Poznańskie Studia Polonistyczne
Seria Literacka 18 (38)
Anna Artwińska
Romantyczne tropy
póznej nowoczesności
Skomplikowane relacje między romantyzmem a nowoczesno-
ścią były już niejednokrotnie przedmiotem naukowej reflek-
sji zarówno polonistów polskich, jak i zagranicznych. Zasługą
zredagowanej przez Michała Kuziaka książki Romantyzm i no-
woczesność1 wydaje się więc nie tyle ponowne podjęcie ważne-
go zagadnienia, ile raczej fakt, że postawiony w tytule problem
jest ukazywany na konkretnych (choć nie zawsze jednakowo
odkrywczych) przykładach, z uwzględnieniem różnorodnych
teorii i założeń metodologicznych. Zebrane w pracy artykuły
wskazują zarówno perspektywy, jak i granice czytania roman-
tyzmu w duchu szeroko rozumianej nowoczesności, (re)defi-
niując tytułowe pojęcia i upominając się o ich krytyczną analizę.
W efekcie otrzymujemy rzecz interesującą zarówno dla history-
ków literatury XIX, XX i XXI w., jak i dla teoretyków dyskursu
oraz badaczy kultury. Pytanie o nowoczesność romantyzmu nie
tylko odsyła w stronę Adama Mickiewicza i Cypriana Norwida,
ale też każe przemyśleć formułę (formuły) nowoczesności.
W artykule otwierającym tom Kuziak stawia pytanie o możli-
wość odczytania tekstów polskiego romantyzmu przez pryzmat
kodów nowoczesności mimo czy wbrew stanowiskom rozgra-
niczajÄ…cym to, co nowoczesne, od tego, co romantyczne (casus
Ryszarda Nycza). Odwołując się do ustaleń Agaty Bielik-Robson,
1
Romantyzm i nowoczesność, red. M. Kuziak, Kraków 2009. Z wcześniej-
szych prac na ten temat warto przypomnieć: A. Bielik-Robson, Duch powierzch-
ni. Rewizja romantyczna i filozofia, Kraków 2004; E. Domańska, Mikrohistorie.
Spotkania w międzyświatach, Poznań 2005; M. Janion, Romantyzm a początek
świata nowożytnego, w: Gorączka romantyczna, Kraków 2000; J. Starzyński,
Romantyzm i narodziny nowoczesności. Stendhal, Delacroix, Baudelaire, War-
szawa 1972; Romantik und Geschichte. Polnisches Paradigma, europäischer Kon-
text, deutsch-polnischer Perspektive, red. A. Gall, T. Grob, A. Lawaty, G. Ritz,
Wiesbaden 2007. Więcej tytułów znalezć można we wstępie omawianej książki
(s. 5 13).
226 Anna Artwińska
redaktor proponuje takie rozumienie romantyzmu, w którym
może być on ujmowany jako swoista reakcja na nowoczesność: jej
parafraza, korekta, reinterpretacja czy uzupełnienie (zob. s. 8).
Świadom tego, że romantyzm polski kształtował się równocześnie
jako formacja modernizacyjna i konserwatywna (apologia trady-
cji), Kuziak podkreśla, że nowoczesność miała dla romantyków
polskich przede wszystkim charakter duchowy, była projektem
wyobrazni. Chodziło w nim o uwrażliwienie na problemy nowej
aksjologii i estetyki, których nadejście romantycy przeczuwali,
i o zwrócenie uwagi na potrzebę przemyślenia sposobów wyra-
żania podmiotowości. Romantyczne uwikłanie w modernitas na-
znaczone było przy tym licznymi paradoksami; nierzadko łączy-
ło się z jej odrzuceniem, stąd jako jedną z możliwych perspektyw
badania problemu Kuziak proponuje rekonstrukcjÄ™ samowie-
dzy romantycznej, związanej z ich [romantyków] doświadcze-
niem nowoczesności (s. 11). W dalszej części redaktor wskazuje
na potrzebę odczytania tekstów romantycznych w kontekście
nowoczesnej myśli (s. 12), przestrzegając równocześnie przed
przesadnÄ… modernizacjÄ… romantyzmu , polegajÄ…cÄ… na rezy-
gnacji z perspektywy historycznej i mechanicznym zastosowa-
niu nowoczesnych pojęć do twórczości pisarzy i pisarek pierw-
szej połowy XIX w. Trochę szkoda, że Kuziak nie precyzuje, jaka
to nowoczesna myśl i jakie nowoczesne myśli , oraz że nie
poświęca także uwagi możliwościom wykorzystania potencjału
metodologicznego tzw. studiów kulturowych do badań nad ro-
mantyzmem. Konkretnie upominam siÄ™ tu o zasygnalizowanie na
przykład postkolonialnych uwikłań tekstów Adama Mickiewicza
i Juliusza SÅ‚owackiego, ich stosunku do przestrzeni definiowanej
w duchu geopoetyki czy produktywności kategorii takich, jak
tłumaczenie kulturowe, zwrot performatywny, teoria pamięci.
