Jasir Arafat
W rzeczywistości Jasir Arafat nazywał się Abd al-Rahman abd al-Bauf Arafat al-
Qud al-Husseini. Skrócił imię, aby ukryć swoje pokrewieństwo ze złej sławy nazistą i
byłym muftim Jerozolimy, Haj Muhammedem Amin al-Husseinim. Mufti był jednym
z inicjatorów systematycznej eksterminacji europejskich Żydów, był
współpracownikiem Eichmanna i Himmlera w przeprowadzaniu tego planu. Był
dobrym przyjacielem Eichmanna i stale pobudzał go do przyśpieszenia tempa
eksterminacji.
Arafat nie narodził się w Palestynie, lecz w mieście Kair w Egipcie, w 1929 roku.
Do Palestyny przybył w 1939 roku, w wieku dziesięciu lat. Arafat zawsze mówił
językiem arabskim z wyraznym akcentem egipskim. Jego ojciec był nauczycielem w
szkole w Gazie, jednakże wyjechał z rodziną do Egiptu i nigdy nie był palestyńskim
uchodzcą! Pod wpływem Islamu młodemu Arafatowi nadano imię Abu Ammar.
Jasir Arafat przyjechał już do niepodległego Państwa Izraela.
Około 1956 roku grupa arabskich współtowarzyszy z wojen arabsko-izraelskich
1948 i 1956, założyła tajną organizację polityczno-militarną Fatah. Fatah to skrót
arabskiej nazwy Harakat at-Tahrir al-Watani al-Filastinijj - Palestyński Ruch Wyzwolenia
Narodowego. Jej celem było prowadzenie walki zbrojnej z państwem izrael, aż do
utworzenia niepodległego państwa palestyńskiego. Jednym z założycieli Fatah był
Jasir Arafat. W 1963 roku rozwinęli strukturę organizacyjną Fatah typu
komandoskiego, przystosowując ją do realizacji zadań terrorystycznych.
W 1964 roku terroryści Fatahu przeprowadzili pierwszy zamach terrorystyczny na
terenie Izraela (wysadzenie stacji pomp). Z czasem, obok akcji wymierzonych w
izraelskie wojsko i policję nasilili działalność terrorystyczną przeciwko ludności
(m.in. zamachy bombowe, porwania).
25 maja 1964 roku z inicjatywy Egiptu i Jordanii powstała w Kairze Organizacja
Wyzwolenia Palestyny (OWP) - Munazzamat at-Tahrir al-Filastinijja. 28 maja 1964 r.
Kongres OWP wyłonił Palestyńską Radę Narodową. Uchwalona wówczas Palestyńska
Karta Narodowa stwierdzała nielegalność powstania państwa Izrael i konieczność
wojny o wyzwolenie Palestyny spod syjonistycznej okupacji. Celem działalności
OWP było zintegrowanie działalności ugrupowań palestyńskich (głównie tajnych),
dążących do stworzenia państwa palestyńskiego. OWP otrzymywała rocznie 400
milionów dolarów od państw naftowych na swoją terrorystyczną działalność.
Po zakończeniu Wojny Sześciodniowej 1967 roku na froncie izraelsko-jordańskim,
Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP) wykorzystała osłabienie Jordanii i przy
pomocy Syrii stworzyła w zachodniej części kraju własne państwo w państwie.
Największą, najliczniejszą i najzamożniejszą palestyńską organizacją był wówczas
Fatah, który stopniowo zdobywał decydujące wpływy. Bazy Fatahu znajdowały się
głównie w obozach uchodzców palestyńskich w Libanie, Syrii i Jordanii.
21 marca 1968 roku izraelscy komandosi przeprowadzili atak na bazę terrorystów
Fatah w wiosce Karameh, na terenie Jordanii. W prawdziwej bitwie zginęło około 250
palestyńskich bojowników, a Izrael stracił 28 zabitych żołnierzy, kilkanaście czołgów
i samolot. To właśnie po tej bitwie wzrosła rola ruchu Fatah i samej osoby Jasira
Arafata, który stał na czele al-Fatah. Mówiono o nim "zwycięzca spod Karameh".
