OCHRONA DÓBR KULTURY WEDAUG KONWENCJI
PODPISANEJ W HADZE 14 MAJA 1954 ROKU
12. Konwencja o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego ................................. & & .1
13. Regulamin Wykonawczy ..............................................................................................................12
14. Protokół ........................................................................................................................................20
15. Rezolucje ......................................................................................................................................22
12. KONWENCJA O OCHRONIE DÓBR KULTURALNYCH
W RAZIE KONFLIKTU ZBROJNEGO WRAZ Z REGULAMINEM
WYKONAWCZYM DO TEJ KONWENCJI ORAZ PROTOKÓA
O OCHRONIE DÓBR KULTURALNYCH W RAZIE KONFLIKTU
ZBROJNEGO, PODPISANE W HADZE DNIA 14 MAJA 1954 ROKU
(DzU z 1957 r. nr 46, poz. 212, załącznik)
AKT KOCCOWY KONFERENCJI MIDZYRZDOWEJ W SPRAWIE
OCHRONY DÓBR KULTURALNYCH W RAZIE KONFLIKTU ZBROJNEGO
Konferencja zwołana przez Organizację Narodów Zjednoczonych dla Wychowania,
Nauki i Kultury w celu opracowania i przyjęcia
Konwencji o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego,
Regulaminu wykonawczego do tejże Konwencji oraz
Protokołu dotyczącego Konwencji o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu
zbrojnego,
odbyła się w Hadze na zaproszenie Rządu Holandii od dnia 21 kwietnia do dnia 14
maja 1954 r. i przeprowadziła obrady nad projektami przygotowanymi przez Organizację
Narodów Zjednoczonych dla Wychowania. Nauki i Kultury.
Konferencja ustaliła następujące teksty:
Konwencję Haską o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego oraz
Regulamin wykonawczy do tejże Konwencji;
Protokół o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego.
Konwencję, Regulamin i Protokół, których teksty zostały zredagowane w językach
angielskim, francuskim, hiszpańskim i rosyjskim, załącza się do niniejszego Aktu.
Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury sporządzi
tłumaczenie tych tekstów na inne języki urzędowe Konferencji Generalnej.
Konferencja przyjęła ponadto trzy rezolucje, które załącza się do niniejszego Aktu.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni przez swoje Rządy, podpisali
niniejszy Akt Końcowy.
Sporządzono w Hadze, dnia 14 maja 1954 r. w językach angielskim, francuskim,
hiszpańskim i rosyjskim. Oryginał oraz załączone do niego dokumenty będą złożone w
archiwach Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
KONWENCJA O OCHRONIE DÓBR KULTURALNYCH
W RAZIE KONFLIKTU ZBROJNEGO
Wysokie umawiające się Strony,
stwierdzając, że dobra kulturalne doznały poważnych szkód w toku ostatnich
konfliktów i że w następstwie rozwoju techniki wojennej grozi im coraz bardziej
zniszczenie;
przeświadczone, że szkody wyrządzone dobrom kulturalnym, do jakiegokolwiek
należałyby one narodu, stanowią uszczerbek w dziedzictwie kulturalnym całej ludzkości,
gdyż każdy naród ma swój udział w kształtowaniu kultury światowej;
zważywszy, że zachowanie dziedzictwa kulturalnego posiada wielkie znaczenie dla
wszystkich narodów świata i że jest rzeczą doniosłą zapewnić temu dziedzictwu ochronę
międzynarodową;
kierując się zasadami dotyczącymi ochrony dóbr kulturalnych w razie konfliktu
zbrojnego, jakie ustalono w Konwencjach Haskich z lat 1899 i 1907 oraz w Pakcie
Waszyngtońskim z dnia 15 kwietnia 1935 r.;
zważywszy, że ochrona tych dóbr, aby być skuteczną, powinna być zorganizowana już
w czacie pokoju w drodze środków zarówno powziętych przez poszczególne państwa, jak
i międzynarodowych;
postanawiając poczynić wszelkie możliwe kroki dla ochrony dóbr kulturalnych;
zgodziły się na następujące postanowienia:
Rozdział I
Ogólne postanowienia dotyczące ochrony
Artykuł 1
Definicja dóbr kulturalnych
W rozumieniu niniejszej Konwencji uważa się za dobra kulturalne, bez względu na ich
pochodzenie oraz na osobę ich właściciela:
a) dobra ruchome lub nieruchome, które posiadają wielką wagę dla dziedzictwa
kulturalnego narodu, na przykład zabytki architektury, sztuki lub historii, zarówno
religijne, jak świeckie; stanowiska archeologiczne; zespoły budowlane posiadające jako
takie znaczenie historyczne lub artystyczne; dzieła sztuki, rękopisy, książki i inne
przedmioty o znaczeniu artystycznym, historycznym lub archeologicznym, jak również
zbiory naukowe i poważne zbiory książek, archiwaliów lub reprodukcji wyżej określonych
dóbr;
b) gmachy, których zasadniczym i stosowanym w praktyce przeznaczeniem jest
przechowywanie lub wystawianie dóbr kulturalnych ruchomych, określonych pod lit. a), na
przykład muzea, wielkie biblioteki, składnice archiwalne, jak również schrony mające na
celu przechowywanie w razie konfliktu zbrojnego, dóbr kulturalnych ruchomych, określo-
nych pod lit. a);
c) ośrodki obejmujące znaczną ilość dóbr kulturalnych określonych pod lit. a) i b),
zwane w dalszym ciągu ośrodkami zabytkowymi .
Artykuł 2
Ochrona dóbr kulturalnych
Ochrona dóbr kulturalnych w rozumieniu niniejszej Konwencji obejmuje opiekę nad
nimi oraz ich poszanowanie.
Artykuł 3
Opieka nad dobrami kulturalnymi
Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się przygotować już w czasie pokoju
opiekę nad dobrami kulturalnymi położonymi na ich własnym terytorium wobec dających
się przewidzieć następstw konfliktu zbrojnego podejmując w tym celu kroki, jakie uznają
za stosowne.
Artykuł 4
Poszanowanie dóbr kulturalnych
1. Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się szanować dobra kulturalne
położone zarówno na ich własnym terytorium, jak na terytoriach innych Wysokich
Umawiających się Stron, przez powstrzymanie się od używania tych dóbr i ich
bezpośredniego otoczenia oraz środków przeznaczonych do ich ochrony do celów, które
mogłyby wystawić te dobra w razie konfliktu zbrojnego na zniszczenie lub uszkodzenie,
oraz przez powstrzymanie się wobec nich od wszelkich aktów nieprzyjacielskich.
2. Zobowiązania określone w ust. 1 niniejszego artykułu mogą być uchylone w takim
jedynie wypadku, gdy uchylenia wymaga w sposób kategoryczny konieczność wojskowa.
3. Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się ponadto zakazać wszelkich aktów
kradzieży, rabunku lub bezprawnego przywłaszczenia dóbr kulturalnych, jakąkolwiek
przybrałyby one formę, jak również wszelkich aktów wandalizmu wymierzonych przeciw
nim, zapobiegać takim aktom, a w razie potrzeby powodować ich zaprzestanie.
Powstrzymają się również od stosowania rekwizycji wobec dóbr kulturalnych ruchomych
położonych na terytorium którejkolwiek innej Wysokiej Umawiającej się Strony.
4. Wysokie Umawiające się Strony powstrzymają się od wszelkich środków odwetu
wymierzonych przeciw dobrom kulturalnym.
5. Wysoka Umawiająca się Strona nie może uchylać się od zobowiązań, określonych
w niniejszym artykule, w stosunku do którejkolwiek innej Wysokiej Umawiającej się
Strony, powołując się na okoliczność, że Strona ta nie zastosowała środków opieki
przewidzianych w art. 3.
Artykuł 5
Okupacja
1. Wysokie Umawiające się Strony, które okupują w całości lub w części terytorium
innej Wysokiej Umawiającej się Strony, powinny w miarę możliwości popierać wysiłki
właściwych władz narodowych terytorium okupowanego, mając na celu zapewnienie
opieki nad jego dobrami kulturalnymi i ich zachowanie.
2. Jeżeli dla zachowania dóbr kulturalnych położonych na terytorium okupowanym,
a uszkodzonych przez działania wojenne konieczne są kroki natychmiastowe i jeżeli
właściwe władze narodowe nie mogą ich podjąć, Mocarstwo okupujące przedsięwezmie
w miarę możliwości najkonieczniejsze środki zachowawcze w ścisłej współpracy z tymi
władzami.
3. Każda Wysoka Umawiająca się Strona, której rząd uważany jest za rząd legalny
przez członków ruchu oporu, zwróci w miarę możności ich uwagę na obowiązek
przestrzegania postanowień Konwencji dotyczących poszanowania dóbr kulturalnych.
Artykuł 6
Oznaczanie dóbr kulturalnych
Zgodnie z postanowieniami art. 16 dobra kulturalne mogą być zaopatrzone w znak
rozpoznawczy ułatwiający ich identyfikację.
