Psychiatria Polska
2008, tom XLII, numer 1
strony 17 24
Czy możliwa jest diagnoza systemowa?
Is systemic diagnosis possible?
Anna Siewierska, Jadwiga Śliwczyńska, Irena Namysłowska
Klinika Psychiatrii Dzieci i Młodzieży IPiN w Warszawie
Kierownik: prof. dr hab. n. med. I. Namysłowska
Summary
The authors discuss the concept of systemic diagnosis and its logical and scientific validity.
A diagnosis is the result of the diagnostic process , with the presence of the acting object (the
person making the diagnosis) and the subject (the individual or group patient, such as family),
between whom there is a skew relation. They also wonder, to which part of this diagnostic
process is the term systemic applied to the clinician or to the subject of the diagnosis, their
relation or the effect of the process. The authors also stress the crucial effect of the construc-
tivism and social constructionism on the process of the systemic diagnosis.
Słowa klucze: diagnoza systemowa, konstruktywizm, konstrukcjonizm społeczny
Key words: systemic diagnosis, constructivism, social constructionism
Motto: Podoba mi się sposób, w jaki odpowiada na pytania. A mianowicie
na wszystko odpowiada postmodernistycznie: zależy kto, albo zależy co.
Ryszard Kapuściński, Kalejdoskop 1996
Na wstępie chcemy zastanowić się, co właściwie rozumiemy pod pojęciem dia-
gnozy systemowej i czy samo to określenie jest poprawne logicznie i zgodne z wiedzą
merytorycznÄ….
Według Encyklopedycznego słownika psychiatrii pod redakcją prof. dr. L. Ko-
rzeniowskiego i prof. dr. S. Pużyńskiego [1], diagnoza psychiatryczna jest zwięzłą
konkluzją dotyczącą obrazu klinicznego i przyczyn zaburzeń psychicznych stwier-
dzonych u pacjenta. Diagnoza psychologiczna określana jest jako końcowy wynik
interpretacji całokształtu informacji uzyskanych przez psychologa; zasadniczym, ale nie
wyłącznym, zródłem tych informacji są wyniki badań psychologicznych. Diagnoza ta
stanowi wyjaśnienie lub próbę wyjaśnienia mechanizmów psychologicznych i genezy
określonych zachowań badanego człowieka [1, str. 112].
W każdym ujęciu diagnoza jest opisem pacjenta, przypisanym mu arbitralnie,
zgodnie z wiedzą, doświadczeniem i konwencją społeczną, przez diagnostę.
18 Anna Siewierska i wsp.
Diagnoza jest rezultatem procesu diagnozowania , który zakłada istnienie dzia-
Å‚ajÄ…cego podmiotu (czyli diagnosty) i przedmiotu diagnozy (czyli pacjenta indywi-
dualnego bądz zbiorowego, np. rodziny). Aby możliwe było sporządzenie diagnozy,
pomiędzy jej przedmiotem a podmiotem musi zaistnieć specyficzna relacja określana
jako skośna . Diagnosta jest w roli wiedzącego eksperta, który ma nad pacjentem
władzę. Jego moc wyraża się w społecznie przyznanym mu prawie do nazywania,
a tym samym nadawania znaczenia zachowaniom, werbalnym i niewerbalnym, pa-
cjenta. Znaczenia przypisywane w procesie diagnozy decydują czasem o przyszłości
przedmiotu tego procesu (na ich podstawie podejmowane jest leczenie, czasem bez
zgody pacjenta, oraz inne decyzje ważne dla jego życia, np. przyznawanie renty,
kwalifikacja do szkoły itp.).
Pierwszym pytaniem, które można tu postawić, jest pytanie o to, do którego
elementu tego procesu odnosi się postulat systemowości? Czy do diagnosty, czy do
przedmiotu diagnozy? A może do relacji między nimi? Czy też systemowy ma być
efekt tego procesu?
