Instrumenty wspierania rozwoju gospodarczego stosowane w samorządach gminnych 179
Jolanta Zawora, Paweł Zawora
Uniwersytet Rzeszowski, Wydział Ekonomii
INSTRUMENTY WSPIERANIA ROZWOJU GOSPODARCZEGO
STOSOWANE W SAMORZDACH GMINNYCH
1. Wprowadzenie
Władza lokalna powinna odgrywać znaczną rolę w kształtowaniu gospodar-
czej płaszczyzny rozwoju lokalnego, ponieważ zgodnie z ideą samorządności
ma za zadanie sterować rozwojem gospodarki lokalnej. Obowiązek pomagania
przedsiębiorcom w prowadzeniu działalności gospodarczej jest podstawowym
zadaniem samorządowym. Bez udziału i pomocy samorządów trwały i wyrazny
rozwój gospodarczy nie jest możliwy. Może się on dokonać tylko wtedy, gdy
działalność przedsiębiorców w każdej gminie spotka się z odpowiednim wspar-
ciem. Samorządy powinny być partnerem dla przedsiębiorców, służyć im
wszechstronną informacją, a także pomocą.
Ponieważ wszystkim samorządom zależy, a przynajmniej powinno zależeć,
na rozwoju gospodarczym danego obszaru, implikuje to ogromną konkurencję
pomiędzy poszczególnymi samorządami o inwestorów, inwestycje i lokalizacje
nowych podmiotów1.
2. Rola władz gminnych w kreowaniu rozwoju lokalnej gospodarki
W gospodarkach rynkowych znaczna część odpowiedzialności za pobudza-
nie i kształtowanie rozwoju gospodarczego spoczywa na władzach lokalnych, co
pociąga za sobą przepływ kapitału i przedsiębiorców między jednostkami samo-
rządu terytorialnego. W dobie pełnego urynkowienia, zwiększającego zdolność
przedsiębiorstw do dokonywania wolnych wyborów lokalizacyjnych, zadaniem
władz gminy jest stworzenie konkurencyjnych w stosunku do innych gmin wa-
runków dla rozwoju funkcjonujących już przedsiębiorstw oraz uruchomienia
kolejnych firm.
1
A. Borodo, Samorząd terytorialny. System prawnofinansowy, Wyd. Prawnicze LexisNexis,
Warszawa 2006, s. 74.
180 JOLANTA ZAWORA, PAWEA ZAWORA
Działalność władz w zakresie kreowania przedsiębiorczości można określić
mianem budowania i umacniania klimatu sprzyjającego rozwojowi społeczno-
gospodarczemu. Podstawy ku temu stwarza rozwój wiedzy wspierającej inno-
wacje i przepływ doświadczeń płynących z innych krajów i regionów. Samorzą-
dy gminne dbające o rozwój lokalnej przedsiębiorczości to gminy aktywnie za-
biegające o nowe inwestycje, otwarte na nowe inicjatywy gospodarcze, zapew-
niające przyjazny klimat i profesjonalną obsługę dla inwestorów, a także wspie-
rające przedsiębiorców już funkcjonujących.
Oferta dla wewnętrznych (lokalnych) i zewnętrznych inwestorów powinna
być kompleksowa i dotyczyć takich czynników jak: wyposażenie infrastruktu-
ralne, kwalifikacje siły roboczej, potencjał intelektualny, dostęp do innowacji,
otoczenie instytucjonalne, a także w miarę możliwości gminy zachęty finanso-
we. Coraz istotniejsze w procesach rozwoju staje się posiadanie przez przedsię-
biorstwo zdolności do absorpcji innowacji, umiejętności w zakresie zarządzania
oraz pozyskiwania informacji, co wiąże się z dysponowaniem wykształconą
kadrą i odpowiednim zapleczem informatycznym. Samorząd gminny poprzez
swoje działania powinien zwiększać możliwości dostępu przedsiębiorców do tego
rodzaju zasobów. Tylko wówczas nastąpi mobilizacja kapitału lokalnego i przy-
pływ kapitału zewnętrznego, gdy władze samorządowe zapewnią korzyści, które
umożliwią przedsiębiorcom osiąganie na danym terytorium lepszych wyników
gospodarowania niż na terenie innych gmin. W ten sposób władze lokalne mogą
pośrednio wpływać m.in. na kreację miejsc pracy i wzrost zatrudnienia w gminie2.
Kształtowanie zachowań przedsiębiorczych wymaga od organów stanowią-
cych i wykonawczych w gminie zmiany stylu sprawowania władzy z admini-
strowania na zarządzanie menedżerskie mieniem komunalnym oraz zasobami
finansowymi. Jakość tego zarządzania zależy od profesjonalizmu i aktywności
kadry pracowniczej, od jej wiedzy, kwalifikacji, kreatywności i innowacyjności.
3. Instrumenty stosowane przez gminy na rzecz rozwoju gospodarczego
W zapewnieniu warunków sprzyjających rozwojowi lokalnemu, ważnym
zagadnieniem jest wybór i zastosowanie odpowiednich instrumentów (narzędzi)
przez władze lokalne (gminne) 3.
2
B. Słomińska, Gmina w procesach stymulowania przedsiębiorczości, Samorząd Teryto-
rialny 2007, nr 3, s. 21.
