�Kancelaria Sejmu s. 1/1
Opracowano na pod-
USTAWA
stawie: Dz.U. z 1994
z dnia 19 sierpnia 1994 r.
r. Nr 111, poz. 535, z
1997 r. Nr 88, poz.
554, Nr 113, poz. 731,
o ochronie zdrowia psychicznego
z 1998 r. Nr 106, poz.
668, z 1999 r. Nr 11,
poz. 95, z 2000 r. Nr
120, poz. 1268, z 2005
r. Nr 141, poz. 1183,
Uznając, że zdrowie psychiczne jest fundamentalnym dobrem osobistym
Nr 167, poz. 1398, Nr
człowieka, a ochrona praw osób z zaburzeniami psychicznymi należy do obowiąz-
175, poz. 1462, z 2007
ków państwa, stanowi się co, następuje:
r. Nr 112, poz. 766,
Nr 121, poz. 831.
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
1. Ochronę zdrowia psychicznego zapewniają organy administracji rządowej i sa-
morządowej oraz instytucje do tego powołane.
2. W działaniach z zakresu ochrony zdrowia psychicznego mogą uczestniczyć sto-
warzyszenia i inne organizacje społeczne, fundacje, samorządy zawodowe, ko-
ścioły i inne związki wyznaniowe oraz grupy samopomocy pacjentów i ich ro-
dzin, a także inne osoby fizyczne i prawne.
Art. 2.
Ochrona zdrowia psychicznego polega w szczególności na:
1) promocji zdrowia psychicznego i zapobieganiu zaburzeniom psychicznym,
2) zapewnieniu osobom z zaburzeniami psychicznymi wielostronnej i po-
wszechnie dostępnej opieki zdrowotnej oraz innych form opieki i pomocy
niezbędnych do życia w środowisku rodzinnym i społecznym,
3) kształtowaniu wobec osób z zaburzeniami psychicznymi właściwych postaw
społecznych, a zwłaszcza zrozumienia, tolerancji, życzliwości, a także prze-
ciwdziałaniu ich dyskryminacji.
Art. 3.
Ilekroć przepisy niniejszej ustawy stanowią o:
1) osobie z zaburzeniami psychicznymi, odnosi się to do osoby:
a) chorej psychicznie (wykazującej zaburzenia psychotyczne),
b) upośledzonej umysłowo,
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 2/2
c) wykazującej inne zakłócenia czynności psychicznych, które zgodnie ze
stanem wiedzy medycznej zaliczane są do zaburzeń psychicznych, a
osoba ta wymaga świadczeń zdrowotnych lub innych form pomocy i
opieki niezbędnych do życia w środowisku rodzinnym lub społecznym,
2) szpitalu psychiatrycznym, odnosi się to również do:
a) oddziału psychiatrycznego w szpitalu ogólnym,
b) kliniki psychiatrycznej,
c) sanatorium dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
d) innego zakładu opieki zdrowotnej, sprawującego całodobową opiekę
psychiatryczną lub odwykową,
niezależnie od podmiotu, który je tworzy i utrzymuje,
3) domu pomocy społecznej lub środowiskowym domu samopomocy, odnosi się
to również do wszelkich form pomocy instytucjonalnej dla osób, o których
mowa w pkt 1,
4) zgodzie, oznacza to swobodnie wyrażoną zgodę osoby z zaburzeniami psy-
chicznymi - która niezależnie od stanu jej zdrowia psychicznego - jest rze-
czywiście zdolna do zrozumienia przekazywanej w dostępny sposób informa-
cji o celu przyjęcia do szpitala psychiatrycznego, jej stanie zdrowia, propo-
nowanych czynnościach diagnostycznych i leczniczych oraz o dających się
przewidzieć skutkach tych działań lub ich zaniechania.
Art. 4.
1. Działania zapobiegawcze w zakresie ochrony zdrowia psychicznego są podej-
mowane przede wszystkim wobec dzieci, młodzieży, osób starszych i wobec
osób znajdujących się w sytuacjach stwarzających zagrożenie dla ich zdrowia
psychicznego.
2. Działania, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności:
1) stosowanie zasad ochrony zdrowia psychicznego w pracy szkół, placówek
oświatowych, opiekuńczo-wychowawczych, resocjalizacyjnych oraz w jed-
nostkach wojskowych,
2) tworzenie placówek rozwijających działalność zapobiegawczą, przede
wszystkim poradnictwa psychologicznego, oraz placówek specjalistycznych,
z uwzględnieniem wczesnego rozpoznawania potrzeb dzieci z zaburzeniami
rozwoju psychoruchowego,
3) wspieranie grup samopomocy i innych inicjatyw społecznych w zakresie
ochrony zdrowia psychicznego,
4) rozwijanie działalności zapobiegawczej w zakresie ochrony zdrowia psy-
chicznego przez zakłady opieki zdrowotnej,
5) wprowadzanie zagadnień ochrony zdrowia psychicznego do programu przy-
gotowania zawodowego osób zajmujących się wychowaniem, nauczaniem,
resocjalizacją, leczeniem i opieką, zarządzaniem i organizacją pracy oraz or-
ganizacją wypoczynku,
6) podejmowanie badań naukowych służących umacnianiu zdrowia psychiczne-
go i zapobieganiu zaburzeniom psychicznym,
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 3/3
7) uwzględnianie zagadnień zdrowia psychicznego w działalności publicznych
środków masowego przekazu, a zwłaszcza w programach radiowych i telewi-
zyjnych.
3. Rada Ministrów określa, w drodze rozporządzenia, sposób organizowania i pro-
wadzenia działalności w dziedzinie promocji zdrowia psychicznego i zapobie-
gania zaburzeniom psychicznym.
Art. 5.
Opieka zdrowotna nad osobami z zaburzeniami psychicznymi jest wykonywana w
ramach podstawowej i specjalistycznej opieki zdrowotnej, zwłaszcza psychiatrycznej
opieki zdrowotnej - w formie pomocy doraznej, ambulatoryjnej, dziennej, szpitalnej i
środowiskowej oraz w domach pomocy społecznej.
Art. 6.
1. Samorząd województwa zgodnie z potrzebami wynikającymi w szczególności z
liczby i struktury społecznej ludności województwa tworzy i prowadzi zakłady
psychiatrycznej opieki zdrowotnej.
2. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, docelową
sieć zakładów psychiatrycznej opieki zdrowotnej, o których mowa w ust. 1,
uwzględniając w szczególności ich dostępność oraz sposób finansowania.
