Wielkość i upadek Tygodnika Powszechnego oraz inne szkice ebook demo

Andrzej Romanowski
WIELKOŚĆ
I UPADEK
TYGODNIKA
POWSZECHNEGO
ORAZ
INNE SZKICE
universitas
WIELKOŚĆ I UPADEK
TYGODNIKA POWSZECHNEGO
ORAZ INNE SZKICE
Andrzej Romanowski
WIELKOŚĆ
I UPADEK
TYGODNIKA
POWSZECHNEGO
ORAZ
INNE SZKICE
Kraków
� Copyright by Andrzej Romanowski and Towarzystwo Autorów
i Wydawców Prac Naukowych UNIVERSITAS, Kraków 2011
ISBN 97883 242 1509 6
TAiWPN UNIVERSITAS
Opracowanie redakcyjne
Jolanta Stal
Projekt okł i stron tytuł
adki owych
Ewa Gray
www.universitas.com.pl
Pamięci moich Rodziców,
Lidii z Bytnarów i Tadeusza Romanowskich
Marcin Król
HISTORYK POTRAFI
Książka Andrzeja Romanowskiego jest rzadkim w dzisiejszych
czasach dowodem na to, że można uprawiać historię najnowszą
i nie zwariować, co więcej: w tekstach bardziej publicystycznych
niż naukowych zachować znakomitą dbałość o szczegół oraz pro-
fesjonalizm.
Większość z publikowanych tekstów dotyczy Tygodnika Po-
wszechnego oraz instytucji i ludzi z nim związanych. Ponieważ
miałem szczęśliwie okazję znać dobrze tych ludzi od 1969 roku,
mogę tylko potwierdzić, że Andrzej Romanowski z wielkim wy-
czuciem opisuje rozmaite zawiłości i niejasne sytuacje, jakie były
ich udziałem, oraz w przeciwieństwie do innych autorów, któ-
rych nie będę wymieniał postępuje tak, jak powinien nie tylko
historyk, ale każdy człowiek, czyli zaczyna od życzliwości i od do-
mniemania niewinności.
A jakie to były problemy, które Romanowski przedstawia,
a które dla ludzi niechętnych Tygodnikowi stanowią świade-
ctwo rozmaitych złych rzeczy? Przede wszystkim skomplikowa-
ne relacje z kardynałem Stefanem Wyszyńskim, który nie ubó-
stwiał ani ludzi Tygodnika , ani katolickiej inteligencji, ani Koła
ZNAK, a równocześnie doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że
są mu potrzebni i kiedy mu są potrzebni. Relacje między Jerzym
Turowiczem, Stanisławem Stommą a kardynałem Wyszyńskim za-
wsze były skomplikowane, ale, jak pokazuje Andrzej Romanowski,
MARCIN KRÓL
8
zawsze bardziej dla dobra Polski niż z powodu sporów personal-
nych, zaś różnice dotyczyły jedynie taktyki, a nie podstaw myśle-
nia i podstaw chrześcijaństwa.
Następny problem to rozmaitość dróg, jakimi Turowicz, Stom-
ma, Paweł Jasienica, Krzysztof Kozłowski i inni zmierzali do Ty-
godnika i rzecz niebywała jak potrafili nie tylko uzgodnić sta-
nowiska, kiedy już znalezli się we wspólnym środowisku, ale także
wytworzyć wspólną wrażliwość, której miałem okazję doświad-
czać i która sprawiała, że Tygodnik rzeczywiście mógł być oj-
czyzną dla niektórych ludzi. Dlatego z pewnym smutkiem opisu-
je Andrzej Romanowski proces, który rozpoczął się po 1989 roku
i stopniowo doprowadził do całkowitej utraty tej wrażliwości, a za-
tem do zniknięcia ojczyzny.
Niejako w tle przygód bohaterów Tygodnika toczyły się
w ostatnich latach dyskusje na temat pamięci historycznej oraz
na temat rozmaitych produktów Instytutu Pamięci Narodowej.
Andrzej Romanowski nie łączy tych spraw bezpośrednio, jed-
nak ich pokrewieństwo, nieco dziwaczne zjawisko przesuwania
się Tygodnika na prawo oraz liczne i beznadziejne spory lustra-
cyjne powodują, że związek tu istnieje. Pojawia się bowiem pyta-
nie, na które Romanowski udziela obszernej odpowiedzi, pytanie
o to, co Autor nazywa centrum , a co rozmaitymi formami rady-
kalizmu. Radykalizmu nie tylko politycznego, ale przede wszyst-
kim radykalizmu ocen moralnych, gotowości do ferowania wyro-
ków, rozpaczliwej odwagi w tym przedsięwzięciu, która musiała
prowadzić do autodestrukcji środowiska Tygodnika .
Wreszcie Andrzej Romanowski czyni to, co jest obowiązkiem
historyka, a mianowicie przywraca proporcje. Doprawdy, pomi-
jając przede wszystkim paryską emigrację, Polska przez lata nie-
woli nie miała tak wybitnych ludzi, jak ci, którzy zebrali się wo-
kół Jerzego Turowicza. Nie wolno o tym zapominać, nie wolno
zapominać nie tylko o ich zasługach, ale także o ich mądrości, co
HISTORYK POTRAFI
9
Andrzej Romanowski doskonale pokazuje w tekstach na temat ży-
cia i poglądów Stanisława Stommy, zupełnie już dzisiaj niedoce-
nianego nauczyciela realizmu politycznego, ale nauczyciela, któ-
ry doskonale wiedział, co czyni.
Przyjemnie odetchnąć świeżym powietrzem, przyjemnie wie-
dzieć, że historyk nie tylko potrafi, ale także pamięta.
