Zakaz Pauliego
Wolfgan Pauli
1900 1958
Nobel 1946
W roku 1925 W. Pauli przedstawił regułę która wyjaśnia istnienie grup z 2, 8, 18 i 32 pierwiastkami.
Zasada Pauliego: jeden orbital elektronowy mogą zajmować nie więcej niż dwa elektrony.
" W stanie z n = 1 mogą znajdować się 2 elektrony.
" Gdy n = 2, możliwe 4 orbitale: (n,l,ml) = (2,0,0), (2,1,1), (2,1,0), (2,1, 1), które mogą być zajęte
przez 8 elektronów.
" Liczbę 18 można otrzymać składając 5 orbitali z l = 2 i 4 orbitale z l = 0. Te dziewięć orbitali
może być zajęte przez 18 elektronów.
Liczby 2, 8 i 18 są prostą konsekwencją zakazu Pauliego, a także zasady kwantowo-
mechanicznej zgodnie z którą - l d" ml d" l i 0 d" l d" n - 1.
Dla cząstki o spinie , rzuty jej spinu na oś z mogą przyjmować wartości: (1/2)h lub (1/2)h .
W stanie określonym czterema liczbami kwantowymi (n,l,ml,s) może znajdować się nie więcej niż
jeden elektron. Jest to równorzędne sformułowaniu zasady Pauliego, że na danym orbitalu mogą
znajdować się nie więcej niż dwa elektrony.
Podsumowując: na n-tej orbicie liczba elektronów może być co najwyżej równa
n -1
N = 2
"2l + 1 = 2n2
l =0
gdzie czynnik 2 uwzględnia dwie możliwe orientacje spinu.
Rozmieszczenie elektronów w atomie jest takie, aby układ miał minimalną energię, ale jednocześnie
nie był naruszony zakaz Pauliego.
13.2. Atomy wieloelektronowe
Jedynie dla atomu helu znaleziono dokładne rozwiązanie numeryczne struktury elektronowej. Dla
atomów wieloelektronowych stosujemy na ogół przybliżone metody opisu.
W atomach wodoropodobnych, tzn. w atomach (Z 1)-krotnie zjonizowanych, promienie orbit i
poziomy energetyczne opisujemy wzorami
2
4Ąoh2
mZ e4 1
r = n2, E = -
2 2
mZe2 32Ą o h2 n2
" Blisko jądra, pole jest w przybliżeniu polem o potencjale Ze/4Ąor; powoduje to, że energia
wiązania elektronów na pierwszej orbicie bardzo silnie zależy od Z.
" Dla ciężkich atomów energia wiązania jest proporcjonalna do (Z 1)2 jest tylko
nieznacznie mniejsza niż w atomie wodoropodobnym.
" W miarę oddalania się od jądra ekranujący wpływ elektronów wzrasta i pole przestaje być
kulombowskie. Jądro ma pewien ładunek efektywny eZef, przy czym Zef < Z.
" Na orbitach zewnętrznych wpływ ekranowania jest tak duży, że energia wiązania nie
zależy praktycznie od Z i jest w przybliżeniu równa energii wiązania elektronu w atomie
wodoru.
Stan
0
6p
5d
6s
n s p d f
5s
5p
4d
-1
(l=0) (l=1) (l=2) (l=3)
4p
2
4s
10
3d
6
-2
6
2
10
5
-3
6
14
3p
2
10
4
6
-4
2 10
3
6
-5
3s
2
Liczba
2
elektronów
2
-6
1
Rys. 13.2. Wpływ pobocznej liczby kwantowej l
Rys. 13.3. Niektóre poziomy energetyczne
na wartości energii wiązania elektronu. Stany o
sodu.
większej wartości l mają wyżej położone
poziomy energetyczne.
Podpoziomy charakteryzujące się dużym l mogą mieć większe wartości energii niż
podpoziomy o małym l, ale o większej wartości głównej liczby kwantowej.
Przykład, na rys. 13.3 pokazano poziomy energetyczne atomu sodu gdzie stan 3d leży wyżej
niż stan 4s, a stan 4f wyżej niż 5p.
