Prawdy biblijne na dzisiaj
Rozdział 7
DOKTRYNY O JEZUSIE CHRYSTUSIE
Główne doktryny naszej chrześcijańskiej wiary koncentrują się na Panu Jezusie Chrystusie, Synu Bożym, naszym Zbawicielu. On jest Drogą do Boga, Prawdą o Bogu i Życiem wiecznym danym przez Boga (J 14,6). Im więcej nauczymy się o Jezusie, tym lepiej poznamy Ojca (J 14,6-7).
W tym rozdziale odkryjemy, że Jezus Chrystus jest doskonałym człowiekiem i prawdziwym Bogiem. Będziemy rozważać okoliczności Jego narodzin, życia, śmierci, pogrzebu, zmartwychwstania, wniebowstąpienia i wywyższenia. Będziemy mówić o Jego wstawiennictwie za nami u Boga Ojca, o Jego powtórnym przyjściu i sądzie ostatecznym.
Osoba Jezusa Chrystusa
Jego człowieczeństwo - On był i jest doskonałym człowiekiem
Doktryna
Jego człowieczeństwo zostało pokazane poprzez:
ludzkie pochodzenie. Został poczęty z Ducha Świętego (Mt 1,19; Łk 1,35), a Jego matką była kobieta, Maria (Mt 1,18; 2,4; Ga 4,4);
naturalny rozwój (Łk 2,40-47 i 52);
wygląd (J 4,9; 21,4-5 i 52);
posiadanie ludzkiej natury - ducha (Łk 23,46), duszy (Mt 26,38) i ciała (Mt 26,12);
ludzkie ograniczenia, które świadomie wybrał;
fizyczne zmęczenie (J 4,6) i głód (Mt 4,2);
chęć poszerzania swojej wiedzy umysłowej (Łk 2,52).
Jego człowieczeństwo było doskonałe i bezgrzeszne. Jak możemy się o tym przekonać?
Jego Ojciec tak powiedział (Hbr 1,8-9);
On sam to potwierdził (J 8,46);
wiedzieli o tym Jego przyjaciele (Dz 3,14; 2 Kor 5,21; 1 P 2,22; 1 J 3,3-5);
wiedzieli o tym Jego wrogowie (Mt 27,3-4; 27,19; Łk 23,41 i 47; J 18,38);
mówiły o tym nawet demony (Mk 1,23-24).
Człowieczeństwo Jezusa Chrystusa jest ważną prawdą. Fakt ten jest szczególnie podkreślony w 1 Liście Jana, gdzie napisano: "Wszelki duch, który wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, z Boga jest. Wszelki zaś duch, który nie wyznaje, że Jezus Chrystus przyszedł w ciele, nie jest z Boga. Jest to duch antychrysta..." (1 J 4,2-3).
Zastosowanie
Doskonałe człowieczeństwo Jezusa odgrywa ważną rolę w Bożym planie zbawienia. Gdy zrozumiemy tę prawdę, stanie się ona dla nas prawdziwym źródłem zachęcenia i błogosławieństwa. Tylko przez stanie się człowiekiem Jezus mógł wziąć na siebie winę człowieka (2 Krn 5,21; Hbr 2,14-15 i 17), mógł być pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem i wspaniałym Najwyższym Kapłanem (1 Tm 2,5; Hbr 7,24-28); tylko dzięki przyjściu na świat, Jezus rozumie człowieka (Hbr 2,17-18; 4,15) i może być dlań przykładem (J 13,15; 1 P 2,21)
Jego boskość
Jezus Chrystus był i jest prawdziwym Bogiem. Jako doskonały człowiek mógł wziąć na siebie winę jednej osoby, ale tylko jako Bóg mógł wziąć winę wszystkich.
