Bible3Pol
-
Twierdzenia Biblii i zewnętrzne dowody
jej wiarygodności
- Starożytny charakter Biblii i jej trwałość
- Jej wpływ moralny
- Motywy pisarzy Biblii
- Ogólny charakter pism
- Księgi Mojżeszowe
- Prawa Mojżeszowe
- Specyficzne cechy rządu wprowadzonego
przez Mojżesza
- Nie był to system klerykalny
- Wskazówki dla władców świeckich
- Bogaci i biedni równi wobec Zakonu
- Zabezpieczenie przed manipulowaniem
sprawami ludu
- Kapłani nie byli uprzywilejowaną klasą
- Ich źródła utrzymania
- Zabezpieczenie przed ciemiężeniem
cudzoziemców, wdów, sierot i sług
- Prorocy Biblii
- Czy jest jakiś związek między Zakonem i
prorokami a pisarzami Nowego
Testamentu?
- Cuda nie są bezsensowne
- Logiczne wnioski
Rozsądny,
myślący umysł przedstudiuje Słowo Boże
Biblia jest pochodnią cywilizacji i wolności. Jej dodatni wpływ na
społeczeństwo jest uznawany przez największych mężów stanu, mimo iż przeważnie
patrzą na nią przez różne szkła pozostających ze sobą w konflikcie wyznań.
Powołując się na Biblię, wyznania te w fałszywy i godny ubolewania sposób
przedstawiają jej nauki. Ta wspaniała stara księga jest mimowolnie i zarazem nad
wyraz niepoprawnie interpretowana przez jej przyjaciół, z których wielu położyłoby
za nią życie. A jednak w istocie wyrządzają jej oni więcej szkody niż jej
przeciwnicy, utrzymując, że popiera długo uznawane, błędne interpretacje prawd,
odziedziczone po ojcach jako tradycja.
Niechby się więc
tacy obudzili, ponownie przeanalizowali swoje wierzenia i przez to wprawili w
zakłopotanie jej wrogów, pozbawiwszy ich dotychczasowej broni!
Biblia Gdańska
Przetłumaczona
z języków oryginalych przez Daniela Mikołajewskiego wydana została
w 1632 r. (Nowy Testament wydano w r. 1606) i szybko stała się
jednym z najpopularniejszych protestanckich tłumaczeń Pisma Świętego
w języku polskim. Do dziś, ze względu na wierność przekładu i
piękno języka, tłumaczenie Mikołajewskiego zajmuje poczesne
miejsce wśród tłumaczeń Biblii na na język polski.
Biblia
Gutenberga, wydrukowana w latach 1452-1455 w Mainz (Niemcy) przez Jana
Gutenberga
Biblia jest najstarszą z
ksiąg zachowanych do naszych czasów i to w sposób niezwykły.
Skoro światło natury każe nam spodziewać się
pełniejszego objawienia niż to, którego dostarcza sama natura, rozsądny, myślący
umysł będzie przygotowany do zbadania wszelkich twierdzeń, które mienią się być
Boskim objawieniem i noszą sensowne zewnętrzne znamiona prawdziwości takich
roszczeń.
Biblia utrzymuje, że jest takim objawieniem od Boga i istotnie dostarcza wystarczających
zewnętrznych dowodów na to, że jej twierdzenia mogą być właściwe, dając
uzasadnioną nadzieję, iż bardziej dokładne zbadanie ujawni pełniejsze i istotniejsze
dowody na to, iż jest naprawdę Słowem Bożym.
Biblia jest najstarszą z istniejących ksiąg. Przetrwała burze trzydziestu stuleci.
Ludzie usiłowali usunąć ją z powierzchni ziemi wszelkimi możliwymi sposobami:
ukrywali ją i palili, a posiadanie jej traktowali jako przestępstwo podlegające karze
śmierci. Najbardziej zawzięcie i najsrożej prześladowali tych, którzy w nią
wierzyli. A jednak księga ta dotąd istnieje.
Dzisiaj, gdy wielu jej wrogów już nie żyje, a o setkach tomów napisanych w celu
podważenia jej autorytetu i zniszczenia jej wpływów zapomniano od dawna, Biblia
znalazła drogę do każdego narodu i języka na ziemi. Istnieje już ponad dwieście
różnych jej tłumaczeń 1.
Fakt, że księga ta przetrwała tyle stuleci, mimo niespotykanych wysiłków mających na
celu jej usunięcie i zniszczenie, jest co najmniej silnym dowodem pośrednim na to, że
owa wielka Istota, którą Biblia nazywa swym Autorem, jest też jej Obrońcą.
1. Dane z r. 1886.
Biblia Tyndaleła
1537
r. pierwsza Biblia angielska przetłumaczona
z języków oryginalnych. William Tyndale przetłumaczył
Nowy Testament i Stary Testament do 2 Księgi Kronik.
Tyndale nie zdążył przetłumaczyć wszystkich ksiąg gdyż
został uwięziony
Jaskinie Qumran
Zwoje
znad Morza Martwego
Zwoje
znad Morza
Martwego, pochodzące z lat 100 p.n.e. - 100 n.e. zostały zachowane w
glinianych naczyniach w jaskiniach Qumran. Odkryto je w roku 1948.
Zapisano na nich wszystkie księgi Starego Testamentu z wyjątkiem Księgi
Estery.
Klasztor św. Katarzyny
Manuskrypt Synaicki
Bezcenne pergaminy Manuskryptu Synaickiego (IV wiek n.e.) zachowały się w
ścianach klasztoru św. Katarzyny w samym sercu Synaju. Zostały one
odkryte w 1859 r. przez hrabiego Tischendorfa; zawierają Nowy Testament
oraz część Starego.
Prawdą jest również to, że moralny wpływ Biblii jest zawsze i wszędzie
jednakowo dobry. Życie wszystkich, którzy stają się pilnymi badaczami jej stronic,
zawsze staje się czystsze. Inne pisma i związane z religią różne dziedziny nauki
dokonały dużo dobrego oraz do pewnego stopnia uszlachetniły ludzkość i przyniosły
jej błogosławieństwo. Jednak wszystkie inne książki razem wzięte nie zdołały
przynieść wzdychającemu stworzeniu radości, pokoju i błogosławieństw, jakie Biblia
przyniosła zarówno bogatym jak i biednym, uczonym i nieuczonym. Biblia nie jest
księgą, którą należy tylko przeczytać. Jest to księga, którą należy starannie i
z rozwagą studiować.
Myśli Boże są
bowiem wyższe od naszych, a drogi Jego są wyższe od naszych dróg. Jeśli więc chcemy
zrozumieć plan oraz myśli niczym nie ograniczonego Boga, musimy całą naszą energię
skupić na tej ważnej pracy. Największe skarby Prawdy nie zawsze znajdują się na
powierzchni.
Biblia Genewska
1560
r. pierwsza Biblia w języku angielskim w całości przetłumaczona
z języków oryginalnych i przeznaczona do codziennego użytku.
Oparta na tekście Tyndaleła wprowadziła współczesny podział
na wersety, podkreślenia kursywą i adnotacje słów brakujących
w originale.
Biblia
odnosi się do jednej wybitnej postaci, Jezusa z
Nazaretu.
Biblia od początku do końca wskazuje i odnosi się do jednej wybitnej postaci,
Jezusa z Nazaretu, który, jak twierdzi ona, był Synem Boga. Od początku do końca czyni
sławnym Jego imię, służbę i dzieło.
Fakt, że człowiek
nazywany Jezusem z Nazaretu żył i był dość znany w czasie, na który wskazują
pisarze Biblii, jest notowany przez historię pozabiblijną i w różny sposób w pełni
potwierdzany.
Ukrzyżowanie tego
właśnie Jezusa, z powodu jego narażenia się Żydom i ich kapłaństwu, jest następnym
faktem ustalonym przez historię, niezależnie od dowodów pisarzy Nowego Testamentu.
Pisarze ci (z
wyjątkiem Pawła i Łukasza) należeli do grona bliskich znajomych Jezusa z Nazaretu i
Jego nauki przedstawili w swoich pismach.
Sadzawka Syloe
Jezus uzdrowił niewidomego nad sadzawką Syloe - Jan
9:11.
Sadzawka Syloe
jest jednym z niewielu niekwestionowanych miejsc w starożytnej Jerozolimie.
Woda ze źródła Gihon płynie do niej tunelem zaprojektowanym i wykonanym
przez króla Ezechiasza w 715 r.p.n.e. Dziś nadal można przejść ok.
580-metrowym tunelem Ezechiasza.
Golgota
"A On dźwigając krzyż swój, szedł na miejsce, zwane Trupią
Czaszką, co po hebrajsku zwie sięGolgota."
Jan 19:17
Grób w ogrodzie
"A na miejscu, gdzie go ukrzyżowano, był ogród, w ogrodzie zaś
nowy grobowiec..." Jan 19:41
Sprawa,
której poświęcili się uczniowie, nie cieszyła się wśród ludzi
popularnością.
Samo istnienie jakiejś książki nasuwa wniosek, że istnieją też pewne
motywy, którymi kieruje się autor. Dlatego pytamy: jakie motywy natchnęły tych
mężów, by stali się zwolennikami sprawy tej właśnie osoby? Jezus był skazany na
śmierć i ukrzyżowany przez Żydów jako złoczyńca. Najbardziej religijni
spośród nich wyrazili zgodę na Jego śmierć i domagali się jej dla Niego, jak dla
kogoś nie nadającego się do życia. Broniąc Jego sprawy i obwieszczając Jego nauki,
pisarze ci odważnie znosili wzgardę, utratę praw i gorycz prześladowań, narażali swe
życie, a w niektórych wypadkach ponosili męczeńską śmierć.