3. Zadania, o których mowa w art. 18 ust. 6 pkt 2 i art. 46 ust. 2b, są zadaniami z
zakresu administracji rządowej.
Art. 6a.
Powiat organizuje i zapewnia usługi w odpowiednim standardzie w domach pomocy
społecznej dostosowanych do szczególnych potrzeb osób z zaburzeniami psychicz-
nymi. Domy te są tworzone na zasadach określonych w ustawie z dnia 29 listopada
1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414).
Art. 7.
1. Dla dzieci i młodzieży upośledzonych umysłowo bez względu na stopień upo-
śledzenia organizuje się naukę i zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze, w szcze-
gólności w przedszkolach, szkołach, placówkach opiekuńczo-wychowawczych,
ośrodkach rehabilitacyjno-wychowawczych, w domach pomocy społecznej i za-
kładach opieki zdrowotnej, a także w domu rodzinnym.
2. Dla osób, o których mowa w ust. 1, organizuje się również rehabilitację leczni-
czą, zawodową i społeczną. Rehabilitacja i zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze
są bezpłatne. Opieka niezbędna do prowadzenia rehabilitacji i zajęć rewalidacyj-
no-wychowawczych wchodzi w zakres tych czynności.
3. Minister Edukacji Narodowej w porozumieniu z Ministrem Pracy i Polityki So-
cjalnej oraz Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej określa, w drodze rozporzą-
dzenia, zasady organizowania zajęć rewalidacyjno-wychowawczych dla dzieci i
młodzieży upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim.
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 4/4
4. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Pracy i Poli-
tyki Socjalnej określa, w drodze rozporządzenia, zasady organizowania i zakres
rehabilitacji leczniczej w domach pomocy społecznej.
5. Naukę, zajęcia rewalidacyjno-wychowawcze i rehabilitację mogą także organi-
zować podmioty wymienione w art. 1 ust. 2.
Art. 8.
1. Jednostki organizacyjne i inne podmioty działające na podstawie ustawy o po-
mocy społecznej, zwane dalej "organami do spraw pomocy społecznej", w poro-
zumieniu z zakładami psychiatrycznej opieki zdrowotnej organizują na obszarze
swojego działania oparcie społeczne dla osób, które z powodu choroby psy-
chicznej lub upośledzenia umysłowego mają poważne trudności w życiu co-
dziennym, zwłaszcza w kształtowaniu swoich stosunków z otoczeniem, w zakre-
sie edukacji, zatrudnienia oraz w sprawach bytowych.
2. Oparcie społeczne polega w szczególności na:
1) podtrzymywaniu i rozwijaniu umiejętności niezbędnych do samodzielnego,
aktywnego życia,
2) organizowaniu w środowisku społecznym pomocy ze strony rodziny, innych
osób, grup, organizacji społecznych i instytucji,
3) udzielaniu pomocy finansowej, rzeczowej oraz innych świadczeń na zasadach
określonych w ustawie o pomocy społecznej.
Art. 9.
1. Usługi opiekuńcze powinny być dostosowane do szczególnych potrzeb osób z
zaburzeniami psychicznymi. Pomoc mieszkaniowa, jako forma usługi opiekuń-
czej, może polegać między innymi na udostępnianiu miejsca w środowiskowym
domu samopomocy.
2. Środowiskowe domy samopomocy stosownie do potrzeb są organizowane, pro-
wadzone i finansowane przez organy do spraw pomocy społecznej na zasadach
określonych w przepisach ustawy o pomocy społecznej. Środowiskowe domy
samopomocy mogą być także tworzone przez podmioty wymienione w art. 1 ust.
2.
3. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Pracy i Poli-
tyki Socjalnej określa, w drodze rozporządzenia, rodzaj i zakres psychiatrycz-
nych świadczeń zdrowotnych, udzielanych w domach pomocy społecznej i w
środowiskowych domach samopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
4. Zadania, o których mowa w ust. 1 i 2, są realizowane jako zadania zlecone gmi-
nom przez administrację rządową w ramach pomocy społecznej.
Art. 10.
1. Za świadczenia zdrowotne w zakresie psychiatrycznej opieki zdrowotnej udzie-
lane osobie, o której mowa w art. 3 pkt 1 lit. a) i b), przez świadczeniodawcę,
który zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, o której mowa
w art. 132 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. Nr 210, poz. 2135 oraz z
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 5/5
2005 r. Nr 94, poz. 788, Nr 132, poz. 1110 i Nr 138, poz. 1154), zwanej dalej
ustawą o świadczeniach , nie pobiera się od tej osoby opłat.
2. Osobom, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. a) i b), przebywającym w szpitalu
psychiatrycznym przysługują ponadto produkty lecznicze, wyroby medyczne i
środki pomocnicze, za które nie pobiera się od tych osób opłat.
3. Osobom, o których mowa w art. 3 pkt 1 lit. a) i b), przysługują także produkty
lecznicze i wyroby medyczne na zasadach określonych w art. 37 ustawy o
świadczeniach.
Rozdział 2
Badanie, leczenie, rehabilitacja oraz opieka i pomoc
Art. 10a.
1. Osoba korzystająca ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez szpital psy-
chiatryczny ma prawo do pomocy w ochronie swoich praw.
2. Prawo do pomocy w ochronie praw osoby, o której mowa w ust. 1, przysługuje
również jej przedstawicielowi ustawowemu, opiekunowi prawnemu lub faktycz-
nemu.
3. Świadczeniodawca informuje osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, o zakresie
działania i sposobie kontaktu z Rzecznikiem Praw Pacjenta Szpitala Psychia-
trycznego, o którym mowa w art. 10b ust. 1.
4. Osoby, o których mowa w ust. 1 i 2, mają prawo w szczególności do:
1) przekazania ustnych i pisemnych skarg dotyczących naruszenia praw osoby,
o której mowa w ust. 1,
2) spotkania z Rzecznikiem Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego, w warun-
kach zapewniających swobodę wypowiedzi, nie pózniej niż w terminie 7 dni
od dnia zgłoszenia takiej potrzeby,
3) uzyskania informacji o rozstrzygnięciu zgłoszonej sprawy.
Art. 10b.
1. Ochrona praw osób, o których mowa w art. 10a ust. 1, należy do zadań Rzeczni-
ków Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego.
2. Do zadań Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego należy w szcze-
gólności:
1) pomoc w dochodzeniu praw w sprawach związanych z przyjęciem, lecze-
niem, warunkami pobytu i wypisaniem ze szpitala psychiatrycznego,
2) wyjaśnianie lub pomoc w wyjaśnianiu ustnych i pisemnych skarg tych osób,
3) współpraca z rodziną, przedstawicielem ustawowym, opiekunem prawnym
lub faktycznym tych osób,
4) inicjowanie i prowadzenie działalności edukacyjno-informacyjnej w zakresie
praw osób korzystających ze świadczeń zdrowotnych udzielanych przez
szpital psychiatryczny.
