Największa Tajemnica Ludzkości - 2



NAJWIĘKSZA TAJEMNICA LUDZKOŚCIAndrzej Pilipiuk
Część 2
I


Warszawa PNTK 8 czerwca 2486
Ranek na wykopie był chłodny i leciutko mglisty. Dno było jednak suche jak pieprz. Studenci z trudem powstrzymując ziewanie złazili po drabinkach do swoich dziur w ziemi. Tomasz Miszczuk zszedł tak jak zwykle na dno wykopu. Powiał wiatr i delikatny betonowy pył osiadł na nim. Otrząsnął się z obrzydzeniem. Pył przypominał mu popiół. Z przerzuconej przez ramię torby wyjął szpachelkę i klęknął koło profilu. Profil był właściwie jednolity. Cztery metry oślepiająco białego betonu. Dopiero u samego dołu pojawiła się warstwa czerwona przechodząca niebawem w dobrze zachowane cegły. Delikatnymi ruchami doczyścił ten odcinek i przedłużył gwoździem rozmieszczone co metr pionowe linie stanowiące pomoc przy rysowaniu. Cofnął się i wyjął z torby cyfrowy aparat fotograficzny. Wykonał siedem fotografii profilu a potem popatrzył na zegarek. Dwie godziny. Westchnął. Ujął w dłoń gracę i pociągnął na próbę warstwę niemal całkowicie przemielonych cegieł na dnie. Spod białego całunu pyłu, który osypał się tu przez noc błysnął krwistoczerwony gruz. Uśmiechnął się lekko kącikami ust. Skrobnął nieco mocniej. Warstwa gruzu miała nie więcej niż dwa centymetry grubości. Pod nią leżały płyty chodnikowe wykonane z ordynarnego betonu z dużą domieszką kruszywa. Rozstawił niwelator laserowy i wcisnął guzik.
Promień rozbłysł zatrzymując się na ułamki sekund na dnie wykopu po czym rozpoczął swoją wędrówkę. Przeskakiwał z miejsca na miejsce wzdłuż ściany a potem jeszcze raz w nieco większej odległości. I jeszcze raz i jeszcze aż całe dno wykopu pokryła siatka pomiarów równo co centymetr. Zadowolony poczekał aż maszyna wyda cichy dźwięk i wyłączył ją. Z torby wyjął laptopa i połączył kablem z odpowiednim gniazdkiem. Wywołał na monitorze plan wykopu. Z satysfakcją obserwował jak na siatkę współrzędnych błyskawicznie naniesione zostają cyfry oznaczające wysokość nad poziomem morza z dokładnością do dziesiątej części milimetra.
Praca jego pozbawiona była sensu w sposób cudownie doskonały. Warstewka gruzu była warstwą niwelacyjną i jedynie przypadek decydował czy jej grubość wyniesie w danym miejscu o milimetr więcej czy mniej. Zabrał się za odsłanianie leżącej niżej warstwy płyt chodnikowych. Ponownie ujął w dłoń grackę i pracował szybkimi ruchami. Przymknął na moment oczy. Zajęcie to wybrał sobie jako terapię. Był już kiedyś archeologiem, i choć wówczas badano zupełnie co innego zapamiętał, że było mu z tym dobrze. Czuć w dłoni ciężar gracki, ostrzyć szpachelkę ułamanym pilnikiem. Ale teraz było inaczej. Nie wiedział dlaczego ale praca nie dawała mu tyle radości. Czuł niemal fizycznie jak każda minuta spędzona w wykopie obdziera go z życia. Czuł jak czas wycieka mu między palcami. Były lodówki. Lodówka oznaczała wieczność, wieczne trwanie ale nie wieczne życie. Teoretycznie mógł zamknąć się w środku i poczekać na czasy gdy słońce przejdzie ze spalania wodoru na hel, napuchnie i zrobi się czerwone. Mógł doczekać chwili gdy słońce zgaśnie. Zamieni się w białego karła a potem w niedużą kulę superciężkich pierwiastków, małą grawitacyjną pułapkę na zabłąkane meteory. Ale cały czas spędzony w lodówce nie wydłużyłby jego życia nawet o sekundę. Mógł je przerwać. Mógł zacząć na nowo jeśli zainstalowałby automat w odpowiedniej chwili wyłączający prąd. Uniósł dłoń do czoła i chroniąc wzrok przed ostrymi promieniami słońca popatrzył w niebo. Mały punkt świecący odbitym od jego powierzchni światłem słonecznym był jak nieduża gwiazdka wisząca nad południowym horyzontem. Stacja Orbitalna. Wykrzywił wargi w szyderczym uśmiechu. Ktoś zasłonił sobą światło. Damao. Stała na krawędzi wykopu, ale w bezpiecznej odległości.
-Mogę cię na chwilę prosić? -zagadnęła. - mam w swoim wykopie coś dziwnego.
-Ależ oczywiście - uśmiechnął się lekko i wstał z krzesełka na którym siedział. Wspiął się z małpią zręcznością po drabinie.
-Cóż takiego ciekawego pojawiło się u ciebie -zagadnął przyjaźnie.
-Choć to zobaczysz.
Ruszyła naprzód dość szybkim krokiem. Po chwili zeszli na dno wykopu którym zajmowały się ona i Sumiko. Sumiko pstrykała właśnie aparatem zdjęcia czegoś dziwnego. Jeden rzut oka przekonał go, ze dziewczęta są na tym samym poziomie co on. Tyle tylko, że na dnie ich wykopu odsłonił się kawałek dwudziestowiecznej arterii komunikacyjnej z wyraźnymi jeszcze śladami mocno skorodowanych torów tramwajowych. Wbita w starą nawierzchnię ulicy tkwiła maszyna. Ciemnoczarna obudowa połyskiwała lekko mimo, że minęło trzysta lat. Na boku wiły się wężyki nieziemskiego alfabetu. Skupił na nich wzrok i natychmiast z głębin mózgu wyskoczył mu pokład fonetyczny:
Ziaballasku arrafołot Uhetnemedustarkaw.
-U cholera - powiedział jakby z żalem.
Damao stała bliżej i teraz ku swojemu przerażeniu zobaczyła jak w jego oczach odbija się straszliwa zimna determinacja i zdecydowanie.
On faktycznie jest agentem - pomyślała. - Znalazłyśmy coś zakazanego a teraz nas zabije.
Rysy twarzy lekko mu zmiękły.
-Bardzo niedobrze się stało że to znalazłyście - powiedział.
Jego głos był spokojny i rzeczowy.
-Bardzo niedobrze - powtórzył z naciskiem.
Teraz także Sumiko zrozumiała.
-Nic nie powiemy - powiedziała
Uśmiechnął się tym razem prawie szczerze.
-A czego to nie powiecie?
-To coś nie pochodzi z ziemi. To obce...
-Aha - jego uśmiech stał się nieco ironiczny. - To faktycznie nie pochodzi z ziemi.
-A ty jesteś agentem Starego Prezydenta.
Popatrzył jej w oczy.
-Można to tak określić.
-My to znalazłyśmy a teraz nas zabijesz żeby się nie wydało.
-Dlaczego miałbym to zrobić?
Damao już od dłuższej chwili coś knuła za jego plecami. Widział dość niewyraźnie jej cień. Ujęła w dłoń grackę i uderzyła go z całej siły w głowę. Wczepy biocybernetyczne złagodziły wstrząs a wpleciona pod skórę siatka pozbawiła ostrze momentu pędu. Na twarzy nie drgnął mu żaden mięsień. Trzonek pękł z suchym trzaskiem. Odwrócił się i uśmiechnął.
-No i po co?
Wyjął jej delikatnie z rąk resztkę kija.
-Są prostsze metody - powiedział. - Przecież gdyby dwie studentki zniknęły bez śladu to od razu było by podejrzane.
-To co mamy poprzysiądz na Biblię że nic nie powiemy? -zdziwiła się Sumiko.
Wyjął z torby swój laptop. Wsadził końcówkę w złącze na skroni. Patrzyły na niego zdumione. Po chwili zmaterializowało się w powietrzu nieduże pudełko. Pudełko wykonane było z ordynarnej tektury i trochę zakurzone. Wisiało nad dnem wykopu najwyraźniej niczym nie podtrzymywane. Wyjął kabel ze złącza i otworzył je, Wydobył ze środka dwie metalowe obręcze.
-Panie pozwolą - podał im.
-Co? - zaczęła Damao.
-Proszę abyście założyły je na głowy.
-To takie przenośne krzesło elektryczne? - z zaczepką w głosie zapytała Sumiko.
Uśmiechnął się.
-Ależ co za podejrzenie. To po prostu urządzenie do zacierania pamięci. Wytnę wam ostatnie dwadzieścia minut i możemy uznać że nic się nie stało. Spostrzegł nagły błysk w oku Sumiko i zapamiętał to sobie.
-A jeśli tego nie włożymy? - zapytała Damao.
-Wolałbym uniknąć przemocy, - powiedział, - ale oczywiście jeśli będę zmuszony...
Z ociąganiem włożyły. Uśmiechnął się do nich uspokajająco i wcisnął kilka guzików na swoim laptopie. Myśli zgasły im nagle. Podtrzymał najpierw jedną a potem drugą i położył ostrożnie na dnie wykopu. Teraz musiał się spieszyć. Podszedł do tajemniczego obiektu. Wystukał polecenie i na monitorze pojawiła się lista: Katalog sprzętu zagubionego podczas niszczenia artefaktów cywilizacji na planecie ziemia. Naniósł dane walca. Komputer błyskawicznie wyświetlił odpowiednią informację.
Generator strumienia podfazowego cząstek ultratachionowych. Zagubiony na teranie Europy Środkowej. Uszkodzony, aktywny.
-Aha - powiedział sam do siebie.
Leżącego przed nim urządzenia nie dało by się rozpuścić destrutoxem. Technologia ludu Vixcx była odporna na ten związek. Z kolei próba usunięcia tego za pomocą teleportacji spowodowała by rozpad sieci krystalicznej i punkt docelowy przestałby istnieć spłaszczony natychmiast do dwu wymiarów. Kiedyś wiele set lat wcześniej istnieli na ziemi specjalni ludzie - saperzy. zajmowali się właśnie z grubsza tym czym on miał się zająć. Rozbrajali niebezpieczne pozostałości lokalnych konfliktów. A teraz przyszła kolej na niego. W całym układzie słonecznym nie było ani jednego sapera. Okopał pospiesznie obiekt gracką aż dotarł do niedużej klapy. Wyjął z kieszeni na piersi kartę kodową, połączywszy ją kablem z laptopem wystukał na nim polecenie i wsadził w szczelinę percepcyjną. Mechanizm zaszumiał delikatnie. Komputer rozpoczął procedurę łamania kodów. Po dwu minutach klapa odskoczyła. Tomasz włączył generator pola siłowego. Nie chciał aby leżące na dnie wykopu dziewczyny zginęły jeśli jemu się nie powiedzie. Z kieszeni wydobył wskaźnik i wsunął go w złącze informatyczne. Przebicie było tak silne za aż mu w oczach łzy stanęły.
-Aha -powiedział sam do siebie.
Wiedział już co się stało. Pokręcił przy generatorze pola siłowego. Jego otoczenie stawało się coraz ciemniejsze w miarę jak pole odcinało dopływ światła. Gdy wokoło było tak ciemno jak w nocy, zapalił latarkę. Sam wybuch nie zrobiłby nikomu krzywdy, pole wytrzymało by, ale rozbłysk takiej ilości fotonów zabiłby każdą żywą istotę w promieniu trzydziestu kilometrów. Ci którzy konstruowali układ wewnątrz maszyny mieli sześć macek. Jemu musiało wystarczyć dziesięć palców u dwu rąk. Przez chwilę wahał się czy nie wyklonować sobie jeszcze jednej pary, ale doszedł do wniosku, że podporządkowanie ich ruchów sygnałom z mózgu trwało by co najmniej dwadzieścia minut i dlatego zrezygnował. Ostrożnie podważył ostrzem noża wewnętrzną powłokę.
-Zastanówmy się - powiedział sam do siebie. - Strumień ultratachionów pojawia się w module beta i wytrąca prędkość. Z chwilą uzyskania prędkości podświetlnej ultratachiony zamieniają się w hadony pi, te z kolei wędrują przez dziurę elektronową do modułu thetha, czyli tu. Tu padając na płytkę z radioizotopu Uniphelium rozpadają się na syfioliony alfa i zwykłe qazony. Qazony zostają zebrane przez płytę, to chyba ta, i zamieniają się w jądra helu. Z kolei Syfiliony trafiają do tego generatora w którym następuje ich przebiegunowanie. Tu wystąpiło uszkodzenie. Muszę wymontować tą część bez wzbudzenia jej zawartości bo jeśli wydostaną się na zewnątrz trafią na ten obwód, a może i do synchrofazatora i do części roboczej a to oznaczało będzie wybuch o mocy tysiąca ośmiuset megaton.
Zadowolony z siebie wydłubał układ. Włożył go do pudełka po butach, które usłużnie wisiało nadal w powietrzu obok niego i nastawił na teleportację w płaszcz słońca. Wyłączył na chwilę pole i uruchomił miernik. Słońce rozbłysło lekko. Urządzenie zarejestrowało zwiększenie jasności gwiazdy. Ilość fotonów uderzających w ziemię wzrosła o trzy promile i niemal natychmiast wróciła do normy. Uspokojony włączył pole i wyekspediował pudełko wcześniej ustalonym kursem. Zniknęło, a on zabrał się pospiesznie za dalsze bebeszenie maszyny.
-Generator nieciągłości wizyjnej, imputator, zakrzywiarka przestrzeni, drenator struktur krystalicznych - mruczał do siebie na widok znajomych urządzeń. Wyłączał po kolei wszystko co się dało. Wreszcie uspokojony wysłał maszynę śladem poprzedniej przesyłki w atomowy ogień gwiazdy. Wyłączył pole. Teraz nic nie groziło okolicy. Odetchnął głęboko i popatrzył na zegarek. Dwanaście minut. Lada chwila ktoś mógł zajrzeć do wykopu. Pochylił się nad leżącymi dziewczętami. Przy obręczach były niewielkie zegarki z pokrętłami. Przesunął je aż do punktu oznaczającego trzydzieści minut. Urządzenie zasyczało cicho. Posadził Damao na krzesełku i dał jej w rękę grackę. Gdy się ocknie będzie się jej wydawało ze zdrzemnęła się przy robocie. Ale to jeszcze nie było wszystko. Ściągnął teleportacją małą maszynkę. W dnie wykopu wyraźnie odcinał się ślad jaki zostawiła po sobie maszyna. Powbijał w ziemię wokoło niego modulatory po czym włączył na chwilę pole fazujące. Nieco atomów ubyło z okolicznych hałd, a dziurę w ziemi wypełniła materia nie do odróżnienia od sąsiedniej. Poskrobał ją delikatnie gracką. nie widział żadnej różnicy. Zdjął dziewczynom obręcze i po drabinie wydostał się z dołu. Wszystko poszło niemal idealnie, przeoczył tylko jeden drobiazg.
-Coś mnie głowa boli - powiedziała Damao przeciągając się.
Sumiko leżała na dnie wykopu na kawałku maty. Leżała na wznak, ręce podłożyła sobie pod głowę.
-Mi też nie chce się pracować - stwierdziła. - Która godzina?
-Dziesiąta prawie.
-Już dziesiąta? Przecież przed chwilą była ósma.
-Wstawaj, nie wypada tak się wylegiwać.
Sumiko wstała i popatrzyła zdziwiona. Dookoła.
-Chyba musiałam się zdrzemnąć.
-Jak się czyta przez całą noc to nie dziwne.
Potrząsała głową i ból powoli ustąpił.