W lutym 1968 roku Fatah zawarł porozumienie z Organizacją Wyzwolenia Palestyny i
wszedł w jej skład jako zbrojne ramię organizacji. Fatah był największą organizacją w
OWP, dlatego miał dominującą pozycję. Przewodniczącym Komitetu Wykonawczego
OWP został Jasir Arafat.
Najwyższym organem OWP była Palestyńska Rada Narodowa, która zatwierdziła w
1968 roku Palestyńską Kartę Narodową (dokument programowy ruchu) i statut OWP.
Rada Narodowa wybierała Komitet Wykonawczy (14-18 członków), kierujący 15
departamentami oraz Centralną Radą (około 95 osób, w tym członkowie Komitetu
Wykonawczego), reprezentującą Palestyńską Radę Narodową między sesjami. OWP
powołała Armię Wyzwolenia Palestyny (15 tys. żołnierzy, pod dowództwem Jasira
Arafata) i Palestyński Fundusz Narodowy dla finansowania działalności (wpływy z
opodatkowania 3-6% rocznego dochodu każdego pracującego Palestyńczyka oraz
pomoc finansowa krajów arabskich), ponadto Palestyński Czerwony Krzyż, Ośrodek
Planowania, SAMED (Palestyńskie Towarzystwo Pracy) i WAFA (Palestyńska Agencja
Wiadomości).
W owym czasie państwa arabskie pobudziły OWP do wzmożenia aktywności
terrorystycznej przeciwko Izraelowi. Najczęstszymi były ataki z terytorium
pobliskiego Libanu.
W 1968 roku Fatah rozpoczął rozbudowę infrastruktury terrorystycznych baz na
południowo-zachodnich stokach Góry Hermon, w południowym Libanie - w
regionie nazwanym "Fatahland". Cały ten region bardzo szybko przekształcił się w
wielką bazę terrorystyczną, wykorzystywaną do atakowania Izraela. Działający stąd
terroryści w samym tylko 1969 roku przeprowadzili 97 operacji. "Fatahland" był
umocnionym regionem, z zaopatrzeniowymi wioskami i liniami komunikacyjnymi
położonymi w trudno dostępnym górzystym terenie.
W pazdzierniku 1969 roku doszło w Kairze (Egipt) do zawarcia tajnego
porozumienia pomiędzy rządem Libanu i przedstawicielami OWP. OWP uznała
zwierzchność władzy libańskiej nad "Fatahlandem", natomiast rząd w Bejrucie
zagwarantował swobodę dla operacji terrorystycznych wymierzonych przeciwko
Izraelowi.
Na początku 1970 roku działaność terrorystyczna OWP w Strefie Gazy osiągnęła
swój kulminacyjny punkt. Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny (założony w 1967 roku
przez George Habasha) zdołał przejąć kontrolę nad miastem Shati i kilkoma obozami
uchodzców. W toku tej wewnętrznej walki zabijano Arabów podejrzanych o
współpracę z Izraelem oraz członków rywalizujących organizacji terrorystycznych.
Na przestrzeni całego roku zarejestrowano w Strefie Gazy 445 zbrojnych
incydentów, w których zginęło 16 Izraelczyków i 45 Arabów, natomiast rannych
zostało 144 Izraelczyków i 667 Arabów.
Równocześnie mnożyły się akty terroru organizowane przez OWP na całym
świecie.
16 wrześniu 1970 roku Jordania rozdrażniona działalnością Jasira Arafata na jej
terytorium, skierowała swoje wojska przeciwko bazom OWP w Jordanii. Podczas
gwałtownych starć pomiędzy wojskami jordańskimi a bojówkami OWP zginęło
przeszło 3 tys. osób. Ostatecznie bazy OWP zostały usunięte z Jordanii i
ewakuowane do Libanu. Walki w Jordanii przeszły do historii pod nazwą "czarnego
września".
