Sygn. akt III CSK 388/06
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 marca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Irena Gromska-Szuster (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa S. sp. z o.o.
przeciwko Spółdzielni Mieszkaniowej w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 16 marca 2007 r.,
skargi kasacyjnej strony powodowej oraz skargi kasacyjnej strony pozwanej
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 7 pazdziernika 2005 r., sygn. akt[...],
oddala obie skargi kasacyjne i znosi wzajemnie między stronami
koszty postępowania kasacyjnego
2
Uzasadnienie
Powodowa S. spółka z o.o. wnosiła o zasądzenie od pozwanej Spółdzielni
Mieszkaniowej w W. kwoty 1 220 885,66 zł z ustawowymi odsetkami tytułem
należności wynikającej z łączącej strony umowy o dostarczanie ciepła za okres od
grudnia 2001 r. do grudnia 2002 r., z wyłączeniem należności za luty 2002 r., o
którą toczyła się sprawa Sądu Okręgowego Gospodarczego w K. Na dochodzoną
kwotę składają się opłaty za faktycznie dostarczone ciepło w okresie od 1 grudnia
2001 r. do końca kwietnia 2002 r., a od 1 maja 2002 r. do 31 grudnia 2002 r. opłaty
stałe za zamówioną moc cieplną, usługi przesyłowe i abonamentowe, wszystkie
należności wyliczone według nowych stawek wprowadzonych w listopadzie 2001 r.
w taryfie zatwierdzonej przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki (dalej URE ),
oraz należności odsetkowe i należności objęte fakturą nr 4/E/01 z dnia 30 listopada
2001 r. z tytułu podwyższenia opłat za okres od 1 stycznia do 30 listopada 2001 r.
z powodu wzrostu cen gazu.
Strona pozwana wnosiła o oddalenie powództwa zarzucając, że zmiana cen
dostaw ciepła była sprzeczna z umową stron i zasadami współżycia społecznego.
Wyrokiem z dnia 11 lutego 2005 r. Sąd Okręgowy w K. zasądził od strony
pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę 589 051,98 zł. z ustawowymi
odsetkami określonymi w wyroku, a w pozostałej części oddalił powództwo i orzekł
o kosztach procesu.
Sąd Okręgowy ustalił między innymi, że w dniu 7 września 1999 r. strony
zawarły umowę o dostawę energii cieplnej na okres 20 lat, zgodnie z którą strona
powodowa miała dostarczać stronie pozwanej energię cieplną za określoną
w umowie opłatą, obejmują należność podstawową za moc zainstalowaną oraz
należność zmienną składającą się z należności zmiennej za moc zamówioną
i należności zmiennej za dostarczoną ilość energii cieplnej. W umowie
przewidziano możliwość podniesienia ceny przez dostawcę w razie obciążenia
wytwarzania, przesyłania lub sprzedaży energii dodatkowymi opłatami lub
podatkami, możliwość dostosowania przez obie strony umowy lub jej części do
zmienionych warunków, prawo wcześniejszego rozwiązania umowy za obopólną
3
zgodą obu stron oraz prawo dostawcy wypowiedzenia umowy z zachowaniem 3-
miesięcznego terminu wypowiedzenia w razie zalegania przez odbiorcę za 3 pełne
okresy płatności.
W dniu 2 sierpnia 2000 r. strony uzgodniły, że od lipca 2000 r. przez okres
36 miesięcy termin płatności faktur będzie przedłużony do 90 dni. W piśmie z dnia
1 czerwca 2001 r. strona powodowa, w związku z nieterminowym regulowaniem
należności przez stronę pozwaną i pogarszająca się współpracą, wypowiedziała
z dniem 31 maja 2001 r. powyższe porozumienie, przywracając poprzedni termin
płatności.
W dniu 31 grudnia 2001 r. strona powodowa wystawiła fakturę n r. 417/E/01
na kwotę 63 685,24 zł. za dostawę energii cieplnej za okres od 1 stycznia do
30 listopada 2001 r., której strona pozwana nie zakwestionowała.
W dniu 29 pazdziernika 2001 r. Prezes URE na wniosek strony powodowej
zatwierdził ustaloną przez nią taryfę ciepła, która została opublikowana w dniu
10 listopada 2001 r. w Dzienniku Urzędowym Wojewody. Pismami z dnia 8 i 11
listopada 2001 r. strona powodowa poinformowała stronę pozwaną o zatwierdzeniu
taryfy i o zamiarze wprowadzenia jej w życie od dnia 1 grudnia 2001 r., a następnie
powiadomiła ją o wprowadzeniu z tym dniem cen i stawek zawartych w taryfie.