I I
Wyłamawszy w sparciałej blasze solidne uchwyty dla rąk i nóg Nodar Tuszuraszwili opadł kawałek do tyłu i oparł się plecami o ścianę szybu. Jego ciało wygniotło w blasze zagłębienie. Oddychał ciężko. Popatrzył w górę i w dół. Tam na dole było ciemno, w górze też było ciemno. Dla lepszego zobrazowania sytuacji nadmienię, że wokoło niego też było ciemno. Latarka którą znalazł w pudle w sali hibernatorium oczywiście nie działała.
-Ale kicha - powiedział sam do siebie a potem splunął pomiędzy nogami. Jego plwocina poleciała w dół. Nasłuchiwał przez chwilę, ale nic nie usłyszał. Wydarł ze ściany kawałek blachy i spuścił go w ciemność. Tym razem obserwował zapięty na przegubie zegarek. Kawałek blachy uderzył w dno szybu po upływie piętnastu sekund.
-No cóż - głos Nodara był zachrypnięty, ale dobrze, że wogóle był. - Policzmy. Gdyby ten kawałek blachy poruszał się z szybkością dźwięku to dno było by, piętnaście razy trzysta trzydzieści metrów... No liczmy cztery i pół kilometra niżej.
Roześmiał się.
-Oczywiście ta blacha spadając w dół nie rozwinęła szybkości dźwięku, była dość duża i musiała stawiać spory opór. Jeśli spadała z szybkością dziesięciu metrów na sekundę to mam pod sobą dziurę o głębokości stu pięćdziesięciu metrów... Biorąc pod uwagę że szyb miał mieć trzydzieści metrów wysokości to trochę dziwne... Wspinam się raptem dwanaście godzin, Jeśli odliczy się czas zmarnowany na cztery odpoczynki. Dwanaście razy sześćdziesiąt sekund to będzie siedem tysięcy dwieście? A może siedemset dwadzieścia? Zaraz, gdzieś mi się zgubiły minuty. Siedemset dwadzieścia minut razy sześćdziesiąt sekund... Cholera mogli by wbudowywać w te zegarki kalkulatory. No nie. W pamięci nie policzę, ale dużo. Metr na minutę..? Cholera. To wlazłbym prawie kilometr. Po schodach nie problem, ale po tej blaszanej drabinie...
Ręce miał lepkie od krwi.
-Co gorsza jak już tam wlezę to nigdzie nie jest powiedziane, czy ten sukinsyn już wrócił, czy jeszcze żyje, a jeśli nie żyje to ile lat minęło i czy znajdę jego grób, żeby na niego naszczać. Choć z tego co go znam to pewnie zbudował sobie piramidę lepszą niż Chufu Souphis Cheops.
Westchnął ciężko i wybił się do góry. Jego dłoń trafiła na krawędź otworu. Podciągnął się machając energicznie nogami. Wentylator unieruchomiony przez korozję wydarty brutalnym szarpnięciem poleciał w dół. Po dwudziestu jeden sekundach roztrzaskał, się na dnie.
-Wychodzi na to, - powiedział Nodar wygodnie usadowiwszy się w oknie wywietrznika, - że ostatnie pół godziny wisiałem dwadzieścia centymetrów poniżej wyciągu na poziomie minus dziesięć.

I I I
Siedli przy stole w sali sądu w Cytadeli Warszawskiej. Car Aleksander Trzeci patrzył surowo z portretu. Dwugłowy rosyjski orzeł zezował z drugiej ściany. Prezydent Paweł Koćko siedział na krześle przeznaczonym niegdyś dla oskarżonych. Dawno dawno temu gdy zbierały się tu trybunały i zapadały wyroki śmierci. Nie lubił tego miejsca ale uznał je za godne zachowania. Za stołem sędziów siedzieli oni. Koćko miał na sobie polski mundur kawaleryjski z czasów wojny 1920-go roku. Z boku przypasał oficerską szablę paradną, która nieskończenie wiele lat wcześniej służyła Mikołajowi Drugiemu. Nogi założył jedna na drugą. Srebrne ostrogi połyskiwały rzucając refleksy na wypolerowane jak lustro cholewki butów. Na głowie miał czapkę maciejówkę która stanowiła niegdyś główny eksponat Muzeum Lenina w Poroninie. Na piersi wisiał mu dyskretnie ukryty w załamaniach materiału order Virtuti Militari.
Obok niego siedziała księżniczka. Klaczkę zostawili za oknem na kawałku trawnika. W cytadeli panowało lato. Wiewiórki biegały po dachu i zaglądały przez okna. W tym segmencie było ich zatrzęsienie. Goście siedzieli za stołem. Pierwszy z nich pochodził z jakiejś pasterskiej planety krążącej wokół którejś z mocnych gwiazd. Gość był nieduży, ciemny, miał cztery macki u dołu i wieloprzegubowe łapki w górze. Drugi był edonita z Proksimy. Wyglądał jak bezkształtna kupa mięsa. Teraz na potrzeby narady wysunął z wnętrza macki zakończone oczami oraz trąbkę do wydawania dźwięków. Trzeci porośnięty czterowymiarowym fraktalem nie miał jednolitego kształtu. Różne jego części wisiały wokoło, co jakiś czas zapadając się w sobie. Najkoszmarniejszy jednak był piąty. Należał do rasy X'htla, posiadającej dość odstręczający wygląd naturalny w związku z czym przybrał na czas narady wygląd idealnie pasujący do wiszącego na ścianie portretu. Tylko on mówił. Chyba jako jedyny na tyle dobrze wydawał dźwięki aby móc prowadzić swobodną konwersację w języku esperanto. Z całą pewnością edonita także miał takie możliwości, ale edonici w ogóle rzadko się odzywali. Car powstał z miejsca dla okazania szacunku.
-Zaczynamy naradę - powiedział. - Naczelna rada kosmosu delegowała nas celem przeprowadzenia zasadniczych rozmów.
-A o co chodzi? - zagadnął Koćko.
-Zgodnie z Układem Poszanowania Odrębności i Układu Pokojowego pomiędzy radą a prezydentem planety ziemia Pawłem Koćko pragniemy zwrócić uwagę na kilka niepokojących faktów.
Koćko poczuł dziwną obawę patrząc w nieruchomą jak maska twarz cara. Pomyślał że chyba nieprzypadkowo wybrali sobie to miejsce. Znali przecież historię jego planety, a przynajmniej to co im przedstawił.
-Słucham - powiedział.
Wyciągnął z kieszeni wymięty kawałek papieru i długopis by notować.
-Po pierwsze układ zakładał że na plancie powstaną nasze placówki dyplomatyczne.
-To nie jest potrzebne. Reprezentuję moją planetę jeśli sobie życzycie to możecie otworzyć konsulaty tutaj.
-Nasze prawa zakładają że do konsulatu może wejść każdy mieszkaniec planety i poprosić o azyl na planecie do której należy konsulat.
-To zbyteczne. Mieszkańcy ziemi nie mają najmniejszej ochoty nigdzie się przenosić.
-Po drugie układ oddawał nam pod kolonizację trzydzieści procent powierzchni planety.
-Obawiam się ze podpisując ten układ nie wiedziałem o uchwalonej przez hitlerszczaków konstytucji planety zakładającej niepodzielność terytorialną Ziemi i surowy zakaz przekazywania obcym rasom choćby jednego ziarenka piasku...
-Ta konstytucja jeszcze obowiązuje? - zapytał edonita.
Użył telepatii i to tak silnej że Pawłowi aż świeczki stanęły w oczach.
-Dopóki nie została odwołana to obowiązuje. Tak stanowią nasze prawa.
-Pomysł oddania wam trzydziestu procent planety jest sprzeczny z Układem Poszanowania Odrębności. Proszę zwrócić uwagę na punkt cztery tysiące sto dwudziesty siódmy: Planeta jest własnością zamieszkującej ją rasy. Wszelkie granice pomiędzy stanami posiadania poszczególnych ras kosmicznych nie mogą przebiegać po lądzie w wodzie lub w atmosferze żadnego rodzaju ciał kosmicznych - włączyła się Hela.
-Przepraszam najmocniej. Układ pokojowy z planetą Ziemia artykuł sto trzydziesty czwarty zakłada co następuje:
Planeta ziemia wyłączona jest z normalnej procedury osiedleńczej. Każda rasa przyczyniająca się do oczyszczenia atmosfery Ziemi z lotnych pozostałości rozbuchanej industrializacji posiada prawo do wynagrodzenia w postaci udziału w jej powierzchni przy czym udziały te nie mogą przekroczyć łącznej sumy dwudziestu procent powierzchni planety. Dalsze dziesięć procent może być zajęte pod bazy wojskowe o ile jest to uzasadnione sytuacją militarną.
-Z tego co mi wiadomo misja ekologiczna ras Tarani, X'htla, Avvox, S'khyt i Grrov usuwa pozostałości globalnego konfliktu i walki o planetę a nie rozbuchanej industrializacji. Ten układ pokojowy miał cechy dokumentu wstępnego i powinien być renegocjonowany po zakończeniu działań wojennych. W każdym razie pozbawiony jest podstaw prawnych gdyż w chwili jego zawierania prezydent reprezentował wyłącznie siebie. Nie miał żadnego wpływu na sytuację panującą na planecie. Wobec powyższego jego zawarcie należy uznać za nieważne z prawnego punktu widzenia i jako dokument wiążący uznać Układ o Poszanowaniu Odrębności. Na przykład punkt osiemset dziewięćdziesiąty drugi mówi co następuje: Rasa znajdująca się w sytuacji bezwzględnego przymusu może w porozumieniu z radą wydzierżawić od dowolnej rasy rozumnej terytorium pod czasowe osadnictwo. Kolonia taka może zająć do pięciu procent powierzchni planety macierzystej rasy lub dwudziestu procent innych planet układu jak także ich księżyców.
-Proszę nie zapominać o piątej poprawce: Punkty dotyczące kolonizacji nie odnoszą się do planety Ziemia w układzie Sol.
-To stawia nas na pozycji planety i rasy drugiej kategorii. Częściowe ubezwłasnowolnienie...
-Można to tak określić.
-Cieszę się że pan to powiedział. - (w rzeczywistości nie miała pojęcia czy przemawiający do niej osobnik jest samcem, samicą obojnakiem lub osobnikiem w ogóle bezpłciowym).- Punkt osiemnasty stanowi wyraźnie: wszystkie rasy rozumne niezależnie od tego jakie procesy przedłużają istnienie ich organizmów są sobie równe w prawach i obowiązkach.
Car uśmiechnął się lekko kącikami wag. Uśmiechnęły się tylko wargi. Reszta maski pozostała jak wykuta z kamienia. Koćko poczuł jak żołądek podskakuje mu z góry na dół.
-Zapomina pani księżniczko o definicji znajdującej się w punkcie cztery tysiące sto drugim: Za rasę rozumną należy uznać grupę istot dla których średnia inteligencji wynosi czterysta sześćdziesiąt grakh, czyli wedle waszych jednostek sto osiemdziesiąt IQ. Rasy nie spełniające tego wymagania mogą zostać ubezwłasnowolnione jeśli wymaga tego dobro ogółu istot zamieszkujących zbadaną przestrzeń kosmiczną. Tak jak wy nie wpuszczacie koni do ogródków warzywnych. Zostawmy to na razie. Po trzecie wyznaczyliśmy limit ludności Ziemi na dwadzieścia milionów osobników. W tej chwili wedle naszych analiz Ziemię zamieszkuje ponad sześćdziesiąt milionów. Biorąc pod uwagę liczby wyjściowe twierdzę, że przyrost naturalny jest uzupełniany na drodze klonowania.
Koćko zamachał rękami.
-Przeprowadzanie jakichkolwiek kontroli na ziemi bez wiedzy aktualnego namiestnika jest zakazane naszymi traktatami.
-Tak, ale w przypadku jeśli zachodzi uzasadnione podejrzenie, że dzieje się coś niedobrego rada kosmosu może wyznaczyć tajnych obserwatorów.
-Co? Protestuję.
-Słusznie - poparła go Helena. - Układ precyzuje to w punkcie pięć tysięcy dwunastym: Rada w uzasadnionych przypadkach może oddelegować na powierzchnię planety zamieszkałej przez daną rasę tajnych obserwatorów jednak o fakcie tym musi poinformować aktualnych władców planety lub przedstawicieli jej ludności.
"Car" zamyślił się na chwilę. Koćko i jego córka poczuli szum w uszach. Odbywała się też dyskusja pomiędzy siedzącymi. Wreszcie przemówił.
-Rzeczywiście zaszło tu naruszenie przepisów. Rada wyznaczy odszkodowanie w postaci pewnej liczby jednostek akceptowalnej waluty, jednak wyniki kontroli nie tracą przez to ważności.
-On planuje hodowlę nadludzi - powiedział edonita. - Czytam to z mapy jego prądów mózgowych.
"Car" popatrzył na prezydenta błękitnymi oczyma. Oczy płynnie zmieniły kolor i stały się brązowe.
-Czy to prawda?
-Założyłem taką możliwość w razie gdyby suwerenność planety została zagrożona.
-Kłamie - spokojnie powiedział edonita. - Chce się nas pozbyć. Chce sprawić żeby jego planeta odzyskała pozycję dominującą.
-Czego żądacie? - zagadnął Koćko.
-Podpisania tego dokumentu - car podał mu papier.