3
Przez instrument (narzędzie) w zarządzaniu gospodarką lokalną, należy rozumieć za
N. Gajl: układ bezpośredniego lub pośredniego oddziaływania, którego struktura i cechy są
zdeterminowane przez cel, jaki ma być osiągnięty przy jego zastosowaniu . Por.: N. Gajl, Instru-
menty finansowe w zarządzaniu gospodarką narodową, PWE, Warszawa 1979, s. 12.
Instrumenty wspierania rozwoju gospodarczego stosowane w samorządach gminnych 181
Do narzędzi, które mogą i powinny wykorzystywać gminy w celu pobudze-
nia rozwoju gospodarczego na swoim terenie, należy zaliczyć przede wszystkim
instrumenty4:
planistyczne,
ekonomiczno-finansowe,
infrastrukturalne.
Do instrumentów planistycznych zaliczyć można dwie grupy narzędzi: do-
kumenty planistyczne wpływające w bezpośredni sposób na strukturę prze-
strzenną gminy (studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy, miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego) oraz pla-
ny rozwoju gospodarczego (program gospodarczy strategia rozwoju gminy,
wieloletni plan inwestycyjny) i plany finansowe (budżet, wieloletni plan finan-
sowy).
Zgodnie z art. 3 ust. 1 Ustawy z 27 marca 2003 roku o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym5 kształtowanie polityki przestrzennej na terenie
gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowa-
nia przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania prze-
strzennego, należy do zadań własnych gminy.
Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmi-
ny, zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy, ma charakter planu strategicznego. Sporzą-
dzane jest dla obszaru w granicach administracyjnych gminy. Sporządza je wójt
(burmistrz, prezydent) po podjęciu odpowiedniej uchwały przez radę gminy (art.
9 Ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Studium opracowywane jest
w celu określenia polityki przestrzennej gminy, tj. celów i kierunków działań
w zakresie zagospodarowania przestrzennego w oparciu o szerokie rozpoznanie
istniejących i przyszłych uwarunkowań, zarówno zewnętrznych (położenie
gminy, powiązania gospodarcze), jak i wewnętrznych (społecznych, przestrzen-
nych, ekonomicznych, kulturowych i przyrodniczych). Pozwala to na realne
przewidywanie przyszłych skutków podejmowanych dzisiaj działań. Studia sta-
nowią podstawę sporządzania planów miejscowych.
Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest aktem prawa miej-
scowego. Zadaniem planu jest ustalenie przeznaczenia oraz zasad zagospodaro-
wania i zabudowy terenu. Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego
z jednej strony są narzędziem kontroli działań inwestycyjnych planowanych
i realizowanych przez niezależne podmioty gospodarujące, z drugiej zaś mogą
służyć realizacji takich elementów infrastruktury technicznej i społecznej, które
pobudzają przekształcenia społeczno-gospodarcze i związane z nimi zmiany
4
E. Wojciechowski, Zarządzanie w samorządzie terytorialnym, Difin, Warszawa 2003, s. 194.
5
DzU 2003 Nr 80, poz. 717.
182 JOLANTA ZAWORA, PAWEA ZAWORA
struktur przestrzennych w kierunkach pożądanych przez wspólnoty samorządo-
we6. Uchwałę o sporządzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzen-
nego podejmuje rada gminy, a wójt (burmistrz, prezydent) sporządza jego pro-
jekt (art. 15 Ustawy).
Program gospodarczy (strategia rozwoju gminy) jest jednym z podstawo-
wych instrumentów zarządzania rozwojem lokalnym. Jest to program określania
celów i zamierzeń organizacji oraz przyjęcia kierunków działania, z uwzględ-
nieniem reakcji na otoczenie. Jest jakościową koncepcją przyszłości, zbiorem
celów i zadań oraz głównych przedsięwzięć organizacyjnych w powiązaniu
z zasobami, układem decyzji i skupieniem wysiłku na jej realizację7.
Programy społeczno-gospodarcze mogą być ukierunkowane na różne cele,
zależne od potrzeb lokalnych. Działania samorządu terytorialnego koncentrują
się szczególnie na:
rozwoju infrastruktury technicznej; dzięki czemu zmniejszają się koszty, które
musiałby ponieść inwestor prywatny lokalizujący swą działalność w danym
układzie terytorialnym;
rozwoju biznesu; mają na celu pobudzanie wzrostu zapotrzebowania na kadrę
pracowniczą gminy, popieranie przedsiębiorczości, stosowania zachęt dla po-
wstawania przedsiębiorstw i tworzenia nowych miejsc pracy;
rozwoju kapitału ludzkiego; działania nakierowane na poprawę kwalifikacji
lokalnej siły roboczej.
Programy gospodarcze nie mają charakteru powszechnie wiążącego. Mają
charakter prognoz. Programy powinny być koordynowane zarówno z budżetem
gminy, ze studium uwarunkowań, jak i z miejscowymi planami zagospodarowa-
nia przestrzennego. Proces formułowania strategii rozwoju nie może przerodzić
się w koncert życzeń (nie może być oderwany od rzeczywistości), lecz powinien
prowadzić do wyboru najważniejszych i najpilniejszych z punktu widzenia
przede wszystkim dynamizowania procesów rozwoju społeczno-gospodarczego
celów oraz zadań realizacyjnych.
