Image002

26 Wyc/iowanie jako zwalczanie zdrowych in-sćynAtóu) życiowych

Doktor SchrebeT nie wie, te to, co chce zwalczyć w dziecku, są to jego własne popędy, i jest najgłębiej przekonany, że używa swojej władzy jedynie dla dobra dziecka.

Jeśli rodzice wykażą wytrwałość, wkrótce zostaną wynagrodzeni nastaniem pięknych stosunków, kiedy to dziecko niemal zawsze będzie odpowiednio reagowało na każde ich spojrzenie (por. tamże, s. 36).

Tak wychowywane dzieci często nie dostrzegają nawet w dojrzałym wieku, że ktoś je krzywdzi i oszukuje, póki .przyjaźnie" z nimi rozmawia.

Często zadawano mi pytanie, dlaczego w Dramacie udanego dziecka mówię głównie o matkach, a tak mało o ojcach. Określam jako .matkę" osobę najsilniej związaną z dzieckiem w pierwszym roku życia. Nie musi to być matka biologiczna, a nawet kobieta.

Zależało mi na tym, by ukazać w tej książce, że niechętne, karcące spojrzenia, które ogląda niemowlę, mogą się przyczynić do powstania w dojrzałym wieku ciężkich zakłóceń psychicznych, m.in. perwersji i nerwicy natręctw. W rodzinie Schreberów to nie na spojrzenia matki reagowali obaj synowie w niemowlęcym wieku, ale na ojca. Obaj cierpieli później na choroby psychiczne i manię prześladowczą.

Nie spotkałam się dotąd nigdzie z teoriami socjologicznymi dotyczącymi roli matki bądź ojca.

W ostatnich dziesięcioleciach pojawia się coraz więcej ojców, którzy przejmują także pozytywne funkcje macierzyństwa i potrafią zaspokoić dziecięce potrzeby łagodności, ciepła i głębokiego zrozumienia. W przeciwieństwie do czasów rodziny patriarchalnej, znajdujemy się teraz w okresie idących we właściwym kierunku badań nad rolą płci i w tym studium starałam się mówić o „socjalnej roli" ojca czy matki, nie stosując wyświechtanych normatywnych kategorii podziału. Mogę jedynie powiedzieć, że każde małe dziecko potrzebuje obok siebie kogoś, kto potrafi się w nie wczuć, a nie tylko nim kierować, obojętnie, czy to będzie ojciec, czy matka.

.Czarna pedagogika" 27

fŻ dzieckiem w dwóch pierwszych latach jego życia można zro-ić'hieskończenie wiele: można je kształtować, -kierować nim do rv£óU,l wpajać mu dobre nawyki, można je bić i karać bez żadnych* gołych skutków dla opiekuna, bo dziecko nie szuka odwetu. Dziecko f^fiyiko wtedy może przezwyciężyć wyrządzoną mu krzywdę bez po-£/CT\ważnych skutków, jeśli wolno mu się bronić, to znaczy wyrazić ^|^swój ból i gniew. Zabrania mu się jednak reagować na swój sposób, " ''gdyż rodzice nie mogą ścierpieć jego krzyku, rozżalenia, złości i zakazują mu tego ostrym spojrzeniem lub innymi środkami wychowawczymi, tak że dziecko wkrótce się uczy, że ma siedzieć cicho/ Jego milczenie potwierdza wprawdzie skuteczność metod ' wychowawczych, niesie jednak ze sobą zagrożenie dla dalszego fpzwoju. Jeśli dziecko pozbawia się prawa do odpowiedniej reakcji na przecierpiane urazy, upokorzenia i wywarcie na nim przemocy w najszerszym znaczeniu tego słowa, te przeżycia nie mogą zintegrować się z jego osobowością, jego uczucia pozostaną stłumione, a potrzeba ich wyrażenia pozostanie beznadziejnie nie zaspokojona. I to właśnie owa beznadziejność znalezienia możliwości wyrażenia uczuć powstałych w związku z doznanymi urazami wpędza większość ludzi w ciężkie kłopoty psychiczne.* Nie w realnych wydarzeniach, ale w konieczności wyparcia uczuć tkwi źródło nerwic. Spróbuję udowodnić, te taki tragiczny stan rzeczy przyczynia się także do czegoś innego niż tylko do nerwicy.

Tłumienie instynktownych potrzeb jest tylko częścią powszechnego tłumienia indywidualności dokonywanego przez życie społeczne. Jeśli jednak zaczyna się ono nie dopiero w dorosłym wieku, ale już w pierwszych dniach życia za pośrednictwem często pełnych dobrej woli rodziców, człowiek nie może samodzielnie, bez pomocy z zewnątrz, odkryć w sobie śladów owego Btłumienia. Jest jak ktoś, komu odciśnięto na plecach znak, którego nie może nigdy obejrzeć bez pomocy lustra. Rolę lustra odgrywa tu seans psychoterapii.

