Foster Alan Dean - Przeklęci Tom 03 - Wojenne Łupy - Rozdział 06
Moduł regionalnego dowodzenia był w czterech piątych zanurzony w ciemnych
wodach delty. Gdy pojazd zbliżył się do niego i zaczął zwalniać, reagujące na
zaprogramowane kształty, żądło uderzeniowe Krygolitów weszło na zbieżny kurs.
Wirtualne projektory pojazdu włączyły się, by zmylić zbliżającą się rakietę,
starając się otumanić jej sensory. Pojazd zmienił swój elektroniczny wizerunek
w kształt dużego, nisko lecącego ptaka morskiego, jakich pełno w tej części
Chemadii. Biobitowe rzutniki dobrze wykonały swoje zadanie. Układ rozpoznawczy
rakiety musiał ponownie przeanalizować dane, żeby niepotrzebnie nie atakować
nieszkodliwego okazu lokalnej fauny zamiast wroga.
Czujniki szybko rozszyfrowały kamuflaż, ale opóźnienie umożliwiło aktywację
systemów obronnych pojazdu, ich wycelowanie i odpalenie. Chmura poddźwiekowych
soczewkowatych pocisków została wystrzelona w stronę napastnika. Rakieta
starała się je wyminąć, ale jeden mały pocisk uderzył koło silnika i
samowystarczalna broń zmuszona została do odwrotu, odlatując chwiejnie w głąb
lądu w kierunku delty.
Następnego ataku nie było. Pojazd bezpiecznie dotarł do celu. Zatrzymał się w
jednym z podwodnych stanowisk, w brzusznej części modułu bez żadnych
przeszkód. Ziemianie z aparatami do oddychania pod wodą asystowali przy
cumowaniu, a jeden, a właściwie jedna z nich, oderwała się od swojej pracy by
popatrzeć w górę i pomachać do pilota pojazdu, który uśmiechnął się przez
przedni iluminator.
Załoga złożona z Leparów mogłaby wykonać tę pracę lepiej i szybciej, pomyślał
Nevan opuszczając pokład, ale podobnie jak
wielu członków Gromady, żaden Lepar nie potrafił efektywnie funkcjonować w
pobliżu działań wojennych. Spośród wszystkich gatunków stanowiących Gromadę
jedynie tępe gady i Ziemianie mogli swobodnie wykonywać podwodne prace. I choć
ta umiejętność świadczyła o ludzkiej zdolności przystosowywania się do
rozmaitych warunków, jednocześnie łączyła ich z powolnie myślącymi i
poruszającymi się Leparami.
Nevan był jednym z najbardziej cenionych Planistów na Chemadii. Umiał wymyślać
takie warianty ofensywy, które kosztowały najmniej strat w personelu i
sprzęcie. Gdy żołnierze wiedzieli, że brał osobisty udział w planowaniu bitew,
które mieli realizować, czuli się znacznie pewniej.
Strategią kierowano z zatłoczonej sali znajdującej się w centrum pływającego,
mobilnego stanowiska dowodzenia. Podczas gdy specjalne stabilizatory
zapewniały mu równowagę, moduł ten mógł zmieniać swoje położenie w zatoce,
reagując na zmieniające się warunki. Nie mógł latać jak samolot, czy
szybowiec, ani całkowicie się zanurzać, nie osiągał również dużej prędkości,
ale też nie był uwiązany w jednym miejscu i przez to narażony na łatwe
wykrycie i zniszczenie przez wroga.
Słodka woda z delty rzeki mieszała się ze słoną masą oceanu, tworząc
środowisko bogate w chemadiiańską faunę. Byłby to raj dla chciwego wiedzy
zoologa, gdyby powietrze i woda nie były tak nafaszerowane bronią siejącą
destrukcję, uporczywie poszukującą celu, który można zniszczyć. Delta była od
kilku miesięcy arena rzadkich, choć zaciekłych walk, w których żadna ze stron
nie potrafiła zapewnić sobie zwycięstwa w tym strategicznym punkcie.
Nevan wiedział, że lokalne siły bojowe zawierały większą niż zwykle liczbę
Ziemian. Powodem była awersja Massudów do wody. W delcie było wyjątkowo mało
stałych, suchych terenów, o które można by toczyć zmagania i dlatego większość
walk musieli prowadzić Ziemianie.
