Półrocznik nr 10/2010 ISSN 1644-5899
Półrocznik nr 10/2010 ISSN 1644-5899
www.domrainmana.pl
www.domrainmana.pl
www.domrainmana.pl
Paul Shattock
Biomedyczne
aspekty autyzmu
Artur Krigsman
Stany patologiczne
układu pokarmowego
u dzieci z autyzmem
Zbigniew Szot,
Karolina Grechuta
Rezultaty terapii
ruchowej
Alina T. Midro
Domyślność serca
Marcin Michalski
Autystyczne abecadło
1
AUTYZM
Półrocznik 10/2010
Zespół Redakcyjny:
Zbigniew Szot (redaktor naczelny),
Hanna Jaklewicz
Ewa Szmytkowska (redaktor opracowania)
Paweł Pflegel (współpraca)
Korekta
Ewa Różańska
Projekt okładki:
Marek Okrassa
Skład i łamanie:
Marcin Welz
ISSN 1644-5899
Wydawca:
Fundacja Dom Rain Mana
www.domrainmana.pl
81-881 Sopot, ul. Kolberga 6 B/25
tel./fax (058) 551-84-72; e-mail fundacja@domrainmana.pl
Numer konta: ING Bank ÅšlÄ…ski 30 1050 1764 1000 0022 9906 6064
Druk:
Wydawnictwo Bernardinum Sp. z o.o.
ul. Bpa Dominika 11, 83-130 Pelplin
O osobach z autyzmem mówi się, że są kosmitami, bo choć żyją wśród nas,
w naszych rodzinach, to są jakby z innej kultury. Podejmujemy wysiłek żeby dotrzeć
do ich świata.
Oni  początkowo nie rozumieją mowy, we wczesnym dzieciństwie sprawia-
ją wrażenie głuchych, niektórzy też nigdy nie nauczą się mówić! To my musimy
stwarzać podstawy komunikacji, która będzie dostępna dla obu kultur. I podobnie
jak w kontaktach z plemionami nieskażonymi cywilizacją, do nauki komunikacji
najczęściej wykorzystuje się różnego typu systemy oparte na znakach obrazkowych,
piktogramch.
Oni  nie uczą się przez naśladowanie, to co dla nas jest niemal automatyczne,
bo podejrzeliśmy jak to się robi u kogoś innego, u nich wymaga wielogodzinnych
powtórzeń, ćwiczeń, obrazowych  ściągawek . Ich mózgi inaczej integrują bodz
ce
zmysłowe, mają też pewne deficyty komórek lustrzanych, odpowiedzialnych za
naśladowanie.
Niektórzy przez całe życie będą mieli trudności z synchronizowaniem swoich
ruchów& Za to kiedy się cieszą to cieszy się całe ich ciało: podskakują do góry, macha-
ją rękami, pokrzykują. Tak, inny świat!
Oni  są zapatrzeni w siebie i swoje racje. Pozbawieni empatii w sposób organicz-
ny, nie umieją wyobrażać sobie co myślą inni. Psycholodzy nazywają to deficytem
w teorii umysłu. Przez to też są bezwzględnie prawdomówni, bo kłamanie jest wyż-
szego rzędu funkcją myślową.
Oni  podobnie jak wszyscy ludzie pragną mieć przyjaciół, ale nie wiedzą jak to
zrobić. Zrażają innych swoimi dziwnymi zachowaniami, które często są wynikiem
wielu nadwrażliwości  na dz
więki, na światło na dotyk. Nieraz mają tak wielką
potrzebę rozmowy, że mówią sami do siebie&
Nie zależy im za to na poprawianiu urody, na markowych ciuchach, na karierze
i pieniÄ…dzach. Prawdziwie inna kultura.
Życie z nimi uczy nas tolerancji dla innych kultur, akceptacji inności, cierpliwości
i wyrozumiałości. Czyni nas lepszymi ludz
mi.
Nadal zbyt mało uwagi poświęca się autyzmowi dorosłych jako ogólnej kategorii
niepełnosprawności. O osobach dorosłych z autyzmem mówi się, że długość ich życia
jest  przeciętna . Może warto pomyśleć, by potrzeby i możliwości każdej takiej osoby
oceniano w ramach indywidualnych planów wspierania. Pozwoliłoby to im wykorzy-
stać zdolności i umożliwiłoby spełnianie marzeń.
Pomoc dorosłym z autyzmem to misja jaka postawiła przed sobą Fundacja Dom
Rain Mana, która chce stworzyć dla nich miejsce życia na wiejskiej farmie w Kwiekach
koło Czerska. Osoby z autyzmem, tak bardzo potrzebujące przyjaznego środowiska,
gdy zostaną już bez rodziców, znajdą tam bezpieczny dom. Więcej na temat tej idei
na www.domrainmana.pl
Ewa Szmytkowska
4
Spis treści
Od Redakcji . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 2
1. Paul Shattoch
Biomedyczne aspekty autyzmu . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 3
2. Zbigniew Szot, Karolina Grechuta
Rezultaty terapii ruchowej w kształtowaniu się zdolności motorycznych
osób z zespołem Aspergera* . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 11
3. Anna Dobrowolska
Wspinaczka skałkowa terapią dla osób z autyzmem . . . . . . . . . . . . 16
8. Zbigniew Szot
Konferencja. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 17
9. Maria Dąbrowska-Jędral
O  Materii Autyzmu  recenzja . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 18
4. Artur Krigsman
Stany patologiczne układu pokarmowego u dzieci z autyzmem
 analiza i leczenie. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 19
5. Alina T. Midro
Domyślność serca . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 35
6. Marcin Michalski
Autystyczne abecadło (część pierwsza). . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 39
7. Paweł Pflegel
Przegląd badań . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 46
10. Ewa Szmytkowska
Nad Kwiekami świeci słońce. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 51
Od Redakcji
Dziesięć lat temu, w roku 2000, ukazał się pierwszy nr naszego pisma AUTYZM,
dziś trzymacie Państwo w ręku jego numer 10. Przy okazji takiego jubileuszu wypada
uczynić w dużym skrócie podsumowanie.
Zaczynaliśmy z potrzeby dzielenia się wiedzą i doświadczeniami. Zespół
Redakcyjny - wybitni profesjonaliści reprezentujący środowisko naukowe Gdańska
i profesjonalni rodzice osób z autyzmem i Zespołem Retta  zachęcili do współpracy
największe światowe autorytety w tej dziedzinie. Pisywali u nas m.in. amerykań-
scy badacze: G. Masibov, J. Mc Candlles, M.J. Goldberg, R. Kaufman, J.S. Dalldorf,
R.G. Jaeckle, a także wielu polskich specjalistów zajmujących się zagadnieniami
kultury autyzmu, definicji i etiologii, genetycznych uwarunkowań i różnych form
terapii. Niektórzy z nich, jak prof. Alina Midro, jest stale tu obecna. Zamieszczaliśmy
w naszym piśmie również świadectwa rodziców pokazujące drogi życia z dziećmi
autystycznymi. Drukowaliśmy artykuły związane z procedurami awersyjnymi, lecze-
niem zaburzeń, stosowaniem leków, podkreślaliśmy rolę diety. Na łamach czasopisma
dokumentowaliśmy również wpływ i znaczenie bodz
ca ruchowego w usprawnianiu
osób z autyzmem, Zespołem Retta i Zespołem Aspergera. Staraliśmy się w publi-
kacjach z zakresu badań klinicznych i eksperymentów podawać bibliografię, która
umożliwiłaby chętnym pogłębienie wiedzy.
Autyzm to poważny problem życiowy dla dziecka i jego rodziny. Raz jeszcze 
dziękujemy wszystkim, którzy współpracują z redakcją i pomagają (także finansowo!)
w wydawaniu AUTYZMu.
Uważamy, że dalszy postęp w rozwikłaniu etiologii autyzmu i jego leczenia będzie
leżał po stronie nauk podstawowych, a w szczególności genetyki, neurologii, bioche-
mii i fizjologii.
Są to dziedziny, które metodami mierzalnymi mogą przyczynić się do odkrywania
tajemnic autyzmu. Dlatego też w tej jubileuszowej edycji AUTYZMu przygotowaliśmy
tematykÄ™ zwiÄ…zanÄ… z biomedycznymi aspektami autyzmu, autorstwa Paula Shattocka
i Artura Krigsmana. Żadna terapia nie jest uniwersalna  podsumowuje swój wywód
Shattock, a Krigsman, zwracajÄ…c uwagÄ™ na patalogiczne stany jelit u dzieci z auty-
zmem uzupełnia:  Analizując sprawę, można w najprostszy sposób dojść do wniosku,
że dziecko, które nie ma problemów zdrowotnych, wyniesie większe korzyści z zasto-
sowania szeregu interwencji behawioralnych, niż dziecko cierpiące z powodu wzdę-
cia, biegunki czy intensywnego bólu brzucha. Dokonany przez Pawła Pflegla prze-
gląd najnowszych badań, uzmysławia skalę problemów do rozwiązania w dziedzinie
biologii autyzmu. Dzięki prof. Alinie Midro( Domyślność serca ) możemy też lepiej
zrozumieć trudne zagadnienia genetyki. O zasadności terapii ruchowej w Zespole
Aspergera przekonuje prezentacja badań Z. Szota i K. Grechuty. Interesująca jest
refleksja nad autyzmem Marcina Michalskiego  Autystyczne abecadło .
Zapraszamy do lektury! A także do odwiedzania naszej strony internetowej:
www.domrainmana.pl i profilu Fundacji Dom Rain Mana na facebooku.
2
1.
Biomedyczne aspekty autyzmu
Paul Shattock
University of Sunderland
Wstęp
Dawniej uważano, że każda choroba jest nieuniknioną konsekwencją zbiegu
pewnych okoliczności losu. Stopniowo, razem z wzrastającą wiedzą na temat warun-
kowania chorób, z postępującymi odkryciami kolejnych bakterii, wirusów, witamin,
hormonów i pozostałych elementów zasadniczych dla życia, nauczyliśmy się rozu-
mieć mechanizmy działania chorób, co pozwoliło określić sposoby walki z nimi.
W kwestii szeregu chorób psychicznych wciąż wzruszamy ramionami, przyjmujemy
sytuację jako niezmienną, kontynuując leczenie wszystkimi dostępnymi środkami,
których rolą jest łagodzenie występujących objawów. Analiza dotychczasowych dzia-
łań biomedycznych wydaje się konieczna z dwóch względów. Po pierwsze badania
pozwalają nam przyjrzeć się bliżej skutecznym metodom, a odrzucić sposoby zawod-
ne. Ponadto znajomość mechanizmów działania skutecznych terapii może wyposażyć
nas w broń w postaci wskazówek dotyczących warunkowania autyzmu oraz być
może, przyszłych metod leczenia tej choroby.
Działania biomedyczne w leczeniu autyzmu
Podstawy
Należy przyznać, że dotychczasowe próby interwencji biomedycznych przy-
niosły, w najlepszym wypadku, minimalny, niemal kosmetyczny skutek w leczeniu
osób z autyzmem. Dlatego też stosowanie metod tego rodzaju nie może być obecnie
uznane za substytut wystarczajÄ…cy dla odpowiedniej opieki, edukacji i szkolenia. Co
więcej, należy z największą troską zwracać uwagę na fakt, że zajmujemy się różny-
mi osobami, u których autyzm może mieć zupełnie różne z
ródła. Rezultaty kuracji
lekami, jak i innych terapii, pozostają znacząco odmienne dla poszczególnych osób.
W żadnym przypadku nie wolno mierzyć wszystkich pacjentów tą samą miarą.
Jakiekolwiek uogólnienie może okazać się, szczególnie w tej sferze, niezwykle niebez-
pieczne. Zawsze należy brać pod uwagę możliwe konsekwencje efektów ubocznych.
Ludzki organizm, a zwłaszcza ośrodkowy układ nerwowy, są tak skomplikowane, że
możliwym wydaje się przyjęcie twierdzenia, iż nie istnieje lek bez potencjalnych efek-
tów ubocznych. Dlatego też osoby przeprowadzające terapię powinny być świadome
wszelkich możliwości i pozostać zawsze czujne. Terapia autyzmu to terapia osoby
o nieprawidłowym rozwoju oraz zazwyczaj, z niewłaściwymi procesami metabolicz-
nymi. Dlatego niepożądane efekty uboczne nie powinny być zaskoczeniem.
3
Synapsy i przekaz
nictwo nerwowe
Synapsy są kluczem do życia i osobowości. Bez tych szczelin między neuronami
wszelka nasza aktywność, nasze myśli i funkcje życiowe przypominałyby kontrolo-
wane przy pomocy kabli i przewodów maszyny czy automaty. Obecność owych  luk
umożliwia pojawienie się interferencji w przesyle impulsu nerwowego na drodze
chemicznej lub elektrycznej, co z kolei sprawia, że możliwe stają się wariacje reakcji.
Modulujące substancje chemiczne mogą pochodzić z terapii lekowej lub wewnętrz-
nych przemian metabolicznych. Ponadto mogą również pojawić się jako efekt reakcji
na czynniki zewnętrzne lub wewnętrzne, tj. brak pokarmu, stres, strach, lęki lub
specyficzne usposobienie. Stąd też mowa o skomplikowanej sieci zależności między
związkami chemicznymi, a czynnikami psychologicznymi lub behawioralnymi, które
w kontakcie ze sobą mogą powodować liczne wariacje.
Rolę neurotransmitera synaptycznego w mózgu może pełnić kilka substancji. Jak
dowiedziono, w przypadku pewnych układów funkcję tę mogą pełnić, np. dopamina,
cholina acetylowa, serotonina (5-HT), noradrenalina, GABA (kwas ł-aminomasłowy)
i szereg kwasów aminowych. Charakterystycznym dla tych układów jest łączenie
się i współdziałanie. Np. w przypadku choroby Parkinsona objawy są zazwyczaj
wynikiem niedoboru w przekaz
nictwie, wykorzystującym dopaminergiczny układ
nigrostriatalny (NS). Upośledzenie ruchowe, które towarzyszy temu schorzeniu,
jest wynikiem stymulacji cholinergicznej, w zdrowym organizmie blokowanej przez
pobudzenie systemu dopaminowego NS. Jednocześnie systemy GABA wpływają
na układ dopaminergiczny. Stymulacja szlaków GABA wywołuje blokadę układów
dopaminergicznych NS. Procesy te przyczyniają się do zaniku blokującego wpływu
układu dopaminergicznego i upośledzenia ruchowego związanego z układem cho-
linergicznym. Jednocześnie peptydy, obecne w ośrodkowym układzie nerwowym,
mogą modulować przekaz
nictwo w synapsach wszystkich tych układów (Shattock,
1990).
Terapia lekami
Większość leków, które mogą mieć wpływ na ośrodkowy układ nerwowy, działa
w samej synapsie, a właściwie w konkretnym typie synapsy (dopaminergicznym,
serotonergicznym, itd.). Mogą one albo pobudzać, albo blokować przekaz
nictwo
w danym rodzaju synapsy, lecz efekty ich działania pozostają w ścisłym związku
z wzajemnymi połączeniami z innymi rodzajami neuronów. Działanie leków trudno
przewidzieć nawet u osób ze zdrowym ośrodkowym układem nerwowym, a w przy-
padku pacjentów z autyzmem jakiekolwiek spekulacje są jeszcze bardziej utrudnione
z powodu zaburzeń w przekaz
nictwie nerwowym w mózgu. Dlatego też reakcje osób
z autyzmem na daną metodę leczenia mogą znacznie różnić się zarówno od wyników
u osób zdrowych, jak i od siebie nawzajem. Osoba zlecająca leczenie musi zmierzyć
się z koniecznością  eksperymentowania w przypadku danego pacjenta, przed osta-
tecznym ustaleniem metody leczenia. Osoby opiekujÄ…ce siÄ™ pacjentami z autyzmem
nie zawsze pamiętają o trudnościach, związanych z tą częścią terapii.
Doświadczenia (naukowe badania nad lekami)
Wiele wyników badań klinicznych jest niewystarczających, a przedstawione
w nich wnioski mogą z wielu powodów prowadzić do poważnych przeinaczeń.
4
Znaczna część badań ma charakter otwarty i bazuje na bardzo ograniczonej części
populacji. Czasami doświadczenia bezpodstawnie wykluczają udział pewnych grup
pacjentów (np. wykazujących objawy nadpobudliwości lub padaczki). Część badań
wykorzystuje metody oceny, które zdają się prezentować pozytywne działanie okre-
ślonych czynników, jednocześnie całkowicie ignorując potencjalnie szkodliwe reakcje.
W niektórych przypadkach okazuje się, że mogą pojawić się inne czynniki, których
działanie może być przynajmniej tak samo istotne, jak leki w badaniach, o których
mowa. Campbell wykazał, że stan 20% osób hospitalizowanych z powodu agresyw-
nego zachowania znacznie poprawił się bez stosowania jakiejkolwiek terapii lekami.
Testowanie w takich warunkach substancji obojętnej mogłoby z pewnością dać mylą-
co pozytywne wyniki.
O ile nieścisłości są wybaczalne w doświadczeniach eksperymentalnych, zwłasz-
cza w fazie początkowej, to należy dołożyć wszelkich starań, aby uniknąć pojawienia
się nadmiernej liczby teorii, wysnutych z takich badań. Badacze autyzmu powinni
wykazać się szczególną odpowiedzialnością. Większość rodziców rozpaczliwie ocze-
kuje wyników i chwyta się wszelkich sposobów. Z kolei instytucje odpowiedzialne za
finansowanie projektów badawczych dobrze zdają sobie sprawę z ważnej roli, jaką
odgrywa społeczny rozgłos, towarzyszący danej kampanii. Takie rodzaje nacisku
pozostają w konflikcie z potrzebami dobrze zaprojektowanego, poważnego i skutecz-
nego doświadczenia naukowego.
W tym kontekście stosunkowo  surowe wyniki badań, przedstawiane regularnie
przez Rimlanda mogą być uznane za równie wartościowe z
ródło informacji, jak każde
inne, dotyczące danego leku lub terapii. Nasza jednostka rozpoczęła podobny projekt
na terenie Europy. Pojawiają się już pierwsze rezultaty. To właśnie na ich podstawie
oraz na bazie podobnych badań oparte są niektóre z obserwacji na temat poszczegól-
nych leków i terapii, o których mowa w dalszej części artykułu.
Naltrexon (ciekawy przykład)
Naltrexon osiÄ…gnÄ…Å‚ swojÄ… znaczÄ…cÄ… pozycjÄ™ dopiero niedawno, lecz wydaje siÄ™
być odpowiednim lekiem dla wielu przypadków (Scifo, 1991). Wydaje się idealnym
przykładem dla wykazania pewnych farmakokinetycznych właściwości, które należy
wziąć pod uwagę podczas testów lub podczas stosowania jakiegokolwiek leku. Tak
jak w przypadku wielu środków, skuteczność działania Naltrexonu waha się w zależ-
ności od obranego dawkowania. Ta właściwość została już omówiona gdzie indziej
(Shattock, 1991). Dla przykładu, omówię badanie wykazanej uprzednio skuteczności
Naltrexonu w kontroli stanów autoagresji.
Podana dawka Naltrexonu jest określona jako dawka krytyczna, większe dawki
okazały się mniej skuteczne niż precyzyjnie miareczkowane mniejsze dawki. W naj-
wcześniejszej (w większości nieudokumentowanej) fazie badania, Naltrexon, jak
przypuszczam, został podany dwa razy dziennie; w póz
niejszej części badania lek był
podawany z mniejszą częstotliwością. Zwykle stosuje się dawkę 25 mg co dwa dni.
