Ustawa o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej

�Kancelaria Sejmu s. 1/26
Dz.U. 1989 Nr 29 poz. 154
Opracowano na
USTAWA
podstawie t.j. Dz. U.
z 2013 r. poz. 1169, z
z dnia 17 maja 1989 r.
2014 r. poz. 498.
o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej
Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej1):
wypełniając zobowiązania określone w Konstytucji Polskiej Rzeczypospolitej Lu-
dowej2),
kierując się zasadami przyjętymi w Karcie Narodów Zjednoczonych, w Po-
wszechnej Deklaracji Praw Człowieka, Międzynarodowym Pakcie Praw Obywa-
telskich i Politycznych, Akcie Końcowym Konferencji Bezpieczeństwa i Współ-
pracy w Europie oraz Deklaracji o wyeliminowaniu wszelkich form nietolerancji i
dyskryminacji z powodów religijnych lub przekonań,
mając na celu dobro osoby ludzkiej oraz potrzebę współdziałania wszystkich
obywateli dla rozwoju kraju, dla bezpieczeństwa narodu i państwa polskiego
stanowi, co następuje:
DZIAA I
Kościół Katolicki w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej3)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1.
Kościół Katolicki, zwany dalej Kościołem , działa w Rzeczypospolitej Polskiej we
wszystkich swoich obrządkach.
Art. 2.
Kościół rządzi się w swych sprawach własnym prawem, swobodnie wykonuje wła-
dzę duchowną i jurysdykcyjną oraz zarządza swoimi sprawami.
Art. 3.
1. Ustawa niniejsza określa zasady stosunku Państwa do Kościoła, w tym jego
sytuację prawną i majątkową.
1)
Obecnie: Rzeczypospolitej Polskiej.
2)
Obecnie: Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
3)
Obecnie: Rzeczypospolitej Polskiej.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 2/26
2. W sprawach odnoszących się do Kościoła, nieuregulowanych niniejszą ustawą,
stosuje się powszechnie obowiązujące przepisy prawa, o ile nie są sprzeczne z
wynikającymi z niej zasadami.
Art. 4.
1. Komisja Wspólna przedstawicieli Rządu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej4) i
Konferencji Episkopatu Polski, składająca się z ich upoważnionych
przedstawicieli, w uzgodnionej liczbie na zasadzie parytetu, zwana dalej
Komisją Wspólną , rozpatruje problemy związane z rozwojem stosunków
między Państwem i Kościołem oraz sprawy interpretacji niniejszej ustawy i jej
wykonywania.
2. Przepis ust. 1 nie narusza właściwości organów państwowych ani organów
Kościoła, jak również kompetencji Stolicy Apostolskiej.
Rozdział 2
Osoby prawne Kościoła i ich organy
Art. 5.
1. W skład struktury organizacyjnej Kościoła wchodzą osoby prawne wymienione
w art. 6 10.
2. Ilekroć w ustawie jest mowa o władzy kościelnej, rozumie się przez to organ
właściwej kościelnej osoby prawnej.
Art. 6.
1. Osobą prawną Kościoła o zasięgu ogólnopolskim jest Konferencja Episkopatu
Polski.
2. Organami Konferencji Episkopatu Polski są:
1) Prezydium Konferencji Episkopatu Polski;
2) Rada Główna Konferencji Episkopatu Polski;
3) Sekretariat Konferencji Episkopatu Polski.
3. W sprawach majątkowych Konferencję Episkopatu Polski reprezentuje jej
Prezydium. Do składania oświadczeń woli jest uprawniony każdy z jego
członków.
Art. 7.
1. Osobami prawnymi są następujące terytorialne jednostki organizacyjne Kościoła:
1) metropolie;
2) archidiecezje;
3) diecezje;
4) administratury apostolskie;
5) parafie.
4)
Obecnie: Rzeczypospolitej Polskiej.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 3/26
2. Osobami prawnymi są również:
1) kościoły rektoralne (rektoraty);
2) Caritas Polska;
3) Caritas diecezji;
4) Papieskie Dzieła Misyjne.
3. Organami osób prawnych wymienionych w ust. 1 i 2 są:
1) dla metropolii gnieznieńskiej metropolita gnieznieński, Prymas Polski, dla
innych metropolii metropolita;
2) dla archidiecezji arcybiskup archidiecezjalny lub administrator archidiece-
zji;
3) dla diecezji biskup diecezjalny lub administrator diecezji;
4) dla administratury apostolskiej administrator apostolski;
5) dla parafii proboszcz lub administrator parafii;
6) dla kościoła rektoralnego rektor;
7) dla Caritas Polskiej dyrektor;
8) dla Caritas diecezji dyrektor;
9) dla Papieskich Dzieł Misyjnych dyrektor krajowy.
4. Ilekroć w ustawie używa się określenia biskup diecezjalny , rozumie się przez
to organy osób prawnych wymienione w ust. 3 pkt 2 4.
Art. 8.
1. Osobami prawnymi są następujące personalne jednostki organizacyjne Kościoła:
1) Ordynariat Polowy;
2) kapituły;
3) parafie personalne;
4) Konferencja Wyższych Przełożonych Zakonnych Męskich;
5) Konferencja Wyższych Przełożonych Zakonnych Żeńskich;
6) instytuty życia konsekrowanego (instytuty zakonne i instytuty świeckie)
oraz stowarzyszenia życia apostolskiego; te instytuty i stowarzyszenia zwa-
ne są dalej zakonami ;
7) prowincje zakonów;
8) opactwa, klasztory niezależne, domy zakonne;
9) wyższe i niższe seminaria duchowne diecezjalne;
10) wyższe i niższe seminaria duchowne zakonne, jeżeli, w myśl przepisów da-
nego zakonu, mają charakter samoistny.
2. Organami osób prawnych wymienionych w ust. 1 są:
1) dla Ordynariatu Polowego ordynariusz polowy;
2) dla kapituły prepozyt albo dziekan;
3) dla parafii personalnej proboszcz lub administrator parafii;
4) dla Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonnych przewodniczący
(przewodnicząca) Konsulty Wyższych Przełożonych Zakonnych;
5) dla zakonów wyższy przełożony (przełożona);
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 4/26
6) dla prowincji zakonnej przełożony (przełożona) prowincji;
7) dla opactwa opat (przełożona);
8) dla klasztoru niezależnego i domu zakonnego przełożony (przełożona);
9) dla wyższego seminarium duchownego rektor;
10) dla niższego seminarium duchownego dyrektor.
3. Organy osób prawnych zakonnych mogą używać innych nazw, stosownie do
tradycji danej osoby prawnej.
Art. 9.
1. Osobami prawnymi są:
1) Katolicki Uniwersytet Lubelski;
2) Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie;
3) Papieski Wydział Teologiczny w Poznaniu;
4) Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu;
5) Papieski Wydział Teologiczny w Warszawie oraz jego dwie sekcje: św. Jana
Chrzciciela i św. Andrzeja Boboli Bobolanum ;
6) Wydział Filozoficzny Towarzystwa Jezusowego w Krakowie;
7) kościelne instytuty naukowe i dydaktyczno-naukowe kanonicznie erygowa-
ne.
2. Status prawny Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie określa ustawa o
szkolnictwie wyższym. Statut tej Akademii zatwierdza minister właściwy do
spraw szkolnictwa wyższego w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
wyznań religijnych5) i właściwa władza kościelna.
Art. 10.
Inne jednostki organizacyjne Kościoła mogą uzyskać osobowość prawną w drodze
rozporządzenia Ministra Kierownika Urzędu do Spraw Wyznań6).
Art. 11.
Kościelna osoba prawna nie odpowiada za zobowiązania innej kościelnej osoby
prawnej.
Art. 12.
Kościelne wydawnictwa, zakłady wytwórcze, usługowe i handlowe, zakłady charyta-
tywno-opiekuńcze, szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze, nieposiadające
osobowości prawnej, działają w ramach kościelnych osób prawnych, które je powo-
łały.
Art. 13.
5)
Obecnie: ministrem właściwym do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i et-
nicznych.
6)
Obecnie: ministra właściwego do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicz-
nych.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 5/26
1. Kościelne jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 7 i 8 oraz art. 9 ust. 1
pkt 7, nabywają osobowość prawną z chwilą powiadomienia właściwego organu
administracji państwowej o ich utworzeniu przez władzę kościelną, jeżeli
ratyfikowane umowy nie stanowią inaczej.