W tekście wprowadzającym owo zestawienie mogłoby być przy-
datne, o ile rzecz jasna uznamy, że takie odczytania miesz-
czÄ… siÄ™ w ramach dyskursu nowoczesnego i ponowoczesnego.
W moim przekonaniu mieścić się powinny: wszak odczytanie
romantyzmu za pomocÄ… teorii istotnych dla humanistyki XXI w.
pomogłoby sprawdzić, w jakim stopniu romantyzm pozwala się
opowiedzieć na nowo, wpisać w ciąg problemów zaprzątających
nasze tu i teraz. Nie twierdzę przy tym, że studia kulturowe sta-
nowić mają jedyny nowoczesny klucz interpretacyjny, zależy mi
jedynie na tym, by je w badaniach uwzględniać, sprawdzać ich
przydatność, wchodzić z nimi w dialog i w dyskusję.
Problemom odczytywania romantyzmu za pomocą współ-
czesnych metodologii poświęcony jest tekst Jakuba Momry Gra-
nice i marginesy nowoczesności. Wokół teorii badań nad romanty-
Romantyczne tropy póznej nowoczesności 227
zmem. Autor stawia sobie pytania o możliwość wykorzystania
nowoczesnych języków badawczych fenomenologii, dekon-
strukcji, krytyki tematycznej i socjologii do badań nad XIX w.
NiewÄ…tpliwÄ… zaletÄ… tego (nieco zbyt) obszernego tekstu jest fakt,
że autor nie próbuje odgórnie przykładać interesujących go teorii
do romantyzmu, wręcz przeciwnie: rekonstruuje, w jaki sposób
romantyzm jest w teoriach tych obecny, rejestrując jego często
nieortodoksyjne przywołania czy powtórzenia. Momrę zajmu-
ją interpretacje romantyzmu, twierdzi, że to właśnie dzięki nim
niemożliwość określenia przedmiotu namysłu [romantyzmu]
staje się szczególnie widoczna (s. 17). Tym samym romantyzm
staje siÄ™ jednym z bardziej paradoksalnych, trudnych do zloka-
lizowania zródeł nowoczesności. Na czym trudność ta polega?
Momro wskazuje na romantyzm jako istotny punkt odniesienia
dla fenomenologicznych dociekań na temat świadomości (po-
trzeba silnego podmiotu versus tożsamość rozbita). Przekonu-
jąco pisze o obecnej w lekturze dekonstrukcjonistów wizji ro-
mantyzmu jako pola lekturowej nieoczywistości, [...] miejsca
szczególnego natężenia językowych i obrazowych kontradykcji
(s. 20), wreszcie analizuje figurę człowieka romantycznego, uwa-
żając ją za antropologiczną zapowiedz tożsamości hybrydczynej
i nomadycznej. Momro nie pyta, czy konkretne teksty roman-
tyczne mogą zostać przeczytane za pomocą nowoczesnych teo-
rii, lecz wskazuje na romantyzm jako rodzaj dyskursu obecnego
i przywoływanego w interesujących go głosach współczesności.
Także artykuł Agaty Bielik-Robson Racjonalność romantyzmu
dotyczy problemów metodologicznych i genologicznych. Autor-
ka stawia tezę, iż wbrew potocznym sądom romantyzm (zwłasz-
cza w wersji brytyjskiej, romantyzm polski nie jest przedmio-
tem omawianego artykułu) bynajmniej nie gloryfikuje wyłącznie
irracjonalności, gorączki i szaleństwa (s. 58), lecz odznacza się
jednocześnie racjonalnością i rozwagą. Wnikliwie interpretu-
jąc twórczość romantyków z Wysp, Bielik-Robson pokazuje,
że jeśli uznamy romantyzm za formację pozbawioną naiwności,
preferującą polityczne zaangażowanie, walkę z kulturowymi
i społecznymi opresjami, wówczas okaże się on niebezpiecznie
podobny do nowoczesności projektu zapoczątkowanego sie-
demnastowiecznÄ… rewolucjÄ… kapitalistycznÄ… i trwajÄ…cego do dzi-
siaj. Dla badaczki romantyzm to wehikuł modernizacji (s. 61),
który z jednej strony wspiera dążenia modernizacyjne, z drugiej
strony zachowuje wobec nich krytyczną podejrzliwość, umoż-
liwiajÄ…cÄ… Å‚atwiejsze Å‚Ä…czenie starego z nowym. W tym intere-
sującym tekście zabrakło jednak refleksji nad racjonalnością
innych romantyzmów europejskich choćby w przypadku ro-
228 Anna Artwińska
mantycznej literatury niemieckiej (Novalis, Clemens Brentano)
trudnej do programowego wykorzystania.
Tekst Tomasza Kizwaltera PoczÄ…tki polskiego romantyzmu
a pojęcie nowoczesności zamyka pierwszą grupę tematyczną to-
mu, poświęconą problemom teoretycznym i metodologicznym.
