B/013: R.A.Monroe - Dalekie Podróże
Wstecz / Spis
Treści / Dalej
ROZDZIAŁ PIĘTNASTY: WYCIECZKA W PRZYSZŁOŚĆ
Czas: 2.32 po północy... obudziłem się w pełni wypoczęty, a wtedy dotarł do
mnie znajomy sygnał INSPEKÓW, nie był natarczywy, lecz łagodny, ale skąd tutaj...
dawało mi to poczucie bezpieczeństwa, więc skoncentrowałem się przez moment,
po czym uwolniłem się najpierw od fizycznego, a potem od drugiego ciała... przypominało
to dwa powolne półobroty zrobione przez samolot... nakierowałem się na ident
i prawie nie czując tego, że się poruszam, znalazłem się wśród INSPEKÓW, w naszym
stałym miejscu spotkań. Wiedziałem już, że nie przekroczę tego punktu, nie znajdę
się ponownie na ich terytorium, dopóki całkowicie nie pozbędę się ciała fizycznego.
Chociaż perspektywa uwolnienia się od ciała na zawsze i dostania się za wrota
była niezmiernie kusząca, wierzyłem, że uda mi się opanować chęć, by uczynić
coś takiego, przynajmniej na razie.
(Podobają nam się wasze ludzkie określenia. Niektóre są bardzo obrazowe i wieloznaczne.
My też uczymy się od ciebie.)
Nadal trudno mi było pojąć, że ONI mogą nauczyć się ode mnie czegoś wartościowego,
ale skoro tak uważają, tym lepiej.
(Wielu ważnych rzeczy uczymy się od ciebie, Ashaneen.)
Wciąż miałem w pamięci tę chwilę, kiedy po raz pierwszy uświadomiłem sobie,
że nie muszę formułować pytań, gdyż znają każdą moją myśl i pytania, których
jeszcze nie zdążyłem wypowiedzieć. Wówczas mnie to speszyło. Uspokoiłem się
dopiero wtedy, gdy zdałem sobie sprawę, że z ich strony nie padła żadna opinia
na temat moich typowo ludzkich
myśli, wierzeń bądź reakcji emocjonalnych.
Co za radosna wolność!
(Jednakże nie czułbyś się teraz wolny, gdybyś uprzednio nie doświadczał ograniczeń.)
(Tak, wydaje się, że element porównania jest niezbędny. Bez niego, być może,
nie byłoby zmian, a przynajmniej nikt nie zdawałby sobie z nich sprawy.)
(Chyba jesteś już gotów do zmiany świadomości. Możesz teraz ocenić swoje szansę
zrobienia tego, co zamierzasz. To nie znaczy, że uda ci się wykorzystać te możliwości
na Ziemi, jeśli będziesz działał w pojedynkę. Jesteś bowiem tylko malutką częścią
całości, która może powstać wyłącznie przy pomocy i poparciu wielu, wielu innych.
Każdy z nich, tak jak i ty, wnosi swój wkład, swoją małą cząstkę do zbudowania
tej całości. Ale wysiłek, który właśnie podejmujesz i w efekcie którego wykonasz
przypadającą na ciebie część pracy, może pozwoli ci na powrót do domu, gdzie
będziesz dzielić się owocami, do których dojrzewania się przyczyniłeś. Właśnie
te owoce waszej działalności chcemy ci teraz pokazać.)
Kiedy użyli słowa Dom", poczułem tak silną nostalgię, że zwróciłem się
do wewnątrz i zamknąłem. Odezwały się echem wspomnienia
fragmenty roty, której
nigdy nie mogłem całkowicie wyrazić: pogoda ducha, silne poczucie przynależności,
witalność, o której zapomniałem, uczucie świeżości, rozgrzewającej jasności...
ale to nie było jeszcze wszystko. Czegoś brakowało, coś pozostało głęboko ukryte,
lub ja... Otworzyłem się.
(Pokażemy ci coś, co naszym zdaniem może być dla ciebie ważne. Będziesz to
oglądał z pozycji obserwatora, nie uczestnika zdarzeń.)
Wibrowałem i bladłem jednocześnie. Skoro ONI to zaplanowali, to musi być wielka
rzecz, lecz nie potrafiłem tak dobrze czytać w ich myślach, jak oni w moich.
Co...
(Możemy cię przenieść w przyszłość
w okres po 3000 roku, licząc według waszych
norm czasu. Zobaczysz, jak wówczas będzie wyglądała Ziemia, co się na niej zmieniło,
jak ludzie wykorzystali swe możliwości. Głównymi mieszkańcami tej planety będą
w tym czasie istoty, które nazwaliśmy Nowymi Ludźmi" (ang. humans plus
przyp. tłum.). Ta nazwa ma podkreślić zmianę, jaka zaszła w ludziach przez
te wszystkie lata. W swojej obecnej postaci będziesz tam tylko gościem.)
Dobrze! A więc to tak! Dotąd odbyłem tylko kilka wycieczek w przyszłość. Sam
nigdy bym się nie odważył zrobić tak wielkiego skoku, lecz z nimi...
(Zamknij się mocno. Tak będzie lepiej.)
Byłem bardzo podniecony
cały wibrowałem
więc zwróciłem się do wewnątrz,
zwinąwszy się z powrotem w pętlę i zamknąłem się. To będzie prawdziwa rota,
nie jakieś tam fantazje czy wyobrażenia tych, którzy obserwują niewielkie zmiany,
które zawsze...
KLIK!
Znajdowaliśmy się wysoko nad Ziemią, mniej więcej w połowie drogi na widoczny
za nami Księżyc. Ziemia miała nadal błękitno-zieloną barwę, teraz przykrywał
ją biały płaszcz chmur, częściowo zasłaniający ląd, nad którym akurat przelatywaliśmy.
W miarę, jak wytrwale posuwaliśmy się naprzód, z radością stwierdzałem brak
ciemnoszarych i ciemnobrązowych pierścieni. Oznaczało to usunięcie blokady.
Doskonale! A więc nie będzie już więcej powtarzających". Moją uwagę przyciągnęła
jakaś nowa osobliwość. Ziemię opasywał pojedynczy pierścień, taki jak pierścienie
znajdujące się wokół Saturna. Promieniował i błyszczał, lecz nie był odbiciem
Słońca, świecił własnym światłem.
(Zrozumiesz, jaką ten pierścień odgrywa rolę. kiedy się do niego zbliżymy.)
Gdy posuwaliśmy się po obrzeżu pierścienia, nie wchodząc do jego wnętrza, uświadomiłem
sobie następną różnicę między nim a pierścieniami sprzed tysiąca lat. Wiązka
M była pełna informacji, ale nie zawierała szumu. Nie zawierała szumu! To może
oznaczać tylko jedno
człowiekowi udało się w końcu zintegrować! Przemawiał
za tym również brak mgły, którą powodował szum Wiązki M. A więc ludzie uwolnili
się od bezładu przypadkowych myśli! Dzięki poczynionym obserwacjom zorientowałem
się, czego mogę spodziewać się po swojej wizycie.
Zniżyliśmy się na wysokość około trzech tysięcy metrów i zaczęliśmy okrążać
Ziemię od strony półkuli północnej, ze wschodu na zachód, w pobliżu 28 równoleżnika,
kilka kilometrów od lądu, który wyglądał na Japonię. Morze było lekko zielonkawej
barwy, na jego powierzchni majestatycznie unosiły się łagodne fale. W głębinie
widziałem ławice tysięcy leniwie płynących wzdłuż wybrzeża ryb
połyskiwały
srebrzyście podczas gwałtownej zmiany kierunku. Istotnie, niemało musiało się
zmianie, jeśli trzymały się tak blisko brzegu i skoro było ich tak dużo. Widok
wydawał mi się znajomy, ale czegoś w nim brakowało. Dokładnie przyjrzałem się
powierzchni oceanu i nagle zrozumiałem, w czym rzecz.