Dawało im to też przewagę nad, równie obawiającymi się wody, Krygolitami,
którzy nadrabiali ten mankament liczebnością i nieustannym patrolowaniem z
powietrza. Gdyby tylko Leparowie brali większy udział, zadumał się Nevan...
ale była to absurdalna myśl. Leparowie nie mieliby dość rozumu, by posługiwać
się skomplikowaną bronią, nie wspominając nawet o braku skłonności ku temu.
Walkę o uzyskanie kontroli nad ważnym obszarem delty pozostawiono Ziemianom.
Żołnierze poruszający się po tym wodnistym terenie mogli liczyć na dobrą
osłonę drzew i krzewów, ale cokolwiek większego, jak pływająca bateria
artylerii, od razu dostrzegano i niszczono. Dowództwo Gromady stało przed
koniecznością zdobycia i zabezpieczenia sporego terytorium jedynie przy użyciu
lekkiej broni. Był to problem, którego do tej pory nie potrafili rozwiązać.
Choć przydzieleni do tego rejonu Massudzi mieli opory przed udziałem w samej
walce na grząskim obszarze ujścia rzeki, można było obsadzić nimi moduł, co
uwalniało dodatkowy kontyngent Ziemian zdolnych do walki. Nevan dyskutował o
strategii z Człowiekiem i z czterema Massudami, gdy pierwsza eksplozja
wstrząsnęła pokład pod ich stopami.
Jeden z Massudów zareagował charakterystycznym tikiem wąsów i jednoczesnym
komentarzem, dobiegającym z jego translatora:
- Inteligentna rakieta dalekiego zasięgu. Rozpoznaję po wibracjach. Nie
powinna się przedrzeć przez naszą obronę.
Jakby dla potwierdzenia, po pierwszym wybuchu nastąpiło jednoczesne włączenie
rozmaitych alarmów. Światła zamrugały niepewnie. Jakiś podoficer wpadł do
sali:
- Zaatakowano nas! - krzyknął w wibrującym, massudzkim języku.
- Opanuj się! - Pułkownik polowy dowodzący modułem była starą, zasuszoną
Massudką, która widziała już niejedno. Ostro spojrzała na ekran, zainstalowany
na wschodniej ścianie.
- Nie widzę śladów wrogich ślizgaczy, ani jednostek pływających w naszym
otoczeniu. - Moduł znów się zatrząsł. - Wyjaśnij swój meldunek.
Podoficera nie trzeba było do tego zachęcać.
- Wiem, że to się wydaje niemożliwe, czcigodna pani pułkownik, ale Krygolici
atakują bez użycia transportu powietrznego... spod wody.
- To niemożliwe! - stwierdził inny Massud. W tym momencie zgasły światła.
Ekrany i świecące pokrycia ścian, które miały własne zasilanie zamrugały i
ożyły, przywracając oświetlenie wnętrza. Szybkie sprawdzenie reszty modułu
potwierdziło słuszność pozornie nieprawdopodobnego raportu. Krygolici
rzeczywiście przeprowadzali bezprecedensowy atak podwodny. Teraz wiadomo było
w jaki sposób udało się im dotrzeć tak blisko modułu, nie narażając się na
wczesne
wykrycie. Systemy obronne modułu stworzone były do wyłapywania zbliżających
się pojazdów, albo pocisków z własnym napędem, a nie do zwalczania
pojedynczych osobników, bezgłośnie nacierających pod powierzchnią wody.
Biegnąc z centrum dowodzenia Nevan zastanawiał się nad śmiałością tego
posunięcia. Krygolici tak samo bardzo bali się zanurzenia pod wodę, jak inne
rozumne rasy po obu stronach konfliktu, a jednak tę grupę, jakoś nakłoniono,
by pokonała strach.
Czujniki dostarczyły obraz, ukazujący krygolickich żołnierzy zbliżających się
dzięki małym, niezależnym aparatom do oddychania, przymocowanym do piersi i
pleców. Maski osłaniające twarze pozwalały im widzieć pod wodą. Ponieważ tak
jak Massudzi czy Hivistahmi nie umieli pływać, każdy z nich zaopatrzony był w
małą jednostkę napędową, przymocowaną do tylnych kończyn. Przednie dzierżyły
broń, a trzecia para zwisała swobodnie.