Podobnie jak omówionych już autorów, Kizwaltera zajmuje kwe-
stia nowoczesności romantyzmu, zwłaszcza romantyczne odpo-
wiedzi na nowoczesne projekty cywilizacyjne. Domaga siÄ™ on
nieco bardziej wnikliwego potraktowania realcji między roman-
tycznÄ… formacjÄ… kultury a modernizacjÄ…, wskazujÄ…c na zbytniÄ…
pochopność twierdzenia o wrogości romantyzmu wobec no-
woczesnych ambicji zmian cywilizacyjnych (zob. s. 78). Eman-
cypacyjne dążenia romantyków tak na płaszczyznie politycz-
nej, jak literackiej czy estetycznej należy według autora uznać
za nowoczesne, nawet jeśli pozornie mogły być odbierane jako
przejaw tendencji antypragmatycznych czy konserwatywnych.
Trudno nie przyznać Kizwalterowi racji, mimo że zasadność jego
postulatów powinna zostać sprawdzona na konkretnych teks-
tach, odczytanych z uwzględnieniem współczesnej wiedzy na
temat cywilizacji i techniki. W tym sensie omawiany tekst sta-
nowić może zaproszenie do bardziej szczegółowych studiów do-
tyczących przyszłościowych projektów romantyków polskich.
Mickiewicz wobec nowoczesności autorstwa Michała Kuziaka
otwiera drugą grupę artykułów, poświęconych najważniejszym
twórcom romantycznym: Adamowi Mickiewiczowi, Juliuszowi
Słowackiemu, Zygmuntowi Krasińskiemu, Cyprianowi Norwi-
dowi oraz ich sposobom definiowania i rozumienia nowoczes-
ności. Kuziak rozpoczyna od przypomnienia znanej sprzecz-
ności: Mickiewicz był równocześnie tradycjonalistą i otwartym
na przyszłość wizjonerem, jego styl myślenia był nostalgiczny
i nowoczesny. AmbiwalencjÄ™ tÄ™ omawia autor w czterech prze-
krojach, zajmujÄ…c siÄ™ przedstawionÄ… przez poetÄ™ genealogiÄ…
nowoczesności, jego związkom z tradycją oraz omawiając jego
kłopoty z kategoriami metanarracji, literatury i podmiotowo-
ści, a także problem ze statusem rzeczywistości oraz epistemo-
logią (s. 87). Mickiewiczowskie rozdarcie między cywiliza-
cyjnym optymizmem i pesymizmem jest dla Kuziaka dowodem
nowoczesnej postawy poety; wspólnym mianownikiem staje się
tu utrata wiary w postęp i racjonalizację świata. Podobnie jak
współcześni badacze nowoczesności w tekście zostają przy-
woÅ‚ani Max Weber i Jürgen Habermas Mickiewicz domagaÅ‚ siÄ™
korekty nowoczesności, równocześnie nie podając w wątpliwość
jej konieczności. W tym sensie jego zwrot ku tradycji nie może
być rozumiany jako forma ucieczki, lecz jako próba syntezy; to
Romantyczne tropy póznej nowoczesności 229
zwrot dokonywany nie przeciw nowoczesności, ale w jej ob-
rębie (s. 92). W dalszej części artykułu Kuziak proponuje
i to uważam w jego wypowiedzi za najciekawsze by spojrzeć
na twórczość Mickiewicza jak na próbę szukania języka, który
umożliwiłaby artykulację nowoczesnego podmiotu. Podmiot
nowoczesny jest tu równocześnie mocny (Wielka Improwiza-
cja), jak i słaby, melancholijny, naznaczony świadomością utraty
(IV część Dziadów, Sonety krymskie). Wielowymiarowe mówie-
nie romantycznego poety wykazuje wiele podobieństw do arty-
kulacji nowoczesnych, korzystających z różnorakich języków,
dykcji i formuł, rozpiętych między najbardziej skrajnymi do-
świadczeniami i pozbawionych widocznego centrum.
W niezwykle interesujÄ…cej propozycji interpretacyjnej SÅ‚o-
wacki i nowoczesność Magdalena Siwiec stawia pytania o obec-
ność tropów nowoczesności w światopoglądzie i twórczości
autora Króla Ducha. Swoje rozważania badaczka zaczyna od
ustaleÅ„ terminologicznych: za Paulem de Manem i Jean-François
Lyotardem proponuje, by termin nowoczesność definiować
jako rozumianą ahistorycznie terazniejszość nie zaś jako fazę
współczesną , czy ostatnią (s. 110). Następnie przytacza
i pokrótce omawia kilka kluczowych koncepcji i definicji tegoż
terminu, testując jego granice, a także możliwość wykorzystania
go do badań nad literaturą polskiego romantyzmu. Autor Króla
Ducha jest dla Siwiec poetą romantycznym i nowoczesnym rów-
nocześnie: dowodzą tego poetyka, sylwiczność i wielowymiaro-
wość jego dzieł, wymykających się jednoznaczym odczytaniom.