Zazwyczaj podawany półokres trwania Naltrexonu to 72 godziny (3 dni). Dlatego
przy dawkowaniu 3 razy w tygodniu pojawić się może stopniowe wzrastanie stęże-
nia leku w krwiobiegu. Powszechnie uznaje się, że przy stałej dawce, poziom leku
w surowicy wyrówna się po około 5 półokresach trwania. W przypadku Naltrexonu:
po 15 dniach (5 x 3dni). Po 15 dniach ilość leku w obiegu będzie znacznie większa
5
niż w przypadku pierwszych dawek. Biorąc pod uwagę efekty koncentracji opisa-
ne powyżej, najprawdopodobniej wyniki także będą odmienne. Jeśli zatrzyma się
podawanie leku po osiągnięciu punktu maksymalnego, stężenie leku w krwiobiegu
stopniowo obniży się, a najkorzystniejsze rezultaty działania mniejszych dawek mogą
pojawić się w okresie przejściowym, gdy nie podaje się żadnego leku lub podaje się
substancję obojętną. Jest to jedno z wyjaśnień dla dość częstego zjawiska, gdy placebo
przynosi lepsze efekty niż lek, którego dotyczy badanie. Okresy bez podawania leku
są wymagane w procedurze każdego poważnego doświadczenia farmakologicznego.
Badacze muszą mieć pewność, że tego rodzaju czynniki farmakokinetyczne zostaną
wzięte pod uwagę przy planowaniu doświadczenia.
Efektywny poziom stężenia leku we krwi przy rzadszym dawkowaniu zmienia się,
np. w dwudniowym odstępie stężenia mogą różnić się nawet o 40%. Przy zastosowa-
niu częstszej (codziennej) dawki spadek procentowy jest znaczny. W szczególnym
przypadku Naltrexonu bardzo niewielka dawka, podawana raz dziennie, najlepiej
w formie płynu, mogłaby pozwolić uniknąć znaczącego wahania poziomu stęże-
nia leku w krwiobiegu. W powyższych przypadkach niezwykłej wagi nabiera rola
pomiarów punktów odniesienia (określonych przed badaniem oraz w konkretnych
momentach w jego trakcie).
Leki
W sprawie stosowania leków w terapii autyzmu toczy się gorąca dyskusja. Można
odnieść wrażenie, że leki mogą spełniać swoją funkcję przy kontroli pewnych obja-
wów, lecz efekty dla ogólnego leczenia autyzmu są minimalne lub wręcz żadne.
My, Brytyjczycy, oczekujemy, że receptę wypisze nam lekarz podczas konsulta-
cji. Nie jesteśmy uzależnieni od leków, a od recept. Nawet jeśli przepisany zostanie
odpowiedni specyfik, nieczęsto zdarza się, by był stosowany poprawnie. Ocenia się,
że w Wielkiej Brytanii tylko 13% leków jest przyjmowanych zgodnie z zaleceniem
lekarza. Instrukcje dotyczące pory przyjmowania, odstępów między dawkami, łącze-
nia z pokarmem lub płynami  one wszystkie są zazwyczaj po prostu ignorowane.
Należy jednak pamiętać, że to właśnie te instrukcje mogą mieć ogromne znaczenie dla
skuteczności działania leku. Często nie jest to wina samej substancji, że spodziewane
efekty nie przychodzÄ….
W badaniach, które aktualnie prowadzimy, spotkaliśmy się z przypadkami, gdy
rodzice pacjentów z autyzmem utrzymują, iż podawane leki są całkowicie niesku-
teczne, a mimo to chory przyjmuje je stale od 5 lat. Biorąc pod uwagę koszty, włożony
w leczenie wysiłek oraz częstotliwość występowania i możliwość pojawienia się efek-
tów ubocznych, a także fakt, że leczenie jest nieskuteczne, musimy uznać, że kon-
tynuowanie takiej terapii jest nieuzasadnione. Kilka dostępnych obecnie artykułów
omawia kwestię użyteczności najważniejszych grup leków dla autyzmu (Campbell,
1989), dlatego też nie warto omawiać ich w stopniu większym niż skrótowy.
Podstawa dla komentarzy dotyczÄ…cych terapii lekowych
Obserwacje, które przedstawiam poniżej, oparte są na założeniu, opisanym we
wcześniejszych pracach (Reichelt, 1991, Shattock, 1990 i 1991), że obecność peptydów,
w większości opioidowych, w ośrodkowym układzie nerwowym zmienia proces
neurotransmisji w taki sposób, że przekaz
nictwo między neuronami w większości
6
układów jest blokowane (mimo że w niektórych przypadkach, opisanych w poprzed-
nich wynikach badań, może pojawić się wzmocnienie przekaz
nictwa). Owe blokujÄ…ce
właściwości są konsekwencją stymulacji receptorów presynaptycznych.
Leki wpływające na układ dopaminergiczny
Najczęściej leki neuroleptyczne, blokując receptory postsynaptyczne (zazwy-
czaj D1), zmniejszajÄ… przekaz
nictwo nerwowe w układach dopaminergicznych.
Zakładamy, iż ten rodzaj przekaz
nictwa jest ograniczony u osób z autyzmem i sto-
sowanie tego rodzaju leków wydaje się nie tylko nieuzasadnione, ale wręcz błędne.
Uznaje się, że u chorych na autyzm mogą zaistnieć sytuacje, w których podjęcie tak
drastycznych kroków może być nieuniknione. W takich przypadkach użycie tego
rodzaju leków może być uzasadnione jedynie przez krótki okres czasu. Osoby leczone
takimi środkami mogą zaświadczyć o ich niekorzystnym wpływie na działanie mózgu.
Biorąc pod uwagę prawdopodobieństwo wystąpienia póz
nej dyskinezy, zwiększone
ryzyko pojawienia się epilepsji, obecność czasem dość wyraz
nych dystonii oraz fakt,
że leki te nie są skuteczne w leczeniu autyzmu jako takiego, dalsze użycie silnych
dawek tych specyfików stoi pod dużym znakiem zapytania.
Niektóre leki neuroleptyczne, tj. haloperidol czy sulpirid, wykazują się niezwy-
kłym działaniem, wzmacniając nawet przy niskich dawkach przekaz
nictwo dopami-
nergiczne. Ich działanie może przynieść korzystne rezultaty.
Istnieją środki (tj. bromokryptyna lub lizuryd), których używa się do bezpośred-
niego stymulowania receptorów dopaminergicznych. Uważa się, że wykazują więk-
sze podobieństwo do receptorów presynaptycznych D2 i w mniejszych dawkach
blokujÄ… przekaz
nictwo w układach dopaminergicznych. Większe dawki, jak można
domniemywać, mogłyby przynieść pozytywne efekty. Ta właściwość nie została jed-
nak jeszcze udowodniona.
Leki wpływające na układ serotonergiczny (5-HT)
Często powtarzane doniesienia o tym, że 30 do 40% osób z autyzmem wykazuje
podwyższony poziom serotoniny w surowicy doprowadził badaczy do wniosku, że
należy skoncentrować się właśnie na tym układzie. Myślenie lateralne doprowadziło
do sugestii, że odpowiednim lekiem byłaby fenfluramina (silny neutralizator seroto-
niny, obniżający jej poziom w surowicy). Pokładane w tym leku nadzieje nie zostały
jednak potwierdzone w póz
niejszych badaniach.
Kiedy serotonina jest uwalniana do szczeliny synaptycznej, w większości ulega
wchłanianiu zwrotnemu przez końcówkę presynaptyczną, aby póz
niej zostać użytą raz
jeszcze. Wiele antydepresantów działa jak inhibitory wychwytu zwrotnego, co prowadzi
do sytuacji, w której w szczelinie pojawia się więcej serotoniny do stymulacji recepto-
rów postsynaptycznych. Tego rodzaju leki, jak można wnioskować, pobudzają przekaz
-
nictwo w tych drogach. Ponieważ w szczelinie wzrastają stężenia, serotonina stymuluje
końcówki presynaptyczne i jednocześnie obniża swoje uwalnianie. Skuteczność tego
typu leków zdaje się być bardzo zróżnicowana. U niektórych osób stosowanie leków,
które działają w wyżej opisany sposób (np. imipramin), przynosi pożądane skutki.
U innych pojawiajÄ… siÄ™ jedynie negatywne rezultaty, tj. depresja i wahania nastroju.
Nowe leki z tej grupy, tj. fluoxetin czy fluvoxamine mają także działanie, które-
go charakter jest silnie uzależniony od danego pacjenta i dawki. Jeden z raportów,
7
dotyczÄ…cy kobiety z zaburzeniem obsesyjno-kompulsyjnym, wykazuje bardzo korzyst-
ne rezultaty przy dziennej dawce 200 mg. Gdy dawka została podniesiona do 250mg
dziennie, u pacjentki pojawiły się myśli samobójcze.
Serotonina jest związana z funkcjonowaniem wielu traktów ośrodkowego ukła-
du nerwowego, jednak szczególną rolę w przypadku autyzmu odgrywa jej wpływ
na poziom agresji. Agresja nie jest zjawiskiem anormalnym. Jest zwyczajnÄ… cechÄ…
pewnych stylów życia. Podczas gdy u innych postrzegamy pewne zachowania jako
agresywne, u siebie oceniamy je jako defensywne lub będące przejawem rywalizacji.
Przekaz
nictwo serotonergiczne redukuje tego rodzaju naturalne zachowania, dlatego
jeśli jest ono stłumione, konsekwencją jest przyrost agresji u danej osoby. Od dawna
uważa się, że przekaz
nictwo serotonergiczne mogą redukować opioidy, które sty-
mulują autoreceptory presynaptyczne (znane jako 5-HT1D). Dlatego też lek, który
w przeciwieństwie do serotoniny stymulowałby wybiórczo receptory postsynaptycz-
ne (5-HT1A), mógłby być użyteczny w kontrolowaniu agresji.
Eltoprazine (Duphar) działa właśnie w taki sposób, dlatego uważa się, że może
służyć jako lek uspokajający w kontrolowaniu napadów agresji. Jedno z badań
(Verhoeven 1992) udowodniło jego przydatność na podstawie wyników leczenia 6
z 9 osób z upośledzeniem umysłowym (2 z nich określono jako chore na autyzm). Lek
zaczął tracić swoje działanie po około 5-6 tygodniach z powodu osłabienia receptorów
postsynaptycznych. Należy również podkreślić fakt, że badania na zwierzętach wyka-
zały, że lek ten pobudza zdolności poznawcze.
Benzodiazepiny, tj. diazepam (Valium), pobudzają system GABA. Jak już wcześniej
zauważono, systemy te hamują przekaz
nictwo innych układów, dlatego w sytuacji,
gdy przekaz
nictwo jest niskie samo w sobie, zastosowanie tego rodzaju leków tylko
pogorszy sytuację, zamiast pomóc. Wstępne wyniki potwierdzają pogląd, że leki te
nie dają wymiernych korzyści. Nie oznacza to bynajmniej, że nie działają w pewne-
go rodzaju nagłych sytuacjach. Ich skuteczność w leczeniu objawów autyzmu jest
minimalna.
Beta-blokery (układ noradrenergiczny)
Leki tego typu nie są często stosowane w leczeniu autyzmu w Wielkiej Brytanii.
Z badań Rimlanda wynika, że ich używanie przy obniżaniu poziomu stresu jest
częstsze w USA. W porównaniu z wynikami innych leków, działanie środków tego
typu przynosi satysfakcjonujące rezultaty. Możliwe jest jednak istnienie poważnych
powodów klinicznych dla zaprzestania ich użycia.
Leki przeciwgrzybicze (np. Ketonazol)
Wyniki przedstawione przez Rimlanda dowodzą, że stosowanie tego rodzaju
substancji złożonych może przynieść bardzo dobre rezultaty w tych nielicznych
przypadkach autyzmu, w których warunkowanie choroby związane jest z drożdżycą
(kandydozÄ…).
Inne środki (nietradycyjne)
Dimetyloglicyna (DMG) stała się ostatnio bardziej popularna, a jej działanie, mimo
że nie przeprowadzono jeszcze wystarczająco pewnych badań klinicznych, zysku-
je sobie w pewnych kręgach silne poparcie. Lek ten nie jest dostępny w Wielkiej
8
Brytanii, ale niektórzy rodzice importują go z USA. Ogólne wrażenie, jakie można
odnieść z relacji poszczególnych rodziców jest takie, że lek ten może być skuteczny
szczególnie w przypadku, gdy problemem jest nadpobudliwość. Niektórzy rodzice
zauważyli, że działanie leku osłabia się po pewnym czasie, dlatego mają w zwyczaju
oszczędzać jego dawkowanie na specjalne okazje, tj. święta lub wakacje. W Wielkiej
Brytanii dostępna jest znacznie tańsza od DMG trimetyloglicyna (Betaina). Jest typo-
wym, łatwo dostępnym lekiem na nadpobudliwość u dzieci. Otrzymałem informację,
że TMG rozkłada się w organizmie do DMG, ale nie udało mi się znalez
ć żadnego
potwierdzenia ani dla tej opinii, ani dla jej efektów w leczeniu autyzmu.
Dieta
Knivsberg, Reichelt i ich norwescy współpracownicy wielokrotnie donosili o sku-
teczności diety bezkazeinowej i/lub bezglutenowej w kontrolowaniu objawów
autyzmu. Pełne omówienie tego tematu dostępne jest w ich prezentacjach. O ile mi
wiadomo, nie prowadzono żadnych innych badań. Jestem w stałym kontakcie z kil-
kunastoma osobami, które stosowały tego rodzaju metody dietetyczne i zauważyły
korzystne rezultaty. Być może u innych wystąpiły efekty negatywne, brak jednak
jakichkolwiek raportów na ten temat. Jak dowodzą badania Rimlanda, podobne testy
mogą przynieść wymierne efekty.
Suplementy diety
Tak witaminy (B3, B6, C), jak i pewne aminokwasy, np. tryptofan (biochemiczny
prekursor serotoniny, obecnie zakazany na terenie Wielkiej Brytanii) oraz minerały
(magnez, cynk) mają swoich zwolenników. Istnieją zarówno wiarygodne biochemicz-
ne wytłumaczenia użycia tych związków, jak i dowody ich skuteczności. Nie wolno
także ignorować głosów, sugerujących unikanie rafinowanego cukru. Mechanizm
sprzężenia zwrotnego sprawia, że poziom cukru we krwi ma wpływ na poziom insu-
liny i na wytwarzanie serotoniny oraz działanie neurotransmiterów.
Terapie fizyczne
Związek między biochemicznymi i fizycznymi funkcjami organizmu jest dwoja-
ki. Nieprawidłowości biochemiczne mogą wpływać na czynności organizmu i vice
versa. StÄ…d wiele z terapii, stosowanych w leczeniu autyzmu, ma konsekwencje
biochemiczne.
Jako że uważamy autyzm za konsekwencję wysokiego poziomu peptydów opio-
idowych, niezwykle trudno jest zaakceptować jakąkolwiek terapię, której celem było-
by zwiększenie ich poziomu, po to, by dać chwilową poprawę zachowania pacjenta.
Metoda holding i jej pochodne należą do tej kategorii.
W tej sytuacji intensywne ćwiczenia fizyczne muszą być uznane za problema-
tyczne. Wysoka intensywność ćwiczeń podnosi produkcję opioidów endogennych.
Wielu z nas zna osoby dosłownie  uzależnione od wysiłku fizycznego. Uważam, że
tego rodzaju uzależnienie może występować u osób z autyzmem i terapeuci powinni
zdawać sobie z tego sprawę. Jednocześnie odpowiednio dawkowane ćwiczenia wyda-
ją się dawać osobom chorym na autyzm potrzebny im spokój. Podobnie korzystne
wydają się być techniki ograniczające, tj. maszyna ściskająca Temple Grandin lub
używanie kołdry, jako sposobu rozładowywania potencjalnie agresywnych sytuacji.
9
Należy dodać, że (podobnie jak w przypadku leków) takie terapie nie sprawdzają się
idealnie we wszystkich przypadkach, a efekty bywają zróżnicowane. Z pewnością
metody te powinny być stosowane doraz
nie, przez krótki okres czasu. Efekt zwiększo-
nego wytwarzania opioidów będzie wówczas nieznaczny, w porównaniu z metodą
holding.
Potencjał terapii uzupełniających, takich jak akupunktura, refleksologia czy gła-
skanie, pozostaje wciąż tematem do dalszych badań. Działanie znieczulające aku-
punktury uważa się za rezultat uwalniania naturalnych peptydów opioidowych.
W normalnej sytuacji nie uznano by tego za czynnik sprzyjajÄ…cy w autyzmie, jednak
jeśli leczenie przeprowadza się w inny sposób, istnieje prawdopodobieństwo, że
poziom naturalnych opioidów zostaje obniżony, co jest korzystne dla pacjenta. Coraz
powszechniej stosowana w Wielkiej Brytanii jest aromaterapia. Jej pozytywne dzia-
łanie może wynikać z zalet masażu, lub, jak twierdzą praktycy, z działania olejków
na części mózgu, odpowiedzialne za nastrój. Odpowiednia stymulacja zmysłów, np.
wzroku, słuchu i dotyku, może przynieść liczne korzyści. O ile mi wiadomo, skutecz-
ność takich praktyk nie została jeszcze odpowiednio sprawdzona, ale obserwacje
empiryczne zdają się dowodzić, że tego rodzaju stymulacja (np. metodą Snoezelen)
przynosi chorym uspokojenie.
Wnioski
Stopniowo zbliżamy się do zrozumienia niektórych biologicznych czynników
wywołujących autyzm, dlatego możemy myśleć o rozwijaniu rozsądnych terapii.
Jednak nadal brakuje wiedzy, by z dużą dozą prawdopodobieństwa przewidzieć, jak
poszczególni pacjenci będą reagować na konkretne metody. Żadna terapia nie jest
uniwersalna, a sztywne stosowanie jednej teorii, czy to dotyczÄ…cej leczenia, czy terapii
pedagogicznych, wydaje siÄ™ bezcelowe i niekorzystne dla osoby chorej.
Terapie niewykorzystujące stosowania leków mogą mieć ważne konsekwencje
biologiczne. Skoro naszym celem jest stworzenie jak najskuteczniejszych metod lecze-
nia, istotne jest, byśmy zawsze potrafili połączyć wiedzę o biochemii ze znajomością
psychologii, edukacji i medycyny. Terapeuci muszą być gotowi różnicować swoje
podejście w zależności od objawów i zmian, jakie obserwują na bieżąco. Muszą umieć
przyznać się do błędu i zrezygnować z terapii, gdy jest ona nieskuteczna. Co najważ-
niejsze, przede wszystkim powinni pozostać otwarci na całą gamę możliwości.
Bibliografia.
Campbell M., Perry R., Malone R.P. (1989) Pharmacotherapy of Adolescent Problems, in Gillberg C. (Ed) Diagnosis
and Treatment of Autism. Plenum, New York, 383-403.
Christensen L., Redig C. (1993)  Effect of Meal Composition on Mood. Behavioral Neuroscience 107 (2) 346-353.
Reichelt K.L., Knivsberg A-M., Lind G., Nodland M. (1991)  Probable Etiology and Possible Treatment of Childhood
Autism. Brain Dysfunction 4 (6) 308-319.
Scifo R., Battincane N., Quattropani M.C., Spoto G., Marchetti B. (1991)  A Double-Blind Trial with Naltrexone in
Autism. Brain Dysfunction 4 (6) 301-307.
Shattock P., Kennedy A., Rowell F., Berney T. (1990)  Role of Peptides in Autism and Their Relationships with
Classical Neurotransmitters. Brain Dysfunction 3 (5-6) 328-345.
Shattock P., Lowdon G. (1991)  Proteins Peptides and Autism Part 2: Implications for the Education and Care of People
with Autism. Brain Dysfunction 4 (6) 323-334. Verhoeven W.M.A.,
Tłumaczył Miłosz Wojtyna
10
2.
Rezultaty terapii ruchowej w kształtowaniu się
zdolności motorycznych osób z zespołem Aspergera*
Zbigniew Szot  Akademia Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku
Karolina Grechuta  Zespół Szkół nr 4 w Pruszczu Gdańskim
Wstęp
Idea sprawdzenia rezultatów postępu w kształtowaniu się zdolności motorycz-
nych osób z zespołem Aspergera powstała w 2008 roku. Inicjatorem tego pomysłu
było Stowarzyszenie Osób z Zespołem Aspergera w Warszawie. Badania przepro-
wadzono w Akademii Wychowania Fizycznego i Sportu w Gdańsku, ze względu na
doświadczenia jakie wynikały z badań terapii ruchowej osób autystycznych, a także
dysponowanie zespołem profesjonalistów z zakresu metodologii badań i aparatury
pomiarowej.