Strona pozwana nie zaakceptowała zmiany stawek twierdząc, że obowiązują ją
stawki określone w umowie stron. Umowy tej nie wypowiedziała, nie podjęła też
negocjacji w kwestii ustalenia ceny za dostarczane ciepło po zatwierdzeniu taryfy
przez Prezesa URE.
Od 1 maja 2002 r. strona powodowa przestała dostarczać stronie pozwanej
ciepło. Faktury wystawione za grudzień 2001 r. oraz od stycznia do końca kwietnia
2002 r. obejmują należność za dostarczoną energię cieplną według stawek taryfy
zatwierdzonej przez Prezesa URE, a od maja do końca grudnia 2002 r. obejmują
należność z tytułu opłat stałych za zamówioną moc cieplną, usługi przesyłowe
i abonamentowe określone zgodnie z tą taryfą.
Od początku 2002 r. strona powodowa przestała płacić swojemu dostawcy-
PGNiG- za dostarczany gaz potrzebny do realizacji umowy stron, należność z tego
tytułu w kwocie 95 788,65 zł. uregulowała strona pozwana, zgodnie
4
z porozumieniem stron. W dniu 25 czerwca 2002 r. strona powodowa
wypowiedziała PGNiG umowę o dostawę gazu ze skutkiem na dzień 30 września
2002 r.
Między stronami toczyła się sprawa o stwierdzenie nieważności umowy
z dnia 7 czerwca 1999 r., zakończona prawomocnym wyrokiem oddalającym
powództwo.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że zgodnie z art.
47 ust. 1 prawa energetycznego oraz art. 384 k.c. strony obowiązywały stawki
określone w taryfie, która została zatwierdzona przez Prezesa URE w czasie
trwania umowy i strona powodowa miała prawo zmienić umowę dostosowując ją do
tych stawek. Strona pozwana, jeżeli nie akceptowała nowych stawek, miała prawo
wypowiedzieć umowę, a jeżeli tego nie uczyniła jest związana nowymi stawkami.
Dlatego Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione roszczenie strony powodowej za
okres grudnia 2001 r. oraz stycznia, marca i kwietnia 2002 r., z tym, że od
należności z tego tytułu odliczył kwotę 95 788,65zł. zapłaconą przez stronę
pozwaną za stronę powodową dostawcy gazu. Odsetki za opóznienie Sąd
Okręgowy zasądził zgodnie z porozumieniem stron z dnia 2 sierpnia 2000 r.
ustalającym termin płatności na 90 dni, uznał bowiem wypowiedzenie tego
porozumienia przez stronę powodową za nieskuteczne i oddalił powództwo
o zasądzenie odsetek od czternastego dnia po doręczeniu faktury. Oddalił także
powództwo o zasądzenie należności za okres od maja do końca grudnia 2002 r.
stwierdzając, że strona powodowa nie dostarczała wówczas ciepła stronie
pozwanej, a nawet nie mogłaby go dostarczać, bowiem nie miała zawartej umowy
o dostawę gazu, a nie wykazała, że oferowała ciepło uzyskiwane z innego paliwa
(oleju opałowego). Sąd Okręgowy oddalił także powództwo o kwotę 63 685,24 zł.
objętą fakturą n r. 4/E/01 stwierdzając, że uwzględniona w niej podwyżka opłat nie
pozostaje w związku z zatwierdzeniem taryfy przez Prezesa URE, a strona
powodowa nie wykazała, że w okresie od stycznia do listopada 2001 r. nastąpiła
podwyżka cen gazu, które zapłaciła dostawcy.
Od powyższego wyroku apelacje wniosły obie strony. Wyrokiem z dnia
7 pazdziernika 2005 r. Sąd Apelacyjny oddalił w całości apelację strony pozwanej,
5
a w wyniku częściowego uwzględnienia apelacji strony powodowej zmienił punkt
pierwszy zaskarżonego wyroku i podwyższył zasądzoną na jej rzecz kwotę do
947 980,97 zł. z określonymi w wyroku ustawowymi odsetkami, oddalając tę
apelację w pozostałej części i znosząc wzajemnie między stronami koszty
postępowania apelacyjnego.
