B/006-R17: M.F.Long - Wiedza tajemna w praktyce
Wstecz / Spis
Treści / Dalej
ROZDZIAŁ 17: CZY KOMPLEKSY PRZENOSZĄ SIĘ Z WCZEŚNIEJSZYCH ISTNIEŃ?
CZY ISTNIEJE TAKI STAN OPĘTANIA, KTÓREGO SIĘ NIE ZAUWAŻA?
Przy wszystkich rodzajach psychoanalizy bada się, jak już powiedziano, nie
tylko sny pacjentów, lecz również myśli, które pojawiają się, gdy pacjent, w
stanie fizycznego odprężenia, zezwala na ich swobodny przepływ; wówczas, na
zasadzie wolnych skojarzeń, jedna myśl wywołuje drugą. To, co pacjentowi przychodzi
w tym stanie do głowy, można by nazwać snami na jawie. Analizuje się je podobnie
jak marzenia senne, by odkryć pojawiające się w nich symbole i inne wskazówki
występujące podczas normalnego snu. Bada się je, szukając symboli i wskazówek,
które pomagają rozwikłać wspomnienia o przeżyciu tworzącym kompleks.
Pacjent często wyobraża sobie sceny, ludzi, miejsca, przeżycia, które są dla
niego niemal tak realne jak jego sny. Opisuje je psychoanalitykom dokładnie
tak, jakby opowiadał treść swoich snów. Ponieważ jego odczucia są bardzo żywe
i często zgodne z rzeczywistością, powstało bardzo interesujące pytanie, czy
przy takich snach na jawie mamy do czynienia z grą wyobraźni, czy też niektóre
z nich są wspomnieniami zdarzeń z poprzedniego życia pacjenta?
Freud był zdania, że zarówno marzenia senne, jak i sny na jawie oparte są na
wyobraźni i nie mają nic wspólnego z rzeczywistymi przeżyciami. Analizował więc
obydwa rodzaje snów jako struktury psychiczne", w których mogą kryć się
symbole wskazujące na źródło kompleksu czy fiksacji. Później, kiedy Jung odszedł
w swej pracy od zasad Freuda, teorie te wydały mu się niewystarczające do wyjaśnienia
prawdziwego stanu rzeczy. Jung reprezentował pogląd, że każdy z nas przez geny
dziedziczy część pamięci rasowej" i dlatego, wspominając zdarzenia z własnego
wcześniejszego życia, w rzeczywistości przypomina sobie zdarzenia z życia przodków
swej rasy. Przyjął on, że wspomnienia te wspólne są wszystkim członkom rasy
ludzkiej i nie przedstawiają rzeczywistych, indywidualnych doświadczeń pacjenta.
Wydaje się, że teoria ta bardzo interesowała Junga, ponieważ ostatnie lata życia
poświęcił badaniom legend i pism średniowiecznych, próbując znaleźć znaczenie
symboli i archetypów w historii rasy.
Z raportów i relacji Innych analityków wynika, iż wierzyli oni, że pacjenci
mogą przypominać sobie zdarzenia, które rozgrywały się w ich wcześniejszych
wcieleniach. Towarzystwa badań nad psychiką wykonały w tym względzie podstawową
pracę przygotowawczą. Wielu ich członków jest mocno przekonanych o tym. Iż reinkarnacja
jest faktem i że czasami wyłaniają się wspomnienia z wcześniejszego życia. Hubbard
przedstawił taki punkt widzenia w swojej najnowszej teorii (nazwanej scientologią).
Przyjrzyjmy się teraz kilku najnowszym i najbardziej przekonującym eksperymentom,
związanym z zagadnieniem wcześniejszych inkarnacji oraz możliwością przejęcia
fiksacji z wcześniejszego życia. Próby te zostały podjęte w Anglii w roku 1945
przez sławne medium i znaną badaczkę Geraldine Cummins, współpracującą z doktorem
R. Connellem. Wyniki swoich badań opublikowali w książce Perceptiue Healing
(R. Connell i Geraldine Cummins, Perceptiue Healing. Psychic Book Club 5, Bloomsbury
Court, London W. C. 1, England). Wykorzystując medialne możliwości postrzegania,
pani Cummins stwierdziła, że wiele osobliwych chorób i odchyleń psychicznych
u różnych członków pewnej starej angielskiej rodziny miało, jak się zdaje, źródło
we wspomnieniach z wcześniejszych istnień. Rodzina ta była pochodzenia żydowskiego.