W Libanie znalazło się około 300 tys. palestyńskich uchodzców. Rządzące Libanem
elity chrześcijańskie zepchnęły Palestyńczyków do rangi ludności drugiej klasy,
dlatego tak łatwo poddali się oni wpływom Organizacji Wyzwolenia Palestyny. OWP
dysponując rocznym funduszem w wysokości 400 milionów dolarów od państw
naftowych, zbudowała na południu Libanu państwo w państwie - "Fatahland".
Wybudowano cały system opieki społecznej z siecią szpitali i przychodni lekarskich.
Tworzono palestyńskie przedsiębiorstwa, agencje prasowe, urzędy pocztowe, banki i
rozgłośnie radiowe. Na tym terenie działały zbrojne grupy al-Fatah i Ludowego Frontu
Wyzwolenia Palestyny, które razem dysponowały około 15 tys. uzbrojonych ludzi. Te
oddziały regularnie ostrzeliwały terytorium Izraela i często przechodziły przez
granicę do Galilei by organizować tam zamachy i porwania. W obozach
szkoleniowych OWP szkolili się terroryści z całego świata - z Czerwonych Brygad,
Frakcji Czerwonej Armii, Akcji Bezpośredniej i innych.
W 1970 roku Palestyńska Rada Narodowa powołała Centralny Komitet Ruchu Oporu
(przekształcony w KC OWP), mający koordynować walkę i wytyczać cele tego ruchu.
Jego pracą kierował Generalny Sekretariat KC OWP (6 członków z Jasirem Arafatem na
czele). Centralny Komitet Ruchu Oporu reprezentował palestyńskie ugrupowania
terrorystyczne:
- Ruch Wyzwolenia Narodowego Palestyny - Fatah (powstały około 1956 r.);
- Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - LFWP (powstały w 1967 r.), marksistowsko-
leninowski;
- Ludowo-Demokratyczny Front Wyzwolenia Palestyny - L-D FWP (który w 1969 r.
odłączył się od LFWP), marksistowski, przywódca N. al-Hawatma, popierany przez
Syrię;
- Front Wyzwolenia Arabskiego (powstały w 1969 r.), przywódca M. Isma'il,
popierany przez Irak;
- Palestyński Front Walki Ludowej (powstały w 1967 r.), przywódca S. Ghusza;
- Palestyńska Partia Ludowa (dawna Palestyńska Partia Komunistyczna), sekretarz
generalny S. Nadżdżab;
- Palestyński Front Wyzwolenia (w 1977 r. oddzielił się od LFWP-Dowództwo Ogólne),
przywódca Abu Abbas (popierany przez Syrię i Libię).
Nasiliły się działania terrorystyczne ugrupowań palestyńskich poza granicami
Izraela (m.in. 1970 r. seria uprowadzeń samolotów pasażerskich, 1972 r.
zamordowanie izraelskich sportowców na igrzyskach olimpijskich w Monachium).
W 1974 roku Arafat potępił terroryzm i przyrzekł zaniechać go poza terytorium
Izraela. W zamian za tą deklarację, Izrael wyraził zgodę na wizytę Arafata na
terytoriach okupowanych. W listopadzie 1974 roku przywódca OWP Jasir Arafat
odwiedził terytoria okupowane. Zachęcał on Palestyńczyków do aktywności i
organizowania się. Powstała wtedy palestyńska Narodowa Rada Przywódców Lokalnych
Społeczności.
W 1974 roku na konferencji przywódców państw arabskich w Rabacie (Maroko)
OWP została uznana za jedynego reprezentanta wszystkich Palestyńczyków oraz
uzyskała status obserwatora ONZ. W listopadzie 1974 roku na sesji Zgromadzenia
Ogólnego ONZ pojawił się zaproszony tam przywódca OWP, Jasir Arafat. Miał on
duże poparcie w ONZ, gdyż 100 na 138 członków Zgromadzenia Ogólnego uznawało
OWP. Były to najczęściej kraje Trzeciego Świata, jak i państwa znajdujące się w strefie
polityki radzieckiej.
10 listopada 1975 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjęło rezolucję (72 głosy za, 35
głosów przeciw, 32 głosy wstrzymujące się) uznającą syjonizm za odmianę rasizmu.
Był to wynik wielkiej kampanii antysyjonistycznej prowadzonej przez Organizację
Wyzwolenia Palestyny (OWP).