Doktryna
Wiemy, że Jezus Chrystus jest Bogiem, ponieważ:
On tak powiedział (J 5,17-18; 8,58-59; 10,30-31);
uznał zapewnienia innych o swojej boskości (J 20,28-29);
akceptował uwielbianie (Mt 14,33; Łk 24,52);
wybaczał grzechy (Mk 2,5-10; Łk 7,48-50);
dokonywał cudów (Mt 8,23-27);
prowadził bezgrzeszne życie
Jego przyjaciele byli świadkiem, że nigdy nie grzeszył (1 P 2,22), nawet nie znał grzechu (2 Kor 5,21), nie było go w Jego naturze (1 J 3,5). Świadkami tego mogli być także Jego wrogowie - szczególnie przed ukrzyżowaniem (Mt 27,4; 27,19; 27,24; 27,54). Świadkiem tego był także Bóg Ojciec (Mt 17,5);
zmartwychwstał
Było to ostateczne świadectwo Boga Ojca (Rz 1,4). Był to także ostateczny znak, jaki Jezus Chrystus dał uczonym w Piśmie i faryzeuszom, co do tego, kim był (Mt 12,30-40);
mamy co do tego przekonanie i pewność
Wiemy, że On jest Bogiem na podstawie tego wszystkiego, co w nas i dla nas osobiście uczynił.
Zastosowanie
Ta wspaniała doktryna, jeśli jest dokładnie rozumiana i jeśli wierzy się w nią całkowicie, będzie miała kilka konsekwencji w życiu człowieka.
Ponieważ Jezus Chrystus jest Bogiem:
On może zrobić wszystko. On jest w stanie każdego zbawić, bez względu na grzeszność (1 Tm 1,12-17). On może pomóc ci w twoich słabościach (Ga 2,20; Ef 5,25-27; Hbr 5,25);
Jego śmierć jest wystarczającą karą za grzechy świata (Mt 26,28; J 3,16; 1 Tm 2,4 i 6; 1 P 1,18-21; 1 J 2,2);
musisz uwielbiać Go jako swego Boga i Zbawiciela (Łk 24,52; J 5,23; Flp 2,9-11; Hbr 1,6-9; Obj 1,5-6; 5,8-14);
musisz Mu być posłusznym, kiedy do ciebie mówi w swoim Słowie (Mt 28,18-20; Ef 5,22-24; Flp 2,10; Kol 1,18; 3,16 i 24).
Dzieło Jezusa Chrystusa
Teraz zajmiemy się tym, co Pan Jezus Chrystus zrobił dla nas i dla naszego zbawienia.
Narodzenie
Wcielenie Jezusa było głównym przygotowaniem na Jego śmierć za grzechy (Ga 4,4-5):
Jego ziemskie narodziny były konsekwencją świadomego wyboru (Ps 40,6-8; Hbr 10,5-10);
urodził się w czasie dokładnie wybranym przez Jego Ojca i siebie;
został poczęty przez Ducha Świętego (Łk 1,35);
narodził się z dziewicy (Iz 7,14; Łk 1,34);
był i jest doskonałym połączeniem dwóch natur: ludzkiej i boskiej;
Jego narodzenie było naturalne, podobne do każdego innego; Jego poczęcie było cudowne i całkowicie niespotykane
Życie
Obserwacja życia Jezusa Chrystusa jest ważna, gdyż:
objawia nam ono Boga. W swoim charakterze i działaniach pokazuje nam, jaki jest Bóg (J 14,7-9; Hbr 1,1-3; 1 J 1,1-4);
zawiera ono najwspanialsze nauczanie i zwiastowanie, jakie świat kiedykolwiek słyszał;
zawiera wiele najwspanialszych cudów, jakie świat kiedykolwiek widział. Jest obrazem boskiego współczucia, a szczególnie boskiej mocy (J 20,30-31) i potwierdza świadectwa co do Osoby i dzieła Jezusa Chrystusa (J 10,25);
jest przykładem do naśladowania (J 13,15; Rz 8,29; 2 Kor 3,18; Flp 2,5; Kol 3,10; 1 J 2,6; 1 P 2,21). Bóg chce, abyśmy byli jak Jezus Chrystus;
ponad wszystko było ono przygotowaniem na Jego śmierć. Przestrzeganie prawa i posłuszeństwo co do Bożej woli jako doskonałego człowieka były przygotowaniem na namaszczoną ofiarę Jezusa na krzyżu (Rz 5,18-19; 2 Kor 5,21; Hbr 7,25-28; 1 P 1,18-20; 3,18). Praca, jaką ukończył (J 17,4), to nie tylko Jego dzieło dokonane na krzyżu, to także życie, posłuszeństwo w ciągu 33 lat poprzedzających krzyż i przygotowujących do niego.
