PRZEKAZ 116
WSZECHMOCNY NAJWYŻSZY
Gdyby człowiek zdał sobie sprawę z tego, że jego Stwórcy  jego bezpośredni nadzorcy
 podczas gdy są boscy, są także skończeni i że Bóg czasu i przestrzeni jest Bóstwem
rozwijającym się i nieabsolutnym, wtedy niekonsekwencje, wynikające z doczesnych
nierówności, przestałyby być głębokimi paradoksami religijnymi. Nie byłaby już wiara
religijna prostytuowana, aby ożywiała społeczne zadowolenie z siebie ludzi sukcesu i
jednocześnie służyła popieraniu zaledwie stoickiej rezygnacji nieszczęśliwych ofiar
ubóstwa.
Kiedy się patrzy na nieskazitelnie doskonałe sfery Havony, rozsądne jest, jak i
logiczne wierzyć, że zostały zrobione przez doskonałego, nieskończonego i absolutnego
Stwórcę. Jednak, gdy się widzi zamęt, niedoskonałość i niesprawiedliwość na Urantii,
ten sam rozsądek i logika mogłyby doprowadzić każdą uczciwą istotę do wniosku, że
nasz świat został stworzony i jest kierowany przez Stwórców, którzy są podabsolutni,
przednieskończeni i dalecy od doskonałości.
Empiryczny rozwój zakłada partnerstwo stworzonego i Stwórcy  współpracę Boga i
człowieka. Rozwój jest cechą charakterystyczną empirycznego Bóstwa. Havona się nie
rozwija; Havona jest i zawsze była; jest egzystencjalna, podobnie jak wieczni Bogowie,
którzy są przyczyną jej powstania. Jednak rozwój jest cechą charakterystyczną
wielkiego wszechświata.
Wszechmocny Najwyższy jest żywym i rozwijającym się Bóstwem mocy i
osobowości. Jego obecna domena, wielki wszechświat, jest także rozwijającą się domeną
mocy i osobowości. Jego przeznaczeniem jest doskonałość, jednak jego obecne
doświadczenie zawiera elementy rozwoju i niekompletnego statusu.
Istota Najwyższa funkcjonuje w pierwszym rzędzie we wszechświecie centralnym,
jako osobowość duchowa; w drugiej kolejności w wielkim wszechświecie, jako Bóg
Wszechmocny, osobowość mocy. Trzecia z kolei funkcja Najwyższego we
wszechświecie nadrzędnym jest teraz potencjalna, istnieje tylko jako nieznany potencjał
umysłowy. Nikt nie wie, co ujawni ta trzecia ewolucja Istoty Najwyższej. Niektórzy
sądzą, że kiedy superwszechświaty zostaną ustanowione w światłości i życiu, Najwyższy
będzie działał z Uversy, jako wszechmocny i empiryczny władca wielkiego
wszechświata, podczas gdy będzie rozprzestrzeniał się w mocy, jako superwszechmocny
wszechświatów zewnętrznych. Inni domniemają, że trzecie stadium Najwyższości
obejmowało będzie trzeci poziom objawiania się Bóstwa. Jednak tak naprawdę, nikt z
nas tego nie wie.
1. NAJWYŻSZY UMYSA

Doświadczenie każdej rozwijającej się osobowości stworzonej jest pewnym stadium
doświadczenia Wszechmocnego Najwyższego. Inteligentne ujarzmianie każdej
materialnej części superwszechświatów jest częścią rozwijającej się kontroli
Wszechmocnego Najwyższego. Stwórcza synteza mocy i osobowości jest częścią
stwórczego impulsu Najwyższego Umysłu i jest samą esencją ewolucyjnego rozwoju
jedności w Istocie Najwyższej.
Zjednoczenie mocy i atrybutów osobowościowych Najwyższości jest funkcją
Najwyższego Umysłu; a ukończona ewolucja Wszechmocnego Najwyższego da w
efekcie jedno, zjednoczone i osobowe Bóstwo  a nie pewien luz
no skoordynowany
związek Boskich atrybutów. Z szerszej perspektywy, nie będzie Wszechmocnego
niezależnie od Najwyższego a Najwyższego niezależnie od Wszechmocnego.
W epokach ewolucyjnych, potencjał mocy fizycznej Najwyższego powierzony jest
Siedmiu Najwyższym Dyspozytorom Mocy a potencjał jego umysłu spoczywa w
Siedmiu Duchach Nadrzędnych. Nieskończony Umysł jest funkcją Nieskończonego
Ducha; kosmiczny umysł, służbą Siedmiu Duchów Nadrzędnych; Najwyższy Umysł
jest w trakcie aktualizowania się, w koordynacji z wielkim wszechświatem i w
funkcjonalnym związku z objawianiem i osiąganiem Boga Siedmiorakiego.
