Typy bohaterów romantycznych





Typy bohaterów romantycznych (literatura europejska): - bohater bajroniczny - uosabia romantyczne konflikty moralne i namiêtnoœci; twórca: Jerzy Gordon Byron; typ ten widoczny w "Giaurze"; g�łówny bohater mœci siê na mordercy kobiety, któr�ą kocha�ł i póŸniej drêcz�ą go wyrzuty sumienia, chroni siê on przed znienawidzonym œwiatem do klasztoru; bohater typu bajronicznego to cz�łowiek o nieprzeciêtnej indywidualnoœci, sk�łócony ze œwiatem i ze spo�łecze�ąstwem, w którym przysz�ło mu �ży�Ś, prze�żywaj�ący nieszczêœliw�ą mi�łoœ�Ś, prowadz�ąc�ą do tragicznych skutków; - bohater werterowski - uto�żsamiany z biern�ą rezygnacj�ą, nostalgi�ą, apatyczn�ą ucieczk�ą w œwiat wewnêtrzny, a�ż do spokojnie zaplanowanych decyzji samobójczych; twórca: Goethe (Cierpienia m�łodego Wertera); bohater werterowski to ten, który nie umia�ł znaleŸ�Ś sensu �życia, ucieka od wspó�łczesnoœci w œwiat marze�ą i wspomnie�ą; - bohater renejski - francuska odmiana choroby wieku; Rousseau, Musset "SpowiedŸ dzieciêcia wieku", Hugo "Nêdznicy" - bohater rosyjski - bohater zniechêcony do �życia, przygnêbiony, nie umiej�ący znaleŸ�Ś celu i sensu �życia - rosyjska odmiana choroby wieku; twórcy: Puszkin "Eugeniusz Oniegin", "Borys Godunow", Micha�ł Lermontow.

Koncepcja bohatera w "Konradzie Wallenrodzie" (na czym polega wielkoœ�Ś i tragizm).

Klêska powstania dekabrystów uœwiadomi�ła poecie potêgê carskiej Rosji i b�łêdn�ą ideologiê szlacheckich rewolucjonistów, którzy potêgê tê pragnêli z�łama�Ś w samotnej, bo oderwanej od mas ludowych walce (rewolucjonizm szlachecki). Utwór swój Mickiewicz poprzedzi�ł mottem z w�łoskiego pisarza politycznego, z okresu odrodzenia "Musicie bowiem wiedzie�Ś, �że s�ą dwa rodzaje walki.. trzeba by�Ś lisem.. i lwem". Dzia�łacze stawali przed problemem natury etycznej: czy walka "lisia" da siê pogodzi�Ś z obowi�ązuj�ącym normami etyki? Polscy spiskowcy musieli nie tylko dzia�ła�Ś podstêpem i k�łamstwem, ale tak�że z�łama�Ś przysiêgê sk�ładan�ą na wiernoœ�Ś carowi, który by�ł koronowanym królem Polski. Konrad jest cz�łowiekiem honoru, jako rycerz œredniowieczny ma silnie rozwiniête poczucie etyki, dlatego koniecznoœ�Ś wejœcia na drogê "lisa" wywo�łuje w nim ostre rozterki. Wyrazem ich jest uchylanie siê od decyzji, zwlekanie, by jak najbardziej oddali�Ś moment z�łamania norm etycznych. Zapomnienia Konrad szuka w alkoholu. Poœwiêciwszy ca�ł�ą swoj�ą m�łodoœ�Ś, szczêœcie w�łasne i ukochanej kobiety, Konrad osi�ąga wreszcie cel: Zakon le�ży dziêki niemu w gruzach, Litwa zosta�ła uratowana. Ale jako cz�łowiek Konrad przegrywa. Po osi�ągniêciu celu nie ma ju�ż po co �ży�Ś i dlatego samobójcza jego œmier�Ś jest jedynym wyjœciem. Odebra�ł sobie Wallenrod �życie nie ze strachu przed s�ądem kapturowym Krzy�żaków, ale na skutek œwiadomoœci klêski w�łasnego �życia. Ciê�żar pope�łnionej zdrady nie pozwoli mu ju�ż wróci�Ś do normalnego �życia, do czego namawia go Aldona - to jest tragizm Konrada. Przyczyny tragizmu Konrada Wallenroda: - porwany w dzieci�ąstwie przez Krzy�żaków; - konflikt miêdzy obowi�ązkiem wobec ojczyzny, a mi�łoœci�ą do kobiety; - konflikt miêdzy etyk�ą rycersk�ą, a obranym sposobem walki (szpiegostwo).wallenrodyzm - postawa bohatera, który pod pozorami wiernej s�łu�żby knuje okrutn�ą zemstê na znienawidzonym wrogu, chocia�ż ta zdradliwa metoda walki wywo�łuje u niego g�łêboki konflikt wewnêtrzny. Bohater tego typu poœwiêca szczêœcie osobiste dla dobra ojczyzny, jest �żarliwym patriot�ą, ale jednoczeœnie bohaterem prawdziwie tragicznym.

Koncepcja bohatera III cz. Dziadów, dlaczego ponosi klêskê. Co to jest prometeizm?