Psychoterapia pozostaje przywilejem nielicznych i często podaje się w wątpliwość jej osiągnięcia. Ale kiedy się wielekroć widziało w pracy nad różnymi ludźmi, jakie siły się w nich wyzwalają, jeśli uda się zredukować skutki ich wychowania, kiedy

Wychowanie jako zwalczanie zdrowych instynktów życiowych

się widzi, te te siły w innym przypadku znalazłyby zastosowanie destrukcyjne, niszczące w sobie i w innych zdrowe instynkty życiowe (od najmłodszych lat traktowane jako złe i niebezpieczne), nie wątpi się o konieczności poinformowania społeczeństwa o doświadczeniach zdobytych w pracy psychoterapeutycznej, że to, co się tam ujawnia, nie jest tylko prywatną sprawą poszczególnego chorego czy zagubionego w tyciu pacjenta, lecz dotyczy nas wszystkich.

Wylęgarnia nienawiści

Poradniki wychowania z dwóch stuleci

Od dłuższego czasu się zastanawiam, jak by ukazać w obrazowej, nie tylko w czysto intelektualnej formie to, co w wielu wypadkach wyrządzono dzieciom u zarania ich życia i jakie to ma skutki dla społeczeństwa; często się pytam, jak by tu opowiedzieć, co odkryli pacjenci w toku swojej wieloletniej, niekiedy żmudnej pracy nad odtworzeniem samych początków swego życia. Do trudności przedstawienia tych spraw dołącza się stary konflikt: z jednej strony ciąży na mnie obowiązek zawodowej dyskrecji, z drugiej jednak żywię przekonanie, te zachodzi tu pewna prawidłowość, która nie powinna być znana tylko niewielu wtajemniczonym. Co więcej, wiem, jaki opór rodzi się w czytelniku, który nie przeszedł przez psychoanalizę, i jakie ogarnia go poczucie winy, kiedy mowa o okrucieństwie popełnianym wobec dzieci, a droga do wyzwolenia się od tych uczuć przez przeżycie żalu wciąż jest przed nim zamknięta. Cóż można począć z zasobem tak smutnej wiedzy?

Przywykliśmy wszystko, cokolwiek usłyszymy, traktować jako zalecenia i pouczenia moralne, tak że niekiedy nawet czystą informację uznajemy za zarzut pod naszym adresem i dlatego nie potrafimy jej przyjąć jako takiej. Słusznie bronimy się przed nowymi stawianymi nam żądaniami, jeśli zbyt wcześnie, a nierzadko stosując przemoc, przytłaczano nas wymaganiami moralnymi. Miłość bliźniego, samopoświęcenie, gotowość do ponoszenia ofiar — jakże pięknie brzmią te słowa, a ileż może się kryć za nimi okru-,Czarna pedagogika" 29

^stwa, już tylko dlatego, że się je na dziecku wymusza, i to ‘^et wtedy, kiedy nie styka się ono z niczym, co by je mogło bnić do miłości bliźniego. A nawet gdyby miało do tego skłonić, nierzadko jest ona przemocą zduszona w nim w zarodku, co postawia potem na całe życie uczucie przymusu przy uprawianiu gjlcnoty. ów przymus jest jak zbyt twardy grunt, na którym nic ie może wyrosnąć, a jedyna nadzieja na taką wymuszoną miłość w wychowaniu własnych dzieci, od których znów można jej 'ezlitośnie wymagać.

Chciałabym w tej sprawie powstrzymać się od wszelkiego mora-wania. Nie mam zamiaru wyraźnie wskazywać, że to czy owo Należy robić, a tamtego nie robić — na przykład, że nie powinno fię nienawidzić — gdyż uważam to za bezskuteczne. Moje zadanie Tjwidzę raczej w tym, by ukazać korzenie nienawiści, dostrzegane “^'dotąd, jak się zdaje, tylko przez nielicznych, i by spróbować wyjaś-nić, dlaczego jest tak mało ludzi świadomych takiego stanu rzeczy.

Kiedy zastanawiałam się nad tymi sprawami, wpadła mi w rę-|£''"kę książka Kathariny Rutschky Schwarze Pddagogik (Czarna pe-dagogika). Stanowi ona zbiór wypisów z poradników wychowania, -w których tak jasno zostały przedstawione wszelkie techniki manipulowania małym dzieckiem, by nie mogło wiedzieć, co właściwie się mu wyrządza, że wyraźnie wylania się z nich rzeczywistość, do której odtworzenia udawało mi się dojść dopiero w wyniku długiej pracy psychoanalitycznej. Przyszedł mi więc do głowy pomysł, by tak zestawić ze sobą urywki tej bardzo obszernej książki, aby czytelnik mógł z ich pomocą sam sobie odpowiedzieć na pewne bardzo osobiste pytania, które chciałabym mu zadać: Jak byli wychowywani nasi rodzice? Jak musieli i powinni byli postępować z nami? W jaki sposób jako małe dziecko postrzegaliśmy ich postępowanie? Jak moglibyśmy postępować inaczej z naszymi dziećmi? Czy można się wreszcie wyrwać z tego przeklętego błędnego koła? I wreszcie: Czy zmniejsza to winę, jeśli się jej nie dostrzega?

Być może, przedstawiając te teksty, chcę osiągnąć coś, co albo nie jest w ogóle możliwe, albo jest zupełnie zbędne. Bo przecież póki człowiekowi nie wolno czegoś widzieć, to tego nie dostrzeże, opacznie zrozumie, będzie się przed tym bronił na wszelkie spo-

r-T‘^l:

,1