2. Jeżeli przepis prawa lub ratyfikowane umowy nie stanowią inaczej, właściwym
organem administracji państwowej jest:
1) odnośnie do osób prawnych wymienionych w art. 7 ust. 1 pkt 1 4, art. 7
ust. 2 pkt 2 i 3, art. 8 ust. 1 pkt 1, 6 i 7 oraz art. 9 ust. 1 pkt 7 minister wła-
ściwy do spraw wyznań religijnych7);
2) w pozostałych przypadkach wojewoda.
3. Powiadomienie powinno zawierać:
1) nazwę kościelnej osoby prawnej;
2) jej siedzibę;
3) określenie granic terenu jej działania w odniesieniu do osób o zasięgu tery-
torialnym.
4. Właściwa władza kościelna powiadamia niezwłocznie organ administracji
państwowej wymieniony w ust. 2 o:
1) zmianach dotyczących nazwy i siedziby kościelnej osoby prawnej oraz o z
zmianie jej granic;
2) połączeniu, podziale i zniesieniu kościelnej osoby prawnej.
5. Odpis powiadomienia, o którym mowa w ust. 3 i 4, z umieszczonym na nim
potwierdzeniem odbioru, jest dowodem uzyskania osobowości prawnej.
6. Utworzenie jednostki organizacyjnej zakonu, który istnieje za granicą, a dotąd
nie działał w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej8), wymaga konsultacji między
Sekretariatem Konferencji Episkopatu Polski a ministrem właściwym do spraw
wyznań religijnych9).
Art. 14.
O powołaniu i odwołaniu osoby sprawującej funkcje organu osoby prawnej władza
kościelna powiadamia właściwy organ administracji państwowej, jeżeli ratyfikowane
umowy nie stanowią inaczej. Powiadomienie obejmuje imię i nazwisko, obywatel-
stwo oraz miejsce zamieszkania danej osoby.
DZIAA II
Działalność Kościoła
Rozdział 1
Kult publiczny
7)
Obecnie: minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicz-
nych.
8)
Obecnie: Rzeczypospolitej Polskiej.
9)
Obecnie: minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicz-
nych.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 6/26
Art. 15.
1. Organizowanie kultu publicznego i jego sprawowanie podlega władzy kościelnej.
2. Publiczne sprawowanie kultu nie wymaga zawiadomienia, jeżeli odbywa się:
1) w kościołach, kaplicach, budynkach kościelnych i na gruntach kościelnych
oraz w innych pomieszczeniach służących katechizacji lub organizacjom
kościelnym;
2) w innych miejscach, z wyłączeniem dróg i placów publicznych oraz po-
mieszczeń użyteczności publicznej; publiczne sprawowanie kultu na dro-
gach, placach publicznych oraz w pomieszczeniach użyteczności publicznej
podlega uzgodnieniu z właściwym organem sprawującym zarząd lub upo-
ważnionym do dysponowania nimi.
3. Religijne uroczystości pogrzebowe i nabożeństwa za zmarłych mogą być
sprawowane na cmentarzach komunalnych przy zachowaniu obowiązujących
przepisów porządkowych.
Art. 15a.
1. Małżeństwo zawarte w formie przewidzianej przez prawo kanoniczne wywiera
takie skutki, jak małżeństwo zawarte przed kierownikiem urzędu stanu
cywilnego, jeżeli spełnione zostały wymagania określone w Kodeksie rodzinnym
i opiekuńczym.
2. Osobę duchowną, przed którą składa się oświadczenia o zawarciu małżeństwa,
określa prawo kanoniczne.
Art. 16.
1. Organizowanie procesji, pielgrzymek lub innych imprez o charakterze religijnym
na drogach publicznych wymaga uzgodnienia, w zakresie bezpieczeństwa ruchu
drogowego, z właściwymi organami administracji rządowej lub samorządowej.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się w przypadkach konduktów pogrzebowych
odbywających się stosownie do miejscowego zwyczaju.
Art. 17.
1. Niedziele i następujące święta katolickie, zwane dalej świętami , są dniami
wolnymi od pracy:
1) 1 stycznia uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi (dzień Nowego
Roku);
1a) 6 stycznia Święto Trzech Króli;
2) drugi dzień Wielkiej Nocy;
3) dzień Bożego Ciała;
4) 15 sierpnia uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny;
5) 1 listopada dzień Wszystkich Świętych;
6) 25 grudnia pierwszy dzień Bożego Narodzenia;
7) 26 grudnia drugi dzień Bożego Narodzenia.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 7/26
2. Zmiana uregulowań, o których mowa w ust. 1, wymaga uprzedniego uzgodnienia
między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej10) a Konferencją Episkopatu
Polski.
Rozdział 2
Katecheza i szkolnictwo
Art. 18.
1. Państwo uznaje prawo Kościoła do nauczania religii oraz religijnego
wychowania dzieci i młodzieży, zgodnie z wyborem dokonanym przez rodziców
lub prawnych opiekunów.
2. Dzieci i młodzież szkolna, młodzież pracująca i osoby dorosłe korzystają z
nauczania religii zgodnie z programem ustalonym przez władzę kościelną.
3. Nauczanie religii, jako wewnętrzna sprawa Kościoła, jest organizowane przez
parafie i domy zakonne pod zwierzchnictwem biskupa diecezjalnego.
Art. 19.
1. Nauczanie religii dzieci i młodzieży odbywa się w punktach katechetycznych
organizowanych w kościołach, kaplicach i budynkach kościelnych, a także w
innych pomieszczeniach udostępnionych na ten cel przez osobę uprawnioną do
dysponowania pomieszczeniem.
2. Nauczanie religii uczniów szkół publicznych może odbywać się również w
szkołach na zasadach określonych w odrębnej ustawie.
Art. 20.
1. Kościelne osoby prawne mają prawo zakładać i prowadzić szkoły oraz inne
placówki oświatowo-wychowawcze i opiekuńczo-wychowawcze na zasadach
organizacyjnych i programowych określonych przez odpowiednie ustawy. Mają
one charakter katolicki i podlegają władzy kościelnej.
2. (uchylony).
3. Diecezje i zakony mają prawo zakładać i prowadzić niższe seminaria duchowne.
W zakresie realizacji programu szkół ogólnokształcących i uzyskiwania
świadectw dojrzałości podlegają one nadzorowi Ministra Edukacji Narodowej11).
Art. 21.
1. Do nauczycieli i wychowawców zatrudnionych w szkołach i innych placówkach
oświatowo-wychowawczych oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych
prowadzonych przez kościelne osoby prawne, a także świeckich nauczycieli w
niższych seminariach duchownych stosuje się prawa i obowiązki ustalone dla
nauczycieli i wychowawców zatrudnionych w państwowych szkołach i
10)
Obecnie: Rzeczypospolitej Polskiej.
11)
Obecnie: ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 8/26
placówkach oświatowo-wychowawczych oraz opiekuńczo-wychowawczych, z
uwzględnieniem ust. 2.
2. Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania, na wniosek Sekretariatu
Konferencji Episkopatu Polski, może określić, w drodze rozporządzenia,
szczegółowy zakres uprawnień i obowiązków nauczycieli i wychowawców
zatrudnionych w niepublicznych przedszkolach i niepublicznych placówkach
działających na podstawie przepisów o systemie oświaty oraz niepublicznych
placówkach działających na podstawie przepisów o pomocy społecznej
prowadzonych przez kościelne osoby prawne.
3. Pracownikom szkół i innych placówek oświatowo-wychowawczych oraz
placówek opiekuńczo-wychowawczych, niebędącym nauczycielami lub
wychowawcami, przysługują uprawnienia i świadczenia przewidziane dla tej
kategorii pracowników zatrudnionych w państwowych szkołach i placówkach.
Art. 22.12)
1. Uczącym się w szkołach, o których mowa w art. 20 ust. 1 i 3, przysługują
świadczenia społecznej służby zdrowia i ulgi w opłatach za przejazdy
publicznymi środkami lokomocji na równi z uczniami szkół państwowych.
2. Rodzicom lub opiekunom prawnym uczniów szkół kościelnych, wymienionych
w art. 20 ust. 1 i 3, przysługuje prawo do zasiłków rodzinnych.
3. Uczącym się w szkołach kościelnych mogą być przyznawane, przez kościelne
osoby prawne, stypendia lub inne świadczenia socjalne.
Art. 23.
1. Konferencji Episkopatu Polski, diecezjom i zakonom przysługuje prawo
zakładania i prowadzenia wyższych seminariów duchownych, a w trybie
określonym w ust. 2 i 3 innych wyższych uczelni.