3. W zakresie zadań, o których mowa w ust. 1 i 2, Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala
Psychiatrycznego współpracuje z:
1) Rzecznikiem Praw Obywatelskich,
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 6/6
2) Rzecznikiem Praw Dziecka,
3) konsultantem krajowym i konsultantami wojewódzkimi w dziedzinie psy-
chiatrii.
4. Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego w celu realizacji zadań, o
których mowa w ust. 1 i 2, ma prawo:
1) wstępu do szpitala psychiatrycznego,
2) występowania z wnioskiem do lekarza prowadzącego, ordynatora oddziału
psychiatrycznego lub kierownika zakładu opieki zdrowotnej oraz do podmio-
tów, które utworzyły ten zakład, o podjęcie działań zmierzających do usunię-
cia przyczyny skargi lub zaistniałych naruszeń,
3) wglądu w dokumentację medyczną za zgodą osoby, o której mowa w art. 10a
ust. 1, jej przedstawiciela ustawowego, opiekuna prawnego lub faktycznego.
5. Kierownik zakładu opieki zdrowotnej, na terenie którego Rzecznik Praw Pacjen-
ta Szpitala Psychiatrycznego wykonuje swoje zadania, zapewnia warunki do
wykonywania tych zadań, w szczególności:
1) umożliwia przyjmowanie skarg, o których mowa w art. 10a ust. 4 pkt 1, przez
Rzecznika,
2) udostępnia pomieszczenia przeznaczone do odbywania spotkań z osobami, o
których mowa w art. 10a ust. 1 i 2.
6. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, szczegó-
łowy tryb i sposób działania Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatryczne-
go, uwzględniając terytorialny obszar działania Rzeczników w odniesieniu do
różnych form opieki psychiatrycznej.
Art. 10c.
1. Rzecznikiem Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego może być osoba, z za-
strzeżeniem ust. 2, która:
1) posiada wykształcenie wyższe,
2) posiada wiedzę na temat praw i wolności człowieka, w szczególności osoby z
zaburzeniami psychicznymi, a także możliwości skutecznej ochrony tych
praw,
3) posiada doświadczenie w pracy z osobami z zaburzeniami psychicznymi,
4) jest obywatelem polskim,
5) korzysta z pełni praw publicznych,
6) nie była karana za przestępstwo popełnione z winy umyślnej,
7) cieszy się nieposzlakowaną opinią.
2. Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego nie może być:
1) świadczeniodawcą w rozumieniu art. 5 pkt 41 ustawy o świadczeniach,
2) właścicielem zakładu opieki zdrowotnej będącym świadczeniodawcą, o któ-
rym mowa w art. 5 pkt 41 lit. a ustawy o świadczeniach, jego pracownikiem
lub osobą współpracującą ze świadczeniodawcą,
3) właścicielem lub pracownikiem apteki, hurtowni farmaceutycznej lub wy-
twórcą produktu leczniczego lub wyrobu medycznego,
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 7/7
4) właścicielem akcji lub udziałów w spółce prowadzącej zakład opieki zdro-
wotnej, aptekę lub hurtownię farmaceutyczną albo wytwarzającej produkty
lecznicze lub wyroby medyczne,
5) członkiem Rady Narodowego Funduszu Zdrowia albo rady oddziału woje-
wódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia,
6) pracownikiem Narodowego Funduszu Zdrowia.
Art. 10d.
Rzecznicy Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego są pracownikami Biura Praw
Pacjenta utworzonego przez ministra właściwego do spraw zdrowia w formie jed-
nostki budżetowej i wykonują swoje zadania przy pomocy tego Biura.
Art. 11.
Świadectwo o stanie zdrowia osoby z zaburzeniami psychicznymi, orzeczenie, opi-
nię lub skierowanie do innego lekarza lub psychologa albo zakładu opieki zdrowot-
nej - lekarz może wydać wyłącznie na podstawie uprzedniego osobistego zbadania
tej osoby. Skierowanie do szpitala psychiatrycznego wydawane jest w dniu badania,
a jego ważność wygasa po upływie 14 dni.
Art. 12.
Przy wyborze rodzaju i metod postępowania leczniczego bierze się pod uwagę nie
tylko cele zdrowotne, ale także interesy oraz inne dobra osobiste osoby z zaburze-
niami psychicznymi i dąży do osiągnięcia poprawy stanu zdrowia w sposób najmniej
dla tej osoby uciążliwy.
Art. 13.
Osoba z zaburzeniami psychicznymi przebywająca w szpitalu psychiatrycznym lub
w domu pomocy społecznej ma prawo do porozumiewania się bez ograniczeń z ro-
dziną i innymi osobami; korespondencja takiej osoby nie podlega kontroli.
Art. 14.
Osoba z zaburzeniami psychicznymi leczona w szpitalu psychiatrycznym może uzy-
skać zgodę ordynatora na okresowe przebywanie poza szpitalem bez wypisywania
jej z zakładu, jeżeli nie zagraża to jej życiu albo życiu i zdrowiu innych osób.
Art. 15.
1. Zajęcia rehabilitacyjne prowadzone w szpitalach psychiatrycznych i w domach
pomocy społecznej nie mogą być podporządkowane celom gospodarczym.
2. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej określa, w drodze rozporządzenia, sposób
organizowania zajęć rehabilitacyjnych w szpitalach psychiatrycznych oraz spo-
sób nagradzania uczestników zajęć.
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 8/8
Art. 16.
W razie stwierdzenia, że dobro osoby chorej psychicznie lub upośledzonej umysło-
wo wymaga jej ubezwłasnowolnienia, kierownik zakładu psychiatrycznej opieki
zdrowotnej zawiadamia o tym prokuratora.
Art. 17.
W razie stwierdzenia, że przedstawiciel ustawowy osoby chorej psychicznie lub upo-
śledzonej umysłowo nie wykonuje należycie swoich obowiązków wobec tej osoby,
kierownik zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej zawiadamia o tym sąd opie-
kuńczy miejsca zamieszkania tej osoby.
Art. 18.
