USTAWA
z dnia 21 czerwca 2002 r.
o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
(Dz. U. Nr 117, poz. 1007 ze zmianami)
Rozdział 1
Przepisy ogólne
Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady wydawania oraz cofania pozwoleń na nabywanie, przechowywanie lub używanie materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego,
2) zasady używania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
3) zasady przemieszczania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego i jego kontroli, z wyłączeniem
wyrobów pirotechnicznych,
4) zasadnicze wymagania dla wprowadzanych do obrotu materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
zaliczonych do klasy 1 materiałów niebezpiecznych, z wyłączeniem amunicji i wyrobów pirotechnicznych,
5) procedury oceny zgodności oraz sposób oznaczania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, o
których mowa w pkt 4,
5a) zasadnicze wymagania dla wprowadzanych do obrotu wyrobów pirotechnicznych oraz procedury oceny zgodności,
6) zasady nadawania numeru identyfikacyjnego materiałom wybuchowym przeznaczonym do użytku cywilnego na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz prowadzenia rejestru materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
7) zasady znakowania plastycznych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
Art. 2. 1. Przepisy ustawy stosuje się do przedsiębiorców i jednostek naukowych, z wyłączeniem jednostek naukowych
będących jednostkami organizacyjnymi Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej albo Policji.
2. Przepisy ustawy stosuje się także do osób zagranicznych i przedsiębiorców zagranicznych w zakresie przemieszczania
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
3. Przepisów ustawy nie stosuje się do materiałów wybuchowych nabywanych, przechowywanych, przemieszczanych i
używanych przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę
Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Biuro Ochrony Rządu, Policję,
Służbę Więzienną, Straż Graniczną, Służbę Celną oraz przez armie obcych państw przebywające na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej.
Art. 3. Ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) amunicji - należy przez to rozumieć jedną z odmian wyrobów wypełnionych materiałem wybuchowym przeznaczoną do
miotania na odległość przy użyciu broni palnej,
2) bezpieczeństwie - należy przez to rozumieć zapobieganie wypadkom, a jeżeli mają one miejsce ograniczanie ich skutków,
3) grupach zgodności - należy przez to rozumieć oznaczone literowo grupy zgodności materiałów i przedmiotów
wybuchowych określone w załączniku A,
4) jednostkach naukowych - należy przez to rozumieć jednostki, o których mowa w art. 3 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991
r. o Komitecie Badań Naukowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 33, poz. 389 oraz z 2003 r. Nr 39, poz. 335),
5) jednostce notyfikowanej - należy przez to rozumieć autoryzowaną jednostkę certyfikującą i kontrolującą notyfikowaną na
zasadach i w trybie określonych w ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204,
poz. 2087),
6) klasach materiałów niebezpiecznych - należy przez to rozumieć grupy materiałów i przedmiotów niebezpiecznych
wydzielone na podstawie dominującego zagrożenia, określone w załączniku A,
7) kodzie klasyfikacyjnym - należy przez to rozumieć symbol cyfrowo-literowy składający się z podklasy i litery grupy
zgodności materiału i przedmiotu wybuchowego,
8) materiałach pirotechnicznych - należy przez to rozumieć jedną z odmian materiałów wybuchowych będącą materiałem lub
mieszaniną materiałów przewidzianych do wytwarzania efektów cieplnych, świetlnych, dz
więkowych, gazu, dymu lub
kombinacji tych efektów w wyniku bezdetonacyjnej, samopodtrzymującej się reakcji chemicznej, a także wyroby
wypełnione materiałem pirotechnicznym,
9) materiałach wybuchowych - należy przez to rozumieć substancje chemiczne stałe lub ciekłe albo mieszaniny substancji
zdolne do reakcji chemicznej z wytwarzaniem gazu o takiej temperaturze i ciśnieniu i z taką szybkością, że mogą
powodować zniszczenia w otaczającym środowisku, a także wyroby wypełnione materiałem wybuchowym,
9a) plastycznych materiałach wybuchowych - należy przez to rozumieć materiały wybuchowe w giętkiej lub elastycznej
prasowanej postaci, których opis jest przedstawiony w części 1 ust. I "Opis materiałów wybuchowych" załącznika
technicznego do Konwencji,
10) normach zharmonizowanych - należy przez to rozumieć normy, o których mowa w art. 5 pkt 14 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. o systemie oceny zgodności,
11) osobie zagranicznej - należy przez to rozumieć osobę zagraniczną, o której mowa w art. 5 pkt 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173, poz. 1807),
12) podklasach materiałów i przedmiotów niebezpiecznych - należy przez to rozumieć wydzielone w klasie 1 materiałów
niebezpiecznych podklasy materiałów i przedmiotów wybuchowych o podobnym zachowaniu się przy spalaniu, deflagracji
lub detonacji, określone w załączniku A,
13) przedsiębiorcy - należy przez to rozumieć przedsiębiorcę, o którym mowa w art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie
działalności gospodarczej,
14) przedsiębiorcy zagranicznym - należy przez to rozumieć przedsiębiorcę, o którym mowa w art. 5 pkt 3 ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej,
15) przemieszczaniu - należy przez to rozumieć każde rzeczywiste przekazanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego na obszarze Unii Europejskiej Republiki Turcji lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o
Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym oprócz przekazania w obrębie działania
jednego przedsiębiorcy,
16) umowie ADR - należy przez to rozumieć Umowę europejską dotyczącą międzynarodowego przewozu drogowego towarów
niebezpiecznych (ADR), sporządzoną w Genewie dnia 30 września 1957 r. (Dz. U. z 2002 r. Nr 194, poz. 1629 oraz z 2003
r. Nr 207, poz. 2013 i 2014), wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia w życie w stosunku do
Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób,
17) używaniu - należy przez to rozumieć prowadzenie przez przedsiębiorców i jednostki naukowe wszelkich prac związanych
ze stosowaniem materiałów wybuchowych do celów cywilnych,
18) wprowadzeniu do obrotu - należy przez to rozumieć przekazanie po raz pierwszy materiału wybuchowego przeznaczonego
do użytku cywilnego użytkownikowi, konsumentowi lub sprzedawcy przez producenta, jego upoważnionego
przedstawiciela lub importera,
18a) oczyszczaniu terenów - należy przez to rozumieć poszukiwanie materiałów wybuchowych, wydobycie, zabezpieczenie,
zniszczenie lub unieszkodliwienie znalezionych materiałów wybuchowych na lądzie, wodach śródlądowych i obszarach
morskich,
19) wyrobach pirotechnicznych - należy przez to rozumieć wyroby zawierające jeden lub kilka materiałów pirotechnicznych,
przeznaczone do uzyskiwania efektów pirotechnicznych, w tym widowiskowych,
20) zabezpieczeniu - należy przez to rozumieć użycie środków technicznych zapobiegających wykorzystaniu materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego niezgodnie z prawem lub w sposób zagrażający porządkowi
publicznemu,
21) załączniku A - należy przez to rozumieć załącznik A do umowy ADR,
22) zasadniczych wymaganiach - należy przez to rozumieć zasadnicze wymagania określone w art. 5 pkt 16 ustawy z dnia 30
sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności,
23) Konwencji - należy przez to rozumieć Konwencję w sprawie znakowania plastycznych materiałów wybuchowych w celu
ich wykrywania, podpisaną w Montrealu dnia 1 marca 1991 r. (Dz. U. z 2007 r. Nr 135, poz. 948),
24) materiale znakującym - należy przez to rozumieć jedną z substancji wymienionych w części 2 "Materiały znakujące"
załącznika technicznego do Konwencji,
25) znakowaniu plastycznych materiałów wybuchowych - należy przez to rozumieć równomierne rozmieszczenie w plastycznym
materiale wybuchowym materiału znakującego dodanego w ilości wskazanej w części 2 "Materiały znakujące" załącznika
technicznego do Konwencji.
Art. 4. 1. W rozumieniu ustawy materiałami wybuchowymi przeznaczonymi do użytku cywilnego są:
1) substancje i wyroby, które w toku procedury klasyfikacyjnej, o której mowa w załączniku A, zostały zaliczone do klasy 1
materiałów niebezpiecznych,
2) materiały wybuchowe w stanie niewybuchowym ujęte w klasie 4.1 materiałów niebezpiecznych, wymienione w załączniku
A, jeżeli przez wysuszenie lub przemycie mogą być im przywrócone właściwości wybuchowe,
3) przedmioty ratownicze ujęte w klasie 9 materiałów niebezpiecznych, wymienione w załączniku A, jeżeli zawierają
materiały i przedmioty wybuchowe zaliczone do klasy 1 materiałów niebezpiecznych
- jeżeli są przeznaczone do celów cywilnych.
2. Materiał, co do którego istnieje uzasadnione przypuszczenie, że może mieć właściwości wybuchowe, lub wyrób
wypełniony tym materiałem do czasu przeprowadzenia badań klasyfikacyjnych przez jednostki, o których mowa w ust. 3, uważa
się za zaklasyfikowany wstępnie jako materiał wybuchowy.
3. Klasyfikacji substancji lub wyrobu jako materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego oraz nadania mu
kodu klasyfikacyjnego dokonują jednostki organizacyjne upoważnione przez ministra właściwego do spraw gospodarki, na
podstawie art. 6 pkt 5 ustawy z dnia 28 paz
dziernika 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 199,
poz. 1671 oraz z 2004 r. Nr 96, poz. 959, Nr 97, poz. 962 i Nr 173, poz. 1808), do prowadzenia badań, klasyfikacji oraz
określania warunków dopuszczania do przewozu materiałów niebezpiecznych klas 1, 4.1 i 9, wymienionych w załączniku A.
Art. 4a. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z
wyłączeniem amunicji, wyrobów pirotecznicznych oraz materiałów niebezpiecznych klasy 4.1, podlegają obowiązkowi:
1) posiadania numeru identyfikacyjnego materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego, zwanego dalej
"numerem identyfikacyjnym",
2) wpisu do rejestru materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, zwanego dalej "rejestrem".
2. Organem właściwym w sprawach nadawania numeru identyfikacyjnego oraz prowadzenia rejestru jest Prezes Wyższego
Urzędu Górniczego.
3. Z wnioskiem o nadanie numeru identyfikacyjnego występuje producent, jego upoważniony przedstawiciel lub importer
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego.
4. Wniosek o nadanie numeru identyfikacyjnego zawiera:
1) nazwę i rodzaj materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego,
2) nazwę producenta materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego i jego siedzibę,
3) określenie zakresu używania materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego.
5. Do wniosku o nadanie numeru identyfikacyjnego dołącza się dokumentację zawierającą następujące informacje
wymagane do prawidłowego i bezpiecznego używania materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego:
1) dane techniczne materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego,
2) parametry materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego mające wpływ na bezpieczeństwo jego używania i
bezpieczeństwo powszechne,
3) instrukcje bezpiecznego używania materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego,
4) warunki używania materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego.
6. Nadanie numeru identyfikacyjnego następuje poprzez wydanie świadectwa nadania numeru identyfikacyjnego materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego, zwanego dalej "świadectwem identyfikacyjnym".
7. Świadectwo identyfikacyjne zawiera datę jego wydania, numer identyfikacyjny oraz informację o zakresie używania
materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego.
8. Wydanie świadectwa identyfikacyjnego stanowi podstawę do wpisania do rejestru.
9. Wykreślenie z rejestru następuje na wniosek podmiotu wymienionego w ust. 3.
10. Minister właściwy do spraw wewnętrznych, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki, określi, w
drodze rozporządzenia:
1) wzór wniosku o nadanie numeru identyfikacyjnego,
2) wzór numeru identyfikacyjnego,
3) wzór świadectwa identyfikacyjnego,
4) sposób prowadzenia rejestru
- biorąc pod uwagę potrzebę zapewnienia bezpieczeństwa używania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego oraz zapewnienia możliwości jednoznacznej identyfikacji każdego materiału wybuchowego przeznaczonego do
użytku cywilnego pozostającego w obrocie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a także umożliwienie pozyskiwania
informacji przez zainteresowanych o materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
Art. 5. Przy nabywaniu, przechowywaniu i używaniu materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, a
także prowadzeniu prac badawczych przy ich użyciu należy zapewnić bezpieczeństwo życia i zdrowia ludzi, mienia oraz
środowiska.
Art. 6. Zasady wydawania i cofania pozwoleń na nabywanie oraz przechowywanie amunicji określają przepisy ustawy z
dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. Nr 53, poz. 549, z 2001 r. Nr 27, poz. 298 i z 2002 r. Nr 74, poz. 676).
Art. 7. Zasady wykonywania działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi
przeznaczonymi do użytku cywilnego określają przepisy ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności
gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o
przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U. Nr 67, poz. 679, z póz
n. zm.).
Art. 7a. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego przechowuje się w pomieszczeniach spełniających
wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art. 24 ust. 2 i art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o
wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz
wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Do przechowywania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego w związku z wykonywaniem
działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 2, stosuje się przepisy wydane na podstawie art. 78 ust. 2 ustawy z dnia 4
lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. Nr 27, poz. 96, z póz
n. zm.).
Art. 8. Nabywanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, z zastrzeżeniem art. 9 ust. 7, jest
dozwolone od przedsiębiorcy posiadającego koncesję na obrót tymi materiałami.
Rozdział 2
Zasady wydawania i cofania pozwoleń na nabywanie, przechowywanie lub używanie materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego
Art. 9. 1. Nabywanie, przechowywanie lub używanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, z
zastrzeżeniem ust. 2 i 3, wymaga uzyskania pozwolenia na nabywanie, przechowywanie lub używanie materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, zwanego dalej "pozwoleniem".
2. Nie jest wymagane uzyskanie pozwolenia na nabywanie, przechowywanie lub używanie wyrobów pirotechnicznych, o
których mowa w art. 62c ust. 1 pkt 1 lit. a-c, pkt 2 lit. a oraz pkt 3 lit. a.
3. Przedsiębiorca może nabywać i przechowywać materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego bez uzyskania
pozwolenia lub ich używać, jeżeli:
1) posiada koncesję na wytwarzanie materiałów wybuchowych lub obrót tymi materiałami,
2) rodzaj nabywanych, przechowywanych lub używanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
odpowiada rodzajowi materiałów wybuchowych określonych w koncesji,
3) posiada pomieszczenia magazynowe spełniające wymagania określone w przepisach wydanych na podstawie art. 24 ust. 2 i
art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu
materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym,
4) zatrudnia osoby spełniające wymagania, o których mowa w art. 19, w zakresie dostępu do materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego.
4. O terminie podjęcia działalności gospodarczej w zakresie nabywania, przechowywania lub używania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, o której mowa w ust. 3, przedsiębiorca jest obowiązany zawiadomić
pisemnie wojewodę właściwego ze względu na siedzibę przedsiębiorcy.
5. Do zawiadomienia, o którym mowa w ust. 4, przedsiębiorca dołącza opinię potwierdzającą możliwość spełnienia
warunków określonych w przepisach, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 5. Opinia powinna zawierać ocenę bezpieczeństwa
procesów technologicznych przewidywanych do realizacji oraz występujących w tych procesach surowców, produktów i
gotowych wyrobów, a także ocenę bezpieczeństwa urządzeń technologicznych.
6. Przedsiębiorca wykonujący działalność gospodarczą w zakresie nabywania, przechowywania lub używania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, o której mowa w ust. 3, jest obowiązany spełniać wymagania określone w
art. 18 ust. 1 pkt 1 i 3-8.
7. Przedsiębiorca posiadający pozwolenie, uznając za zbędne posiadane materiały wybuchowe przeznaczone do użytku
cywilnego, może je zbyć przedsiębiorcy posiadającemu pozwolenie lub koncesję na wytwarzanie materiałów wybuchowych lub
obrót tymi materiałami po uzyskaniu na ich zbycie pisemnej zgody wojewody właściwego ze względu na swoją siedzibę lub
dyrektora okręgowego urzędu górniczego, o którym mowa w art. 106 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo
geologiczne i górnicze, właściwego ze względu na lokalizację zakładu górniczego albo zakładu, w którym jest wykonywana
działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 2 pkt 1 lub 3, zwanego dalej "dyrektorem okręgowego urzędu górniczego",
wydanej w formie decyzji administracyjnej.