2. Status wyższych uczelni papieskich oraz tryb i zakres uznawania przez Państwo
kościelnych stopni i tytułów naukowych regulują umowy między Rządem
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej13) a Konferencją Episkopatu Polski.
3. Tworzenie szkół wyższych o zakresie nauczania szerszym niż określony w ust. 1
i 2 następuje w drodze ustawy na wniosek Konferencji Episkopatu Polski, z
zastrzeżeniem ust. 3a.
3a. Kościelne osoby prawne mają prawo zakładać i prowadzić wyższe szkoły
zawodowe na zasadach określonych w ustawie o wyższych szkołach
zawodowych14).
4. Do wykładowców, wychowawców, pracowników oraz uczących się w szkołach
wymienionych w ust. 1, 3 i 3a stosuje się przepisy art. 21 i 22.
12)
Utracił moc z dniem 1 stycznia 1999 r. na mocy art. 170 pkt 12 ustawy z dnia 6 lutego 1997 r. o
powszechnym ubezpieczeniu zdrowotnym (Dz. U. Nr 28, poz. 153), w zakresie uregulowanym w
wymienionej ustawie.
13)
Obecnie: Rzeczypospolitej Polskiej.
14)
Obecnie: ustawie z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2012 r. poz.
572, 742 i 1544 oraz z 2013 r. poz. 675, 829 i 1005.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 9/26
5. Władzy kościelnej przysługuje także prawo erygowania kościelnych instytutów
naukowych i naukowo-dydaktycznych. Nie korzystają one z uprawnień
przewidzianych w ust. 1 4.
Art. 24.
Osoby duchowne i członkowie zakonów mają prawo kształcenia się w szkołach pań-
stwowych wszystkich stopni i rodzajów. Podlegają oni obowiązującym przepisom,
zachowując jednak prawo do noszenia stroju duchownego.
Rozdział 3
Duszpasterstwo wojskowe i służba wojskowa osób duchownych
Art. 25.
1. Wszystkim osobom pełniącym służbę wojskową, a także ich rodzinom, zapewnia
się swobodę spełniania lub niespełniania, zależnie od ich woli, praktyk
religijnych.
2. Żołnierzom w czynnej służbie wojskowej zapewnia się możliwość uczestniczenia
poza terenem jednostek wojskowych we Mszy św. w niedziele i święta oraz
w innych zwyczajowych praktykach religijnych organizowanych w kościołach
garnizonowych lub niegarnizonowych, jeśli nie koliduje to z ważnymi obo-
wiązkami służbowymi.
3. Kapelani wojskowi troszczą się o realizację zasad zawartych w ust. 1 i 2, w
szczególności przez indywidualny kontakt z dowódcami jednostek wojskowych
oraz z żołnierzami.
4. Kapelani wojskowi mają pełną swobodę stałego kontaktowania się z żołnierzami
na terenie jednostek wojskowych, w terminach uzgodnionych z dowódcami tych
jednostek.
Art. 26.
1. Do kapelanów wojskowych mają zastosowanie przepisy o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych. Kapelani stanowią wyodrębniony korpus osobowy
żołnierzy zawodowych.
2. Kapelani wojskowi podlegają w zakresie służby wojskowej organom
wojskowym, a w zakresie duszpasterstwa władzom kościelnym.
3. Statut duszpasterstwa wojskowego opracowywany jest z uwzględnieniem
właściwości wynikających z ust. 2. Statut uchwala Konferencja Episkopatu
Polski, a ogłasza Minister Obrony Narodowej.
Art. 27.
1. Do czasu powołania Ordynariatu Polowego, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 1 i
ust. 2 pkt 1, duszpasterstwem wojskowym kieruje Generalny Dziekan Wojska
Polskiego, jako naczelny kapelan wojskowy. Jego organem wykonawczym jest
Generalny Dziekanat Wojska Polskiego.
2. Generalnego Dziekana Wojska Polskiego, po uprzednim uzgodnieniu jego
kandydatury z Konferencją Episkopatu Polski, powołuje spośród kapelanów
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 10/26
wojskowych Minister Obrony Narodowej. Biskup diecezjalny udziela
Generalnemu Dziekanowi Wojska Polskiego jurysdykcji kościelnej.
3. Generalny Dziekan Wojska Polskiego przestaje pełnić swoje funkcje z chwilą:
1) zwolnienia go z zawodowej służby wojskowej;
2) przyjęcia jego prośby o rezygnację przez Ministra Obrony Narodowej lub
władzę kościelną;
3) odwołania go ze stanowiska przez Ministra Obrony Narodowej lub władzę
kościelną.
4. Decyzje, o których mowa w ust. 3, wymagają wspólnego uzgodnienia.
Art. 28.
1. Generalny Dziekan Wojska Polskiego, w porozumieniu z biskupem
diecezjalnym, przedstawia Ministrowi Obrony Narodowej wniosek w sprawie
powołania kapelana wojskowego i zwolnienia go z zawodowej służby
wojskowej.
2. Generalny Dziekan Wojska Polskiego, w porozumieniu z biskupem diecezjalnym
i organem wojskowym określonym w statucie duszpasterstwa wojskowego,
wyznacza kapelana wojskowego na stanowisko rektora kościoła garnizonowego i
odwołuje go.
3. Na wniosek Generalnego Dziekana Wojska Polskiego biskup diecezjalny udziela
jurysdykcji rektorowi kościoła garnizonowego lub innemu kapelanowi
wojskowemu, chyba że przeciwko temu przemawiają przewidziane prawem
kanonicznym względy kościelne.
4. Tryb postępowania w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 2, oraz następstwa
odmowy udzielenia jurysdykcji lub jej cofnięcia określa statut duszpasterstwa
wojskowego.
5. Tryb tworzenia personalnych parafii wojskowych i terytorialnych parafii przy
kościołach garnizonowych określa statut duszpasterstwa wojskowego.
Art. 29.
1. Przepisy dotyczące odraczania zasadniczej służby wojskowej ze względu na
odbywanie nauki mają zastosowanie również do alumnów wyższych seminariów
duchownych oraz nowicjuszy zakonnych.
2. Duchowni po otrzymaniu święceń i członkowie zakonów po złożeniu profesji
wieczystej zostają przeniesieni do rezerwy. Nie są oni powoływani do odbywania
ćwiczeń wojskowych w czasie pokoju, z wyjątkiem przypadku przeszkolenia, za
zgodą biskupa diecezjalnego lub wyższego przełożonego zakonnego, do
pełnienia funkcji kapelana.
3. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny osoby, o których mowa w ust. 1
i 2, przeznacza się stosownie do potrzeb sił zbrojnych:
1) duchownych do pełnienia funkcji kapelanów wojskowych;
2) alumnów wyższych seminariów duchownych oraz członków zakonów do
służby sanitarnej lub służby w obronie cywilnej.
4. W razie ogłoszenia mobilizacji i w czasie wojny właściwe organy wojskowe, w
porozumieniu z biskupem diecezjalnym, zapewnią pozostawienie do
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 11/26
duszpasterskiej obsługi ludności niezbędnej liczby duchownych spośród tych,
którzy podlegają mobilizacji.
Rozdział 4
Duszpasterstwo specjalne
Art. 30.
1. Dzieciom i młodzieży przebywającym w zakładach wychowawczych i
opiekuńczych, jak również w sanatoriach, prewentoriach i szpitalach, zapewnia
się prawo wykonywania praktyk religijnych, korzystania z posług religijnych i
katechizacji, z zachowaniem wzajemnej tolerancji. W szczególności zapewnia się
im możliwość udziału we Mszy św. w niedziele i święta oraz w rekolekcjach.
2. Dzieciom i młodzieży przebywającym na krajowych koloniach i obozach
organizowanych przez instytucje państwowe zapewnia się prawo do
wykonywania praktyk religijnych, w szczególności do udziału we Mszy św. w
niedziele i święta.
3. Szczegółowe przepisy w sprawach, o których mowa w ust. 1 i 2, wydaje Minister
Edukacji Narodowej15), a odnośnie do dzieci i młodzieży przebywających w
sanatoriach, prewentoriach i szpitalach Minister Zdrowia i Opieki Społecznej16),
w porozumieniu z Sekretariatem Konferencji Episkopatu Polski.
Art. 31.
1. Osobom przebywającym w zakładach leczniczych oraz zamkniętych zakładach
pomocy społecznej zapewnia się prawo wykonywania praktyk religijnych i
korzystania z posług religijnych.