1. Przymus bezpośredni wobec osób z zaburzeniami psychicznymi, przy wykony-
waniu czynności przewidzianych w niniejszej ustawie, można stosować tylko
wtedy, gdy przepis niniejszej ustawy do tego upoważnia albo osoby te:
1) dopuszczają się zamachu przeciwko:
a) życiu lub zdrowiu własnemu lub innej osoby, lub
b) bezpieczeństwu powszechnemu, lub
2) w sposób gwałtowny niszczą lub uszkadzają przedmioty znajdujące się w ich
otoczeniu, lub
3) poważnie zakłócają lub uniemożliwiają funkcjonowanie zakładu psychia-
trycznej opieki zdrowotnej lub jednostki organizacyjnej pomocy społecznej.
2. O zastosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje lekarz, który określa rodzaj
zastosowanego środka przymusu oraz osobiście nadzoruje jego wykonanie. W
szpitalach psychiatrycznych oraz w jednostkach organizacyjnych pomocy spo-
łecznej, jeżeli nie jest możliwe uzyskanie natychmiastowej decyzji lekarza, o za-
stosowaniu przymusu bezpośredniego decyduje i nadzoruje osobiście jego wy-
konanie pielęgniarka, która jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić o tym le-
karza. Każdy przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego i uprzedzenia,
o którym mowa w ust. 4, o możliwości jego zastosowania odnotowuje się w do-
kumentacji medycznej.
3. Zastosowanie przymusu bezpośredniego wobec osoby, o której mowa w ust. 1
pkt 1 i 2, polega na przytrzymywaniu, przymusowym podaniu leków, unieru-
chomieniu lub izolacji, a wobec osoby, o której mowa w ust. 1 pkt 3 na przy-
trzymaniu lub przymusowym podaniu leku.
4. Przed zastosowaniem przymusu bezpośredniego uprzedza się o tym osobę, wo-
bec której środek ten ma być podjęty. Przy wyborze środka przymusu należy
wybierać środek możliwie dla tej osoby najmniej uciążliwy, a przy stosowaniu
przymusu należy zachować szczególną ostrożność i dbałość o dobro tej osoby.
5. W przypadkach określonych w ust. 1 pogotowie ratunkowe, policja oraz straż
pożarna są obowiązane do udzielania lekarzowi pomocy na jego żądanie.
6. Zasadność zastosowania przymusu bezpośredniego:
1) przez lekarza zakładu opieki zdrowotnej ocenia, w terminie 3 dni, kierow-
nik tego zakładu, jeżeli jest lekarzem lub lekarz przez niego upoważniony,
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 9/9
2) przez pielęgniarkę jednostki organizacyjnej pomocy społecznej lub innego
lekarza ocenia, w terminie 3 dni, upoważniony przez marszałka wojewódz-
twa lekarz specjalista w dziedzinie psychiatrii.
7. Sposób stosowania przymusu bezpośredniego określa, w drodze rozporządzenia,
Minister Zdrowia i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Sprawiedli-
wości oraz Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej.
Art. 19.
Przewidziane w innych ustawach badanie stanu psychicznego osoby, przeprowadza-
ne na żądanie sądu, prokuratora lub innego uprawnionego organu, powinno się od-
bywać w publicznych zakładach psychiatrycznej opieki zdrowotnej. W razie potrze-
by badanie to może być przeprowadzone w innych zakładach opieki zdrowotnej,
rodzinnych ośrodkach diagnostyczno-konsultacyjnych, a wyjątkowo także w miejscu
zamieszkania osoby badanej.
Art. 20.
Przepisy ustawy przewidujące wymóg wyrażenia zgody przez przedstawiciela usta-
wowego osoby małoletniej lub osoby ubezwłasnowolnionej całkowicie stosuje się
również do osoby ubezwłasnowolnionej częściowo, jeżeli wynika to z postanowienia
sądu opiekuńczego o ustanowieniu kuratora.
Rozdział 3
Postępowanie lecznicze. Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego
Art. 21.
1. Osoba, której zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych
może zagrażać bezpośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych
osób, bądz nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych,
może być poddana badaniu psychiatrycznemu również bez jej zgody, a osoba
małoletnia lub ubezwłasnowolniona całkowicie - także bez zgody jej przedsta-
wiciela ustawowego. W tym przypadku art. 18 ma zastosowanie.
2. Konieczność przeprowadzenia badania, o którym mowa w ust. 1, stwierdza le-
karz psychiatra, a w razie niemożności uzyskania pomocy lekarza psychiatry -
inny lekarz. Przed przystąpieniem do badania uprzedza się osobę badaną lub jej
przedstawiciela ustawowego o przyczynach przeprowadzenia badania bez jej
zgody.
3. W razie potrzeby lekarz przeprowadzający badanie zarządza bezzwłocznie
przewiezienie badanego do szpitala. Przewiezienie takiej osoby z zastosowa-
niem przymusu bezpośredniego powinno nastąpić w obecności lekarza lub pie-
lęgniarki.
4. Lekarz, który przeprowadził badanie psychiatryczne określone w ust. 1, odno-
towuje tę czynność w dokumentacji medycznej, wskazując na okoliczności uza-
sadniające podjęcie postępowania przymusowego. Przy ocenie zasadności pod-
dania osoby badaniu bez jej zgody stosuje się odpowiednio art. 18 ust. 6.
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 10/10
Art. 22.
1. Przyjęcie osoby z zaburzeniami psychicznymi do szpitala psychiatrycznego na-
stępuje za jej pisemną zgodą na podstawie ważnego skierowania do szpitala, je-
żeli lekarz wyznaczony do tej czynności, po osobistym zbadaniu tej osoby,
stwierdzi wskazania do przyjęcia.
1a. W nagłych przypadkach, w szczególności w przypadku braku możliwości uzy-
skania pomocy lekarskiej przed zgłoszeniem się do szpitala, osoba z zaburze-
niami psychicznymi może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego, za jej pi-
semną zgodą, bez skierowania, o którym mowa w ust. 1.
2. Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby chorej psychicznie lub osoby upo-
śledzonej umysłowo niezdolnej do wyrażenia zgody lub stosunku do przyjęcia
do szpitala psychiatrycznego i leczenia następuje po uzyskaniu zgody sądu
opiekuńczego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby.
2a. W przypadkach nagłych osoba, o której mowa w ust. 2, może być przyjęta do
szpitala psychiatrycznego bez wcześniejszego uzyskania zgody sądu opie-
kuńczego. W takim przypadku lekarz przyjmujący tę osobę ma obowiązek, o ile
to możliwe, zasięgnięcia pisemnej opinii innego lekarza, w miarę możliwości
psychiatry, albo pisemnej opinii psychologa.
