15 (47)

Rozdział 15.
FTP oraz Telnet
Tim Parker
W tym rozdziale:
* FTP
* Konfiguracja serwera FTP
* Obsługa FTP
* Protokół TFTP (Trivial file transfer protocol)
* Używanie programu Telnet
FTP oraz Telnet to dwa najbardziej użyteczne narzędzia służące do komunikacji
pomiędzy komputerami UNIX-owymi lub linuxowymi (a także innymi systemami). FTP
służy do przesyłania plików, natomiast Telnet do logowania się do innych
systemów. W tym rozdziale omówimy metody używania obu tych narzędzi, wspomnimy
również o protokole TFTP
uproszczonej wersji FTP.
FTP
Są dwa sposoby używania FTP oraz TFTP: z wiersza poleceń lub poprzez interfejs
graficzny. Większość systemów linuxowych ograniczona jest do wiersza poleceń,
chyba że zainstalowany jest program komercyjny czy sharewarełowy udostępniający
interfejs graficzny. Programy oparte na GUI są przeważnie spotykane w systemach
Windows. Skoncentrujemy się więc na najczęściej używanej w systemach linuxowych
wersji tekstowej tych programów.
FTP (File Transfer Protocol, protokół transmisji plików) został zaprojektowany
do przesyłania danych bez konieczności używania tak złożonych protokołów
komunikacyjnych jak XMODEM, YMODEM, ZMODEM czy Kermit, jak również bez
konieczności pełnego logowania się do systemu zdalnego. FTP zapewnia szybkie
logowanie się, możliwość poruszania się po systemie plików (ograniczonego
oczywiście prawami dostępu), oraz transmisji plików do i z systemu zdalnego.
Aby używać FTP, komputer, na którym pracujesz (klient), musi posiadać
oprogramowanie klienta FTP. Jest ono jednym ze składników standardowego
oprogramowania w systemach UNIX-owych, nie powinieneś więc mieć problemów ze
zdobyciem go. Na drugim końcu połączenia
komputerze, z którego chcesz pobrać
pliki (serwerze)
musi działać program, który obsłuży przychodzące polecenia
FTP. Jest on nazywany serwerem FTP i musi działać bez przerwy, jeśli połączenia
mają funkcjonować poprawnie.
Serwer FTP również jest zwykle rozprowadzany wraz z wielozadaniowymi systemami
operacyjnymi, takimi jak Linux. Przeważnie nazywa się on ftpd (od ang. ftp
daemon; nazwa "daemon" odnosi się do programu, który cały czas działa w tle).
Jego uruchomienie następuje podczas ładowania systemu, chyba że administrator
go wyłączy.
Jeśli próbujesz się połączyć z komputerem klasy PC (z systemem OS/2, Windows,
NetWare, itp.), wówczas są małe szanse, by działał na nim serwer FTP.
Spowodowane jest to faktem, że żaden z tych systemów nie obsługuje domyślnie
protokołu TCP/IP. Administrator musi ręcznie go zainstalować. Jeśli na
komputerze zdalnym nie działa program serwera FTP, nie można się z nim połączyć
za pomocą programu klienta.
Konfiguracja serwera FTP
Zanim przejdziemy do łączenia się z innym systemem i przenoszenia plików,
powinniśmy powiedzieć kilka słów o konfiguracji serwera FTP. Każdy komputer,
który ma odpowiadać na polecenia FTP, musi być skonfigurowany jako serwer FTP.
Nie jest to procedura skomplikowana.
Wszystkie programy, których będziesz potrzebował, wchodzą w skład dystrybucji
Linuxa. Nie ma znaczenia to, czy chcesz udostępniać zasoby wszystkim logującym
się, czy też ograniczać dostęp w zależności od hasła. Podstawowe czynności,
które trzeba wykonać, są takie same.
Konfiguracja serwera FTP zaczyna się od wybrania nazwy węzła FTP. Nie jest ona
niezbędna, ale ułatwi w przyszłości użytkownikom innych systemów odnalezienie
Twojego systemu. Nazwy te mają zwykle format