W artykule starano się odpowiedzieć na dwa pytania:
" czy pod wpływem zastosowanej terapii metodą stymulowanych seryjnych
powtórzeń ćwiczeń (SSP), nastąpił postęp w kształtowaniu się zdolności moto-
rycznych u osób z zespołem Aspergera?
" które z badanych parametrów, charakteryzujących zdolności motoryczne, roz-
winęły się najbardziej?
W celu weryfikacji pytań zastosowano test Progress Assessment Chart (PAC).
W teście tym zdolności motoryczne przedstawiono w postaci pięciu parametrów:
lokomocji, zręczności, skoczności, rzutów i równowagi. Zdolności motoryczne
(cechy) są ważne, bowiem warunkują ruchowe zachowanie człowieka w rozwoju
ontogenetycznym1.
W pracy tej lokomocję oceniano poprzez samodzielne wejście i zejście ze schodów.
Poprzez to ćwiczenie dziecko poznaje przestrzeń, rodzaj podłoża, podejmuje decyzję
o wejściu w górę lub zejściu w dół. W ten sposób kształtują się nawyki ruchowe przy-
datne w życiu codziennym. Np. nawyki te u dziecka 4 letniego są ważne, bowiem
jego aktywność przejawia się w 70% w ruchu, 15% w mowie i ruchu a w samej
mowie w 15%2. Ważność lokomocji przejawia się również w długości kroku. W 10 r.
* Artykuł jest wycinkiem szerszego opracowania autorów Z. Szota, J. Błeszyńskiego, C. Spechta i K.
Grechuty przygotowanego do druku pt.: Terapia ruchowa osób z zespołem Aspergera  implikacje
praktyczne.
1
J. Barankiewicz, Leksykon wychowania fizycznego i sportu szkolnego WS i P, Warszawa 1998 (red.
K.Zuchora) s. 191
2
Z. Gilewicz, Teoria wychowania fizycznego i sportu szkolnego. S i T Warszawa 1964, s. 179
11
życia długość kroku dziecka zwiększa się przeszło czterokrotnie, a szybkość biegu
pięciokrotnie3.
Zwrócić należy również uwagę na zdrowotne działanie ucisku stóp podczas ćwi-
czeń lokomocyjnych, bowiem każda stopa posiada ponad 30 punktów, które pozy-
tywnie oddziaływają na narządy wewnętrzne człowieka takie jak: oczy, uszy, jelita,
nerwy, splot słoneczny, płuca, serce, żołądek i inne.
Zręczność zawiera w sobie zarówno siłę i szybkość. Jak pisze Z. Gilewicz  jest ona
wykładnikiem ludzkiego intelektu, wyrastającego na tle życia jednostek, ale intelektu
ściśle powiązanego z mechanizmem somatycznego życia& u podstaw zręczności,
leżą związki czasowe między sferą percepcji i sferą działania 4. W naszym przypadku
zręczność sprawdzaliśmy poprzez kopanie piłki, oceniając podobnie jak inne parame-
try, wykonane ćwiczenie w skali 0-5, z dokładnością do 0,1 pkt.
Kolejnym parametrem charakteryzującym motorykę człowieka jest skoczność
określaną jako zdolność do pokonywania oporu zewnętrznego lub przeciwdziała-
nie mu kosztem mięśni, innymi słowy jest ona iloczynem masy i przyspieszenia5.
Pojęcie skoczności wiąże się z siłą jako istotnym parametrem zdolności motorycznej,
decydującym o zachowaniu dowolnego układu ciała w przestrzeni i warunkującym
jego możliwości w zakresie nadawania przyspieszenia własnemu ciału i jego czę-
ściom6. Skoczność w teście PAC sprawdzana była poprzez umiejętność podskoków
w górę z odbicia obunóż z pomocą terapeuty i umiejętność przeskoku obunóż przez
przeszkodÄ™.
Rzut sprawdzano umiejętnością celowania piłką w tarczę. Parametrem tym spraw-
dzano: orientację przestrzenną, chwyt przyboru (piłki) i koordynację: ręka  oko 
tarcza  decyzja.
Równowaga jest składową koordynacji ogólnej. W teście PAC sprawdzano umie-
jętność zachowania równowagi przy pomocy trzech ćwiczeń: we wspięciu na palcach
z równoczesnym pochyleniem w przód z ramionami założonymi lub splecionymi
w tył, umiejętność zachowania równowagi we wspięciu na palcach w przysiadzie
i umiejętność wytrzymania wspięcia na palcach w czasie 5s. w 10 próbach. W badaniu
wzięło udział 10 osób w wieku od 4-14 lat.
Wyniki
Przedstawiono je w postaci dwóch tabel zawierających stan ruchowy przed ćwi-
czeniami (tab. 1) i po ćwiczeniach (tab. 2).
3
Z. Gilewicz, ibid., s. 177
4
Z. Gilewicz, Teoria wychowania& op.cit., s. 207
5
J. Barankiewicz, Leksykon& , op.cit., s. 308
6
Z. Gilewicz, op.cit., s.189  199. Por. W.S. Erdmann, Cechy motoryczne oraz ich szybkość i wytrzy-
małość. AWF Gdańsk 1992
12
Tab. 1. Stan ruchowy osób z zespołem Aspergera wg. testu (PAC) przed zastosowaniem terapii
ruchowej (N = 10).
INICJAA
Y
LOKOMOCJA ZR
CZNOŚĆ SKOCZNOŚĆ RZUTY RÓWNOWAGA SUMA ŚREDNIA
Lp. BADANYCH
OSÓB
a b c d e f g h i "
1. A.A 4,5 4,5 4,8 4,5 4,5 5,0 5,0 4,9 4,5 42,2 4,69
2. I.D 5,0 4,5 4,8 3,9 4,5 4,7 4,4 3,7 4,0 39,5 4,38
3. G.G 4,8 4,4 4,5 3,9 4,5 5,0 4,8 4,5 4,8 41,2 4,58
4. P.G 5,0 5,0 5,0 4,5 4,5 4,5 4,8 4,5 4,5 42,3 4,70
5. A.J 4,5 4,5 4,7 1,0 2,9 3,5 1,0 0 0,9 23,0 2,55
6. T.J 4,0 4,0 5,0 3,9 3,9 4,5 2,5 0,2 1,0 29,0 3,22
7. J.K 5,0 5,0 5,0 5,0 5,0 5,0 4,5 4,5 4,7 43,7 4,85
8. I.P 5,0 5,0 5,0 4,8 4,8 5,0 4,7 4,0 4,8 43,1 4,79
9. A.S 4,5 4,4 4,8 3,0 2,5 3,0 3,9 2,9 0,9 29,9 3,32
10. A.Sz 4,5 4,5 5,0 4,8 4,5 4,5 4,5 3,5 3,9 38,8 4,31
Legenda: dotyczy tab. 1 i 2. wszystkie próby oceniono w skali 0  5 z dokładnością 0,1 pkt;
a  samodzielne wejście po schodach
b  samodzielne zejście ze schodów
c  umiejętność kopania piłki
d  umiejętność podskoku w górę z odbicia obunóż z pomocą terapeuty
e  umiejętność przeskoku obunóż przez przeszkodę, sznur
f  umiejętność rzutu woreczkiem gimnastycznym do celu
g  umiejętność zachowania równowagi we wspięciu na palcach z równoczesnym pochyleniem
w przód z RR założonymi na plecach
h  umiejętność zachowania równowagi we wspięciu na palcach w przysiadzie
i  umiejętność wytrzymania wspięcia na palcach w czasie 5 sek.
Z danych tabelarycznych wynika, że suma uzyskanych rezultatów badanych
osób mieści się pomiędzy 23,0  43,7 pkt., przy czym większość osób uzyskała wyniki
powyżej 38,0 pkt. Najlepsze średnie arytmetyczne dziewięciu prób uzyskały osoby
oznaczone inicjałami (J.K  4,85 pkt. i J.P  4,79 pkt.). Uzyskane rezultaty stanowiły
punkt wyjścia dla porównania ich z wynikami po zastosowaniu trzymiesięcznej tera-
pii ruchowej (tab. 2).
Tab. 2. Stan ruchowy osób z zespołem Aspergera wg. testu (PAC) po zastosowaniu terapii
ruchowej (N = 10).
INICJAA
Y
LOKOMOCJA ZR
CZNOŚĆ SKOCZNOŚĆ RZUTY RÓWNOWAGA SUMA ŚREDNIA
Lp. BADANYCH
OSÓB
a b c d e f g h i "
1. A.A 4,9 4,9 5,0 4,7 5,0 5,0 5,0 5,0 4,8 44,3 4,92
2. I.D 5,0 5,0 4,9 4,2 4,7 5,0 4,5 4,5 4,9 42,7 4,74
3. G.G 4,9 4,6 4,8 4,5 4,7 5,0 4,9 4,8 5,0 43,2 4,80
4. P.G 5,0 5,0 5,0 4,5 4,7 *4,0 5,0 4,8 5,0 43,0 4,78
5. A.J 4,7 4,8 4,8 4,0 4,5 4,2 4,5 0,9 4,5 36.9 4,10
6. T.J 4,5 4,5 5,0 4,5 4,7 4,0 4,5 2,5 3,5 39,4 4,34
7. J.K 5,0 5,0 5,0 5,0 5,0 5,0 4,7 4,8 5,0 44,5 4,94
8. I.P 5,0 5,0 5,0 4,9 4,8 5,0 4,8 4,1 4,9 43,5 4,83
9. A.S 4,5 4,5 5,0 4,5 4,5 4,5 4,7 3,5 1,0 36,7 4,10
10. A.Sz 4,7 4,8 5,0 5,0 5,0 4,5 4,6 3,7 4,5 41,8 4,64
Porównując je z wynikami pierwotnymi należy stwierdzić postęp u prawie
wszystkich ćwiczących, czego wyrazem jest suma uzyskanych punktów, oscylująca
pomiędzy 36,7  44,5 pkt. Zanotowano również lepsze średnie arytmetyczne u więk-
szości osób, wahające się od 4,10  4,94 pkt.
13
Dane tabelaryczne dokumentujÄ… odpowiedz
na pierwsze pytanie, że pod wpły-
wem systematycznej terapii ruchowej nastąpił postęp w kształtowaniu się zdolności
motorycznych u większości badanych.
W celu odpowiedzi na drugie pytanie, uśredniono rezultaty dla całej grupy, by
w ten sposób wykazać różnice pomiędzy parametrami i wychwycić te zdolności, które
rozwinęły się najbardziej (wykres 1).
Wykres 1. Uśrednione rezultaty dla całej grupy pięciu testów przed i po zastosowaniu terapii
ruchowej prowadzonej metodÄ… SSP.
5 5
4,9
4,8 4,8
4,7
4,6 4,6 4,6
4,5
4,4
4,3
4,2 4,2
4
3,8
3,6 3,6
3,4
3,2
3
12345
LOKOMOCJA ZR
CZNOŚĆ SKOCZNOŚĆ RZUTY RÓWNOWAGA
przed terapiÄ… po terapii
Z danych przedstawionych na wykresie 1 wynika, że po terapii ruchowej we
wszystkich zdolnościach motorycznych nastąpił postęp. Największy w równowadze
i skoczności, a w dalszej kolejności w lokomocji, zręczności i rzutach.
Konkluzje
PodsumowujÄ…c rezultaty indywidualne terapii ruchowej uzyskane przez osoby
z zespołem Aspergera należy stwierdzić, że w zdecydowanej większości zanotowano
postęp w kształtowaniu się zdolności motorycznych pod wpływem ćwiczeń.
Z rejestru danych wynika, że największy postęp zanotowano u wszystkich osób
w rozwoju równowagi. Jest to bardzo ważne spostrzeżenie, gdyż zdolność ta jest
jedną ze składowych koordynacji, tak potrzebnej w rozwoju wielu obszarów dzia-
łalności dziecka. Podobny postęp zanotowano w rozwoju skoczności, rejestrowanej
poprzez podskok w górę i przeskok przez przeszkodę. Okazało się, że zdolność tę
można udoskonalać poprzez systematyczne ćwiczenia. Najmniejszy postęp stwier-
dzono w rozwoju lokomocji. Brak spektakularnego postępu należy tłumaczyć faktem,
że zdolność ta była rozwijana bezwiednie w codziennym życiu, w trakcie rozwoju
14
osobniczego, poprzez poruszanie się (chód). Podczas pierwszego badania dzieci osią-
gały rezultaty zbliżone do maksymalnych: od 4,0  5,0 pkt.
Porównując uzyskane wyniki badań dzieci z zespołem Aspergera i wyniki dzieci
z autyzmem należy stwierdzić, że rezultaty podobne są w niektórych sferach, takich
jak lokomocja i równowaga, aczkolwiek dzieci autystyczne potrzebują zdecydowanie
więcej czasu dla ich osiągnięcia. Różnica ta prawdopodobnie wynika z większego stop-
nia upośledzenia osób z autyzmem i problemów w komunikowaniu się z otoczeniem.
Potwierdzeniem tej tezy są wyniki badań przeprowadzonych wśród osób z cechami
autystycznymi, które uzyskały lepsze rezultaty niż osoby typowo autystyczne 7.
Należy również zaznaczyć, że uzyskane wyniki w teście PAC nie były wykony-
wane w tym samym czasie, przez te same osoby, z tego względu mogą być pomię-
dzy nimi pewne różnice. Ponadto wykonywany test PAC należy do grupy narzędzi
pomiarowych obarczonych znaczącym błędem statystycznym, tym bardziej, że bada-
nia zostały przeprowadzone na niewielkiej liczbie osób i stanowią jedynie przyczynek
do dalszej eksploracji naukowej.
Ważną wskazówką mającą wpływ na końcowe rezultaty jest rzetelność prowadzo-
nych ćwiczeń w domu rodzinnym lub placówkach terapeutycznych. Wśród dzieci,
których rodzice i terapeuci solidnie pilnowali wykonywania ćwiczeń, zanotowano
znaczny postęp. Np. Paweł  chłopiec autystyczny, który w okresie 3 miesięcy został
poddany intensywnym ćwiczeniom metodą SSP usamodzielnił się w wykonywaniu
poleceń, poprawił równowagę statyczną jako komponent koordynacji ruchowej,
a także umiejętność przeskoków przez przeszkodę8. Opisany chłopiec poddawany
systematycznym ćwiczeniom przez okres 3 lat nauczył się pływać, a dystans 25m
pokonał stylem grzbietowym w czasie 32 s.9.
Celem aplikacyjnym tych badań było pokazanie rodzicom, opiekunom i tera-
peutom sensu prowadzenia terapii ruchowej. Równolegle z prowadzoną terapią
ruchową rozwija się komunikacja, która decyduje o jakości życia i odnalezieniu się
jednostki w społeczeństwie. Problem ten jest bardzo ważny i wymaga dodatkowego
opracowania.
7
Z. Szot, Autyzm. Terapia ruchowa, badania interdyscyplinarne. AWFiS w Gdańsku 2004, s.118.
8
K. Grechuta, Postęp w usprawnieniu chłopca autystycznego pod wpływem ćwiczeń ruchowych 
studium przypadku. [ W:] Autyzm, Półrocznik nr 6/2007, Fundacja Dom Rain Mana, s. 23 - 29
9
Muchowski J. [2005] Efekty terapii ruchowej dziecka autystycznego. Katedra Teorii, Metodyki
Gimnastyki i Ćwiczeń Muzyczno  Ruchowych AWFiS w Gdańsku. Praca magisterska (promotor:
prof. Dr hab. Z. Szot)
15
3.
Wspinaczka skałkowa terapią dla osób z autyzmem
Anna Dobrowolska
Wspinaczka skałkowa  sport ekstremalny  dla osób z autyzmem? Tak, jak
najbardziej!
Jestem matkÄ… 20-letnigo syna, od 4 lat uczestniczymy w obozach rehabilitacyjno
 wspinaczkowych, organizowanych przez Fundację Czarodziejska Góra. Obozy te
odbywajÄ… siÄ™ w Parku Krajobrazowym w Rudawach Janowickich, pod Karkonoszami,
w województwie dolnośląskim. Przepiękne tereny, wspaniałe widoki, cudowna
atmosfera panująca wśród uczestników, to niezaprzeczalne atuty obozu.
Kuba od początku (od pierwszego obozu) znalazł swoją pasję  wspinanie się na
skały. Syn czuje radość i satysfakcję ze zdobycia kolejnej ściany. Od czterech lat uczest-
nictwo w obozie stanowi dla niego przez cały rok ogromną motywacją do nauki.
W trakcie wspinaczki, w ekstremalnych warunkach, osoby z autyzmem pokonujÄ…
własne lęki, spełniają swoje marzenia i ambicje.
Pozytywne efekty tych zajęć przerosły moje oczekiwania. U Kuby poprawiła się
koncentracja i koordynacja ruchowa. Dzieci uczą się dyscypliny i współpracy, wyko-
nywania nietypowych poleceń, przełamują bariery w komunikowaniu się z nieznany-
mi dotąd osobami, uczą się ufania innym ludziom i wiary w swoje umiejętności.
Osoby uczestniczące w obozie objęte są wszechstronną opieką instruktorsko-tera-
peutyczną. Poziom usługi świadczonej przez Fundację jest niezwykle wysoki i profe-
sjonalny. Wszyscy niepełnosprawni uczestnicy obozu traktowani byli jednakowo, bez
względu na stopień zaburzenia. Instruktorzy, rodzice i opiekunowie byli nastawieni
na rozmowę i kontakt z osobą autystyczną, a one same czuły przynależność do tej
niezwykłej grupy, otwierali się na innych i na swój sposób opowiadali o przeżytych
doznaniach w trakcie wspinaczki.
Oprócz wspinaczki, całodziennych wypraw w góry, organizowane były pokazy
filmów, pogadanki, ogniska, wspólne śpiewy i zabawy.
To wszystko miało duży wpływ na rozwój społeczny naszych dzieci. Było bardzo
efektywną formą terapii ruchowej i stanowiło doskonałe uzupełnienie całorocznych,
rutynowych zajęć edukacyjnych.
16
4.
Konferencja
Zbigniew Szot
AWFiS Gdańsk
W dniach 4 - 5 grudnia 2009 r. odbyła się w Poznaniu w Uniwersytecie im. Adama
Mickiewicza Międzynarodowa Konferencja Naukowa pod nazwą  Systemowe podej-
ście we wspomaganiu rozwoju, edukacji, życia zawodowego i społecznego osób z
autyzmem i zespołem Aspergera . Uczestnikami konferencji byli terapeuci, rodzice,
nauczyciele akademiccy i studenci w liczbie ok. 250 osób. Organizatorzy zadbali o sze-
roki zakres tematyczny, który umożliwił wieloaspektowe podejście do wspomagania
rozwoju i edukacji tych osób.
Między innymi rozwinięto problematykę diagnozowania i tu odnotowałem
ważne wystąpienia prof. J. Kruk-Lasockiej i B. Bartosik, a także J. Lisiak. Ciekawie
przedstawiała się sesja zatytułowana  Szkolna edukacja dzieci z autyzmem w róż-
nych formach , w której na wyróżnienie zasłużył referat dr A. Wojciechowskiej pt.
 Doświadczenia relacji z rówieśnikami przez młodzież z zespołem Aspergera , gdzie
autorka zaprezentowała badania uzasadnione rzetelną metodologią. Wiele miejsca
poświęcono formom wspomagania rozwoju. W tej sesji do interesujących wystąpień
zaliczono referat mgr Iwony Palickiej pt.  Metoda integracji sensorycznej w terapii
osób z autyzmem  fakty i mity , mgr Anny Kolan-Zwolińskiej przedstawiającej tera-
pię z udziałem delfinów, a także wystąpienie autora niniejszego artykułu, dotyczące
terapii ruchowej osób o rzadkich zespołach rozwojowych.
