systemy plików 12 10 2008


Hierarchia systemu plików
Prymitywne systemy plikowe posiadały jedną listę plików wchodzących w skład systemu plików. W
miarę postępu systemy plików zostały unowocześnione i współczesne systemy plików oprócz głównej
listy (katalogu głównego) zawierają także podlisty (podkatalogi) które również mogą zawierać dalsze
podlisty (podkatalogi). W ten sposób rozwinęło się pojęcie katalogów nadrzędnych oraz katalogów
podrzędnych.
Katalog, w którym znajduje się plik jest nadrzędny (bezpośrednio) względem tego pliku. Katalog jest
podrzędny (bezpośrednio) względem innego katalogu w którym się znajduje.
W ten sposób powstało pojęcie drzewiastej hierarchii systemu plików, w której każdy katalog może
zawierać podkatalogi, które mogą zawierać dalsze podkatalogi. Powstaje w ten sposób struktura,
która wygląda jak "odwrócone drzewo".
Systemy, które mają taką strukturę nazywają się hierarchicznymi systemami plików. W takich
systemach plik identyfikowany jest nie tylko na postawie unikalnej nazwy ale również ścieżki
dostępu:
Format podanej ścieżki zależy od systemu operacyjnego. W większości systemów (Unix, Linux, Mac
OS) katalog jest reprezentowany przez ukośnik (ang. slash "/"), pełna ścieżka do pliku twierdza.avi
(przykład powyżej) wygląda następująco:
/home/ciapek/filmy/twierdza.avi
W przypadku systemów Windows oraz DOS katalog jest reprezentowany przez lewy ukośnik (ang.
backslash "\"), a pełna ścieżka do pliku twierdza.avi w tym systemie wygląda następująco:
C:\Documents and Settings\ciapek\moje dokumenty\filmy\twierdza.avi
systemy plików:
System plików - metoda przechowywania plików, zarządzania plikami, informacjami o tych plikach,
tak by dostęp do plików i danych w nich zgromadzonych był łatwy dla użytkownika systemu; także:
wolumin.
Systemy plików stosuje się dla różnych nośników danych, takich jak dyski, dyskietki, a także w
strumieniach danych, sieciach komputerowych, pamięciach. We współczesnych systemach
operacyjnych bezpośrednie operowanie na danych w plikach zarezerwowane jest tylko dla systemu
operacyjnego, aplikacje mają dostęp tylko do operacji na plikach i mają zabroniony bezpośredni
dostęp do nośnika danych.
Klaster dyskowy - jeden lub więcej sektorów na wymiennym lub stałym nośniku danych
komputerowych, zarezerwowany dla danego systemu operacyjnego jako podstawowa jednostka
przechowywania plików. W obszarze jednego klastra można zapisać tylko jeden plik, nawet jeśli
będzie on wypełniał klaster tylko w niewielkim procencie. Większe pliki zajmują oczywiście większą
liczbę klastrów.
Klastry wymyślono, aby zmniejszyć wielkość przestrzeni adresowej dla systemu plików, a przez to
zmniejszyć na nią zapotrzebowanie pamięci komputera i przyśpieszyć jego działanie (liczba klastrów
jest wielokrotnie mniejsza od liczby sektorów). W nowoczesnych systemach operacyjnych istnieje
możliwość definiowania klastrów o zróżnicowanej wielkości, przewidując procentowy udział plików
małych i dużych. Takie rozwiązanie umożliwia większą efektywność wykorzystania powierzchni
nośnika.
FAT
Dysk twardy podzielony jest na niewielkie fragmenty, zwane jednostkami alokacji lub klastrami.
Ponieważ jednostka alokacji jest wartością logiczną, a nie fizyczną (nie znajduje się ona fizycznie na
dysku), jej rozmiar można różnie zdefiniować w zakresie od 512 bajtów do 64 kilobajtów (Windows
NT pozwala tworzyć nietypowe klastry o wielkości 256 kB). Każdy znajdujący się na dysku twardym
plik zajmuje jeden bądz więcej klastrów, ale w jednym klastrze może znajdować się tylko jeden plik
(lub jego część). Gdy rozmiar pliku jest mniejszy niż rozmiar klastra, niewykorzystane miejsce marnuje
siÄ™, zatem dlatego im mniejsze jednostki alokacji, tym bardziej ekonomicznie wykorzystane jest
miejsce na dysku. Maksymalna liczba jednostek alokacji na dysku jest jednak ograniczona przez
system plików.
FAT (File Allocation Table - tablica alokacji plików) jest to tablica opisująca, w których klastrach dysku
twardego lub dyskietki magnetycznej system operacyjny ma szukać każdego z zapisanych na nim
plików. FAT jest tworzony podczas formatowania nośnika danych. Podczas zapisu pliku informacje o
nim sÄ… automatycznie zachowywane w tablicy FAT. Potocznie przez FAT rozumie siÄ™ FAT16 lub FAT32.
FAT16
FAT16 jest odmianą systemu plików FAT, z którego może korzystać MS-DOS i Windows. Pierwsze
pecety pracujące pod systemem DOS miały architekturę 16-bitową. Oznaczało to, że ich system
plików mógł opisać tylko 216, czyli 65 535 klastrów. Początkowo klastry były rozmiarowo równe
fizycznym sektorom dysku twardego (512 bajtów), ale szybko okazało się, że w ten sposób można
opisać pojemność tylko 32 MB. Większy dysk twardy trzeba było dzielić na partycje. W związku z tym
postanowiono zwiększyć rozmiary jednostek alokacji. Problem zaczął się, gdy dyski przekroczyły
rozmiar gigabajta, a jednostki alokacji rozrosły się aż do 32 kilobajtów. Przy tak dużej jednostce
alokacji notatka o wielkości dwóch kilobajtów zmarnuje 30 kilobajtów miejsca. Plików tej wielkości na
dysku może być tysiące, co prowadzi do dużych strat pojemności. FAT16 miał jeszcze jedno poważne
ograniczenie - obsługiwał partycje tylko do wielkości 2,1 gigabajta. Konieczne stało się opracowanie
nowego, lepszego systemu plików - i tak powstał FAT32.
FAT32
FAT32 jest kolejną odmianą systemu plików FAT, z którego mogą korzystać systemy operacyjne
Windows 95 OSR 2, Windows 98 oraz ich nowsze wersje. FAT32 może rozpoznać 232 (czyli 4 294 967
296) adresów jednostek alokacji, dzięki czemu obsługuje dyski twarde do wielkości dwóch terabajtów
(dwóch tysięcy gigabajtów). Dla partycji o rozmiarach poniżej 8 GB jednostka alokacji ma wielkość
tylko 4 kB, dzięki czemu nie ma dużych strat pojemności. FAT32 wymaga partycji o minimalnych
rozmiarach 512 MB. Jednak FAT32 ma też wady - na razie nie można kompresować dysków z takim
systemem plików, a także wiele systemów operacyjnych nie rozpoznaje FAT32 (np. Windows NT czy
MS-DOS) - przez co nie może go stosować ani odczytać danych na nim zapisanych.
