image 22 (2)

Ty, mój bracie, o coś tam sią bił,

Za co ciebie żarły rude wszy,

Za coś tak się wlókł i wlókł, i wlókł,

I badyle jadł,

I gnojówki pił —

Tego nie wiesz ani ty, ni ja,

Może ci to kiedyś powie Bóg.

Ale jedno, jedno tylko wiem,

Że w tej chwili, gdy do ciebie śmierć Szła w rynsztunku obkowanym lodem, Szła na palcach, cicho — na paluszkach, Tyś nie wołał ani swojej matki,

Ani ojca, ani swojej żony,

Jenoś wzywał boleściwą piersią,

Jenoś wołał skurczem nóg i rąk I oczyma wpatrzonymi w noc,

I stygnącą w żyłach krwią wołałeś: Łyżki zupy! Łyżki ciepłej zupy,

Którą dziś na próżno chcę ci dać.

Szepnę wam do ucha Słowo, co zaklina W imię Ojca, Syna I Ducha.

Porzućcie oręże —

Szable, karabiny,

Bracia, ojce, syny:

Męże.

Przyjdą do was goście, Wielcy dostojnicy,

Więc ich do świetlicy Proście.

Przyjdą utęsknieni Dziś — jutro — o zmroku — Sakwy swoje zwloką W sieni.

Wróg się już nie dowie Ani syci łupów Fabrykanci trupów:

Królowie.