8. (uchylony).
9. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia identyfikacji wyrobów
pirotechnicznych i amunicji, dla potrzeb obrotu materiałami wybuchowymi i ich kontroli, biorąc pod uwagę bezpieczeństwo
użytkowników.
Art. 10. 1. Pozwolenie wydaje, odmawia wydania lub cofa wojewoda właściwy ze względu na siedzibę przedsiębiorcy lub
jednostki naukowej, z zastrzeżeniem ust. 2.
2. Pozwolenie na nabywanie lub przechowywanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego dla
przedsiębiorców wykonujących działalność gospodarczą w zakresie:
1) poszukiwania lub rozpoznawania złóż kopalin,
2) wydobywania kopalin ze złóż,
3) bezzbiornikowego magazynowania substancji oraz składowania odpadów w górotworze, w tym w podziemnych
wyrobiskach górniczych
- wydaje, odmawia jego wydania lub je cofa dyrektor okręgowego urzędu górniczego.
2a. Pozwolenia na używanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego przez przedsiębiorców
wykonujących działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, są wydawane na podstawie art. 109 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 4
lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze.
3. Do dyrektora okręgowego urzędu górniczego stosuje się odpowiednio przepisy niniejszego rozdziału dotyczące
wojewody.
4. Przed wydaniem pozwolenia wojewoda zasięga opinii właściwego miejscowo komendanta wojewódzkiego Policji.
Art. 11. 1. Pozwolenia udziela się:
1) przedsiębiorcy będącemu osobą fizyczną, który:
a) posiada co najmniej wykształcenie średnie,
b) ma pełną zdolność do czynności prawnych,
c) nie wykazuje zaburzeń psychicznych, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia
psychicznego (Dz. U. Nr 111, poz. 535, z 1997 r. Nr 88, poz. 554 i Nr 113, poz. 731, z 1998 r. Nr 106, poz. 668, z 1999
r. Nr 11, poz. 95 oraz z 2000 r. Nr 120, poz. 1268), oraz istotnych zaburzeń funkcjonowania psychologicznego,
d) nie był skazany prawomocnym orzeczeniem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe oraz nie
toczy się przeciwko niemu postępowanie w sprawie o takie przestępstwo lub wykroczenie,
e) nie jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych, prowadzonego przez Krajowy Rejestr Sądowy,
f) udokumentował możliwość spełnienia warunków technicznych i organizacyjnych, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 4,
poprzez dołączenie opinii, o której mowa w art. 12,
g) zatrudnia osoby spełniające warunki, o których mowa w art. 19, w zakresie dostępu do materiałów wybuchowych,
2) przedsiębiorcy innemu niż osoba fizyczna.
2. Pozwolenia udziela się przedsiębiorcy, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, jeżeli:
1) nie jest wpisany do rejestru dłużników niewypłacalnych, prowadzonego przez Krajowy Rejestr Sądowy,
2) udokumentował możliwość spełnienia warunków technicznych i organizacyjnych, o których mowa w art. 18 ust. 1 pkt 4,
poprzez dołączenie opinii, o której mowa w art. 12,
3) zatrudnia osoby spełniające warunki, o których mowa w art. 19, w zakresie dostępu do materiałów wybuchowych.
3. Wymagania, o których mowa w ust. 2, stosuje się odpowiednio do jednostek naukowych.
Art. 12. 1. Opinia, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. f) oraz ust. 2 pkt 2, powinna dotyczyć rodzaju prowadzonej
działalności gospodarczej albo naukowej i rodzaju prowadzonych prac z użyciem materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego, z uwzględnieniem towarzyszących temu zagrożeń. Opinia ta powinna zawierać ocenę:
1) prawidłowości lokalizacji, konstrukcji i wyposażenia obiektów produkcyjnych albo służących prowadzeniu działalności
naukowej, magazynowych, socjalnych, pomocniczych, środków i urządzeń przeznaczonych do przemieszczania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, biorąc pod uwagę zagrożenia,
2) przydatności posiadanych przez wnioskodawcę terenów przeznaczonych pod obiekty, o których mowa w pkt 1,
3) bezpieczeństwa procesów technologicznych przewidywanych do realizacji oraz występujących w tych procesach surowców,
produktów i gotowych wyrobów,
4) bezpieczeństwa urządzeń technologicznych.
1a. Opinia, o której mowa w ust. 1, nie jest wymagana w przypadku wydawania pozwoleń na nabywanie lub
przechowywanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego przedsiębiorcom wykonującym działalność
gospodarczą, o której mowa w art. 10 ust. 2.
2. Opinię, o której mowa w ust. 1, wydaje się na koszt ubiegającego się o nią przedsiębiorcy albo jednostki naukowej.
3. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz po
zasięgnięciu opinii Szefa Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego określi, w drodze rozporządzenia, instytucje wydające opinię,
biorąc pod uwagę ich potencjał naukowo-badawczy.
Art. 13. 1. Osoby, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 oraz art. 19, są obowiązane przedstawić raz na 5 lat aktualne
orzeczenie lekarskie i psychologiczne stwierdzające brak zaburzeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. c).
2. Osoby, o których mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1, przedstawiają orzeczenie lekarskie i psychologiczne organowi wydającemu
pozwolenie, a osoby określone w art. 19 - pracodawcy.
3. Opłatę za badanie ponosi osoba badana. Za badania pracowników, przeprowadzane w trakcie zatrudnienia, opłatę ponosi
pracodawca.
4. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw wewnętrznych oraz ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, określi w drodze rozporządzenia:
1) zakres badań psychiatrycznych i psychologicznych, którym są obowiązane poddać się osoby, o których mowa w ust. 1,
2) warunki i tryb:
a) odwoływania się od orzeczeń lekarskich i psychologicznych,
b) uzyskiwania i utraty uprawnień do przeprowadzania badań przez lekarzy i psychologów,
c) wydawania orzeczeń lekarskich i psychologicznych,
3) kwalifikacje lekarzy i psychologów, upoważnionych do przeprowadzania badań lekarskich i psychologicznych,
4) sposób postępowania z dokumentacją związaną z badaniami oraz wzory stosowanych dokumentów,
5) maksymalne stawki opłat za badania.
5. W rozporządzeniu należy uwzględnić kwalifikacje lekarzy i psychologów odpowiednie do rodzaju badań, a także
konieczność przedstawienia stanu zdrowia psychicznego osób, o których mowa w ust. 1, oraz okoliczność, że stawki opłat, o
których mowa w ust. 4 pkt 5, powinny zapewnić pokrycie kosztów przeprowadzonych badań.
Art. 14. 1. Wniosek o wydanie pozwolenia powinien zawierać:
1) oznaczenie wnioskodawcy, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania,
2) dane osobowe przedsiębiorcy, o którym mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1, a w przypadku przedsiębiorcy, o którym mowa w art.
11 ust. 1 pkt 2, albo jednostki naukowej, członków organu zarządzającego, prokurentów i pełnomocników, zawierające imię
i nazwisko, datę i miejsce urodzenia i numer PESEL, a w przypadku osoby posiadającej obywatelstwo innego państwa -
serię i numer paszportu oraz adresy zameldowania na pobyt stały i czasowy,
3) określenie celu nabycia materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, warunków i miejsca ich
przechowywania, a także zakresu prac, do jakich będą one używane,
4) określenie rodzaju i ilości materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, jakie mogą być nabywane lub
przechowywane w okresie roku,
5) (uchylony).
2. Do wniosku, o którym mowa w ust. 1, należy dołączyć następujące dokumenty:
1) określające formę prawną wnioskodawcy, w szczególności statut lub umowę,
2) stwierdzające uprawnienie do wykonywania działalności gospodarczej,
3) oświadczenie wskazujące osoby, o których mowa w ust. 1 pkt 2, a także oświadczenia tych osób o posiadaniu pełnej
zdolności do czynności prawnych,
4) zaświadczenie Krajowego Rejestru Karnego o niekaralności, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. d),
5) odpis z rejestru dłużników niewypłacalnych Krajowego Rejestru Sądowego,
6) orzeczenie lekarskie i psychologiczne w zakresie, o jakim mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. c),
7) opinię, o której mowa w art. 11 ust. 1 pkt 1 lit. f) oraz ust. 2 pkt 2,
8) zaświadczenie komendanta powiatowego Państwowej Straży Pożarnej, państwowego powiatowego inspektora sanitarnego
oraz wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska, stwierdzające, że obiekty budowlane i urządzenia techniczne, o
których mowa w art. 12 ust. 1 pkt 1 i 4, spełniają wymagania określone odpowiednio w przepisach o ochronie
przeciwpożarowej, sanitarnych i ochronie środowiska.
2a. Zaświadczenie, o którym mowa w ust. 2 pkt 8, nie jest wymagane, jeżeli wniosek dotyczy przechowywania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego w podziemnych składach przedsiębiorcy wykonującego działalność
gospodarczą, o której mowa w art. 10 ust. 2.
3. Wnioskodawca może dołączyć do wniosku o udzielenie pozwolenia także inne dokumenty mogące mieć istotne
znaczenie dla rozpatrzenia wniosku.
4. Wojewoda może zażądać od wnioskodawcy innych dokumentów niż określone w ust. 2 lub dodatkowych informacji
uzupełniających, jeżeli w toku postępowania o wydanie pozwolenia okaże się, że ze względu na obronność, bezpieczeństwo
państwa lub inny ważny interes publiczny są one niezbędne do rozpatrzenia wniosku.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku o wydanie pozwolenia,
uwzględniając w nim obowiązek zawarcia informacji, o których mowa w ust. 1.
Art. 15. 1. Pozwolenie, o którym mowa w art. 9 ust. 1, zawiera:
1) datę i podstawę prawną jego wydania,
2) oznaczenie wnioskodawcy, jego siedzibę lub miejsce zamieszkania,
3) określenie celu nabycia materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, a także zakresu prac, do jakich
będą one używane,
4) określenie rodzajów materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego poprzez podanie ich prawidłowych
nazw przewozowych i numerów UN, określonych w załączniku A,
5) określenie miejsca ich przechowywania.
2a. Przedsiębiorca i kierownik jednostki naukowej są obowiązani zawiadomić organ, który wydał pozwolenie, o zmianie
danych zawartych w pozwoleniu, w terminie 7 dni od dnia zaistnienia tych zmian.
2. Pozwolenie wydaje się na czas nieokreślony.
3. Do postępowania w sprawie wydania pozwolenia stosuje się przepisy ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks
postępowania administracyjnego.
Art. 16. Wojewoda zawiadamia o wydaniu pozwolenia oraz o jego cofnięciu ministra właściwego do spraw gospodarki, a
także właściwego ze względu na siedzibę wnioskodawcy komendanta wojewódzkiego Policji, komendanta powiatowego
Państwowej Straży Pożarnej, państwowego powiatowego inspektora sanitarnego, wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska
oraz okręgowego inspektora pracy. O odmowie wydania pozwolenia wojewoda zawiadamia komendanta wojewódzkiego Policji.
Art. 16a. Dyrektor okręgowego urzędu górniczego zawiadamia o wydaniu pozwolenia oraz jego cofnięciu ministra
właściwego do spraw gospodarki, a także właściwego ze względu na siedzibę wnioskodawcy oraz lokalizację zakładu górniczego
albo zakładu, w którym jest wykonywana działalność gospodarcza, o której mowa w art. 10 ust. 2 pkt 1 lub 3, wojewodę,
komendanta wojewódzkiego Policji, komendanta powiatowego Państwowej Straży Pożarnej, państwowego powiatowego
inspektora sanitarnego, wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska oraz okręgowego inspektora pracy. O odmowie wydania
pozwolenia dyrektor okręgowego urzędu górniczego zawiadamia komendanta wojewódzkiego Policji.
Art. 17. 1. Wojewoda odmawia wydania pozwolenia:
1) jeżeli wnioskodawca nie spełnia warunków, o których mowa w art. 11,
2) ze względu na zagrożenie dla obronności, bezpieczeństwa państwa, porządku publicznego lub środowiska,
3) ze względu na ważny interes publiczny,
4) gdy przedsiębiorstwo wnioskodawcy znajduje się w likwidacji lub toczy się wobec niego postępowanie upadłościowe, z
wyjątkiem gdy wnioskodawcą jest przedsiębiorca albo dotychczasowy przedsiębiorca, o którym mowa w art. 10 ust. 2,
5) jeżeli wnioskodawcy cofnięto w ciągu ostatnich 5 lat pozwolenie z przyczyn określonych w ust. 2.
2. Wojewoda cofa pozwolenie, jeżeli wnioskodawca:
 1) przestał spełniać warunki określone w art. 11,
2) naruszył warunki określone w pozwoleniu,
3) stwarza zagrożenie dla obronności, bezpieczeństwa państwa, porządku publicznego lub środowiska,
4) nie usunął w wyznaczonym terminie uchybień stwierdzonych w trakcie kontroli, o której mowa w art. 22 ust. 1.
3. Odmowa wydania lub cofnięcie pozwolenia wymaga uzasadnienia.
4. Od decyzji wojewody o wydaniu, odmowie wydania lub cofnięciu pozwolenia przysługuje odwołanie do ministra
właściwego do spraw gospodarki, a od decyzji dyrektora okręgowego urzędu górniczego - do Prezesa Wyższego Urzędu
Górniczego.
Rozdział 2a
Zasady używania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
Art. 18. 1. Przedsiębiorca, kierownik jednostki naukowej, którym wydano pozwolenie, są obowiązani:
1) przestrzegać zasad bezpiecznego prowadzenia prac przy użyciu materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego oraz podczas oczyszczania terenów, określonych w przepisach wydanych na podstawie ust. 1d,
2) przestrzegać warunków określonych w pozwoleniu,
3) zapewnić stały nadzór nad osobami mającymi dostęp do materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
4) dysponować obiektami lub urządzeniami dostosowanymi do charakteru prac prowadzonych z użyciem materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego lub terenami przeznaczonymi do wzniesienia tych obiektów lub
urządzeń, z zastrzeżeniem ust. 1a,
5) zapewnić bezpieczne przechowywanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego lub materiałów
wybuchowych znalezionych podczas oczyszczania terenów, zgodnie z wymaganiami określonymi w przepisach wydanych
na podstawie art. 24 ust. 2 i art. 33 ust. 2 ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej w
zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu
wojskowym lub policyjnym albo wydanych na podstawie art. 21 ust. 4,
6) prowadzić ewidencję nabytych, zużytych, przechowywanych, przemieszczanych i zbytych materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego lub znalezionych i zniszczonych materiałów wybuchowych podczas wykonywania
działalności gospodarczej w zakresie oczyszczania terenów,
7) na bieżąco oceniać i dokumentować stopień ryzyka związanego z prowadzeniem prac przy użyciu materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, a także posiadać dokumentację obiektów i urządzeń, o których mowa
w pkt 4,
8) przechowywać dokumentację, o której mowa w pkt 6 i 7, przez co najmniej 10 lat, licząc od ostatniego dnia roku
kalendarzowego, w którym transakcja została dokonana, nawet jeżeli w międzyczasie zaprzestali wykonywania działalności
gospodarczej albo naukowej, oraz udostępniać ją na żądanie właściwych organów.
1a. Przedsiębiorca nieposiadający obiektów do przechowywania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego spełniających wymagania określone w przepisach, o których mowa w ust. 1 pkt 4, dołącza oświadczenie o
nieposiadaniu tych obiektów, z wyłączeniem przedsiębiorców, o których mowa w art. 9 ust. 3.
1b. Przedsiębiorca, o którym mowa w ust. 1a, otrzymuje pozwolenie na nabywanie lub używanie materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego bez prawa ich magazynowania.
