Blondynka niebieskie oczy

Karin Slaughter
Blondynka, niebieskie oczy
Tłumaczenie:
Bogumiła Nawrot
===LUIgTCVLIA5tAm9PfU10RnNFZQtiD2kIVzx8C3tVJUk=
Poniedziałek, 4 marca 1991 roku
Godzina 7.26
North Lumpkin Street, Athens, Georgia
Poranna mgła spowijała śródmiejskie ulice, oplatając niczym pajęczyną śpiwory
leżące na chodniku przed Georgia Theater. Upłynie jeszcze przynajmniej dwanaście
godzin, nim zaczną wpuszczać publiczność, ale miłośnicy zespołu Phish koniecznie
chcieli zająć miejsca w pierwszym rzędzie. Dwóch potężnie zbudowanych młodych
mężczyzn całkowicie wypełniało plastikowe krzesła ogrodowe, które postawili tuż
obok drzwi wejściowych zabezpieczonych łańcuchem. U ich stóp leżały puszki po
piwie, niedopałki i pusta torebka po kanapce, która prawdopodobnie zawierała
dużą ilość zioła.
Powiedli wzrokiem za Julią Carroll, która właśnie szła ulicą. Czuła na sobie ich
lepkie spojrzenia. Szła wyprostowana, patrząc przed siebie i zastanawiając się, czy
wygląda na zimną i wyniosłą. Po chwili z lekką irytacją zadała sobie pytanie, czy to
ważne, jak wygląda w oczach tych całkowicie jej obcych chłopaków.
Nigdy nie była aż tak przewrażliwiona.
Athens to miasto uniwersyteckie. Uniwersytet Georgii zajmował niemal trzysta
dwadzieścia hektarów najlepszych terenów w mieście i zatrudniał ponad połowę
mieszkańców hrabstwa. Julia tu dorastała, obecnie była studentką dziennikarstwa
i reporterką studenckiej gazety. Jej ojciec był profesorem na wydziale nauk
weterynaryjnych. Jako dziewiętnastolatka wiedziała już doskonale, że alkohol
i sprzyjające okoliczności mogą przemienić sympatycznych chłopaków w osobników,
których nikt nie chciałby spotkać w piątkowy ranek.
A może zachowuje się niemądrze. Przypomniała sobie, jak pewnego razu
przechodziła póznym wieczorem obok Old College i usłyszała za sobą odgłosy
kroków. Gdy jakiś cień wyłonił się z ciemności, jej serce szybciej zabiło i już chciała
się rzucić do ucieczki, ale akurat wtedy postać, która tak ją przeraziła, zawołała ją
po imieniu. Okazało się, że to Ezekiel Mann, którego poznała na wykładach
z biologii.
Ezekiel najpierw opowiedział jej o nowym samochodzie kupionym przez brata,
potem zaczął cytować teksty Monty Pythona. Julia coraz bardziej przyśpieszała
kroku, więc kiedy dotarli do akademika, tak naprawdę już biegli. Ezekiel oparł rękę
o szybę, kiedy Julia weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi.
Zadzwonię do ciebie! krzyknął.
Uśmiechnęła się do niego i kierując się ku schodom, pomyślała: Boże, spraw,
żebym nie musiała urazić jego uczuć.
Julia była piękna. Wiedziała o tym od dziecka, ale zamiast się z tego cieszyć,
zawsze uważała to za dodatkowe obciążenie. Ludzie mieli wyrobione zdanie
o ładnych dziewczynach. Że są zimne, gotowe każdemu wbić nóż w plecy i zawsze
dostają za swoje w filmach Johna Hughesa. Były zdobyczami, po które nie śmiał
sięgnąć żaden chłopak w szkole. Wszyscy brali jej nieśmiałość za zadzieranie nosa,
rezerwę za dezaprobatę. To, że z powodu tych stereotypów w wieku dziewiętnastu
lat była dziewicą pozbawioną przyjaciół, pozostało niezauważone przez wszystkich
z wyjątkiem jej dwóch młodszych sióstr.
Na uczelni miało wyglądać to inaczej. Wprawdzie akademik był oddalony od
rodzinnego domu o niespełna pół kilometra, ale Julia uznała to za okazję, żeby się
wykreować od nowa, stać się osobą, jaką zawsze chciała być: silną, pewną siebie,
szczęśliwą, zadowoloną z życia (i wreszcie niedziewicą). Zdusiła wrodzone
skłonności do siedzenia w pokoju i oddawania się lekturze, porzuciła postawę
nieprzejmowania się tym, że omija ją to wszystko, co dzieje się za drzwiami. Teraz
zaczęła się tym przejmować. Wstąpiła do klubu tenisowego i do klubu biegaczy,
a także do kółka przyrodniczego. Trzymała się z dala od klik, rozmawiała ze
wszystkimi, uśmiechała się do nieznajomych. Umawiała się z chłopakami, którzy
byli mili, chociaż niekoniecznie interesujący, a ich desperackie pocałunki kojarzyły
jej się z minogami przyssanymi do boku pstrąga.
A potem dowiedziała się, co spotkało Beatrice Oliver.
Julia śledziła historię dziewczyny, czytając dalekopisy przychodzące do redakcji
studenckiej gazety Red & Black. Beatrice miała dziewiętnaście lat, tyle samo co
Julia. Blond włosy i niebieskie oczy, jak Julia. Była studentką, jak Julia.
Była śliczna.
Pięć tygodni temu Beatrice Oliver wyszła około dziesiątej wieczorem z domu
swoich rodziców. Udała się pieszo do sklepu po lody dla ojca, którego bolał ząb.
Julia nie wiedziała, dlaczego ta informacja szczególnie utkwiła jej w pamięci.
Wydawała jej się podejrzana, bo niby skąd pomysł, żeby zjeść coś zimnego, kiedy
boli ząb? Ale rodzice Beatrice powiedzieli o tym policji, więc ten szczegół znalazł
się w relacji.
Beatrice Oliver już nigdy nie wróciła do domu.
Julia nie mogła przestać myśleć o jej zniknięciu. Wmawiała sobie, że dzieje się tak
dlatego, bo chciała o tym napisać w Red & Black, ale w rzeczywistości śmiertelnie
ją przeraziło, że ktoś nie, nie ktoś, tylko dziewczyna w jej wieku może wyjść
z domu i już nigdy do niego nie wrócić. Julia chciała poznać wszystkie szczegóły.
Zależało jej bardzo na tym, by porozmawiać z rodzicami Beatrice Oliver, a także
przeprowadzić wywiad z przyjaciółmi, kuzynem, sąsiadem, aktualnym czy byłym
chłopakiem, w ogóle z kimkolwiek, kto mógłby jej pomóc zrozumieć, dlaczego
dziewiętnastoletnia dziewczyna, która miała przed sobą całe życie, przepadła bez
śladu.
Podejrzewamy porwanie zacytowano w pierwszym doniesieniu wypowiedz
funkcjonariusza policji. Nie zniknęły żadne rzeczy osobiste Beatrice, ani torebka,
ani pieniądze, które trzymała w szufladzie ze skarpetkami, a jej samochód nadal
stał na podjezdzie przed domem rodziców.
Najbardziej mrożące krew w żyłach oświadczenie padło z ust matki Beatrice
Oliver: Jedynym powodem, dlaczego moja córka nie wróciła do domu, może być to,
że ktoś ją przetrzymuje wbrew jej woli .
Ktoś ją przetrzymuje.
Julia aż się wzdrygnęła na myśl, że ktoś mógłby ukraść jej wolność
i przetrzymywać z dala od bliskich, w ogóle z dala od tego wszystkiego, czym
żyła. W książkach z dzieciństwa potwory zawsze były chude, czarnowłose i budziły
grozę, były wilkami w owczej skórze, ale niewątpliwie (jeśli im się bliżej przyjrzeć)
były wilkami. Wiedziała, że w prawdziwym życiu dzieje się inaczej niż w bajkach.
Nie jest łatwo dostrzec charakterystyczne wąsy i bródkę, które zdradzają, że
rzekomy wilk to Zły Człowiek.
Beatrice Oliver mógł przetrzymywać jej przyjaciel lub kolega z pracy, sąsiad bądz
były czy aktualny chłopak, czyli ci wszyscy, z którymi Julia chciała przeprowadzić
wywiad w cztery oczy, bez świadków, uzbrojona jedynie w notes i długopis.
Porozmawiać z człowiekiem, który mógł właśnie w tej chwili przetrzymywać
Beatrice Oliver w jakimś okropnym miejscu.
Położyła dłoń na brzuchu, czując, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Obejrzała
się do tyłu, spojrzała w lewo i w prawo. Miała wrażenie, że jej oczy latają we
wszystkie strony.
Próbowała przekonać samą siebie, że ten niepokój jest zupełnie bezpodstawny.
Bardzo możliwe, że niepotrzebnie tak się nakręca, przecież może nigdy nie dojść do
tych wywiadów. Zanim porozmawia z kimkolwiek, musi najpierw postarać się o to,
żeby właśnie jej zlecono temat Zniknięcie Beatrice Oliver , ponieważ dziennikarz
sprawozdawca ma specjalne uprawnienia, może przeprowadzać wywiady i zadawać
różne pytania różnym osobom. Natomiast zwykła autorka choćby najliczniejszych
i najobszerniejszych artykułów, jak na przykład Julia, gdyby podjęła aktywne
dziennikarskie śledztwo, mogłaby być uznana za osobę wścibską, przekraczającą
swe uprawnienia.
Największego sprzeciwu spodziewała się ze strony Grega Gianakosa, studenta
pełniącego obowiązki redaktora naczelnego, który uważał się za następcę Waltera
Cronkite a. Patrząc na niego, Julia przypominała sobie, co jej ojciec mówił o psach
rasy beagle: że najbardziej lubią słuchać własnego głosu.
Gdyby udało jej się pozyskać Grega, wtedy Lionel Vance, pupilek Grega, nie zgłosi
zastrzeżeń, choć był zły na Julię, bo nie zgodziła się z nim umówić. Ostatnią
przeszkodą byłby pan Hannah, kierownik studiów, który był bardzo miły, ale
zdecydowanie wolał, by redakcyjne zebrania przypominały relacje ze skoków do
wody z wysokiego urwiska zamieszczane w Wide World of Sports.
Skręcając w kolejną pustą ulicę, Julia w myślach układała sobie, jak spróbuje
sprzedać pomysł na swój artykuł.
Beatrice Oliver, dziewiętnastoletnia dziewczyna, mieszkająca ze swoimi
rodzicami&
Nie, zasną z nudów, nim dokończy zdanie.
Zaginiona dziewczyna!
Nie. Wiele dziewczyn znika i zwykle kilka dni pózniej się odnajduje.
Młoda dziewczyna idzie póznym wieczorem do sklepu, kiedy nagle&
Julia obróciła się gwałtownie.
Usłyszała za sobą jakiś hałas. Był to odgłos szurania, jakby ktoś szedł ulicą,
powłócząc nogami. Gdy znów się rozejrzała, dostrzegła kawałki potłuczonego szkła,
butelki po piwie, porzucone gazety, ale nic poza tym. Przynajmniej nic, co mogłoby
wzbudzić niepokój.
Wolno i ostrożnie znów ruszyła przed siebie, uważnie przyglądając się wejściom
do budynków i zaułkom, po czym przeszła na drugą stronę ulicy, żeby ominąć wielką
stertę śmieci.
Czysta paranoja.
Reporterzy powinni patrzeć na wszystko chłodnym okiem, ale odkąd przeczytała
o Beatrice Oliver, sny Julii obfitowały w szczegóły, będące wytworami jej bujnej
wyobrazni. Beatrice szła ulicą. Była ciemna noc. Chmury przesłoniły księżyc.
W powietrzu czuć chłód. Dostrzegła ognik papierosa, usłyszała ciche stukanie
butów na asfalcie, a potem poczuła, jak dłoń z plamami od nikotyny zaciska się na
jej ustach, poczuła ostry jak brzytwa nóż na swojej szyi, poczuła kwaśny oddech
napawającego przerażeniem napastnika, który zaciągnął ją do samochodu, zamknął
w bagażniku, a potem gdzieś wywiózł i uwięził w ciemnym i wilgotnym
pomieszczeniu.
Gdyby pani Carroll nie była bibliotekarką, zapewne uznałaby, że zródłem tych
mrocznych urojeń są książki, które czytała jej córka, i wymieniłaby takie na
przykład tytuły: Obcy przyjaciel, Helter Skelter, Milczenie owiec. Ale matka Julii
była bibliotekarką, więc prawdopodobnie tylko wzruszyłaby ramionami i poradziła
najstarszej córce, żeby unikała powieści, które wywołują u niej koszmary, i zajęła
się innymi lekturami.
A może ten strach, może dopuszczanie do głosu okropnych, przypominających
obsesję lęków, uodporniło ją na niebezpieczeństwo?
Otarła pot z czoła. Serce tak mocno jej waliło, że czuła, jak ją łaskocze
bawełniana koszulka. Sięgnęła do torebki. Spoczywał w niej walkman owinięty
w żółtą apaszkę. Obiecała siostrze, że podrzuci apaszkę do domu. Położyła palec na
klawiszu odtwarzanie , ale go nie nacisnęła. Chciała tylko poczuć kasetę w środku,
przywołać w myślach niestaranne pismo chłopaka, który ją dla niej nagrał.
Robin Clark.
Julia poznała go dwa miesiące temu. Najpierw były liściki, rozmowy telefoniczne
i kilka spotkań w większym gronie, podczas których patrzyli na siebie i trzymali się
za ręce, aż w końcu kiedyś zostali sami. Całował ją tak długo i tak dobrze, że mało
nie postradała zmysłów. Raz wstąpiła razem z nim do swojego domu, ale nie po to,
żeby przedstawić go rodzicom, ale żeby odebrać pranie. Jej młodsza siostra
podkpiwała, że Robin to babskie imię, aż Julia trzepnęła ją w ramię, żeby się
zamknęła. (Przynajmniej ten jeden raz smarkula nie poskarżyła się rodzicom).
Na kasecie były piosenki, które według Robina powinny się spodobać Julii, a nie
takie, które chciałby, żeby jej się podobały. Więc zamiast utworów Styxów, Chicago
i Metalliki były piosenki Belindy Carlisle i Wilsona Phillipsa, trochę Beatlesów
i Jamesa Taylora oraz masa przebojów Madonny, ponieważ Robin uważał, podobnie
jak Julia, że Madonna fantastycznie śpiewa.
Po raz pierwszy w życiu Julii jakiś chłopak zaakceptował ją taką, jaka jest, a nie
próbował jej zmienić, by mu pasowała. Julia przez wiele lat udawała, że lubi solówki
na perkusji, skrzekliwe riffy gitarowe i pirackie nagrania wykonawców, którzy
w tragicznych okolicznościach ponieśli śmierć, nim zdążyli udowodnić światu (a nie
tylko chłopakowi, który skompilował dla niej kasetę), jacy są genialni.
Robin nie chciał, żeby Julia cokolwiek udawała. Chciał, żeby była sobą. Profesor
Julii od gender studies prawdopodobnie dostałaby zawału, gdyby się dowiedziała, że
Julia wprawdzie w końcu postanowiła być sobą, ale stało się tak tylko dlatego, że
znalazła chłopaka, który też tego chciał.
Robin szepnęła w chłodny poranek, bo ubóstwiała wymawiać jego imię.
Robin.
Skończył dwadzieścia dwa lata, był szczupły i wysoki, imponował bicepsami, które
wypracował nie na siłowni, ale nosząc ciężkie tace z chlebem w piekarni ojca. Miał
ciemnobrązowe, przechodzące w czerń włosy jak Bon Jovi i oczy niebieskie jak
u psów husky. Kiedy patrzył na Julię, czuła dziwne łaskotanie w miejscu, którego nie
potrafiła nazwać.
Miała przed Robinem kilku chłopaków. Zwykle byli od niej starsi, podobnie jak
Robin chociaż żaden z nich nie był dojrzały. Uroda Julii nie peszyła ich, ponieważ
mieli samochody i kieszenie pełne pieniędzy. Ojciec ostrzegał Julię, że tym
chłopakom zależy tylko na jednym. Nie rozumiał, że Julii też na tym zależało.
Druga baza. To najdalszy punkt, do jakiego kiedykolwiek się posunęła, chyba że
jest osobna nazwa na miłe pieszczoty (może shortstop?). Brent Lockwood miał
szesnaście lat (prawie siedemnaście), a Julia piętnaście, no, bliżej czternastu.
Poprosił jej ojca o pozwolenie na randkę z Julią, na co pan Carroll poradził mu, żeby
się ostrzygł, znalazł pracę i wtedy ponownie zjawił się w tym domu.
To, że Brent kilka dni pózniej pojawił się ostrzyżony na rekruta i w fartuchu
z McDonalda, zaskoczyło jej ojca, ucieszyło matkę i wywołało atak śmiechu
u młodszych sióstr. Natomiast Julia była wściekła, jako że u Brenta najbardziej jej
się podobały jego włosy. Od tamtej pory zapach grillowanego mięsa wgryzał się
w skórę prawie na zero ogolonej czaszki. Trzeba przy tym pamiętać, że Julia była
wegetarianką. W efekcie chodzenie z Brentem przypominało mało zabawną
wariację na temat słynnego eksperymentu Pawłowa.
Ale mimo to nadal próbowała na przykład na tylnym siedzeniu samochodu Brenta
czy na kanapie w salonie. Brent był przystojny, wszyscy wiedzieli, że miał mnóstwo
dziewczyn, więc Julia uznała to za wyjątkową okazję pozbycia się dziewictwa.
Rozpaczliwie chciała być wyrafinowaną młodą kobietą, za którą wszyscy ją uważali,
czyli taką, która doskonale wie, jak postępować z chłopakami, doświadczoną,
zblazowaną, piękną, potrafiącą owijać mężczyzn wokół małego palca.