Poza standardowymi systemami plików jest również wykorzystywany wirtualny system plików
działający w systemach Windows 9x oraz w Windows NT. W jego określeniu używana jest nazwa
wirtualny, ponieważ VFAT jest tylko rozszerzeniem systemu plików FAT (Virtual FAT - wirtualny FAT).
Jego dodatkowe możliwości to: obsługa długich nazw plików, wykorzystywanie VCACHE i lepsza
wydajność (szybkość).
NTFS
To standardowy system plików systemu Microsoft Windows NT i jego następców (Windows 2000,
Windows XP i Windows Server 2003).
NTFS pochodzi od HPFS, który został opracowany przez Microsoft i IBM dla systemu OS/2 na miejsce
starszego FATu, używanego w MS-DOS. HPFS posiada kilka ulepszeń w porównaniu do FATu, takich
jak wsparcie dla metadanych, użycie zaawansowanych struktur w celu polepszenia, wiarygodności i
wydajności (zarówno w odniesieniu do szybkości jak i wymaganej pojemności dyskowej). NTFS
zawiera wszystkie te ulepszenia oraz dodatkowo listy kontroli dostępu (ACL) i dziennik operacji
dyskowych (journal). Poza tym NTFS nie posiada ograniczenia systemu plików FAT, dotyczącego
maksymalnego rozmiaru pojedynczego pliku (do 1GB -> FAT16 i 2GB -> FAT32), co umożliwia na
przykład przechowanie obrazu płyty DVD na dysku twardym, bez dzielenia go na mniejsze pliki.
Katalog główny - katalog w systemie plików nadrzędny dla wszystkich innych katalogów (i również
plików). W systemach uniksowych oznaczamy przez ukośnik (/), a w systemach dosowych przez
odwrotny ukośnik (\).
Ścieżka dostępu - ciąg znaków określający nośnik danych oraz położenie pliku w strukturze katalogów
na komputerowym nośniku danych, będący częścią pełnej nazwy pliku. Najczęściej ma postać listy
katalogów odseparowanych ukośnikami.
Systemy z rodziny UNIX (UNIX, Linux, BSD):
/home/rzukow/zdjecie.jpg
Systemy z rodziny DOS i Windows:
Format nazwy pliku: [UrzÄ…dzenie:][katalogi][nazwa pliku][.rozszerzenie nazwy]
C:\katalog1\katalog2\plik.txt
W systemie DOS i Windows istnieje domyślny (roboczy) dysk oraz domyślny (roboczy) katalog na
dysku. Umożliwia to podanie nazwy pliku bez określania nazwy urządzenia i w odniesieniu do
katalogu: Jeżeli domyślnym dyskiem jest dysk C: a katalogiem na nim \katalog1, to podanie:
katalog2\plik.txt - jest równoważne z podaną powyżej
\katalog2\plik.txt - nie jest równoważna z powyższą, początkowy \ oznacza katalog główny dysku.
PRACA Z SYSTEMAMI PLIKÓW
W celu ułatwienia pracy użytkownikom przyzwyczajonym do systemów Windows 9x, które
nie obsługują dysków sformatowanych w systemie plików NT, interfejs nowego systemu
firmy Microsoft ukrywa przed użytkownikami nowe możliwości zarządzania plikami i
folderami. Aby móc w pełni korzystać z możliwości oferowanych przez system NTFS, trzeba
zmienić domyślne ustawienia systemu Windows XP. W tym celu:
1. Z menu Start wybierz opcje Panel sterowania.
2. Kliknij ikonę Wygląd i kompozycje, a następnie kliknij ikonę Opcje folderów.
3. Na karcie Widok w obszarze Ustawienia zaawansowane wyczyść pole wyboru Użyj
prostego udostępniania plików [zalecane].
4. Kliknij przycisk OK i zamknij Panel sterowania.
Aby w pełni wykorzystać możliwości związane z przechowywaniem danych na dyskach
NTFS, należy zmienić domyślne opcje folderów
Tworzenie plików i folderów
Każdy plik i folder przechowywany na dysku NTFS jest własnością jakiegoś użytkownika. W
większości przypadków właścicielem obiektu jest ten użytkownik, który go utworzył, ale
możliwe jest przekazanie prawa własności innemu użytkownikowi.
Jeżeli tylko posiadamy odpowiednie uprawnienia, utworzenie pliku lub folderu na dysku
NTFS niczym nie będzie się różnił od utworzenia tych obiektów na dyskach FAT. Prawa
dostępu mogą być nadawane dla całego dysku, wybranego folderu, a nawet pojedynczego
pliku.
Lista praw dostępu
Po zmianie domyślnego widoku folderów, po kliknięciu prawym przyciskiem na dowolnym
dysku sformatowanym w systemie plików NT, lub folderze czy pliku przechowanym na
dysku NTFS, z menu kontekstowego będzie dostępna zakładka Zabezpieczenia. Po jej
wybraniu w górnej części okna zobaczymy listÄ™ grup i użytkowników, w dolnej żÿ listÄ™
uprawnień nadanych lub odebranych danej grupie lub użytkownikowi.
Dobrą praktyką jest ograniczanie dostępu użytkownikom do dysku, na którym zainstalowany
jest system operacyjny
W rzeczywistości na liście uprawnień znajdują się nie pojedyncze uprawnienia do dysku,
pliku czy folderu, ale grupy uprawnień mające ułatwić zarządzanie dostępem do danych.
Nadanie każdego z uprawnień wymienionych na liście spowoduje umożliwienie wybranemu
użytkownikowi lub grupie użytkowników wykonania pewnych operacji. Pełna lista
uprawnień specjalnych składających się na poszczególne uprawnienia znajduje się w tabeli.
Nadawanie i odbieranie uprawnień
Istnieje ogromna różnica pomiędzy jawnym odebraniem jakiegoś uprawnienia (na przykład
uprawnienia do odczytu) pewnej grupie użytkowników, a nie nadaniem tej grupie żadnych
uprawnień. Związane jest to z tym, że jeden i ten sam użytkownik może być członkiem
dowolnie wielu grup użytkowników oraz z tym, że odebranie uprawnień (nadanie prawa
Odmów) jest priorytetowe i spowoduje unieważnienie nadanego prawa Zezwalaj. Jest to
jedyny wyjątek od uniwersalnej reguły, na mocy której:
Uprawnienia się kumulują. Jeżeli ten sam użytkownik jest członkiem trzech grup, z których
jedna ma nadane prawo do odczytu pliku, druga - do zapisu, a trzecia nie ma nadanych
żadnych praw, wynikowymi prawami użytkownika będą prawa do odczytu i zapisu pliku.