1c. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego nabywane, przemieszczane, przechowywane lub używane w
związku z wykonywaniem działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 2, ewidencjonuje się zgodnie z przepisami
wydanymi na podstawie art. 78 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze.
1d. Minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw budownictwa, gospodarki
przestrzennej i mieszkaniowej, określi, w drodze rozporządzenia, sposób prowadzenia prac z użyciem materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego oraz podczas oczyszczania terenów w związku z wykonywaniem działalności gospodarczej
innej niż określona w art. 10 ust. 2 oraz wymagania techniczne i organizacyjne dotyczące prowadzenia tych prac, biorąc pod
uwagę zapewnienie ochrony życia i zdrowia ludzi, mienia i środowiska, z uwzględnieniem zróżnicowania charakteru
wykonywanych prac i właściwości używanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, wzór ewidencji, o której mowa w ust. 1 pkt 6,
uwzględniając konieczność zapewnienia pełnej rejestracji nabytych, zużytych, przechowywanych, przemieszczanych i zbytych
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
Art. 18a. Do używania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego w związku z wykonywaniem
działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 2, stosuje się przepisy wydane na podstawie art. 78 ust. 2 ustawy z dnia 4
lutego 1994 r. - Prawo geologiczne i górnicze.
Art. 19. Przedsiębiorca, kierownik jednostki naukowej umożliwiają dostęp do materiałów wybuchowych przeznaczonych
do użytku cywilnego osobie, która:
1) ukończyła 21 lat,
2) zdała egzamin, o którym mowa w art. 20,
3) nie wykazuje zaburzeń psychicznych, o których mowa w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia
psychicznego,
4) nie była skazana prawomocnym wyrokiem za przestępstwo umyślne przeciwko bezpieczeństwu państwa, porządkowi
publicznemu, życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu,
5) posiada nienaganną opinię wydaną przez komendanta powiatowego (miejskiego) Policji właściwego dla miejsca
zamieszkania.
Art. 19a. Osoba, o której mowa w art. 19, jest obowiązana przedłożyć odpowiednio przedsiębiorcy albo kierownikowi
jednostki naukowej przed przystąpieniem do pracy, a następnie dostarczać co trzy lata:
1) zaświadczenie z Krajowego Rejestru Karnego o niekaralności,
2) opinię, o której mowa w art. 19 pkt 5.
Art. 20. 1. Osoba, o której mowa w art. 19, jest obowiązana odbyć szkolenie i zdać egzamin przed komisją kwalifikacyjną.
Osoba, która zdała egzamin, otrzymuje zaświadczenie potwierdzające jej przygotowanie zawodowe.
1a. Przed odbyciem szkolenia i przystąpieniem do egzaminu osoba, której przedsiębiorca albo kierownik jednostki
naukowej umożliwia dostęp do wyrobów pirotechnicznych w związku z realizacją publicznych pokazów pirotechnicznych o
charakterze imprez masowych, jest obowiązana potwierdzić swoją praktykę zawodową w zakresie realizacji tych pokazów.
2. Członków komisji kwalifikacyjnej powołuje i odwołuje minister właściwy do spraw gospodarki.
3. Za przeprowadzenie szkolenia oraz egzaminu pobierana jest opłata.
4. Opłatę wnosi pracodawca kierujący osobę, o której mowa w art. 19, na szkolenie, o którym mowa w ust. 1.
5. Opłata, o której mowa w ust. 3, powinna zapewnić pokrycie kosztów przeprowadzania szkolenia oraz egzaminu.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia:
1) wysokość opłaty, o której mowa w ust. 3,
2) rodzaje dokumentów potwierdzających praktykę zawodową, o której mowa w ust. 1a,
3) zakres i program szkolenia,
4) zakres i sposób przeprowadzenia egzaminu oraz wzory zaświadczeń potwierdzających przygotowanie zawodowe,
5) podmioty upoważnione do prowadzenia szkolenia.
W rozporządzeniu należy uwzględnić w szczególności zróżnicowany charakter szkolenia, biorąc pod uwagę charakter i rodzaj
wykonywanej pracy.
6a. Zaświadczenia potwierdzające przygotowanie zawodowe, o których mowa w ust. 1, są ważne przez 5 lat, po upływie
których osoby mające dostęp do materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego są obowiązane odbyć ponownie
szkolenie i zdać egzamin.
7. Przepisów art. 19 pkt 2 nie stosuje się do osób, które posiadają kwalifikacje określone w ustawie z dnia 4 lutego 1994 r. -
Prawo geologiczne i górnicze.
Art. 21. 1. W przypadku konieczności prowadzenia prac przy użyciu materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego poza terenem przedsiębiorstwa lub jednostki naukowej, przedsiębiorca lub kierownik jednostki naukowej zawiadamia
o tym komendanta powiatowego (miejskiego) Policji właściwego dla miejsca prowadzenia tych prac.
2. W zawiadomieniu należy wskazać zakres i termin rozpoczęcia oraz zakończenia prac, o których mowa w ust. 1, teren, na
którym będą prowadzone prace, a także sposób jego zabezpieczenia przed dostępem osób nieupoważnionych.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego lub materiały
wybuchowe znalezione w trakcie oczyszczania terenów mogą być przechowywane, przez czas niezbędny do przeprowadzenia
prac, w tymczasowym magazynie zlokalizowanym w sposób zapewniający bezpieczeństwo ludzi, mienia i środowiska oraz
zabezpieczonym przed dostępem osób nieupoważnionych.
4. Minister właściwy do spraw gospodarki, określi, w drodze rozporządzenia, sposób przechowywania materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego lub znalezionych w trakcie oczyszczania terenów w tymczasowym
magazynie, o którym mowa w ust. 3, biorąc pod uwagę zapewnienie ochrony życia i zdrowia ludzi, mienia i środowiska oraz
uwzględniając zróżnicowanie zagrożeń dla otoczenia ze względu na właściwości przechowywanych materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego lub znalezionych w trakcie oczyszczania terenów.
Art. 22. 1. Przedsiębiorca lub kierownik jednostki naukowej w zakresie przestrzegania obowiązków, o których mowa w art.
18 ust. 1 i art. 21 ust. 1, podlega kontroli wojewody.
2. Kontrolę przeprowadza zespół kontrolny, zwany dalej "zespołem", powoływany na czas kontroli przez wojewodę.
3. W skład zespołu wojewoda może powołać biegłych i ekspertów, za ich zgodą.
4. Wojewoda, powołując zespół, wyznacza jego kierownika, który koordynuje przebieg czynności kontrolnych oraz
sporządza protokół pokontrolny.
5. Czynności kontrolne wykonuje się na podstawie upoważnienia wydanego przez wojewodę, w obecności kontrolowanego
lub osoby przez niego upoważnionej, a w razie nieobecności tych osób, w obecności przywołanego świadka.
6. Wojewoda może, po zakończeniu kontroli lub w trakcie jej trwania, wezwać przedsiębiorcę lub kierownika jednostki
badawczej do usunięcia w wyznaczonym terminie stwierdzonych uchybień.
7. Wojewoda może upoważnić do przeprowadzenia kontroli, o której mowa w ust. 1, inny organ administracji, wskazując
zakres kontroli. Przepisy ust. 2-5 stosuje się odpowiednio.
Rozdział 3
Zasady i kontrola przemieszczania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
Art. 23. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, zaliczone do klasy 1 materiałów niebezpiecznych,
wymienione w załączniku A, mogą być przemieszczane tylko na zasadach określonych w niniejszym rozdziale, z zastrzeżeniem
ust. 1a.
1a. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do wyrobów pirotechnicznych.
2. Przepis ust. 1 nie narusza zasad przewozu materiałów niebezpiecznych poszczególnymi rodzajami środków transportu,
określonych w przepisach:
- Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym, podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r. (ICAO - Dz. U. z 1959 r.
Nr 35, poz. 212 i 214, z póz
n. zm.), ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 130, poz. 1112, z póz
n. zm.),
- Umowy europejskiej dotyczącej międzynarodowego przewozu drogowego towarów niebezpiecznych (ADR), sporządzonej w
Genewie dnia 30 września 1957 r., ustawy z dnia 28 paz
dziernika 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych,
- Regulaminu międzynarodowego przewozu kolejami towarów niebezpiecznych (RID), stanowiącego Aneks I do Przepisów
ujednoliconych o umowie międzynarodowego przewozu towarów kolejami (CIM), będących załącznikiem B do Konwencji o
międzynarodowym przewozie kolejami (COTIF), sporządzonej w Bernie dnia 9 maja 1980 r. (Dz. U. z 1985 r. Nr 34, poz.
158 i 159, z 1997 r. Nr 37, poz. 225 i 226 oraz z 1998 r. Nr 33, poz. 177 i 178), ustawy z dnia 31 marca 2004 r. o przewozie
koleją towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 97, poz. 962),
- Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, sporządzonej w Londynie dnia 1 listopada 1974 r. (Dz. U. z
1984 r. Nr 61, poz. 318, 319, 320 i 321 oraz z 1986 r. Nr 35, poz. 177), ustawy z dnia 18 września 2001 r. - Kodeks morski
(Dz. U. Nr 138, poz. 1545, z póz
n. zm.) oraz ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o bezpieczeństwie morskim (Dz. U. Nr 109,
poz. 1156, z póz
n. zm.),
- ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o żegludze śródlądowej (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 43, z póz
n. zm.),
ani zasad transportu podlegającego obowiązkowej ochronie na podstawie przepisów ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie
osób i mienia (Dz. U. Nr 114, poz. 740, z póz
n. zm.).
Art. 24. 1. Przemieszczanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego wymaga uzyskania przez
odbiorcę zgody ministra właściwego do spraw gospodarki.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki wydaje zgodę na okres jednego roku w formie decyzji na pisemny wniosek
przedsiębiorcy, kierownika jednostki naukowej, osoby zagranicznej oraz przedsiębiorcy zagranicznego.
2a. Kopię zgody, o której mowa w ust. 1, związanej z przemieszczaniem przez granicę państwową, minister właściwy do
spraw gospodarki przekazuje Komendantowi Głównemu Straży Granicznej.
3. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, należy dołączyć dokumenty zawierające:
1) nazwę odbiorcy materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz określenie siedziby lub miejsce
zamieszkania i adres,
2) potwierdzenie, że odbiorca posiada pozwolenie albo koncesję na wytwarzanie materiałów wybuchowych przeznaczonych
do użytku cywilnego lub obrót tymi materiałami,
3) określenie rodzaju i ilości przemieszczanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz sposobu
ich zabezpieczenia,
4) opis przemieszczanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego i sposobu ich identyfikacji, z
uwzględnieniem ich numeru rozpoznawczego ustalonego przez Organizację Narodów Zjednoczonych,
5) miejsce wprowadzenia materiałów wybuchowych do obrotu oraz potwierdzenie ich zgodności z zasadniczymi
wymaganiami bezpieczeństwa stosowanymi przy wprowadzaniu ich do obrotu,
6) określenie środka transportu i trasy przemieszczania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
Art. 25. W przypadku gdy odbiorca jest osobą zagraniczną lub przedsiębiorcą zagranicznym, do wniosku, o którym mowa
w art. 24 ust. 2, należy dołączyć kopię dokumentu potwierdzającego uprawnienie osoby zagranicznej lub przedsiębiorcy
zagranicznego do nabywania i przemieszczania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, wydanego na
podstawie przepisów obowiązujących w państwie jego siedziby lub miejsca zamieszkania.
Art. 26. W przypadku gdy weryfikacja dokumentów, o których mowa w art. 25, nie jest możliwa lub jest znacznie
utrudniona, minister właściwy do spraw gospodarki niezwłocznie przekazuje Komisji Europejskiej informację w tej sprawie.
Art. 27. 1. Zgoda, o której mowa w art. 24 ust. 1, jest wydawana, jeżeli przedsiębiorca albo jednostka naukowa posiada
pozwolenie lub koncesję na wytwarzanie materiałów wybuchowych lub obrót tymi materiałami, a w przypadku osoby
zagranicznej lub przedsiębiorcy zagranicznego - po pozytywnym zweryfikowaniu wniosku oraz dokumentu określonego w art.
25.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, wzór wniosku, o którym mowa w art. 24 ust.
2, uwzględniając obowiązek zawarcia w nim informacji, o których mowa w art. 24 ust. 3.
Art. 28. W decyzji, o której mowa w art. 24 ust. 2, określa się:
1) nazwę odbiorcy materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego oraz adres jego siedziby lub miejsca
zamieszkania, a także inne dane umożliwiające bezpośredni z nim kontakt,
2) potwierdzenie, że odbiorca posiada pozwolenie lub koncesję na wytwarzanie materiałów wybuchowych lub obrót tymi
materiałami,
3) rodzaj i ilość przemieszczanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
4) opis przemieszczanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego i sposobu ich identyfikacji, z
uwzględnieniem ich numeru rozpoznawczego ustalonego przez Organizację Narodów Zjednoczonych,
5) miejsce wprowadzenia materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego do obrotu oraz potwierdzenie ich
zgodności z zasadniczymi wymaganiami bezpieczeństwa stosowanymi przy wprowadzaniu ich do obrotu, jeżeli materiały te
będą wprowadzane do obrotu,
6) środek transportu i trasę przemieszczania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
Art. 29. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki odmawia wydania zgody, o której mowa w art. 24 ust. 2, jeżeli
przedsiębiorca, kierownik jednostki naukowej, osoba zagraniczna albo przedsiębiorca zagraniczny nie spełniają wymagań
określonych w art. 27 ust. 1, a także z uwagi na zagrożenie obronności, bezpieczeństwa państwa lub bezpieczeństwa i porządku
publicznego.
2. Zgodę, o której mowa w art. 24 ust. 2, cofa się, jeżeli zostało cofnięte pozwolenie lub koncesja na wytwarzanie
materiałów wybuchowych lub obrót tymi materiałami.
3. Odmowa wydania zgody albo jej cofnięcie wymaga uzasadnienia.
4. Do postępowania w sprawie wydania, odmowy albo cofnięcia zgody stosuje się przepisy Kodeksu postępowania
administracyjnego.
Art. 30. 1. Przewożący materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego jest obowiązany posiadać zgodę, o której
mowa w art. 24 ust. 2, i okazywać ją na żądanie organów kontroli drogowej, celnej i granicznej.
2. Organy kontroli drogowej, celnej i granicznej, w przypadku gdy przewożący materiały wybuchowe przeznaczone do
użytku cywilnego nie posiada zgody albo przewozi materiały innego rodzaju lub w innej ilości niż określone w zgodzie, dokonują
zatrzymania tych materiałów.
3. Organ, który dokonał zatrzymania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, zawiadamia o tym
niezwłocznie ministra właściwego do spraw gospodarki, a także właściwego konsula państwa, z którego materiały te zostały
wysłane lub do którego są wysyłane.
4. Sposób zatrzymania i postępowania z materiałami wybuchowymi przeznaczonymi do użytku cywilnego określają
odrębne przepisy.
Art. 31. 1. Odbiorca materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego i przewożący te materiały są
obowiązani przechowywać zgodę przez okres nie krótszy niż ten, na który została ona wydana.
2. Odbiorca jest obowiązany okazywać kopię zgody na każde żądanie właściwych organów.
Art. 32. 1. Przemieszczający materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, w przypadku gdy przemieszczenie
tych materiałów będzie następować tranzytem przez państwa członkowskie Unii Europejskiej Republiki Turcji lub państw
członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym,
jest obowiązany zawiadomić właściwe organy tych państw o zamiarze przemieszczania materiałów wybuchowych oraz uzyskać
ich zgodę na tranzyt.
2. W przypadku gdy prawo państwa członkowskiego Unii Europejskiej Republiki Turcji lub państw członkowskich
Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym tego wymaga,
odbiorca jest obowiązany przekazać informacje, o których mowa w art. 28, organowi właściwemu ze względu na siedzibę lub
miejsce zamieszkania odbiorcy materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego albo organowi państwa, przez
które będzie następować tranzytem przemieszczanie tych materiałów.
