Fraktale Wokół Nas i Kilka Slow o Chaosie Winnicki p16

ZESZYTY NAUKOWE 169-184
Ireneusz WINNICKI1
FRAKTALE WOKÓA NAS
I KILKA SAÓW O CHAOSIE
Streszczenie
W artykule zawarte są podstawowe informacje na temat geometrii fraktalnej oraz chaosu pojawia-
jącego się w obliczeniach. Przedstawione są w nim przykłady struktur fraktalnych występujących
w środowisku naturalnym, w tym w wybranych procesach atmosferycznych. Materiał ten ma za-
chęcić ambitnych studentów do sięgnięcia do bardzo bogatej literatury.
Abstract
The article presents basic information on fractal geometry and chaos, which appeared during dif-
ferent calculations. Some examples of fractal structures in environment and in the processes in the
atmosphere are included. This article is aimed to raise interest of ambitious students to refer them
to the literature.
1. WSTP DEFINICJA FRAKTALA. FRAKTALE W NATURZE
Co to jest Fraktal wie każdy, choć może nie jest tego świadomy. Jeżeli ktoś nie
potrafi poprawnie zdefiniować tego terminu, to na pewno go słyszał. Otóż, fraktal
jest pewną strukturą samopodobną spełniającą kilka warunków, z których najważ-
niejszym jest wymiar fraktalny Hausdorffa2 (właściwie: Hausdorffa Besicovitcha).
Ten konkretny warunek zakłada, że wymiar Hausdorffa fraktala jest niemniejszy od
jego wymiaru topologicznego. A to oznacza, że dowolna krzywa jakiegoś kształtu
jest topologicznym równoważnikiem prostej linii i ma topologiczny wymiar wyno-
szący jeden. Oznacza to również, że wymiar krzywej nie może być mniejszy od jed-
ności, a figury płaskiej od dwóch.
1
Prof. dr hab. inż. wykłada w Warszawskiej Wyzszej Szkole Informatyki. Jest etatowym pracownikiem
Wojskowej Akademii Technicznej.
2
Felix Hausdorff (ur. 8 listopada 1868 roku we Wrocławiu (wówczas Breslau), zm. 26 stycznia 1942
roku w Bonn) niemiecki matematyk, jeden z twórców topologii.
169
Ireneusz WINNICKI
Ponadto, musimy zapamiętać, że wymiar topologiczny punktu (oraz zbioru punk-
tów) jest równy zeru.
Fraktal powstaje w wyniku niezbyt złożonej procedury geometrycznej. Jednak
każda taka konstrukcja prowadzi do przybliżenia, a nie do efektu ostatecznego. Tak
więc:
- Fraktale istnieją jedynie jako idealizacja zjawiska.
- Fraktale są obiektami granicznymi opisywanymi nie wzorem, ale zależno-
ściami rekurencyjnymi.
Z tego drugiego powodu wprowadzono wymiar Minkowskiego-Bouliganda
w postaci granicy ciągu liczbowego.
Co to znaczy, że pewna struktura geometryczna jest samopodobna? Otóż, naj-
lepiej to wyjaśnić na przykładzie linii prostej. Każdy jej fragment jest podobny do
całości. Nie jest ważne, czy z niej wytniemy odcinek o długości 1 kilometra, 1 metra,
czy 10 centymetrów. Każdy z tych fragmentów jest podobny do całej prostej. Jednak
uwaga: prostej nie uważa się za fraktal. Oprócz cechy samopodobieństwa, fraktal
musi spełniać warunki, których prosta nie spełnia.
Zasada samopodobieństwa występuje w matematyce wielokrotnie. Jednym z naj-
starszych i najważniejszych przykładów jest nasz układ dziesiętny. Jeden metr dzieli
się na dziesięć decymetrów, decymetr na dziesięć centymetrów, centymetr na dzie-
sięć milimetrów itd.