Ampliturowie, zastanowił się Nevan, musieli bardzo długo i ciężko pracować nad
tą szczególną grupą uderzeniową, aby była zdolna do ataku tak sprzecznego z
ich naturą. By pokonać głęboko zakorzeniony strach Krygolitów, niezbędne były
wielokrotne sesje sugestii. Jakikolwiek będzie rezultat bitwy, tak radykalne
zmiany naturalnych zachowań spowodują niewątpliwie ciężkie uszkodzenia
psychiki u tych, co przeżyją. Ale to nie zmartwi Ampliturów, pomyślał ponuro.
"Cel uświęca środki."
Przemykając do przodu pojedynczo, zamiast w zwartej masie, udało się im tak
długo oszukiwać systemy ostrzegawcze modułu, że znaleźli się w pozycji
umożliwiającej bezpośredni atak. Wystraszeni obrońcy pośpiesznie próbowali
zorganizować opór, by powstrzymać ofensywę, która nie miała prawa się
wydarzyć.
Podczas, gdy część Krygolitów zajęła się stabilizatorami i układami
napędowymi, inni zaatakowali od spodu gniazda broni zamontowanej na
powierzchni. Następne grupy wtargnęły do środka przez bramy doków i włazy
naprawcze, tuż powyżej linii wodnej. Porzucając po drodze aparaty tlenowe,
zaroili się na korytarzach modułu.
Unikając ognia nieprzyjaciela i używając osobistej broni, Nevan wycofywał się.
Krygolici obeznani ze sztuką inżynierską Hivistahmów skoncentrowali swoje
wysiłki na zdobyciu ośrodków łączności i central kierowania ogniem. Chwilowo
dało to Nevanowi i kilku jego towarzyszom pole do manewru. Gdy tylko łączność
i środki ogniowe bazy zostaną opanowane, wróg rozpocznie systematyczne
przeszukiwanie pozostałych sal.
Broniący się Massudzi i Ziemianie walczyli zażarcie, ale nie mieli się gdzie
wycofać, a wąskie korytarze nie pozwalały na jakiekolwiek zorganizowane akcje.
Zablokowanie wewnętrznej komunikacji uniemożliwiało użycie dwóch dużych
pojazdów zacumowanych w dokach do przeglądu. Ponadto większość sił zbrojnych
modułu walczyła w górze delty, próbując wyprzeć Krygolitów w głąb lądu. Wróg
był nie tylko o krok od zdobycia pływającej bazy. Gdyby mu się to udało,
odciąłby oddziały biorące udział w akcji w górze rzeki.
Załogę modułu zaskoczono kompletnie nieprzygotowaną. Uważano dotąd, że skoro
wróg nigdy przedtem nie atakował pod wodą, tę opcję można spokojnie
zignorować. Może Ampliturowie wpadli na ten pomysł dzięki Ziemianom, którzy
przeprowadzali wiele podobnych ataków na ich instalacje?
Wybuchy i przygasanie świateł powtarzały się coraz częściej w miarę, jak
Krygolici posuwali się do przodu. W pośpiesznie organizowanych stanowiskach
obronnych, grupy Massudów i Ziemian próbowały stawiać opór. Jednakże wnętrze
bazy nie zostało skonstruowane z myślą o walkach zbrojnych i jeden po drugim
obrońcy ginęli, lub byli obezwładniani.
Jeszcze jeden członek Kadry pełnił służbę w pływającej bazie. Sierżant Conner
wybiegł zza zakrętu korytarza, rozpryskując słoną wodę, która wtargnęła do
środka przez pęknięcie zewnętrznej ściany modułu i zatrzymał się koło Nevana. Z
rozcięcia na czole spływała krew, co zmuszało go do ciągłego mrugania.
Oddychał ciężko.
- Cieszę się, że pana spotkałem! - Choć wszyscy członkowie Kadry byli ze sobą
po imieniu, należało zachować pozory na wypadek, gdyby inni patrzyli, lub
słuchali. Nie wyszłoby na dobre dyscyplinie, gdyby w kryzysowej sytuacji
podwładny zwracał się do dowódcy w poufały sposób.
- Przegrywamy.
Nevan zajrzał za załom korytarza i wycofał się. Droga przed nimi była ciągle
opustoszała.
- Co się mówi na temat wsparcia?
- Same niecenzuralne rzeczy. Małe prawdopodobieństwo. Robale zbyt szybko
opanowały łączność. Kilku z nas wysłało do jednostek polowych krótkie
sprawozdania, ale chyba, zasięg nadajników jest zbyt mały, by dotrzeć do
naszych ludzi w górze rzeki. A nawet gdyby SOS dotarło, oddziały nie zdążą
wrócić tu na czas. - Sierżant zamilkł, sapiąc. - Słucham propozycji.