2b. W przypadkach, o których mowa w ust. 2a, kierownik szpitala psychiatrycznego
zawiadamia niezwłocznie sąd opiekuńczy właściwy ze względu na siedzibę
szpitala, w celu uzyskania zgody sądu na pobyt tej osoby w szpitalu. W zawia-
domieniu kierownik szpitala psychiatrycznego wskazuje okoliczności uzasad-
niające przyjęcie.
2c. Jeżeli osoba, o której mowa w ust. 2, sprzeciwia się przyjęciu do szpitala psy-
chiatrycznego, a jej dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że zagraża bez-
pośrednio własnemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, stosuje się od-
powiednio przepisy art. 23 ust. 3-5 oraz art. 25 i 27.
3. Przyjęcie do szpitala psychiatrycznego osoby małoletniej lub ubezwłasnowol-
nionej całkowicie następuje za pisemną zgodą jej przedstawiciela ustawowego.
4. Jeżeli przyjęcie do szpitala dotyczy osoby małoletniej powyżej 16 roku życia lub
osoby pełnoletniej całkowicie ubezwłasnowolnionej, zdolnej do wyrażenia zgo-
dy, jest wymagane również uzyskanie zgody tej osoby na przyjęcie. W przypad-
ku sprzecznych oświadczeń w sprawie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego
tej osoby i jej przedstawiciela ustawowego, zgodę na przyjęcie do szpitala wyra-
ża sąd opiekuńczy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby.
5. Przedstawiciel ustawowy osoby, która nie pozostaje pod władzą rodzicielską,
wyraża zgodę, o której mowa w ust. 3, za zgodą sądu opiekuńczego właściwego
ze względu na miejsce zamieszkania tej osoby; w wypadkach nagłych nie jest
konieczne uzyskanie zgody sądu opiekuńczego przed przyjściem do szpitala
psychiatrycznego.
6. O każdorazowym przyjęciu osoby z zaburzeniami psychicznymi, w warunkach
przewidzianych w ust. 5, kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia bez-
zwłocznie sąd opiekuńczy miejsca siedziby szpitala. W zawiadomieniu kierow-
nik szpitala psychiatrycznego wskazuje okoliczności uzasadniające przyjęcie.
Art. 23.
1. Osoba chora psychicznie może być przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez
zgody wymaganej w art. 22 tylko wtedy, jeżeli jej dotychczasowe zachowanie
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 11/11
wskazuje na to, że z powodu tej choroby zagraża bezpośrednio własnemu życiu
albo życiu lub zdrowiu innych osób.
2. O przyjęciu do szpitala osoby, o której mowa w ust. 1, postanawia lekarz wyzna-
czony do tej czynności po osobistym jej zbadaniu i zasięgnięciu w miarę możli-
wości opinii drugiego lekarza psychiatry albo psychologa.
3. Lekarz, o którym mowa w ust. 2, jest obowiązany wyjaśnić choremu przyczyny
przyjęcia do szpitala bez zgody i poinformować go o jego prawach.
4. Przyjęcie do szpitala, o którym mowa w ust. 1, wymaga zatwierdzenia przez or-
dynatora (lekarza kierującego oddziałem) w ciągu 48 godzin od chwili przyjęcia.
Kierownik szpitala zawiadamia o powyższym sąd opiekuńczy miejsca siedziby
szpitala w ciągu 72 godzin od chwili przyjęcia.
5. Czynności, o których mowa w ust. 2, 3 i 4, odnotowuje się w dokumentacji me-
dycznej.
Art. 24.
1. Osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń
psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu in-
nych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być
przyjęta bez zgody wymaganej w art. 22 do szpitala w celu wyjaśnienia tych
wątpliwości.
2. Pobyt w szpitalu, o którym mowa w ust. 1, nie może trwać dłużej niż 10 dni.
3. Do przyjęcia do szpitala, o którym mowa w ust. 1, stosuje się zasady i tryb po-
stępowania określony w art. 23.
Art. 25.
1. Na podstawie otrzymanego zawiadomienia sąd opiekuńczy wszczyna postępo-
wanie dotyczące przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby wymienionej w
art. 22-24.
2. Sąd opiekuńczy może rozpoznać sprawę również na wniosek tej osoby lub jej
przedstawiciela ustawowego, jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa
bądz osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę albo z urzędu.
Art. 26.
1. W przypadku gdy osoba przyjęta do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody wy-
raziła potem zgodę na pobyt w tym szpitalu, sąd opiekuńczy umorzy postępo-
wanie wszczęte na skutek zawiadomienia lub wniosku, o którym mowa w art.
25, jeżeli uzna, że osoba ta wyraziła zgodę.
2. Przed umorzeniem postępowania sąd jest obowiązany wysłuchać osobę wymie-
nioną w ust. 1.
Art. 27.
O treści postanowienia w przedmiocie przyjęcia osoby, o której mowa w art. 23 i 24,
sąd opiekuńczy zawiadamia niezwłocznie szpital, w którym ta osoba przebywa. W
razie wydania postanowienia o braku podstaw do przyjęcia, szpital psychiatryczny
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 12/12
jest obowiązany wypisać tę osobę niezwłocznie po doręczeniu mu postanowienia
sądu.
Art. 28.
Jeżeli zachowanie osoby przyjętej do szpitala psychiatrycznego za zgodą wymaganą
w art. 22 wskazuje na to, że zachodzą okoliczności określone w art. 23 ust. 1, a zgo-
da ta została cofnięta, stosuje się odpowiednio przepisy art. 23 ust. 2-5 oraz art. 25-
27.
Art. 29.
1. Do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody wymaganej
w art. 22, osoba chora psychicznie:
1) której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala
spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego,
bądz
2) która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb
życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psy-
chiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia.
2. O potrzebie przyjęcia do szpitala psychiatrycznego osoby, o której mowa w ust.
1, bez jej zgody, orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby - na
wniosek jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela
ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę.
3. W stosunku do osoby objętej oparciem społecznym, o którym mowa w art. 8,
wniosek może zgłosić również organ do spraw pomocy społecznej.
Art. 30.
1. Do wniosku, o którym mowa w art. 29 ust. 2 i 3, dołącza się świadectwo lekarza
psychiatry szczegółowo uzasadniające potrzebę leczenia w szpitalu psychia-
trycznym. W przypadku braku świadectwa lekarskiego lub gdy zostało ono wy-
dane w okresie dłuższym niż 14 dni przed datą złożenia wniosku, sąd opiekuń-
czy zwraca wniosek. Przepisy art. 130 Kodeksu postępowania cywilnego nie
mają w tym przypadku zastosowania.