Następnie, w 1976 roku OWP została pełnoprawnym członkiem Ligi Państw
Arabskich i otworzyła oficjalne przedstawicielstwa w wielu państwach. Izrael
konsekwentnie odmawiał oficjalnych kontaktów z OWP jako organizacją
terrorystyczną.
W latach 1975-1976 Liban zaczął pogrążać się w wojnie domowej. Falangi
chrześcijańskie wystąpiły zbrojnie przeciw oddziałom muzułmańsko-druzyjsko-
palestyńskim popieranym przez Syrię. Z początkiem 1976 roku oddziały
chrześcijańskiej Falangi w Libanie zwróciły się z prośbą o pomoc do Izraela. W
odpowiedzi na prośbę, Izrael zaczął kierować do Libanu dostawy broni i amunicji,
głównie zdobytej w wojnach na Arabach. Podczas walk, palestyńskie bojówki
dowodzone przez Jasera Arafata dokonała mordu mieszkańców libańskiej wioski
Damour. Zginęło wówczas 582 libańskich chrześcijan. Ogółem w 1976 roku w
Libanie zginęło ponad 40 tysięcy ludzi, 100 tysięcy zostało rannych, a około 1 miliona
wyemigrowało z kraju. Kraj został zniszczony i znajdował się w strasznym stanie.
W kwietniu 1976 roku do Libanu wkroczyły wojska syryjskie. Syria działała na
mocy mandatu Ligii Arabskiej, jako siła pokojowa i rozjemcza pomiędzy walczącymi
ugrupowaniami, które rozpętały wojnę domową w Libanie. W krótkim czasie
Syryjczycy narzucili siłą rozejm pomiędzy zwalczającym się frakcjom, przerywając w
ten sposób wojnę domową. Liban został podzielony na strefy wpływów. OWP
otrzymała część Bejrutu i południe Libanu. Szyici umocnili się w Dolinie Beka, gdzie
również rozlokowały się wojska syryjskie. Druzowie otrzymali górzyste pasma
Libanu. Sunici znajdowali się w Trypolisie, zachodniej części Bejrutu i Sydonie.
Chrześcijańska Falanga otrzymała północną część Bejrutu.
Gdy w listopadzie 1977 roku prezydent Egiptu Anwar Sadat ogłosił gotowość
podjęcia negocjacji pokojowych z Izraelem, kraje arabskie zamroziły stosunki
dyplomatyczne z Egiptem. Syria dała "wolną rękę" działania palestyńskim
organizacjom militarnym w południowym Libanie. Oddziały palestyńskich
terrorystów z OWP zaczęły przenikać morzem do Izraela i organizować tam
zamachy oraz porwania. Północna Galilea znalazła się pod ostrzałem palestyńskich
wyrzutni Katiusz.
W 1978 roku w rozmowach pokojowych izraelsko-egipskich w Camp David
interesy Palestyńczyków reprezentował Egipt. OWP zajęła negatywne stanowisko
wobec przyjętej tam koncepcji rozwiązania problemu palestyńskiego (tzw.
palestyńska autonomia administracji na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Strefie
Gazy). Zerwano rozmowy egipsko-izraelskie dotyczące autonomii Palestyńczyków.
W 1980 roku nastąpiła zmiana organizacyjna Organizacji Wyzwolenia Palestyny
(OWP) w Libanie. Organizację podzielono na brygady, na których uzbrojenie
wprowadzono artylerię i czołgi, szykując się do regularnej wojny. Udoskonalone
metody maskowania stanowisk artyleryjskich i baz zaopatrzenia, utrudniły Izraelowi
wykrywanie i niszczenie tych przez lotnictwo.
Powtarzające się ataki terrorystyczne, prowadzone przez OWP z baz w Libanie na
terytorium Izraela, przyczyniły się w 1982 roku do izraelskiej inwazji na Liban. Po
wielotygodniowych walkach dowództwo OWP i większość oddziałów palestyńskich
zmuszono do ewakuacji z Libanu. 30 sierpnia 1982 roku pod eskortą izraelskich
żołnierzy na pokład greckiego promu "Atlantis" wsiadł przywódca OWP, Jasir Arafat.