Ale Brent był w niej szczerze zakochany i przepełniony czystymi uczuciami,
dlatego, choć oczywiście marzył o spełnieniu, ze wszystkich sił starał się być
delikatny i nie śpieszył się, co w połączeniu z jego tłustą od frytek skórą było
koszmarnie nudne.
Robin Clark pod żadnym względem nie był nudny. Naprawdę ładnie pachniał
igliwiem sosnowym pomieszanym z całkiem przyjemną nutą świeżego pieczywa. Był
pięknie opalony dzięki temu, że przez okrągły rok jezdził na rowerze i chodził na
piesze wycieczki. Patrzył Julii w oczy, kiedy coś do niego mówiła, i nie próbował
rozwiązywać jej problemów, tylko po prostu słuchał. Śmiał się z jej dowcipów,
nawet tych kiepskich, no, szczególnie tych kiepskich. Potrafił też marzyć. Chciał być
artystą, po prawdzie już nim był. (Praca w piekarni była tylko tymczasowym
zajęciem). Julia widziała kilka jego dzieł. Aagodne wygięcie szyi jelenia pijącego
wodę z górskiego potoku. Szalone czerwienie i oranże wschodu słońca.
Jego ręka delikatnie spoczywająca na jej biodrze.
Nim odważył się na ten gest, naszkicował go na serwetce i pokazał Julii, gdy
popijali herbatę w klubie studenckim. Powiedział jej, że przedstawił na rysunku to,
co chciałby zrobić. Kiedy wstała, poczuła, że kolana ma jak z waty. Dłonie jej się
spociły. Sama perspektywa tego, co może się zdarzyć, przyprawiła ją o taki zawrót
głowy, że kiedy rzeczywiście objął ją w talii, aż ją przeszedł dreszcz.
Zaraz cię pocałuję szepnął jej prosto do ucha, nim to zrobił.
Julia wyjęła rękę z torebki. Furgonetka schroniska dla bezdomnych, do którego
zgłosiła się jako wolontariuszka, stała zaparkowana na skrzyżowaniu Hull
i Washington, w miejscu nie wiedzieć czemu nazywanym Hot Corner. Ludzie już
ustawili się w kolejce po śniadanie. Było ich co najmniej ze trzydziestu, przeważali
mężczyzni, kobiet zjawiło się tylko kilka. Przesuwali się, szurając nogami, ze
spuszczonymi głowami i z rękami w kieszeniach. To oczywiste, że nienawidzili
korzystać z pomocy organizacji charytatywnej, ale nie mogli się bez niej obejść,
więc byli skazani na stanie w kolejce o brzasku, żeby spożyć chociaż jeden gorący
posiłek w ciągu dnia.
Dzień dobry! zawołała Candice Bender, która rozdawała aluminiowe tacki
z jajecznicą, bekonem, kaszą kukurydzianą i grzanką.
Natomiast każdy musiał sam nalać sobie kawy z wielkiego termosu
umieszczonego w otwartych drzwiach furgonetki.
Przepraszam za spóznienie. Julia wcale się nie spózniła, ale miała zwyczaj
rozpoczynania rozmowy od takich czy innych przeprosin. Wzięła z furgonetki stos
koców, podeszła do ludzi stojących w kolejce i zorientowała się, że jednej osoby
brakuje, dlatego spytała: Gdzie jest Mona Bez Nazwiska?
Candice wzruszyła ramionami.
Julia uważniej przyjrzała się ludziom w kolejce. Jej lęk rósł w postępie
geometrycznym, kiedy spoglądała na kolejne twarze.
Nie widzisz jej? spytała Candice.
Julia pokręciła głową. Wystarczająco długo pomagała w schronisku, by wiedzieć,
że ludzie zmieniają miejsce pobytu, ale nie potrafiła powstrzymać ponurych myśli,
które zaczęły jej się kłębić w głowie.
Mona była młoda, ledwie kilka miesięcy starsza od Julii. W porównaniu z innymi
bezdomnymi była zadbana, częściej się kąpała, ładniej się ubierała, bo nie
wydawała wszystkich pieniędzy na narkotyki. W dniu osiemnastych urodzin straciła
prawo do mieszkania u rodziny zastępczej i skończyła tam, gdzie kończą niektóre
dziewczyny, żeby przeżyć. Kiedy Julia zapytała ją o nazwisko, Mona z wyzywającą
miną oświadczyła:
Nie mam nazwiska, ty suko.
Czyli Mona Bez Nazwiska powiedziała Julia, bo była w złym humorze i miała
lekkiego kaca po zorganizowanej ad hoc imprezie z alkoholem i serowymi
krakersami. I tak się stało, że ku jej wielkiemu zażenowaniu ten przydomek się
przyjął.
Nie było jej tu wczoraj wieczorem powiedziała jedna z kobiet, wziąwszy czysty
koc.
Kiedy widziałaś ją ostatni raz? spytała Julia.
Skąd mam wiedzieć, do cholery?
Nie było tu miejsca na wersal czy choćby elementarną życzliwość. Myślały tylko
o sobie, inne kobiety traktowały jak konkurentki, dlatego na przykład rozsiewały
plotki. Przypominały w tym Julii uczennice szkoły średniej, ponieważ jak tamte
przypinały sobie nawzajem takie same łatki: dziwka , pupilka , lizuska ,
porządna dziewczyna , suka , kujonka . Mona została uznana za sukę, bo była
ładna. Wciąż miała wszystkie zęby, malowała się, nie wyglądała na bezdomną.
Delilah uważano za dziwkę, bo była starsza i bardziej doświadczona. No
i naprawdę była dziwką.
Obecnie grupa liczyła osiem kobiet. Julia wiedziała, że rodzące się w jej
wyobrazni ponure scenariusze o życiu bezdomnych kobiet, w przeciwieństwie do
scenariuszy dotyczących porwanej Beatrice Oliver, są aż nadto prawdziwe.
Prostytucja. Narkotyki. Głód. Choroba. Strach. Samotność. Bo Julia szybko
zrozumiała, że większość ludzi bezdomnych jest niezwykle, przejmująco,
rozpaczliwie samotna.
Widziałam, jak Mona szła do lasu powiedziała Delilah. Wczoraj koło
dziesiątej, no, może jedenastej wieczorem. Tuż przedtem zanim spadł deszcz.
Julia skinęła głową na znak, że usłyszała.
Delilah budziła lęk, bo była nieprzewidywalna, potrafiła krzyczeć, płakać,
mamrotać pod nosem lub śmiać się tak głośno, że aż dzwoniło w uszach. Była
narkomanką i żyła na ulicy dłużej, niż Julia pracowała jako wolontariuszka
w schronisku. Delilah trzymała w kieszeni zdjęcia swoich dorosłych dzieci i nosiła
komplet strzykawek, których nikomu nie pożyczała. W ciągu ostatnich czterech lat
Julia ukończyła szkołę średnią, dostała się na uczelnię, z wyróżnieniem ukończyła
pierwszy rok studiów i awansowała na redaktora w dziale dłuższych artykułów
w Red & Black.
W tym czasie Delilah była wielokrotnie obrabiana, czyli okradana. W bójce
straciła przednie zęby, włosy wychodziły jej garściami z powodu złego odżywiania,
na ciele miała upiorne fioletowe zmiany skórne.
AIDS, pomyślała Julia, chociaż nikt nie wymawiał tego słowa na głos, ponieważ
AIDS oznaczał wyrok śmierci.
W lesie żyje grupka bezdomnych wyjaśniła Candice, spojrzawszy na Julię.
Pojechałam tam wczoraj, żeby zobaczyć, czy czegoś nie potrzebują, ale
najwyrazniej wynieśli się tam, bo uznali, że to zabawne, a nie z powodu jakichś
tragicznych okoliczności.
Julia dała koc mężczyznie w wojskowym mundurze polowym. Na czarnej
bejsbolówce widniał napis:
Wietnam. Zaginiony w akcji. Nigdy nie zapomnimy.
Z własnej woli to wybrała? zwróciła się Julia do Candice. Zrobiła sobie
biwak? W tym tygodniu Robin wyjechał pod namiot z rodzicami i rodzeństwem.
Nie poprosił Julii, żeby mu towarzyszyła, ale tylko dlatego, że to dziwaczne spędzać
wspólnie noce z chłopakiem w obecności jego rodziców. Mona jakoś mi nie
wygląda na miłośniczkę biwaków.
Zdaniem szeryfa tworzą sektę. Candice przesadnie zmarszczyła brwi.
Podobnie jak matka Julii, była kiedyś hipiską i ze zdrowym sceptycyzmem
traktowała wszelką władzę. Wszyscy są mniej więcej w twoim wieku, może trochę
starsi. Według mnie to, co robią, bardziej przypomina życie w komunie. Identycznie
się ubierają. Identycznie mówią. Identycznie się zachowują. Prawdziwy Patty Duke
Show.
Julia powstrzymała się przed wzruszeniem ramionami. Raczej jak Charles
Manson Show, pomyślała.
Dlaczego Mona miałaby do nich dołączyć?
A dlaczego nie? Candice zakończyła wydawanie posiłków i wzięła się do koców.
Zamierzają, o ile można im wierzyć, dotrzeć Szlakiem Appalachów do góry
Katahdin. Ale według mnie to tylko pretekst, żeby przestać się myć i parzyć się jak
króliki.
Jestem za! wrzasnął weteran wojny wietnamskiej.
Gdzie rozbili obóz? spytała Julia.
Zaraz za Wishing Rock powiedziała Candice.
Czyli daleko od miejsca, gdzie w tym tygodniu Robin rozbił namiot razem ze
swoimi rodzicami i rodzeństwem.
Co o tym myślisz? spytała Candice. Była emerytowaną nauczycielką i nadal
pragnęła kształtować młode umysły. Widzisz siebie, jak opuszczasz dom
i rezygnujesz ze wszystkich swoich dóbr doczesnych, by żyć na łonie natury?
Julia wzruszyła ramionami, chociaż łatwiej byłoby jej wyobrazić siebie, jak chodzi
po Księżycu.
Wolne duchy, prawda? I muszę przyznać, że trochę to romantyczne.
Candice się uśmiechnęła. Widocznie usłyszała właściwą odpowiedz.
Julia wyjęła z pojemnika torbę na śmieci, po czym zaczęła zbierać puste tacki
aluminiowe i kubeczki po kawie. Nie wiedziała, dlaczego nie ma oporów przed
sprzątaniem po tych ludziach, kiedy podniesienie brudnej skarpetki pozostawionej
na schodach przez jedną z jej leniwych młodszych sióstr doprowadza ją do furii.
Zaczęła pracować w schronisku jako wolontariuszka niedługo po tym, jak
skończyła piętnaście lat. Było lato, nudziła się, nawet nie miała pod ręką żadnych
książek, które chciałaby przeczytać. A młodsze siostry doprowadzały ją do szału.
Miała dosyć pilnowania dzieci. Miała dosyć czekania, aż dorośnie.
Przekonajmy się, czy dysponujesz tym, co niezbędne, żeby temu sprostać
powiedział ojciec, gdy wiózł ją autem do schroniska.
To znaczy czym? piekliła się Julia, bo nie wiedziała, o co chodzi ojcu, który
wiózł ją do gorszej części miasta, gdzie będzie musiała usługiwać śmierdzącym
i niezrównoważonym psychicznie bezdomnym.
Schronisko miało być dla niej lekcją życia, jak wtedy, kiedy rodzice kazali córkom
wybrać ze swoich rzeczy po jednym prezencie gwiazdkowym dla dzieci z domu
dziecka. Oczywiście nie mogły to być skarpetki czy bielizna, tylko naprawdę coś.
Julia nienawidziła życiowych lekcji. Nie znosiła, kiedy zmuszano ją do czegokolwiek.
Nienawidziła, kiedy podstępnie kazano jej wsiąść do samochodu z tatą, który
powiedział, że sprawdzą, jak się mają małe pieski. Była uparta (jak jej matka, mówił
ojciec) i krnąbrna (jak jej ojciec, mówiła matka), zadufana w sobie (jak jej rodzice,
mówiła babka) i apodyktyczna (jak babcia, mówiły jej siostry), i właśnie tylko
dlatego zdołała wytrzymać w schronisku przez kilka pierwszych miesięcy.
Pokażę mu, że mnie na to stać! powtarzała sobie w duchu, gotując, sprzątając
i piorąc z takim zawzięciem, że jej matka ze złości chodziła z zaciśniętymi ustami.
Julia pozmywała naczynia? Głos miała ostry jak dzwonek u roweru. Julia
Carroll, najstarsza z mieszkających w tym domu dziewcząt?
Trudno wyjaśnić, dlaczego wytrwała w tym wolontariacie. Delikatnie mówiąc, nie
przepadała za praniem brudnych ubrań ani szorowaniem ubikacji, a jednak dwa,
trzy razy w tygodniu ściągała się z łóżka o siódmej rano i szła do dzielnicy biedoty
albo do schroniska przy Prince Avenue, żeby rozdawać jedzenie lub koce lub
sprzątać po narkomanach, chorych psychicznie i innych zagubionych duszach
zaklętych w wyniszczonych i często jakże ohydnych ciałach.
A właśnie, wygląd& Z uwagi na jej wygląd wszyscy chcieli, żeby pomagała im
właśnie Julia.
Potrzebna była ludziom, którzy korzystali z pomocy schroniska.
Mogłabyś dokończyć za mnie, mała? spytała Candice. Mam spotkanie
z burmistrzem.
Naturalnie. Julia wrzuciła torbę ze śmieciami do furgonetki, po czym wzięła
kilka długopisów i plik papierów z przedniego siedzenia. Były to formularze, które
należało wypełnić, by inwalida lub weteran wojenny dostał zasiłek, by chory
otrzymał świadczenia lekarskie.
Przez kilka najbliższych godzin Julia zajmowała się pracą papierkową, dzwoniła
do agencji stanowych z cuchnącej budki telefonicznej i rozmawiała z bezdomnymi
o tym, co zamierzają zrobić ze swoim życiem. Wielu przyjaciół Julii drwiło z jej
pracy wolontariuszki. Na przykład twierdzili, że bezdomni są śmierdzącymi leniami
i dlatego właśnie stali się bezdomnymi. Nie rozumieli, że ludzie jakże często kończą
na ulicy nie z powodu poważnych ułomności charakteru, ale w wyniku serii na pozór
drobnych błędnych decyzji, na przykład wkurzenia niewłaściwego gliniarza,
przestawania z nieodpowiednimi ludzmi, niestawienia się na spotkanie w szkole,
w sprawie pracy lub z kuratorem sądowym, bo byli zbyt wyczerpani, żeby pamiętać
o nastawieniu budzika.
Wprawdzie nie była psychiatrą, ale szybko się zorientowała, że wielu bezdomnych
ma problemy ze zdrowiem psychicznym, na przykład łagodną formę paranoi,
depresję czy urojenia.
Reagan powiedziała matka, kiedy Julia zwróciła jej na to uwagę. Czy
zastanowił się, co się stanie, kiedy zmniejszy pomoc władz federalnych dla szpitali
psychiatrycznych? Teraz byli pacjenci albo żyją na ulicy, albo siedzą w więzieniu.
Beatrice Oliver. Dziewczyna, która poszła po lody i już nikt nigdy jej nie zobaczył.
Była leczona na depresję, czyli chorobę psychiczną. Julia wiedziała o tym
z doniesień agencji prasowych. Associated Press wysłała reportera, żeby
porozmawiał z rodzicami, którzy rozpaczliwie szukali córki (a raczej jej zwłok,
chociaż nikt nie powiedział tego na głos), i matka przyznała, że Beatrice leczyła się
kiedyś na depresję.
Julia poszła do psychiatry na pierwszym roku studiów. Nikomu o tym nie
powiedziała, ponieważ wstydziła się przyznać, że życie z dala od rodziców i sióstr
nie było tak łatwe, jak to sobie wyobrażała. Pod koniec sesji lekarz zaczął ziewać,
co bardziej pomogło Julii, niż jego mało konkretne i najpewniej dawane na
odczepnego rady (dołączyć do grupy terapeutycznej spróbować zająć się czymś
nowym zmienić fryzurę częściej się uśmiechać), bo uświadomiła sobie, że jej
problemy są po prostu prozaiczne. Inni mieszkańcy kampusu, na pozór mający
wszystko poukładane w głowach, zapewne cierpią na podobne i mało oryginalne
fobie.
Ale zadała sobie pytanie: gdyby pewnego dnia zniknęła albo, Boże broń, ją
porwano, czy reporter dowiedziałby się, że poszła na rozmowę do psychiatry? I czy
wizyta u psychiatry świadczy, że cierpi na chorobę psychiczną?
Zabrali ją! Ostry głos Delilah wyrwał Julię z zamyślenia. Zapamiętaj sobie
moje słowa, siostro.
Julia uniosła wzrok znad listu, który Delilah pisała do córki. Dziewczyna nigdy nie
odpisywała, co wywoływało większe rozczarowanie u Julii niż u Delilah.
Zabrali ją powtórzyła. Monę Bez Nazwiska. Zabrał ją jakiś facet.
Och bąknęła Julia, nie wiedząc, co powiedzieć.
Nie tak zwyczajnie ciągnęła Delilah. Zabrał ją jak& Delilah chrząknęła,
wyciągając ręce, jakby chciała kogoś chwycić wbrew jego woli.
Julia objęła się, jakby jakiś tajemniczy mężczyzna chciał złapać ją.
Szła ulicą mówiła Delilah. Przechodziła obok starego samochodu, kiedy
zatrzymała się czarna furgonetka, otworzyły się drzwi i jakiś facet, wielki, biały
facet wyciągnął ręce i& Znów wykonała gest chwytania.
Julia potarła ramiona, bo dostała gęsiej skórki. Ujrzała, jak nadjeżdża czarna
furgonetka, jak otwierają się drzwi, jak z ciemności wyłania się starannie
ostrzyżony, typowo amerykański chłopak. Palce u wyciągniętych rąk przemieniły się
w szpony. Wykrzywił twarz tak, że ukazały się ostre jak brzytwa zęby.