Wśród światopoglądowych i tekstowych wyznaczników nowo-
czesności u Słowackiego badaczka wskazuje przede wszystkim
na wykorzenienie i melancholiÄ™, ekspresywistycznÄ… teoriÄ™ pod-
miotu (z syllepsÄ… jako jego retorycznÄ… reprezentacjÄ…), poetykÄ™
epifanii, mistycyzm oraz predylekcję do teatralności i insceniza-
cji. Mamy tu więc do czynienia zarówno z kategoriami antropo-
logicznymi, jak i stricte poetologicznymi, które Siwiec wnikliwie
omawia, każdorazowo wskazując na ich związek z romanty-
zmem oraz nowoczesnością. W tym kontekście cenne wydają
się zwłaszcza uwagi o autobiograficznej dykcji Słowackiego
zdaniem autorki antycypacji nowoczesnej narracji osobistej
(zob. s. 126) oraz rozważania o tekstowym charakterze jego
twórczości, w której cytat, aluzja i odniesienie świadczyć mogą
o przekraczaniu i uzupełnianiu zastanych opisów rzeczywistości
(zob. s. 136). Także swoista teatralność Słowackiego (dająca się
zaobserwować w poematach dygresyjnych i dramatach) powinna
zostać według Siwiec uznana za nowoczesny przejaw wal-
ki czy gry z formÄ…; performatywne nastawienie podmiotu, jego
230 Anna Artwińska
skłonność do inscenizowania siebie wywodzi się z przekonania
o iluzyjnym i umownym charakterze świata.
W artykule Krasiński: nowoczesność jako temat i jako postawa
Andrzej Waśko zajmuje się tekstowymi i ideowymi przejawami
nowoczesności poety. Przypomina o językowej niezrozumiało-
ści utworów autora Irydiona, wynikającej z operowania przez
niego środkami artystycznymi uznanymi pózniej za właściwe dla
poezji modernizmu: symbolem, sugestiÄ… znaczenia nie zna-
czeniem samym, podanym wprost (s. 178). Następnie analizuje
kulturowe konteksty twórczości Krasińskiego: na przykład jego
rozważania dotyczące relacji między kulturą polską a kultu-
rÄ… europejskÄ…, zwiÄ…zanych z procesami identyfikacji i geopoli-
tycznego samookreślenia. Mimo że dla Krasińskiego nie istniał
podział na kultury mniej lub bardziej wartościowe, lepsze i gor-
sze gdyż w każdej widział jej boskie pochodzenie to jednak,
po części w ramach romantycznej pozy, wybierał przeszłość ,
czyli Polskę. Trochę szkoda, że w tych bardzo ważnych i inspi-
rujÄ…cych uwagach o nowoczesnym, liberalnym inteligencie ze
wschodniej, «gorszej Europy (s. 179) autor nie odwoÅ‚aÅ‚ siÄ™ do
instrumentarium badań postkolonialnych, pozwalających, jak
sądzę, umieścić problem centrum peryferie, swoje obce
w szerszym (nowoczesnym?) kontekście. Dyskurs postkolo-
nialny oferuje wszak niezwykle przydatne narzędzia do analizy
problemów związanych z podziałem Europy na strefy mniej lub
bardziej ważne , uwrażliwia na dyskursywne strategie insceni-
zowania gorszości . Odwołując się do klasycznych prac Homi
Bhabhy czy Edwarda Saida, można spojrzeć na Krasińskiego
jako na modelowy wręcz przykład podmiotu, który przywołuje
orientalne klisze w celu obrony własnej tożsamości.
Ustalenia Michała Głowińskiego, Arenta van Nieukerkena
i Wiesława Rzońcy, dotyczące nowoczesnej poetyki Norwida,
stały się punktem wyjścia dla Sławomira Rzepczyńskiego w ar-
tykule Norwid a nowoczesność. Idąc tropem wymienionych ba-
daczy, Rzepczyński zestawia kryteria i wyznaczniki pozwalające
mówić o nowoczesności autora Vade-mecum (zwłaszcza na grun-
cie poetyki i języka artystycznego). Za nowoczesne uznaje wie-
loperspektywiczność, montaż elementów, otwartość kompozy-
cji, politematyczność, eksperymenty językowe, dialogiczność,
depersonalizację oraz metafizyczny charakter a więc cechy,
które już przez cytowanych badaczy uznane zostały za zapowiedz
nowego stylu. Autor wskazuje też problemy, których eksploracja
mogłaby pomóc w zrozumieniu Norwidowskiej współczesno-
ści . Przywołany zostaje tu między innymi fakt, że w przeci-
wieństwie do innych romantyków Norwid nie był poetą natury
Romantyczne tropy póznej nowoczesności 231
(jego twórczość wiązała się z przestrzenią miasta). Mowa także
o doświadczeniu melancholii pojmowanym jako następstwo
utraty, tak w wymiarze osobistym, jak i kulturowym (s. 214),
o fascynacji poety zdobyczami nauki i techniki, wreszcie pojawia
siÄ™ koncepcja Norwidowskich postaci literackich, zapowiadajÄ…-
cych pózniejszych antybohaterów.