Większa część wspomnień wziętych z wcześniejszych istnień
a szczególnie z
ostatniego
dotyczyła strasznych prześladowań. Pozwólmy przemówić teraz samym
autorom:
Relacja ta (będąca efektem szczególnego zdarzenia w życiu pewnego pacjenta)
usprawiedliwia pogląd, że przy osądzaniu Innych ludzi należy brać pod uwagę
również ich wspomnienia, które przejęli z wcześniejszych istnień. Bez poznania
ich i ocenienia nie może zapaść na nikogo żaden ostateczny wyrok. Stany lękowe
i prześladowcze, nocne grozy, katowanie, groby przyjaciół i krewnych, których
zabito wbrew wszelkiej sprawiedliwości
wszystkie doświadczenia tego rodzaju,
pochodzące z życiowych przejść poprzednika, mogą bez wątpienia wywierać wpływ
na dzień dzisiejszy i w znacznym stopniu wpływać na postępowanie tych, którzy
żyją w teraźniejszości, zwłaszcza jeśli potomkowie cierpią z powodu szoku psychicznego
lub urazu analogicznego rodzaju. i tak, akt tchórzostwa w gruncie rzeczy może
być spowodowany przez silny, naglący przymus z dawno zapomnianej przeszłości,
który, nie rozpoznany i nie wyjaśniony, przysporzył wielu ludziom zniewag i
obelg ze strony im współczesnych.
Dziedziczone są cechy fizyczne i psychiczne; w każdym kolejnym pokoleniu są
modyfikowane i czasami wzmocnione, zależnie od genów, które je przekazują, i
od tego. które geny są dominujące, a które wypierane. Użycie przemocy, które
dla wielu z nas jest całkowicie niezrozumiałe, tkwi swoimi korzeniami w dawno
zapomnianych obrzydliwościach. Martwe dłonie sięgają do nas z przeszłości i
kształtują nasz teraźniejszy los. Te szponiaste palce wysuwają się w naszą przyszłość,
przekręcają, tłamszą nasze decyzje i losy. A my, ślepe, człekokształtne małpy,
zbyt często wierzymy, że decyzje wychodzą od nas samych, że sami je ustalamy
i że od nas zależy powodzenie naszego życia. Wierzymy również, że powinniśmy
i możemy bezwzględnie potępiać przestępstwa i niepowodzenia innych".
Przy omawianiu innego przypadku autorzy wskazują, jaki wpływ miały straszne
doświadczenia ojca na reakcje dzieci.
Nie można patrzeć na dzisiejszą agonię rasy ludzkiej bez próby wyobrażenia
sobie jej konsekwencji dla nadchodzących generacji". Dr Connell opowiada,
jak po pierwszej wojnie światowej udzielił pomocy pewnemu chłopcu. Ojciec dziecka
przepracował dziewięć miesięcy jako jeniec wojenny w niemieckiej kopalni węgla.
Przez cały ten czas musiał pozostawać pod ziemią; nie widział światła dziennego.
Człowiek ten cierpiał niewypowiedziane fizyczne i psychiczne męki. Prześladował
go strach. Jego syn do dziesiątego roku życia bał się tak bardzo, że podczas
odwiedzin obcych mu ludzi, a nawet w czasie wizyt lekarza chował się pod łóżko
lub stół. Jego choroba była koszmarem dla obu. Dziecko miało wrodzony straszny
kompleks strachu; nawet mając już dwadzieścia lat, sprawiał wrażenie
pomimo
najtroskliwszego wychowania
prześladowanego strachem zaszczutego człowieka.
Córka, która urodziła się temu mężczyźnie cztery lata później, była bardziej
podobna do matki
wolna od nieszczęsnego spadku po ojcu".
W niektórych szkołach psychoanalitycznych spotyka się pogląd, że embrion od
momentu poczęcia może odbierać wymawiane przez rodziców słowa i później przypominać
je sobie, szczególnie jeżeli rozmowy te związane były z silnymi emocjami i bólem.
Huna daje nam tutaj zrozumiałe wyjaśnienie.