Z powyższego opisu wynika, że fragment zbioru powinien być podobny do cało-
ści. Pojawia się naturalne pytanie: jak głęboko możemy wchodzić w wydzielone
fragmenty? Czy jest gdzieś granica takiego zanurzania się i otrzymywania kolej-
nego mniejszego obiektu, ale podobnego do zbioru wyjściowego? Otóż, w geometrii
opisywanej równaniem rekurencyjnym nie ma takiej granicy. W matematycznym
modelu fraktali własność samopodobieństwa przenosi się na następną generację nie-
skończenie wiele razy.
Ale w naturze jest! Shaun Lovejoy [3], [5], geofizyk kanadyjski, analizował
prawdziwe chmury na podstawie zdjęć satelitarnych. W wyniku tych badań doszedł
do nadzwyczajnego wniosku: nie dość, że chmury są fraktalami, to jeszcze w siód-
mym zanurzeniu ich wymiar fraktalny jest taki sam. Taki stopień jednorodno-
ści jest praktycznie bezprecedensowy wśród zjawisk naturalnych. Przykłady chmur,
które najtrafniej obrazują budowę fraktalną przedstawiamy na rysunku 1.
170
FRAKTALE WOKÓA NAS I KILKA SAÓW O CHAOSIE
Rys. 1. Chmury Cumulus i Altocumulus. Prawy dolny rysunek jest wynikiem symulacji komputerowej
Lovejoy badał także opady deszczu, stwierdzając,
że granice obszarów pokrytych deszczem stanowią
fraktal. Co więcej, deszcz ma tendencję do padania
nieregularnymi zrywami, a jego zmiany w krótkich
i długich skalach czasu są podobne, tak więc czaso-
wa struktura deszczu jest również fraktalna.
Niektóre obiekty mogą charakteryzować się
zmiennym wymiarem fraktalnym. Oznacza to, że
(przykładowo) chmury lub błyskawice na kilku
pierwszych poziomach zanurzenia charakteryzu-
ją się wymiarem fraktalnym D1, a na kilku kolej-
Rys. 2. Błyskawica
nych wymiarem D2. Mamy wówczas do czynienia
z przeplatającymi się fraktalami, czyli tzw. multifraktalem. Zagadnienie to opisu-
je m.in. prof. Wiesław Macek [19].
171
Ireneusz WINNICKI
Kolejnym fraktalem zaczerpniętym z natury jest wyładowanie atmosferyczne
błyskawica. Błyskawica nie jest linią prostą. W każdym jej fragmencie możemy do-
szukiwać się podobieństwa do obrazu wyładowania początkowego (rysunek 2).
Wiemy już, że miarą samopodobieństwa jest pewna liczba, zwana wymiarem
fraktalnym. Jej wyznaczenie w jednym przypadku jest proste, w innym dość złożone.
Opis tej metodyki można znalezć w różnych zródłach (patrz wykaz literatury).
Rys. 3. Podobieństwo fragmentów linii brzegowej
Rys. 4. Punkt Zabriskiego w Dolinie Śmierci ilustruje fraktalne ukształtowanie terenu
172
FRAKTALE WOKÓA NAS I KILKA SAÓW O CHAOSIE
Powyżej zamieszczamy kilka innych przykładów takiego samopodobieństwa. Na
rysunku 3 przedstawione jest zdjęcie satelitarne wybrzeża. Przy każdym kolejnym
powiększeniu widzimy podobne fragmenty: małe zatoki, jakieś półwyspy. W każ-
dym przypadku linia brzegowa jest poszarpana.
Na rysunku 4 prezentujemy tzw. Punkt Zabriskiego wierzchołki gór w Parku
Narodowym Doliny Śmierci w Kalifornii jako przykład fraktalnego modelu terenu.
Bardzo dobrą ilustracją fraktala są kalafiory i brokuły, w szczególności brokuły
włoskie (Romanesco broccoli, patrz rysunek 5).
Rys. 5. Brokuły włoskie
Rys. 6. Spirala Fibonacciego (logarytmiczna) na brokule włoskim. Jest to tzw. Złota spirala. Współczynnik b jest
złotą liczbą
173
Ireneusz WINNICKI
Budowa poszczególnych różyczek brokułu włoskiego wykazuje duże podobień-
stwo do złotej spirali Fibonacciego, szczególnego przypadku spirali logarytmicznej.