Kopiowanie plików i folderów
Aby skopiować plik lub folder, musimy posiadać co najmniej prawo odczytu do obiektu
zródłowego i zapisu do folderu docelowego.
Ponieważ wszystkie obiekty zarówno pliki, jak foldery, żÿdziedziczążÿ uprawnienia od folderu
nadrzędnego (lub dysku w przypadku folderów głównych), to podczas kopiowania i
przenoszenia obiektów uprawnienia te mogą ulec zmianie. Innymi słowy, po skopiowaniu
pliku z folderu Tajne i Poufne, do którego jedynie my mieliśmy uprawnienia do odczytu do
folderu Publiczne, do którego wszyscy mają pełny dostęp, wszyscy użytkownicy będą mogli
odczytywać, modyfikować a nawet skasować nasz plik.
Kopiowane lub przenoszone pliki i foldery dziedziczÄ… uprawnienia folderu lub dysku
docelowego. Jedynym wyjątkiem jest przeniesienie obiektów w obrębie tego samego dysku
logicznego. W takim przypadku przeniesiony obiekt zachowa poczÄ…tkowe uprawnienia.
Inspekcja dostępu do danych
Dane przechowywane na dyskach NTFS nie tylko mogą być chronione przed niepowołanymi
osobami żÿ możemy również monitorować zarówno udane, jak i nieudane, próby dostÄ™pu do
tych danych. W tym celu, przede wszystkim musimy włączyć domyślnie wyłączony Dziennik
inspekcji dostępu do obiektów:
1. Uruchom menu Start | Wszystkie programy | Narzędzia administracyjne | Zasady
zabezpieczeń lokalnych.
2. Jeżeli zarówno w menu Start, jak i w Start | Wszystkie programy, nie znajduje się ikona
narzędzi administracyjnych:
a Kliknij prawym przyciskiem na menu Start i z menu kontekstowego wybierz opcje
Właściwości
b Wybierz Menu Start | Dostosuj | Zaawansowane.
c Na liście Elementy menu Start znajdz pozycję Systemowe narzędzia administracyjne i
zaznacz opcję Wyświetl w menu Wszystkie programy.
3. Rozwiń folder Zasady lokalne i wybierz opcję Zasady inspekcji.
4. Dwukrotnie kliknij zasadę Przeprowadz inspekcję dostępu do obiektów. Zostanie
wyświetlone okno pokazane na rysunku poniżej.
5. Zaznacz opcje Sukces oraz Niepowodzenie.
6. Naciśnij klawisz OK i zamknij okno konsoli Zasady zabezpieczeń lokalnych.
Przed określeniem folderów, do których dostęp będziemy monitorować musimy włączyć
inspekcję dostępu do obiektów
Teraz możemy określić folder, do którego dostąp będziemy monitorować. Określimy też,
jakie czynności (np. zapis, modyfikacja, odczyt) i których użytkowników będziemy
monitorować. W tym celu:
1. Zaznacz wybrany folder (na przykład folder Moje dokumenty).
2. Kolejno wybierz Właściwości | Zabezpieczenia | Zaawansowane | Inspekcja.
3. Naciśnij przycisk Dodaj i wskaż grupy lub użytkowników poddanych inspekcji.
4. W oknie dialogowym Wpis inspekcji zaznacz te czynności, które powinny być
monitorowane dla wybranej grupy lub użytkownika.
Tak dokładna inspekcja, polegająca na monitorowaniu każdej czynności dowolnego
użytkownika, może negatywnie wpłynąć na wydajność systemu
5. Dwukrotnie naciśnij przycisk OK zamykając oba okna właściwości folderu.
Od tej chwili zarówno udane, jak i nieudane, próby zmodyfikowania zawartości folderu Moje
dokumenty będą zapisywane w Dzienniku zabezpieczeń. Aby przejrzeć wpisy w tym
dzienniku:
1. Uruchom menu Start | Wszystkie programy | Narzędzia administracyjne | Podgląd zdarzeń.
2. Wybierz Dziennik Zabezpieczenia. W oknie po prawej stronie zostanie wyświetlona lista
zarejestrowanych zdarzeń.
3. Jeżeli chcesz poznać więcej szczegółów o konkretnym zdarzeniu kliknij na nim dwukrotnie
lewym przyciskiem myszki.
W dzienniku zdarzeń zanotowana została udana próba dostępu do pliku szablon.doc
znajdujÄ…cego siÄ™ w podfolderze monitorowanego folderu
OBSAUGIWANIE DAUGICH NAZW PLIKÓW
Długa nazwa pliku (ang. Long File Names, LFN) to system umożliwiający nadawanie plikom zapisanym
na partycji FAT nazw dłuższych niż 11 (8 + 3) znaków. Opcja ta została wprowadzona po raz pierwszy
przez firmę Microsoft w systemie Windows NT 3.5. Długa nazwa pliku może zawierać do 255 znaków
wliczając w to spacje, znaki nie-alfanumeryczne (z wyjątkiem znaków ze znaczeniem specjalnym dla
jądra systemu: \ /: * ? " < > |). W celu zachowania kompatybilności wstecznej ze starszymi systemami
operacyjnymi, firma Microsoft sformułowała metodę generowania nazw w formacie 8+3 z długiej
nazwy pliku i rozszerzenia (na przykład z "Microsoft.txt" do "MICROS~1.TXT").
Przed wprowadzeniem Windows NT istniała już implementacja długich nazw plików w systemie
plików Macintosh, dla systemu MacOS, na komputery Macintosh 128K. Był to pomysł ponadczasowy i
wybiegający w przyszłość. Hierarchiczny system plików w maszynach Apple został wprowadzony kilka
lat pózniej.
Eksplorator Windows - aplikacja do przeglądania systemu plików dostępna od Microsoft
Windows 95. Eksplorator (nazwa pliku explorer.exe) jest także domyślną powłoką tych
systemów operacyjnych. Powłoka pokazuje ikony na pulpicie, a także pasek zadań.
