91
NA OLIMPIE
LEGENDA
Noc wiosenna, cicha, srebrna, pachnąca jaśminem, rosista!
Nad Olimpem płynie księżyc w pełni. W blasku jego śnieżny szczyt świeci
smutnym, jasnozielonym światłem.
Poniżej, nad doliną Tempe, czernieją gąszcze świdwy, rozkołysane od pieśni
słowiczych, od próśb, jęków, wołań, zaklęć, westchnień, omdleń. Płyną
one jak głosy fujarek i fletni, przepełniają noc, padają i kapią na kształt
wielkich kropli gęstego dżdżu, leją się jak strumień.
Chwilami milkną i wówczas nastaje taka cisza, że słychać niemal śniegi
topniejące na wysokościach pod ciepłym tchnieniem maja.
Cudna noc! ambrozyjska! wiosenna!
W taką to noc przyszli Piotr i Paweł i zasiedli na upłazie, aby złożyć sąd
nad starymi bogami. Na głowach mieli świetliste obrączki, które rozświecały
ich siwe włosy, zmarszczone brwi i surowe oczy. Poniżej, w cieniu głębokim
buków, bielił się tłum bogów opuszczonych, zapomnianych, trwożnych i czekających
na wyrok zatraty.
Piotr skinął ręką. Na ów znak z tłumu wystąpił pierwszy Zeus Chmurozbiórca
i szedł ku Apostołom potężny jeszcze i ogromny, jakby z marmuru
przez Fidiasza wykuty, ale zgrzybiały już i posępny. Stary orzeł ze złamanym
skrzydłem wlókł się u jego nóg, a siny, miejscami zrudziały od rdzy i przygasły
grom wysuwał się z drętwej prawicy dawnego ojca bogów i ludzi.
Lecz gdy stanął przed Apostołami, poczucie prastarej wszechmocy napełniło
mu pierś olbrzymią.
I podniósłszy z dumą głowę utkwił w obliczu starego rybaka z Galilei swe
boskie, świecące oczy, pełne pychy, gniewne, podobne do błyskawic, straszne.
Zadrżał na to w posadach przywykły do strachu przed władcą Olimp.
Zakolebały się przerażone buki, ucichły pieśni słowików, a księżyc, płynący
nad śniegami, zbielał jak płótno Arachny. Po raz ostatni zakrakał krzywym
dziobem orzeł, a grom, jakby ożywion dawną siłą, rozbłysnął, począł się wić
groźnie u nóg pana i podniósł, sycząc i zgrzytając, trójkątny, płomienny łeb,
jak wąż, gotowy żgnąć żądłem jadowitym.
Lecz Piotr przycisnął stopą ogniste zygzaki i wgniótł je do ziemi, po czym
zwróciwszy się do Chmurozbiórcy rzekł:
Przeklętyś jest i potępiony na wieki!
Zeus zaś przygasł w mgnieniu oka, pobladł i szepnąwszy poczerniałymi
wargami: "Ananke"
zapadł się w ziemię.
Drugi stanął przed Apostołami Czarnokędzierny Posejdon, z nocą w źrenicach
i poszczerbionym trójzębem w ręku.
Temu atoli rzekł Piotr:
Nie ty będziesz wzburzał i uciszał odmęty i nie ty będziesz wiódł do cichych
ostoi zbłąkane na roztoczy łodzie, jeno Gwiazda Morza.
Co usłyszawszy ów krzyknął, jakby bólem nagłym przeszyty, i rozwiał się
we mgłę znikomą.
A potem wstał Srebrnołuki z drążoną formingą w dłoni i szedł ku Świętym
Mężom, a za nim szło z wolna dziewięć Muz, do dziewięciu białych kolumn
podobnych. Przelękłe Muzy stanęły przed sądem jak skamieniałe, bez tchu w
piersi i bez nadziei w sercach, lecz Promienisty zwrócił się do Pawła i począł
mówić głosem do cudnej muzyki podobnym:
Nie zabijaj mnie, Panie, i obroń, albowiem wskrzesić byś mnie musiał:
Jam kwiat duszy ludzkiej, jam jej radość, jam światło i jam tęsknota ku Bogu.
