I w odmianach czasu smak jest 26

SEBASTIAN GRABO WIECKJ

Nic masz w świccic żałości, którcjm nic skosztował. Ta trwoży, by występków piekłem Pan nie psował.

VII

Mój wiek czasem krótkim jak sznurem zmierzony,

A jako granicą pewną obtoczony.

Więc jak jest nietrwały, Ty wiesz, a pijana Wodna słusznie się zda z nim być porównana.

Wyrwi z grzechów, proszę, a w nich upadłego Nie dawaj na wzgardę człowieka lekkiego.

Ulży ręki swojej, bo mnie zwojowała,

A sna na pośmicch wzdąć już się zgotowała.

Nieszczęsny jest żywot człowieka grzesznego,

¹⁰ Pajęczynie równe wszystkie sprawy jego;

A jako mol szatę, tak one żal kazi.

Które więc zła wola od Pana odrazi.

Wysłuchaj me prośby, a na łkanie moje Niechaj otworzone będą uszy Twoje,

Abym k sobie przyszedł, chciej sfolgować mało,

Niż ci duszę wrócę, a ziemi dam ciało.

VIII

Nasycony-m smutku, nie znając dobrego I by rozmierzyć chciał Pan kres wieku mego. Widząc dni, co przeszły, a czas, co przede mną,

Sna by rychlej łaskę uczynił nade mną.

Dni swoje w żałości, nocy' tracę łzami,

A gdyby się frymark ten stał między nami.

Że od tego czasu miałbym żyć w radości,

Sna by jej mniej było, niż przeszło ciężkości

Zmiłuj się. coś wszystko i mnie przy tym stworzył, ¹⁰ Oddal już kłopoty, którymiś mnie zborzył.

Osusz oczy moje, ulży ręki mało.

Daj, by urąganie, które znam. ustało.

Racz. Panie, żałości, które znoszę, skrócić,

Co się z tego cieszą, tam racz łzy obrócić.

- Antologu torciku 33