Nie było widać okrętów. Wybiegłem wzrokiem daleko poza linię horyzontu
nie
zauważyłem żaglowca czy choćby łodzi. Spojrzałem w górę, na niebo upstrzone
białymi kumulusami. Nie zobaczyłem na nim samolotów, jedynie mewy i rybitwy
mknące wśród przestworzy i nurkujące w ciężkich chmurach. A ponad chmurami nie
było już nic. Nie było widać smug, jakie zostawiają za sobą odrzutowce, ani
samych odrzutowców.
Minęliśmy wybrzeże i znaleźliśmy się nad Japonią. Na północy królowała Fudżijama;
jej biały szczyt lśnił w słońcu. Pod nami rozpościerał się elegancki dywan ułożonych
w szachownicę jasnozielonych poletek. Spośród tej zieleni wyłaniały się różnokolorowe
kępki
jasnopomarańczowe, ciemnoniebieskie, białe, czerwone
kwitnących kwiatów,
krzewów i roślin, które sądząc po ich rozmiarach, musiały stanowić skrzyżowanie
tych obydwu. Ten olbrzymi wielobarwny bukiet na jasnozielonym tle tworzył wzór,
który mógł być widoczny wyłącznie z lotu ptaka, a przecież nie zauważyłem samolotów.
Zaczął mi świtać słaby percept.
W miarę, jak przesuwaliśmy się na zachód wciąż uświadamiałem sobie, że czegoś
brakuje. Nie było szos ani nawet dróg prowadzących na pola. Nie było budynków
i domów, nie było chałup i zabudowań gospodarczych. Rozglądałem się na wszystkie
strony
nie było ich nigdzie. Nie było ani miast, ani miasteczek, nie było
wsi i nie było linii wysokiego napięcia, nie było samochodów, ciężarówek i rowerów
wszystko to gdzieś zniknęło. Przejrzyste powietrze nie zawierało dymu, ani
smogu. Nagle błysnął mi percept. Nie ma ludzi! To właśnie ich wciąż wypatrywałem
mężczyzn, kobiet i dzieci. Musiał ich zabrać jakiś straszliwy kataklizm.
(Są tutaj. Jest ich wprawdzie znacznie mniej niż kiedyś, ale nie z powodu kataklizmu.
To, co widzisz, zostało zaplanowane.)
Teraz posuwaliśmy się znacznie szybciej w kierunku zachodnim, ponad nie kończącymi
się szpalerami kolorowych bukietów porozrzucanych wśród zieleni; niektóre z
nich były tak wielkie, że sprawiały wrażenie ciągnących się kilometrami. I znów
znaleźliśmy się nad wodą
o ile dobrze sobie przypominałem, było to Morze Japońskie
i nadal nie widziałem okrętów, na tym tak niegdyś ruchliwym szlaku wodnym.
Ponownie pędziliśmy nad lądem
chyba Półwyspem Koreańskim. Tutaj krajobraz
tworzył inny wzór: wszędzie rosły wysokie, majestatyczne drzewa nie znanego
mi gatunku, mające gałęzie zawinięte do góry... i wciąż ani śladu człowieka
czy ludzkiej działalności.
(Twój percept jest
jak byście powiedzieli?
przestarzały.)
Jeszcze nie zdążyłem zwrócić się do wewnątrz, by to przemyśleć, a oto znów
byliśmy nad wodą. Przyśpieszyliśmy tempo i ponownie znaleźliśmy się nad lądem.
To muszą być Chiny. Pomyślałem, że ponieważ Chińczyków są całe miliony, więc
będzie może zobaczyć przynajmniej część z nich. A tu nic. Najwyraźniej nie było
żadnego człowieka. Mknęliśmy, a pod nami ciągnęły się, kilometr za kilometrem,
ciemnozielone lasy gdzieniegdzie poprzecinane szerokimi rzekami i strumieniami.
Od czasu do czasu mignęła polana porośnięta bujną trawą. Gdzie podziały się
pola ryżu, który stanowi podstawę wyżywienia ludności?
(Jest ich kilka, ale śluzą czemu innemu. To rezerwaty ptactwa.)
Ląd pod nami stawał się coraz bardziej nierówny i wkrótce znaleźliśmy się nad
górzystym terenem. Gdy przemykaliśmy się między pasmami gór z prędkością podwójnie
przekraczającą szybkość dźwięku, nie widzieliśmy bujnej roślinności, tylko połyskujące
w słońcu ośnieżone wierzchołki gór. Czułbym się znacznie lepiej na nieco większej,
bezpiecznej wysokości
dały znać o sobie dawne nawyki pilota. Wprost na nas
pędziła stroma, pokryta śniegiem skalna ściana wysokiej góry.
(Możesz przelecieć przez nią na wylot. Pod tym względem jest tak samo.)
Zbocze było tuż przed nami. W chwili, gdy już, już mieliśmy się z nim zderzyć,
zamknąłem się szczelnie. Przez moment czułem, że otacza mnie materia o innej
strukturze, ale to szybko minęło. Otworzyłem się i spojrzałem za siebie. Wysokie
zbocze znikało już w oddali. Jeszcze nie przyzwyczaiłem się do przenikania przez
materię fizyczną! Znów posuwaliśmy się szybko naprzód; teren pod nami stawał
się coraz równiejszy, pojaśniała zieleń lasu i było widać coraz więcej nie zalesionej
przestrzeni. Próbując przypomnieć sobie dane z geografii pomyślałem, że jesteśmy
nad Środkowym Wschodem... tak, zbliżały się piaszczyste, prawie pustynne obszary,
gdzie wydobywano ropę naftową. Rozglądałem się we wszystkich kierunkach i widziałem
symetrycznie rosnące grupki drzew, lecz nie zauważyłem ani zbiorników, ani rurociągów,
ani wież wiertniczych
niczego, co wskazywałoby na działalność człowieka. Albo
pola naftowe wypompowano do sucha, albo nie było już zapotrzebowania na ropę.
(Oba percepty są prawdziwe.)
Znów unosiliśmy się nad wodą
chyba Morzem Śródziemnym
coraz wyżej i szybciej,
w dole mignął skrawek lądu, którego nie mogłem rozpoznać oraz jeszcze jedna
woda, wzburzone fale, to musi być Atlantyk... ponownie ląd, nagle zwolniliśmy
i delikatnie wylądowali wśród trawy na łagodnych wzgórzach. Rozejrzałem się
dookoła, próbując odgadnąć, dlaczego zatrzymaliśmy się w tym właśnie miejscu.
Tak jakbym je skądś znał. Stałem na pagórku, wśród zielonej, gęstej trawy, która
była tak równa, jak gdyby dopiero co ją skoszono... nie, nie skoszono jej, ona
po prostu tak równo rosła. Za mną wyłaniał się skraj lasu z drzewami o szeroko
rozpostartych konarach. Łańcuch błękitnozielonych szczytów górskich wznoszących
się w oddali tworzył olbrzymie schody prowadzące w górę... Dlaczego zatrzymaliśmy
się tutaj, dlaczego akurat w tym miejscu?
(To było ich życzenie. Czekają na ciebie.)
INSPEKI zniknęły i zostałem sam. Kiedy tak stałem, wydawałem się sobie bardzo
cielesny. Czułem słońce na twarzy. Lekki, chłodny wietrzyk wichrzył mi włosy.
Włosy? Nie powinienem mieć... Czekali na mnie? Rozejrzałem się na wszystkie
strony, lecz bez identu... nie, nie, jest jakiś ident i to bardzo, bardzo znajomy...
tam, w lesie. Odwróciłem się i zacząłem iść... iść? Przecież do tego potrzebne
są nogi. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że rzeczywiście mam nogi, normalne ludzkie
nogi, gołe i z bosymi stopami; idąc czułem pod palcami dotyk trawy. Kierując
się ku olbrzymim dębom dotknąłem reszty mego ciała. Było prawdziwe, fizyczne,
pod dłonią wyczuwałem jego ciepło. Przyjrzałem mu się ponownie: to było moje
ciało, ciało dwudziestolatka, wyglądające jak sucha tyczka... ach! Nie mam ubrania!
To już pewien postęp. Czułem łagodny wiatr na całym ciele i powietrze w płucach.