Kolejną część tomu otwiera artykuł Mikołaja Sokołowskiego
Nikt . Mickiewiczowska interpretacja klasycznego motywu. Au-
tor śledzi, w jaki sposób polski romantyk podejmował w swojej
twórczości grę z nikim bądz grę w Nikogo. Może [...] ona po-
legać na posÅ‚ugiwaniu siÄ™ zaimkiem «nikt w taki sposób, aby
przeobraziÅ‚ siÄ™ w imiÄ™ «Nikt, lub na przedstawianiu Nikogo,
czyli postaci będącej przeciwieństwem Kogoś (s. 217). Przy-
wołując liczne literackie przykłady, w których występuje figura
Nikogo i które mogły stanowić dla Mickiewicza ważny kontekst,
autor koncentruje swojÄ… uwagÄ™ na postaciach Gustawa i Konra-
da z Dziadów. Bohater części IV jest Nikim w wielu wymiarach,
na skutek wielu doświadczeń. Nikim uczyniła go bezdomność,
degradująca miłość, niemożność odnalezienia sensu w reli-
gii. Dla Sokołowskiego taka koncepcja bohatera negatywu
(s. 225) jest pomysłem bardzo śmiałym, zarówno w wymiarze
antropologicznym, jak i językowym. Autor dostrzega, że Mic-
kiewiczowski nieobecny bohater podejmuje próbę stworzenia
nowego języka, która umożliwiłaby mu opowieść o swoim byciu
Nikim i nigdzie. Nikt-Gustaw i Nikt-Konrad to romantyczne
wzorce podmiotowości (s. 217), pisze Sokołowski, a jego sub-
telnych interpretacji Mickiewicza trudno nie polubić. Ich zaletą
jest według mnie pokazanie Gustawa i Konrada jako postaci
przede wszystkim tekstowych, stworzonych w wyniku literac-
kiego przetworzenia kulturowej opozycji. Odczytane za pomocÄ…
narzędzi współczesnej włoskiej humanistyki Dziady zachęcają
do refleksji nad podobieństwem Mickiewiczowskich bohaterów
do antropologicznych wzorców postmodernizmu.
Romantyczny dyskurs ciała to problem podjęty w artykule
Bernadetty Żynis Niewystarczalność o wybranych aspektach cie-
lesności u Mickiewicza. Zagadnienie to, dotychczas rzadko w hu-
manistyce polskiej omawiane, interesuje autorkÄ™ w szerszej per-
spektywie: stosunek do ciała odzwierciedla według niej problem
rozumienia człowieczeństwa, świata oraz własnego miejsca
człowieka w tym świecie (s. 235). Żynis zwraca uwagę na nie-
spójność poglądów Mickiewicza dotyczących cielesności: sfera
ta niekiedy bywa przez poetÄ™ traktowana jako niezbywalny ele-
ment ludzkiej egzystencji (s. 235), to znów jako przeszkoda, co
nie oznacza jednak prostego dualizmu, raczej nowoczesne uwi-
232 Anna Artwińska
kłanie w dyskursy somatyczne. Autorka bada nie tylko te frag-
menty twórczości poety, w których ciało pojawia się dosłownie,
ale również dalsze konteksty cielesnego istnienia : synonimy,
aluzje, metafory (zob. s. 241). Przyjęcie takiej perspektywy
pozwala na lepsze zrozumienie mickiewiczowskiej cielesności,
praktyk ukrywania i tabuizowania ciała, jak i sposobów sygna-
lizowania czy kodowania erotyzmu, fizjologii, cierpienia i cho-
roby. Żynis odczytuje twórczość polskiego romantyka, szukając
odpowiedzi na pytanie o cielesność i sposoby jej (nie)komuni-
kowania. Ustalenia autorki sytuujÄ… siÄ™ niebezpiecznie blisko no-
woczesnej wrażliwości, ukierunkowanej, jak wiadomo, na pro-
blemy między ciałem i tekstem. Niewystarczalność... to w moim
przekonaniu bardzo udana próba spojrzenia na Mickiewicza
przez pryzmat współczesnej humanistyki ciała i cielesności.