Umysł czasowo-przestrzenny, kosmiczny umysł, funkcjonuje różnorodnie w
siedmiu superwszechświatach, jest jednak koordynowany pewną nieznaną, asocjacyjną
metodą Istoty Najwyższej. Kontrola nadrzędna wielkiego wszechświata, sprawowana
przez Wszechmocnego, nie jest wyłącznie fizyczna i duchowa. W siedmiu
superwszechświatach jest ona głównie materialna i duchowa, ale w Najwyższym istnieją
również fenomeny, które są zarówno intelektualne jak i duchowe.
Doprawdy mniej wiemy o umyśle Najwyższości, niż o jakimkolwiek innym aspekcie
tego rozwijającego się Bóstwa. Jest on bez wątpienia aktywny w całym wielkim
wszechświecie i przypuszcza się, że potencjalnie ma pełnić znacznie szerszą funkcję we
wszechświecie nadrzędnym. To jednak wiemy, że chociaż fizyczność może osiągnąć
kompletny rozwój i podczas gdy duch może osiągnąć doskonałość rozwoju, umysł
nigdy nie zaprzestanie się rozwijać  jest to empiryczna metoda rozwoju bez końca.
Najwyższy jest Bóstwem empirycznym i dlatego też nigdy nie osiągnie kompletności
osiągnięć umysłowych.
2. WSZECHMOCNY A BÓG SIEDMIORAKI
Moc Wszechmocnego we wszechświecie uwidacznia się równocześnie z
pojawieniem się na scenie akcji kosmicznej wysokich stwórców i kontrolerów
superwszechświatów ewolucyjnych.
Bóg Najwyższy wywodzi atrybuty swego ducha i osobowości od Rajskiej Trójcy, ale
swą moc aktualizuje w działalności Synów Stwórcy, Pradawnych Czasu i Duchów
Nadrzędnych, których wspólne działania stanowią z
ródło jego rozwijającej się mocy,
jako wszechmocnego władcy siedmiu superwszechświatów.
Nie uwarunkowane, Rajskie Bóstwo, nie jest pojmowalne dla rozwijających się istot
czasu i przestrzeni. Wieczność i nieskończoność są tym poziomem rzeczywistości
Bóstwa, którego czasowo-przetrzenne istoty nie mogą zrozumieć. Nieskończoność
Bóstwa i absolutność władzy są nieodłączne Rajskiej Trójcy a Trójca jest tą
rzeczywistością, która leży nieco powyżej pojmowania śmiertelnego człowieka. Istoty
czasowo-przestrzenne muszą mieć początki, relatywności i przeznaczenia, aby pojąć
wszechświatowe związki i zrozumieć znaczące wartości boskości. Dlatego też Rajskie
Bóstwo pomniejsza i skądinąd warunkuje pozarajskie uosobienia boskości, powołując
do bytu Najwyższych Stwórców i ich towarzyszy, którzy zawsze niosą światło życia
coraz dalej od jego Rajskiego y
ródła, aż znajdzie ono swą najodleglejszą i wspaniałą
ekspresję w ziemskich życiach Synów, obdarzających światy ewolucyjne.
I stąd się bierze Bóg Siedmioraki, którego kolejne poziomy śmiertelny człowiek
napotyka w następującym porządku:
1. Synowie Stwórcy (i Stwórcze Duchy).
2. Pradawni Czasu.
3. Siedem Duchów Nadrzędnych.
4. Istota Najwyższa.
5. Wspólny Aktywizator.
6. Wieczny Syn.
7. Ojciec Uniwersalny.
Pierwsze trzy poziomy należą do Najwyższych Stwórców; ostatnie trzy poziomy to
Rajskie Bóstwa. Najwyższy zawsze lokuje się pośrodku, jako empiryczne uosobienie
ducha Rajskiej Trójcy i jako empiryczne zogniskowanie ewolucyjnej, wszechmocnej
władzy stwórczych dzieci Rajskich Bóstw. W obecnej epoce wszechświata, Istota
Najwyższa jest największym objawieniem Bóstwa dla siedmiu superwszechświatów.