Zgadzając się
z tym, że jeszcze za życia Jezus był wybitną osobą, zarówno ze względu na sposób
życia jak i nauki, pytamy: jakimi motywami mogli kierować się ci, którzy bronili tej
sprawy po Jego śmierci, zwłaszcza, że śmierć Jego była tak haniebna.
I jeśli przyjmiemy,
że pisarze ci wymyślili swoje opowiadania, a Jezus był ich wyimaginowanym czy też
wyidealizowanym bohaterem, to jednak niedorzecznym byłoby przypuszczenie, iż ludzie ci,
będąc przy zdrowych zmysłach, mogli twierdzić, że Jezus był Synem Boga, że został
poczęty w sposób nadnaturalny, że miał nadnaturalną moc, dzięki której uzdrawiał
trędowatych, przywracał wzrok ociemniałym od urodzenia, a słuch głuchym i wzbudzał
umarłych
jakże absurdalnym byłoby mniemanie,
że zakończą oni historię takiej postaci stwierdzeniem, że nieliczne grono
nieprzyjaciół Jezusa straciło Go jako przestępcę, gdy tymczasem wszyscy Jego
przyjaciele i uczniowie, a wśród nich sami pisarze, porzucili Go i uciekli w tym
krytycznym momencie.
Co było motywacją pisarzy
Pisma Świętego?
Jeremiasz
Fakt, iż świecka historia nie zgadza się w pewnych aspektach z pisarzami
Pisma Świętego, nie powinien nas doprowadzić do wniosku, że ich świadectwa nie są
prawdziwe. Ci, co tak wnioskują, powinni wskazać na motywy i udowodnić, że owi pisarze
przedstawili fałszywe oświadczenia. Jakimi motywami mogli się oni kierować? Czy
spodziewali się przez to zyskać bogactwo, sławę, władzę lub jakiekolwiek inne
ziemskie korzyści? Ubóstwo przyjaciół Jezusa oraz niepopularność ich bohatera
wśród przywódców religijnych Judei zaprzeczają takiemu przypuszczeniu.
Natomiast fakt,
że umarł jako złoczyńca zakłócający pokój i nie cieszył się dobrym imieniem, nie
budził nadziei na zdobycie godnej pozazdroszczenia sławy lub ziemskich korzyści przez
tych, którzy staraliby się ponownie rozpowszechniać Jego nauki. Przeciwnie, gdyby takie
cele przyświecały tym, którzy nauczali o Jezusie, czyż raczej nie zrezygnowaliby z
nich z pośpiechem, widząc, że te przynoszą hańbę, prześladowanie, więzienie,
biczowania, a nawet śmierć?
Rozum wyraźnie
poucza, że ludzie, którzy poświęcili dom, reputację, honor i życie, którzy nie
ubiegali się o dobra doczesne, lecz których głównym dążeniem była poprawa
współbliźnich i wszczepianie moralności najwyższego rzędu, nie tylko musieli być
całkowicie owładnięci jakimiś motywami, lecz że te ich motywy musiały być czyste, a
cel bardzo wzniosły.
Dalej rozum wskazuje,
że świadectwo takich mężów, kierujących się jedynie czystymi i dobrymi motywami,
jest o wiele bardziej godne uwagi i zastanowienia niż świadectwo przeciętnych pisarzy.
Ludzie owi nie byli też fanatykami. Byli to mężowie cechujący się zdrowym
rozsądkiem, na każdym kroku umieli uzasadnić swą wiarę i nadzieję, okazując
niewzruszoną wierność swym uzasadnionym przekonaniom.
Pisarze opisywali fakty, z
którymi byli osobiście zapoznani.
To, co na ich temat zauważyliśmy, daje się też zastosować do różnych
pisarzy Starego Testamentu. Byli to na ogół mężowie znani ze swej wierności Panu.
Historia biblijna bezstronnie notuje i piętnuje ich słabości i upadki, chwali zaś ich
cnoty oraz wierność. Musi to zadziwiać tych, którzy przypuszczają, że Biblia jest
historią zmyśloną, przeznaczoną do wzbudzania strachu i czci dla systemu religijnego. Jest w Biblii jakaś
uczciwość, która nadaje jej znamię prawdziwości. Oszuści pragnący przedstawić
jakiegoś człowieka jako kogoś wspaniałego, a szczególnie swoje pisma jako natchnione
przez Boga, ukazaliby charakter swego bohatera jako nieskazitelny, szlachetny w
najwyższym stopniu. Fakt, iż taki sposób nie został w Biblii użyty, jest racjonalnym
dowodem na to, że nie ułożono jej oszukańczo, aby wprowadzała w błąd.
Zbadajmy
charakter tych pism uznawanych za natchnione.
Mamy zatem powód, by spodziewać się objawienia woli oraz
planu Boga. Stwierdzamy, iż Biblia, która utrzymuje, że jest owym objawieniem, została
napisana przez mężów, których motywów postępowania nie mamy powodów kwestionować.
Dostrzegamy raczej powody, by je aprobować. Zbadajmy więc charakter tych pism uznawanych
za natchnione. Sprawdźmy, czy ich nauki odpowiadają charakterowi, jaki w wyniku naszego
rozważania przypisaliśmy Bogu i czy zawierają one wewnętrzne dowody prawdziwości.
Pisarze
znali fakty z pierwszej ręki
Zapisy
historyczne
Pierwszych pięć ksiąg Nowego Testamentu oraz liczne księgi Starego
Testamentu są opowiadaniami albo historią zdarzeń znanych pisarzom i potwierdzonych
przez ich sposób życia. Jest jasne dla wszystkich, że szczególne objawienie nie było
im potrzebne do przedstawienia prawdy o sprawach, z którymi byli w pełni osobiście
zaznajomieni.
Ponieważ jednak Bóg
zapragnął objawić ludziom Siebie i swe plany, więc fakt, iż te historie minionych
wydarzeń mają związek z owym objawieniem, byłby dostateczną podstawą do
wyciągnięcia logicznego wniosku, że Bóg będzie nadzorował i tak układał sprawy, by
uczciwy pisarz, którego On sam wybrał do tego dzieła, zetknął się z niezbędnymi
faktami. Wiarygodność tych historycznych części Biblii prawie zupełnie zależy od
osobowości i motywów ich pisarzy.
Dobrzy ludzie nie
wypowiedzą kłamstwa. Z czystego źródła nie wypłyną gorzkie wody. Połączone
świadectwo owych pism zamyka usta wszelkim podejrzeniom, jakoby ich autorzy chcieli
powiedzieć lub uczynić coś złego, aby mogło z tego wyniknąć dobro.
W żaden sposób nie można podważyć prawdziwości
pewnych ksiąg Biblii, takich jak: Księgi Królewskie, Kronik, Sędziów itd., gdy się
mówi, że są one po prostu prawdziwą i pieczołowicie opisaną historią ważnych
wydarzeń oraz osób z owych czasów. Pisma hebrajskie zawierają opisy historyczne,
przepisy prawa oraz proroctwa. Ich dane historyczne, genealogiczne i inne, zawierają
wyraźne i szczegółowe opisy okoliczności wszystkich zdarzeń, ponieważ spodziewano
się, iż obiecany Mesjasz narodzi się jako potomek Abrahama ze szczególnej linii. Zdawszy sobie z tego sprawę,
dostrzegamy powód odnotowywania pewnych faktów historycznych, rozważanie których
wydaje się niedelikatne w odczuciu człowieka dwudziestego wieku. Na przykład, wyraźny
zapis pochodzenia narodów Moabitów i Ammonitów i ich pokrewieństwa z Abrahamem i
Izraelitami był widocznie nieodzowny, w rozumieniu historyka, przy podawaniu dokładnej
historii ich pochodzenia (1 Mojż. 19:36-38).
Podany jest również
szczegółowy zapis o dzieciach Judy, z których wywodzi się król Dawid, przez którego
genealogia matki Jezusa, Marii, i Józefa, jej męża, prowadzi wstecz do Abrahama (Łuk.
3:23, 31, 33-34; Mat. 1:2-16). Bez wątpienia potrzeba ustalenia dokładnego rodowodu
miała duże znaczenie, z tego bowiem pokolenia (1 Mojż. 49:10) miał się narodzić
panujący Król Izraela i obiecany Mesjasz, i dlatego w innych wypadkach brak jest
dokładnych szczegółów (1 Mojż. r. 38).
Szczegółowość zapisu
biblijnego ma istotne uzasadnienie
Podobne lub różne mogły być powody zapisania w Biblii
innych faktów historycznych, których użyteczność możemy zrozumieć w przyszłości.
Gdyby opisywane zdarzenia nie były faktami historycznymi, a rozprawami na temat
moralności, bez uszczerbku mogłyby być opuszczone. Nikt jednak nie może
stwierdzić, że Biblia gdziekolwiek popiera nieczystość. Ponadto dobrze jest
pamiętać, iż w każdym języku można mniej lub bardziej delikatnymi słowami zapisać
takie same fakty. I choć tłumacze Biblii byli, słusznie zresztą, zbyt sumienni, aby
opuścić jakikolwiek zapis, to jednak żyli oni w czasach, w których nie potrafiono
dobierać tak subtelnych wyrażeń, jak obecnie.
Tego samego można
się domyślać, gdy chodzi o czasy wczesnobiblijne i ówczesne sposoby wyrażania się.
Na pewno człowiek najbardziej wybredny nie będzie miał zastrzeżeń w tym względzie do
żadnego wyrażenia w Nowym Testamencie.
Mojżesz wyprowadził z Egiptu naród
Hebrajczyków.