Zanim podejmiemy próbę rozważenia konsekwencji możliwych odpowiedzi na to
pytanie, zatrzymajmy się nad znaczeniem określenia systemowa . Pojęcie systemu
nauki społeczne zaadaptowały z nauk biologicznych z ogólnej teorii systemów
Ludwiga von Bertalanffy ego [2], rozwiniętej przez Humberta Maturanę i Francisco
VarellÄ™ [3].
Myślenie systemowe w psychologii i psychiatrii polega na przeciwstawieniu rozu-
mowaniu przyczynowo-skutkowemu (linearnemu) cyrkularnego rozumienia związków,
czyli na cyrkularnym rozumieniu przyczynowości. W takim ujęciu elementy systemu
wpływają na siebie nawzajem, na zasadzie sprzężeń zwrotnych. Nie można określić
tak zwanej pierwotnej przyczyny . Przyczyna jest jednocześnie skutkiem, a skutek
przyczyną. Obowiązują przy tym zasady ekwifinalności i ekwipotencjalności, we-
dług których jeden skutek może być wywoływany różnymi przyczynami, a ta sama
przyczyna prowadzić do różnych skutków. Zgodnie z cyrkularnym rozumieniem
przyczynowości możemy powiedzieć, że zachowania pacjenta wpływają na myślenie
lekarza stawiającego diagnozę, ale także myślenie diagnozującego lekarza wywiera
wpływ na zachowania pacjenta. Czyli psychiatra stawia rozpoznanie choroby psychicz-
nej, bo pacjent zachowuje się w określony, zaburzony sposób, a pacjent zachowuje się
tak, ponieważ lekarz rozpoznaje u niego psychozę.
Zgodnie z koncepcją systemów ujmujemy człowieka jako biopsychospołeczny
system będący częścią szerszych systemów społecznych, w których kontekście funk-
cjonuje (rodzina, system społeczny, kulturalny, polityczny, ekonomiczny). Istotną
właściwością systemu jest to, że jego elementy pozostają ze sobą w ścisłej współ-
zależności, wzajemnie na siebie wpływając. Sposób funkcjonowania i możliwości
systemu nie są prostą sumą możliwości jego składników. Zależą one od organizacji
i struktury systemu, a także od jego zdolności do rozwoju i utrzymania spójności.
Systemy cechuje dynamika. Maturana i Varella [3] opisują systemy żywe jako auto-
poietyczne, czyli samoorganizujÄ…ce siÄ™ i samoregulujÄ…ce. InteresujÄ…ce nas systemy
społeczne są więc autonomiczne i nie mogą być zmieniane z zewnątrz. Jednocześnie
Czy możliwa jest diagnoza systemowa?
19
jednak mogą zmieniać reguły funkcjonowania, aby przystosować się, poradzić sobie
z zakłóceniami i rozwijać się.
Pojęcie autonomii systemów społecznych jest szczególnie rozszerzane we współ-
czesnym myśleniu systemowym, które odchodzi od metafor cybernetycznych [4].
Impulsami do zmiany i rozwoju stały się dla myślenia i terapii systemowej roz-
ważania proponowane przez konstruktywizm i konstrukcjonizm społeczny, podejmo-
wana przez przedstawicielki ruchu feministycznego krytyka terapii rodzin [5], a także
spostrzeżenia samych terapeutów systemowych.
Konstruktywizm, łączony między innymi z nazwiskami Heinza von Foerstera [6],
Ernsta von Glaserfelda [7], Humberta Maturany i Francisco Varelli [3, 8], zakwestio-
nował niezależną pozycję obserwatora wobec przedmiotu poznania. W swoich pracach
Maturana i Varella [3, 8] wskazywali, że to, co poznajemy, uwarukowane jest naszą
strukturą, a nie odzwierciedleniem obiektywnej rzeczywistości. Von Glaserfeld [7]
uważał wręcz, że nie jesteśmy zdolni do odzwierciedlania rzeczywistości, a jedynie
do konstruowania obrazu świata. Sformułowane przez niego zasady radykalnego
konstruktywizmu zakładają, że wiedza jest budowana przez poznającego, a nie odbie-
rana za pomocą zmysłów czy komunikacji, oraz że poznanie ma funkcję adaptacyjną
pozwalającą poznającemu skonstruować taki świat, na którym może polegać [patrz
też: 9, 10].