2. W celu realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, kierownicy właściwych
zakładów państwowych zatrudnią kapelanów skierowanych przez biskupa
diecezjalnego.
3. W celu umożliwienia udziału zainteresowanych chorych i podopiecznych we
Mszy św. i w innych zbiorowych praktykach religijnych, kierownicy właściwych
zakładów państwowych przeznaczą odpowiednie pomieszczenia na kaplice, a w
wyjątkowych wypadkach udostępnią do tego celu inne pomieszczenia.
Art. 32.
1.17) Osoby tymczasowo aresztowane mogą wykonywać praktyki religijne i
uczestniczyć we Mszy św. transmitowanej przez środki masowego
przekazywania oraz, za zgodą organu, do którego dyspozycji pozostają, korzystać
z indywidualnej posługi religijnej.
2. Osobom skazanym zapewnia się możliwość wykonywania praktyk religijnych,
korzystania z posług religijnych oraz uczestniczenia we Mszy św. odprawianej w
niedziele i święta w odpowiednio przystosowanym pomieszczeniu w zakładzie, w
15)
Obecnie: minister właściwy do spraw oświaty i wychowania.
16)
Obecnie: minister właściwy do spraw zdrowia.
17)
Utracił moc z dniem 1 września 1998 r. zgodnie z art. 257 ż 2 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 6 czerwca
1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. Nr 90, poz. 557 i Nr 160, poz. 1083).
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 12/26
którym przebywają. Osobom, które nie mogą uczestniczyć we Mszy św.
odprawianej na terenie zakładu, należy zapewnić możność wysłuchania Mszy św.
transmitowanej przez środki masowego przekazywania.
3. Nieletnim przebywającym w zakładach poprawczych i schroniskach dla
nieletnich zapewnia się możliwość wykonywania praktyk religijnych, korzystania
z katechizacji i posług religijnych, uczestniczenia we Mszy św. w niedziele i
święta. Nieletnim, którzy nie mogą uczestniczyć we Mszy św., należy zapewnić
możność wysłuchania Mszy św. transmitowanej przez środki masowego
przekazywania.
4. W celu realizacji uprawnień osób wymienionych w ust. 1, 217) i 3 kierownicy
odpowiednich zakładów zawierają umowy w sprawie nieodpłatnego
wykonywania obowiązków kapelana z duchownymi skierowanymi przez biskupa
diecezjalnego.
Rozdział 5
Organizacje kościelne, katolickie oraz stowarzyszenia katolików
Art. 33.
1. Osobom należącym do Kościoła zapewnia się swobodę zrzeszania w celu
realizacji zadań wynikających z misji Kościoła.
2. Prawo określone w ust. 1 jest wykonywane w ramach organizacji kościelnych i
katolickich.
Art. 34.
1. Organizacjami kościelnymi w rozumieniu niniejszej ustawy są organizacje
zrzeszające osoby należące do Kościoła:
1) erygowane przez biskupa diecezjalnego lub w ramach statutów zakonnych
przez wyższego przełożonego zakonnego, a w odniesieniu do organizacji o
zasięgu ponaddiecezjalnym przez Konferencję Episkopatu Polski;
2) założone przez wiernych z udziałem proboszcza, rektora kościoła lub prze-
łożonego zakonnego za zezwoleniem władzy kościelnej, o której mowa w
pkt 1.
2. Organizacje kościelne mają na celu w szczególności działalność na rzecz
formacji religijnej, kultu publicznego i nauki katolickiej.
3. Organizacje kościelne działają w ramach tych kościelnych osób prawnych, w
których zostały powołane. O erygowaniu organizacji o zasięgu
ponaddiecezjalnym Sekretariat Konferencji Episkopatu Polski powiadamia Urząd
do Spraw Wyznań18). Organizacje wymienione w ust. 1 pkt 1 mogą nabyć
osobowość prawną w trybie art. 10.
4. Władze kościelne czuwają nad zgodnością działania organizacji z ich celami
religijnymi i moralnymi.
5. Do organizacji kościelnych nie stosuje się prawa o stowarzyszeniach. Przepisy
ustawy o zgromadzeniach stosuje się do organizacji kościelnych jedynie gdy
18)
Obecnie: urząd obsługujący ministra, o którym mowa w odnośniku do art. 10.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 13/26
chodzi o zebrania na drogach i placach publicznych oraz w pomieszczeniach
użyteczności publicznej.
Art. 35.
1. Organizacjami katolickimi w rozumieniu ustawy są organizacje założone za
aprobatą władzy kościelnej, która zatwierdza im kapelana lub asystenta
kościelnego. Działają one w łączności z hierarchią kościelną.
2. Organizacje katolickie mogą mieć na celu w szczególności zgodną z nauką
Kościoła działalność społeczno-kulturalną, oświatowo-wychowawczą i
charytatywno-opiekuńczą.
3. Do organizacji katolickich stosuje się przepisy prawa o stowarzyszeniach, z tym
że:
1) władzy kościelnej przysługuje prawo cofnięcia aprobaty, o której mowa w
ust. 1;
2) wystąpienie do sądu z wnioskiem o rozwiązanie stowarzyszenia wymaga
uzgodnienia w Komisji Wspólnej;
3) w przypadku likwidacji organizacji katolickiej do jej majątku stosuje się od-
powiednio przepisy o majątku zlikwidowanych kościelnych osób prawnych,
chyba że ich statut stanowi inaczej.
Art. 36.
Organizacje, których celem jest krzewienie trzezwości, oddziaływanie na osoby nad-
używające alkoholu lub używające narkotyków oraz udzielanie pomocy ich rodzi-
nom, mogą być tworzone także w formie organizacji kościelnych, o których mowa w
art. 34, lub organizacji katolickich, o których mowa w art. 35.
Art. 37.
Organizacje inne niż wymienione w art. 33, zrzeszające katolików, realizują ideały
chrześcijańskie według własnych programów, działając wyłącznie na podstawie
ogólnie obowiązujących przepisów prawa oraz swoich statutów.
Rozdział 6
Działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła
Art. 38.
1. Osoby prawne Kościoła mają prawo prowadzenia właściwej dla każdej z nich
działalności charytatywno-opiekuńczej.
2. Dla prowadzenia działalności, o której mowa w ust. 1, władze kościelne są
uprawnione również do powołania:
1) Caritas Polskiej jako instytucji o zasięgu krajowym;
2) Caritas diecezji dla poszczególnych diecezji.
3. Caritas Polską powołuje, nadaje jej statut i nadzoruje Konferencja Episkopatu
Polski.
4. Caritas diecezji powołuje, nadaje jej statut i nadzoruje biskup diecezjalny.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 14/26
5. Zakony prowadzą działalność charytatywno-opiekuńczą w zakresie określonym
w ich statutach lub odpowiednich aktach wewnętrznych.
6. Działalność charytatywno-opiekuńczą mogą prowadzić organizacje katolickie w
zakresie określonym w ich statutach.
Art. 39.
Działalność charytatywno-opiekuńcza Kościoła obejmuje w szczególności:
1) prowadzenie zakładów dla sierot, starców, osób upośledzonych fizycznie lub
umysłowo oraz innych kategorii osób potrzebujących opieki;
2) prowadzenie szpitali i innych zakładów leczniczych oraz aptek;
3) organizowanie pomocy w zakresie ochrony macierzyństwa;
4) organizowanie pomocy sierotom, osobom dotkniętym klęskami żywioło-
wymi i epidemiami, ofiarom wojennym, znajdującym się w trudnym poło-
żeniu materialnym lub zdrowotnym rodzinom i osobom, w tym pozbawio-
nym wolności;
5) prowadzenie żłobków, ochronek, burs i schronisk;
6) udzielanie pomocy w zapewnianiu wypoczynku dzieciom i młodzieży znaj-
dującym się w potrzebie;
7) krzewienie idei pomocy bliznim i postaw społecznych temu sprzyjających;
8) przekazywanie za granicę pomocy ofiarom klęsk żywiołowych i osobom
znajdującym się w szczególnej potrzebie.
Art. 40.
Środki na realizację działalności charytatywno-opiekuńczej pochodzą w szczególno-
ści z:
1) ofiar pieniężnych i w naturze;
2) spadków, zapisów i darowizn krajowych i zagranicznych;
3) dochodów z imprez i zbiórek publicznych;
4) subwencji, dotacji i ofiar pochodzących od krajowych instytucji i przedsię-
biorstw państwowych, społecznych, wyznaniowych i prywatnych;
5) odpłatności za usługi świadczone przez kościelne instytucje charytatywno-
opiekuńcze;
6) dochodów z działalności gospodarczej prowadzonej przez Caritas Polską i
Caritas diecezji bezpośrednio lub w formie wyodrębnionych zakładów;
7) dochodów instytucji kościelnych.