Art. 33. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki wydaje zgodę na tranzyt materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
2. Przepisy art. 24 ust. 2, art. 27-31 stosuje się odpowiednio.
Art. 34. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki, w przypadku poważnego zagrożenia obronności, bezpieczeństwa
państwa lub bezpieczeństwa i porządku publicznego, w drodze decyzji może zakazać przemieszczania materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, określając czas trwania tego zakazu oraz rodzaj materiałów nim objętych.
2. W przypadku, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw gospodarki może nakazać zatrzymanie
przemieszczanych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
3. Przepisy art. 30 ust. 4 stosuje się odpowiednio.
4. Decyzja, o której mowa w ust. 1 i 2, podlega rygorowi natychmiastowej wykonalności.
5. Środki podjęte w przypadkach określonych w ust. 1 i 2 nie mogą stanowić jakiejkolwiek dyskryminacji któregokolwiek
wysyłającego albo odbierającego, a także przewożącego materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, oraz ukrytego
ograniczenia w obrocie tymi materiałami.
6. Minister właściwy do spraw gospodarki zawiadamia niezwłocznie Komisję Europejską o podjętych środkach, o których
mowa w ust. 1 i 2.
Art. 35. Przewożący materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego oraz odbiorca tych materiałów są
obowiązani udzielać właściwym organom państwa, z którego, do którego lub przez które są przemieszczane te materiały, na ich
żądanie, wszelkich informacji dotyczących przemieszczanych materiałów i ich przemieszczania.
Art. 36. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, sposób gromadzenia i przekazywania
informacji, o których mowa w art. 28, 34, 39-41, mając na względzie konieczność przekazywania tych informacji właściwym
organom państw członkowskich Unii Europejskiej Republiki Turcji lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o
Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym i Komisji Europejskiej.
Art. 37. 1. Przedsiębiorca przemieszczający amunicję przez granicę, przed dokonaniem przemieszczenia, jest obowiązany
uzyskać zgodę na przemieszczenie organu właściwego państwa, z którego amunicja ma być przemieszczona.
2. W przypadku gdy amunicja znajduje się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, organem właściwym do wydania zgody
jest minister właściwy do spraw gospodarki.
3. Zgody udziela się na pisemny wniosek przedsiębiorcy.
4. Wniosek powinien zawierać:
1) oznaczenie przedsiębiorcy, nabywcy amunicji albo odbiorcy amunicji oraz ich siedziby lub miejsca zamieszkania i adresy,
2) wskazanie miejsca przeznaczenia amunicji, do którego ma być ona przemieszczona,
3) określenie rodzaju i ilości amunicji, która ma być przemieszczona oraz sposobu jej zabezpieczenia,
4) dane umożliwiające identyfikację amunicji, która ma być przemieszczona, oraz informacje o kontroli przeprowadzonej
zgodnie z umowami międzynarodowymi o wzajemnym uznawaniu znaków kontrolnych broni małokalibrowej.
5. Minister właściwy do spraw gospodarki wydaje zgodę, o której mowa w ust. 2, po sprawdzeniu warunków, w jakich
będzie odbywać się przemieszczenie amunicji, ze szczególnym uwzględnieniem ochrony bezpieczeństwa ludzi, mienia i
środowiska.
6. Zgoda, o której mowa w ust. 2, powinna zawierać dane określone w ust. 4.
Art. 38. 1. Zgodę, o której mowa w art. 37 ust. 2, minister właściwy do spraw gospodarki wydaje na okres trzech lat.
2. Przepisy art. 29-31 stosuje się odpowiednio.
Art. 39. 1. Minister właściwy do spraw gospodarki określi, w drodze rozporządzenia, rodzaje amunicji, której
przemieszczanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej nie wymaga uzyskania jego zgody i może następować na podstawie
zezwolenia udzielonego przez właściwy organ państwa, na którego terenie ta amunicja znajduje się, uwzględniając konieczność
zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego.
2. Minister właściwy do spraw gospodarki przekazuje informacje określone w rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1,
właściwym władzom państw członkowskich Unii Europejskiej Republiki Turcji lub państw członkowskich Europejskiego
Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym.
Art. 40. Minister właściwy do spraw gospodarki zawiadamia o przemieszczaniu amunicji właściwe organy państwa, do
którego lub przez które będzie ona przemieszczana, najpóz
niej z chwilą rozpoczęcia przemieszczania amunicji.
Art. 41. Przepis art. 34 stosuje się odpowiednio do przemieszczania amunicji.
Rozdział 4
Zasadnicze wymagania dotyczące materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego wprowadzanych do
obrotu
Art. 42. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, zaliczone do klasy 1 materiałów niebezpiecznych,
wymienione w załączniku A, mogą być wprowadzane do obrotu, jeżeli spełniają zasadnicze wymagania i są oznakowane CE.
2. Wzór oznakowania CE, o którym mowa w ust. 1, określa załącznik do ustawy.
3. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego należy zaprojektować, wykonać i dostarczyć w taki sposób,
aby w przewidywanym okresie ich używania, w normalnych i przewidywalnych warunkach, stwarzały jak najmniejsze zagrożenie
dla życia i zdrowia ludzi oraz mienia i środowiska.
4. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego powinny odpowiadać charakterystykom i właściwościom
określonym przez producenta, w celu zapewnienia ich bezpieczeństwa i niezawodności.
4a. Plastyczne materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego powinny być znakowane, z zastrzeżeniem ust. 4b.
4b. Znakowaniu nie podlegają plastyczne materiały wybuchowe przechowywane lub stosowane w sposób określony w
części 1 ust. II lit. a-c załącznika technicznego do Konwencji.
5. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, zaliczone do klasy 1 materiałów wybuchowych
niebezpiecznych, wymienione w załączniku A, muszą spełniać wymagania określone w niniejszym artykule oraz posiadać nadany
numer identyfikacyjny.
6. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do wyrobów pirotechnicznych.
Art. 43. 1. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego należy zaprojektować i wykonać w taki sposób, aby
przy zastosowaniu odpowiednich metod technicznych można je było poddać nieodwracalnemu unieszkodliwieniu, w sposób
możliwie najmniej uciążliwy dla środowiska.
2. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego powinny być badane w rzeczywistych warunkach. Jeżeli nie
jest możliwe badanie tych materiałów w laboratorium, badanie powinno zostać przeprowadzone w warunkach, w jakich materiał
wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego będzie używany.
3. Badając materiał wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego, należy dokonać jego oceny z uwzględnieniem, jeżeli
mają zastosowanie, następujących właściwości tego materiału:
1) budowy i właściwości charakterystycznych, w tym składu chemicznego, stanu skupienia oraz, jeżeli jest to istotne,
wymiarów i rozkładu wielkości ziaren składników,
2) stabilności fizycznej i chemicznej, we wszystkich warunkach środowiskowych, na jakie może być narażony, wrażliwości na
uderzenie i tarcie,
3) kompatybilności wszystkich składników w odniesieniu do ich fizycznej i chemicznej stabilności,
4) wymagań w stosunku do chemicznej czystości materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego,
5) odporności na działanie wody, jeżeli jest on przewidziany do stosowania w wilgotnym lub mokrym otoczeniu i gdy
bezpieczeństwo i niezawodność używania tego materiału może ulec pogorszeniu pod wpływem wody,
6) odporności na niskie i wysokie temperatury, jeżeli przewiduje się przechowywanie lub stosowanie tego materiału w takich
temperaturach, a chłodzenie lub ogrzewanie komponentu lub całego materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku
cywilnego może mieć negatywny wpływ na jego bezpieczeństwo i niezawodność,
7) jego przydatności do użycia w warunkach niebezpiecznych, w szczególności w środowisku zagrożonym metanem,
wybuchem pyłu węglowego lub podwyższoną temperaturą, jeżeli ten materiał jest przewidziany do stosowania w takich
warunkach,
8) cech bezpieczeństwa, polegających na zapobieganiu przedwczesnemu lub niezamierzonemu zapłonowi lub wybuchowi,
9) dotyczących prawidłowego ładowania i działania tego materiału, używanego zgodnie z przeznaczeniem,
10) odporności materiału, jego pokrycia lub innych składników na pogorszenie się jakości tego materiału na skutek
składowania, do upływu jego przydatności określonej przez producenta.
4. Podczas badania, o którym mowa w ust. 3, należy brać pod uwagę następujące informacje:
1) dotyczące urządzeń i akcesoriów potrzebnych do niezawodnego i bezpiecznego działania materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego,
2) o posiadaniu właściwych instrukcji, jeżeli są wymagane, oznaczeń dotyczących bezpiecznego transportu, składowania,
używania i pozbywania się materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego, sporządzonych w języku lub
językach kraju, w którym materiał ten będzie używany.
Art. 44. 1. Materiały wybuchowe kruszące powinny spełniać następujące wymagania:
1) przewidziany sposób inicjowania powinien zapewniać bezpieczną, niezawodną i pełną detonację lub, w razie potrzeby,
deflagrację kruszącego materiału wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego; w przypadku prochu dymnego
dotyczy to zdolności deflagracji, którą należy sprawdzić,
2) pewnie i niezawodnie przenosić detonację poprzez kolumnę naboi, jeżeli materiały wybuchowe przeznaczone do użytku
cywilnego są w postaci naboi,
3) produkty gazowe wytwarzane podczas detonacji materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
stosowanych w podziemnych wyrobiskach górniczych mogą zawierać jedynie takie ilości tlenku węgla, tlenków azotu,
innych gazów, par lub stałych składników, które w zwykłych warunkach ruchowych zakładu górniczego nie wpływają
ujemnie na zdrowie.
2. Lonty detonujące, prochowe, zapalające i rurki detonujące powinny spełniać następujące wymagania:
1) powłoki lontów detonujących, zapalających i rurek detonujących powinny posiadać wystarczającą wytrzymałość
mechaniczną i odpowiednio zabezpieczać rdzeń materiału wybuchowego przed normalnymi naprężeniami mechanicznymi,
2) parametry dotyczące prędkości palenia się lontów powinny być podane i niezawodnie dotrzymywane,
3) lonty detonujące i rurki detonujące powinny być niezawodne, posiadać wystarczającą zdolność inicjowania wybuchu oraz
spełniać wymagania dotyczące składowania, nawet w szczególnych warunkach klimatycznych.
3. Zapalniki, w tym zapalniki zwłoczne, oraz przekaz
niki powinny spełniać następujące wymagania:
1) zapalniki powinny w pewny sposób inicjować detonację materiałów wybuchowych, dla których są przeznaczone, w
przewidywanych warunkach ich stosowania,
2) przekaz
niki muszą być zdolne do pewnego inicjowania wybuchu,
3) wilgoć nie może mieć ujemnego wpływu na zdolność inicjowania,
4) czasy opóz
nień zapalników zwłocznych powinny być tak równomierne, aby prawdopodobieństwo zachodzenia na siebie
okresów opóz
nień sąsiednich stopni czasowych było nieistotne,
 5) charakterystyka elektryczna zapalników elektrycznych powinna być wskazana na opakowaniu,
6) przewody zapalników elektrycznych powinny posiadać wystarczającą izolację oraz odpowiednią wytrzymałość
mechaniczną, włączając niezawodne połączenie z zapalnikiem, z uwzględnieniem przewidywanego zastosowania.
4. Prochy i paliwa rakietowe powinny spełniać następujące wymagania:
1) nie mogą detonować podczas ich stosowania zgodnie z przeznaczeniem,
2) muszą być stabilizowane, w szczególności prochy nitrocelulozowe i nitroglicerynowe, w celu zabezpieczenia przed
samorozkładem,
3) stałe paliwa rakietowe w formie sprasowanej lub odlewanej nie mogą zawierać niepożądanych pęknięć lub pęcherzyków
gazowych, mogących wywrzeć niekorzystny wpływ na ich działanie.
Rozdział 5
Procedury oceny zgodności materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
Art. 45. Za zgodne z zasadniczymi wymaganiami uznaje się materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego
zaliczone do klasy 1 materiałów niebezpiecznych, wymienione w załączniku A, spełniające wymagania określone w art. 43 i 44
lub spełniające wymagania określone w normach zharmonizowanych.
Art. 45a. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do wyrobów pirotechnicznych.
Art. 46. Materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego zaliczone do klasy 1 materiałów niebezpiecznych,
wymienione w załączniku A, poddaje się, w zależności od potrzeb, następującym procedurom badania ich zgodności z
zasadniczymi wymaganiami:
1) badaniu typu WE - moduł B, wykonywanemu zgodnie z zasadami określonymi w art. 49-51, oraz do wyboru producenta:
a) badaniu zgodności z typem - moduł C, wykonywanemu na zasadach określonych w art. 52,
b) procedurze zapewnienia jakości produkcji - moduł D, prowadzonej zgodnie z zasadami określonymi w art. 53-56,
zwanej dalej "systemem zapewnienia jakości produkcji",
c) procedurze zapewnienia jakości wyrobu - moduł E, prowadzonej na zasadach określonych w art. 57 i 58, zwanej dalej
"systemem zapewnienia jakości wyrobu",
d) sprawdzaniu wyrobu - moduł F, na zasadach określonych w art. 59, albo też
2) sprawdzaniu jednostkowemu - moduł G, wykonywanemu na zasadach określonych w art. 60.
Art. 47. Minister właściwy do spraw gospodarki notyfikuje jednostki, które będą dokonywały oceny zgodności materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego z zasadniczymi wymaganiami, na zasadach i w trybie określonych w
ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności.
Art. 48. 1. Jednostka notyfikowana, kierownik jednostki notyfikowanej oraz jej pracownicy odpowiedzialni za
przeprowadzanie procedur oceny zgodności materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego z zasadniczymi
wymaganiami nie mogą być konstruktorami, producentami, dostawcami lub instalatorami materiałów, które są przez nich
kontrolowane, ani upoważnionym przedstawicielem jakiejkolwiek z wymienionych grup.
2. Kierownik jednostki notyfikowanej oraz jej pracownicy nie mogą zajmować się osobiście, ani jako upoważnieni
przedstawiciele, projektem, budową, marketingiem lub obsługą materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
Nie ogranicza to możliwości wymiany informacji technicznej między wytwarzającymi te materiały a pracownikami jednostki
notyfikowanej.
3. Pracownicy jednostki notyfikowanej przeprowadzają próby sprawdzające materiały wybuchowe przeznaczone do użytku
cywilnego zgodnie z zawodową uczciwością i techniczną wiedzą. Pracownicy nie powinni ulegać żadnym formom nacisku i
zachętom, zwłaszcza finansowym, ze strony osób lub grup osób zainteresowanych wynikami badań.
4. Jednostka notyfikowana powinna dysponować pracownikami o odpowiednich kwalifikacjach oraz posiadać środki do
realizacji zadań administracyjnych i technicznych związanych z procedurami oceny zgodności. Jednostka ta powinna mieć
również dostęp do sprzętu wymaganego do przeprowadzenia specjalnych prób sprawdzających.
5. Pracownicy jednostki notyfikowanej odpowiedzialni za kontrolę powinni:
1) odbyć szkolenie techniczne i zawodowe,
2) posiadać dostateczną wiedzę w zakresie wykonywanych prób oraz odpowiednie doświadczenie w ich wykonywaniu,
3) posiadać odpowiednie kompetencje do opracowywania świadectw, protokołów oraz sprawozdań wymaganych do
zalegalizowania wykonywanych prób.
6. Pracownicy jednostki notyfikowanej sporządzający sprawozdania z wykonywanych prób powinni być bezstronni.
Wynagrodzenie tych pracowników nie może być uzależnione od ilości wykonywanych prób oraz od ich wyników.
7. Pracownicy jednostki notyfikowanej są obowiązani do zachowania tajemnicy zawodowej w stosunku do wszystkich
informacji uzyskanych w związku z wykonywanymi zadaniami.
8. Przepisu ust. 7 nie stosuje się, jeżeli o udzielenie informacji wystąpi organ administracji rządowej, prokurator lub sąd.