ftp.nazwa_domeny.typ_domeny
typ_domeny to standardowe rozszerzenie DNS. Na przykład, jeśli węzeł FTP nazywa
się

ftp.tpci.com
jest oczywiste, że jest to serwer FTP obsługujący domenę tpci.com.
Następnie należy uruchomić program rezydentny ftpd. Zwykle robi to
automatycznie proces inetd, który obserwuje port poleceń TCP (kanał 21),
rozpoznając nadchodzące żądania połączenia. Po ich wykryciu uruchamia program
ftpd.

Upewnij się, że ftpd może zostać uruchomiony w razie potrzeby przez proces
inetd, sprawdzając plik konfiguracyjny /etc/inetd.config. Powinien znajdować
się w nim wiersz:
ftp stream tcp nowait rot /etc/ftpd ftpd
Jeśli go nie ma, należy go dopisać. W większości systemów linuxowych i
UNIX-owych wiersz taki istnieje, ale może być zaznaczony jako komentarz

trzeba wtedy tylko usunąć odpowiedni symbol.
Wpis ftp w pliku konfiguracyjnym inetd powoduje, że za każdym razem, gdy
nawiązywane jest nowe połączenie z portem FTP, uruchamiany jest program ftpd.
Może on być również uruchamiany z opcją
l, która załącza rejestrację połączeń.
Opcję tę należy jednak stosować ostrożnie, ponieważ pliki rejestracji rosną
bardzo szybko.
Jeśli zamierzasz skonfigurować serwer FTP tak, by każdy użytkownik próbujący
połączyć się z systemem posiadał własny identyfikator oraz hasło, musisz dla
każdego z nich utworzyć nowe konto, tak jakby byli bezpośrednimi użytkownikami.
Jeśli serwer ma być dostępny dla wszystkich, również należy utworzyć nowe
konto. Nazywa się ono zwykle anonymous, ftp lub guest. Musisz również wybrać
katalog domowy, który powinien być oddzielony od reszty systemu. Przykładowy
wpis w pliku /etc/passwd może wyglądać tak:

ftp:*:400:51:Anonymous FTP access:/usr/ftp:/bin/false
Gwiazdka zamiast hasła powoduje, że nikt nie ma dostępu do tego konta.
Identyfikator użytkownika (400) nie może pokrywać się z żadnym innym
identyfikatorem w systemie. Identyfikator grupy (51) decyduje o tym, do której
grupy użytkownik zostanie przypisany po zalogowaniu się.
Dla zapewnienia bezpieczeństwa dobrym pomysłem jest stworzenie osobnej grupy
tylko dla użytkownika ftp (należy wprowadzić w tym celu odpowiednie zmiany do
pliku /etc/group). Katalogiem domowym w powyższym przykładzie jest /usr/ftp,
ale można wybrać dowolny inny katalog (powinien on, ze względów bezpieczeństwa,
należeć do użytkownika ftp). Programem uruchamiającym się po zalogowaniu jest
/bin/false, co również ma na celu zapewnienie większego bezpieczeństwa.
Obsługa FTP
Bez względu na to, czy pracujesz w systemie linuxowym, UNIX-owym, Windows czy
też Macintosh, kiedy chcesz używać FTP, uruchamiasz program klienta FTP,
podajesz nazwę węzła, z którym chcesz się połączyć, a następnie czekasz na
nawiązanie połączenia. Po połączeniu możesz rozpocząć transfer plików.
Programy FTP oparte na interfejsie tekstowym zwykle uruchamiane są z nazwą lub
numerem IP komputera, z którym chcesz się połączyć. Te oparte na GUI
wyświetlają najpierw okienko, z którego możesz wybrać polecenie Connect lub
nazwę serwera FTP. Jeśli używasz nazwy komputera, system musi potrafić zamienić
ją na numer IP.
Kiedy zostanie nawiązane połączenie FTP, trzeba się zalogować. Niektóre systemy
umożliwiają logowanie anonimowe przy użyciu identyfikatorów anonymous lub
guest. W większych sieciach, w których funkcjonują takie systemy jak Yellow
Pages czy Network Information Services, identyfikator użytkownika jest ważny na
każdym komputerze w sieci. Jeśli tak nie jest, Twój identyfikator musi być
umieszczony w odpowiednim pliku w komputerze, z którym zamierzasz się połączyć
(chyba że logujesz się anonimowo). Można użyć innego identyfikatora, niż tego,
którego używasz w swoim systemie. By przenosić pliki pomiędzy systemami, musisz
posiadać odpowiednie prawa dostępu w obu systemach.
Pamiętaj, że po zalogowaniu się do innego komputera przy użyciu FTP nie
"przenosisz" się na ten komputer. Wszystkie polecenia odnoszą się do komputera,
którego używasz. Odwrotną sytuację mamy w przypadku programu Telnet, co jest
nieco mylące dla niedoświadczonych użytkowników.