Deklaracja Wzajemnej Lojalności.
My przedstawiciele Rady Rozumnych Ras Kosmosu po przeprowadzeniu dokładnej analizy stosunków panujących na planecie Ziemia stanowimy co następuje:
1) Strefy lądu znane ziemianom jako Ameryka zostaną przekazane pod kolonizację mieszkańcom planet posiadających najwyższe ciśnienie demograficzne.
2) Limit ludności ziemi utrzymany zostanie na tymczasowym poziomie sześćdziesięciu milionów osobników.
3) Rozmnażanie przez klonowanie zarówno gatunku dominującego Homo Sapiens Sapiens, jak też wymarłego Homo Sapiens Hitlerikus zostaje zakazane.
4) Mieszkańcy Ziemi mają prawo poznać prawdę o swojej historii w całym możliwym jej spektrum.
5) Mieszkańcy Ziemi mają pełne prawo do użytkowania wszystkich zakazanych obecnie technik i technologii.
6) Na powierzchni Ziemi otworzone zostaną konsulaty wszystkich ras rozumnych. Każdy mieszkaniec Ziemi może w dowolnej chwili opuścić planetę.
7) W ciągu pięciu lat od wprowadzenia proponowanych zmian odbędą się wybory w których zostanie wyłoniony nowy Namiestnik Planety.
Dokument powyższy podany zostanie do publicznej wiadomości natychmiast po jego podpisaniu.
Koćko zaczął się śmiać. Śmiał się tak, że omal się nie posikał.
-Odmawiam podpisania - powiedział gdy trochę się uspokoił.
-A to dlaczego? -zdziwił się car.
-Punkt pierwszy układu sprzed siedmiuset elati...
-Tysiąca dwustu garrkh - upomniał go edonita - To my używamy elati.
-Tysiąca dwustu garrkh, zakłada że każda ustawa wydana przez radę musi być w pełni zgodna z naszymi przepisami na prawach wzajemności.
-Regulamin Pobytu Na Planecie Ziemia wydany został już po podpisaniu tego dokumentu. Wystąpiła zamierzona niezgodność.
-Od początku wiedział, że będzie właścicielem planety. - odezwał się Edonita. - Zawierając kontrakt zdawał sobie sprawę, że zawiera go z zamiarem późniejszego złamania. Po co w ogóle rozmawiamy z tym palantem? - słowo "palantem" zasygnalizował po polsku, dla lepszego zrozumienia.
Car uciszył go gestem ręki. Gest był bardzo ludzki i nieludzki zarazem, bowiem ręka zgięła się w niewłaściwych miejscach..
-Było nie było rada mianowała go tu namiestnikiem.
-Dożywotnio. Skąd mogliśmy wiedzieć że pożyje trzy razy dłużej niż inni jego gatunku? Ale jest na to sposób. Wystarczy wsadzić go w pole siłowe i przyspieszyć przepływ entropii. Umrze sobie ze starości zanim się obejrzy.
-Mogliśmy to przewidzieć. Nie wpadliśmy na pomysł zastosowania pola czasu stojącego tak jak on. Przy całym niskim poziomie inteligencji posiada czasem przebłyski niepokojącej intuicji.
Mały czarny kosmita podniósł dwie macki. Koćko poczuł szum w uszach. Coś sygnalizował za pomocą telepatii ale jego umysł pracował na znacznie szybszej fali.
-Czy decyzja odmowy podpisania tego dokumentu jest ostateczna? - zapytał "car".
-Tak.
-Wobec tego proszę uznać wszystkie nasze układy za zerwane a wszystkie traktaty o przyjaźni i wymianie technologicznej za złamane. Ponadto prosimy o zwrot kosztów poniesionych podczas likwidowania skutków dewastacji planety.
Koćko wykrzywił wargi w parodii uśmiechu.
-Z tego na ile znam kodeks dyplomatyczny rasy X'htla zerwanie wszystkich traktatów oznaczało będzie wypowiedzenie totalnej wojny przy użyciu całego arsenału...
-Niezupełnie - twarz cara rozmywała się brzegami i wystąpiła na niej delikatna łuska. - Biorąc pod uwagę że znajdujemy się na orbicie Ziemi powyższe poddamy ograniczeniom. Po pierwsze zastosujemy zasadę kodeksu Bushido stanowiącą że obie strony mają być tak samo uzbrojone. Każdy środek bojowy zastosowany będzie jedynie w przypadku jeśli choć raz podczas walki udowodnicie że takowy znajduje się w waszym posiadaniu. Po drugie poinformujemy Ziemię o wypowiedzeniu wojny.
Zniknęli z cichym sykiem. Stary prezydent oparł się ciężko głową o oparcie krzesła.
-Chyba przegrałem - powiedział.
-Poczekaj, jeszcze nikt nie wypowiedział nam wojny. Myślę że nie chcesz aby mieszkańcy Ziemi dowiedzieli się o tym?
-O wypowiedzeniu dowiedzą się gdy tylko ci ich poinformują. W dodatku od razu dowiedzą się o istnieniu obcych, całej prawdy o ziemskiej historii i szeregu innych pikantnych szczegółów. Chyba że coś szybko wymyślimy.
-A może wykręcić kota ogonem?
-Kota ogonem - powtórzył powoli. - Kota ogonem...
W jego oczach zapaliły się ogniki. Może i należał do rasy która była głupia w porównaniu z resztą kosmosu, ale czasami miewał niezłe pomysły. Szkoda tylko że równie szybko ulatywały z jego wiecznie zamroczonego ruskim szampanem umysłu.

V
Stalowa niegdyś krata wypchnięta silnym uderzeniem upadła na podłogę. Zabrzęczała cicho i rozpadła się na kilka zardzewiałych drutów. Nodar przecisnął się przez wąski otwór i z głębokim westchnieniem legł na podłodze. Z pociętych blachą dłoni kapała mu krew. Leżał na betonie oddychając ciężko.
-Światła - powiedział.
W stacji pomiarowej większość urządzeń uruchomić można było za pomocą fonii. Światła nie zapaliły się, ale pamiętał ze schematu gdzie powinien znajdować się włącznik awaryjny. Przekręcił go i pomieszczenie zalało światło. Zmrużył oczy. Światło okazało się być nieoczekiwanie silnym. Wstał z podłogi i rozejrzał się. Tu także wdarła się wilgoć. Podszedł do stojącego w kącie plastikowego kontenera. Otworzył go. Kontener nie przepuścił wody. Wewnątrz znajdowało się ubranie: płócienny wzmocniony kewlarem kombinezon roboczy. Do ubrania przyczepiony był list. Na razie zignorował go. List mógł poczekać jeszcze chwilę. Ostatecznie czekał tyle setek lat. Założył kombinezon. Popatrzył na swoją pierś. Nad kieszenią miał haftowaną złotą nicią naszywkę POF. Odetchnął głęboko. Powietrze tutaj było tak samo martwe i nieruchome jak tam na dole ale jednocześnie było inne. Od powierzchni dzieliło go dziesięć metrów. Opatrzył stopy bandażem, który był żółty jak bandaże egipskich mumii i miał w przybliżeniu podobnie dużo lat, po czym założył skarpetki. Gumowe nitki w ściągaczach dawno rozłożyły się bez śladu toteż podwiązał je nicią aby nie opadały. Założył buty wykonane z plastikowej pianki na twardej podeszwie, a te w których wdrapywał się przez ostatnie dziesięć godzin wrzucił bez żalu do szybu. Podeszwy miały pocięte na strzępy. W kieszeni znalazł grzebień. Otworzył metalową szafkę. Było w niej zmętniałe stalowe lustro. Wpatrywał się długo w swoją twarz. Zdawał sobie oczywiście sprawę jak bardzo zniszczone jest jego ciało, ale miał nadzieję że twarz lepiej zniosła trudy podróży w przyszłość. Skóra była pomarszczona i sucha. Wargi opuchły mu. porastała go szczecinowata broda. Oczy miał zaognione. Wyjął z kieszeni grzebień i przyczesał włosy. Wyglądał nieco lepiej. Wyszczerzył zęby. Spodziewał się zobaczyć poczerniałe pieńki, ale mile się rozczarował. Jego zęby były jak dawniej nieskazitelnie białe i równiótkie.
-Mogło być gorzej - powiedział sam do siebie.
W szafce znalazł starą brzytwę. Miała ostrze pokryte platyną i nawet nadawała się do użytku. Z kranu nad umywalką w kącie puścił wodę. Z początku leciała trochę ruda ale szybko się oczyściła. Wypił jej prawie dwa litry zanim zabrał się za golenie. Nie miał kremu, ale efekt jaki osiągnął był całkiem niezły i nawet miły dla oka. Znalazł kilka puszek z żywnością ale podobnie jak piętro niżej żywność od dawna była zepsuta. Tylko słoik z miodem ostał się działaniu czasu. Miód był zbrylony, skrystalizowany ale dawał się zjeść.
-Podobno człowiek żywiący się tylko wodą z cukrem może przeżyć miesiąc - powiedział na głos.
Struny głosowe trochę mu chrypiały, ale to przechodziło. Zmęczenie wywołane wspinaczką gdzieś zniknęło. Stanął przed lustrem i podziwiał się przez chwilę. W pożółkłym kombinezonie wyglądał prawie szykownie.
-Oto ja Nodar Tuszuraszwili, były pierwszy nadzorca siedemnastego zespołu pływających ogniw fotoelektrycznych - powiedział z namaszczeniem. - A przy okazji porucznik wywiadu wojskowego republiki Gruzji. Właściwie to były porucznik byłego wywiadu zakładając że Gruzja nadal istnieje - dodał po chwili.
Zgarbił się. Westchnął. A potem pomyślał, że trzeba sprawdzić co słychać tam na górze. Podszedł o drzwi prowadzących do korytarza na powierzchnię. Przy drzwiach leżał dozymetr. Popatrzył na niego. Licznik był sprawny, ale wskazówka nie wychyliła się ani o włos. Sięgnął po list. Rozpoznał pismo przyjaciela pochylone lekko na jedną stronę. W prawym górnym rogu była data. Cztery lata późniejsza niż dzień w którym uścisnął jego dłoń i położył się w hibernatorium.
Drogi Nodarze
Dziś po raz ostatni odwiedzam to miejsce i postanowiłem zostawić dla Ciebie tych kilka słów. O Łamarze nadal nie ma żadnych wiadomości i wydaje mi się więcej niż pewne, że zabrał ją ze sobą. Niedawno przyszedł od niego przekaz radiowy z ciekawymi zdjęciami obłoku Orota. Ksero załączam. Nasza palcówka w Gdańsku znajduje się w stanie likwidacji. Germańcy zdobędą miasto w ciągu kilkunastu godzin. Armia Czerwona uderzyła podstępnie na Gruzję. Cały personel wraz ze mną wraca by walczyć o wolność, choć to właściwie nie ma sensu. Nie spotkamy się już nigdy. Może znajdziesz moje nazwisko w podręcznikach do historii, pomyśl wówczas o mnie czasem.

Pozdrawiam.


Zuriko.
Złożył staranie list i umieścił go w kieszeni. Z szafki wyjął kaburę z tkwiącym w niej rewolwerem. Sprawdził czy broń nadal jest sprawna. Rewolwer natłuszczono ogromną ilością wosku i był czyściutki. Usiadł przed komputerem i uruchomił go. Wyświetliło się menu. Spróbował wejść do sieci, ale okazało się że sieci już nie ma. Westchnął i wstał. Wyłączył urządzenie, żeby nie zużywać resztki prądu, choć nie zamierzał nigdy tu wracać. Zresztą nie miał nawet po co. Wszystko co przedstawiało jakąkolwiek wartość zabierał ze sobą. Hibernatorium tam w dole było zbyt uszkodzone żeby ktokolwiek mógł z niego korzystać. A on nie zamierzał nigdy więcej dać się zamrozić. Zresztą nie przeżyłby ponownie tego procesu. Już po jednym razie wyglądał i czuł się jak zombie. Uśmiechnął się do siebie. Może wszystko wróciło do normy i tam w górze znajdzie gruzińską misję wojskową. Chyba pomogą rodakowi, przybyszowi z odległej przeszłości. A może zwyciężyli Germańcy i teraz każdego ciemnowłosego i ciemnookiego posyłają do piachu?
-Donerweter - tym razem zaklął po niemiecku.
Jeśli Niemcy opanowali tą część świata należało przypominać sobie język.