2. Świadectwo wydaje lekarz psychiatra zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej
na uzasadnione żądanie osoby lub organu uprawnionego do zgłoszenia wniosku
o wszczęcie postępowania sądowego w tej sprawie.
3. Po stwierdzeniu potrzeby wydania świadectwa lekarskiego lekarz psychiatra pu-
blicznego zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej wyznacza termin badania i
zawiadamia o tym osobę, o której mowa w art. 29 ust. 1, pouczając o możliwo-
ści doprowadzenia przez Policję w przypadku niestawienia się na badanie.
4. W razie uchylania się od badania osoby, o której mowa w ust. 3, lekarz psychia-
tra publicznego zakładu psychiatrycznej opieki zdrowotnej może zwrócić się do
Policji o doprowadzenie tej osoby na badanie w publicznym zakładzie psychia-
trycznej opieki zdrowotnej. W uzasadnionych przypadkach badanie może odbyć
się w miejscu pobytu tej osoby.
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 13/13
5. Jeżeli osoba, o której mowa w art. 29 ust. 1, odmawia poddania się badaniu, mo-
że być ono przeprowadzone bez jej zgody. Przepis art. 21 stosuje się odpowied-
nio.
Art. 30a.
Doprowadzenie przez Policję, o którym mowa w art. 30, następuje w obecności leka-
rza lub pielęgniarki publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
Art. 31.
W razie stwierdzenia, że osoba, wobec której wszczęto postępowanie określone w
art. 29 i 30, wskutek choroby psychicznej zagraża bezpośrednio własnemu życiu
albo życiu lub zdrowiu innych osób, stosuje się art. 23.
Art. 32.
Przy wykonywaniu czynności, o których mowa w art. 23, 24 i 28, oraz postanowień
sądu opiekuńczego przewidzianych w niniejszym rozdziale stosuje się odpowiednio
przepis art. 18 ust. 5.
Postępowanie lecznicze w stosunku do osoby leczonej bez jej zgody
Art. 33.
1. Wobec osoby przyjętej do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody można stoso-
wać niezbędne czynności lecznicze, mające na celu usunięcie przewidzianych w
ustawie przyczyn przyjęcia bez zgody.
2. Lekarz wyznaczony do tych czynności zapoznaje osobę, o której mowa w ust. 1,
z planowanym postępowaniem leczniczym.
3. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Le-
karskiej określa, w drodze rozporządzenia, wykaz świadczeń zdrowotnych stwa-
rzających podwyższone ryzyko dla pacjenta, których zastosowanie wymaga
zgody osoby określonej w ust. 1 lub jej przedstawiciela ustawowego.
4. Przepisy ust. 1 i 2 nie mają zastosowania do osób umieszczonych w szpitalu psy-
chiatrycznym w trybie art. 24.
Art. 34.
Wobec osoby przyjętej do szpitala psychiatrycznego bez jej zgody przymus bezpo-
średni można stosować, poza okolicznościami określonymi w art. 18, także wtedy,
gdy jest to konieczne do dokonania niezbędnych czynności leczniczych, o których
mowa w art. 33. Przymus bezpośredni można także stosować w celu zapobieżenia
samowolnemu opuszczeniu przez tę osobę szpitala psychiatrycznego.
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 14/14
Wypisanie ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej tam bez jej zgody
Art. 35.
1. O wypisaniu ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w tym szpitalu
bez jej zgody postanawia ordynator (lekarz kierujący oddziałem), jeżeli uzna, że
ustały przewidziane w niniejszej ustawie przyczyny przyjęcia i pobytu tej osoby
w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody.
2. Osoba ta może za swoją pózniej wyrażoną zgodą pozostać w szpitalu psychia-
trycznym, jeżeli w ocenie lekarza jej dalszy pobyt w tym szpitalu jest celowy.
3. O wypisaniu ze szpitala w trybie ust. 1 i okolicznościach, o których mowa w ust.
2, kierownik szpitala psychiatrycznego zawiadamia sąd opiekuńczy.
Art. 36.
1. Osoba przebywająca w szpitalu psychiatrycznym może złożyć w szpitalu, w do-
wolnej formie, wniosek o nakazanie wypisania jej ze szpitala, co odnotowuje się
w dokumentacji medycznej.
2. Osoba przebywająca bez swojej zgody w szpitalu psychiatrycznym, jej przed-
stawiciel ustawowy, małżonek, rodzeństwo, krewni w linii prostej oraz osoba
sprawująca faktyczną nad nią opiekę mogą żądać wypisania tej osoby ze szpitala
psychiatrycznego nie wcześniej niż po upływie 30 dni od uprawomocnienia się
postanowienia sądu opiekuńczego w przedmiocie przyjęcia do szpitala lub dal-
szego leczenia tej osoby bez jej zgody w tym szpitalu. Żądanie takie może być
zgłoszone w dowolnej formie; odnotowuje się je w dokumentacji medycznej.
3. W razie odmowy wypisania, osoba przebywające w szpitalu oraz odpowiednio
inne osoby wymienione w ust. 2 mogą wystąpić do sądu opiekuńczego, w które-
go okręgu znajduje się ten szpital, o nakazanie wypisania. Wniosek składa się w
terminie 7 dni od powiadomienia tej osoby o odmowie wypisania oraz o termi-
nie i sposobie złożenia wniosku.
Art. 37.
Przepisy niniejszego rozdziału oraz art. 14 nie mają zastosowania do osób kierowa-
nych do szpitala psychiatrycznego przez właściwy organ państwowy na podstawie
innych ustaw.
Rozdział 4
Przyjęcie do domu pomocy społecznej
Art. 38.
Osoba, która wskutek choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego nie jest
zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i nie ma możliwości ko-
rzystania z opieki innych osób oraz potrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, lecz nie
wymaga leczenia szpitalnego, może być za jej zgodą lub zgodą jej przedstawiciela
ustawowego przyjęta do domu pomocy społecznej.
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 15/15
Art. 39.
1. Jeżeli osoba, o której mowa w art. 38, lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyra-
żają zgody na przyjęcie jej do domu pomocy społecznej, a brak opieki zagraża
życiu tej osoby, organ do spraw pomocy społecznej może wystąpić do sądu
opiekuńczego miejsca zamieszkania tej osoby z wnioskiem o przyjęcie do domu
pomocy społecznej bez jej zgody.
2. Z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, może wystąpić również kierownik szpita-
la psychiatrycznego, jeżeli przebywająca w nim osoba jest niezdolna do samo-
dzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a potrzebuje stałej
opieki i pielęgnacji, natomiast nie wymaga dalszego leczenia w tym szpitalu.