Pamiętaj, że wszystkie odniesienia do plików i katalogów dotyczą komputera,
który zainicjował sesję FTP. Jeśli nie będziesz ostrożny, łatwo możesz pozbyć
się zawartości swoich plików.
Połączenia FTP
Aby połączyć się z innym komputerem, musisz znać identyfikator użytkownika i
hasło w tym komputerze, a w Twoim systemie musi działać program klienta FTP.
To, co pojawiać się będzie na ekranie po nawiązaniu połączenia, zależy od
wersji oprogramowania i systemu operacyjnego serwera.
W systemach linuxowych, UNIX-owych i większości DOS-owych można uruchomić
program FTP z nazwą komputera, z którym chcesz się połączyć, lub jego numerem
IP. Po zalogowaniu się jesteś już połączony.
Polecenia FTP
Po połączeniu się z serwerem FTP, będziesz chciał poruszać się po jego systemie
plików i przesyłać je. Dla użytkownika FTP dostępnych jest wiele poleceń,
najczęściej używane zebrane są w tabeli 15.1. Programy z interfejsem graficznym
posiadają odpowiednie elementy menu.
Podstawowymi poleceniami służącymi do przesyłania plików są polecenia get
(pobierz) i put (wyślij). Pamiętaj o tym, że polecenia te są odniesione do
komputera klienta, czyli polecenie get przenosi plik z serwera na Twój
komputer, a put
z Twojego komputera na serwer.
Rozpatrzmy następujący przykład:

get autoexec.bat
705 bytes received in 0.1 seconds (0.0 kbytes/s)
Tabela 15.1. Polecenia dostępne dla użytkownika FTP
Polecenie
Opis
ascii
Włączenie tekstowego trybu transmisji plików
binary
Włączenie binarnego trybu transmisji plików
cd
Zmiana katalogu na serwerze
close
Zakończenie połączenia
del
Usunięcie pliku na serwerze
dir
Wyświetlenie zawartości katalogu serwera
get
Pobranie pliku z serwera
hash
Wyświetlenie znaku # po przesłaniu każdego bloku
help
Wyświetlenie pomocy
lcd
Zmiana katalogu lokalnego
mget
Pobranie grupy plików z serwera
mput
Wysłanie grupy plików do serwera
open
Otwarcie połączenia
put
Wysłanie pliku do serwera
pwd
Wyświetlenie bieżącego katalogu na serwerze
quote
Bezpośrednie przesłanie polecenia wewnętrznego protokołu FTP
quit
Zakończenie sesji FTP
Użytkownik zalogowany do serwera FTP wydał polecenie get, by pobrać z serwera
(pracującego w systemie Windows) plik autoexec.bat. Jak widać, klient FTP
podaje informacje o przebiegu wykonania polecenia.
Polecenia mget i mput są podobne do get i put, ale dotyczą grup plików.
Przykładowo polecenie