Sąd drugiej instancji uzupełnił ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji
o ustalenie, że w okresie od kwietnia do września 2002 r. i wcześniej gaz ziemny
był dostarczany do kotłowni zasilającej lokale strony pozwanej na podstawie
umowy z dnia 23 listopada 1999 r. zawartej przez stronę powodową z PGNiG, którą
strona powodowa wypowiedziała ze skutkiem na dzień 30 września 2002 r. W tej
sytuacji strona powodowa przez czas trwania umowy stron miała możliwość aż do
końca września 2002 r. dostawy ciepła stronie pozwanej z wykorzystaniem
dostarczanego gazu. Kotłownia osiedlowa, w której wytwarzane było ciepło dla
potrzeb strony pozwanej była przystosowana do wykorzystania także oleju
opałowego, jednak tylko uzupełniająco.
Ponadto Sąd Apelacyjny ustalił, że wypowiedzenie z dnia 1 czerwca 2001 r.
porozumienia stron przedłużającego termin płatności faktur do 90 dni dokonane
zostało przez prezesa strony powodowej, upoważnionego do jednoosobowego
składania oświadczeń woli i uznane zostało za skuteczne przez stronę pozwaną
w piśmie z dnia 29 sierpnia 2001 r.
Odnosząc się do apelacji strony pozwanej Sąd Apelacyjny stwierdził, że
w świetle art. 47 ust.1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.- Prawo energetyczne
(jedn. tekst: Dz. U. z 2003 r., Nr 153, poz. 1504 ze zm.) zatwierdzoną przez
Prezesa URE taryfę opłat za energię cieplną należy uznać za szczególną odmianę
wzorca umownego w rozumieniu art. 384 i następne k.c. Taryfa ta od chwili
wprowadzenia obowiązuje strony umowy o dostawę energii, chyba że odbiorca,
który jej nie akceptuje wypowiedział umowę, stosownie do regulacji art. 3841 k.c.
Skoro po zatwierdzeniu taryfy przez Prezesa URE i wprowadzeniu jej do umowy
stron z dnia 7 czerwca 1999 r. przez stronę powodową, strona pozwana nie
wypowiedziała tej umowy, nowa cena ją wiąże, niezależnie od tego, czy ma
charakter ceny sztywnej czy maksymalnej.
6
Rozważając zarzut naruszenia art. 5 k.c. Sąd Apelacyjny stwierdził, że
przepis ten nie miał w sprawie zastosowania skoro strony są przedsiębiorcami
i powinny racjonalnie kształtować swoje stosunki umowne także w odniesieniu do
decyzji Prezesa URE zatwierdzającej taryfę opłat, a przy braku porozumienia
strona pozwana miała potencjalną możliwość skorzystania z art. 8 Prawa
energetycznego.
Stwierdził, że sądy powszechne nie są uprawnione do badania poprawności
zatwierdzenia przez Prezesa URE taryfy opłat za dostawę energii cieplnej i dlatego
uznał za bezskuteczne zarzuty strony pozwanej dotyczące trybu i zasadności
zatwierdzenia taryfy.
Nie było też, zdaniem Sądu, podstaw do wnioskowanego przez stronę
pozwaną zawieszenia postępowania, bowiem przeprowadzona kontrola NIK oraz
postępowanie toczące się w Prokuraturze Okręgowej w K. dotyczące działania
członków zarządu strony powodowej oraz członków komisji powołanej w imieniu
Prezesa URE, zakończyły się i nie wykazały żadnych nieprawidłowości przy
zatwierdzaniu taryfy, poza przewlekłością postępowania. W tej sytuacji dywagacje
strony pozwanej na temat przestępstw oszustwa i fałszerstwa popełnionych przez
członków zarządu strony powodowej w postępowaniu o zatwierdzenie taryfy nie
mogą stanowić podstawy do zawieszenia postępowania w rozpoznawanej sprawie.
Również złożenie przez stronę pozwaną wniosku o wznowienie postępowania w
sprawie zatwierdzenia taryfy opłat przez Prezesa URE nie może stanowić podstawy
do zawieszenia postępowania, bowiem wniosek ten nie został jeszcze rozpoznany.
Nie było też podstaw do zawieszenia postępowania z uwagi na toczące się
ponownie postępowanie o stwierdzenie nieważności umowy, bowiem w sprawie tej
nie doszło do zawisłości sporu.
Uznając wszystkie zarzuty strony pozwanej za nieuzasadnione Sąd
Apelacyjny oddalił jej apelację w całości.