Po raz pierwszy doświadczałem fizycznego ciała w tym stanie świadomości. Ale
dlaczego jestem znów kościstym wyrostkiem?... Dotarłem do skraju lasu, zacząłem
wchodzić w jego głąb, a wtedy natknąłem się na barierę, na coś, co odrzuciło
mnie mocno do tyłu. Zatrzymałem się i rozejrzałem wkoło, próbując zrozumieć,
co się wydarzyło, ale percept nie pojawił się. Ponieważ znajomy ident, którego
nie mogłem rozpoznać, znajdował się za barierą, spróbowałem jeszcze raz. Trochę
ustąpiła, ale nie zanadto
niewidzialna siła była mi znajoma, ale nie potrafiłem
zrozumieć na czym polega zależność identu od bariery. Coś mi umykało.
(Możesz pozostać na łące. Podejdziemy do ciebie.)
Nie usłyszałem dźwięku, co oznaczało, że porozumiewaliśmy się bez słów. A więc
udało nam się! Ludzie osiągnęli coś takiego! Dokonaliśmy ogromnego skoku, przechodząc
od małpiej paplaniny do komunikacji bezsłownej. Nie mogłem doczekać się spotkania
z komitetem powitalnym, niezależnie od tego, kto wchodził w jego skład. Nie
czekałem długo. Spoza drzew wyłonili się mężczyzna i kobieta. Stanęli przede
mną. Przynajmniej została zachowana ta miła różnica płci. Obydwoje wyglądali
na osoby zbliżające się do trzydziestki. Byli atrakcyjni, zgrabni, opaleni;
mężczyzna miał jasnobrązowe włosy, a kobieta
ciemne. Uśmiechali się, gdy ich
obserwowałem.
Otworzyłem się. (No, wydaje mi się, że nie zmieniliśmy się aż tak bardzo, jak
się spodziewałem. W każdym razie nie pod względem fizycznym.)
(Przepraszamy za zamieszanie, RAM.) Mężczyzna kołysał się. (Twój gospodarz
zupełnie zapomniał o barierze, a więc jesteśmy zamiast niego.)
Zbladłem. (Musisz mnie znać, skoro nazywasz mnie RAM.)
Ożywił się. (Tak!)
(I ty wyglądasz na znajomego. Ident jest zamazany. Wiem, że cos tu nie gra.)
Mężczyzna wibrował i kołysał się. (Nie uwierzyłbyś, że cos takiego nastąpi
za tysiąc lat, ale minęło ich znacznie więcej, więc wreszcie uwierz!)
Błysnął mi wyraźny percept. Nie mogłem dać temu rady. (BB!)
(A niby kto?) zakołysał się BB.
Zwróciłem się do wewnątrz i odnalazłem roty z perceptami bariery, która poprzednio
mnie odpychała. Już wiedziałem, kto ma być moim gospodarzem. (To AA jest wśród
drzew.)
BB otworzył się szeroko. (Bardzo chciał spotkać cię osobiście. Tak bardzo,
że zupełnie zapomniał o barierze. Ale ma percepty.)
(Czy on wie, czym jest ta bariera?)
Wygładził się. (No, tak, wie. Ale powiedział mi, że sam musisz do tego dojść.)
Zwróciłem się w kierunku kobiety. Przyciągała mnie
świadomie lub nieświadomie
z taką siłą, że nie mogłem już dłużej stawiać oporu... Jej uśmiech powiedział
mi, że robiła to celowo, ale była szczelnie zamknięta, więc uszanowałem jej
wolę. Jej ident był silny, tak jak ident BB, znacznie silniejszy... ale zamazany.
Jak mogłem zapomnieć o takim istotnym, ważnym...
Uśmiechnęła się figlarnie. (Wcale nie zapomniałeś.)
(No, czego chcesz dowiedzieć się najpierw?) włączył się do rozmowy BB. (Mógłbym
ci rzucić swoją rotę, ale to może nie być to, czego się spodziewasz.)
Zwróciłem się do niego. (A właściwie, to który jest teraz rok?)
(Rok? Och... czas. Odrzucili to gdzieś po 3000. Nie potrzebujemy już tego.
Co dalej?)
Migotałem. (Gdzie jesteśmy? Na podstawie przebytej drogi orientuję się, że
gdzieś w USA, blisko wybrzeża.)
BB wygładził się. (AA sądził, że właśnie tu chciałbyś się znaleźć na początku.
Nie ma już Stanów Zjednoczonych. Nie ma stanów, ani krajów, nigdzie ich nie
ma. Nie są potrzebne. Ale powinieneś dostać percept tego szczególnego miejsca.)
Odwróciłem się i rozejrzałem wokół siebie. Znałem skądś to miejsce. Wzgórze,
na którym staliśmy, góry na zachodzie... Błękitne stoki gór! Teraz już wiedziałem.
Jakże często stawałem na tym wzniesieniu i patrzyłem na ciągnące się na zachodzie
pasma gór. A ile razy lądowałem na swym spadochronie na owych łagodnych wzgórzach.
Z tym miejscem wiązało mnie wiele wciąż żywych wspomnień... Budynki, domki,
ogrodzenia, drogi
wszystko to zniknęło. A jezioro... Jezioro wciąż było. I
drzewa... Było ich teraz znacznie więcej
mnóstwo nie znanych mi odmian, a
na wschodzie... w miejscu dawnej czteropasmowej autostrady widać było wodę ciągnącą
się aż po horyzont.
(To część oceanu, zatoka. Nazywamy ją jak dawniej Virginia Bay.) BB był bardzo
wygładzony. (Zawsze gadałeś o prawie zmiany. Część z nas hibernuje tutaj, również
przez sentyment dla dawnych czasów.)
Zbladłem. (Hibernuje?)
Kobieta nieznacznie się otworzyła. (Tutaj, pod dębami przechowujemy nasze ludzkie
dala, które tak lubimy.)
(Co zdarza się niezbyt często.) dodał BB. Zwróciłem się do wewnątrz. Hibernować...
hibernacja. No, tak, czemu nie? To przecież dawne OOBE, tylko na znacznie wyższym
poziomie. Ale żeby zostawić ciało pod dębem...
(Otaczamy się wspaniałym BER-em.) odrzekła, uśmiechając się kobieta. (Jest
tak szczelny, że nawet wirus nie da rady się przecisnąć, a więc nie dostaną
się do jego wnętrza także kleszcze, komary i inne większe stworzenia.)
Rota rozwijała się szybko. BER", czyli Balon Energii Rezonansowej, który
nieudolnie próbowaliśmy wytwarzać, pole energetyczne wokół ciała fizycznego,
osłaniające i zabezpieczające to ciało. I nadal są kleszcze, komary, wirusy.
A zapewne i niedźwiedzie.
BB uśmiechnął się. (Oczywiście, że są.)
Popatrzyłem na niego. (Co to znaczy "niezbyt często"?)
Zwrócił się do kobiety. (Powiedz mu.)
Kobieta trochę się otworzyła i poczułem, że przyciągające promieniowanie zmniejszyło
się. Wiedziałem, że robiła to celowo. Byłem pewien, że wie, iż nie będę próbował
sprawdzać jej identu, skoro sobie tego nie życzy. I to też nie ulegało zmianie:
kobiety wciąż pragną być tajemnicze.
(Niezbyt często" to mniej więcej dwa razy w tygodniu.) Wygładziła się
i obserwowała moją reakcję. Zbladłem. (To zupełnie niezwykle, że wszyscy troje
jesteśmy tego samego dnia w ludzkich fizycznych ciałach.) ciągnęła z wyraźną
przyjemnością, (zrobiliśmy to na twoje powitanie.)
Uśmiechnąłem się. (W pełni to doceniam, słowo daję.)
(Pamiętasz, jak zawsze mówiłeś...) Roześmiała się i mówiła dalej. (Zawsze mówiłeś,
że jesteśmy czymś więcej niż ciałem fizycznym. Teraz jest odwrotnie. Ty, to
znaczy my, uczymy nowicjuszy, że są czymś więcej niż energią.)