Z zainteresowaniem wysłuchałem też referatów, które dotyczyły własnych
doświadczeń. Wymienić tu należy referat dr S. Minczakiewicz, w którym autorka
przedstawiła refleksje nad dorastaniem, dorosłością i przemijaniem, jak również mgr
D. Kłopockiej z Gdańska, w którym autorka prezentowała możliwości stymulacji roz-
woju przez muzykę, jako procesu ruchowego i niektóre fragmenty swojego wystąpie-
nia ilustrowała fantastyczną grafikę. Środowisko gdańskie reprezentowały również
M. Marszałek i P. Gołaska, wygłaszające referaty dotyczące kształtowania zachowań
dziecka autystycznego.
Z przeglądu wygłoszonych referatów wynika, że w zdecydowanej większości
brak było prób uogólnienia i konstruowania syntezy poruszanych zagadnień. Próbę
badań i systemowego ujęcia zagadnień edukacji podjęli w swoim wystąpieniu Danuta
i Maciej Oksztulscy, a także Anna Lubomirska, która zaobserwowała, że przy dobrej
koordynacji, którą można kształtować poprzez ukierunkowany ruch, generalizację
bodz
ców u dziecka można osiągnąć przy pomocy metod dyrektywnych.
17
5.
O  Materii Autyzmu  recenzja
Maria Dąbrowska-Jędral
Wice Prezes Fundacji Rozwiązać Autyzm
 Materia Autyzmu autorstwa Judith Bluestone to coś więcej niż książka.
To podróż do świata osób z autyzmem. Świata niezwykle fascynującego, nam tak
zwanym neurotypowym, nieznanego. Świata momentami przerażającego, gdy uświa-
damiamy sobie, z czym borykają się autyści.
To bardzo potrzebna na polskim gruncie pozycja. Tłumaczy, jak działa mózg-
umysł-ciało-duch, dzięki czemu nie tylko łatwiej nam zrozumieć, z czego mogą
wynikać nietypowe zachowania osób z autyzmem, ale przede wszystkim sprawia,
że patrzymy na te osoby z szacunkiem. Uznajemy wysiłek, jakiego wymaga od nich
przetrwanie każdego dnia, bo dla wielu egzystencja w  naszym świecie polega wła-
śnie na przetrwaniu.
Autorka z analityczną, typową dla osoby z autyzmem precyzją, rozkłada na czyn-
niki pierwsze poszczególne elementy układu nerwowego, po to, by póz
niej holistycz-
nie je poskładać. Ukazuje połączenia pomiędzy nimi i współzależności, dzięki czemu
możemy ujrzeć neurologię osób z autyzmem w nowym świetle. Stosuje nieco uprosz-
czeń, które mogą razić neurologów, fizjologów czy anatomów, jednakże nie zubaża to
jej wartości merytorycznej, a dla nieprofesjonalistów, mimo zawiłego tematu, czyni
bardzo przystępną w odbiorze. Podczas lektury książki  dziwne osoby z autyzmem
zaczynają się jawić jako zwyczajnie ludzkie, bliższe nam i bardziej nam podobne.
Mające podobne pragnienia, żeby inni po prostu akceptowali je takimi, jakie są. A że
ich umysł działa nieco inaczej? Cóż& tak już jest.
 Materia Autyzmu jak i caÅ‚a metoda HANDLE® emanuje szacunkiem dla drugiego
człowieka, niezależnie od tego, jak bardzo zaburzone jest jego funkcjonowanie. Pogubionym
rodzicom pozwala dostrzec w dziecku mocne strony, dajÄ…c tym samym nadziejÄ™.
Judith Bluestone zwano  zaklinaczką autyzmu ze względu na jej umiejętność
nawiązania z autystami szczególnego porozumienia. Większości trudności, z którymi
przychodzili do niej pacjenci, sama doświadczyła w swym autystycznym życiu, dzię-
ki czemu łatwiej jej było ich zrozumieć. Wiele ćwiczeń, które opisuje w książce oraz
innych stosowanych w programie HANDLE® stworzyÅ‚a najpierw dla siebie, a potem
je udoskonalała, stosownie do potrzeb. Niezmiennie zachwyca ich prostota, logika,
a także skuteczność.
Niezależnie od tego, jaką metodą pracujemy i jakie mamy poglądy na temat trudności
osób z autyzmem, warto się nad  Materią pochylić. Osobiście uważam, że to obowiązko-
wa lektura dla każdego, kto ma jakąkolwiek styczność z osobami z autyzmem, ale także
dla wszystkich, którzy chcą lepiej zrozumieć funkcjonowanie układu nerwowego.
Książka dostępna jest na stronie sklepu internetowego Fundacji Rozwiązać Autyzm:
www.sklep.rozwiazacautyzm.pl.
18
6.
Stany patologiczne układu pokarmowego u dzieci z autyzmem
 analiza i leczenie.
Artur Krigsman
Thoughtful House Center for Children in Austin, Texas, USA
Od siedmiu lat zajmuję się leczeniem dzieci z ASD (spektrum zaburzeń autystycz-
nych). U setek pacjentów, u których przeprowadzałem endoskopię, zaobserwowałem
wiele zmian chorobowych przewodu pokarmowego. Celem niniejszej pracy jest
analiza obserwacji porządku anatomicznego (od jamy ustnej do okrężnicy) i przedsta-
wienie danych, zebranych podczas leczenia dzieci z ASD. Część zmian chorobowych
jest niezwykle charakterystyczna dla dzieci tej grupy, inne występują nie rzadziej niż
u dzieci neurotypowych.
Już w gardle może występować hiperplazja grudek chłonnych (LNH). W takim
przypadku węzły chłonne  grupki komórek układu odpornościowego  powiększają
siÄ™ (zjawisko tzw. hipertrofii) w odpowiedzi na dany patogen. Odpowiedz
immu-
nologiczna może być wywołana kontaktem z występującymi na co dzień wirusami,
pierwotniakami, bakteriami, alergenami pokarmowymi lub innymi czynnikami
o nietypowym charakterze. Powiększenie grudek limfatycznych może być wywołane
jakimkolwiek rodzajem odpowiedzi immunologicznej, lecz mimo że nie jest to zjawi-
sko nietypowe, stan ten nie powinien utrzymywać się zbyt długo. Innymi słowy, nale-
żałoby oczekiwać, że wraz z usunięciem wywołującego reakcję antygenu odpowiedz

immunologiczna powinna zaniknąć.
Rys.1. Podniebienie miękkie z nadmierną hiperplazją grudek chłonnych (LNH).
Guzki w podniebieniu miękkim (Rys. 1) to właśnie powiększone grudki chłonne.
Każdy anestezjolog lub otorynolaryngolog z łatwością zauważy, że taki poziom LNH
19
nie mieści się w normie  nie występuje u zdrowych dzieci. Ten element wskazuje (już
w początkowej części układu pokarmowego), że u dzieci z tym objawem przebiega
intensywna reakcja immunologiczna. Nie oznacza to, że mamy do czynienia z choro-
bÄ… - LNH nie jest schorzeniem sama w sobie, jest po prostu intensywnÄ… w przebiegu
reakcją odpornościową.
Choroby przełyku.
Rys. 2. Typowy przełyk ze zdrowym śluzówkowym układem naczyniowym.
Otwór pośrodku zdrowego przełyku, widoczny na rys. 2, to początek wpustu do
żołądka. Warto zwrócić uwagę, że ma kolor różowy, wykazuje się też prawidłową
strukturą naczyń krwionośnych, nie widać żadnych istotnych wgłębień.
W przełyku dzieci ze schorzeniem można często obserwować zapalenie przełyku,
wywołane nagromadzeniem granulocytów eozynochłonnych. Różnica między tym
rodzajem zapalenia, a eozynofilowym zapaleniem przełyku dotyczy liczby granulo-
cytów eozynochłonnych (rodzaj białych komórek krwi - komórki nacieku zapalnego)
w polu widzenia. Typowy zakres dla przełyku wynosi między 0 a 2. U większości
dzieci z ASD, którym przeprowadziliśmy endoskopię górnego odcinka przewodu
pokarmowego, wskaz
nik ten wynosił między 5 a 15 (co wskazuje na zapalenie prze-
łyku, wywołane nagromadzeniem granulocytów eozynochłonnych). Często spotyka
się również wartości powyżej 20. Mimo że zapalenie przełyku, wywołane zarzuca-
niem treści żołądkowej, również może prowadzić do wzrostu liczby granulocytów
eozynochłonnych w błonie śluzówkowej, inne cechy charakterystyczne dla tego
rodzaju zapalenia nie występują. Jeśli w polu widzenia da się zauważyć więcej niż
20 granulocytów eozynochłonnych, mamy do czynienia z klasycznym przypadkiem
eozynofilowego zapalenia przełyku. Podobna sytuacja nie ma miejsca w przypadku
refluksu żołądkowo-przełykowego.
20
Rys. 3. Przełyk z nagromadzeniem granulocytów eozynochłonnych
z liniowymi smugami.
Jednym z najczęstszych zjawisk, widocznych podczas endoskopii w przełyku
z nagromadzeniem granulocytów eozynochłonych, są liniowe pasma guzowatego
typu (rys.3). W żadnym wypadku nie wolno twierdzić, że tego rodzaju zbyt intensyw-
na reakcja odpornościowa jest czymś normalnym. Biopsje potwierdzają, że chodzi tu
o reakcjÄ™ immunologicznÄ…. Pozostaje kwestiÄ… otwartÄ…, czy jest to reakcja alergiczna
(czyli wykorzystujÄ…ca IgE  immunoglobuliny E) czy inna reakcja, nie wykorzystujÄ…ca
reagin (IgE).
Klasyczne przypadki refluksu żołądkowo-przełykowego (GERD) występują u dzie-
ci z ASD bardzo często. Refluks to objaw, nie podstawowa diagnoza  pojawia się, gdy
coś  jest nie tak . Jeśli jelita nie są w stanie skutecznie przemieścić pokarmu w dół od
ust do odbytu, pojawia się refluks. Upośledzona motoryka przewodu pokarmowego
jest tak powszechna u dzieci z ASD, że niemal wszystkie przypadki, z którymi się spo-
tkałem, wykazywały pewien stopień klinicznego (choć niekoniecznie histologicznego)
refluksu.
Nadżerkowe zapalenie przełyku występuje, gdy uszkodzenie wywołane refluk-
sem jest niezwykle silne. Budowa przełyku sprawia, że jest on wrażliwy na kwas
chlorowodorowy, zgromadzony w żołądku. Działanie kwasu zawsze musi powodo-
wać silne uszkodzenia. W przypadku nieleczenia przez dłuższy czas może zaistnieć
ryzyko pojawienia się tzw. przełyku Barretta. Komórki błony śluzowej w dolnej części
przełyku zmieniają się, zwykle w wyniku chronicznego wystawienia na działanie
kwasu żołądkowego. U pacjentów z błoną śluzową typu Barretta występuje zwięk-
szone ryzyko pojawienia się raka przełyku. U zdecydowanej większości pacjentów
ze schorzeniem Barretta, wykształcającym się w wieku dojrzałym, nie pojawia się
rak, jednak mamy naprawdÄ™ niewiele danych na temat tego schorzenia u dzieci.
Przypadki pojawienia się przełyku Barretta u dzieci są czymś niezwykle rzadkim 
niemal o takich nie słyszano. Schorzenie to może pojawić się w wyniku długich lat
wystawienia przełyku na działanie refluksu. Przypadki pojawienia się tej dolegliwości
u dzieci z ASD mogą sugerować, że refluks jest niezwykle silny, albo że powodem
zapalenia jest inny czynnik immunologiczny.
21
Rys. 4 Przełyk Barretta i charakterystyczne  łososiowe plamy.
Wokół wejścia do żołądka widoczne są plamy koloru  łososiowego  to właśnie
błona śluzowa typu Barretta, nasz  drogowskaz . Pod mikroskopem można zaobser-
wować, że składa się z innego rodzaju komórek niż normalna błona śluzowa przeły-
ku. Schorzenie Barretta, jakie obserwujemy u tych dzieci, różni się nieco od klasycz-
nych przypadków, ponieważ często nie towarzyszą mu inne zmiany, pojawiające się
zazwyczaj razem z refluksem, tj. zmacerowanie, zaczerwienienie, zapalenie, sÄ…czenie
się z przełyku w miejscu, gdzie pojawił się Barrett. Tutaj  przylegające tkanki są nie-
naruszone (rys. 4).
Rys. 5. Guzowate zapalenie przełyku.
Na rys. 5 widoczne jest guzowate zapalenie przełyku u 38-letniego autystycznego
pacjenta. Pacjent cierpiał z powodu problemów z układem pokarmowym od 30 lat, aż
do momentu, gdy w ramach badania przeprowadzono biopsję. To najcięższy przypa-
dek, z jakim miałem dotąd do czynienia  uszkodzenia były tak znaczne, że pacjent
żył w nieustannym, porażającym bólu. Czy po rozpoczęciu kuracji dalej cierpiał na
autyzm? Oczywiście, wciąż miał problemy z  normalnym funkcjonowaniem, lecz
ból zniknął. Dalej nie mówił, nie patrzył ludziom w oczy, ale mógł np. pisać e-maile,
korzystać z darów intelektu, których mu przecież nie brakowało. Wiele wiedział
o polityce, wypowiadał się na liczne tematy. To naprawdę niezwykle ciekawa osoba.
Leczenie zmieniło jego życie - wcześniej, gdy odczuwał ból, zaburzenia obsesyjno-
kompulsyjne sprawiały, że zdejmował z siebie ubranie, nie licząc się z tym, gdzie jest.
Był to przecież dorosły mężczyzna, dlatego ludzie reagowali paniką i wzywali policję.
Z tego powodu przestał wychodzić z domu. Dla tak inteligentnej i pełnej zaintereso-
wań osoby wyzbycie się bólu i rozwiązanie problemu nietypowych zachowań było
niezwykłą zmianą na lepsze.
22
Rys. 6. Zapalenie przełyku wywołane zarzucaniem żółci.
Na rys. 6 przedstawiono efekty zapalenia przełyku, wywołanego refluksem żółci.
W dole przełyku można zauważyć mieszaninę żółci i produktów trawienia. Motoryka
była tu obniżona do tego stopnia, że produkty trawienia przedostawały się w górę
układu pokarmowego. Dlatego też oddech tego dziecka miał zapach kału.
Przypadek, z jakim spotykaliśmy się o wiele rzadziej, to H.pylori, bolesna infekcja
bakteryjna, związana z wrzodami żołądka, występująca u przebadanych dzieci z ASD
w miejscu złączenia przełyku z żołądkiem. To dość niecodzienne umiejscowienie, co
więcej, u trojga lub czworga z dzieci w przełyku wystąpiła również drożdżyca, spo-
tykana najczęściej u dorosłych z obniżoną odpornością (np. u osób po przeszczepie,
chorujÄ…cych na raka lub przechodzÄ…cych chemioterapiÄ™).
Jeśli tego typu zmiany w przełyku pojawią się u dzieci neurotypowych, sprawiają
im nieznośny ból. Jednak nawet sprawnie funkcjonujące dzieci z ASD mają problemy
z określeniem i opisaniem fizycznych doznań. Nietrudno więc wyobrazić sobie, jak
bardzo skomplikowana staje się sytuacja w przypadku dzieci, które nie mówią. Nie
umiejąc wytłumaczyć, co im dolega, dzieci często dostają napadów złości, wskazują
na gardło i biją się w piersi. Bywają podenerwowane po posiłkach, czasem w ogóle
unikają przyjmowania pokarmu, którego przełykanie boli. Ich rodzice wiedzą, że mają
inteligentne dzieci, które robią każdą rzecz z określonego powodu i nawet momenty
ich pobudzonego zachowania rzÄ…dzÄ… siÄ™ pewnÄ… precyzyjnÄ… logikÄ…. PomijajÄ…c jednak
tę kwestię: gdy dzieci z ASD unikają przyjmowania pokarmów, mają do tego kon-
kretne powody. Niektóre dzieci (również te z ASD) cierpią na chorobową niechęć do
przyjmowania pokarmów, uwarunkowaną czynnikami psychicznymi. Nie można
jednak przyjąć, że powody są psychogenne, dopóki nie udowodni się, że u danego
dziecka nie występują zmiany, widoczne na poprzednich zdjęciach.
Choroby żołądka
Niektóre zmiany chorobowe żołądka nazywamy gastropatią reaktywną (chemicz-
nÄ…). Ich odnalezienie wymaga wykorzystania mikroskopu. Teoretycznie wszystko, co
dostaje się do żołądka, może powodować gastropatię reaktywną. W praktyce okazuje
się, że zmiany, które bardzo rzadko pojawiają się u dorosłych, są obecne u 80-90%
23
przebadanych dzieci, cierpiących na ASD. Początkowo przypuszczałem, że gastro-
patia reaktywna może być wynikiem suplementów i kuracji witaminowych, które
młodzi pacjenci przyjmowali. Obecnie zajmujemy się dużą grupą dzieci, które przed
badaniem endoskopowym nigdy nie przechodziły leczenia, a mimo to można u nich
zaobserwować wspomniane schorzenie. Dlatego sądzimy, że tego rodzaju zmiany
muszą być wywołane działaniem choroby, a nie efektem ubocznym kuracji. Na rys. 7
przedstawiono mikroskopowe zdjęcie przedstawiające zmiany, spowodowane gastro-
patiÄ… reaktywnÄ….
Rys. 7. Mikroskopowe zdjęcie przed-
stawiające zmiany wywołane
Rys. 8. Żołądek z refluksem
gastropatiÄ… reaktywnÄ…..
żółci i kału.
Na rys. 8 widoczny jest otwór, prowadzący z żołądka do dwunastnicy. Jak wspo-
mniano wcześniej, przy obniżonej motoryce układu pokarmowego zawartość jelit
może przemieszczać się w górę układu pokarmowego, do żołądka, a czasem nawet do
ust. Większość dzieci z ASD cierpi na tę właśnie dolegliwość - ma problemy z normal-
nym przemieszczaniem pokarmu z ust do odbytu. Zdarza się to zwłaszcza w okrężni-
cy i bardzo często powoduje zaparcia.
U części dzieci obniżona motoryka pojawia się na odcinku od antrum do dwu-
nastnicy, co przyczynia się do silnego rozdęcia jamy brzusznej. Można wyróżnić
dwa rodzaje rozdęcia: brzuszne  niższe (podobne do ciążowego), które wskazuje na
wypełnienie jelit lub okrężnicy gazami lub kałem; brzuszne  wyższe , występujące
nieco poniżej żeber. Rozdęcie brzuszne  wyższe pojawia się, gdy pokarm nie wydo-
staje się z żołądka. Mieliśmy styczność z dwójką dzieci, u których konieczne było
zastosowanie zgłębnika w jelicie czczym, by ominąć żołądek.
24
Rys. 10. Polip zapalny.
Rys. 9. Typowy wrzód trawienny.
Na rys. 9. widoczny jest typowy wrzód trawienny. Wrzód to fragment tkanki, który
przypomina czarną łatę z białymi krawędziami. U tego dziecka wrzód krwawił, powo-
dował opuchliznę i prowadził do wymiotów. Przed przeprowadzeniem endoskopii
pojawiło się szereg hipotez co do możliwego problemu: refluks, niestrawność, alergia,
a nawet zwykły upór   jeszcze jeden objaw autyzmu . Dokładna analiza objawów,
związanych z układem pokarmowym, jest jedną z najważniejszych kwestii w przy-
padku leczenia dzieci z autyzmem.
Zdarza się, że u naszych młodych pacjentów występują polipy zapalne. Nie
mają one charakteru przedrakowego, są po prostu efektem zapalenia żołądka. Polip
widoczny na rys. 10 może wskazywać na postępujący stan zapalny żołądka oraz, być
może, innych organów.
Na rys. 11 widoczne są wrzody żołądka, jednak nie mają one charakteru trawien-
nego. Na tych nakrapianych (usianych kropkami i małymi punkcikami) wrzodach
można zauważyć zaczerwienienie wokół centralnego punktu. Tego typu wrzody
występują u dzieci z ASD bardzo często.
Rys.11. Owrzodzenia żołądka. Rys. 12. Guzowate zapalenie żołądka.