Konstrukcjonizm społeczny (Berger i Luckmann [11], Gadamer [12], Gergen
[13]) zwraca uwagę na to, że poznanie i wiedza są wytworem określonej kultury
i jej języka. Poznawanie świata polega na tworzeniu narracji, które mają charakter
społeczny. Anderson i wsp. [14] uważają, że systemy ludzkie należy rozważać jako
generujące język i system znaczeń. Pojęcie poznawania zastąpione zostaje pojęciem
współkonstruowania poprzez dyskurs i wspólne działanie.
Zgodnie z nowoczesnym myśleniem systemowym nie istnieje jeden obraz pozna-
wanego systemu (człowieka, rodziny czy innych systemów społecznych). Obrazów
jest tyle, ilu jest obserwatorów, którzy poprzez swoje doświadczenie je konstruują.
Odnosząc te rozważania do naszego tematu, można by powiedzieć, że diagnosta
aktywnie współkonstruuje obraz systemu, który diagnozuje . Trudno więc na gruncie
teorii systemów mówić o jakiejkolwiek obiektywnej diagnozie . Bogdan de Barbaro
[15] w swoim wykładzie wygłoszonym na Zjezdzie Psychiatrów Polskich w 2004 roku
zwraca między innymi uwagę na kulturowe uwarunkowania diagnozy psychiatrycznej.
Procedury diagnostyczne są według niego konstrukcjami społecznymi, które tworzo-
ne są w specyficznym języku i nie opisują rzeczywistości, a jedynie psychiatryczny
sposób rozmawiania o niej.
Teoria i terapie systemowe od początku swojego powstania nie zajmowały się
procesem diagnozowania. Objawy psychopatologiczne rozumiane były jako sposób
utrzymywania spójności rodziny, powstrzymywania jej dezorganizacji lub jako impuls
do zmiany. Mogły być też ujmowane jako kompromis pomiędzy sprzecznymi dąże-
niami (np. dośrodkowymi i odśrodkowymi lub do zmiany i zachowania stałości).
Współczesne terapie systemowe w ogóle nie koncentrują się na objawie.
Goolishian [14] pisał o systemie, który organizuje się wokół problemu i jest współ-
tworzony przez wszystkie osoby w niego zaangażowane. O tym jednak, co członkowie
20 Anna Siewierska i wsp.
systemu określają jako problem, jakie nadają mu znaczenie, decyduje dyskurs pomiędzy
członkami tego systemu. Rozpoznanie traktowane jest jako unieruchomiająca etykieta
ułatwiająca przejmowanie odpowiedzialności za życie pacjenta przez rodzinę lub inne
systemy (np. systemy leczące, takie jak szpital). Deissler [16] zwraca uwagę na fakt, że
diagnoza jest tworzona w trakcie specyficznej interakcji, nazwanej przez niego uży-
czonym od Wittgensteina [17] terminem psychiatryczną grą językową . Znaczenia
zachowań pacjentów konstruowane są w trakcie rozmowy między lekarzem a pacjentem.
Następnie są one obiektywizowane przez lekarza, przekształcane w diagnozę, na podsta-
wie której arbitralnie (przemocowo) podejmowane są decyzje dotyczące pacjenta. W tym
momencie przerwany zostaje dyskurs między lekarzem a pacjentem, lekarz rezygnuje, wg
Deisslera [16], z negocjacji znaczenia problemu, wspólnego z pacjentem dochodzenia do
znaczeń. Wielu współczesnych terapeutów systemowych uważa diagnozy psychiatryczne
bardziej za narzędzie opresji niż poznania pacjenta (Goolishian, Deissler).
Powróćmy do naszego pytania o to, którego elementu procesu diagnostycznego
dotyczyć może określenie systemowy ?