Posłuchaj mnie, dziewczyno. Głos Delilah przypominał grozny pomruk.
Porwali ją. Każdego z nas mogą porwać. Ciebie też.
Julia odłożyła długopis i utkwiła wzrok w kaprawych, żółtych oczach Delilah.
Heroina. Do tego służyły igły w jej zestawie strzykawek. Mięsak Kaposiego, stąd te
zmiany skórne. Julia napisała dla Red & Black kilka artykułów na temat HIV i AIDS.
Wiedziała, że ten rzadki rodzaj raka może rozprzestrzenić się na narządy
wewnętrzne i spowodować zmiany w mózgu. Delilah nigdy nie była zupełnie
normalna. Czy opowiada swoje zwidy lub sny? Wydawało się mało prawdopodobne,
by ktoś mógł zostać porwany z ulicy w samym centrum Athens.
Ale z drugiej strony równie mało prawdopodobne wydawało się to, że może zostać
porwana dziewczyna, która idzie do pobliskiego sklepu po lody dla taty.
Nie tylko porwana.
Uwięziona.
Wcześniej mówiłaś, że widziałaś, jak Mona idzie do lasu przypomniała
delikatnie Julia.
Opony furgonetki były brudne. Oblepione trawą i błotem. Założę się o swój
prawy cycek, że wywiózł ją do lasu. Nachyliła się do Julii, która poczuła nieświeży
oddech i zapach nikotyny. Mężczyzni wyczyniają różne rzeczy z dziewczynami,
moja droga. Takie rzeczy, o których wolałabyś nie wiedzieć.
Julia poczuła, że zjeżyły jej się wszystkie włoski na karku.
Ha! Delilah się roześmiała jak zawsze, kiedy udało jej się kogoś sprowokować.
Ha! Złapała się za brzuch. Z jej ust nie wydobył się żaden dzwięk, ale odrzuciła
głowę do tyłu, jakby było jej bardzo wesoło. Bezzębne dziąsła błysnęły
w promieniach słońca.
Julia potarła kark.
Beatrice Oliver. Mona Bez Nazwiska. Mieszkały w odległości trzydziestu
kilometrów od siebie. Obie były ładne. Obie były blondynkami i miały mniej więcej
tyle samo lat. Obie szły wieczorem ulicą. Czy je obie wypatrzył jakiś zły człowiek
i postanowił porwać?
Ten sam zły człowiek? Dwóch różnych złych ludzi? Czy obaj ci mężczyzni są teraz
w domach ze swoimi rodzinami? Czy szykują śniadanie dla dzieci albo golą się lub
całują żony na do widzenia, cały czas uśmiechając się do siebie, rozważając, co
niedługo zrobią porwanym dziewczynom?
Ej! Delilah trąciła Julię w ramię. Zamierzasz to skończyć? Nie mogę tu
siedzieć cały dzień.
Julia wzięła długopis i skończyła pisać list do córki Delilah, jak zwykle dołączając
pozdrowienia, chociaż matka tej dziewczyny nigdy jej o to nie prosiła.
Godzina 10.42
Lipscomb Hall, Uniwersytet Georgii, Athens
Niespełna trzydzieści minut po powrocie do akademika Julię obudziło uporczywe
dzwonienie pagera. Po omacku sięgnęła do torby, żeby wyłączyć irytujący sygnał,
a dłoń zaplątała się w żółtą apaszkę, którą miała podrzucić siostrze do domu.
W końcu znalazła przycisk i wyłączyła brzęczenie.
Przewróciła się na wznak i utkwiła wzrok w suficie. Serce tak mocno waliło, że
czuła je niemal w gardle. Przytknęła palce do szyi i zaczęła mierzyć puls.
Zaczekała, aż zwolnił do normalnej wartości.
Znów jej się przyśniła Beatrice Oliver, ale tym razem nie obserwowała jej
z daleka, tylko nią była. Rozmawiała ze swoim ojcem ojcem Julii o jego bolącym
zębie, potem zaproponowała, że pójdzie do sklepu po lody, a matka dała jej
pieniądze. Potem Julia szła ulicą, lecz teraz już nie była Beatrice Oliver, bo nagle
przemieniła się w Monę Bez Nazwiska. Było ciemno, w powietrzu panował ziąb.
Zobaczyła stary samochód, a potem spocona dłoń mężczyzny zacisnęła się na jej
ustach. Porywacz zaciągnął ją do ciemnego, budzącego grozę wnętrza furgonetki.
Julia uniosła dłoń do ust, zastanawiając się, jakie to uczucie, gdy ktoś nagle nas
ucisza. Jednak gdy przesunęła palcami po wargach, dotyk przemienił się
w muśnięcia i zanim się zorientowała, zapomniała o spoconym, złym mężczyznie, bo
całą jej uwagę pochłonął Robin. Jego miękkie wargi na jej wargach. Zdumiewająco
szorstki policzek ocierający się o jej szyję. Jego duże dłonie, czule obejmujące jej
piersi, i co się wtedy z nią działo. Bo Robin umiał ją pieścić. Nie obłapiał jej, nie
wyginał, nie rzucał się na nią jak bezdomny pies. Kochał się z nią.
Będzie się z nią kochał, postanowiła Julia. Jej matka, która lubiła szczerze i bez
skrępowania rozmawiać o wszystkim, od seksu po narkotyki, powiedziała Julii, że to
nic złego mieć intymne kontakty z każdym, z kim tylko się chce. Ważne, by mieć
pewność, że naprawdę się tego chce.
Julia naprawdę chciała się kochać z Robinem Clarkiem.
Nie żeby potrzebowała pozwolenia matki.
Julia przekręciła się na bok. Nancy Griggs, jej współlokatorka, dwadzieścia minut
temu wyszła na zajęcia garncarstwa. Julia udawała, że śpi. Okropnie się pokłóciły,
bo Julia zrobiła Nancy kazanie, żeby nie przesiadywała w barach do pózna
i poprosiła kogoś godnego zaufania, żeby ją odprowadził do akademika.
Nancy wznosiła oczy ku niebu, co wprawiło Julię w wojowniczy nastrój, a to nigdy
nie wróżyło nic dobrego. Krzycząc na cały głos na swoją najlepszą przyjaciółkę,
Julia zdawała sobie sprawę, że zachowuje się jak matka, jej rodzona matka, ale po
raz pierwszy w życiu było jej to obojętne. Beatrice Oliver prawdopodobnie
przydałoby się ostre kazanie na temat tego, żeby uważać, żeby nie dać się porwać
na ulicy zdeprawowanemu szaleńcowi, kiedy póznym wieczorem pójdzie po lody dla
ojca.
Daj mi spokój powiedziała jedynie Nancy. To, że wreszcie masz chłopaka, nie
znaczy, że cokolwiek wiesz.
Bo Nancy tak naprawdę była wściekła na nią właśnie z tego powodu. Julia nigdy
wcześniej nie była zakochana (czy teraz jest zakochana?). Nigdy nie miała chłopaka
na stałe (Robin był jej chłopakiem na stałe). Podczas trwającej blisko piętnaście lat
przyjazni to Nancy zawsze miała chłopaków i robiła takie rzeczy, jakie Julia znała
tylko z książek.
Przypomniało jej się jedno z powiedzeń babki: Twoja skakanka przemieniła się
w smycz .
Robin! Julia usiadła na łóżku, jej serce znów waliło, do ust napłynęła ślina.
Wyjęła pager z torebki. Może to Robin? Może właśnie stoi w budce telefonicznej
w lesie i czeka na telefon od niej? Przycisnęła guzik, żeby wyświetlił się numer. Julia
miała ochotę cisnąć pagerem przez pokój. To nie Robin, tylko prawdopodobnie
jedna z beznadziejnych siostrzyczek zrobiła jej głupi kawał.
Bardzo śmieszne mruknęła, przypuszczając, że o tej porze z pewnością
napisała to średnia siostra, bo grzeczna najmłodsza siostra nigdy nie opuszczała
lekcji.
Spuściła nogi z łóżka i spojrzała na bałagan panujący w części pokoju należącej do
Nancy. Razem kupiły w domu towarowym Sears pościel, wybrały zasłony i plakaty,
żeby ozdobić pokój. Przeznaczyły na to pieniądze, które zarobiły, pilnując dzieci.
Julia pamiętała, jakie się czuły dorosłe same robiły zakupy! Wydawały ciężko
zarobione pieniądze! Troszczyły się o siebie jak osoby dorosłe! A potem Julia
wróciła do domu i zjadła chińskie danie na wynos, za które zapłacili jej rodzice,
uprała ubrania, które jej kupili, w pralce należącej do nich. I poczuła się okropnie,
bo naprawdę nie miała żadnych możliwości, żeby sama się utrzymywać.
Przeszła dwa kroki, usiadła za biurkiem i utkwiła wzrok w kartce papieru, na
której zaczęła pisać list miłosny do Robina. Zacytowała piosenkę Madonny
o całowaniu się w Paryżu i trzymaniu się za ręce w Rzymie.
Czy naprawdę powinna się zdecydować na seks z nim? Czy Robin był tym
właściwym mężczyzną? Rok temu Julia oddałaby swoje dziewictwo niemal
pierwszemu chłopakowi z brzegu. Dlaczego nagle stało się takie ważne, z kim zrobi
to pierwszy raz?
Ołówkiem powiodła po słowach piosenki:
Całować Cię w Paryżu&
Teraz nie była najlepsza pora na pisanie listu miłosnego, szczególnie że Robin nie
wróci przed końcem tygodnia. Nie będzie się zachowywała jak głupie dziewczęta,
które dla chłopaka rezygnują ze swego życia. Powinna się uczyć do trudnego
egzaminu końcowego z psychologii. Powinna jeszcze raz przeczytać swój referat
o Spenserze na południowe zajęcia z profesorem Edwardsem. Powinna popracować
nad tym, jak sprzedać swój pomysł na artykuł w Red & Black, bo minęło już pięć
tygodni od porwania Beatrice Oliver i Julii trudno będzie przekonać Grega, Lionela
i pana Hannaha, że sprawa nadal jest aktualna.
Postukała się ołówkiem w usta. Utkwiła wzrok w zdjęcia przyczepione do ściany
przedstawiające Nancy filmującą ptaka, siostry nieporadnie robiące gwiazdę
w parku, rodziców tańczących na przyjęciu (jakiś wolny taniec, ale wyglądało to
romantycznie, a nie dziwacznie), ich żółwia Herschela Walkera (niedoceniony
prezent na Dzień Matki), jak wygrzewa się na ganku przed domem.
Śliczna młoda dziewczyna szła ulicą, gdy wtem&
Nagle Julię przeszedł dreszcz. Czy Beatrice Oliver też była dziewicą? Czy ten, kto
ją porwał (i ją więził), był pierwszym mężczyzną, z którym odbyła stosunek?
I również ostatnim?
Zamknij się! krzyknęła jakaś dziewczyna na korytarzu. Jej południowy akcent
z Alabamy tłumiły zamknięte, drewniane drzwi. Mówiła tak, jakby się z kimś
przekomarzała, i Julia z miejsca poczuła do niej antypatię, chociaż nigdy jej nie
widziała na oczy. Nie, ty to zrobiłeś, głuptasie.
Julia podskoczyła na krześle, kiedy zatrzęsły się drzwi, bo ktoś walił w nie pięścią.
Jest tam kto? zawołała dziewczyna z Alabamy.
Akademik nie był koedukacyjny, więc Julia nie zarzuciła szlafroka, chociaż miała
na sobie tylko bawełnianą koszulkę i bieliznę. Pożałowała tego, kiedy stwierdziła,
że nigdy wcześniej nie widziała tej dziewczyny.
Nie powstrzymało to jej przed wtargnięciem do pokoju.
Ale bałagan. Należałoby tu posprzątać. Dziewczyna z Alabamy zajrzała pod
łóżko Nancy, a potem za biurko. Następnie skierowała się do szafy.
Przepraszam odezwała się Julia. Czy my się znamy?
Jestem przyjaciółką Nancy. Dziewczyna otworzyła szafę Nancy. Powiedziała,
że mogę pożyczyć jej& O, tu jest. Wyciągnęła skórzaną torbę na ramię, przy
okazji przewracając stos butów. Odwróciła się i zmierzyła Julię od stóp do głów.
Aadne skarpetki.
Wyszła z miną pełną dezaprobaty.
Julia spojrzała na swoje skarpetki. Były szare z wyszytymi czarno-brązowymi
jamnikami. Miała ochotę wybiec na korytarz i spytać dziewczynę, co jej się nie
spodobało w jej skarpetkach. Ale wiedziała, że nie chodzi o skarpetki, tylko
o pokazanie Julii, gdzie jej miejsce.
Słyszała o takich gierkach, ale nie miała pojęcia, jak je rozgrywać.
Spojrzała na zegarek. Seminarium o Spenserze zaczynało się w południe. Musiała
najpierw podrzucić siostrze żółtą apaszkę i wziąć wydruki, które matka obiecała
zostawić na kuchennym stole. Słońce świeciło. Było rześko. Może przejażdżka na
rowerze sprawi, że pozbędzie się choćby części złych myśli.
Włożyła dżinsy, zarzuciła sweter na bawełnianą koszulkę, złapała torebkę
i spakowała torbę na książki. Gdy zamknęła drzwi na klucz, pomyślała, że powinna
umyć zęby i się uczesać, ale może to zrobić w domu. Znaczy się w domu rodziców,
bo już nie mieszkała na Boulevard.
Przed akademikiem chwilę zmagała się z zardzewiałą kłódką przy rowerze,
w której z trudem obracał się kluczyk. Poranna mgła zupełnie opadła, nim Julia
przejechała pod czarnym żelaznym łukiem, który oznaczał wejście do Północnego
Kampusu. Chyba powinna wziąć kurtkę, ale nie zmarznie, jeśli będzie jechała
w słońcu. Lawirowała między studentami idącymi środkiem Broad Street. Byli
w pogodnym nastroju. Zima nie odpuszczała, należało się cieszyć z każdego
słonecznego dnia.
Odległość między akademikiem a domem rodziców Julii można było pokonać
w niespełna piętnaście minut, ale zawsze miała wrażenie, że jazda do domu zabiera
jej więcej czasu niż powrót. Kiedy jechała wysadzonymi drzewami ulicami swego
dzieciństwa, zawsze ogarniała ją nostalgia. Uniosła się na siodełku, zjeżdżając na
Boulevard. Dostojne wiktoriańskie i parterowe domy w ranczerskim stylu były jej
tak dobrze znane jak własnych pięć palców. Mieszkali tu głównie profesorowie,
a matka twierdziła, że niektórzy wprowadzili się tu, zanim jeszcze Jezus zgubił
swoje sandały.
Skinęła głową pani Carter, która wciąż trzymała pod ręką wąż ogrodowy na
wypadek, gdyby jakiś dzieciak spróbował sobie skrócić drogę i przebiec przez jej
szeroki ogród. Julia przejechała na drugą stronę, żeby uniknąć spotkania
z ujadającym springer spanielem państwa Bartonów, który bez względu na to, ile
razy był bliski samouduszenia, zawsze kiedy ktoś szedł ulicą, rzucał się ku
intruzowi, zapominając, że jest przywiązany łańcuchem do drzewa.
Skręciła na podjazd przed żółtym wiktoriańskim domem rodziców. Rower Pepper
stał oparty o ganek frontowy, co jeszcze o niczym nie świadczyło, ponieważ średnia
siostra Julii miała szesnaście lat i masę przyjaciół, którzy mogli ją podrzucić do
szkoły samochodem. Nie było widać różowego roweru najmłodszej siostry,
ponieważ wzorowa Sweetpea była zawsze tam, gdzie rodzice się spodziewali, że
będzie.
Sweetpea. Słodki groszek. Najmłodsza siostra Julii ani nie była słodka, ani nie
przypominała z wyglądu groszku (już bardziej zaostrzoną tyczkę). Zyskała ten
przydomek, ponieważ tamtego lata, kiedy skończyła osiem lat, odmówiła jedzenia
czegokolwiek poza słodkim groszkiem. Była to z lubością opowiadana historia
(podobnie jak ta o Pepper, czyli o pannie Pieprz, bo babcia powiedziała, że ma
popieprzone włosy ), ale to Julia musiała przez całe lato otwierać kolejną puszkę
groszku, kiedy smarkula domagała się go więcej. Nie wspominając już o tym, co się
działo z groszkiem potem. Można by pomyśleć, że głupia smarkula zniknie, zostanie
po niej tylko zielona kupa, ale nie, żyła sobie w najlepsze.
Julia poczuła wyrzuty sumienia. Powinna być milsza dla najmłodszej siostry, ale
było to trudne, bo Sweetpea miała znacznie łatwiejsze od niej życie. Jakby w ciągu
tych pięciu lat między narodzinami Julii a Sweetpea rodzice tak opadli z sił, że
z wielkich, niewzruszonych głazów przemienili się w małe otoczaki, które można
bez trudu przeskoczyć. Naturalnie Julia kochała Sweetpea (ostatecznie były
siostrami), ale czasami miała ochotę ją udusić (ostatecznie były siostrami).
Żeby złagodzić poczucie winy, przypomniała sobie sytuacje, gdy postępowały
solidarnie. Na przykład podczas tych rzadkich momentów, kiedy ich rodzice
naprawdę się pokłócili. Mowa o prawdziwych kłótniach, a nie o zaciekłych
dyskusjach, w które rodzice wdawali się niemal na każdy temat. I podczas takiej
prawdziwej kłótni we trzy spały w jednym łóżku, jakby miało je to ochronić przed
podniesionymi głosami rodziców. Albo kiedy babcia powiedziała Pepper, że powinna
zrzucić dziecięce sadełko, a Sweetpea nazwała ją zgorzkniałą staruchą. Albo kiedy
Julię aresztowano po tym, jak pierwszy raz zapaliła trawkę, a siostry czuwały pod
drzwiami jej sypialni, póki rodzice nie przestali na nią wrzeszczeć. Albo jak
wszystkie płakały jak bobry, kiedy Karol i Diana brali ślub, bo to takie romantyczne
darzyć się nawzajem aż taką miłością. Wszystkie siostry Carroll miały nadzieję, że
je też czeka w życiu taka dozgonna miłość, a już najlepiej do bogatego księcia.