Spotkaliśmy się również z guzkowym zapaleniem żołądka, nie związanym z H.
pylori (H. pylori to infekcja bakteryjna, w przypadku której u dzieci pojawia się
guzkowe zapalenie żołądka). Jednakże guzkowe zapalenia żołądka może wystąpić
zarówno w przypadku obecności H. pylori, jak i przy jej braku.
Żołądek, widoczny na zdjęciu, jest guzkowaty i zbrązowiały  a w stanie nor-
malnym powinien być gładki i różowy. Rys. 12 przedstawia zatem żołądek w stanie
chorobowym. Biopsja wykazała zapalenia, i mimo że szukaliśmy jak najuważniej, nie
znalez
liśmy nawet śladu H. pylori czy jakiejkolwiek innej infekcji bakteryjnej.
25
Dzieci neurotypowe z tego typu zmianami bardzo często narzekają, zazwyczaj po
posiłkach, ponieważ najwyższy poziom kwasu żołądkowego pojawia się około pół
godziny po jedzeniu. Najbardziej typowym miejscem odczuwania trawiennego zapa-
lenia żołądka jest przestrzeń od pępka do mostka. Objawy zapalenia to m.in. bóle po
jedzeniu, budzenie się w nocy (połączone z podenerwowaniem), wymioty, wzmożo-
ne pocenie się, bladość i refluks. U autystycznych dzieci z poważnymi zaburzeniami
mowy należy spodziewać się nagłych wybuchów złości, stanów podenerwowania,
refluksu, unikania posiłków, gwałtownych ruchów głową, wskazywania na brzuch,
czy przybierania dziwnych póz.
Rys. 13. Typowe dla opisywanego schorzenia niecodzienne pozy,
przyjmowane przez dziecko.
Na rysunku uwidoczniona jest dziwna poza, jaką dzieci mogą przyjmować
w przypadku opisywanych dolegliwości. Zwróciłem na to zjawisko uwagę dzięki
pewnej rodzinie z Genewy w Szwajcarii. Ich dziecko spędzało niezwykle dużo czasu
 uwieszone na stołach, fotelach, itp. Zauważyliśmy u niego zapalenie okrężnicy
i inne objawy schorzenia układu pokarmowego. Po zastosowaniu leczenia problemy
ze stolcem i ból zniknęły, a zachowanie dziecka wróciło do normy. Od tego czasu
zacząłem zwracać baczniejszą uwagę na dziwne pozycje, przyjmowane przez dzie-
ci. Okazało się, że jest to zjawisko dość częste, pojawia się w przeróżnych formach
u wielu pacjentów, których leczyliśmy. Schorzenia są zawsze widoczne na endoskopii,
a jeśli są leczone w odpowiedni sposób, objaw związany z przybieraniem dziwnych
póz znika. Nie jest on bowiem stałym zachowaniem dzieci autystycznych. Jeśli dziec-
ko zachowuje się w ten sposób, możemy przypuszczać, że przyczyną jest ból brzucha,
nawet jeśli nie pojawiają się inne objawy.
Zmiany chorobowe jelita cienkiego.
Żołądek przechodzi w jelito cienkie, składające się z dwunastnicy, jelita czczego
i jelita krętego. To najdłuższy element układu pokarmowego, właśnie tutaj ma miejsce
wchłanianie kalorii i substancji odżywczych. Jeśli jelito cienkie nie pracuje u dziecka
właściwie, zaburzony zostaje również proces wzrostu.
26
Jednym ze schorzeń, jakie spotyka się u dzieci z ASD, jest choroba trzewna (celia-
kia), występująca jednak niezwykle rzadko, jeśli wziąć pod uwagę poziom wrażliwo-
ści chorych dzieci na gluten. Ponieważ celiakię można zdiagnozować tylko wtedy, gdy
dziecko przyjmuje gluten, niezwykle ważnym jest, by osiągnąć odpowiedni poziom
przeciwciał trzewnych zanim rozpocznie się dietę bezglutenową.
Rys. 14 przedstawia typowy wrzód trawienny dwunastnicy. Doszło tutaj do tak silnej
opuchlizny, że światło dwunastnicy zwężyło się do około 4-5 milimetrów, dlatego żaden
pokarm nie może zostać przetransportowany dalej. W dolnej części zdjęcia widoczny
jest wysięk  lepka, przypominająca ropę substancja wydzielana przez wrzód.
Rys. 14. Typowy wrzód trawienny dwunastnicy.
Często spotyka się również aftowe wrzody dwunastnicy (rys. 15). Słowo  aftowy
odnosi się do bardzo małych wrzodów, otoczonych kręgiem zaczerwienienia (rumie-
niem), np. owrzodzenia weneryczne w jamie ustnej należą do wrzodów aftowych.
Są one częstym objawem choroby Crohna, jednak nie świadczą jednoznacznie o tym
schorzeniu.
Rys. 15. Liczne aftowe owrzodzenia Rys. 16. Wyraz
ny przerost limfoidalny
dwunastnicy. dwunastnicy.
27
Zdjęcie widoczne na rys. 16 wykonano u chłopca z Kalifornii, cierpiącego na
niezwykle silne bóle brzucha i zahamowanie wzrostu. Występował u niego silny
przerost limfoidalny dwunastnicy, połączony z aftowym owrzodzeniem na czubkach
niektórych guzków. W wyniku zastosowania ograniczeń diety stan chłopca wrócił do
normy.
Nieswoiste zapalenie dwunastnicy (non-specific duodenitis) pojawia sie u dzieci
z ASD niezwykle często. Duodenitis to zapalenie dwunastnicy ( itis oznacza zapale-
nie, duodenum to dwunastnica). Przez zapalenie rozumie się napływ białych krwinek,
które w konsekwencji gromadzą się w warstwach błony śluzowej dwunastnicy.
Rozmieszczenie białych krwinek nie wskazuje na żadne konkretne zmiany chorobo-
we, dlatego nazywa się je nieswoistymi. Zmiany uwzględniają stępienie kosmków,
zwiększenie się liczby limfocytów śródnabłonkowych i rozrost węzłów chłonnych.
Zmiany nie majÄ… przy tym pochodzenia trzewiowego ani trawiennego. Rys. 17 przed-
stawia nieswoiste zapalenie dwunastnicy.
Rys. 17. Nieswoiste zapalenie dwunastnicy.
Jak widać, zabarwienie nie jest różowe, widoczne są również liczne białe plamki
 to przykład łagodnego rozszerzenia naczyń chłonnych, które często towarzyszy
zapaleniu jelita.
Rys. 18 to zdjęcie mikroskopowe, przedstawiające zjawisko widoczne na rys. 17.
Można zauważyć stępienie kosmków, zapalenie końcówek kosmków oraz pewną
liczbę limfocytów śródnabłonkowych.
Rys. 18. Slajd przedstawiający stępienie kosmków.
28
Powyższe zmiany chorobowe mają niezwykłe znaczenie, dlatego należy zwrócić
na nie szczególną uwagę przy biopsji. Oprócz tego możemy mieć do czynienia z typo-
wym IgE-zależnym zapaleniem dwunastnicy.
Badanie dalszych odcinków jelita cienkiego wiąże się z koniecznością zastosowania
endoskopii kapsułkowej, jedynej bezinwazyjnej (nie wymagającej operacji) metody
badania najdalszych części układu pokarmowego. Dzięki tej procedurze udaje się tam
zauważyć nadżerkowe uszkodzenia błony śluzowej, owrzodzenia, polipy i przypadki
hiperplazji grudek chłonnych.
Rys. 19. Wrzody aftowe z czerwonymi bruzdami.
Ciekawy przypadek przedstawia rys. 19. Strzałki wskazują miejsca powstania
wrzodów aftowych, można również zauważyć czerwoną bruzdę, biegnącą przez
wrzód od góry po lewej, do dołu po prawej. Najwcześniejsze zmiany, pojawiające
się w przypadku choroby Crohna, wyglądają dokładnie tak samo. Chociaż nie jest
to zdjęcie dowodzące choroby Crohna, można przyjąć, że Crohn stanowi użyteczny
punkt odniesienia, ponieważ nowy wariant zapalenia jelita ma z nim wiele wspól-
nych ciekawych klinicznych i histologicznych cech. Również ich znaczniki serolo-
giczne pokrywają się. Jednakże nie stwierdzono dotąd ubytków, zwężeń ani przetok;
populacja cytokin również wydaje się inna niż w przypadku Crohna. Mimo to, kiedy
zekstrapolujemy wnioski na temat choroby Crohna i zastosujemy je w leczeniu
naszych młodych pacjentów, otrzymamy podobne rezultaty.
Rys. 20. Nadżerki jelita cienkiego.
29
Rys. 20 (zdjęcie wykonane przy użyciu endoskopii kapsułkowej) przedstawia
nadżerki jelita cienkiego. Pośrodku widoczna jest duża, ciemna, owalna nadżerka,
otoczona wypukłym grzbietem. Górna część zdjęcia przedstawia kolejną nadżerkę.
Zdjęcie wykonano u dziecka z ASD, którego liczne IgE-zależne alergie pokarmowe
były tak silne, że stan pacjenta wymagał zastosowania zarówno diety elementarnej,
jak i zgłębnika. To właśnie może się zdarzyć z jelitem, gdy poda się alergeny pokar-
mowe. Na końcu jelita cienkiego znajduje się ileum, czyli końcowa część jelita krętego,
obszar dla nas niezwykle ważny z powodu wysokiej aktywności immunologicznej.
To właśnie ta część układu pokarmowego charakteryzuje się największą koncentracją
grudek limfatycznych na centymetr kwadratowy. Każda choroba immunologiczna,
w tym również choroba Crohna, objawi się w tym obszarze bardzo wyraz
nie.
Rys. 22. Widoczny na biopsji wypukły
Rys. 21. Umiarkowany przypadek
guzek z bladopurpurowym środkiem.
hiperplazji grudek chłonnych (LNH)
w jelicie krętym.
Rys. 22: Biopsja. Po prawej stronie zdjęcia widoczny jest wypukły guzek z bla-
dopurpurowym środkiem (ośrodek rozmnażania limfocytów), grudki limfatyczne
wyraz
nie powiększone z powodu działania pobudzającego czynnika, co w efekcie
prowadzi do rozszerzenia się ośrodka rozmnażania limfocytów. To bardzo wyraz
ne
zjawisko. Pojawia się tutaj również przemieszczenie kosmków, widoczne w górnej
części slajdu. Małe, przypominające palec kształty, to typowe kosmki, jednak ten
rodzaj jest nieobecny na powierzchni grudek. Zanik kosmków jest czynnikiem o istot-
nym znaczeniu histopatologicznym.
Dziecko, o którym tutaj mowa, chorowało nie tylko na LNH, ale również na zapa-
lenie jelita krętego (rys. 23).
Rys. 23. Zapalenie jelita krętego.
30
Okrąg w samym środku nazywa się zwykle mieszkiem, a proces napływania nie-
wielkich czarnych komórek neutrofilowych do mieszków, bardzo częsty u tej grupy
dzieci, nazywamy zapaleniem mieszka.
Oprócz tego spotkaliśmy się z kolejną cechą, łączącą chorobę Crohna ze schorze-
niami jelit u dzieci, cierpiących na ASD. Na zdjęciu (rys. 24) można zauważyć cztery
lub pięć ziarniniaków tego samego rodzaju, co w przypadku Crohna.
Rys. 24. Ziarniniaki typowe dla choroby Crohna.
Do objawów choroby jelita cienkiego mogą należeć: biegunka, unikanie przyjmo-
wania pokarmu, zachowania samouszkadzające, zaburzenia snu, nietrzymanie kału,
wymioty, zatwardzenie, śluz w kale, złe wchłanianie pokarmu, problemy ze wzrostem
oraz niski poziom albuminów białkowych w surowicy krwi. Koniecznym jest, by
w przypadku leczenia dzieci z autyzmem zwrócić uwagę na możliwość pojawienia
się tych objawów.
Zmiany chorobowe w okrężnicy
W okrężnicy można spotkać się z zapaleniem, owrzodzeniem, polipami zapalny-
mi, zapaleniami wrzodziejÄ…cymi, chorobÄ… Crohna i wyraz
nÄ… LNH (hiperplazjÄ… grudek
chłonnych). Rys. 25: zdjęcie okrężnicy chorego na ASD, cierpiącego na biegunkę 
widoczny jest plamisty rumień i kanalikowy charakter okrężnicy.
31
Rys. 25. Okrężnica w stanie
chorobowym.
Rys. 26. Wrzody aftowe w okrężnicy.
Rys. 26: wrzody aftowe, podobne do tych z jelita cienkiego. Wrzody położone
centralnie otoczone są rumieniem. To typowe zmiany chorobowe okrężnicy. Mimo że
niektóre procesy, mające na celu przygotowanie jelita do zabiegu, mogą wyizolować
zmiany chorobowe, przypominające omawiane tutaj przypadki, ilość zmian u dzieci
z ASD znacznie przekracza stan po typowym przygotowaniu jelita.
Rys. 27. Polip zapalny okrężnicy.
Na rys. 27 widoczny jest polip zapalny okrężnicy. Najważniejszym objawem cho-
rób okrężnicy jest pilna potrzeba oddawania kału; między innymi dlatego trudno
jest nauczyć niektóre dzieci z zaburzeniami mowy korzystania z nocnika lub toalety.
Rozwodniony, żółty stolec o intensywnym zapachu może wskazywać na zapalenie
okrężnicy. Również zaparcie, choć to zjawisko nieco rzadsze, może wskazywać na zapa-
lenie. Rodzaj stolca, typowy dla osób z tym schorzeniem, widoczny jest na rys. 28.
32
Rys. 28. Rozwodniony stolec typowy dla dzieci z ASD.
Należy zwrócić uwagę, że nie chodzi tutaj o typowy kał biegunkowy, spotykany
u zdrowych dorosłych. Owszem, wodnisty, eksplozywny stolec pojawia się u dzieci
z ASD, ale w przypadku schorzeń okrężnicy stolec przybiera najczęściej formę podob-
ną do tej na rys. 28. U większości zdrowych osób, zarówno u dzieci jak i dorosłych, od
czasu do czasu występuje rozwodniony stolec, ale jeśli stan ten utrzymuje się przez
dłuższy okres, jest to objaw patologiczny. Wielu rodziców przyznawało:  U mojego
dziecka nigdy, naprawdę nigdy jeszcze nie pojawił się zbity stolec .
Rys. 29 przedstawia dziecko, które cierpiało na tak silny ból, że uciekało się do
zachowań samouszkadzających. Dziecko zostało przyjęte do szpitala, gdzie po przy-
jęciu leków nasennych spało przez 3 doby. Był to celowy zabieg, mający zapewnić
pacjentowi konieczny odpoczynek. Zachowania samouszkadzajÄ…ce nie sÄ… typowym
objawem autyzmu  zawsze należy przypuszczać (chyba, że udowodni się, iż jest
inaczej), że ich powodem jest ból. To samo dziecko po przebyciu leczenia zaprezen-
towano na rys. 30.
Rys. 29. Dziecko z powodu odczuwanego bólu uciekające się
do zachowań samouszkadzających.
33
Leczenie
Jeśli objawy, związane z układem pokarmowym, utrzymują się, wymagana jest
dokładna ocena stanu dziecka z ASD, uwzględniająca wywiad lekarski, badanie fizy-
kalne i podstawowe testy przesiewowe. Jeśli rezultaty oscylują w granicach normy,
a okresowe rozpoznawcze zastosowanie leków, takich jak Zantac, Prevacid, Tums, czy
środków pobudzających kurczliwość (motorykę) przewodu pokarmowego nie powo-
duje nasilenia objawów, wówczas powyższa diagnoza powinna być brana pod uwagę;
dlatego istotną wydaje się obserwacja błony śluzowej przewodu pokarmowego. Jeśli
gastroenterolog zlekceważy objawy uznając, że mają charakter  behawioralny (czyli
mieszczący się w normie objawów u dzieci z tej grupy), wówczas należałoby zmienić
gastroenterologa.
Mimo iż wszystkie te zmiany chorobowe nie są całkowicie wyleczalne, ich działanie
może być skutecznie kontrolowane. Większość z przebadanych dzieci bardzo dobrze
reaguje na pewne kombinacje czynników, takich jak dieta, podanie leków przeciwza-
palnych, probiotyków, antybiotyków, leków antygrzybicznych czy enzymów trawien-
nych. Podczas gdy u niektórych z dzieci można mówić o znacznej poprawie w spek-
trum zachowań autystycznych, istotnym wciąż jest pytanie, czy leczenie chorób
jelitowych jest związane z poprawą funkcji kognitywnych u pacjentów. Tę kwestię
zgłębiają badania w Thoughtful House Center for Children. Analizując sprawę, można
w najprostszy sposób dojść do wniosku, że dziecko, które nie ma problemów zdrowot-
nych, wyniesie większe korzyści z zastosowania szeregu interwencji behawioralnych
niż dziecko, cierpiące z powodu wzdęcia, biegunki czy intensywnego bólu brzucha.
Rys. 30. To samo dziecko po przebytym leczeniu.
Tłumaczył Miłosz Wojtyna
z angielskiego artykułu http://www.medicalveritas.com/AKrigsman.pdf za zgodą autora
34
7.
Domyślność serca
Alina T. Midro
Zakład Genetyki Klinicznej UM w Białymstoku
Dawno, dawno temu, na wzgórzu w Trzebiatowie stał zamek. Mieszkała w nim
księżna Maria z Czartoryskich. Wydano ją za księcia Wirtembergii i odtąd nazywano
ją Wirtemberską. Była nie tylko piękna, ale i bardzo mądra. Serce też miała otwarte
i troszczyła się o poddanych. Niemiecki władca nie umiał odczytać, co działo się
w sercu pięknej małżonki i było to powodem wielu nieporozumień. Czy usiłował bli-
żej poznać te emocje? Uczuciowa Maria swe myśli i marzenia przelała na karty książki.
Powstał wtedy, w 1816r., znakomicie napisany romans. Został zatytułowany  Malwina
czyli domyślność serca . Pierwszy romans napisany po polsku kobiecą ręką i popro-
wadzony przez kobiecą duszę. Romans o czasach współczesnych autorce, oddający
specyficzną aurę trzebnickich serc. Domyślność.
Jacuś chce spać
Niedawno, parę tygodni temu, byliśmy w Trzebiatowie. Pod tym samym wzgórzem
zamkowym, w niewielkim domku mieszka z rodzicami sześcioletni Jacuś. Jacuś należy
do wybranej grupy dzieci, którym poświęciliśmy swój czas i uwagę. Odwiedziliśmy
go ze względów poznawczych i naukowych, bowiem wyróżniał się nieco swoim
wyglądem i zachowaniem. Wolniej rósł niż inne dzieci, nie mówił jeszcze, nie zawsze
jego ruchy były skoordynowane i tym samym niepokoił kochających go bezgranicznie
rodziców i dziadków. Tato chłopca wyszedł nam naprzeciw i powitał nas. Potem wszy-
scy razem wspinaliśmy się w górę po skrzypiących drewnianych schodach do miesz-
kanka na poddaszu. Mało kto wie, że takie mieszkanka w Trzebnicy są szczególnie
chronione przez Anioły. Mieliśmy okazję zobaczyć ich wyobrażenia. Jeden drewniany,
w niebieskiej sukience, drugi ze skrzydłami z tiulu. Musiały dobrze strzec domu, skoro
panował tam taki miły nastrój. Jacuś, anielsko słodki niebieskooki blondynek, zaraz po
przywitaniu prędko dał mi się unieść w ramiona. Przytulił się mocno i powoli oswa-
jaliśmy się nawzajem. Chociaż Jacuś nic nie mówił, to w jego zadziwionych oczach
można było dużo odczytać. Co jakiś czas spoglądał to na mamę, to na tatę, zajętych
rozmową z dr Piotrem& i wtedy jego ruchy, chociaż mało skoordynowane, nie były
tak gwałtowne. Potrafił skupiać uwagę i, kierując wzrok na nas, zdawał się wyrażać
najpierw swoje zadziwienie obecnością obcych mu osób, a z czasem chyba aprobatę.