Nevan zastanowił się.
- Jeśli opanowali elektronikę, teraz zabiorą się za mechanikę. Chodźmy w
przeciwnym kierunku.
W pewnej chwili o mało nie wpadli na parę Krygolitów prześlizgujących się
korytarzem. Mleczne oczy spojrzały w ich własne, po czym nastąpiła chaotyczna
wymiana przekleństw i ognia. Nevan rzucił się na podłogę i przetoczył po niej
usiłując uniknąć neuronowych promieni, podążających za jego kręgosłupem. Jeden
z nich trafił dość blisko i prawa stopa momentalnie zdrętwiała.
Jego broń była mniej delikatna. Głowa Krygolity w zetknięciu z miniaturowym
pociskiem rozrywającym rozprysła się na kawałki. Drugi insektoid użył
karabinu, który wyrwał kawałek ciała z ramienia sierżanta. Ogniowa odpowiedź
Connera przecięła napastnika na pół.
Nie zważając na ścierpniętą stopę, Nevan zdołał się podnieść i obejrzał ranę
towarzysza. Była paskudna, ale powierzchowna. Podjęli swoją desperacką
odyseję.
Było jasne, że Krygolici całkowicie opanowali bazę i szansę, by ich wyprzeć
były nikłe. Ich bezprecedensowy atak zakończył się zwycięstwem. Bez wsparcia,
czy odsieczy (stojącej co najmniej pod znakiem zapytania), nie było żadnych
szans na zorganizowanie kontrataku.
- Tędy. - Conner prowadził go w stronę stanowisk łodzi ratunkowych. Korytarz
prowadzący tam był całkowicie opuszczony i sprawiał przygnębiające wrażenie.
Łodzie ratunkowe miały służyć do ucieczki w wypadku, gdyby obszar delty
nawiedzony został przez ciężki sztorm. Pojazdy te nie były opancerzone ani
uzbrojone, ale Straat-ien ani Conner nie zastanawiali się nad tym. W danej
chwili stanowiły jedyną może szansę ucieczki.
Niestety na tą samą myśl wpadli też Krygolici, których pół tuzina zebrało się
koło wejścia do komory łodzi. Wyglądało na to, że dopiero przed chwilą tu
przybyli. Kilku właśnie zdejmowało pękate aparaty do podwodnego oddychania. Za
zaimprowizowaną barykadą ze zwalonych na kupę mebli i różnego ekwipunku,
pozostali próbowali dostosować dużą i groźnie wyglądającą broń do działania na
bliską odległość.
- Ktokolwiek planował ten atak, wiedział co robi - pomyślał Nevan z zawodem.
Przykucnęli za ostatnim zakrętem korytarza.
- Myślę, że nas nie zauważyli - szepnął. - Zbyt są zajęci przygotowaniem
stanowisk. Wydaje mi się, że widziałem pięciu.
- Sześciu. - Connerowi ciągle krwawiło ramię, za to rozcięcie na czole ładnie
przyschło. - Może więcej, ale nie sądzę.
Nevan zgadywał, że pokryty bliznami sierżant ma około dwudziestu pięciu lat i
jest doświadczonym, zahartowanym żołnierzem.
- Jeśli będziemy czekać, aż ustawią tę wielką armatę na ogień automatyczny,
nigdy przez nich nie przejdziemy.
- Jest ich zbyt wielu, żeby popełnić jakieś głupstwo, - Stwierdził Nevan,
przyglądając się swemu kompanowi. - Umiesz sugerować. - To nie było pytanie.
Conner spojrzał na niego niepewnie.
- Robiłem to tylko kilka razy. Za każdym razem dotyczyło to pojedynczego
obcego, koło którego stałem. Nigdy wroga i nigdy w takiej ilości.
- Najwyższy czas, żebyś spróbował. - Nevan zdjął palec ze spustu swojego
pistoletu. - Chcę, żebyś udawał krygolickiego oficera, Wysokiego Unifera.
Uwierz, że ty tu dowodzisz. Każemy im przeszukać następny korytarz. Przekażemy
im rozkaz w takiej formie, że nie ośmielą się go zakwestionować.
Conner najwyraźniej miał wątpliwości. Tymczasem młody sierżant musiał odegrać
swoją rolę. Nie było szans, żeby Nevan mógł sam zasugerować sześciu
Krygolitów, na dodatek z powodzeniem, od którego zależało ich życie. Jeśli
żołnierze osiągną jedynie stan niepewności, zamiast natychmiastowego
przekonania o konieczności wykonania rozkazu - otworzą ogień. Tak byli
wyszkoleni.