Z embrionem połączone jest tylko niższe Ja w swoim widmowym ciele. Ponieważ
średnie Ja podejmuje pracę dopiero jakiś czas po urodzeniu się dziecka, wszystkie
słowa i wrażenia, które miały miejsce przedtem, pamięta jedynie niższe Ja, i
dlatego nie podlegają one korektom rozsądnego średniego Ja. Pozostają w postaci
ślepych skrytych wspomnień i mogą później prowadzić do irracjonalnych lęków
i Innych reakcji mentalnych. W niemal wszystkich przypadkach pęd do działania
spowodowany tego typu fiksacja-ml wywoływał fizyczne choroby, jeśli był tłumiony
i z nim walczono.
W przypadku wystraszonego chłopca dochodzimy do następującego wyjaśnienia.
Przez swoje geny otrzymał cechy psychiczne, które kazały mu reagować strachem
w momencie zagrażających zdarzeń. Rzeczywista przyczyna jego strachliwego charakteru
mogła wywodzić się ze strasznych obrazów, które z wielką emocją opisywał jego
ojciec ciężarnej matce. A ponieważ niższe Ja jest nielogiczne, reagowało na
słowa zachowaniem kompulsywnym, nie mającym związku ani z rzeczywistymi zdarzeniami,
ani z miejscem i czasem, w których do nich doszło.
Inna możliwość, która narzuciła nam się przy studiowaniu metod kahunów, wydaje
się pomijana przez większość badaczy tych zagadnień. Otóż może być tak, że duchy
zmarłych przyczepiają się do istot żyjących i narzucają im wspomnienia z własnego
ziemskiego życia. Psycholodzy, którzy zajmują się takimi przypadkami, sklasyfikowali
te przyczepione Istoty duchowe jako oddzielone, odszczepione" części aktualnego
ducha lub osobowości pacjenta. Pod hipnotyczną sugestią te wtórne osobowości"
(lub istoty duchowe) wyciągano na powierzchnię i prowadzono z nimi rozmowy.
Wiele z nich ma własne doświadczenia dotyczące życia w ciele i prawie zawsze
próbują one wpływać na ludzi, których wybrały sobie jako ofiary, narzucają im
wtedy swoje myśli, emocje i impulsy lub nocą zabierają ich ciała na lunatyczne
wyprawy. Często pamiętają swoje śmiertelne strachy z ziemskiego życia, swoje
choroby, bóle oraz zmartwienia i próbują wytworzyć odpowiadające im symptomy
oraz emocje u ludzi, do których się przyczepiły i których siłą życiową się żywią,
rozwijając potrzebną siłę woli, aby przekazywać pewnego rodzaju hipnotyczne
rozkazy.
Wydaje się całkiem naturalne, że w takich przypadkach duchy przodków mają upodobanie
do potomstwa z następnych pokoleń i wybierają je jako gościnne ciała. Jeżeli
tak jest, staje się zrozumiałe, dlaczego wspomnienia i natrętne wyobrażenia
narzucone osobom żyjącym odbierane są tak, jakby pochodziły z własnego Ja tych
ludzi, i wywołują przekonanie, jakoby miały źródło we własnym wcześniejszym
życiu, a nie w poprzednim życiu przyczepionego ducha przodka.
Współcześni psychiatrzy są w pełni świadomi uzewnętrzniających się wpływów
obcych duchów, począwszy od bardzo lekkich i tylko okazyjnie występujących objawów
aż do przypadków całkowitego opętania. A ponieważ Jest dla nich absolutnie nie
do pomyślenia, aby mieli poddawać się tak nienaukowym myślom i przyznawać, iż
mogłyby istnieć duchy i życie po śmierci oraz że wspomnienia z wcześniejszego
życia mogą być przeniesione do następnego, zmuszeni są dać nową nazwę od wieków
znanym symptomom opętania przez obce duchy, aby można było je skatalogować.
Widać to wyraźnie pod hasłem opętanie" w cytowanym już słowniku psychoanalizy
Freuda:
Opętanie
wyrzuty ponownie odzywające się w zmutowanej formie pod wpływem
represji. Wyrzuty, które bez wyjątku mają związek z naznaczonym lubieżnością
czynem seksualnym popełnionym z przyjemnością w dzieciństwie. [...] Przy opętaniu
występują dwa komponenty: (1) narzucona pacjentowi myśl; (2) związany z tym
stan emocjonalny".