Był tajemniczy, może jeszcze bardziej zagadkowy niż inne dzieci. Kiedy już wiedzia-
łam, że mogę go zdjąć z ramion i że możemy sobie trochę razem pospacerować, obu-
dziła się we mnie ambicja, by choć trochę poznać jego świat. Prowadziłam go więc za
rączkę najpierw do kącika z zabawkami, potem do półek z książeczkami i z powrotem
do okiennego parapetu koło stołu, gdzie królowały anioły. Nie akceptował ani plu-
szaków, ani zielonych piłeczek do zabawy. Gdy chciałam mu coś zademonstrować,
35
wykazywał zero zainteresowania. Trudno. Może nie chciało mu się bawić, skoro
przyszli goście. Ewidentnie chciał chodzić. Potrzebował ruchu, czy też miał w tym
jakiÅ› cel? Z wyraz
nie wielką ochotą zaprowadził mnie do przedpokoju i stamtąd do
sypialni. Ponieważ uznałam takie myszkowanie z nim po mieszkaniu za krępujące,
więc zaniosłam go do rodziców, pokazałam kolejne zabawki, ale Jacuś znowu pragnął
wyjść z pokoju i ponownie zaprowadził mnie do sypialni. Tam, nawet nie zdejmując
kapci, chciał koniecznie wejść prosto do łóżka. Zastanowiło mnie, czy jego swoisty
upór powracania w to samo miejsce może coś znaczyć? Odniosłam jednak ponownie
chłopca do pokoju, gdzie jego rodzice cały czas zajęci byli rozmową z moim kolegą
o swoich troskach i kłopotach, a także o szczegółach historii rozwoju Jacusia i etapach
stawiania diagnozy, która nas do nich skierowała.
Dochodziło południe. Zabiły dzwony z zabytkowej wieży pobliskiego gotyckiego
kościoła, który pewnie pamiętał księżnę Marię. Zaczęłam Jacusiowi o niej opowiadać.
Nie chciał jednak mnie słuchać i poprowadził po raz kolejny do sypialni. A może
chce mu się po prostu spać? - wpadłam na olśniewającą myśl. Było to nareszcie trafne
wytłumaczenie jego zachowania. Potwierdzili to rodzice. Po paru minutach znanego
tylko najbliższym rytuału zasypiania dziecko znów wpadło w ramiona, tym razem
Morfeusza. Nie mogłam się nadziwić, jak uparcie Jacuś chciał mi to wcześniej wytłu-
maczyć. Pokazywał kilkakrotnie, nic nie mówiąc, bo mówić nie mógł i nie umiał, jak
większość podobnych mu dzieci. Oczekiwał pewnie domyślności mojego serca, a ja
tego nie umiałam jeszcze odczuć i odwzajemnić. To jest pewnie ta wyjątkowa trzebia-
towska domyślność serc, którą wykazywali tu domownicy i której warto się pewnie
nauczyć w obcowaniu z dziećmi, a szczególnie takimi, jak Jacuś.
Grecki wojownik i krasnoludki
Jacuś miał postawione rozpoznanie zespołu genetycznego, którego przyczyny
ograniczały jego tempo wzrostu i możliwości czytelnej komunikacji z otoczeniem,
zwłaszcza za pomocą mowy ekspresyjnej. Oczka szerzej rozstawione, nosek z szeroką
nasadą i charakterystyczny układ brwi, nadających mu wygląd greckiego wojownika
w charakterystycznym hełmie, jak poetycko określili to niegdyś Francuzi. Taki obraz
rysów to wskazówka, aby szukać zmian na krótkim ramieniu chromosomu nr 4, by
potwierdzić rozpoznanie odmienności genetycznej, nazywanej najczęściej zespołem
Wolfa i Hirschhorna od nazwisk jego odkrywców (w skrócie WHS). Inaczej nazywa
się on monosomią 4p. Czasem używa się jeszcze starej nazwy delecja 4p, przy czym
 p to określenie krótkiego ramienia, pochodzące od słowa francuskiego  petit czyli
 mały . Mnie się zawsze to kojarzy z małymi herbatnikami petit berry.
Dociekliwi rodzice zapytali nas teraz, dlaczego tej utraty 4p nie można było zoba-
czyć podczas pierwszego badania chromosomów ich dziecka. Dobre pytanie, ale
w odpowiedzi trzeba zrobić krótki wykład z cytogenetyki.
Chromosom nr 4 należy do grupy  B , gdzie klasyfikowane są chromosomy, mają-
ce bardzo długie ramiona dolne i niezwykle krótkie ramiona górne. Cechuje je cha-
rakterystyczny układ poprzecznych prążków chromosomów, którego obraz uzyskuje
się za pomocą specjalnego barwienia. W obrębie krótkiego ramienia chromosomu nr
4 (czyli 4p) są geny, których utrata jest odpowiedzialna za cechy kliniczne z zespołu
WHS, ale nie można ich zobaczyć pod mikroskopem. Przyczyny utraty odcinka chro-
mosomu, w którym znajdują się ważne grupy genów, mogą być różne. Najłatwiej
36
zrozumieć proste złamanie z następową utratą odłamanego odcinka 4p. Zobaczyć
to bezpośrednio pod mikroskopem można tylko wtedy, gdy utracony odcinek chro-
mosomu jest stosunkowo duży. Wtedy widoczne jest wyraz
ne skrócenie ramienia
chromosomu. Skrócenie takie może być czasem zamaskowane w wyniku bardziej zło-
żonego przegrupowania chromosomowego, zwanego translokacją chromosomową,
gdy dwa odcinki z różnych par chromosomu zbliżą się do siebie i dojdzie do ich wza-
jemnej wymiany. Jeden z takich chromosomów, pozostawiony komórce, po wymia-
nie będzie miał za mało własnego materiału genetycznego i dodatkowo doczepiony
materiał chromosomu partnerskiego. Wtedy skrócenie odcinka krótkiego ramienia
chromosomu 4 może nie być dostrzegalne. Chromosomy, podobnie jak krasnoludki,
lubią nakładać wysokie czapki oraz butki z cholewami i na obcasach, by zamaskować
swoje niedobory wzrostu. Bardzo często odcinki pomiędzy krótkimi ramionami chro-
mosomów 4 i 8 lubią się wymieniać. Taka dodatkowa  czapka z chromosomu 8 na
zmniejszonej wskutek utraty główce chromosomu 4 nie jest tylko maskującą ozdobą.
Mamy wtedy do czynienia z efektem działania obecnych tam dodatkowych genów
z chromosomu 8, co powoduje możliwość wystąpienia innych wad rozwojowych,
zupełnie nieznanych w obrazie klinicznym zespołu WHS. Innymi słowy, to masko-
wanie utraty 4p, połączone z dodatkowo modyfikującym obraz kliniczny efektem
działania dodanego materiału, pochodzącego z innego chromosomu, ma znaczenie
w diagnozie, a potem w postępowaniu z dzieckiem.
Nie tylko wielkość utraty genetycznej
Wielkość utraty materiału genetycznego w regionie 4p może być bardzo różna, co
zmienia liczbę i rodzaj genów, które ulegają utracie. Przekształceniu podlega także
regulacja ich działania. Z tego powodu obserwuje się bardzo duży zakres zmian
klinicznych i za każdym razem nazywa się to jednakowo: zespół WHS. W Internecie
można wyczytać różności na ten temat. To bardzo deprymuje i wywołuje lęk przed
konsekwencjami wychowywania dziecka z etykietką WHS. Przebieg i stopień skom-
plikowania mogą być bardzo różne. W sytuacji zmiany, jaka wystąpiła u Jacusia,
jesteśmy dobrej myśli, ale warto by było sprawdzić, jak duża jest utrata materiału
genetycznego z 4p i jak dużo przybyło genów z chromosomu 8. Może się uda namó-
wić zaprzyjaz
nionych Włochów do przeprowadzenia takich badań. Można napisać do
Rzymu w tej sprawie. Nawet gdy sprawy te zostaną wyjaśnione, należy pamiętać, że,
podobnie jak o rozwoju każdego człowieka, decydują tu nie tylko geny, ale też środo-
wisko, wręcz ustawiczny dialog genów ze środowiskiem w ciągu całego życia.
Kiedy kończyliśmy mini wykład o chromosomach, na parapecie za oknem usiadł
szary gołąb. Popatrzył na drewnianego anioła w niebieskiej sukience i odleciał do
swoich spraw. My także, żegnani przez anioły, spakowaliśmy laptop, aparaty fotogra-
ficzne i wszystkie akcesoria medyczne. Ponownie pokonaliśmy schody, tym razem
schodząc z nich. Schody drewniane i kręte, zupełnie takie, jakie zapamiętałam ze
swego dzieciństwa - były u mojej babci. Przypomniał mi się pierwszy wiersz dziecięcy,
deklamowany u ich szczytu:  Wysłała mnie matka na górę po jabłka, a ja z góry na
pazury wysypałam jabłka . Wtedy babcia patrzyła na mnie z miłością, a ja uspokojona
i dumna z sukcesu recytatorskiego schodziłam do niej po tych schodach. Domyślność
serca moich bliskich i domyślność serca rodziców niepełnosprawnego chłopczyka,
którego odwiedziłam w Trzebiatowie, pozwalają doszukiwać się analogii. Być może
37
Jacuś nie będzie wygłaszał wierszyków, ale z pewnością już dzisiaj odczuwa taką samą
bliskość rodziny, jak ja niegdyś. Widziałam przecież świetne porozumienie Jacusia
z tatą i ufność, z jaką chłopiec spoglądał w oczy matki. Kto wie, gdyby snuć dalej
opowieść o wzajemnych relacjach w tej rodzinie, być może powstałoby równie sławne
dzieło, jak to Marii Wirtemberskiej.
8.
Autystyczne abecadło
(część pierwsza)
Marcin Michalski
Zespół Szkół nr 13 w Krakowie
A  jak autyzm
Czy jest sens pisać na temat, który został już roztrząśnięty na wszelkie sposoby?
Jeśli miałbym zachęcić do poświęcenia czasu temu tekstowi, to niech rekomendacją
będzie to, że pochodzi on od praktyka, który wciąż przeżywa wzloty i upadki, usiłując
pomóc napotkanym na swej ścieżce osobom.
Optyka postrzegania różnych kwestii przez nauczycieli i rodziców jest zazwyczaj
odmienna. Ja jestem  krótkodystansowcem . Rodzice, czyli  długodystansowcy , jak
zwykłem ich nazywać, z niektórymi spostrzeżeniami, radami, działaniami, uogól-
nieniami nie będą mogli się zgodzić. To naturalne, gdyż chcąc przetrwać, muszą
inaczej rozłożyć siły. Wszak opieka i wychowanie osoby z problemami rozwojowymi
to rodzaj długodystansowego  biegu . Czy może być dłuższy i trudniejszy bieg, niż
podporządkowanie swego życia od początku do końca swemu dziecku, które czeka
niepewna przyszłość?
Autystyczne abecadło będzie opowieścią o dzieciach, ich rodzicach, próbujących
ich edukować z różnym skutkiem nauczycielach i o społeczeństwie, w którym wcale
nie tak Å‚atwo siÄ™ odnalez
ć.
Od czego zacząć? Najlepiej od początku.
Autyzm zupełnie przypadkowo wtargnął w moje życie - mówiąc ściślej, to ja wtar-
gnąłem na to (często  zaminowane ) pole. Zupełnie nieprzygotowany, wystraszony,
sfrustrowany& Do końca życia będę pamiętać krakowskie Dębniki i ulicę Bałuckiego
6, gdzie podjąłem to najtrudniejsze, ale i najciekawsze wyzwanie w swym życiu. Po
pierwszych czterech godzinach, kiedy zatrzasnÄ…Å‚em za sobÄ… skrzypiÄ…ce drzwi, ujrza-
łem zimowe słońce wraz z baraszkującymi w śniegu wróblami. Trudną do opisania
radość, spowodowaną zakończeniem przygniatającego dnia pracy, nieco przyćmiła
mi pewna myśl. Pomyślałem (i zastanawiam się nad tym po dziś dzień), jak dają
sobie radę rodzice tych dzieci, często już dorosłych? Nie mogą oni, jak ja, zamknąć
za sobą drzwi. Niewiele rozumiałem z rzeczywistości, do której niewystarczająco
przygotowały mnie studia. Zdołały one jednak mimo wszystko mnie uwrażliwić, a to
już bardzo dużo. W głowie wciąż huczały pytania bez odpowiedzi:  Jak wykorzystać
teorie, wtłaczane do głowy podczas nieprzespanych nocy ?,  Co zrobić z osobami,
które sprawiają wrażenie, że najlepiej by się czuły, gdyby zostawić je w spokoju ?,  Co
robić, gdy o wiele większy ode mnie uczeń atakuje z zaskakująco wielką siłą ?,  Co
w sytuacji, gdy niepozorny malec wydaje wibrujący krzyk, który doskwiera i dopro-
wadza do granicy bólu nie tylko mnie, ale i pozostałych uczniów ? &
39
Początek przygody z autystyczną rzeczywistością był niczym zderzenie z lokomo-
tywą. Przypuszczam, że rodzice naszych uczniów czują się tak często  tym bardziej,
że po raz tysięczny nawiedzają ich obawy o przyszłość dziecka.
Nie jest łatwo i jednoznacznie określić, czym jest autyzm. Oczywiście istnieją pre-
cyzyjne definicje tego rozległego zaburzenia rozwoju, ale problem w tym, że każdemu
dziecku co innego doskwiera i co innego wymaga naprawy. Na co postawić, mając
przed sobą człowieka, wymagającego interwencji? Często, choć nie zawsze, pomocy
chcą rodzice. Bez współdziałania z nimi nasze wysiłki nie zostawią tak trwałej zmia-
ny, jak byśmy oczekiwali. Bywa jednak i tak, że trzeba pracować, wiedząc, że rodzice
z różnych przyczyn nie podejmą wspólnej linii działania.
Wszystkie lata pracy, często z bardzo trudnymi osobami, z pewnością mnie zahar-
towały, dały dużo pewności co do stawianych i odrzucanych celów działania, nauczy-
ły kreatywności, ale i pokory wobec nie do końca poznanej rzeczywistości. Mimo to
nie jestem wolny od stwierdzenia:  im więcej wiem, tym mniej wiem . Mam jednak
pewność, że można dokonać zmian nawet w pozornie beznadziejnych przypadkach.
Niech to będzie punktem wyjścia do dalszych rozważań.
B  jak błądzenie.
Błądzić jest rzeczą ludzką, ale wiadomo, że lepiej nigdy nie zabłądzić na dobre.
Mimo wszystko wydaje się, że proces błądzenia jest wpisany w nasze życie, szczegól-
nie zaÅ› w jego pokaz
ny fragment, zwiÄ…zany z pracÄ… zawodowÄ….
W jednym z artykułów pewna znana autorka pokusiła się o stwierdzenie, że w cza-
sie dnia pracy z osobą autystyczną popełniamy minimum kilkanaście błędów. Jeśli
błąd przyniesie natychmiastowe konsekwencje, a my jesteśmy skłonni do refleksji
i zmiany swego postępowania, to już sukces. Problem w tym, że jednorazowa zmiana
postępowania czasem nie wystarcza. Trzeba myśleć, poszukiwać, modyfikować, by
wreszcie wygenerować właściwy sposób działania (w stosunku do konkretnej osoby
w konkretnej sytuacji).
Czasem pojawia siÄ™ pokusa doradzenia komuÅ› (rodzicowi czy innemu nauczycie-
lowi), aby  oszczędzić mu błądzenia . Rodzice prawie zawsze chcą spróbować wszyst-
kich rodzajów terapii lub pseudoterapii, aby pomóc swemu dziecku (lub mieć czyste
sumienie, że zrobili wszystko, co w ich mocy). Wydają fortuny na wątpliwe sposoby
pomocy i znajdują się w punkcie wyjścia. Czy można im tego zabronić? Oczywiście,
że nie! Myślę, że jeśli nawet nie pomogą swym pociechom, to cena za przekonanie,
że zrobiło się wszystko, nie jest za wysoka. Wszak lepiej żałować, że się coś zrobiło,
aniżeli, że się czegoś nie zrobiło. Nigdy nie będziemy mieć pewności, czy droga nasze-
go działania (styl, środki, cele, założenia, etc.) w którymś z punktów nie jest błędem.
Tak naprawdę najlepszym weryfikatorem jest czas, który pokaże, czy uczeń będzie
wykorzystywać umiejętności, których nabycie trwało tyle lat. Czy wystarczająco dużo
zrobiliśmy, aby nauczyć go samoobsługi? Czy zwracaliśmy uwagę na stopniowo poja-
wiajÄ…ce siÄ™, niepokojÄ…ce zachowania?
A może jednak warto było zaniechać pewnych działań, a zamiast nich wdrażać
takie, dzięki którym żyłoby się im łatwiej teraz, gdy rodzice nie mają już tylu sił?
Pewna zaprzyjaz
niona mama mojego ucznia powiedziała, że gdyby mogła cofnąć
czas, zrobiłaby wszystko, aby syn, obecnie już dorosły, był samodzielny&
40
C  jak cel
Pamiętam studencki czas praktyk, kiedy wszyscy bez wyjątku musieli tworzyć
znienawidzone konspekty zajęć. Może nie byłyby one tak bardzo nielubiane, gdyby
nie cele, od których rzecz jasna należało rozpocząć pisanie planu zajęć. Jak się można
domyślać, opisywaliśmy najpierw przebieg zajęć, a potem następowała konsternacja:
 jakie cele dopasować do tego przebiegu?
Dziś się z tego śmieję, ale fakt faktem - wytyczenie celów działania, tych bliższych
i tych długoterminowych, to trudna rzecz. Zawsze starałem się nie omijać problemów,
lecz doprowadzać do starcia z nimi. Dzięki odpowiedzi na z pozoru dziwne pytanie:
 Co jest najpoważniejszym problemem w zachowaniu dziecka? otrzymywałem goto-
we cele pracy. Rzecz jasna, warunkiem koniecznym jest szczera rozmowa z rodzicami
ucznia. Czy jest sens produkować sztuczne cele i co się z tym wiąże, sztuczne działa-
nia? Cóż może być bardziej istotnego niż to, że dziecko bije dotkliwie domowników,
nie spełnia najprostszych poleceń, nie wychodzi ze sklepu, gdy się mu nie kupi
jakiegoś przedmiotu, wymusza na dorosłych krępowanie rąk, odmawia jedzenia itd.
Myślę, że większość nauczycieli z różnych przyczyn nie popiera takiej strategii dzia-
łania. Nie każdy ma odwagę, siłę, determinację, czy wiedzę, które pozwolą na zajęcie
się najpierw zachowaniami, utrudniającymi życie samemu uczniowi i zaburzającymi
funkcjonowanie jego rodziny. Jednakże uzyskanie kontroli nad uczniem z pewnością
wzmacnia autorytet nauczyciela w oczach rodziców, a co najważniejsze, pozwala na
skuteczną realizację typowo szkolnych zadań.
Nie należy zapominać, że rodzice często nie mają kontroli nad zachowaniami
swych dzieci, więc przywrócenie jej choćby w minimalnym stopniu i pokazanie, że są
w stanie tę kontrolę sprawować, odbuduje ich mocno nadwątlone siły.
Dobrze sformułowane cele pozwolą uniknąć nauczycielowi frustracji, gdyż trud-
no powiedzieć, że uczeń poprawnie zachowuje się w miejscach użytku publicznego,
skoro na placu zabaw bije dzieci, a jest dobrze tylko wtedy, gdy jest tam sam. Cóż
z tego, że w galeriach handlowych jest spokojny, skoro na ruchomych schodach za
każdym razem trwa spektakl strachu i grozy. Gdy cele są zbyt ogólne, nie można na
ich podstawie zaprogramować działania ani określić ewentualnej zmiany. Konieczne
jest sformułowanie celu konkretnego i dzięki temu mierzalnego. Dlatego zastanów
się, czytelniku, nad tym, co uczeń powinien według ciebie robić, czy też czego nie
powinien robić. Następnie tak to ujmij, byś z pewnością mógł jednoznacznie odpo-
wiedzieć, np.:  Korzysta bez strachu z ruchomych schodów w galerii .  Czeka na
swoją kolej na placu zabaw przy zjeżdżalni .  Stoi 1 minutę w wyznaczonym miej-
scu . Dzięki takiemu rozbiciu celu ogólnego na cele szczegółowe (i pracy nad ich
realizacją) będzie można w przyszłości powiedzieć:  Uczeń poprawnie zachowuje się
w miejscach użytku publicznego .