Ty wiesz najlepiej, Panie, że nie doleci pieśń ziemi ku niebu, jeśli połamiecie
jej skrzydła
więc was zaklinam, o Święci, nie zabijajcie Pieśni!
I nastała chwila milczenia. Piotr wzniósł oczy ku gwiazdom, Paweł położył
dłonie na rękojeści miecza, wsparł na nich czoło i zadumał się głęboko.
Wreszcie podniósł się, spokojnie uczynił znak krzyża nad promienną głową
bożka i rzekł:
Żyj, Pieśni!
Wówczas Apollo siadł z formingą u nóg Apostoła: noc uczyniła się jaśniejsza,
zapachniały mocniej jaśminy, zadzwoniły weselej źródła. Muzy skupiły
się na kształt stada białych łabędzi i drżącymi jeszcze z trwogi głosami
poczęły śpiewać z cicha dziwne, nie zasłyszane dotąd nigdy na wysokościach
Olimpu słowa:
"Pod Twoją obronę uciekamy się, Święta Boża Rodzicielko... Naszymi
prośbami nie racz gardzić.:.
Ale od wszelakich złych przygód racz nas zawsze zachować... O pani nasza!..."
I tak śpiewały na wrzosach, podnosząc w górę oczy, jako białogłowe
mniszki pobożne.
Przeszli i inni bogowie. Przeleciał korowód Bakcha, dziki, wyuzdany, uwieńczon w
bluszcz i winograd, zbrojny w cytry i tyrsy. Przeleciał z okrzykami szału, rozpaczy
i
zapadł się w otchłań bezdenną.
Wtem przed Apostołami stanęło inne bóstwo: wyniosłe, harde, gorzkie
i
nie czekając ni pytań, ni wyroku, pierwsze przemówiło ze wzgardliwym na
ustach śmiechem:
Jam jest Pallas-Atena. Nie proszę was o życie, gdyż jestem tylko złudzeniem.
Słuchał mnie i czcił Odys wówczas, gdy się postarzał; słuchał Telemak,
póki włos nie okrył mu brody. Nieśmiertelności nawet wy nie zdołacie
mi odjąć, ale natomiast mówię wam, że cieniem marnym byłam, cieniem jestem
i cieniem pozostanę na wieki.
Aż wreszcie kolej i na Nią
najpiękniejszą, najwięcej czczoną.
Zbliżyła się słodka, cudna, rozpłakana. Serce biło w niej pod śnieżną piersią
jak u ptaka, a usta drgały jak u dziecka, które lęka się kary okrutnej.
Więc przypadłszy im do nóg i wyciągnąwszy swe boskie ramiona poczęła
wołać z pokorą i bojaźnią:
Jam grzeszna, jam winna! ale, o Panie! jam szczęście ludzkie! Zmiłuj się!
Przebacz, jam szczęście ludzkie jedyne!
Po czym lęk i łkanie odjęły jej głos. Lecz Piotr spojrzał na nią litośnie i położył
sędziwą dłoń na jej złotych włosach, a Paweł pochylił się ku kępie polnych
lilij, uszczknął jeden kielich i dotknąwszy jej nim
rzekł:
Bądź odtąd jako i ten kwiat
ale żyj, Szczęście ludzkie!
A wtem rozedniało. Różowa jutrzenka wyjrzała zza przełęczy. Słowiki
umilkły, a natomiast szczygły, makolągwy, zięby i piegże jęły wydobywać
spod zroszonych skrzydeł senne główki, strzepywać z piór rosę i powtarzać
cichymi głosami: "Świt, świt!"
Ziemia budziła się uśmiechnięta i radosna, bo nie odjęto jej Pieśni i Szczęścia.
KONIEC ROZDZIAŁU
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Scharakteryzuj nowelę jako gatunek typowy dla literatury~ECANowele15NOWELENowele19Konopnicka, NoweleNowele8Nowele3Om NoweleMariaKonopnickaNowele6Nowele17więcej podobnych podstron