ZDRADA CENTRUM
Książka ta jest kontynuacją moich wcześniejszych zbiorów: Praw-
dziwy koniec Rzeczy Pospolitej oraz Rozkosze lustracji. Jak tamte,
mówi o polskim upadku. Bo przecież dostaliśmy od historii więcej,
niż byśmy mogli sobie wymarzyć, a naszej wolności nie umie-
my zagospodarować. Mógłbym posłużyć się terminem spi-
sienie , ale nie powinienem go odbierać Wojciechowi Mazowiec-
kiemu.
Nie chodzi tu jednak, jak w tamtych moich pracach, o zaprze-
paszczoną mądrość pokoleń. Ani o narodową katastrofę, jaką była
lustracja. Chodzi o zdradę centrum. Bo było to zjawisko znacz-
nie niebezpieczniejsze niż największe nawet harce olszewików .
Faktyczne zagospodarowanie politycznego centrum przez pra-
wicę spowodowało, że głównym rzecznikiem racji stanu musiały
w Polsce stać się środowiska postkomunistyczne. Choć nie posia-
dały one wystarczającego kapitału do poprowadzenia kraju aku-
rat w tę stronę, którą same wcześniej zwalczały.
Ta książka chce się więc upomnieć o wielkość ruchu ZNAK.
O pamięć jego liderów, którzy startując z pułapu najniższego
z możliwych, doprowadzili (razem z innymi) do polskiej niepod-
ległości. Dziś z tego ruchu, z tworzących go instytucji i czasopism,
pozostały jedynie nazwy. Trwający przez dwie dekady proces wy-
płukiwania sensów był dla mnie wyjątkowo bolesny: dotknął prze-
cież środowisko, które uważałem za własne.
PRZEDMOWA
12
W zdradzie centrum nikt jednak nie jest bez winy: o tym także
będzie tu mowa. Dodajmy więc, że i piszący te słowa zbyt długo
jak dziś widzi służył sprawie, która przestawała być dobrą. Za-
częło się wszak od odmawiania legitymacji moralnej SLD, a skoń-
czyło na kwestionowaniu mandatu czyjegokolwiek poza własną
partią. I to właśnie zdrada centrum, ugięcie się tysięcy przyzwo-
itych ludzi przed demagogią, nadało prawo obywatelstwa posta-
wom kontestującym demokrację, niszczącym polską tradycję, ma-
nipulującym pamięcią, depczącym ludzką godność... Dziś nawet
profesorowie uniwersytetu twierdzą, że w katastrofie smoleńskiej
nie sposób wykluczyć sztucznej mgły .
Dla kłamstwa, które stało się znakiem rozpoznawczym polskiej
prawicy, można mieć tylko pogardę. Ale ubolewam, że tak często
krytykuję tu tych, którzy bronić się już nie mogą. Przypomnę jed-
nak: te teksty są przedrukami. Powstawały w konkretnym czasie,
reagowały na konkretne wydarzenia. Jak mógłbym dziś stosować
w nich autocenzurę?
Szkoda przy tym, że nie starczyło czasu i sił, by osobne szki-
ce poświęcić takim ludziom, jak Mieczysław Pszon, ksiądz Józef
Tischner, ksiądz Andrzej Bardecki, Bronisław Mamoń... Lecz prze-
cież nie o kompletność obrazu w tej książce chodzi. O ludziach
dawnego Tygodnika Powszechnego najwspanialszych posta-
ciach Polski powojennej warto będzie kiedyś jeszcze napisać. Bo
Polska była dla nich ważniejsza niż antykomunizm.
czerwiec 2011
KRAKÓW, WILNO, ZNAK
BYAEM CZAOWIEKIEM
JERZEGO TUROWICZA
ipiec 1976 roku pierwszy raz w życiu otwieram drzwi redak-
Lcji Tygodnika Powszechnego . Wystraszona sekretarka macha
rękami i woła: Nikogo nie ma jest tylko pan Pszon! Zostawiam
mój artykuł, a po trzech dniach przychodzę znowu. W pustej re-
dakcji ponownie tylko ja i Mieczysław Pszon, a zza zamkniętych
drzwi dochodzi stukot maszyny do pisania. Niebawem jednak,
bezszelestnie, pojawia się przy nas ktoś trzeci: starszy, siwy pan,
leciutko uśmiechnięty, w nieco wymiętym garniturze. Zerkam na
niego ukradkiem, a na koniec, speszony, zwracam się w stronę
wyjścia. Wtedy on wyciąga rękę i mówi: Turowicz .
Nie znałem dotąd jego twarzy. Jerzy Turowicz był w PRL Wiel-
kim Nieobecnym: nie ukazywał się w telewizji, nie mówił w radio,
w obiegu publicznym daremnie było szukać jego fotografii. Nie
mogłem nawet pamiętać jego charakterystyki, sporządzonej nie-
gdyś przez Kisiela: Długa, ascetyczna twarz Savonaroli z długim,
rozdwojonym podbródkiem. [...] Głos cichy, mruczący, aksamit-
ny baryton, bardzo miękki, rozsądnie perswadujący, uprzejmy, jak
i cały w ogóle sposób bycia. Grzeczność trochę nieśmiała, trochę
lisia , postać nieco jezuicka, niezwykła, ale pociągająca. Jest sto-
pem różnych osobliwych substancji duchowych, złożoną syntezą
sprzeczności [...] Przy miękkości, poczuciu humoru i dużej tole-
rancyjności, charakter w istocie twardy i niełatwy .
KRAKÓW, WILNO, ZNAK
16
I oto ściskam jego dłoń. Bąkam: Och, bardzo mi przyjemnie .
Wszak w mym pojmowaniu katolicyzmu nikomu nie zawdzię-
czam tyle, co jemu.