Rozdział 7
Budownictwo sakralne i kościelne. Cmentarze
Art. 41.
1. Kościół w Polsce i jego osoby prawne mają prawo realizacji inwestycji
sakralnych i kościelnych.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 15/26
2. Inwestycją sakralną jest budowa, rozbudowa, odbudowa kościoła lub kaplicy, a
także adaptacja innego budynku na cele sakralne.
3. Inwestycją kościelną jest inwestycja kościelnej osoby prawnej niewymieniona w
ust. 2.
4. Inwestycje sakralne i kościelne podlegają ogólnie obowiązującym przepisom o
planowaniu przestrzennym i prawa budowlanego, a w odniesieniu do budynków
zabytkowych również przepisom o ochronie dóbr kultury.
Art. 42.
1. Plany zagospodarowania przestrzennego obejmują także inwestycje sakralne i
kościelne oraz katolickie cmentarze wyznaniowe. Przeznaczenie terenu na te cele
ustala się w tych planach na wniosek biskupa diecezjalnego lub wyższego
przełożonego zakonnego.
2. Grunty stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu
terytorialnego, a przeznaczone w planach zagospodarowania przestrzennego na
cele wskazane w ust. 1, będą oddawane w użytkowanie wieczyste albo podlegały
sprzedaży kościelnym osobom prawnym na ich wniosek.
3. Grunty stanowiące własność jednostki samorządu terytorialnego przeznaczone na
te cele mogą być sprzedawane za cenę ustaloną uchwałą odpowiedniej rady lub
sejmiku tej jednostki.
4. Biskupi diecezjalni lub wyżsi przełożeni zakonni uzgadniają kolejność realizacji
inwestycji sakralnych i kościelnych na okres narodowego planu społeczno-gos-
podarczego.
5. Szczegółowy tryb i zakres uzgadniania, o którym mowa w ust. 4, terminy
uzgadniania oraz postępowania w przypadkach losowych określa w drodze
rozporządzenia minister właściwy do spraw administracji publicznej w
porozumieniu z Sekretariatem Konferencji Episkopatu Polski.
Art. 43.
1. Inwestycje sakralne i kościelne są finansowane ze środków własnych kościelnych
osób prawnych.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do inwestycji mających na celu stworzenie
warunków do działania duszpasterstwa wojskowego oraz duszpasterstwa
specjalnego w zakładach państwowych.
3. Na odbudowę i utrzymanie dóbr kultury stanowiących własność kościelnych
osób prawnych będą udzielane dotacje państwowe na podstawie odrębnych
przepisów.
Art. 44.
Nie pobiera się opłat za użytkowanie wieczyste gruntów oddanych pod zakłady cha-
rytatywno-opiekuńcze i punkty katechetyczne.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 16/26
Art. 45.
1. Parafie mają prawo posiadania, zarządzania oraz zakładania i poszerzania
cmentarzy grzebalnych.
2. Przepis ust. 1 ma również zastosowanie do zakonów lub ich domów w
odniesieniu do wyodrębnionych cmentarzy zakonnych.
3. W miejscowościach, gdzie nie ma cmentarzy komunalnych, zarządy cmentarzy
umożliwiają pochowanie na cmentarzach, o których mowa w ust. 1, na równych
prawach także innych zmarłych.
4. Przepisy ust. 1 3 nie naruszają ogólnych przepisów o cmentarzach i chowaniu
zmarłych, o planowaniu przestrzennym oraz o ochronie gruntów rolnych i
leśnych.
Rozdział 8
Kultura oraz środki masowego przekazywania
Art. 46.
1. Dla zapewnienia warunków rozwoju kultury chrześcijańskiej kościelne osoby
prawne mają prawo wydawania prasy, książek i innych druków oraz zakładania i
posiadania wydawnictw, katolickiej agencji informacyjnej, zakładów
poligraficznych, z zachowaniem obowiązujących w tym zakresie przepisów
prawa.
2. W celu realizacji postanowień ust. 1 kościelne osoby prawne mogą otrzymywać
jako darowizny z zagranicy na własne potrzeby maszyny, urządzenia i materiały
poligraficzne oraz papier.
Art. 47.
Kościelne osoby prawne mogą organizować własny kolportaż prasy lub korzystać z
pośrednictwa innej sieci kolportażu.
Art. 48.
1. Kościół ma prawo do emitowania w środkach masowego przekazywania Mszy
św. w niedziele i święta oraz swoich programów, w szczególności religijno-mo-
ralnych, społecznych i kulturalnych.
2. Sposób realizacji uprawnień, o których mowa w ust. 1, regulują porozumienia
między Sekretariatem Konferencji Episkopatu Polski a jednostkami publicznej
radiofonii i telewizji.
3. Kościół ma prawo do zakładania i używania urządzeń radiotelekomunikacyjnych
przeznaczonych do nadawania programów radiofonicznych i telewizyjnych oraz
do uzyskiwania na ten cel niezbędnych częstotliwości na zasadach określonych w
przepisach ustawy o radiofonii i telewizji.
4. (uchylony).
Art. 49.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 17/26
1. Kościelne osoby prawne mają prawo zakładania i prowadzenia własnych teatrów,
kin, wytwórni filmów i wytwórni innych środków audiowizualnych.
2. Kościelne osoby prawne mają prawo dystrybucji i rozpowszechniania filmów i
innych środków audiowizualnych.
3. Korzystanie z praw, o których mowa w ust. 1 i 2, następuje bez obowiązku
uzyskiwania zezwoleń i upoważnień na tę działalność, jeśli jest prowadzona na
potrzeby realizacji zadań religijno-moralnych w sferze kultury. O podjęciu i
prowadzeniu tej działalności władza kościelna powiadamia państwowy organ
właściwy do udzielania takich zezwoleń i upoważnień.
4. Kościelne osoby prawne mogą otrzymywać jako darowizny z zagranicy na
własne potrzeby urządzenia i materiały niezbędne do prowadzenia działalności
określonej w ust. 1.
Art. 50.
1. Kościelne osoby prawne mają prawo zakładania i posiadania archiwów i
muzeów.
2. Kościelne osoby prawne mają prawo do gromadzenia zbiorów bibliotecznych na
cele wewnętrzne i publiczne. O podjęciu publicznego udostępniania zbiorów
władza kościelna powiadamia właściwy do rejestracji bibliotek organ
państwowy.
3. Kościół i jego osoby prawne mają, bez potrzeby uzyskiwania zezwoleń, prawo
organizowania i prowadzenia związanej z wypełnianiem jego zadań działalności
kulturalnej i artystycznej.
Art. 51.
Instytucje państwowe, samorządowe i kościelne współdziałają w ochronie, konser-
wacji, udostępnianiu i upowszechnianiu zabytków architektury kościelnej i sztuki
sakralnej oraz ich dokumentacji, muzeów, archiwów i bibliotek będących własnością
kościelną, a także dzieł kultury i sztuki o motywach religijnych, stanowiących ważną
część dziedzictwa kultury polskiej.
DZIAA III
Sprawy majątkowe kościelnych osób prawnych
Art. 52.
Kościołowi i jego osobom prawnym przysługuje prawo nabywania, posiadania i
zbywania mienia ruchomego i nieruchomego, nabywania i zbywania innych praw
oraz zarządzania swoim majątkiem.
Art. 53. (uchylony).
Art. 54.
1. W obrocie nieruchomościami między kościelnymi osobami prawnymi nie stosuje
się prawa pierwokupu na rzecz Skarbu Państwa.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 18/26
2. Przy nabywaniu nieruchomości lub ich części przez kościelne osoby prawne od
osób trzecich prawo pierwokupu może być stosowane jedynie w przypadkach,
gdy inwestor państwowy lub spółdzielczy uzyskał wcześniej decyzję o ustaleniu
lokalizacji inwestycji mieszkaniowej na tej nieruchomości lub części tej
nieruchomości.
Art. 55.
1. Majątek i przychody kościelnych osób prawnych podlegają ogólnym przepisom
podatkowym z wyjątkami określonymi w ust. 2 6.
2. Kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania z tytułu przychodów ze
swojej działalności niegospodarczej. W tym zakresie osoby te nie mają
obowiązku prowadzenia dokumentacji wymaganej przez przepisy o
zobowiązaniach podatkowych.
3. Dochody z działalności gospodarczej kościelnych osób prawnych oraz spółek,
których udziałowcami są wyłącznie te osoby, są zwolnione od opodatkowania w
części, w jakiej zostały przeznaczone w roku podatkowym lub w roku po nim
następującym na cele kultowe, oświatowo-wychowawcze, naukowe, kulturalne,
działalność charytatywno-opiekuńczą, punkty katechetyczne, konserwację
zabytków oraz na inwestycje sakralne, o których mowa w art. 41 ust. 2, i te
inwestycje kościelne, o których mowa w art. 41 ust. 3, których przedmiotem są
punkty katechetyczne i zakłady charytatywno-opiekuńcze, jak również remonty
tych obiektów.
4. Kościelne osoby prawne są zwolnione od opodatkowania i od świadczeń na
fundusz gminny i fundusz miejski19), od nieruchomości lub ich części,
stanowiących własność tych osób lub używanych przez nie na podstawie innego
tytułu prawnego na cele niemieszkalne, z wyjątkiem części zajmowanej na
wykonywanie działalności gospodarczej.
5. Zwolnienie od opodatkowania podatkiem od nieruchomości oraz od świadczeń
na fundusz gminny i fundusz miejski20) obejmuje nieruchomości lub ich części
przeznaczone na cele mieszkalne duchownych i członków zakonu, jeżeli:
1) są one wpisane do rejestru zabytków;
2) służą jako internaty przy szkołach i seminariach duchownych, domy zako-
nów kontemplacyjnych, domy formacyjne zakonów i domy księży emery-
tów (sióstr emerytek);
3) znajdują się w budynkach kurii diecezjalnych i biskupich, zakonnych zarzą-
dów generalnych i prowincjalnych w Sekretariacie Prymasa Polski i w Se-
kretariacie Konferencji Episkopatu Polski.
6. Nabywanie i zbywanie rzeczy i praw majątkowych przez kościelne osoby prawne
w drodze czynności prawnych oraz spadkobrania, zapisu i zasiedzenia jest
zwolnione od podatku od spadków i darowizn oraz opłaty skarbowej, jeżeli ich
przedmiotem są:
1) rzeczy i prawa nieprzeznaczone do działalności gospodarczej;
19)
Fundusz gminny i fundusz miejski zostały zniesione zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 12 ustawy z dnia 14
grudnia 1990 r. o zniesieniu i likwidacji niektórych funduszy (Dz. U. Nr 89, poz. 517.
20)
Fundusz gminny i fundusz miejski zostały zniesione.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 19/26
2) sprowadzane z zagranicy maszyny, urządzenia i materiały poligraficzne oraz
papier.
7. Darowizny na kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą są wyłączone z
podstawy opodatkowania darczyńców podatkiem dochodowym i podatkiem
wyrównawczym, jeżeli kościelna osoba prawna przedstawi darczyńcy
pokwitowanie odbioru oraz w okresie dwóch lat od dnia przekazania darowizny
sprawozdanie o przeznaczeniu jej na tę działalność. W odniesieniu do darowizn
na inne cele mają zastosowanie ogólne przepisy podatkowe.
8. Kościelne jednostki organizacyjne, o których mowa w art. 12, mogą być na
wniosek kościelnej osoby prawnej uznane przez właściwą izbę skarbową za
odrębne podmioty podatkowe, jeśli są organizacyjnie wyodrębnione.
9. Nabywanie rzeczy i praw majątkowych, o których mowa w ust. 6, jest zwolnione
od opłat sądowych i notarialnych, z wyłączeniem opłat kancelaryjnych.
Art. 56.
Zwalnia się z należności celnych przywozowych towary przeznaczone na cele chary-
tatywno-opiekuńcze i oświatowo-wychowawcze oraz towary o charakterze kultural-
nym przeznaczone na cele kultu, przywożone dla kościelnych osób prawnych, w
granicach i na warunkach określonych w rozporządzeniu Rady (WE) nr 1186/2009 z
dnia 16 listopada 2009 r. ustanawiającym wspólnotowy system zwolnień celnych
(Dz. Urz. UE L 324 z 10.12.2009, str. 23).
Art. 57.
1. Kościelne osoby prawne mają prawo do zbierania ofiar na cele religijne,
Nowe brzmienie ust.
kościelną działalność charytatywno-opiekuńczą, naukową, oświatową i
2 w art. 57 wejdzie w
wychowawczą oraz utrzymanie duchownych i członków zakonów.
życie z dn.18.07.2014
[2. Zbiórki wymienione w ust. 1 nie wymagają pozwolenia właściwego organu,
r. (Dz. U. z 2014 r.
poz. 498).
jeżeli odbywają się w obrębie terenów kościelnych, kaplic oraz w miejscach i
okolicznościach zwyczajowo przyjętych w danej okolicy i w sposób tradycyjnie
ustalony.]
<2. Zbiórki wymienione w ust. 1 nie wymagają zgłoszenia, jeżeli odbywają się
w obrębie terenów kościelnych, kaplic oraz w miejscach i okolicznościach
zwyczajowo przyjętych w danej okolicy i w sposób tradycyjnie ustalony.>
Art. 58.
1. Kościelne osoby prawne mogą zakładać fundacje. Do fundacji tych stosuje się
ogólnie obowiązujące przepisy o fundacjach, ze zmianami wynikającymi z
przepisów ust. 2 5.
2. Niezależnie od nadzoru państwowego, nadzór nad działalnością fundacji
sprawuje kościelna osoba prawna, będąca fundatorem lub wskazana w statucie
fundacji.
3. W razie stwierdzonych nieprawidłowości w zarządzaniu fundacją, właściwy
organ państwowy zwraca się do kościelnej osoby prawnej, sprawującej nadzór
nad fundacją, wyznaczając termin nie krótszy niż trzy miesiące na spowodowanie
usunięcia nieprawidłowości. Po bezskutecznym upływie tego terminu można
zastosować środki oznaczone w przepisach o fundacjach.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 20/26
4. W razie konieczności poddania fundacji zarządowi przymusowemu w myśl
przepisów o fundacjach, zarząd ten będzie sprawowała kościelna osoba prawna
wyznaczona przez Prezydium Konferencji Episkopatu Polski.
5. Jeżeli statut fundacji nie stanowi inaczej, w razie jej likwidacji:
1) do jej majątku znajdującego się w kraju stosuje się odpowiednio przepis
art. 59;
2) o przeznaczeniu jej majątku znajdującego się za granicą zadecyduje Konfe-
rencja Episkopatu Polski lub wyższy przełożony zakonny.
Art. 59.
W razie zniesienia kościelnej osoby prawnej, jej majątek przechodzi na nadrzędną
kościelną osobę prawną, a jeżeli taka osoba nie istnieje lub nie działa w Polsce, ma-
jątek ten przechodzi na Konferencję Episkopatu Polski lub Konferencję Wyższych
Przełożonych Zakonnych.
DZIAA IV
Przepisy przejściowe i końcowe
Rozdział 1
Regulacja spraw majątkowych Kościoła
Art. 60.
1. Nieruchomości lub ich części, pozostające w dniu wejścia w życie ustawy we
władaniu kościelnych osób prawnych, stają się z mocy prawa ich własnością,
jeżeli:
1) były własnością diecezji, parafii, klasztorów lub innych instytucji grecko-
katolickich (unickich);
2) podlegały przejęciu na własność Państwa z mocy ustawy z dnia 20 marca
1950 r. o przejęciu przez Państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu probosz-
czom posiadania gospodarstw rolnych i utworzeniu Funduszu Kościelnego
(Dz. U. Nr 9, poz. 87 i Nr 10, poz. 111 oraz z 1969 r. Nr 13, poz. 95), zwa-
nej dalej ustawą o dobrach martwej ręki , a zostały pozostawione, wy-
dzierżawione lub przekazane kościelnym osobom prawnym;
3) podlegały przepisom dekretu z dnia 24 kwietnia 1952 r. o zniesieniu funda-
cji (Dz. U. Nr 25, poz. 172 oraz z 1957 r. Nr 1, poz. 3), a zostały poręczone,
pozostawione, wydzierżawione, wynajęte lub przekazane kościelnym oso-
bom prawnym;
4) zostały przez byłe władze zaborcze austriackie przejęte na własność fundu-
szy religijnych, funduszy naukowych, szkół parafialnych lub katolickich
gmin parafialnych;
5) znajdują się na nich cmentarze lub obiekty sakralne wraz z budynkami towa-
rzyszącymi; dotyczy to również obiektów położonych na obszarze miasta
stołecznego Warszawy, nie dotyczy natomiast kościołów garnizonowych.