Nową siedzibą dowództwa OWP został Tunis (w Libii), natomiast bazy przeniesiono
do innych krajów arabskich.
W 1983 roku w szeregach Fatahu doszło do rozłamu - odłączyła się grupa
przeciwników polityki kierownictwa, którą określiła jako zbyt umiarkowaną i
ugodową. W listopadzie w Trypolisie doszło do walk pomiędzy zwolennikami i
przeciwnikami Jasira Arafata. Pomimo narastającej przeciw niemu opozycji i
rozłamu w Fatah, Arafat pozostał przewodniczącym Organizacji Wyzwolenia
Palestyny.
Na czele Fatahu stoi Komitet Centralny (liczący około 20 osób) - przewodniczącym
jest Jasir Arafat, sekretarzem generalny F. Chaddumi, kadrowym organizacji
wojskowej Al-Asifa.
W 1985 powstał Front Wyzwolenia Narodowego, grupujący organizacje przeciwne
polityce Arafata, w skład którego wchodziły:
- Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny - Dowództwo Ogólne (odłączył się od LFWP),
popierany przez Syrię, przywódca A. Dżibril;
- Sa'ika (Awangarda Ludowa Wojny Wyzwoleńczej), założona w 1967 roku, popierana
przez Syrię, przywódca Isam al-Kadi;
- Palestyńska Rewolucyjna Partia Komunistyczna, związana z rządem syryjskim,
sekretarz generalny Arbi Awad;
- Fatah - Rada Rewolucyjna (odłączyła się od Fatah w 1973 roku), przywódca Abu
Nidal - połączyła się ona w 1985 roku z grupą Abu Musy, który w 1983 roku
wystąpił z Fatahu (w 1990 roku ugrupowanie Abu Nidala poddało się siłom Fatahu w
Libanie w obozie Ar-Raszidija).
W walce przeciwko Izraelowi Palestyńczycy powszechnie stosowali metody
terrorystyczne, zarówno na terenie Izraela, jak i poza jego granicami. W 1985 roku
przeprowadzili zamachy bombowe na lotniskach w Wiedniu i Rzymie, i porwali
włoski statek "Achille Lauro". W Istambule ostrzelano modlących się Żydów w
synagodze.
W grudniu 1987 roku w Izraelu wybuchła Intifada, palestyński ruch sprzeciwu
wobec izraelskiej okupacji na Zachodnim Brzegu Jordanu i w Gazie. Palestyńskie
osiedla zostały otoczone barykadami, za którymi ukrywali się młodzi bojówkarze
atakujący kamieniami izraelskie posterunki. Mieszkańcy osiedli mogli się cieszyć
wolnością nie ograniczoną obecnością izraelskich żołnierzy, którzy nie mogli dostać
się na ich teren. Działaniami kierowali lokalni przywódcy religijni wywodzący się z
Centrum Islamskiego w Gazie. Wsparcie zapewniali dysydenci OWP i ekstermistyczne
organizacje islamskie działające poza granicami kraju. Celem Intifady było stworzenie
suwerennego państwa Palestyna.
Od 1988 roku uaktywniły się muzułmańskie ugrupowania fundamentalistyczne
(posługujące się głównie metodami terrorystycznymi) - Hamas (Muzułmański Ruch
Oporu) i Dżihad popierany przez Iran, które rywalizowały z OWP o wpływy wśród
Palestyńczyków w Okręgu Gazy i na Zachodnim Brzegu Jordanu. Hamas odrzucał
możliwość rozmów pokojowych z Izraelem i uznawał jedynie walkę, aż zostanie
uwolniona cała Palestyna.
Latem 1988 roku Palestyńczycy stworzyli Zjednoczone Narodowe Kierownictwo
Powstania, składające się z przedstawicieli wszystkich palestyńskich organizacji, w
tym OWP i Hamasu, które konkurowały z sobą o wpływy wśród palestyńskich
Arabów.