D  jak dorastanie.
Praca od początku do końca (bliżej nieokreślonego) w jednej placówce przywo-
dzi mi na myśl zatrzymanie się w arabskiej medinie (czyli w handlowej, najstarszej
i zarazem najbardziej ruchliwej, części miasta). Można wtedy trzez
wiej patrzeć na
otaczającą rzeczywistość, nie  płynąć z jej wartkim nurtem. Towarzyszenie uczniowi
przez kilkanaście lat jego życia pokazuje w pełni  stan wejściowy i  stan wyjścio-
wy , czyli to, jakim człowiekiem był ktoś, zaczynając edukację i jakim jest, stając się
41
absolwentem placówki, będącej jego drugim domem. Towarzysząc wielu momentom
życia dorastającej osoby i doświadczając związanych z tym trudności, można zrozu-
mieć, jaki ciężar dz
wigają na co dzień rodzice naszych uczniów. Dorastanie to długi
i momentami bardzo burzliwy czas w życiu każdego człowieka. W przypadku osób
nie obarczonych problemami rozwojowymi to okres stopniowego usamodzielniania
się i odrywania od rodziców. Osoby z autyzmem, szczególnie te upośledzone inte-
lektualnie w głębszym stopniu, nie mają przed sobą takiej perspektywy. Są zdane na
swych rodziców oraz na łaskę i niełaskę państwa aż do końca swych dni.
Ostatnio usłyszałem z ust koleżanki, która uczyła w przedszkolu jednego
z obecnych gimnazjalistów:  To straszne! Od przedszkola niewiele się zmienił&  .
Dynamika zmian w funkcjonowaniu poważnie zaburzonych osób nie jest duża (mam
na myśli pozytywne zmiany). Nabywanie nowych i łatwych z naszego punktu widze-
nia umiejętności często stanowi problem nie do przejścia. Problemy z rozumieniem
mowy, koncentracją uwagi, pamięcią, motywacją, koordynacją, oceną, elastycznością
reagowania, komunikacją i wiele innych wciąż trapią dorosłego ucznia czy absol-
wenta placówki, podobnej do tej, w której pracuję. Przekłada się to na jakość jego
funkcjonowania w rodzinie i w najbliższym środowisku. Jeśli dodatkowo uczeń jest
agresywny lub autoagresywny, przyszłość jego i jego rodziny jest mocno zagrożona,
bowiem nie ma zbyt wielu miejsc edukacji czy pobytu dla takich ludzi.  Oto, co siÄ™
przydarza tym, którzy mają zaburzenia niewidocznych zmysłów , jak napisał Oliver
Sacs w  Mężczyz
nie, który pomylił żonę z kapeluszem . Częstokroć na pierwszy rzut
oka nic nie wskazuje, że ten przystojny chłopak lub ta ładna dziewczyna ma aż tak
poważne problemy. Taki dysonans bynajmniej nie ułatwia codziennego funkcjono-
wania w naszym specyficznym społeczeństwie.
Trzeba być świadomym, że nie wszystko będzie możliwe do wypracowania
z danym uczniem. W tym przypadku należy mówić nie o poprzeczce, lecz raczej
o wielu poprzeczkach, które pozawieszane są na różnych wysokościach z uwagi na
nieharmonijny rozwój. Na co więc stawiać, ucząc taką osobę? Zawsze warto inwe-
stować w samodzielność. Musi być ona misternie budowana na rozumieniu poleceń,
podatności na podpowiedzi, umiejętności współpracy z dorosłym, rozumieniu relacji
 ja -  otaczający świat , sprawności motorycznej i wielu innych umiejętnościach,
które zdrowe dzieci osiągają bez większego trudu.
Gdy przyjdzie moment poszukiwania dla dziecka kolejnej placówki, z dużym
prawdopodobieństwem zostaną zadane pytania:  Czy osoba ta jest samodzielna ?
 Czy jest agresywna, autoagresywna lub w jakikolwiek sposób uciążliwa ?...
E - jak ekscesy
Nie ma mowy, aby w tak specyficznej pracy obeszło się bez ekscesów. Niemal każ-
dego dnia dzieje się coś, co wspomina się czasami bardzo długo. Środki masowego
przekazu ukształtowały stereotyp osoby autystycznej: inteligentny, utalentowany,
zamknięty w sobie. To słyszy się najczęściej. Zapewne zdarzają się i tacy uczniowie,
ale jest to coś tak rzadkiego, jak zgoda w naszym parlamencie. Co więcej - jeśli mamy
do czynienia z takim uczniem, możemy się spodziewać ekscesów na szczególnie
wyrafinowanym poziomie.
W latach 90-tych, po emisji programu na temat Metody Opcji, pojawiło się w naszej
placówce dosyć dużo osób, poruszonych wspaniałymi rezultatami, jakie przynosi ta
42
odkryta dla świata ścieżka działania. Zdziwieniu ich nie było końca, gdy nie spotkali
się z entuzjazmem pracowników, zmagających się z bardzo trudnymi zachowaniami
uczniów. Fala zainteresowanych zaczęła topnieć, kiedy zobaczyli, że nie jest tak pięk-
nie, sympatycznie i optymistycznie &
Do dziś pamiętam pytania jednego z uczniów:  Marcinie, ile waży Wisła? Nie
wiesz? Jak to? Przecież jesteś nauczycielem! ;  Co by było, gdybym pogryzł hienę albo
żyrafę w zoo? W związku z trudnościami w  czytaniu relacji społecznych (zazwy-
czaj jest zaburzone nadawanie komunikatu oraz jego odbiór) dochodzi na co dzień do
zabawnych zdarzeń. Poszedłem kiedyś do apteki z uczniem (jest to bardzo postawny
mężczyzna z niskim głosem). Powiedziałem mu, co ma po kolei zrobić, po czym sta-
nęliśmy w kolejce.  Słucham, co dla pana? zapytała aptekarka.  Proszę aspirynę.
 To będzie 2 złote odrzekła z miłym uśmiechem pani farmaceutka. W tym momencie
uczeń zamaszystym ruchem niemal wtłoczył drobne monety w blat, dodając tubal-
nym głosem:  Masz! Wiesz? No! . Tego typu sytuacje są jednak kształcące, gdyż jak
wiadomo  eksponując na bodziec, powodujemy odwrażliwianie .
Pamiętam czas, kiedy zostaliśmy zmuszeni do opuszczenia zajmowanej placów-
ki. Pozostało zaakceptować taki obrót spraw i przenieść całą szkołę na drugi koniec
miasta. Dla naszych uczniów, dla ich rodziców i dla nas także był to mocno stresują-
cy moment życia. Ci, którzy po naszym pojawieniu się na nowym osiedlu, dzierżąc
w rękach lornetki, kamery i kto wie, co tam jeszcze, obserwowali z balkonów i zza
firanek nas - przybyszów niemal z innej planety, też łatwo nie mieli. Nowe ścieżki,
nowe otoczenie, nowe wyzwania - to nie dla naszych uczniów (tzn. jest to dla nich,
ale początkowo wzbudza wiele problemów adaptacyjnych). Jak się zdaje, mieszkań-
cy dużego blokowiska nas zaakceptowali, ale zdarzają się sytuacje takie, jak opisana
poniżej. Prowadziłem ucznia do kościoła, bo tam stopniowo przygotowywano go do
I Komunii Świętej. Po drodze wyznał mi, że boi się księdza ( gdyż szkła jego oku-
larów nagle się ściemniają ) i dlatego dalej już nie pójdzie. Zaczął się więc kłaść na
ulicy. Kiedy go podnosiłem, usłyszałem:  Co tak szarpiesz to dziecko! Tak naprawdę
dziecko szarpało mnie, ale w takich momentach wygląda to odwrotnie. Na napastnika
wygląda dorosły, który chce np. powstrzymać ucznia od rozbicia szyb. Niezdolność
przewidywania zagrożeń jako konsekwencji zachowania prowadzi do sytuacji typu:
nagłe wtargnięcie na jezdnię, połykanie substancji niejadalnych, zabieranie ze sklepu
produktów bez uprzedniego zapłacenia, opuszczenie taksówki i ucieczka w niewia-
domym kierunku, obnażanie się w miejscach publicznych i całe mnóstwo mniej lub
bardziej irracjonalnych zachowań, więc ingerencja bywa często wręcz konieczna.
Tego typu incydenty były, są i będą. Mają one według mnie (mimo swej powagi)
bezcenną wartość. Ukazują luki w naszym postrzeganiu ucznia i w radzeniu sobie
z nim, nakazując tym samym większą czujność, rozsądek, dyscyplinę, kreatywność,
zdecydowanie& Tak naprawdę trzeba doskonalić się bez końca.
F - jak frustracja
Wcześniej czy póz
niej pojawi się szereg objawów, takich jak zdenerwowanie, bez-
silność, irytacja, gniew, pustka, niedowierzanie. Jest to reakcja naszego umysłu i ciała
na  autystyczną rzeczywistość , w której  ścieżka ucznia i  ścieżka nauczyciela nie
są tą samą  ścieżką . Dziesiątki, przechodzące w setki, te zaś w tysiące& Mowa o licz-
bie powtórzeń, o niekończącym się treningu, by nauczyć prostej umiejętności oraz by
43
ją podtrzymać, jeśli się uda. Wspomaganie, dynamizowanie, korygowanie, oczeki-
wanie, konsekwencja, cierpliwość& i tak bez końca.  Zaczynaj działać w momencie,
w którym inni dawno by już zaprzestali wysiłków - taka myśl przyszła mi do głowy
w trakcie blokowania niezwykle mocnych ataków autoagresji jednego z uczniów.
BÄ…dz
konsekwentny, zachowuj równowagę wewnętrzną nawet w trakcie najcięż-
szej próby. Są to moje stałe odnośniki, będące odpowiednikiem latarni na brzegu
oceanu. Owa  latarnia wyznacza szlak nie tylko mnie, ale jest niezawodnÄ… podporÄ…
dla tego, któremu pomagam. Najlepszym  okładem na rozgrzaną frustracją głowę są
efekty pracy. O te niełatwo, szczególnie u uczniów zaawansowanych wiekiem, kiedy
ich podatność na zmiany jest już nieznaczna.
Tak się składa, że pracuję również z maluchami, objętymi programem wczesnego
wspomagania rozwoju. Wysiłek, jaki trzeba włożyć w dokonanie niezbędnych korekt
w funkcjonowaniu bywa ogromny, ale za to efekt& czasem olśniewający! Warto więc
działać jak najwcześniej, by nie dopuścić do utrwalenia nieodwracalnych, niepopraw-
nych schematów funkcjonowania.
Nie należy zapominać o własnej kondycji psychofizycznej. Odtrutką na opisane
problemy może być jakaś odskocznia: czytanie książek, podróżowanie, uprawianie
sportu, rozmowa z osobą, która rozumie problem. Dbając o siebie, wpływamy na
jakość kontaktów z naszymi podopiecznymi, przeciwdziałając tym samym przycza-
jonej frustracji. I pamiętajmy - co może być wspanialszego od pracy, która przynosi
satysfakcjÄ™?
G - jak gadulstwo
 Dzieci niepełnosprawne umysłowo mają ograniczony zakres  pola uwagi i ogniskują ją na
mniejszych cząstkach niż przeciętne dzieci w podobnym wieku. Inaczej mówiąc, nie są w stanie
odebrać wszystkiego, co nauczyciel przekazuje . I. Lovaas
Gadulstwo jest jednym z grzechów, jakich dopuszczają się zarówno nauczyciele,
jak i rodzice, wobec swoich uczniów czy dzieci. Działania te wzbudzają aprobatę
otoczenia zewnętrznego, a pozornej idylli nie ma końca. Otóż jest to droga donikąd.
Wyobraz
my sobie taką scenę: na pierwszym spotkaniu z nowo przyjętym dzieckiem
proszÄ™, aby rodzice wydali mu polecenie  usiÄ…dz
 . Zazwyczaj wygląda to tak, że rodzic
prosi:  Synu, bardzo proszę, żebyś ładnie usiadł na tym krzesełku . Syn jednak nadal
biega po sali, a poczÄ…tkowo spokojny rodzic rozpoczyna swÄ… mantrÄ™ od poczÄ…tku,
z tym jednak, że widać oznaki stopniowego zdenerwowania. Coraz bardziej podnie-
sionemu głosowi towarzyszą coraz bardziej zamaszyste gesty. Efekt jest taki, że dziec-
ko nie siedzi, a rodzic zazwyczaj nawet się tym nie przejmie. Często szuka wytłuma-
czenia tej sytuacji:  dziś jest zmęczony ,  nie ma ochoty ,  polecenie jest zbyt proste ,
 jest w nowym miejscu ,  podenerwował się & Kiedy wydaję polecenie  usiądz
 , po
którym syn po prostu siada, u rodziców pojawia się napięcie. Pytam, w czym problem.
 Proszę pana, to przypomina tresurę! . Uogólniając: niektórzy ludzie preferują czasem
formę, a nie treść. W mojej opinii ważny jest efekt komunikatu, co nie zawsze idzie
w parze z tym, by było miło i bezstresowo. Wydawanie polecenia i nieegzekwowanie
jego wykonania jest najprostszą drogą do wprowadzenia dziecka w świat niejasności,
nieprzewidywalności i tym samym do coraz większego zagubienia.
Biorąc pod uwagę powszechne trudności ze zrozumieniem mowy u opisywanej
grupy uczniów, warto dbać o jakość wypowiedzi.
44
Moja znajoma pojechała z kolegą do Chin. On znał język angielski perfekcyjnie,
ona zaś jedynie kilka bezokoliczników i innych najprostszych słów. Ku ich zdumie-
niu, tylko ona była rozumiana. On, z uwagi na piękną angielszczyznę, która jednak
nie docierała do zakłopotanych słuchaczy, musiał zamilknąć. Nie jest łatwo ogołocić
nasze wypowiedzi z ozdobników, ale jesteśmy to winni naszym odbiorcom. Nie jest
też powiedziane, że wszystkich należy raczyć tą ubogą polszczyzną&
Jaki odbiorca, taki komunikat. Siedząc kiedyś w mongolskiej jurcie, stałem się
uczestnikiem pewnej pouczającej sytuacji. Otóż jeden z pasterzy mówił do mnie
w swym ojczystym języku, będąc przekonanym, że go rozumiem. Gdy zorientował
się, że na nic jego wywody, po prostu wstał i przy pomocy podpowiedzi już nie
werbalnych, lecz manualnych, wyprowadził mnie z jurty i pokazał zranioną owcę.
Pozostaje tylko życzyć wszystkim, by w przypadku trudności komunikacyjnych
umieli wykazać się tak znakomitą intuicją, jak opisany Mongoł. Sztuką jest wyczuć,
kiedy  gadulstwo nie ma sensu lub (jak to ujął Karol Wojtyła)  umieć przerwać, kiedy
słuchacz jest przekonany .
9.
Przegląd badań
Paweł Pflegel
Zespół Placówek Oświatowych nr 2 we Wrocławiu
1. Mózgi kilkumiesięcznych dzieci  dostrojone do dzielenia uwagi z innymi.
Dzieci w wieku pięciu miesięcy podążają za wzrokiem dorosłych w kierunku
obiektu i podzielają pole uwagi. Jest to wniosek, który ze swoich badań wysnuli dr
Tobias Grossmann i prof. Mark Johnson z Birkbeck, University of London. Wyniki
opublikowane w  Biology Letters wskazują, że mózg człowieka rozwija się w zakre-
sie tej tak ważnej umiejętności społecznej zaskakująco wcześnie. Brak takiej umie-
jętności jest jednym z wczesnych objawów autyzmu. Badacze wykorzystali jedną
z technik obrazowania aktywności mózgu (NIRS) do zbadania obszarów mózgu
dziecka, aktywnych podczas zwracania przez nie uwagi na wspólne obiekty. Jest to
lewa kora przedczołowa  obszar zaangażowany w złożone zachowania poznawcze
i społeczne. Malutkie dzieci podczas procesu dzielenia uwagi używają tego samego
obszaru mózgu, co dorośli. W przyszłości obserwacje takie mogą być stosowane do
oceny indywidualnych różnic w umiejętnościach dzielenia pola uwagi. W połączeniu
z innymi sposobami mogą służyć jako metoda wczesnej identyfikacji dzieci z ryzy-
kiem autyzmu.
 Biology Letters , wersja elektroniczna (przed drukiem), styczeń 2010
http://rsbl.royalsocietypublishing.org/search?fulltext=Grossmann&submit=yes&x=23&y=16
2. Badania kliniczne nad lekiem CM-AT nabierajÄ… tempa.
FDA (Agencja ds. Żywności i Leków), wydająca zezwolenia na dopuszczenie do
obrotu leków w USA, przyśpieszyła procedury współpracy z firmą Curemark LLC
pracującą nad lekiem CM-AT, który ma być jednym z preparatów o dużym znaczeniu
w leczeniu autyzmu. Powstanie CM-AT opiera się na badaniach dr Joan Fallon, która
wykazała u dzieci autystycznych niedobory enzymów, biorących udział w przyswaja-
niu białek przez ich organizmy.
Takie ograniczenie funkcjonowania ustroju negatywnie oddziałuje na procesy
produkcji aminokwasów, które są elementami budowy substancji chemicznych,
niezbędnych dla prawidłowego funkcjonowania mózgu. CM-AT ma być jednym
z pierwszych sposobów leczenia osób z autyzmem, a nie tylko objawów, będących
skutkiem zaburzeń fizjologicznych. Curemark LLC przeprowadza obecnie testy kli-
niczne, w których uczestniczy 170 dzieci z 12 miejsc w USA.
y
ródło: PR Newswire, luty 2010
http://www.prnewswire.com/news-releases/curemark-cm-at-autism-treatment-granted-fda-
fast-track-status-84951682.html
Szczegóły: Curemark LCC http://www.curemark.com/home.html
46
3. Czy toksyny wywołują autyzm?
Philip J. Landrigan (epidemiolog i pediatra z Mount Sinai Hospital w Nowym Yorku)
podkreśla, że autyzm jest biologicznie uwarunkowanym zaburzeniem rozwoju mózgu.
Wyraz
nie związane z przyczynami nieprawidłowości są czynniki genetyczne (takie
jak mutacje, delecje i warianty liczby kopii). Stanowią one jednak tylko małą część
tych przyczyn i nie wyjaśniają kluczowych problemów klinicznych i epidemiolo-
gicznych w autyzmie. Być może wytłumaczeniem jest wczesne narażenie dziecka na
toksyczne czynniki środowiskowe. Najnowsze wnioski: Wyniki badań, wykazujących
wrażliwość mózgu na ekspozycję czynników takich jak: ołów, rtęć, alkohol etylowy
i alkohol metylowy stanowią pośrednie dowody wpływu środowiska na zaburzenia
ze spektrum autyzmu. Najmocniejsze dowody płyną z badań, przedstawiających
wyraz
nie powiązanie autyzmu z narażeniem we wczesnym okresie ciąży na działanie
substancji takich jak: talidomid, mizoprostol, kwas walproinowy, fosforoorganiczne
środki owadobójcze, chloropiryfos, a także zakażenie matki wirusem różyczki. Nie
ma natomiast wiarygodnych dowodów, że szczepionki powodują autyzm. Niezbędne
są badania związku przyczynowego pomiędzy czynnikami środowiskowymi a auty-
zmem. Dzieci stykajÄ… siÄ™ z tysiÄ…cami syntetycznych substancji chemicznych. Ok. 200
z nich to substancje neurotoksyczne dla ludzi dorosłych. Autor proponuje ukierun-
kowaną strategię w odkrywaniu podejrzanych o toksyczne oddziaływanie substancji
chemicznych, która łączyłaby rozszerzone badania toksykologiczne, badania neuro-
biologiczne i w dalszej perspektywie  badania epidemiologiczne.