Oddać Polskę Chrystusowi
Jerzy Turowicz miał wtedy lat 64. Urodził się 10 grudnia 1912,
w galicyjskim jeszcze Krakowie, w rodzinie mieszczańskiej tra-
dycyjnej i katolickiej (obaj jego starsi bracia wybiorą z czasem stan
duchowny). Podczas nauki w sąsiadującym z domem rodzinnym
III Gimnazjum im. Sobieskiego wstąpił do Sodalicji Mariańskiej
i w wieku 15 lat zadebiutował w zakopiańskim pisemku Pod Zna-
kiem Maryi (dokładna data tego debiutu nie jest dotąd ustalona).
Potem przeniósł się do Lwowa i podjął tam studia na Wydziale Bu-
dowy Maszyn Politechniki. Zafascynowany szybownictwem, zo-
stał w lutym 1933 prezesem studenckiego Związku Awiatycznego;
wszedł też do redakcji studenckiego miesięcznika Życie Techni-
ckie , w której objął dział ogólny, awiatyczny i samochodowy .
Równocześnie jednak działał w organizacji lwowskiej Stowa-
rzyszenia Katolickiej Młodzieży Akademickiej Odrodzenie i tak-
że został jej prezesem. W szeregach Odrodzenia zgłębiano spo-
łeczną naukę Kościoła, katolicką liturgię i filozofię tomistyczną,
zarazem zaś przypominano, że chrześcijaństwo ma charakter po-
wszechny i ponadnarodowy. Dlatego w codziennej praktyce doko-
nywano rozerwania utrwalonego związku Kościoła z polityczną
prawicą, wchodzono w zwarcia ideowe z nacjonalizmem, zwal-
czano Młodzież Wszechpolską. Zmaganiom o autonomię i czy-
stość wiary patronował model katolicyzmu rozwijany w ówczesnej
Francji, zwłaszcza przez Jacques a Maritaina, już wtedy uznane-
go przez Turowicza za mistrza. Ale on sam, dwudziestokilkulet-
ni czy mógł przypuszczać, że już niedługo stanie się filarem pol-
skiego katolicyzmu?
BYAEM CZAOWIEKIEM JERZEGO TUROWICZA
17
Poglądy miał radykalne: panujący system gospodarczy uważał
za niesprawiedliwy i pasjonował się ideą jego przebudowy. Zarazem
zachowywał wierność katolicyzmowi: był katolikiem z instynktu,
z powołania, z przekonania . Corocznie we wrześniu wyjeżdżał na
KUL i uczestniczył tam w Tygodniach Społecznych . A kiedy już na
stałe wrócił do Krakowa, by podjąć studia historyczne na UJ, zauwa-
żył, że istotą katolicyzmu jest walka ze złem . Toteż jako katolik
społeczny (tak sam siebie określał) walczył z kapitalizmem i nacjo-
nalizmem, a w tych nadrzędnych sprawach nie wahał się stawać po
stronie socjalistów (na wieczorze dyskusyjnym 1 grudnia 1935 jego so-
jusznikiem okazał się Józef Cyrankiewicz). W pojmowaniu katolicy-
zmu przez Turowicza dokonywał się bowiem systematyczny odwrót
od społeczno-politycznej prawicy (uraz antyprawicowy, niezgodę
na endecję i niechęć do chadecji zachowa do końca życia) oraz po-
głębiała się sympatia dla egalitarystycznych ideałów lewicy (jeszcze
po latach określi się jako człowiek lewicy i chrześcijański socjal-
demokrata ). Tyle tylko, że drogowskazem była mu wciąż społecz-
na nauka Kościoła i stara encyklika Leona XIII Rerum Novarum.
Dziś pisał Turowicz w styczniu 1936 na łamach wileńskie-
go miesięcznika �Pax wyłącznym obrońcą prawdziwego czło-
wieka i prawdziwej wolności jest Kościół katolicki . Nadzieja leży
w odrodzeniu katolicyzmu , który przy pomocy środków ducho-
wych, środków ubogich i czystych, stwarza elementy chrześcijań-
skiej kultury jutra (O chrześcijańską kulturę jutra). Maritainow-
skie środki ubogie , jako charakterystyczne dla autentycznej misji
Kościoła, pojawiały się przez całe życie w publicystyce Turowicza.
W lwowskim miesięczniku Dyszel w Głowie , którego był przej-
ściowo redaktorem naczelnym, precyzował, że środki te to ofiara,
modlitwa, Krzyż, obecność, świadectwo prawdzie ; wszak w każ-
dym złu chrześcijanin powinien szukać ziarna dobra, każdy błąd
uznawać za zniekształconą prawdę (Jeszcze o typie odrodzeniow-
ca , nr 25 z grudnia 1936). Dyrektywy Dyszla w Głowie , brzmią-
cej oddać Polskę Chrystusowi , nie traktowano tu jako przymusu,
KRAKÓW, WILNO, ZNAK
18
odwrotnie: niekatolikom chciano dawać pociągający przykład, pro-
wadzić z nimi dyskusję. W ten też sposób widział Turowicz rolę
odrodzeniowców w polemicznym artykule O dwóch katolicy-
zmach , opublikowanym w lwowskiej Gazecie Kościelnej (1938,
nr 14). Po latach zaś, charakteryzując ówczesny katolicyzm Mari-
tainowski, napisze, że walczył on o pogłębienie naszego typu reli-
gijności, wykształcenie pełnego światopoglądu i stworzenie w Pol-
sce humanistycznej kultury katolickiej oraz o konsekwencje tego
katolicyzmu w życiu indywidualnym i zbiorowym, z silnym naci-
skiem na konieczność daleko idącej przebudowy ustroju społecz-
no-gospodarczego w duchu sprawiedliwości społecznej. (Sprawa
katolicyzmu, Tygodnik Powszechny 1945, nr 11).
