roztwory1

Zwiększenie rozpuszczalności substancji trudno rozpuszczalnych w wodzie można uzyskać przez zastosowanie mieszaniny rozpuszczalników. W praktyce recepturowej do wody dodaje się drugiego rozpuszczalnika mieszającego się z wodąnp. etanolu, glicerolu, glikolu propylenowego, określanego mianem współrozpuszczalnika.

Poprawę rozpuszczalności trudno rozpuszczalnych substancji zapewnia również dodatek sołubilizatorów.

Ogólne zasady sporządzania roztworów:

Odważoną na wadze proszkowej odpowiednią ilość substancji leczniczej należy rozpuścić w części rozpuszczalnika i po całkowitym rozpuszczeniu uzupełnić pozostałą ilością rozpuszczalnika do przepisanej masy.

W przypadku roztworów wieloskładnikowych należy odważyć poszczególne składniki stałe pojedynczo na wadze proszkowej i kolejno rozpuszczać z uwzglęnieniem zasady odważania od najmniejszych ilości. Po całkowitym rozpuszczeniu jednego składnika można w następnej kolejności rozpuszczać drugi skłądnik, itd. W zależności od rozpuszczalności substancji leczniczej wskazane jest czasem podzielenie przepisanej ilości rozpuszczalnika i oddzielne rozpuszczenie składników stałych. Po uzyskaniu roztworów należy je dopiero zmieszać razem.

W celu usunięcia zanieczyszczeń nierozpuszczalnych o większych wymiarach cząstek roztwory można cedzić przez umieszczoną w lejku szklanym np. gazę ze zwitkiem waty. Cedzenie roztworów o dużej lepkości można można przyspieszyć stosując ogrzewany lejek. Do sączenia roztworów używa się sączków z bibuły umieszczonych w lejku szklanym w taki sposób, aby jego górny brzeg znajdował się ok. 0,5 cm poniżej krawędzi lejka. Po przeniesieniu roztworu do butelki należy sprawdzić jego masę i nalepić nalepić etykietkę z odpowiednim oznakowaniem.