Freud wyraźnie wskazuje na kompulsywną moc" myśli. Łączy ją naturalnie
ze stłumioną myślą o seksie
ale w przypadku opętania z pewnością równie dobrze
pacjent mógłby być przymuszany przez obcego ducha. Freud wskazuje również na
powiązane z kompulsywnymi myślami zmiany emocjonalnego stanu pacjenta. Jednak
pozostaje otwarta kwestia, czy myśl budzi emocje, czy też raczej pochodzą one
od istoty duchowej lub wywodzą się od obcego ducha, a nie od samego pacjenta.
Czyny i zjawiska towarzyszące opętaniu przypisuje Freud podświadomości, ponieważ
pacjent nie potrafi, pomimo rozsądku i logiki, opanować popędu do robienia pewnych
rzeczy.
W zakładach dla psychicznie chorych znajdujemy dzisiaj (obok przypadków uszkodzenia
mózgu przez choroby lub trucizny, na przykład alkohol) najczęściej przypadki
schizofrenii lub rozszczepienia osobowości". Szok, stres, napięcie, fiksacje
to wszystko, co osłabia człowieka na duchowym poziomie oraz poziomie woli"
i zużywa zbyt wiele many
czynią obecność wtórnej osobowości" mniej lub
bardziej wyczuwalną. Leczenie przez elektrowstrząsy, insulinę lub narkotyki
to powszechnie stosowane metody; są dla pacjentów nieprzyjemne, lecz często
są bardzo skuteczne (również kahuni stosowali leczenie wstrząsem z zastosowaniem
ładunku many).
Z tego. co wiem, tylko jeden z medycznie wyszkolonych psychiatrów uznał opętanie
za to, czym jest ono rzeczywiście. Przełamał sztywną naukową tradycję swego
zawodu i stworzył przesłanki ku skuteczniejszemu sposobowi wypędzenia złych
duchów" czy .diabła", które to stworzenia znane były już kahunom z
Polinezji i o których tak często jest mowa w Biblii.
Człowiekiem tym był Amerykanin, doktor Carl Wickland, który całą energię w
ostatnich latach swojego życia poświęcił studiowaniu opętania we wszystkich
jego formach. Naturalnie nie znalazł on uznania i ani razu go nie posłuchano.
Mimo to dokonał potężnej pracy pionierskiej i w wielu przypadkach osiągnął wspaniale
rezultaty. Jego książki zawierają dużo znaczących spostrzeżeń, teorii i metod.
Najbardziej znaną jest Thirty Years Among the Dead Jego metoda polegała na wypędzeniu
ducha-intruza z ciała pacjenta przez wstrząs prądem stałym. Następnie zmuszał
duchową istotę do tego, aby wstąpiła w ciało jego żony (która działała jako
medium). Wtedy rozmawiał z duchem i przekonywał go, aby zostawił w spokoju ciało
pacjenta; następnie przekazywał go pod opiekę dobrym duchom, aby troszczyły
się o niego lub skłoniły do zmiany postępowania. Metoda ta była całkowicie nienaukowa,
spowodowała jednak wiele uzdrowień.
Kahuni zajmujący się uzdrawianiem albo sami byli wyszkolonymi mediami, albo
pracowali z kimś o zdolnościach parapsychicznych. Ciągle rozglądali się za Istotami
duchowymi, które atakowały żyjących ludzi i w pewnym stopniu wywoływały choroby
lub zaburzenia umysłowe. Ponieważ istoty takie we wszystkich przypadkach zabierały
żyjącym ludziom manę, aby same siebie wzmocnić, kahuni nazywali je zżerającymi"
lub wyniszczającymi od środka towarzyszami". Przy wszystkich zabiegach
uzdrawiających sprawdzali, czy w grę wchodzą obce duchy; jeżeli tak było, usuwali
je podobnie jak kompleksy. Technika, którą posługiwano się przy usuwaniu złych
duchów, polegała na gromadzeniu silnego ładunku many i przelewaniu go na pacjenta
wraz z pewnego rodzaju mesmeryczną sugestią. Również Wyższe Ja uzdrawiającego
kahuny otrzymywało odpowiednią dawkę many, aby dopomogło przy leczeniu. Zawsze
można było odwołać się do pomocy Poe Aumakua. stale gotowego do współpracy.