Śmierć
To centralny i najważniejszy aspekt życia Jezusa. Śmierć Pana Jezusa jest centralną prawdą całej Biblii: Stary Testament czeka na nią, Nowy ją ogląda.
Śmierć Jezusa jest ważna dla:
proroków (1 P 1,11-12);
aniołów (1 P 1,12);
świętych, którzy odeszli (Łk 9,30-31;)
nieba (Obj 5,8-12);
Pisma (Łk 24,25-27 i 44-48);
ewangelii (1 Kor 15,1-4);
nas samych (Ga 6,14).
Jego śmierć była konieczna ze względu na:
świętość Boga (Ha 1,13);
miłość Boga (1 J 4,10);
grzech człowieka (1 P 2,24-25);
cel Boga (Dz 2,23; 4,28; 1 P 1,20);
pisma prorockie (Łk 24,25-27);
jedyną drogę zbawienia (Mk 8,31; Łk 12,50; 22,37; J 3,14).
Śmierć Jezusa Chrystusa była substytutem naszej śmierci (Iz 53,4-6,8,11-12; 2 Kor 5,21). On zajął nasze miejsce. 1 P 3,18 przypomina nam o czterech wielkich prawdach dotyczących śmierci Jezusa:
Kto cierpiał? Chrystus sprawiedliwy.
Kiedy cierpiał? Raz (i tylko raz).
Dlaczego cierpiał? Za grzechy świata.
Co było celem Jego cierpień? Pojednanie nas z Bogiem.
Jego śmierć była poświęceniem (Mk 10,45; Rz 3,25; 1 Kor 5,7; Hbr 9,25-28; 1 J 2,2). Bóg Ojciec ukarał Go i zlał swój gniew za nasze grzechy na swego Syna (Iz 53,4-6 i 10; Mt 27,46)
Dzieło zostało zakończone (Iz 53,11; J 19,30). Poprzez swą śmierć Jezus Chrystus oddał siebie pod sąd Ojca (Ps 40,6-8; Hbr 10,5-10).
Istnieją dwa ewangeliczne poglądy na temat celu śmierci Jezusa, w które wierzy wielu ludzi:
Jezus umarł za wszystkich (1 Tm 2,6; Hbr 2,9; 1 J 2,2);
On umarł za swój wybrany lud (J 10,3; 10,7; 10,9; 10,11; 10,15; Dz 20,28; Ef 5,25).
Według mnie, On umarł za wszystkich, a szczególnie za wybranych! Paweł pisze w 1 Tm 4,10, że On jest "Zbawicielem wszystkich, zwłaszcza wierzących". Jego śmierć jest wystarczająca dla wszystkich - skuteczna dla tych, którzy wierzą.
Rezultaty Jego śmierci:
dla każdego - możliwość i zaproszenie do zbawienia (Tt 2,11; Obj 22,17);
dla zbawionych - usprawiedliwienie (Rz 5,9), odrodzenie (Tt 3,5-6), adopcja (usynowienie; Ga 4,3-5), wykupienie (1 P 1,18-19), życie wieczne (J 3,16), jedność z Chrystusem (Ef 1,3-14), zwycięstwo nad grzechem (Rz 6,3-7 i 14), zwycięstwo nad strachem przed śmiercią (Hbr 2,14-15) i społeczność z Bogiem (Hbr 10,19-22);
dla szatana - klęska (1 J 3,8), utrata władzy (Hbr 2,14) i sąd (J 12,31; 16,11);
dla świata - ostateczne uwolnienie z przekleństwa grzechu (Rz 8,21-23).
Pogrzeb
Fakt Jego śmierci jest nakreślony w ewangelii zawartej w 1 Kor 15,1-4 i:
pokazuje, że On faktycznie był martwy, mimo że Jego ciało nie uległo rozkładowi (Ps 16,9-11; Dz 2,23-27);
odsuwa od wierzących jakikolwiek strach, który odczuwają, myśląc o śmierci. On był w grobie przed nami (1 Kor 15,55)!