G�łówny bohater "Dziadów" cz. III jest Konrad, typowy bohater romantyczny. Sk�łócony z Bogiem tak jak Prometeusz, cz�łowiek o wybitnej indywidualnoœci, pe�łnym tragizmu, którego Ÿród�łem jest nieszczêœcie jego narodu. Konrad to orze�ł, poeta, wzlatuje na skrzyd�łach poezji by z góry dostrzec przysz�łe losy swojego narodu. Jednak jego wysi�łki s�ą daremne, gdy�ż czarny kruk (symbol caratu) zas�łoni�ł skrzyd�łami przysz�łoœ�Ś, a wzrokiem swym zm�ąci�ł wzrok swój i or�ła. < Ma�ła Improwizacja. Wyznania osobiste Konrada: - czuje siê samotny, gdy�ż przewy�ższaj�ąc moc�ą talentu, nie mo�że by�Ś przez ludzi rozumiany; - gardzi ludŸmi; - nie wierzy w mo�żliwoœ�Ś wyra�żenia s�łowami ca�łej potêgi myœli i uczu�Ś ludzkich; - poezja jego jest doskona�ła, absolutna, wiêc nieosi�ągalna dla ludzi, wiêc nie oni bêd�ą jej s�łucha�Ś, ale s�łuchaczem bêdzie Bóg i natura; - Konrad - poeta jest dumny ze swej poezji, pyszni siê ni�ą, porównuje siê do Boga, stwórcy, a swoj�ą twórczoœ�Ś do dzie�ła Bo�żego, jest mistrzem, kreatorem, czuje siê równy Bogu; - tê potêgê i moc czerpie z mi�łoœci do narodu, który chce uszczêœliwi�Ś, a tak�że ze swego talentu, geniuszu poetyckiego, jego potêga i moc jest co najmniej równa mocy Boga; - �ż�ąda w�ładzy absolutnej, despotycznej; - poniewa�ż Bóg nie odpowiada, Konrad rzuca obelgê: Bóg nie jest mi�łoœci�ą, jest tylko m�ądroœci�ą; kolejna obelga to w�ątpienie w nieomylnoœ�Ś Boga i w mi�łoœ�Ś Bo�ż�ą; - bluŸni Bogu i wzywa Go do walki, bêdzie to walka na uczucia; - w ostatniej obeldze stwierdza, �że Bóg jest tyranem, carem. S�łowa te wypowiada diabe�ł.

Koncepcja patriotyzmu w ujêciu romatyków (Mickiewicz, S�łowacki, Norwid).

W drugiej po�łowie XVIII wieku pojawi�ły siê w naszej historii nowe wzorce osobowe ukszta�łtowane przez obywatelsk�ą tradycjê oœwiecenia. Reprezentowali je tacy ludzie, jak Kazimierz Pu�łaski, Tadeusz Koœciuszko, Bartosz G�łowacki, czy Józef Poniatowski, którzy sprawê ojczyzny i jej niepodleg�łoœci traktowali jako wartoœ�Ś najwy�ższ�ą. Istota romantycznego patriotyzmu, zak�ładaj�ącego ca�łkowite poœwiêcenie siê sprawie narodowej, kszta�łtowa�ła siê pod wp�ływem okreœlonej sytuacji politycznej. Obca niewola wyklucza�ła jawnoœ�Ś �życia politycznego narodu i uniemo�żliwia�ła realizacjê s�łu�żby obywatelskiej. W poczuciu romantyków ojczyzna by�ła martwa. Aby j�ą o�żywi�Ś, nale�ża�ło na nowo ucieleœni�Ś jej "duszê", wprowadzi�Ś j�ą do wnêtrza �żywych, "czuj�ących" jednostek, czyli uczyni�Ś j�ą istotnym elementem jednostkowego �życia prywatnego. Patriotyzm romantyczny polega�ł wiêc na uczynieniu z idei ojczyzny sprawy osobistej, na uto�żsamieniu interesów narodowych z �życiem jednostki. Nowy typ patriotyzmu romantycznego �ł�ączy�ł siê najczêœciej ze spo�łecznym radykalizmem i rewolucyjnym sposobem dzia�łania. W konsekwencji prowadzi�ł do bezkompromisowej walki z zaborc�ą wszelkimi dostêpnymi œrodkami. St�ąd te�ż w politycznych programach romantyków i w twórczoœcii literackiej znalaz�ła siê apoteoza spisku i rewolucji. Ich zaœ historyczni i literaccy bohaterowie musieli najczêœciej dokonywa�Ś zdecydowanego wyboru miêdzy np. szczêœciem osobistym, a narodow�ą s�łu�żb�ą, miêdzy walk�ą o niepodleg�łoœ�Ś, prowadzon�ą uchodz�ącymi jeszcze wówczas za nieetyczne spiskowymi metodami, a postaw�ą chrzeœcija�ąskiej pokory i przebaczenia (Konrad Wallenrod, Dziady III, Kordian). Zdolnoœ�Ś do patriotycznych postaw, zdecydowanego wyboru na rzecz narodowej zbiorowoœci i rewolucyjnych czynów romantycy przypisywali swemu pokoleniu i wszystkim m�łodym duchem. St�ąd obok uwznioœlenia spisku i rewolucji typowa by�ła dla tego pr�ądu równie�ż apoteoza m�łodoœci, idealizacja m�łodych szlachetnych bohaterów i ich pe�łnego wyrzecze�ą udzia�łu w "zwi�ązkach bratnich".







Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
bohater romantyczny (2) Nieznany
Typy bohaterów romantycznych
ewolucja bohatera romantycznego Nieznany
romantyczny bohater ballad a m Nieznany (3)
Ewolucja bohatera romantycznego w twórczości Słowackiego
Bohater romantyczny

więcej podobnych podstron