Rozpoznajemy ją na rysunku 6.
Cechą wspólną fraktali wymienionych powyżej jest przybliżona metoda wyzna-
czania ich wymiaru. Polega ona na zliczaniu kwadratów bądz sześcianów obejmują-
cych swoją powierzchnią lub objętością wybrane fragmentu zbiorów. W ten sposób
określa się fraktalny wymiar linii brzegowej, chmur, opadów. Znamy metodę cyrklo-
wą (podziałkową), pudełkową (kostkową) i inne.
Przejdziemy teraz do bardziej złożonych zbiorów fraktalnych, budowanych nie
przez naturę, lecz człowieka.
2. PAATEK ŚNIEGU JAKO FRAKTAL I INNE CIEKAWE ZBIORY
Przykładów fraktali konstruowanych komputerowo na podstawie niezbyt zło-
żonych algorytmów matematycznych jest nieskończenie wiele. Jednym z nich jest
krzywa Kocha geometryczne przybliżenie 1/3 płatka śniegu. Krzywa Kocha jest
przypadkiem funkcji ciągłej zmiennej rzeczywistej, nieróżniczkowalnej w każdym
punkcie, tzw. funkcji Weierstrassa.
Długość L krzywej Kocha jest
nieskończona (rys. 9):
(1)
Płatek śniegu jest złożeniem
trzech krzywych Kocha. Jego ob-
wód również ma długość nieskoń-
czoną, pomimo tego, że te trzy
krzywe ograniczają obszar o skoń-
czonym polu3 P (rys. 8):
(2)
Krzywa ta nie zawiera żadnych
odcinków w każdym swoim
Rys. 7. Określenie długości krzywej Kocha
3
Wzór ogólny ma postać , gdzie a długość inicjatora.
174
FRAKTALE WOKÓA NAS I KILKA SAÓW O CHAOSIE
punkcie ma zagięcie, a więc w żadnym nie ma stycznej. W efekcie nie jest
różniczkowalna.
Tak więc, wymiar fraktalny D krzywej Kocha jest większy, niż jego wymiar
s
topologiczny, który wynosi jeden, ale mniejszy niż jego wymiar euklidesowy wyno-
szący dwa. Skoro D krzywej Kocha jest większy niż dla linii, ale mniejszy niż dla
s
powierzchni, można w przybliżeniu powiedzieć, że krzywa Kocha to więcej niż linia,
ale nie całkiem powierzchnia. Jaki jest zatem jej wymiar? Odpowiedz:
(3)
Skąd taka dziwna wartość? Otóż, zgodnie z definicją wymiaru fraktalnego:
N = s Ds skąd (4)
gdzie: N liczba elementów powtarzających się, s skala podziału zbioru. A więc,
szukamy takiej skali, w której zbiór wyjściowy, czyli inicjator, powtarza się. Najlepiej
ograniczyć się do pierwszego kroku (patrz rys. 7). Inicjator został podzielony na trzy
elementy, czyli s = 3. Natomiast powieliliśmy go N = 4 razy. Stąd wynik (3). Analizując
kolejne etapy konstrukcji, widzimy, że zawsze fragment krzywej Kocha zawiera w sobie
4 (N = 4) kopie, każda długości 1/3 (s = 3) odcinka z poprzedniego kroku konstrukcji.
Widzimy, że rzeczywiście wymiar krzywej Kocha zawiera się w przedziale 1 < D < 2.
s
Rys. 8. Zależność pola powierzchni płatka Kocha od numeru iteracji
175
Ireneusz WINNICKI
Rys. 9. Zależność długości obwodu płatka Kocha od numeru iteracji
Wymiar fraktalny obiektu charakteryzuje stopień jego nieregularności złożo-
ność struktury oraz określa stopień wypełnienia dostępnej przestrzeni przez dany
obiekt. Wiemy, że wymiar fraktalny linii brzegowej Norwegii wynosi 1.52, Wielkiej
Brytanii 1.36, a granic Polski tylko 1.14.