Po lekturze tekstu Żynis warto zajrzeć do artykułu Germana
Ritza Między gender a narodem kobiety w polskim romantyzmie
albo język płci. Podobnie jak cielesność, także płeć ciągle jeszcze
stanowi terra incognita polskiego romantyzmu, co szwajcarski
badacz próbuje przynajmniej trochę zmienić. W swoim tekście
zajmuje się czterema problemami: związkiem między katego-
riami gender i narodu, idealizacjÄ… kobiety w polskim romanty-
zmie, zależnościami między płcią a gatunkiem oraz historią płci
(w literaturze). Nie wyczerpujÄ… one rzecz jasna problematyki, ale
wyznaczają istotne kierunki badań. Zaletą tekstu Ritza jest to,
że ani przez moment nie pojawia się zwątpienie w konieczność
badań nad płcią w romantyzmie i rozbijania obsadzonego przez
mężczyzn kanonu (s. 308); związek między gender a nowocze-
snością jest tu bardziej niż oczywisty. Z wielu ważnych ustaleń
autora warto podkreślić te dotyczące swoistego upłciowienia ro-
mantycznych gatunków (proza to domena kobiet) oraz tożsamo-
ści płciowej jako kategorii uwarunkowanej historycznie. Kobieta
i kobiecość polskiego romantyzmu to według Ritza kulturowe
konstrukcje, szablony i metafory: zadaniem nowoczesnych in-
terpretacji winno się stać tym samym odzyskiwanie kobiecej pa-
mięci i tożsamości.
Istotne rozróżnienie między mimesis w romantyzmie a mi-
mesis romantyczną przynosi artykuł Magdaleny Bąk Mimesis ro-
mantyczna. Teoria i praktyka w Polsce. O ile pierwsza, rozumiana
jako naśladownictwo, nie dawała się pogodzić z romantyczną
ontologią i estetyką, o tyle druga może zostać uznana za nowy
wariant starej kategorii. Romantyczna mimesis to twierdzi
Bąk praktyka reinterpretacji, przekształceń czy modyfikacji
wzorców, obecna w większości romantycznych tekstów. Autor-
ka stawia pytanie o sposób romantycznego rozumienia mimesis,
Romantyczne tropy póznej nowoczesności 233
czy raczej jej odpowiednika (s. 262), słusznie łącząc potrzebę
nowej koncepcji ze zmianami w postrzeganiu świata. Gdyby po-
równać z klasycyzmem zmienił się w romantyzmie nie tylko
przedmiot naśladowania, inne były też środki służące naślado-
waniu. Z tej perspektywy teksty romantyczne, nawet jeśli od-
syłają do rzeczywistości, w istocie odsyłają albo do tajemnicy,
[...] albo do innych tekstów literackich, [...] czy wreszcie do eks-
presji odczuć i wrażeń podmiotu (s. 271 272). W Panu Tade-
uszu Mickiewicza ważniejsze od naśladowania rzeczywistości
jest naśladowanie literatury znaki odsyłają tu nie do nieobec-
nego przedmiotu (s. 276), ale całkiem nowocześnie: do innych
znaków czy śladów. Podobnie w tekstach genezyjskich Słowac-
kiego intertekstualne gry poety nie majÄ… na celu stworzenia
kopii nieobecnego przedmiotu, ich zadaniem jest odsłonić prawa
rządzące światem. Norwidowskie odpowiednie dać rzeczy sło-
wo to według autorki nie tylko przejaw postawy mimetycznej,
gdyż mimetyczne znaczyć może tak naśladujące , jak odpo-
wiednie , a więc: takie, które daje odpowiedz, a zatem odsyła
wcale nie do rzeczy, ale do innego słowa (s. 279).
Specyfika romantycznej świadomości gatunkowej to przed-
miot refleksji Olgi Płaszczewskiej. Artykuł W stronę romantycznej
genologii rekonesans ukazuje romantyczną skłonność do formy
otwartej, zrywania z modelami gatunkowymi, przełamywanie
struktur i wzorów mimo niewątpliwych różnic jako prak-
tykę nowoczesną lub zbliżoną do nowoczesności. W polu zainte-
resowań badaczki znajdują się romantyczne rozważania genolo-
giczne (kwestia normatywności, poszukiwania formy), w teorii
i w praktyce. Płaszczewska zwraca uwagę na to, że romantyzm
polski jakkolwiek nastawiony rewizyjnie sam stworzył
oraz skodyfikował wiele nowych gatunków, które wychodzi-
ły naprzeciw nowym doświadczeniom egzystencjalnym. Dużo
miejsca poświęca romantycznym narracjom podróżniczym: li-
terackim wędrówkom, wojażom, wyjazdom, które obfitując
w metaliterackie refleksje i uwagi, wykazują wiele podobieństw
z narracją podróżniczą współczesnych bohaterów czyniących
z bycia w drodze podstawy swojej tożsamości.
