ponad ogniem siał
i rozwiał po istnieniu. Gdzie ja teraz jestem?
Jacek Kaczmarski
Kazimierz Wierzyński
Kielich pór roku zgłębiając wielokroć
Można dotrzeć do Stanów Zjednoczonych Duszy
Kiedy sprzeczności się ze sobą zetkną
Jedno jeszcze pragnienie nieodmiennie suszy:
Zgubić za sobą ból gorycz i żal
W ostatnim skoku w nieskończoną dal
Unieść się ponad spiekotę epoki
Śmignąć przez ściany dymów z jednego odbicia
Przeskoczyć wieczność w jednym mgnieniu oka
I pobić rekord świata w długości przeżycia
Opaść w zaświecić jak świetlisty szal
W ostatnim skoku w nieskończoną dal
Zaświat wygląda jak przedświat dziecięcy:
Jeśli wojna to tylko - z błękitem - zielem
Popłoch - jedynie słonecznych zajęcy
Jeśli stronnictw rozgrywki - to stronnictw strumieni
Jeśli ofiara - to z wiatru i fal
W ostatnim skoku w nieskończoną dal
A w samym środku jest muzeum grozy
Czarnych polonezów strojów i ustrojów
Poustawianych w nierozumne pozy
Jak płomieni języki zastygłe w podboju
I nikt nie pojmie szeptu ciemnych sal
W ostatnim skoku w nieskończoną dal
Zaświat to przecież - Kresy naszych marzeń
- Rajów utraconych w dzieciństwie rubieże
Gdzie z kapeluszem w ręku mówią Twarze
- Miło znów Pana ujrzeć Panie Kazimierzu!
Gdzie uroczyście trwa najświętsza z gal
W ostatnim skoku w nieskończoną dal...
Słucham i patrzę
Słucham i patrzę, oddycham i chodzę,
I nie ma zachwyt mój granic i końca!
Wszystko jest jasne! Wszak nawet cień w drodze
Jest synem blasku; pochodzi ze słońca.
I nie ma kresu to bezkresne życie
Wszędzie żyjące, jedno i najkrótsze
Wszak z wczorajszego dnia w wiecznym rozkwicie
Wywodzi nowy sen o nowym jutrze.
Początek
Trzeba przeczytać raz,
Trzeba przeczytać dwa razy,
Trzeba czytać przez lata:
Wtedy przyleci ptak
Do ręki twojej,
Nie zlęknie się, oswoi.
Trzeba napisać raz,
Trzeba napisać dwa razy,
Trzeba pisać przez lata?-
Aż ptak ci wywróży
Koniec twojej samotności,
Uniesie cię nad wodami
Ze ślepej nocy i burzy,
Wtedy zaufaj mu,
Zaufaj samemu sobie,
Zacznij początek
Świata.
Wszystko jedno
Słońce osusza trotuary,
I małe pączki drżą na bzach.
Najdrożsi moi! Jestem cały
Sentymentalnym, głupim "ach".
Świat jest tak piękny, że się sobą
Zachwycam ciągle! Nie ma dnia,
Bym się nie pytał mych znajomych,
Czy jest szczęśliwszy ktoś niż ja.
Stałem się znów najprzystojniejszy,
Znowu zielenię się, jak maj,
I jestem chyba najciekawszy
I mądry ponad wszystkie "naj"
Kupiłem sobie nowy kostium
I paraduję dumnie w nim
Palę egipskie papierosy-
Ach wiatr, ach dym!
Kłaniam się znów wysmukłym paniom,
Zbieram spojrzenia z długich rzęs
I w bezsensownym moim szczęściu
Znajduję jakiś wielki sens.
Najdrożsi moi! Wszystko jedno:
Głupio czy mądrze, ja czy wy,
W słońcu już wyschły trotuary
I jutro kwitnąć będą bzy.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
kazimierz wierzynski
Kazimierz Wierzyński Wybór poezji
Rzym 5 w 12,14 CZY WIERZYSZ EWOLUCJI
SWIAT NIE WIERZY LZOM
8 Pisarze o przedwojennym Kazimierzu
01 Slowo od Boga powstalo posrod nas Kazimierz Sosulski
Kazimierz Kelles Krauz – Antonio Labriola (1904 1905 rok)

więcej podobnych podstron