Te wspomnienia sprawiły, że Julię ogarnęła nostalgia, kiedy skierowała się
w stronę domu. Wchodząc na ganek, zgrabnie przeskoczyła złamany stopień (jej
matka od dawien dawna wrzeszczała na ojca, by go naprawił) i ominęła doniczkę
z uschniętymi krokusami (ojciec od dawien dawna wrzeszczał na matkę, by
posadziła świeże kwiaty). Drzwi frontowe jak zwykle nie były zamknięte na klucz,
a nikt nie miał pewności, gdzie on jest. Zresztą matka była święcie przekonana, że
każdy normalny złodziej, zobaczywszy zniszczone meble w salonie, dojdzie do
wniosku, że nie znajdzie tu nic, co warto ukraść.
Ojciec Julii był weterynarzem. Stale przynosił do domu zabłąkane zwierzęta,
a kiedy matka ostro się postawiła i uniemożliwiła mu ten proceder, zaczęły je
przynosić Julia oraz jej siostry. Okoliczni mieszkańcy z pewnym przekąsem mówili
o żółtym wiktoriańskim domu, że to rezydencja doktora Dolittle a .
Jakby na dany znak pojawił się brązowy, pręgowany kot, którego właściciel był
nieznany, i zaczął się ocierać o nogi Julii, kiedy odkładała torbę z książkami.
Z kanapy dobiegło donośne szczekanie. Pan Peterson, okaleczony terier, powracał
na niej do zdrowia, leżąc na wznak. Pani Crapabble, suka rasy golden labrador,
która miała kłopoty z pamięcią, warowała na podłodze obok niego. Z oszklonej
werandy dobiegało ciche przeżuwanie tukana rekonwalescenta.
Dziewczynki, chciałem wam przedstawić seńorę Szczypię Paluszki z rodziny
Ramphastidae powiedział ojciec, przedstawiając ptaka z zachowaniem wszelkich
form dobrego wychowania, które rezerwował dla pacjentów.
Ay, caramba mruknęła matka, po czym na resztę wieczoru zniknęła
w suterenie.
Julia poklepała psy, a potem skierowała się do kuchni, w której jak zwykle panował
bałagan. Naczynia ze śniadania czekały, aż siostry wrócą ze szkoły do domu i je
zmyją. To znaczy Sweetpea zacznie robić to tak wolno, że w końcu Pepper ją
wyręczy. Nieznany jej pomarańczowy kot wskoczył na szafkę, co stanowiło jawne
pogwałcenie jedynego zakazu matki wobec kotów. Julia wzięła go na ręce
i postawiła na podłodze. Wprawdzie kot z powrotem wskoczył na blat, ale Julia i tak
uznała, że zrobiła, co do niej należało.
Dostrzegła na kuchennym stole stos wydruków. Poprosiła matkę o wyszukanie
artykułów o dziewczętach, które zaginęły w stanie Georgia w ciągu ostatnich
dwunastu miesięcy. Odręczny dopisek na górze pierwszej strony był tak starannie
wykaligrafowany, jakby go zostawiła nauczycielka przedszkola. Czyli matka kazała
jednej z młodszych bibliotekarek usiąść do czytnika mikrofisz.
Bibliotekarka napisała:
To artykuły o dziewczętach, o których odnalezieniu brak informacji w prasie.
Julia posmarowała banan masłem orzechowym, czytając pierwszy wydruk. Dwa
miesiące temu The Clayton News Daily opublikował na pierwszej stronie artykuł
o dziewczynie, która zniknęła z kampusu szkoły pomaturalnej. Zdjęcie było zbyt
ciemne, by móc się zorientować, jak wyglądała zaginiona, ale z opisu wynikało, że
była ładną brunetką.
Julia wzięła drugą kartkę. The Statesboro Herald. Kolejna zaginiona. Ostatni raz
widziano ją w kinie. Wysportowana i atrakcyjna.
Następny artykuł był z The News Observer. Zaginioną dziewczynę ostatni raz
widziano w pobliżu wesołego miasteczka w hrabstwie Fannin. Wysoka, z długimi,
ciemnymi włosami, uderzająco piękna.
The Tri-County News napisał o zgłoszeniu zaginięcia dziewczyny z Eden Valley.
Blond włosy, niebieskie oczy. Była królową piękności.
The Telegraph. Nagłówek:
Współlokatorka studentki z Mercer: Nigdy nie wróciła do domu.
W artykule zacytowano pastora:
Jest młodą, piękną, pobożną kobietą. Wszyscy modlimy się o jej powrót.
Aadna. Uderzająco piękna. Śliczna. Młoda.
Jak Beatrice Oliver.
Jak Mona Bez Nazwiska.
Dwóch ostatnich doniesień jeszcze nie zarejestrowano na mikrofiszach, ale
z pewnością za kilka miesięcy trafią w takiej formie do archiwum. Julia sprawdziła,
kiedy i gdzie doszło do opisywanych wydarzeń. Żadna z historii nie dotyczyła
Athens, co z oczywistych powodów przyniosło jej ulgę, a także znaczyło, że nie
przeoczyła niczego podczas codziennej lektury Athens-Clarke Herald.
Julia zebrała wydruki. Artykuły ją poruszyły. Czuła, że znów ma przyśpieszony
puls. Wydawało jej się, że w pomieszczeniu jest duszno, więc powachlowała się
kartkami. Przed oczami migały jej zdjęcia zrozpaczonych rodziców, szkolne
fotografie i nieupozowane fotki zrobione podczas letnich wakacji.
Tyle ładnych dziewcząt zaginęło albo padło ofiarą porwania. Albo zostało
uwięzionych.
A może po prostu nie znaleziono ich zwłok.
Spomiędzy wydruków wypadła karta katalogowa, na której zobaczyła odręczne
pismo matki. Matka nie strofowała Julii, że poprosiła o artykuły na tak mroczny
temat, tylko podała datę i kwotę faktury za usługę. Dwadzieścia osiem stron
wydruków po pięć centów za sztukę.
Julia wyjęła z torebki banknot jednodolarowy i dwie dwudziestopięciocentówki
(irytujące, że jej matka dołoży wszelkich starań, by oddać jej resztę). Zostawiła
pieniądze razem z fakturą na stole. Jej wzrok padł na dzisiejszą datę. Był czwarty
marca. Wkrótce urodziny jej babki, więc znów sięgnęła do torebki i odszukała
kartkę, którą kupiła, nim babka coś o niej powiedziała. Stwierdziła mianowicie, że
Julia wygląda, jakby nie mogła stracić ostatnich dwóch kilogramów nadwagi, której
się nabawiła na pierwszym roku studiów .
Twierdzi, że jesteś gruba powiedziała Sweetpea.
Julia położyła na stole zaklejoną kopertę. W kartce urodzinowej napisała kilka
miłych, szczerych zdań. Tyle że już tych ciepłych uczuć nie czuła. Zastanawiała się,
czy otworzyć kopertę nad parą i zmienić życzenia.
Ostatecznie zostawiła kartkę na stole, zastanawiając się nad tajemnicą ludzkich
emocji. Może czuje się coś takiego, co ona teraz właśnie czuła, gdy mimo różnych
przeciwności postąpi się właściwie? Tylko wielka szkoda, że nikt nigdy się o tym nie
dowie.
Poszła do swojego pokoju, który był na parterze, ponieważ w gabinecie ojca na
górze panował zbyt wielki bałagan, by można go było przenieść, kiedy na świecie
pojawiła się Sweetpea. Stała na progu, czując się jak obca osoba, chociaż nic się tu
nie zmieniło. Ściany nadal były liliowe. Nadal wisiały na nich plakaty gwiazd rocka:
Indigo Girls, R.E.M. i Billy Idol na suficie, żeby właśnie jego widziała na samym
końcu, kiedy wieczorem kładła się do łóżka. Zdjęcia szkolnych koleżanek nadal były
wetknięte za ramę lustra nad toaletką. Pan Biggles nadal leżał na łóżku. Julia
wzięła sfatygowanego pluszowego psa i pocałowała, po raz tysięczny przepraszając
go w myślach za to, że przypadkiem go wyrzuciła w dniu, kiedy pakowała się na
uczelnię. (Dzięki Bogu, że ojciec go uratował).
Pogładziła liniejące futro Pana Bigglesa. Biedaczysko dużo w życiu przecierpiał.
Julia tak często na nim spała, że niemal całkiem go rozpłaszczyła. Sweetpea
ostrzygła go po tym, jak niezupełnie przypadkowo polała go napojem marki Kool-
Aid. Pepper przypaliła mu nos lokówką. Po tym incydencie Julia próbowała udawać,
że to zabawne, gdy w środku cała umierała z rozpaczy.
Delikatnie odłożyła Pana Bigglesa na miejsce. Rękawem swetra starła kurz
z brzydkiej niebieskiej lampy lava. Julia doskonale wiedziała, że matka nie znosi tej
lampy& dlatego ją tu zostawiła. Kiedy pomarańczowy kot wskoczył na łóżko, Julia
przesunęła dłonią po jego grzbiecie i dopiero wtedy uświadomiła sobie, że to drugi
pomarańczowy kot. Prawa łapa była ogolona w miejscu, gdzie kiedyś miał założoną
kroplówkę. Mruczenie kota przypominało dzwięk, jaki wydają zęby grzebienia
wprawione w drgania.
Odszukała w torbie żółtą apaszkę i weszła po schodach do pokoju Pepper. Jak
zwykle było tu tak, jakby przed chwilą eksplodowała w tym pomieszczeniu bomba.
Ubrania zaściełały podłogę. Książki leżały otwarte grzbietami do góry ( Grzech
mówiła matka). Ściany miały ciemnoszary kolor, zasłony były prawie czarne. To, że
pokój przypominał jaskinię, było zamierzone. To, że matka wściekała się, patrząc na
to, też było zamierzone.
Julia uniosła dłoń do szyi. Wiele miesięcy temu pożyczyła złoty medalion, ale
siostra zauważyła jego brak dopiero w ostatni piątek. Doszło do głośnej sprzeczki,
podczas której Julia utrzymywała, że go nie wzięła, a potem do kolejnej głośnej
sprzeczki, kiedy Pepper się zorientowała, że Julia ma medalion na szyi, tylko
schowała go pod koszulą. Zamiast go oddać, Julia wybiegła z domu i trzasnęła
drzwiami.
Ukradłaś mój słomkowy kapelusz! krzyknęła przez ramię, jakby kradzież
medalionu była odwetem.
Dlaczego zachowała się tak dziecinnie? I dlaczego nie mogła zwyczajnie oddać
medalionu? Przez wrodzoną próżność Pepper namiętnie gromadzącej rzeczy, które
wkładała, nawet jeśli w ogóle, to tylko raz, a potem o nich zapominała? Jak srebrne
i czarne bransoletki. Czy duża czarna kokarda, która właściwie należała do Julii.
Kilka T-shirtów rozdartych pod szyją w stylu filmu Flashdance. Legginsy w kolorach
tęczy. Czarne rajstopy. Tyle cieni do oczu, pudru i różu, że Julia nie wiedziałaby, co
z nimi zrobić.
Wcale nie chodziło o to, żeby siostra musiała się malować. O ile Julia była piękna,
to Pepper była ponętna co zresztą zdaniem Julii było o wiele lepsze. Średnia
siostra z natury była zaokrąglona, a teraz, kiedy intensywnie dorastała, stała się
bardzo zmysłowa, i to zmysłowa w taki sposób, że bezwiednie prowokowała
przyjaciół ojca do robienia w jej obecności różnych głupich uwag.
Chodziło nie tylko o wygląd Pepper. Było coś w jej zachowaniu, co przyciągało do
niej ludzi. Zawsze mówiła to, co myśli, i robiła to, co chciała. Nie przejmowała się
tym, co sądzą inni. Była z pewnością bardziej doświadczona od Julii. Spróbowała
zapalić hasz w szóstej klasie. Na imprezie w zeszłym tygodniu wciągnęła kokę, co
było przerażające, ale robiło wrażenie. Złoty medalion był prezentem od chłopaka,
z którym Pepper poszła na całość na tylnym siedzeniu chevroleta należącego do
jego ojca. Przynajmniej Pepper tak twierdziła, a czemu miałaby kłamać?
Julia wsunęła medalion z powrotem pod kołnierz. Włożyła na rękę kilka czarnych
i srebrnych bransoletek, bo w tym samym czasie też kupiła ich kilka i nie było
sposobu ustalić, które należały do kogo. Zabrała czarną kokardę. Zostawiła żółtą
apaszkę na łóżku, mając nadzieję, że siostra ją zobaczy pośród porozrzucanych
części garderoby.
Już miała wyjść z pokoju, kiedy usłyszała cichy jęk.
Zmarszczyła brwi na ten znajomy odgłos. Czy biedny stary labrador wlazł do kąta
i zapomniał, jak z niego wyjść? A może jeden z kotów szykuje się do zwymiotowania
połkniętej sierści zbitej w twardy kłębek?
Znów rozległ się jęk cichy i przeciągły, podobny do tego, jaki wydaje zadowolona
osoba, kiedy uda jej się wygodnie wyciągnąć na łóżku.
Gdy Julia wyszła na korytarz, zauważyła, że drzwi do sypialni rodziców są
zamknięte, ale przez szparę nad podłogą widać było światło. Znów usłyszała jęk
i zbiegła po schodach, nim usłyszała go czwarty raz i musiałaby wlać sobie do uszu
kwas, by wymazać to z pamięci.
Fuj mruknęła, zabierając rower sprzed domu. Fuj, fuj, fuj.
Przez całą drogę powrotną na kampus myślała o wszystkim, tylko nie
o uprawiających seks rodzicach. O aferze Iran-Contras (Julia nie poszła do szkoły,
żeby razem z ojcem obejrzeć w domu transmisję z posiedzenia komisji). O swoim
pierwszym psie, Jimie Dandym, golden retrieverze, który utykał, ponieważ, jak
powiedział ojciec:
Niektóre osły uważają, że pies zna zasady fizyki, i wożą nieuwiązane zwierzęta
na skrzyni furgonetki.
O zeszłorocznym przyjęciu z okazji trzynastych urodzin Sweetpea i jacy wszyscy
byli przejęci, że w końcu została nastolatką (z wyjątkiem matki, która wypiła piwo
ojca i się rozrzewniła). O tym, jak dziadek miał zwyczaj wyciągać gitarę po
niedzielnym obiedzie i wszyscy tańczyli w takt piosenek, które wykonywał, nawet
jeśli nikomu nie udało się rozpoznać melodii.
Kiedy Julia dotarła na kampus, było południe. Przypięła rower łańcuchem przed
Tate Student i pobiegła na zajęcia ze Spensera. Profesor Edwards już rozpoczął
wykład i surowo spojrzał na spóznioną Julię.
Przepraszam bąknęła i skierowała się do swojego stolika w głębi sali.
Zapomniałam wziąć referat i musiałam po niego wrócić do akademika.
Zamierzała usiąść, ale powstrzymał ją, mówiąc:
Daj mi go. Wyciągnął rękę, poruszając palcami, co miało oznaczać, że nie
żartuje.
Julia podeszła do profesora Edwardsa. Miała wrażenie, że dzieląca ich odległość
liczy tysiąc kilometrów. Podała mu do ręki dwunastostronicowy referat. Na
maszynopisie w wielu miejscach widoczne były białe plamy od korektora.
Już chciała się odwrócić, kiedy Edwards powiedział:
Zostań. To nie potrwa długo.
Stała przed katedrą, kiedy czytał jej pracę. Przestępowała z nogi na nogę, splatała
i rozplatała dłonie, nie spojrzawszy ani razu na chichoczących za jej plecami
studentów. A profesor Edwards nie patrzył na Julię, tylko siedział ze spuszczoną
głową i szybko odwracał kartki. Czasami kiwał głową, częściej nią kręcił.
Edwards był młodszy od większości jej nauczycieli, miał trzydzieści kilka lat, ale
na czubku głowy rosła mu już łysinka, o której rozmawiały dziewczyny. Zresztą nie
dlatego, że przez to stawał się mniej atrakcyjny (trzeba było przyznać, że profesor
Edwards był bardzo atrakcyjnym mężczyzną), ale ponieważ wiedziały, że mogą ją
wykorzystać jako broń, gdyby kiedykolwiek spróbował z nimi jakichś sztuczek.
Ponieważ profesor Edwards cieszył się opinią człowieka, który próbował różnych
sztuczek. Była to jedna z tych prawd, które starsi studenci powtarzają młodszym:
nie przechodz pod Aukiem, bo nie ukończysz studiów. Na spotkaniach stowarzyszeń
studentów często dochodzi do orgii seksualnych. Nie zostawaj sam na sam
z profesorem Edwardsem, jeśli nie chcesz usłyszeć uwag o tym, jaka jesteś ładna,
jaką masz śliczną pupę, jakie idealne piersi, jak blisko kampusu jest jego
mieszkanie.
Jak się nazywają mnisi, którzy golą sobie czubek głowy? spytała Nancy Griggs,
kiedy o tym usłyszały od studentki ostatniego roku.
Chyba franciszkanie powiedziała Julia, myśląc jednocześnie, że matka
z pewnością słyszała te wszystkie rewelacje o Edwardsie, ale gdyby Julia
powiedziała jej o tym, sprawa ruszyłaby z miejsca i ojciec pojawiłby się na
wykładach o Spenserze ze strzelbą.