Kompleksy i złe duchy, te zżerające od środka", zaliczają się do tej
samej kategorii grzechu co czyny, przez które krzywdzeni są inni ludzie. Jak
również niewłaściwe prowadzenie własnego życia. Warto jeszcze raz podkreślić,
że wszystkie te składniki grzechu w Istocie są złe tylko dlatego, że skłaniają
niższe Ja osoby chorej umysłowo lub opętanej do odrzucenia kontaktu z Wyższym
Ja. Wzbranianie się powoduje blokowanie ścieżki. Jeśli więc chcemy osiągnąć
pozytywne wyniki w uzdrawianiu, nieodzowne jest skorygowanie układów, na których
opiera się odmowa współpracy niższego Ja.
Wiele fragmentów Nowego Testamentu wskazuje, że wypędzanie złych duchów uważane
było za akt uzdrawiania. Wiemy niewiele o naukach, które otrzymał Jezus we wczesnych
latach swojego życia; ale z tego, co czynił później i czego nauczał, wynika
jasno, iż był kahuną o potężnej mocy uzdrawiania. Sam leczył i uczył również
swoich uczniów, iż częścią ich duchowej służby jest uzdrawianie. Nauki Jezusa
mają wielką wartość, jeżeli chodzi o zrekonstruowanie starej nauki Huny. On
i jego uczniowie wskazywali. Jak duże znaczenie mogą mieć przy różnych chorobach
obce duchy; i tam, gdzie napotykali takie duchy, wypędzali Je. aby przynieść
cierpiącemu uzdrowienie. Czasami te złe Istoty nazywano diabłami".
W wersji Starego Testamentu opracowanej przez Kinga Jamesa słowo diabeł"
(devil występuje tylko cztery razy. Hebrajski oryginał zawiera dwa terminy:
sairim i shedim
każdy z nich występuje dwa razy i oznacza (według poprawionej
wersji tłumaczenia Biblii) kozła, satyra i demona. Natomiast diabeł był upadłym
aniołem, szatanem, Księciem Ciemności". Przypisywano mu niewiele mniejszą
moc niż Bogu. Nazywano go również .przeciwnikiem" i kusicielem".
W Nowym Testamencie mówi się, że Jezus walczył z szatanem, który przybył, aby
go kusić.
Gdy znowu wrócimy do starej nauki Huny, wtedy zamęt ten nieco się wyjaśnia.
Mamy w niej piękne i trafne symbole, które wyrażają podstawowe idee, począwszy
od wspaniałego i tajemniczego przedstawienia teorii Stworzenia aż do ogólnych,
podstawowych pojęć trzech świadomości człowieka, złych duchów, grzechu i wielu
innych.
Stworzenie wszechświata jest w nauce Huny symbolizowane przez gigantyczną walkę
między Światłem i Ciemnością. Oba te zjawiska mają swój symbol i personifikację.
Światło było obrazem Najwyższej Inteligencji i Dobra. Ciemność to brak inteligencji,
głupota, lenistwo, wylęgarnia i siedziba zła
krótko mówiąc, wszystko to, co
przeciwstawia się Światłu i Dobru.
Uosobiona Ciemność została pokonana przez uosobione Światło; wynikiem tego
było Stworzenie. Jednak walka się nie skończyła. Przez długotrwały rozwój wszystkiego,
co zostało stworzone, łącznie z człowiekiem, toczy się srogi bój między Światłem
i Ciemnością, będący odbiciem konfliktu wielkich elementarnych sil. Części tych
sił mieszkaj ą w sercu człowieka i prowadzą walkę w małym wymiarze. Ciemność,
przedstawiona symbolicznie, składa się z wielu małych kawałków, które wdzierają
się do wnętrza złych ludzi bądź do ich Istot duchowych i opanowują je. Takie
istoty duchowe po śmierci ciała pozostają złe i przywiązane do ziemi. Światło
natomiast przedstawiono jako stowarzyszenie Wyższych Ja, z których każdemu człowiekowi
przyporządkowane jest jedno, aby służyć mu jako światło i przewodnik w drodze
wyprowadzającej z ciemności.
Starania, aby od tej strony pojąć wieloraką naturę grzechu, znalazły swój wyraz
w decyzji przełożenia na język polinezyjski przypowieści o rajskim ogrodzie.