Na razie miał jednak lat 27 i wciąż nieukończone studia. Nie
skończył ich zresztą nigdy, choć z czasem (według cytowanego wy-
żej świadectwa Kisiela) zaczęły go charakteryzować niespodzie-
wany zasób wiadomości z najróżnorodniejszych dziedzin oraz
opanowanie paru języków . W roku 1939, w Krakowie, wszedł do
redakcji chadeckiego dziennika Głos Narodu , kierowanej przez
wybitnego katolickiego publicystę, znawcę społecznej nauki Kościo-
ła, ks. Jana Piwowarczyka. W lipcu 1939 objął już redakcję naczelną
tego pisma. Kiedy jednak w czasie niemieckiej okupacji przystąpił
do narodowo-chrześcijańskiej, konspiracyjnej Unii i podjął współ-
pracę z jej organem Kultura Jutra , rzec było można, że w kręgi
chadeckie wnosił myślenie Maritainowskie. Owszem, wciąż jeszcze
szukał właściwej formuły. Ale ten uformowany przez Odrodzenie
katolicki radykał cały już czas pozostawał sobą.
Warstwa najcieńsza
Dnia 24 marca 1945, jeszcze w trakcie działań wojennych na Za-
chodzie, książę metropolita Adam Stefan Sapieha założył w Kra-
kowie Tygodnik Powszechny , a redagowanie go powierzył
BYAEM CZAOWIEKIEM JERZEGO TUROWICZA
19
ks. Piwowarczykowi. Nowe pismo oświadczano miało zmie-
rzać do utrwalania katolickiej Prawdy w szerokich kręgach na-
szego społeczeństwa i do wyrażania jej w sprawach społecz-
no-kulturalnych . Zarazem jednak miało być ono apolityczne
i bezpartyjne . Z tego względu informowano wykluczamy
z niego zagadnienia aktualno-polityczne oraz walkę stronnictw .
W składzie redakcji Tygodnika znajdował się Turowicz od
początku tyle że zrazu, podobnie jak w Głosie Narodu , jako
osoba numer dwa po ks. Piwowarczyku. Jednak od 14 paz-
dziernika 1945, choć funkcję szefa dzielił po części nadal z księ-
dzem, podpisywał już Tygodnik sam. Odtąd też niebawem
zupełnie samodzielnie redagował go aż do śmierci. Odejmu-
jąc przerwy, spowodowane wydarzeniami politycznymi, miało to
trwać ponad pół wieku.
Przez cały ten czas był również autorem tekstów programo-
wych takich jak wspomniana Sprawa katolicyzmu, opublikowa-
na już w czerwcu 1945 roku. Ten manifest Turowicza przedstawiał
pesymistyczny ogląd polskiego katolicyzmu, w którym ogromna
większość wyznawców to bierna masa katolików z imienia . Do-
piero na niej sytuuje się, według autora, cienka warstwa katolików
świadomych i aktywnych, ale i tu należy rozróżnić dwa pokłady :
dolny, grubszy , czyli katolicyzm zewnętrzny, marzący o ilościo-
wym i politycznym triumfie Kościoła , oraz górny, najcieńszy ,
nastawiony na pogłębianie religijności, budowę kultury i osiąg-
nięcia wewnętrzne, jakościowe . Ta kilkuwarstwowość doda-
wał Turowicz będzie zapewne istniała zawsze , jednak należy
dążyć do maksymalnego pogrubienia warstwy najcieńszej, będą-
cej warunkiem niezbędnym do przetrwania katolicyzmu w no-
wych warunkach.
Warstwa najcieńsza to właśnie był Tygodnik . Radykalny ka-
tolicyzm Turowicza trudno już było uznać za chadecki nawet
w tym rozumieniu, jakie słowu temu nadawał tolerancyjny ks. Pi-
wowarczyk. Był to owszem katolicyzm stale ten sam, lecz
KRAKÓW, WILNO, ZNAK
20
zarazem jakże odmienny od tego, do którego przywykli wierni.
Wywiedziony prosto z Ewangelii, stanowił opcję na rzecz skrzyw-
dzonych i poniżonych , opcję więc w jakimś sensie lewicową, choć
podszytą krakowskim tradycjonalizmem. Po drugie, stanowił ów
katolicyzm manifestację absolutnej dialogiczności i otwartości.
Wspominając po latach jednego ze swych francuskich mistrzów,
Emmanuela Mouniera, mówił Turowicz: zafascynowała mnie ta
idea uszanowania inności . Turowiczowy katolicyzm był przy tym
zainteresowany dwiema zwłaszcza skrajnościami: osobą i ludzkoś-
cią. W pierwszym przypadku przybierał charakter personalistycz-
ny, w drugim uniwersalistyczny, natomiast pomijał zbiorowość
pośrednią naród. Stroniąc od utożsamiania katolickości
z polskością , tym bardziej więc dystansował się od polityki.
Przyczółek
Arcybiskup Sapieha założył Tygodnik w porozumieniu z no-
wymi władzami (trudno było oczekiwać, by mogło być inaczej),
a pomyślane w ten sposób pismo musiało wbrew metropoli-
cie i wbrew redakcji przynosić komunistom zupełnie określo-
ne profity. Wszak w dialogu ze światem mogli oni dopatrywać się
możliwości ewolucji na pozycje jedynie słuszne , w antyintegry-
zmie widzieć perspektywę dywersji w Kościele, w apolityczno-
ści dostrzec opcję na rzecz wycofania religii ze sfery społecz-
nej, zaś uniwersalizm interpretować jako abdykację z rządu dusz
nad narodem. Nadzieję władz budziły też sympatie lewicowe, an-
tyliberalne i antykapitalistyczne młodego redaktora, jeszcze po
latach uważającego, że w pełni liberalny kapitalizm [...] trudno
jest pogodzić z chrześcijańskimi ideami społecznymi . Wspomi-
nał Stanisław Stomma, że ukazanie się w Krakowie pisma oficjal-
nie firmowanego autorytetem powszechnie wielbionego arcybi-
skupa Sapiehy od razu stwarzało orientację. Polacy zrozumieli,
BYAEM CZAOWIEKIEM JERZEGO TUROWICZA
21
że nie należy stosować ślepego bojkotu, aby się nie �splamić,
ale należy jeśli tylko się da wpływać na nową rzeczywistość.
