PROTOKOAY TRANSPORTU
PORTY krótki przegląd
Copyright ©: JaRo
1. Standardowe protokoły internetowe
1.1. TCP Transmission Control Protocol
Aplikacje, dla których istotne jest, żeby dane niezawodnie dotarły do celu,
wykorzystują protokół TCP. Zapewnia on prawidłowe przesyłanie danych we
właściwej kolejności. Nie zastępuje on protokołu IP, lecz wykorzystuje jego
właściwości do nadawania i odbioru.
TCP jest niezawodnym protokołem transmisyjnym, zorientowanym połączeniowo.
Komputer po upływie określonego czasu wysyła dane ponownie aż do chwili, gdy
otrzyma od odbiorcy potwierdzenie, że zostały poprawnie odebrane.
Jednostka czasu, którą posługują się we wzajemnej komunikacji moduły TCP, nosi
nazwę segmentu. Każdy segment zawiera przy tym automatycznie sumę kontrolną,
która podlega weryfikacji po stronie odbiorcy. W ten sposób sprawdza się, czy dane
zostały odebrane poprawnie.
TCP jest zorientowany na połączenia. Protokół tworzy zatem połączenie logiczne
komputer-komputer. W tym celu wysyła przed rozpoczęciem właściwej transmisji
danych użytecznych pewną ilość informacji kontrolnych, nazywanych handshake.
Handshake wykorzystywany w TCP to 3-Way-Handshake, ponieważ w jego trakcie
wymieniane są trzy bloki informacji. Nawiązywanie połączenia rozpoczyna się od
tego, że oba komputery ustalają wartość początkową sekwencji numerycznej Initial
Sequence Number (ISN). Oba systemy TCP wymieniają między sobą i potwierdzają te
wartości.
1.1.1. 3-Way-Handshake
Nawiązywanie połączenia za pomocą 3-Way-Handshake można przedstawić
w postaci diagramu. Za pomocą odpowiedniego polecenia połączenie przechodzi
w tryb Listen, w którym można nawiązać kontakt z innym systemem TCP.
Jeżeli system znajduje się w trybie Listen, czeka na nadejście znaku SYN, aby
odpowiedzieć kolejnym znakiem SYN, a następnie przejść w tryb SYN
Received. Jeżeli znak SYN został wysłany, połączenie przechodzi w tryb SYN
Send. System TCP pozostaje w tym trybie aż do otrzymania od drugiego
systemu znaku SYN w odpowiedzi. Jeżeli nadejdzie pozytywna odpowiedz na
ten znak SYN, system TCP przechodzi w tryb SYN Received. Po pozytywnym
potwierdzeniu znaku SYN (ACK w odpowiedzi na SYN) nadajnik i odbiornik
przechodzą w tryb Established może się rozpocząć transmisja danych między
obydwoma komputerami. Po przesłaniu wszystkich danych komputery biorące
udział w komunikacji kontynuują procedurę 3-Way-Handshake. W celu
zakończenia połączenia wymieniane są segmenty z bitem No more data from
sender.
1.2. UDP User Datagram Protocol
Protokół UDP zapewnia protokołom wyższego rzędu zdefiniowaną usługę transmisji
pakietów danych, zorientowanej transakcyjnie. Dysponuje minimalnymi
mechanizmami transmisji danych i opiera się bezpośrednio na protokole IP.
W przeciwieństwie do TCP nie gwarantuje kompleksowej kontroli skuteczności
transmisji, a zatem nie ma pewności dostarczenia pakietu danych do odbiorcy, nie da
się rozpoznać duplikatów, ani nie można zapewnić przekazu pakietów we właściwej
kolejności.
Mimo to jest wiele istotnych powodów stosowania UDP jako protokołu
transportowego. Gdy trzeba przesłać niewiele danych, nakłady administracyjne na
nawiązanie połączenia i zapewnienie prawidłowej transmisji mogą być większe od
nakładów niezbędnych do ponownej transmisji wszystkich danych.
2. Protokoły, porty i gniazda
Gdyby nie było portów, komunikacja za pośrednictwem standardowych protokołów
internetowych TCP i UDP byłaby niemożliwa. To dzięki portom wiele aplikacji może
jednocześnie wymieniać dane, wykorzystując jedno łącze internetowe.
2.1. Numery portów
Numery portów stanowią jeden z podstawowych elementów stosowania protokołów
TCP i UDP. Gdy dane docierają do komputera docelowego, muszą jeszcze zostać
dostarczone do właściwej aplikacji. Podczas transportu informacji przez warstwy sieci
potrzebny jest mechanizm, który najpierw gwarantuje przekazanie danych do
właściwego w danym wypadku protokołu.
Aączenie danych z wielu zródeł w jeden strumień danych nosi nazwę
multipleksowania. Protokół internetowy (IP) musi zatem poddać dane nadchodzące
z sieci procesowi demultipleksowania. W tym celu IP oznacza protokoły transportowe
numerami protokołów. Same protokoły transportowe wykorzystują z kolei numery
porów do identyfikacji aplikacji.
Numer protokołu IP zawarty jest w jednym bajcie w trzecim słowie nagłówka
datagramu. Wartość ta determinuje przekazanie do odnośnego protokołu w warstwie
transportowej; przykładowo 6 to TCP, 17 to UDP. Protokół transportowy musi
przekazać otrzymane dane do właściwego procesu aplikacji.
Aplikacje identyfikowane są na podstawie numerów portów o długości 16 bitów, do
których dane kierowane są po nadejściu do komputera docelowego. W pierwszym
słowie każdego nagłówka TCP czy UDP zapisany jest też numer portu zródłowego
i numer portu docelowego. Jeżeli aplikacja ma być dostępna pod określonym
numerem portu, musi przekazać tę informację do stosu protokółu TCP/IP.