V I


Grenlandia stacja Leninino
Samolot przechylił się łagodnie na bok i zatoczył niewielki łuk. Na lodzie wyraźnie jaskrawo czerwonym kolorem odcinała się linia wyznaczająca środek pasa startowego niewielkiego lotniska. Samolot opadł na ziemię i szybko wytracił szybkość. Profesor poprawił kołnierz kurtki i zeskoczył na powierzchnię lodowca. Pilot wyrzucił za nim dwie walizki i zatrzasnął drzwi. Było zimno. Wiał wiatr. Obok lotniska czekał nieduży poduszkowiec. Nadbiegł z niego jakiś człowiek i pomógł dźwigać bagaże. Po chwili znaleźli się w zacisznej kabinie pojazdu. Nieznajomy zdjął kaptur i gogle. Profesor zobaczył poczciwą twarz starego murzyna.
-Akademik Anatolij Iwanowicz Karcew - przedstawił się. - Mam przyjemność z profesorem Januszem Seleźnieckim? - jego esperanto było bez zarzutu, choć wymawiał trochę zbyt miękko.
-Aha.
-Wspaniale. Miło nam gościć w naszej stacji. Z pewnością znajdziemy mnóstwo tematów wspólnej rozmowy - zmrużył oczy.
Było to słynne leninowskie zmrużenie, gest przyjaźni i jednocześnie czujności. Przyjacielskie ostrzeżenie. Coś takiego. Dodał gazu.
-Zaraz będzie transmisja - usprawiedliwił się. - Chciałbym zdążyć.
-Ach, rzeczywiście. Odbierzecie tutaj?
-Tak za pomocą satelity Delta cztery. Wolna strefa ekonomiczna ZRA udostępnia nam pasmo. Zresztą odbiorą to także nasi bracia z Gór Jabłonowych.
-A mają telewizory w swoich ziemiankach?
-Dostarczyliśmy im. W ogóle działa tam nasza misja gospodarcza. Mamy wakacyjną wymianę młodzieży... Powoli dokonamy ich recywilizacji.
Profesor uniósł dłoń w geście uznania. Osobiście nie sądził, aby ruskich z Gór Jabłonowych można było ucywilizować w jakikolwiek sposób, ale rozumiał, poczcie wspólnoty pomiędzy dwoma tak różnymi ludami wywodzącymi się ze wspólnego pnia.Pojazd zakołysał się i niebawem znaleźli się obok ogrodzenia wykonanego z drutu kolczastego. Nad ogrodzeniem wznosiła się wieża strażnicza z pociemniałego drewna. Drut nawinięto na atrapy izolatorów, wyglądał jakby znajdował się pod napięciem.
-Szykowne no nie? -zapytał Anatolij. - Odtworzyliśmy ściśle wedle danych otrzymanych przez Starego Prezydenta. Tak wyglądały ogrodzenia naszych wsi w dawnych czasach.
-Wspaniałe - powiedział profesor. - Ale trochę dziwi mnie, że nie zachowały się takie na Syberii. Ostatecznie tam powinni nadal...
-Nasza misja etnograficzna znalazła wyjaśnienie. Drut zardzewiał i zniszczał. Nie umieli wytapiać żelaza, sprowadzali je z metropolii i gdy skończyły się zapasy przestawili się na płotki z chrustu. Nie mieli dobrych materiałów izolacyjnych i po wyczerpaniu się Starych zapasów przenieśli się do ziemianek, żeby nie marznąć aż tak zimą. W każdym razie nie mamy podstaw kwestionować słów Starego Prezydenta, choć zdajemy sobie sprawę jak bardzo nas nie lubi.
Pojazd zatrzymał się przed sporym betonowym budynkiem. Na solidnych stalowych wrotach widniało starożytne godło. Dwugłowy orzeł trzymający w łapach sierp i młot. Wrota uchyliły się. Wysiedli z pojazdu. Wewnątrz hangaru nie było specjalnie dużo sprzętu, ale i tak panował niezły bałagan. Rosjanie zawsze mieli problemy z utrzymaniem porządku i eliminacją ze swojego otoczenia odpadków. Nikt nie wiedział dlaczego tak się dzieje. Kierowca zdjął z siebie polarny kombinezon i wówczas okazało się że ma na sobie watowane spodnie ocieplane celulozową watą, na nogach walonki a zamiast marynarki wciągniętą na gołe ciało czerwoną koszulę. Koszula była haftowana przy rozcięciu.
-Przepraszam, za mój wygląd - powiedział. - To strój obrzędowy.
Z kieszeni wydobył czapkę ze sterczącą do góry szmacianą wypustką i naciągał ją w biegu. Zawiązał na szyi czerwoną chustę. Zdjął okulary i schował je do kieszeni. Biegli krętymi korytarzami. Wreszcie weszli do sali odpraw. Mieszkańcy stacji byli już na miejscu. Wszyscy byli identycznie ubrani. Kierownik dodatkowo miał na sobie szmacianą kurtkę z filcowym kołnierzem, także ocieplana watą. Kurtka zaopatrzona była w naszyty krzywo na plecach pasek szarego płótna ozdobiony rzędem cyfr. W dodatku uzbrojeni byli w starożytne karabiny maszynowe wiszące im przez plecy na konopnych sznurkach. Profesor zdjął kożuch. Jakaś dziewczyna ubrana w równie nieprawdopodobny strój odwiesiła go na wieszaku podała mu czapkę i czerwoną chustę. Założył bez słowa, choć jego katolicka dusza burzyła się przeciw uczestnictwu w pogańskim obrzędzie. Telewizor już grał. Pokazywał placem w Wielkim Kongo zatłoczony setkami tysięcy wiernych. Dziewczyna stanęła za nim.
-To nasze największe święto - zaczęła wyjaśniać szeptem. - Jest bardzo stare. Być może pochodzi jeszcze z czasów pierwszej udanej rewolucji.
Telewizor zajaśniał na chwilę mocnym blaskiem. Pokazano śmiałe zbliżenie na gigantyczną tarczę z polerowanego brązu. Była tak jasna, że prawie złota. Na jej tle stanęło trzynastu nagich mężczyzn uzbrojonych w wielkie drewniane młoty. Młotami zaczęli bić w tarczę. Odgłos który powstawał był ogłuszający. Kamera przesunęła się na ołtarz. Na jego szczyt wszedł kapłan. Kapłan był albinosem. Ubrany był w marynarkę i kamizelkę, a na ogolonej głowie mocno tkwiła czapka z daszkiem.
-On symbolizuje teraz naszego nauczyciela - szepnęła dziewczyna.
Kapłan uniósł dłonie w geście błogosławieństwa a potem zmrużył porozumiewawczo oczy. Powiał wiatr. Kapłan zaintonował krótką modlitwę w starorosyjskim.
-Zbliża się dzień w którym powstanie nowoczesne komunistyczne społeczeństwo. Zanikną różnice klasowe. Granice państw przestaną istnieć. Nikt nie będzie się musiał wstydzić swojego pochodzenia.
Czterej murzyni wnieśli na ołtarz coś dziwnego. Wyglądało jak skrzynia zbita z drewnianych desek, ale wykonano ją ze złotej blachy. profesorowi kojarzyła się mętnie z czymś. Chyba widział coś podobnego w Górach Jabłonowych a może w Argentynie. Były chyba też jakieś takie na Starych zdjęciach ze zbiorów Starego Prezydenta. Nie mógł sobie jednak przypomnieć co to jest.
-To wychodek z czystego złota - szepnęła dziewczyna. - Dziesięciu kapłanów wewnętrznego kręgu będzie teraz rytualnie wydalać produkty przemiany materii aby zapewnić naszej ziemi dobre plony.
Uroczystość przechodziła w fazę kulminacyjną. Przed ołtarzem zarzynano konie. Ich krwią kapłani kropili modlący się tłum.
-Konie były naszymi towarzyszami w pracy. Ich krew symbolizuje krew przelaną dla wprowadzenia komunizmu - szepnęła. - to pot pracy.
Profesor poczuł się chory z obrzydzenia. Ale najważniejsze dopiero ich czekało. Na podium wjechała na podnośniku wielka stalowa skrzynia. Wieko drgnęło i odpłynęło na bok powolnym ruchem. Wewnętrzna trumna wykonana ze szkła uniosła się do góry. W trumnie leżało ciało mężczyzny ubranego identycznie jak kapłan. Lud milczał. Rozległo się uderzenie gongu. Sto tysięcy wyznawców padło na twarz. Ci tutaj też. Profesor skrzyżował dłonie na piersi w geście szacunku, ale na tym poprzestał. Kapłan wcisnął guzik i szklana trumna otworzyła się. Uniósł do góry złoty budzik. Budzik zadzwonił trzy razy. Nic się nie wydarzyło. Rozległ się jęk zawodu. Kapłan też wyraźnie posmutniał. Szklana trumna zamknęła się i schowała w stalowej. Wierni wydobyli spod waciaków i koszul sierpy i młoty i zaczęli uderzać nimi o sierpy i młoty sąsiadów. Uderzenia w gong zakończyły uroczystość. Dziewczyna podniosła się z ziemi. W oczach miała łzy.
-Nie wstał dzisiaj - powiedziała ze smutkiem. - ale może za rok przebudzi się i nastanie czas wiecznej szczęśliwości.
Akademik Karcew wyłączył telewizor. Odwrócili się do gościa.
-Pan pozwoli że przedstawię - powiedział Karcew.- Profesor Iwan Bezrodnyj, członek akademii Sergiej Sokołow, akademik Josif Antonow, członek kandydat Tatiana Gagarina. Wszyscy jesteśmy glacjologami.
Profesor wymienił uściski dłoni wszystkimi. Profesor Iwan zarządził natychmiastowy bankiet dla uczczenia przyjazdu znamienitego gościa. Przebrali się w normalne jednoczęściowe białe kombinezony robocze. Był łosoś, kawior i pięćdziesięcio procentowy roztwór etanolu. Profesor Selźnicki pijał już ten barbarzyński trunek podczas badań w górach Jabłonowych. Na szczęście nie było go dużo.
-Drogi gościu - odezwał się kierownik stukając widelcem o kieliszek. - Czy chce pan najpierw odpocząć, a dopiero potem zająć się naszym znaleziskiem, czy może od razu?
-Drzemałem w samolocie. Jeśli jest to naprawdę takie ciekawe...
-Wobec tego proszę za mną - głos starego profesora był uroczysty.
Poszli tylko we dwójkę. W sąsiednim budynku urządzone było laboratorium. Tu właśnie w skrzyni z wbudowanym niewielkim generatorem pola spoczywało ciało. Przenieśli je podajnikiem na stół.
-I co pan powie profesorze? - zapytał gospodarz.
Profesor wpatrywał się w milczeniu w zwłoki. Ciało należało do młodego mężczyzny. Wzrost denata wynosił około dwu metrów. Na głowie miał szopę jasnych włosów. Był nienaturalnie umięśniony, jak gdyby przez całe życie ćwiczył kulturystykę. Miał na ciele kilkanaście blizn powstałych od cięć broni siecznej. Były jednak idealnie wygojone. Paznokcie wyglądały na bardzo mocne i były dość grube. Mężczyzna był nagi jeśli nie liczyć majtek w paski. Na szyi na żelaznym łańcuchu zawiesił sobie małą żelazną swastykę i kartę kredytową.
-Neue Berlin Kreditbank - przeczytał gotyckie literki. - 3421 Jahre.
-Tak to wygląda - powiedział Rosjanin. - nic więcej nie znaleziono.
-Nie próbowaliście zastosować aparatury witalizującej?
Kierownik bazy przechylił głowę leżącego ujawniając sporą dziurę w potylicy.
-Dostał z lasera. Wyszło ustami.
-Myślę, że można by przeprowadzić badania genetyczne. Pobiorę kawałek skóry - powiedział archeolog.
-Proszę bardzo. Na razie trzymamy to w ścisłej tajemnicy...
-Poczekam na waszą zgodę zanim opublikuję.
-Obawiam się że to nigdy nie będzie się nadawało do publikacji...
Wyjął z kieszeni skalpel i wykonał delikatne nacięcie. Skóra nawet się nie zarysowała. Nacisnął mocniej. Ugięła się leciutko na tyle na ile pozwalało jej rozmrożenie, ale skalpel jej nie przeciął. Rosjanin podał mu ultradźwiękowy. Za pomocą tego poszło lepiej. Profesor położył wycinek pod mikroskopem i przyjrzał mu się.
-On ma w skórze jakieś dziwne włókna - powiedział -Wyglądają na syntetyczne.
-Zapewne to zatrzymywało ostrze. Słyszał pan o agentach starego Prezydenta?
-Tak. Kuloodporni itp. Myślę, że to nie jest agent.
-Faktycznie trochę odbiega wyglądem. Zresztą to ciało leżało w śniegach minimum pięćset lat.
Archeolog popatrzył jeszcze raz na kartę.
-Czasami się takie znajduje - powiedział. - Ale to niczego nie tłumaczy.
-Cholera. Może jest jakaś dziura do sąsiedniego wymiaru i stamtąd wyłażą.
-A może dziura w czasie. Pomnażacz energii daje anomalie. Lodówki zresztą też, ale innego rodzaju.
-Myślę, że to mało możliwe. Chyba, żeby zbudowali odpowiednio duży. I przeniosło tego bidoka z jakiejś plaży tutaj.
-Tylko to jeszcze wszystkiego nie tłumaczy. Ktoś musiał mu przyładować z lasera. Może nawet Stary Prezydent.
-Może został zastrzelony i obrany z ubranka?
-Może. Ale podeszwy jego stóp wskazują, że chodził całe życie boso.
Profesor w zadumie odwrócił swastykę na drugą stronę. Biegł tu niewielki napis gotykiem.
-Ma pan szkło powiększające?
-Tak, oczywiście. Proszę.
Profesor przyjrzał się.
-Zdobywcy Olimpu mieszkańcy drugiego miasta kanałowego - przetłumaczył -Mars 3419.
-Co to może znaczyć?
-Zdobył uznanie w oczach mieszkańców Marsa.
-Czy możemy założyć, że na Marsie istnieje kolonia takich? Posługująca się innym kalendarzem, zamieszkana i pewnie założona przez jakichś neofaszystów?
-Nie, niemożliwe. Stary Prezydent...
-Stary Prezydent zakazał działalności faszystowskiej pod karą śmierci i zdaje się musiał zabić kilkuset Niemców, zanim uzyskał ich posłuszeństwo.
-Może nie zabijał wszystkich. Może było ich tylu, że zesłał ich na Marsa.
Ciało powolutku rozmarzało, na stalowym blacie stołu pojawiła się nieduża kałuża. Zapakowali je z powrotem do skrzyni.
Milczeli a potem wyszli przed barak. Wokoło ciągnęły się białe pagórki wielkiego lądolodu. Zmierzchało się. Nadchodziła pora kolacji. Obecni byli wszyscy za wyjątkiem Karcewa który miał dyżur przy jakiejś aparaturze badawczej. Przy kolacji wszyscy milczeli, a za to później wyciągnęli spirytus i bałałajki. Ostatnią rzeczą jaką profesor zdołał zapamiętać było to ze tańczy z Tatianą w objęciach a cały świat kołysze się jak gdyby lądolód Grenlandii stał się krą na wzburzonym oceanie.

V I I
Dziarskim krokiem przeszedł pomieszczenie i pociągnął za klamkę drzwi. Drzwi ustąpiły łatwo, po prostu razem z futryną poleciały na niego. Drewno pod cieniutką warstewką farby akrylowej było zupełnie przeżarte przez wilgoć i korniki. Za drzwiami spodziewał się zobaczyć betonowe schodki prowadzące na powierzchnię. Zamiast tego zobaczył zastygnięty betonowy wodospad.
-Waaj - wyraził głośno w ojczystym języku stopień swojego zdumienia.
Obok schodów czyjaś litościwa, a może wręcz przeciwnie - złośliwa ręka postawiła solidny stalowy, (obecnie zardzewiały), kilof.