Energia (eV)
Energia
13.3. Układ okresowy pierwiastków
Układ okresowy pierwiastków przedstawia takie uporządkowanie pierwiastków według ich
liczby atomowej, które odzwierciedla periodyczność zmian właściwości fizykochemicznych
pierwiastków.
Pierwiastki o podobnych właściwościach tworzą grupy, które w układzie okresowym
występują jako kolumny pionowe. Wiersze układu okresowego nazywamy okresami.
Właściwości pierwiastków uwarunkowane są konfiguracją elektronów w atomach.
Układ obsadzeń powłok i podpowłok opisujemy:
nlk,
gdzie n, l odpowiednio główna i orbitalna liczba kwantowa, a k liczba elektronów na danej
podpowłoce.
Wodór (Z = 1)
Jeden elektron w stanie 1s. Energia jonizacji 13.6 eV
Hel (Z = 2) kończy pierwszy okres:
" dwa elektrony o przeciwnych spinach w stanie 1s, energia jonizacji 24,6 eV,
" energia jonizacji nie wzrasta czterokrotnie w stosunku do energii jonizacji atomu wodoru na
skutek oddziaływania między elektronami,
" duża energia jonizacji powoduje, że hel jest chemicznie obojętny.
Lit (Z = 3) Neon (Z = 10)
" lit rozpoczyna drugi okres; konfiguracja elektronów: 1s22s1,
" silne ekranowanie jądra przez elektrony w stanie 1s elektron 2s słabo związany,
" energia jonizacji wynosi 5.4 eV; natomiast na oderwanie drugiego elektronu potrzeba aż 75.6
eV,
" lit jest więc zawsze jednowartościowy.
Właściwości atomów drugiego okresu:
" w berylu (Z = 4) czwarty elektron wypełnia powłokę 2s,
" od boru (Z = 5) do neonu (Z = 10) elektrony obsadzają powłokę 2p,
" w miarę wypełniania podpowłoki 2p wzrasta energia jonizacji (wzrasta Z) a jądra ekranowane
przez dwa elektrony w stanie 1s,
" dla boru energia jonizacji 8.3 eV, a dla neonu 21.6 eV.
" neon o konfiguracji 1s22s22p6 zamyka drugi okres (całkowicie zapełniona druga powłokę i
Sód (Z = 11) Argon (Z = 18)
" Na o konfiguracji elektronów 1s22s22p63s1 rozpoczyna trzeci okres
" okres kończy argon o całkowicie wypełnionej podpowłoce 3p (1s22s22p63p6),
" energia jonizacji wzrasta od 5.1 eV dla Na do 15.8 eV dla Ar,
" sód wykazuje dużą aktywność chemiczną, argon jest chemicznie obojętny.
Potas (Z = 19) i dalej
Czwarty okres rozpoczyna potas (Z = 19) 1s22s22p63s23p6.
" 19-ty elektron w K nie wypełnia podpowłoki 3d zajmuje stan 4s o niższej energii niż stan 3d,
" w atomie wapnia zostaje wypełniona podpowłoka 4s2,
" od skandu (Z = 21) zaczyna się wypełnianie powłoki 3d,
" pierwiastki od Sc (Z = 21) do Ni (Z = 28) stanowią pierwszą grupę przejściową mają podobne
właściwości chemiczne i zbliżone energie jonizacji: od 6.5 eV dla Sc do 7.6 eV dla Ni;
uwarunkowane to jest tym, że zapełniona podpowłoka 4s ekranuje zapełnioną podpowłokę 2d,
" żelazo, kobalt i nikiel mają niezapełnioną podpowłokę 3d, co określa ich właściwości
magnetyczne,
" miedz (Z = 29) ma inne właściwości chemiczne Cu ma tylko jeden elektron w stanie 4s.