Celowość opracowywania strategii rozwoju w gminach uzasadnia się przede
wszystkim tym, że strategie lokalne są czynnikiem ułatwiającym uzyskanie
środków finansowych ze zródeł zewnętrznych (np. banków, inwestorów krajo-
wych i zagranicznych, środków z funduszy Unii Europejskiej) na realizację
przewidzianych w strategii przedsięwzięć rozwojowych. Ponadto, są narzędziem
porządkującym politykę rozwoju lokalnego. Budowanie strategii w gminach
może być też platformą dyskusji wśród społeczności lokalnych na temat ukie-
6
L. Patrzałek, Finanse samorządu terytorialnego, Wyd. AE we Wrocławiu, Wrocław 2004, s. 43.
7
K. Pająk, Rola samorządu terytorialnego w kształtowaniu rozwoju lokalnego, AE w Pozna-
niu, Poznań 2005, s. 159.
Instrumenty wspierania rozwoju gospodarczego stosowane w samorządach gminnych 183
runkowania działań wspomagających rozwój gmin, ich atrakcyjność i konkuren-
cyjność. Głównym czynnikiem ograniczającym zamierzenia rozwojowe jest
niedobór środków finansowych, będących w dyspozycji władz samorządowych,
w stosunku do występujących potrzeb.
Mimo że zdecydowana większość polskich gmin ma opracowaną strategię
rozwoju, badania wskazują na niski przeciętny poziom strategii lokalnych
w Polsce8. Gminy opracowują nie zawsze w pełni sformalizowane projekty dzia-
łań. Często są to wyłącznie opracowania robocze lub wewnętrzne deklaracje
zarządu gminy albo szkice projektowanych działań. Ich porównywalność, mery-
toryczny zakres oraz co najważniejsze tempo implementacji są nieznane. W
takiej sytuacji najważniejszym przedmiotem badań pozostają rzeczywiste ten-
dencje w poziomie i strukturze wydatków poszczególnych gmin. Niezależnie
bowiem od jakichkolwiek deklaracji gmin, ich budżety obrazują faktyczne,
a przez to w pełni wiarygodne, odzwierciedlenie wszelkich usiłowań w projek-
towaniu rozwoju lokalnego. W realnym gospodarowaniu liczą się bowiem fakty,
a nie deklaracje9. Ustalenia zawarte w strategii rozwoju powinny następnie sta-
nowić podstawę do opracowywania wieloletnich planów inwestycyjnych i finan-
sowych, które z kolei stanowią podstawę do corocznego opracowywania budże-
tu gminy.
Świadoma i konsekwentna realizacja ustaleń zawartych w strategii rozwoju
oraz w studiach i planach zagospodarowania przestrzennego wiąże się w dużej
mierze z inwestycjami komunalnymi, co wymaga sformułowania skoordynowa-
nej strategii inwestycyjnej danej gminy, której wyrazem jest wieloletni plan in-
westycyjny (WPI). Stanowi on pomost między perspektywicznymi ustaleniami
zawartymi w tych dokumentach a corocznym budżetem. WPI zawiera harmono-
gram priorytetowych inwestycji wraz z zakresem rzeczowym i finansowym w
poszczególnych latach. Inaczej mówiąc, jest to zbiór wyselekcjonowanych, oce-
nionych i zaakceptowanych przez władze gminy do realizacji komunalnych za-
8
Oceny dokonano na podstawie badań ankietowych przeprowadzonych przez Agencję Ba-
dawczo-Informacyjną PASAD z Warszawy w terminie 1 sierpnia 15 września 2003 r. Ankiety
wypełniły 504 gminy. Wyniki badań wykazały, że ponad 80% badanych gmin ma opracowaną
strategię rozwoju. Jednakże tylko 40% ma system monitorowania i kontroli realizacji strategii, zaś
oceniając rolę strategii w zarządzaniu rozwojem, same gminy określiły strategię jako średnio
przydatną, przy czym stopień przydatności strategii wzrastał wraz z wielkością gminy: M. Ziół-
kowski, Zarządzanie strategiczne w polskim samorządzie terytorialnym [w:] Nowe zarządzanie
publiczne w polskim samorządzie terytorialnym, red. A. Zalewski, SGH, Warszawa 2005, s. 122
127; J. Warda, W. Kłosowski, Strategia rozwoju lokalnego a działalność samorządu lokalnego
[w:] Samorząd terytorialny III Rzeczypospolitej. Dziesięć lat doświadczeń, red. S. Michałowski,
Wyd. UMCS, Lublin 2002, s. 379.
9
A. Myna, Rozwój lokalny, regionalne strategie rozwoju, regionalizacja, Samorząd Teryto-
rialny 1998, nr 11, s. 34.
184 JOLANTA ZAWORA, PAWEA ZAWORA
dań inwestycyjnych w określonym horyzoncie czasu. Powinien być on corocz-
nie uaktualniany i mieć charakter planu kroczącego, tzn. przed upływem danego
roku budżetowego opracowuje się schemat na rok następny nieobjęty planem.
Wydatki inwestycyjne budżetu gminy nie mogą być planowane w horyzon-
cie jednego roku budżetowego, lecz powinny być programowane w dłuższej
perspektywie czasowej, czyli najbliższych 4 6 lat. Polskie procedury budżetowe
są nieprzystosowane do wieloletnich projektów inwestycyjnych. Budżety po-
winny na wzór rozwiązań zachodnich obejmować dwie wyodrębnione czę-
ści, ale w ramach jednego dokumentu finansowego. Pierwszą część dokumentu
powinien stanowić budżet bieżący, zasilany dochodami podatkowymi, docho-
dami z majątku, subwencjami i dotacjami celowymi. Z tej części budżetu po-
winny być finansowane bieżące zadania własne oraz zadania zlecone. Do finan-
sowania działalności rozwojowej powinien służyć budżet inwestycyjny zasilany
m.in. nadwyżkami budżetowymi z lat poprzednich, dochodami ze sprzedaży
majątku, dotacjami inwestycyjnymi, a także pożyczkami, kredytem i przycho-
dami z emisji obligacji.