Zwróciłem się do wewnątrz. To, co usłyszałem od kobiety znacznie przekraczało
moje wyobrażenia, ale jedno się nie zmieniło. Każda odpowiedź wywoływała sto
następnych pytań. Powinienem zacząć od...
(Jak zwykle musisz trzymać się wytyczonej linii. No więc, nadal jesteśmy istotami
ludzkimi czy też istotami, które są ludźmi. Dobrze mówię?) Spojrzała na BB,
który wzruszył ramionami. Tego jeszcze nie było. Najwidoczniej AA musiał go
pouczyć, by pozwolił kobiecie mówić, przepraszam
komunikować się.
Spróbowałem z drugiej strony. (Kiedy tutaj pędziliśmy, nie zauważyłem ani jednego
domku czy budynku, nie widziałem też dróg, słowem niczego, co wskazywałoby na
obecność ludzi. Nie dostrzegłem miast, fabryk, samolotów, samochodów. Jak to
właściwie jest?)
BB roześmiał się. (Patrzyłeś niezbyt uważnie.) Kobieta rozjaśniła się. (Czy
to nie cudowne?)
Wygładziłem się jeszcze bardziej. (Rozumiem, że przy takiej pogodzie możecie
spać pod drzewami, ale jak sobie z tym radzicie w zimie? Przecież musicie zachować
ciepło.)
(BER w zupełności wystarcza,) odpowiedziała. (Utrzymuje wokół ciała taką temperaturę
powietrza, jaką sobie życzysz.)
(No, a co z jedzeniem? Musicie chyba jeść.)
Podniosła ręce i wyciągnęła je do przodu na wysokość ramion, wewnętrzną stroną
ku górze. Zamknęła oczy i przez chwilę stała spokojnie. Potem opuściła ręce
i otworzyła oczy.
(To dostarcza ciału energii przynajmniej na tydzień.) westchnęła z zadowoleniem.
Zamigotałem. (Chcesz powiedzieć, że nie potrzebujecie już pożywienia? Prawdziwego
pożywienia?)
(Och, oczywiście, że nie.) BB znów się wtrącił. Schylił się i spomiędzy trawy
wygrzebał garść czerwonej gliny. (Na co masz ochotę? Może na dziki ryż? To moja
ulubiona potrawa.)
Z zachwytem przyglądałem się temu, co robi... Postanowiłem przyłączyć się do
gry. (Nie, może... Srebrną Królową?)
BB zbladł. (Srebrną Królową? Co to za...)
(Daj, ja to zrobię.) Kobieta wzięła od niego glinę, położyła ją na prawej dłoni
i uważnie się w nią wpatrywała. Glina zaczęła wrzeć i bulgotać, zmieniając kolor,
aż przemieniła się w kolbę dojrzałej białej kukurydzy.
Kobieta wręczyła mi kolbę. Kukurydza była gorąca. Ostrożnie włożyłem ją do
ust i ugryzłem. To naprawdę była Srebrna Królowa, najsłodsza kukurydza, jaką
jadłem, świeża, dopiero co zerwana. Nawet ściekało po niej roztopione masło,
nie, to była margaryna. Jadłem łapczywie. Spojrzałem na kobietę. Uśmiechnęła
się ze zrozumieniem. Jeśli zaczną przeciekać percepty, poznam jej ident, nawet
gdybym tego nie chciał, i nie zachowa swej tajemnicy. Wręczyłem jej kukurydzę.
Wbiła w nią zęby. Teraz obydwoje zajadaliśmy ze smakiem.
Przełykając kukurydzę zastanawiałem się, co się z nią stanie po zjedzeniu.
Doszedłem do wniosku, że właściwie nie ma znaczenia, więc się wygładziłem. (W
porządku, przekonaliście mnie. A co z brakiem dróg i środków transportu? Powiedzmy,
że chcemy wybrać się do Japonii. To nie jest taki sobie pieszy spacerek.)
BB uśmiechnął się. (W takim przypadku po prostu ciągniemy skok, krótki wariant,
ma się rozumieć. Ot, i wszystko. A dlaczego interesuje cię Japonia?)
(Kiedy lecąc tu znaleźliśmy się nad Japonią, zauważyłem, że rosnąca tam roślinność
tworzy niezwykły wzór.)
Kobieta uśmiechnęła się. (Prześliczne, prawda?)
(Wobec tego pierwszy przystanek
Japonia.) powiedział BB. Skierował się do
lasu, a kobieta podążyła za nim. (Zaraz wrócimy.)
Obserwowałem, jak znikają wśród dębów. Kiedy tak stałem czekając na nich, zastanawiałem
się nad obecnym życiem na Ziemi. Składała się na nie dziwna mieszanina fizycznej
i niefizycznej energii. Stwierdziłem, że nie potrafię powiedzieć, gdzie kończy
się jedna, a zaczyna druga z nich. Nie było już ostrej linii podziału. Czy to
dotyczyło wszystkiego?
(Jesteś gotów?) Odwróciłem się. Przy mnie stali BB i kobieta. Wyglądali inaczej
niż przedtem
byli lżejsi. (Musieliśmy zostawić ciała.)
Nagle coś mi się przypomniało. (Tylko bez kawałów, BB.)
Zakołysał się. (Nie mógłbym tego zrobić. To ona ma ident. My po prostu bawimy
się w idź za przewodnikiem".)
Skoncentrowałem się na BB i rozciągnąłem.
KLIK!
Szybowaliśmy na wysokości około trzystu metrów. Krajobraz nad którym akurat
się unosiliśmy przypominał ogromny kwiat lotosu. Jego płatki o zachwycających
jaskrawych barwach rozciągały się kilometrami we wszystkich kierunkach. Poza
tym widać było różne odcienie zieleni: od bardzo jasnej świeżego, młodego liścia
aż do ciemnej, głębokiej zieleni tropikalnego lasu. Moich dwoje przyjaciół było
ze mną.
Kobieta zawibrowała. (To jeden z najładniejszych.)
Mogłem naocznie stwierdzić prawdziwość jej wypowiedzi. Otworzyłem się. (A kto
to stworzył?)
(Grupa osób chcących, by ta okolica zachowała naturalne piękno, by sprawiała
wrażenie nie zmienionej przez człowieka. Ten krajobraz już tak wyglądał, gdy
zjawiłam się na Ziemi. Teraz inni już tylko go pielęgnują.)
Mój percept był jasny i wyraźny. (Czy reszta świata, to znaczy Ziemia wygląda
tak samo?)
(Na Ziemi przywrócono pierwotną równowagę ekologiczną. Wygląda tak, jak w okresie,
gdy człowiek jeszcze nie zniszczył środowiska. Wszystko powróciło
każde drzewo,
roślina, zwierzę... wszystko.)
(No, a niektóre rzeczy nawet udoskonalono.) dodał BB.
(Ale chyba nie cały ziemski pejzaż robi wrażenie olbrzymiego ogrodu?)
(Tylko niewielka jego część.) Kobieta powróciła do głosu. (Reszta to lasy,
pastwiska i prerie. Odtworzono nawet tereny pustynne.)
Miałem wyraźny percept. Ludzie przejęli pracę Matki Natury dokonując pewnych
ulepszeń. Nie potrzebowałem pytać, jak to się stało. Rota kobiety przemieniającej
glinę w kolbę świeżej, słodkiej kukurydzy powiedziała mi wszystko. Jeśli ludzie
potrafią tego dokonać... muszę to przemyśleć. Znałem odpowiedź, zanim zdążyłem
zadać pytanie.
(Przypuśćmy, że chcemy sobie pospacerować tam w dole. Mam na myśli spacer w
ciele fizycznym...) Wygładziłem się starannie. (Jak moglibyśmy to zrobić?)
Kobieta zawibrowała. (Jestem pewna, że pod tymi pięknymi drzewami wiśni leży
wiele ciał.)
Naciskałem. (I każde z nas mogłoby wejść w jedno z nich, jakiekolwiek?)
(Oczywiście.)
Musiałem dowiedzieć się. (No, a przypuśćmy, że wszystkie są już zajęte... że
tak powiem.)
BB nie wytrzymał. (Możemy zrobić nowe. Nie zajmie to dużo czasu. Chcesz zejść?)