mget config.*
pobierze z serwera wszystkie pliki, których nazwa pasuje do wzorca config.*.
Przed przesłaniem każdego pliku zostaniesz poproszony o potwierdzenie.
Po systemie plików serwera poruszać się można używając poleceń cd i pwd.
Pamiętaj, że w systemach UNIX-owych katalogi oznacza się symbolem /, a w
systemach DOS-owych - \.
Jeśli nie posiadasz uprawnień do wykonania jakiegoś polecenia, na przykład
prawa do czytania pliku przy próbie jego przesłania, zostanie wygenerowany
komunikat o błędzie.
Tryby przesyłania plików
FTP powstał we wczesnym etapie rozwoju TCP/IP, gdy praktycznie wszystkie pliki
zapisywane były w formacie ASCII. Kiedy trzeba było przesłać plik binarny
(dowolny plik nie spełniający wymogów standardu ASCII), tryb przesyłania danych
musiał zostać zmieniony ręcznie. FTP pozwala na transmitowanie plików w kilku
trybach, zależnie od systemu. Większość systemów obsługuje tylko dwa z nich:
binary (binarny) oraz ASCII (pliki tekstowe w formacie ASCII). Niektóre stacje
robocze obsługują jeszcze standard EBCDIC, a wiele sieci lokalnych posiada
własne formaty, pozwalające na przyspieszenie transmisji (mogą one używać słów
32
lub 64
bitowych).
By przesłać plik inny niż tekstowy, musisz zmienić tryb przesyłania na binarny
poleceniem binary (może ono zostać skrócone do formy bin). Do trybu tekstowego
wrócić można,wydając polecenie ascii. Ważne jest, by pamiętać, jaki tryb jest
aktualnie ustawiony. Linuxowy FTP uruchamia się standardowo w trybie ASCII.
Transfer tekstowy przesyła pliki ASCII, w których wiersze są rozdzielone
powrotem karetki i znakiem nowego wiersza, podczas gdy tryb binarny pozwala
przesyłać dane bez żadnego formatowania. Tryb binarny jest szybszy od
tekstowego, a pozwala również na prawidłową transmisję plików tekstowych. W
większości systemów domyślnie uruchamiany jest tryb tekstowy, ale wielu
administratorów dla wygody użytkowników zmienia ten stan rzeczy. FTP nie
umożliwia przesyłania atrybutów plików. Mimo tego niektóre programy FTP
potrafią automatycznie rozpoznać typ pliku. Jeśli nie jesteś pewny, jakiego
trybu przesyłania powinieneś użyć
użyj trybu binarnego.
Zwykle w sesji FTP nie są dostępne żadne skróty klawiaturowe (jak np. klawisz
Tab dokańczający polecenia). Oznacza to, że trzeba podawać nazwy plików w ich
pełnym (i poprawnym) brzmieniu. Jeśli pomylisz się, otrzymasz komunikat o
błędzie i musisz wprowadzić polecenie jeszcze raz. Jeśli uruchamiasz sesję FTP
pod kontrolą systemu graficznego, zwykle masz możliwość kopiowania
wcześniejszych poleceń.
Anonimowy dostęp do FTP
FTP wymaga od użytkownika podania identyfikatora oraz hasła, zanim możliwe
będzie korzystanie z zasobów serwera, ale istnieje też bardziej liberalna
metoda udostępniania plików i katalogów
dostęp anonimowy. Eliminuje ona
konieczność posiadania konta na serwerze, umożliwiając każdemu zalogowanie się
podając identyfikator anonymous lub guest. Przykładowa sesja anonimowego
połączenia FTP może wyglądać tak:

tpci> ftp uofo.edu
Connected to uofo.edu.
220 uofo.edu FTP server ready.
Name (uofo:username): anonymous
331 Guest login ok., send userID as password.
Password: tparker
220 Guest login ok, access restrictions apply.
ftp>
Jeśli serwer obsługuje anonimowe połączenia FTP, czasem zostaniesz poproszony
o podanie hasła (którym może być Twój identyfikator lub adres e-mail) oraz
wyświetlone zostanie ostrzeżenie o ograniczeniach dostępu. Jeśli chcesz pobrać
jakiś plik z serwera, użyj polecenia get, tak jakbyś był zalogowany jako
pełnoprawny użytkownik. Anonimowe połączenia FTP staje się coraz popularniejsze
w Internecie.
Serwery obsługujące anonimowe połączenia FTP zwykle informują o tym zaraz po
nawiązaniu połączenia, na przykład tak:

ftp sunsite.unc.edu
331 Guest login ok., send your complete e-mail address as password.
Enter username (default: anonymous): anonymous
Enter password : tparker@tpci.com
|FTP| Open
230- WELCOME to UNC and SUN's anonymous ftp server
230- University of North Carolina
230- Office FOR Information Technology
230- sunsite.unc.edu
230 Guest login ok., access restrictions apply.
FTP>
Po zakończeniu logowania zobaczysz znak zachęty FTP>, który informuje, że
serwer jest gotów do przyjmowania poleceń.
Po zalogowaniu się do niektórych systemów, wyświetlana jest krótka instrukcja
dotyczącą pobierania plików, nałożonych na anonimowego użytkownika ograniczeń
oraz interesujących plików, które można znaleźć w systemie. Poniższy przykład
pochodzi z węzła sunsite.unc.edu.

To get a binary file, type: BINARY and then: GET "File.Name" newfilename
To get a text file, type: ASCII and then: GET "File.Name" newfilename
Names MUST match upper, lower case exactly. Use the "quotes" as shown.
To get a directory, type: DIR. To change directory, type: CD "Dir.Name"
To read a short text file, type GET "File.Name" TT
For more, type HELP or see FAQ in gopher.
To quit, type EXIT or Control-Z.

230- If you e-mail to info@sunsite.unc.edu you will be sent help
� information
230- about how to use the different services sunsite provides.
230- We use the Wuarchive experimental ftpd. If you "get"
� .tar.Z
230- or .Z it will compress and/or tar it on the fly. Using ".gz"
� instead
230- of ".Z" will use the GNU zip (/pub/gnu/gzip*) instead, a superior
230- compression method.
Większość anonimowych węzłów FTP pozwala tylko na pobieranie plików i nie można
wysyłać do nich żadnych plików. Zwykle również bardzo ograniczone są możliwości
poruszania się w systemie plików.
Protokół TFTP
(Trivial file transfer protocol)
TFTP to uproszczona wersja protokołu FTP. Różni się od niego w dwóch
zasadniczych aspektach: nie wymaga logowania się do serwera oraz wykorzystuje
protokół UDP (User Datagram Protocol). Zwykle używa się go do pobierania plików
z bardzo zajętych serwerów lub wtedy, gdy czas dostarczenia plików nie ma
większego znaczenia. Bywa również przydatny, jeśli używasz terminalu nie
posiadającego własnego dysku. Zasada jego działania jest nieco podobna do
poczty elektronicznej: wysyłasz zlecenie, a po jakimś (trudnym do przewidzenia)
czasie nadchodzi zamówiony plik.
W większości systemów plik może zostać wysłany poprzez TFTP tylko wtedy, gdy
może być czytany przez wszystkich użytkowników. Ponieważ jednak zasady jego
działania nie są jasno określone, większość administratorów nakłada na niego
jeszcze większe ograniczenia bądź też całkowicie zabrania używania go.
Podstawowe instrukcje TFTP zebrane zostały w tabeli 15.2. Choć wyglądają
podobnie jak polecenia FTP, różnią się zasadniczo pod tym względem, że działają
bez istnienia bezpośredniego połączenia. Najbardziej rzuca się w oczy przypadek
polecenia connect, które nie uruchamia połączenia, tylko pozwala określić
serwer, z którego dane mają zostać pobrane.
Tabela 15.2. Polecenia dostępne dla użytkownika TFTP
Polecenie
Opis
binary
Włącza binarny tryb transmisji plików
connect
Ustawia adres serwera
get
Pobiera plik z serwera
put
Wysyła plik do serwera
trace
Wyświetla kody protokołu
verbose
Wyświetla więcej informacji podczas działania
TFTP pozwala na przesyłanie plików zarówno w trybie tekstowym, jak i binarnym.
Podobnie jak Telnet i FTP, TFTP wymaga, by na serwerze działał odpowiedni
proces (w przypadku maszyn UNIX-owych jest to proces tftpd) i program, zwykle
zwany tftp. Ze względu na naturę tego protokołu, systemy takie jak Windows czy
podobne systemy przeznaczone dla komputerów klasy PC nie obsługują go. W
większości przypadków jest on używany do przesyłania danych pomiędzy systemami
UNIX-owymi.
Prosta sesja TFTP z załączoną opcją trace przedstawiona jest w poniższym
przykładzie.