Metodą ludzkiej logiki można wywnioskować, że empiryczne, ponowne
zjednoczenie zbiorowych działań trzech pierwszych poziomów Boga Siedmiorakiego
może się równać poziomowi Rajskiego Bóstwa, ale tak nie jest. Najwyżsi Stwórcy, w
swej boskiej jedności mocy i osobowości, tworzą i wyrażają nowy potencjał mocy
empirycznego Bóstwa. I ten potencjał mocy, empirycznego pochodzenia, wchodzi w
nieuchronny i nieunikniony związek z empirycznym Bóstwem, pochodzącym od
Trójcy  z Istotą Najwyższą.
Bóg Najwyższy nie jest ani Rajską Trójcą, ani też nie jest żadnym z tych Stwórców
superwszechświata, których funkcyjne działania faktycznie syntetyzują jego rozwijającą
się, wszechmocną władzę. Bóg Najwyższy, podczas gdy pochodzi od Trójcy, przejawia
się istotom ewolucyjnym jako osobowość mocy tylko przez skoordynowane funkcje
trzech pierwszych poziomów Boga Siedmiorakiego. Wszechmocny Najwyższy
urzeczywistnia się teraz w czasie i w przestrzeni, poprzez działania Najwyższych
Osobowości Stwórczych, tak jak w wieczności Wspólny Aktywizator rozbłysnął w byt
dzięki woli Ojca Uniwersalnego i Wiecznego Syna. To te istoty, z pierwszych trzech
poziomów Boga Siedmiorakiego, są właśnie naturą i z
ródłem mocy Wszechmocnego
Najwyższego; zatem muszą mu one zawsze towarzyszyć i wspierać go w jego
działaniach administracyjnych.
3. WSZECHMOCNY A RAJSKIE BÓSTWO
Rajskie Bóstwa nie tylko działają bezpośrednio w swych obwodach grawitacyjnych,
w całym wielkim wszechświecie, ale funkcjonują również poprzez swe różne
przedstawicielstwa i inne przejawy, takie jak:
1. Zogniskowanie umysłu Trzeciego y
ródła i Centrum. Skończone domeny energii i
ducha dosłownie są trzymane razem przez umysłową obecność Wspólnego
Aktywizatora. Rozciąga się ona od Stwórczego Ducha we wszechświecie lokalnym,
poprzez Duchy Zwierciadlane superwszechświata, do Duchów Nadrzędnych w wielkim
wszechświecie. Obwody umysłowe, emanujące od tych zróżnicowanych ognisk
inteligencji, stanowią tą kosmiczną arenę, na której istota stworzona dokonuje wyboru.
Umysł jest tą elastyczną rzeczywistością, którą stworzeni i Stwórcy mogą tak łatwo
kierować; jest on istotnym ogniwem, łączącym materię i ducha. Obdarzenie umysłem,
przez Trzecie y
ródło i Centrum, jednoczy duchową osobę Boga Najwyższego z
empiryczną mocą ewolucyjnego Wszechmocnego.
2. Objawienia osobowości Drugiego y
ródła i Centrum. Obecności umysłowe
Wspólnego Aktywizatora jednoczą ducha boskości z formą energii. Obdarzające
wcielenia Wiecznego Syna i jego Rajskich Synów jednoczą, faktycznie zespalają, Boską
naturę Stwórcy z rozwijającą się naturą stworzonego. Najwyższy jest zarówno
stworzonym jak i stwórcą; ta okoliczność, że jest on właśnie taki, objawia się w
obdarzających funkcjach Wiecznego Syna oraz partnerskich i podporządkowanych mu
Synów. Obdarzające klasy synostwa, Michałowie i Avonale, faktycznie poszerzają swe
Boskie natury autentycznymi naturami stworzonych, które stają się ich własnymi,
dzięki życiu autentycznym życiem istoty stworzonej na światach ewolucyjnych. Kiedy
boskość stanie się podobna człowieczeństwu, w takim związku tkwi możliwość, że
człowieczeństwo może stać się boskie.
3. Zamieszkujące umysł obecności Pierwszego y
ródła i Centrum. Umysł jednoczy
duchową przyczynowość z oddziaływaniami energii; obdarzająca służba jednoczy
boskie zstępowania ze wznoszeniem się istot stworzonych a zamieszkujące ludzi
fragmenty Ojca Uniwersalnego faktycznie jednoczą rozwijające się istoty z Bogiem w
Raju. Istnieje wiele obecności Ojca, zamieszkujących liczne klasy osobowości a w
przypadku śmiertelnego człowieka te niebiańskie fragmenty Boga są Dostrajaczami
Myśli. Nieodgadnione Monitory są dla istot ludzkich tym, czym Rajska Trójca jest dla
Istoty Najwyższej. Dostrajacze są absolutnymi fundamentami i na tych absolutnych
fundamentach decyzje wolnej woli mogą kształtować boską rzeczywistość
wiecznościowca, w przypadku człowieka naturę finalisty, w Bogu Najwyższym naturę
Bóstwa.