Tabela 13.1. Konfiguracje elektronowe atomów
19 K [Ar]4s 4.339
Z Symbol Konfiguracja Energia
20 Ca 4s2 6.111
elektronowa jon. (eV)
21 Sc 3ds2 6.54
1 H 1s 13.595
22 Ti 3d2s2 6.83
2 He 1s2 24.581
23 V 3d34s2 6.74
3 Li [He] 2s 5.390
24 Cr 3d54s 6.76
4 Be 2s2 9.320
25 Mn 3d54s2 7.432
5 B 2s22p 8.296
26 Fe 3d64s2 7.87
6 C 2s22p2 11.256
27 Co 3d74s2 7.86
7 N 2s22p3 14.545
28 Ni 3d84s2 7.633
8 O 2s22p4 13.614
29 Cu 3d104s 7.724
9 F 2s22p5 17.418
30 Zn 3d104s2 9.391
10 Ne 2s22p6 21.559
31 Ga 3d104s24p 6.00
11 Na [Ne]3s 5.138
32 Ge 3d104s24p2 7.88
12 Mg 3s2 7.644
33 As 3d104s24p3 9.81
13 Al 3s2p 5.984
34 Se 3d104s24p4 9.75
14 Si 2s2p2 8.149
35 Br 3d104s24p5 11.84
15 P 2sp3 10.484
36 Kr 3d104s24p6 13.996
16 S 2s2p4 10.357
17 Cl 2s2p5 13.01
18 Ar 2s2p6 15.755
37 Rb [Kr]5s 4.176
38 Sr 5s2 5.692
39 Y 4d5s2 6.377
40 Zr 4d25s2 6.835
41 Nb 4d45s 6.881
42 Mo 4d55s 7.10
43 Tc 4d55s2 7.228
44 Ru 4d75s 7.365
45 Rh 4d85s 7.461
46 Pd 4d10 8.33
47 Ag 4d105s 7.574
48 Cd 4d105s2 8.991
49 In 4d105s25p 5.785
50 Sn 4d105s25p2 7.342
51 Sb 4d105s25p3 8.639
52 Te 4d105s25p4 9.01
53 I 4d105s25p5 10.454
54 Xe 4d105s25p6 12.127
55 Cs [Xe]6s 3.893 87 Fr [Rn]7s 5.277
56 Ba 6s2 5.210 88 Ra 7s2 6.9
57 La 5d6s2 5.61 89 Ac 6d7s2
58 Ce 4f5d6s2 6.54 90 Th 6d27s2
59 Pr 4f36s2 5.48 91 Pa 5f26d7s2
60 Nd 4f46s2 5.51 92 U 5f36d7s2 4.0
61 Pm 4f56s2 93 Np 5f46d7s2
62 Fm 4f66s2 5.6 94 Pu 5f56d7s2
63 Eu 4f76s2 5.67 95 Am 5f77s2
64 Gd 4f75ds2 6.16 96 Cm 5f76d7s2
65 Tb 4f96s2 6.74 97 Bk 5f86d7s2
66 Dy 4f106s2 6.82 98 Cf 5f107s2
67 Ho 4f116s2 99 Es 5f117s2
68 Er 4f126s2 100 Fm 5f127s
69 Tm 4f136s2 101 Mv 5f137s2
70 Yb 4f146s2 6.22 102 No 5f147s2
71 Lu 4f145d6s2 6.15 103 Lw 5f146d7s2
72 Hf 4f145d26s2 7.0 104 Ku 5f146d27s2
73 Ta 4f145d36s2 7.88
74 W 4f145d46s2 7.98
75 Re 4f145d56s2 7.87
76 Os 4f145d66s2 8.7
77 Ir 4f145d76s2 9.2
78 Pt 4f145d86s2 8.88
79 Au [Xe,4f145d10]6s 9.22
80 Hg 6s2 10.434
81 Tl 6s26p 6.106
82 Pb 6s26p2 7.415
83 Bi 6s26p3 7.287
84 Po 6s26p4 8.43
85 At 6s26p5
86 Rn 6s26p6 10 745
13.4. Promieniowanie atomów wzbudzonych
Po wprowadzeniu równania Schrdingera, w teorii oddziaływań elektromagnetycznych zaczęto
stosować mechanikę kwantową, w wyniku czego powstała elektrodynamika kwantowa. Na jej
gruncie wykazano, że naładowana cząstka może pochłonąć lub emitować pojedyncze fotony.
13.4.1. Widma optyczne
Atomy po zaabsorbowaniu porcji energii przechodzą do stanu wzbudzonego.