Okay, franciszkanie odparła Nancy. Więc kiedy spróbuje się do ciebie
przystawiać, spytaj go, czy jest franciszkaninem, bo ma łysinkę na czubku głowy.
Kiedy , nie jeśli . Wszystkie dziewczyny uważały, że profesor Edwards ma
słabość do Julii.
A prawdę mówiąc, nigdy się do niej nie przystawiał, chociaż z drugiej strony nie
musiał nic mówić o jej pupie czy piersiach, ponieważ jego spojrzenia były aż nadto
wymowne. Wielką tragedią (poza tą, która uchodziła mu na sucho) było to, że
Edwards był naprawdę świetnym nauczycielem. Julia w szkole średniej słynęła
z dobrych wypracowań, po prostu szło jej to gładko i przyjemnie, natomiast
Edwards skłonił ją, by włożyła w pisanie jeszcze więcej wysiłku. Z dala dostrzegał
jej błędy. Od nowa przepisywał całe zdania, wyjaśniając różnice stylistyczno-
znaczeniowe, i nieustannie dopingował do lepszej pracy.
Jednocześnie sprawiał, że czuła się przy nim bardzo skrępowana.
W końcu Edwards uniósł wzrok znad jej referatu.
Podoba mi się to, co napisałaś, ale wiesz, że jest to niedopracowane.
Tak, panie profesorze.
Wytrzymał jej spojrzenie. Referat nadal leżał na katedrze, a Edwards położył na
nim swoją dużą dłoń, na wypadek gdyby Julia chciała go zabrać.
Zacisnęła ręce, na twarz wystąpiły rumieńce. Spociła się. Nie znosiła zwracać na
siebie uwagi, a co gorsza, czuła, że profesor Edwards to widział i znęcał się nad nią,
ponieważ mógł sobie na to pozwolić.
W porządku. Kliknął długopisem i zaczął kreślić strony z taką mocą, aż
dziurawił kartki. Te niepotrzebne. Przekreślił dwa akapity, nad którymi siedziała
wiele godzin. Ten& Wziął w kółko inny akapit i narysował strzałkę na samą górę
strony. Przenieś tu, a ten tu. I właściwie ten akapit z ostatniej strony powinien być
na początku, gdzieś tu, a ten jest zbędny. Ten też. Ten mi się podoba, ale ledwie,
ledwie.
Nim skończył, zarówno Julia, jak jej referat, przypominały zegary Eschera
spiralnie wpadające w rozpacz.
Zrozumiałaś? spytał Edwards.
Tak, panie profesorze. Zrozumiała, że już nigdy więcej nie wolno jej się spóznić
na żaden wykład.
Gdy sięgnęła po referat, Edwards przytrzymał go sekundę dłużej, niż było to
konieczne, więc kiedy w końcu mu go wyrwała, kartki aż zaszeleściły. Udawała, że
przegląda profesorskie uwagi, wracając na swoje miejsce. Czuła, jak Edwards
obserwuje każdy jej ruch, nawet chrząknął, kiedy usiadła, jakby parodiował wstęp
do piosenki Ala Greena.
Godzina 13.20
Tate Student Center, Uniwersytet Georgii, Athens
Julia siedziała przy stole naprzeciwko Veroniki Voorheers, z którą na spółkę
wzięły sałatkę. Wprawdzie Veronica zjadła już ponad połowę porcji, jednak Julii było
to obojętne. Straciła apetyt po starciu z profesorem Edwardsem, ale nie tym na
początku zajęć, lecz tym, które nastąpiło po ich zakończeniu.
Julia ostatnia opuściła salę. Nagle Edwards znalazł się tuż za nią, tak blisko, że
czuła jego gorący oddech na swoim karku.
Dostaniesz dodatkowe punkty, jeśli dziś wieczorem przyjdziesz na mój wykład
szepnął.
Och powiedziała oszołomiona faktem, że znalezli się tak blisko siebie.
Dobrze.
W południowym kampusie. Pózniej możemy pójść na kawę i jeszcze
porozmawiać o twoim referacie.
Ja& ja& jasne wyjąkała jak głupia.
Poczuła, jak przesuwa dłonią po jej pupie w taki sam pełen podziwu sposób, w jaki
mężczyzni na aukcji trzody przesuwają dłonią po zadach zwierząt.
Dopiero kiedy się znalazła dwa piętra niżej, Julia na tyle ochłonęła, by pomyśleć,
co powinna zrobić. Powinna odepchnąć jego rękę. Powinna zapytać, co to ma
znaczyć. Powinna mu powiedzieć, żeby zostawił ją w spokoju, że jest odrażający, że
jest okrutny, że jest dobrym nauczycielem, więc dlaczego wszystko psuje,
zachowując się jak ostatnia menda.
O czym tak rozmyślasz? spytała Veronica, a kawałek sałaty wypadł jej z ust.
Julia przypomniała sobie, jak Mona Bez Nazwiska jadła pierwszego dnia, kiedy
pojawiła się w schronisku. Napchała sobie tyle jedzenia do ust, że zaczęła się
dławić.
Mona. Julię tak pochłonęły błahe problemy z profesorem Edwardsem, że na
śmierć zapomniała o zaginionej bezdomnej dziewczynie.
Czy Mona rzeczywiście zaginęła? Czy naprawdę jakiś mężczyzna porwał ją z ulicy
i wciągnął do furgonetki? Czy ta sama furgonetka zatrzymała się obok Beatrice
Oliver pięć tygodni temu? Ten, kto porwał jedną z nich albo obie, wiedział, co robi?
Och, wiedział& Nie był abstrakcją, nie był diabłem ani wilkiem z kreskówki. Był
rekinem o zębach ostrych jak brzytwa, który porywa bezbronne kobiety i wciąga je
w mroczną toń, gdzie może je pożreć.
Julio? Veronica postukała w stół, by zwrócić na siebie uwagę. Co się z tobą
dzieje, mała?
Jestem po prostu zmęczona. Julia ugryzła zapiekankę z serem, żeby czymś się
zająć. Próbowała wyrzucić z umysłu obrazy rekina, powracając myślami do
profesora Edwardsa.
Mogła złożyć skargę, ale Edwards będzie miał prawo przedstawić swoją wersję
wydarzenia. Julia nie miała wątpliwości, co powie wykładowca. Wyobraziła sobie,
co oświadczy Edwards: Jest zła, bo dałem jej niską ocenę z referatu. To zemsta, bo
rzuciła się na mnie, a ja jej odmówiłem. Jest szalona. To suka. Już wcześniej były
z nią problemy.
Niestety to ostatnie było prawdą. W zeszłym roku Julię zatrzymała straż
kampusowa. Kilku studentów ostatniego roku, publikujących w Red & Black,
podpuściło Julię, żeby zrobiła coś więcej, niż napisała potępiający artykuł
o pierwszych eksperymentach wydziału agrokultury z organizmami
modyfikowanymi genetycznie. Dopiero gdy włamali się do laboratorium i zniszczyli
część sprzętu, zdała sobie sprawę, że jest jedyną osobą, która nie wzięła amfy.
Mieli zrenice większe od mojego fiuta powiedział strażnik kampusu do swojego
partnera.
Julia nigdy wcześniej nie widziała penisa, ale była pewna, że mężczyzna nic a nic
nie przesadzał. W zimnym świetle latarki strażnika jej koledzy przestępcy byli bez
wątpienia naćpani do nieprzytomności.
Hej, ślicznotko! Ezekiel Mann stanął za krzesłem Julii i pomasował jej ramiona
spoconymi dłońmi. Hop, hop, gdzie jesteś?
Julia swoim zwyczajem powiedziała:
Przepraszam.
Nie ma sprawy. Wpił palce w jej ciało. Masz ochotę na bilard? Zapraszam na
partyjkę.
Julia wstała, nim dokończył zdanie. Dość tego poniewierania mną jak na jeden
dzień! pomyślała buntowniczo.
Panie przodem. Ezekiel podał jej kij bilardowy.
Julia wzięła kij, bo ludzie na nią patrzyli i nie chciała wyjść na niewychowaną.
Umiała grać w bilard (nauczyła ją tego babka), ale specjalnie pudłowała, żeby
Ezekiel nie czuł się zażenowany. Jedynym pozytywem był David Conford, siedzący
na jednej z nadmiernie wypchanych i obitych tweedem kanap, który komentował
grę, jakby był Howardem Cosellem:
Julia Carroll, młoda dziewczyna, z błyskiem w oku pochyla się nad stołem.
Zamierzy się na szóstkę czy na dziesiątkę? David urwał, żeby napić się coli,
i wypadł z roli. Wiesz co, Julio, jesteś naprawdę w tym kiepska.
Jest ładna odparł Ezekiel. Nie musi być w niczym dobra.
Julia zmieniła kąt i wbiła obie bile do łuzy w rogu.
Frazier padł na deski! - David zacytował słynną komentatorską frazę i zaklaskał
w dłonie. Tłum zaszokowany wielkim powrotem mistrza!
Ku niekłamanemu zachwytowi Davida Julia wbiła cztery ostatnie bile, a potem
umieściła ósemkę w bocznej łuzie, podczas gdy Ezekiel stał wsparty o kij bilardowy.
Szczęka mu opadła.
Julia przysiadła na oparciu kanapy obok Davida.
To było zabawne.
Ezekiel zostawił kij w stojaku i wymaszerował.
David roześmiał się dobrodusznie za odchodzącym przyjacielem.
Ej, Fast Eddie zwrócił się do Julii. Następnym razem daj mi cynk, żebym mógł
postawić dolca na twoją grę.
Roześmiała się, bo David należał do tych chłopaków, którzy w sposób naturalny są
zabawni.
Słyszałem, że Michael Stipe będzie dziś wieczorem w Manhattanie
powiedział.
Tak jest. Krążyły plotki, że główny wokalista R.E.M. pojawi się w tym barze
lub sąsiednim, dziś wieczorem albo w ten weekend, a może już tam jest.
Myślałam, że jest w trasie?
Uwierzę, jak zobaczę, skarbie. David wstał z kanapy. Może się tam
spotkamy.
Może powiedziała Julia, ale tylko z grzeczności.
Klub studencki pustoszał. Julia wzięła torebkę i torbę z książkami. Zamiast wsiąść
na rower, skierowała się do redakcji Red & Black, która mieściła się kilka
budynków dalej. Gra w bilard podniosła ją na duchu (pozwoliła sobie wygrać!)
i chciała wykorzystać moment większej pewności siebie, by przedstawić propozycję
artykułu o Beatrice Oliver.
Dwadzieścia osiem stron wydruków, które matka zostawiła na kuchennym stole,
pomogło Julii wycyzelować argumenty za koniecznością zajęcia się tą sprawą.
Ludzie zawsze mówią, że interesują ich poważne tematy, ale w rzeczywistości lubią
być straszeni. Te dziewczyny były zupełnie zwyczajne. Niewinne. Znajome. Mogły
być matką, kuzynką czy dziewczyną osoby czytającej. Córka znika z kina. Siostra
znika w wesołym miasteczku. Ukochana ciotka odjeżdża samochodem i już nikt
nigdy jej nie widzi. Julia wiedziała, co było ważne w historii Beatrice: powtarzające
się szczegóły, które od tygodni nie dawały jej spokoju.
Piękna dziewczyna znika, kiedy idzie po lody dla swojego cierpiącego ojca&
Julia się uśmiechnęła. Powtarzała sobie to zdanie, idąc długim korytarzem do
redakcji Red & Black. I zakrztusiła się dymem, który zawsze ją witał na progu.
Wszyscy uważali się za rasowych reporterów, ale żaden z nich nie zamierzał
napisać o szkodliwości biernego palenia, ponieważ ich opiekun wolałby odejść na
wcześniejszą emeryturę niż zrezygnować z czerwonych marlboro.
Pan Hannah nazywał pokój redakcyjny swoim królestwem, co według Julii było
wzniosłym oznajmieniem, że nie zamierza sprzątnąć stosów papierzysk ze swojego
biurka, z kątów pomieszczenia, a przede wszystkim z półek na wszystkich czterech
ścianach.
Julia kochała ten bałagan. Kochała okropną mieszankę zapachową nikotyny, farby
drukarskiej i tej dziwacznej, niebieskiej substancji, która wychodziła z powielacza.
Kochała stukot dalekopisu, furkot drukarki, zapach kleju, trzask obcinarki do
papieru i szum dwóch komputerów stojących na długim blacie w głębi pokoju.
A szczególnie kochała pana Hannaha, bo pracował w New York Times, Atlanta
Constitution i L.A. Times, aż naraził się tylu ludziom, że jedynym miejscem, gdzie
mógł dalej głosić swoje poglądy, okazały się aule uczelni.
Tylko stała posada często im powtarzał daje możliwość swobodnego
wypowiadania się.
Pan Hannah, wiecznie rozczochrany i niedbający o wygląd, całkiem dobrze
wyszedł na przeprowadzce do Athens. Wydział Dziennikarstwa Uniwersytetu
Georgii był znany w całym kraju, co było czymś fantastycznym dla rodzica, który nie
chciał płacić czesnego za studia dziecka poza rodzinnym stanem, i czymś strasznym
dla ambitnego studenta dziennikarstwa, który chce mieszkać gdziekolwiek, byle nie
w mieście, gdzie dorastał.
Pan Hannah uśmiechnął się, kiedy Julia weszła do pokoju.
A oto i moja ślicznotka. W jego ustach te słowa brzmiały sympatycznie, a nie
jak wywołująca gęsią skórkę zaczepka. Gdzie mój pełen pasji tekst
o zapowiadanej prywatyzacji stołówki?
Julia wręczyła mu artykuł. Przejrzał go, kiedy stała obok. Światło górnej lampy
sprawiało, że maszynopis odbijał się w szkłach okularów pana Hannaha.
Może być powiedział, co było szczytem tego, na co ktokolwiek z nich mógł
liczyć. Co jeszcze masz dla mnie? Potrzebny mi jakiś nowy i ciekawy temat.
Zastanawiałam się nad& zaczęła Julia i poczuła, że zgrabne zdanie, które
przed chwilą sobie ułożyła, wypadło jej z pamięci. Dziewczyna& Piękna
dziewczyna&
Pan Hannah klasnął w dłonie.
I?
No więc& Julia miała absolutną pustkę w głowie. Aż cała drżała ze
zdenerwowania. Bała się, że za chwilę wybuchnie płaczem.
Julio?
Tak. Odchrząknęła. Język miała jak kołek. Skupiła się na faktach, bo fakty są
najważniejsze. Zniknęła pewna dziewczyna. Mieszka& Mieszkała piętnaście
minut drogi stąd.
I?
No więc zniknęła. Została porwana. Prowadzący dochodzenie powiedział, że&
Prawdopodobnie uciekła z chłopakiem ktoś jej przerwał.
Julia spojrzała nad ramieniem pana Hannaha. Greg Gianakos. Lionel Vance. Budgy
Green. Ich głowy wystawały nad ścianką działową niczym głowy piesków
preriowych. Wszyscy trzymali w ustach papierosa, wszyscy byli na najlepszej
drodze, żeby w przyszłości stać się facetami sflaczałymi i mieć tak samo
zaczerwienione oczy jak ich mistrz. Była tylko jedna różnica. W przeciwieństwie do
pana Hannaha patrzyli na nią bez cienia sympatii.
Nie zwracaj na nich uwagi, mała poradził jej pan Hannah. Zaproponuj
artykuł, który można umieścić na pierwszej stronie.
Dobrze powiedziała Julia, jakby odzyskanie pewności siebie nie nastręczało
żadnych trudności. Co stanowiło sedno historii Beatrice Oliver? Czym można było
przykuć uwagę czytelnika? Julia przypomniała sobie strach, który ją ogarnął, kiedy
po raz pierwszy przeczytała o porwaniu dziewczyny. Lęk, który jej towarzyszył,
kiedy dziś rano szła ulicami tak dobrze jej znanymi jak własnych pięć palców.
Niepokój, jaki wywołała lektura artykułów w kuchni rodzinnego domu. Musiała
wydobyć istotę tego, co ją naprawdę przeraziło w porwaniu Beatrice Oliver,
i przedstawić to panu Hannahowi. Nie chodziło tylko o to, że dziewczynę porwano
na ulicy. Ani o to, że ją przetrzymywano. Ale przede wszystkim dlaczego to
zrobiono.
Gwałt powiedziała, patrząc na pana Hannaha.
Gwałt? Był najwyrazniej zaskoczony. Co ma do tego gwałt?
Została zgwałcona powiedziała Julia, bo jaki mógłby istnieć inny powód, by
mężczyzna porwał dziewczynę na ulicy zaledwie dwie przecznice od jej domu
rodzinnego? W jakim innym celu by ją przetrzymywał?
Mówisz o Jenny Loudermilk? Greg Gianakos wstał zza biurka i skrzyżował
ręce na szerokim torsie. Wykluczone, żeby udało ci się o tym napisać więcej niż
jeden akapit.
Julia wzruszyła ramionami, ale tylko dlatego, że nie miała pojęcia, kim jest Jenny
Loudermilk.
Okazało się, że pan Hannah też nie słyszał o tej kobiecie.
Opowiedz mi o niej.
Studentka drugiego roku powiedział Greg, chociaż pan Hannah skierował
swoje pytanie do Julii. Atrakcyjna blondynka. Znalazła się w złym miejscu o złej
porze.
Słyszałem, że lubiła pić wtrącił Lionel Vance. Większość wieczoru spędzała,
szukając dna w butelce piwa.
Taak, wszyscy wiedzą, że studentki drugiego roku to alkoholiczki. Greg był
wyraznie zirytowany, że ktoś mu przeszkodził opowiedzieć tę historię. Tak czy
owak, dziewczyna szła Broad Street, kiedy jakiś facet złapał ją, zaciągnął w boczną
uliczkę i zgwałcił.
Pan Hannah poklepał się po kieszeniach, szukając papierosów.