Wymiar fraktalny jest z reguły dużo wyższy niż wymiar topologiczny obiektu iwy-
rażony jest najczęściej liczbą ułamkową. Chociaż znany jest obiekt, którego wymiar
fraktalny jest liczbą całkowitą, równą 2. Jest to piramida (gąbka) Sierpińskiego.
Przejdzmy do kolejnego przykładu. Pamiętamy z wstępu, że wymiar topologicz-
ny punktu jest równy zero. Takim fraktalem punktowym jest graniczna postać zbioru
Cantora. Konstrukcja zbioru Cantora jest bardzo prosta. Odcinek dzielimy na trzy
równe części i usuwamy środkową (rysunek 10). Postępujemy tak z każdym z pozo-
stałych dwóch, czterech itd. odcinków. Wraz z kolejnymi krokami liczba odcinków
rośnie, a długość każdego dąży do zera. W efekcie długość zbioru Cantora jest równa
zero. Otrzymaliśmy bowiem ciąg geometryczny, którego suma jest równa:
(5)
176
FRAKTALE WOKÓA NAS I KILKA SAÓW O CHAOSIE
Rys. 10. Zbiór Cantora
Jednak wymiar fraktalny zbioru Cantora jest różny od zera. Na podstawie pierw-
szego kroku jego konstrukcji widzimy, że liczba elementów powtarzających się
N = 2, a odcinek wyjściowy podzieliliśmy na 3 mniejsze. Stąd s = 3. Zatem
(6)
Rys. 11. Dywan Sierpińskiego. Jego pole powierzchni jest równe 0 [11]
Rys. 12. Kostka Mengera [12]
Zbiór Cantora jest zbiorem wyjściowym do konstrukcji innych fraktali: dywanu
Sierpińskiego rysunek 11, czy też kostki (gąbki) Mengera
rysunek 12.
177
Ireneusz WINNICKI
Rys. 13. Trójkąt Sierpińskiego. Wymiar fraktalny [10]
3. CHAOS DETERMINISTYCZNY W MATEMATYCE I FIZYCE
KILKA PRZYKAADÓW
Chaos deterministyczny to własność równań lub układów równań, polegająca
na dużej wrażliwości rozwiązań na dowolnie małe zaburzenie parametrów. Dotyczy
to zwykle nieliniowych równań różniczkowych i różnicowych, opisujących układy
dynamiczne (definicja na podstawie: Wikipedia.org). Jeżeli równania opisują zmiany
układu w czasie, to niewielkie zaburzenie warunków początkowych powoduje rosną-
ce wykładniczo z czasem zmiany w zachowaniu układu dynamicznego. Zagadnienie
to często jest łączone ze stabilnością układów oraz z definicją poprawnego sformu-
łowania zagadnienia granicznego. Co to znaczy duża wrażliwość na dowolnie małe
zaburzenie parametrów? Otóż, mamy układ równań liniowych [11]:
Oraz ten sam układ z minimalnie zmienioną prawą stroną b:
Otrzymaliśmy dwie pary rozwiązań, zupełnie innych. I chociaż powyższe przy-
kłady dotyczą w ogólności uwarunkowania macierzy, to bardzo dobrze oddają istotę
omawianego zjawiska. Małe zmiany w warunkach początkowych (w tym przypadku
w prawych stronach) wywołały bardzo duże zmiany w rozwiązaniu układu.
Inny przykład. Poddamy iteracyjnemu przekształceniu proste równanie kwadra-
towe, znane w literaturze jako funkcja logistyczna:
pi+1 = pi + r " pi " (1 pi), p0 = 0.01, r = 3.0 (7)
178
FRAKTALE WOKÓA NAS I KILKA SAÓW O CHAOSIE
W Tabeli 1 zamieszczono kolejne wartości pi+1 (i = 0,1,...) tego przekształcenia
wyznaczone na dwóch kalkulatorach osobistych (za [8]).