Większość ludzi widzi w tej historii pewną alegorię, a nie stwierdzenie historycznych
faktów dotyczących geograficznie określonego miejsca i określonych ludzi. Jest
to opowieść o każdym, kto wypadł" ze stanu naturalnego kontaktu z Wyższym
Ja. Znajdujemy ją nie tylko w biblijnych pismach, lecz wszędzie na świecie.
Opowiadano ją w różnych językach i przekazywano w wielu wersjach. Była wspólną
własnością cywilizacji, które przed setkami lat zamieszkiwały Bliski Wschód.
Nie ulega wątpliwości, że historia ta pochodzi od starych kahunów, gdyż we wszystkich
dialektach polinezyjskiego Języka odsłania tajemnice Huny, które obce są innym
językom, filozofom i ludom.
Jak informuje Stary Testament, w rajskim ogrodzie rosło drzewo, którego owoców
Adamowi i Ewie nie wolno było jeść. Wąż skusił kobietę do zerwania jednego jabłka,
Ewa przekonała Adama, aby również skosztował owocu, i za to oboje zostali wypędzeni
z raju.
Owoc" w polinezyjskim języku znaczy hua, a tajemnym znaczeniem tego słowa
jest (1) .poddać się złu", (2) .sprzeczać się, być złym, zazdrościć komuś
czegoś". Wąż z Księgi Rodzaju (tak Jak szatan Hioba, smok Izajasza i z
Apokalipsy) Jest symbolem pierwszej przyczyny grzechu, śmierci i zła
a więc
przeciwstawiania się Bogu, Światłu i Dobru. W nauce Huny są to symbole grzechu
i wszystkie objęte są słowem moo. Słowo to opisuje każdy rodzaj gada i w nauce
Huny oznacza również wyschnąć", co symbolizuje odebranie i marnowanie
wody życia", czyli many.
Wąż był zatem duchem tej samej klasy, co zżerający od wewnątrz towarzysze",
ponieważ kradł i trwonił manę niższego Ja oraz je wysuszał
stosownie do symboliki
Huny. Ten wąż skusił Ewę. Słowo oznaczające kusić"
walewale
oznacza
również uwikłać się, wplątać", zastawić pułapkę" i złapać w pułapkę".
Jest to istotne dla zrozumienia przypowieści w znaczeniu Huny, gdyż sidła, pułapki
i wszelkiego rodzaju sieci były zawsze symbolami zarówno .zjadających lub wyniszczających
towarzyszy", opętujących duchów. Jak i kompleksów.
Z badań współczesnej botaniki wynika, że w biblijnych czasach nie rosły jabłonie.
Dopiero dużo później europejscy malarze namalowali je w pełnych fantazji obrazach
rajskiego ogrodu. Księga Rodzaju nie mówi, że drzewo nosiło jabłka
mowa jest
tylko o drzewie poznania dobra i zła". Po przełożeniu na język polinezyjski
staje się jednak jasne, że przypowieść ta mówi o jakimś tropikalnym kraju. Drzewo
zostało opisane jako drzewo chlebowe i rosło w pobliżu drzewa ohia. Oba drzewa
są roślinami tropikalnymi.
Ulu jest słowem oznaczającym owoc drzewa chlebowego. Słowo to ma w Hunie zadziwiająco
wiele znaczeń, które wprost lub symbolicznie mówią o naturze zżerających towarzyszy"
jak również o tym, do czego zmuszają one swoich gospodarzy. Znaczenia te wskazują,
co uważano za najcięższe grzechy człowieka:
(1) Pozostawać mniej lub bardziej pod wpływem duchów osób zmarłych" (w
najgorszym przypadku być przez nie całkowicie opętanym).
(2) Rosnąć w wielkość i siłę" (wskazuje to na przyrost siły tych istot
duchowych, kiedy odciągają one swoim ofiarom manę i przez to je wysuszają").
(3) Rosnąć w złośliwość i podłość" (dopóki ofiara znosi takie duchy i
pozwala Im żywić się swoją maną, stają się one coraz silniejsze i mogą z rosnącą
siłą narzucać ofierze swoje Impulsy. Coraz bardziej opętują człowieka i panują
nad jego ciałem).