Jego ciało pozostało w grobie przez 3 dni. Gdzie były wtedy Jego dusza i duch? Niektórzy wierzą, że zstąpił On do piekieł. Używają na poparcie tego poglądu wersetów takich jak: Dz 2,27; Rz 10,6-7; Ef 4,8-10; 1 P 3,18-20; 4,6. Prawdopodobnie jest to pogląd prawdziwy, ale wydaje mi się, że podane wersety nie nauczają tego jasno. Moim zdaniem, istnieje bardziej przekonujące nauczanie. Polega ono na wierze, że Jezus na te 3 dni poszedł do swego Ojca w niebie, tak jak będzie to z nami, kiedy umrzemy. Potem, w Poniedziałek Wielkanocny, Jego duch powrócił do Jego ciała i został On wskrzeszony z martwych. Jest to również obraz tego, co stanie się z nami. Wersety popierające ten pogląd to: Łk 23,43; 2 Kor 12,4, Obj 2,7; Łk 23, 46; Dz 7,59; 1 Kor 15,20-23.
Niektórzy teolodzy, jak Jan Kalwin, wierzyli i nauczali, że Jezus Chrystus zstąpił do piekieł na krzyżu, a nie po śmierci. Jest to, oczywiście, prawdą. On wziął naszą karę i piekło, abyśmy nie musieli być ukarani i iść do miejsca wiecznego potępienia.
Zmartwychwstanie
Ten fakt Jego dzieła jest zawsze blisko połączony ze śmiercią Jezusa. Szczególnie podkreślają go pisma apostołów, ponieważ był to znany i widoczny dowód prawdomówności ich nauczania. Doktryna ta jest unikalna w stosunku do którejkolwiek religii świata i jest podstawową zasadą chrześcijańskiej wiary (1 Kor 15,14).
Jego zmartwychwstanie jest ważne:
dla starotestamentowych proroków (Hi 19,25; Ps 2,7; Iz 53,10-12; Łk 24,25-26);
w służbie Jezusa Chrystusa (Mt 12,39-40; Mt 16,21; Mk 8,31; 9,9; J 2,19-21). On jasno twierdził, że to się stanie;
dla apostołów w ich pismach (Rz 4,23-25; 1 Kor 15,1-58; 2 Tm 2,8);
dla pierwszych chrześcijan. Ich najczęstszym pozdrowieniem i jego odpowiedzią było: "Pan zmartwychwstał!" - "Pan zmartwychwstał prawdziwie!";
jako część ewangelii (1 Kor 15,1-8);
dla nas, chrześcijan. Jeśli Jezus Chrystus nie powstał z martwych, my stale żyjemy w grzechu (1 Kor 15,17), nasza wiara jest pusta (1 Kor 15,17) i nie ma nadziei dla tych, którzy umarli w Chrystusie (1 Kor 15,18).
Słowo "zmartwychwstanie" oznacza ponowne powstanie tych, którzy umarli. Może się więc to odnosić tylko do powstania ciała Jezusa Chrystusa z martwych. Nie może to oznaczać "duchowego zmartwychwstania". To ciało Jezusa Chrystusa umarło i zostało wskrzeszone z martwych. Jego duch i dusza nie umarły.
Dowody Jego zmartwychwstania:
pusty grób (Łk 24,3) i ułożone grobowe prześcieradła (J 20,6-7) nie mają żadnego innego wytłumaczenia;
ukazanie się zmartwychwstałego Pana wielu ludziom, którzy tego nie oczekiwali. To dotyczy Marii (J 20,16), kobiet (Mt 28,9-10), Piotra (Łk 24,34), dwóch uczniów na drodze do Emaus (Łk 24,13-32), dziesięciu uczniów (J 20,19), Tomasza (J 20,26-29), siedmiu uczniów (J 21,1-14), Jakuba - przyrodniego brata Pana Jezusa (1 Kor 15,7), ponad pięciuset osób (1 Kor 15,6), Pawła (Dz 9,5; 26,16; 1 Kor 9,1);
zmiana w uczniach. Porównaj np. Mk 14,66-72 z Dz 2,14-23, by zobaczyć tę ogromną zmianę w Piotrze;
osobiste doświadczenie wielu ludzi dzisiaj (Ef 1,19-20). Czasami śpiewamy: "Pytasz mnie, skąd wiem, że On żyje, żyje w moim sercu". Prawdziwie możemy powiedzieć: "Wiem, że On zmartwychwstał, gdyż spotkałem Go i rozmawiałem z Nim dzisiaj rano".