Nikt nie chce czytać o gwałtach. Lepiej napisać napadnięta, zaatakowana albo
sterroryzowana, jeśli nie została pobita. O tym chciałaś napisać? zwrócił się do
Julii.
Cóż&
Nie będzie chciała z tobą rozmawiać odezwał się Lionel. Nigdy nie chcą
z nikim rozmawiać. Czyli o czym chcesz napisać? Jak jakaś dziewczyna się upiła
i poszła z niewłaściwym facetem? Jak powiedział Greg, to wiadomość na jeden
akapit. Nie opublikowałbym jej nawet na ostatniej stronie.
Pan Hannah zapalił papierosa.
Zgadzasz się? Nie zgadzasz? zapytał Julię.
Sądzę, że&
To odosobniony przypadek przerwał jej Greg. Jeśli chcesz napisać, że świat
nagle zaroił się od gwałcicieli, jesteś w błędzie. I statystycznie rzecz biorąc,
kampusy studenckie to jedne z najbezpieczniejszych miejsc.
Pan Hannah wypuścił kłąb dymu.
Statystycznie rzecz biorąc, tak?
Słuchaj, Jules powiedział Greg. Nie pozwól, żeby emocje wpływały na twoje
opinie. Zgadzam się, że to, co spotkało Jenny, nie powinno się wydarzyć, ale
reporter tylko przekazuje fakty, a ty nie zgromadzisz żadnych faktów, ponieważ
ofiara już czmychnęła do domu, facet, który to zrobił, z pewnością nic nie powie,
a gliny nie będą rozmawiać o sprawie, która nigdy nie zakończy się aktem
oskarżenia.
Julia mocno zacisnęła dłonie. Przypomniała sobie stos wydruków w torbie. Miała
ochotę nimi rzucić w zarozumiałego Grega, ale tylko potwierdzą jego zdanie na ten
temat. Dwadzieścia osiem kobiet w stanie liczącym prawie sześć i pół miliona
mieszkańców to naprawdę nic nieznacząca liczba.
Jakby czytał w jej myślach.
Jenny Loudermilk to jedna z piętnastu tysięcy studentek. To odizolowany
przypadek.
Nie o wszystkich przypadkach informują nie poddawała się Julia.
Ponieważ połowa ofiar się upija i zmienia zdanie.
Miałam na myśli doniesienia prasowe. Przypomniała sobie, że artykuły
dotyczyły zaginionych kobiet, a nie ofiar gwałtu czy napaści. Albo zgłaszane na
policję. Czy gdziekolwiek.
I jest ku temu powód. Greg zapalił papierosa. Bo prawda jest taka: kampus
jest bezpieczniejszym miejscem dla kobiet, niż był kiedyś. Świat jest
bezpieczniejszym miejscem dla kobiet niż kiedyś.
Czyżby? Pan Hannah skrzyżował ręce na piersiach. Uśmiechał się jak
szaleniec. Udowodnij to, mądralo. Podaj mi dane statystyczne, które świadczą, że
kobiety mogą się czuć bezpieczniejsze.
Dobrze. Greg podszedł do jednego z komputerów w głębi pokoju, włączył go
i usiadł. Mamy wszystkie statystyki dotyczące przestępczości z ostatnich
dziesięciu lat.
Umrę ze starości, nim ten grat wystartuje. Pan Hannah stanął przed
metalowymi półkami za swoim biurkiem. Przesunął palcem po grzbiecie kilku
książek, nim znalazł tę, której szukał. Kongres Stanów Zjednoczonych nałożył na
FBI obowiązek zbierania raz do roku wszystkich istotnych danych o przestępczości
od określonej liczby komisariatów policji w całym kraju. Wyjął kilka tomów.
Ostatni raport, jaki mam, dotyczy 1989 roku. Wręczył Julii jeden z woluminów, po
czym zawołał: Budgy! Chodziło o jedyną osobę, która nie przyłączyła się do
dyskusji. Potrzebny mi ktoś, kto nie studiuje anglistyki, żeby dokonał obliczeń.
Chodz do tablicy. Julio& Skinął na nią. Ludność Stanów Zjednoczonych w 1989
roku?
Otworzyła książkę i powiodła palcem po indeksie. Znalazła numer strony, zajrzała
na nią i przeczytała:
Dwieście pięćdziesiąt dwa miliony sto pięćdziesiąt trzy tysiące dziewięćdziesiąt
dwie osoby.
Podziel to przez dwa, Budgy. Mężczyzni się nie liczą w tym równaniu.
Nie przez dwa zaoponował Budgy. Kobiety stanowią prawie pięćdziesiąt
jeden procent ludności ogółem.
L chaim. Pan Hannah strząsnął popiół do plastikowego kubeczka. A potem
podziel swoje pięćdziesiąt jeden procent jeszcze raz przez dwa, bo nie zbierają
danych o osobach nieletnich.
Julia myślała, że się przesłyszała. Spojrzała na książkę, którą trzymała na
kolanach, i przesunęła palec do miejsca, gdzie było wyjaśnienie:
Pod pojęciem zgwałcenie rozumie się doprowadzenie lub próbę
doprowadzenia przemocą, grozbą bezprawną lub podstępem drugiej osoby do
obcowania płciowego. Nieuwzględniane są jednak przypadki uwiedzenia osób
nieletnich (bez użycia siły) i inne przestępstwa na tle seksualnym.
Powinieneś trzeci raz podzielić wynik przez dwa powiedział Greg.
Przynajmniej tyle kobiet ma pózniej wyrzuty sumienia.
Ejże! Pan Hannah podniósł rękę niczym sędzia ogłaszający faul. Nie
pozwalam na domysły. Trzymajmy się faktów. Zwrócił się do Julii. Czyli w swoim
artykule napiszesz: Z Jednolitego Raportu o Przestępczości, sporządzonego przez
FBI, wynika, że& i tak dalej, i tak dalej& Tak?
Julia skinęła głową, ale od tej chwili przestał to być jej artykuł.
Liczba zgłoszonych gwałtów w 1989 roku, Julio? spytał pan Hannah.
Och, przepraszam. Odszukała właściwą kolumnę i odczytała: Zgwałcenia: sto
sześć tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt trzy.
Sto sześć tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt trzy powtórzył pan Hannah, żeby
mieć pewność, że Budgy dobrze usłyszał. Prawdopodobnie liczba ta od pięciu lat
utrzymuje się na niezmienionym poziomie, ale trzeba to sprawdzić.
Julia gapiła się na tablicę, osłupiała na widok tej liczby. Ludność hrabstwa Athens
Clarke wynosiła niespełna sto tysięcy. Czyli zgwałcono więcej kobiet, niż w tym
mieście było mieszkańców, uwzględniając mężczyzn i dzieci.
No dalej, Budgy. Policz. Pan Hannah klasnął w dłonie, żeby Budgy się ruszył.
Do roboty, synu. Nie mamy całego dnia.
Julia jeszcze raz spojrzała na dane, pewna, że zle zobaczyła. Ale nie: sto sześć
tysięcy pięćset dziewięćdziesiąt trzy. Gapiła się na cyfry, aż zaczęły jej się
zamazywać przed oczami. Ponad sto tysięcy kobiet. A to tylko osoby pełnoletnie.
I tylko te, które zgłosiły przestępstwo. I zagrożono im użyciem siły. Jakie były inne
przestępstwa na tle seksualnym, których nie wliczano do statystyk? A co
z kobietami, które nie zgłosiły się na policję?
Dlaczego wiadomość o przestępstwie trafia na łamy gazet tylko wtedy, kiedy
zaginie dziewczyna, która mogłaby opowiedzieć swoją historię?
Mam. Budgy tyle razy podkreślił wynik, aż złamała się kreda. Jak wynika
z aktualnych danych, prawdopodobieństwo, że kobieta zostanie zgwałcona, wynosi
zero przecinek zero czterysta trzydzieści cztery procent. Czyli jakieś czterdzieści
kobiet na sto tysięcy.
Pan Hannah równie dobrze jak Julia wiedział, ilu mieszkańców liczy sobie Athens.
Czyli sprowadzając tę liczbę do realiów naszego miasta podsumował to jakieś
dwadzieścia dwie kobiety rocznie. Czyli jedno zgwałcenie co dwa i pół tygodnia.
Julia zamknęła książkę. Czy Beatrice Oliver i Mona Bez Nazwiska były dwiema
ofiarami z tej listy? Jenny Loudermilk byłaby trzecia. Pomijając fakt, że był już
marzec i prawdopodobnie były inne ofiary, jeszcze przynajmniej dziewiętnaście
kobiet w Athens zostanie zgwałconych do końca roku.
A od pierwszego stycznia odliczanie zacznie się od nowa.
Greg zgasił papierosa w puszce po coli.
Niespełna pół promila wydaje mi się niewielką liczbą. Skrzyżował ręce na
piersiach. Jest większe prawdopodobieństwo wygranej na loterii albo śmierci
w wyniku uderzenia pioruna.
Budgy się roześmiał.
Jesteś tego pewien, Einsteinie?
Tak tylko powiedziałem. Greg machnięciem ręki zbył sarkazm Budgy ego
i zwrócił się do Julii: Dlaczego tak naprawdę chcesz o tym napisać? To zaledwie
sto tysięcy osób z prawie trzystu milionów, czyli kropla w morzu. Nikogo to nie
obchodzi. To żadna rewelacja.
Julii nie dano czasu na odpowiedz, bo natychmiast włączył się Lionel:
A zabójstwa? Wziął książkę od Julii. Sprawdzmy zabójstwa. Chcę wiedzieć,
jakie mi grozi ryzyko.
Całkiem spore, jeśli twoi rodzice się dowiedzą, że oblałeś trygonometrię.
Budgy wziął kredę. No dobrze, czyli liczba ludności dwieście pięćdziesiąt&
AIDS powiedziała Julia, a gdy wszyscy się odwrócili, żeby na nią spojrzeć,
mówiła dalej: Powiedzieliście, że to nieważne, bo to zaledwie sto tysięcy osób.
Starała się panować nad głosem. Mniej więcej tyle przypadków AIDS
zdiagnozowano w 1989 roku w Stanach Zjednoczonych, ale pisze o tym na
pierwszej stronie Time, Newsweek& Codziennie każda gazeta w kraju ma coś do
napisania na ten temat, prezydent wygłasza mowy, Kongres zwołuje posiedzenia,
ustawa o niepełnosprawnych gwarantuje&
Ludzie nie mogą kłamać, jeśli chodzi o AIDS przerwał jej Greg.
Julia poczuła się jak rażona gromem.
Jeśli chcesz snuć teoretyczne rozważania, to może zastanów się, o ile więcej jest
kobiet, które się nigdy nie przyznały do tego, że zostały zgwałcone, od tych, które
skłamały, że je zgwałcono. Nie wspominając o nieletnich dziewczętach czy
kobietach, których nie pobito podczas&
Naczelny lekarz Stanów Zjednoczonych ogłosił epidemię AIDS. Ton głosu
Grega był irytująco pedantyczny. I nie mówi się chorzy, u których zdiagnozowano
AIDS , tylko chorzy, u których zdiagnozowano HIV, wirus wywołujący AIDS .
Julia wymamrotała pod nosem przekleństwo, co rzadko jej się zdarzało.
Greg udawał, że tego nie słyszał.
No i poza tym ludzie umierają na AIDS. Kobiety nie umierają z tego powodu, że
je zgwałcono.
Część ich wagin umiera powiedział Lionel.
Ej. Budgy rzucił w niego gumką. Nie bądz dupkiem.
Czyli co chcesz napisać? spytał Julię pan Hannah.
Tym razem nie musiała się zastanawiać.
Coś strasznego co roku spotyka przynajmniej sto tysięcy Amerykanek i rzekomo
nikogo to nie obchodzi.
Greg prychnął.
Jestem pewien, że magazyn Cosmo bardzo to obchodzi.
Pan Hannah zrobił gest ręką, żeby go uciszyć, po czym spojrzał na Julię
i powiedział:
Mów dalej.
W dziennikarstwie, jeśli coś złego spotyka głównie mężczyzn, to jest to temat
warty uwagi całego kraju. Ale kiedy coś złego spotyka kobiety&
Och, daj spokój jęknął Greg. Dlaczego zawsze musi się to kończyć wnioskiem,
jakimi dupkami są mężczyzni?
Nie chodzi o&
Rozumiemy powiedział Greg. Jesteś feministką.
Nie powiedziałam&
Nienawidzisz nas, bo mamy fiuty.
Przestań mi przerywać! Julia walnęła pięścią w biurko, a ten odgłos
przypominał wystrzał. Nie nienawidzę cię dlatego, że masz fiuta. Nienawidzę cię,
bo jesteś fiutem.
W pokoju zapanowała absolutna cisza.
Julia zaczerpnęła powietrza, jakby właśnie wysunęła głowę nad wodę&
Och, to zabolało! Lionel trącił Grega w ramię. Jeden punkt dla królowej
śniegu!
Nie powiedziała& zaczął Greg. Nie chodzi o&
Julia odwróciła się na pięcie i skierowała się do wyjścia. Ręce jej się trzęsły. Była
zdenerwowana, ale w głębi serca trochę z siebie dumna, bo na koniec dyskusji
udała się jej naprawdę wspaniała riposta.
Ej. Pan Hannah dogonił ją na korytarzu.
Julia się odwróciła.
Przepraszam, że&
Dobrzy reporterzy nigdy nie przepraszają.
Och powiedziała, bo nic innego nie przyszło jej do głowy.
W piątek do dziesiątej rano chcę mieć na biurku konspekt tego artykułu.
Julia otworzyła buzię. Znów odebrało jej dech, milczała więc, a pan Hannah
spytał:
Zrobisz to?
Tak, oczywiście. Mam też& Chciałam powiedzieć, że mogę też&
Napisz o tym w swoim artykule. Tysiąc dwieście słów.
Tysiąc dwieście słów to&
Artykuł na pierwszą stronę. Mrugnął do niej. Przekonałaś mnie, mała.
Patrzyła, jak otoczony chmurą dymu wraca do pokoju.
Pierwsza strona.
Julię ogarnęła panika, kiedy ruszyła w dół korytarza. Przytknęła dłoń do szyi. Jej
puls przypominał tykanie bomby. Widziała tylko światło wpadające przez oszklone
drzwi, które znajdowały się trzydzieści metrów przed nią.
Pan Hannah powiedział, że może pisać, ale o czym właściwie ma napisać? Historia
Beatrice Oliver w gruncie rzeczy nie była związana z tym nowym tematem. Bo
Beatrice zaginęła. Prawdopodobnie została porwana (tyle powiedział śledczy),
a cała reszta to były wyłącznie domysły. To samo dotyczyło wydruków w torbie Julii
o dwudziestu ośmiu zaginionych kobietach. Zniknęły. Tylko tyle można było o nich
powiedzieć. Były młode, były śliczne, były urzekająco piękne& i zniknęły.
Co to za temat?
Jezu wymamrotała. To żaden temat. A przynajmniej zbyt mało na artykuł na
pierwszą stronę.
Oto co ją spotkało za to, że mówi, nie zastanowiwszy się wcześniej. Była
wytrącona z równowagi, i zła, i miała dość tego, że próbowali ją przekonać
i z miejsca zdyskredytowali jej pomysł. Greg rzucił jakąś uwagę nie na temat
i wrobił ją w poważny, polityczny artykuł. A przecież stwierdziła jedynie, że jeśli coś
spotyka rokrocznie sto tysięcy osób, to warto o tym napisać.
I dlaczego, do diabła, powiedziała, że AIDS dotyczy tylko mężczyzn, kiedy Delilah
jest idealnym tego zaprzeczeniem?
Nie powiedziała, że AIDS dotyczy wyłącznie mężczyzn. Powiedziała, że głównie
dotyczy mężczyzn. Tak samo jak nie powiedziała, że gwałt to coś gorszego od AIDS,
tylko że to straszne samo w sobie, bez żadnych porównań, i że nikt nie chce o tym
pisać. Nikt nawet nie chciał tego nazwać po imieniu. Napaść. Atak. Grożenie. Nic
dziwnego, że Jenny Loudermilk wyjechała z miasta. Jak kobieta może mówić
o czymś tak strasznym, co ją spotkało, skoro nawet nie wolno jej nazwać tego po
imieniu?
To dopiero temat na artykuł. Przestępstwo bez nazwy. Ofiary pozbawione prawa
głosu.
Julia wyjęła z torby na książki notes i długopis. Musi to zapisać, nim jej to uleci
z głowy.
Co nowego?
Niemal upuściła długopis. Robin opierał się o mur. Ręce włożył do kieszeni. Miał
na sobie flanelową koszulę i sprane dżinsy, a włosy w nieładzie.
Julia poczuła, jak jej usta rozciągają się w głupim uśmiechu.
Myślałam, że w tym tygodniu wyjechałeś pod namiot.
Młodsza siostra, ta chora na astmę, zapomniała wziąć leki do inhalacji.
Odpowiedział jej uśmiechem. To, co miała, wystarczy jej do dziś.
Jak miło. Chciałam powiedzieć, jak miło, że po nie przyjechałeś.
Jeszcze nie byłem w domu. Nachylił się, aż ich czoła się zetknęły. Miałem
nadzieję, że cię spotkam.
Serce zatrzepotało jej w piersiach.
Skąd wiedziałeś, że będę tutaj?
Popytałem ludzi.
Och.
Aadnie wyglądasz.
Powinna się uczesać. I umyć zęby. I włożyć coś porządniejszego. I schudnąć dwa
kilogramy (niech diabli wezmą jej głupią babkę).
Słuchaj. Robin trzymał jej dłoń tak, jakby podziwiał przedmiot z porcelany.
Nie wiem, czy powinienem to mówić, czy nie, ale moi rodzice i rodzeństwo są
w lesie, dom stoi pusty, nie spodziewają się mojego powrotu wcześniej niż za dwie
godziny, a ja tak bardzo chciałbym spędzić z tobą trochę czasu sam na sam.