Artykuł 7
Środki o charakterze wojskowym
1. Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się wprowadzić już w czasie pokoju
w regulaminach lub instrukcjach, przeznaczonych do użytku swoich wojsk, postanowienia,
które by zapewniły przestrzeganie niniejszej Konwencji, oraz wpoić członkom swoich sił
zbrojnych poczucie szacunku dla kultury i dóbr kulturalnych wszystkich narodów.
2. Zobowiązują się one przygotować lub utworzyć już w czasie pokoju, w łonie swoich
sił zbrojnych, bądz komórki organizacyjne, bądz zespół osób o specjalnych kwalifikacjach,
którego zadaniem będzie czuwanie nad poszanowaniem dóbr kulturalnych i współpraca
z władzami cywilnymi, do których należy opieka nad tymi dobrami.
Rozdział II
O ochronie specjalnej
Artykuł 8
Przyznawanie ochrony specjalnej
1. Ochroną specjalną może być objęta ograniczona ilość schronów przeznaczonych do
przechowywania dóbr kulturalnych ruchomych w razie konfliktu zbrojnego oraz ośrodków
zabytkowych i innych dóbr kulturalnych nieruchomych o bardzo wielkim znaczeniu, pod
warunkiem, że:
a) znajdują się w dostatecznej odległości od wielkich ośrodków przemysłowych oraz od
wszelkich ważnych obiektów wojskowych stanowiących punkty wrażliwe, jak na przykład
lotnisk, radiowych stacji nadawczych, zakładów pracujących na rzecz obrony narodowej,
portów lub dworców kolejowych o pewnym znaczeniu, jak również wielkich linii komu-
nikacyjnych;
b) nie są użytkowane do celów wojskowych.
2. Schron dla dóbr kulturalnych ruchomych może być objęty ochroną specjalną bez
względu na swoje położenie, jeżeli jest zbudowany w taki sposób, że według wszelkiego
prawdopodobieństwa nie może ponieść szkody w bombardowaniu.
3. Ośrodek zabytkowy uważa się za użytkowany do celów wojskowych, jeżeli służy do
przemieszczania, chociażby tylko tranzytowego, osób wojskowych lub materiału
wojskowego, jak również jeżeli jest terenem czynności bezpośrednio związanych z
działaniami wojskowymi, z kwaterunkiem osób wojskowych lub z produkcją materiału
wojennego.
4. Natomiast nie jest uważane za użytkowanie do celów wojskowych strzeżenie dóbr
kulturalnych wymienionych w ust. 1 przez uzbrojonych strażników specjalnie powołanych
do tego zadania ani obecność w pobliżu dóbr kulturalnych sił policyjnych, do których
stałego zakresu działania należy zapewnienie porządku publicznego.
5. Dobro kulturalne, wymienione w ust. 1 niniejszego artykułu, położone w pobliżu
ważnego obiektu wojskowego w rozumieniu tegoż ustępu, może być jednak objęte ochroną
specjalną. Jeżeli Wysoka Umawiająca się Strona, która składa o to wniosek, zobowiąże się, że
w razie konfliktu zbrojnego zaniecha wszelkiego użytkowania odnośnego obiektu, a w szcze-
gólności, gdy chodzi o port, dworzec kolejowy lub lotnisko - wyłączy go z wszelkiego ru-
chu komunikacyjnego. Wyłączenie takie powinno być przygotowane już w czasie pokoju.
6. Ochrona specjalna zostaje przyznana dobru kulturalnemu przez wpisanie go do
Międzynarodowego Rejestru Dóbr Kulturalnych Objętych Ochroną Specjalną . Wpis ten
może być dokonany jedynie w sposób zgodny z postanowieniami niniejszej Konwencji i w
warunkach określonych w Regulaminie Wykonawczym.
Artykuł 9
Nietykalność dóbr kulturalnych objętych ochroną specjalną
Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się zapewnić nietykalność dóbr
kulturalnych objętych ochroną specjalną przez powstrzymanie się, z chwilą wciągnięcia do
Międzynarodowego Rejestru, od wszelkich aktów nieprzyjacielskich skierowanych
przeciw tym dobrom oraz od wszelkiego użytkowania bądz ich samych, bądz ich otoczenia
do celów wojskowych, z wyjątkiem wypadków przewidzianych w art. 8 ust. 5.
Artykuł 10
Oznaczanie i kontrola
W razie konfliktu zbrojnego dobra kulturalne objęte ochroną specjalną powinny być
zaopatrzone w znak rozpoznawczy opisany w art. 16 oraz udostępnione międzynarodowej
kontroli w sposób określony w Regulaminie Wykonawczym.
Artykuł 11
Cofnięcie przywileju nietykalności
1. Jeżeli jedna z Wysokich Umawiających się Stron dopuści się w stosunku do dobra
kulturalnego objętego ochroną specjalną pogwałcenia zobowiązań wynikających z art. 9,
Strona przeciwna jest na czas trwania tego pogwałcenia zwolniona z obowiązku
zapewnienia odnośnemu dobru nietykalności. Jednakże, o ile uważa to tylko za możliwe,
wystosowuje wpierw wezwanie o położenie kresu pogwałceniu w odpowiednim terminie.
2. Poza wypadkami przewidzianymi w ust. 1 niniejszego artykułu przywilej
nietykalności dobra kulturalnego objętego ochroną specjalną może być cofnięty jedynie w
wypadkach nie dającej się uniknąć konieczności wojskowej i jedynie na czas jej trwania.
Stwierdzić, że konieczność taka zachodzi, może jedynie dowódca jednostki
odpowiadającej dywizji bądz wyższej. We wszystkich wypadkach, w których okoliczności
na to pozwalają, decyzja cofnięcia przywileju nietykalności będzie komunikowana
odpowiednio wcześnie Stronie przeciwnej.
3. Strona cofająca przywilej nietykalności powinna zawiadomić o tym możliwie
najrychlej, pisemnie i z podaniem motywów, Komisarza Generalnego Dóbr Kulturalnych
przewidzianego w Regulaminie Wykonawczym.
Rozdział III
O transportach dóbr kulturalnych
Artykuł 12
Transport pod ochroną specjalną
1. Transport mający za wyłączny cel przewiezienie dóbr kulturalnych bądz w obrębie
pewnego terytorium, bądz na inne terytorium, może na wniosek zainteresowanej Wysokiej
Umawiającej się Strony odbywać się pod ochroną specjalną w warunkach przewidzianych
w Regulaminie Wykonawczym.
2. Transport pod ochroną specjalną pozostaje pod nadzorem międzynarodowym
przewidzianym w Regulaminie Wykonawczym i powinien być zaopatrzony w znak
rozpoznawczy określony w art. 16.
3. Wysokie Umawiające się Strony powstrzymają się od wszelkich aktów
nieprzyjacielskich wobec transportu pozostającego pod ochroną specjalną.
Artykuł 13
Transport w wypadkach nagłych
1. Jeżeli jedna z Wysokich Umawiających się Stron uważa, że bezpieczeństwo
pewnych dóbr kulturalnych wymaga ich przewiezienia, sprawa zaś jest tak nagła, że
procedura przewidziana w art. 12 nie może być zastosowana, zwłaszcza na początku
konfliktu zbrojnego, transport można zaopatrzyć w znak rozpoznawczy określony w
art. 16, chyba że transport taki był już przedmiotem prośby o przyznanie przywileju
nietykalności w rozumieniu art. 12, która została odrzucona. 0 transporcie należy w miarę
możliwości zawiadomić Strony przeciwne. Transport kierujący się ku terytorium innego
kraju nie może w żadnym razie używać znaku rozpoznawczego, jeżeli nie przyznano mu
wyraznie przywileju nietykalności.
2. Wysokie Umawiające się Strony przedsięwezmą w miarę możliwości środki
ostrożności konieczne do ochrony transportów, przewidzianych w ust. 1 niniejszego
artykułu, a zaopatrzonych w znak rozpoznawczy, przed skierowanymi przeciw nim aktami
nieprzyjacielskimi.
Artykuł 14
Nietykalność wobec zajęcia, zdobyczy i łupu
1. Przywilej nietykalności wobec zajęcia, zdobyczy i łupu przysługuje:
a) dobrom kulturalnym korzystającym z ochrony specjalnej przewidzianej w art. 12
bądz w art. 13;
b) środkom transportowym przeznaczonym wyłącznie do przewozu tych dóbr.
2. Niniejszy artykuł nie zawiera żadnego ograniczenia prawa wizyty i rewizji.
Rozdział IV
O personelu
Artykuł 15
Personel
W granicach, w jakich daje się to pogodzić z wymaganiami bezpieczeństwa, personel
przydzielony do ochrony dóbr kulturalnych powinien być w interesie tych dóbr szanowany;
jeśli dostanie się w ręce strony przeciwnej powinien mieć możność dalszego pełnienia
swych funkcji, o ile powierzone mu dobra kulturalne dostaną się również w ręce strony
przeciwnej.