Księgi
Mojżeszowe
i ogłoszone w nich prawa
Pięć pierwszych ksiąg Biblii znamy jako Pięcioksiąg Mojżesza, mimo że nigdzie nie
wymieniają one jego imienia jako autora. To, że były napisane przez Mojżesza lub pod
jego kierunkiem, jest wnioskiem uzasadnionym. Opis śmierci i pogrzebu Mojżesza mógł
być słusznie dodany przez jego pisarza. Pominięcie jednoznacznego stwierdzenia, że owe
księgi zostały napisane przez Mojżesza, nie jest dowodem, iż ich nie napisał.
Gdyby bowiem napisał je ktoś inny, by zwieść i popełnić fałszerstwo, z pewnością
stwierdziłby, aby w ten sposób wzmocnić swoje oszustwo, że ich autorem jest ten wielki
przywódca i mąż stanu Izraela (por. 5 Mojż. 31:9-27). Jednej rzeczy jesteśmy pewni,
mianowicie tego, że Mojżesz naprawdę wyprowadził z Egiptu naród Hebrajczyków.
Zorganizował go jako naród podlegający ustawom przedstawionym w Pięcioksięgu. Naród
ów twierdził jednomyślnie przez ponad trzy tysiące lat, że księgi te są darem
otrzymanym od Mojżesza. Traktowano je jako święte i dbano, by ani jota, ani kreska nie
została zmieniona, zapewniając tym samym czystość tekstu.
"Rozciągnął
północy nad miejscem próżnem, a ziemię zawiesił na niczem."
Ijob. 26:7 BG
Pisma Mojżesza zawierają jedyny wiarygodny przekaz
historyczny, jaki ocalał z epoki, którą opisują. Historia chińska
usiłuje rozpocząć swój opis od stworzenia świata, opowiadając o tym, jak Bóg
wypłynął łodzią i jak wrzucił do wody trzymaną w ręku bryłę ziemi. Bryła ta,
jak się twierdzi, stała się światem itd. Cała owa historia jest pozbawiona sensu i
trudno nią oszukać nawet dziecko.
Tymczasem opis
podany w Księdze Rodzaju rozpoczyna się rozumnym założeniem, że Bóg, Stwórca,
inteligentna pierwsza przyczyna, istniał już przed rozpoczęciem dzieła stwarzania.
Opis ten nic nie mówi o początku samego Boga, ale o Jego dziele i początku tego dzieła
oraz o systematycznym, uporządkowanym rozwoju
"Na początku stworzył Bóg niebo i
ziemię".
Potem,
wspomniawszy fakt powstania ziemi bez szczegółowych wyjaśnień, opowiada o sześciu
dniach [epokach] przygotowywania jej dla człowieka. Relacja ta jest w znacznej mierze
potwierdzana przez narastające w ciągu czterech tysięcy lat światło nauki.
Dlatego daleko
rozsądniejsze jest przyjęcie twierdzenia, że autor tej księgi, Mojżesz, był
natchniony przez Boga, niż przypuszczenie, że inteligencja jednego człowieka
przewyższała połączoną inteligencję oraz poszukiwania pozostałych ludzi w
przeciągu trzech tysięcy lat, wspomagane obecnie przez nowoczesne przyrządy i milionowe
fundusze.
Prawa
obecnego wieku są wzorowane na zasadach przedstawionych w
Prawie Mojżeszowym
Prawo
Mojżeszowe
Przyjrzyjmy się systemowi praw zawartych w tych pismach. Na pewno nie miały
one równych sobie w owych czasach ani od tamtych czasów do dwudziestego wieku. Prawa
obecnego wieku są wzorowane na zasadach przedstawionych w Prawie Mojżeszowym i
opracowywane z reguły przez ludzi uznających. Prawo Mojżeszowe jako pochodzące od
Boga.
Mojżesz
nauczający naród izraelski
Dekalog jest krótkim streszczeniem całego prawa.
Dziesięć przykazań nakazuje sposób wielbienia Boga i moralność, które muszą wydać
się godne uwagi każdemu ich badaczowi.
Gdyby
nigdy przedtem nie znano tych przykazań, a znaleziono je teraz wśród ruin i pamiątek
Grecji, Rzymu lub Babilonu (narodów, które powstały i upadły dawno po wydaniu tych
ustaw), uznawano by je za wspaniałe, jeśli nie nadprzyrodzone. Ale przyzwyczajenie się
do nich i ich wymagań zrodziło pewną obojętność, dlatego też ich rzeczywista
wielkość nie jest dostrzegana.
Widzą
ją tylko nieliczni. Prawdą jest, że przykazania te nie uczą o Chrystusie. Nie były
też dane chrześcijanom, ale Hebrajczykom. Nie miały uczyć wiary w okup, ale przekonać
ludzi o ich grzesznym stanie i potrzebie okupu. Istota owych przykazań została wspaniale
streszczona przez znakomitego Założyciela chrześcijaństwa w słowach:
"Będziesz tedy miłował
Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej i z całej myśli swojej,
i z całej siły swojej" oraz "Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie
samego"
Mar. 12:30, 31 NB.
Izraelici
żyli pod rządem Bożym
Kapłaństwo Lewitów
System rządzenia ustanowiony przez Mojżesza różnił
się od wszystkich innych, starożytnych i współczesnych, tym, że jak twierdzono,
pochodził od samego Stwórcy, przed którym odpowiadał cały lud. Utrzymywano, że jego
ustawy oraz instytucje cywilne i religijne pochodziły od Boga i jak się o tym wkrótce
przekonamy, pozostawały w doskonałej harmonii z charakterem Boga, jakiego każe nam się
spodziewać rozum.
W Przybytku położonym w centralnym punkcie obozu, w Świątnicy Najświętszej,
znajdował się dowód obecności Jahwe jako króla narodu. Stąd w sposób nadprzyrodzony
Izraelici otrzymywali instrukcje dotyczące właściwego zarządzania swymi sprawami jako
naród. Ustanowiona została klasa kapłanów, której powierzono całkowitą pieczę nad
Przybytkiem i tylko przez tę klasę wolno było przystępować do Jahwe i mieć z Nim
społeczność.
W
Przybytku położonym w centralnym punkcie obozu, w Świątnicy Najświętszej,
znajdował się dowód obecności Jahwe.
Arka Przymierza w Świątnicy
Najświętszej
Prawa
i przywileje kapłanów były ograniczone.
Kapłan w Świątnicy Najświętszej
Pierwsza myśl, jaka w związku z tym mogłaby się komuś
nasunąć, być może byłaby taka: no właśnie! oto cel tej organizacji: jak w wypadku
innych narodów, tak i tutaj kapłani rządzą ludem, wykorzystując jego łatwowierność
i budząc strach, aby osiągnąć własne zaszczyty i korzyści.
Ale
poczekaj Czytelniku, nie śpieszmy się z takimi przypuszczeniami. Jeśli istnieje
możliwość zbadania tej sprawy na podstawie faktów, to nierozsądne byłoby wyciąganie
pochopnych wniosków bez zapoznania się z tymi faktami. Wspomnianym przypuszczeniom
sprzeciwiają się dowody nie do obalenia.
Prawa oraz
przywileje kapłanów były ograniczone. Nie posiadali żadnej władzy cywilnej i żadnej
możliwości wykorzystywania swych urzędów do manipulowania prawami i sumieniami ludzi.
Porządek taki wprowadził Mojżesz, członek rodu kapłańskiego.
Ustanowiono
rząd teokratyczny
Mojżesz
Starsi Izraela
Kiedy Mojżesz, jako przedstawiciel Boga, wyprowadził
Izrael z niewoli egipskiej, okoliczności skupiły władzę w jego ręku i sprawiły, iż
pokorny Mojżesz stał się autokratą o wielkiej mocy i autorytecie, choć z powodu
łagodnego usposobienia w rzeczywistości był najpracowitszym sługą, którego życie
pochłonęły uciążliwe troski zajmowanego stanowiska. Wtedy to została ustanowiona
władza cywilna, która właściwie była demokracją. Nie chcielibyśmy być źle
zrozumiani; oceniany z punktu widzenia niewierzących, rząd Izraela był demokratyczny,
lecz według własnych twierdzeń tego narodu rząd ów stanowił teokrację, to znaczy
rząd Boski. Bowiem do tych praw, danych przez Boga za pośrednictwem Mojżesza, nie wolno
było wprowadzać poprawek. Izraelici nie mogli nic dodać ani ująć ze swego kodeksu.
Tak więc system
władzy Izraela różnił się od każdego innego rządu cywilnego istniejącego przed nim
i po nim.
"I rzekł Pan do Mojżesza: zbierz mi
siedemdziesięciu mężów spośród starszych Izraela, których znasz jako starszych ludu
i jego nadzorców, i przywiedź ich do Namiotu Zgromadzenia, i niech tam staną wraz z
tobą; Ja zaś zstąpię i będę tam mówił z tobą, i wezmę nieco z ducha, który jest
w tobie, i włożę w nich, i nieść będą wraz z tobą ciężar ludu, abyś nie ty sam
musiał go nosić" (4 Mojż. 11:16-17 NB; zobacz też wersety od 24 do 30, w których
zawarty jest przykład prawdziwego, szczerego i cichego męża stanu).
Mojżesz, mówiąc po raz drugi o tych
sprawach, powiedział:
"Wziąłem więc naczelników waszych
plemion, mężów mądrych i doświadczonych, i ustanowiłem ich waszymi zwierzchnikami,
dowódcami nad tysiącami, dowódcami nad setkami, dowódcami nad pięćdziesiątkami i
dowódcami nad dziesiątkami, oraz nadzorcami waszych plemion"
5 Mojż. 1:15; 2
Mojż. 18:13-26 NB.