Art. 49. 1. Badanie typu WE jest procedurą, przez którą jednostka notyfikowana upewnia się i stwierdza, że egzemplarz -
wzór reprezentujący daną produkcję materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego spełnia zasadnicze
wymagania określone w ustawie.
2. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel składa wniosek o przeprowadzenie badania typu WE w wybranej
jednostce notyfikowanej.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, powinien zawierać nazwę i adres producenta; jeżeli wniosek jest składany przez jego
upoważnionego przedstawiciela, dodatkowo imię i nazwisko oraz adres przedstawiciela.
4. Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, należy załączyć:
1) pisemne oświadczenie, że taki sam wniosek nie został złożony w innej jednostce notyfikowanej,
2) dokumentację techniczną, o której mowa w ust. 6.
5. Producent jest obowiązany udostępnić jednostce notyfikowanej egzemplarz wyrobu reprezentujący daną produkcję,
zwany dalej "typem". Jednostka notyfikowana może zażądać kolejnych egzemplarzy, jeżeli są one niezbędne do przeprowadzenia
tych badań.
6. Dokumentacja techniczna, w zakresie koniecznym do dokonania oceny zgodności wyrobu z wymaganiami określonymi
w ustawie, zawiera projekt, opis wykonania oraz funkcjonowania wyrobu, a także:
1) ogólny opis typu,
2) projekt koncepcyjny oraz rysunki techniczne i schematy części, podzespołów oraz obwodów,
3) opisy i objaśnienia niezbędne do zrozumienia rysunków i schematów, o których mowa w pkt 2, oraz funkcjonowania
wyrobu,
4) wykaz norm zharmonizowanych, o których mowa w art. 45, stosowanych w całości lub częściowo, oraz opisy rozwiązań
zastosowanych celem spełnienia wymagań określonych w ustawie, jeżeli normy te nie zostały zastosowane,
5) wyniki dokonanych obliczeń konstrukcyjnych i przeprowadzonych badań, a także sprawozdania z badań i testów.
Art. 50. 1. Podczas badania typu WE jednostka notyfikowana jest obowiązana:
1) sprawdzić dokumentację techniczną oraz zweryfikować, czy typ został wyprodukowany zgodnie z tą dokumentacją, i
rozpoznać elementy, które zostały zaprojektowane zgodnie z odpowiednimi normami, o których mowa w art. 45, jak
również te komponenty, które zostały zaprojektowane bez stosowania odpowiednich norm,
2) wykonać lub zlecić wykonanie odpowiednich badań i testów, aby stwierdzić, czy rozwiązania przyjęte przez producenta
spełniają zasadnicze wymagania określone w ustawie, jeżeli normy, o których mowa w art. 45, nie zostały zastosowane,
3) wykonać lub zlecić wykonanie odpowiednich badań i testów w celu stwierdzenia, czy odpowiednie normy zostały
zastosowane prawidłowo, jeżeli producent zadeklarował ich stosowanie,
4) uzgodnić z wnioskodawcą miejsce przeprowadzenia koniecznych badań i testów.
2. Jeżeli typ spełnia wymagania określone w ustawie, jednostka notyfikowana wydaje wnioskodawcy świadectwo badania
typu WE.
3. Świadectwo badania typu WE powinno zawierać nazwę i adres producenta, wyniki badań i informacje konieczne do
identyfikacji zatwierdzonego typu. Kopie dokumentacji technicznej pozostawia się w jednostce notyfikowanej.
4. Jednostka notyfikowana, odmawiając wydania świadectwa badania typu WE, jest obowiązana przedstawić szczegółowe
uzasadnienie tej odmowy.
5. Producent informuje jednostkę notyfikowaną o wszelkich zmianach zatwierdzonego wyrobu, jeżeli takie zmiany mogą
mieć wpływ na jego zgodność z zasadniczymi wymaganiami lub zalecanymi warunkami stosowania tego wyrobu.
6. Wszelkie zmiany dokonywane w zatwierdzonym wyrobie wymagają dodatkowego ich zatwierdzenia przez jednostkę
notyfikowaną. Dodatkowe zatwierdzenie jest wydawane w formie załącznika do pierwszego świadectwa badania typu WE.
Art. 51. 1. Jednostka notyfikowana przekazuje innym jednostkom notyfikowanym informacje dotyczące wydanych i
wycofanych świadectw badania typu WE oraz załączników do nich.
2. Jednostka notyfikowana wycofuje świadectwo badania typu WE, jeżeli materiał wybuchowy przeznaczony do użytku
cywilnego jest niezgodny z typem opisanym w tym świadectwie oraz wymaganiami ustawy.
3. Jednostki notyfikowane, które nie przeprowadziły badań, o których mowa w art. 46 pkt 1, mogą otrzymywać kopie
świadectw tych badań oraz załączników do nich.
4. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel przechowuje kopie świadectw badań typu WE oraz dokumentacji
technicznej przez okres co najmniej 10 lat od daty produkcji danego wyrobu.
5. W przypadku gdy producent, jego upoważniony przedstawiciel, nie mają siedziby na terytorium państw członkowskich
Unii Europejskiej Republiki Turcji lub państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, obowiązek udostępniania dokumentacji technicznej spoczywa na osobie, która
wprowadza dany wyrób do obrotu.
Art. 52. 1. Badanie zgodności z typem, o którym mowa w art. 46 pkt 1 lit. a), stanowi tę część procedury, przez którą
producent lub jego upoważniony przedstawiciel zapewnia i oświadcza, że dane materiały wybuchowe przeznaczone do użytku
cywilnego są zgodne z typem opisanym w świadectwie badania typu WE i spełniają wymagania określone w ustawie. Producent
umieszcza oznakowanie CE na tym materiale oraz sporządza pisemną deklarację zgodności.
2. Producent jest obowiązany podjąć wszelkie konieczne środki, aby zapewnić, że proces produkcji gwarantuje zgodność
wyprodukowanego wyrobu z typem opisanym w świadectwie badania typu WE oraz z zasadniczymi wymaganiami określonymi
w ustawie.
3. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel przechowuje kopię deklaracji zgodności przez okres co najmniej 10 lat
od daty produkcji ostatniego wyrobu.
4. Przepis art. 50 ust. 4 stosuje się odpowiednio.
5. Jednostka notyfikowana wybrana przez producenta prowadzi lub zleca przeprowadzenie badań, o których mowa w ust. 1,
w określonych odstępach czasu. Odpowiednia próbka gotowych wyrobów pobrana na miejscu przez pracownika jednostki
notyfikowanej jest poddawana badaniom i próbom określonym w odpowiedniej normie lub normach, o których mowa w art. 45,
albo w odrębnych przepisach. Jeżeli jedna lub więcej badanych próbek wyrobów nie spełnia wymagań, jednostka notyfikowana
podejmuje odpowiednie działania.
6. W procesie produkcji producent zamieszcza na wyrobie symbol identyfikacyjny jednostki notyfikowanej na jej
odpowiedzialność.
Art. 53. 1. System zapewnienia jakości produkcji jest procedurą, przez którą producent, który spełnia wymagania określone
w ust. 2, zapewnia i oświadcza, że określone materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego są zgodne z typem
opisanym w świadectwie badania typu WE i spełniają wymagania ustawy.
2. Producent zamieszcza oznakowanie CE na każdym materiale wybuchowym przeznaczonym do użytku cywilnego oraz
sporządza pisemną deklarację zgodności. Obok oznakowania CE zamieszcza się symbol identyfikacyjny jednostki notyfikowanej
odpowiedzialnej za kontrolę, o której mowa w art. 56 ust. 2.
3. Producent jest obowiązany stosować zatwierdzony system zapewnienia jakości produkcji, kontroli produktu finalnego i
badań, o którym mowa w ust. 4-7 oraz w art. 56 i 57, poddawać się kontroli jednostki notyfikowanej, o której mowa w art. 56 ust.
2.
4. Producent składa do wybranej przez siebie jednostki notyfikowanej wniosek o przeprowadzenie oceny systemu jakości
dla określonych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, powinien zawierać informacje odnoszące się do danego rodzaju materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego.
6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, należy załączyć:
1) dokumentację systemu zapewnienia jakości,
2) dokumentację techniczną dotyczącą zatwierdzonego typu oraz kopię świadectwa badania typu WE.
7. System zapewnienia jakości produkcji zapewnia zgodność materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego z typem opisanym w świadectwie badania typu WE oraz z wymaganiami określonymi w ustawie. Producent
uwzględnione zasadnicze wymagania dokumentuje w systematyczny i uporządkowany sposób, w postaci pisemnych instrukcji.
8. Dokumentacja, o której mowa w ust. 7, zawiera opis:
1) celów zapewnienia jakości, struktury organizacyjnej, obowiązków kierownictwa w odniesieniu do jakości produkcji
materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
2) technologii procesu produkcji, kontroli i zapewnienia jakości, procesów i systematycznych działań, które będą
przeprowadzane,
3) badań i testów, które będą prowadzone przed, w czasie i po procesie produkcji, a także częstotliwości ich przeprowadzania,
4) sposobów dokumentowania kontroli jakości, takich jak: sprawozdania z kontroli, wyniki badań i wzorcowania, raporty
dotyczące kwalifikacji zatrudnionych pracowników,
5) środków monitorowania, w celu osiągania żądanej jakości materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
oraz skuteczności działania systemu kontroli jakości.
Art. 54. 1. Jednostka notyfikowana ocenia system zapewnienia jakości produkcji celem określenia, czy spełnia on
wymagania, o których mowa w art. 53 ust. 7. Uznaje się, że systemy kontroli jakości, do których zostały zastosowane
odpowiednie normy zharmonizowane, są zgodne z tymi wymaganiami.
2. Zespół audytorów, w którego skład wchodzi przynajmniej jedna osoba z doświadczeniem w zakresie oceny technologii
danego wyrobu, dokonuje oceny systemu zapewnienia jakości produkcji w zakładzie producenta.
3. Zespół, o którym mowa w ust. 2, zawiadamia producenta o wyniku przeprowadzonego audytu i podjętej decyzji.
Zawiadomienie powinno zawierać także wnioski z badań i należycie uzasadnioną decyzję dotyczącą oceny systemu zapewnienia
jakości produkcji.
Art. 55. 1. Do obowiązków producenta należy:
1) wypełnianie zobowiązań wynikających z zatwierdzonego systemu zapewnienia jakości produkcji,
2) dbanie o skuteczne jego funkcjonowanie,
3) informowanie jednostki notyfikowanej, która zatwierdziła system zapewnienia jakości produkcji, o wszelkich
proponowanych zmianach tego systemu.
2. Jednostka notyfikowana ocenia proponowane zmiany systemu zapewnienia jakości produkcji oraz decyduje, czy
zmieniony system odpowiada wymaganiom, o których mowa w art. 53 ust. 7 i 8, lub czy jest wymagana jego ponowna ocena.
3. Jednostka notyfikowana zawiadamia producenta o wynikach oceny, o której mowa w ust. 2. Zawiadomienie powinno
zawierać wnioski z badań i należycie uzasadnioną decyzję dotyczącą oceny systemu zapewnienia jakości produkcji.
Art. 56. 1. Jednostka notyfikowana sprawuje nadzór nad systemem zapewnienia jakości produkcji w celu upewnienia się,
że producent należycie wypełnia zobowiązania wynikające z zatwierdzonego systemu.
2. Nadzór, o którym mowa w ust. 1, jest realizowany w następujący sposób:
1) producent umożliwia dostęp jednostce notyfikowanej w celach kontrolnych do pomieszczeń produkcyjnych, kontrolnych,
badawczych i magazynowych oraz przekazuje jej potrzebne informacje, a w szczególności:
a) dokumentację systemu kontroli jakości,
b) zapisy kontroli jakości - sprawozdania z kontroli oraz wyniki badań i wzorcowania, raporty dotyczące kwalifikacji
zatrudnionych pracowników,
2) jednostka notyfikowana przeprowadza okresowe audyty, aby upewnić się, że producent utrzymuje i stosuje system
zapewnienia jakości produkcji oraz udostępnia producentowi sprawozdania z tych audytów,
3) jednostka notyfikowana dodatkowo może przeprowadzać u producenta niezapowiedziane kontrole.
3. Podczas kontroli, o których mowa w ust. 2 pkt 3, jednostka notyfikowana może przeprowadzać badania lub zlecić ich
przeprowadzenie, w celu zweryfikowania, czy system zapewnienia jakości produkcji funkcjonuje prawidłowo.
4. Jednostka notyfikowana przekazuje producentowi sprawozdanie z kontroli, o której mowa w ust. 2, oraz z
przeprowadzonych badań.
5. Producent przechowuje do wglądu organów administracji rządowej, prokuratora lub sądu, przez okres co najmniej 10 lat
od daty produkcji ostatniego wyrobu:
1) dokumentację załączoną do wniosku, o którym mowa w art. 53 ust. 4,
2) dokumentację dotyczącą zmian, o których mowa w art. 55 ust. 2,
3) decyzje i sprawozdania z przeprowadzonych audytów i kontroli, o której mowa w ust. 2 pkt 3 oraz w ust. 3, opracowane
przez jednostkę notyfikowaną.
6. Jednostka notyfikowana przekazuje innym jednostkom notyfikowanym informacje dotyczące wydanych oraz cofniętych
zatwierdzeń systemów zapewnienia jakości produkcji.
Art. 57. 1. System zapewnienia jakości wyrobu jest procedurą, przez którą producent, który wypełnia zobowiązania, o
których mowa w ust. 3, zapewnia i oświadcza, że dane materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego są zgodne z
typem opisanym w świadectwie badania typu WE.
2. Producent zamieszcza oznakowanie CE na każdym materiale wybuchowym przeznaczonym do użytku cywilnego oraz
sporządza pisemną deklarację zgodności. Obok oznakowania CE zamieszcza się symbol identyfikacyjny jednostki notyfikowanej
odpowiedzialnej za nadzór nad tym systemem.
3. Producent jest obowiązany stosować zatwierdzony system jakości kontroli gotowego materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego oraz badań, o których mowa w ust. 4 i 6, a także poddawać się kontroli.
4. Producent składa do wybranej przez siebie jednostki notyfikowanej wniosek o przeprowadzenie oceny systemu jakości
kontroli określonych materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
5. Wniosek, o którym mowa w ust. 4, powinien zawierać informacje odnoszące się do danego rodzaju materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego.
6. Do wniosku, o którym mowa w ust. 4, należy załączyć:
1) dokumentację systemu zapewnienia jakości wyrobu,
2) dokumentację techniczną należącą do zatwierdzonego typu oraz kopię świadectwa badania typu WE.
7. W ramach systemu zapewnienia jakości wyrobu materiał wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego jest poddawany
odpowiednim badaniom, określonym w stosownych normach, o których mowa w art. 45, lub innym podobnym testom, celem
zweryfikowania jego zgodności z zasadniczymi wymaganiami określonymi w ustawie.
Art. 58. 1. Producent dokumentuje, w systematyczny i uporządkowany sposób, uwzględnione przepisy i zasadnicze
wymagania w postaci pisemnych instrukcji.
2. Dokumentacja, o której mowa w ust. 1, powinna pozwolić na jednoznaczną interpretację procedur zapewnienia jakości,
planów i zapisów kontroli jakości oraz zawierać w szczególności opisy:
1) celów kontroli jakości, struktury organizacyjnej, obowiązków kierownictwa w odniesieniu do jakości materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
2) badań i testów, które będą prowadzone po procesie produkcji,
3) środków monitorowania skuteczności działania systemu,
4) przeprowadzonych kontroli jakości - sprawozdań z kontroli oraz wyników badań i kalibrowania, raporty dotyczące
kwalifikacji zaangażowanego personelu.
3. Przepis art. 54 stosuje się odpowiednio do oceny systemu jakości kontroli.
4. Przepisy art. 55 stosuje się odpowiednio do obowiązków producenta wynikających z zatwierdzonego systemu jakości
kontroli.
5. Przepis art. 56 stosuje się odpowiednio do nadzoru sprawowanego przez jednostkę notyfikowaną nad systemem jakości
kontroli.