Rezultaty Jego zmartwychwstania:
utwierdziło boskość Jezusa Chrystusa ponad wszelką wątpliwość (Rz 1,4; J 18,22);
udowadnia, że Jego śmierć była wystarczająca dla zbawienia (Rz 4,25);
przygotowało drogę dla Jego niebiańskiego wstawiennictwa i kapłaństwa (Rz 8,34);
dało nam pewność naszego zmartwychwstania (1 Kor 15,18-20; 2 Kor 4,14; 1 Tes 4,14);
dało nam pewność naszego usprawiedliwienia i zaakceptowania przez Boga (Rz 4,23-25; 5,1);
zademonstrowało Bożą moc (Ef 1,19-20; Flp 3,10);
zachęciło do prowadzenia świętego życia (Kol 3,1-3);
pokazało światu, że zmartwychwstanie i sąd są pewnością (J 5,26-29; Dz 17,31);
dało możliwość zbawienia grzeszników i uświęcenia świętych.
Wniebowstąpienie i wywyższenie
Wniebowstąpienie Jezusa Chrystusa nastąpiło w czasie, gdy Jego uczniowie na Niego patrzyli. On został cieleśnie i widocznie zabrany do nieba w 40 dni po swoim zmartwychwstaniu (Mk 16,19; Łk 24,50-51; Dz 1,9-11; Hbr 4,14).
Jego wywyższenie było działaniem Boga, w którym zmartwychwstałemu i wniebowstąpionemu Bogu-Człowiekowi zostały dane: moc (Flp 2,9), autorytet (Mt 28,18) i miejsce po prawej stronie Boga (Mk 16,19; Ef 1,20).
Waga wniebowstąpienia i wywyższenia Jezusa Chrystusa polega na tym, że:
były one prorokowane w Starym Testamencie (Ps 68-18; 110,1);
zostały przewidziane i przepowiedziane przez Jezusa Chrystusa (Łk 9,51; J 6,62; 20,17);
były ostatnim etapem Jego dzieła (Dz 2,34-36; Flp 2,7-11);
wielki nacisk jest nadany prawdzie wywyższenia Chrystusa w ewangelicznym zwiastowaniu i pismach apostołów (Dz 2,33-36; 3,13; 5,31; 10,36; Rz 10,9 i 12-13).
W rezultacie:
Jezus jest naszym przewodnikiem (Hbr 6,20);
Jego wywyższenie i wniebowstąpienie pokazują panowanie Chrystusa nad światem (Flp 2,9-11);
wskazują na główne miejsce Jezusa w Kościele (Ef 1,20-23);
po nich nastąpiło zesłanie Ducha Świętego na wierzących (Dz Ap 2,33);
po nich nastąpiło przygotowanie miejsc dla wierzących w niebie (J 14,2);
po nich nastąpiło wstawiennictwo za wiernymi (Rz 8,3; Hbr 4,14; 7,24). One zapewniają nam wolny i pewny dostęp do Boga (Hbr 4,14-16);
zapewniły nam miejsce w niebie (Ef 2,6).
Wstawiennictwo
O sześciu pierwszych działaniach Jezusa Chrystusa można mówić, używając formy dokonanej, ale On działa także dzisiaj. Jezus Chrystus wstawia się za nami nieprzerwanie. On jest naszym adwokatem (1 J 2,1), Najwyższym Kapłanem (Hbr 4,14; 8,1) i naszym reprezentantem przed Bożym obliczem (Hbr 9,24):
On nas reprezentuje (Hbr 9,21) i broni przed zarzutami szatana. On jest naszym obrońcą (1 J 2,1) na podstawie swojego odkupieńczego dzieła (Rz 8,33-34). Z tego powodu wierzący nie zostanie potępiony (Rz 8,34; 8,1). Nasz obrońca jeszcze nigdy nie przegrał sprawy i nigdy nie przegra!
On się za nas modli (Łk 22,32; J 19,9 i 20; Hbr 7,25). Jezus modli się za wszystkich wierzących. On dokładnie wie, o co się modlić i Jego modlitwy zawsze są wysłuchiwane. On modli się, np., żebyśmy byli zachowani (J 17,11 i 15), radośni (J 17,13), uświęceni (J 17,17), abyśmy byli jednością (J 17,11 i 21-23), byli z Nim (J 17,24), oglądali Jego chwałę (J 17,24);
On nam pomaga w trudnych chwilach (Hbr 4,15-16). Ponieważ żył na ziemi przez 33 lata, rozumie nasze problemy i pokusy. Obchodzi Go to, przez co przechodzimy, utożsamia się z tym. Chce nam pomóc w czasie próby.