Ta
forma rządów miała na celu kultywowanie ducha prawdziwej wolności
Gdyby
Mojżesz był ambitny, kierowałby
się odpowiednią polityką i usiłował oszukać naród
Aaron - najwyższy kapłan
namaszczony przez MojżeszaLud
zapragnął mieć króla
Król Saul namaszczony przez Samuela
Sędziowie
-
"Wysłuchujcie jednakowo małego i wielkiego."
5 Mojż. 1:17
Napierśnik najwyższego
kapłana, w którym znajdowało się Urim i Tummim.
Najwyższy Kapłan
Jubileusz
- wyrównanie poziomu majątkowego
Trąby ogłaszające rok jubileuszowy
Wszystkie
prawa ogłaszano publicznie
Boskie
rządy chroniły Izrael przed dyktaturą
Prawo
nakazywało miłość wobec obcych
Rut i Booz
Nie
zapomniano też o zwierzętach
- okrucieństwo wobec nich było surowo zabronione
Zwierząt nie wolno było zaprzęgać tak, by ciagnęły nierówne
jarzmo.
Płacenie
dziesięciny było
dobrowolne.
Wdowi grosz
Kapłani
nie odziedziczyli ziemi.
Najwyższy Kapłan
Prawo
nic nie
mówi o oddawaniu szczególnego szacunku lub czci kapłanom.
Ochrona
wdów i sierot
Zagwarantowanie
zapłaty
Szacunek
dla starszych
"Przed
siwą głową wstaniesz i będziesz szanował osobę starca."
(3 Mojż. 19:32).
Sanitarne
warunki życia
Zakon daje
dowody Bożej mądrości, sprawiedliwości i miłości.
"Za
przykład cierpienia i cierpliwości bierzcie proroków, którzy
przemawiali w imieniu Pańskim."
Jakub 5:10
Elijasz
strofuje króla Achaba
Prorocy Biblii
Wydaje się, że ten znakomity prawodawca daleki był od usiłowań uwiecznienia
lub pomnożenia swej władzy przez powierzenie rządu nad narodem swoim bezpośrednim
krewnym z pokolenia kapłańskiego. Mogliby oni użyć swej władzy religijnej do ograniczenia
praw i wolności jednostek. Przeciwnie, Mojżesz zaproponował ludowi formę rządów
uwzględniającą kultywowanie ducha wolności. W historii innych narodów i władców nie
można napotkać analogicznej sytuacji. W każdym wypadku panujący dążył do
wyniesienia siebie i powiększenia swej własnej władzy.
Nawet wtedy, gdy tacy
władcy udzielali pomocy w ustanawianiu republik, czynili to, jak wynikało z
późniejszych wydarzeń, aby w rezultacie odpowiednich działań politycznych zyskać
przychylność ludu i umocnić swoje wpływy. Znalazłszy się w tak korzystnej sytuacji
jak Mojżesz, każdy ambitny człowiek, który kierowałby się odpowiednią polityką i
usiłował oszukać naród, uczyniłby wszystko, co mogłoby prowadzić do większego
scentralizowania władzy w jego własnych rękach.
Wydaje się, że
nie sprawiłoby to kłopotu tym, którzy już posiadali religijny autorytet z racji swego
pochodzenia z pokolenia kapłańskiego oraz ze względu na przekonanie narodu, że Bóg
nim rządzi z Namiotu Zgromadzenia. Jest nie do pomyślenia, by mąż zdolny do
sformułowania takich ustaw i do rządzenia takim ludem, był na tyle niedomyślny, że
nie orientowałby się, co mógłby osiągnąć swym własnym działaniem.
Władza została
powierzona ludowi do tego stopnia, że choć przewidziano, iż z trudniejszymi sprawami
starsi ludu mieli się zwracać do Mojżesza, to jednak sami mieli decydować, jakie
sprawy przedstawią Mojżeszowi: "sprawy zaś, które będą dla was zbyt trudne, mnie
przedkładajcie, a ja się nimi zajmę"- 5 Mojż. 1:17 NB.
Izrael był więc republiką, której urzędnicy działali
z ustanowienia Bożego. Tych, którzy nieświadomie utrzymują, że Biblia sankcjonuje
rządy monarchii ustanowionej nad ludem zamiast "rządów ludu przez lud",
informujemy, że owa republikańska forma rządu trwała ponad czterysta lat. Dopiero potem zmieniono ją na
królestwo na żądanie "starszych", bez Pańskiej aprobaty. Do Samuela, który w
pewnym sensie działał jako nieformalny prezydent, Bóg rzekł: "Wysłuchaj głosu ludu
we wszystkim, co mówią do ciebie, gdyż nie tobą wzgardzili, lecz mną wzgardzili, bym
nie był królem nad nimi".
Na żądanie Boga
Samuel wytłumaczył narodowi izraelskiemu, w jaki sposób prawa i swobody ludu zostaną
znieważone i jak Izraelici staną się sługami w wyniku tej zmiany. Ale Izrael był
zafascynowany popularną ideą, której wzór widział u innych narodów (1 Sam. 8:6-22).
Któż, zastanawiając
się nad pragnieniem posiadania przez nich króla, nie pozostanie pod wrażeniem, że
Mojżesz mógł bez trudu obwołać się głową wielkiego imperium?
Mimo że Izrael jako całość
stanowił jeden naród, jednak od śmierci Jakuba uznawano zawsze jego podział na
pokolenia. Każda rodzina, czyli pokolenie, jednomyślnie wybierała pewnych członków,
uznając ich za swych przedstawicieli, czyli wodzów. Zwyczaj ten utrzymywał się nawet w
ciągu długiej niewoli w Egipcie. Nazywano ich wodzami lub starszymi i to właśnie im Mojżesz
powierzył zaszczyt i władzę cywilnego panowania. Gdyby jednak Mojżesz pragnął
zatrzymania władzy dla siebie i swojej rodziny, byliby oni ostatnimi, których by
uhonorował władzą i stanowiskami.
Pochodzące od Boga pouczenia udzielone osobom wyznaczonym do sprawowania władzy
świeckiej, są wzorem prostoty i czystości. Mojżesz oświadcza ludowi w obecności
owych sędziów:
"W tym czasie
nakazałem waszym sędziom: Wysłuchajcie waszych braci i rozsądzajcie sprawiedliwie w
sprawach, jakie ktoś ma ze swym współplemieńcem lub obcym przybyszem. Nie bądźcie
stronniczy w sądzie, wysłuchujcie jednakowo małego i wielkiego, nie lękajcie się
nikogo, gdyż sąd należy do Boga; sprawy zaś, które będą dla was zbyt trudne, mnie
przedkładajcie, a ja się nimi zajmę" (5 Mojż. 1:16-17 NB).
Po
śmierci Mojżesza trudne sprawy były przedstawiane Panu bezpośrednio przez najwyższego
kapłana. Odpowiedź otrzymywana przez Urim i Tummim brzmiała: "Tak" lub "Nie".
Co
powiemy w świetle tych faktów o teorii sugerującej, iż księgi te zostały napisane
przez nieuczciwych kapłanów chcących sobie zabezpieczyć wpływy i władzę nad ludem?
Czy
ci ludzie, mając podobny zamiar, sfabrykowaliby zapisy szkodzące celowi, jaki zamierzali
osiągnąć, zapisy, które stanowczo dowodzą, iż wielki wódz Izraela, pochodzący z
ich pokolenia, na rozkaz Boga odsunął kapłanów od władzy cywilnej, oddając ją w
ręce ludu?
Czy
ktokolwiek mógłby uznać taką konkluzję za rozsądną?
Ponadto na uwagę zasługuje fakt, iż prawa najbardziej
rozwiniętych cywilizacji dwudziestego wieku nie zapewniają troskliwiej równej
odpowiedzialności bogatych i biednych wobec prawa cywilnego. Prawo Mojżeszowe nie czyniło
w tym względzie żadnej różnicy. Żaden naród nie wydał tylu dekretów, które z
równą troską strzegłyby ludu przed niebezpieczeństwem skrajnego zubożenia jednych i
nadmiernego bogacenia się i powiększania władzy drugich. Prawo Mojżeszowe
przewidywało restytucję2 co pięćdziesiąt lat, w tak zwanym roku
jubileuszowym. Prawo to, zapobiegając stałej utracie majątku, zapobiegało tym samym
gromadzeniu się majątku w rękach nielicznych osób (3 Mojż. 25:9, 13-23, 27-30).
W rzeczywistości
uczyło ono ów naród uważać się nawzajem za braci i odpowiednio do tego działać,
czyli pomagać sobie bez wynagrodzenia i przyjmowania lichwiarskich odsetek. Patrz: 2
Mojż. 22:25; 3 Mojż. 25:36, 37; 4 Mojż. 26:52-56.
2. Powracanie do pierwotnego stanu posiadania.
Wszystkie prawa ogłaszano publicznie, aby w ten sposób
zapobiec manipulowaniu prawami ludu przez podstępne jednostki. Były też one ogólnie
dostępne i każdy, kto chciał je przepisać, mógł to uczynić. W tym celu, aby nawet
najuboższy i najmniej wykształcony Izraelita nie pozostawał w nieświadomości,
nałożono na kapłanów obowiązek odczytywania ich zebranym w czasie świąt, które
obchodzono co siedem lat (5 Mojż. 31:10-13).
Czy słuszne jest
zakładanie, iż takie prawa i zarządzenia ustanawiali źli ludzie lub tacy, którzy za
pomocą intryg chcieli pozbawić naród wolności i szczęścia? Takie przypuszczenie
byłoby nielogiczne.