Art. 59. 1. Sprawdzenie wyrobu, o którym mowa w art. 46 pkt 1 lit. d), jest procedurą, przez którą producent lub jego
upoważniony przedstawiciel sprawdza i zaświadcza, że materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego są zgodne z
typem opisanym w świadectwie badań typu WE i spełniają odpowiednie wymagania określone w ustawie.
2. Producent jest obowiązany do:
 1) zapewnienia wszelkich koniecznych środków w procesie produkcji, aby proces ten zapewniał zgodność materiałów
wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego z typem opisanym w świadectwie badania typu WE oraz z
wymaganiami określonymi w ustawie, a także
2) umieszczania oznakowania CE na każdym z tych materiałów i sporządzania deklaracji zgodności.
3. Podczas sprawdzania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego jednostka notyfikowana
przeprowadza odpowiednie badania i testy, w celu potwierdzenia zgodności tych materiałów z wymaganiami określonymi w
ustawie, stosując metody, o których mowa w ust. 4. Producent lub jego upoważniony przedstawiciel jest obowiązany do
przechowywania kopii deklaracji zgodności przez okres co najmniej 10 lat od daty produkcji ostatniego wyrobu.
4. Sprawdzanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego przez ich badanie i testowanie jest
procedurą, zgodnie z którą:
1) materiały te poddaje się indywidualnie badaniom oraz testom ustalonym w odpowiednich normach, o których mowa w art.
45, lub innym testom, celem sprawdzenia ich zgodności z odpowiednim typem i wymaganiami określonymi w ustawie,
2) jednostka notyfikowana zamieszcza lub powoduje zamieszczenie swojego symbolu identyfikacyjnego na każdym
zatwierdzonym materiale wybuchowym przeznaczonym do użytku cywilnego i sporządza pisemny certyfikat zgodności na
podstawie przeprowadzonych testów,
3) producent lub jego upoważniony przedstawiciel jest obowiązany do udostępnienia, na każde żądanie, certyfikatu zgodności
wystawionego przez jednostkę notyfikowaną.
Art. 60. 1. Sprawdzanie jednostkowe jest procedurą, przez którą producent sprawdza i zaświadcza, że materiały
wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego, dla których został wydany certyfikat zgodności, są zgodne z odpowiednimi
wymaganiami określonymi w ustawie. Producent umieszcza oznakowanie CE na tym materiale i sporządza deklarację zgodności.
2. Jednostka notyfikowana bada materiał wybuchowy przeznaczony do użytku cywilnego i przeprowadza badania określone
w normach, o których mowa w art. 45, lub inne badania, celem potwierdzenia jego zgodności z odpowiednimi wymaganiami
określonymi w ustawie.
3. Na podstawie pozytywnych wyników badań, o których mowa w ust. 2, jednostka notyfikowana zamieszcza lub powoduje
zamieszczenie swojego symbolu identyfikacyjnego na dopuszczonym do obrotu materiale wybuchowym przeznaczonym do
użytku cywilnego i sporządza deklarację zgodności.
4. Sporządzona przez producenta dokumentacja techniczna powinna umożliwiać dokonanie oceny zgodności materiału
wybuchowego przeznaczonego do użytku cywilnego z wymaganiami określonymi w ustawie oraz powinna ułatwiać zrozumienie
konstrukcji, metod produkcji i sposobu funkcjonowania tego materiału.
5. Dokumentacja, o której mowa w ust. 4, powinna zawierać:
1) ogólny opis typu,
2) projekt koncepcyjny i rysunki techniczne oraz schematy części, podzespołów, obwodów,
3) opisy i objaśnienia konieczne do zrozumienia rysunków technicznych, schematów oraz działania materiału wybuchowego
przeznaczonego do użytku cywilnego lub systemu zabezpieczającego,
4) wykaz norm, o których mowa w art. 45, zastosowanych w całości lub częściowo, oraz opisy rozwiązań przyjętych w celu
spełnienia zasadniczych wymagań określonych w ustawie, jeżeli normy nie zostały zastosowane,
5) wyniki wykonanych obliczeń konstrukcyjnych, przeprowadzonych badań,
6) sprawozdania z badań i testów.
Art. 60a. Do prowadzenia kontroli spełniania przez materiały wybuchowe przeznaczone do użytku cywilnego
zasadniczych wymagań oraz do postępowań w sprawie wprowadzenia do obrotu materiałów wybuchowych przeznaczonych do
użytku cywilnego niezgodnych z zasadniczymi wymaganiami stosuje się przepisy rozdziału 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o
systemie oceny zgodności.
Art. 61. 1. Oznakowanie CE powinno być umieszczone na materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku
cywilnego w sposób widoczny, czytelny i trwały lub, jeżeli jest to niemożliwe, na przymocowanej do nich tabliczce znamionowej
albo, jeżeli metody te nie są możliwe do zastosowania, na opakowaniu. Tabliczka znamionowa powinna być tak zaprojektowana,
aby nie było możliwe jej ponowne użycie.
2. Zabrania się umieszczania na materiałach wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego napisów, które są
podobne do oznakowania CE i mogą wprowadzać w błąd. Wszelkie inne oznaczenia mogą być umieszczane na tych materiałach
pod warunkiem, że nie ograniczą one widoczności i czytelności tego oznakowania.
3. (uchylony).
Art. 62. (uchylony).
Rozdział
Zasadnicze wymagania dla wprowadzanych do obrotu wyrobów pirotechnicznych oraz procedury oceny zgodności tych
wyrobów
Art. 62a. Ilekroć w niniejszym rozdziale jest mowa o:
1) wyrobach pirotechnicznych widowiskowych - należy przez to rozumieć wyroby pirotechniczne przeznaczone do celów
rozrywkowych,
2) wyrobach pirotechnicznych przeznaczonych do użytku teatralnego - należy przez to rozumieć wyroby pirotechniczne
przeznaczone do wykorzystania na scenie wewnątrz lub na zewnątrz budynków, w tym w produkcji filmowej i telewizyjnej
lub do podobnego użytku,
3) wyrobach pirotechnicznych do pojazdów - należy przez to rozumieć wyroby pirotechniczne będące elementami urządzeń
bezpieczeństwa stosowanych w pojazdach zawierających materiały pirotechniczne wykorzystywane do uruchamiania tych
lub innych urządzeń,
4) pozostałych wyrobach pirotechnicznych - należy przez to rozumieć wyroby pirotechniczne inne niż wyroby, o których
mowa w pkt 1 i 2, stosowane w kolejnictwie, leśnictwie, lotnictwie, modelarstwie, ratownictwie, rolnictwie, żegludze oraz
wyroby pirotechniczne do pojazdów,
5) wyrobach pirotechnicznych wprowadzanych do obrotu - należy przez to rozumieć wyroby pirotechniczne, o których mowa
w pkt 1-4, lub grupy takich wyrobów pirotechnicznych o podobnej konstrukcji i o podobnym działaniu, po raz pierwszy
udostępniane, w celu dystrybucji lub wykorzystania, na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa
członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym przez producenta lub importera, nieodpłatnie albo za opłatą.
Art. 62b. Przepisów niniejszego rozdziału nie stosuje się do:
1) wyrobów pirotechnicznych przeznaczonych, zgodnie z odrębnymi przepisami, do niehandlowego wykorzystania przez Siły
Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Policję, Agencję Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę
Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego, Centralne Biuro Antykorupcyjne, Biuro Ochrony Rządu, Straż
Graniczną, Służbę Celną, Służbę Więzienną, armie obcych państw przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
oraz jednostki ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie
przeciwpożarowej (Dz. U. z 2009 r. Nr 178, poz. 1380 oraz z 2010 r. Nr 57, poz. 353),
2) wyposażenia morskiego, do którego stosuje się przepisy ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o wyposażeniu morskim (Dz. U.
Nr 93, poz. 899),
3) wyrobów pirotechnicznych przeznaczonych do wykorzystania w przemyśle lotniczym,
4) kapiszonów przeznaczonych do zabawek, o których mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 9 ustawy z dnia 30
sierpnia 2002 r. o systemie oceny zgodności, dotyczących zasadniczych wymagań dla zabawek,
5) amunicji oraz amunicji ślepej.
Art. 62c. 1. Producent lub importer dokonuje klasyfikacji wyrobów pirotechnicznych wprowadzanych do obrotu zgodnie z
ich przeznaczeniem i poziomem stwarzanego przez nie zagrożenia, w tym poziomem natężenia emitowanego dz
więku, w
następujący sposób:
1) wyroby pirotechniczne widowiskowe:
a) klasa 1: wyroby, które podczas działania charakteryzują się bardzo niskim stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi
oraz mienia i środowiska, a także nieistotnym poziomem natężenia emitowanego dz
więku, przeznaczone do użytku w
budynkach oraz na zamkniętym obszarze na zewnątrz budynków,
b) klasa 2: wyroby, które podczas działania charakteryzują się niskim stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz
mienia i środowiska, a także niskim poziomem natężenia emitowanego dz
więku, przeznaczone do użytku na
zamkniętym obszarze na zewnątrz budynków,
c) klasa 3: wyroby, które podczas działania charakteryzują się średnim stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz
mienia i środowiska, a także nieszkodliwym dla zdrowia ludzi poziomem natężenia emitowanego dz
więku,
przeznaczone do użytku na dużych, otwartych przestrzeniach na zewnątrz budynków,
d) klasa 4: wyroby, które podczas działania charakteryzują się wysokim stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz
mienia i środowiska, a także nieszkodliwym dla zdrowia ludzi poziomem natężenia emitowanego dz
więku, określane
również jako wyroby pirotechniczne widowiskowe do zastosowań profesjonalnych, przeznaczone do obsługi i użytku
wyłącznie przez osoby posiadające wiedzę specjalistyczną,
2) wyroby pirotechniczne przeznaczone do użytku teatralnego:
a) klasa T1: wyroby, które podczas działania charakteryzują się niskim stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz
mienia i środowiska,
b) klasa T2: wyroby przeznaczone do obsługi i użytku wyłącznie przez osoby posiadające wiedzę specjalistyczną,
3) pozostałe wyroby pirotechniczne:
a) klasa P1: wyroby, które podczas działania charakteryzują się niskim stopniem zagrożenia życia i zdrowia ludzi oraz
mienia i środowiska,
b) klasa P2: wyroby przeznaczone do obsługi i użytku wyłącznie przez osoby posiadające wiedzę specjalistyczną.
2. Osobą posiadającą wiedzę specjalistyczną jest osoba, która uzyskała zaświadczenie potwierdzające przygotowanie
zawodowe, o którym mowa w art. 20 ust. 1.
3. Jednostka notyfikowana potwierdza klasyfikację, o której mowa w ust. 1, w ramach dokonywania oceny zgodności.
Art. 62d. 1. Producent wyrobów pirotechnicznych jest obowiązany zapewnić, aby wyroby pirotechniczne wprowadzane do
obrotu były zgodne z zasadniczymi wymaganiami.
2. W przypadku gdy producent wyrobów pirotechnicznych nie posiada siedziby na terytorium państwa członkowskiego
Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o
Europejskim Obszarze Gospodarczym, importer wyrobów pirotechnicznych jest obowiązany zapewnić, że producent realizuje
obowiązki wynikające z ustawy lub że zostaną one zrealizowane przez samego importera.
3. Producent wyrobów pirotechnicznych:
1) przedkłada wyrób pirotechniczny jednostce notyfikowanej, która przeprowadza ocenę zgodności tego wyrobu z
zasadniczymi wymaganiami,
2) umieszcza na wyrobie pirotechnicznym oznakowanie CE i etykietę.
Art. 62e. 1. Wyroby pirotechniczne wprowadzane do obrotu podlegają kontroli w zakresie spełniania przez nie
zasadniczych wymagań.
2. Kontrolę spełniania przez wyroby pirotechniczne wprowadzane do obrotu zasadniczych wymagań prowadzą:
1) wojewódzcy inspektorzy Inspekcji Handlowej - w zakresie wyrobów pirotechnicznych klas 1-4,
2) inspektorzy pracy - w zakresie wyrobów pirotechnicznych klas T1, T2, P1 i P2.
3. Kontrolę bezpieczeństwa przewozu drogowego wyrobów pirotechnicznych przeprowadza się na zasadach określonych w
ustawie z dnia 28 paz
dziernika 2002 r. o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 199, poz. 1671, z póz
n. zm.).
4. Kontrolę bezpieczeństwa przewozu koleją wyrobów pirotechnicznych przeprowadza się na zasadach określonych w
ustawie z dnia 31 marca 2004 r. o przewozie koleją towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 97, poz. 962, z 2005 r. Nr 141, poz.
1184, z 2006 r. Nr 249, poz. 1834 oraz z 2007 r. Nr 176, poz. 1238).
5. Właściwy komendant powiatowy (miejski) Policji lub komendant straży gminnej (miejskiej) jest obowiązany do
zapewnienia pomocy organom, o których mowa w ust. 2, w toku wykonywania czynności kontrolnych.
6. Postępowania w sprawach dotyczących wyrobów pirotechnicznych wprowadzanych do obrotu niespełniających
zasadniczych wymagań prowadzą:
1) Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów - w zakresie wyrobów pirotechnicznych klas 1-4,
2) okręgowi inspektorzy pracy - w zakresie wyrobów pirotechnicznych klas T1, T2, P1 i P2.
7. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów sporządza corocznie, za poprzedni rok kalendarzowy, informację o
prowadzonych działaniach w zakresie kontroli wyrobów pirotechnicznych wprowadzanych do obrotu i przekazuje ją Komisji
Europejskiej.
Art. 62f. 1. Wyroby pirotechniczne muszą:
1) być zaprojektowane i wytworzone w taki sposób, aby przy zastosowaniu odpowiednich technologii mogły zostać
unieszkodliwione w sposób minimalnie uciążliwy dla środowiska,
2) być badane w rzeczywistych warunkach ich używania; jeżeli nie jest możliwe przeprowadzenie badania w warunkach
laboratoryjnych, należy je przeprowadzić w takich warunkach, w jakich wyrób pirotechniczny ma być używany,
3) działać prawidłowo, gdy używa się ich zgodnie z przeznaczeniem.
2. Do wyrobów pirotechnicznych należy dołączyć, sporządzone w języku polskim:
1) instrukcję obsługi wyrobu pirotechnicznego zawierającą, w miarę potrzeby, oznaczenia dotyczące bezpiecznego przewozu,
przechowywania, używania i unieszkodliwiania tych wyrobów, z uwzględnieniem konieczności zapewnienia bezpiecznych
odległości użytkownika od używanych wyrobów pirotechnicznych,
2) informacje o urządzeniach i akcesoriach potrzebnych do bezpiecznego działania tych wyrobów oraz instrukcje ich obsługi.
3. Materiał pirotechniczny musi być umieszczony w wyrobach pirotechnicznych w trakcie ich przechowywania, transportu
oraz użytkowania, o ile instrukcja obsługi wyrobu pirotechnicznego nie przewiduje inaczej.
Art. 62g. Podczas przeprowadzania badania wyrobu pirotechnicznego należy zbadać następujące jego właściwości oraz
parametry techniczne:
1) zgodność wyrobu pirotechnicznego z rysunkiem konstrukcyjnym, z uwzględnieniem jego struktury i charakterystycznych
właściwości, masy i ilościowego składu chemicznego stosowanego w wyrobie materiału pirotechnicznego oraz wymiarów,
2) stabilność fizyczną i chemiczną wyrobu pirotechnicznego podczas jego przechowywania i transportu,
3) możliwość bezpiecznego przechowywania, transportu oraz używania wyrobu pirotechnicznego,
4) stabilność chemiczną i termiczną zawartych w wyrobie pirotechnicznym materiałów pirotechnicznych,
5) odporność na działanie wody, jeżeli wyrób pirotechniczny ma być używany w warunkach wilgotnych lub w wodzie, a jej
oddziaływanie może mieć negatywny wpływ na bezpieczeństwo lub niezawodność jego działania,
6) odporność na działanie niskich i wysokich temperatur, jeżeli przewiduje się przechowywanie lub używanie wyrobu
pirotechnicznego w takich temperaturach, a chłodzenie lub ogrzewanie poszczególnych składników lub całego wyrobu
może mieć negatywny wpływ na bezpieczeństwo i niezawodność jego działania,
7) środki bezpieczeństwa mające na celu zapobieganie przedwczesnemu lub niezamierzonemu zapłonowi lub wybuchowi,
 8) odporność wyrobu pirotechnicznego i jego opakowania, a także innych części składowych na pogorszenie się jakości tego
wyrobu w przewidzianych w instrukcji obsługi tego wyrobu warunkach jego składowania.