3. Jeżeli osoba wymagająca skierowania do domu pomocy społecznej ze względu
na swój stan psychiczny nie jest zdolna do wyrażenia na to zgody, o jej skiero-
waniu do domu pomocy społecznej orzeka sąd opiekuńczy.
Art. 40.
1. Przy wykonywaniu orzeczenia sądu opiekuńczego o przyjęciu do domu pomocy
społecznej stosuje się art. 18.
2. Przymus bezpośredni można także stosować w celu zapobieżenia samowolnemu
opuszczeniu przez tę osobę domu pomocy społecznej.
Art. 41.
1. Osoba przyjęta do domu pomocy społecznej w trybie art. 39, jej przedstawiciel
ustawowy, małżonek, krewni w linii prostej, rodzeństwo oraz osoba sprawująca
nad nią faktyczną opiekę - mogą występować do sądu opiekuńczego o zmianę
orzeczenia o przyjęciu do domu pomocy społecznej.
2. Z wnioskiem, o którym mowa w ust. 1, może także wystąpić kierownik domu
pomocy społecznej, jeżeli uzna, że zmieniły się okoliczności uzasadniające
orzeczenie o przyjęciu tej osoby do domu pomocy społecznej bez jej zgody.
Rozdział 5
Postępowanie przed sądem opiekuńczym
Art. 42.
W postępowaniu przed sądem opiekuńczym w sprawach określonych w niniejszej
ustawie stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania cywilnego o postę-
powaniu nieprocesowym, ze zmianami wynikającymi z niniejszej ustawy.
Art. 43.
1. Do szpitala psychiatrycznego i domu pomocy społecznej przeznaczonego dla
osób chorych psychicznie lub upośledzonych umysłowo ma prawo wstępu o
każdej porze sędzia w celu kontroli legalności przyjęcia i przebywania w takim
szpitalu lub domu pomocy społecznej osób z zaburzeniami psychicznymi, prze-
strzegania ich praw oraz kontroli warunków, w jakich one tam przebywają.
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 16/16
2. Minister Sprawiedliwości w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Spo-
łecznej oraz Ministrem Pracy i Polityki Socjalnej określa, w drodze rozporzą-
dzenia, szczegółowy sposób i tryb sprawowania kontroli, o której mowa w ust.
1.
Art. 44.
1. Dla osoby przebywającej w szpitalu psychiatrycznym sąd opiekuńczy miejsca
siedziby szpitala ustanawia na jej wniosek kuratora, jeżeli osoba ta w czasie po-
bytu w szpitalu potrzebuje pomocy do prowadzenia wszystkich swoich spraw
albo spraw określonego rodzaju. Zakres obowiązków oraz uprawnień kuratora
określa sąd opiekuńczy.
2. Jeżeli osoba przebywająca w szpitalu psychiatrycznym, ze względu na stan
zdrowia nie jest zdolna do złożenia wniosku, sąd opiekuńczy może ustanowić
dla niej kuratora z urzędu.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do osób chorych psychicznie lub upo-
śledzonych umysłowo, przebywających w domu pomocy społecznej.
nowe brzmienie ust.
Art. 45.
1a w art. 46 wchodzi
[1. W sprawach określonych w art. 25, 29, 36 ust. 3 i art. 39 sąd opiekuńczy orze-
w życie z dn.
ka w składzie jednego sędziego po przeprowadzeniu rozprawy; rozprawa po-
7.10.2007 r. (Dz.U. z
winna się odbyć nie pózniej niż w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku lub 2007 r. Nr 121, poz.
831).
otrzymania zawiadomienia, o którym mowa w art. 23 ust. 4.]
<1. W sprawach określonych w art. 25, 29, 36 ust. 3 i art. 39 sąd opiekuńczy
orzeka po przeprowadzeniu rozprawy; rozprawa powinna się odbyć nie
pózniej niż w terminie 14 dni od dnia wpływu wniosku lub otrzymania za-
wiadomienia, o którym mowa w art. 23 ust. 4.>
1a. W przypadkach uzasadnionych interesem osoby, której postępowanie dotyczy
bezpośrednio, sąd zarządza przeprowadzenie rozprawy w szpitalu.
2. Sędzia wizytujący szpital wysłuchuje osobę przyjętą do szpitala psychiatryczne-
go w trybie art. 23, 24 lub 28 nie pózniej niż w terminie 48 godzin od otrzyma-
nia zawiadomienia, o którym mowa w art. 23 ust. 4. W razie stwierdzenia, że
pobyt tej osoby w szpitalu psychiatrycznym jest oczywiście bezzasadny, sędzia
zarządza natychmiastowe jej wypisanie ze szpitala i wnosi o umorzenie postę-
powania.
nowe brzmienie ust. 1
w art. 45 wchodzi w
życie z dn. 28.07.2007
Art. 46.
r. (Dz.U. z 2007 r. Nr
1. W sprawach dotyczących przyjęcia osoby chorej psychicznie do szpitala psy-
112, poz. 766)
chiatrycznego oraz wypisania jej z takiego szpitala uczestnikami postępowania z
mocy prawa oprócz wnioskodawcy są: ta osoba oraz jej przedstawiciel ustawo-
wy. W miarę potrzeby sąd zawiadamia o rozprawie małżonka osoby, której po-
stępowanie dotyczy, oraz osobę sprawującą nad nią faktyczną opiekę; mogą oni
wziąć udział w każdym stanie sprawy i wtedy stają się uczestnikami.
[1a. Osoba, której postępowanie dotyczy bezpośrednio, może być doprowadzona na
rozprawę sądową na mocy zarządzenia sądowego. W tym przypadku stosuje się
odpowiednio art. 556 ż 2 Kodeksu postępowania cywilnego.]
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 17/17
<1a. Osoba, której postępowanie dotyczy bezpośrednio, może być doprowa-
dzona na rozprawę sądową na mocy zarządzenia sądowego. W tym przy-
padku stosuje się odpowiednio art. 547 ż 2 Kodeksu postępowania cywilne-
go.>
2. Przed wydaniem postanowienia co do istoty sprawy, sąd jest obowiązany uzy-
skać opinię jednego lub kilku lekarzy psychiatrów. Biegłym nie może być osoba,
która uczestniczyła w podjęciu decyzji o przyjęciu do szpitala lub odmowie wy-
pisania osoby chorej psychicznie ze szpitala psychiatrycznego.