Skinęła głową, a potem serce znów mocniej zabiło, kiedy dotarło do niej, dlaczego
to takie ważne, że dom rodziców Robina stoi pusty, a on ma wolne dwie godziny.
Dotknął nosem jej nosa i spytał:
Czy to dobry pomysł?
Julii znów odebrało mowę. Dziś rano była taka pewna, że jest na to gotowa, ale
teraz znów ogarnęły ją wątpliwości. Czy naprawdę powinna to zrobić? Czy wolno
jej to zrobić? Czy Robin nadal będzie chciał z nią być, gdy już mu się odda? I czy
można to tak określić, jeśli ona też tego chce?
Bo chciała. Mimo paniki, która ją ogarnęła, czuła, że tego chce.
Czy to oznacza, że jest złą dziewczyną, wyzwoloną kobietą, panną
podpuszczalską , która igra z facetami, a może nawet dziwką? Przecież tu
chodziło o coś więcej niż tylko o seks. Chodziło o to, czy zrobiła za dużo, czy też za
mało, czy wiedziała, co i jak, czy też nie miała o tym bladego pojęcia.
Zgoda, to szaleństwo. Naturalnie, że wiedziała rzeczy podstawowe, ale poza tym
było jeszcze tyle innych rzeczy, które się robiło, z których się korzystało, których
się dotykało, brało do ust, lizało albo gryzło (czy też siostra ją okłamała? Bo
wydawało jej się, że to boli). Albowiem prawda była taka: Julia liczyła sobie
dziewiętnaście lat i nie miała pojęcia, co robi. Na miłość boską, schowała pigułki
antykoncepcyjne do buta, który spoczywał w głębi szafy, bo nie chciała, żeby Nancy
Griggs rozpowiedziała wszystkim, że jest puszczalska.
Wszystko w porządku? spytał Robin.
Julia przycisnęła rękę do serca, które waliło jej jak oszalałe, bo nawet łykając
pigułki, mogła zajść w ciążę, bo nawet jeśli użyją prezerwatywy, może zarazić się
czymś okropnym, jej życie będzie skończone, nigdy nie zobaczy swojego nazwiska
pod winietą Atlanta Journal ani nie opowie przed kamerami o niszczycielskim
tornado, więc dlaczego ma w ogóle podejmować takie idiotyczne ryzyko?
W porządku. Robin uśmiechnął się do niej trochę krzywo. Poważnie, jeśli nie
chcesz&
Tak przerwała mu. Chcę.
Godzina 16.20
Przed Tate Student Center, Uniwersytet Georgii, Athens
Julii wciąż drżały palce, kiedy wrzuciła monetę do automatu telefonicznego. Usta
miała spuchnięte od pocałunków Robina. Skóra na piersiach ją łaskotała. Wciąż
czuła go w sobie. Miała wrażenie, że nad jej głową świeci wielki neon: JULIA
CARROLL UPRAWIAAA SEKS.
Miała ochotę śpiewać. Miała ochotę tańczyć. Miała ochotę stanąć pośrodku
dziedzińca i wyrzucić czapkę wysoko w powietrze.
Pepper odebrała po drugim sygnale ze słowami:
Mieszkanie państwa Carroll.
Cześć, to ja.
O Boże. Tak się cieszę, że dzwonisz. Pepper ściszyła głos. Słyszysz mnie?
Julia rozejrzała się wkoło, jakby ktoś mógł ją podsłuchiwać.
O co chodzi?
Smarkula za karę musiała zostać w szkole po lekcjach.
Julia natychmiast zapomniała o Robinie.
Bujasz!
Nie. Nic jej nie jest, ale Angie Wexler próbowała rzucić się na nią na korytarzu
po zajęciach.
Julia zasłoniła usta dłonią. Biedna Sweetpea.
Nie lituj się nad nią dodała Pepper, wyczuwając jej myśli. Mama i tata nawet
jej nie ukarzą.
Aha& Julia poczuła, że jej współczucie znika.
Powiedziała im, że dlatego doszło do bijatyki, bo nie pozwoliła Angie ściągać na
chemii, ale naprawdę chodzi o to, że Angie przyłapała smarkulę, jak się
obściskiwała z jej bratem. Który ma siedemnaście lat i samochód.
Julia bardzo się cieszyła, że w końcu ma większe doświadczenie w sprawach
damsko-męskich od głupiej młodszej siostry.
Nic jej nie jest?
Udaje smutną, żeby mama i tata użalali się nad nią. Nadal wybierają się dziś
wieczorem do Harry Bisset s .
Zdawało mi się, że mama powiedziała, że kelnerzy tam zbytnio ironizują?
To Athens. Wszyscy tu zbytnio ironizują. Dlaczego zadzwoniłaś?
Julia zaczęła skubać łuszczącą się farbę z automatu telefonicznego. Miała
w gardle gulę. Szybko zamrugała, bo do oczu napłynęły jej łzy. Dlaczego płacze?
Wszystko w porządku?
Jasne, że tak. Julia wytarła oczy. Powiedz, co dziś robiłaś.
Pepper zaczęła narzekać na rodziców, na siostrę, na nauczycieli.
Julia wpatrywała się w bezchmurne niebo. Zadzwoniła, żeby powiedzieć Pepper
o Robinie, ale teraz nie była pewna, czy jest gotowa, by się podzielić tą
wiadomością. To, co zaszło między nimi, było wyjątkowe, romantyczne, piękne
i przyjemne (była prawie pewna, że miała orgazm), ale opowiadanie o tym,
szczególnie przez telefon, wydało jej się niewłaściwe. Powie o tym Pepper
w przyszłym miesiącu, kiedy znów to zrobi (i kiedy będzie pewna, że miała orgazm).
Wspomni o tym mimochodem. Och, o to ci chodzi. Jasne, że to zrobiliśmy .
Tak czy owak powiedziała Pepper ta dziwna dziewczyna o cielęcym wzroku
przychodzi uczyć się ze smarkulą. Więc chyba pójdę poćwiczyć z zespołem.
A ja pewnie wybiorę się do Manhattanu odparła Julia, bo Robin jej
powiedział, że może uda mu się wyślizgnąć dziś wieczorem, kiedy rodzice usną.
Niedaleko posterunku strażników leśnych była budka telefoniczna. Wyśle Julii na
pager trzy jedynki, jeśli uda mu się wyrwać, albo trzy dwójki, jeśli nie. Ogarniała ją
rozpacz na myśl, jak będzie czekała w akademiku na znak od Robina.
Ejże, jesteś tam? spytała wyraznie rozdrażniona Pepper. Zapytałam, czy
pożyczyłaś moje bransoletki.
Julia uniosła rękę. Srebrne i czarne koła zsunęły jej się z ramienia.
Sprawdz w pokoju smarkuli.
Zrobię to pózniej. Jest naprawdę zdenerwowana. Pepper znów zniżyła głos.
I możesz być pewna, że dziś wieczorem zatrzymam się koło domu Angie Wexler
i napędzę stracha tej małej smarkuli. I jej głupiemu bratu pedofilowi.
Dobrze. Julia oparła głowę o mur. Pepper była od niej o wiele lepsza
w zastraszaniu ludzi. Ona wolała stać z tyłu i kibicować. Ej, zastanawiałaś się
kiedyś, co z nami będzie, kiedy będziemy stare?
Zaskoczona Pepper roześmiała się.
Skąd ci to przyszło do głowy?
Julia wiedziała, dlaczego o tym pomyślała. Kiedy Robin ją obejmował, kiedy na nią
patrzył, przyznał się, że lubi pomagać w piekarni, więc jak jego kariera artystyczna
nie wypali, może będzie pracował ze swoim tatą, a pewnego dnia może nauczy
swojego syna tego fachu.
Swojego syna. Julia mogła mu dać syna. Chciała mu dać syna.
Na przykład jak będzie wyglądało nasze życie za dwadzieścia lat? powiedziała
do Pepper.
Będziemy rozmawiały o hemoroidach i wymieniały się radami, jak czyścić
protezy zębowe.
Policz sobie, wariatko. Będziemy w wieku mamy.
Mama nosi obuwie ortopedyczne.
Julia jęknęła. Pepper miała rację, ale one są zbyt cwane, żeby tak się zestarzeć.
Zostaniesz żoną fantastycznego faceta, który będzie cię kochał nad życie
powiedziała Pepper. A ja będę po rozwodzie z dupkiem, który mnie rzucił, kiedy
zaczął odnosić sukcesy jako muzyk.
Julia się uśmiechnęła, bo być może Pepper miała rację, i dalej fantazjowała:
Smarkula wyjdzie za maniaka komputerowego, który będzie czcił ziemię, po
której stąpa jego umiłowana, i miał przynajmniej pół miliona dolarów na koncie.
Prawdopodobnie będzie go zdradzała z moim byłym.
Ty możesz być tą, która rzuciła męża, kiedy zaczęłaś robić karierę muzyczną.
Oby tak się stało powiedziała Pepper, ale raczej bez przekonania.
Słuchaj. Julia znów się rozejrzała wkoło, żeby się upewnić, że nikt jej nie
słyszy. Jeśli chodzi o kokę&
Wiem.
Nie wiedziała. A Julia sama była świadkiem, czym może się to skończyć. Najpierw
spotkało to jej koleżankę z liceum, a potem studentkę trzeciego roku, która rzuciła
uczelnię.
Bardzo szybko może się to przemienić z zabawy w coś bardzo poważnego.
Nie martw się, mamy w mieście pierwszorzędne schronisko dla bezdomnych.
Lydio.
Pepper zamilkła. Nikt nigdy nie zwracał się do niej po imieniu.
Lepiej skończmy tę rozmowę. Obiecałam Jej Wysokości, że przyniosę jej kakao.
Ucałuj ją ode mnie.
Pepper cmoknęła, nim się rozłączyła.
Julia jeszcze długo po tym, jak skończyła rozmowę, trzymała słuchawkę w ręce.
Średnia siostra lubiła kokę. Zażyła ją dwa razy od czasu tamtej pechowej imprezy.
Lubiła prochy. Lubiła spotykać się z zespołem. Lubiła wyłączyć się i bujać
w obłokach szczególnie wtedy, kiedy w pobliżu kręcił się jakiś fajny chłopak.
Ale nie przerodzi się to w problem. Julia do tego nie dopuści. Jej siostra jest
wolnym duchem. Przechodzi trudny okres, jak Julia, kiedy nie chciała wkładać nic
pomarańczowego, albo kiedy smarkula chciała jeść tylko groszek cukrowy.
Julia zamknęła oczy i oddała się marzeniom. Siedzieli na ganku domu przy
Boulevard, Pepper i Sweetpea grały w karty na schodach, rodzice odpoczywali
w bujanych fotelach, dzieci biegały po ogrodzie. Ich dzieci Julii, Pepper, może
nawet smarkuli, która urodzi genialne dziecko, które poświęci się leczeniu raka
wkrótce po tym, jak odmówi sprawowania funkcji prezydenta Stanów
Zjednoczonych trzecią kadencję.
Julia chciałaby, żeby jej dzieci wychowywały się razem z dziećmi sióstr. Chciała,
żeby czuły się tak samo związane z rodziną jak ona. Tak samo bezpieczne. Tak
samo kochane. Nic złego nie spotyka tych, którzy są blisko związani ze swoją
rodziną. Może na tym polegał problem Beatrice Oliver. Na samym początku
poinformowano, że jest jedynaczką. Czy byłoby inaczej, gdyby miała siostry? Czy
siostra nie poszłaby razem z Beatrice po lody? Po drodze opowiedziałaby, co się
tamtego dnia wydarzyło w szkole. Czy młodsza siostra nie urządziłaby sceny, żeby
też pozwolono jej pójść?
Julia mogła sobie tylko wyobrażać bezsenne noce matki Beatrice, roztrząsającej,
co by było, gdyby& Gdyby to ona poszła do sklepu. Gdyby zawiozła córkę
samochodem. Gdyby miała więcej dzieci, żeby ból po utracie jednego
rekompensowała obecność pozostałych.
Ale czy taką stratę może cokolwiek zrekompensować? Julia nie potrafiła sobie
wyobrazić, jak to jest stracić dziecko. Strata ukochanego zwierzęcia, nawet
myszoskoczka czy fretki, doprowadzała całą jej rodzinę (łącznie z matką) do
rozpaczy. Płakali przed telewizorem, szlochali przy kolacji, opłakiwali stratę, tuląc
wszystkie pozostałe psy, koty i resztę menażerii.
Nikt nie opłakiwał zaginięcia Mony Bez Nazwiska. Nikt poza Julią, której
wyobraznia nie przestawała podsuwać szalonych obrazów. Czy Monę
przetrzymywano tak, jak Beatrice Oliver? A może sytuacja Mony bardziej
przypomina sytuację Jenny Loudermilk, dziewczyny, która po tym, jak ją napadnięto,
uznała, że lepiej zniknąć?
Bez względu na wszystko, czy dziewczyna w pewnym sensie nie umiera po tym,
jak spotka ją coś takiego? Czy gwałciciel nie odbiera dziewczynie& kobiecie& jej
przyszłości, przemieniając swoją ofiarę w kogoś, kto przez resztę życia będzie się
bał? Nawet gdyby uwolniono Beatrice Oliver (o ile wciąż żyje), czy mogłaby wrócić
do domu po tym, jak ją zgwałcono? Czy mogłaby spojrzeć ojcu w oczy? Czy mogłaby
się nie krzywić przez resztę życia za każdym razem, kiedy spojrzy na nią
mężczyzna, nawet uczciwy mężczyzna?
Otarła opuszkami palców skórę pod oczami. Może Greg Gianakos miał rację, gdy
powiedział, że ona zbyt emocjonalnie podchodzi do tej sprawy.
Rower Julii stał przymocowany łańcuchem do stojaka, ale nie udało jej się wsunąć
kluczyka do zardzewiałej kłódki, więc wsadziła ręce do kieszeni i powlokła się do
akademika. Konserwatorzy zieleni naprawiali fragment trawnika zniszczony przez
grupę rugbistów. Julia ominęła ich szerokim łukiem. Wstrzymała oddech, kiedy
zapach nawozu wypełnił jej nozdrza. Próbowała sobie zaplanować resztę wieczoru.
Powinna zabrać do biblioteki śpiwór. Musi się pouczyć do egzaminu z psychologii.
Musi poprawić referat o Spenserze. Musi znalezć więcej danych statystycznych do
artykułu. Artykułu na pierwszą stronę. Boże, w co dała się wkręcić? Konspekt do
piątku? Dobrze będzie, jak uda jej się przygotować ogólny zarys artykułu.
Wróciłaś? spytała Nancy, która pojawiła się nie wiadomo skąd. Roześmiała się,
kiedy zobaczyła, jak Julia się przestraszyła. To tylko ja, głuptasie!
Wybierzmy się gdzieś dziś wieczorem. Pomysł, żeby odłożyć zmartwienia do
jutra, wydał jej się naprawdę dobry. Słyszałam, że Michael Stipe ma być
w Manhattanie .
Nancy zmrużyła oczy.
A ja słyszałam, że ma być w Gritt . A może chodziło o Georgia Bar ?
Tak czy inaczej warto się zabawić, no nie? Może spotkamy fajnych chłopaków
i naciągniemy ich, żeby postawili nam drinka.
Nancy uderzyła się w biodro.
Myślałam, że już masz fajnego chłopaka.
Julia się uśmiechnęła, zarumieniła i poczuła ulgę, że Nancy już się na nią nie
gniewa.
Skrzyknijmy całą paczkę. Zabawimy się.
No nie wiem. Muszę się pouczyć.
Pójdziemy do biblioteki, potem wyskoczymy gdzieś, żeby coś zjeść, a na wpół do
dziesiątej umówimy się z resztą. Tej godziny nie wybrała zupełnie przypadkowo.
Robin obiecał, że wyśle sygnał na jej pager o dziesiątej. Trzy dwójki będą
oznaczały, że nie udało mu się wyrwać, a w takim wypadku miło będzie posiedzieć
w jakimś gwarnym barze, potańczyć i napić się, żeby zagłuszyć głębokie
rozczarowanie.
A jeśli otrzyma trzy jedynki, to będzie bliżej domu rodziców Robina, wciąż
pustego i teraz, i przez całą noc, aż do rana.
No i co ty na to? spytała Julia, ponieważ większość jej koleżanek tak naprawdę
była koleżankami Nancy. Miła perspektywa, prawda?
Nancy uśmiechnęła się.
Fantastyczna perspektywa.
Godzina 21.46
Manhattan Caf� w centrum Athens, Georgia
Julia kochała taniec, choć głównie dlatego, że okropnie tańczyła. Ludzie
przystawali, żeby ją obserwować. Patrzyli na nią nie dlatego, że była atrakcyjna,
tylko dlatego, że się wygłupiała.
Jak się wyraził jej ojciec o prawie jej wszystkich poprzednich chłopakach, trudno
nie lubić głupka.
Widziałaś Mavericka z Top Gun? Nancy wskazała ruchem głowy stojącego
przy barze chłopaka, nieco niższego od Toma Cruise a.
Julia zmrużyła oczy, żeby lepiej widzieć przez gęstą chmurę dymu papierosowego.
Mężczyzna miał na sobie krótką skórzaną kurtkę i okulary przeciwsłoneczne,
chociaż było ciepło i znajdowali się w pomieszczeniu.
Seksowny powiedziała Julia, starając się tańczyć w miarę do rytmu. Rozmowa
zawsze utrudniała jej taniec. Na parkiecie panował ścisk. Ludzie wciąż na nią
wpadali, a może to ona wpadała na nich. Kiedy dostała łokciem w żebro,
ostatecznie się poddała i skinęła na Nancy, żeby poszła z nią do łazienki.