V I I I
Siedzieli w wiklinowych fotelach stojących na tarasie przed pałacem w Łazienkach. Na niebie płonął zachód słońca. Słońce zachodziło na południu, musiało zachodzić na południu, bo inaczej nie mogli by się, z tego miejsca, napawać tym widokiem. Zachód słońca trwał już drugą godzinę, ale im się nie spieszyło. Wiewiórki biegały spokojnie po drzewach, były przyzwyczajone do tego typu anomalii.
-Widzisz jak to wszystko jest poukładane - mówił Stary Prezydent do córki. - Za mojej młodości na świecie były obszary chronicznej biedy i obszary wszechobecnego bogactwa. Jedni ludzie umierali z przeżarcia a inni z głodu. Pieniądz dawał władzę. Więc zarobiłem więcej pieniędzy niż było na Ziemi żeby mi wypłacić to co zarobiłem. Obalałem rządy, wzniecałem rewolucje, wszystko tylko dzięki trzymaniu w rękach głównych centrów finansowych. Świat przypominał organizm. Jego krwią był pieniądz. A ja pompowałem tą krew z miejsc gdzie było jej za dużo tam gdzie występowały niedobory. W sumie syzyfowe zajęcie. Teraz jest prościej. Dawniej miałem samych wrogów...
-Teraz też masz samych wrogów. Przecież na Ziemi..
-Na Ziemi mieszka sześćdziesiąt milionów lojalnych obywateli i mała grupka dysydentów. Margines. Margines społeczny istniał na tej planecie zawsze. Oczywiście można by ich zlikwidować ale po co? Ludzie nie mogą pławić się w stanie totalnego odprężenia, dlatego grupki wichrzycieli ryją pod fundamentami swoje podkopy a banda nieudolnych agentów stara się ich łapać. Oczywiście ani jedno ani drugie nie ma najmniejszego sensu. Ale napięcie można rozładować. Wielu ludzi marzy nocami o tym żeby przyłączyć się do wywrotowców. Ubarwiają sobie szare życie marzeniami. Gdyby nie mieli tych marzeń poszukali by sobie innych. Może niebezpieczniejszych. Inni marzą o tym żeby wstąpić do agentów. Też niech sobie marzą. Dzieci bawiły się w policjantów i złodziei. Dawno temu gdy byłem mały też się tak bawiłem. Teraz nie ma złodziejstwa. Nasze testy pozwalają wykryć sprawców i potencjalnych przestępców a techniki prania mózgu prowadzą do całkowitego wyleczenia. Dzieci bawią się w agentów i dysydentów. Zresztą nie tylko dzieci. Czy sądzisz że któryś z tych fajtłapów mógłby złapać prawdziwego dysydenta? Pomijam oczywiście tak fajtłapowatych dysydentów jak ci na ziemi. Przecież wystarczy użyć namiernika satelitarnego żeby stwierdzić gdzie siedzą.
-Ale minęło trzysta lat i ludzie którzy kiedyś uważali cię tato za zbawcę i dobroczyńcę ludzkości zaczynają zapominać.
-Dlatego przyda nam się ta niewielka wojenka. X'htla wypowiedzą nam wojnę. Stacja orbitalna przyjmie na siebie pierwsze uderzenie. Rozgromimy obcych i wówczas ja potraktowany zostanę jak zbawca i piorunochron zarazem. Ziemianom nałgam, że to była flota inwazyjna.
-Pomysł sam w sobie nie głupi, tyle tylko że na razie jesteś w sytuacji gdy ziemianom przestałeś być potrzebny. Zresztą obcym też zawadzasz. A co do wojny, to w historii tej planety aż za często ktoś dochodził do wniosku, że przyda się mała wojenka.
-No zgoda. Też tak kiedyś pomyślałem, właściwie to tych szkopów z Posen sprowokowałem żądając zwrotu odwiecznego polskiego Poznania i to na forum ONZ w dzień ich narodowego święta. No cóż zakłócałem ich stacje telewizyjne nadając własny program a po sieci krążyły wirusy niszczące każdy program przystosowany do obsługi językiem niemieckim. W sumie drobiazgi ale dostałem tą swoją wojenkę. Nie przewidziałem zaniku patriotyzmu, nie sądziłem że mają tak dobrze dopracowaną broń sejsmiczną, nie przewidziałem przenośnych laserów bojowych. Myślałem, że to będzie mała wojenka, ona okazała się za duża. Wot i cały problem. Ta będzie mała. X'htla mają siedemdziesiąt planet które kolonizują. A to tylko jedna planeta.
-Wojna myszy z górą.
-Tak ale oni są po drugiej stronie ramienia galaktyki. Najbliższe ich światy leżą o czterdzieści lat świetlnych stąd i są to tylko placówki badawcze...
-Nie zapominaj że to oni rozwiązali problem bytu podwójnego i pojawiania się w przeszłości podczas skoków teleportacyjnych. Mogą nam tu przerzucić miliard wojowników celując co do sekundy.
-Hmm, nie pomyślałem o teleportacji w czasie rzeczywistym. Coś się poradzi.
-Byle szybko.
-Oni chcą doprowadzić do swobodnego przemieszczania się ziemian po galaktyce. Nie doceniają nas. Weź na przykład kodeks honorowy rasy Ałławvi. Siedemnaście tysięcy paragrafów. Złamanie około cztrech tysięcy pociąga za sobą wyzwanie na pojedynek, lub wypowiedzenie wojny w obronie honoru. Jeśli nasi ludkowie nie są od tylu tysięcy lat w stanie zapamiętać dziesięciorga przykazań, a mój Regulamin pobytu jest nieustannie łamany mimo drakońskich kar przewidzianych...
-Może częste łamanie wywołane jest jego niedoskonałością?
-Zaczynasz mówić jak dysydenci. Musiałem go ułożyć w ciągu czterech godzin. Nie wiesz jak trudne było to zadanie. Ale jeśli masz jakieś sugestie to gotów jestem nanieść poprawki. Zwróć uwagę na jedno. Najlżejsze poluzowanie dyscypliny będzie miało katastrofalne skutki. Mieliśmy kilka przykładów w historii. Po przegranej Wojnie Krymskiej w połowie dziewiętnastego wieku nastąpiła tzw. Odwilż Posewastopolska. Car na okupowanym przez Rosję kawałku ziem polskich zniósł stan wojenny, zezwolił na powstanie partii politycznych, otworzył zamknięty uniwersytet. Polacy gdy tylko poczuli że ręka cara batiuszki gniotąca ich dotąd w karki nieco osłabiła swój chwyt natychmiast podnieśli głowy i chwycili za broń. A potem było palenie wsi, najlepsi patrioci trafili na Sybir. Koszmar. W połowie dwudziestego pierwszego mój poprzednik złagodził kodeks karny, zezwolił na przeprowadzanie aborcji, dopuścił narkotyki do wolnej sprzedaży. Zanim się obejrzał naród stracił dwadzieścia pięć procent populacji. Gdy ja doszedłem do władzy w rękach obywateli było po trzy sztuki broni palnej na głowę wliczając starców i noworodków, po kilogramie trotylu, co pięć minut w wyniku strzelaniny ginął człowiek. Dziewięćdziesiąt procent zgonów następowało na skutek zastrzelenia. Co trzeci żywy Polak był uzależniony od narkotyków. Co drugi był nałogowym alkoholikiem. Zafundowałem im boom gospodarczy, ale to pomogło tylko trochę. Naród zszedł na psy. Gdy wybuchła moja mała wojna z niezależnym terytorium ekonomicznym Posen ogłosiłem pobór na ochotnika. Spodziewałem się wystawić milionową armię w ciągu trzech dni. Do komisji poborowych zgłosiło się dwunastu chętnych w tym trzech umysłowo chorych, czterech niemieckich agentów oraz osiemdziesięcioletni staruszek. Urządziłem prawdziwy przymusowy pobór. Połowy poborowych w ogóle nie udało się złapać. Poprowadziłem ich osobiście do walki, to znaczy tych zmobilizowanych. Sądziłem, że natchnę ich osobistym przykładem. Widziałem jak poddawały się całe oddziały. Widziałem jak oddawali bez walki świętą ziemię swojej ojczyzny. W boju traciliśmy sztandary bojowe. Wreszcie udało się wgrać. Tylko dlatego że nałapali tylu polskich jeńców, że nie mogli ich wywieźć na tyły i osadzić w obozach jenieckich. Jeńców było tak wielu , że zablokowali im linie kolejowe i wyżarli całą żywność. Połowa Niemców musiała zajmować się ich pilnowaniem transportowaniem i zaopatrywaniem. A ci znali na wyrywki konwencję genewską łącznie ze wszystkimi poprawkami. Żądali żarcia o odpowiedniej wartości kalorycznej, odpowiednich pomieszczeń na cele, jedna trzecia miała ostry głód narkotykowy, żądali panienek z burdeli, gwarantowała im to któraś poprawka, na koszt oczywiście niemieckiego podatnika. Zarazili te panienki hifem i syfilisem, a potem pozarażali się od nich. Żądali odszkodowań za utratę zdrowia i to jeszcze w czasie trwania działań wojennych. W twardej walucie albo w złocie. Ściągali sobie amerykańskich adwokatów, amerykańską telewizję. Robili raban na cały świat jak to z Niemców wyłazi faszyzm. Genewa słała ostrzeżenia, obłożyła szkopów embargiem za nieludzkie traktowania jeńców wojennych, zaczęły się procesy strażników. Jeńcy domagali się odszkodowań za stracony na skutek niewoli żołd. Gdyby to nie było takie smutne widzieć upodlenie mojego narodu zaśmiewałbym się do łez widząc co wyrabiają. Gdy wdarliśmy się do Poznania w całym mieście nie było jednego żelaznego przedmiotu. Gwoździ, drutów, łopat. Wszystko co się dało przetopili żeby zrobić drut kolczasty do ogrodzenia obozów. Niemcy żebrali o chleb u naszych żołnierzy, bo jeńcy wyżarli w ciągu sześciu miesięcy całoroczne zapasy. Jeśli popuścimy trochę tym na ziemi powtórzy się historia. Ludzkość radośnie pogrąży się w prostytucji, narkomanii, wybuchną z dawną siłą nacjonalizmy. Liczba ofiar pójdzie w miliony. Czasami mam taką szaloną ochotę wysadzić w powietrze cały ten kurnik a potem palnąć sobie w łeb.
-Nie podejmiemy żadnych przygotowań do nadchodzącej konfrontacji?
Wstał z fotela i przeszedł się kilka kroków. Stanął na krawędzi tarasu i przyglądał się czerwonym grzbietom ryb.
-Widzisz oni wcale nie chcą tej wojny - powiedział wreszcie.
-Ale wytoczą nam...?
-Oczywiście. Jeśli wystawimy oddział uzbrojony w kije od szczotek to wedle kodeksu Bushido który zakłada jednakowe uzbrojenie obu stron konfliktu wystawili by taki sam. Im nie chodzi o wojnę w naszym pojęciu tego słowa. Nie chcą dokonywać szaleńczych operacji w których giną miliony żołnierzy. Nie chcą likwidować cywilów, nie zależy im nawet na zabijaniu naszych żołnierzy. Będą zadowoleni jeśli uda im się nas upokorzyć i to będzie koniec wojny. Wylądują na planecie otworzą swoje konsulaty i zajmą terytorium które im nieopatrznie obiecałem.
-A gdybyśmy zechcieli prowadzić totalną wojnę partyzancką aż do całkowitej likwidacji?
-Z żalem serca, czy też tego co pełni w ich organizmach rolę serca, odpłacą nam się pięknym za nadobne. Zostanie z nas mokra plama. Siedemdziesiąt planet to zaplecze gospodarcze do toczenia wojny z połową kosmosu.
Zmarszczyła brwi.
-Poważnie myślałeś o hodowli nadludzi?
-Raczej o produkcji. Owszem rozważałem przez chwilę taką możliwość. Przydali by się, ale to zbyt nieobliczalna siła. Zresztą gdybyśmy złamali ten punkt układu to zabrali by się za nas na ostro. Nawet gdyby musieli zabić wszystkich ludzi i zniszczyć planetę.
-Aż tak się boją?
-Bardziej.
Zamyślił się głęboko.
-O czym myślisz? - zapytała księżniczka.
-Myślałem o ucieczce.
-Chcesz zostawić tą planetę i zwiać?
-Chodziło mi coś takiego po głowie. Oczywiście nie samotnie. Zebrało by się grupę specjalnie wyselekcjonowanych ludzi. Załadowało na stację a potem wykonało skok do sąsiedniej galaktyki. Z dala od tych zielonych sukinsynów.
-Ile na to potrzeba energii?
-Wystarczyło by wygasić słońce. W tamtej galaktyce pojawili byśmy się wcześniej. Drugi skok spowrotem i jesteśmy nad Ziemią w początkach dwudziestego wieku.
Popatrzyła na niego uważnie.
-Chciałbyś?
-Pierwsza wojna światowa nie wybucha wcale. Czołowych rewolucjonistów zlikwidować. Cała historia pójdzie innym torem.
-Ale czy interwał czasowy nie zabiłby nas? Teoria z zabójstwem własnego dziadka...
-Jasne, ale można też nie wracać. Zostać tam. Zanim nas znajdą wśród miliardów gwiazd minie druga nieskończoność.
Przeszedł przez mostek na brzeg jeziora. Klacz pasła się na trawniku. Na jego widok podniosła głowę.
-No i jak ci się wiedzie - zagadnął. - Jesteś zadowolona?
-O tak. Jest dokładnie tak jak sobie wymarzyłam.
Objął jej szyję i przytulił się. Oparła mu głowę na ramieniu. Wciągnął w nozdrza ciepły zapach konia.
-Dawno dawno temu siedziałem w rosyjskim więzieniu w celi śmierci - powiedział w zadumie. - To zabawne, ale marzyłem wówczas tylko o jednym. Chciałem jeszcze choć raz w życiu poczuć opór jaki daje pług sunący przez oraną ziemię.
-Jeśli masz życzenie to możemy się umówić i zaorzemy kawałek parku - powiedziała klacz.
W pierwszej chwili wstrząsnęło nim to a potem wpadł na pewien pomysł.
-Helu, mam do ciebie prośbę.
-Tak?
-W razie gdybyśmy przegrali umiesz obsługiwać aparaturę do klonowania.
-Tak. A co chcesz zrobić?
-Zapis operacji naszej przyjaciółki jest zapisany w komputerach stacji. Powtórzysz ją na mnie i zrzucisz na ziemię w postaci konia. zakichają się zanim mnie znajdą. Koni jest chyba więcej niż ludzi. Zresztą to chyba głupi pomysł.
-Koniem trzeba się urodzić - powiedziała Karolina.
Uśmiechnął się.
-I kto to mówi.
-Ja urodziłam się koniem, tyle tylko że w ludzkiej powłoce.
-Niekiedy ludziom wydaje się że są kobietami uwięzionymi w ciałach mężczyzn lub na odwrót. W czasach zanim zostałem prezydentem robili takim bidokom operacje polegające na pozornej zmianie płci na drodze chirurgicznej. Potem gdy nauka poszła trochę do przodu nauczono się wymieniać same mózgi. Dobierano odpowiednio parami. Potem nauczono się takich nieszczęśników leczyć. Wystarczyło kilka tabletek.
-Dlaczego nie dałeś mi tabletki? - zaciekawiła się Karolina.
-Och po prostu obudził się we mnie eksperymentator. Powołałem do życia istotę doskonałą. Klacz z ludzkim umysłem i ludzką dusza. Jeśli sobie życzysz to mogę w każdej chwili przywrócić ci pierwotną postać.
Zawahała się.
-To trudne. Mam siedemnaście lat. Koń starzeje się szybciej...
-Nie ty - uspokoił ją - Wykonałem poprawki w genotypie. Pożyjesz co najmniej sto dwadzieścia.
-Ale z drugiej strony chciałabym mieć raczej dzieci niż źrebaki.
-Drobna modyfikacja genetyczna i urodzisz dzieci bez zmieniania swojej postaci fizycznej.
Parsknęła śmiechem, który niepokojąco przypominał rżenie.
-To było by zabawne. Wolałabym jednak naturalnie.
Rozmowa z nią zaczęła go nudzić.
-Gdy tylko sobie życzysz.
Stuknął obcasami uruchamiając generatory pola antygrawitacyjnego po czym wszedł spokojnie na taflę stawu.
-Co ja tu właściwie robię? - zapytał sam siebie. - Przecież to wszystko nie ma sensu. Jeśli tak się za nami stęsknili to nich biorą sobie ziemię z dobrodziejstwem inwentarza. Dopiero potem będą żałowali. Chcą wydobywać na naszej planecie jakieś surowce, co mnie to obchodzi? Moje to czy jak?
Umilkł i wpatrzył się w zadumie w zachód słońca.
-Właściwie to teraz jest moje. Cała planeta. Na zawsze.

I X
-Jak na człowieka który dopiero co wstał z trumny dużo za dużo pracuję - powiedział Nodar odkładając kilof.
Usiadł i otarł pot z czoła. Schody zawalone były bryłami betonu, w ciągu kilku godzin posunął się dwa metry do góry. Wedle jego obliczeń od poziomu ziemi dzieliło go jeszcze około dwu. Od poziomu ziemi z drugiej połowu dwudziestego pierwszego, bo teraz poziom mógł się oczywiście podnieść.
-Napiłbym się wódki i zapalił bym papierosa - powiedział w rozmarzeniu.
Wódkę pijał owszem, jeden kieliszek z okazji świąt i imienin znajomych natomiast nie palił nigdy. Biorąc zaś pod uwagę dziwny ochłap który wykaszlał z płuc wiele wskazywało na to, że palenie szybko zakończyło by jego ziemską egzystencję. Westchnął i zjadł nieco zbrylonego miodu zszedł na dół i popił go wodą. Przeciągnął się opadł na podłogę i wykonał dwie pompki. Stawy już go nie bolały, tylko kręgosłup trochę się chwilami odzywał. Wdrapał się ponownie na schody i przypatrzył się skamieniałym falom cementu. Przyładował kilofem w upatrzony punkt i odskoczył na bok. potężny kawał oderwał się od reszty i sunął z rumorem w dół.
-Ech, żebym to ja miał dynamit, inaczej byśmy pogadali - powiedział patrząc na betonowe zwały.
Uderzył ponownie, ale tym razem nic się nie stało. Uderzył jeszcze kilka razy. Blok betonu wielkości samochodu popękał. Posługując się kilofem jak dźwignią wyrwał kawał i pozwolił mu spaść w dół. To przyszło nagle. Uświadomił sobie że przez szczelinę sączy się świeże powietrze.
-Z cukru i kwasu azotowego można zrobić uczciwą mieszaninę wybuchową - powiedział sam do siebie podważając kolejną bryłę. - Problem zasadza się w braku kwasu.
Bryła opadła kawałek i zaklinowała się. Uderzył z boku obuchem kilofa a ona osunęła się na dół. Przez otwór wdarło się świeże powietrze i światło. Ostre dzienne światło. Zasłonił oczy i z jękiem cofnął się do tyłu. W dół. W mrok. Tam gdzie bezpiecznie. Zszedł do stacji, wziął analizator powietrza i dozometr. Wbiegł spowrotem do otworu i leciutko rozchylając oczy patrzył na wskazania aparatów. Skażenia nie było. Analizator nie wykrył w powietrzu żadnych bojowych środków chemicznych. Niespodziewanie Nodar poczuł, że ma katar.
-Ach, broń bakteriologiczna - powiedział sam do siebie i roześmiał się.
A potem przecisnął się przez otwór. Na głowę sypały mu się grudki ziemi. Wyczołgał się i legł na porośniętej kiepską trawą łączce. Popatrzył w zadumie na starożytny ceglany mur wznoszący się nad nim. Mur obłożony był płytami ze szkła lub plastyku zapewne mającymi chronić go przed wpływami atmosferycznymi.
-Ruiny spichlerza na wyspie Ołowiance - odgadł bez trudu.
Przekręcił się aby popatrzeć na Stary Żuraw w Gdańsku. Uśmiech w jednej chwili odpłynął mu z twarzy. Żuraw tam był. Mury do wysokości półtora metra zachowały się. Wyżej nadbudowano je z jakiegoś białego tworzywa sztucznego. To co za jego czasów było wykonane z poczerniałego drewna odtworzono z jasnego. Za dźwigiem nie było śladu miasta. To znaczy było. Za Żurawiem na niewielkim wzniesieniu stała pagoda obsadzona wokoło drzewkami miłorzębu. A potem opuścił wzrok niżej i miał ochotę zawyć. Wzmocnione kamieniem nabrzeże opadało w dół i kończyło się nie taflą wody ale piaskiem. Tam gdzie kiedyś był kanał portowy znajdowała się obecnie droga wyłożona kamiennymi płytami po której jakiś człowiek wyglądający na Araba prowadził stadko objuczonych wielbłądów. Na dachu żurawia siedziało stadko małpek. Nodar zamknął oczy.
-A teraz policzę do dziesięciu i wszystko ma wrócić do normy - powiedział na głos. - Raz, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem, osiem, dziewięć, dziesięć!
Otworzył oczy, ale upiorny obraz nie znikał. Wstał z trawy i popatrzył dalej. Znajdował się w środku miasta. To wokoło wyglądało na dzielnicę willową lub nawet pałacową. Na pagórkach kryjących zapewne w sobie gruz dawnego Gdańska wznosiły się lekkie japońskie domki zbudowane z lakierowanego na czerwono drewna i grubej tektury bambusowej.
-O w mordę - wykrztusił. - Żółtki.
Opadł z powrotem na trawę. Oczywiście mógł się mylić ale był prawie pewien, że w tym mieście tam nie będzie żadnej gruzińskiej misji wojskowej. Wygrzebał z kieszeni lornetkę i starając się możliwie dokładnie wtopić się w tło obserwował okolicę.
-A czego właściwie się mogłem spodziewać - powiedział sam do siebie. - Łamara już pewnie od dawna nie żyje, a ten wieprzek Prezydent jeśli nawet wrócił z stamtąd to pewnie przed wielu laty i też nie żyje. Ale powinienem chociaż naszczać na jego mogiłę. Chyba że żółtki zrównali ja z ziemią. Wówczas mogę się do nich przyłączyć i wielkim młopem rozbijać jego pomniki, jesli ma takowe, a tak swoją drogą to ta pagoda wygląda na dość starą...
Urwał. Zamyslił się. Jego misja przestała mieć sens. Ale musiał jeszcze się upewnić. Zresztą jeśli istniała Gruzja mógł nadal służyć swojemu narodowi.