2.2. Gniazda
Kombinację adresu IP i numeru portu określa się jako gniazdo. To połączenie
umożliwia jednoznaczną identyfikację poszczególnych procesów sieciowych
w ramach całego Internetu.
Zapis ma następującą postać: adres IP:port, np. 62.96.227.70:80. Dwa gniazda
definiują połączenie: jedno określa komputer zródłowy, drugie docelowy.
TCP i UDP mogą nadawać te same numery portów. Dopiero połączenie protokołu
i numeru portu jest jednoznaczne. Numer portu 53 w TCP nie jest identyczny
z numerem portu 53 w UDP.
3. Porty krótki przegląd
Microsoft Windows wykorzystuje kilka portów do realizacji swoich funkcji sieciowych.
W starszych wersjach, do Windows Me/NT, były to porty 137, 138 i 139. Od Windows
2000 Server message lock wysyłane są przez port 445. Oczywiście, wersje Windows od
2000 są zgodne w dół, a więc obie procedury mogą funkcjonować równolegle.
" Port 137
Obsługuje tzw. NetBIOS Name Service. Za jego pomocą Windows przyporządkowuje
wzajemnie podobnie jak w DNS nazwy komputerów i adresy IP. W określonych
wypadkach może to powodować następującą sytuację jeżeli użytkownik surfuje na
windowsowym serwerze WWW, ten ostatni wysyła zapytanie do portu 137 komputera
użytkownika. Dzieje się tak, ponieważ serwer windowsowy wykorzystuje funkcję
winsock gethostbyaddr() do odczytania nazwy odległego komputera. Funkcja ta jest
jednak tak zaimplementowana w Windows, że najpierw następuje próba odczytu przez
NetBIOS, a dopiero w razie niepowodzenia wykorzystywany jest odczyt przez DNS.
Tego rodzaju ruch powinien być generalnie zabroniony, zarówno wchodzący, jak
i wychodzący. Jeżeli dwie sieci windowsowe mają wymieniać dane przez Internet,
generalnie należy zastosować VPN.
" Port 138
Kryje się za nim usługa NetBIOS datagram service. Za jej pomocą Windows rozsyła
głównie informacje o sieci Windows, najczęściej w formie rozgłaszania. Na przykład
usługa Windows computerbrowser wykorzystuje informacje NetBIOS do
sporządzenia aktualnej listy komputerów w sieci Windows, wyświetlanej w oknie
Otoczenie sieciowe.
Największe niebezpieczeństwo związane z usługą datagram service polega na tym, że
haker może przekonać Windows za pomocą sfałszowanych pakietów, iż jego
komputer należy do lokalnej sieci, a więc może w ten sposób obejść różnice
zabezpieczeń odnoszących się do komputerów lokalnych i internetowych. Również
i tu obowiązuje zasada, że port ten należy zamknąć w obu kierunkach
" Port 139
Przez tę usługę NetBIOS Session Service odbywa się właściwa wymiana danych
w sieciach Windows. Jeżeli port ten jest otwarty, haker może się połączyć
z komputerem i próbować zhakować udostępnianie plików i drukarek. Najczęściej
wykorzystywana metoda to atak siłowy, polegający na wypróbowaniu jak największej
liczby prawdopodobnych haseł.
Otwarty port 139 może powodować jeszcze inne problemy. Usługa Windows
Messenger nasłuchuje tu w oczekiwaniu na wiadomości, przesyłane za pomocą net
send, co często jest wykorzystywane do spamowania. W takim wypadku użytkownik
nie otrzymuje e-mailu; od razu otwiera się okno z wiadomością nadesłaną przez
spamera. Dlatego port ten powinien być zamknięty w obu kierunkach.
" Sieć Microsoft port 135
Nawet jeśli port 139 jest zamknięty, nie chroni nas to do końca przed spamem
nadsyłanym z wykorzystaniem Messengera. Polecenie net send wykorzystuje
nieudokumentowaną funkcje usługi Microsoft RPC, która w porcie 135 (epmap,
endpoint mapper) nasłuchuje w oczekiwaniu na nadchodzące zapytania RPC. Usługa
ta oferuje m.in. połączenie z Messengerem, a więc net send może wykorzystać tę
drogę jako alternatywę, gdy normalny dostęp przez port 139 nie jest możliwy. Są już
narzędzia do rozsyłania spamu, które wykorzystują tę metodę.
" Port 445
W Windows 2000 Microsoft rozszerzył protokół SMB o możliwość wykonywania
przez TCP/IP, z pominięciem okrężnej drogi NetBIOS over TCP/IP . Windows
używa w tym celu wyłącznie portu 445 (microsoft-ds).
W otoczeniu składającym się wyłącznie z Windows 2000, XP i .NET Server 2003
można go wyłączyć, odznaczając NetBIOS over TCP/IP w opcjach karty sieciowej.
Na skutek tego odczytywanie nazw w sieci LAN będzie się odbywało tylko przez
DNS, ale już nie poprzez WINS lub rozgłaszanie NetBIOS. Potrzebny jest zatem albo
serwer DNS w sieci LAN, który będzie zarządzał również lokalnymi komputerami
(choćby Windows 2000 jako serwer DHCP i DNS), lub na każdym komputerze trzeba
założyć listę hostów. Dla portu 445 obowiązuje zasada, że ruch SMB dozwolony jest
tylko wewnÄ…trz sieci LAN.
4. Literatura
4.1. Komar, B. (2002). TCP/IP dla każdego. Gliwice: Helion.
4.2. PC World Komputer PRO . Nr 2/2003.
4.3. PC World Komputer PRO . Nr 3/2003.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
oiur r04 verr04 02 (6)r04 01 (2)więcej podobnych podstron