W długiej kolejce stały głównie niepełnoletnie studentki. Julia dostrzegła
zarozumiałą dziewczynę, która dziś rano pogardliwie się wyraziła o jej skarpetkach
i pożyczyła od Nancy skórzaną torbę na ramię. Dziewczyna z Alabamy miała
najwyrazniej dość. Kiwała się do tyłu i do przodu, złapała równowagę w ostatniej
chwili, nim padłaby na twarz, ale nikt jej nie pomógł. Może pogardliwie wyraziła się
o skarpetkach również innych studentek.
Jezu powiedziała Nancy. Zachowaj chociaż odrobinę godności.
Julia podniosła głos, żeby przekrzyczeć muzykę.
Znasz ją, prawda? Była u nas&
Tak, to Deanie Crowder. Nancy wzniosła oczy ku niebu, dając do zrozumienia,
że wolałaby jej nie znać.
Mam nadzieję, że ma kogoś, kto ją odprowadzi do domu. Julia poczuła, jak jej
ostry głos nabrzmiewa złością.
Dlaczego ciągle spoglądasz na zegarek?
Julia spojrzała na przyjaciółkę.
Bez powodu. Mam wrażenie, że jest pózniej niż w rzeczywistości. Przełączyła
pager na wibracje, ale i tak co rusz na niego zerkała.
Na czyj telefon czekasz?
Młodsza siostra wpakowała się w kłopoty.
Cudowne dziecko?
Nie jest taka zła. Julia wsadziła pager z powrotem do kieszeni. Powinna
zadzwonić do Sweetpea, żeby zapytać, co tam u niej. I powinna być bardziej
stanowcza wobec Pepper w kwestii narkotyków. Ostatecznie jest ich starszą
siostrą, więc do jej obowiązków należy troska o nie. W ten weekend znajdzie czas
dla nich obu. Może zabierze Sweetpea do sklepu muzycznego Wuxtry, żeby kupić
jakiś album. Naprawdę nie jest taka zła, kiedy przebywa się z nią sam na sam.
Przesuwać się! rozległo się z końca kolejki.
Gdy znalazły się odrobinę bliżej drzwi do łazienki, Julia zobaczyła swoje odbicie
w dużym lustrze sięgającym do podłogi. Miała na sobie jedną z koszul Robina. Wyjął
ją dla niej z kosza z upranymi rzeczami. Uniosła rękę i dotknęła medalionu Pepper.
Srebrne i czarne bransoletki zsunęły jej się z ramienia. W ten weekend odda
medalion. I bransoletki. I słomkowy kapelusz, bo właściwie należał do Pepper.
Świetnie wyglądasz powiedziała Nancy. Nie, zaczekaj, wyglądasz śliiiiicznie.
Julia się roześmiała. Nancy perfekcyjnie przedrzezniała jednego durnia z Taco
Stand , flirtującego z każdą dziewczyną, która przekroczyła próg lokalu.
A ja? spytała Nancy.
Ty też śliiiiicznie wyglądasz.
Nancy rzeczywiście wyglądała całkiem, całkiem. Starała się upodobnić do Cyndi
Lauper, tak jak Julia do Madonny. Tapirowała ciemne włosy, a dziś włożyła kolorowe
bolerko ze złotą lamówką. Czarna spódnica na krynolinie kończyła się tuż nad
kolanami. Skórzane botki, nabijane ćwiekami, były szalenie niewygodne, ale
prezentowały się wspaniale.
Mascara? spytała Nancy.
Julia przyjrzała się uważnie twarzy przyjaciółki, żeby sprawdzić, czy nie rozmazał
jej się tusz wokół oczu.
W porządku. A u mnie?
Cudownie powiedziała, przeciągając samogłoski jak Billy Crystal.
Kolejka w końcu się przesunęła i Julia weszła do kabiny. Kiedy zaczęła rozpinać
dżinsy, poczuła, jak jej pager wibruje. Nie od razu go wyjęła. Usiadła na sedesie.
Spojrzała na sufit. Spojrzała na plakaty przyklejone do drzwi kabiny. W końcu
sięgnęła po pager i nacisnęła klawisz, żeby wyświetlić numer.
222.
Poczuła, jak serce jej się rozpada na milion kawałków.
222.
Uniosła wzrok, starając się powstrzymać łzy. Pociągnęła nosem i wolno policzyła
do stu. Znów spojrzała na wyświetlacz pagera, bo może poprzednio zle zobaczyła.
222.
Robinowi nie udało się wyrwać do Athens.
Albo może mógł, ale nie chciał. Może dziś po południu Julia okazała się
beznadziejna. Może była nudna. Może Robin wiedział, że nie miała orgazmu, albo
może za głośno okazała orgazm, albo zbyt sapała, albo zbyt głupio się
zachowywała, albo&
Boże! ktoś jęknął.
Julia wyraznie usłyszała, jak ktoś wymiotuje do muszli klozetowej. To z pewnością
dziewczyna z Alabamy, czyli Deanie Crowder. Odgłosy torsji przypominały odgłosy
wydawane przez kaczkę wciąganą przez tubę.
Nancy westchnęła. Współczuła rzygającym od czasu feralnej uczty Pielgrzymów
w przedszkolu. Julia usłyszała stukot botków na wysokich szpilkach na betonowej
posadzce, kiedy Deanie wybiegła z łazienki.
Zamiast pójść za nią, Julia oparła się o rezerwuar. Trzymała pager w dłoni,
modląc się, żeby znów zawibrował, a gdy znów naciśnie guzik, żeby zobaczyła 111
tak, mogę się wyrwać, spotkajmy się w domu moich rodziców, bo cię kocham.
Właściwie Robin nigdy nie wyznał jej miłości. Czy postąpiła jak idiotka, zgadzając
się na seks z Robinem, skoro nawet nie powiedział, że wprawdzie kocha rodziców
i rodzeństwo, kocha to i tamto, ale w sercu przede wszystkim nosi Julię?
Ktoś walnął w drzwi kabiny.
Paniom chce się siusiu!
Julia spuściła wodę, wstała, otworzyła drzwi, umyła ręce. Wróciła do baru
i stanęła wystarczająco blisko Mavericka, żeby dotarło do niego, o co jej chodzi.
Postawić ci drinka? Z bliska bardziej przypominał Goose a, ale Julia już się
przestała przejmować takimi drobiazgami.
Uśmiechnęła się słodko.
Ubóstwiam Moscow Mule. Nie była to prawda, ale koktajl z wódki, piwa
imbirowego i soku z limonki kosztował cztery i pół dolara i szybciej można się było
nim upić niż piwem za dolara, które piły, kiedy musiały same za siebie płacić.
Podoba mi się, jak tańczysz powiedział.
Julia wychyliła drinka.
Chodzmy.
Podążył za nią na parkiet. Okazało się, że tańczy jeszcze gorzej od Julii. Kiwał się
z boku na bok, ręce trzymał zgięte w łokciach, pstrykał palcami. Czasami spoglądał
w dół i przez ramię jak facet, który chce się upewnić, że nie wdepnął w psią kupę.
Julia przynajmniej wkładała w to serce, wyrzucała ramiona, poruszała biodrami,
kiedy członkowie zespołu C+C Music Factory zachęcali wszystkich do tańca. Jej
partner odpadł, kiedy Lisa Lisa zaczęła śpiewać Head to Toe. Julia zamknęła oczy
i starała się nie myśleć o Robinie. Nie wiedziała, czy Robin lubi tańczyć. Może
nawet wcale nie podoba mu się Madonna. Może tylko tak powiedział, żeby Julia
pozwoliła mu się przelecieć. A może powiedział tak, bo naprawdę ją kocha.
Dlaczego mówiłby o tym, że chciałby mieć syna i pracować w piekarni ojca, jeśli nie
myślał o swojej przyszłości?
A może myślał o swojej przyszłości bez niej?
Julia nie mogła ani chwili dłużej tu pozostać. Na parkiecie panował zbyt wielki
ścisk. Przecisnęła się przez tłum. Znalazła torbę wiszącą na stołku barowym, gdzie
ją zostawiła. Zaczęła grzebać wśród szczoteczki do zębów i szczotki do włosów,
przyborów toaletowych i zmiany bielizny, które zabrała, sądząc, że dziś w nocy nie
wróci do akademika. Odniosła wrażenie, że błyszczyk chłodzi jej usta. Mocno się
spociła, bo w barze było gorąco. Jakiś starszy facet postawił jej jeszcze jeden
koktajl Moscow Mule. Lód się rozpuścił. Drink zmienił barwę ze złotej na
jasnobrązową. Ale i tak go wypiła. Wódka paliła jej gardło.
W porządku? Nancy klepała ją w plecy, póki Julia nie przestała kaszleć.
Dobrze się czujesz?
Która godzina?
Nancy spojrzała na zegarek Julii.
Dokładnie dwudziesta druga trzydzieści osiem.
Tańczyła niespełna godzinę, a wydawało jej się, że upłynęła cała wieczność.
Chcę wracać.
Zaczekaj do jedenastej, to wrócimy razem.
Nie, głowa mi pęka. Julia uniosła rękę do czoła. Rzeczywiście rozbolała ją
głowa.
To ty powtarzasz, że nie powinnyśmy chodzić same przypomniała jej Nancy.
Tylko jak jesteśmy pijane, a nie jestem pijana. Prawdę mówiąc, Julii trochę się
kręciło w głowie, ale prawdopodobnie dlatego, że miała złamane serce. Dzięki, że
wyszłaś ze mną tego wieczoru. Naprawdę wiele to dla mnie znaczy. Przepraszam,
że Michael Stipe się nie pojawił.
Właściwie nie wierzyłam, że się pojawi. Nancy spojrzała na Julię, jakby
zachowywała się dziwacznie. Może tak się zachowywała. Naprawdę nic ci nie
jest?
Kocham cię powiedziała Julia. Jesteś dobrą przyjaciółką.
Ach. Nancy znów poklepała ją po plecach. Ja też cię kocham.
Julia wzięła torebkę z oparcia krzesła. Na parkiecie wciąż kłębił się tłum tancerzy
i studentów, którzy będą żałowali, że tak sobie pofolgowali, kiedy rano zadzwonią
budziki. Dzięki Bogu Julia nie miała jutro żadnych zajęć. Pójdzie do swojego pokoju
w domu przy Boulevard, będzie chodziła nadąsana, przytuli wszystkie psy i koty
i przez cały dzień będzie oglądała w piżamie opery mydlane.
Pchnęła ciężkie metalowe drzwi. Z przyjemnością zaczerpnęła nocnego
powietrza. Z każdym krokiem czuła, jak jej płuca rozwijają się niczym płatki kwiatu.
W głowie jej się zakręciło od nadmiaru tlenu. Wyciągnęła ręce przed siebie, idąc
pustym chodnikiem, obejmując noc, obejmując klarowność, jaką przyniosła.
Jak mogłaby powiedzieć jej babka: Julia potrzebowała mocno stanąć na nogach.
Robin Clark był słodki, dobry, delikatny i cudowny, lubiła z nim być, może nawet go
kochała, ale nie był jedynym powodem, dla którego jej świat kręcił się wokół swej
osi.
Julia miała dziewiętnaście lat. Przymierzała się do napisania pierwszego artykułu
na pierwszą stronę. Ukończy z wyróżnieniem dziennikarstwo na jednej
z najlepszych uczelni w kraju. Była zdrowa. Miała przyjaciół. Miała kochających
rodziców i siostry. Zamiast zachowywać się jak głupia nastolatka, w której to
budziła się, to gasła nadzieja w zależności od tego, co sądzili o niej chłopcy, musi się
zachowywać jak dorosła kobieta i stawić czoło faktom. Robin poinformował ją, że
nie może przyjść. Gdyby skreślił Julię, gdyby ją tylko wykorzystał, wtedy nie
zawracałby sobie głowy, żeby wymknąć się do posterunku strażników leśnych,
ryzykując, że ściągnie na siebie gniew rodziców.
Prawda?
Bo Julia wiedziała, że ojciec Robina bardzo poważnie traktuje wakacje pod
namiotem. Wyjeżdżali na nie co rok. Zamykał piekarnię na pierwszy tydzień marca
i zabierał całą rodzinę do lasu, żeby móc spędzić z nią czas. I Robin to szanował.
Był dobrym człowiekiem. Był taki jak ojciec Julii, a także jak pan Hannah, David
Conford i jej dziadek Ernie. Nie był taki jak Greg, Lionel czy profesor Edwards,
który prawdopodobnie w tej chwili mówi jednej ze swych nic niepodejrzewających
studentek, że chciałby przy kawie porozmawiać z nią o jej referacie, i czy wie, że
jego mieszkanie jest zaraz obok kampusu.
Biedactwo. Prawdopodobnie jest na pierwszym roku, taka młoda i naiwna. Greg
powiedział, że Jenny Loudermilk studiowała na pierwszym roku, przynajmniej do
czasu, aż rzuciła naukę. Szła sobie Broad Street i w ciągu jednej sekundy całe jej
życie się odmieniło. Już nigdy nie będzie tą dziewczyną, która sobie szła wolna od
wszelkich trosk.
W tym roku życie dwudziestu dwóch kobiet z Athens tak się odmieni.
I w przyszłym roku. I w następnym. Nie wspominając tych, którym przydarzyło się
to wcześniej.
To straszne, że twoje szanse rosną za każdym razem, kiedy inna kobieta zostanie
zgwałcona. Napadnięta. Zaatakowana. Sterroryzowana. Jak zegar na Times
Square odliczający sekundy w każdego sylwestra.
Beatrice Oliver. Numer 22.
Jenny Loudermilk. Numer 21.
Mona Bez Nazwiska. Numer 20.
Kto będzie numerem dziewiętnaście? Jakaś pijana studentka pierwszego roku?
Dziewczyna, która pójdzie na kawę z profesorem Edwardsem na drugim końcu
miasta? Deanie Crowder, która się dziś porzygała w łazience w barze? Nancy
odprowadzi ją do domu. Ktoś powinien odprowadzić ją do domu.
Julia potknęła się o pękniętą płytę chodnikową. Nagle zakręciło jej się w głowie.
Żołądek jej się ścisnął. To przez tego drinka. Może zaszkodziła jej wódka albo piwo
imbirowe, chociaż nie była pewna, czy po prostu nie było zwietrzałe. Nie można się
od tego pochorować, ale czuła mdłości. Oparła się o mur i nagle strumień gorącego
płynu chlusnął z jej ust.
Julia ukryła twarz w dłoniach. Coś było nie tak. Próbowała się zorientować, gdzie
jest. Jej rodzice byli w restauracji Harry Bisset s , zaledwie kilka przecznic stąd.
Nie ucieszą się, kiedy ją zobaczą w takim stanie, ale byliby zdruzgotani, gdyby się
dowiedzieli, że ich potrzebowała i nie zwróciła się do nich o pomoc.
Skręciła w boczną ulicę. Kolana się pod nią uginały. Oparła się o pojemnik na
śmieci. Był cały oblepiony nalepkami. Phish. Poison. Stryker. Spróbowała
przeczytać nazwę ulicy. Białe litery na zielonym tle rozmazywały się.
Jej rodzice nie mogą być daleko stąd. Odepchnęła się od pojemnika na śmieci.
Spróbowała się skupić na chodniku ciągnącym się przed nią. Każdy krok wymagał
ogromnego wysiłku. Musiała się oprzeć o starego cadillaca, żeby odzyskać dech.
Wpatrywała się w tylne skrzydła wielkości deski surfingowej. Jej ojciec kochał
zespół Beach Boys. Kilka lat temu kupili mu na gwiazdkę Still Cruisin . O wiele
bardziej się ucieszył niż z książki o starości, którą mu dali na ostatnie urodziny.
Wyglądasz, jakbyś zabłądziła.
Julia odwróciła się gwałtownie.
Przed cadillakiem stała zaparkowana czarna furgonetka. Drzwi były otwarte.
Mężczyzna pozostawał w cieniu. Znała go. Widziała wcześniej jego twarz, może
nawet kilka razy. Dziś? Podczas weekendu? W centrum miasta? Na kampusie? Nie
potrafiła sobie tego uzmysłowić.
Przepraszam powiedziała Julia, bo zawsze za wszystko przepraszała.
Wysiadł z furgonetki.
Julia się cofnęła, ale chodnik zafalował pod jej nogami.
Mężczyzna podszedł do niej.
Proszę szepnęła. Jej siostry. Jej rodzice. Robin. Nancy. Deanie. Beatrice Oliver.
Jenny Loudermilk. Mona Bez Nazwiska.
Ostatecznie nie zacisnął jej ręki na ustach ani nie przytknął noża do gardła.
Tylko z całej siły uderzył ją w twarz.
Julia Carroll. Numer dziewiętnaście.
===LUIgTCVLIA5tAm9PfU10RnNFZQtiD2kIVzx8C3tVJUk=
Od autorki
Trochę zmieniłam datę koncertu Phish (w rzeczywistości odbył się 1 marca), ale
to logiczne, że nadal tam byli, prawda? Liczby, które przytoczyłam za Jednolitym
Raportem o Przestępczości (Uniform Crime Reporting Program, UCRP),
sporządzanym przez FBI, naprawdę dotyczą roku 1991, w którym toczy się akcja
opowiadania. Od 2013 roku rozszerzono pojęcie gwałtu (ale uwiedzenie osoby
nieletniej i kazirodztwo nadal nie są uwzględniane w tej kategorii). Zgodnie
z ostatnimi danymi Crime Clock, w Ameryce w 2013 roku co 6,6 minuty kobieta
pada ofiarą gwałtu.
===LUIgTCVLIA5tAm9PfU10RnNFZQtiD2kIVzx8C3tVJUk=

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
NIEBIESKIE Oczy selekt txt
Garcia Marquez Gabriel Oczy Niebieskiego Psa
Jej oczy niebieskie Zawisza
» Otwórz oczy przy TDI tyl
Stachursky Jak w niebie
2009 03 BP KGP Niebieska karta sprawozdanie za 2008rid&657
dowcipy o blondynkach 2
otworz me oczy

więcej podobnych podstron