Rozdział V
O znaku rozpoznawczym
Artykuł 16
Znak Konwencji
1. Znakiem rozpoznawczym Konwencji jest tarcza skierowana ostrzem w dół,
podzielona wzdłuż przekątnych na cztery pola, dwa błękitne i dwa białe (tarcza herbowa
złożona z błękitnego kwadratu, którego jeden z kątów tworzy ostrze tarczy, oraz
umieszczonego nad nim błękitnego trójkąta, rozgraniczonych po każdej stronie białym
trójkątem).
2. Znaku używa się bądz pojedynczo, bądz potrójnie w układzie trójkątnym (z jedną
tarczą u dołu), w warunkach określonych w art. 17.
Artykuł 17
Sposób użycia znaku
1. Znak rozpoznawczy w układzie potrójnym może być używany jedynie do identyfikacji:
a) dóbr kulturalnych nieruchomych korzystających z ochrony specjalnej;
b) transportów dóbr kulturalnych w warunkach określonych w art. 12 i 13;
c) schronów zaimprowizowanych w warunkach określonych w Regulaminie Wykonaw-
czym.
2. Pojedynczy znak rozpoznawczy może być używany jedynie do identyfikacji:
a) dóbr kulturalnych nie korzystających z ochrony specjalnej;
b) osób sprawujących czynności kontrolne zgodnie z Regulaminem Wykonawczym;
c) personelu przydzielonego do ochrony dóbr kulturalnych;
d) kart tożsamości określonych w Regulaminie Wykonawczym.
3. W czasie konfliktu zbrojnego zabrania się używania znaku rozpoznawczego w
jakichkolwiek innych wypadkach poza wymienionymi w poprzednich ustępach niniejszego
artykułu oraz używania do jakichkolwiek celów znaku podobnego do znaku
rozpoznawczego.
4. Znak rozpoznawczy nie może być umieszczony na dobrze kulturalnym
nieruchomym, o ile równocześnie nie umieści się na widocznym miejscu odpowiednio
podpisanego i datowanego upoważnienia wystawionego przez właściwą władzę Wysokiej
Umawiającej się Strony.
Rozdział VI
O zakresie zastosowania konwencji
Artykuł 18
Zastosowanie Konwencji
1. Z wyjątkiem postanowień, które powinny wejść w życie już w czasie pokoju,
niniejsza Konwencja będzie stosowana w razie wojny wypowiedzianej lub jakiegokolwiek
innego konfliktu zbrojnego, jaki może powstać, bądz pomiędzy dwiema Wysokimi
Umawiającymi się Stronami, bądz większą ich ilością, nawet jeżeli stan wojny przez jedną
lub więcej z nich nic został uznany.
2. Konwencja będzie stosowana również we wszystkich wypadkach okupacji bądz
całego terytorium jednej z Wysokich Umawiających się Stron bądz jego części, nawet
jeżeli okupacja ta nie napotka żadnego zbrojnego oporu.
3. Mocarstwa będące stronami niniejszej Konwencji pozostaną związane nią w swoich
wzajemnych stosunkach, nawet jeżeli jedno z Mocarstw biorących udział w konflikcie nie
jest jej stroną. Będą ponadto związane Konwencją również w stosunku do tego Mocarstwa,
o ile oświadczy ono, że przyjmuje jej postanowienia i o ile je stosuje.
Artykuł 19
Konflikty nie mające charakteru międzynarodowego
1. W razie konfliktu zbrojnego nie posiadającego charakteru międzynarodowego, a
powstałego na terytorium jednej z Wysokich Umawiających się Stron, każda ze stron
konfliktu będzie obowiązana stosować co najmniej postanowienia niniejszej Konwencji,
które dotyczą poszanowania dóbr kulturalnych.
2. Strony konfliktu będą dążyły do wprowadzenia w życie, w drodze układów
specjalnych, w całości lub w części również pozostałych postanowień niniejszej
Konwencji.
3. Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury może
zaofiarować stronom konfliktu swe usługi.
4. Zastosowanie powyższych postanowień nie będzie miało wpływu na sytuację prawną
stron konfliktu.
Rozdział VII
O wykonaniu konwencji
Artykuł 20
Regulamin Wykonawczy
Szczegóły dotyczące sposobu stosowania niniejszej Konwencji są określone w
Regulaminie Wykonawczym, który stanowi jej integralną cześć.
Artykuł 21
Mocarstwa opiekuńcze
Niniejsza Konwencja i jej Regulamin Wykonawczy będą stosowane przy współpracy
Mocarstw Opiekuńczych, którym powierzono czuwanie nad interesami Stron konfliktu.
Artykuł 22
Postępowanie pojednawcze
1. Mocarstwa Opiekuńcze udzielą swych dobrych usług we wszystkich wypadkach,
w których uznają to za wskazane w interesie dóbr kulturalnych, zwłaszcza jeżeli pomiędzy
Stronami konfliktu powstanie różnica zdań co do stosowania lub interpretacji postanowień
niniejszej Konwencji lub jej Regulaminu Wykonawczego.
2. W tym celu każde z Mocarstw Opiekuńczych może bądz na zaproszenie jednej ze
Stron lub Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania,
Nauki i Kultury, bądz z własnej inicjatywy zaproponować Stronom konfliktu zebranie ich
przedstawicieli, a w szczególności przedstawicieli władz powołanych do ochrony dóbr
kulturalnych, w razie potrzeby na odpowiednio wybranym terytorium neutralnym.
Strony konfliktu obowiązane są przychylić się do otrzymanej propozycji odbycia
zebrania. Mocarstwa Opiekuńcze zgłaszają do aprobaty Stronom konfliktu nazwisko
osobistości bądz będącej obywatelem Mocarstwa neutralnego, bądz zaproponowanej przez
Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i
Kultury, która będzie zaproszona do udziału w tym zebraniu w charakterze
przewodniczącego.
Artykuł 23
Pomoc UNESCO
1. Wysokie Umawiające się Strony mogą zwrócić się do Organizacji Narodów
Zjednoczonych dla Wychowania. Nauki i Kultury z prośbą o pomoc techniczną w
zorganizowaniu ochrony swoich dóbr kulturalnych lub w związku z jakimkolwiek innym
zagadnieniem wynikającym ze stosowania bądz niniejszej Konwencji, bądz jej Regulaminu
Wykonawczego. Organizacja udziela tej pomocy w granicach swojego programu i swoich
możliwości.
2. Organizacja jest uprawniona do występowania z własnej inicjatywy z propozycjami
na ten temat wobec Wysokich Umawiających się Stron.
Artykuł 24
Układy specjalne
1. Wysokie Umawiające się Strony mogą zawierać układy specjalne co do wszelkich
zagadnień, które ich zdaniem wymagają oddzielnego uregulowania.
2. Nie może być zawarty żaden układ specjalny umniejszający ochronę, jaką niniejsza
Konwencja zapewnia dobrom kulturalnym i personelowi przydzielonemu do ich ochrony.
Artykuł 25
Rozpowszechnienie Konwencji
Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się rozpowszechnić w swoich krajach
tekst niniejszej Konwencji i jej Regulaminu Wykonawczego możliwie najszerzej, zarówno
w czasie pokoju, jak i w czasie konfliktu zbrojnego. Zobowiązują się w szczególności
włączyć ich nauczanie do programów szkolenia wojskowego, a w miarę możności również
cywilnego, tak aby zasady ich mogły być znane całej ludności, a zwłaszcza siłom zbrojnym
i personelowi przydzielonemu do ochrony dóbr kulturalnych.
Artykuł 26
Przekłady i sprawozdania
1. Wysokie Umawiające się Strony prześlą sobie wzajemnie, za pośrednictwem
Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i
Kultury, urzędowe przekłady niniejszej Konwencji i jej Regulaminu Wykonawczego.
2. Ponadto, co najmniej raz na cztery lata, prześlą One Dyrektorowi Generalnemu
Sprawozdanie zawierające informacje, jakich udzielenie uznają za stosowne, o środkach
powziętych, przygotowanych lub zamierzonych przez ich właściwe władze celem
wykonania niniejszej Konwencji i jej Regulaminu Wykonawczego.
Artykuł 27
Zebrania
1. Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki
i Kultury może zwoływać za zgodą Rady Wykonawczej zebrania przedstawicieli Wysokich
Umawiających się Stron. Obowiązany jest zwołać zebranie, jeśli prosi o to co najmniej
jedna piąta ogólnej ilości Wysokich Umawiających się Stron.
2. Niezależnie od wszelkich innych kompetencji przyznanych mu przez niniejszą
Konwencję i jej Regulamin Wykonawczy, zadaniem zebrania jest badanie zagadnień
związanych ze stosowaniem niniejszej Konwencji i jej Regulaminu Wykonawczego oraz
formułowanie na ten temat zaleceń.
3. Zebranie może ponadto przystąpić do rewizji Konwencji lub jej Regulaminu
Wykonawczego, z zachowaniem postanowień art. 39, jeżeli reprezentowana jest na nim
większość Wysokich Umawiających się Stron.