Explorer.exe to bardzo ważny plik systemowy - jego brak (w przypadku niedoświadczonych
użytkowników) może doprowadzić do unieruchomienia systemu. Oprócz tradycyjnego
sposobu klikaniem, uruchomić go możemy także poprzez jednoczesne wciśnięcie klawiszy
Logo Windows i E na klawiaturze. Okno Eksploratora podzielone jest na dwa pionowe
segmenty. Część lewa przedstawia hierarchiczne drzewo zasobów dyskowych komputera
(foldery, dyski lokalne oraz zmapowane dyski sieciowe). Część prawa wyświetla zawartość
folderu zaznaczonego w segmencie lewym.
WyglÄ…d Eksploratora Windows (XP):
Dzięki niemu możemy tworzyć nowe foldery, zmieniać ich nazwy, oraz wykonywać wszelkie
czynności edycyjne
ATRYBUTY PLIKÓW
Atrybut pliku to cecha charakterystyczna danego pliku w komputerze.
Atrybutami mogą być:
- rozmiar
- nazwa
- data utworzenia, modyfikacji, ostatniego dostępu, usunięcia itp.
- właściciel i grupa pliku
- prawa (zapisu, odczytu itd. - mogą być odmienne dla różnych grup użytkowników)
- położenie, czyli wskaznik do miejsca na urządzeniu, na którym plik został zapisany (często tablica
wskazników)
- czy jest to katalog, plik wykonywalny
- typ pliku
Atrybuty zależą od systemu operacyjnego, a dokładniej od jego systemu plików.
Atrybuty plików mogą stanowić część plików lub są umieszczane łącznie dla wielu plików we wspólnej
strukturze tworząc kartoteki. W wielu systemach operacyjnych kartoteki plików są traktowane jak
pliki.
wyświetlanie atrybutów pliku
Eksplorator Windows XP nie wyświetla atrybutów plików, nawet po wybraniu opcji Szczegóły jako
typu widoku. Większość osób zapewne i tak nie korzysta o atrybutach plików (mają one małe
znaczenie w Windows), ale jeśli ktoś chce - oto metoda na wyświetlanie takich informacji.
Najpierw sporządz kopię zapasową plików Rejestru. Następnie uruchom Edytora rejestru (przejdz do
Start|Uruchom, wpisz regedit i wciśnij [Enter]). Teraz odszukaj klucz:
HKEY_CURRENT_USER\Software\Microsoft\Windows\CurrentVersion \Explorer\Advanced.
Poszukaj pozycji ShowAttribCol. Jeśli jest, zmień jej wartość na 1. Jeśli jej nie ma, dodaj ją (jest typu
DWORD) i ustaw na 1. Zamknij Edytor rejestru i otwórz dowolny folder w Eksploratorze.
Jeśli atrybuty pliku nadal nie są widoczne, kliknij prawym przyciskiem myszy pasek nagłówków
kolumn w widoku Szczegóły w Eksploratorze i zaznacz opcję Atrybuty
UPRAWNIENIA NTFS
hierarchia uprawnień
Standardowo, uprawnienia obiektów dziedziczone są przez pliki i podobiekty (podfoldery).
Wyróżniamy dwa rodzaje uprawnień:
- Uprawnienia jawne - dołączane bezpośrednio do obiektu lub jednostki organizacyjnej (OU),
która może obejmować uprawnienia do plików i folderów.
- Uprawnienia dziedziczone - propagowane od obiektu nadrzędnego do obiektu podrzędnego.
zaawansowane uprawnienia zabezpieczeń NTFS
Standardowe uprawnienia NTFS zapewniajÄ… wszystkie rodzaje kontroli, wymagane do
zabezpieczenia zasobów, istnieją jednak przypadki, w których uprawnienia NTFS nie
zapewniają specyficznego poziomu dostępu, jaki należy przyznać użytkownikom.
Aby stworzyć specyficzny poziom dostępu, należy przypisać do zasobu uprawnienia
specjalne.
Uprawnienia Opis
Przechodzenie poprzez Uprawnienie Przechodzenie poprzez folder zezwala
folder/Wykonanie pliku lub zabrania na dostęp do pliku w sytuacji, gdy
użytkownik ten nie posiada odpowiednich uprawnień do
zawierajÄ…cego ten plik katalogu, ale posiada je w
stosunku do samego pliku.
Prawo to można stosować tylko do folderów.
Uprawnienie to ma zastosowanie tylko w stosunku do
tych użytkowników i grup, którym poprzez zasady grup
nie przyznano prawa Pomijanie sprawdzania
przebiegu. (domyślnie grupa Wszyscy otrzymuje
prawo Pomijanie sprawdzania przebiegu). Ustawienie
dla folderu uprawnienia Przechodzenie poprzez folder
nie powoduje automatycznego ustawienia Wykonanie
pliku. Uprawnienie Wykonanie pliku przyznaje lub
odmawia użytkownikowi prawa do uruchamiania
plików zawierających programy. Prawo to stosuje się
jedynie do plików.
Zezwala lub odmawia przeglądania atrybutów pliku lub
Odczyt atrybutów
folderu takich jak Tylko do odczytu lub Ukryty
Zezwala bÄ…dz odmawia przeglÄ…dania rozszerzonych
atrybutów pliku bądz folderu. Niektóre rozszerzone
Odczyt atrybutów
atrybuty definiują same aplikacje we właściwy dla
rozszerzonych
siebie sposób. Należą do nich również dwa atrybuty
NTFS - kompresji i szyfrowania.
Zezwala bądz odmawia prawa do tworzenia plików
Tworzenie plików/Zapis wewnątrz folderu. Zapis danych zezwala bądz
odmawia prawa do dokonywania zmian w plikach i
danych
nadpisywania ich bieżącej zawartości. Prawo to stosuje
się jedynie do plików.
Zezwala bądz odmawia prawa tworzenia podkatalogów
Tworzenie wewnątrz folderu. Dołączanie danych zezwala bądz
folderów/Dołączanie odmawia do dopisywania danych na końcu istniejącego
danych pliku, lecz nie do zmiany, usuwania lub nadpisywania
istniejących już w nim danych.
Zezwala bądz odmawia prawa do zmieniania atrybutów
Zapis atrybutów
pliku lub folderu takich jak Tylko do odczytu, Ukryty.
Zapis rozszerzonych Zezwala bÄ…dz odmawia prawa do zmieniania
atrybutów rozszerzonych atrybutów pliku lub folderu.
Zezwala bÄ…dz odmawia prawa do usuwania
znajdujących się wewnątrz folderu plików zabezpieczeń
Usuwanie podfolderów
podkatalogów, nawet jeżeli użytkownik nie posiada
i plików
uprawnienia Usuwanie do usuwanego pliku lub
podkatalogu.