WPI jest w założeniach dokumentem nadrzędnym w stosunku do uchwały
budżetowej, a jego postanowienia wymuszają odpowiednie zapisy w uchwale
budżetowej w części dotyczącej wydatków inwestycyjnych. Sporządzenie wielo-
letnich programów inwestycyjnych pozwala na efektywne określenie zródeł
finansowania inwestycji samorządowych; pozwala przewidywać, w jaki sposób
będą spływać fundusze oraz jakie środki potrzebne są w kolejnych okresach.
W warunkach konkurencji prognozy i plany o zasięgu czasowym dłuższym niż
jednoroczny stają się niezbędnym instrumentem działania.
Wieloletni plan finansowy (WPF), który można określić mianem strategii fi-
nansowej gminy, stanowi podstawowe narzędzie strategicznego zarządzania finan-
sami gminy, odgrywając jednocześnie bardzo ważną rolę w procesie podejmowania
decyzji o realizacji inwestycji samorządowych oraz zródłach ich finansowania.
Skuteczna realizacja ustaleń zawartych w strategii rozwoju i wieloletnim planie
inwestycyjnym wymaga zapewnienia odpowiednich środków finansowych na ich
realizację. WPF stanowi pomost między tymi ustaleniami a corocznymi budżeta-
mi gminy. Planowanie finansowe jest niezbędne w procesie definiowania zdolności
finansowania zadań bieżących i inwestycyjnych ze środków własnych i zewnętrz-
nych. Dlatego też do jednych z najważniejszych elementów wieloletniego planowa-
nia finansowego należy zarządzanie długiem, dopasowane do płynności finansowej
budżetu jednostki, optymalnie wykorzystujące pożyczone środki. Wieloletni plan
finansowy jest zatem skutecznym narzędziem zarządzania finansami, niezbędnym
przy zaciąganiu pożyczek, kredytów i emisji papierów wartościowych. Wykorzy-
stując ten instrument, jednostka terytorialna staje się bardziej wiarygodna dla ban-
ków oraz inwestorów. Rzetelne informacje o przyszłych dochodach stabilizują sy-
Instrumenty wspierania rozwoju gospodarczego stosowane w samorządach gminnych 185
tuację w oczach partnerów. Wieloletni plan finansowy daje poczucie bezpieczeń-
stwa inwestorom oraz stanowi podstawę do określenia prawdopodobieństwa spłaty
zobowiązań.
Wieloletni plan finansowy powinien być określany w perspektywie 4 6 lat
(maksymalnie 10 lat). Prognoza dochodów budżetowych zawarta w WPF opiera
się na przewidywanym tempie rozwoju społeczno-gospodarczego danej gminy.
W dłuższej perspektywie najważniejszym instrumentem zwiększania dochodów
budżetowych jest tworzenie warunków sprzyjających rozwojowi gospodarcze-
mu, w wyniku którego zwiększać się będą dochody ludności, a także rozszerzać
się będzie baza dochodowa budżetu gminy.
Przepisy prawne nie nakładają na samorządy obowiązku sporządzania pla-
nów finansowych w długim i średnim okresie, między innymi dlatego najczę-
ściej sporządzanym aktem planistycznym, mającym krótki, jednoroczny, zasięg
czasowy jest budżet gminy, który będąc najpoważniejszym instrumentem finan-
sowym gminy, może stać się wygodnym narzędziem oddziaływania na zjawiska
gospodarcze. Budżet jako roczny, obligatoryjny plan, obejmujący dochody i wy-
datki o charakterze bezzwrotnym oraz przychody i rozchody tej jednostki, a także
przychody i wydatki zakładów budżetowych, gospodarstw pomocniczych jedno-
stek budżetowych i środków specjalnych oraz funduszy celowych jednostki
samorządu terytorialnego, jest podstawowym planem finansowym gminy10. Pla-
nując wykorzystanie budżetu dla pobudzenia rozwoju lokalnego należy równo-
cześnie pamiętać, iż jest on też swego rodzaju ograniczeniem. Budżet jest bo-
wiem uchwalany przez radę według ściśle określonych procedur i nawet rada nie
zawsze jest władna zmienić go w trakcie roku budżetowego. Najczęściej nie
można wydatkować środków pieniężnych na nowe zadania. Budżet jest planem
finansowym, mającym krótki, jednoroczny, zasięg czasowy. Roczność budżetu
sprawia, że jest on dobrym narzędziem realizacji zadań bieżących. Znacznie
mniej zalet ma budżet w realizacji zadań wieloletnich. Dla finansowania inwe-
stycji roczny przedział czasowy jest najczęściej zbyt krótki. Wykorzystanie bu-
dżetu jak instrumentu wpływu na rozwój gospodarczy może być wyższe, o ile
określiłoby się w nim wydatki na wieloletnie programy inwestycyjne.
Jednym z warunków spełnienia przez budżet roli instrumentu realizacji poli-
tyki gminy jest ochrona środków z wpływów zwrotnych (pożyczek, kredytów,
papierów wartościowych) oraz z prywatyzacji majątku przed przeznaczeniem
ich na wydatki bieżące11. Służy temu podział środków gminy na dochody i przy-
chody, przy czym te ostatnie mają finansować rozchody i deficyt budżetowy.