Mieli tylko jedną okazję, by zrobić to dobrze.
- Nie używaj swojego translatora. Nawet nie otwieraj ust. Tylko myśl o
sugestii. Jesteś krygolickim Uniferem, wydającym rozkaz żołnierzom w polu.
Muszą cię usłuchać.
Wstali. Gdy Conner skinął głową, Straat-ien wyszedł zza zakrętu korytarza i
zuchwale popatrzył przed siebie. Tylko raz mieli możliwość spojrzeć na
żołnierzy wroga. Wystarczyło to, by ich zapamiętać.
Dwóch Krygolitów natychmiast podniosło wzrok. Nevan odwzajemnił spojrzenie,
czując jak pot spływa mu po żebrach. Wciąż powtarzał rozkaz w myśli, a mięśnie
napięły mu się z wysiłku. Conner stanął obok niego, intensywnie patrząc na
wprost.
Czwórka pozostałych czworonogów odsunęła się od potężnego działa i podeszła do
swoich braci. Minęła chwila. Ciężka chwila. Nagle insekty jednocześnie wyjęły
broń osobistą. Nevan słyszał, jak sierżant głośno wciągnął powietrze, ale nie
mógł poświęcić ani odro
biny energii by go upomnieć. Jego własna broń wisiała
bezużytecznie u boku.
Na szczęście Kiygolitów nie można było zaliczyć do geniuszy. Zwykle myśleli
oni i działali jako grupa. Jeśli jeden się podporządkował, pozostali skłaniali
się ku temu samemu. Wymachując bronią szóstka Krygolitów ruszyła wzdłuż
korytarza. Jeden przeszedł tak blisko Nevana, że aż nastąpił kontakt fizyczny.
Mała, czarna źrenica poruszała się nerwowo, stworzenie zawahało się, ale po
chwili chwiejnie rzuciło się w pościg za swoimi towarzyszami. Było wyraźnie
rozkojarzone, ale dopóki działało na bezpośredni rozkaz Wysokiego Unifera, nie
mogło sobie pozwolić na żadne wątpliwości.
Nevan wiedział, że to się rychło zmieni; gdy tylko osłabnie moc umysłowej
sugestii narzuconej przez niego i Connera. Gdy to się stanie, szóstka zwolni,
zamruga, popatrzy na siebie w poszukiwaniu wyjaśnienia. Wreszcie zrozumieją i
szybko wrócą na swoją poprzednią pozycję. Lepiej, żeby do tego czasu obaj
Ziemianie zniknęli.
Krygolici pośpiesznie przeszli do następnego korytarza. Rozkazano im odeprzeć
ewentualny kontratak. Bez trudu można było zauważyć, że żaden atak nie ma
miejsca i nawet nic go nie zapowiada, ale mimo to dokładnie badali otoczenie.
Stopniowo ich wysiłki słabły. Rozkaz to rozkaz, lecz żadne z nich nie mogło
sobie przypomnieć kiedy i jak go dostali. Nie pamiętali też nazwiska
dowodzącego Unifera, w imieniu którego rozkaz ten wydano. Dwaj przystanęli, by
skonfrontować wrażenia. Masowe wprowadzanie w błąd nie było czymś nieznanym w
sytuacjach bojowych. Czy ten rozkaz wydano, czy nie? Nadeszła pora, by zadać
kilka pytań.
Unikając groźnie pulsującej, ale nie skalibrowanej broni, Conner przeskoczył
przez improwizowaną barykadę i wpadł do przedziału łodzi ratunkowych.
Straat-ien był tuż za nim. Mijając niedokładnie działającą broń obaj mężczyźni
popatrzyli tęsknie na nią, na wąską lufę i na podłączony magazynek
wybuchowych, przebijających pancerz pocisków. Gdyby zostali przy niej przez
chwilę, były duże szansę, że rozpętaliby tu piekło... zanim by ich zabito.
Conner uruchomił zasilanie najbliższej rury zawierającej łódź. Wodoszczelne
drzwi odsunęły się na bok odsłaniając pojazd znacznie większy, niż
potrzebowali. Mógł pomieścić aż do czterdziestu Ziemian i Massudów.