Obdarzenia rajskich klas synostwa, w formie istoty stworzonej, umożliwiają tym
Boskim Synom wzbogacanie ich osobowości, poprzez nabywanie autentycznej natury
istot wszechświatowych, podczas gdy takie obdarzenia niezawodnie objawiają tym
samym istotom stworzonym rajską drogę do osiągania boskości. Dostrajaczowe
obdarzenia Ojca Uniwersalnego umożliwiają mu przyciąganie do siebie osobowości
istot obdarzonych wolą. I we wszystkich tych, wzajemnych związkach w skończonych
wszechświatach, Wspólny Aktywizator jest wciąż obecnym z
ródłem służby umysłowej,
dzięki której takie działania są prowadzone.
Tym i wieloma innymi sposobami, Rajskie Bóstwa uczestniczą w ewolucjach czasu,
jak rozwijają się one na krążących w przestrzeni planetach i jak osiągają swą kulminację
w pojawieniu się osobowości Najwyższej, konsekwencji całej ewolucji.
4. WSZECHMOCNY A NAJWYŻSI STWÓRCY
Jedność Najwyższej Całości zależna jest od progresywnego jednoczenia skończonych
części; aktualizowanie się Najwyższego wynika z tego właśnie jednoczenia czynników
najwyższości i jest jego produktem  produktem zjednoczenia stwórców, stworzonych,
istot inteligentnych i energii wszechświatowych.
W tych epokach, w których zwierzchnictwo Najwyższości przechodzi swój rozwój
czasowy, wszechmocna władza Najwyższego zależna jest od funkcjonowania boskości
Boga Siedmiorakiego, podczas gdy szczególnie bliski wydaje się być związek pomiędzy
Istotą Najwyższą a Wspólnym Aktywizatorem, razem z jego podstawowymi
osobowościami  Siedmioma Duchami Nadrzędnymi. Nieskończony Duch, jako
Wspólny Aktywizator, działa na wiele sposobów, które kompensują niekompletność
ewolucyjnego Bóstwa i zachowuje bardzo bliskie związki z Najwyższym. Tą bliskość
związków w pewnym stopniu podzielają wszystkie duchy Nadrzędne a zwłaszcza
Siódmy Duch Nadrzędny, który mówi w imieniu Najwyższego. Ten Duch Nadrzędny
zna Najwyższego, jest z nim w osobistym kontakcie.
Dawno temu, przy wypracowywaniu superwszechświatowego systemu stworzenia,
Duchy Nadrzędne połączyły się z ancestralną Trójcą, we współtworzeniu czterdziestu
dziewięciu Duchów Zwierciadlanych i równocześnie z tym działała stwórczo Istota
Najwyższa, jako element kulminacyjny połączonych działań Rajskiej Trójcy i
stwórczych dzieci Rajskiej Trójcy. Pojawił się Majeston i od tamtego czasu ogniskuje on
kosmiczną obecność Najwyższego Umysłu, podczas gdy Duchy Nadrzędne wciąż
działają jako z
ródła-centra dla rozległej służby kosmicznego umysłu.
Jednak Duchy Nadrzędne wciąż nadzorują Duchy Zwierciadlane. Siódmy Duch
Nadrzędny jest (w swym ogólnym nadzorze Orvontonu z wszechświata centralnego) w
osobistym kontakcie z (i ma kontrolę nadrzędną) siedmioma Duchami
zwierciadlanymi, znajdującymi się na Uversie. W swojej kontroli
międzysuperwszechświatowej i śródsuperwszechświatowej jest on w zwierciadlanym
kontakcie z Duchami Zwierciadlanymi swego własnego typu, znajdującymi się w każdej
stolicy superwszechświata.
Te Duchy Nadrzędne nie tylko wspierają i umacniają władzę Najwyższości, ale z
kolei są pod wpływem stwórczych celów Najwyższego. Zazwyczaj zbiorowe wytwory
Duchów Nadrzędnych są klasy niby-materialnej (dyspozytorzy mocy itp.), podczas
kiedy ich indywidualne wytwory są klasy duchowej (supernafini itp.). Kiedy jednak
Duchy Nadrzędne wytworzyły zbiorowo Siedem Duchów Orbit, w odpowiedzi na wolę
i zamiar Istoty Najwyższej, odnotować należy, że wynik tego stwórczego aktu jest
duchowy a nie materialny czy niby-materialny.