Książkę Romantyzm i nowoczesność zamyka artykuł Jarosła-
wa ławskiego Symplifikat. Kartka z dziejów Mickiewiczowskie-
go mesjanizmu. Autor dopomina siÄ™ w nim o nowe spojrzenie na
mesjanizm, dyskutując z tezami o jego kulturowej nieprzetłuma-
czalności i szkodliwym charakterze. Chcąc dokładnie poznać ar-
gumenty ławskiego, Czytelniczka i Czytelnik muszą uzbroić się
w cierpliwość: artykuł jest obszerny, a liczne dygresje odwracają
uwagę od zasadniczego tematu, czy może tematów, gdyż rów-
234 Anna Artwińska
nie ważna jak obrona mesjanizmu jest dla ławskiego polemika
z tezami (głównie Marii Janion) o zmierzchu romantycznego pa-
radygmatu. Mesjanizm jest według autora niezmiernie złożoną
myślą, postawą, historiozofią, formą wyobrazni, kształtował się
w obliczu takiej presji historii, jakiej jego krytycy i entuzjaści
często nie rozumieli (s. 335). Problem kultury polskiej polega
na tym, że wykształciła ona sporo argumentów antymesjani-
stycznych (s. 337), niesłusznie utożsamiając to pojęcie z polską
megalomanią, martyrologią i zaściankowością. Dzięki ideolo-
gicznym interpretacjom miał powstać tytułowy symplifikat, cał-
kowicie zacierajÄ…cy sensy implikowane przez mesjanizm. Zarzut
instrumentalizacji stawia Å‚awski, w perspektywie historycznej,
zarówno lewicy, jak i prawicy, partiom nacjonalistycznym tak
samo jak zwolennikom europeizacji. ławski twierdzi, że zamiast
bezrefleksyjnie powtarzać politycznie poprawne tezy przeciw-
ko mesjanizmowi, powinniśmy spróbować na nowo ustalić jego
znaczenie w kulturze. Czy dzięki takim praktykom uda się ocalić
mesjanizm dla nowoczesności? Nie do tego zdaje się autor zmie-
rzać swoją niechęć do nowoczesności deklaruje już na pierw-
szych stronach. Tekst ten o tyle wpisuje siÄ™ w koncepcjÄ™ tomu,
o ile postuluje krytykę epoki nowoczesnej, pozbawionej włas-
nych, niezależnych ocen, reprodukującej i odtwarzającej.
Romantyzm i nowoczesność jest propozycją ważną i cieka-
wą. Autorki oraz autorzy naświetlają tytułowy problem z wie-
lu perspektyw, wskazujÄ…c tym samym kierunki potencjalnych
odkryć, reinterpretacji i przewartościowań. Romantyzm, jaki
wyłania się z tego tomu, to epoka antycypująca współczesną syl-
wiczność kultury i kryzys języka (języków); epoka tożsamości
hybrydycznych i rozwarstwionych; to wreszcie epoka tekstów,
które same się utekstawiają, przepisują, resetują. Jego relacje
z nowoczesnością wykraczają daleko poza tradycyjne przyczynki
czy inspiracje: omawiana książka nie szuka punktów stycznych
dwóch formacji kultury, tylko wskazuje na ich wzajemne prze-
nikanie i zależności. Romantyczne teksty, zdają się mówić au-
torki i autorzy, ilustrują wiele dzisiejszych dylematów antropo-
logicznych, estetycznych i poetologicznych, dlatego też możliwe
jest mówienie o nich za pomocą nowoczesnych języków i teorii.
Dzięki takiej praktyce lekturowej zmienia się nasze postrzeganie
nie tylko tradycji, ale także samej nowoczesności, która uzupeł-
niona o konteksty romantyczne implikuje ciąg nowych pytań
i ujęć. Zderzenie tych dwóch pojęć okazuje się więc poznawczo
bardzo interesujące, gdyż zmusza do obustronnych rewizji. No-
woczesność bez romantyzmu nie jest możliwa, ponieważ sam
romantyzm był już w swoim postrzeganiu człowieka, świata,
Romantyczne tropy póznej nowoczesności 235
formy nowoczesny. Co ważne, książka została pomyślana jako
opowieść wielogłosowa; obok rozważań z zakresu genealogii
znajdziemy tu interpretacje konkretnych tekstów (Mickiewicza,
Słowackiego, Norwida), obok dociekań o charakterze historio-
zoficznym rekonstukcję pojęć takich jak wyobraznia, ciało, ro-
zum, obcość. Ta różnorodność może wprawdzie budzić zarzut
powierzchowności, ale w moim przekonaniu broni się:
wielość wątków i tematów staje się znakiem rozpoznawczym za-
równo romantyzmu, jak i nowoczesności. Jeśli można coś recen-
zowanemu tomowi zarzucić, to wskazaną już wcześniej znikomą
obecność współczesnych metod i teorii, sygnalizowanych przez
symboliczne zwroty (postcolonial, reflexive/literary, transla-
tional turn etc.), które moim zdaniem są tak samo ważnym re-
wersem nowoczesności, jak stanowiące kontekst bardzo wielu
artykułów pisma Lyotarda, de Mana czy Bielik-Robson. O pro-
duktywności tych metod czy kategorii, także w odniesieniu do
polskiego romantyzmu, nie trzeba wszak dziÅ› nikogo przeko-
nywać same tylko postkolonialne odczytania Mickiewicza czy
Słowackiego wpłynęły w ostatnich latach znacząco na wizerunek
epoki2. Praktyczne przełożenie zwrotów , zwłaszcza w książce
o ambicjach rewizjonistycznych, przyczyniłoby się z pewnością
do wielu nowych odczytań i interpretacji. Pozwoliłoby także,
o tym jestem przekonana, poszerzyć zakres teorii, które zwykło
się w Polsce stosować do badania relacji między romantyzmem
a nowoczesnością. Czy możemy mówić o ironii romantycz-
nej jako formie mimikry? Czy Mickiewiczowskie obrazy Rosji
potwierdzają tezę o niemożliwości (prze)tłumaczenia obcych
kultur? Czy poematy dygresyjne Słowackiego można odczytać
w kategoriach praktyk inscenizacyjnych? Czy Sonety krymskie
to przykład orientalizacji? To tylko kilka z potencjalnych zagad-
nień, które nasuwają się w kontekście rozważań o nowoczesno-
ści romantyzmu. Tom stawia zatem wiele nowatorskich tez i no-
wych propozycji badawczych, ich przydatność powinna zostać
przetestowana w trakcie zajęć uniwersyteckich i spotkań na-
ukowych. Postulat nowoczesności romantyzmu to coś więcej niż
tylko kaprys badaczek i badaczy chcących na siłę modernizować
wiek XIX. Wydaje się, że projekt ten przede wszystkim skupia
2
Zob. m.in.: D. Uffelmann, Ja bym mój naród jak pieśń żywą stworzył .