W 1988 roku Palestyńska Rada Narodowa proklamowała powstanie "państwa
Palestyny" odrębnego od Izraela (tym samym uznała prawo do istnienia państwa
Izrael) i w 1989 roku wybrała Arafata na prezydenta państwa palestyńskiego. W
całym swoim okresie kierowania ruchem palestyńskim Arafat stopniowo zmieniał
swoje poglądy, odchodząc od bezpośredniej działalności militarnej (terrorystycznej)
przeciwko Izraelowi i państwom go popierającym, na rzecz politycznego
rozwiązania konfliktu arabsko-izraelskiego przez międzynarodową akcję
dyplomatyczną i wielostronne rozmowy. Jednakże międzynarodowe wysiłki
zwołania wielostronnej konferencji pokojowej dotyczącej rozwiązania konfliktu
arabsko-izraelskiego z udziałem wszystkich zainteresowanych stron nie przynosiły
rezultatu ze względu na stanowisko Izraela (w 1986 roku ustawa Knesetu zabroniła
kontaktów z OWP).
Po irackiej inwazji na Kuwejt (1990 r.) OWP poparła Irak, wbrew stanowisku
większości państw arabskich, co spowodowało jej izolację w świecie arabskim i
cofnięcie finansowania działalności przez inne kraje arabskie (głównie Arabię
Saudyjską) oraz wydalenie około 400 tys. Palestyńczyków pracujących w Kuwejcie i
Arabii Saudyjskiej. Uwikłanie się Arafata po przegranej stronie Iraku tak bardzo
osłabiło jego pozycję, że w 1991 roku siła palestyńskiego powstania (Intifady) zaczęła
słabnąć.
W nowej sytuacji, która charakteryzowała się rozprężeniem po wojnie w Zatoce,
Palestyńczycy musieli się zgodzić na rozpoczęcie negocjacji pokojowych z Izraelem.
Dla zachęcenia strony żydowskiej, Rada Bezpieczeństwa ONZ uchyliła rezolucję
porównującą syjonizm do rasizmu. Otwierało to drogę do przyszłych rozmów
pokojowych na Bliskim Wschodzie.
W pazdzierniku 1991 roku odbyła się pierwsza konferencja (Madryt)
zapoczątkowująca negocjacje w sprawie pokoju na Bliskim Wschodzie (Izrael, Syria,
Jordania, Egipt, Liban). OWP została z nich wykluczona, a interesy Palestyńczyków
reprezentowała delegacja Arabów palestyńskich z Izraela w składzie delegacji
Jordanii. Negocjacje pokojowe kontynuowano w grudniu w Waszyngtonie, a
następnie przez kilka miesięcy w różnych europejskich miastach.
Po dojściu do władzy w Izraelu Icchak Rabina (1992 r.) został zniesiony
obowiązujący od 1982 roku, zakaz kontaktów państwa żydowskiego z OWP. W
styczniu 1993 roku przeprowadzono tajne rozmowy przedstawicieli Izraela i
Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) w Oslo, w Szwecji. Zawarte porozumienie
otwierało drogę ku palestyńskiej autonomii.
10 września 1993 roku w trakcie tajnych negocjacji, którym patronował minister
spraw zagranicznych Norwegii Jorgen Holst, Izrael i OWP wzajemnie uznały swoje
istnienie. Przy czym OWP wyrzekła się przemocy i uznała prawo Izraela do istnienia
w pokoju i bezpieczeństwie. W zamian Izrael uznał OWP jako przedstawiciela
palestyńskiego narodu. W ten sposób OWP uzyskało status oficjalnego partnera
Izraela w rozmowach pokojowych jako przedstawiciela narodu palestyńskiego.
13 września 1993 roku Icchak Rabin i Jasir Arafat podpisali w Waszyngtonie (USA)
Deklarację Zasad (Declaration of Principles - Deklaracja Pokojowych Intencji),
wynegocjowaną w Oslo. Przy tej okazji doszło do pierwszego, historycznego
spotkania między Premierem Izraela Rabinem a przewodniczącym OWP Jasirem
Arafatem.