Artykuł 28
Sankcje
Wysokie Umawiające się Strony zobowiązują się powziąć w ramach swoich systemów
prawa karnego wszelkie konieczne środki, ażeby osoby, które dopuściły się naruszenia
niniejszej Konwencji lub nakazały jej naruszenie, były bez względu na swoje
obywatelstwo ścigane i dosięgnięte sankcjami bądz karnymi, bądz dyscyplinarnymi.
Postanowienia końcowe
Artykuł 29
Języki
1. Niniejszą Konwencję sporządzono w językach angielskim, francuskim, hiszpańskim
i rosyjskim; wszystkie te cztery teksty są równie autentyczne.
2. Organizacja Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury poleci
sporządzić przekłady na inne języki urzędowe swojej Konferencji Generalnej.
Artykuł 30
Podpisanie
Niniejsza Konwencja będzie nosiła datę 14 maja 1954 r., a możność podpisania jej będą
miały aż do dnia 31 grudnia 1954 r. wszystkie państwa zaproszone na konferencję, która
odbyła się w Hadze od dnia 21 kwietnia do dnia 14 maja 1954 r.
Artykuł 31
Ratyfikacja
1. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji przez podpisujące ją Państwa zgodnie
z procedurą konstytucyjną każdego z nich.
2. Dokumenty ratyfikacyjne będą składane Dyrektorowi Generalnemu Organizacji
Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Artykuł 32
Przystąpienie
Począwszy od dnia jej wejścia w życie do niniejszej Konwencji będą mogły przystąpić
wszystkie Państwa wymienione w art. 30, które jej nie podpisały, jak również każde inne
Państwo zaproszone do przystąpienia przez Radę Wykonawczą Organizacji Narodów
Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Artykuł 33
Wejście w życie
1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie w trzy miesiące po złożeniu pięciu
dokumentów ratyfikacyjnych.
2. Następnie dla każdej z Wysokich Umawiających się Stron będzie ona wchodziła
w życie w trzy miesiące po złożeniu przez Nią dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu
przystąpienia.
3. W sytuacjach określonych w art. l8 i 19 dokumenty ratyfikacji lub przystąpienia,
złożone przez Strony konfliktu czy to przed rozpoczęciem kroków nieprzyjacielskich lub
okupacji, czy też po nim, wywołują skutki prawne natychmiast.
Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki
i Kultury roześle w takich wypadkach zawiadomienia przewidziane w art. 38 jak
najszybszą drogą.
Artykuł 34
Stosowanie
1. Każde z Państw będących stronami Konwencji w dniu jej wejścia w życie powezmie
w ciągu sześciu miesięcy wszelkie niezbędne środki, aby była ona istotnie stosowana.
2. Dla każdego Państwa, które złoży dokument ratyfikacyjny lub dokument
przystąpienia po dniu wejścia w życie Konwencji, okres tych sześciu miesięcy będzie biegł
od dnia złożenia dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
Artykuł 35
Rozszerzenie zasięgu terytorialnego Konwencji
Każda z Wysokich Umawiających się Stron bądz w chwili ratyfikacji lub przystąpienia,
bądz w dowolnym innym czasie, będzie mogła oświadczyć w drodze notyfikacji
skierowanej do Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla
Wychowania, Nauki i Kultury, że niniejsza Konwencja rozciąga się na wszystkie lub
niektóre spośród terytoriów, za których stosunki międzynarodowe Strona ta jest
odpowiedzialna. Notyfikacja ta wywoła skutki prawne w trzy miesiące po dniu jej
otrzymania.
Artykuł 36
Stosunek do poprzednich Konwencji
1. W stosunkach pomiędzy Mocarstwami, które są związane Konwencjami Haskimi
z dnia 29 lipca 1899 r. bądz z dnia 18 pazdziernika 1907 r., dotyczącymi praw i zwyczajów
wojny lądowej (IV) oraz bombardowania w czasie wojny przez siły morskie (IX), a które
są stronami Konwencji niniejszej, uzupełni ona wyżej wymienioną Konwencję (IX) i
Regulamin załączony do wyżej wymienionej Konwencji (IV) oraz zastąpi znak opisany
w art. 5 wyżej wymienionej Konwencji (IV) znakiem opisanym w art. 16 Konwencji
niniejszej dla wypadków, w których Konwencja i jej Regulamin Wykonawczy przewidują
używanie tego znaku rozpoznawczego.
2. W stosunkach pomiędzy Mocarstwami związanymi Paktem Waszyngtońskim z dnia
15 kwietnia 1935 r. o ochronie instytucji artystycznych i naukowych oraz zabytków
historycznnych (Paktem Roericha), a które są Stronami Konwencji niniejszej, uzupełni ona
Pakt Roericha oraz zastąpi flagę rozpoznawczą opisaną w art. III Paktu znakiem opisanym
w art. l6 Konwencji niniejszej dla wypadków, w których Konwencja i jej Regulamin
Wykonawczy przewidują używanie tego znaku rozpoznawczego.
Artykuł 37
Wypowiedzenie
1. Każda z Wysokich Umawiających się Stron będzie mogła wypowiedzieć niniejszą
Konwencję zarówno we własnym imieniu, jak w imieniu każdego z terytoriów, za których
stosunki międzynarodowe jest odpowiedzialna.
2. Wypowiedzenie będzie notyfikowane na piśmie dokumentem złożonym Dyrektorowi
Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
3. Wypowiedzenie wywoła skutki prawne w rok po otrzymaniu dokumentu
wypowiedzenia. Jeżeli jednak w chwili upływu tego roku Strona wypowiadająca będzie
wmieszana w konflikt zbrojny, skutki prawne wypowiedzenia ulegną zawieszeniu aż do
zakończenia kroków nieprzyjacielskich lub też czynności mających na celu repatriację dóbr
kulturalnych, w zależności od tego, który z tych terminów jest pózniejszy.
Artykuł 38
Zawiadomienia
Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki
i Kultury będzie zawiadamiał Państwa, o których mowa w art. 30 i 32, oraz Organizację
Narodów Zjednoczonych o złożeniu wszelkich dokumentów ratyfikacji, przystąpienia lub
przyjęcia, wymienionych w art. 31, 32 i 39, jak również o notyfikacjach i
wypowiedzeniach, wymienionych w art. 35, 37 i 39.
Artykuł 39
Rewizja Konwencji i jej Regulaminu Wykonawczego
1. Każda z Wysokich Umawiających się Stron może zgłosić poprawki do niniejszej
Konwencji i jej Regulaminu Wykonawczego. Każda zgłoszona poprawka będzie
zakomunikowana Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla
Wychowania, Nauki i Kultury, który prześle jej tekst wszystkim Wysokim Umawiającym
się Stronom, prosząc je zarazem o wypowiedzenie się w ciągu czterech miesięcy.
a) czy życzą sobie, aby została zwołana konferencja dla rozpatrzenia zgłoszonej poprawki;
b) czy też są zdania, że poprawkę należy przyjąć bez zwoływania konferencji;
c) czy wreszcie są zdania, że poprawkę należy odrzucić bez zwoływania konferencji.
2. Dyrektor Generalny prześle wszystkim Wysokim Umawiającym się Stronom
odpowiedzi otrzymane w wykonaniu ust. 1 niniejszego artykułu.
3. Jeżeli wszystkie Wysokie Umawiające się Strony, które w przepisanym terminie
złożyły swą wypowiedz na ręce Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów
Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury. Zawiadomią go zgodnie z lit. b) ust. 1
niniejszego artykułu, że ich zdaniem poprawkę należy przyjąć bez zwoływania konferencji,
Dyrektor Generalny przeprowadzi notyfikację ich decyzji zgodnie z art. 38. Poprawka
wywoła skutki prawne wobec wszystkich Wysokich Umawiających się Stron z upływem
dziewięćdziesięciu dni od daty tej notyfikacji.
4. Dyrektor Generalny zwoła konferencję Wysokich Umawiających się Stron dla
rozpatrzenia zgłoszonej poprawki, jeśli o zwołanie takiej konferencji prosi go co najmniej
jedna trzecia ogólnej ilości Wysokich Umawiających się Stron.
5. Poprawki do Konwencji lub jej Regulaminu Wykonawczego, rozpatrzone w sposób
przewidziany w ustępie poprzednim, wejdą w życie jedynie wówczas, gdy zostaną
uchwalone jednomyślnie przez Wysokie Umawiające się Strony reprezentowane na
konferencji, a następnie przyjęte przez każdą z Wysokich Umawiających się Stron.
6. Przyjęcie przez Wysokie Umawiające się Strony poprawek do Konwencji lub jej
Regulaminu Wykonawczego, uchwalonych przez konferencję wymienioną w ust. 4 i 5,
nastąpi przez złożenie formalnego dokumentu Dyrektorowi Generalnemu Organizacji
Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
7. Wejście w życie poprawek do niniejszej Konwencji lub jej Regulaminu
Wykonawczego jedynie poprawiony odpowiednio tekst Konwencji lub Regulaminu
Wykonawczego będzie mógł być przedmiotem ratyfikacji lub przystąpienia.