10
E. Chojna-Duch, Polskie prawo finansowe, Finanse publiczne, Wydawnictwo LexisNexis,
Warszawa 2002, s. 175; C. Kosikowski, Finanse publiczne i prawo finansowe, Wyd. Wyższej
Szkoły Przedsiębiorczości i Zarządzania im. Leona Kozmińskiego, Warszawa 2001, s. 264.
11
E. Kornberger-Sokołowska, Decentralizacja finansów publicznych a samodzielność finan-
sowa jednostek samorządu terytorialnego, Liber, Warszawa 2001, s. 130.
186 JOLANTA ZAWORA, PAWEA ZAWORA
Nie jest to zatem ochrona skuteczna, bowiem deficyt budżetu może dotyczyć
zarówno działalności bieżącej, jak i majątkowej gminy. Bardzo pomocna byłaby
możliwość podziału budżetu na część operacyjną i część inwestycyjną, co uła-
twiłoby ukazywanie w sposób przejrzysty zródeł finansowania działalności in-
westycyjnej12. W polskim prawie o finansach publicznych istnieje obowiązek
wyodrębnienia wydatków bieżących i majątkowych, jednak ma to tylko wartość
informacyjną i ewidencyjną, nie oznaczając ograniczeń w gospodarowaniu środ-
kami zwrotnymi i wpływami z prywatyzacji majątku.
Efektywne zarządzanie finansami gminy nie może być oparte na informa-
cjach dotyczących tylko terazniejszości. Planowanie krótkookresowe (budżet
roczny) powinno być powiązane z planowaniem wieloletnim. Zarządzanie gmi-
ną oparte na podejściu bieżącym, zwanym potocznie działaniem od budżetu do
budżetu, tj. w cyklu rocznym, jest wyrazem pasywnej postawy wobec proble-
mów kształtowania procesów rozwojowych. Taki styl zarządzania można na-
zwać administrowaniem, czyli skoncentrowaniem się przede wszystkim na roz-
wiązywaniu bieżących problemów13.
Aktywna postawa wobec kształtowania rozwoju gminy powinna być nasta-
wiona na kreowanie jej przyszłości, wyrażając się planowaniem wieloletnim,
w którym działania operacyjne (bieżące) wynikać powinny z ustaleń o charakterze
perspektywicznym (długookresowym). Inaczej mówiąc, zaspokajanie potrzeb
mieszkańców gminy nie może być prostą kompilacją rocznych planów zawartych
w budżecie, lecz musi wynikać z długookresowej polityki rozwoju gminy w sferze
społecznej, gospodarczej, zagospodarowania przestrzeni, ochrony środowiska
przyrodniczego i dziedzictwa kulturowego. Rolą planowania wieloletniego jest
tworzenie korzystnych warunków, czyli wspomaganie rozwoju lokalnego poprzez
programowanie oraz realizację potrzebnych przedsięwzięć inwestycyjnych.
Zastosowanie instrumentów ekonomiczno-finansowych ma na celu stworzenie
sprzyjających warunków prowadzenia działalności gospodarczej na terenie danej
gminy, głównie przez różnicowanie wysokości podatków i opłat, ustalanie cen za
udostępniane mienie i świadczone usługi użyteczności publicznej.
Do najczęściej stosowanych narzędzi zalicza się podatki i opłaty lokalne14.
Operowanie podatkami powinno być ostrożne. Zmniejszenie poziomu wybranych
12
W państwach, gdzie jednostki samorządu terytorialnego sporządzają dwa budżety, tj. bie-
żący i kapitałowy, program inwestycyjny ściśle wiąże się z budżetem kapitałowym, który dotyczy
realizacji projektów inwestycyjnych i może być włączony do rocznego budżetu bieżącego, gdy
wydatki bieżące związane są z realizacją inwestycji. M. Jastrzębska, Polityka inwestycyjna jedno-
stek samorządu terytorialnego, Samorząd Terytorialny 2005, nr 9, s. 21.
13
M. Ziółkowski, M. Goleń, Zarządzanie strategiczne rozwojem lokalnym [w:] Zarządzanie
gospodarką i finansami gminy, red. H. Sochacka-Krysiak, SGH, Warszawa 2003, s. 58 59.
14
J. Adamiak, W. Kosiedowski, A. Potoczek, B. Słowińska, Zarządzanie rozwojem regio-
nalnym i lokalnym, TNOiK, Toruń 2001, s. 148 149.
Instrumenty wspierania rozwoju gospodarczego stosowane w samorządach gminnych 187
podatków (głównie od nieruchomości), w celu zachęcenia potencjalnych inwesto-
rów, może prowadzić do zmniejszenia wysokości dochodów budżetu gminy, a to z
kolei może prowadzić do podniesienia innych podatków czy opłat.
Podatek od nieruchomości jest najważniejszym i najbardziej wydajnym po-
datkiem lokalnym. Zasila on bezpośrednio i w pełnej wysokości budżet samo-
rządu gminnego i oprócz swojej funkcji fiskalnej spełnia także funkcję stymula-
cyjną. Gminy przez uprawnienie do różnicowania stawek podatkowych czy
wprowadzanie zwolnień oddziałują na rozwój lokalny. Szczególnie jeżeli moż-
liwości obniżki władze lokalne stosują w odniesieniu do gruntów i budynków
wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej. Podatek ten mo-
że być ważnym instrumentem finansowego oddziaływania na procesy gospodar-
cze w rejonach o dużym stopniu zurbanizowania. W przypadku podatku od bu-
dynków pod działalność gospodarczą stawki na terenach wiejskich są na ogół
niższe niż w miastach. Podobnie stawki podatku od budynków mieszkalnych
gminach wiejskich są niższe niż w miastach15.