Jeśli chodzi o zabezpieczenie praw i interesów obcokrajowców, a nawet wrogów,
to prawo Mojżeszowe wyprzedziło inne narody o trzydzieści dwa stulecia, o ile
rzeczywiście w którymkolwiek z najbardziej cywilizowanych krajów doby obecnej istnieje
prawo równe tamtemu pod względem bezstronności i życzliwości. Czytamy w Biblii:
"Będzie u was jedno
prawo, zarówno dla obcego przybysza, jak i dla krajowca, gdyż Ja, Pan, jestem Bogiem
waszym"
2 Mojż. 12:49; 3 Mojż. 24:22 NB.
"Jeżeli w waszej
ziemi zamieszka z tobą obcy przybysz, nie będziesz go gnębił. Obcy przybysz, który
mieszka z wami, niech będzie jako tubylec pośród was samych; będziesz go miłował jak
siebie samego, gdyż i wy byliście obcymi przybyszami w ziemi egipskiej"
3 Mojż.
19:33, 34 NB.
"Jeżeli napotkasz
zabłąkanego wołu albo osła twego nieprzyjaciela, odprowadź go zaraz z powrotem do
niego. Jeżeli zobaczysz, że osioł twego przeciwnika upadł pod ciężarem, nie
opuszczaj go, lecz dopomóż mu ponieść go"
2 Mojż. 23:4, 5 NB.
Nie
zapomniano też o zwierzętach. Tak wobec nich, jak i wobec ludzi, okrucieństwo było
surowo zabronione. Wół w czasie młócenia zboża nie mógł mieć zawiązanego pyska, a
to z tej słusznej przyczyny, że pracujący zasługuje na posiłek. Wół i osioł nie
mogły ciągnąć wspólnego pługa, ponieważ nie mają takiej samej siły i równego
kroku. Byłoby to okrucieństwem. Odpoczynek dla nich też był zapewniony
5 Mojż.
22:4; 22:10; 2 Mojż. 23:12.
Kapłaństwo
nie było klasą faworyzowaną
Można by twierdzić, że kapłaństwo było samolubną instytucją, gdyż
pokolenie Lewitów utrzymywało się z corocznej dziesięciny z dóbr wytwarzanych
indywidualnie przez ich braci z pozostałych pokoleń.
Takie przedstawienie
sprawy jest krzywdzące, choć jakże typowe dla sceptyków. Być może nieświadomie,
niemniej jednak fałszywie, przedstawiają oni jeden z najbardziej godnych uwagi dowodów
udziału Boga w zorganizowaniu tego systemu, dowodów, że system ów nie był dziełem
samolubstwa i intryg kapłaństwa.
Owszem, często się
zdarza, iż jest on fałszywie przedstawiany przez współczesne kapłaństwo, które
powołuje się na ów system jako na precedens, nie wspominając jednak, na jakiej
zasadzie został ustanowiony i na czym polegała metoda płacenia dziesięciny.
Faktycznie, sprawa obłożenia
dziesięciną była oparta na zasadach ścisłej sprawiedliwości. Gdy Izrael posiadł
ziemię chananejską, Lewici mieli z pewnością takie samo prawo do udziału w ziemi jak
pozostałe pokolenia. Jednak na wyraźny rozkaz Boga nic nie otrzymali, z wyjątkiem
pewnych miast lub wiosek, w których mieli zamieszkać, rozproszeni pośród innych
pokoleń, aby usługiwać im w sprawach związanych z religią. Zakaz ów był wydawany dziewięć razy
przed podziałem ziemi. W zamian za ziemię powinni byli coś otrzymać i dlatego
właśnie dziesięcina była tym godziwym i sprawiedliwym zapewnieniem ich bytu. To nie
wszystko: dziesięcina, jak się już dowiedzieliśmy, chociaż stanowiła sprawiedliwy
dług wobec pokolenia Lewiego, nie była jednak nałożonym siłą podatkiem, lecz
płaconą dobrowolnie daniną. Żadna groźba nie zmuszała Izraelitów do jej składania,
zależało to od ich sumienia. Jedynymi napomnieniami pod adresem ludu w tej sprawie są
następujące wersety:
"Strzeż się, abyś
nie opuszczał Lewity przez wszystkie twoje dni na twojej ziemi" (5 Mojż. 12:19 NB).
"A Lewity, który
mieszka w bramach twoich nie opuścisz go, ponieważ nie ma działu ani dziedzictwa z
tobą [w ziemi]"
(5 Mojż. 14:27 BG).
Pytamy zatem, czy rozsądnym jest przypuszczenie, że ten
porządek został ustalony przez samolubnych i ambitnych kapłanów? Zarządzenie
wydziedziczające ich samych i uzależniające ich utrzymanie od pomocy współbraci? Czy
rozum nie podpowiada nam czegoś przeciwnego?
W harmonii z powyższym pozostaje, niewytłumaczalny inaczej, jak tylko na bazie
stwierdzenia, że Bóg jest autorem tych praw, fakt, że nie uczyniono nic, co
zabezpieczałoby kapłanom oddawanie im czci. Oszuści nie byliby w żadnej sprawie tak
uważni, jak w zapewnieniu sobie czci i szacunku, a srogich kar i klątw dla tych, którzy
by ich źle traktowali. Niczego takiego w Piśmie Świętym nie ma. Nic nie mówi ono o
zabezpieczeniu szczególnego szacunku i czci względem kapłanów, ani o ich
nietykalności w obliczu przemocy lub znieważenia. Prawo powszechne, które nie robiło
różnicy między klasami i nie miało względu na osoby, było ich jedyną ochroną. Jest
to tym bardziej znamienne, że sposób traktowania sług, cudzoziemców i starców był
przedmiotem specjalnego ustawodawstwa.
Na przykład:
"Przychodnia nie będziesz gnębił ani uciskał (...) wdowy ani sieroty trapić nie
będziecie (...) gdybyś je uciskał, a one wołać będą do mnie, na pewno wysłucham
ich wołania i wybuchnę gniewem, i pozabijam was mieczem i żony wasze zostaną wdowami,
a dzieci wasze sierotami" (2 Mojż. 22:21-24 NB; 23:9; 3 Mojż. 19:33-34).
"Nie czyń krzywdy najemnikowi,
biedakowi i ubogiemu z twoich braci albo z obcych przybyszów, którzy są w twojej ziemi,
w twoich bramach. W tym samym dniu, kiedy wykonał swoją pracę, dasz mu jego zapłatę,
przed zachodem słońca, gdyż on jest biedny i z tego się utrzymuje, aby nie wołał do
Pana przeciwko tobie, bo miałbyś grzech" (3 Mojż.19:13; 5 Mojż. 24:14-15; 2 Mojż.
21:26, 27 NB).
"Przed siwą głową wstaniesz i
będziesz szanował osobę starca" (3 Mojż. 19:32 i 19:14 NB).
Tak dużo na ten
temat, a jednak nie ma tam niczego, co dotyczyłoby kapłanów, Lewitów i ich
dziesięcin.
Zarządzenia sanitarne Zakonu były bardzo potrzebne
biednemu i długo ciemiężonemu ludowi. Równie godne uwagi są zarządzenia i
ograniczenia dotyczące zwierząt czystych i nieczystych, które mogły lub nie mogły
być spożywane. Łącznie z innymi przepisami stanowiłyby, gdyby miejsce na to
pozwoliło, ciekawy przedmiot dociekań, pokazując, iż Zakon bynajmniej nie pozostaje w
tyle za wynikami wiedzy medycznej doby dzisiejszej, jeśli ich nie wyprzedza. Zakon Mojżeszowy miał też
charakter figuralny, ale to zagadnienie musimy pozostawić do późniejszego omówienia.
Nawet mimo naszego pobieżnego przeglądu, znaleźliśmy dobitne dowody na to, że to
prawo jest naprawdę wspaniałą manifestacją mądrości i sprawiedliwości, szczególnie
jeśli zwróci się uwagę na czas jego powstania. A przecież stanowi ono strukturę
całego systemu objawionej religii, której szczegóły są rozwijane w pozostałych
częściach Biblii.
Wszyscy muszą przyznać, iż Zakon analizowany w świetle
rozumu nie nosi śladów autorstwa złych, podstępnych ludzi, lecz dokładnie odpowiada
temu, czego natura naucza na temat Boskiego charakteru. Zakon daje dowody Bożej
mądrości, sprawiedliwości i miłości. Ponadto Mojżesz, ów pobożny i szlachetny
prawodawca, nie przyznaje się do autorstwa tych praw, lecz przypisuje je Bogu (2 Mojż.
24:12; 5 Mojż. 9:9-11; 2 Mojż. 26:30; 3 Mojż. 1:1). Zważywszy na jego charakter
oraz polecenia dawane ludziom, by nie świadczyli fałszywie, unikali hipokryzji oraz
kłamstwa, czy właściwym byłoby przypuszczenie, że taki mąż mógł kłamać oraz
wmawiać ludziom, że jego własne poglądy i prawa pochodzą od Boga?
Należałoby też
pamiętać, że obecnie badamy współczesne kopie Biblii i dlatego uczciwość, która
ją cechuje, stosuje się też do następców Mojżesza, bo choć pomiędzy nimi
znajdowali się ludzie źli, którzy starali się o własne dobro, a nie bliźnich, to
oczywiste jest, że nie usiłowali sfałszować Świętych Pism, które do dzisiejszego
dnia pozostały nieskażone.
Biblijni
prorocy
Przypatrzmy się teraz ogólnemu charakterowi proroków
Biblii oraz ich świadectw. Znamiennym faktem jest, iż prorocy, z nielicznymi wyjątkami,
nie pochodzili z klasy kapłańskiej, a także, że proroctwa ich powszechnie budziły
odrazę zarówno zdegenerowanego i oportunistycznego kapłaństwa, jak i narodu skłonnego
do bałwochwalstwa.