X


Wieczorem.
Małe studenckie święto. Grzane piwo z samowara, trochę muzyki ognisko płonące między namiotami. Obozowisko było plamą światła na ciemnym stepie. Wśród wzgórz wiały wiatry. W powietrzu unosił się betonowy pył. Dostawał się we włosy, do oczu, do piwa. Jakiś student z młodszego rocznika, chyba Mykoła, miał ze sobą gitarę. Brzdąkał na niej najpierw melodię z piosenki o pekińskiej kaczce smażącej się w pikantnym sosie z młodych pędów bambusa. Powiał wiatr. Silniejszy podmuch wpadł pomiędzy namioty. Wiszące nad wejściami latarki ze świeczkami w środku zakołysały się. Ognisko wykonane z resztek patyków nazbieranych nad Wisłą strzeliło nieco jaśniejszym płomieniem. Człowiek pojawił się znikąd. Był bardzo stary, niegolony. Wyszedł prosto z ciemności. Ubrany był w antyczne trampki, zupełnie jak te które wykopali w ubiegłym sezonie. Był prawie nagi jeśli nie liczyć przepaski na biodrach wykonanej z kawałka jeansowej szmaty. Dawno nie obcinane włosy opadały mu na czoło. Tors pokryty miał Starymi wygojonymi już bliznami. Wyglądał jak duch jednego z dawnych mieszkańców tego miasta. Obrzucił ich niewidzącym spojrzeniem, a potem zaczął znikać. Pierwszy ruszył się Pawło. Przyskoczył dość blisko nieznajomego i rzucił mu pod nogi zegarek. Dziwny człowiek rozpływał się w powietrzu, ale zegarek leżał nadal w pyle. Wreszcie gdy starzec zniknął zupełnie student podszedł i podniósł czasomierz z ziemi. Wywołał datę, bo godzina nie zgadzała się już na pierwszy rzut oka.
-I jak? -zapytała Damao, która siedziała na tyle blisko, żeby zobaczyć co robi.
-Według niego minęło ponad jedenaście dni.
-Anomalia czaso przestrzenna - powiedział ktoś. - Nie sądziłem, że mogą zawierać w sobie żywych ludzi.
-Chyba nas nie widział - zauważyła Sumiko.
Ze swojego namiotu wygrzebał się Miszczuk.
-Co się stało? - zaciekawił się.
Opowiedzieli mu. Uniósł brwi ze zdziwienia.
-Prawdziwa anomalia - powiedział w zadumie. - To znaczy, że ktoś posłużył się teleportacją.
-Jak to? -zdziwiła się Sumiko. - Przecież to zakazane.
Pawło złapał go za ramię.
-Słuchaj, to był Stary Prezydent?
Rozległy się okrzyki zdumienia. Miszczuk uśmiechnął się.
-Co za przypuszczenie. Stary Prezydent musi wyglądać zupełnie inaczej.
-Ale wszystko pasuje - powiedział ktoś. - Stary, w antycznym ubraniu i w anomalii czasoprzestrzennej... Jemu wolno się teleportować.
Tomasz pokręcił przecząco głową.
-Nie to nie tak. Po pierwsze Stary Prezydent jest z pewnością znacznie młodszy. Po drugie nigdy nie pozwoliłby sobie na takie poderwanie autorytetu. Nie zapominajcie, że jest teraz władcą ziemi. Ludzie się go boją i szanują. Gdyby zaczął sobie spacerować jako oberwany dziad...
-Może się w ten sposób maskuje, a może zwariował. Może też mieć nas tak głęboko gdzieś że nie obchodzi go to co my o nim myślimy.
Tomasz uśmiechnął się.
-To prawdopodobne.
Usiedli spowrotem na krzesłach, a jemu też podsunęli jedno.
-Mówiłeś, że anomalie są związane z teleportacją. Nas w szkole uczyli że anomalie czasoprzestrzenne wiążą się z polami czasu stojącego... - zaczęła Damao.
-To nie zupełnie tak - wyjaśnił ochoczo. - Po prostu gdy włączymy pole czasu stojącego, czas jest czymś w rodzaju cieczy. Jeśli czas zwolnimy w jednym miejscu...
-Jak zwolnić czas? - zdziwiła się Damao.- Czas można co najwyżej wyłączyć.
-Można też i zwolnić. Nie ważne. Gdy czas w jednym punkcie przestrzeni zwalnia, to w innym przyspiesza. W przypadku pola czasu stojącego, czas musi odreagować. Dlatego generator pola zaopatruje się w płytę z czystego węgla, która umieszczona jest pod spodem. Trzeba je wymieniać, w lodówkach średnio co dwa lata. Czas zatrzymany w polu rekompensuje się anomalią w płycie. Jest to niebezpieczne, do pewnych granic. Płyta musi być w swojej objętości niemal idealnie czysta. Gdy czas w lodówce wynosi zero, w płycie zbliża się do nieskończoności. Oczywiście entropia nie może przyjmować takich współczynników, toteż nigdy nie uda się stworzyć idealnego pola czasu stojącego. Takiego jakie znacie z podręczników. Oczywiście można się zbliżyć do tego poziomu, ale w pewnej chwili staje się to groźne. Jeśli czas i entropia zbliżają się do nieskończoności to wyobraźcie sobie co dzieje się z płytą.
-Węgiel jest dość stabilny - zauważyła Sumiko.
-Sama powiedziałaś, że dość stabilny. W rzeczywistości węgiel po upływie czasu zbliżonego do nieskończoności zamieni się w inny pierwiastek. Dwa lata jakie upływają do zmiany płyty wychwytującej oznaczają przejście co najmniej pięćdziesięciu procent węgla w supermasywny pierwiastek o liczbie atomowej 239. Jest on jednocześnie niemal nieskończenie stabilny.
-A gdyby podgrzewać go dalej? - zaciekawił się Pawło.
-Zapadnie się w samego siebie tworząc czarną dziurę na poziomie kwantowym. Taka czarna dziura będzie prawie nieszkodliwa, póki będzie połykać pojedyncze cząstki elementarne. Z chwilą jednak gdy zabierze się za atomy staje się śmiertelnie niebezpieczna, bo przy odpowiednio długim czasie wzrostu wessała by w końcu całą ziemię.
Ktoś gwizdnął.
-To po co nam to świństwo? Nielepiej obywać się bez lodówek?
-Och jest na to sposób. Przy zastosowaniu odrobiny antymaterii można dziurę przebiegunować uzyskując małe źródło materii w postaci różnych pierwiastków.
-Skąd ty to wszystko wiesz? -zaciekawiła się Damao.
Założyła nogę na nogę. Patrzył przez chwilę w zadumie na jej opaloną łydkę, która wysunęła się spod kimona.
-Przeszedłem specjalny kurs - powiedział wreszcie z ociąganiem. Widać było, że nie chce kontynuować tego tematu.
-A anomalia? -zapytał Pawło.
-Och to proste. Podobnie jak z czasem zasada ma się także z materią. Wyobraźcie sobie na początek teleportację. Ciało znika z punktu A by pojawić się w punkcie B. Natychmiast. A ściślej mówiąc nawet jeszcze szybciej.
-To znaczy?
-Wyobraźcie sobie punkt w przestrzeni. Nazwiemy go punktem tu i teraz. Zajmuje tylko jedno miejsce w przestrzeni. Narysujmy go. Przechodzi przezeń oś czasu Oczywiście punktów takich są tysiące i miliardy. Każdy jednak jest gdzie indziej. To że znajdujemy się w tym punkcie zależy od upływu czasu, bowiem jego oś, ta indywidualna dla nas znajduje się właśnie tutaj.
Kiwnęli głowami.
-Jeśli teraz zastanowimy się jak będzie wyglądała nasza podróż w przestrzeni z szybkością światła to uzyskamy taki stożek - Narysował. Rys 2
-Dlaczego? - dziwiła się Damao. - Nie możemy przemieścić się do sąsiedniego punktu bardziej płasko?
-Nie. Ogranicza nas szybkość światła. Zanim się tam znajdziemy upływa czas. Stąd oś czasu niejako ściąga nas do tyłu. Stożek jest zresztą symetryczny względem poziomu przestrzeni. Pod spodem jest taki sam stanowiący sumę ruchów które zbudowały dla nas punkt tu i teraz i sprawiły że się w nim znajdujemy.
-Zaraz, a nasza oś czasu?
-Oś jest związana z punktami przestrzeni, a nie z nami.
-Dobrze - powiedziała Damao. - Nie jesteśmy fizykami. Musimy wierzyć ci na słowo. Ale czy oś czasu ulegnie zakrzywieniu. Jeśli spowolnimy czas?
-Następuje deformacja stożka i jego otocznia. Oś wychyla się w bok. Stożek niejako kładzie się. Jeśli zwolnimy maksymalnie wychylenie będzie prawie tak duże by przejść pod poziom przestrzeni.
Rys 3
-Podróż w czasie? -zdumiał się Pawło.
-Trochę coś takiego. Anomalia. Jeśli czas się zatrzyma, stożek dla punktu i teraz ulega zawieszeniu w czasie nieciągłym. Dlatego występują anomalie. Czas obmywa stożek wokoło, a nie wykorzystana entropia skupia się w jednym miejscu. Ale na podróże w czasie jest też inna metoda - narysował.
-Ciało osiągające prędkość nadświetlną tak jak w czasie teleportacji w stożku osiąga taką drogę - narysował. - W chwili przekraczania szybkości granicznej dla ekspansywności stożka następuje wyrzucenie go poza stożek.
Rys 4
-Znajdzie się poza czasem?
-Miejsce poza czasem nie istnieje. Ciało wyskoczy poniżej. Potem wróci do osi czasu.
-Zaraz przecież jedno już tam jest!
-Oczywiście. Ten człowiek dokonał teleportacji gdzieś na ziemi. A ściślej dokona jej za kilka minut. Tymczasem jego drugie ciało znalazło się tutaj. Przez chwilę było ich dwu w jednym czasie.
-Jeśli było ich dwu to na logikę gdzieś nie powinno być ani jednego.
-To nie tak. Widzieliście, on szedł może dwadzieścia sekund od chwili rzucenia zegarka. Szedł w kierunku stycznym do osi czasu. Dlatego na zegarku upłynęło jedenaście dni. Dla niego zapewne kilka sekund...
-Szedł jakby miał kilo gówna w gatkach - zauważył Mykoła.
-On szedł szybko. My znajdowaliśmy się w innym strumieniu czasu w pozycji mniej stycznej do jego ruchu. Nam się wydało, że wolno. W rzeczywistości jego ruch był jeszcze ciągle ruchem podświetlnym. To proste. Paradoks Einsteina. Zwiększamy szybkość i nasze subiektywne poczucie czasu nie zwalnia. Ale ten kto nas obserwuje z boku widzi, że my sami poruszamy się coraz wolniej. Gdy Stary Prezydent leciał do Proksimy Centauri upłynęło dla niego kilka lat. Wracał w polu czasu stojącego, więc czas nie płynął dla niego wcale.
-To dziwne - powiedziała Damao. - Nie opublikował nigdy nic z tego co znalazł na Proksimie. A przecież chociażby to pole... Może dostał je od jakiejś tamtejszej cywilizacji?
Pomysł był tak absurdalny, że wszyscy się roześmieli.
-Damao - powiedział Tomasz. - Nasze sondy, a ściślej rzecz biorąc sondy Starego Prezydenta badają osiemdziesiąt układów planetarnych w promieniu dwustu lat świetlnych. Nigdzie nie ma nawet życia o cywilizacjach nie wspominając. Dlaczego już na Proksimie miałby taką znaleźć?
-To Prezydent twierdzi, że ich tam nie ma. Może kłamać.
Twarz Miszczuka lekko stężała.
-On? Kłamać? Może co najwyżej nie mówić całej prawdy. A to co innego.
Odwrócił się i poszedł do swojego namiotu. Szedł szybko jakby zaczął się spieszyć. Wszedł do środka ale nie zapalił światła. Namiot pozostał ciemny jak wcześniej. Zamknął za sobą klapę na suwak.
-Chyba obraziłaś naszego patriotycznie nastawionego kolegę - powiedział Pawło.
-No co ty.
Niebawem wszyscy rozeszli się do namiotów. Teoretycznie mieli iść spać, ale było jeszcze całkiem wcześnie.