Powtórne przyjście
Oprócz siedmiu dzieł Jezusa Chrystusa już nakreślonych (sześć zakończonych i jedno kontynuowane) istnieje jeszcze jedna część Jego zbawczego dzieła, o której mówimy w czasie przyszłym.
Skąd możemy mieć pewność, że powtórne przyjście Pana Jezusa rzeczywiście nastąpi?
sam to obiecał (J 14,3);
przepowiedzieli to prorocy Starego Testamentu (Dn 7,13);
aniołowie to głosili (Dz 1,11);
przepowiadali to apostołowie (1 Tm 6,14; 1 P 1,13; 1 J 3,2);
pierwsi chrześcijanie i Kościół przez wieki na to oczekiwali (1 Kor 16,22);
wymaga tego plan Boga;
świat tego potrzebuje (Dz 8,21-25).
Powtórne przyjście Jezusa Chrystusa:
daje pewność wierzącemu (Tt 2,3);
zachęca do życia w świętości (1 J 3,3);
wzywa nas, by Mu lepiej służyć (Mt 25,14-30);
pociesza wierzących, którzy są osieroceni przez śmierć bliskich (1 Tes 4,14-18).
Powtórne przyjście naszego Zbawiciela będzie osobiste (J 14,3), cielesne (Dz 1,11) i widoczne (Mt 29,30; Obj 1,7). Jezus powróci na ziemię z nieba (Flp 3,20) w chwale (Mt 26,64).
Na temat powiązania powtórnego przyjścia z tysiącletnim panowaniem Chrystusa na ziemi (tzw. millennium) istnieją trzy poglądy:
powtórne przyjście poprzedza millennium;
następuje po millennium;
millennium jest czasem nieznanej długości (1000 lat to liczba symboliczna) zapoczątkowanym śmiercią i zmartwychwstaniem Jezusa Chrystusa i kontynuowanym do Jego powtórnego przyjścia.
POGLĄD PRE-MILLENNIUM
POGLĄD POST-MILENNIUM
POGLĄD A-MILLENNIUM
Wszystkie te poglądy są ewangeliczne. Pierwszy pogląd jest najczęściej spotykanym, popieranym przez literalne czytanie i znaczenie Obj 20,1-8. Trzeci pogląd jest również wyznawany przez wielu. Widzą oni Obj 20,1-8 symbolicznie raczej niż literalnie. Bardzo niewielka grupa chrześcijan trzyma się drugiego poglądu, mimo że był on popularny w XIX wieku.
Czasu powtórnego przyjścia nikt nie zna (Mt 24,36; Dz 1,7). Nawet Jezus Chrystus nie wiedział, kiedy ono nastąpi (Mk 13,32), co było Jego świadomym wyborem.
Rezultaty powtórnego przyjścia:
całkowite i ukończone zbawienie wierzącego, włączając zmartwychwstanie tych, którzy umarli (1 Kor 15,51-57);
zmartwychwstanie niewierzących na sąd (J 5,28-29; Obj 20,12-15);
ostateczny sąd nad szatanem (Obj 20,10);
zniszczenie śmierci i grzechu (Rz 8,19-21; 1 Kor 15,26; Obj 21,4);
nowe niebo i nowa ziemia (Hbr 1,11-12; 2 P 3,10-13; Obj 21,1).
To pewne, że Jezus Chrystus przyjdzie ponownie. Nie wiemy, kiedy to nastąpi. A jeśli dzisiaj? Musimy być gotowi na Jego powrót.
Sąd ostateczny
Ta część pracy Jezusa Chrystusa będzie miała miejsce po Jego ponownym przyjściu. Nie jest to jednak część dzieła zbawienia, jak 8 wcześniej przedstawionych - będzie to dzieło sądu. Biblia przypisuje dzieło sądu ostatecznego szczególnie Panu Jezusowi Chrystusowi i w tym dziele On doprowadzi wszystko do ostatecznego końca.
Biblia jasno i konsekwentnie naucza o nadejściu przyszłego sądu (Dz 17,30-31; Rz 2,5; 2 P 2,9; Obj 20,11-15).