Zamigotałem. (Nie, nie, w każdym razie nie teraz. A co z ciałami fizycznymi,
które zostawiliście pod dębami? Czy może je zająć każdy, kto zechce?)
BB zakołysał się. (Oczywiście, dlaczego by nie?)
Dlaczego by nie? To wymagało natychmiastowego rozstrzygnięcia. Wyciągnąłem
dawną rotę mówiącą o tym, jak istoty pozaziemskie zajmowały ciała naszych eksperymentatorów
po to, by porozumiewać się z nami za pośrednictwem ich głosu, jak posługiwały
się innymi częściami ciała danej osoby, powodując nawet to, że grała na pianinie...
to odbywało się bez najmniejszego uszczerbku dla zajętego ciała, bez komplikacji...
rzeczywiście, dlaczego by nie?
Kobieta wygładziła się i powiedziała. (Nie wiem, czy jest przygotowany.)
(Pewnie, że jest.) stwierdził BB. (To już teraz duży chłopiec. Dostanie całą
rotę na raz. Będzie miał taką frajdę, że eksploduje!)
(Wróćmy najpierw, tak jak planował AA, do dormitorium,) ciągnęła gładko. (A
stamtąd możemy ruszyć dalej.)
Otworzyłem się. (Czy mam możliwość wyboru?)
Zakołysała się. (Jasne, że masz.)
Wygładziłem się, powstrzymawszy wibracje. (A więc zróbmy tak, jak nam radzi.
Mam już dosyć twoich żartów, BB. Tylko się nie obraź.)
Zakołysał się. (Dlaczego miałbym się obrazić?)
Kobieta zwróciła się do mnie. (Zamknij się mocno.)
Posłuchałem jej.
KLIK!
Płynęliśmy wśród niezliczonych tysięcy białych, świetlistych postaci. Wszystkie
wibrowały. Początkowo światło było tak jasne i silnie promieniujące, że aż czułem
się nim przytłoczony. Pomyślałem o naciśnięciu włącznika paniki lub przywołania
mego przyjaciela INSPEKA. Potem światło stało się mniej intensywne i poczułem
docierające do mnie ze wszystkich stron ciepło zrozumienia. Wiedziałem, że towarzyszące
mi istoty celowo złagodziły swe wibracje, by dostosować je do mojego poziomu
tolerancji. Zastanowiłem się, jakim jestem dla nich identem... pewnie kawałkiem
matowo-szarej mgły.
(Witaj w dormitorium zreformowanej szkoły intensywnego uczenia się.) To był
niewątpliwie ident BB.
(AA zadecydował, że najlepiej używać nazwy dormitorium". Nie wiem, co
to znaczy.)
Odebrałem delikatny, wciąż niewyraźny ident kobiety znajdującej się z mojej
drugiej strony. Była tak samo świetlista i błyszcząca, jak inne postacie wokół
nas. Wiedziałem, że jest człowiekiem
czy aby na pewno?
a więc i pozostałe
jaśniejące blaskiem istoty musiały być ludźmi.
Otworzyłem się tak szeroko, jak tylko umiałem. (Co to za miejsce?)
(Minąłeś je, gdy zbliżaliście się do Ziemi.) Kiedy to mówiła, przypomniałem
sobie świecący pierścień. (W tym miejscu zatrzymujemy się na jakiś czas dopóki
nie postanowimy...)
Urwała i zamknęła się. Starałem się wygładzić. (Dopóki czego nie postanowicie?)
Otworzyła się nieznacznie. (Ja, no... zakończyć naukę.)
Zostawiłem to na razie. (A co robicie poza tym?) Zakołysała się lekko. (No,
po pierwsze produkujemy i zbieramy... jak mówisz?... lusz. Zupełnie jak pszczoły
i krowy. Tylko, że teraz wiemy, co robimy i w jakim celu. I jesteśmy zadowoleni
z tego, co robimy.)
Zwróciłem się do wewnątrz i zamknąłem. Zrozumiałem, co powiedziała, ale przez
te tysiąc lat nastąpiły tak ogromne zmiany, że aż trudno było w nie uwierzyć.
Ale odbywając tę wycieczkę w przyszłość wszędzie dokoła widziałem świadectwa
tych zmian. To było przejście do wolności.
Znów się otworzyłem. (A co jeszcze robicie?)
Rozjaśniła się i wygładziła. (Doświadczamy Ziemskiej Świadomości. Ale nie ograniczamy
się do przeżywania jej wyłącznie w ludzkim ciele. Pamiętasz, jak mogliśmy doznawać
jedynie części ziemskiej świadomości, malutkiej części? Otóż teraz doświadczamy
całości, przechodząc od najmniejszego jednokomórkowego organizmu, przez miliony
różnych cykli życia. Jako ludzie
istoty wyłącznie fizyczne nie byliśmy świadomi
większości z nich. A tymczasem okazuje się, że nawet Ziemia ma fizyczną świadomość.)
Zostawiłem i to. Nie mogłem powstrzymać się od następnego pytania. (A co z
naturalnym łańcuchem pokarmowym? Wciąż istnieje? Czy przechodzicie ten cykl
od początku do końca?)
Odpowiedziała spokojnie. (To ważna część procesu uczenia się. Bez doświadczenia
nie moglibyśmy wytwarzać tuszu.)
(No i co, RAM?) BB musiał się wtrącić. (Nieźle zmiany, prawda? Nie ma mgły,
szumu Wiązki M, otaczających Ziemię pierścieni. Chcesz, abym cię oprowadził?)
Zwróciłem się do kobiety, a ponieważ nie odpowiedziała, uznałem, że popiera
nasz pomysł. Była zamknięta. Najwyraźniej chciała pozostać nie rozpoznana, ale
jej ident przeciekał i mało brakowało, a prawda wyszłaby na jaw.
Podążyłem za BB. (Prowadź, stary.)
Z łatwością poruszaliśmy się wśród świetlistych postaci. Pilnowałem identu
BB, nie chcąc się zgubić. Czułem, jak istoty przede mną osłabiają swe wibracje,
tworząc jakby ścieżkę o niższym poziomie energetycznym, który mogłem tolerować.
Byłem zaskoczony czując na sobie dotyk iskier odrywających się od przesuwających
się obok mnie istot. W iskrach były słowa, które słyszałem bardzo wyraźnie...
Halo, Robert, cześć Bob... Nie mogłem jednak rozpoznać identu żadnej postaci.
W końcu BB zatrzymał się. Tuż przed nami znajdowała się Pierwsza Stacja Wejścia.
Wyglądała prawie tak samo jak dawniej. Wokół niej krążyła gromada szarych istot.
(Duże zmiany.) wygładził się BB. (Ale nie mógłbyś ich dostrzec, gdybyś nie
zdobył większej wiedzy.)
Zaryzykowałem. (O jakich zmianach mówisz?)
(Na przykład znaczne osłabienie instynktu samozachowawczego.) Zakołysał
się. (Pamiętasz, jak udzielałeś mi lekcji poglądowej ilustrowanej żywymi
przykładami w stałych pierścieniach? Będziesz zdumiony tym, co ta zmiana spowodowała.)
Otworzyłem się. (Już jestem zdumiony.)
BB zbladł, a potem mówił dalej. (Jeszcze inna nowość to solidne wprowadzenie
i przeszkolenie przed wejściem, mówi się zwłaszcza o tym, jak kontynuować kontakt
podczas fizycznego snu.)
Zbladłem. (Ale wy chyba nie sypiacie tutaj, co?)
(Nie. nie potrzebujemy snu.) Rozjaśnił się. (Och, jest jeszcze coś nowego.
Debiutanci cofają się do czasów przed zmianami
jest to ich pierwszy punkt
wejścia
niektórzy prawie do początków ludzkości. Przechodzą w fizycznym ciele
jeden cykl ludzkiego życia, ale tylko jeden, po czym wracają tutaj. Nie ma już
powtarzających, są wyłącznie debiutanci.)
Zwróciłem się do wewnątrz, a po chwili otworzyłem. (Czy ten system debiutantów
pochodzi stamtąd, skąd przybyłem?)