2. Przez budynki towarzyszące obiektom sakralnym rozumie się położone w
sąsiedztwie obiektów sakralnych: budynki stanowiące mieszkanie proboszcza lub
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 21/26
rektora i kancelarię parafialną lub kancelarię rektora (plebanię), budynki
stanowiące mieszkanie wikariuszy (wikariatkę), budynki stanowiące mieszkanie
pracowników świeckich parafii lub rektoratu (organistówkę), budynki punktu
katechetycznego i budynki domu zakonnego związanego z duszpasterstwem w
tym obiekcie sakralnym albo świadczeniem w nim pomocy.
3. Nieruchomości lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 4, które w dniu
wejścia w życie ustawy znajdują się we władaniu państwowych jednostek
organizacyjnych, stają się z mocy prawa odpowiednio własnością Skarbu
Państwa, innych państwowych osób prawnych lub mieniem komunalnym.
4. Nieruchomości lub ich części, o których mowa w ust. 1 pkt 4, znajdujące się w
samoistnym posiadaniu osób fizycznych lub osób prawnych niewymienionych w
ust. 1 i 3, podlegają nabyciu w drodze zasiedzenia, przy zaliczeniu okresu
posiadania przed dniem wejścia w życie ustawy.
5. Stwierdzenie przejścia własności nieruchomości lub ich części, o których mowa
w ust. 1 i 3, następuje w drodze decyzji wojewody.
6. Decyzje, o których mowa w ust. 5, mogą być zaskarżone do sądu
administracyjnego. Skarga na niewydanie decyzji jest dopuszczalna po upływie 2
lat od daty wszczęcia podstępowania administracyjnego.
7. Przejście własności nieruchomości lub ich części na podstawie ust. 1 i 3 jest
wolne od podatków i opłat związanych z tym przejściem, a wynikające z niego
wpisy do ksiąg wieczystych i ich zakładanie są wolne od opłat.
8. Postępowanie sądowe lub administracyjne dotyczące nieruchomości, o których
mowa w ust. 1 i 3, ulega zawieszeniu, a sądy lub organy administracji
państwowej przekazują ich akta organowi, o którym mowa w ust. 5.
9. Organ, który wydał decyzję ostateczną określoną w ust. 5, zawiadamia o niej sąd
lub organ administracji państwowej, który zawiesił postępowanie, zwracając akta
sprawy. Sąd lub organ administracji państwowej umorzy postępowanie.
Art. 61.
1. Na wniosek kościelnych osób prawnych wszczyna się postępowanie, zwane dalej
postępowaniem regulacyjnym , w przedmiocie przywrócenia im własności
upaństwowionych nieruchomości lub ich części:
1) niepozostających we władaniu kościelnych osób prawnych nieruchomości, o
których mowa w art. 60 ust. 1 pkt 1, chyba że pozostają one w dniu wejścia
w życie ustawy we władaniu innych kościołów i związków wyznaniowych;
2) przejętych w toku wykonywania ustawy o dobrach martwej ręki, jeżeli nie
wydzielono z nich należnych w myśl tej ustawy gospodarstw rolnych pro-
boszczów. Z gruntów tych mogą być również wydzielone gospodarstwa
rolne do 50 ha dla poszczególnych diecezji, seminariów duchownych i do-
mów zakonnych prowadzących działalność określoną w art. 20 i 39; dla po-
zostałych domów zakonnych mogą być wydzielone gospodarstwa rolne do
5 ha. W skład gospodarstw rolnych mogą wchodzić także grunty leśne sta-
nowiące część składową przejętych uprzednio nieruchomości ziemskich;
3) które należały do zakonów bezhabitowych i stowarzyszeń kościelnych, a zo-
stały przejęte w toku likwidacji dokonanej na podstawie rozporządzenia
Ministra Administracji Publicznej z dnia 10 marca 1950 r. w sprawie przy-
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 22/26
stosowania stowarzyszeń do przepisów prawa o stowarzyszeniach (Dz. U.
Nr 9, poz. 98);
4) mienia fundacji kościelnych;
5) przejętych po 1948 r. w trybie egzekucji zaległości podatkowych;
6) wywłaszczonych, jeżeli odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość nie
zostało wypłacone lub nie zostało podjęte;
6a) przejętych na podstawie dekretu z dnia 26 pazdziernika 1945 r. o własności i
użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279);
7) przejętych we władanie państwowych jednostek organizacyjnych bez tytułu
prawnego, bez względu na pózniejsze ustawodawstwo konwalidujące te
przejęcia.
2. Przedmiotem postępowania regulacyjnego może być również przekazanie
własności nieruchomości lub ich części:
1) w celu przywrócenia w nich sprawowania kultu religijnego lub działalności
kościelnych osób prawnych w zakresie, o którym mowa w art. 20 i 39;
2) których stan prawny nie jest ustalony, jeżeli nie stoją temu na przeszkodzie
prawa osób trzecich.
3. W odniesieniu do nieruchomości objętych dekretem z dnia 25 pazdziernika 1945
r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m. st. Warszawy stosuje się
odpowiednio art. 63 ust. 1, z tym że w odniesieniu do gruntów objętych tym
dekretem przedmiotem postępowania regulacyjnego jest ustanowienie
użytkowania wieczystego.
4. Regulacja nie może naruszać:
1) przepisów ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o przejęciu na własność Państwa
podstawowych gałęzi gospodarki narodowej (Dz. U. Nr 3, poz. 17, z pózn.
zm.21));
2) (uchylony);
3) praw nabytych przez niepaństwowe osoby trzecie, w szczególności przez in-
ne kościoły i związki wyznaniowe oraz rolników indywidualnych.
Art. 62. (uchylony).
Art. 63.
1. Regulacja może polegać na:
1) przywróceniu kościelnym osobom prawnym własności nieruchomości wy-
mienionych w art. 61 ust. 1 i 2 lub ich części;
2) przyznaniu odpowiedniej nieruchomości zamiennej, gdyby przywrócenie
własności natrafiało na trudne do przezwyciężenia przeszkody;
3) przyznaniu odszkodowania ustalonego według przepisów o wywłaszczaniu
nieruchomości, w razie niemożności dokonania regulacji przewidzianych w
pkt 1 i 2.
21)
Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 1946 r. Nr 71, poz. 389 i Nr 72, poz.
394, z 1958 r. Nr 45, poz. 224 oraz z 1969 r. Nr 13, poz. 95.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 23/26
2. Regulacja dotycząca nieruchomości rolnych może następować także przez
wydzielenie odpowiednich nieruchomości z Zasobu Własności Rolnej Skarbu
Państwa.
3. W toku postępowania regulacyjnego można dokonać także regulacji granic
nieruchomości, a w miarę potrzeby ustanowić służebność gruntową lub znieść
służebność dotychczas istniejącą.
4. (uchylony).
5. (uchylony).
6. (uchylony).
7. (uchylony).
8. (uchylony).
9. (utracił moc).22)
Art. 64. (uchylony).
Art. 65. (uchylony).
Art. 66.
1. Przydziały lokali dokonane w trybie przepisów o szczególnym trybie najmu na
rzecz państwowych jednostek organizacyjnych lub organizacji politycznych,
zawodowych, spółdzielczych lub społecznych w nieruchomościach stanowiących
własność kościelnych osób prawnych tracą moc z upływem dwóch lat od dnia
wejścia w życie ustawy.
2. W terminie określonym w ust. 1 nastąpi zwrot lokalu w stanie wolnym lub też
strony zawrą nową umowę najmu lokalu lub umowę o przeniesienie własności
nieruchomości.
3. Jeżeli strony dojdą do porozumienia w sprawie najmu lokalu, lecz nie zdołały
uzgodnić wysokości czynszu, każda z nich może zwrócić się w tej sprawie do
sądu.
Art. 67. (uchylony).
Art. 68.
1. Wnioski władz kościelnych, złożone w terminie pięciu lat od dnia wejścia w
życie ustawy, o wpisy do ksiąg wieczystych na rzecz kościelnej osoby prawnej
władającej nieruchomością lub korzystającej z prawa oraz te wpisy są wolne od
opłat, a przejście praw wolne od podatku.