Jednak w sytuacji, gdy działało silne podziemie niepodległościo-
we cóż było dla komunistów ważniejsze niż wciągnięcie Pola-
ków do współpracy?
A przecież o współpracy nie było nawet mowy. Katolicyzm Tu-
rowicza od katolickiej grupy Dziś i Jutro (pózniejszego PAX-u)
Bolesława Piaseckiego różniło niemal wszystko. Korzeniom Ma-
ritainowskim i lewicowym odpowiadały tam przecież korzenie
skrajnie prawicowe i nacjonalistyczne. Niezależność od władz
kontrastowała z siecią niejawnych powiązań. Pełne zaufanie hie-
rarchii kościelnej (arcybiskupa Sapiehy i prymasa Stefana Wy-
szyńskiego) pozostawało w niezgodzie z działalnością, którą bi-
skupi uznawali za szkodnictwo. Turowicz był dla komunistów do
przyjęcia, mógł być nawet uważany za pożytecznego, jednak ani
przez moment nie był na ich usługach.
Co zaś najważniejsze: z całej powojennej palety ideowej Tygo-
dnik Powszechny wykazał największą trwałość. Przez następne
miesiące i lata upadały wszak kolejne koncepcje: nie tylko niepod-
ległościowa, kontynuująca tradycje II Rzeczypospolitej, ale i plu-
ralistyczna, ucieleśniana przez Mikołajczykowskie PSL, a wreszcie
też chadecka, pozornie najbezpieczniejsza, wyrażana przez Tygo-
dnik Warszawski . Miał rację Stomma, przestrzegając już w roku
1946: Nie wiemy, czy, kiedy i jak rozegra się w Polsce konflikt obo-
zu katolickiego z obozem wojującego socjalizmu. Być może rezul-
tatem konfliktu będzie dalsza utrata pozycji społecznych przez
katolicyzm u nas posiadanych. [...] Sytuacja byłaby grozna, gdyby
walka na liniach społecznych stanowiła całość ekspansji obozu ka-
tolickiego w Polsce (Maksymalne i minimalne tendencje społecz-
ne katolików, Znak 1946, nr 3). Gdy więc u schyłku roku 1948
Polska wkroczyła w stalinizm, z całego katolicyzmu niezależne-
go mogła pozostać ta tylko warstwa najcieńsza : Tygodnik Po-
wszechny . Pismo minimalistyczne , wycofane z polityki i życia
KRAKÓW, WILNO, ZNAK
22
społecznego, ograniczone do obrony katolickiej tożsamości i kul-
tury, było pierwszą, a zarazem ostatnią, oazą wolnej myśli.
Jeszcze bowiem u schyłku roku 1950 Turowiczowi i Stommie
pozwalano opublikować takie słowa: Katolicy mogą zrezygno-
wać i w rzeczywistości polskiej rezygnują z walki o cele politycz-
ne, o opanowanie władzy państwowej, jak też z dążenia do two-
rzenia własnego, po swojemu ujętego ustroju społecznego, godząc
się na życie w ramach innego ustroju. Natomiast w żadnym wy-
padku i nigdy zrezygnować nie mogą z walki o kulturę chrześci-
jańską, czyli o chrześcijańską treść życia. Mówiąc obrazowo, mogą
być oddane pozycje polityczno-ustrojowe, natomiast nie mogą być
opuszczone pozycje walki o chrześcijańską kulturę jutra . Z jednej
więc strony autorzy deklarowali: Katolicy mają wolę być lojalny-
mi obywatelami państwa budującego socjalizm. Jesteśmy za umia-
rem, za odprężeniem, za łagodzeniem tarć wewnętrznych, jeste-
śmy za treuga Dei . Z drugiej strony pozbawiali władzę złudzeń:
Stawiamy sprawę prosto, bez niedomówień i z całą szczerością.
Marksistami ani socjalistami nie jesteśmy. Widzimy w socjalizmie
wiele stron dodatnich. Niemniej ideał socjalistyczny nie jest na-
szym ideałem (Katolicy w Polsce Ludowej, 1950, nr 50). A kilka-
naście miesięcy pózniej, również spod pióra Turowicza i Stommy,
wyszły i takie obrazoburcze sformułowania: Mówi się o �chrzcze-
niu komunizmu, rozumiejąc przez to połączenie socjalistyczne-
go programu społecznego z moralnością i metafizyką chrześci-
jańską. Koncepcję taką marksiści odrzucą z oburzeniem. My jej
natomiast nie odrzucamy, ale nie możemy konstelacji takiej wy-
obrazić sobie inaczej, jak tylko jako produkt długoletniej ewolu-
cji (Eksperyment polski, 1952, nr 5). Poglądy takie wciąż jeszcze
puszczała cenzura.
Ale, rzecz jasna, ten stan nie mógł trwać wiecznie. Odmowa
zamieszczenia odredakcyjnego nekrologu Stalina oraz niezgoda
zespołu na pozbycie się z jego grona Turowicza i Stommy przeko-
nały władze w sposób ostateczny, że wobec Tygodnika nie da się
BYAEM CZAOWIEKIEM JERZEGO TUROWICZA
23
stosować taktyki salami . Rzeczywiście, redakcja mimo wszel-
kich wahań, prób i błędów wyznaczyła sobie faktycznie linię, na
której już nie drgnęła, nie przesunęła się z niej ani o milimetr. Żar-
ty się więc skończyły: lokal przy ul. Wiślnej został 30 czerwca 1953
zamknięty i opieczętowany, a firmę oddano lojalnemu PAX-owi.
Turowicz i Stomma nie mogli mieć pewności, że za swą postawę
nie zapłacą ceny najwyższej.