Jak się rzeczy mają z Duchami Nadrzędnymi superwszechświatów, tak jest również z
trójjednymi władcami tych superkreacji  Pradawnymi Czasu. Te uosobienia
sprawiedliwości-sądu Trójcy, w czasie i przestrzeni, są polowymi punktami podparcia
dla mobilizującej się, wszechmocnej władzy Najwyższego i służą za siedmiorakie
punkty zogniskowania ewolucji władzy trójcowej w domenach czasu i przestrzeni. Z
ich punktu widzenia, znajdującego się pośrodku pomiędzy Rajem a rozwijającymi się
światami, ci pochodzący od Trójcy władcy widzą obie drogi, znają obie drogi i
koordynują obie drogi.
Jednak wszechświaty lokalne są tymi prawdziwymi laboratoriami, w których
wypracowuje się eksperymenty umysłowe, galaktyczne przygody, rozwinięcia boskości
i rozwoje osobowości, które, kiedy kosmicznie zsumowane, stanowią aktualną
podstawę, na której Najwyższy osiąga ewolucję boskości w doświadczeniu i poprzez
doświadczenie.
We wszechświatach lokalnych nawet Stwórcy się rozwijają. Obecność Wspólnego
Aktywizatora rozwija się, od żywego zogniskowania mocy do statusu Boskiej
osobowości Matki Ducha Wszechświata; Syn Stwórcy rozwija się, od egzystencjalnej
natury rajskiej boskości, do empirycznej natury najwyższej władzy. Wszechświaty
lokalne są punktami startowymi prawdziwej ewolucji, tym gruntem, gdzie rozmnażają
się prawdziwie niedoskonałe osobowości, obdarzone wolną wolą decydowania o tym,
aby stać się współstwórcami samych siebie, takich, jakimi powinni być.
Synowie-Arbitrzy obdarzają sobą światy ewolucyjne i w końcu osiągają naturę,
wyrażającą rajską boskość w empirycznym zjednoczeniu z najwyższymi, duchowymi
wartościami materialnej natury ludzkiej. I dzięki takim oraz innym obdarzeniom,
Stwórcy Michałowie tak samo zdobywają natury i kosmiczne punkty widzenia swych
dzieci z wszechświatów lokalnych. Tacy Mistrzowie-Synowie Stwórcy zbliżają się do
realizacji doświadczenia podnajwyższego; a kiedy ich władza we wszechświecie
lokalnym zostanie tak poszerzona, że obejmuje związane z nimi Stwórcze Duchy,
można powiedzieć, że zbliżają się do granic najwyższości w zakresie obecnych
potencjałów ewolucyjnego, wielkiego wszechświata.
Gdy obdarzający Synowie objawiają człowiekowi nowe drogi odkrywania Boga, nie
tworzą tych dróg docierania do boskości; raczej naświetlają te wieczne magistrale
postępu, które wiodą poprzez obecność Najwyższego do osoby Rajskiego Ojca.
Wszechświat lokalny jest punktem wyjściowym dla tych osobowości, które są
najdalej od Boga, a które w związku z tym mogą doświadczać najwyższego stopnia
duchowego wznoszenia się we wszechświecie, w maksymalnym stopniu mogą
partycypować we współstwarzaniu samych siebie. Te same wszechświaty lokalne
dostarczają największej możliwej głębi doświadczenia dla zstępujących osobowości,
które tym samym osiągają coś, co ma dla nich takie znaczenie, jak wznoszenie się do
Raju dla istot rozwijających się.
Człowiek śmiertelny wydaje się być niezbędny dla pełnego funkcjonowania Boga
Siedmiorakiego, jako zgrupowania boskości, które osiąga kulminację w aktualizowaniu
się Najwyższego. Istnieje wiele innych klas osobowości wszechświata, które są tak samo
niezbędne dla ewolucji wszechmocnej władzy Najwyższego, ale to zobrazowanie jest
robione w tym celu, aby wywarło pozytywny wpływ na istoty ludzkie, dlatego też
ogranicza się przeważnie do tych czynników, działających w ewolucji Boga
Siedmiorakiego, które mają związek ze śmiertelnym człowiekiem.
5. WSZECHMOCNY A SIEDMIORACY KONTROLERZY
Byliście nauczani o związku Boga Siedmiorakiego z Istotą Najwyższą a teraz
powinniście zdać sobie sprawę z tego, że Siedmioraki obejmuje tak samo kontrolerów
jak i stwórców wielkiego wszechświata. Do grona siedmiorakich kontrolerów wielkiego
wszechświata zalicza się następujące istoty:
1. Nadrzędni Kontrolerzy Fizyczni.
2. Najwyższe Centra Mocy.
3. Najwyżsi Dyspozytorzy Mocy.
4. Wszechmocny Najwyższy.
5. Bóg Działania  Nieskończony Duch.
6. Wyspa Raj.
7. y
ródło Raju  Ojciec Uniwersalny.