Nevan zerknął za siebie, ale w korytarzu ujrzał jedynie dym i mgłę. Jeśli
znajdowali się tam inni, co przeżyli atak i jeszcze nie dali się
złapać, będą musieli sami znaleźć drogę do hangaru łodzi ratunkowych. Ważne
było, aby komuś udało się uciec, by mógł dowództwu zdać bezpośredni raport o
katastrofie.
Wdrapali się do pojazdu. Conner wślizgnął się na fotel pilota i włączył
konsolę. Gdy z tyłu zamknęła się wodoszczelna grodź, przed nimi otworzyły się
zewnętrzne wrota, ukazując kilku zaskoczonych Krygolitów niezgrabnie
przepływających obok. Ze swoimi pękatymi aparatami tlenowymi i z jednostkami
napędowymi wyglądali wyjątkowo mało hydrodynamicznie.
Ale to nie miało destruktywnego wpływu na ich działalność, przypomniał sobie
Nevan.
Jeden z płynących Krygolitów zdołał niezdarnie usunąć się z drogi. Jego
kompani mieli mniej szczęścia i gdy Conner dodał gazu, łódź rąbnęła w nich
obu. Gdy Nevan obejrzał się, zobaczył jak obaj gmerają przy swoich
uszkodzonych butlach tlenowych. Po chwili wszelkie ruchy ustały.
Conner pstryknął włącznikiem, który powinien doprowadzić ich do Bazy Atilla.
Łódź ratunkowa wynurzyła się na powierzchnię i pognała na południe. We
wstecznym wizjerze widać było dym i pojedyncze płomienie, unoszące się z
podobnego do wyspy modułu dowodzenia, przechwyconego przez wroga. Gdy systemy
obronne modułu zostały wyłączone, podpłynął do niego i przycumował krygolicki
transportowiec, z którego wyładowywały się świeże oddziały, nie skrępowane
żadnymi dodatkowymi aparatami oddechowymi. Bitwa była zakończona.
- Nie zbytnia pewność siebie, ale brak wyobraźni sprowadził na bazę to
nieszczęście - myślał zrozpaczony Nevan. Zgubne niedopatrzenie. Nieprzyjaciel
nigdy tak nie atakował. Niektóre długofalowe plany strategiczne będą musiały
być zmienione. Ziemnowodni Krygolici. Co nowego wymyślą teraz Ampliturowic?
Krok do tyłu, dwa kroki naprzód. Tak wygrywa się wojny - pomyślał.
To był zdecydowany krok w tył. Ściskając aż do bólu palców oparcie fotela, o
który się opierał, próbował uświadomić sobie liczbę martwych i umierających
Massudów i Ziemian, którzy pozostali uwięzieni w module, zamienionym w
olbrzymią, kulistą trumnę. Nic nie mógł na to poradzić, nic nie mógł dla nich
zrobić.
Odwrócił wzrok od wizjera. Conner próbował zwrócić na siebie uwagę.
- Widzę jakiś ruch na brzegu, Odległość jakieś sto metrów. - Łódź ratunkowa
trzymała się dla bezpieczeństwa blisko brzegu.
- Nie wygląda to na Krygolitów, ale mogę się mylić. Czujniki na pokładzie tej
łodzi nie są skonstruowane dla potrzeb walki i nie mają bojowej rozdzielczości.
Są bardzo prymitywne.
- To mogą być Ashregani. - Nevan usiadł koło niego, studiując odczyt
przyrządów.
- Możliwe. - Sierżant uniósł wzrok znad tablicy rozdzielczej. - Albo część
naszych własnych ludzi. Może któreś z tych naprędce wysyłanych wezwań o pomoc
dotarło do celu.
Nevan zdawał sobie sprawę, że jako wyższy oficer polowy miał obowiązek chronić
swoją osobę dla potrzeb przyszłej walki, nie wspominając o tym, że powinien
osobiście złożyć raport z tragedii, która rozegrała się u ujścia
Circassiańskiej delty. Szybko myślał. Łódź ratunkowa była pusta. Na szali były
tylko dwa życia, z których jedno należało do niego.
- Sprawdźmy to. Przeleć najszybciej jak możesz kursem wymijającym. Zbliż się
tylko na tyle, byśmy mogli rzucić okiem i od razu wiej ile mocy w tym pudle.
Do skanowania użyj wielotorowego częstotliwościomierza polowego.
To ostatnie nie było konieczne. Uzyskali optyczne potwierdzenie jeszcze zanim
jakiś głos wrzasnął na nich z głośnika konsoli. Conner trącił wyłącznik i łódź
zwolniła zbliżając się do zadrzewionej linii wybrzeża.