Drzewo ohia. które według wersji Huny stało obok drzewa chlebowego, ma dalsze
znaczenia, potwierdzające sens ukryty w słowie ulu:
(1) Nakazywać, przymuszać, tłumić" (słowa te wyraźnie opisują metody
i zdolności wyniszczających istot duchowych w stosunku do ofiary).
(2) Być chytrym, podstępnym, złym, grzesznym, zepsutym" (taka jest natura
tych istot duchowych).
Grzech Adama i Ewy polegał na tym, iż pielęgnowali oni w sobie złe myśli, podobne
do złych duchów. Mieli więc usposobienie podobne do tych duchów. Dlatego też
niższe Ja kobiety i mężczyzny pozwoliły złym istotom przyczepić się do nich.
Wkrótce zaczęły przyjmować złe idee i impulsy duchów jako własne. Z tego powodu
Adam i Ewa zostali wypędzeni ze swojego alegorycznego raju wolnego od zła
inaczej mówiąc, stracili naturalny, pełny kontakt ze swoimi Wyższymi Ja.
W tej przypowieści wąż został przeklęty. Odtąd Adam musiał za karę pracować
w pocie czoła; obrabiać ziemię, którą Bóg przeklął, by rodziła ciernie i osty.
Ciemię i osty
jak sobie przypominamy
były w języku Huny symbolem zarówno
zżerających towarzyszy". Jak i kompleksów. (Wydaje się, że kahuni używali
dla określenia obu tych czynników Jednakowych symboli, ponieważ oba bez wątpienia
wywołują u pacjentów takie same symptomy).
Rajski ogród symbolizował idealny i normalny stan życia, w którym ścieżka wolna
jest od blokad, zaliczanych przez Hunę do grzechów". Słowem oznaczającym
ogród jest kihapai. Jego tajemne znaczenie wyłania się z następujących słówek
rdzennych:
(1) ki: tryskać wodą"; (Jest to symbol wysłania silnego ładunku many
wzdłuż łączącego sznura aka do Wyższego Ja. Jednak jest to możliwe tylko wtedy,
gdy człowiek znajduje się w swoim normalnym stanie, a więc kiedy jego ścieżka
nie jest blokowana przez .grzechy").
(2) pani: być związanym; występować w gronach"; (Symbolicznie są to grona
kształtów myślowych lub wizualizowane obrazy upragnionych rzeczy. W modlitwie
Huny grona kształtów myślowych przesyłane są razem z maną wzdłuż widmowego sznura
do Wyższego Ja).
(3) ho: .ciężko oddychać"; (W symbolice jest to nagromadzenie szczególnie
dużego ładunku many, czemu towarzyszy głębokie oddychanie).
(4) połączone rdzenie hapai oznaczają wznosić ku górze" (jest to symbol
wysyłania, wznoszenia ku Wyższemu Ja gron kształtów myślowych).
Dalej historia z Księgi Rodzaju mówi o tym, że Bóg, po wypędzeniu Adama i Ewy
z rajskiego ogrodu, umieścił w jego wschodniej stronie cherubinów z płonącymi
mieczami, aby strzegli drogi do drzewa życia.
Słowem określającym miecz jest pahi. Rdzenie pa oraz hi oznaczają wyschnąć"
lub coś oczyścić". Tak więc tajemny sens tego słowa wskazuje, że symbolizowany
przez rajski ogród idealny stan chroniony jest przez Wyższe Ja, aby nie wtargnęły
do niego złe duchy. W związku z tym będą one wstrzymywane przed wywieraniem
wpływu na żyjących ludzi; wyschną", a więc nie pozwoli im się na pobieranie
many. W oczyszczaniu" leży również znaczenie odpływać, ściekać, upływać".
Terminy te podkreślają pierwsze główne znaczenie, ponieważ mana, symbolizowana
jako ciecz, zostaje odciągnięta z istot duchowych, jeśli w jakikolwiek sposób
weszły one w jej posiadanie (jak na przykład w przypadku opętania ofiary). Zadaniem
Wyższego Ja jest wypędzanie zaborczych istot duchowych, osłabianie ich i unieszkodliwianie.
Droga do drzewa życia", której należy strzec, to widmowy sznur, który
musi pozostawać wolny od blokad.