Na stronie internetowej [23] zagadnienie to jest rozszerzone o arkusz kalkulacyj-
ny Excel oraz trzeci kalkulator.
Nie należy się zatem dziwić, że rozwiązując to samo (nawet bardzo proste) zada-
nie na różnych kalkulatorach, czasami otrzymujemy różne wyniki. Przy rozwiązywa-
niu zagadnień bardziej złożonych posługujemy się komputerami. Jak się okazuje one
też generują błędy zaokrąglania.
W tabeli 2 zamieszczono rozwiązanie tego samego problemu z wykorzystaniem
3 kompilatorów: Matlab, C++ oraz Compaq Visual Fortran.
Tab. 1. Obliczenia rekurencyjne na dwóch kalkulatorach (patrz [8], s.84)
Iteracja CASIO fx-7000G HP 28S
1 0.0397 0.0397
2 0.15407173 0.15407173
3 0.5450726260 0.545072626044
4 1.288978001 1.28897800119
5 0.1715191421 0.171519142100
6 0.5978201201 0.597820120080
10 0.7229143012 0.722914301711
15 1.270261775 1.27026178116
20 0.5965292447 0.596528770927
25 1.315587846 1.31558435183
30 0.3742092321 0.374647695060
50 0.0036616295 0.225758993390
Tab. 2. Obliczenia rekurencyjne dla p = 0.01, r =3.0: ten sam komputer, różne kompilatory (obliczenia własne)
Iteracja Matlab C++ CVFortran
1 0.0397 0.0397 0.039699999119
2 0.15407173 0.15407173 0.154071726687
3 0.5450726260444213 0.5450726260444213 0.545072615855
4 1.2889780011888006 1.2889780011888006 1.288977993755
5 0.1715191421091756 0.1715191421091756 0.171519169865
10 0.722914301179573 0.7229143011795721 0.722912979476
50 1.31399674660676 1.3143395878296971 0.790536917691
55 0.581591926507394 0.5361217643525467 0.030301775607
57 0.085438156362504 0.1966620808234614
60 1.05273968653737 0.0001875776026813
100 0.393788595636378 0.9050692605962565
179
Ireneusz WINNICKI
Rozwiązania te przedstawiają tzw. przebieg nieuporządkowany. Przebiegi stabilny
i niestabilny prezentują rysunki 14 i 15 opracowane na podstawie danych z tabeli 3.
Tab. 3. Obliczenia rekurencyjne dla p=0.01, r=2.0 i r=3.02 ten sam komputer, różne kompi-latory obliczenia
własne
Iteracja r = 2.0 r = 3.02
�! Matlab CVFortran Matlab CVFortran
1 0.029800000000 0.029799999338 0.039898000000 0.039897998926
10 0.908077060698 0.908077065063 0.479532933630 0.479536779228
46 0.950091385236 0.950091385917 1.073999017080 1.337735917606
50 0.951929397831 0.951929398440 0.931471083910 -2.600728081154
53 1.042764334448 1.042764333979 1.333682614730 ą"
54 0.953578088951 0.953578089499 -0.010298025616
75 1.036922272850 1.036922272553 Przebieg niestabilny Przebieg niestabilny
90 0.963379653811 0.963379654080
100 0.965162892534 0.965162892766
120 0.968066877593 0.968066877772
130 0.969271347780 0.969271347940
140 0.970349435408 0.970349435551
150 0.971321800385 0.971321800514
155 1.026711612425 1.026711612315
160 0.972204662171 0.972204662289
1000 0.988769045891 0.988769045899
Rys. 14. Przebieg stabilny dla p = 0.01 i r = 2.0 (Matlab, Compaq Visual Fortran) obliczenia własne
180
FRAKTALE WOKÓA NAS I KILKA SAÓW O CHAOSIE
Rys. 15. Przebieg niestabilny dla p = 0.01 i r = 3.02 (Matlab) obliczenia własne
Zauważmy, że równania
pi+1 = pi + r " pi " (1 pi) (8)
i
pi+1 = (1 + r) pi r " pi2 (9)
z matematycznego punktu widzenia są równoważne. Ale czy na pewno? Poniżej
(tabela 4) przytaczamy ciąg kolejnych wartości iteracyjnych pi+1 wyznaczonych
zgodnie z (8) i (9):
Tab. 4. Funkcja logistyczna. Obliczenia własne wykonane na platformie Compaq Visual Fortran
Iteracja pi+1 = pi + r " pi " (1 pi) pi+1 = (1 + r) pi r " pi2
1 0.039699999119 0.039699999119
2 0.154071726687 0.154071726687
10 0.722912979476 0.722912979476
14 0.521649906617 0.521649906616
20 0.597880187132 0.597880187171
27 0.141718403381 0.141718400296
35 0.048581975466 0.048581975466
45 1.199809837084 1.200596470286
58 1.167729362478 0.031189917534
Okazuje się, że szybciej lub wolniej, niezależnie od precyzji obliczeń, języka
programowania oraz typu maszyny obliczeniowej pojawiają się różnice w tego typu
ciągach wartości. Wniosek jest prosty komputery też nie są wolne od chaosu.