A przecież Tygodnikowy eksperyment opóznił wprowadze-
nie w Polsce totalitaryzmu o całe pięć lat. W dodatku, już wkrót-
ce po zamknięciu pisma, pojawiły się pierwsze podmuchy odwil-
ży . Dlatego, gdy w trzy lata pózniej nadszedł Polski Pazdziernik,
restytucja Tygodnika stała się znów niezbędna dla władzy,
potrzebującej spokoju, oraz dla społeczeństwa, potrzebującego
wolności. Pierwszy numer pod wznowioną redakcją Jerzego Tu-
rowicza ukazał się na Boże Narodzenie 1956 roku. I odtąd trwa-
ła ta redakcja następne ćwierć wieku do kolejnego przełomu
w grudniu 1981.
Dialog z każdym
Po roku 1956 mógł Turowicz w Tygodniku częściej niż dotąd
przypominać prawdy wiary i tłumaczyć zasady chrześcijaństwa.
Wchodził przy tym w polemiki z prasą reżimową zawsze elegan-
ckie, ale też zawsze zasadnicze, chwilami (gdyby dobrze się wczy-
tać) miażdżące. Kiedy zaś było to możliwe, formułował pretensje
bezpośrednio pod adresem władz. Bilans minionego ćwierćwie-
cza pisał w dziedzinie stosunków między Kościołem a pań-
stwem jest tak bolesny (Boskie i cesarskie, 1971, nr 9).
Lecz mimo to, wierny dziedzictwu przedwojennego Odrodze-
nia , poszukiwał ziaren dobra w najodleglejszych od chrześci-
jaństwa doktrynach, próbował definiować to, co łączy, usuwać na
plan dalszy to, co dzieli. Postawa taka była zresztą także pochodną
KRAKÓW, WILNO, ZNAK
24
jego ciekawości świata (w tym przede wszystkim świata zachod-
niego) oraz szerokości zainteresowań: literaturą, sztuką, muzyką,
teatrem... Ale była też próbą wywalczenia w państwie ateistycz-
nym prawa obywatelstwa dla katolickiej większości. Pisał Turo-
wicz: Katolicyzm pozwala i domaga się, by nienawidzić zło, ale
nie pozwala nienawidzić człowieka (Antysemityzm, 1957, nr 11).
Nikt nie staje się automatycznie lepszy dzięki temu, że jest ka-
tolikiem [...] fakt posiadania prawdy nie daje żadnych uprawnień,
natomiast nakłada obowiązki także w stosunku do tych, którzy tej
prawdy nie posiadają (Katolicy, polityka i tolerancja, 1959, nr 29).
Konserwatywna tradycja nieraz kwestionuje zgodność między
ideami Rewolucji [Francuskiej] a ideami Europy. Otóż daleki bę-
dąc od gloryfikacji Wielkiej Rewolucji, sądzę, że główne idee re-
wolucji są istotnymi hasłami dzisiejszej cywilizacji (Święto nie
tylko Francji, 1957, nr 28).
Tak więc jeszcze za pontyfikatu Piusa XII próbował Turowicz
głosić swe własne aggiornamento. Tym bardziej było oczywiste, że
za Jana XXIII stanie się on gorącym entuzjastą kościelnej odno-
wy. Od roku 1962 był sprawozdawcą kolejnych sesji Soboru Wa-
tykańskiego II. Starając się zachować postawę centrysty między
integryzmem a progresizmem, w rzeczywistości opowiadał się
raczej za tym drugim, choć rad był go oczyszczać z radykalizmu
i skrajności. Sam bowiem był jak zawsze podkreślał za posta-
wą otwartą , wyrastającą z najgłębszych tradycji Kościoła . Był też
za ekumenizmem. Kościół pisał wobec tego świata, takiego,
jakim on dziś jest, ma misję [...] jest za ten świat odpowiedzial-
ny. I dlatego konieczny jest ten wysiłek adaptacji, reformy, by ła-
twiej i skuteczniej z tym światem nawiązać dialog, by mówić do
niego jego językiem, by odpowiadać na jego potrzeby i jego pyta-
nia (Stany Generalne Kościoła otwarte, 1962, nr 44). I dodawał:
Duchowa odnowa Kościoła musi oznaczać [...] koniec tzw. ery
konstantyńskiej, odrzucenie pokusy panowania nad światem, od-
rzucenie �triumfalizmu, to jest identyfikowania Kościoła w jego
BYAEM CZAOWIEKIEM JERZEGO TUROWICZA
25
pielgrzymującym kształcie z Królestwem Bożym. Musi to ozna-
czać podkreślenie i odnowienie idei służby pełnionej przez Koś-
ciół wobec świata (Trzecia sesja, 1964, nr 38).
Dzieło Soboru w zasadniczy sposób wzmocniło model katoli-
cyzmu propagowany przez Turowicza. Jeszcze szereg lat pózniej
podkreślał on, że Kościół gotów jest prowadzić dialog z każdym.
[...] Dialog musi charakteryzować absolutna bezinteresowność, re-
zygnacja z prozelityzmu i wszelkich bezpośrednich korzyści apo-
stolskich, całkowite respektowanie wolności religijnej, wolności
przekonań partnera (Dialog z niewierzącymi, 1968, nr 47). Uzna-
wał przy tym, że Idąca przez Kościół fala odnowy, prowadząca
nieraz do sprzeciwu, nawet jeśli nie zawsze czysta, jest zbyt po-
tężna, by można ją było [...] powstrzymać. [...] Przezwyciężyć kry-
zys, przekształcić go w kryzys wzrostu można tylko przyspieszając
i pogłębiając proces odnowy w Kościele. Istnieje bowiem trzeba
tu powiedzieć niebezpieczeństwo zahamowania procesu odno-
wy, próby włączenia wstecznego biegu. Byłoby to straszliwą po-
myłką (Kryzys w Kościele, 1969, nr 1). Ten słynny niegdyś artykuł
dopiero dziś brzmi proroczo.