Te siedem grup jest nierozłącznie, funkcjonalnie związane z Bogiem Siedmiorakim i
stanowi poziom fizycznej kontroli w związku tego Bóstwa.
Rozwidlanie się energii i ducha (pochodzących od wspólnej obecności Wiecznego
Syna i Wyspy Raj) symbolizowane było w sensie wszechświatowym, kiedy to Siedem
Duchów Nadrzędnych podjęło się wspólnie swego pierwszego aktu zbiorowego
stwarzania. Wydarzeniu temu towarzyszyło pojawienie się Siedmiu Najwyższych
Dyspozytorów Mocy. Równocześnie z tym, duchowe obwody Duchów Nadrzędnych
wydatnie się wyróżniły od działań fizycznych, nadzorowanych przez dyspozytora mocy
i natychmiast się pojawił kosmiczny umysł, jako nowy czynnik koordynujący materię i
ducha.
Wszechmocny Najwyższy rozwija się jako kontroler nadrzędny mocy fizycznej
wielkiego wszechświata. W obecnej epoce wszechświata, ten potencjał mocy fizycznej
wydaje się być skoncentrowany w Siedmiu Najwyższych Dyspozytorach Mocy, którzy
działają przez stałe lokalizacje centrów mocy i przez ruchomych kontrolerów
fizycznych.
Wszechświaty czasowe nie są doskonałe, doskonałość jest ich przeznaczeniem.
Wysiłki, zmierzające do osiągnięcia doskonałości, odnoszą się nie tylko do poziomów
intelektualnych i duchowych, ale także do fizycznych poziomów energii i masy.
Ustanowienie siedmiu superwszechświatów w światłości i życiu z góry zakłada
osiągnięcie przez nie fizycznej stabilizacji. I przypuszcza się, że ostateczne osiągnięcie
materialnej równowagi oznaczać będzie koniec ewolucji kontroli fizycznej
Wszechmocnego.
We wczesnym okresie tworzenia wszechświata, nawet Rajscy Stwórcy interesują się
głównie równowagą materialną. Forma wszechświata lokalnego nabiera kształtu nie
tylko na skutek działań centrów mocy, ale także w wyniku przestrzennej obecności
Stwórczego Ducha. I w takich wczesnych epokach tworzenia wszechświata lokalnego,
Syn Stwórcy przejawia trudną do zrozumienia właściwość kontroli materialnej i nie
opuszcza on swej planety stołecznej, zanim się nie ustali ogólna równowaga
wszechświata lokalnego.
W końcowym podsumowaniu, cała energia reaguje na umysł a kontrolerzy fizyczni
są dziećmi umysłowego Boga, który jest aktywizatorem formy Raju. Inteligencja
dyspozytorów mocy zajęta jest nieustannie zaprowadzeniem materialnej kontroli. Ich
wysiłki, zmierzające do osiągnięcia fizycznej dominacji nad związkami energii i
ruchami mas, nigdy się nie kończą, zanim nie osiągną ostatecznego zwycięstwa nad
energiami i masami, które stanowią domenę ich bezustannych działań.
Duchowe zmagania w czasie i przestrzeni wiążą się z ewolucją dominacji ducha nad
materią, środkami (osobowego) umysłu; fizyczna (nieosobowa) ewolucja
wszechświatów związana jest ze zharmonizowaniem kosmicznej energii z koncepcją
równowagi umysłu, poddanego nadrzędnej kontroli ducha. Powszechna ewolucja
całego wielkiego wszechświata jest sprawą osobowego zjednoczenia umysłu
kontrolującego energię, z koordynowanym przez ducha intelektem, a objawi się ona,
gdy w pełni nastanie wszechmocna władza Najwyższego.
Trudności, występujące przy osiąganiu stadium dynamicznej równowagi związane
są z tym, że kosmos się rozwija. Stabilne obwody materialnego stworzenia wciąż są
zagrożone, wskutek pojawiania się nowej energii i nowej masy. Rozwijający się
wszechświat jest niestabilnym wszechświatem, dlatego też żadna część kosmicznej
całości nie może znalez
ć prawdziwej stabilizacji, aż się dopełni czas i siedem super-
wszechświatów zostanie materialnie ukończone.