Istotą ich
posłannictwa od Boga do ludu było zazwyczaj strofowanie za grzech powiązane z
ostrzeżeniem o nadchodzących karach i przeplatane od czasu do czasu obietnicami
przyszłych błogosławieństw, jakie miały nastąpić po ich oczyszczeniu z grzechu i
powróceniu do Pańskiej łaski.
Doświadczenia
proroków w większości były nie do pozazdroszczenia, bowiem urągano im, wielu z nich
uwięziono i skazano na okrutną śmierć. Zob. 1 Król. 18:4, 10, 17, 18; 19:10; Jer.
38:6; Hebr. 11:32-38.
Bywało, że upłynęło wiele lat po ich śmierci, zanim
uznano ich za Bożych proroków. Mówimy tu o proroczych pisarzach, których wypowiedzi
zawierają twierdzenie, że są bezpośrednio natchnione przez Jahwe. W związku z tym
warto pamiętać, że w nadaniu Zakonu Izraelowi nie uczestniczyli kapłani. Dał go Bóg
ludowi przez Mojżesza (2 Mojż. 19:17-25; 5 Mojż. 5:1-5). Ponadto każdy Izraelita
był zobowiązany do strofowania tych, którzy naruszyliby Zakon (3 Mojż. 19:17). A zatem
wszyscy byli upoważnieni do nauczania i napominania. Ponieważ jednak większość była,
jak to się też dzieje w naszych czasach, zaabsorbowana troską o byt i stała się
obojętna i bezbożna, tylko stosunkowo niewielu zastosowało się do wymagań, by
strofować grzech i nawoływać do pobożności, a tych określano mianem "proroków"
zarówno w Starym, jak i w Nowym Testamencie. Słowo "prorok" w powszechnym użyciu
znaczy publiczny wykładowca.
Publicznych
nauczycieli bałwochwalstwa również tak nazywano, na przykład "proroków Baala".
Por. 1 Kor. 14:1-6; 2 Piotra 2:1; Mat. 7:15; 14:5; Neh. 6:7; 1 Król. 18:40; Tyt. 1:12.
Nawoływanie
Hebrajczyków do pokuty
Debora gani
i ostrzega
Daniel
wrzucony do lwiej jamy
"Albowiem
proroctwo nie przychodziło nigdy z woli ludzkiej, lecz wypowiadali je
ludzie Boży, natchnieni Duchem Świętym."
2 Piotra 1:21
Prorokowanie w sensie zwykłego nauczania stało się
następnie popularne w pewnej klasie społecznej i zwyrodniało, przybierając formę
faryzeizmu, nauczania tradycji starszych
w miejsce przykazań Boskich. Sprzeciwiając
się w ten sposób prawdzie, faryzeusze stawali się fałszywymi prorokami, czyli
fałszywymi nauczycielami (Mat. 15:2-9). Z wielkiej klasy ludzi zwanych
prorokami wybierał Jahwe w różnych czasach tych, którym osobiście powierzał
przekazanie poselstwa, odnoszącego się czasem do spraw niedalekich, a czasem do
wydarzeń należących do dalszej przyszłości. Zwrócimy teraz uwagę na pisma mężów
należących do tej klasy, mężów, którzy mówili i pisali pod wpływem ducha
świętego. Można powiedzieć, że byli to:
Prorocy Boży
Mówiący
w imieniu Pańskim Prorocy
Należy pamiętać, że prorocy ci byli przeważnie
ludźmi świeckimi, nie pobierającymi zasiłku z dziesięciny pokolenia kapłańskiego.
Gdy do tego dodamy fakt, iż często gromili oni nie tylko królów i sędziów, lecz
także kapłanów (choć nie strofowali oni samego urzędu, ale osobiste grzechy ludzi,
którzy go zajmowali), staje się oczywistym, że nie możemy twierdzić w
oparciu o rozum, iż ci prorocy byli uczestnikami jakiegokolwiek porozumienia z kapłanami
lub kimś innym, aby móc fabrykować kłamstwo w imieniu Boga. Rozum w świetle faktów
zaprzecza takiemu podejrzeniu.
Związek
pomiędzy Starym i Nowym Testamentem
Jeśli zatem nie znajdujemy powodu, by motywy różnych
pisarzy Biblii poddawać w wątpliwość, a stwierdzamy, iż w rozmaitych częściach ich
pism występuje duch sprawiedliwości i prawdy, postarajmy się zdobyć informacje, czy
istnieje jakieś ogniwo lub więź między tym, co pisał Mojżesz i inni prorocy oraz
pisarze Nowego Testamentu. Jeśli stwierdzimy, że istnieje jedna wspólna linia myśli
przebiegająca przez pisma Zakonu, proroków i Nowego Testamentu, które obejmują okres
tysiąca pięciuset lat i weźmiemy to pod uwagę w połączeniu z charakterem tych
pisarzy, to będziemy mieć wystarczający powód do przyznania racji ich twierdzeniu, iż
pisma te są natchnione przez Boga, szczególnie, jeśli wspólny ich temat okaże się
wielki, szlachetny i odpowiadający temu, czego uświęcony zdrowy rozsądek naucza o
charakterze i przymiotach Boga.
Biblia Wiklifa
1380
r. Jan Wiklif (John of Wycliffe) po raz pierwszy przetłumaczył
Biblię na język angielski.
Tekst angielski był tłumaczeniem z łacińskiej Wulgaty i
wywołał ogromny sprzeciw. Sam Wiklif ogłoszony został
heretykiem przez Sobór w Konstancji. Zadziwiającym jest, iż tłumaczenie
to nie ukazało się drukiem, aż dopiero w 1731 r. (Nowy
Testament) a całość Biblii wydrukowano dopiero 1850 roku!
Całą
Biblię przenika jeden plan, duch, cel i zamiar.
Biblia
to więcej, niż morały, maksymy i słowa pociechy.
Biblia
była pisana wieloma piórami, w różnych
czasach i różnych okolicznościach.
Harmonijność
Biblii
I właśnie to stwierdzamy: jeden plan, duch, cel i zamiar przenika całą tę
księgę. Pierwsze jej stronice zawierają informacje o stworzeniu i upadku człowieka,
ostatnie mówią o uleczeniu człowieka z tego upadku. Środkowe zapisy pokazują kolejne
etapy Boskiego planu prowadzące do spełnienia tego celu.
Harmonia, a zarazem
kontrast pierwszych trzech i ostatnich trzech rozdziałów Biblii są uderzające. Jedne
przedstawiają pierwotne stworzenie, drugie
stworzenie odnowione, czyli przywrócone
do początkowego stanu w wyniku usunięcia grzechu i zakończenia działania przekleństwa
stanowiącego karę. Pierwsze ukazują Szatana i zło wkraczające na świat, by zwodzić
i niszczyć, ostatnie
zburzone dzieło Szatana, a tych, którzy zginęli
przywróconych do życia, zło wytępione i Szatana zniszczonego.
Jedne przedstawiają
pierwsze panowanie utracone przez Adama, te drugie natomiast mówią o panowaniu
odzyskanym i na wieki utwierdzonym przez Chrystusa oraz o Boskiej woli wykonywanej
tak na ziemi, jak i w niebie. Pierwsze rozdziały ukazują grzech jako przyczynę wielkiej
degradacji, hańby i śmierci, ostatnie rozdziały ukazują, że nagrodą sprawiedliwości
jest chwała, cześć i życie.
Biblia, choć pisana
wieloma piórami, w różnych czasach i różnych okolicznościach, jest nie tylko zbiorem
przepisów dotyczących moralności, mądrych sentencji i słów pociechy. Biblia jest
czymś więcej, bo jest racjonalną, filozoficzną i harmonijną wypowiedzią na temat
przyczyn obecnego zła na świecie, jedynego na nie lekarstwa i ostatecznych wyników, tak
jak je widzi Boska mądrość.
Widziała ona koniec
tego planu, zanim zaczął być realizowany, wyznaczając w nim zarazem ścieżkę dla
ludu Bożego, podtrzymując go i wzmacniając bardzo wielkimi i cennymi obietnicami,
które we właściwym czasie miały być spełnione.
Biblia
mówi o odkupieniu...
"...a
sinością jego jesteśmy uzdrowieni."
Izaj. 53:5
Przed Piłatem
Zmartwychwstanie Jezusa
Nauka Księgi Rodzaju, że człowiek był próbowany w
stanie pierwotnej doskonałości w jednym przedstawicielu, że ów upadł, że obecna
niedoskonałość, choroby i śmierć są rezultatem tego upadku, że Bóg nie opuścił
człowieka i ostatecznie zbawi go przez odkupiciela, urodzonego z niewiasty (1 Mojż.
3:15), przewija się przez całą księgę, poszerzając się o nowe aspekty. Nieodzowność śmierci
odkupiciela, jako ofiary za grzechy, oraz zwrócenie uwagi na jego sprawiedliwość jako
przykrycie naszych grzechów, są zobrazowane w odzieży ze skór sporządzonej dla Adama
i Ewy, w przyjęciu ofiary Abla, w Izaaku leżącym na ołtarzu, w śmierci różnych
ofiar, dzięki którym patriarchowie mieli przystęp do Boga, oraz w tych ofiarach, które
zostały ustanowione pod Zakonem i były ustawicznie składane przez cały Wiek Żydowski.