2. Przepis ust. 1 ma również zastosowanie do zakładania ksiąg wieczystych, jeżeli
poprzednie księgi wieczyste utraciły moc prawną, a zachowały znaczenie
dokumentów.
22)
Zgodnie z wyrokiem TK z dn. 8.06.2011 r., sygn. akt K 3/09 (Dz. U. Nr 129, poz. 748).
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 24/26
Art. 69.
W okresie dwóch lat od dnia wejścia w życie ustawy darowizny dokonane przez du-
chownych na rzecz kościelnych osób prawnych, jeżeli ich przedmiotem są udziały w
spółkach, są zwolnione od opodatkowania, opłat skarbowych, sądowych i notarial-
nych, z wyjątkiem opłat kancelaryjnych.
Art. 70.
1. Przepis art. 44 stosuje się również do nieruchomości pozostających w dniu we-
jścia w życie ustawy w użytkowaniu wieczystym kościelnych osób prawnych z
przeznaczeniem na zakłady charytatywno-opiekuńcze i punkty katechetyczne.
2. Przepis art. 42 ust. 2 stosuje się również do nieruchomości pozostających w dniu
wejścia w życie ustawy w użytkowaniu wieczystym kościelnych osób prawnych,
z przeznaczeniem na inwestycje sakralne i kościelne, z wyjątkiem wymienionych
w ust. 1, oraz katolickie cmentarze wyznaniowe. W razie sprzedaży zalicza się na
poczet ceny wpłacone opłaty za użytkowanie wieczyste.
3. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się, jeżeli nieruchomości oddane w użytkowanie
wieczyste przeszły na własność kościelnych osób prawnych na podstawie art. 60.
Art. 70a.
1. Osobom prawnym Kościoła Katolickiego, które po dniu 8 maja 1945 r. podjęły
działalność na Ziemiach Zachodnich i Północnych, mogą być, na ich wniosek,
przekazane nieodpłatnie na własność grunty znajdujące się w zasobach
Państwowego Funduszu Ziemi albo w Zasobie Własności Rolnej Skarbu
Państwa. Jeżeli grunty te znajdują się w zarządzie lub użytkowaniu osób
prawnych, przekazanie na własność może nastąpić wyłącznie za zgodą tych osób.
2. Wielkość przekazanej nieruchomości rolnej, wraz z gruntami rolnymi będącymi
już własnością wnioskodawcy, nie może przekraczać w odniesieniu do:
1) gospodarstw rolnych parafii 15 ha;
2) gospodarstw rolnych diecezji 50 ha;
3) gospodarstw rolnych seminariów duchownych, diecezjalnych i zakonnych
50 ha;
4) gospodarstw rolnych domów zgromadzeń zakonnych 5 ha, chyba że domy
te prowadzą działalność, o której mowa w art. 20 i 39; w tych przypadkach
mogą być przekazane nieruchomości rolne o powierzchni do 50 ha.
3. Przekazanie na własność nieruchomości, o których mowa w ust. 1 i 2, następuje
w drodze decyzji wojewody właściwego ze względu na miejsce położenia
nieruchomości, wydanej za zgodą Prezesa Agencji Własności Rolnej Skarbu
Państwa. Decyzja ta stanowi podstawę do dokonania wpisu w księgach
wieczystych.
Art. 71.
1. Ubezpieczenie społeczne duchownych reguluje odrębna ustawa.
2. Niezależnie od ustawowego ubezpieczenia duchownych kościelne osoby prawne
mogą prowadzić wewnętrzną działalność ubezpieczeniową na rzecz duchownych,
która w rozumieniu ustawy jest działalnością niegospodarczą.
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 25/26
Rozdział 2
Przepisy przejściowe
Art. 72.
1. Dowodem posiadania osobowości prawnej przez istniejące, w dniu wejścia w
życie ustawy, osoby prawne jest wymienienie ich w:
1) ostatnim wydanym drukiem przez diecezję lub archidiecezję przed wejściem
w życie ustawy wykazie jednostek kościelnych i duchowieństwa (schematy-
zmie diecezjalnym);
2) ankiecie statystycznej zakonu lub prowincji zakonnej, złożonej według stanu
z dnia 31 grudnia 1988 r. Urzędowi do Spraw Wyznań;
3) decyzjach o niezgłoszeniu zastrzeżeń przeciwko utworzeniu parafii, wyda-
nych na podstawie art. 1 i 2 dekretu z dnia 31 grudnia 1956 r. o organizo-
waniu i obsadzaniu stanowisk kościelnych (Dz. U. z 1957 r. Nr 1, poz. 6).
2. W przypadkach gdy osoba prawna nie jest wykazana w dokumentach, o których
mowa w ust. 1, władza kościelna nadeśle, w terminie sześciu miesięcy od dnia
wejścia w życie ustawy, ich wykaz organom administracji państwowej,
wymienionym w art. 13 ust. 2.
Art. 73.
1. Zmiana nazwy grup osób prawnych lub poszczególnych osób wymienionych w
art. 6 9, bez zmiany ich istoty, może być dokonana przepisami
wewnątrzkościelnymi, bez konieczności zmiany ustawy.
2. Minister Kierownik Urzędu do Spraw Wyznań23) na wniosek Sekretariatu
Konferencji Episkopatu Polski ogłosi zmianę, o której mowa w ust. 1, w
Dzienniku Urzędowym Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej Monitor Polski 24).
Rozdział 3
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 74. (pominięty).25)
Art. 75.
1. Do czasu wydania przepisów wykonawczych, o których mowa w art. 19 ust. 2,
art. 20 ust. 2, art. 21 ust. 2, art. 30 ust. 3 i art. 42 ust. 5, pozostają w mocy
przepisy dotychczasowe.
2. Tracą moc inne akty prawne w sprawach uregulowanych ustawą.
23)
Obecnie: minister właściwy do spraw wyznań religijnych oraz mniejszości narodowych i etnicz-
nych.
24)
Obecnie: Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski .
25)
Zamieszczony w obwieszczeniu Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 czerwca
2013 r. w sprawie ogłoszenia jednolitego teksu ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolic-
kiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. poz. 1169).
2014-06-09
�Kancelaria Sejmu s. 26/26
Rozdział 4
Przepisy końcowe
Art. 76.
Tracą moc:
1) dekret z dnia 31 grudnia 1956 r. o organizowaniu i obsadzaniu stanowisk
kościelnych (Dz. U. z 1957 r. Nr 1, poz. 6);
2) przepisy rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 27 pazdziernika
1932 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. Nr 94, poz. 808, z 1946 r. Nr 4,
poz. 30, z 1949 r. Nr 41, poz. 293 i Nr 45, poz. 335, z 1950 r. Nr 44, poz.
401 i Nr 53, poz. 489, z 1964 r. Nr 41, poz. 276 oraz z 1985 r. Nr 36, poz.
167) utrzymane w mocy odnośnie do związków wyznaniowych oraz zako-
nów i kongregacji duchownych przepisem art. 51 i art. 56 pkt 1 ustawy z
dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. Nr 20, poz.
104);
3) przepisy art. 2 ust. 2 lit. a i c dekretu z dnia 5 sierpnia 1949 r. o zmianie nie-
których przepisów Prawa o stowarzyszeniach (Dz. U. Nr 45, poz. 335).
Art. 77.
Ustawa wchodzi w życie z dniem ogłoszenia.
2014-06-09

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Ustawa o stosunku państwa do Kościoła Katolickiego Rzeczypospolitej Polskiej Komentarz
Ustawa o stosunku Państwa do Kościoła Ewangelicko Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej
Ustawa o stosunku paĹ„stwa do KoĹ›cioĹ‚a Katolickiego Rzeczypospolitej Polskiej Komentarz
Ustawa o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych żydowskich w Rzeczypospolitej Polskiej
286 Ustawa o udzielaniu cudzoziemcom ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
ustawa o stosunku panstwa
Moja droga do kościoła katolickiego
Ustawa o stosunku do Kościoła reformowanego
030 Ustawa o wyborze Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
Ustawa Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 stycznia 1999 r o sejmowej komisji śledczej
Zasady ustroju politycznego państwa w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997 roku fragment
Strategia bezpieczeństwa i obronności rzeczypospolitej polskiej po wstąpieniu do nato wykład
Ustawa o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
LIST DO BISKUPOW KOSCIOLA KATOLICKIEGO O NIEKTORYCH ASPEKTACH MEDYTACJI CHRZESCIJANSKIEJ
Ordynacja wyborcza do sejmu RP Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

więcej podobnych podstron