Art. 62h. Wyroby pirotechniczne wprowadzane do obrotu nie mogą zawierać:
1) materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego, o których mowa w ustawie, z wyjątkiem prochu czarnego,
materiałów pirotechnicznych oraz piorunianu srebra, z zastrzeżeniem art. 62i ust. 1 pkt 3,
2) materiałów wybuchowych przeznaczonych do użycia przez Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej, Policję, Agencję
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencję Wywiadu, Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, Służbę Wywiadu Wojskowego,
Centralne Biuro Antykorupcyjne, Biuro Ochrony Rządu, Straż Graniczną, Służbę Celną oraz Służbę Więzienną.
Art. 62i. 1. Wyroby pirotechniczne widowiskowe klasy 1 muszą spełniać następujące warunki:
1) bezpieczna odległość dla użytkownika w trakcie działania wyrobu pirotechnicznego widowiskowego musi wynosić co
najmniej 1 m; w przypadkach uzasadnionych wymaganiami bezpieczeństwa odległość ta może być mniejsza,
2) maksymalny poziom natężenia emitowanego dz
więku nie może przekraczać 120 dB (A, imp) lub równoważnego poziomu
natężenia dz
więku mierzonego inną odpowiednią metodą, w bezpiecznej dla użytkownika odległości,
3) masa piorunianu srebra w trzaskających kulkach nie może przekraczać 2,5 mg.
2. Do klasy 1 wyrobów pirotechnicznych widowiskowych nie zalicza się petard, baterii petard, petard błyskowych i baterii
petard błyskowych.
3. Wyroby pirotechniczne widowiskowe klasy 2 muszą spełniać następujące warunki:
1) bezpieczna odległość dla użytkownika w trakcie działania wyrobu pirotechnicznego widowiskowego musi wynosić co
najmniej 8 m; w przypadkach uzasadnionych wymaganiami bezpieczeństwa odległość ta może być mniejsza,
2) maksymalny poziom natężenia emitowanego dz
więku nie może przekraczać 120 dB (A, imp) lub równoważnego poziomu
natężenia emitowanego dz
więku mierzonego inną odpowiednią metodą, w bezpiecznej dla użytkownika odległości.
4. Wyroby pirotechniczne widowiskowe klasy 3 muszą spełniać następujące warunki:
1) bezpieczna odległość dla użytkownika w trakcie działania wyrobu pirotechnicznego widowiskowego musi wynosić co
najmniej 15 m; w przypadkach uzasadnionych wymaganiami bezpieczeństwa odległość ta może być mniejsza,
2) maksymalny poziom natężenia emitowanego dz
więku nie może przekraczać 120 dB (A, imp) lub równoważnego poziomu
natężenia emitowanego dz
więku mierzonego inną odpowiednią metodą, w bezpiecznej dla użytkownika odległości.
Art. 62j. 1. Wyroby pirotechniczne widowiskowe mogą być skonstruowane wyłącznie z materiałów ograniczających do
minimum zagrożenie życia i zdrowia ludzi oraz mienia i środowiska spowodowane rozrzutem odłamków powstających w trakcie
ich działania.
2. Sposób zapłonu wyrobu pirotechnicznego widowiskowego musi być określony na etykiecie lub w instrukcji obsługi.
3. Wyroby pirotechniczne widowiskowe użytkowane zgodnie z instrukcją obsługi nie mogą działać w sposób inny niż
opisany przez producenta.
4. Wyroby pirotechniczne widowiskowe klas 1, 2 i 3 muszą być zabezpieczone przed przypadkowym zapłonem za pomocą
osłony lub opakowania. Wyroby pirotechniczne widowiskowe klasy 4 muszą być zabezpieczone przed przypadkowym zapłonem
w sposób określony przez producenta.
5. Na wyrobach pirotechnicznych wprowadzanych do obrotu producent umieszcza w sposób widoczny, czytelny i
nieusuwalny oznakowanie CE.
6. Etykiety umieszczane na wyrobach pirotechnicznych, z wyjątkiem wyrobów pirotechnicznych do pojazdów, muszą
zawierać co najmniej:
1) nazwę i adres producenta lub, w przypadku gdy producent nie posiada siedziby na terytorium państwa członkowskiego Unii
Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o
Europejskim Obszarze Gospodarczym, nazwę producenta oraz nazwę i adres importera,
2) nazwę oraz określenie typu wyrobu pirotechnicznego,
3) wskazanie wymagań dostępności dla użytkowników, w tym oznaczenia klasy wyrobu pirotechnicznego,
4) określenie rodzaju miejsc, w których jest dozwolone używanie wyrobu pirotechnicznego,
5) instrukcję obsługi wyrobu pirotechnicznego,
6) wskazanie roku produkcji wyrobu pirotechnicznego widowiskowego klas 3 i 4,
7) w uzasadnionych przypadkach określenie minimalnej bezpiecznej dla użytkownika wyrobu pirotechnicznego odległości
używania tego wyrobu,
8) określenie ilości netto materiału pirotechnicznego.
7. Etykiety umieszczane na wyrobach pirotechnicznych do pojazdów muszą zawierać:
1) nazwę i adres lub dane identyfikacyjne producenta lub, w przypadku gdy producent nie posiada siedziby na terytorium
państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu
(EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, nazwę i adres importera,
2) nazwę i określenie rodzaju wyrobu pirotechnicznego,
3) instrukcję bezpieczeństwa.
8. W przypadku gdy na wyrobie pirotechnicznym wprowadzanym do obrotu nie ma miejsca na umieszczenie na nim
etykiety, informacje, o których mowa w ust. 6, należy umieścić na opakowaniu tego wyrobu.
9. Do wyrobów pirotechnicznych, o których mowa w art. 62a pkt 3, dołącza się karty charakterystyki, o których mowa w
rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1907/2006 z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny,
udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) (Dz. Urz. UE L 396 z 30.12.2006, str. 1, z
póz
n. zm.).
10. Przepisów ust. 5-7 nie stosuje się do wyrobów pirotechnicznych prezentowanych podczas targów, wystaw i pokazów w
celach handlowych ani do wyrobów pirotechnicznych wytworzonych w celu prowadzenia prac badawczo-rozwojowych oraz
prób, o ile na wyrobie pirotechnicznym w sposób widoczny umieszczona będzie informacja, że wyroby te nie będą sprzedawane,
dopóki producent nie doprowadzi do zgodności tych wyrobów z zasadniczymi wymaganiami.
Art. 62k. 1. Pozostałe wyroby pirotechniczne projektuje się w taki sposób, aby ograniczyć do minimum:
1) zagrożenie życia i zdrowia ludzi oraz mienia i środowiska podczas ich używania zgodnie z ich przeznaczeniem,
2) ryzyko dla życia i zdrowia ludzi oraz mienia i środowiska spowodowane rozrzutem odłamków w razie przypadkowego
zapłonu.
2. Sposób zapłonu pozostałych wyrobów pirotechnicznych musi być określony na widocznej etykiecie lub w instrukcji
obsługi.
3. Pozostałe wyroby pirotechniczne, używane zgodnie z instrukcją ich obsługi, muszą działać prawidłowo do daty ich
ważności określonej przez producenta.
Art. 62l. 1. Zapalniki muszą zapewnić prawidłowy zapłon wyrobów pirotechnicznych i posiadać wystarczającą zdolność do
takiego zapłonu w warunkach ich używania przewidzianych w instrukcji obsługi.
2. Zapalniki należy chronić przed wyładowaniami elektrostatycznymi w normalnych warunkach ich przechowywania i
używania, przewidzianych w instrukcji obsługi.
3. Zapalniki elektryczne należy chronić przed promieniowaniem elektromagnetycznym, działaniem fal radiowych oraz
prądami błądzącymi w normalnych warunkach ich przechowywania i używania, przewidzianych w instrukcji obsługi.
4. Osłony zapalników muszą mieć wytrzymałość mechaniczną wystarczającą do ochrony zawartego w nich materiału
pirotechnicznego przy poddaniu ich obciążeniom mechanicznym przewidzianym w instrukcji obsługi.
5. Czas spalania zapalników musi być określony w instrukcji obsługi wyrobu pirotechnicznego.
6. Charakterystyki elektryczne zapalników elektrycznych, w tym natężenie prądu niepowodujące zapłonu, natężenie prądu
powodujące zapłon, ewentualny czas opóz
nienia zapłonu oraz opór elektryczny, muszą być określone w instrukcji obsługi wyrobu
pirotechnicznego.
7. Przewody zapalników elektrycznych muszą posiadać wystarczającą izolację elektryczną, wytrzymałość mechaniczną
oraz muszą zapewniać niezawodne połączenie z zapalnikiem w stopniu gwarantującym bezpieczeństwo podczas ich stosowania
zgodnie z instrukcją obsługi wyrobu pirotechnicznego.
Art. 62m. Wyroby pirotechniczne poddaje się, w zależności od potrzeb, następującym procedurom oceny zgodności z
zasadniczymi wymaganiami:
1) badaniu typu WE (moduł B) - wykonywanemu w sposób określony w art. 62n oraz zależnie od wyboru producenta:
a) badaniu zgodności z typem (moduł C) - wykonywanemu w sposób określony w art. 62o,
b) procedurze zapewnienia jakości produkcji (moduł D) - przeprowadzanej w sposób określony w art. 62p, zwanej dalej
"systemem zapewnienia jakości produkcji",
c) procedurze zapewnienia jakości wyrobu (moduł E) - przeprowadzanej w sposób określony w art. 62r, zwanej dalej
"systemem zapewnienia jakości wyrobu",
2) sprawdzaniu jednostkowemu (moduł G) - wykonywanemu w sposób określony w art. 62s,
3) systemem pełnego zapewniania jakości (moduł H), o którym mowa w art. 62t - w zakresie dotyczącym wyrobów
pirotechnicznych widowiskowych klasy 4.
Art. 62n. 1. Badanie typu WE jest procedurą, poprzez którą jednostka notyfikowana sprawdza i deklaruje, że próbka
reprezentatywna badanego rodzaju wyrobu pirotechnicznego spełnia zasadnicze wymagania.
2. Wniosek o przeprowadzenie badania typu WE producent składa w wybranej jednostce notyfikowanej.
3. Wniosek musi zawierać:
1) nazwę i adres producenta wyrobu pirotechnicznego takiego wyrobu,
2) pisemne oświadczenie, że taki sam wniosek nie został złożony w innej jednostce notyfikowanej,
3) dokumentację techniczną, o której mowa w ust. 5.
4. Wnioskodawca musi udostępnić jednostce notyfikowanej próbkę reprezentatywną badanego rodzaju wyrobu
pirotechnicznego, zwaną dalej "typem". Jednostka notyfikowana może zażądać kolejnych próbek reprezentatywnych, jeżeli są one
potrzebne do przeprowadzenia programu badań.
5. Dokumentacja techniczna musi pozwolić na dokonanie oceny zgodności wyrobu pirotechnicznego z zasadniczymi
wymaganiami. Dokumentacja techniczna musi, w zakresie istotnym dla dokonania tej oceny, zawierać projekt, dane dotyczące
wytworzenia i działania wyrobu pirotechnicznego oraz:
1) ogólny opis typu,
2) projekt koncepcyjny - w szczególności rysunki techniczne i schematy części, podzespołów oraz obwodów,
3) opisy i objaśnienia niezbędne do odczytania rysunków technicznych i schematów,
4) opis działania wyrobu pirotechnicznego,
 5) wykaz norm zharmonizowanych stosowanych w całości lub częściowo oraz opisy rozwiązań zastosowanych w celu
spełnienia zasadniczych wymagań, jeżeli normy zharmonizowane nie zostały zastosowane,
6) wyniki dokonanych obliczeń konstrukcyjnych i przeprowadzonych badań,
7) sprawozdania z badań.
6. Jednostka notyfikowana:
1) sprawdza, czy typ został wytworzony zgodnie z dokumentacją techniczną,
2) wykonuje lub zleca wykonanie badań i testów niezbędnych do sprawdzenia, czy rozwiązania przyjęte przez producenta
spełniają zasadnicze wymagania w przypadku, gdy normy zharmonizowane nie zostały zastosowane,
3) wykonuje lub zleca wykonanie badań i testów niezbędnych do sprawdzenia, czy producent zastosował odpowiednie normy
zharmonizowane,
4) uzgadnia z wnioskodawcą miejsce przeprowadzenia badań i testów.
7. Jeżeli typ spełnia zasadnicze wymagania, jednostka notyfikowana wydaje wnioskodawcy certyfikat badania typu WE.
Certyfikat ten musi zawierać nazwę i adres producenta, wyniki badań i informacje niezbędne dla identyfikacji zatwierdzonego
typu. Do certyfikatu załącza się wykaz odpowiednich części dokumentacji technicznej i przechowuje się jego kopię.
8. W przypadku gdy jednostka notyfikowana odmawia wydania certyfikatu badania typu WE, uzasadnia przyczynę
odmowy oraz poucza o możliwości zwrócenia się o ponowne rozpatrzenie wniosku.
9. Wnioskodawca powiadamia jednostkę notyfikowaną, która posiada dokumentację techniczną dotyczącą certyfikatu
badania typu WE, o zmianach wprowadzonych lub planowanych do wprowadzenia do zatwierdzonego wyrobu, jeżeli zmiany te
mogą mieć wpływ na zgodność wyrobu z zasadniczymi wymaganiami lub warunkami dotyczącymi jego używania. Jednostka
notyfikowana przeprowadza dodatkowe zatwierdzenie wyrobu pirotechnicznego oraz wystawia dokument uzupełniający do
wydanego certyfikatu badania typu WE.
10. W przypadku gdy producent nie posiada siedziby na terytorium państwa członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa
członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - strony umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym, przechowywanie i udostępnianie dokumentacji technicznej wyrobu pirotechnicznego należy do osoby, która
wprowadza dany wyrób pirotechniczny do obrotu.
11. Producent przechowuje wraz z dokumentacją techniczną kopie certyfikatów badania typu WE i uzupełnień do nich
przez okres co najmniej 10 lat od daty wytworzenia ostatniego wyrobu pirotechnicznego.
Art. 62o. 1. Badanie zgodności z typem jest procedurą, poprzez którą producent zapewnia i deklaruje, że dany wyrób
pirotechniczny jest zgodny z typem opisanym w certyfikacie badania typu WE i spełnia zasadnicze wymagania, które mają do
niego zastosowanie. Producent umieszcza oznakowanie CE na wyrobie pirotechnicznym i sporządza pisemną deklarację
zgodności.
2. Producent musi podjąć wszelkie konieczne działania w celu zapewnienia, aby proces wytwarzania wyrobów
pirotechnicznych gwarantował zgodność wytworzonego wyrobu pirotechnicznego z typem opisanym w certyfikacie badania typu
WE oraz z zasadniczymi wymaganiami.
3. Do badania zgodności z typem przepis art. 62n ust. 10 stosuje się odpowiednio.
4. Producent musi przechowywać kopie deklaracji zgodności przez okres co najmniej 10 lat od momentu wytworzenia
ostatniego wyrobu pirotechnicznego.