Prorocy, którym dane
było zrozumieć bardzo niewiele ze znaczenia niektórych swoich wypowiedzi (1 Piotra
1:12), wspominają o włożeniu grzechów na jedną osobę zamiast na zwierzę, a w
proroczych wizjach widzą Tego, który miał odkupić i wyzwolić ludzkość. Pisali o
Nim: "Jako baranek na rzeź prowadzony był", "ukarany został dla naszego
zbawienia, a jego ranami jesteśmy uleczeni".
Ukazali Go w słowach:
"wzgardzony był i opuszczony przez ludzi, mąż boleści, doświadczony w cierpieniu"
i oznajmiali, że "Pan jego dotknął karą za winę nas wszystkich" (Izaj. 53:3-6
NB).
Przepowiadali, gdzie
ów wyzwoliciel się urodzi (Mich. 5:2) i kiedy umrze, zapewniając nas, iż umrze "nie
za siebie" (Dan. 9:26)3.
3. Wg KJ .
Prorocy wspominają o
różnych znakach szczególnych odnoszących się do Niego, a mianowicie, że będzie
"sprawiedliwy", wolny od
"zdrady" i "nieprawości" oraz od jakiejkolwiek winy, z powodu której musiałby
umrzeć (Izaj. 53:8, 9, 11),
że zostanie zdradzony za trzydzieści
srebrników (Zach. 11:12),
że umierając będzie policzony z
przestępcami (Izaj. 53:12); że żadna jego kość nie zostanie złamana (Ps. 34:21; Jan
19:36)
oraz, że choć umrze i zostanie
pogrzebany, ciało jego nie dozna skażenia, a on nie pozostanie w grobie (Ps. 16:10; Dz.
Ap. 2:31).
...
o cenie okupu...
Pisarze Nowego Testamentu szczegółowo i dobitnie, lecz
zarazem prosto, podają zapis wypełnienia się wszystkich wymienionych przepowiedni w
Jezusie z Nazaretu i pokazują drogą logicznego rozumowania, iż taka cena okupu, jaką
On złożył, była potrzebna, by grzechy świata mogły być przekreślone, co wcześniej
było przepowiedziane w Zakonie i Prorokach (Izaj. 1:18). Pisarze ci nakreślili cały
plan w sposób jak najbardziej logiczny i przekonywający. Nie odwoływali się ani do
uprzedzeń, ani do namiętności swoich słuchaczy, ale jedynie do ich oświeconych
umysłów, prezentując możliwie najbardziej dokładne i przekonywające rozumowanie, na
jakie trudno się natknąć gdziekolwiek indziej, bez względu na przedmiot. Por. Rzym.
5:17-19 i dalej, aż do rozdziału dwunastego.
...
o błogosławieństwie dla wszystkich...
Mojżesz wskazał w Zakonie nie tylko na ofiarę, lecz
także na wymazanie grzechów i błogosławienie ludu pod panowaniem Wielkiego
Wyzwoliciela, którego moc i władza, jak oznajmił, daleko przewyższają jego własną,
choć mają być podobne do sprawowanych przez niego (5 Mojż. 18:15, 19). Obiecany
wyzwoliciel ma błogosławić nie tylko Izrael, lecz przez Izrael "wszystkie narody
ziemi" (1 Mojż. 12:3; 18:18; 22:18; 26:4). I pomimo uprzedzeń narodu
żydowskiego prorocy kontynuowali to samo świadectwo, oświadczając, iż Mesjasz będzie
"światłością pogan" (Izaj. 49:6 NB; Łuk. 2:32), że poganie przyjdą do Niego
"od krańców ziemi" (Jer. 16:19 NB), że Jego imię "wielkie jest wśród
narodów" (Mal. 1:11), i że "objawi się chwała Pańska, a ujrzy to wszelkie ciało
pospołu"
Izaj. 40:5 NB. Por. Izaj. 42:1-7.
...
o wybieraniu Maluczkiego Stadka...
Pisarze
Nowego Testamentu
natchnieni w szczególny sposób
Pisarze Nowego Testamentu twierdzą, że posiadają Boskie namaszczenie, które
pozwala im zrozumieć wypełnienie się proroctw dotyczących ofiary Chrystusa. Mimo
uprzedzenia
jako Żydzi wierzyli bowiem, że wszelkie błogosławieństwa są
ograniczone do ich własnego narodu (Dz. Ap. 11:1-18)
byli oni w stanie zrozumieć,
że wraz z narodem izraelskim, i dzięki niemu, błogosławione będą wszystkie narody
żyjące na ziemi.
Pisarze ci zrozumieli
też, że zanim nastąpi błogosławienie Izraela, bądź świata, dokonany będzie wybór
"Maluczkiego Stadka" tak z Żydów, jak i z pogan. "Maluczkie Stadko" miało być
poddane próbie i okazać się godne współdziedzictwa w chwale i zaszczycie z Wielkim
Wyzwolicielem i udziału z Nim w zaszczytnym dziele błogosławienia Izraela i wszystkich
narodów
Rzym. 8:17.
Ci sami pisarze wskazują na harmonię tego poglądu z treścią Zakonu i
Proroków oraz na wspaniałość i zasięg tego planu, jaki prezentują, a który
przewyższa najwznioślejsze wyobrażenia, jakie można budować na słowach:
"Oto zwiastuję wam radość wielką,
która będzie udziałem wszystkiego ludu" (NB).
...
o Królestwie Mesjasza...
Śmierć
i smutek zostaną usunięte
Myśl o Mesjaszu jako władcy nie tylko Izraela, lecz
także całego świata, zasugerowana w księgach Mojżeszowych, jest myślą przewodnią
wszystkich proroctw. Idea Królestwa jest też najważniejszą nauką apostołów, a Jezus
pouczył nas, że mamy się modlić: "Przyjdź Królestwo Twoje" i obiecał, że
uczestniczyć w tym Królestwie będą ci, którzy najpierw cierpiąc dla Prawdy,
udowodnią, że są godni tego uczestnictwa. Nadzieja wspaniałego przyszłego
Królestwa dawała wszystkim wiernym odwagę w znoszeniu prześladowań i urągań, utraty
praw i ponoszeniu strat, nie wyłączając utraty życia. W wielkim alegorycznym
proroctwie, które zamyka Nowy Testament, dokładnie przedstawieni są: godny "Baranek
zabity" (Obj. 5:12), godni "zwycięzcy", których On uczyni królami i kapłanami w
swoim Królestwie, oraz próby i przeszkody, które muszą oni pokonać, aby się stać
godnymi uczestnictwa w tym Królestwie.
Następnie
przedstawione są symbolicznie błogosławieństwa, jakie spłyną na świat w czasie
tysiącletniego panowania, gdy Szatan zostanie związany, a Adamowa śmierć i smutek
zniszczone, gdy wszystkie narody ziemi będą chodzić w świetle Niebiańskiego
Królestwa
nowego Jeruzalem.
Biblia
daje nadzieję zmartwychwstania...
Wnętrze grobu Jezusa
"...tak i w
Chrystusie wszyscy ożywieni będą."
Biblia od początku do końca przedstawia naukę, że
przyszłe życie dla tych, którzy zmarli, nastąpi dzięki ZMARTWYCHWSTANIU UMARŁYCH.
Nauka ta, której nigdzie indziej nie można znaleźć, jest przeciwna teoriom głoszonym
przez wszystkie pogańskie religie. Wszyscy natchnieni pisarze Biblii wyrażali swoje zaufanie
pokładane w odkupicielu, a jeden z nich oświadcza, że "z poranku", gdy Bóg ich
wezwie z grobu i kiedy wyjdą z niego, źli nie będą już więcej panować na ziemi;
bowiem "sprawiedliwi panować będą nad nimi z poranku" (Ps. 49:15 NB).
O zmartwychwstaniu
umarłych nauczają prorocy, a pisarze Nowego Testamentu pokładają w nim wszelkie swe
nadzieje dotyczące przyszłego życia i błogosławieństwa. Paweł tak się o wyraził
na ten temat:
"Bo jeśli nie ma zmartwychwstania, to
i Chrystus nie został wzbudzony; A jeśli Chrystus nie został wzbudzony, tedy i kazanie
nasze daremne, daremna też wiara wasza (...)
Zatem i ci, którzy zasnęli w
Chrystusie, poginęli (...)
A jednak Chrystus został wzbudzony i
jest pierwiastkiem tych, którzy zasnęli (...)
Albowiem jak w Adamie wszyscy umierają,
tak też w Chrystusie wszyscy zostaną ożywieni"
1 Kor. 15:13-22 NB.
Stary
Testament potwierdza Nowy, choć dzielą je dwa tysiące lat
Zwoje znad
Morza Martwego
Jezus uzdrawia
Może się wydawać, że liczne koła w zegarze są
niepotrzebne, jednak nawet te najwolniejsze są niezbędne. Podobnie
Biblia,
składająca się z wielu części i przygotowywana przez wielu pisarzy, jest jedną
zupełną i harmonijną całością. Żadna część nie jest zbędna i choć niektóre z
nich bardziej się wyróżniają niż pozostałe, wszystkie są użyteczne i potrzebne. Wśród tak zwanych "postępowych
myślicieli" i "wybitnych teologów" doby dzisiejszej popularne stało się lekkie
traktowanie i lekceważenie, jeśli nie zaprzeczanie, licznym "cudom" Starego
Testamentu i nazywanie ich "bajkami".
Do takich cudów
należy historia o Jonaszu i wielkiej rybie, o Noem i arce, o Ewie i wężu, o zatrzymaniu
słońca na rozkaz Jozuego i o mówiącej oślicy Balaama. Widocznie owi mądrzy ludzie
przeoczają fakt, iż różne części Biblii tak się przeplatają i łączą ze sobą,
że usunięcie lub zdyskredytowanie jednego z tych cudów byłoby usunięciem lub
zdyskredytowaniem całości.