Załóżmy, że diagnozę moglibyśmy nazwać systemową, gdyby była produktem
systemowego myślenia diagnosty. Czy jednak lekarz czy psycholog rozumiejący swoją
rolę w relacji z pacjentem zgodnie ze współczesnym paradygmatem systemowym
będzie mógł postawić diagnozę? Może prowadzić z pacjentem lub rodziną rozmowę
terapeutyczną, w czasie której będą współkonstruować i negocjować znaczenia, po-
znawać dominujące narracje, komentować różnice pomiędzy sposobami opisywania
a wyjaśniania problemu przez poszczególnych uczestników dialogu. Może też zaini-
cjować konsultację, w czasie której członkowie systemu zaangażowanego w problem
będą rozmawiali o trudnościach i możliwych rozwiązaniach. Ale czy na podstawie
takich rozmów będzie mógł sporządzić jeden opis pacjenta lub opis systemu, np.
rodzinnego? A czy diagnoza może składać się z kilku różnych opisów?
W naszej klinice obserwujemy pouczające zjawisko. Uczy się u nas wielu stażystów.
Są oni zwykle dobrze wyszkoleni w linearnym, diagnostycznym myśleniu i nie mają
szczególnych kłopotów ze stawianiem psychiatrycznych rozpoznań. Jednym z elemen-
tów ich szkolenia jest uczestniczenie w rozmowach rodzinnych za jednostronną szybą
i komentowanie przebiegu tych rozmów. Zauważyłyśmy, że niektórzy z nich, bardziej
niż inni, angażują się w te dyskusje, spostrzegając różnice w aktywności pacjentów
w różnych kontekstach. Zaczynają zwykle podawać w wątpliwość postawione wcześniej
rozpoznania i nasuwa im się więcej pytań niż kategorycznych odpowiedzi. Mamy wraże-
nie, że próbują zawrzeć w sobie różne mapy problemu, z którym mają do czynienia, co
jest trudne. Albo próbują te mapy nałożyć na siebie i uzgodnić co jest niemożliwe.
Zastanówmy się, czy możliwe jest odniesienie przymiotnika systemowa do
przedmiotu diagnozy?
Diagnoza byłaby wtedy systemowa, gdyby dotyczyła kontekstu, w którym funk-
cjonuje pacjent, mogłaby też dotyczyć systemu problemowego. Można by ją sobie
wyobrazić jako mapę systemu, zawierającą opis jego struktury i organizacji. Na gruncie
terapii strukturalnej i strategicznej opis taki byłby możliwy. Terapeuta strukturalny
opisałby tzw. wzory transakcji rodzinnych identyfikowanego pacjenta, czyli ukryte
zestawy funcjonalnych wymagań lub kodów, które organizują sposób wzajemnych
Czy możliwa jest diagnoza systemowa? 21
interakcji członków rodziny [18, 19]. Zwróciłby uwagę na formy hierarchii w systemie,
jaka jest struktura władzy, czy relacje opierają się na komplementarności czy wzajem-
ności, jaki jest układ więzi, jak kształtują się sojusze, czyli powiązania emocjonalne
w rodzinie. Opisowi poddany mógłby być rodzaj zróżnicowania subsystemów, np wg
płci kulturowej albo wg pokoleń czy zainteresowań (towarzyski intelektualny), albo
wg pełnionych funkcji. W ujęciu strukturalnym mówiłoby się o stopniu elastyczności
czy przepuszczalności granic. Ponad trzydzieści lat temu Minuchin (1974) [18] doko-
nywał oceny interakcji rodzinnych i używał nawet określenia patologiczne rodziny
w stosunku do tych rodzin, które w sytuacji stresowej usztywniały swoje wzory trans-
akcji i granice, przez co blokowały alternatywne sposoby przystosowawcze i rekon-
struktywne. Jednocześnie terapeuci strukturalni podkreślali, że nie należy postrzegać
struktury jako czegoÅ› ustalonego i statycznego, akcentujÄ…c jej dynamiczny charakter
(np. krótkotrwałość i zmienność koalicji) oraz wpływ kontekstu społecznego.