Podatek od środków transportu do końca 1997 roku był dość poważnym
zródłem dochodów gmin, zwłaszcza miejskich i ważnym instrumentem finanso-
wym, z pomocą którego samorządy mogły prowadzić określoną politykę gospo-
darczą. Wprowadzone od roku 1998 ustawowe zmiany nie tylko uszczupliły
dochody własne gmin, ale także znacznie ograniczyły ich samodzielność
w kształtowaniu dochodów z tego podatku i tym samym zmniejszyły znaczenie
tego podatku jako instrumentu polityki gospodarczej gminy.
Podatek rolny może odgrywać pewną rolę jako instrument finansowy
w gminach wiejskich. Najczęściej odbywa się to nie poprzez obniżanie wprost
stawek podatku, ale przez obniżanie cen skupu żyta, przyjmowanych jako pod-
stawa obliczania podatku. Średnia cena skupu ustalana jest na podstawie komu-
nikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego, rady gminy są jednak upraw-
nione do jej obniżania.
Opłata targowa może odgrywać poważną rolę jako instrument finansowy
dla tych gmin, na których terenach są duże bądz liczne targowiska. Można ją
uchwałą rady gminy znacznie obniżyć, gdy maksymalne stawki ustalane corocz-
nie rozporządzeniem ministra finansów wydadzą się danemu samorządowi za
wysokie. Obniżając stawki opłaty targowej władze gminy dążyć mogą do wspie-
rania rozwoju nowo powstających małych firm handlowych, do obniżenia cen
towarów sprzedawanych na targowiskach albo do wspierania rolników czy
działkowiczów sprzedających swoje produkty na targowiskach.
15
P. Swianiewicz, Zróżnicowanie polityk finansowych władz lokalnych, Transformacja Go-
spodarki , nr 73, Warszawa 1996, s. 60 62.
188 JOLANTA ZAWORA, PAWEA ZAWORA
Udziały samorządu w podatkach państwowych pobiera urząd skarbowy, który
przekazuje gminom przysługujące im części wpływów z podatku dochodowego od
osób prawnych i podatku dochodowego od osób fizycznych. Samorząd nie ma żad-
nego wpływu na kształtowanie wysokości należnych mu stawek, podobnie jak nie
ma żadnych kompetencji w zakresie udzielania ulg, zwolnień lub odroczeń. Zwięk-
szenie wpływów do budżetu gminy z tytułu udziału w tych podatkach może nastą-
pić w wyniku rozwoju gospodarczego lub na skutek zmniejszenia innych obciążeń
podatników (co zwiększy osiągany przez nich dochód).
Wyszczególnione powyżej ważniejsze podatki i opłaty stanowiące dochód
gminy, traktowane osobno, wydają się nie mieć większego znaczenia dla rozwo-
ju gospodarki lokalnej, ale ujęte łącznie stwarzają możliwości osiągania pew-
nych pożądanych efektów gospodarczych16.
Podatki odgrywają rolę instrumentów polityki lokalnej, oddziałując na prze-
bieg procesów społeczno-gospodarczych. Ustalając wysokość stawek podatko-
wych, władze gmin wpływają na poziom aktywności gospodarczej na swoim
terenie. Bezpieczniejsze dla rozwoju gospodarki wydaje się obniżanie obciążeń
podatników, zwłaszcza prowadzących działalność gospodarczą, którego następ-
stwem jest w dłuższym okresie wzrost dochodów budżetowych. Warunkiem
realizacji tak postawionego celu jest przyjęcie długookresowej, stabilnej polityki
finansowej. Osiąganie bieżących, krótkookresowych korzyści może być w dłuż-
szym okresie przyczyną ograniczenia rozwoju (np. wysokie stawki podatkowe
mogą powodować likwidację lub zmianę lokalizacji istniejących podmiotów
gospodarczych). Obniżanie podatków i opłat może jednak spowodować przej-
ściowy spadek dochodów budżetu gminy uniemożliwiający wywiązywanie się z
obowiązkowych zadań publicznych. Dążąc zatem do obniżania obciążeń podat-
ników należy uważać, żeby nie odbiło to negatywnie na realizacji obowiązko-
wych zadań bieżących. Im niższe będą obciążenia podatników, tym lepsze wa-
runki do rozwoju przedsiębiorstw i tym szybciej zaobserwujemy w gminie, a
następnie w regionie symptomy rozwoju gospodarczego. Jego skutkiem będzie
natomiast nie tylko wzrost dobrobytu i zadowolenie wspólnoty mieszkańców,
ale również wzrost dochodów budżetu bez konieczności podnoszenia lokalnych
podatków i opłat.
Najkorzystniejszym skutkiem obniżenia podatków dla rozwoju lokalnych
przedsiębiorstw będzie wzrost inwestycji. Samorządy gminne powinny zatem
dążyć do stworzenia za pomocą swojej polityki fiskalnej jak najlepszych do
inwestowania. Prowadząc taką politykę łatwiej jest również przyciągnąć inwe-
storów z zewnątrz. Władze samorządu powinny także pamiętać, że lepsze są
16
L. Patrzałek, Narzędzia oddziaływania samorządów terytorialnych na rozwój lokalny i re-
gionalny, Samorząd Terytorialny 1996, nr 5, s. 46.