Zezwala bądz odmawia prawa do usuwania plików i
katalogów. Jeżeli użytkownik nie posiada uprawnienia
Usuwanie Usuwanie do pliku lub katalogu, ciągle może je usunąć
o ile posiada uprawnienie Usuwanie podfolderów i
plików w stosunku do folderu nadrzędnego.
Odczyt uprawnień Zezwala bądz odmawia prawa do odczytywania
uprawnień zastosowanych do pliku lub folderu, takich
jak Pełna kontrola, Zapis, Odczyt.
Zezwala bądz odmawia prawa do zmieniania uprawnień
Zmiana uprawnień zastosowanych do pliku lub folderu takich jak Pełna
kontrola, Zapis, Odczyt.
Zezwala bądz odmawia prawa do przejęcia pliku lub
folderu na własność.
Przejęcie na własność Właściciel pliku lub folderu może zawsze zmienić jego
uprawnienia, niezależnie od tego, jakie zastosowano
uprawnienia w celu jego ochrony.
Zezwala bądz odmawia prawa do tego, aby różne wątki
mogły oczekiwać na zwolnienie uchwytu do pliku
zabezpieczeń w ten sposób synchronizować się z
Synchronizacja
innymi, sygnalizujÄ…cymi to wÄ…tkami.
Ten rodzaj uprawnienia ma zastosowanie jedynie dla
programów wielowątkowych i wieloprocesorowych.
Uprawnienia zabezpieczeń mogą ulec zmianie w wyniku operacji kopiowania lub
przenoszenia.
Jeżeli plik lub folder jest kopiowany w obrębie tego samego woluminu NTFS, dziedziczy
uprawnienia nowej lokalizacji.
Jeżeli plik lub folder jest przenoszony w obrębie tego samego woluminu NTFS, jego
uprawnienia siÄ™ nie zmieniajÄ….
Jeżeli plik lub folder jest kopiowany bądz przenoszony na inny wolumin NTFS, dziedziczy
uprawnienia nowej lokalizacji.
Należy również zapamiętać, jeżeli pliki lub foldery zostaną przeniesione na wolumin FAT,
utracą one posiadane uprawnienia NTFS, ponieważ woluminy typu FAT nie obsługują
uprawnień NTFS.
ZARZDZANIE PLIKAMI I FOLDERAMI
porady dotyczÄ…ce zarzÄ…dzania plikami i folderami
1. Używaj folderu Moje dokumenty. Z wielu powodów warto korzystać z zalet folderu
Moje dokumenty w systemie Microsoft Windows. Aby otworzyć folder Moje
dokumenty w systemie Windows, kliknij przycisk Start, a następnie kliknij polecenie
Moje dokumenty. Folder Moje dokumenty zapewnia łatwy sposób przechowywania
osobistych dokumentów. Używanie folderu Moje dokumenty ułatwia wykonywanie
następujących czynności:
o Odnajdywanie plików. System Windows zapewnia łatwy dostęp do folderu
Moje dokumenty (i jego podfolderów) z wielu miejsc, takich jak menu Start,
okienko zadań Eksploratora Windows, typowe okna dialogowe Otwieranie
pliku i Zapisywanie pliku i inne.
Uwaga Eksplorator Windows wyświetla strukturę plików i folderów na
komputerze. Aby otworzyć Eksploratora Windows, kliknij przycisk Start,
wskaż polecenie Wszystkie programy, wskaż polecenie Akcesoria, a następnie
kliknij pozycjÄ™ Eksplorator Windows.
o Tworzenie kopii zapasowych plików. Przechowywanie wszystkich plików w
jednym miejscu jest pierwszym i podstawowym krokiem w opracowywaniu
praktycznej strategii tworzenia kopii zapasowych.
o Przechowywanie plików w innym miejscu niż programów. Oddzielenie plików
dokumentów od plików programów zmniejsza ryzyko przypadkowego
usunięcia dokumentów podczas instalowania lub uaktualniania
oprogramowania.
2. Przyjmij spójną metodę nadawania nazw plikom i folderom. Opracuj schemat
nazewnictwa dla wszystkich rodzajów najczęściej tworzonych plików, a następnie
trzymaj siÄ™ go.
3. Stosuj krótkie nazwy. Chociaż system Windows pozwala na używanie długich nazw
plików, wygodniejsze jest stosowanie nazw krótszych. Długie nazwy zmniejszają
czytelność widoku. Zwięzłość sprzyja przejrzystości.
4. Oddzielaj pracę bieżącą od ukończonej. Aby uniknąć nadmiernego przeładowania
folderu Moje dokumenty, przechowuj w nim tylko te pliki, nad którymi obecnie
pracujesz. Zmniejsza to liczbę plików do przeszukiwania oraz ilość danych, dla
których musisz tworzyć kopie zapasowe. Mniej więcej co miesiąc przenoś pliki, nad
którymi już nie pracujesz, do innego folderu lub lokalizacji żÿ najlepiej poza folder
Moje dokumenty. Możesz zarchiwizować je w folderze na pulpicie (i nadać takiemu
folderowi nazwę Archiwum) albo przenieść je do kopii zapasowej na taśmie lub
zapisywalnym dysku CD. Folder Moje dokumenty, którego kopię zapasową trzeba
często wykonywać, pozostanie względnie mały.
5. Przechowuj podobne pliki razem. Ograniczanie zawartości folderów do dokumentów
jednego typu (lub głównie jednego typu) umożliwia korzystanie z szablonów folderów
w Eksploratorze Windows. Ułatwia to wyszukiwanie plików. Na przykład po
umieszczeniu wszystkich plików graficznych w jednym folderze można użyć widoku
przezroczy i funkcji pokazu slajdów w Eksploratorze Windows w celu odnalezienia
właściwego obrazu do umieszczenia w biuletynie.
6. Unikaj dużych struktur folderów. Jeśli musisz umieścić w folderze tak wiele
podfolderów, że nie można wyświetlić ich wszystkich naraz, rozważ utworzenie menu
alfabetycznego. Przykład przedstawiono na rysunku 2.
7. Używaj skrótów lub łączy skrótów zamiast wielu kopii. Jeśli musisz mieć dostęp do
tego samego pliku z wielu lokalizacji, nie twórz kopii pliku. Zamiast tego utwórz
skróty do pliku. Aby utworzyć skrót, kliknij prawym przyciskiem myszy plik, a
następnie kliknij polecenie Utwórz skrót. Skrót możesz następnie przeciągać i
upuszczać w innych lokalizacjach.
8. Używaj skrótów. Skracaj nazwy plików przez używanie skrótów, na przykład FIN dla
finansów czy FOTO dla zdjęć. Dzięki temu nazwy plików są bardziej opisowe i
można je łatwiej odnalezć za pomocą funkcji wyszukiwania.