X I
Nodar opuścił lornetkę i zamyślił się poważnie. Żółtki. Wszystko żółte. Ale nie do końca. Widywał też ludzi o domieszce krwi białej. Gdzieniegdzie migały mu jasne włosy. Zamyślił się.
-Chyba trzeba będzie się przespacerować - powiedział sam do siebie. - Żeby się rozpatrzyć i w ogóle.
Wstał, otrzepał swój kombinezon i przyjrzał mu się krytycznie. Ubiór był nieskazitelnie biały, tylko suwaki przy kieszeniach miał czerwone. Nie wyglądał specjalnie ekstrawagancko.
-Może ujdzie w tłumie.
Przelazł niski murek i zeskoczył na biegnącą dnem wyschniętego kanału ulicę. Ruszył jej brzegiem starając się wyglądać jak ktoś kto idzie w ściśle określonym kierunku. Kawałek za Żurawiem, tam gdzie kiedyś był budynek muzeum archeologicznego wspiął się po schodkach na byłe nabrzeże. Postanowił przejść przez miasto i sprawdzić czy coś zostało z dworca kolejowego. W razie gdyby zostało chciał włączyć się do sieci informacyjnej i poszukać gruzińskich przedstawicielstw wojskowych i dyplomatycznych. To wydało mu się dobrym pomysłem. O ile dworzec nadal istnieje. O ile istnieją sieci informacji turystycznej jeśli są bezpłatne. Cały czas prześladowało go ponure podejrzenie że Azjaci idąc na Europę starli Gruzję z powierzchni ziemi. W miejscu na którym stał niegdyś budynek leżał potężny głaz narzutowy. W kamieniu wykuto jakiś napis. Napis wykuty był cyrylicą.
Pamięci polskich archeologów poległych w globalnym konflikcie.
Napis był w języku polskim. Polszczyzna była w sumie identyczna jak w jego czasach.
-Waj me! - szepnął do siebie po gruzińsku.
Ruszył śmiałym krokiem prosto przed siebie chodnikiem wyłożonym granitową kostką. Kostka była wypolerowana jak lustro, a potem przebieżnikowana. Wyglądało to nawet całkiem ładnie. Minął pierwszego człowieka. Ten nie zwrócił na niego najmniejszej uwagi. Nodar zastanawiał się przez chwilę, a potem odpruł naszywkę z napisem POF i schował ją do kieszeni. Skoro tu używano cyrylicy może nie należało się narażać.
-Najweselej będzie jeśli takie kombinezony noszą tu niewolnicy i zaraz mnie zwinie jakiś patrol - wymyślił koszmarny dowcip.
Szło mu się bardzo dobrze. Ciepłe czerwcowe powietrze owiewało mu twarz. Minął go dziwny pojazd. Coś w rodzaju motocykla, ale najwyraźniej na poduszce powietrznej albo grawitacyjnej. Zauważył, że jadąca nim dziewczyna miała nogi przypięte skórzanymi paskami do osłony. Zamyślił się. Nie wyglądała na uwięzioną. Ten detal zapewne miał zwiększać bezpieczeństwo jazdy tak jak pasy w samochodzie. Minęły go dwie dziewczyny w kimonach z parasolkami. Zaraz potem natknął się na ławeczkę i kosz na śmieci. Był doskonale wyszkolonym wywiadowcą i teraz nie namyślał się ani chwili. Usiadł na ławeczce i wykorzystując że nikogo nie ma w pobliżu zajrzał do kosza. W koszu leżały jakieś uschłe gałązki zapewne zmiecione z chodnika, obcas od sandałka oraz pieluszka jednorazowa. Zauważył, że nie ma ani śladu niedopałków. A potem spostrzegł gazetę. Tego właśnie wypatrywał w koszu, ale ona znajdowała się w estetycznym koszyczku umocowanym z boku ławki.
-Aha - powiedział sam do siebie.
Zaczął się zastanawiać jakie kary mogły grozić za przywłaszczenie sobie gazety i doszedł do wniosku, że lepiej będzie jeśli przejrzy ją tylko, a potem odłoży na miejsce. Tak było bezpieczniej i uczciwiej. Rozłożył ją ostrożnie. Nazywała się zupełnie zwyczajnie Gazeta Wyborcza. Biorąc pod uwagę ilość czasu jaki upłynął naprawdę go to zaskoczyło. Na pierwszej stronie czernił się wielkimi literami tytuł.
Destrutox nadal groźny
Wczytał się w treść. Wynikało z niego że gdzieś z jakichś starych warstw wydzielały się opary tego czegoś i spowodowało to skażenie. Koordynator obiecał natychmiast się tym zająć. Reszta gazety wypełniona była informacjami kulturalnymi. Zdumiało go to.
-Czyżby Polacy przestali zajmować się polityką? -zdziwił się. Minęły go dwie starsze kobiety rozmawiające ze sobą. Wsłuchał się w ich głosy. Rozmawiały o metodach wybielania firanek, ale mówiły normalnie po polsku, choć z dość zabawnym akcentem. Oddalały się powoli. Patrzył na chryzantemy zdobiące ich kimona i doszedł do wniosku, że skoro Polacy są rasą żółtą to nie wykluczone że przestali zajmować się polityką. Dotarł do części gazety poświęconej wiadomościom ze świata. Rozruchy na tle religijnym w Wielkim Kongo. Biały wódz nie zechciał zmartwychwstać więc stu młodzieńców postanowiło popełnić rytualne samobójstwo dla oczyszczenia świętej ziemi rosyjskiej z grzechu.
-Rosjanie w Kogo? - zdziwił się.
Nie było to takie wykluczone. Misja glacjologiczna z uniwersytetu w Vancouwer przeprowadziła pomiary liczebności fok na Antarktydzie. Przerzucał dalej strony szukając czegoś ciekawego. I nagle znalazł. Serce zabiło mu tak mocno że bał się że nie wytrzyma.
W dniu dzisiejszym o godzinie osiemnastej w auli Uniwersytetu Narodowego w Gdańsku odbędzie się otwarcie wystawy niepublikowanych zdjęć z Proksimy Centauri udostępnionych przez Starego Prezydenta.
Proksima Centauri. Proksima! Stary Prezydent. Paweł Koćko. Wróg. Serce podskakiwało mu nerwowo. Zboczeniec który porwał jego Łamarę. Zacisnął zęby. Wszystko sobie przypominał. Krok po kroku. Konkurs piękności urządzony przez tych bydlaków z Rady Ocalenia Gruzji. Łamara wygrała i zniknęła, a następnego dnia dowiedzieli się że prezes POF obiecał dostawy bezpłatnej energii elektrycznej dla Gruzji przez sto lat. Dotarł bardzo wysoko, sam premier Gruzji powiedział mu żeby nie szukał swojej ukochanej, bo się to dla niego źle skończy. Ale wtedy jeszcze nie przypuszczał. Nie skojarzył. Myślał o nielegalnych haremach tych z rady, a potem wojsko wygrało wybory i powiesili tych sukinsynów po kolei. Nawet wdrożono śledztwo w sprawie jej zniknięcia. Ale nie udało się. Pięć lat później powtórzyła się ta sama historia. Armenia urządza konkurs piękności. Laureatka znika bez śladu kraj dostaje darmowe dostawy elektryki. Wtedy zrozumiał. Zaciągnął się jako nadzorca ogniw do POF...
Zamknął oczy. A więc wrócił. Stary Prezydent. Zawsze miał manię wielkości. Nazywał się prezesem, Prezydentem, te określenia wypierały jego nazwisko z oficjalnych komunikatów. Wszystko się zgadzało. Za wyjątkiem czasu. Musiał mieć jakieś problemy po drodze. Nodar wstał z ławki. Złożył z szacunkiem gazetę i umieścił ją na miejscu. Jednocześnie przeszedł metamorfozę. Już nie był człowiekiem bez imienia i nazwiska. Zdobył nową tożsamość. Nazywał John Smith, magistrant uniwersytetu w Vancouwer. Przyjechał tu specjalnie po to aby zobaczyć wystawę, którą otworzą za dwie godziny w auli Uniwersytetu Narodowego. Wstęp wolny. Ruszył alejką. Niebawem dotarł do skrzyżowania z kolejną. Ta była szersza i szło nią więcej ludzi. Ruszył w lewo i po chwili dotarł do kolejnego znajomego miejsca. Ogrodzone estetyczną barierką wznosiły się z niego ruiny wykonane z czerwonej cegły. Cegła była jakby rozlasowana ale kształt można było jeszcze odczytać. Obszedł budowlę i znalazł się przed kamiennym portalem.
-Katedra - mruknął sam do siebie.
Obok znajdował się terminal komputerowy umieszczony w czymś w rodzaju budki telefonicznej. Symbol informacji nie zmienił się od czasu gdy dawno, dawno, temu wałęsał się po Gdańsku jako członek gruzińskiej misji wojskowej. Wszedł do budki. Terminal pracował wyświetlając logo w postaci dobrze mu znanego pomnika Neptuna ale dworu Artusa za pomnikiem nie było. Kliknął na klawiaturze.
-Informacja turystyczna. Proszę zadać pytanie - odezwał miły choć niewątpliwie syntetyczny kobiecy głos.
-Proszę o wyświetlenie mapy z zaznaczeniem budynku mieszczącego Aulę Uniwersytetu Narodowego.
Komputer posłusznie spełnił jego żądanie. Wydobył z kieszeni notes i narysował sobie mapkę.
-Proszę o nałożenie na ten plan siatki ulic z dwudziestego pierwszego wieku.
Siatka została nałożona. Uniwersytet znajdował się niemal dokładnie tam gdzie kiedyś był dworzec kolejowy. Zamyślił się. Skoro już tu był mógł od razu wyjaśnić kilka spraw.
-Proszę o podanie informacji gdzie znajduje się najbliższa placówka dyplomatyczna lub wojskowa Gruzji.
Komputer przez chwilę migał ekranem poczym wyświetlił znak zapytania.
Wyrobionym setki lat temu zmysłem Nodar poczuł że coś jest nie tak. Rozejrzał się uważnie, ale w budce nie było kamer. Chyba że zdołali je do tego stopnia zminiaturyzować że nie mógł ich znaleźć. Wolał nie ryzykować. Wymknął się z budki i ruszył niezbyt szybkim, ale pewnym krokiem przed siebie. Przy murze pagody zatrzymał się i obejrzał. Przy porzuconej budce nie kręcił się nikt podejrzany. Nadal było spokojnie i tylko jakaś szkolna wycieczka zatrzymała się przy ruinach katedry. Ruszył w strone Uniwersytetu. Po drodze wykonał kilkanaście sztuczek dla sprawdzenia czy ktoś go nie śledzi. Nie, wykluczone. Nikt nie szedł za nim. Ale mimo to nie opuszczał go niepokój. Mogli wysłać za nim małe pełzające elektroniczne gówno z oczkami - kamerkami, wielkości dżungarskiego chomika. Mogli wysłać mewę z odrutowanym mózgiem i wszczepioną kamerą. Mogły go śledzić automatyczne kamery zainstalowane na dachach domów. Komputer nie wiedział gdzie można znaleźć gruzińskich dyplomatów. Może nawet nie wiedział co to jest Gruzja. Czy powiadomił kogoś? A jeśli tak to co? A może jakiemuś kagiebiście o ile mają tu takich, a mają na pewno tyle że pewnie nazywają się inaczej wyda się podejrzane, że ktoś chciał się koniecznie dowiedzieć czegoś o dyplomatach kraju, który może nie istnieje. A może Polska wręcz toczy wojnę z Gruzją? Niespodziewanie znalazł się przed aulą. Z dworca nie zostało nic. Nawet ślad. Wmieszał się w gęstniejący tłumek ludzi. Nikt nie zwracał uwagi na jego strój. A może zwrócili i ktoś już meldował gdzie trzeba? Myśli gryzły go nieznośnie.

X I I
Kiedyś to miejsce nazywano Sycylią... Było wówczas domem włoskiej mafii. A teraz nie było mafii. Nawiasem mówiąc nie było także Włochów. Wyginęli. Wymarli zupełnie jak dinozaury. Zanim wymarli rozpętali wojnę światową, bodajże szóstą z kolei. Zakończyli swoje istnienie pod gradem bomb wodorowych a ich niedobitki zostały nieco później rozeptane sandałami serbskich legionów. A potem Serbowie też wyginęli. Na plaży pokrytej delikatnymi muszlami zmaterializował się ten którego znano jako Tomasza Miszczuka. Rozejrzał się i wówczas zobaczył tego drugiego. Na czole tamtego wyraźnie lśniły inicjały i numer. Oświetlił swoje czoło. Miał na nim podobne oznaczenia.
-Biały Nil - przedstawił się agent.
-Człowiek z Góry Bólu - odpowiedział Miszczuk. - Namierzyłeś go?
-Tak. Pcha interwał czasowy. Będzie tu za kilka minut. Nie mam łączności z platformą.
-Może sobie poradzimy?
-Prezydent nie będzie zadowolony.
-On nigdy nie jest zadowolony.
Dziwny student sięgnął do torby i wyjął mały aparat nadawczy. Przewód od lapopa wcisnął sobie w złącze na skroni. Ustawił dwie antenki nadajnika i pokręcił gałką..
-Połączenie mocy? - zapytał.
Biały Nil skinął głową. Odczepił od swojego moduł zasilający. Spięli je razem i nadali sygnał kontrolny. Niemal natychmiast nastąpił delikatny zielony rozbłysk i obok nich pojawiło się holo starego człowieka z patrialchalną brodą ubranego w dziwny mundur. Na głowie miał białą furażerkę.
-Wrogowie posługujący się teleportacją muszą zostać zniszczeni - powiedział. - To wasze zadanie. Ja będę interweniował jedynie w skrajnej konieczności.
Zniknął. Biały Nil był pod wrażeniem.
-Drugi raz w życiu widziałem go na własne oczy - szepnął.
-No to jesteśmy szczęśliwsi niż cała reszta ludzkości.
Zegarek Miszczuka zapiszczał. Odbezpieczyli pistolety laserowe. Powietrze zadrgało i w mroku zabłysła niespodziewanie kula światła. Stał w niej stary człowiek w przepasce na biodrach. Zakłócenie czasoprzestrzeni wycięło z rzeczywistości kilka metrów sześciennych i zastąpiło je czymś innym. Człowiek stał na zielonej łące, która dziwnie nie pasowała do otaczającej ich plaży pokrytej tufem wulkanicznym. W dodatku tam był dzień.
-Projekcja z Ameryki Południowej - powiedział student.
-Dlaczego tak sądzisz?
-Popatrz na te krzaki. To koka. Czas dla niego biegnie wolniej. Dużo wolniej. I jest kiedy indziej.
Wyjął z torby cyfrowy aparat fotograficzny i wykonał kilka zdjęć.
-Nie damy rady go dziabnąć? - zapytał agent.
-Spróbujemy.
Wyjął laptopa i wystukał jakiś kod. Powietrze zafalowało. Człowiek w bąblu zdał sobie sprawę z ich obecności bo zaczął odwracać się w ich stronę. Granice bąbla rozmyły się światło przygasło. Wystrzelili ale promienie rozmyły się na granicy stref. Człowiek zaczął majstrować coś przy puszce po piwie którą miał zawieszoną na rzemieniu przy pasie. Teraz był trochę szybszy niż oni.
-Ręka za krótka panowie kapusie - powiedział w języku esperanto. Mówił odrobinę za szybko. - Przekażcie swojemu szefowi że wkrótce dobiorę mu się do tyłka.
Niespodziewanie przez jego ciało przebiegać zaczęły delikatne prążki jak w psującym się telewizorze. Po chwili jego obraz rozpadł się na pasy które falowały i zanikały.
-Fazuje się - syknął Tomasz. - Jeszcze raz.
Wystrzelili. Jednoczenie z nieba spłynęła wielokrotnie silniejsza wiązka. Osmaliła ziemię trawę i krzaki. Nic się nie stało. Zniknął.
-Cholera - zaklął Biały Nil. - Prawie go mieliśmy. Ale to nie była zwykła materializacja jak przy teleportacji prostej.
-Ci buntownicy używają bardzo prymitywnego urządzenia. Ale to nic. Namierzymy ich jeszcze kiedyś.
Uścisnęli sobie dłonie na pożegnanie. Następnie zniknęli. Jedynym śladem tego co zaszło był wypalony krąg popiołu metrowej średnicy. Wiatr uniósł na chwilę w górę zwęgloną gałązkę koki a potem przyszła większa fala i zmyła wszystko do morza. Sycylia była znowu martwa i pusta tak jak dawniej.