Natomiast apelację strony powodowej Sąd Apelacyjny uznał za częściowo
uzasadnioną. Stwierdził, że nieuprawnione są wnioski Sądu Okręgowego, iż strona
powodowa nie miała zamiaru, ani możliwości dostarczania stronie pozwanej energii
cieplnej w okresie od kwietnia do końca września 2002 r. Wskazał, że miała ona
7
zapewnione dostawy gazu od PGNiG do końca września 2002 r. i mogła
dostarczać ciepło przy pomocy tego nośnika energii. Dlatego zasądził na jej rzecz
dodatkowo kwotę 59 048,68 zł. z tytułu opłat stałych za ten okres. Oddalił natomiast
apelację w części dotyczącej opłat za okres od 1 pazdziernika do końca grudnia
2002 r. uznając, że strona powodowa nie udowodniła, wbrew wymogom art. 6 k.c.,
że miała możliwość dostarczania w tym okresie ciepła przy pomocy innego nośnika
niż gaz, o którego dostawę wypowiedziała umowę z końcem września 2002 r. Sąd
stwierdził, że wprawdzie z materiału dowodowego wynika potencjalna zdolność
wytwarzania ciepła w osiedlowej kotłowni przy użyciu oleju opałowego, jednak tylko
w zakresie uzupełniającym, a nie wyłącznym. Ponadto, zdaniem Sądu, strona
powodowa nie wykazała, że miała na ten czas zapewnione dostawy oleju
opałowego, koniecznego do wytworzenia energii cieplnej w celu dostarczenia jej
stronie pozwanej.
Sąd Apelacyjny uwzględnił także apelację strony powodowej w zakresie
żądania należności z faktury nr 417/E/01 z dnia 31 grudnia 2001 r. w kwocie
63 685,24 zł. z tytułu podwyżki opłat za okres od 1 stycznia do 30 listopada 2001 r.,
nie związanej z zatwierdzeniem taryf przez Prezesa URE. Stwierdził, że strona
pozwana w ogóle nie ustosunkowała się do tego roszczenia i nie podniosła
w odniesieniu do niego żadnych zarzutów, co w świetle art. 230 k.p.c. należało
uznać za jego przyznanie skutkujące uwzględnienie powództwa w tym zakresie.
Zasądzając na rzecz strony powodowej kwotę 947 980,97 zł. Sąd Apelacyjny
uwzględnił fakt uiszczenia przez stronę pozwaną za stronę powodową należności
na rzecz PGNiG w kwocie 95 788, 65 zł.
Sąd Apelacyjny uwzględnił także apelację strony powodowej w zakresie
roszczenia odsetkowego uznając za skuteczne wypowiedzenie przez nią
porozumienia z dnia 2 sierpnia 2000 r. o przedłużeniu terminu płatności.
Wypowiedzenia dokonał bowiem uprawniony do tego prezes zarządu strony
powodowej, a zatem zgodnie z art. 77 k.c. doprowadziło ono do zmiany treści
umowy i powrotu do pierwotnych uzgodnień co do terminu płatności.
Skargi kasacyjne od powyższego wyroku wniosły obie strony.
8
Strona pozwana wskazując, że zaskarża wyrok w całości, podała jako
wartość przedmiotu zaskarżenia kwotę 945 000 zł. i wnosiła o uchylenie wyroku
w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia
kosztów postępowania kasacyjnego.
Zarzuciła naruszenie przepisów postępowania art. 177 ż 1 pkt 1, 3 i 4
k.p.c. przez oddalenie wniosków o zawieszenie postępowania, mimo toczącego się
przed Sądem Okręgowym postępowania o stwierdzenie nieważności umowy z dnia
7 czerwca 1999 r. oraz toczącego się przed Prezesem URE postępowania
o wznowienie postępowania w sprawie zatwierdzenia taryf opłat za dostarczenie
energii cieplnej i toczącego się w Prokuraturze Okręgowej w K. postępowania w
sprawie o przestępstwo oszustwa i wprowadzenia w błąd Prezesa URE przez
członków zarządu strony powodowej, a także naruszenie art. 233 k.p.c. przez
nieprzeprowadzenie dopuszczonego dowodu z akt postępowania toczącego się
przed Prezesem URE zawierających dowody o fałszywych danych, na których oparł
się Prezes URE zatwierdzając taryfą opłat oraz naruszenie tego przepisu i art. 227
k.p.c. przez oddalenie przez Sąd Okręgowy wniosków dowodowych mających
udowodnić, że art. 5 k.c. ma w sprawie zastosowanie i nieustosunkowanie się przez
Sąd Apelacyjny do tego zarzutu.