9. Używaj miniatur. Przeszukuj foldery w widoku miniatur. W tym widoku elementy są
lepiej widoczne i możliwe jest umieszczenie na folderze obrazu lub obiektu clipart,
dzięki czemu jest łatwiej rozpoznawalny. Jeśli na przykład folder zawiera informacje
o produkcie, można na nim umieścić zdjęcie produktu lub inny obraz informujący o
zawartości folderu.
Aby wyświetlić listę folderów w widoku miniatur w folderze Moje dokumenty, na
pasku narzędzi kliknij przycisk Widoki, a następnie wybierz opcję Miniatury.
Aby umieścić obraz na folderze, kliknij prawym przyciskiem myszy folder, a
następnie wybierz polecenie Właściwości. W oknie dialogowym Właściwości kliknij
kartę Dostosowywanie. W obszarze Obrazy folderów kliknij przycisk Wybierz obraz.
10. Używaj typowych nazw. Aby ułatwić wyszukiwanie dokumentów, nadawaj plikom i
folderom nazwy łatwe do odnalezienia, takie jak numery modeli, nazwy projektów czy
nazwisko kierownika projektu.
11. Nie zapisuj niepotrzebnych plików. Zapisuj tylko te pliki, które są rzeczywiście
potrzebne. Prawdopodobnie nie jest konieczne przechowywanie wszystkich plików.
Na przykład w przypadku poczty e-mail rzadko jest konieczne zachowywanie
wszystkich otrzymywanych załączników.
12. Używaj folderu Moje bieżące dokumenty. Aby odnalezć niedawno otwierany plik,
użyj folderu Moje bieżące dokumenty w menu Start.
13. Umieść folder Moje dokumenty na pulpicie. Umieść skrót do folderu Moje dokumenty
na pulpicie. Dzięki temu zaoszczędzisz kilka kliknięć przy uzyskiwaniu dostępu do
zawartości folderu.
14. Organizuj pliki według dat. Umieszczaj datę w nazwie dokumentu. Na przykład
nazwa Jan040310 oznacza plik Jana z 10 marca 2004 r. Dzięki tej metodzie wszystkie
materiały Jana będą przechowywane razem i sortowane według dat.
15. Oznaczaj foldery kolorami. Mam program innej firmy, który umożliwia mi
kolorowanie określonych folderów w folderze Moje dokumenty, których używam
codziennie. Dzięki temu mogę otwierać i zapisywać dokumenty znacznie szybciej.
ARCHIWIZACJA I KOMPRESJA DANYCH
archiwizacja
Jest to tworzenie kopii zapasowych istotnych danych w celu zabezpieczenia się przed możliwością ich
utraty. Proces ten polega na skopiowaniu plików na zewnętrzne nośniki informacji o o dużej trwałości
i pojemności. Archiwizacja jest zwykle połączona z kompresją danych w celu zmniejszenia ich
wielkości a tym samym kosztów eksploatacji.
kompresja
Jest to metoda redukcji liczby danych. Istnieją metody kompresji plików "w locie", tzn. przed
transmisją plik się komprymuje, a z drugiej strony, przesłany plik, dekomprymuje się. Pozwala to
zaoszczędzić na czasie i kosztach transmisji, gdyż jak wiadomo mniej danych przesyła się szybciej.
Powszechnie znane i stosowane metody kompresji to ZIP i ARJ.
Podział ogólny:
- kompresja stratna (jakościowa)
- kompresja bezstratna (ilościowa)
stopień (współczynnik) kompresji - Stosunek wielkości pliku przed kompresją do jego wielkości po
kompresji. Wartość tę podajemy w procentach. Np. jeżeli stopień kompresji wynosi 40 procent, a plik
pierwotny miał 200 kB, po kompresji będzie zajmował 120 kB.
STRUKTURA DYSKU
struktura dysku
Dysk składa się z jednej, lub większej ilości płytek w kształcie koła z naniesioną na nich substancją
magnetyczną. System operacyjny MS - DOS wprowadził następującą organizację dysków:
cylindry - wszystkie ścieżki płaszczyzny przecinającej płytki z naniesioną na nich substancją
magnetyczną. Inaczej mówiąc jest to kilka talerzy obsługiwanych przez odpowiednie zespoły głowic,
poruszane jednym mechanizmem. Z tego też względu w przypadku dysków twardych nie mówi się o
pojedynczych ścieżkach, lecz tzw. cylindrach, w skład których wchodzą ścieżki o tym samym numerze
położone na kolejnych talerzach pakietu.
ścieżki - współśrodkowe okręgi logicznie utworzone na płytce
sektory - mniejsze jednostki logiczne
jednostki alokacji (klastry) - tutaj sÄ… zapisywane rzeczywiste kody programu
Dysk sformatowany w systemie DOS składa się z kilku części:
- Blok Å‚adujÄ…cy (boot sektor ) i zarezerwowane sektory
- Tablica FAT
- Kopia tablicy FAT
- Katalog główny
- Obszar danych ( zawierajÄ…cy m.in. pliki odpowiadajÄ…ce podkatalogom )
Oprócz fizycznego podziału na ścieżki, sektory, głowice ( strony ) dyskietka lub strefa na dysku jest
podzielona na sektory logiczne.
Cały dysk jest podzielony na wiele grup ( klastrów ). Każda grupa składa się z sektorów, które dzielą
się już tylko na poszczególne bajty danych. W grupie można umieścić pięć rodzajów danych.
tablica partycji dysku twardego
Pierwszy sektor dysku twardego zawiera Główny Blok Aadujący ( Master Boot Rekord ), który podczas
startu systemu jest ładowany pod adres 0:7C00 i wykonywany. Ostatnia część tego bloku zawiera
tablicę partycji. Jest to 4 - pozycyjna struktura ( każda pozycja 16 bajtów ) , zawierająca informacje o
podziale dysku na strefy. W systemach do DOS 4.0 podział na strefy był jedyną metodą obsługi
dysków powyżej 32 MB. W nowszych wersjach praktycznie każdy dysk może mieć tylko jedną strefę,
ale możliwość podziału jest w dalszym ciągu zachowana.
blok Å‚adujÄ…cy (boot sektor)
Są to dane, które inicjują system. Znajdują się one zawsze w pierwszej grupie na dysku. Dane
wykonywane zawierają konfigurację systemu i program ładujący, który ładuje cały system do
pamięci. Procedura, zawarta w ROM BIOS, czyta je podczas restartu systemu ( np. po włączeniu
komputera ).
drzewiasta struktura katalogów
Podobnie jak gałęzie drzewa, struktura katalogów może się rozgałęziać. Główny katalog ( ang. root
directory ) może zawierać pliki lub podkatalogi (ang. subdirectory), a te znowu pliki lub dalsze
podkatalogi.