X I I I
Przed budynkiem mieszczącym aulę kłębił się dziki tłum. Nodar chciał początkowo przecisnąć się jak najbliżej zamkniętych jeszcze drzwi ale po namyśle zrezygnował. Jeśli przyjdzie Stary Prezydent i tenże Stary Prezydent okaże się jego wrogiem Prezydentem Polski Pawłem Koćko to lepiej było nie pokazywać mu się na razie. Tłum ogarnęło podniecenie i po chwili ruszył do przodu. Nodar pozostawał nadal z tyłu. Po chwili nadbiegła jeszcze jakaś dziewczyna.
-Zaczęło się? - zapytała w języku esperanto.
Załkało go, ale zaraz przypomniał sobie odpowiedni zwrot.
-Tak.
Minęła go i pobiegła wbijając się tłum klinem". Podniecenie osiągnęło szczyt. Cofnął się i usiadłszy na ławeczce postanowił przeczekać. Fakt, że dziewczyna użyła języka esperanto zaskoczył go ale jednocześnie był dla niego cenną wskazówką. Stary Prezydent był Pawłem Koćko. A przynajmniej prawdopodobieństwo zwiększyło się z pięćdziesięciu do dziewięćdziesięciu procent. Wszyscy pracujący w POF musieli znać język esperanto. Dodatkowo zapisywano ich na kursy i szkolenia w tym zakresie. Prezes był fanatycznym zwolennikiem tego języka choć trzeba powiedzieć że wszystkie piękne i zaszczytne idee, które niósł ze sobą były mu obojętne. Tak wiele rzeczy było mu obojętnych. Dziewczyna zawróciła. Siadła koło niego.
-Trzeba poczekać aż trochę zmniejszy się ten ścisk - powiedziała. - Z daleka?
Chyba była tubylką i chyba na podstawie stroju wzięła go za cudzoziemca.
-Z Vancouwer - powiedział.
Zdawał sobie sprawę że wszedł na kruchy lód. Każde słowo mogło go natychmiast zdemaskować. Ba nawet jego archaiczny akcent mógł go zdradzić.
-Zapewne z enklaw? - zagadnęła.
Speszył się na chwilę. Nie miał pojęcia czym są enklawy.
-Z uniwersytetu - sprostował albo wyjaśnił dokładniej w zależności co chciała z tego wydedukować.
Uśmiechnęła się.
-Co ci się stało z twarzą?
Co miał jej odpowiedzieć? Że był przez setki lat zamrożony?
-Miałem wypadek z oparami destrutoksu - powiedział obojętnie.
-Biedaku...
Nie chciał z nią rozmawiać, ale jednocześnie skądś musiał zdobyć trochę informacji.
-Dziwne że masz tylko numer - powiedziała.
W tym momencie chciał zapaść się pod ziemię. Owszem miał numer wytatuowany na czole farbą widoczną tylko przy podświetleniu ultrafioletem, każdy pracownik POF dostawał taką pamiątkę na całe życie, ale skąd ona o tym u licha wiedziała? I czego oczekiwała w odpowiedzi?
-To tylko tymczasowo - powiedział.
Odprężyła się. Musiał zgadnąć. Co jeszcze miał niby tam mieć? Pytanie jak się dowiedziała o oznaczeniu wróciło. Rozwiązanie pojawiło się natychmiast. Słyszał, że Polscy szpiedzy mają oczy wyczulone na odbieranie barw normalnie niewidocznych. Ultrafioletu, podczerwieni. Skoro wtedy można było to zrobić to i dzisiaj nie było to wykluczone. Jego milczenie zostało trochę źle odczytane.
-Źle się czujesz? -zapytała z troską.
-Nie, tylko ten mały zamęt ze zmianą stref czasowych.
Zagrał va banque. Ale na pewniaka. Nie mogli ujednolicić czasu na ziemi. Musieli by zatrzymać jej obrót dookoła własnej osi.
-Trzeba się przyzwyczajać - powiedziała jakby z naganą.
-Trzeba - przyznał jej rację. - Choć z drugiej strony każdy powinien działać w swojej strefie czasowej.
-Nigdy nie da się wykluczyć jakiejś akcji, takiej jak dzisiejsza. Nie spodziewałam się spotkać tu nikogo z naszych.
Nu ładno - pomyślał. - Numer na czole wystarczy żeby być ze swoich.
-Nikt mnie nie powiadomił - powiedział. - Co się stało?
-Robimy ostateczny porządek z koczownikami.
-Przecież mógłbym pomóc.
-Skoro cię nie wezwali to znaczy że dadzą sobie radę sami. Wiem, że z Europy ściągnęli na pustynię chyba wszystkich.
-Widocznie tylko z Europy - powiedział. - Szkoda, bo przydałbym się może do czegoś.
-Może zechcesz mi pomóc? -zapytała. - Nie jesteś tu służbowo?
-Nie, po prostu lubię wystawy.
-Świetnie. Słuchaj, szukam kogoś kto będzie odbiegał wyglądem i zachowaniem od reszty.
-Jakiś psychiczny?
-Nie wykluczone. Widzisz godzinę temu ktoś w budce informacyjnej pytał o drogę tutaj, a potem o Gruzińską misję wojskową.
-Coś podobnego? - zdziwił się. - Chyba jakiś wariat. A po co mu to?
-Może rzeczywiście wariat, a może gość z innej epoki. Trudno powiedzieć.
To nie było kroczenie po cienkim lodzie. To był spacer po skrzydle odrzutowca. Sekundy dzieliły go od runięcia w dół. Rozejrzał się po tłumie pod drzwiami. Wyłowił jednego człowieka, którego wygląd odbiegał zasadniczo od wyglądu reszty widzów.
-Popatrz na tamtego. Według mnie to on odbiega jak diabli.
Dziewczyna popatrzyła.
-Ten łysy w panterce?
-Zupełnie jak starożytny skinhead - powiedział spokojnie.
-Faktycznie dziwnie wygląda.
-Może to on.
Młodzieniec wdrapał się na cokół pomnika stojącego koło wejścia.
-Może go ściągniemy - zaproponował. - Tam chyba nie wolno włazić.
-Powinniśmy zachowywać nasze incognito - powiedziała surowo.- Zobaczymy co zrobi.
-Ja jestem z daleka. Zresztą ściągnięcie go nie będzie miało żadnych następstw w postaci dekonspiracji. Po prostu dwoje praworządnych obywateli zareagowało na wybryk
Chłopak rozwinął nieduży transparent ze swastyką. Nodarowi wydało się że biały kolor jego twarzy jest wynikiem użycia jakiegoś wybielacza, bowiem rysy miał wybitnie dalekowschodnie. Chłopak zamachał nad głową transparentem.
-Europa dla białych! - wrzasnął - niech żyje Polska Narodowo Socjalistyczna Partia Białego Człowieka!
-Ty to zrobisz? - zapytała.
-Ściągnąć?
-Nie, ewakuację!
-Wolałbym...
Nie czekała aż skończy. Wyciągnęła z torby laptopa położyła sobie na kolanach. Wyciągnęła z obudowy kabel.
-Zasłoń mnie - szepnęła.
Zasłonił posłusznie. Odgarnęła włosy i wsadziła sobie końcówkę w otwór na skroni. Wystukała coś szybko na klawiaturze. Głośnik wiszący na latarni kilkanaście metrów od nich zabuczał. Ludzie przerwali szturm i odwrócili się przestraszeni. Głośnik przemówił surowym ludzkim głosem.
-Regulamin Pobytu Na Planecie Ziemia punkt czwarty - zagrzmiał. - Każdy kto prowadzi działalność, usiłuje poprowadzić działalność, szerzy ideologię bądź usiłuje szerzyć ideologię faszystowską, socjalistyczną, komunistyczną lub anarchistyczną....
Ludzie milczeli. Chłopak ze swastyka biegł rozpaczliwym galopem w kierunku pobliskiej pagody. Był już w połowie pustego placu.
-...podlega karze Ewakuacji niezależnie od okoliczności - dokończył głośnik.
Wszyscy milczeli. W ciszy rozlegały się tylko werble stóp uderzających w granitową kostkę. Było tak cicho, że brzęczenie komara wydało się Nodarowi dźwiękiem odrzutowca. Przeczuwał, że zaraz coś się stanie i nie pomylił się. Wokoło chłopaka na ziemi pojawiły się cztery oślepiająco czerwone kropki. Jak celownik. Z nieba uderzyła kolumna światła. Była wielka jak trąba powietrzna. Chłopak wyrzucił w powietrze ręce a potem przestał istnieć. W granicie placu pozostał krąg płynnej skały koloru ciemno wiśniowego. Popatrzył na twarz dziewczyny. Malowała się na niej ekstaza.
-Widziałeś? - zapytała.
W głosie także miała jakąś nieoczekiwaną radość.
-Imponujące - przyznał. - Odczep to zanim ktoś zauważy.
-Masz rację przepraszam, ale to dopiero drugi mój... Trochę się ucieszyłam.
-Przywykniesz - powiedział z uśmiechem, choć miał ochotę ją zabić. - Wchodzimy do środka?
-Nie, chyba pójdę kupię butelkę wina. Urządzę sobie małe studenckie święto, zaproszę kilku przyjaciół jak wrócą z poszukiwań. Może wpadniesz?
-Chyba będę zajęty, ale daj mi na wszelki wypadek numer do siebie.
Zapisała mu na karteczce. Pożegnali się i wszedł do budynku. Nie pozwolił sobie na najmniejszą zmianę zachowania. Nie odetchnął nawet z ulgą. To wszystko razem wymagało jeszcze przemyślenia. Szedł od planszy do planszy i podziwiał zdjęcia. Były znakomite. Dzikie krajobrazy, nieziemskie roślinność. Dziwne zwierzęta pływające w stawkach o szmaragdowej wodzie. Wszystko oświetlone bladym blaskiem czerwonego słońca Proximy. Przy wyjściu dwie dziewczyny w fartuszkach z naszywkami POF wręczały każdemu bezpłatny album z reprodukcjami zdjęć z wystawy w pamiątkowej torbie. Wymknął się i poszedł prosto do dziury w ziemi z, której się wyłonił. Wszedł na chwilę do szaletu publicznego i zbadał swoje ubranie, ale nie wyglądało na to, żeby dziewczyna przyczepiła mu jakąś pchłę. Uspokojony ruszył dalej. Żadne ślady przy dziurze nie wskazywały, żeby ktoś się tu zapuścił. Zamaskował ją kawałem betonu i dopiero potem zszedł do stacji. Wyciagnął z szafy matę do spania i rozciągnął ją sobie na podłodze. Nie zapalał światła. Podłożył dłonie pod głowę i zamyślił się głęboko.
-Pytanie, które zadałem systemowi spowodowało powiadomienie odpowiednich służb - powiedział sam do siebie. - W następstwie tego wysłano dziewczynę żeby się za mną rozejrzała przy auli. Po ziemi chodzą agenci. Podobnie jak pracownicy POF mają na czołach numery i jeszcze coś. Numery są trzy cyfrowe podobnie jak mój. Dziewczyna zidentyfikowała mnie błędnie jako kolegę po fachu... - ziewnął ale zaraz oprzytomniał. - A potem skontaktowała się z kimś kto strzelił do niego z lasera z platformy orbitalnej. Prezydent Paweł Koćko i Stary Prezydent, który wystawia tu swoje zdjęcia są tą samą osobą. Świadczy o tym Proksima, zamiłowanie do fotografii, przecież Koćko robił zdjęcia dla Nacjonal Geografic'a i naprawdę umie to robić. Poskrobał się w głowę.
-Jego agenci wystawiają mu ludzi, a on dokonuje egzekucji. Ludzie specjalnie się tym nie peszą. Innymi słowy totalitaryzm z elementami indoktryncji od małego i tajną kastą tych lepszych. O Gruzji nikt nie słyszał. Aha i jest jeszcze coś co się nazywa Regulamin Pobytu Na Planecie Ziemia. Swoją drogą idiotyczna nazwa. Tak jak jego helikopter Rekin Przestworzy. W sumie to wiem bardzo mało. A przecież muszę jakoś do niego dotrzeć. I oczywiście zabić go jeśli będzie taka możliwość. Dziewczyna napisała raport o przebiegu jak to nazwali ewakuacji i wspomniała zapewne także o mnie. O człowieku z mordą jak po ospie i niekompletnym numerem na czole. Może jak jutro pojawię się na ulicy od razu mnie odstrzelą?
Zapadał w sen ale nim ostatecznie zamknął oczy przypomniał sobie jeszcze jedno. Głośnik na latarni, który odezwał się przed śmiercią chłopaka mówił głosem Prezydenta Pawła Koćko.

X I V
Teoretycznie mieli iść spać, ale było jeszcze całkiem wcześnie. Damao i Sumiko przebrały się w koszule nocne i jeszcze czytały sobie trochę przy świetle małego przenośnego reflektora. Sumiko przeciągnęła się kusząco na swoim łóżku. Damao oderwała wzrok od trzymanej w ręce kartki.
-Ciekawe? -zapytała jej przyjaciółka.
-Takie sobie. Trochę chaotyczna ta bibuła. Piszą tu - potrząsnęła trzymaną w ręce broszurką. - Że Stary Prezydent wysłał na ziemię kilkuset swoich agentów.
-Ah. I jak ich złapać?
-Niemożliwe. Gdy tylko poczują się zagrożeni uciekają na orbitę. Teleportacją.
-I co jeszcze?
-Ich ciała są odporne na zmęczenie, kuloodporne i inne takie. A można ich rozpoznać po tym, że na czołach mają numery widoczne w świetle ultrafioletowym.
Roześmiały się. A potem nagle przestały. Sumiko odezwała się pierwsza.
-Słuchaj czy nie odniosłaś wrażenia...
-On? Tomasz Miszczuk?
-A skąd by wiedział o tym wszystkim? Mówił i wyjaśniał. Przecież sam tego nie wymyślił. A gdzie niby miał się nauczyć? Przecież nie w Gdańsku na uniwersytecie.
-Czekaj. A skąd on się tu wziął?
-Hmm?
-No nie wiadomo co studiował i gdzie? Może w Enklawie Zimbabwe? Tam gdzie ten cały Susłow...
-Czekaj. Próbuję sobie przypomnieć. Ach już wiem. Przyszedł do profesora w zeszłym roku i zapytał czy nie potrzeba mu studenta do pomocy. Pokazał jakieś papiery, coś gdzieś studiował. Chyba w Ameryce Północnej. Może na Terytorium Powierniczym Szczepu Nawajo, albo w Zjednoczonych Koncesjach? W Wydzielonej Strefie Osiedleńczej Vancouwer też jest uniwersytet.
-A może przyleciał teleportacją z platformy orbitalnej.
Zadarły odruchowo głowy. Przez płócienny dach namiotu nie było widać stacji. Wyszły przed. Niebo usiane było gwiazdami. Niewysoko nad południowym horyzontem na orbicie geostacjonarnej wisiała stacja. Z tej odległości wyglądała jak bardzo jasna gwiazda. Nie oddawało to jej niewyobrażalnego ogromu. Walec długi na sześćdziesiąt kilometrów przy trzydziesto kilometrowej średnicy i cały był mieszkaniem jednego człowieka.
-Siedziba Starego Prezydenta - szepnęła Sumiko z nabożeństwem.
Damao była bardziej sceptyczna.
-Może było by lepiej gdyby oddał nam wszystko co tam ma.
Patrzyły jeszcze kilka sekund i właśnie w chwili gdy chciały wejść do namiotu zobaczyły to. Od stacji oderwał się cieniutki jak włos ognisty pręcik i zniknął gdzieś za horyzontem. Po chwili nadleciał drugi, a potem trzeci.
Sumiko pobladła i złapała kurczowo przyjaciółkę za ramię. Schowały się do namiotu i rzuciwszy na jedno łóżko nakryły kołdrą razem z głowami. Trzęsły się ze strachu. Działo się coś bardzo niedobrego jeśli Stary Prezydent użył swojego gigawatowego lasera. A rano dowiedziały się jeszcze o zastrzelonym naziście.
CZĘŚĆ 3




Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Pilipiuk Największa tajemnica ludzkości
Niznikiewicz Jan Tajemnice starozytnej medycyny cz I
Nasza Podróż i Największy Sekret na Ziemi CZ 3
Sielezniew M 2008 Tajemnice motylich skrzydeł Cz 1 Matecznik Białowieski 3 11 13
Największe tajemnice masonerii wyznania opętanego (2009r )
Największy skarb ludzkości ADORACJA NAJŚWIĘTSZEGO SAKRAMENTU
JAZDA W STYLU WESTERN W REKREACJI CZ 02
ODKRYCIE I UJAWNIENIE NAJWIEKSZEJ TAJEMNICY MASONERII

więcej podobnych podstron