W ramach zarzutu naruszenia prawa materialnego wskazała na naruszenie
art. 3841 k.c. przez niewłaściwą wykładnię i przyjęcie, że strona pozwana powinna
była wypowiedzieć umowę po podwyższeniu stawek w wyniku wprowadzenia taryfy
zatwierdzonej przez Prezesa URE, mimo że nie było takiej potrzeby skoro taryfa
przewidywała ceny maksymalne i ceny umowne mieściły się w ich granicach i mimo
że umowa stron nie przewidywała możliwości jej wypowiedzenia przez odbiorcę,
a także strona pozwana nie mogła jej wypowiedzieć w czasie toczącej się sprawy
o nieważność umowy, oraz dlatego, że strona powodowa zmieniła stawki w czasie
największych mrozów. Zarzuciła także naruszenie art. 537 i 538 k.c. w zw. z art.
384 k.c. przez uznanie cen taryfy zatwierdzonej przez Prezesa URE za ceny
sztywne, a nie maksymalne, naruszenie art. 388 k.c. oraz art. 58 ż1 i 2 k.c. przez
niezastosowanie tych przepisów, mimo że działanie strony powodowej stanowiło
wyzysk, miało na celu podwyższenie swojego zysku w wyniku obejścia przepisów
prawa i naruszenia zasad współżycia społecznego i w sprawie powinien mieć
9
zastosowanie art. 5 k.c., który Sąd Apelacyjny naruszył odmawiając zastosowania,
mimo rażąco wygórowanych cen w zatwierdzonej przez Prezesa URE taryfie,
których strona pozwana nie była w stanie zapłacić.
Strona powodowa zaskarżyła wyrok w części oddalającej jej apelację
i powództwo w zakresie kwoty 177 116,04 zł. z tytułu opłat stałych należnych za
okres od września do grudnia 2002 r. zarzucając naruszenie prawa materialnego-
art. 353 i art. 3531 k.c. przez ich niezastosowanie i błędne ustalenie okoliczności
faktycznych w wyniku uznania, że strona powodowa nie udowodniła możliwości
produkowania i dostarczania w tym okresie ciepła przy pomocy innego niż gaz
ziemny zródła energii i oddalenie z tego powodu powództwa za wskazany wyżej
okres, mimo obowiązywania umowy stron. Wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku
i uwzględnienie powództwa w całości, a także o odrzucenie skargi kasacyjnej
strony pozwanej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności rozważenia wymaga skarga kasacyjna strony
pozwanej jako dalej idąca i kwestionująca co do zasady obowiązywanie
podwyższonych stawek opłat w wyniku wprowadzenia do umowy stron w trakcie jej
obowiązywania taryfy opłat zatwierdzonej przez Prezesa URE. W odniesieniu zaś
do tej skargi kasacyjnej w pierwszym rzędzie wymaga rozważenia wniosek strony
powodowej o jej odrzucenie.
Wniosek ten jest nieuzasadniony. Wbrew zarzutom strony powodowej,
sporządzający skargę kasacyjną strony pozwanej adwokat P.S. pozostał jej
pełnomocnikiem i był umocowany do sporządzenia i wniesienia skargi. Nie
scedował on bowiem, jak twierdzi powódka, udzielonego mu pełnomocnictwa na
rzecz innej osoby, a jedynie udzielił substytucji drugiemu pełnomocnikowi,
pozostając nadal pełnomocnikiem strony pozwanej.
Drugi zarzut sprowadzający się do twierdzenia, że zarzuty skargi kasacyjnej
pozwanej postawione zostały po raz pierwszy dopiero w tej skardze i nie były
przedmiotem rozważań Sądów obu instancji, niezależnie od oceny jego
zasadności, nie może prowadzić do odrzucenia skargi kasacyjnej. Podstawy
10
odrzucenia takiej skargi zawiera art. 3986 ż 2 k.p.c., a wśród nich nie została
wymieniona taka przyczyna, jako prowadząca do odrzucenia skargi kasacyjnej.
Nie ma także podstaw do odrzucenia tej skargi z powodu różnicy pomiędzy
wskazaną w niej wartością przedmiotu zaskarżenia, a kwotą uwzględnionego
roszczenia, skoro strona może zaskarżyć wyrok tylko co do części zasądzonej
kwoty. Wprawdzie faktem jest, że zakres zaskarżenia nie został przez stronę
pozwaną określony precyzyjnie i prawidłowo, jednak można go ustalić w oparciu
o treść zarzutów i wniosków, a zatem nie ma podstaw do odrzucenia skargi
kasacyjnej z tego powodu.