Podkatalogów w podkatalogu może być dowolna ilość, ponieważ dane o nich są zapisywane nie w
obszarze zarezerwowanym na główny katalog, a w taki sam sposób jak pliki użytkowe.
dysk fizyczny
To urządzenie przeznaczone do długotrwałego przechowywania dużej ilości danych. Pamięć masowa
zapisywana jest na zewnętrznych nośnikach informacji. Nośniki informacji zapisywane i odczytywane
są w urządzeniach zwanych napędami.
dysk logiczny
Dysk powstajÄ…cy w komputerze w wyniku partycji dysku fizycznego; system operacyjny traktuje d.l.
jak dysk fizyczny, gdy w rzeczywistości jest on jego częścią.
PARTYCJONOWANIE, ROZMIAR KLASTRA
partycjonowanie
Partycjonowanie jest prostą techniką, którą można uznać za prekursora menadżera dysków
logicznych.
Umożliwia również posiadanie kilku systemów plików na jednym dysku twardym. Powodem
partycjonowania mogą być:
" ograniczenia techniczne (np. stare wersje FAT mają ograniczenia co do wielkości
partycji, stare biosy nie mogą zaadresować obszaru poza 1024 cylindrem, więc
partycja startowa musi znajdować się przed tą granicą)
" uszkodzenie danych na jednej partycji nie ma wpływu na inne partycje
" często systemy operacyjne nie mogą być zainstalowane na jednej partycji lub używają
innego systemu plików. Wtedy instaluje się je na oddzielnych partycjach.
" by zapobiec zapełnieniu dysku przez określoną usługę, można jej dane umieścić na
oddzielnej partycji (np. logi systemowe).
" każda partycja może być dostosowana do konkretnych wymagań. Np. jeśli zapis na
partycje ma być zabroniony można ją zamontować jako tylko do odczytu. Jeśli na
partycji ma się znajdować wiele plików można użyć systemu plików z wieloma i-
węzłami.
rozmiar klastra
Wszystkie systemy plików używane przez system operacyjny Windows organizują dysk
twardy na podstawie rozmiaru klastra (lub jednostki alokacji) reprezentujÄ…cego najmniejszÄ…
ilość miejsca na dysku, która może być przydzielona do przechowywania pliku. Tak więc jeśli
rozmiar pliku nie jest wielokrotnością rozmiaru klastra, musi być dodane dodatkowe miejsce
do przechowywania pliku (tak aby była używana następna wielokrotność rozmiaru klastra).
Na typowej partycji w ten sposób tracone jest około (rozmiar klastra)/2 * (liczba plików)
miejsca.
Jeśli rozmiar klastra nie zostanie określony podczas formatowania, system plików NTFS
wybiera rozmiary domyślne na podstawie rozmiaru partycji. Te wartości domyślne określono
z myślą o zmniejszeniu ilości traconego miejsca i fragmentacji partycji.
wartości domyślne
Dla Windows NT 3.51 lub nowszego (przy systemie NTFS)
Dla WindowsNT 3.50 lub starszego
Dla systemu plików FAT
BADY NA DYSKU, PROGRAM ScanDisc
błędy dysku
Błędy powstają najczęściej podczas nieprawidłowego zamykania systemu ( zakończenie pracy ).
Dzieje się tak, dlatego że podczas pracy Windows, zostaje otwartych wiele plików, w których
zapisywane są na bieżąco ważne informacje o systemie, bądz też są to pliki użytkownika.
Można je usunąć korzystając z narzędzia chkdsk wbudowanego w system Windows lub
programu ScanDisk.
chkdsk
Zaletą tego narzędzia jest to, że nie potrzebuje środowiska graficznego do pracy na
komputerze. Stosuje się go przy większych awariach systemu (np. gdy nie mamy dostępu do
graficznej powłoki systemu Windows)
Uruchamianie:
1. menu start | uruchom...
2. komenda chkdsk [wolumin:][/f][/v][/r][/x][/i][/c] (np. chkdsk C: /F)
/f - Naprawia błędy na dysku. Dysk musi być zablokowany. Jeżeli polecenie chkdsk nie może
zablokować dysku, pojawia się komunikat z sugestią sprawdzenia dysku przy ponownym
uruchomieniu komputera.
/v - Podczas sprawdzania dysku wyświetla nazwę każdego pliku w każdym katalogu.
/r - Lokalizuje uszkodzone sektory i odzyskuje informacje, które można odczytać. Dysk musi
być zablokowany.
/x - Wymusza najpierw odinstalowanie woluminu, jeżeli jest to konieczne. Wszystkie otwarte
dojścia do dysku są unieważniane. Opcja /x zapewnia również funkcje opcji /f.
/i - Tylko do użytku w systemie plików NTFS. Wykonuje mniej szczegółowe sprawdzanie
wpisów indeksu, skracając czas wymagany do uruchomienia polecenia chkdsk.
/c - Tylko do użytku w systemie plików NTFS. Pomija sprawdzanie cyklów w strukturze
folderów, skracając czas wymagany do uruchomienia polecenia chkdsk.
UWAGA: Może się zdarzyć, że trzeba będzie wykonać sprawdzanie dysku po ponownym uruchomieniu
komputera podczas uruchamiania systemu.
ScanDisc
Jeżeli awaria systemu nie jest poważna, a chcemy przeskanować dysk w poszukiwaniu
błędów możemy uruchomić program Scandisk. W tym celu kliknij prawym klawiszem
myszki w Moim Komputerze na wybraną ikonę dysku i z menu wybierz: Właściwości. Teraz
kliknij na zakładkę Narzędzia, Sprawdzanie błędów i przycisk: Sprawdz. Nie zapomnij
zaznaczyć opcji Automatycznie napraw błędy systemu plików, bo za każdym razem o błędzie
będziesz informowany stosownym komunikatem.