Pojaśniał. (No pewnie.)
Zamigotałem. (Nic o tym nie wiedziałem.)
Wygładził się. (Oczywiście, że wiedziałeś.)
Zbladłem. (Jak to?)
(Pamiętasz ten ostatni, zewnętrzny pierścień? Czy nie zbliżał się do działu
powtarzających? Myślisz, że tak po prostu odchodzili i znikali?)
Ponownie zamigotałem. (Ale oni przecież wracali do domu.)
BB wibrował triumfalnie. (A więc?)
Zwróciłem się do wewnątrz i zamknąłem. Cała rzecz wymykała się z rąk lub raczej
powinienem powiedzieć
z umysłu. Przerastało to moje zdolności przyswajania
i rozumienia. BB starał się pociągnąć mnie za sobą.
(Chodź, RAM.) wibrował. (Przeżyj to, baw się.)
Migotałem. (Zabawa? No. nie wiem. Sposób, w jaki się bawisz...)
(To będzie to, co zwykle, przyrzekam. To, co robimy tutaj codziennie. Poza
tym dostałem od, no... AA bardzo wyraźną rotę, co mam ci pokazać, a czego nie.)
Obrzuciłem wzrokiem szare postacie tłoczące się wokół Stacji Wejścia oraz świecące
istoty, które znajdowały się nieco dalej. (A gdzie jest teraz AA? Nie poznałem
dotąd jego prawdziwego identu.)
BB wskazał za siebie. (Jest tam. Bariera nie pozwala mu się zbliżyć. Ale założę
się, że będzie za nami podążał. Jesteś gotów? Rób tylko krótkie skoki, to wszystko.)
Poczułem się znacznie pewniej mając ten mały percept. Sięgnąłem i rozciągnąłem
się, trzymając się jego identu.
KLIK!
Unoszę się na wysokości około tysiąca metrów nad szerokim brunatnym polem...
leżę na wznak, a od dołu wnika we mnie silna energia życiowa... staję się większy
i większy... z zapałem przetwarzam zdobytą energię... wirując wyciągam wodę
z energii i staję się coraz większy, coraz bardziej świadomy, wiem coraz więcej...
w miarę, jak staję się coraz większy, mogę coraz więcej się nauczyć... jestem
jak wielka nadmuchiwana piłka, i czuję, że rosnę bardziej w górę i wszerz...
płynie we mnie coraz więcej życiowej energii, ta energia narasta... zaraz, to
jest... elektryczność!... jeśli urosnę dostatecznie zanim woda zacznie wyciekać,
jeśli na długo starczy mi energii wpływającej z dołu, będę silny, bardzo silny...
ale zaczynam oddalać się od źródła energii i nie mogę powstrzymać tego dryfowania,
a więc nie jestem w stanie, nie jestem w stanie...
KLIK!
Szybowaliśmy nad ziemią, nad gęstym lasem. Niedaleko nas znajdowało się znajome
brunatne pole. Płynący przede mną BB zawibrował. (Ale fajna zabawa, no nie?)
Zamigotałem. (A co to było?)
Wskazał na coś za nami. Odwróciłem się. Był to średniej wielkości kumulus
biały z tej strony, od której padało nań słońce, szary z drugiej strony, ciemny
i płaski od spodu. Czyżby chmury miały świadomość, ten podstawowy element życia?
Woda, drobiny pierwiastków... i elektryczność! Doświadczałem wszystkich tych
składników. A wobec tego co bym odczuwał będąc burzą? Albo tornado, huraganem,
czy wyżami i niżami?
BB zapytał. (Chcesz jeszcze spróbować?)
Sięgnąłem i rozciągnąłem się, podążając za nim.
KLIK!
Pływam w zielonej wodzie... nade mną jest jaśniej, pode mną ciemniej... automatycznie
otwieram i zamykam usta, wciągam wodę, która przepływa przez moją głowę i wypływa
uszami... nie, to nie uszy, tylko skrze-la... Jestem rybą, bardzo dużą rybą!...
Czuję swoje płetwy, wachluję nimi łagodnie, by utrzymać równowagę, nie mogę
dokładnie zobaczyć tego, co jest przede mną i z tylu... lecz doskonale dostrzegam
to, co znajduje się po obu stronach, każdy szczegół, choć niewiele kolorów,
zaledwie jeden lub dwa ...chcąc poruszyć się po prostu o tym myślę, i gwałtownie
ruszam, mknąc naprzód, skręcam w prawo, potem w lewo, obracam się w koło, wspinam
stromo, teraz nurkuję... zaraz, coś było na powierzchni, gdy płynąłem w górę,
muszę wrócić i złapać to, jestem głodny, głodny... wyskakuję na powierzchnię,
otwieram usta, połykam coś... brak mi powietrza, zanurzam się w wodzie, nurkując
z wielką przyjemnością, coś wije się w moich ustach... chyba robak?... głębiej,
nie jest tu tak ciemno, jak myślałem, wciąż widzę wyraźnie... czuję inną rybę
nurkującą ze mną, wiosłuje ogonem i tyłem ciała, wiosłuje mocno... czyja też
to robię?... Tak, ja też... to się dzieje automatycznie... wystarczy tylko pomyśleć,
że chce się coś zrobić, i robi się to, to zupełnie tak, jak podczas chodzenia
bądź biegania w ludzkim ciele... zatrzymuję się. Tuż przede mną jest jakaś ryba,
płynie wprost na mnie... och, ona jest ogromna, wprawdzie woda zniekształca,
ale jest dużo większa ode mnie... odbieram od niej sygnał głodu... uciekać,
uciekać, goni mnie, płynąć, szybko płynąć, dogania mnie... wydostać się na powierzchnię,
w górę, w górę, szybciej... teraz dociera do mnie jakiś sygnał z boku, to obok
mnie płynie szybko inna ryba, sygnały z innych stron...
(RAM, gdy będziesz w powietrzu, skacz, natychmiast skacz!)
Wydostałem się na powierzchnię, jestem w powietrzu, sięgam i rozciągam się.
KLIK!
Unosiłem się tuż nad wodą, zobaczyłem ciało ryby, które zajmowałem przed chwilą,
obok tej ryby była druga, wygięły się w powietrzu i z pluskiem wróciły do wody...
Natychmiast zaczęła się gonitwa, kotłowanina.
(Ale zabawa, co?) usłyszałem obok siebie głos BB. Nie mogłem odpowiedzieć,
dygotałem mocno, więc on mówił dalej. (Obiecałem AA, że nie pozwolę ci przeżywać
tego do końca. Uważał, że nie jesteś jeszcze przygotowany, i miał rację. Ale
pytałeś ją o łańcuch pokarmowy, więc...)
Wibrowałem. (Nic się nie stało, nic się nie stało!)
Wygładził się. (Zawsze chcesz, aby było tak, jak trzeba, no nie?)
Wygładziłem się. (Po prostu byłem zaskoczony.)
(Następna przygoda jest spokojna. Miła i spokojna. Jesteś gotów?)
No cóż, wszystko jest względne, łącznie z pojęciem BB o spokoju. Sięgnąłem
i rozciągnąłem się...
KLIK!
Poruszam się łagodnie w górę i w dół, faluję, uginam się... z najmniejszej
cząsteczki mnie, długiej i wąskiej, poprzecinanej wieloma kanalikami, płynie
cudowna siła życiowa pochodząca od Całości, której jestem częścią... i wiem,
jak bardzo Całość mnie potrzebuje, więc z radością Jej służę, wypełniam swoje
obowiązki, podczas gdy energia, dzięki której się poruszam, opływa moje płaskie
części... (Chwileczkę, to po prostu powietrze, wiatr!)... pobieram od niego
cząsteczki potrzebne Całości i przesyłam z powrotem przez wąskie kanaliki...
robię to z łatwością i nie mam wrażenia, że pracuję, to jest oddychanie,...
po to jestem
aby oddychać dla Całości, a z kolei od niej przyjmuję produkty
przemiany materii, które przerabiam na energię... wspaniała wymiana... jak ważny
jest mój wyjątkowy kształt, moja sylwetka... Całość daje mi znak, że rozumie,
potrzebuje i wykorzystuje... a ja tylko odbieram i wysyłam... jestem szczęśliwy,
nadzwyczaj szczęśliwy... mając poczucie całkowitej przynależności, wykonuję
to, do czego zostałem stworzony... cudowna równowaga, dawanie... otrzymywanie...
bezpieczeństwo i siła zawdzięczane Całości...