Decydujące znaczenie dla merytorycznego rozstrzygnięcia skargi kasacyjnej
strony pozwanej ma odpowiedz na pytanie, czy zatwierdzona przez Prezesa URE
taryfa zmieniająca ceny energii w czasie trwania umowy stron o sprzedaż energii
cieplnej, wiąże strony, a jeżeli tak, to od kiedy.
Bez wątpienia stosunek prawny łączący dostawcę i odbiorcę energii cieplnej
ma charakter cywilnoprawny. Jednak z uwagi na uregulowania zawarte w Prawie
energetycznym, swoboda stron tego stosunku ulega pewnym ograniczeniom.
W szczególności z art. 47 Prawa energetycznego wynika, że ceny energii podlegają
reglamentacji w sposób określony w tym przepisie. Przedsiębiorstwa energetyczne
posiadające koncesję ustalają taryfy opłat energii, które podlegają zatwierdzeniu
przez Prezesa URE, a następnie ogłoszeniu w sposób określony w art. 47 ust. 3.
Zgodnie z art. 47 ust. 4 przedsiębiorstwo energetyczne wprowadza taryfę do
stosowania nie wcześniej niż po upływie 14 dni i nie pózniej niż do 45 dnia od dnia
jej opublikowania.
Powszechnie przyjmuje się, że zatwierdzona przez Prezesa URE taryfa cen
energii stanowi wzorzec umowny w rozumieniu art. 384 k.c., którym strony są
związane. Również jednolicie w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że jeżeli
nowa taryfa wchodzi w życie w trakcie obowiązywania umowy o dostawę energii,
o tym od kiedy wiąże strony decydują przede wszystkim postanowienia umowy.
Doszło natomiast do rozbieżności stanowisk co do tego, czy przy braku
postanowień umownych stosować należy art. 3841 w zw. z art. 384 k.c., czy też art.
47 ust. 4 Prawa energetycznego.
11
Za pierwszym stanowiskiem opowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z dnia
10 listopada 2005 r. wydanym w sprawie [...], dotyczącej tej samej umowy stron,
która jest przedmiotem obecnego procesu i obejmującej roszczenie strony
powodowej z tego samego tytułu za luty 2002 r. Wyraził podgląd, że zmiana taryfy
ciepła dokonana w trakcie trwania stosunku prawnego o charakterze ciągłym
stwarza dostawcy energii jedynie możliwość podniesienia ceny maksymalnie do
wysokości przewidzianej w taryfie. Związanie wzorcem, jaki stanowi taryfa nie
prowadzi do automatycznej zmiany cen dostarczanej energii. Taki mechanizm
zadziałałby jedynie w przypadku, gdyby druga strona umowy nie wypowiedziała jej
w najbliższym z możliwych terminów wypowiedzenia albo gdyby nowa taryfa
przewidywała cenę energii niższą, niż dotychczasowa. Skoro umowa stron była
zawarta na okres 20 lat i nie przewidywała możliwości jej wypowiedzenia przez
odbiorcę, to podwyżka cen energii do wysokości poziomu określonego taryfą była
możliwa tylko za zgodą odbiorcy.
Podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 grudnia 2002
r. IV CKN 1616/00 (OSNC 2004/4/54).
Odmienne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy między innymi w wyrokach
z dnia 2 pazdziernika 2003 r. V CKN 228/02 (OSNC 2004/11/183) oraz z dnia
7 lipca 2005 r. V CKN 855/04 (PUG z 2005 r. Nr 10, s. 33) wskazując, że art. 47
ust. 2-4 Prawa energetycznego stanowi lex specialis w stosunku do art. 3841 k.c.
i wyłącza jego stosowanie w sytuacji, gdy w umowie o sprzedaż energii nie
uregulowano terminu wejścia w życie nowych cen energii lub ustalono termin
dłuższy niż w art. 47 ust. 1 Pr. energ.
Ostatecznie w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 15 lutego 2007 r.
III CZP 111/06 (jeszcze nie publikowanej) Sąd Najwyższy opowiedział się za
drugim ze wskazanych stanowisk stwierdzając, że zatwierdzona przez Prezesa
URE i opublikowana taryfa zmieniająca ceny energii w czasie trwania stosunku
prawnego wynikającego z umowy sprzedaży energii wiąże odbiorcę w terminie
określonym w umowie, w granicach przewidzianych w art. 47 ust. 4 pr. energ.