We wszechświatach ustanowionych w światłości i życiu nie ma niespodziewanych,
poważniejszych wypadków fizycznych. Osiąga się w nich względnie pełną kontrolę nad
kreacją materialną; nadal jednak problemy związków ustabilizowanych wszechświatów
z wszechświatami rozwijającymi się rzucają wyzwanie umiejętnościom Dyspozytorów
Mocy Wszechświata. Jednak te problemy będą stopniowo zanikały, wraz ze
zmniejszaniem się nowej, stwórczej działalności, ponieważ wielki wszechświat zbliża się
do końca swej ewolucyjnej ekspresji.
6. DOMINACJA DUCHA
We wszechświatach ewolucyjnych dominuje energia-materia, za wyjątkiem
osobowości, w której duch za pośrednictwem umysłu walczy o panowanie. Celem
wszechświatów ewolucyjnych jest podporządkowanie energii-materii umysłowi,
koordynacja umysłu z duchem a wszystko to się odbywa dzięki stwórczej, jednoczącej
obecności osobowości. Tak więc w tym, co się tyczy osobowości, systemy fizyczne stają
się jej podległe, systemy umysłowe są z nią skoordynowane a systemy duchowe są dla
niej dyrektywne.
To zjednoczenie mocy i osobowości wyraża się na poziomach Bóstwa jako
Najwyższy oraz w Najwyższym. Jednak faktyczna ewolucja, prowadząca do dominacji
ducha, jest rozwojem opartym na aktach wolnej woli Stwórców i stworzonych w
wielkim wszechświecie.
Na poziomach absolutnych energia i duch są jednością. Jednak przy oddalaniu się od
tak absolutnych poziomów pojawia się zróżnicowanie a kiedy energia i duch
przemieszczają się od Raju w przestrzeń, przedział pomiędzy nimi powiększa się, aż we
wszechświecie lokalnym stają się one zupełnie rozbieżne. Nie są już dłużej identyczne,
nie są również podobne a umysł musi ingerować, aby je wiązać ze sobą.
Fakt, że energia może być ukierunkowywana w wyniku działań osobowości
kontrolujących, świadczy o tym, że energia może reagować na działanie umysłu. To, że
masa może być stabilizowana poprzez działalność tych samych bytów kontrolujących,
wykazuje, że masa może reagować na porządkującą obecność umysłu. A to, że sam
duch, w wolicjonalnej osobowości, może próbować przez umysł opanować energię-
materię, ukazuje potencjalną jedność całego skończonego stworzenia.
Istnieje wzajemna zależność wszystkich sił i osobowości w całym wszechświecie
wszechświatów. W organizacji wszechświatów Synowie Stwórcy i Stwórcze Duchy
zależą od funkcjonowania współpracujących z nimi centrów mocy i kontrolerów
fizycznych; Najwyżsi Dyspozytorzy Mocy są niekompletni bez kontroli Duchów
Nadrzędnych. W istocie ludzkiej mechanizm fizycznego życia reaguje, częściowo, na
nakazy (osobowego) umysłu. Ten właśnie umysł może zostać z kolei zdominowany
przewodnictwem ducha, który go wiedzie do celu a rezultatem takiego, ewolucyjnego
rozwoju, jest powstanie nowego dziecka Najwyższego, nowego osobowego
zjednoczenia kilku rodzajów rzeczywistości kosmicznej.
To, co się odnosi do części, odnosi się też do całości; duchowa osoba Najwyższości
potrzebuje ewolucyjnej mocy Wszechmocnego, aby osiągnąć pełnię Bóstwa i dojść do
przeznaczenia, do związania się z Trójcą. Osobowości czasu i przestrzeni się starają, ale
kulminacja i dopełnienie tych starań jest dziełem Wszechmocnego Najwyższego. I
kiedy rozwój całości jest sumowaniem zbiorowego rozwoju jej części, wynika stąd tak
samo, że ewolucja części jest wycinkowym odbiciem celowego rozwoju całości.
W Raju, monota i duch są jako jedność  nierozróżnialne inaczej, jak tylko nazwą.
W Havonie, materia i duch, podczas gdy dostrzegalnie odmienne, są z natury w
harmonii. Natomiast w siedmiu superwszechświatach występuje ogromne
zróżnicowanie; istnieje wielka odległość pomiędzy energią kosmiczną a boskim
duchem, dlatego też istnieje ogromny, empiryczny potencjał dla działania umysłu,
podczas harmonizowania i ewentualnego jednoczenia fizycznej formy z duchowymi
celami. W rozwijających się w czasie wszechświatach przestrzennych występuje
znaczna redukcja boskości, trudne do rozwiązania problemy i duża możliwość
zdobycia doświadczenia w trakcie ich rozwiązywania. I cała taka sytuacja
superwszechświatowa daje poszerzoną arenę ewolucyjnego bytu, na której są
możliwości zdobywania kosmicznego doświadczenia, zarówno dla stworzonego jak i
dla Stwórcy  nawet dla Najwyższego Bóstwa.