KLIK!
BB był przy mnie. (Wzięło cię, co?)
Zamigotałem. (A co to było?)
Pokazał mi coś za nami. Odwróciłem się i tuż obok zobaczyłem liść, dębowy liść.
Był przytwierdzony do gałęzi na długiej łodyżce, gałąź wyrastała z masywnego
pnia mocno wrośniętego w ziemię. Drzewo było solidnie ukorzenione. Doświadczyć
czegoś takiego nie mając świadomości... Zaczynałem coraz lepiej rozumieć tę
szkolę Nowych Ludzi.
(Chcesz jeszcze? To moja ulubiona zabawa.)
Migotałem. (No, nie jestem taki pewien. Może powinniśmy...)
(Wymyśliliśmy ją sami...) powiedział. (Jeśli ci się nie spodoba, daj mi znać
i pociągniemy szybki skok.)
Niechętnie sięgnąłem i rozciągnąłem się.
KLIK!
Leżę na boku w miękkiej, gęstej trawie... otwieram oczy... wokół mnie są wysokie
drzewa, ich gałęzie uginające się pod ciężarem liści tworzą baldachim nad moją
głową, słońce przesącza się przez liście, dając miłe, łagodne światło... nade
mną stoi duża płowa pantera, wpatrując się we mnie z natężeniem.
(Chodź, RAM, pobawmy się!)
Fikam koziołka i wstaję... już stoję! Mam cztery nogi! Jakie mocne i jak pewnie
się na nich czuję!... moja głowa jest z przodu tułowia... muszę odwrócić się,
chcąc spojrzeć na plecy i biodra... pokryte lśniącym futrem... co tam za mną
powiewa?... to ogon, mam ogon... Pomyślałem, że chcę nim pomachać i poruszył
się... raz w jedną, raz w drugą stronę, w przód i w tył... ale heca!... zwalnia,
porusza się coraz wolniej, opada... moją uwagę przyciąga jakiś zapach... zapachy,
zapachy, nie wiedziałem, że istnieje tak dużo różnych zapachów... natychmiast
orientuję się, czy pochodzą z bliska, czy z daleka... węch mam tak samo dobry
jak wzrok, a może nawet od niego lepszy... a słuch, jeśli będę uważnie nasłuchiwać,
mogę dowiedzieć się wszystkiego... Zginam nogi, chowam pazury... tak! Mam pazury!
Czuję się cudownie! Patrzcie, oto świat, na który przyszedłem... takie wspaniałe
uczucie życia... życia, chcę biec, skakać, wspinać się...
(No, chodź, chodź!)
Płowa pantera krąży wśród drzew, biegnę za nią... szybciej, potem galopem...
a teraz cwałujemy między drzewami, z łatwością omijając niskie gałęzie... moje
nozdrza drażnią cudowne zapachy, rozkoszuję się nimi... moje oczy i uszy wychwytują
i rozpoznają tysiące sygnałów, znam je wszystkie... przed nami jest duże uschnięte
drzewo, płowa pantera wskakuje na nie, a ja za nią, wbijając w drzewo pazury,
podciągając się, i znów wbijając pazury. Pantera siedzi na grubej gałęzi i czeka
na mnie... podciągam się i siadam obok niej... macha ogonem... i ja macham swoim
w odpowiedzi.
(Całkiem dobrze, jak na początek, RAM.)
Jestem zbyt ożywiony, by odpowiadać. Rozpamiętuję uczucie siły w mięśniach,
staram się uporządkować wrażenia, których moc odebrałem... jak ludzie mogli
ignorować i zniekształcać taką całkowitą percepcję... odbierać tak mało wrażeń,
podczas gdy zwierzęta, które stoją na niższym poziomie rozwoju od człowieka...
czyżby niższym?... odbierały tak dużo.
(Teraz musimy zejść.)
Płowa pantera podnosi się, odwraca i powoli schodzi z drzewa na ziemię... schodzi!
Nie wiedziałem, że koty potrafią to robić, one zwykle zdrapują się tyłem...
Wstaję i powoli zdrapuję się tyłem, zeskakując z łatwością z ostatnich dwu metrów.
(Połóż się pod drzewem, blisko pnia. A potem pociągnij krótki skok, króciutki.)
Kładę się w wysokiej trawie, po czym bardzo niechętnie sięgam i rozciągam się.
KLIK!
Płynęliśmy tuż nad ziemią. Spojrzałem w dół. Pod nami, wolno i płytko oddychając,
leżało w trawie ciało płowej pantery... a obok niego ciało innej, ciemnobrązowej
pantery, ciało, które zajmowałem przed chwilą.
Stojący obok mnie BB kołysał się. (Podobało ci się, co?)
Zawibrowałem. (Było wprost cudownie!)
(Przygotowaliśmy jeszcze inną zabawę. Wybrała ją Na... no, ona. Była pewna,
że to cos w sam raz dla ciebie. Tym razem zostawiamy cię samego, ale ona powiedziała,
że będziesz wiedział, co robić. Ja będę cię tylko prowadził. Jesteś gotów?)
Sięgnąłem i rozciągnąłem się, zastanawiając się co wybrała.
KLIK!
Lecę wysoko nad pasem urwistych, ośnieżonych gór, mój wzrok sięga setek kilometrów
w każdym kierunku... patrzę na ziemię pode mną... wspaniała ostrość, widzę każdy,
nawet najdrobniejszy szczegół... liście na drzewach, zwierzątka poruszające
się na skałach... płynę wolno, zakreślając szeroki, łagodny łuk, stojąca fala
od strony gór stanowi siłę nośną dla moich skrzydeł... no właśnie, skrzydła!
Zwracam głowę w prawo i widzę, że z ramienia wyrasta mi owalne, szerokie skrzydło
z nieznacznie rozwianymi piórami, zwężające się na drugim końcu. Przekręcam
głowę w lewo i widzę, że z drugiego ramienia wyrasta bliźniacze skrzydło...
nie płynę, lecz frunę, szybuję w powietrzu zupełnie jak ptak... jestem ptakiem!...
wspaniałym szybowcem, który robi wszystko, o czym tylko pomyślę! Wykonuję zwrot
i pióra dostosowują się do mojego ruchu, muszę wykorzystać do maksimum pęd powietrza...
o, jest, silniejszy pod lewym skrzydłem niż pod prawym, zwracam się w lewo...
czuję, że staje się coraz mocniejszy i mocniejszy... osiąga szczyt natężenia,
obraca się, cyrkuluje, zacieśnia kręgi, najwyższy punkt wznoszenia się... współczynnik
szybowania wynosi chyba pięćdziesiąt do jednego... spiralą w górę, mocniej i
szybciej... doskonale mi się steruje... powietrze jest teraz rozrzedzone...
jeszcze szybciej... ciekawe, kiedy zacznę wytracać szybkość... opadam, nie,
unoszę się jeszcze wyżej, pod wyższym kątem, hej, wprost fantastycznie... kto
by przypuszczał, że ciało ptaka może... uuuppps! zwalniam... jak łatwo nabrać
z powrotem szybkości... Och! Zwijam skrzydła i lecimy w dóóółłł!
(Hej, och, RAM.)
Założę się, że podczas lotu w dół te skrzydła wytrzymają duże obciążenie, o
ile rozwinie się je powoli... sprawdźmy... a teraz zanurkujemy szybciej...
(RAM, czy wiesz, co robisz?)
No, dostatecznie szybko... teraz trzeba trochę rozwinąć skrzydła... powoli...
a teraz zwinąć je z powrotem... nieco podciągnąć pióra ogona... właśnie tak!