5. Jednostka notyfikowana wybrana przez producenta wykonuje badania lub podejmuje działania mające na celu wykonanie
badań wyrobu pirotechnicznego w określonych odstępach czasu. Próbka reprezentatywna wyrobów pirotechnicznych pobrana u
producenta przez jednostkę notyfikowaną musi zostać poddana odpowiednim badaniom i testom, określonym w normach
zharmonizowanych lub równoważnym, w celu sprawdzenia zgodności tych wyrobów z zasadniczymi wymaganiami. W
przypadku gdy co najmniej jedna zbadana próbka wyrobu pirotechnicznego nie spełnia zasadniczych wymagań, jednostka
notyfikowana podejmuje odpowiednie działania.
6. Producent w trakcie procesu wytwarzania wyrobów pirotechnicznych umieszcza na każdym egzemplarzu wyrobu
pirotechnicznego numer identyfikacyjny jednostki notyfikowanej, na jej odpowiedzialność.
Art. 62p. 1. System zapewnienia jakości produkcji jest procedurą, poprzez którą producent wypełniający zobowiązania, o
których mowa w ust. 3, zapewnia i deklaruje, że dane wyroby pirotechniczne są zgodne z typem opisanym w certyfikacie badania
typu WE i spełniają zasadnicze wymagania. Producent umieszcza oznakowanie CE na każdym wyrobie pirotechnicznym i
sporządza pisemną deklarację zgodności.
2. Obok oznakowania CE producent umieszcza numer identyfikacyjny jednostki notyfikowanej odpowiedzialnej za
kontrole, o których mowa w ust. 15.
3. Producent stosuje zatwierdzony system zapewnienia jakości produkcji, kontroli produktu końcowego i badań, o którym
mowa w ust. 7. Producent podlega kontroli, o której mowa w ust. 15-18.
4. Producent stosując system zapewnienia jakości produkcji, składa w jednostce notyfikowanej wniosek o przeprowadzenie
oceny tego systemu w stosunku do określonych we wniosku wyrobów pirotechnicznych.
5. Wniosek musi zawierać informacje dotyczące danej klasy wyrobów pirotechnicznych będących przedmiotem wniosku.
6. Do wniosku należy dołączyć:
1) dokumentację systemu zapewnienia jakości produkcji,
2) dokumentację techniczną zatwierdzonego typu,
3) kopię certyfikatu badania typu WE.
7. System zapewnienia jakości produkcji musi gwarantować zgodność wyrobu z typem opisanym w certyfikacie badania
typu WE oraz z zasadniczymi wymaganiami, które dotyczą tego wyrobu.
8. Producent dokumentuje, w systematyczny i uporządkowany sposób, wszystkie elementy, wymagania i przepisy, które
zastosował, w formie spisanych zasad postępowania, procedur i instrukcji.
9. Dokumentacja systemu zapewnienia jakości produkcji musi umożliwiać jednoznaczną interpretację programów
zapewnienia jakości, planów, instrukcji i zapisów związanych z systemem zapewnienia jakości produkcji. Dokumentacja ta w
szczególności musi zawierać opis:
1) celów dotyczących jakości oraz struktury organizacyjnej, zakresu odpowiedzialności i uprawnień producenta w odniesieniu
do jakości wyrobów pirotechnicznych,
2) procesów wytwarzania, technik zarządzania jakością i technik zapewnienia jakości, procesów i systematycznych działań,
które będą stosowane,
3) badań i testów, które będą przeprowadzane przed wytwarzaniem, podczas wytwarzania i po jego zakończeniu, oraz
częstotliwość ich przeprowadzania,
4) zapisów dotyczących jakości produkcji wyrobów pirotechnicznych, takich jak sprawozdania z kontroli oraz dane uzyskane
podczas badań, dane dotyczące wzorcowania, a także protokoły dotyczące kwalifikacji pracowników przeprowadzających
badania i testy,
5) środków monitorujących osiąganie wymaganej jakości wyrobów pirotechnicznych oraz skuteczności funkcjonowania
systemu zapewnienia jakości produkcji tych wyrobów.
10. Jednostka notyfikowana ocenia system zapewnienia jakości produkcji w celu stwierdzenia, czy spełnia on wymagania, o
których mowa w ust. 7-9. Systemy zapewnienia jakości produkcji, które stosują odpowiednie normy zharmonizowane, muszą
spełniać te wymagania.
11. W skład zespołu audytorów dokonujących oceny, o której mowa w ust. 10, musi wchodzić co najmniej 1 osoba
posiadająca doświadczenie w ocenie technologii danego wyrobu pirotechnicznego.
12. Jednostka notyfikowana dokonuje oceny systemu zapewnienia jakości produkcji oraz przeprowadza kontrole w
zakładzie producenta. Wyniki przeprowadzonej oceny zawierające wyniki badań, jednostka notyfikowana przekazuje
producentowi.
13. Producent musi zobowiązać się do wypełniania zobowiązań wynikających z zatwierdzonego systemu zapewnienia
jakości produkcji oraz utrzymywania go na właściwym i skutecznym poziomie, a także informować jednostkę notyfikowaną,
która zatwierdziła ten system, o każdej proponowanej jego zmianie.
14. Jednostka notyfikowana ocenia proponowane zmiany i decyduje, czy zmieniony system zapewnienia jakości produkcji
spełnia wymagania, o których mowa w ust. 7-9, czy też jest wymagana ponowna jego ocena. Wyniki przeprowadzonej oceny
wraz z wynikami badań przekazuje niezwłocznie producentowi.
15. Jednostka notyfikowana kontroluje system zapewnienia jakości produkcji w celu upewnienia się, że producent należycie
wypełnia zobowiązania wynikające z zatwierdzonego systemu zapewnienia jakości.
16. Producent umożliwia jednostce notyfikowanej, w celu przeprowadzenia kontroli, dostęp do pomieszczeń wytwórczych,
kontroli jakości, badawczych i magazynowych oraz przekazuje niezbędne informacje, a w szczególności udostępnia:
1) dokumentację dotyczącą systemu zapewnienia jakości produkcji,
2) zapisy związane z systemem, o którym mowa w pkt 1, takie jak sprawozdania z kontroli, dane uzyskane podczas badań,
dane dotyczące wzorcowania, a także dane dotyczące kwalifikacji pracowników przeprowadzających badania i testy.
17. Jednostka notyfikowana przeprowadza okresowe audyty w celu upewnienia się, że producent utrzymuje i stosuje system
zapewnienia jakości produkcji oraz przekazuje producentowi sprawozdania z tych audytów.
18. Jednostka notyfikowana może dodatkowo przeprowadzać nieplanowane kontrole u producenta. Podczas tych kontroli
może przeprowadzać badania lub zlecać ich przeprowadzenie w celu zweryfikowania, czy system zapewnienia jakości produkcji
funkcjonuje prawidłowo. Jednostka notyfikowana przekazuje producentowi sprawozdanie z kontroli i badań, jeżeli badania takie
przeprowadzono.
19. Producent przechowuje, przez okres co najmniej 10 lat od daty wytworzenia lub wprowadzenia do obrotu ostatniego
wyrobu:
1) dokumentację, o której mowa w ust. 6 pkt 1 i 2,
2) dokumentację dotyczącą zmiany zatwierdzonego systemu zapewnienia jakości produkcji.
20. Jednostka notyfikowana przekazuje pozostałym jednostkom notyfikowanym informacje dotyczące wydanych lub
cofniętych zatwierdzeń systemów zapewnienia jakości produkcji.
Art. 62r. 1. System zapewnienia jakości wyrobu jest procedurą, poprzez którą producent spełniający zobowiązania, o
których mowa w art. 62p ust. 3, zapewnia i deklaruje, że badane wyroby pirotechniczne są zgodne z typem opisanym w
certyfikacie badania typu WE.
2. Przepisy art. 62p ust. 3-20 stosuje się odpowiednio do systemu zapewnienia jakości wyrobu.
Art. 62s. 1. Sprawdzanie jednostkowe jest procedurą, poprzez którą producent zapewnia i deklaruje, że wyrób
pirotechniczny, dla którego wydano certyfikat badania typu WE, jest zgodny z zasadniczymi wymaganiami. Producent umieszcza
oznakowanie CE na wyrobie i sporządza pisemną deklarację zgodności.
2. Jednostka notyfikowana bada wyrób pirotechniczny i przeprowadza badania wymienione w normach zharmonizowanych
lub równoważne badania w celu potwierdzenia zgodności wyrobu z zasadniczymi wymaganiami.
3. Jednostka notyfikowana umieszcza swój numer identyfikacyjny lub zleca jego umieszczenie na zatwierdzonym wyrobie
pirotechnicznym oraz wystawia certyfikat zgodności dotyczący przeprowadzonych badań.
4. Dokumentacja techniczna musi umożliwić ocenę zgodności wyrobu pirotechnicznego z zasadniczymi wymaganiami oraz
odczytanie projektu, procesu wytwarzania i działania wyrobu pirotechnicznego, a także zawierać:
1) opis typu,
2) projekt i rysunki techniczne oraz schematy części, podzespołów i obwodów,
3) opisy i objaśnienia niezbędne do odczytania projektów oraz rysunków technicznych, schematów części, podzespołów oraz
obwodów,
4) opis działania wyrobu pirotechnicznego,
5) wykaz norm zharmonizowanych, stosowanych w całości lub częściowo oraz, w przypadku niezastosowania tych norm,
przyjęte opisy rozwiązań w celu spełnienia zasadniczych wymagań,
6) wyniki obliczeń konstrukcyjnych i przeprowadzonych badań,
7) sprawozdania z badań.
Art. 62t. 1. Pełne zapewnianie jakości wyrobu jest procedurą, poprzez którą producent spełniający wymagania określone w
art. 62p ust. 3 zapewnia i deklaruje, że wyroby pirotechniczne widowiskowe klasy 4 spełniają zasadnicze wymagania.
2. Przepisy art. 62p ust. 7, 8, 10-15 i 17-20 stosuje się odpowiednio do pełnego zapewniania jakości wyrobu.
3. Producent składa w jednostce notyfikowanej wniosek o ocenę systemu zapewniania jakości. Wniosek musi zawierać:
1) informacje o przewidzianej klasie wyrobu pirotechnicznego będącego przedmiotem wniosku,
2) dokumentację dotyczącą systemu zapewniania jakości.
4. Dokumentacja systemu pełnego zapewniania jakości musi umożliwiać jednoznaczną interpretację programów i planów
jakości, instrukcji i sprawozdań dotyczących jakości oraz zawierać w szczególności opis:
1) celów dotyczących jakości oraz struktury organizacyjnej, obowiązków i uprawnień producenta w odniesieniu do projektu i
jakości wyrobu pirotechnicznego,
2) specyfikacji technicznych i konstrukcyjnych, łącznie z zastosowanymi normami, a także, w przypadku gdy normy
zharmonizowane nie zostały w pełni zastosowane, opis środków, które będą stosowane w celu spełnienia zasadniczych
wymagań,
3) techniki kontroli i sprawdzania gotowego wyrobu pirotechnicznego, procedur i systematycznych działań, które będą
stosowane podczas wytwarzania wyrobu pirotechnicznego zaklasyfikowanego do określonej klasy,
4) odpowiednich technologii wytwarzania, kontroli jakości i zapewniania jakości, zastosowanych procedur i systematycznych
działań,
5) kontroli, które będą przeprowadzane przed wytworzeniem, w trakcie wytwarzania i po wytworzeniu, a także częstotliwość
ich przeprowadzania,
6) zapisów dotyczących jakości, takich jak: protokoły kontroli jakości, wyniki badań, dane dotyczące wzorcowania, a także
protokoły dotyczące kwalifikacji lub uprawnień pracowników przeprowadzających badania i testy,
7) środków monitorujących osiąganie wymaganej jakości i projektowania wyrobu oraz skuteczności funkcjonowania systemu
pełnego zapewniania jakości.
5. Producent umożliwia jednostce notyfikowanej dostęp do stanowisk projektowania, wytwarzania, kontroli jakości,
badania i magazynowania w celu dokonania kontroli oraz dostarcza wszelkie niezbędne informacje, a w szczególności:
1) dokumentację systemu pełnego zapewniania jakości,
2) zapisy dotyczące systemu zapewniania jakości w dziedzinie badań i rozwoju, takie jak: wyniki analiz, obliczeń i badań,
3) zapisy dotyczące systemu pełnego zapewniania jakości w dziedzinie produkcji, takie jak: sprawozdania z kontroli jakości,
dane uzyskane podczas badań, dane dotyczące wzorcowania, a także protokoły dotyczące kwalifikacji lub uprawnień
pracowników przeprowadzających badania i testy.
Art. 62u. W sprawach nieuregulowanych przepisami niniejszego rozdziału stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia o
systemie oceny zgodności.
Rozdział 6
Przepisy karne
Art. 63. Kto dokonuje przemieszczenia materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego albo amunicji bez
wymaganej zgody,
podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 3.
Art. 64. W razie skazania za przestępstwo, o którym mowa w art. 63, sąd orzeka przepadek materiałów wybuchowych
przeznaczonych do użytku cywilnego, amunicji, a także innych przedmiotów, które służyły lub były przeznaczone do popełnienia
przestępstwa albo pochodzących bezpośrednio z przestępstwa, chociażby nie stanowiły one własności sprawcy.
Art. 65. 1. Kto udaremnia lub utrudnia przeprowadzenie kontroli przez uprawnione organy w zakresie przechowywania,
posiadania, używania lub przemieszczania materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego,
podlega karze grzywny.
2. Orzekanie w sprawach o czyny określone w ust. 1 następuje na podstawie przepisów Kodeksu postępowania w sprawach
o wykroczenia.
Rozdział 7
Przepisy zmieniające, przejściowe i końcowe
Art. 66. Pozwolenia na nabywanie i przechowywanie materiałów wybuchowych przeznaczonych do użytku cywilnego
uzyskane na podstawie dotychczasowych przepisów oraz zezwolenia na nabywanie i przechowywanie środków strzałowych
wydane na podstawie przepisów Prawa geologicznego i górniczego zachowują ważność przez okres 12 miesięcy od dnia wejścia
w życie ustawy.
Art. 67. - Art. 69. Pominięte, zmiany w innych przepisach
Art. 70. Tracą moc art. 19 i art. 24-26, a także art. 27, 28 i 32-35 w części dotyczącej materiałów wybuchowych ustawy z
dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych (Dz. U. Nr 6, poz. 43, z 1983 r. Nr 6, poz. 35, z 1988 r. Nr
41, poz. 324, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 88, poz. 554 i Nr 114, poz. 740, z 1999 r. Nr 53, poz. 549 oraz
z 2001 r. Nr 67, poz. 679).
Art. 71. Z dniem uzyskania przez Rzeczpospolitą Polską członkostwa w Unii Europejskiej czynności wykonywane przez
organy kontroli granicznej i celnej, o których mowa w art. 30 ust. 1 i 2, nie są czynnościami z zakresu kontroli ruchu granicznego
albo kontroli celnej.
Art. 72. Przepisy rozdziałów 3-5 stosuje się od dnia przystąpienia Rzeczypospolitej Polskiej do Unii Europejskiej.
Art. 73. Ustawa wchodzi w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.
ZAA

CZNIK
WZÓR OZNAKOWANIA CE
Oznakowanie CE składa się z liter o poniższych kształtach:
Jeżeli oznakowanie CE jest zmniejszane lub powiększane, należy zachować proporcje podane na rysunku.
Różne elementy oznakowania CE powinny z zasady mieć tę samą wysokość, która nie powinna być mniejsza niż 5 mm.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
07 05 Materialy wybuchowe do robot budowlanych
instrukcja bhp dla materialow wybuchowych praca z lontem detonujacym ldpw
instrukcja bhp dla materialow wybuchowych praca ze splonka pobudzajaca 8 a tat
Wojskowe Materiały Wybuchowe
wyk 4 materialy wybuchowe emulsyjne
instrukcja bhp dla materialow wybuchowych ogolne srodki ostroznosci
Górnicze materiały wybuchowe
Inicjujące materiały wybuchowe jako istotne składniki samodziaóowych urządzeń wybuchowych
Analiza inicjujących materiałów wybuchowych
materialy wybuchowe
Materiały wybuchowe
Chemia materiałów wybuchowych
Analiza inicjujących materiałów wybuchowych

więcej podobnych podstron