Instrumenty wspierania rozwoju gospodarczego stosowane w samorządach gminnych 189
podatki wyższe, lecz stabilne, niż niższe, lecz skaczące , gdyż niepewna pod
tym względem sytuacja nie pozwala przewidzieć efektów inwestycji. Ponadto
stosując ulgi i zwolnienia podatkowe albo inne preferencje władze samorządowe
powinny stwarzać równe szanse wszystkim funkcjonującym na rynku17.
Wśród narzędzi oddziaływania samorządów gminnych na gospodarkę w skali
lokalnej istotną rolę odgrywają przedsięwzięcia podejmowane bezpośrednio przez
organy samorządu terytorialnego, występujące w roli dysponenta nakładów kapita-
łowych lub uczestnika inwestycji wspólnych z kapitałem prywatnym. Do tego typu
przedsięwzięć należą zwłaszcza inwestycje gminne w dziedzinie infrastruktury tech-
nicznej i społecznej, które podnosząc stan zagospodarowania gminy, są zródłem
korzyści dla przedsiębiorców. Powszechnie uważa się, że to narzędzie oddziaływa-
nia wpływa w znaczący sposób na rozwój lokalny i regionalny, gdyż skuteczne
działania samorządu w zakresie utrzymania wysokiego poziomu gminnej infrastruk-
tury społecznej, a przede wszystkim technicznej są zazwyczaj warunkami podsta-
wowymi, wręcz niezbędnymi dla potencjalnych inwestorów18.
Biorąc pod uwagę, że w infrastrukturze technicznej upatruje się jednego
z głównych czynników aktywizacji gospodarczej środowisk biznesu, władza
lokalna posiadając wpływ na zaspokojenie infrastrukturalnych potrzeb sfery
biznesu, jest czynnikiem sprawczym nie tylko rozwoju istniejących, lokalnych
podmiotów, ale także inicjacji nowych oraz bodzcem inwestycji zewnętrznych
Do narzędzi pobudzania infrastrukturalnego zalicza się:
korzystny dla podmiotu gospodarczego (podmiotów gospodarczych) wybór
lokalizacji (przebiegu) urządzeń infrastrukturalnych,
współfinansowanie inwestycji infrastrukturalnych przez gminę i podmiot go-
spodarczy,
samodzielną realizację inwestycji infrastrukturalnych przez gminę,
pozafinansowe wspieranie realizowanej samodzielnie przez podmiot gospo-
darczy inwestycji infrastrukturalnej,
nakłanianie podmiotów będących producentami i dystrybutorami usług (pro-
duktów) sieciowych do realizacji inwestycji infrastrukturalnych19.
Rozwój infrastruktury, głównie technicznej, jest tradycyjnym instrumentem
rozwoju lokalnego i regionalnego w Europie Zachodniej. W Unii Europejskiej
tworzenie infrastruktury traktowane jest jako priorytet decyzji strategicznych.
W Polsce występuje nadal duża luka infrastrukturalna (tak w skali gmin, jak
i kraju), która stanowi miarę opóznienia wobec szybko rozwijających się społe-
czeństw. Powstanie luki jest także efektem decyzji kolejnych ekip rządowych,
które nie przywiązywały należytej wagi do inwestowania w podstawową infra-
17
J. Adamiak, W. Kosiedowski, A. Potoczek, B. Słowińska, Zarządzanie rozwojem& , s. 273.
18
L. Patrzałek, Narzędzia oddziaływania& , s. 46.
19
A. Sztando, Gminne instrumenty kształtowania rozwoju lokalnych podmiotów gospodar-
czych, Samorząd Terytorialny 1999, nr 7 8, s. 99 100.
190 JOLANTA ZAWORA, PAWEA ZAWORA
strukturę techniczną (np. w autostrady). Niwelowanie luki infrastrukturalnej wy-
maga dużych nakładów inwestycyjnych, co jest związane z wysoką kapitałochłon-
nością inwestycji20. Specyfika wydatków inwestycyjnych samorządu polega na
tym, że przeważnie w ich efekcie nie osiąga się wymiernego zysku, jak w przypad-
ku inwestycji podmiotów gospodarczych. Inwestycje dokonywane przez gminy
dopiero tworzą warunki do tego, aby podmioty gospodarcze mogły inwestować.
Do narzędzi wspierania przedsiębiorczości można ponadto zaliczyć:
instrumenty informacyjne udostępnianie podmiotom baz danych tworzonych
przez organy gminy; obsługa informacyjna przedsiębiorców i inwestorów po-
legająca na gromadzeniu, opracowywaniu i udostępnianiu danych dotyczą-
cych regionu, a przydatnych przy podejmowaniu decyzji ekonomicznych,
zarządzanie mieniem udostępnianie podmiotom gruntów i obiektów komu-
nalnych; kształtowanie cen i opłat za usługi komunalne, dzierżawę i wynajem
oraz użytkowanie wieczyste i zarząd mienia komunalnego,
instrumenty reglamentacyjne ustanawianie nakazów, zakazów, zezwoleń
i wydawanie licencji na prowadzenie działalności gospodarczej,
instrumenty polityki społecznej, w tym działalność promocyjna gminy jako
obszaru atrakcyjnego do podejmowania inwestycji, ale także stwarzającego
możliwości rozwojowe już istniejącym firmom.