 New York Times , 24.2.2010
http://www.nytimes.com/2010/02/25/opinion/25kristof.html?ref=opinion
 Current Opinion in Pediatrics , (wersja elektroniczna  niestety płatna), styczeń 2010
http://journals.lww.com/co-pediatrics/Abstract/publishahead/What_causes_autism__Exploring_
the_environmental.99878.aspx
Stwierdzenie Philipa Landrigana, że nie ma wiarygodnych dowodów, iż szcze-
pionki powodujÄ… autyzm, krytykuje mocno Teresa Binstock, badaczka zwiÄ…zana
z organizacją Generation Rescue, na rzecz której energicznie działa Jenny McCarthy,
aktorka i matka autystycznego chłopca (wspierana przez swojego partnera, aktora
 Jima Carreya). Organizacja ta jest platformą dla zwolenników poglądu o wpływie
szczepionek na powstawanie autyzmu. Pracę Landrigana uważa pani Binstock za
ważny krok w dobrym kierunku, jednakże dowodzi, iż autor pomija pewne dane. Jest
on szanowanym naukowcem z kilkudziesięcioletnim doświadczeniem, zdecydował
się jednak nie uwzględnić, wg oponentki, ważnych badań, dotyczących roli szczepio-
nek w genezie autyzmu.
Binstock wyjaśnia, dlaczego tak się stało. Otóż jeśli naukowcy znajdują związek
między szczepieniami i autyzmem, ich dokonania nie są wiarygodne, ponieważ naru-
szajÄ… preferowane przez Landrigana zasady ortodoksyjnej wakcynologii. W konklu-
zji Teresa Binstock podaje ponad 50 różnych z
ródeł, opisujących badania, zalecenia
i wnioski w opcji zarówno za, jak i przeciw szczepieniom.
y
ródło:
Generation Rescue, Scientific News by Teresa Binstock, 06.03.2010
http://www.generationrescue.org/binstock/100306-autism-environmental-causes.htm
47
4. Najwcześniejsze objawy autyzmu pojawiają się w drugiej połowie pierwszego
roku życia.
Porównano zachowania dzieci ze zdiagnozowanym autyzmem i zachowania ich
prawidłowo rozwijającego się rodzeństwa. Okazało się, że objawy, takie jak nawią-
zywanie kontaktu wzrokowego, uśmiechanie się i komunikatywne gaworzenie, nie
zawsze można zaobserwować ok. 6-go miesiąca życia. Pojawiają się one stopniowo
w drugiej połowie pierwszego roku życia. Wtedy ilość intencjonalnych zachowań
społecznych i komunikacyjnych u dzieci rozwijających się prawidłowo wzrasta, pod-
czas gdy wśród dzieci, u których rozpoznano póz
niej autyzm, zaczyna spadać.
Wyniki pokazują, kiedy pierwsze symptomy autyzmu występują w sposób
widoczny. We wczesnym dzieciństwie objawy autyzmu pojawiają się stopniowo
i proces rozwija się powoli (niekoniecznie następuje nagły spadek umiejętności, ich
utrata postępuje nadal w drugim i trzecim roku życia). Istotny wniosek jest taki, że
powinniśmy skupiać się na zachowaniach społecznych w obserwacji malutkich dzieci,
ponieważ zanikanie lub brak tych zdolności jest najbardziej charakterystyczne dla
autyzmu w tym najwcześniejszym okresie życia.
Badania trwały pięć lat. Obserwowano występowanie w/w objawów u dzieci do
ukończenia przez nie 3-go roku życia. Rozwój dzieci oceniano w 6, 12, 18, 24 i 36
miesiącu życia. Prace prowadzono w M.I.N.D. Institute (Uniwersytet Kalifornijski
w Davis) oraz na Uniwersytecie Kalifornijskim w Los Angeles.
 Journal of the American Academy of Child & Adolescent Psychiatry , wersja elektroniczna
(przed drukiem), luty 2010. http://www.jaacap.com/article/S0890-8567(09)00031-8/fulltext
5. Czyżby paracetamol?
Dr Anthony Torres (kierownik Biomedical Lab w Center for Persons with
Disabilities, Utah State University) mówi, że warto gruntownie przebadać problem
obniżania gorączki u małych dzieci. Być może jest to jeden z elementów skomplikowa-
nych puzzli, jakie tworzą przyczyny i mechanizmy zaburzeń ze spektrum autyzmu.
Badacz już w 2003 roku sugerował, że leki przeciwgorączkowe, podawane nie-
mowlętom i małym dzieciom, mogą zwiększać ryzyko wystąpienia autyzmu u tych,
które są genetycznie podatne na tego typu zaburzenia. Torres proponował podjęcie
dalszych badań laboratoryjnych w celu wyjaśnienia, czy przyjmowanie takich leków
przez kobiety w ciąży lub podawanie ich bardzo małym dzieciom ma związek z auty-
zmem. Torres twierdzi, że genetyczne wyjaśnienie powstawania zaburzeń ze spek-
trum autyzmu oraz wzrostu zachorowalności jest niewystarczające. Niektóre geny
wiąże się z autyzmem, ale są to związki słabe. Prawdopodobnie przyczyną powstawa-
nia tych zaburzeń jest kombinacja czynników genetycznych i środowiskowych.
Ostatnio pojawiły się doniesienia, że obniżanie gorączki ma istotny wpływ na
system odpornościowy i jest możliwe wystąpienie autyzmu u dzieci, które otrzymały
acetaminophen (czyli paracetamol) w bardzo wczesnym dzieciństwie. W 2008 r. opu-
blikowano w czasopiśmie  Autism twierdzenie, że u dzieci, którym podano paraceta-
mol po przyjęciu szczepionki skojarzonej (odra, świnka, różyczka) wystąpiło znacznie
większe prawdopodobieństwo wystąpienia autyzmu niż u dzieci, które otrzymały
ibuprofen. Są to wnioski z wywiadów z rodzicami i muszą być jeszcze potwierdzone
w badaniach laboratoryjnych.
48
W paz
dzierniku 2009 r.  Lancet opublikował badania, które pokazują, że podanie
szczepionki pełnokomórkowej przeciw krztuścowi spowodowało mniejszą odpowiedz

immunologiczną u dzieci, które otrzymały po tym szczepieniu paracetamol. Jest to
istotne, ponieważ inne badania wiążą autyzm z niedoborami odporności. Być może, wg
Torresa i innych badaczy, szukanie powiązań między szczepionką MMR i autyzmem nie
jest drogą właściwą do wyjaśnienia możliwych przyczyn tego zaburzenia. Nowe hipo-
tezy związane są z praktyką obniżania gorączki, która niekiedy pojawia się po podaniu
takiej szczepionki. Należy to jednak potwierdzić w badaniach laboratoryjnych.
y
ródła:
BMC Pediatrics, 2003 http://www.biomedcentral.com/1471-2431/3/9
PubMed, 2008 http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/18445737?ordinalpos=1&itool=EntrezSy
stem2.PEntrez.Pubmed.Pubmed_ResultsPanel.Pubmed_SingleItemSupl.Pubmed_Discovery_R
A&linkpos=1&log$=relatedarticles&logdbfrom=pubmed
PubMed, 2009 http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/20030462?ordinalpos=1&itool=EntrezSy
stem2.PEntrez.Pubmed.Pubmed_ResultsPanel.Pubmed_SingleItemSupl.Pubmed_Discovery_R
A&linkpos=2&log$=relatedreviews&logdbfrom=pubmed
 Lancet , paz
dziernik 2009
http://www.thelancet.com/journals/lancet/article/PIIS0140-6736(09)61208-3/fulltext
6. Problemy gastryczne u dzieci z autyzmem.
Rodzice dzieci i młodzieży z autyzmem relacjonują, że ich dzieci cierpią z powodu
problemów funkcjonowania przewodu pokarmowego, najczęściej w postaci biegunki
i zaparcia. Nowe badania, przeprowadzone przez Autism Treatment Network (ATN),
pokazują, że objawy takie pojawiają się u prawie połowy dzieci z zaburzeniami ze
spektrum autyzmu, a częstość ich występowania zwiększa się wraz z wiekiem.
ATN obejmuje 14 ośrodków terapeutycznych i badawczych w USA i Kanadzie,
rejestruje pacjentów w wieku 2-18 lat z rozpoznaniem autyzmu, Zespołu Aspergera
lub nieokreślonych całościowych zaburzeń rozwoju. Rodzice w badaniu wypełniali
kilka kwestionariuszy, dotyczących symptomów zaburzeń pokarmowych, zachowa-
nia, snu i samopoczucia dzieci.
Dane z grupy 1185 dzieci wykazały, że 45 procent miało zaburzenia gastrycz-
ne, najczęściej były to bóle brzucha, zaparcia i biegunki. Występowały one częściej
u starszych dzieci (39 procent dzieci poniżej 5 roku życia, 51 procent powyżej 7 roku).
Ponadto dzieci z objawami zaburzeń ze strony układu pokarmowego miały więcej
problemów ze snem (70 procent w porównaniu do 30 procent), więcej trudności
z zachowaniem i gorsze samopoczucie, zwiÄ…zane ze stanem zdrowia. Nie stwierdzono
związku między objawami gastrycznymi a rodzajem autyzmu, płcią, rasą lub ilorazem
inteligencji.
Według dr Daniela Coury (dyrektora medycznego ATN i profesora pediatrii i psy-
chiatrii w Ohio State University) wyniki te wskazują, iż odpowiednia ocena i leczenie
objawów ze strony układu pokarmowego może przynieść pacjentom korzyści. Lekarze
podstawowej opieki zdrowotnej i specjaliści powinni pytać rodziny o tego typu obja-
wy i uwzględniać je w strategii postępowania z dziećmi i młodzieżą z autyzmem.
y
ródło:
ScienceDaily, 3 maja 2010 http://www.sciencedaily.com/releases/2010/05/100502080234.htm
49
7. Czynniki środowiskowe  czy ułatwiają mutacje, przyczyniające się do
autyzmu?
Niektóre genetyczne czynniki ryzyka autyzmu są typem mutacji de novo.( Mutacja
de novo  gdy gen zostaje uszkodzony w czasie zapłodnienia). Zaawansowany wiek rodzi-
ców w chwili poczęcia jest związany ze zwiększonym ryzykiem zarówno autyzmu,
jak i tego typu mutacji.
Badacze z Genetics Laboratory w McLean Hospital (Belmont, USA) sprawdzali
hipotezę, czy pewne czynniki środowiskowe mogą być również mutagenne i przy-
czyniać się do powstawania autyzmu, powodując mutacje de novo. W przeglądzie
literatury naukowej ujawniono dziewięć takich czynników. Dowiedzione jest, że
pięć z nich jest mutagennych: rtęć, kadm, nikiel, trójchloroetylen i chlorek winylu.
Pozostałe cztery związane są z niedoborem witaminy D. Odgrywa ona ważną rolę
w naprawie uszkodzeń DNA oraz w ochronie przed stresem oksydacyjnym - kluczo-
wą przyczyną takich uszkodzeń.
Hipoteza sugeruje etiologicznÄ… rolÄ™ mutacji de novo w powstawaniu autyzmu.
Wnioski dla profilaktyki zwiÄ…zane sÄ… z ograniczaniem ekspozycji na znane czynniki
mutagenne oraz z przeciwdziałaniem niedoborom witaminy D.
y
ródła:
PubMed, 2009-2010 http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/19699591
Science, marzec-kwiecień 2007 http://www.sciencemag.org/cgi/content/abstract/316/5823/445
8. Badanie moczu i diagnozowanie autyzmu  nowa perspektywa?
Dzieci autystyczne posiadajÄ… specyficzne substancje chemiczne w moczu.
Dzięki badaniom moczu będzie można doprowadzić do prostego ustalenia praw-
dopodobieństwa wystąpienia autyzmu u bardzo małych dzieci, jak sugerują najnow-
sze badania naukowców z Imperial College London i University of South Australia
(opublikowane w  Journal of Proteome Research ).Umożliwiłoby to zastosowanie np.
niezwykle wczesnej interwencji behawioralnej.
Wielu autystów cierpi też z powodu zaburzeń żołądkowo-jelitowych i posiada
inną florę bakteryjną niż osoby bez autyzmu. We wcześniejszych badaniach ziden-
tyfikowano u dzieci z autyzmem np. wysoki poziom bakterii z rodzaju Clostridium.
Jednym ze związków, określonych w moczu dzieci autystycznych, był N-metylo-
nikotynamid (NMND), który jest zamieszany w powstawanie choroby Parkinsona.
Stwierdzenia takie nadają również większe znaczenie teoriom, wiążącym problemy
gastryczne z powstawaniem autyzmu. Równocześnie naukowcy mogą pracować nad
rozwiązaniami, mającymi na celu leczenie chorób przewodu pokarmowego u osób
z autyzmem.
Wnioski powstały na podstawie analizy moczu trzech grup dzieci w wieku od 3
do 9 lat. Dotyczyły one 39 dzieci, u których wcześniej zdiagnozowano autyzm, 28 nie
autystycznych, ale mających autystyczne rodzeństwo oraz 34 dzieci, które nie miały
ani autyzmu, ani autystycznego rodzeństwa.
y
ródło:
Imperial College London (News and Events), 03.06.2010
http://www3.imperial.ac.uk/newsandeventspggrp/imperialcollege/newssummary/news_3-6-
2010-11-17-32
50
10.
Nad Kwiekami świeci słońce
Ewa Szmytkowska
Fundacja Dom Rain Mana
Minął kolejny rok działalności naszej Fundacji. W 2009 roku już mogliśmy się
chwalić naszym miejscem na ziemi, gdzie w przyszłości powstanie Dom Rain Mana.
Coroczna wycieczka  (19.09) tym razem prowadziła nas do Borów Tucholskich, by
być jak najbliżej tego magicznego dla nas miejsca.
Najpierw przystanek we Wdzydzach Kiszewskich i zwiedzanie skansenu etno-
graficznego, gdzie zachowano zabytki kultury materialnej Kaszub. Lekcja języka
kaszubskiego i odśpiewywanie abecadła kaszubskiego, klęczenie na grochu (prób-
ne), lepienie z gliny, oglądanie pięknie zachowanych wnętrz dworku szlacheckiego,
modlitwa w drewnianym kościółku  wszystko to zachowujemy w naszej pamięci.
Ale niecierpliwe serca chcÄ… znalez
ć się na fundacyjnej ziemi - w Kwiekach. Ten dzień
to pożegnanie słonecznego, ciepłego lata. Nad Kwiekami świeci słońce i wszyscy
są zauroczeni tym miejscem. Ci, którzy już tu bywali, są zdziwieni  prowadzący
na naszą działkę leśny trakt niedawno zamienił się w utwardzoną asfaltem drogę.
W planach ma być doprowadzony do wsi wodociąg i zrobiona kanalizacja. Te nowości
przekazuje nam pan Tadeusz Lipski, zastępca nadleśniczego z Czerska, który gościł
całą naszą 43 osobową grupę na swojej prywatnej działce rekreacyjnej, położonej po
sąsiedzku z ziemią Fundacji. Serdeczne przyjęcie grupy osób z autyzmem i ich rodzi-
ców ma dla nas symboliczne znaczenie: znak akceptacji i zadzierzgniętej przyjaz
ni.
Podczas ogniska daliśmy upust tej wielkiej radości! Były śpiewy i tańce przy akom-
paniamencie akordeonu, na którym przygrywał prof. Zbigniew Szot i p. Ewa Lipska,
były też wędzone pstrągi  poczęstunek od Gospodarzy i kiełbaski z ogniska. Żal było
opuszczać to gościnne miejsce i jedynie obietnica, że znów tu wrócimy, skłoniła rozba-
wione towarzystwo do powrotu. Wycieczka mogła się odbyć dzięki dofinansowaniu
Wojewody Pomorskiego. Dziękujemy !!!
Słoneczny czas, to także piękne chwile, jakie przeżywaliśmy podczas charytatyw-
nej gali na rzecz naszej Fundacji 1 grudnia 2009 r., w czasie trwania Europejskiego
Tygodnia Autyzmu. Zagrał wtedy dla naszych gości zespół Klezmoret Trio, a pełna
ekspresji, pasji i emocji muzyka, przybliżająca bałkańsko  żydowski folklor, spotkała
się z wielkim aplauzem publiczności. Dziękujemy Pawłowi Nowakowi i pozostałym
członkom Zespołu. Nasze słowa wdzięczności kierujemy także do artystów, którzy
ofiarowali swoje prace na charytatywną aukcję ( niektórzy z nich zrobili to po raz
kolejny): Krystynie Pokrzywnickiej, Wojciechowi Kostiukowi i Jerzemu Stachurze,
Joannie Budzynskiej, Rafalowi Malko. Prawdziwym hitem licytacji okazał się przed-
wojenny patent oficerski z oryginalnym podpisem Marszałka Józefa Piłusudskiego,
pamiątka rodzinna przekazana Fundacji przez prof. Hannę Jaklewicz. Dużym powo-
dzeniem cieszył się kramik ze świątecznymi ozdobami, które podarowała nam firma
51
Davos z Gdańska. Cały dochód został przeznaczony na fundusz budowy farmy
dla osób z autyzmem. Raz jeszcze dziękujemy wszystkim, którzy przyczynili się do
uświetnienia tego wieczoru, w tym Miastu Sopot z Panem Prezydentem Jackiem
Karnowskim, który objął nasz koncert honorowym patronatem.
Urząd Miasta Sopotu, pomógł nam także w realizacji spotkań Akademii dla
Rodziców, zainicjowanej przez Fundację i sopocką filię Biblioteki Pedagogicznej.
Rodzice i profesjonaliści zainteresowani autyzmem mogli w 2009 r rozmawiać na
temat diety bezglutenowej i bezmlecznej, terapii ruchowej, zagadnień prawnych
dotyczących dzieci/ osób z autyzmem i ich tożsamości. Spotkania  Akademii są
kontynuowane w 2010 roku. Mamy nadzieję, że realizując ten projekt przyczyniamy
się do upowszechniania wiedzy o autyzmie w sopockim środowisku i szczególnie
uwrażliwiamy osoby pracujące z autystycznymi uczniami. W 2010 roku umożliwili-
śmy rodzicom/ opiekunom dzieci z autyzmem konsultacje psychiatryczne u wybitnej
znawczyni autyzmu, prof. Hanny Jaklewicz i konsultacje rodzinne - u doświadczo-
nych matek osób z autyzmem. Osoby zainteresowane konsultacjami powinny umó-
wić się, dzwoniąc do Fundacji (58 551 84 72). Zapraszamy też na wykłady, które po
wakacjach 2010 będą odbywały się w ramach  Akademii .
Na zakończenie mamy miłą wiadomość dla rodziców i terapeutów sprawdzają-
cych postępy dziecka posługując się testem ATEC. Od niedawna, ten polecany przez
ARI test diagnostyczny jest dostępny w wersji automatycznie zliczającej wynik uzy-
skany przez dziecko. Specjalnie dla nas zrobił to zaprzyjaz
niony portal MyServeyLab
(dziękujemy!) i możemy go odnalez
ć klikając w link na www.domrainama.pl lub
bezpośrednio ze strony http://mysurveylab.com
http://mysurveylab.com/index.php?cId=6c23c71972cc2903e6d9023453618a-
763211161&pid=134&lng=pl


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Gazeta o padaczce Nr 10
Ćwiczenie nr 10
Pokoj nr 10 Ake Edwardson
wprowadzenie do pedagogiki ćw 24 10 2010
Gazeta Maturzysty nr 3 kwiecień 2010
Systemowe spojrzenie na problem przemocy w rodzinie, 19 10 2010
ET DI2 ObwodySygnaly2 wyklad nr 9 10 czworniki aktywne
Przykład do pyt nr 10
PwC raport 10 2010
Wykład nr 10 Rektyfikacja
BO II stacjonarne wykład nr 10

więcej podobnych podstron