Niektórzy chrześcijanie uważają, że dojdzie do:
sądu nad narodami na podstawie ich stosunku do Żydów (Mt 25,31-46);
sądu nad uczynkami wierzących przed sądem Chrystusowym (2 Kor 5,10);
sądu nad niewierzącymi przed wielkim białym tronem (Obj 20,11-15).
Inni chrześcijanie uważają, że odbędzie się tylko jeden sąd nad całym rodzajem ludzkim (Dz 17,30-31). Będzie on dotyczył zarówno wierzących jak i niewierzących.
Skłaniam się ku temu drugiemu poglądowi. Wydaje się on bardziej prosty i biblijny, jednakże nie wydaje mi się, żeby dokładne detale odnośnie dnia czy dni sądu znaczyły więcej niż fakt, że ten sąd autentycznie zaistnieje i że wtedy wszystko stanie się tak, jak powinno.
Porządek rzeczy:
Jezus Chrystus będzie sędzią
Paweł mówi, że Jezus Chrystus "będzie sądził żywych i umarłych na objawienie i Królestwo jego" (2 Tm 4,1). Piotr mówi, że Jezus Chrystus jest "ustanowionym przez Boga sędzią żywych i umarłych" (Dz 10,42). Sam Pan Jezus Chrystus powiedział o sobie, że Ojciec dał mu władzę sądzenia (J 5,27);
niezbawieni zostaną osądzeni
Wszyscy niezbawieni staną przed sądem Jezusa Chrystusa (Rz 2,5-9; Obj 20,12). Sąd ten nie będzie decyzją o ich potępieniu czy zbawieniu. Oni już zostali potępieni, gdyż odrzucili Jezusa Chrystusa jako ich Pana i Zbawiciela (J 3,18). Nikomu nie zostanie dana druga szansa.
Celem tego sądu jest pokazanie, że zasłużyli oni na sąd i ukaranie ich poprzez pokazanie grzeszności ich życia i głupoty w odrzuceniu Chrystusa (Kzn 12,14; Mt 12,36; 25; 41-46; Łk 12,2-3; Rz 2,5-9; 2,16). Wydaje się, że zostaną oni osądzeni na podstawie ich uczynków (Obj 20,12-13). Inne wersety wskazują na to, że ci z największymi możliwościami otrzymają najsurowsze kary i odwrotnie (Łk 12,47-48; Mt 11,22-24; Łk 20,47);
wierzący zostaną osądzeni
Jest to podkreślane szczególnie w Rz 14,10 i 12 i w 1 Kor 3,8-15, 2 Kor 5,10.
My, jako wierzący staniemy przed sądem Chrystusowym. Sąd ten nie będzie dotyczył naszego zbawienia lub potępienia, pozwolenia na wejście do nieba lub nie. Decyzja taka została już podjęta w dniu, kiedy zaufaliśmy Jezusowi Chrystusowi jako Panu i Zbawicielowi (J 5,24). Sąd ten nie odsłoni i nie potępi wszystkiego, co jako wierzący zrobiliśmy przed czy po tym, jak staliśmy się wierzącymi. "Przeto teraz nie ma żadnego potępienia dla tych, którzy są w Chrystusie Jezusie" (Rz 8,1). Bóg przebaczył i zapomniał. On nie będzie brał pod uwagę naszych przewinień, nie poruszy tego tematu. Sąd ten będzie dotyczył służby wierzących (nie ich życia), stopniowania nagrody i koron (1 Kor 3,12-15; 2 Kor 5,9-10; Łk 19,17-19).
Mimo że Biblia naucza stopniowania nagród w niebie, nie będzie to miało wpływu na radość, szczęście i chwałę wszystkich, którzy tam się znajdą. Nasza radość w niebie nie będzie wynikiem otrzymania korony, lecz obcowania ze Zbawcą (Obj 4,10-11; 5,8-14).
Biblia naucza, że Jezus Chrystus jest i będzie sprawiedliwym sędzią, że On zawsze będzie robił i decydował według tego, co prawe i sprawiedliwe.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Rozdz7rozdz7ROZDZ7E (2)fotogrametria rozdz7ROZDZ7C (2)ROZDZ7AROZDZ7D (2)ROZDZ7ROZDZ7Bwięcej podobnych podstron