Kazanie na XVI niedzielę zwykłą rok A
A:hover {
FONT-WEIGHT: bold; COLOR: #dccd47
}
strona
główna nowości
email księga gości ogłoszenia dyskusja reklama-banery
chat zasponsoruj
XVI Niedziela Zwykła, Rok A
Bracia i siostry.
Przypowieść o chwaście wśród zbóż obrazuje nam prawdę o złu,
niesprawiedliwości i wszelkim grzechu tam, gdzie chcielibyśmy widzieć
tylko dobro, sprawiedliwość i wszelką cnotę. Dlatego u wielu ludzi reakcja
oburzenia, a nawet zgorzenia. W niejednym umyśle rodzi się pytanie,
dlaczego zło. W niejednym człowieku budzi się dusza reformatorska i
chciałaby jak najszybciej uporządkować i oczyścić ten zepsuty świat. I
zwykle zaczyna reformę od innych, bo tak najłatwiej.
Kiedyś pewien dziennikarz zapytał Matkę Teresę z Kalkuty, co
zrobić, aby na świecie nie było tyle zła, aby świat stał się lepszy. Ona
odpowiedziała krótko. Mam być lepsza ja i ty.
Prawdziwa reforma ewangeliczna nie polega na reformowaniu innych,
ale na reformowaniu samego siebie. To jest najlepsza i jedyna droga do
lepszego świata. Droga nawrócenia i pokuty. Dlatego też Chrystus przez
dzisiejszą przypowieść niejako chce pohamować niekiedy aż fanatyczne
zapędy, często ludzi wierzących, którzy z wielką pasją tropią wokół siebie
wszelkie zło, widząc u innych same wady i błędy, sami natomiast czują się
w porządku.
Czytając Księgę
pokutników szwajcarskiego teologa Waltera Nigga możemy poznać
wspaniałych ludzi, którzy najwięcej zła potrafili dostrzec nie w innych
ludziach, ale w sobie. Dotknięci łaską Bożą podjęli wielkie dzieła
pokutne, aby naprawić wyrządzone zło i tym samym uczynić świat lepszym.
Obok wielu znanych świętych, takich jak Maria Magdalena, Brat Albert,
Karol de Fuko, w gronie
wielkich pokutników znalazła się również św. Małgorzata z Kortony. Żyła w
XIII wieku. Wyróżniała się niezwykłą urodą. Toteż nie brakowało młodych,
którzy ubiegali się o jej rękę.
Wśród jej wielbicieli znalazł się bogaty szlachcic,
który zaprosił młodą, niedoświadczoną dziewczynę, na swój dwór i wiódł z
nią rozpustne życie ku zgorszeniu całej okolicy. Po dziesięciu latach
niemoralnego życia przyszła katastrofa: kochanek Małgorzaty został
zamordowany w bliżej niewy-jaśnionych okolicznościach. Znalazła
przypadkowo jego ciało, odgrzebane przez psa. To stało się dla niej
punktem zwrotnym. Udała się do Kortony, gdzie oddała się posłudze chorym w
tamtejszym przytułku. Nigdy w swej charytatywnej działalności nie chciała
uchodzić za dobrodziejkę. Ze wszystkich sił pragnęła uniknąć choćby pozoru
„dobrej pani". Uważała siebie za bezwstydną grzesznicę, która w młodości
odda-wała się rozkoszom zmysłowym. Ta świadomość przeszłości przywarła do
niej jak trąd. Aby za to odpokutować, upokarzała się w sposób prawdziwie
niezwykły. Na przykład wtedy, gdy nocą wdrapała się na dach domu i tak
długo głośno wołała: „Patrzcie, jaka wielka grzesznica tu stoi",
dopóki mieszkańcy przerażeni krzykiem nie zerwali się ze snu i nie
zobaczyli, co się stało. Zdarzało się również, że boso, z pętlą na szyi,
jak przestępca skazany na śmierć, szła do kościoła, aby wszystkim
symbolicznie pokazać, na jaką karę zasłużyła - zachowanie, które jest nie
do pomyślenia w dzisiejszych czasach, chociaż w duchu, nie zaś dosłownie,
godne jest naśladowania. Dla naprawienia zgorszenia, jakie dotąd
czyniła, przykładem swojego życia i nawoływaniem do pokuty tak wielki
wywarła wpływ, że ściągali do niej grzesznicy nie tylko z Włoch, ale nawet
z Francji i Hiszpanii. Pan Bóg obdarzył ją darem wysokiej kontemplacji, a
nawet ekstaz i proroctw. Sprawdziły się i na niej słowa,
wypowiedziane przez Chrystusa Pana do Jawnogrzesznicy: „Odpuszczone
są liczne jej grzechy, bo wielce umiłowała" (Łk 7,47).
W tym konkretnym
przykładzie widzimy, jak Bóg jest cierpliwy. Pozwala na wiele zła,
niegodziwości, daje jakieś znaki, aby człowiek się ocknął i opamiętał. Daje wiele
szans i możliwości, aby wreszcie nawrócił się i zaczął na nowo żyć. I tu
tkwi odpowiedź na pytanie, dlaczego Bóg pozwala na zło i czeka aż do żniw.
Kiedyś Jezus do św. siostry Faustyny powiedział: „zanim przyjdę jako
Sędzia Sprawiedliwy , aby osądzić ludzkość, najpierw przychodzę jako Król
miłosierdzia”. „Teraz Bóg jest cierpliwy... na końcu sprawiedliwy” (Mt
13,23-43). Taka jest Boża pedagogia, taki jest boży porządek. Skorzystajmy
z Bożego miłosierdzia i nie lękajmy się pokuty, a na świecie na pewno
będzie mniej zła.
Amen.
ks. Zbigniew Załęcki
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Kazanie na 16 Niedzielę Zwykłą CKazanie na 16 Niedziele Zwykłą BKazanie na 16 Niedzielę Zwykłą AAKazanie na 16 Niedziele Zwykłą AKazanie na 16 Niedzielę Zwykłą C CKazanie na 18 Niedzielę Zwykłą CKazanie na 15 Niedzielę Zwykłą AKazanie na 22 Niedzielę Zwykłą C CKazanie na 13 Niedziele Zwykłą BKazanie na 32 Niedzielę Zwykłą CCCCCKazanie na 22 Niedzielę Zwykłą CKazanie na 14 Niedzielę Zwykłą CKazanie na 14 Niedzielę Zwykłą AKazanie na 17 Niedziele Zwykłą BKazanie na 15 Niedziele Zwykłą BKazanie na 18 Niedzielę Zwykłą AKazanie na 10 Niedzielę Zwykłą Awięcej podobnych podstron