Dominacja ducha, który jest egzystencjalny na poziomach absolutnych, staje się
doświadczeniem ewolucyjnym na poziomach skończonych, w siedmiu super-
wszechświatach. I to doświadczenie podzielają jednakowo wszyscy, od śmiertelnego
człowieka do Istoty Najwyższej. Wszyscy dążą, osobiście dążą, do osiągnięcia celu;
wszyscy biorą udział, osobiście biorą udział, w przeznaczeniu.
7. ŻYWY ORGANIZM WIELKIEGO WSZECHŚWIATA
Wielki wszechświat jest nie tylko kreacją materialną o fizycznym majestacie,
duchowej wzniosłości i intelektualnej wielkości, ale jest to także wspaniały i wrażliwy,
żywy organizm. Istnieje prawdziwa pulsacja życia w całym tym mechanizmie
rozległego stworzenia, w tym dynamicznym kosmosie. Fizyczna rzeczywistość
wszechświatów symbolizuje dostrzegalną rzeczywistość Wszechmocnego Najwyższego;
a przez ten materiał żywego organizmu przechodzą obwody inteligencji, tak jak przez
ciało ludzkie przebiega nerwowa sieć dróg, którymi biegną wrażenia. Przez wszechświat
fizyczny przenikają linie energii, które skutecznie aktywizują kreację materialną, tak jak
ciało ludzkie jest odżywiane i zasilane dzięki dystrybucji w układzie krążenia
przyswajalnych, energetycznych produktów odżywczych. Rozległy wszechświat nie jest
pozbawiony takich, koordynujących centrów wspaniałej kontroli nadrzędnej, które
mogą być porównywane z delikatnym systemem kontroli chemicznej mechanizmu
ludzkiego. Gdybyście tylko wiedzieli co nieco o fizyce centrum mocy, moglibyśmy,
przez analogię, opowiedzieć wam znacznie więcej o wszechświecie materialnym.
Tak jak śmiertelnicy potrzebują energii słonecznej, aby utrzymać się przy życiu, tak
również wielki wszechświat zależy od niezawodnych energii, emanujących z Raju
dolnego, podtrzymujących materialne funkcjonowanie kosmicznych ruchów
przestrzeni.
Umysł dany został śmiertelnikom, dzięki czemu mogą oni uświadomić sobie swą
tożsamość i osobowość a umysł  nawet Najwyższy Umysł  został nadany całości tego,
co skończone i dzięki niemu duch tej wyłaniającej się osobowości kosmosu zawsze dąży
do opanowania energii-materii.
Człowiek śmiertelny reaguje na przewodnictwo ducha, tak jak wielki wszechświat
reaguje na rozległy uchwyt grawitacji duchowej Wiecznego Syna, na wszechświatową,
nadmaterialną spoistość wiecznych wartości duchowych całego stworzenia,
skończonego kosmosu czasu i przestrzeni.
Istoty ludzkie potrafią utożsamić się na wieczność z całościową, niezniszczalną
rzeczywistością wszechświatową  zespolić się z zamieszkującym ich Dostrajaczem
Myśli. Podobnie Najwyższy zależy na wieczność od absolutnej stabilności Pierwotnego
Bóstwa, Rajskiej Trójcy.
Dążenie człowieka do rajskiej doskonałości, jego próby docierania do Boga,
stwarzają prawdziwe napięcie boskości w żywym kosmosie, które może być
zredukowane tylko przez ewolucję nieśmiertelnej duszy i to właśnie występuje w
doświadczeniu pojedynczej, śmiertelnej istoty. Kiedy jednak wszyscy stworzeni i
wszyscy Stwórcy w wielkim wszechświecie tak samo pragną dotrzeć do Boga i boskiej
doskonałości, wytwarza się silne kosmiczne napięcie, które może zostać zredukowane
jedynie w idealnej syntezie wszechmocnej władzy i duchowej osoby rozwijającego się
Boga wszystkich stworzonych, w Istocie Najwyższej.
[Nadzorowane przez Możnego Posłańca, tymczasowo przebywającego na Urantii].
powrót do spisu treści


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
p116
p116
p116
P116

więcej podobnych podstron