ZJAWISKO FRAGMENTACJI DYSKU
fragmentacja
Naturalny proces, w wyniku którego pliki znajdujące się na dysku twardym są
zapisane na niesąsiadujących z sobą klastrach dysku. Dzieje się tak dlatego, że
komputer zapisuje nowe dane w pierwszym wolnym klastrze dysku, który
znajdzie. Na początku dysk zapełnia się więc równomiernie. Jednak gdy w
trakcie użytkowania komputera kasowane są dane (np. w wyniku
odinstalowania programów), powstają obszary zapisane przedzielone obszarami
niezapisanymi. Kiedy teraz zainstalowany zostanie nowy program, to jego jedna część
zmieści się w pozostawionym przez poprzedni program fragmencie na dysku, a pozostała
zostanie zapisana w najbliższym wolnym miejscu. Niektóre pliki ulegną więc prawie na
pewno fragmentacji. Do fragmentacji dochodzi także, gdy modyfikowane są zapisane na
dysku dokumenty - dodatkowa zawartość dopisywana jest w zupełnie innym miejscu.
skutki
Fragmentacja spowalnia dostęp do danych. Aby odczytać sfragmentowany plik, głowica
dysku twardego musi zatrzymać się w kilku miejscach, przez co wydłuża się czas dostępu do
informacji. Proces fragmentacji plików występuje na każdym komputerze i co pewien czas
(np. raz na tydzień) należy wykonać defragmentację dysku.
zapobieganie
Aby zapobiec fragmentacji plików co pewien czas (np. raz na tydzień) należy wykonać
defragmentacjÄ™ dysku.
defragmentacja
Defragmentacja to proces ponownej reorganizacji plików na dysku twardym, zmierzający do
ich scalania, tak aby dane zawarte w pliku zajmowały sąsiadujące klastry.
Do defragmentacji przydatne sÄ… takie programy jak:
- DefragMentor [ DOWNLOAD ]
- mst Defrag Home [ DOWNLOAD ]
Można również skorzystać z narzędzia wbudowanego w system Windows - Defragmentator
dysków. Aby go uruchomić wejdz w Mój Komputer, następnie prawym na wybrany dysk
(partycje) i wybrać Właściwości, pózniej wybierz zakładkę Narzędzia i opcję Defragmentuj...
Naszym oczom ukaże się takie okno (oczywiście z innymi danymi):
Teraz możemy poddać nasz dysk defragmentacji, lub analizie, która wykaże czy potrzebna
będzie defragmentacja.
PROFILAKTYKA ANTYWIRUSOWA
Nie ma zasad, gwarantujących bezwirusową pracę. Istnieją jednak reguły, pozwalające
zminimalizować ryzyko zarażenia, a w razie infekcji zmniejszające skutki działań
niszczÄ…cych wirusa.
Jak "złapać" wirusa?
Wbrew powszechnie panującej opinii, przeczytanie wiadomości e-mail nie może
spowodować zarażenia. Może je spowodować dopiero otwarcie zawirusowanego pliku
dołączonego do takiej wiadomości. Nie można się zarazić również poprzez przeglądanie stron
w Internecie - jeśli nie ściągamy żadnych plików, to jedynymi danymi fizycznie
zapisywanymi na dysku sÄ… tzw. Cookies (ciasteczka) - dane o odwiedzanych stronach
przeznaczone dla przeglądarki. Cookies nie mogą zawierać wirusów, nie jest więc możliwe
zarażenie się w ten sposób.
Jedyną możliwością "złapania" wirusa jest otwarcie zainfekowanego pliku lub próba dostępu
do zawirusowanego sektora dysku.
Jak się bronić?
Podstawową zasadą jest posiadanie dobrego pakietu antywirusowego. Piszę "pakietu", gdyż
obecnie większość tego typu programów składa się z wielu modułów o różnych funkcjach.
Przy wyborze oprogramowania antywirusowego należy zwracać uwagę, czy posiada ono
następujące elementy:
1. Skaner użytkownika (tzw. "ręczny", On-demand scanner) - podstawowy moduł,
występujący we wszystkich typach oprogramowania. Umożliwia skanowanie plików
przez użytkownika w wybranym przez niego momencie. Standardem jest kontrola
zbiorów skompresowanych.
2. Skaner rezydentny - skaner, który pracuje w tle przez cały czas. Do jego zadań należy
bieżąca kontrola wszystkich uruchamianych plików, otwieranych dokumentów czy
wkładanych dyskietek. Powinien posiadać funkcję skanowania plików ściąganych z
Internetu.
3. Terminarz - pozwala na zaprogramowanie pakietu tak, aby szukał wirusów o
określonej porze, np. w nocy.
Dodatkowo oprogramowanie antywirusowe powinno umożliwiać generowanie raportów z
bieżącej pracy. Bardzo ważne jest także, aby skaner wykorzystywał najnowsze metody
wyszukiwania, takie jak np. heurystyczna metoda wykrywania wirusów (Chroni przed
wirusami polimorficznymi, polega na analizie kodu pliku i symulacji jego wykonania.
Pozwala na wykrycie operacji charakterystycznych dla wirusów, takich jak np. próba
bezpośredniego dostępu do dysku.), czy sumy kontrolne.
HARMONOGRAM ZADAC
Usługa Harmonogram zadań służy do planowania uruchamiania dowolnego skryptu, programu lub
dokumentu w określonym, najbardziej odpowiednim czasie.
Po pierwszym zainstalowaniu systemu z rodziny Windows Server 2003 usługa Harmonogram zadań
jest włączona. Domyślnie tylko członek grupy Administratorzy, Operatorzy kopii zapasowych lub
Operatorzy serwerów na komputerze lokalnym może przeglądać, dodawać, edytować oraz usuwać
zaplanowane zadania, a także wyłączać, wstrzymywać lub ponownie uruchamiać usługę
Harmonogram zadań.
Za pomocą Harmonogramu zadań można:
- Zaplanować uruchamianie zadania codziennie, co tydzień, co miesiąc lub w określonym czasie (na
przykład podczas uruchamiania systemu).
- Zmienić harmonogram zadania.
- Zatrzymać zaplanowane zadanie.
- Dostosować sposób uruchamiania zadania w zaplanowanym terminie.
Wszystkie tworzone zaplanowane zadania sÄ… zapisywane jako pliki .job w folderze \Windows\Tasks.
Plik .job zawiera informacje o właściwościach i konfiguracji zadania. Można utworzyć zaplanowane
zadanie na komputerze lokalnym, a następnie przeciągnąć obiekt .job na komputer zdalny. Po
przeciągnięciu zadania z jednego komputera na drugi trzeba zaktualizować informacje o koncie dla
zadania. Dopiero wówczas będzie można uruchomić zadanie. Usunięcie zaplanowanego zadania
oznacza tylko usunięcie pliku .job z harmonogramu. Plik programu uruchamiany przez zadanie nie
jest usuwany z dysku twardego.
zarządzanie harmonogramem zadań
Do tworzenia zaplanowanych zadań i zarządzania nimi można używać nie tylko Harmonogramu
zadań, ale także narzędzi wiersza polecenia, takich jak at i schtasks.


Wyszukiwarka