I>i>wi:»lającą częstotliwości progowej Vq) obserwuje się zanik prądu. Aq nazywa mi; długofalową lub "czerwoną” granicą fotoefektu. Dla większości metali długofalowa granica zjawiska fotoelektrycznego przypada na zakres ultrafioletu i I mm Izo silnie zależy od stanu powierzchni emitującej elektrony, a zwłaszcza od m ul lenienia i warstewek gazu adsorbowanego na powierzchni metalu.
1.11 fiu tura
111 I.Massalski, M.Massalska: Fizyka dla inżynierów, cz.2. WN-T,
Warszawa 1975.
|| 11.Szydłowski: Pracownia fizyczna. PWN, Warszawa 1994.
| 11 lU.iisberg, R.Resnick: Fizyka kwantowa. PWN Warszawa 1983.
Ćwiczenie 24 1
1. Wprowadzenie
Światło emitowane jest przez atomy (cząsteczki) w porcjach zwanych kwantami. Energia kwantu wiąże się z częstotliwością v emitowanego promieniowania i długością fali świetlnej X wzorem:
E = hv (a skoro v = —, tois=-—), (1)
gdzie: h jest stałą Plancka, a c prędkością światła.
Emisja kwantu ma miejsce wtedy, gdy wewnątrz atomu następuje obniżenie energii elektronu, co można obrazowo przedstawić jako „przejście elektronu na niższą orbitę”, lub gdy elektron swobodny zostaje przechwycony przez jon i zajmuje opróżnione miejsce w jego powłokach elektronowych pozbywając się przy tym nadmiaru energii. Poziomy energetyczne w atomach są ściśle określone przez prawa mechaniki kwantowej. Stąd wynika, że kwanty światła związane z przejściami wewnątrz atomów mają ściśle określone częstotliwości, czyli atomy emitują widmo liniowe. Elektrony przechwycone przez jony z zewnątrz mają energie przypadkowe, towarzyszy więc takim przypadkom emisja promieniowania o równie przypadkowej częstotliwości. To ostatnie promieniowanie przyczynia się do wytworzenia widma ciągłego. Widma pasmowe związane są z przejściami w cząsteczkach. Występują tam poziomy o bardzo mało różniących się energiach; przejścia wewnątrz zespołów takich poziomów dają więc całe serie bardzo blisko siebie leżących linii widmowych.
W omawianym ćwiczeniu obserwować będziemy liniowe widma rtęci oraz nieznanych gazów, a także widmo emitowane przez mieszaninę wodoru atomowego H z wodorem cząsteczkowym H2. W tym ostatnim przypadku zobaczymy więc widmo liniowe wodoru jednoatomowego „wymieszane” z widmem pasmowym wodoru cząsteczkowego.
Opracowała J.Brzezowska.