Sąd Najwyższy stwierdził, że zgodnie z art. 3 pkt 17 oraz art. 47 Pr. energ.
stawki określone w taryfach zatwierdzonych przez Prezesa URE mają charakter
12
wiążący strony umowy o sprzedaż energii i ustalanie cen energii nie jest
pozostawione swobodzie stron. Także wejście w życie stawek taryfowych
i związanie nimi stron takiej umowy nie jest pozostawione całkowitej swobodzie
stron, bowiem art. 47 ust. 4 Pr. energ. określa ustawowe granice tej swobody.
Również charakter cen określonych w taryfach zbliża je raczej do cen sztywnych
niż maksymalnych skoro ustalenia cen energii nie pozostawiono swobodnej decyzji
stron, a cena energii dla określonej grupy taryfowej odbiorców powinna być
jednakowa. Wszystkie te regulacje Prawa energetycznego sprawiają, jak stwierdził
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 26 pazdziernika 1999 r. K 12/99 (OTK
1999, Nr 6, poz. 120), że w znacznym stopniu przekreślony został cywilnoprawny
charakter relacji pomiędzy odbiorcami a przedsiębiorstwami energetycznymi,
ponieważ jeden z najistotniejszych elementów takiej umowy, jakim jest cena,
kształtowany jest w drodze decyzji administracyjnej wydawanej w oparciu
o regulacje prawa powszechnie obowiązującego, z wyłączeniem autonomii decyzji
stron.
Przenosząc to stanowisko na grunt rozpoznawanej sprawy trzeba stwierdzić,
że skoro umowa stron z dnia 7 czerwca 1999 r. nie przewidywała możliwości jej
wypowiedzenia przez odbiorcę ani nie określała terminu związania stron nowymi
stawkami cen energii cieplnej wynikającymi z taryfy zatwierdzonej przez Prezesa
URE w czasie trwania umowy i opublikowanej w tym czasie, to nowe stawki
zatwierdzonej przez Prezesa URE i opublikowanej w dniu 10 listopada 2001 r.
taryfy cen energii wiązały strony w terminie określonym w art. 47 ust. 4 Pr. energ.,
to jest nie wcześniej niż po upływie czternastego dnia i nie pózniej niż do
czterdziestego piątego dnia od dnia ich opublikowania. Zasadnie więc Sąd
Apelacyjny uznał, niezależnie od nietrafnego poglądu o zastosowaniu art. 3841 k.c.,
że strona powodowa miała prawo wprowadzić i pobierać nowe stawki od dnia
1 grudnia 2001 r. i od tej daty strony były stawkami tymi związane.
Z tych względów za nieskuteczne należy uznać zarzuty skargi kasacyjnej
strony pozwanej naruszenia art. 384 i art. 3841 k.c., które nie miały w sprawie
zastosowania oraz naruszenia art. 537 i 538 k.c., które nie zostały naruszone.
13
Bezzasadny jest także zarzut naruszenia art. 388 k.c. oraz art. 58 ż 1 i 2 k.c.
Przesłanki uregulowanego w art. 388 k.c. wyzysku nie występują w rozpoznawanej
sprawie, zaś fakt, że w chwili zawierania umowy z dnia 7 czerwca 1999 r. strona
powodowa nie miała zatwierdzonych przez Prezesa URE taryf cen energii, nie
stanowi naruszenia prawa ani zasad współżycia społecznego i nie prowadzi do
nieważności umowy.
W świetle uregulowań art. 47 Prawa energetycznego oraz charakteru
prawnego aktu zatwierdzenia taryfy cen energii przez Prezesa URE stanowiącego
konstytutywną decyzję administracyjną, nie podlega ocenie sądu powszechnego
wysokość cen zatwierdzonych w taryfie ani przesłanki i podstawy, na jakich oparto
decyzję o ich zatwierdzeniu, jak również data jej podjęcia. Z tych względów nie
mogą być skuteczne zarzuty naruszenia art. 5 k.c., ani, jak wskazano wyżej, art. 58
ż 1 i 2 k.c. oparte na twierdzeniu o zawyżeniu stawek, zatwierdzeniu taryfy
w oparciu o nieprawdziwe i nierzetelne dane, jak również zatwierdzeniu
i ogłoszeniu taryfy w okresie zimowym. Sądy powszechne nie są uprawnione do
badania i oceny tego rodzaju okoliczności dotyczących podjęcia i ogłoszenia
decyzji administracyjnej.
Z tych względów bezzasadny jest także kasacyjny zarzut naruszenia art. 177
ż 3 k.p.c. Rozstrzygnięcie rozpoznawanej sprawy nie zależało bowiem od
zakończenia toczącego się postępowania administracyjnego o wznowienie
postępowania w prawomocnie zakończonej sprawie zatwierdzenia przez Prezesa
URE taryfy cen przedstawionej przez stronę powodową. Dopóki decyzja podjęta
w tym przedmiocie nie została uchylona, taryfa nią objęta wiąże strony i Sąd
w rozpoznawanej sprawie.