Literatura romantyczna w obliczu badań postkolonialnych, Słupskie Prace Fi-
lologiczne. Seria Filologia Polska 2008, nr 6; H. Kirschbaum, Revision und
(Auto)mimikry in Adam Mickiewicz´ Russland- Konzeption, http://www.kaka-
nien.ac.at/beitr/jfsl08/HKirschbaum1.pdf [dostęp: 7 kwietnia 2011]. Na mar-
ginesie warto wspomnieć, że autorem wielu ważnych tekstów na ten temat jest
M. Kuziak zob. chociażby M. Kuziak, Wartość kulturowego braku. Syndrom
postkolonialny w twórczości Mickiewicza, Porównania 2008, nr 5.
236 Anna Artwińska
się na nowej lekturze romantycznych tekstów, lekturze nasta-
wionej na wydobycie z nich nowych znaczeń, przeformułowanie
starych, uzupełnienia. Dzięki temu pojawia się szansa na znale-
zienie nowego języka, potrzebnego nie tylko do nowoczesnego
mówienia o romantyzmie , ale również do mówienia o nowo-
czesności romantyzmu (s. 13). W tym sensie teksty Mickiewi-
cza, Słowackiego, Norwida i Krasińskiego stanowią ważny ele-
ment dyskursów nowoczesnych, choć nie przestają jednocześnie
tworzyć romantycznego paradygmatu.
Anna Artwińska
Romantic tropes in late modernism
The article discusses the book entitled Romantyzm i nowoczesność (Kraków
2009), edited by Michał Kuziak in which the authors examine a possibility
of an application of modern methodological propositions for an analysis
of Romanticism in literature. The reviewer presents and briefly discusses
each of the articles contained in the book, focusing particularly on the
extent to which individual articles correspond to the main assumptions
of the volume. Thus, the reviewer provides the reader with an analysis of
the concepts of modernity and Romanticism presented by the authors,
but also points out convergence points, interceptions and dependencies
occurring between them. The volume, presenting novel interpretations
and approaches to individual literary works, methodological reflections
and studies on selected problems in aesthetics and Romantic ideology,
has been critically acclaimed. The reviewer recommends the book as an
interesting piece of writing not only for researchers in the history of the
literature of the nineteenth century, but also for those studying culture
and for theoreticians of narrative discourse.
Key words: Romanticism, modernity, reception, postcolonial studies,
Romantic object, cultural formation.
Anna Artwińska doktor, Senior Lecturer w Instytucie Slawistyki na
Uniwersytecie Parisa Lodrona w Salzburgu (Austria), współpracowniczka
Ośrodka Studiów Kulturowych i Literackich nad Komunizmem w Instytucie
Badań Literackich PAN. Zainteresowania badawcze: związki literatury i po-
lityki; studia nad komunizmem; romantyzm polski, niemiecki i rosyjski;
postcolonial studies. Autorka książki Poeta w służbie polityki. O Mickiewiczu
w PRL i Goethem w NRD (2009) oraz artykułów, m.in. Ironia jako strategia.
Niemcy. Baśń zimowa Heinricha Heinego (2011), Unterhaltung versus (Um)
erziehung? Die Zeichentrickfilmserie Lolek und Bolek im Kontext der Kinder-
propaganda der Volksrepublik Polen (2010), Między Polską a Niemcami. Lite-
ratura emigracyjna a postkolonializm (2010), Die Revolution 1905 in der
polnischen Literatur (2007). Współredaktorka wyboru prac Zofii Trojanowi-
czowej Romantyzm od poetyki do polityki. Interpretacje i materiały (2010).
e-mail: anna.artwinska@sbg.ac.at
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
2565 18kawały(18)Załącznik nr 18 zad z pisow wyraz ó i u poziom IA (18)consultants howto 18Kazanie na 18 Niedzielę Zwykłą CR 1818 Prezentacjawięcej podobnych podstron