Artykuł 40
Rejestracja
Zgodnie z art. 102 Karty Narodów Zjednoczonych, niniejsza Konwencja będzie
zarejestrowana w Sekretariacie Narodów Zjednoczonych na wniosek Dyrektora
Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Na dowód czego niżej podpisani należycie upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.
Sporządzono w Hadze dnia 14 maja 1954 r. w jednym egzemplarzu, który będzie
złożony w archiwach Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i
Kultury, a którego uwierzytelnione odpisy będą dostarczone wszystkim Państwom
wymienionym w artykułach 30 i 32 oraz Organizacji Narodów Zjednoczonych.
13. REGULAMIN WYKONAWCZY DO KONWENCJI
O OCHRONIE DÓBR KULTURALNYCH W RAZIE
KONFLIKTU ZBROJNEGO
Rozdział I
O kontroli
Artykuł 1
Międzynarodowa lista osobistości
Z chwilą wejścia w życie Konwencji Dyrektor Generalny Organizacji Narodów
Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury zestawi międzynarodową listę
obejmującą wszystkie osobistości, zgłoszone przez Wysokie Umawiające się Strony jako
nadające się do sprawowania funkcji Komisarza Generalnego do Spraw Dóbr
Kulturalnych. Z inicjatywy Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych
dla Wychowania, Nauki i Kultury lista ta będzie periodycznie rewidowana, zgodnie z
wnioskami zgłaszanymi przez Wysokie Umawiające się Strony.
Artykuł 2
Organizacja kontroli
Z chwilą, gdy Wysoka Umawiająca się Strona stanie się uczestniczką konfliktu
zbrojnego, do którego ma zastosowanie art. 18 Konwencji:
a) Strona ta wyznacza przedstawiciela dla dóbr kulturalnych położonych na swoim
terytorium, a w razie zajęcia obcego terytorium powinna wyznaczyć oddzielnego
przedstawiciela dla dóbr kulturalnych, które się na nim znajdują;
b) Mocarstwo Opiekuńcze każdej ze Stron znajdujących się w konflikcie z tą Wysoką
Umawiającą się Stroną wyznaczy przy niej delegatów, zgodnie z poniższym art. 3;
c) będzie wyznaczony przy tej Wysokiej Umawiającej się Stronie Komisarz Generalny
do Spraw Dóbr Kulturalnych, zgodnie z poniższym art. 4.
Artykuł 3
Wyznaczenie delegatów Mocarstw Opiekuńczych
Mocarstwo Opiekuńcze wyznacza swoich delegatów spośród członków swojego
personelu dyplomatycznego lub konsularnego lub też za zgodą Strony, przy której mają
wykonywać swoje zadania, spośród innych osób.
Artykuł 4
Wyznaczenie Komisarza Generalnego
1. Komisarz Generalny do Spraw Dóbr Kulturalnych będzie wybrany spośród
osobistości objętych międzynarodową listą za obopólną zgodą przez Stronę, przy której ma
wykonywać swoje zadania, oraz przez Mocarstwa Opiekuńcze Stron znajdujących się z nią
w konflikcie.
2. Jeżeli Strony w ciągu trzech tygodni od rozpoczęcia rozmów na ten temat nie dojdą
do porozumienia, zwrócą się do Prezesa Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości
z prośbą o wyznaczenie Komisarza Generalnego, który obejmie to stanowisko dopiero po
uzyskaniu zgody Strony, przy której ma wykonywać swoje zadania.
Artykuł 5
Uprawnienia delegatów
Delegaci Mocarstw Opiekuńczych stwierdzają naruszenia Konwencji; za zgodą Strony,
przy której pełnią swoją misję, badają okoliczności, w jakich naruszenia się wydarzyły;
czynią na miejscu demarche, aby ich zaniechano, a w razie potrzeby zawiadamiają o nich
Komisarza Generalnego; informują go zarazem bieżąco o swojej działalności.
Artykuł 6
Uprawnienia Komisarza Generalnego
1. Komisarz Generalny do Spraw Dóbr Kulturalnych zajmuje się, wraz z
przedstawicielem Strony, przy której pełni swoje zadania, oraz z zainteresowanymi
delegatami, wszelkimi przedstawionymi sobie sprawami, które wiążą się z Wykonaniem
Konwencji.
2. Posiada on prawo decyzji i nominacji w wypadkach określonych w niniejszym
Regulaminie.
3. Ma on prawo - za zgodą Strony, przy której pełni swoje zadania - bądz zarządzić
przeprowadzenie dochodzenia, bądz sam je przeprowadzić.
4. Podejmuje on wobec Stron konfliktu lub wobec ich Mocarstw Opiekuńczych
wszelkie demarche, jakie uważa za pożyteczne dla wykonania Konwencji.
5. Sporządza on niezbędne sprawozdania na temat wykonania Konwencji i składa je
zainteresowanym Stronom, jak również Mocarstwom Opiekuńczym. Odpisy ich przesyła
Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki
i Kultury, który może posługiwać się jedynie zawartymi w nich danymi technicznymi.
6. W braku Mocarstwa Opiekuńczego Komisarz Generalny pełni funkcje przyznane
Mocarstwu Opiekuńczemu w art. 21 i 22 Konwencji.
Artykuł 7
Inspektorzy i rzeczoznawcy
1. Ilekroć Komisarz Generalny do Spraw Dóbr Kulturalnych bądz na prośbę
zainteresowanych delegatów, bądz po zasięgnięciu ich zdania, uważa to za konieczne,
przedstawia do aprobaty Stronie, przy której pełni swoje zadania, kandydaturę osoby, która
miałaby pełnić określoną misję w charakterze inspektora dóbr kulturalnych. Inspektor ten
jest odpowiedzialny jedynie przed Komisarzem Generalnym.
2. Komisarz Generalny, delegaci i inspektorzy mogą uciekać się do usług
rzeczoznawców, których kandydatury przedstawia się również do aprobaty Stronie
wymienionej w poprzednim ustępie.
Artykuł 8
Wykonywanie zadań kontrolnych
Komisarze Generalni do Spraw Dóbr Kulturalnych, delegaci Mocarstw Opiekuńczych,
inspektorzy i rzeczoznawcy nie powinni w żadnym razie wykraczać poza granice swoich
zadań. Powinni oni w szczególności brać pod uwagę wymagania bezpieczeństwa Wysokiej
Umawiającej się Strony, przy której pełnią swoje zadania, i we wszelkich okolicznościach
działać zgodnie z wymaganiami sytuacji wojskowej zakomunikowanymi przez tę Wysoką
Umawiającą się Stronę.
Artykuł 9
Substytucja Mocarstw Opiekuńczych
Jeżeli Strona konfliktu w ogóle nie korzysta z usług Mocarstwa Opiekuńczego bądz
przestaje z nich korzystać, może zwrócić się do jednego z Państw neutralnych z prośbą
o objęcie Funkcji Mocarstwa Opiekuńczego w zakresie wyznaczenia Komisarza
Generalnego do Spraw Dóbr Kulturalnych zgodnie z procedurą określoną wyżej w art. 4.
Wyznaczony w ten sposób Komisarz Generalny powierza w razie potrzeby inspektorom
funkcje delegatów Mocarstw Opiekuńczych, określone w niniejszym Regulaminie.
Artykuł 10
Koszty
Uposażenie i wydatki Komisarza Generalnego do Spraw Dóbr Kulturalnych, jak
również inspektorów i rzeczoznawców, będą opłacane przez Stronę, przy której pełnią oni
swoje zadania.
Uposażenie i wydatki delegatów Mocarstw Opiekuńczych będą przedmiotem
porozumienia między tymi Mocarstwami a Państwami, których interesów one bronią.
Rozdział II
O ochronie specjalnej
Artykuł 11
Schrony zaimprowizowane
1. Jeżeli Wysoka Umawiająca się Strona w czasie konfliktu zbrojnego zmuszona jest
przez nieprzewidziane okoliczności do urządzenia schronu zaimprowizowanego i jeżeli
pragnie, aby schron taki został umieszczony pod ochroną specjalną, komunikuje to
natychmiast Komisarzowi Generalnemu, który przy Niej pełni swoje zadania.
2. Jeżeli Komisarz Generalny jest zdania, że zarówno okoliczności, jak znaczenie
ukrytych w zaimprowizowanym schronie dóbr kulturalnych usprawiedliwiają taki środek,
może upoważnić Wysoką Umawiająca się Stronę do umieszczenia na schronie znaku
rozpoznawczego określonego w art. 16 Konwencji.
Decyzję swoją komunikuje bezzwłocznie zainteresowanym delegatom Mocarstw
Opiekuńczych, z których każdy w ciągu trzydziestu dni może zażądać natychmiastowego
usunięcia znaku.
3. Z chwilą gdy delegaci ci wyrażą zgodę lub gdy okres trzydziestu dni przeminął, a
żaden z nich nie zgłosił sprzeciwu, zaimprowizowany schron zaś odpowiada zdaniem
Komisarza Generalnego warunkom określonym w art. 8 Konwencji, Komisarz Generalny
zwraca się do Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla
Wychowania, Nauki i Kultury z prośbą o wpisanie schronu do Rejestru Dóbr Kulturalnych
Objętych Ochroną Specjalną.