Nie doszło także do naruszenia art. 177 ż 1 i 4 k.p.c. Jak ustalił Sąd
Apelacyjny, a ustaleniem tym Sąd Najwyższy jest związany, nie zawisł nowy spór
o ustalenie nieważności umowy będącej podstawą roszczeń dochodzonych
w sprawie, a poprzedni spór w tym przedmiocie został zakończony prawomocnym
wyrokiem oddalającym powództwo. Natomiast, jak wskazano wyżej, wynik
toczącego się postępowania przygotowawczego w sprawie przestępstwa oszustwa
popełnionego przez członków zarządu strony powodowej i wprowadzenia w błąd
14
Prezesa URE co do rzeczywistych kosztów energii cieplnej, nie może mieć wpływu
na rozstrzygnięcie rozpoznawanej sprawy, bowiem okoliczności podjęcia i wydania
decyzji administracyjnej o zatwierdzeniu taryfy pozostają poza oceną sądów
powszechnych i Sądu Najwyższego, jeżeli decyzja nie została uchylona.
Nieskuteczny jest także zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. Niezależnie
bowiem od tego, że skarżąca nie wskazała naruszonego paragrafu tego przepisu,
to zgodnie z art. 3983 ż 3 k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty
dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów. Nieskuteczny jest także zarzut
naruszenia art. 227 k.p.c., skoro strona skarżąca nie wskazała jakie wnioski
dowodowe Sąd Apelacyjny oddalił, a zatem niemożliwe jest merytoryczne
ustosunkowanie się do tak postawionego zarzutu.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814 k.p.c.
oddalił skargę kasacyjną strony pozwanej jako nie zawierającą uzasadnionych
podstaw.
Nieskuteczna jest także skarga kasacyjna strony powodowej.
Jak wskazano wyżej, skarga kasacyjna nie może być oparta na zarzutach
dotyczących ustalenia faktów lub oceny dowodów. Tymczasem skarga kasacyjna
strony powodowej, zarzucając naruszenie art. 353 i art. 3531 k.c., jako
uzasadnienie wskazuje błędne ustalenia faktyczne Sądu Apelacyjnego, który
zdaniem skarżącej bezpodstawnie uznał za nie udowodnioną możliwość
dostarczania przez nią ciepła w okresie od pazdziernika 2002 r. (po zakończeniu
dostaw gazu przez PGNiG) do grudnia 2002 r. przy pomocy innego nośnika energii.
Zarzut taki jest niedopuszczalny w świetle art. 3983 ż 3 k.p.c.
Niewątpliwie nie doszło także do naruszenia art. 353 ani 3531 k.c., a także
wskazanego w uzasadnieniu art. 387 k.c. Sąd Apelacyjny nie zakwestionował
dopuszczalności zawarcia umowy, w której jednym z elementów ceny sprzedaży
energii będą opłaty stałe ani nie uznał, że umowa stron była umową o świadczenie
niemożliwe. Stwierdził jedynie, że poczynając od pazdziernika 2002 r. stronie
powodowej nie należy się świadczenie wzajemne w wysokości uzgodnionych
w umowie opłat stałych, skoro od tej chwili nie była ona w stanie ani nie zamierzała
wykonać swojego świadczenia wzajemnego wynikającego z umowy. Taka ocena
15
prawna nie narusza powołanych w skardze kasacyjnej przepisów art. 353, 3531 ani
387 k.c., a wobec nie wskazania innych naruszonych przepisów prawa
materialnego ani przepisów procesowych, należy uznać skargę kasacyjną strony
powodowej za nieskuteczną i jako taką podlegającą oddaleniu (art. 39814 k.p.c.).
Wobec oddalenia skarg kasacyjnych obu stron Sąd Najwyższy zniósł
wzajemnie koszty postępowania kasacyjnego (art. 99 w zw. z art. 108 ż 1 i art.
39821 k.p.c.).
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
III CSK 37 06 1III CSK 146 10 1I CSK 292 06III lek zagadnienia 06 07 poprIII CSK 282 11 1III CSK 169 07 1III CSK 225 12 1III CZP 111 06II CSK 528 06 1III CZP 23 06III CSK 165 10 1III CSK 208 11 1III CSK 310 11 2III CSK 135 05III CSK 302 07 1III CSK 298 08 1więcej podobnych podstron