Jeżeli dostarczona energia wynosi do kilkunastu elektonowoltów, to przejścia elektronów
walencyjnych na wyższe poziomy energetyczne można uzyskać poprzez:
" ogrzewanie (energia jest przekazywana w wyniku zderzeń),
" wyładowania elektryczne,
" oświetlenie promieniowaniem widzialnym i nadfioletowym,
" reakcje chemiczne.
En Wzbudzone atomy samorzutnie przechodzą do
stanu niższego, a każdemu przejściu
towarzyszy emisja kwantu promieniowania o
częstości
hnm
En - Em
=
nm
h
Em
gdzie En i Em energia elektronu odpowiednio
na wyższym i niższym poziomie
energetycznym.
Linie emisyjne promieniowania uwarunkowane tymi przejściami energetycznymi nazywamy widmem
optycznym (zakres widzialny, bliski nadfiolet i bliska podczerwień).
Układ linii jest złożony, ale charakterystyczny dla danego pierwiastka. Fakt ten wykorzystuje się w
analizie widmowej do określania jakościowego i ilościowego składu danej substancji.
Okazuje się, że możliwe są tylko przejścia między takimi poziomami, których liczby kwantowe l i j
spełniają tzw. reguły wyboru
"l = ą1 , "j = 0, ą 1
Jeżeli wzbudzony atom jest powraca do stanu niżej położonego na drodze mało prawdopodobnego
przejścia, to może on pozostać w tym stanie przez bardzo długi okres czasu. Poziom taki nazywamy
metatrwałym (metastabilnym).
Typowy czas życia atomu w stanie wzbudzonym wynosi około 10 8 s. Poziomy metatrwałe
charakteryzują się czasami życia rzędu 10 2 s, tzn. ich czasy życia są miliony razy dłuższe.
13.4.2. Promieniowanie spontaniczne i wymuszone
Emisja spontaniczna (samorzutna): atom w stanie wzbudzonym przechodzi samorzutnie do
stanu energetycznie niższego, emitując kwant promieniowania
(a)
E
n
En
h
nm
E
m
hnm
(b)
E
n
Em
h
nm
h
nm
E
m
Rys. 13.5. Absorpcja (a) i emisja (b)
Rys. 13.4. Emisja spontaniczna.
wymuszona.
Średni czasu życia atomu w stanie wzbudzonym wynosi około 10 8 s.
Oprócz emisji spontanicznej występuje emisja wymuszona:
padający foton powoduje przejście wzbudzonego atomu do stanu energetycznie niższego. W
wyniku tego przejścia wzrasta liczba fotonów, gdyż obok fotonu padającego pojawia się drugi
foton, emitowany przez atom
Fakt, że foton promieniowania może spowodować przejście z poziomu niższego na wyższy i
odwrotnie, ma swoją analogię klasyczną.
Jeżeli na oscylator harmoniczny działa periodycznie siła zewnętrzna, to oscylator wykonuje drgania
wymuszone o częstotliwości siły zewnętrznej. Jeżeli częstotliwość ta jest równa częstotliwości
rezonansowej oscylatora, to wówczas opóznienie fazowe drgań oscylatora w stosunku do siły
wymuszającej wynosi 90 i siła ta przekazuje energię oscylatorowi. Gdyby jednak oscylator
wyprzedzał w fazie siłę zewnętrzną to wówczas oscylator przekazuje energię na zewnątrz.
Traktując atom jako oscylator, a siłę zewnętrzną jako pole energetyczne promieniowania,
otrzymujemy klasyczne wyjaśnienie emisji i absorpcji wymuszonej.
Dla promieniowania zakresu widzialnego emisja spontaniczna jest zdecydowanie bardziej
prawdopodobna niż emisja wymuszona. Mówiąc inaczej, promieniowanie emitowane przez
klasyczne zródła światła jest promieniowaniem spontanicznym.
13.4.3. Laser
(Light Amplification by Stimulated Emission of Radiation)
Do czasu opracowania lasera w 1960 r. wszystkie dostępne zródła promieniowania zakresu
optycznego były niekoherentne (fazy pojedynczych fotonów były przypadkowe wartości względem
siebie.
Nagroda Nobla w fizyce 1964 r.