Artykuł 12
Międzynarodowy Rejestr Dóbr Kulturalnych Objętych Ochroną Specjalną
1. Ustanawia się Międzynarodowy Rejestr Dóbr Kulturalnych Objętych Ochroną
Specjalną .
2. Rejestr ten prowadzi Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla
Wychowania, Nauki i Kultury. Kopie jego przesyła Sekretarzowi Generalnemu Organizacji
Narodów Zjednoczonych oraz Wysokim Umawiającym się Stronom.
3. Rejestr dzieli się na rozdziały, z których każdy oznaczony jest nazwą jednej z
Wysokich Umawiających się Stron. Każdy rozdział dzieli się na trzy części, zatytułowane:
schrony, ośrodki zabytkowe, inne dobra kulturalne nieruchome.
Dyrektor Generalny ustala, jakie szczegóły powinny znajdować się w każdym rozdziale.
Artykuł 13
Wnioski o wpisanie do rejestru
1. Każda z Wysokich, Umawiających się Stron może składać Dyrektorowi
Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania Nauki i Kultury
wnioski o wpisanie do rejestru określonych schronów, ośrodków zabytkowych lub innych
dóbr kulturalnych nieruchomych, położonych na swoim terytorium. .
Wniosek powinien zawierać wskazówki dotyczące miejsca położenia dóbr i stwierdzać,
że odpowiadają one warunkom określonym w art. 8 Konwencji.
2. W razie okupacji wnioski o wpisanie do rejestru ma prawo składać Mocarstwo
okupujące.
3. Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki
i Kultury przesyła bezzwłocznie odpisy wniosków o wpisanie do rejestru każdej z
Wysokich Umawiających się Stron.
Artykuł 14
Sprzeciw
1. Każda z Wysokich Umawiających się Stron może sprzeciwić się wpisaniu dobra
kulturalnego do rejestru pismem skierowanym do Dyrektora Generalnego Organizacji
Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury. Pismo to powinno do niego
wpłynąć w przeciągu czterech miesięcy od dnia, w którym wysłał odpis wniosku o
wpisanie do rejestru.
2. Sprzeciw należy uzasadnić. Dopuszczalne jest jedynie uzasadnienie:
a) że dane dobro nie jest dobrem kulturalnym lub też
b) że nie zostały wypełnione warunki określone w art. 8 Konwencji.
3. Dyrektor Generalny rozsyła bezzwłocznie Wysokim Umawiającym się Stronom
odpisy pisma zawierającego sprzeciw. W razie potrzeby zasięga opinii Międzynarodowego
Komitetu do Spraw Zabytków, Miejsc o Znaczeniu Artystycznym i Historycznym oraz
Wykopalisk Archeologicznych, a nadto, jeżeli uważa to za pożyteczne, jakiejkolwiek innej
organizacji lub osobistości o odpowiednich kwalifikacjach.
4. Dyrektor Generalny lub Wysoka Umawiająca się Strona składająca wniosek o
wpisanie do rejestru mogą podejmować wszelkie kroki, jakie uznają za konieczne. Wobec
Wysokich Umawiających się Stron, które zgłosiły sprzeciw, aby wywołać jego cofnięcie.
5. Jeżeli Wysoka Umawiająca się Strona, która w czasie pokoju złożyła wniosek o
wpisanie dobra kulturalnego do rejestru, znajdzie się w konflikcie zbrojnym zanim wpis
został dokonany, dobro kulturalne, o które chodzi, będzie natychmiast wpisane do rejestru
przez Dyrektora Generalnego prowizorycznie aż do chwili potwierdzenia, wycofania lub
obalenia sprzeciwu, jaki bądz został, bądz może być zgłoszony.
6. Jeżeli w ciągi sześciu miesięcy od dnia, w którym Dyrektor Generalny otrzymał
pismo zawierające sprzeciw, nie otrzyma on od Wysokiej Umawiającej się Strony, która
zgłosiła sprzeciw, zawiadomienia, że sprzeciw zostaje wycofany, Wysoka Umawiająca się
Strona, która zgłosiła wniosek o wpisanie do rejestru, może wystąpić na drogę arbitrażu
w sposób określony w ustępie następnym.
7. Wniosek arbitrażowy należy zgłosić najpózniej do roku od dnia, w którym Dyrektor
Generalny otrzymał pisemny sprzeciw. Każda ze Stron sporu wyznacza jednego arbitra.
Jeżeli wobec wniosku o wpisanie do rejestru zgłoszono więcej niż jeden sprzeciw,
Wysokie Umawiające się Strony, które je zgłosiły, wyznaczają wspólnie jednego arbitra.
Obaj arbitrzy wybierają superarbitra spośród osób objętych listą międzynarodową
wymienioną w art. 1 niniejszego Regulaminu; jeżeli nie mogą uzgodnić wyboru, zwracają
się do Prezesa Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości z prośbą o Wyznaczenie
superarbitra, niekoniecznie spośród osób objętych listą międzynarodową. Utworzony w ten
sposób trybunał arbitrażowy sam określa swoją procedurę. Od jego orzeczeń nie
przysługuje odwołanie.
8. Każda z Wysokich Umawiających się Stron może oświadczyć w chwili, gdy
powstaje spór, którego jest stroną, że nie życzy sobie zastosowania procedury arbitrażowej
określonej w poprzednim ustępie. W takim wypadku Dyrektor Generalny przedstawia
sprzeciw wobec wniosku o wpisanie do rejestru Wysokim Umawiającym się Stronom.
Sprzeciw zostaje zatwierdzony jedynie wówczas, jeżeli Wysokie Umawiające się Strony
powezmą taką decyzję większością dwóch trzecich liczby głosujących. Głosowanie
odbędzie się w drodze korespondencji, chyba że Dyrektor Generalny Organizacji Narodów
Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury uzna za niezbędne zwołać konferencję
na podstawie uprawnień, jakie mu przyznaje art. 27 Konwencji. Jeżeli Dyrektor Generalny
postanowi przeprowadzić głosowanie w drodze korespondencji, zwróci się do Wysokich
Umawiających się Stron z prośbą o nadesłanie mu swojego głosu w zapieczętowanej
kopercie w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym skierował do nich tę prośbę.
Artykuł l 5
Wpisanie do rejestru
1. Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki
i Kultury poleca wpisać do rejestru pod numerem bieżącym każde dobro kulturalne, co do
którego wpłynął wniosek, jeżeli wniosek ten nie spowodował sprzeciwu w terminie
określonym w art. 14 ust. 1.
2. Jeżeli został zgłoszony sprzeciw, Dyrektor Generalny, z wyjątkiem wypadków
przewidzianych w art. 14 ust. 5, przeprowadzi wpisanie dobra kulturalnego do rejestru
tylko wówczas, jeżeli sprzeciw został wycofany lub też nie został zatwierdzony w drodze
procedury określonej w art. 14 ust. 7 bądz 8.
3. Ilekroć zajdzie wypadek przewidziany w art. 11 ust. 3, Dyrektor Generalny
przeprowadzi wpis do rejestru na wniosek Komisarza Generalnego do Spraw Dóbr
Kulturalnych.
4. Dyrektor Generalny przesyła bezzwłocznie Sekretarzowi Generalnemu Organizacji
Narodów Zjednoczonych, Wysokim Umawiającym się Stronom oraz na prośbę Strony,
która złożyła wniosek o wpisanie, wszelkim innym państwom wymienionym w art. 30 i 32
Konwencji, uwierzytelniony odpis każdego wpisu do rejestru. Wpis wywołuje skutki
prawne w trzydzieści dni po rozesłaniu tych odpisów.
Artykuł 16
Skreślenie z rejestru
1. Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki
i Kultury poleca skreślić dobro kulturalne z rejestru:
a) na wniosek Wysokiej Umawiającej się Strony. na której terytorium dobro kulturalne
się znajduje;
b) jeżeli Wysoka Umawiająca się Strona, która prosiła o wpisanie do rejestru,
wypowiedziała Konwencję, z chwilą gdy to wypowiedzenie wywołuje skutki prawne;
c) w wypadku przewidzianym w art. 14 ust. 5, jeżeli sprzeciw został zatwierdzony
w drodze procedury określonej w art. l4 ust. 7 bądz 8.
2. Dyrektor Generalny przesyła bezzwłocznie uwierzytelniony odpis każdego skreślenia
z rejestru Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz wszystkim
Państwom. które otrzymały odpis wpisu. Skreślenie wywołuje skutki prawne w trzydzieści
dni po rozesłaniu tych odpisów.
Rozdział III
O transportach dóbr kulturalnych
Artykuł 1
Procedura uzyskania przywileju nietykalności
1. Wniosek przewidziany w art. 12 ust. 1 Konwencji należy skierować do Komisarza
Generalnego do Spraw Dóbr Kulturalnych.
