img135

10. METODY CIĄGOWE

10.1. Uwagi ogólne

W tym rozdziale omówimy trzy spośrod wielu znanych metod ciągowych rozpoznawania obrazów. Pierwsza z nich, oparta na kodach łańcuchowych Freemana (ang. Freeman chain coies) [14,15], jest jedną z najwcześniejszych syntaktycznych metod rozpoznawania obrazów. Charakteryzuje się ona prostotą reprezentacji x obiektu d 6 D oraz liniową złożonością procedury rozpoznającej, którą jest deterministyczny automat 21 o skończonej liczbie stanów (języki oparte na kodach łańcuchowych są zwykle regularne). Języki opisu obrazów Zpdl (ang. picture description langua-ges - PDL) zostały pierwotnie zdefiniowane przez Shawa jako narzędzie opisu i rozpoznawania obrazów torów cząstek elementarnych w Stanford Linear Accelerator Center [16]. Obrazy takie były opisywane za pomocą zbioru skierowanych składowych pierwotnych oraz operatorów określających relacje wzajemnego położenia tych składowych. Języki opisu obrazów 2-pdl zwykle są generowane przez gramatyki bezkontekstowe 0j, (czasem z operatorem indeksowania). Oznacza to, że charakteryzują się one większą mocą opisową niż kody łańcuchowe. Z drugiej strony, powoduje to konieczność użycia automatu ze stosem 21, jako procedury rozpoznającej A. Języki opisu cech kształtów (Jakubowski) Zsfdl (ang. shape feature description łanguages - SFDL) są obecnie (1990 rok) najmocniejszym formalizmem opisowym wśród języków ciągowych znanych z literatury [26]. Dzięki wielopoziomowej, hierarchicznej strukturze tych języków możliwa jest nie tylko klasyfikacja obiektu na podstawie opisu jego kształtu wyrażonego przez składowe pierwotne, ale również wydobywanie cech tego kształtu, tzn. „rozumienie” kształtu (w takim znaczeniu tego słowa, jakie jest przyjmowane w Al).