Od kahunów dowiadujemy się wielkiej prawdy, że jeżeli umierając nie pozbędziemy
się kompleksów, zabierzemy je ze sobą na tamten świat. Obciążają nas one jak
młyńskie kamienie, przeszkadzają w jasnym rozumowaniu i kroczeniu dalej w normalny
sposób po wyznaczonej drodze ewolucji ku ostatecznej doskonałości. Fiksacje
i nie pokonane zło ludzkiej natury wiążą człowieka ze światem ziemskim i mogą
prowadzić do tego, iż po śmierci sam stanie się zżerającym lub wyniszczającym
duchem towarzyszącym".
Wiele rytuałów w Kościele katolickim pochodzi z samej nauki Huny bądź ze źródeł,
z których wypływają jej idee i wiara, nawet Jeżeli znaczenie tych rytuałów w
wielkiej części zostało zapomniane. Jednym z nich jest ostatnie namaszczenie;
katolicy stosują je z zamiarem udzielenia umierającemu ostatecznego oczyszczenia.
Rytuały spowiedzi i rozgrzeszenia powinny
poprawnie rozumiane i zastosowane
uwolnić ścieżkę danego osobnika podczas jego życia od fiksacji (l w takim
stanie utrzymywać) oraz przy końcu życia ziemskiego uwolnić ducha człowieka
i pozwolić mu, aby zdrowy i swobodny przekroczył bramę śmierci. Kościół zna
również rytuał egzorcyzmu, wypędzania zżerającego towarzysza"; przy czym
we wszystkich przypadkach używana jest woda święcona". Jednak Już dzisiaj
nie pamięta się, że obrzęd ten symbolizuje żądanie oczyszczenia wyższą maną
i że Wyższe Ja tylko wtedy może wykonać swoją pracę, jeśli wyśle mu się wystarczającą
dawkę niższej many.
W Tybecie od stuleci Istnieje spisany rytuał, który często nazywany Jest Tybetańską
księgą śmierci", dla odróżnienia go od lepiej znanej Egipskiej księgi
śmierci". Oba te zapisy miały pomóc umierającemu w poprawnym przejściu
ze stanu życia do śmierci. W Tybecie kapłani praktykowali czytanie umierającemu
rytualnych wskazówek. Odczyt ten kontynuowano również jakiś czas po śmierci,
gdyż panowało przekonanie, że zmarły może jeszcze słyszeć i wskazówki mogą mu
być przydatne przy wkraczaniu w Bardo", tj. życie po śmierci.
Oba te rytuały podkreślają wielkie znaczenie poprawnie przeżytego życia na
ziemi. Stan po śmierci widziany był Jako kontynuacja życia i dominujących w
nim skłonności. Gdy skłonności te nie są dobre, wtedy po drugiej stronie szybko
mogą pojawić się trudności, ponieważ czyhają tam szkodliwe istoty duchowe, uwięzione
na niskim poziomie tamtego świata i mające wrogie zamiary. Jeżeli religia w
ogóle zawiera prawdę, należy przyjąć, że stan po śmierci w dużym stopniu zależy
od moralnych postępów podczas życia na ziemi.
Dzięki stuletniej pracy badawczej nad psychiką ludzką i dzięki wielu dowodom
na istnienie życia człowieka po śmierci, opętań i wyniszczających towarzyszy"
nie musimy uważać tych wierzeń za fantazję. Nowoczesna psychologia na nowo odkryła
fiksacje i kompleksy.
Zastraszające rozprzestrzenianie się chorób psychicznych i niewłaściwe leczenie,
któremu poddaje się pacjentów w większości zakładów dla psychicznie chorych,
stwarzają konieczność niezwłocznego przeprowadzenia badań w celu stwierdzenia
obecności zaborczych istot duchowych. Psychiatria dowiodła, że niektórym ludziom
można przywrócić zdrowie przez usunięcie ich kompleksów. Dlaczego nie mielibyśmy
posunąć się dalej i rozszerzyć naszych badań również na takich pacjentów, którzy
według wszelkiego prawdopodobieństwa opętani są przez obce duchy?
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
03 0000 006 02 Leczenie glejakow mozgu temozolamidem006 lepiszcza006 19006 09 (12)006 15 (3)006MT 006Obraz 006J I 006bio 006v 06 006006 usuwanie wokaluCNC 07 30 006 00 Wspornik łożyska006 16więcej podobnych podstron