Doktor Judym otrzymał urząd lekarza fabrycznego i zamieszkał w pobliżu kopalni
węgla. Życie jego weszło w fazę zwyczajnej, poziomej pracy. Korzecki, który
blisko o milę drogi rezydował, był jedynym jego znajomym. Zjeżdżali się
wieczorem od czasu do czasu i trawili na rozmowie parę godzin. Było to jednak
towarzystwo niezdrowe. Korzecki męczył. Z jego zjawieniem się wchodziła do
mieszkania trwoga i jakiś bolesny smutek.
Pewnego popołudnia w sierpniu Judym otrzymał list przez umyślnego człowieka.
Była to ręką Korzeckiego na jakimś urywku schematów kancelaryjnych skreślona
cytata z Platonowej Apologii Sokratesa:
Objawia się we mnie jakieś od Boga czy od bóstwa pochodzące zjawisko... Zdarza
się to ze mną począwszy od dzieciństwa. Odzywa się głos jakiś wewnętrzny, który
ilekroć się zjawia, odwodzi mię zawsze od tego, cokolwiek w danej chwili
zamierzam czynić, sam jednak nie pobudza mię do niczego...
To, co mnie obecnie spotkało, nie było dziełem przypadku; przeciwnie, widoczną
dla mnie jest rzeczą, że umrzeć i uwolnić się od trosk życia za lepsze dla mnie
sądzono Dlatego właśnie owo Dajmonion, ów głos wieszczy nie stawił mi nigdzie
oporu.
Judym bez szczególnego niepokoju przeczytał te wyrazy. Był przyzwyczajony do
dziwactw Korzeckiego i sądził, że ma przed sobą jemu tylko właściwą formę
zaproszenia do odwiedzin.
Mimo to żądał koni.
Ledwie wyjechał za bramę, ujrzał powóz, co koń skoczy, w tumanach kurzu,
bocznymi drogami pędzący w stronę jego mieszkania. Myślał, że to konie
ponoszą... Kazał swemu furmanowi stanąć i czekać.
Tamten pojazd wypadł na szosę i gnał co pary w koniach. Gdy obok przelatywał
jak burza, Judymowi udało się spostrzec, że siedzi w nim tylko furman na koźle.
Człowiek ten coś krzyczał.
O jakie ćwierć wiorsty zdołał zatrzymać swe konie i nawrócić. Płaty piany
padały z ich pysków, powóz okryty był szarą masą pyłu, Furman krzyczał:
- Pan... inżynier...
- Kto taki?
- Pan inżynier!
- Korzecki?
- Tak, pan... Korzecki...
Judym wysiadł ze swego powozu i ruchem instynktownym skoczył w tamten. Konie
poleciały znowu jak huragan. Patrząc na ich mokre kadłuby lśniące w burym
kurzu, Judym myślał tylko o tym, jak piękną jest taka jazda. Było mu dobrze,
miło, pysznie, że to po niego mianowicie pędzono z taką furią. Rozparł się,
wytężył nogi...
Zanim zdążył przejść do jakiegokolwiek innego uczucia, powóz stanął przed
mieszkaniem.
Jacyś ludzie rozbiegli się.
Ktoś przytulił się do ściany na schodach, aby nie tamować drogi. Drzwi były
otwarte. W drugim pokoju, na sofie, która służyła za łoże gościnne, leżał
Korzecki w ubraniu, okropną masą krwi do szczętu zwalanym.
Głowa jego była roztrzaskana.
Na miejscu lewej części czoła i na całym lewym policzku stała kupa krwi
stygnącej.
Judym rzucił się do tego ciała, ale natychmiast wyczuł, że ma przed sobą
zwłoki. Serce nie biło. Rozstawione palce jednej ręki były twarde i czarne
jakby z żelaza.
Doktor przymknął drzwi i bezmyślnie usiadł. Huk rozlegał się w jego głowie, i
trzask kopyt, w galopie pędzących po twardych kamieniach. Trzask kopyt, w
galopie pędzących po twardych kamieniach...
Oczy szły leniwie z przedmiotu na przedmiot.
Wszystkie sprzęty były rozwarte i odzież z nich wywalona. Oto nie zamknięta
szufladka stołu. Leżał tam wielki atlas anatomiczny. Rozłożony był na karcie z
wizerunkiem głowy.
Od tyłu czaszki ku przodowi szła grubo naprowadzona czerwonym ołówkiem kresa w
kierunku lewego oka. Tuż przy niej były kilkakroć wypisane jakieś cyfry i
literki.
Judym odrzucił ten atlas i usiadł w kącie. Był tam rodzaj niszy między dwiema
szafami.
Tyle razy widział już śmierć, tyle razy badał ją jak zjawisko... Dziś pierwszy
raz w życiu spostrzegał niby to rysunek jej istoty. I oddawał jej pokłon
głęboki. Linia czerwona ze strzałką u końca swego zdawała się zbliżać, i rzecz
dziwna, przypominała tę wskazówkę na wodzie zawaliska widzianą tamtej nocy.
Drżenie
tajemnicze przejmowało go w najgłębszej komorze serca, jakby miał usłyszeć
bicie okrutnej godziny.
Gdy tak siedział zatopiony w sobie, drzwi się cicho otwarły i ktoś wszedł.
Był to wysoki blondyn. Miał duże, jasnoniebieskie oczy.
Judym go poznał.
Człowiek ten wszedł szybko do izby, gdzie leżał umarły. Nie dostrzegł wcale
Judyma.
Oczy jego skierowały się na bezduszne ciało z jakimś dziecięcym zdumieniem.
Wylękłe usta coś szepnęły. Schylił się nad zwłokami, podłożył delikatnie i
ostrożnie ręce swoje z dwu stron pod głowę nieżywą, unosił ją do góry, jakby
pragnął ocucić śpiącego.
Z kolei wziął w swoje dłonie rękę lewą.
Usiłował rozprostować pięść zaciśniętą, zgiąć palce. A gdy nie poddawały się
zmartwiałe członki, chuchał na te bolesne stawy i rozgrzewał je wargami.
Zdziecinniałymi w bólu ruchy poprawiał włosy zmarłego, zapinał guziki jego
surduta. Dopiero po długiej chwili zatrzymał się i stanął nieruchomy.
Trwożliwą ręką otarł swe czoło...
Judym widział głębinę jego duszy, która wtedy ujrzała istotę śmierci.
Nieznajomy przychodzień usiadł obok nóg Korzeckiego i patrzał nań szerokimi
oczyma. Piersi jego wznosiły się z jękiem urywanym i rzeżącym, jakby z nich
miał wybuchnąć krwotok. Skrzywione usta ciskały jakieś krótkie, urwane
słowa...


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
LB22

więcej podobnych podstron