>tftp
tftp> connect tpci_hpws4
tftp> trace
Packet tracing on.
tftp> binary
Binary mode on.
tftp> verbose
Verbose mode on.
tftp> status
Connected to tpci_hpws4.
Mode: octet Verbose: on Tracing: on
Rexmt-interval: 5 seconds, Max-timeout: 25 seconds
tftp> get /usr/rmaclean/docs/draft1
getting from tpci_hpws4: /usr/rmaclean/docs/draft1 to /tmp/draft1 [octet]
sent RRQ
received DATA
send ACK
received DATA
send ACK
received DATA
send ACK
Received 1152 bytes in 0.2 second 46080 bits/s]
tftp> quit
TFTP przydaje się, kiedy sieć jest bardzo zatłoczona lub serwer nie obsługuje
połączeń FTP. Jednak w większości przypadków o wiele wygodniej jest używać
FTP.
Używanie programu Telnet
Telnet pozwala zalogować się do innego serwera i pracować tak, jakbyś fizycznie
siedział przed tym komputerem, umożliwiając dostęp do wszystkich jego zasobów.
Jeśli na serwerze działa jednostka arytmetyczna o dużej wydajności, możesz
używać jej zamiast swojego procesora. Jeśli do serwera podłączone są jakieś
urządzenia, jak skaner, nagrywarka CD itp. możesz ich również używać.
Oczywiście możesz też używać systemu plików.
Obsługa programu Telnet jest prosta, ponieważ problemami związanymi z
nawiązaniem połączenia itp. zajmuje się sam protokół. Jako część procesu
inicjalizacji, Telnet przesyła serię komunikatów pomiędzy klientem a serwerem
dotyczących identyfikacji terminalu i specjalnych funkcji obsługiwanych przez
terminal. Wszystko co musisz zrobić jako użytkownik, to podanie adresu
komputera, z którym chcesz się połączyć, a następnie identyfikatora użytkownika
i hasła.
Istnieje wiele implementacji programu Telnet dostępnych praktycznie dla każdego
systemu operacyjnego. Dostępne są zarówno wersje komercyjne (zwykle
rozprowadzane jako część pakietu TCP/IP), jak i darmowe albo sharewarełowe.
Wybór jednej z nich zależy od osobistych upodobań, ponieważ spełniają one te
same zadania.
Uruchamianie programu Telnet jest bardzo proste. Wystarczy wydać w wierszu
poleceń polecenie telnet, jako argument podając nazwę komputera, z którym
chcesz się połączyć (system musi wówczas umieć przetłumaczyć ją na odpowiedni
numer IP). Można również zamiast niej podać bezpośrednio numer IP. W niektórych
systemach ze względów bezpieczeństwa na program Telnet nałożone są pewne
ograniczenia
szczegółów powinieneś dowiedzieć się u administratora.
Polecenie telnet udostępnia wiele opcji, które pozwalają dostosować jego
działanie do własnych potrzeb, ale są one dość rzadko używane w typowych
sytuacjach. Poza tym obsługiwane opcje różnią się w zależności od wersji
oprogramowania i rodzaju systemu operacyjnego. Jeśli chcesz zmodyfikować
działanie tego programu, odsyłamy do dołączonej do niego dokumentacji. W
większości przypadków wystarczają ustawienia domyślne.
Używanie programu Telnet w systemach graficznych
Jeśli chcesz połączyć się z systemem graficznym i wyświetlać grafikę na swoim
komputerze, musisz "nauczyć" obie strony połączenia, jak to robić. Jeśli
łączysz ze sobą komputery linuxowe, jest to bardzo proste, ponieważ system
Linux umożliwia bezproblemowe przesyłanie danych, które mają zostać wyświetlone
w okienkach. Jeśli na przykład chcesz połączyć się z systemem, w którym
uruchomiony jest Motif, pierwszym krokiem będzie użycie polecenia xhost,
pozwalającego zdalnemu komputerowi na otwieranie okien na Twoim terminalu:

xhost +
Polecenie to zezwala na otwieranie okien każdemu połączonemu z Twoim systemem
komputerowi zdalnemu. Jeśli nie takie są Twoje zamiary, po znaku + powinieneś
podać nazwę komputera, którego zezwolenie dotyczy.
Po połączeniu się za pomocą programu Telnet z systemem opartym na GUI, musisz
zlecić mu otwieranie wszystkich okienek na Twoim terminalu. W przypadku Linuxa
robi się to przez ustawienie wartości zmiennej DISPLAY. Jeśli używasz powłoki
C, wydaj polecenie:

setenv DISPLAY nazwa_twojego_komputera:0.0
W przypadku interpreterów bash lub pdksh należy odpowiednio dostosować składnię
tego polecenia.
TN3270 i inne
Zależnie od systemu, do którego się logujesz, może okazać się, że Telnet nie
potrafi prawidłowo obsłużyć terminalu. Zdarza się to najczęściej przy
połączeniach ze stacjami roboczymi IBM i minikomputerami, które wymagają
terminalu zgodnego z IBM 3270. Najprostsze wersje programu Telnet nie obsługują
go, zwykle więc dostarczana jest wersja specjalna, o nazwie TN3270. Czasem
również spotyka się program TN5250, który obsługuje terminal o bardziej
zaawansowanych możliwościach niż TN3270. Oba te terminale obsługują pełną gamę
kolorów.
TN3270 i TN5250 mogą być używane z każdym typem serwera, o ile potrafi on je
emulować. Możesz na przykład używać TN3270, by otrzymać kolorowy terminal,
podłączając się do serwera UNIX-owego, ponieważ standardowa wersja programu
Telnet nie dostarcza takiej możliwości. Większość wersji TN3270 i TN5250
pozwala zmieniać według życzenia kolory i czcionki wyświetlane na ekranie.
Podsumowanie
FTP i Telnet są w sieci lokalnej narzędziami, których wartości nie można
przecenić, szczególnie jeśli różne aplikacje przechowywane są na różnych
komputerach. Telnet jest bardzo łatwy do opanowania i używania. Wszystko, co
musisz posiadać, to adres serwera, do którego zamierzasz się podłączyć, i
połączenie z siecią.
Rozdział 22. "Instalacja i konfiguracja XFree86" dostarczy Ci informacji o
możliwościach, jakie daje interfejs graficzny.
Zarządzanie systemem i procesami opisane jest w części czwartej, rozdział 32.
"Podstawy administracji systemem".
Wykaz ważniejszych węzłów FTP udostępniających oprogramowanie dla Linuxa
znajdziesz w dodatku A pt. "Węzły FTP i grupy dyskusyjne dotyczące Linuxa".

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
15 (47)
47 3 1 15
15 3
15
Program wykładu Fizyka II 14 15
47 Przygotowania do podróży

więcej podobnych podstron