We wczesnych modelach strategicznych terapeuta rodzinny funkcjonował jeszcze
jako autorytatywny ekspert manipulujący rodziną, by osiągnąć zmianę [19, s. 249].
Uznawał on już, że w sytuacji np. konfliktu problem można rozpatrywać nie jako od-
dzielne kłopoty osób uczestniczących w sporze, ale jako dysfunkcjonalną relację przeja-
wiającą się między nimi w zakłóceniach procesu komunikacji. Opisywane mogły więc
być: styl i reguły wymiany informacji w rodzinie (sposób kodowania i dekodowania),
stopień jasności i wieloznaczności nadawanych komunikatów. Opis ten zdecydowa-
nie jednak rezygnował z linearnej sekwencji przyczyny i skutku, jak uważał bowiem
Weakland [20] szukanie początku konfliktu między jednostkami jest nieuzasadnione,
gdyż chodzi o złożoną, powtarzającą się interakcję [za: 19, s. 249].
W modelu strategicznym udoskonalonym przez Cloe Madanes i Jaya Haleya [21]
można mówić o procesie określania problemu, wytyczonych celach terapii i jasno
określonych etapach terapii, które do tych celów zmierzają. Terapeuta przejmuje od-
powiedzialność za opracowanie strategii rozwiązania przedstawionego przez klienta,
ale zanim to nastÄ…pi podczas pierwszej rozmowy z rodzinÄ… negocjuje z niÄ… decyzjÄ™,
który jej problem wymaga szczególnej uwagi. Nie ma tu mowy o obiektywnym
problemie. Wg Madanes [22] ważne też jest to, by sporządzić odrębną strategię
rozwiązania problemu w danej rodzinie, a więc nie ma w tym ujęciu odniesień do
standardowych procedur. Przedmiotem diagnostycznego opisu mogły być tu np.
strategie rozwiÄ…zywania i podtrzymywania problemu, charakterystyczne dla systemu
rodzinnego, rozpoznane z perspektywy terapeuty.
Na gruncie rozumienia roli terapeuty zgodnie z nowÄ… epistemologiÄ… nie da siÄ™
sporządzić jednowymiarowego opisu rodziny. Można by popełnić błąd obiektywi-
zacji i uznać za obiektywne to, co wytworzyliśmy w dyskursie z rodziną czy innym
systemem społecznym. Obraz, który sobie wytwarzamy, nie jest od nas niezależny
zmienia się między innymi w zależności od pytań, jakie stawiamy, i od naszego
sposobu myślenia. Pytania i myślenie diagnosty są różne od pytań i myślenia terapeuty
systemowego. Również wtedy, kiedy dotyczą systemu.
Można sobie wyobrazić sporządzenie opisu własnych refleksji, które powstały
w efekcie rozmowy, albo szczegółowego zapisu tej rozmowy. Opisy takie nie speł-
niałyby jednak kryteriów diagnozy.
22 Anna Siewierska i wsp.
Spróbujmy przyjąć na próbę, że systemowość ma dotyczyć relacji pomiędzy dia-
gnostą a przedmiotem diagnozy. Współcześnie postulat systemowości spełnia relacja
niehierarchiczna, w której obie rozmawiające strony są uczestnikami dialogu albo obie
strony są ekspertami: rodzina od znajomości spraw rodzinnych, a prowadzący rozmowę
od rozmawiania.
Relacja potrzebna do postawienia obiektywnej diagnozy jest hierarchiczna, diagnosta
jest ekspertem, który wyraża swoją przewagę poprzez nadanie pacjentowi nazwy .
W ramach wczesnych szkół systemowych, gdy terapeuta był ekspertem od sys-
temu , możliwe było postawienie rozpoznania rodzinnego . Arbitralnie przypisywa-
liśmy rodzinom miejsca w wymiarach spójności i plastyczności, diagnozowaliśmy je
np. jako uwikłane , rozbite , chaotyczne itp.