Bo jeśli pierwotne
relacje są fałszywe, ci, którzy je powtarzali, też byli fałszerzami lub ofiarami
fałszerstwa. W obu wypadkach byłoby niemożliwe przyjęcie przez nas ich świadectwa
jako natchnionego przez Boga. Wyeliminowanie z Biblii wspomnianych cudów unieważniłoby
świadectwa jej głównych pisarzy, a prócz tego
świadectwa naszego Pana Jezusa.
--Historia upadku, podobnie jak oszukanie
Ewy przez węża (2 Kor. 11:3; 1 Tym. 2:14), jest poświadczona przez Pawła (Rzym. 5:17).
--Zauważmy też nawiązanie naszego Pana
do tego ostatniego punktu: Obj. 12:9 i 20:2.
--Zatrzymanie słońca w czasie
zwycięskiej bitwy z Amorejczykami było dowodem mocy Pańskiej. Najwyraźniej stanowiło
ono obraz tej mocy, jaką w przyszłości, gdy nastanie "Dzień Pański",
zamanifestuje Ten, którego symbolizował Jozue. Poświadcza to trzech proroków (Izaj.
28:21; Abak. 2:1-3, 13, 14 i 3:2-11; Zach. 14:1, 6, 7).
--Zapis o mówiącej oślicy jest
potwierdzony przez Judę (werset 11) i przez Piotra (2 Piotra 2:16).
-- Wielki nauczyciel Jezus potwierdza
opowieść o Jonaszu i wielkiej rybie oraz o Noem i potopie (Mat. 12:40; 24:38, 39; Łuk.
17:26; por. też 1 Piotra 3:20).
W
rzeczywistości nie były to większe cuda od dokonywanych przez Jezusa i apostołów, jak
na przykład przemienienie wody w wino, uzdrawianie chorych i inne. A cud wzbudzenia
umarłych jest najwspanialszy ze wszystkich.
Wyeliminowanie
z Biblii wspomnianych cudów unieważniłoby
świadectwa jej głównych
pisarzy
NOE
1 Mojż. 6 i 7 -
Mateusz 24:38
JONASZ
Jonasz 1:17 -
Mateusz 12:40
ADAM I EWA
1 Mojż. 2:7,19 -
1 Kor. 15:45
JOZUE
Jozue 10:12 -
Izajasz 28:21, Habakuk 3:11,
Zachariasz 14:1,6,7
BALAAM
4 Mojż. 22 i 31:16 -
2 Piotra 2:15,16 & Judy 11
Nasiona
rosną, nie umiemy powiedzieć, w jaki sposób, a
tego cudu nie może wyjaśnić
najmądrzejszy filozof.
Cuda te, choć niezbyt powszechne, mają swoje odpowiedniki
w codziennym życiu, odpowiedniki, które nam spowszedniały i dlatego ich nie zauważamy.
Rozmnażanie się organizmów tak zwierzęcych, jak i roślinnych, przechodzi nasze
pojęcie i nasze możliwości, i stąd jest cudem. Widzimy działanie energii życia, ale
nie możemy jej ani zrozumieć, ani wyprodukować. Zasadzamy dwa nasiona obok
siebie. Warunki, powietrze, woda i gleba są takie same. Nasiona rosną, nie umiemy
powiedzieć, w jaki sposób, a tego cudu nie może wyjaśnić najmądrzejszy filozof. Owe
nasiona rozwijają się w organizmy o przeciwnych tendencjach. Jeden się pnie, drugi stoi
prosto o własnych siłach. Kształt, kwiat, kolor, różnią się, chociaż warunki były
te same.
Takie cuda
powszednieją nam i przestajemy na nie zwracać uwagę, gdy tylko wyrastamy z okresu
dziecięcych zdziwień. Są one jednak objawem mocy przekraczającej w takim samym stopniu
naszą własną moc oraz naszą ograniczoną inteligencję, jak tych kilka cudów
zapisanych w Biblii. Były one zamierzone w szczególnym celu, jako ilustracja wszechmocy
oraz możliwości pokonywania przez wielkiego Stwórcę każdej przeszkody.
Ilustrują też one
zdolność zupełnego urzeczywistniania swej woli, jaką posiada Stwórca, włączając w
to wspaniałą obietnicę wzbudzenia umarłych, wykorzenienia zła oraz ostatecznego
ustanowienia wiecznej sprawiedliwości.
Poprzestaniemy na tym. Każdy punkt zbadaliśmy w świetle
rozumu. Stwierdziliśmy, że istnieje Bóg, najwyższy, inteligentny Stwórca, którego
mądrość, sprawiedliwość, miłość i moc współdziałają w doskonałej harmonii. Orzekliśmy, iż rozsądnym
jest spodziewać się objawienia przez Niego planów tym Jego stworzeniom, które zdolne
są te plany ocenić i zainteresować się nimi. Doszliśmy do wniosku, że Biblia, która
utrzymuje, iż jest owym objawieniem, zasługuje na rozważenie. Zastanowiliśmy się nad
jej pisarzami i nad ich potencjalnymi celami w świetle tego, co nauczali. Byliśmy
zdumieni.
Rozum powiedział nam,
iż taka mądrość w połączeniu z podobną czystością motywów, nie była chytrym
działaniem przebiegłych ludzi o samolubnych celach. Rozum przekonywał nas, iż bardziej
prawdopodobne jest, że takie sprawiedliwe oraz życzliwe uczucia i prawa pochodzą od
Boga, a nie od ludzi, i obstawał, że nie mogą być one dziełem jakichś niegodziwych
kapłanów.
Przekonaliśmy się o
harmonii świadectw dotyczących Jezusa, Jego okupowej ofiary, zmartwychwstania i
wynikających z niego błogosławieństw dla wszystkich w Jego przyszłym chwalebnym
Królestwie. Rozum powiedział nam też, że tak wielki i wszechstronny plan,
przekraczający wszystko, czego moglibyśmy się spodziewać, zbudowany na takich
rozumnych wnioskach, musi być planem Boga, którego poszukujemy.
Nie może być on
wymysłem tylko człowieka, bo kiedy nawet zostaje objawiony, jego wspaniałość prawie
przerasta możliwości ludzkiej wiary.
Świadectwa
Biblii przekonują nas, że
Autorem tej Księgi jest Bóg.
Kiedy Kolumb, przybywszy na nieznany ląd, odkrył rzekę
Orinoko, ktoś powiedział, że znajduje się na wyspie. Kolumb odparł: "Taka rzeka jak
ta, nie wypływa z wyspy. Tak potężny nurt musi odprowadzać wody z kontynentu".
Głębia, moc, mądrość i zasięg świadectwa Biblii podobnie przekonują nas o tym, że
nie człowiek, lecz potężny Bóg jest autorem jej planów i objawień. Pospiesznie
przejrzeliśmy twierdzenia Pisma Świętego, że pochodzi ono od Boga, i stwierdziliśmy,
iż są logiczne.
Następne rozdziały odkryją różne części Boskiego planu.
Wierzymy, że dostarczą obszernych dowodów każdemu otwartemu umysłowi, iż Biblia jest
Boskim natchnionym objawieniem i że długość, szerokość, wysokość i głębokość
planu, który ukazuje, chwalebnie odzwierciedlają Boski charakter, dotychczas niejasno
pojmowany, ale teraz rozumiany wyraźniej w świetle brzasku Dnia Tysiącletniego.
BEZCENNY
SKARB
Płacić
więcej za wielkie skarby prawd potrzeba,
Niż za te, pośród których żyje się codziennie,
Które przychodzą łatwo w obfitości chleba,
Które wiatr rzuca często przed ciebie, przede mnie.
Wiele
trzeba dla wielkich prawd trudu poświęcić.
Przypadek dróg nie wskaże, ni senne marzenia.
Tylko ci prawdę mają, co w boju nie zgięci,
Co noszą wiatrów wrogich ślady uderzenia.
Gdy
kiedyś pośród wielkich trudów, w żalu srogim
Nagle cię ramię zbrojne od Boga dosięgnie,
Serca rolę przeorze, co leży odłogiem,
I skryte prawdy ziarno ujrzy światło dzienne.
Nie
w szynku obfitości, przy chlebie i winie,
Ni wśród lśniących brylantów w złoto oprawionych,
Nie w hałasie salonów, w night-clubach, w kasynie,
Ani też w blasku pysznym królewskiej korony.
Nie
w sektach głośno różne głoszących wyznania,
Ani w niecnych przetargach kościoła ze światem,
Skarbu pięknego prawdy nie znajdziesz w łopianach
Ani jej nie zachwycisz flag wdzięcznym łopotem.
Prawda
z uprawnej ziemi wyrasta jak zboże,
Trud nagradza cierpliwy, gorliwość i wiarę.
Tych, co szukają wiernie - tych chętnie wspomoże,
Swym skarbem możnym, wiecznym swym bogactwa darem.
By
powrócić do strony głównej,
kliknij na wykresie obok.
Wyślij
email na adres:
http://www.zbawienie.pl/
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
POL Ch?yJhvhPOL Ch 4 EpochsPOL Ch 5 MysteryPOL Ch ChartPOL Ch 6 ReturnPOL Ch KingdmWorldPOL Ch KingdmGodPOL Ch NaturesPOL Ch 8 JudgmentPOL Ch 7 PermissionEvilPOL Ch ConclusionPOL Ch 2 GodPOL Ch 3WaysPOL Ch 9 Ransom126@7 pol ed02 2005NALEWKA WILENSKA Domowy wyrob wodek Wirtualna Kuchnia PolFiz pol VI 2014więcej podobnych podstron