Teraz normalna szybkość, krążę... co to za... och! Co to za ptak! Chyba kondor...
Ciekawe, jaką prędkość mógłby szybki wróbel...
(RAM, natychmiast pociągnij krótki skok, już!)
Wzdycham... sięgam i rozciągam się...
KLIK!
Znów znajdowałem się między świetlistymi postaciami. Zamknąłem się mocno, gdyż
znajome, silne promieniowanie osłabiało mnie jak przedtem. Po chwili zmniejszyło
się i mogłem się otworzyć. Czułem obok siebie silny ident BB i niewyraźny ident
kobiety.
BB kołysał się. (Ten stary wielki ptak musi się teraz dziwić, że ma powyginane
skrzydła.)
Zakołysałem się razem z nim. (Ależ nie. Ani jedno ścięgno, ani jeden mięsień
nie były nadwerężone, ani jedno pióro nie na miejscu, gdy opuszczałem jego ciało,
ręczę za to.)
BB zwrócił się do kobiety, do świecącej postaci, której ident określałem jako
ona". (Teraz ty się nim zajmij. Sprawdzę, co słychać u, no, AA. Zobaczymy
się na miejscu.)
Spytałem. (Na miejscu?)
(Tam, gdzie się spotkaliśmy.)
Zwróciłem się do wewnątrz. Wiele spraw pozostało jeszcze nie wyjaśnionych,
a miałem percept, że moja wizyta dobiega już końca. A więc najpierw najważniejsze
pytania...
Skoncentrowałem się i otworzyłem szeroko, by niczego nie przeoczyć.
(Jeśli dostajesz energię, jeśli ona stale do ciebie przypływa to musisz ją
również oddawać. By został zachowany przepływ energii, musi być ona w ciągłym
ruchu.)
Czekała spokojnie... uprzejmie?... a może miała percept obydwu pytań i ich
odpowiedzi. Mówiłem dalej. (A więc ludzie osiągają postęp w dormitorium. Pozostaje
pytanie: co się dalej z nimi dzieje?)
Zamigotała. (Ja... ja nie mam o tym pojęcia. Po prostu odchodzą.)
(Pojedynczo czy grupami?)
Wygładziła się. (Czasami pojedynczo, a czasem po kilku na raz.)
(I już nie wracają?)
(Nie.)
(Czy kontaktują się z wami po swoim odejściu?)
Zamigotała. (Nie w sposób, który możemy zrozumieć.)
Chciałem podtrzymać temat, ale byłem pewien, że to i tak samo wyjdzie. (Czy
to, że już zbliżają się do końca nauki, objawia się w jakiś widoczny sposób?)
Wygładziła się ponownie. (Och, tak. Nie potrzebują już ziemskich doświadczeń,
więc stają się coraz mniej fizyczni, aż zupełnie utracą fizyczność.)
(I to już wszystko?)
(Nie. Zaczyna się zmieniać ich... promieniowanie. I zaczynają się zamykać.
A potem znikają.)
Wydawało mi się, że zaczyna wibrować. (Nie chcę zachowywać się jak inkwizytor,
lecz...)
Otworzyła się bardziej. (Mów dalej. Spodziewaliśmy się, że o to właśnie będziesz
pytał.)
Zacząłem z innej strony. (Chciałbym dostać tak dużo roty, ile tylko można.
Taka okazja może się więcej nie powtórzyć.)
Wygładziła się starannie, ale w jej odpowiedzi wyczuwało się lekkie kołysanie.
(O, jestem pewna, że się powtórzy.)
(Czy w czasoprzestrzeni) kontynuowałem (jest dużo szkól rozwoju świadomości
podobnych do tych, które istnieją na Ziemi?)
Kołysała się. (Jest ich tak dużo, że nawet gdybyś chciał, nie zdołałbyś ich
policzyć. I wciąż dołączają do nich nowe on line".)
Zamigotałem. (On line"?)
Zakołysała się jeszcze mocniej. (AA wiedział, że ten zwrot ci się spodoba.)
Podjąłem zaczęty przez nią temat. (Chciałbym kiedyś spotkać się z AA twarzą
w twarz. Wie o mnie znacznie więcej niż ja sam.)
Nic na to nie odrzekła, tylko mocniej się zakołysała. Nie sądziłem, że to takie
śmieszne. (Czy ludzie kontaktują się teraz z innymi, no, cywilizacjami?)
Wygładziła się. (Nie bardzo. Istnieje wprawdzie pewna wymiana, ale nie ma szczególnego
znaczenia.)
(A czy kontaktujecie się z innymi niefizycznymi systemami energii?)
Rozjaśniła się. (Och, o to chodzi! Odwiedzamy je tak często, jak tylko możemy.)
Walnąłem prosto z mostu. (Aby zebrać lusz?)
Zwróciła się do wewnątrz, a po chwili ostrożnie się otworzyła. (Nie, po to,
aby zasiać. Dzięki temu ten, jak mu tam? promień ma ident, na którym można się
skoncentrować.)
Teraz z kolei ja zwróciłem się do wewnątrz i zamknąłem. Ta krótka wypowiedź
zawierała w sobie tyle wiedzy, że wszystko poza nią brzmiało jak małpia paplanina.
Jeszcze dużo z małpy pozostało we mnie, zbyt dużo. Nagle błysnął mi percept
i czułem, że muszę sprawdzić, czy jest właściwy.
Wygładziłem się. (Czy wkrótce zakończysz edukację?)
Zamigotała. (Tak.)
(A skąd o tym wiesz?)
Wibrowała. (Uprzedzi! mnie, że zadasz to pytanie, ale nie zadałeś go prawidłowo,
więc nie mogę ci odpowiedzieć.)
Nie potrzebowałem pytać, kogo ma na myśli. (Ale przecież mówiłaś, że nie masz
perceptu, co dzieje się z tymi, którzy kończą naukę.)
Wygładziła się. (Ja nie. Ale ty za to masz.)
Zbladłem całkowicie. (Czy naprawdę jej lub INSPE-KOM wydaje się, że to ja mam
dać odpowiedź? A więc chłopiec miałby wykonać zadanie przeznaczone dla dorosłego
mężczyzny? Byłem tak mocno zamknięty, że niemal przeoczyłem resztę tego, co
się wydarzyło.)
Wibrowała ciepło. (Spodziewaliśmy się tego, no, wydarzenia. A teraz możesz
odejść!)
Miałem właśnie zapytać o jakie wydarzenie chodzi i kim są oni", ale poczułem
znajomy sygnał INSPEKÓW, zacząłem odpowiadać... ona też! Ona też! Poczułem przypływ
wielkiego perceptu i poznałem wszystkie odpowiedzi... tak mi się przynajmniej
wydawało.
(Musimy wracać na miejsce.) Była gładka, ale nie przestała wibrować. (Jesteś
gotów?)
Zamknąłem się... ident wzgórze"... sięgnąłem i rozciągnąłem się.
KLIK!
Znajdowałem się jakieś trzydzieści metrów nad wzgórzem... na zachodzie widniało
pasmo gór, więc odwróciłem się, by spojrzeć na nie zza ogrodzenia... ogrodzenia!
Poniżej było widać budynki Centrum mające ciemnoczerwone dachy... Po wysypanej
żwirem drodze jechał samochód wzniecając za sobą tumany kurzu. Miałem zły ident
1982. Poczułem mieszaninę dziwnych emocji i zdałem sobie sprawę, że uporządkowanie
wszystkiego, czego się dowiedziałem zajmie mi dużo czasu. O ile w ogóle zdołam
to zrobić. Automatycznie powróciłem do drugiego ciała, co było niezwykłe, normalnie
wszedłem w fizyczne ciało... otworzyłem oczy i poruszyłem rękami i nogami. Spojrzałem
na zegarek, była 2.40 w nocy. Osiem minut? Czyżby trwało to tylko osiem minut?
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
013 14013 08 (11)013 Społeczny wydźwięk filmów Jeana Renoira013 11 (3)013 00 (2)013 ind013 11 (2)013 017 xqywift6v6e33vr4cz65nsvkwreuzvewtd4o3ea013 16więcej podobnych podstron