Badacze zajmujący się systemami rodzinnymi usiłowali znalezć narzędzie ba-
dawcze, a terapeuci metodę diagnostyczną, które pozwoliłyby ustalić, jaka rodzina
naprawdę jest , czyli dać jej obiektywny, niezależny od obserwatora opis. Nie udało
się żadne narzędzie nie było w stanie opisać rodziny, niezależnie od właściwości opi-
sującego. Jest to całkowicie zrozumiałe z perspektywy konstruktywistycznej, zgodnie
z którą obserwowany i obserwator wspólnie tworzą wynik obserwacji. Czyli relacja
między nimi wyklucza możliwość dokonania obiektywnej diagnozy.
Czy wobec tego określenie systemowa może dotyczyć produktu procesu dia-
gnozowania, czyli samego opisu?
Jeżeli termin diagnoza będziemy rozumieli zgodnie z jego, przytoczoną na po-
czątku naszego artykułu, definicją, a systemowość zgodnie z paradygmatem nowej
epistemologii taka możliwość nie istnieje. Sama idea diagnozowania jest sprzeczna
ze współczesnym myśleniem systemowym. Zadanie postawienia diagnozy zamyka
dialog oraz zabija zaciekawienie, które wg Cecchina [23] jest koniecznym warunkiem
do tego, aby pytania otwierały nowe perspektywy w relacji osoby pomagającej i pa-
cjenta. Jeśli jest odpowiedz (czyli rozpoznanie), przestają rodzić się pytania. Dotyczy to
zarówno diagnozy psychiatrycznej, jak i psychologicznej. Kategorie i nazwy nadawane
zachowaniom ludzi funkcjonują w naszym myśleniu jako uprzedzenia (Cecchin) [23]
i decydują o naszej relacji z nimi. Współkonstruują rzeczywistość, spostrzeganą nie
wieloperspektywicznie, a wyłącznie z pozycji psychiatryczno-psychologicznej.
Pojęcia diagnoza i systemowa są ze sobą sprzeczne, jeśli patrzymy na nie
z perspektywy konstruktywistycznej. Jeśli natomiast, spojrzymy z innej perspektywy
relacje między tymi dwoma pojęciami można opisać zupełnie inaczej.
Nie chciałybyśmy, aby nasz tekst był zrozumiany jako antypsychiatryczny czy antyp-
sychologiczny . Nie negujemy też potrzeby, a czasem wręcz konieczności stawiania diagnoz.
Nawet Deissler [16], który postuluje zastąpienie diagnozy dialogiem, twierdzi, że w niektórych
sytuacjach odgrywa ona rolę porządkującą i daje poczucie bezpieczeństwa.
Chcemy jedynie pokazać, że język rozpoznań psychiatrycznych i psychologicznych,
podobnie jak ten, którym posługuje się terapia systemowa, jest tylko jednym z języków,
którymi możemy rozmawiać o człowieku. Żaden z nich nie odzwierciedla obiektywnie
rzeczywistości, ale każdy może być użyteczny w określonej sytuacji.
Nasuwa się tu pytanie, do czego, wobec takich założeń, przydaje się w psychiatrii
myślenie systemowe? Wprawdzie nie ułatwia ono formułowania diagnozy, ale pozwala
Czy możliwa jest diagnoza systemowa? 23
popatrzeć na pacjenta z różnych perspektyw, aby poszukiwać wraz z nim kontekstu,
w którym możliwe jest rozwiązanie jego problemu. Zmienia nasze widzenie relacji
z pacjentem. Pozwala też zweryfikować nasz stosunek do przypisywania ludziom nazw
i kategorii, uświadamiając nam ich umowność i pomagając ująć je w symboliczny
cudzysłów. Przede wszystkim zaś w języku systemowym, zawieszając czy ujmując
w nawias język rozpoznań, mamy szansę na podjęcie rozmowy z naszymi pacjentami
i ich rodzinami bez odbierania im podmiotowości i odpowiedzialności.
>7<>6=> ;8 ?>AB02;5=85 A8AB5<=>3> 4803=>70?