Entuzjazm Turowicza dla soborowej odnowy nieraz narażał go
na krytykę ze strony prymasa Wyszyńskiego skądinąd serdecz-
nie od lat z nim zaprzyjaznionego, lecz będącego orędownikiem
religijności tradycyjnej, ludowej, obrzędowej i Maryjnej. Więk-
sze już zrozumienie budziła publicystyka redaktora w młodym
i nowoczesnym (jak się wtedy mówiło) arcybiskupie krakow-
skim, Karolu Wojtyle wieloletnim współpracowniku i przyjacie-
lu Tygodnika , autorze przedmowy do wyboru artykułów Turowi-
cza Chrześcijanin w dzisiejszym świecie (1963). Ale najistotniejsze
było to, że naczelny Tygodnika włączał polski katolicyzm w eku-
meniczny nurt odnowy, szeroko płynący wówczas przez Europę
i świat. Wszak w pojałtańskiej rzeczywistości raz za razem, fizycz-
nie i duchowo, przekraczał on żelazną kurtynę i nie pozwalał, by
Polska ugrzęzła w komunistyczno-katolickim bajorku.
KRAKÓW, WILNO, ZNAK
26
Ciało obce
Tym samym jednak zarówno w Polsce Bolesława Bieruta, jak
i w Polsce Władysława Gomułki było Turowiczowe środowisko
ciałem obcym . Owszem, emanacja środowiska istniała nawet
jako Koło Poselskie ZNAK w Sejmie PRL, ale z punktu widze-
nia partyjnej ortodoksji było to tym gorzej. Co z tego bowiem, że
niechęć do budowania partii chrześcijańskiej okazała się wśród
ZNAK-owców trwała, skoro pozostawała chęć cywilizowania
przez nich socjalizmu ? Co z tego, że nie kwestionowali oni za-
sad ustrojowych i podległości wobec ZSRR, skoro tłumaczyli to
tak bardzo po swojemu: racjami geopolitycznymi, których zmie-
nić było nie sposób? Ludzie ci reprezentowali z gruntu odmien-
ny i na kolejnych etapach budowy socjalizmu nienaruszo-
ny system wartości. Czuli się Europejczykami więc działali
na rzecz duchowego przynajmniej, jeżeli nie od razu politycz-
nego, zjednoczenia kontynentu. Dlatego obok kontaktów Tu-
rowicza z katolikami całego świata utrzymywali od roku 1957
szczególnie silne związki z katolikami zachodnioniemieckimi.
Byli chrześcijanami więc pracowali na rzecz dialogu ze środo-
wiskami żydowskimi. Stąd wielokrotnie przez Turowicza wyra-
żane a bynajmniej wtedy nieoczywiste przekonanie: Anty-
semityzmu z katolicyzmem pogodzić się nie da, antysemityzm
w swojej istocie jest całkowicie pogański . ZNAK-owcy byli więc
inni, toteż sama logika systemu broniła się przed ich obecnoś-
cią, grozną dlatego tylko, że w ogóle miała miejsce. Tolerowanie
odmieńców nakazywał wyłącznie pragmatyzm w końcu by-
wali też pożyteczni.
Bowiem pragmatyzm towarzyszył równocześnie drugiej stro-
nie. Dla ZNAK-u komuniści byli tyleż przeciwnikami, co part-
nerami ludzmi, których należało skłaniać do stałego zdawania
egzaminu z patriotyzmu, do kierowania się racją stanu, a nie in-
teresem obcego mocarstwa. Opozycyjność ZNAK-u, polegająca
BYAEM CZAOWIEKIEM JERZEGO TUROWICZA
27
przede wszystkim na chronieniu katolickiej tożsamości oraz na za-
sadach jak mówił Władysław Bartoszewski realizmu w wa-
runkach socjalizmu , była więc względna i ograniczona do sytua-
cji krańcowych. Rzecz w tym jednak, że w podobnych sytuacjach
środowisko ZNAK-u i Tygodnika nie wahało się wystąpić prze-
ciw władzom. A w warunkach socjalizmu był to za każdym ra-
zem wystrzał z rewolweru .
Kiedy więc w marcu 1964 pojawiła się inicjatywa tzw. Listu 34,
protestującego przeciw zaostrzającej się cenzurze, Turowicz zde-
cydował się go podpisać (razem z Marią Dąbrowską, Zofią Kossak,
Melchiorem Wańkowiczem, Pawłem Hertzem...). Kiedy w półto-
ra roku pózniej Episkopat Polski skierował list do biskupów nie-
mieckich, Turowicz próbując łagodzić jego wymowę bronił
go przed władzami w sposób zupełnie jednoznaczny. Kiedy zaś
w marcu 1968 na ulice miast wyszli protestujący przeciw przykrę-
caniu śruby studenci, Koło Poselskie ZNAK skierowało interpela-
cję, która w opinii władz postawiła je w jednym szeregu z organi-
zatorami zajść .
Jednak za każde takie wystąpienie środowisko płaciło kolej-
nymi ograniczeniami, zwłaszcza obcinaniem nakładu Tygodni-
ka . Ale tacy to byli ludzie: europejscy i zarazem bardzo pol-
scy ; chrześcijańscy i zarazem bardzo dialogiczni; koncyliacyjni
i ugodowi, ale w chwilach próby bezbłędnie dający świadectwo.
Twardzi i niełatwi czasy stalinowskie udowodniły, że nieobcy
był im etos bohaterstwa.
Dlatego też, tak jak w czasach Bieruta system wypluł ze zdro-
wej tkanki obce ciało, tak teraz, w czasach Edwarda Gierka, wy-
pluł z Sejmu ostatniego posła, który imponderabilia przedłożył
nad dorazną taktykę: Stanisława Stommę. Ale do stalinizmu nie
dało się już wrócić i Tygodnik Powszechny trwał. Bo choć w po-
kojach na Wiślnej panowała cisza i pustka lipcowego południa,
wciąż rezydował tam starszy, siwy pan, który właśnie wyciągnął
do mnie rękę i wymówił słowo: TUROWICZ.