4. Podsumowanie
Znaczenie poszczególnych narzędzi w procesie wspierania rozwoju lokalne-
go oraz częstotliwość stosowania ich przez gminy zależy od wielu uwarunko-
wań, takich jak: możliwości prawne oraz finansowe gminy, zagospodarowanie
przestrzenne obszaru, poziom jego rozwoju społeczno-ekonomicznego, aktyw-
ność władz gminy i inne.
Przy ograniczonych możliwościach finansowych gmin maleje skuteczność
bezzwrotnych transferów pieniężnych (dotacji i subwencji budżetowych)
w aktywizacji wykorzystania zasobów lokalnych, a wzrasta znaczenie takich
form oddziaływania, które wymagają zaangażowania środków własnych ze stro-
ny zainteresowanego podmiotu. Sprzyja to rozwojowi przedsiębiorczości i prze-
stawianiu gospodarki lokalnej na nowoczesność i innowacyjność.
Literatura
20
E. Wojciechowski, Zarządzanie w samorządzie terytorialnym..., s. 200.
Instrumenty wspierania rozwoju gospodarczego stosowane w samorządach gminnych 191
Adamiak J., Kosiedowski W., Potoczek A., Słowińska B., Zarządzanie rozwojem regionalnym
i lokalnym, TNOiK, Toruń 2001.
Borodo A., Samorząd terytorialny. System prawnofinansowy, Wyd. Prawnicze LexisNexis, War-
szawa 2006.
Chojna-Duch E., Polskie prawo finansowe, Finanse publiczne, Wydawnictwo LexisNexis, War-
szawa 2002.
Gajl N., Instrumenty finansowe w zarządzaniu gospodarką narodową, PWE, Warszawa 1979.
Jastrzębska M., Polityka inwestycyjna jednostek samorządu terytorialnego, Samorząd Terytorial-
ny 2005, nr 9.
Kornberger-Sokołowska E., Decentralizacja finansów publicznych a samodzielność finansowa
jednostek samorządu terytorialnego, Liber, Warszawa 2001.
Kosikowski C., Finanse publiczne i prawo finansowe, Wyd. Wyższej Szkoły Przedsiębiorczości
i Zarządzania im. Leona Kozmińskiego, Warszawa 2001
Myna A., Rozwój lokalny, regionalne strategie rozwoju, regionalizacja, Samorząd Terytorialny
1998, nr 11.
Pająk K., Rola samorządu terytorialnego w kształtowaniu rozwoju lokalnego, AE w Poznaniu,
Poznań 2005
Patrzałek L., Narzędzia oddziaływania samorządów terytorialnych na rozwój lokalny i regionalny,
Samorząd Terytorialny 1996, nr 5.
Patrzałek L., Finanse samorządu terytorialnego, Wyd. AE we Wrocławiu, Wrocław 2004.
Słomińska B., Gmina w procesach stymulowania przedsiębiorczości, Samorząd Terytorialny 2007.
Swianiewicz P., Zróżnicowanie polityk finansowych władz lokalnych, Transformacja Gospodar-
ki , nr 73, Warszawa 1996
Sztando A., Gminne instrumenty kształtowania rozwoju lokalnych podmiotów gospodarczych,
Samorząd Terytorialny 1999, nr 7 8.
Ustawa z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, DzU 2003 Nr 80,
poz. 717
Warda J., Kłosowski W., Strategia rozwoju lokalnego a działalność samorządu lokalnego [w:]
Samorząd terytorialny III Rzeczypospolitej. Dziesięć lat doświadczeń, red. S. Michałowski,
Wyd. UMCS, Lublin 2002.
Wojciechowski E., Zarządzanie w samorządzie terytorialnym, Difin, Warszawa 2003.
Ziółkowski M., Goleń M., Zarządzanie strategiczne rozwojem lokalnym [w:] Zarządzanie gospo-
darką i finansami gminy, red. H. Sochacka-Krysiak, SGH, Warszawa 2003.
Ziółkowski M., Zarządzanie strategiczne w polskim samorządzie terytorialnym [w:] Nowe zarządzanie
publiczne w polskim samorządzie terytorialnym, red. A. Zalewski, SGH, Warszawa 2005.
Notki o autorach
dr inż. Jolanta Zawora
Adiunkt w Zakładzie Ekonomiki i Organizacji Przedsiębiorstw Wydziału Eko-
nomii Uniwersytetu Rzeszowskiego. Zainteresowania naukowe koncentrują się
wokół problematyki finansów jednostek samorządu terytorialnego, finansów
i organizacji przedsiębiorstw.
dr inż. Paweł Zawora
192 JOLANTA ZAWORA, PAWEA ZAWORA
Analityk finansowy współpraca w ramach umów z przedsiębiorstwami. Od
1994 roku pracuje na Wydziale Ekonomii w Pracowni Naukowo-Dydaktycznej
Informatyki Gospodarczej. Zainteresowania naukowe koncentrują się wokół
problematyki przetwarzania i analizy danych, finansowania zadań w dziedzinie
ochrony środowiska, tworzenia i realizacji projektów.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Tygodnik Prawa Administracyjnego z 18 czerwca 08 (nr 118)118 0630 (118)118 04 (4)118 119118 ind (3)118 11 (4)więcej podobnych podstron