!>45@60=85
2B>@K @01>BK ?@>1CNB >B25B8BL =0 2>?@>A GB> ?>=8<05< 2 ?>=OB88 A8AB5<=>3>
4803=>70 8 O2;O5BAO ;8 MB> >?@545;5=85 ?@028;L=K< ;>38G5A:8< 8 A>3;0A=K< A <5@8B>@8G5A:>9
B>G:8 7@5=8O. 803=>7 O2;O5BAO @57C;LB0B>< ?@>F5AA0 4803=>78@>20=8O , :>B>@K9 ?@8=8<05B
?@8ACBAB285 459AB2CNI53> AC1J5:B82=>3>, B.5. 4803=>70 8 >1J5:B82=>3> 4803=>70, B.5. ?0F85=B0
:0: 8=48284C;L=>3>, B0: 8 2 3@C??5, =0?@8<5@ A5<L8. 564C MB8<8 ;N4L<8 4>;6=0 ?>O28BLAO
A?5F8D8G5A:0O A2O7L, >?@545;O5<0O :0: :>A0O . 2B>@K ?@>1CNB >?@545;8BL B0:65 : :>B>@><C
M;5<5=BC MB>3> ?@>F5AA0 >B=>A8BAO ?>ABC;0B A8AB5<=>AB8 : 4803=>7C 8;8 >1J5:B82=>AB8
4803=>70, A>>B=>H5=8O <564C =8<8, 8;8 65 MDD5:B0 MB>3> ?@>F5AA0? @01>B5 C:07K205BAO
B0:65 ACI5AB25==>5 2;8O=85 :>=AB@C:B8287<0 8 :>=AB@C:BF8>=87<0 >1I5AB25==>9 A@54K =0
?@>F5AA A8AB5<=>3> 4803=>70.
Ist die systemische Diagnose möglich?
Zusammenfassung
Die Autorinnen diskutieren darüber, was wir unter dem Begriff systemische Diagnose verstehen
und ob dieser Begriff selbst logisch korrekt ist und ob er mit dem meritorischen Wissen im Einklang steht.
Die Diagnose ist Resultat des Diagnoseverfahrens , der die Existenz von einem tätigen Objekt (also
Diagnostiker) und dem Gegenstands der Diagnose (also eines individuellen Patienten oder eier Gruppe
wie z.B. Familie) annimmt, zwischen denen eine spezifische Beziehung bestehen muss, die als schräg
bezeichnet wird. Sie überlegen auch, auf welches Element sich die Systemhaftigkeit bezieht - auf den
Diagnostiker oder auf den Gegenstand der Diagnose, auf Beziehungen zwischen ihnen oder den Effekt
dieses Verfahrens? Die Autorinnen weisen auch auf einen bedeutenden Einfluss von Konstruktivismus
und sozialem Konstruktionismus auf das Verfahren der systemischen Diagnose hin.
La diagnose systémique est-elle possible?
Résumé
Les auteurs discutent la notion de la «diagnose systémique et sa validité logique et scientifique. La
diagnose est le résultat «du processus de diagnostiquer qui suppose l existence du sujet diagnostiquant
(la personne qui diagnostique) et de l objet de la diagnose(patient individu ou le groupe famille)
parmi lesquels la relation spécifique (définie «oblique) doit exister. On réfléchit sur la question suivante:
le terme «systémique concerne -t-il la personne qui diagnostique ou l objet de la diagnose, ou les
relations entre eux, ou effet de ce processus? Les auteurs accentuent encore l influence importante du
constructivisme et du constructionisme social sur le processus de la diagnose systémique.
Piśmiennictwo
1. Korzeniowski L, Pużyński S, red. Encyklopedyczny słownik psychiatrii. Warszawa: PZWL;
1986.
24 Anna Siewierska i wsp.
2. Bertalanffy L von. Ogólna teoria systemów. Warszawa: PWN; 1984.
3. Maturana HR, Varella FJ. Autopoiesis and cognition: The realization of the living. Dordrecht,
Holland: D. Reidel Publishing Co.; 1980.