Charles H. Townes
Aleksandr M. Prokhorov
Nicolay G. Basov
1915
1916 2002
1922 2001
Lasery impulsowe i ciągłego działania
3 wzbudzone atomy
En
1
20
3
(a)
2
Em
Pierwszy foton
Lustra
Pierwszy foton
h = 1.96 eV
3
( =0.6328 źm)
1
(b)
2
Foton wyemitowany
przez pierwszy atom
10
3
1
(c)
2
Foton wyemitowany
przez drugi atom
3
1
(d)
2
0 E1
Rys. 13.6. Promieniowanie wymuszone w
Rys. 13.7. Trzy poziomy energetyczne
laserze:
atomu neonu.
(a) pierwszy foton pada na wzbudzony atom,
(b) wzbudzony atom emituje foton, który pada
na następny wzbudzony atom,
(d) trzy odbite fotony.
Energia (eV)
13.5. Promieniowanie rentgenowskie
" widma optyczne powstają w wyniku dostarczania do atomu energii od kilku do kilkunastu
elektronowoltów (wzbudzeniu ulegają tylko elektrony z powłoki zewnętrznej),
" elektrony z powłok wewnętrznych mają energię wiązania 104 105 eV. Dostarczając do atomu
takiej energii, atom wprowadzany jest w stan bardzo wysokiego wzbudzenia. Atom powraca do
stanu podstawowego emitując fotony o bardzo wysokiej częstotliwości. Otrzymamy wówczas
widmo liniowe, zwane liniowym widmem rentgenowskim. Okrył je Wilhelm Conrad Rentgen
(1845-1923) w 1895 r.
" długości fal promieniowania rentgenowskiego wynoszą zwykle 10 9 10 11 m. Oprócz widma
liniowego występuje również widmo ciągłe promieniowania rentgenowskiego.
Caring for patients in a midwestern community, four general radiologists along with an associate,
commissioned a nationally known artist from South Dakota to create an oil painting for their office to
commemorate the centennial of Rntgen's discovery of x-ray on 8 November 1895. Having received
interest in the painting, they agreed to form Heritage Prints and offer a limited edition print of the
"Birth of Radiology." The print features Wilhelm Conrad Rntgen, his wife, and a superimposed
radiography image of his wife's hand known to radiologists around the world.
Strumień elektronów
Tarcza
Włókno
Anoda
Żarzenie
Chłodzenie
Katoda
Okienko
Wysokie
Miska ogniskująca
napięcie
Promieniowanie X
Rys.13.8. Schemat lampy rentgenowskiej
Elektrony emitowane przez żarzoną katodę są przyspieszane różnicą potencjału rzędu 105 V;
uderzając w anodę są hamowane w wyniku oddziaływania kulombowskiego z jądrami atomów
anody.
Elektron poruszający się z opóznieniem a emituje falę elektromagnetyczną o mocy proporcjonalnej
do a2. Ponieważ a = F/m H" Z/m, więc moc promieniowania jest proporcjonalna do Z2/m2. Dlatego do
wytwarzania promieniowania rentgenowskiego stosuje się elektrony (o małej masie m) oraz anody o
dużym Z.
Jeśli całkowita energia elektronu zmienia się na skutek hamowania w anodzie na energię
promieniowania, to wówczas energia kwantu promieniowania
c
h = h = eV
max
min
gdzie V jest napięciem między katodą i anodą.
Widmo promieniowania wytwarzane przez hamowane elektrony jest widmem ciągłym (rys. 13.9),
odciętym od strony krótkich fal.
Maksimum natężenia widma hamowania odpowiada najbardziej prawdopodobnemu stopniowi
przemiany energii elektronu w energię promieniowania. Długość fali max dla której występuje
maksimum natężenia
max = 1.5min
Anoda rentgenowska emituje również widmo liniowe, zwane także charakterystycznym, gdyż
zależy ono od materiału anody.
Powłoki o n = 1, 2, 3, 4 itd., przyjęto oznaczać odpowiednio przez K, L, M, N, itd.; rozróżnia się
serie K, L, M, itp.
Seria K powstaje, jeżeli elektron przechodzi na opróżnione miejsce w powłoce K. Przy symbolu serii
podaje się jeszcze indeksy ą, , ..., dla zaznaczenia powłok z których następuje przeskok (z L na K
linia Ką, z M na K linia K).