2a. W przypadku gdy osoba psychicznie chora, która ma być poddana badaniu przez
biegłego, odmawia stawienia się w publicznym zakładzie psychiatrycznej opieki
zdrowotnej lub w inny sposób uchyla się od tego badania, sąd może zarządzić
doprowadzenie tej osoby do publicznego zakładu psychiatrycznej opieki zdro-
wotnej przez Policję.
2b. Zapewnienie realizacji postanowienia sądowego o przyjęciu do szpitala psychia-
trycznego osoby, o której mowa w art. 29 ust. 1, należy do marszałka wojewódz-
twa.
3. Przepisy ust. 1 i 2 stosuje się odpowiednio do postępowania o przyjęciu do domu
pomocy społecznej; do czasu przyjęcia osoby, o której mowa w art. 39, do domu
pomocy społecznej, organ do spraw pomocy społecznej powinien zapewnić jej
niezbędną pomoc.
4. Sąd zawiadamia prokuratora o potrzebie wzięcia udziału w postępowaniu, jeżeli
uzna to za konieczne.
Art. 46a.
Doprowadzenie przez Policję, o którym mowa w art. 46, następuje w obecności leka-
rza lub pielęgniarki publicznego zakładu opieki zdrowotnej.
Art. 47.
Do środków odwoławczych wnoszonych przez osobę, której postępowanie dotyczy
bezpośrednio, nie ma zastosowania przepis art. 368 Kodeksu postępowania cywilne-
go oraz w zakresie objętym treścią tego artykułu również przepis art. 370 tego ko-
deksu.
Art. 48.
Sąd może ustanowić dla osoby, której postępowanie dotyczy bezpośrednio, adwoka-
ta z urzędu, nawet bez złożenia wniosku, jeżeli osoba ta ze względu na stan zdrowia
psychicznego nie jest zdolna do złożenia wniosku, a sąd uzna udział adwokata w
sprawie za potrzebny.
Art. 49.
Szczegółowy sposób działania szpitala psychiatrycznego w sprawach przyjęcia oraz
wypisania ze szpitala psychiatrycznego określa, w drodze rozporządzenia, Minister
Zdrowia i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Sprawiedliwości, a w
sprawach odnoszących się do domu pomocy społecznej - Minister Pracy i Polityki
Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej oraz z Mini-
strem Sprawiedliwości.
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 18/18
Rozdział 6
Ochrona tajemnicy
Art. 50.
1. Osoby wykonujące czynności wynikające z niniejszej ustawy są obowiązane do
zachowania w tajemnicy wszystkiego, o czym powezmą wiadomość w związku
z wykonywaniem tych czynności, stosownie do odrębnych przepisów, a nadto z
zachowaniem przepisów niniejszego rozdziału.
2. Od obowiązku zachowania tajemnicy osoba wymieniona w ust. 1 jest zwolniona
w stosunku do:
1) lekarza sprawującego opiekę nad osobą z zaburzeniami psychicznymi,
2) właściwych organów administracji rządowej lub samorządowej co do oko-
liczności, których ujawnienie jest niezbędne do wykonywania zadań z zakre-
su pomocy społecznej,
3) osób współuczestniczących w wykonywaniu czynności w ramach pomocy
społecznej, w zakresie, w jakim to jest niezbędne,
4) służb ochrony państwa i ich upoważnionych pisemnie funkcjonariuszy lub
żołnierzy w zakresie niezbędnym do przeprowadzenia postępowania spraw-
dzającego na podstawie przepisów o ochronie informacji niejawnych.
Art. 51.
W dokumentacji dotyczącej badań lub przebiegu leczenia osoby, wobec której podję-
to czynności wynikające z niniejszej ustawy, nie utrwala się oświadczeń obejmują-
cych przyznanie się do popełnienia czynu zabronionego pod grozbą kary. Zasadę tę
stosuje się również do dokumentacji dotyczącej badań przeprowadzonych na żądanie
uprawnionego organu.
Art. 52.
1. Nie wolno przesłuchiwać osób obowiązanych do zachowania tajemnicy, stosow-
nie do przepisów niniejszego rozdziału, jako świadków na okoliczność wypo-
wiedzi osoby, wobec której podjęto czynności wynikające z niniejszej ustawy,
co do popełnienia przez nią czynu zabronionego pod grozbą kary.
2. Zakaz określony w ust. 1 stosuje się odpowiednio do lekarzy wykonujących
czynności biegłego.
Rozdział 7
Przepisy karne, zmiany w przepisach obowiązujących
oraz przepisy przejściowe i końcowe
Art. 53.
Kto podaje lekarzowi lub organowi właściwemu do wykonywania niniejszej ustawy
informacje o występujących u innej osoby objawach zaburzeń psychicznych, wie-
dząc, że te informacje są nieprawdziwe,
2007-07-11
�Kancelaria Sejmu s. 19/19
podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności
do roku .
Art. 54.
W ustawie z dnia 27 września 1991 r. o zasadach odpłatności za leki i artykuły sani-
tarne (Dz.U. Nr 94, poz. 422) w art. 11 w ust. 1 po wyrazie "zakazne," dodaje się
wyrazy "psychiczne oraz upośledzenie umysłowe,".
Art. 55.
1. Minister Zdrowia i Opieki Społecznej ustala, w drodze rozporządzenia, docelo-
wą sieć publicznych zakładów psychiatrycznej opieki zdrowotnej, o której mo-
wa w art. 6.
2. W ciągu sześciu miesięcy od dnia wejścia w życie ustawy Minister Pracy i Poli-
tyki Socjalnej w porozumieniu z Ministrem Zdrowia i Opieki Społecznej jest
zobowiązany do opracowania docelowej sieci domów pomocy społecznej dla
osób psychicznie chorych oraz środowiskowych domów samopomocy.
3. Pełna realizacja sieci, o których mowa w ust. 1 i 2, nastąpi w terminie do dnia 31
grudnia 2008 r.
Art. 56.
Ustawa wchodzi w życie po upływie trzech miesięcy od dnia ogłoszenia.
2007-07-11
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Ustawa o ochronie zdrowia psychicznegoustawa o ochronie zdrowia psychicznegoUstawa o ochronie zdrowia psychicznego Dz U 19940535 LjNarodowy Program Ochrony Zdrowia Psychicznego 2009 2015Ustawa o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobó tytoniowych Dz U 19960055 Lstrategia rozwoju ochrony zdrowia w Polsce na lata 2007 2013USTAWA O OCHRONIE OSÓB I MIENIA Z 22 SIERPNIA 1997 REkonomika i finansowanie w ochronie zdrowia 1więcej podobnych podstron