KRAKÓW, WILNO, ZNAK
28
Papieski i solidarnościowy
Pojawiłem się więc w Tygodniku w momencie przełomowym:
kresu prawie 20-letniej ZNAK-owej opozycji parlamentarnej oraz
początku zorganizowanej opozycji pozasystemowej, którą ludzie
ZNAK-u zaczną niebawem wspierać. Otwartość Turowicza prze-
jawiała się już wtedy nie tylko i nawet nie tyle w dialogu z wła-
dzami, lecz przede wszystkim, szlakiem Listu 34 , w kontakcie z tą
właśnie tworzącą się opozycją. I nic tu nie miało do rzeczy, że były
to często środowiska od katolicyzmu odległe: laickie, agnostycz-
ne, ateistyczne... Turowicz szedł ręka w rękę z innym ZNAK-ow-
cem, Tadeuszem Mazowieckim, który już wcześniej przekraczał
w swej Więzi kredowe koła starych podziałów.
Jednak prawdziwy przełom w publicystyce Turowicza nastą-
pił dwa lata pózniej. Po wyborze Karola Wojtyły na papieża pismo
stało się jak żartowano Tygodnikiem Papieskim . Oczywiście,
trudno w tym było doszukiwać się jakiejś zmiany zasadniczej: Tu-
rowicz był przecież katolikiem i wystarczyło przeczytać, co przed-
tem miał do powiedzenia o Janie XXIII, czy Pawle VI (choć już nie
o Piusie XII). A jednak spędzony w Rzymie dzień 16 pazdzierni-
ka 1978 stworzył nową jakość: odtąd w kulcie Turowicza dla pa-
pieża Polaka i krakowianina widać było również aprobatę dla
krzepnięcia Kościoła w rzeczywistości nowej, wymagającej jed-
ności i dyscypliny, oraz uznanie dla wciąż tego samego centry-
zmu, wyznawanego w najgorętsze dni soborowe.
Ceną stało się jednak stopniowe odchodzenie od zachodnich
nowinek religijnych. Najpierw w artykule Magisterium i teolo-
gowie (1980, nr 6) wyraził Turowicz zdecydowaną aprobatę dla
papieskiej decyzji cofnięcia misji kanonicznej ks. Hansowi K�n-
gowi, potem kilkakrotnie przedstawił nigdy dotąd nieformuło-
wany tak ostro sprzeciw wobec teologii wyzwolenia. Oddalanie
się od Soboru przyjmował w duchu prawowiernego katolika: jako
konieczność. Zarazem, gdzie mógł, tam apelował, by ożywczego
BYAEM CZAOWIEKIEM JERZEGO TUROWICZA
29
prądu nie porzucać: akcentował wszystko, co w nauczaniu Jana
Pawła II płynęło z aggiornamento, i zawsze znajdował czas, by
w Tygodniku omawiać sylwetki prekursorów Soboru: Chenu,
Lubaca, Congara... I tylko dla płynącej z Zachodu krytyki Jana
Pawła rzeczywiście nie miał ucha : był na to zanadto papieski,
czy raczej zanadto polski?
Tymczasem wkrótce po zaangażowaniu papieskim pojawi-
ło się w Tygodniku zaangażowanie następne: solidarnościowe .
Nie było ono bezwarunkowe: środowisko wnosiło w Solidarność
cechy, które Turowicz streszczał słowami realizm, umiar, rozwa-
ga i odpowiedzialność . A jednak w latach 1980-1981 dominowała
na łamach Tygodnika bezwzględna aprobata dla ruchu, budzą-
cego tak olbrzymie nadzieje: nie naruszyło jej nawet Posłanie do
narodów Europy Wschodniej, skądinąd dla Turowicza z powo-
du swego politycznego radykalizmu przerażające . O ile więc
kult papieża Wojtyły zaowocował (co najmniej) większym zrozu-
mieniem dla kościelnego tradycjonalizmu, to kult Solidarności
przyniósł (hipotetyczne na razie) niebezpieczeństwo rozpłynięcia
tożsamości ZNAK-u w strukturze szerszej odległej, radykalniej-
szej, a bywało, że i wrogiej.
Na razie, po wprowadzeniu stanu wojennego w grudniu 1981,
Tygodnik Powszechny został, jak już wspomniałem, zawieszo-
ny. Pismo wróciło jednak triumfalnie (bo bez żadnych warunków
wstępnych) już po pięciu miesiącach, w maju 1982, w dodatku z ża-
łobną winietą, utrzymaną przez następnych siedem lat. Odtąd Tu-
rowicz redagował Tygodnik bez najmniejszej już przerwy do
śmierci. A zaraz po zniesieniu stanu wojennego pisał: Ogrom-
na większość tego społeczeństwa uznaje zasady Konstytucji PRL,
łącznie z przewodnią rolą PZPR, nie kwestionuje naszych mię-
dzynarodowych sojuszy, nie dąży do obalenia ustroju socjalistycz-
nego. Pytanie brzmi nie: czy socjalizm, ale: jaki socjalizm (Jaki
będzie ten kraj?, 1983, nr 31). W akceptacji podstawowych pojęć
PRL posunął się więc tak daleko, jak bodaj nigdy i często mu to

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Kodeks postępowania administracyjnego i inne akty prawne Przepisy ebook demo
sb tygodnik powszechny
Kilka minionych wieków Szkice i studia z historii ustroju Polski ebook demo
10 Lomnicki, Dobor naturalny Dostosowanie i wspolczynnik doboru oraz inne miary dostosowania (2009)

więcej podobnych podstron