181
Ireneusz WINNICKI
Jednym z pierwszych, który uświadomił sobie pod koniec lat 50-tych wagę chaosu
w układach deterministycznych był amerykański meteorolog i matematyk, Edward
Norton Lorenz (1917 2008). Na przykładzie matematycznych modeli używanych
w długoterminowym prognozowaniu pogody Lorenz uzasadnił zjawisko niemożno-
ści przewidywania zachowania się układów deterministycznych. Dzisiaj wiemy, że
w czasach współczesnych nie będziemy dysponować wiarygodną prognozą pogody
na dłużej niż 72 godziny. Dlatego tak ważny jest rozwijający się coraz prężniej dział
prognoz pogody wykorzystujący dane historyczne. Szczególnie dużo się o tym mó-
wiło podczas zimy 2009/2010.
Lorenz analizował układ 12
równań różniczkowych zwyczaj-
nych. Prowadził obliczenia na
liczbach z dokładnością do 6 miej-
sca po przecinku (0.506127) i ten
sam model uruchamiał następnie
z tymi samymi danymi zapisany-
mi z dokładnością do 3 miejsca po
przecinku (0.506). Otrzymywał
zupełnie inne wyniki. Ta niewiel-
ka różnica 0.000127 w czasie sy-
mulacji pogody na dwa miesiące
stała się tak wielka jak same dane
Rys. 16. Dziwny atraktor Lorenza jest fraktalem
początkowe. Okazało się, że jeżeli
sama atmosfera zachowuje się w podobny sposób, to nie jesteśmy w stanie przewi-
dzieć pogody na najbliższe dwa miesiące. Te małe różnice powiększają się do znacz-
nych wartości (patrz [8], [11], [23]).
Poniżej przedstawiamy układ równań dynamiki atmosfery w przybliżeniu baro-
tropowym, często utożsamiany z modelem płytkiej wody:
(10)
182
FRAKTALE WOKÓA NAS I KILKA SAÓW O CHAOSIE
Pomimo tego, że układ (10) jest jednym z najprostszych opisów dynamiki atmos-
fery, to i tak przy dostatecznie długich obliczeniach wyniki końcowe niewiele mają
wspólnego z rzeczywistością.
Wróćmy do analizy Lorenza. Na rysunku 16 przedstawiamy dziwny atraktor, na-
zwany jego nazwiskiem, w postaci skrzydeł motyla.
Chcąc powiedzieć dokąd podą-
ży punkt początkowy A (rysunek
17) po długim czasie, musimy go
określić z nieskończoną dokład-
nością podając całkowity rozkład
dziesiętny, wszystkie cyfry aż do
nieskończoności! Z analizy rysun-
ku 17 wynika, że nawet nie wiemy
na którą orbitę skieruje się punkt
A już po kilku pierwszych itera-
cjach. Pamiętamy, że komputery
mogą prowadzić obliczenia jedy-
nie do określonej liczby miejsc
Rys. 17. Atraktor Lorenza. Pierwsze iteracje
dziesiętnych ([8], [11]).