Powinien on przedstawiać powody, które go wywołały, oraz określać w przybliżeniu
ilość i znaczenie dóbr kulturalnych, które mają być przewiezione, obecne ich
pomieszczenie, pomieszczenie, do którego mają być przewiezione, środki transportu,
projektowaną trasę i datę transportu, jak również wszelkie inne informacje.
2. Jeżeli Komisarz Generalny, po zasięgnięciu opinii, które uważa za wskazane zebrać,
sądzi, że przewóz jest uzasadniony, konsultuje właściwych delegatów Mocarstw
Opiekuńczych na temat projektowanych szczegółów wykonawczych. W następstwie tej
konsultacji zawiadamia o transporcie zainteresowane Strony konfliktu, zamieszczając w
tym zawiadomieniu wszelkie potrzebne informacje.
3. Komisarz Generalny wyznacza inspektora lub inspektorów, którzy upewniają się, że
transport zawiera jedynie dobra kulturalne wymienione w odnośnym wniosku, że odbywa
się w uzgodniony sposób i że jest zaopatrzony w znak rozpoznawczy. Inspektor lub
inspektorzy towarzyszą transportowi aż do miejsca przeznaczenia.
Artykuł 18
Transport za granicę
Transport pod ochroną specjalną, który kieruje się ku terytorium innego kraju, podlega
nie tylko art. 12 Konwencji i art. 17 niniejszego Regulaminu, ale nadto następującym
postanowieniom:
a) w czasie pobytu dóbr kulturalnych na terytorium innego Państwa państwo to będzie
ich depozytariuszem, zapewni tym dobrom opiekę co najmniej równą tej, jaką otacza
własne dobra kulturalne o podobnym znaczeniu;
b) Państwo będące depozytariuszem zwróci dobra kulturalne dopiero po zakończeniu
konfliktu; zwrot nastąpi w przeciągu sześciu miesięcy od daty złożenia odnośnej prośby;
c) w czasie wszelkich operacji transportowych oraz w czasie pobytu na terytorium
każdego obcego Państwa dobra kulturalne będą wyłączone z wszelkiego rodzaju zajęcia,
dysponować zaś nimi nie będzie mógł ani deponent ani depozytariusz; jednakże, jeśli
będzie tego wymagało bezpieczeństwo dóbr kulturalnych, depozytariusz za zgodą
deponenta będzie mógł zarządzić przewiezienie ich na terytorium kraju trzeciego z
zachowaniem warunków określonych w niniejszym artykule;
d) prośba o objęcie ochroną specjalną powinna zawierać wzmiankę, że Państwo, na
którego terytorium dobra kulturalne mają być przewiezione, przyjmuje postanowienia
niniejszego artykułu.
Artykuł 19
Terytorium okupowane
Ilekroć Wysoka Umawiająca się Strona, która okupuje terytorium innej Wysokiej
Umawiającej się Strony, przewozi dobra kulturalne do schronu położonego w innym
punkcie tego terytorium, nie mogąc zastosować procedury określonej w art. 17
Regulaminu, przewiezienie to nie będzie uważane za bezprawne przywłaszczenie w
rozumieniu art. 4 Konwencji, jeżeli Komisarz Generalny do Spraw Dóbr Kulturalnych
zaświadczy pisemnie po przekonsultowaniu osób sprawujących zazwyczaj pieczę nad tymi
dobrami, że okoliczności czynią to przewiezienie niezbędnym.
Rozdział IV
O znaku rozpoznawczym
Artykuł 20
Umieszczanie znaku
1. Umieszczenie znaku rozpoznawczego i stopień jego widoczności pozostawia się
uznaniu właściwych władz każdej z Wysokich Umawiających się Stron. Znak może być
umieszczony na flagach lub na opaskach; może również być wymalowany na samym
obiekcie lub uwidoczniony na nim w jakikolwiek inny odpowiedni sposób.
2. W razie konfliktu zbrojnego, niezależnie od możliwości przyjęcia systemu jeszcze
dokładniejszego znakowania, należy umieszczać znak w sposób dobrze widoczny za dnia,
tak z powietrza jak z ziemi, na transportach w wypadkach określonych w art. 12 i 13
Konwencji. Znak powinien być dobrze widoczny za dnia:
a) w regularnych odstępach wystarczających do dokładnego oznaczenia obwodu
ośrodka zabytkowego objętego ochroną specjalną;
b) przy wejściu do innych dóbr kulturalnych nieruchomych objętych ochroną specjalną.
Artykuł 21
Określanie tożsamości osób
1. Osoby. o których mowa w art. 17 ust. 2 lit. b) i c) Konwencji, mogą nosić na
ramieniu opaskę zaopatrzoną w znak rozpoznawczy, wystawioną i opieczętowaną przez
właściwe władze.
2. Osoby te będą posiadały specjalne karty tożsamości zaopatrzone w znak
rozpoznawczy. Karta powinna wymieniać co najmniej nazwisko i imiona, datę urodzenia,
tytuł lub stopień oraz stanowisko posiadacza, a nadto zawierać fotografię właściciela i bądz
jego podpis, bądz odciski palców, bądz jedno i drugie. Na karcie należy wreszcie umieścić
suchą pieczęć właściwych władz.
3. Każda z Wysokich Umawiających się Stron ustala wzór swojej karty tożsamości,
kierując się wzorem załączonym przykładowo do niniejszego Regulaminu. Wysokie
Umawiające się Strony przesyłają sobie wzajemnie przyjęte wzory kart. Każdą kartę
tożsamości wystawia się w miarę możności co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których
jeden zachowuje Państwo wystawiające kartę.
4. Osób wyżej wymienionych nie można, bez uzasadnionej przyczyny, pozbawić ani
karty tożsamości, ani prawa noszenia opaski.
Fotografia
Podpis lub odciski
posiadacza
palców lub jedno i
drugie
KARTA TOŻSAMOŚCI
dla personelu przydzielonego
Pieczęć sucha
do ochrony dóbr kulturalnych
władzy wysta-
wiającej kartę
Nazwisko
.......................................................
Imiona Wzrost Oczy Włosy
............................................................
Data urodzenia
Inne elementy identyfikacji
...............................................
.......................................................................
Tytuł lub stopień
.
............................................
.......................................................................
Stanowisko .................................................... .
.......................................................................
.
jest posiadaczem niniejszej karty tożsamości
.......................................................................
na podstawie Konwencji Haskiej z dnia
.
14 maja 1954 r. o ochronie dóbr
.......................................................................
kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego.
.
.......................................................................
Data wystawienia Numer karty
.
............................
.......................................................................
....................
.
.......................................................................
.
.......................................................................
.
14. PROTOKÓA
Wysokie Umawiające się Strony uzgodniły co następuje:
I
1. Każda z Wysokich Umawiających się Stron zobowiązuje się zapobiegać wywozowi
z terytoriów okupowanych przez siebie w czasie konfliktu zbrojnego, dóbr kulturalnych
określonych w art. 1 Konwencji o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego,
podpisanej w Hadze dnia 14 maja 1954 r.
2. Każda z Wysokich Umawiających się Stron zobowiązuje się zabezpieczyć dobra
kulturalne wwiezione na swoje terytorium, a pochodzące bezpośrednio lub pośrednio z ja-
kiegokolwiek terytorium okupowanego. Zabezpieczenie będzie zastosowane bądz z urzędu
przy wwozie, bądz też, jeśli to nie nastąpiło, na prośbę władz odnośnego terytorium.
3. Każda z Wysokich Umawiających się Stron zobowiązuje się po zakończeniu działań
wojennych zwrócić właściwym władzom terytorium poprzednio okupowanego dobra
kulturalne znajdujące się na swoim terytorium, jeżeli dobra te zostały wywiezione z
naruszeniem zasady ustalonej w ust. 1. Dobra te nigdy nie będą mogły być zatrzymane
tytułem odszkodowań wojennych.
4. Wysoka Umawiająca się Strona, która miała obowiązek zapobiec wywozowi dóbr
kulturalnych z okupowanego przez siebie terytorium, powinna wypłacić odszkodowanie
posiadaczom w dobrej wierze dóbr kulturalnych, które podlegają zwrotowi zgodnie z
ustępem poprzednim.
II
5. Dobra Kulturalne pochodzące z terytorium jednej z Wysokich Umawiających się
Stron, a zdeponowane przez nią na terytorium innej Wysokiej Umawiającej się Strony dla
ochrony przed niebezpieczeństwami konfliktu zbrojnego, będą zwrócone przez tę ostatnią
po zakończeniu działań wojennych właściwym władzom terytorium pochodzenia.
III
6. Niniejszy Protokół będzie nosił datę 14 maja 1954 r., a możność podpisania go będą
miały aż do dnia 31 grudnia 1954 r. wszystkie Państwa zaproszone na konferencję, która
odbyła się w Hadze od dnia 21 kwietnia do dnia 14 maja 1954 roku.