Deklaracja Zasad określiła zasady funkcjonowania Autonomii Palestyńskiej w
pięcioletnim okresie przejściowym, zakładając jednocześnie, że po zakończeniu tego
okresu wejdzie w życie stały status. Zasady, na jakich opierać się będzie stały status,
miały zostać sprecyzowane w drodze osobnych negocjacji dwustronnych. Głównym
celem owego porozumienia było utworzenie tymczasowego samorządu
palestyńskiego w Strefie Gazy i Jerycha na okres do 5 lat. Należy podkreślić, iż w
deklaracji nie było wzmianki o proklamowaniu państwa Palestyna, mimo to
kierownictwo OWP uznało, iż nastąpi ono w wyniku etapowych porozumień.
Porozumienie natomiast precyzyjnie określało kalendarz realizacji zobowiązań. Po
jego wejściu (1X) miało nastąpić wycofanie wojsk izraelskich w rejonie Gazy i Jerycha
(3 XII-7 IV 1994 r.) Następnie odbyć się miały wybory do Rady Palestyńskiej (7 VII
1994 r.); przegrupowanie oddziałów izraelskich na głównych szlakach
komunikacyjnych (10 VII 1994 r.); rozpoczęcie negocjacji w sprawie ostatecznego
statusu terytoriów okupowanych (30 IV 1996 r.) i zakończenie okresu przejściowego
(4 V 1999 r.). Docelowo miano utworzyć Autonomię Palestyńską w Gazie i Jerycho,
przekazać Palestyńczykom władzę cywilną na Zachodnim Brzegu Jordanu oraz
wprowadzić samorząd palestyński z wyborami do Rady Palestyńskiej na terenach
okupowanych, w zamian, za co Arafat zobowiązał się zlikwidować zagrożenie ze
strony islamskich terrorystów. Zgodnie z deklaracją, niezależne palestyńskie siły
policyjne czuwać miały nad bezpieczeństwem wewnętrznym, zewnętrznego
bezpieczeństwa regionu strzec miał Izrael. Z Palestyńskiej Karty Narodowej miano
usunąć wszystkie punkty antyizraelskie.
Równocześnie jednak wzrosła aktywność przeciwników porozumienia arabsko-
izraelskiego, głównie Hamasu (Islamskiego Ruchu Oporu), Dżihadu, Rady Rewolucyjnej
Fatahu (z terrorystą Abu Nidalem na czele, właściwie Sabri al-Banna), jak i grup
zbrojnych Hezbollahu.
4 maja 1994 roku w Kairze (Egipt) podpisano izraelsko-palestyńskie Porozumienie
Gaza-Jerycho. Był to Układ o Utworzeniu Ograniczonej Autonomii Palestyńskiej w Strefie
Gazy i Jerycha, którą miano następnie rozszerzyć na 1/3 Zachodniego Brzegu Jordanu
(28 IX 1995 r.). W ten sposób Izrael dał Palestyńczykom autonomię na ograniczonych
ziemiach okupowanych. Porozumienie dotyczyło głównie wycofania się wojsk
izraelskich ze Strefy Gazy i 65 km2 wokół Jerycha, oraz przekazaniu tych terenów
pod jurysdykcję Palestyńczyków. Przewodniczący Jasir Arafat oraz cały sztab OWP
mieli przenieść swoją siedzibę z Tunisu właśnie na te tereny.
Utworzona Autonomia Palestyńska miała własne władze z przewodniczącym
Jasirem Arafatem na czele. Porządku pilnowała utworzona policja palestyńska
(początkowo w sile 8 tys. dobrze uzbrojonych ludzi z Palestyńskiej Armii
Wyzwoleńczej, urodzonych poza Izraelem i wyszkolonych w obozach
terrorystycznych w różnych krajach Bliskiego Wschodu). Palestyńczycy nie mogli
prowadzić polityki zagranicznej i obronnej.
W 1994 roku Arafat otrzymał Pokojową Nagrodę Nobla (wspólnie z Icchakiem
Rabinem i Szymonem Peresem).