Jeżeli posługiwaliśmy się zupełnie poprawnym modelem pogody, to nie może-
my przy jego pomocy przygotowywać prognoz na dłuższy czas. Zjawisko to nosi
nazwę
CZUAEJ ZALEŻNOŚCI OD WARUNKÓW POCZTKOWYCH
i jest jedną z podstawowych własności chaosu deterministycznego.
Problem ten jest szczegółowo opisany przez samego Lorenza (patrz [2]). Ze
względu na wagę poruszanego zagadnienia na wielu stronach internetowych można
znalezć współczesne analizy osiągnięć Lorenza oraz prace dotyczące teorii chaosu.
Skoro tak jest, to sławne pytanie Edwarda Lorenza postawione w 1972 roku:
Can the flap of the butterfly wing stir up a tornado in Texas?
lub jego inna obiegowa wersja:
Does the flap of the butterfly s wings in Brazil set off a tornado in Texas?
pozostaje stale aktualne, chociaż odpowiedz jest znana praktycznie NIE, w teo-
rii TAK.
183
Ireneusz WINNICKI
Literatura
1. Kudrewicz J.: Fraktale i chaos. WNT, Warszawa 2004
2. Lorenz E. N., 1963: Deterministic nonperiodic flow. Journal of Atmospheric Sciences, Vol. 20:
str. 130 141
3. Lovejoy S., Marsan D., Schertzer D., 1996: Causal space-time multifractal processes: Predictability
and forecasting of rain fields. Journal of Geophysical Research, vol. 101, D21.
4. Lovejoy, S., Schertzer D., 1995: Multifractals and Rain. New Uncertainty Concepts in Hydrology
and Hydrological Modelling, Ed. A. W. Kundzewicz, 62-103, Cambridge Press.
5. Lovejoy S., Schertzer D., Tsonis A.A.: Functional Box-Counting and Multiple Elliptical
Dimensions in Rain., Science, 1987: Vol. 235. no. 4792, pp. 1036 1038.
6. Mandelbrot B. B.: The Fractal Geometry of Nature., W. H. Freeman and Co., New York 1982.
7. Ott E.: Chaos w układach dynamicznych., WNT, Warszawa 1997
8. Peitgen H. O., Jurgens H., Saupe D.: Granice chaosu. Fraktale. Cz. 1, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 1995
9. Peitgen H. O., Jurgens H., Saupe D.: Granice chaosu. Fraktale. Cz. 2, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa 1996
10. Schuster H. G.: Chaos deterministyczny. Wprowadzenie., Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 1993
11. Stewart I.: Czy Bóg gra w kości. Nowa matematyka chaosu., Wydawnictwo Naukowe PWN,
Warszawa 2001.
12. Strang G. W.: Linear Algebra and its Application., Academic Press, New York 1976.
13. http://en.wikipedia.org/wiki/Sierpinski_triangle#Analogues_in_higher_dimensions
14. http://mathworld.wolfram.com/SierpinskiCarpet.html
15. http://en.wikipedia.org/wiki/Universal_curve
16. http://www.mini.pw.edu.pl/MiNIwyklady/index.html
17. http://www.mini.pw.edu.pl/MiNIwyklady/minkowski/index.html
18. http://www.mini.pw.edu.pl/MiNIwyklady/fraktale/Platek/platek.html
19. http://www.portalwiedzy.pan.pl/images/stories/pliki/publikacje/acad_wer_full/03_06/16-18_
macek.pdf
20. http://www-users.mat.uni.torun.pl/~philip/festiwal.pdf
21. http://tages.fm.interia.pl/fraktale.html
22. http://projekt-fraktale.republika.pl/wymiary.htm
23. http://berith.webpark.pl/stro/nauk/nau1.html
184

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
kilka słów o cynku
Kulturystyka Sterydy kilka słów refleksji
opis programu czyste powietrze wokol nas
Kilka słów o nerwicy języka
chemia kl pp chemia wokol nas

więcej podobnych podstron