- Zidentyfikujcie swoją tożsamość - powiedział do mikrofonu.
- Kim wy do licha jesteście? Sami się do cholery zidentyfikujcie! Co się do
diabła dzieje w zatoce?
Nevan lekko się uśmiechnął, pochylając się do przodu.
- Tu pułkownik Nevan Straat-ien, Wydział Strategii i Planowania. Moduł Delta
został opanowany po podwodnym ataku wroga. Z tego co wiem, tylko mnie i
sierżantowi Connerowi udało się uciec.
- Ziemnowodni Krygolici? 2 kogo próbujecie robić sobie jaja?
- Nie wiem. Ale możesz mi powiedzieć. Na chwilę zapadła cisza, a gdy głos
ponownie się rozległ, był on tylko trochę spokojniejszy.
- Jestem porucznik Mogen, Drugi Affański Korpus Biodiv. Mocno skopaliśmy
robale po odwłoku w górze rzeki i właśnie wracaliśmy po uzupełnienia, gdy
usłyszeliśmy początek kanonady. Moi podwładni i ja naradziliśmy się i
zdecydowaliśmy, że okrężna droga będzie lepsza.
- I mieliście całkowitą rację. Nie żartowałem, mówiąc o ataku pływających
Krygolitów. Chciałbym, żeby to była nieprawda. Wygląda na to, że kałamamice
musiały ostatnio ciężko pracować nad umysłami, oraz sprzętem.
Conner, manewrując pomiędzy strzaskanymi kikutami drzew i błotnistymi muldami,
zbliżył łódź do grupy niespokojnych, zdezorientowanych żołnierzy, którzy
czekali w głębi lądu. Nevan przyglądał się im przez wizjer. Sześćdziesięcioro,
czy siedemdzicsięcioro uzbrojonych po zęby mężczyzn i kobiet, wszyscy pokryci
świeżym błotem i brudem, jakby dla uzupełnienia standartowego kamuflażu.
Towarzyszyło im około pięćdziesięciu Massudów, Zauważył, że kilku było
rannych. Ich pojazdy stały pod osłoną zwisających gałęzi, gotowe do dalszej
akcji.
Porucznik był krępym, mocno zbudowanym mężczyzną o ciemnej skórze i prostych,
czarnych włosach. Na prawym oku miał specjalny opatrunek, który pozwalał mu
rozróżniać kształty i zmiany w natężeniu światła, jednocześnie lecząc
uszkodzony organ. Za nim stała na "spocznij" massudzka podoficer. Odległa
eksplozja ponownie zwróciła uwagę wszystkich na zatoką.
- Ciągle nie mogę w to uwierzyć - mruknął podoficer.
- My też. A jednak to prawda.
- Co teraz zrobimy? - Porucznik wskazał na swoich oszołomionych ludzi i na
podwójny szereg dwuosobowych ślizgaczy, zaparkowanych pod drzewami w
najwyższym punkcie podmokłego terenu. Bojowe siodełka przymocowane były po obu
stronach jednostek napędowych pojazdów.
- Od szeregu dni toczymy walkę. Żaden z tych ślizgaczy nie ma dość mocy, by
dolecieć do Bazy Atilla, nawet gdyby wiozły tylko po jednej osobie.
Conner cierpliwie stał obok Nevana.
- Prawdopodobnie moglibyśmy zmieścić większość żołnierzy w łodzi ratunkowej.
Możemy przynajmniej ewakuować wszystkich rannych.
Nevan wiedział, że tak powinni zrobić. To było najbardziej rozsądne i
najbardziej sprzeczne z jego uczuciami. Sądząc po wyrazie twarzy porucznika,
czuł on podobnie, czemu dał wyraz, patrząc w stronę zatoki;
- Większość z nas ma tam przyjaciół i kolegów. Moglibyśmy spróbować im
pomóc.
- Atak przeprowadzony był znacznymi siłami - poinformował go Nevan. -
Krygolici ciągle dowożą tam nowe oddziały i uzbrojenie.
Zdał sobie sprawę, że najbliższa grupa żołnierzy, słuchając zachłannie,
wpatrywała się w niego z natężeniem.
- Coś jeszcze...? - Ton głosu porucznika był lodowato poprawny.
Nevan przytaknął z roztargnieniem.