I (j.w.)
I (j.w.)
37.2
50 kV
14
8
12
K
K
40 kV
ą
10
6
8
30 kV
4
6
4
2
2
20 kV
0
0 -10
0.2 0.5 0.8 1.1 1.4 (10 m)
0.2 0.4 0.6 0.8 (10-10 m)
Rys. 13.11. Widmo rentgenowskie ciągłe i
Rys. 13.9. Zależność natężenia widma
charakterystyczne molibdenu.
ciągłego od długości fali i napięcia
przyłożonego do lampy rentgenowskiej.
Energia wiązania elektronu w atomie wieloelektronowym wynosi
me4 1
2
E = - Zef
2 2
32Ą o h2 n2
Na pierwszej powłoce Zef = Z 1, na drugiej Zef = Z 7.4. Wobec tego energia kwantów
promieniowania dla serii K wyraża się wzorem
me4 #1- 1
ś#
h = (Z - 1)2 n = 2, 3, 4....
ś# ź#
2 2
32Ą o h2 # n2 #
natomiast dla serii L
me4 1 1
# ś#
h = - (Z - 7.4)2 n = 3, 4, 5...
ś# ź#
2 2
# #
32Ą o h2 22 n2
Ogólnie można przyjąć
~ (Z - b)
gdzie b jest stałą dla danej serii. Prawo to nosi nazwę prawa Moseleya i zostało sformułowane na
długo przed powstaniem mechaniki kwantowej.
Absorpcja promieniowania rentgenowskiego
Zmiana natężenia promieniowania dI po
przejściu przez warstwę o grubości dx wynosi
I
0
Materiał
dI = -ąIdx (13.9)
gdzie ą jest liniowym współczynnikiem
dx
pochłaniania.
Natężenie
Zakładając, że natężenie promieniowania
I
0
padającego na warstwę o grubości x wynosi Io, z
równania (13.9) otrzymujemy natężenie
I
promieniowania I po przejściu przez warstwę o
-ąx
I e
0
grubości x
I(x) = Ioe-ąx (13.10)
1/ą
Położenie x
Zależność absorpcji promieni rentgenowskich
Absorpcja promieniowania
od rodzaju ciała absorbującego umożliwia ich
rentgenowskiego
zastosowanie do diagnostyki medycznej.
Rentgenografia
Długości fal promieniowania rentgenowskiego są porównywalne z odległościami atomów w ciałach
stałych. Promieniowanie to można stosować do określania struktury krystalicznej (rentgenografia).
Wiązka promieni padających ulegając
dyfrakcji zostaje częściowo odbita od płaszczyzn
Promienie
Promienie
sieciowych.
odbite
padające
Wzmocnienie interferencyjne od kolejnych
płaszczyzn zachodzi, gdy różnice dróg promieni
są równe całkowitej wielokrotności długości fali.
Wówczas, jest spełniony tzw. warunek Wulfa-
Bragga, wyrażony wzorem
2d sin Ń = n
d
gdzie n liczba całkowita; d odległość między
płaszczyznami sieciowymi kryształu.
.
.
d
Ponieważ sinŃ nie może być większy od
jedności, natomiast n jest większe od
jedności, zatem odbicie zachodzi dla fal o
długości większej niż 2d.
Rys. 13.11. Dyfrakcja wiązki promieni
rentgenowskich na krysztale.
sieciowe
Płaszczyzny
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Fizyka atomowa i jądrowa elementarna rzecz o elementarnych składnikach materiiII Fizyka atomowaFIZYKA ATOMOWA W GSIzestaw 7 fizyka atomowaFizyka 1b właściwości atomów S1Efizyka jadra atomowegoFizyka 1c wiązania atomów w kryształach S1 EZ17 Fizyka jadra atomowego (01 21)C22 Fizyka jadra atomowego(01 12)pawlikowski, fizyka, szczególna teoria względnościHeller Czy fizyka jest nauką humanistycznąW3, Wiazania atomoweProgram wykładu Fizyka II 14 15CKE 07 Oryginalny arkusz maturalny PR Fizykafizyka P5więcej podobnych podstron