28 września 1995 roku podpisano w Waszyngtonie (USA) izraelsko-palestyński
układ Oslo II, regulujący przekazywanie władzy na Zachodnim Brzegu Jordanu
Autonomii Palestyńskiej i zasady wycofywania wojsk izraelskich. Obszar palestyński
podzielono na trzy sektory: Strefa A - (3% terytorium i 29% ludności - 362 tys.
Arabów) wchodziła pod pełną kontrolę Autonomii Palestyńskiej; Strefa B -
(pozostałe miasta i miasteczka palestyńskie - 825 tys. Arabów) Izrael zachowywał
odpowiedzialność za bezpieczeństwo, a sfera cywilna przechodziła do Autonomii
Palestyńskiej; Strefa C - (74% terytorium i 4% ludności, oraz osady żydowskie z 140
tys. osadników) Izrael zachowywał pełną kontrolę, z wyłączeniem ludności
palestyńskiej, której sprawy regulowała Autonomia Palestyńska. W zamian strona
palestyńska została ponownie (powtórnie po układzie Oslo I) zobowiązana do
wprowadzenia zmian w Karcie Palestyńskiej, która wzywa do całkowitego zniszczenia
Izraela.
W 1997 roku Arafat został prezydentem Autonomii Palestyńskiej (90% głosów w
wyborach). W 1998 roku podpisał kolejne porozumienie z Izraelem, w którym
zobowiązał się do stłumienia zbrojnych wystąpień palestyńskich ugrupowań
fundamentalistycznych (Hamas, Dżihad) i zapowiedział powstanie państwa
palestyńskiego (IV 1999 r., po wygaśnięciu porozumień z Oslo).
Pomimo zawartych porozumień Jasir Arafat nieustannie starał się wywrzeć nacisk
na Stany Zjednoczone i Europę, aby obciąć pomoc finansową dla Izraela. Unia
Europejska stanęła po stronie Palestyńczyków. Uzyskiwane środki finansowe, Arafat
przeznaczał na rozbudowę infrastruktury organizacji terrorystycznych. Wiele z tych
kompromitujących faktów ujrzało światło dzienne po przejęciu przez Izrael
dokumentów Autonomii Palestyńskiej w czasie akcji armii izraelskiej w 2003 i 2004
roku. Ujawniono przekazy pieniężne wypłacane terrorystom za przeprowadzone
zamachy w Izraelu. Były one podpisywane imiennie przez Jasira Arafata. Wspierał
on także wybuch Intifady i eskalację napięcia na Bliskim Wschodzie. We wrześniu
2000 roku aktywiści al-Fatah utworzyli nową zbrojną organizację pod nazwą: Brygady
Męczenników Al-Aksa. W rzeczywistości Brygady są zbrojnym ramieniem ruchu Al-
Fatah, dowodzonego przez Jasira Arafata.
Palestyńskie służby bezpieczeństwa, finansowane ze środków Autonomii
Palestyńskiej, zamiast zwalczać aktywność bojówek terrorystycznych, aktywnie
wspierają ich działalność. Arafat przez długi czas uważał, że przemoc jest najlepszą
formą nacisku na państwo żydowskie. Dlatego Państwo Izraela uznało go za osobę
nie godną zaufania i nieodpowiednią do prowadzenia dalszych rozmów
pokojowych. Osoby wspierające terroryzm powinny być potępiony i odrzucone
przez całą międzynarodową społeczność. Jasir Arafat nie tylko wspiera aktywnie
terroryzm, ale i sam jest (był) terrorystą.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Czasy i Fakty Europa i sprawa żydowskaCzasy i Fakty Raport o terrorze 2003 rokFakty nieznane , bo niebyłe Nasz Dziennik, 2011 03 165 Czasy Wazów i Sasów (1607 1763)2013 10 05 angielski (czasy Present S i Present C)NEXUS Nowe Czasy nr 08 1999 6 nfoposzukiwania oszczednosci w kadrach czyli 43 propozycje na trudniejsze czasy(CZASY GRAMATYCZNE W JĘZYKU ANGIELSK)Wykład 6 Fakty i mity w diagnoziekandydoza przewodu pokarmowego fakty i mity„Nowe” czasy przeszłeSzczepionki ukrywane faktywięcej podobnych podstron