4. Górniak L, Józefik B, red. Ewolucja myślenia systemowego w terapii rodzin. Od metafory
cybernetycznej do dialogu i narracji. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego;
2003.
5. Braverman L, red. Podstawy feministycznej terapii rodzin. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo
Psychologiczne; 2003.
6. Foerster H von, Pörksen B. Wahrheit ist die Erfindung eines Lügner. Gespräche für Skepticker.
Heidelberg: Carl-Auer-System Verlag; 2001.
7. Glaserfeld E, von. Radical Constructivism: A way of knowing and learning. London & Washing-
ton: The Falmer Press; 1995.
8. Maturana HR, Varella FJ. The tree of knowledge. The biological roots of human understanding.
Boston: Shambala; 1988.
9. Górniak L. Konstruktywizm a zmiany w praktyce psychoterapeutycznej. W: Górniak L, Józefik
B, red. Ewolucja myślenia systemowego w terapii rodzin. Od metafory cybernetycznej do dialogu
i narracji. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego; 2003.
10. Glaserfeld E, von. An introduction to radical constructivism. W: Watzlawick P, red. The inven-
tedreality. New York: W.W. Norton; 1984.
11. Berger A, Luckmann T. Społeczne tworzenie rzeczywistości. Warszawa: PIW; 1983.
12. Gadamer HG. Prawda i metoda. Kraków: Inter esse; 1993.
13. Gergen KL. Realities and relationships. Soundings in social construction. Cambridge, Massa-
chusetts and London, England: Harvard University Press; 1994.
14. Anderson H, Goolishian HA, Winderman L. Problem determined system: towards transformation
in family therapy. J. Strat. Therap. 1986.
15. de Barbaro B. Między rozpoznaniem psychiatrycznym a rozpoznaniem rodzinnym. Psychiatr.
Pol. 2004; XXXVIII, 5: 771 782.
16. Deissler KG. Terapia systemowa jako dialog. Odkrywanie samego siebie. Kraków: Wydawnictwo
Uniwersytetu Jagiellońskiego; 1998.
17. Wittgenstein L. Tractatus logico-philosophicus. Tagebücher 1914 1916. Philosophische Unter-
suchungen. Frankfurt: Suhrkamp; 1984.
18. Minuchin S. Families and family therapy. Cambrigde, MA: Harvard University Press; 1974.
19. Goldenberg H, Goldenberg I. Terapia rodzin. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagielloń-
skiego; 2006.
20. Weakland JH. Communication theory and clinical change.W: Guerin PJ, Jr, red. Family therapy:
Theory and practice. New York: Gardner Press; 1976.
21. Madanes C, Haley J. Dimensions of family therapy. J. Nerv. Ment. Dis. 1977.
22. Madanes C. Strategic family therapy. San Francisco: Jossey-Bass; 1981.
23. Cecchin G. Mediolańska szkoła terapii rodzin. Wybór prac. Kraków: Collegium Medicum UJ;
1995.
Adres: Anna Siewierska
Otrzymano: 10.04.2007
Klinika Psychiatrii Dzieci i Młodzieży IPiN
Zrecenzowano: 6.08.2007
02-957 Warszawa, ul. Sobieskiego 9
Przyjęto do druku: 4.10.2007
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Poradowska s271 Psychiatria Polska 2 08ChuchraII s547 Psychiatria Polska 4 08Terapia systemowa w leczeniu agresji i zaburzen zachowaniapocztowka polska854 08 str22013 vol 08 GLOBALNE ZARZĄDZANIE JAKO MODEL DECYZYJNY STARA KONCEPTUALIZACJA NOWEJ PRAKTYKIobrazek polskag9 08ISZ Wykład 08 Zintegrowane systemy informatyczne zarządzaniaJackowska Stygmatyzacja i wykluczenie społeczne osób chorujących Psychiatria Polska 6 09Rola s203 page Psychiatria Polska 2 07Bak s445 Psychiatria Polska 4 09Pilszyk s827 Psychiatria Polska 6 07cat fi 01 ch07 08 enZasilacze systemHARTwięcej podobnych podstron