- Pomyślałem sobie, że skoro jesteście tacy napaleni, moglibyśmy wślizgnąć się
do głównego koryta rzeki, korzystając z osłony dżungli i spróbować zaatakować
na płytkich wodach ich uzupełnienia, gdy będą koło nas przepływały.
- Proszę o wybaczenie, szanowny pułkowniku - powiedziała Massudka, stojąca za
porucznikiem - ale nasza jednostka nie jest wyposażona w aparaty tlenowe.
Porucznik obejrzał się na nią.
- My jesteśmy Ziemianami, Sholdid. Nie potrzebujemy żadnych aparatów.
- Zdaję sobie z tego sprawę, ale jeśli to, co pułkownik nam powiedział jest
prawdą, Krygolici ciągle utrzymują przewagę. Będą dysponowali pełnymi
możliwościami oddychania pod wodą w czasie każdej konfrontacji. Wiem, że
umiejętność wstrzymywania oddechu jest u każdego Ziemianina inna, ale jeśli
dobrze sobie przypominam, nie jest to długi czas.
- Insekty operują w obcym i przerażającym dla siebie środowisku - podkreślił
Nevan. - Podejrzewam, że funkcjonują wyłącznie dzięki ekstensywnemu
oddziaływaniu Ampliturów. Nie sądzę, żeby byli szkoleni, albo przygotowani do
angażowania się w jakąkolwiek podwodną walkę. Widziałem, jakich systemów
napędowych używają. Są bardzo toporne, prymitywne i nie umywają się do wysoce
rozwiniętych wytworów mazveckiej, czy korathskiej inżynierii, z którymi zwykle
stykamy się w podobnych sytuacjach. Mam przeczucie, że wszystkie środki,
jakimi dysponowali, zostały rzucone do tego jednego, próbnego ataku, by
przekonać się, czy to zadziała. Również ich środki ogniowe nie zostały
skonstruowane z myślą o podwodnych zmaganiach.
- Podobnie, jak nasze. - Wyraz twarzy Massudki był poważny.
- To prawda. - Porucznik obnażył zęby, co wywołało silniejszy niż zwykle tik
na jej twarzy. - Są rozmaite sposoby, by wykończyć przeciwnika pod wodą.
Wskazał na zgromadzonych wokół, niespokojnych ludzi, zwracając się z powrotem
do Straat-iena:
- Zgodnie z pańską sugestią, myślę, że jesteśmy napaleni.
Nevan zastanawiał się. Jeśli Krygolici przeprowadzą śmiały kontratak, lepiej
zrobi jeśli nie wróci do Bazy Atilla. Z drugiej zaś strony, jeśli udałoby się
ich zaskoczyć, zwłaszcza teraz, gdy bez wątpienia przekonani byli o swoim
niechybnym zwycięstwie...
Ostro kiwnął głową młodszemu oficerowi.
- Wyrządźmy trochę szkód, poruczniku.
- Muszę się sprzeciwić. - Massudka była bardziej, niż niespokojna. - Ryzyko i
niebezpieczeństwo, na jakie się narażamy jest...
- Nie oczekujemy od waszych żołnierzy, by działali w wodzie - zapewnił ją
Nevan. - Ktoś musi przejąć kontrolę nad naszym pojazdem. Możecie więc lec w
zasadzce wzdłuż brzegu i odstrzelić każdą obcą głowę, jaka ukaże się nad
powierzchnią.
Uszy Massudki poruszyły się niepewnie wprzód i w tył, a jej długa dolna warga
lekko opadła. Ziemianin przewyższał ją rangą, ale mogła jeszcze powołać się na
międzygatunkowy protokół i kontynuować spór, ale nie przychodziły jej do głowy
już żadne argumenty. Nie była też pewna, czy nadal chce oponować. Tam, w
zatoce, umierali przyjaciele.
- Jesteśmy wdzięczni - wymamrotała.
- A więc postanowione. - Nevan obrócił się i skierował do łodzi.
Strona główna
Indeks
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Pan Wolodyjowski Rozdzial 12rozdzial (12)rozdzial (12)rozdzial 12Dlaczego zwierzęta 13 Rozdział 12 – Dokumentacjarozdzial (12)rozdzial (12)Rozdział 12 Konfiguracja sieci WAN opartej na Linuksie14 Rozdzial 12ROZDZIAŁ 12 Dziedziczny rak żołądkaROZDZIAŁ 12 Dziedziczny rak żołądkarozdzial (12)więcej podobnych podstron