IMG063

Zdolność spiekania węgla oblicza się według następującego wzoru:

^{R 1} • j m,¹⁰- C; (H-⁴ 3o)

gdzie i R I • Rogi Indeks, zdolność spiekania,

G - masa tygle, g,

G₁ - masa tygla z pozostałości® po ogrzaniu, g,

a - masa tygla z próbkę =>*1 mm przed pierwszym cyklem bębnowa

nia, g,

b - masa tygla z próbkę >1 mx pc pierwszym bębnowaniu, g,

c - masa tygla z próbkę >* 1 mc po drugim oęcr.owaniu, g,

d - masa tygla z próbkę >1 cc po trzecim ręcnowaniu, g.

Zależnie od R I przyjmuje się naetępujęc® ocenę węgli: węgle nieepie-kalne 0, węgle bardzo słabo spiekalne do 20, węgle słabo epiekalne od 20 do 30, średnio spiekalne od 30 do 40, dobrze spiekalne od 40 do 60 i bardzo dobrze spiekalne powyżej 60. W praktyce najlepiej spiekalne węgle maj® R I około 85*

8.6. ZAWARTOŚĆ WĘGLA I WODORU

Zawartość węgla i wodoru oznacza się równocześnie według metody Liebiga, Denstedta lub Sheffielda. Zasada oznaczania we wszystkich metodach polega na całkowitym i zupełnym spaleniu określonej masy paliwa w strumieniu tlenu i zaabsorbowaniu produktów spalania, to jest dwutlenku węgle i wody. Dwutlenek węgla absorbuje eię w wapnie sodowanym ;Ca0 ;aesoc’ 10% roztworem HaOH), zaś wodę w bezwodnym chlorku wapnia.

Ha podstawie przyrostu masy absorberów oblicza się zawartość procentów® węgla i wodoru w próbce analitycznej paliwa według następujących wzorów:

100%

gdzie: m - masa paliwa, g, ,

m₁ - masa absorberów dla C0₂ przed wykonaniem oznaczenia,

n>₂ - masa absorberów d.a CC.₅ po wykonaniu oznaczenia, g,

0,273 - współczynnik do przeliczania C0₂ na C (jjj> - 0,273)

Cm. - bu) . 0,112

—i-i--100%

gdzie: h£ - całkowita zawartość wodoru w próbce analitycznej paliwu (woda z wilgoci powietrzno-suchej i ze spalenia wodoru), %,

IMG063

IMG063

R 1 • j m,10- C; (H-4 3o)

Cm. - bu) . 0,112

^{R 1} • j m,¹⁰- C; (H-⁴ 3o)