7. a) Niniejszy Protokół podlega ratyfikacji przez podpisujące go Państwa zgodnie
z procedurą konstytucyjną każdego z nich.
b) Dokumenty ratyfikacyjne będą składane Dyrektorowi Generalnemu Organizacji
Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
8. Począwszy od dnia jego wejścia w życie, do niniejszego protokołu będą mogły
przystąpić wszystkie Państwa wymienione w ust. 6, które go nie podpisały, jak również
każde inne Państwo zaproszone do przystąpienia przez Radę Wykonawczą Organizacji
Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury. Przystąpienie będzie
dokonane przez złożenie dokumentu przystąpienia Dyrektorowi Generalnemu Organizacji
Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
9. Państwa wymienione w ust. 6 i 8 mogą w chwili podpisywania, ratyfikacji lub
przystąpienia oświadczyć, że nie będą związane postanowieniami bądz Części I, bądz
Części II niniejszego Protokołu.
10. a) Niniejszy Protokół wejdzie w życie w trzy miesiące po złożeniu pięciu
dokumentów ratyfikacyjnych.
b) Następnie dla każdej z Wysokich Umawiających się Stron będzie on wchodził w
życie w trzy miesiące po złożeniu przez Nią dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu
przystąpienia.
c) W sytuacjach określonych w artykułach 18 i 19 Konwencji o ochronie dóbr
kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego, podpisanej w Hadze dnia 14 maja 1954 r.,
ratyfikacje i przystąpienia, złożone przez Strony konfliktu czy to przed rozpoczęciem
kroków nieprzyjacielskich lub okupacji, czy też po nim wywołają skutki prawne
natychmiast. Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania,
Nauki i Kultury roześle w takich wypadkach zawiadomienia przewidziane w ust. 14 jak
najszybszą drogą.
11. a) Każde z Państw będących stronami Protokołu w dniu jego wejścia w życie
powezmie w dotyczącym Go zakresie wszelkie środki niezbędne dla jego rzeczywistego
zastosowania w ciągu sześciu miesięcy.
b) Dla każdego Państwa, które złoży dokument ratyfikacyjny lub dokument
przystąpienia po dniu wejścia Protokołu w życie, okres tych sześciu miesięcy będzie biegł
od dnia złożenia przez Nie dokumentu ratyfikacyjnego lub dokumentu przystąpienia.
12. Każda z Wysokich Umawiających się Stron bądz w chwili ratyfikacji lub
przystąpienia, bądz w dowolnym innym czasie, będzie mogła oświadczyć w drodze
notyfikacji skierowanej do Dyrektora Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych
dla Wychowania, Nauki i Kultury, że niniejszy Protokół rozciąga się na wszystkie lub
niektóre spośród terytoriów, za których stosunki międzynarodowe Strona ta jest
odpowiedzialna. Noty-fikacja ta wywoła skutki prawne w trzy miesiące po dniu jej
otrzymania.
13. a) Każda z Wysokich Umawiających się Stron będzie mogła wypowiedzieć
niniejszy Protokół zarówno we własnym imieniu, jak w imieniu każdego z terytoriów, za
których stosunki międzynarodowe jest odpowiedzialna.
b) Wypowiedzenie będzie notyfikowane na piśmie dokumentem złożonym Dyrektorowi
Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
c) Wypowiedzenie wywoła skutki prawne w rok po otrzymaniu dokumentu
wypowiedzenia. Jeżeli jednak w chwili upływu tego roku Strona wypowiadająca będzie
wmieszana w konflikt zbrojny, skutki prawne wypowiedzenia ulegną zawieszeniu aż do
zakończenia kroków nieprzyjacielskich lub też czynności mających na celu repatriację dóbr
kulturalnych, w zależności od tego, który z tych terminów jest pózniejszy.
14. Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki
i Kultury będzie zawiadamiał Państwa, o których mowa w ust. 6 i 8, oraz Organizację
Narodów Zjednoczonych o złożeniu wszelkich dokumentów ratyfikacji, przystąpienia lub
przyjęcia, wymienionych w ust. 7, 8 i 15, jak również o notyfikacjach i wypowiedzeniach,
wymienionych w ust. l2 i 13.
15. a) Niniejszy Protokół może ulec rewizji, jeżeli prosi o to co najmniej jedna trzecia
ogólnej liczby Wysokich Umawiających się Stron.
b) Dyrektor Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki
i Kultury zwołuje w tym celu konferencję.
c) Poprawki do niniejszego Protokołu wejdą w życie jedynie wówczas, gdy zostaną
uchwalone jednomyślnie przez Wysokie Umawiające się Strony reprezentowane na
konferencji, a następnie przyjęte przez każdą z Wysokich Umawiających się Stron.
d) Przyjęcie przez Wysokie Umawiające się Strony poprawek do niniejszego Protokołu,
uchwalonych przez konferencję wymienioną wyżej pod lit. b) i c), nastąpi przez złożenie
formalnego dokumentu Dyrektorowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych
dla Wychowania, Nauki i Kultury.
e) Po wejściu w życie poprawek do niniejszego Protokołu jedynie poprawiony
odpowiednio tekst Protokołu będzie mógł być przedmiotem ratyfikacji lub przystąpienia.
Zgodnie z art. 102 Karty Narodów Zjednoczonych niniejszy Protokół będzie
zarejestrowany w Sekretariacie Narodów Zjednoczonych na wniosek Dyrektora
Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury.
Na dowód czego niżej podpisani, należycie upoważnieni, podpisali niniejszy Protokół.
Sporządzono w Hadze, dnia 14 maja 1954 r., w językach angielskim, francuskim.
hiszpańskim i rosyjskim, przy czym wszystkie cztery teksty są równie autentyczne, w
jednym egzemplarzu. który będzie złożony w archiwach Organizacji Narodów
Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury, a którego uwierzytelnione odpisy będą
dostarczone wszystkim Państwom wymienionym w ust. 6 i 8 oraz Organizacji Narodów
Zjednoczonych.
15. REZOLUCJE
Poniższy tekst pochodzi z Conventions and Reccomendations of UNESCO concerning the
protection of the cultural hevitage - UNESCO 1985, s. 48-49
REZOLUCJA I
Konferencja wyraża życzenie, ażeby właściwe organa Narodów Zjednoczonych
postanowiły, że Narody te, w razie akcji wojskowej przedsięwziętej w wykonaniu Karty,
zapewnią stosowanie postanowień Konwencji przez siły zbrojne uczestniczące w tej akcji.
REZOLUCJA II
Konferencja wyraża życzenie, ażeby każda z Wysokich Umawiających się Stron
z chwilą przystąpienia do Konwencji utworzyła, w ramach swojego systemu
konstytucyjnego i administracyjnego, narodowy komitet doradczy, złożony z ograniczonej
ilości osób takich jak na przykład wyżsi urzędnicy służby archeologicznej, muzealnej itp.,
przedstawiciel sztabu głównego, przedstawiciel ministerstwa spraw zagranicznych,
specjalista w dziedzinie prawa międzynarodowego, oraz dwaj lub trzej inni członkowie,
których obowiązki urzędowe lub specjalne wiadomości dotyczą dziedzin objętych
Konwencją.
Komitet ten, działający pod kierownictwem ministra lub wyższego urzędnika
odpowiedzialnego za służbę państwową, do której należy czuwanie nad dobrami
kulturalnymi, mógłby mieć w szczególności następujące zadania:
a) udzielać Rządowi opinii co do środków o charakterze ustawodawczym, technicznym
lub wojskowym, jakie należy powziąć, ażeby zapewnić stosowanie Konwencji, zarówno
w czasie pokoju jak w czasie konfliktu zbrojnego;
b) występować wobec swojego Rządu, w razie konfliktu zbrojnego lub grozby takiego
konfliktu, z wnioskami mającymi na celu zapewnić znajomość, poszanowanie i ochronę
przez krajowe siły zbrojne, zgodnie z postanowieniami Konwencji, dóbr kulturalnych po-
łożonych zarówno na terytorium własnym, jak na terytoriach innych krajów;
c) zapewnić, w porozumieniu ze swoim Rządem, łączność i współpracę z innymi
komitetami narodowymi o podobnym charakterze oraz z wszelkimi właściwymi ciałami
międzynarodowymi.
REZOLUCJA III
Konferencja wyraża życzenie, ażeby Dyrektor Generalny Organizacji Narodów
Zjednoczonych dla Wychowania, Nauki i Kultury zwołał zebranie Wysokich
Umawiających się Stron możliwie najrychlej po wejściu w życie Konwencji o ochronie
dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnego.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Konwencja o ochronie dóbr kulturalnych w razie konfliktu zbrojnegoOchrona dóbr kultury 4 Prawne formy ochrony dziedzictwa kulturyOchrona dóbr kulturyOchrona dóbr kulturyustawa o ochronie dóbr kultury 1962Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego 16 listopada 1972rEuropejska Konwencja Kulturalna 19542 1972 KONWENCJA W SPRAWIE OCHRONY SWIATOWEGO DZIEDZICTWADIGITALIZACJA DÓBR KULTURYkonwencja ramowa o ochronie mniejszości narodowych045 Konwencja ramowa o ochronie mniejszosci narodowychkonwencja haska1907 X IX konwencja haska1907 X XI konwencja haska1907 X V konwencja haska1907 X VII konwencja haskawięcej podobnych podstron